EXCUSES AAN HET DAGBLAD TROUW IN VERBAND MET HETMISVERSTAND OVER HET ARTIKEL VAN HISTORICUS PIET EMMER
De aankomst van een Nederlands schip met Afrikaanse totslaafgemaakten voor de verkoop, Jamestown, Virginia, 1619. (Hulton Archive/Getty Images)Beeld Getty Images
INLEIDINGVooraf: LEZERS!Vergissen is menselijk, zoals wij allemaal weten.Vergissingen maken wij allemaal, soms pijnlijk, soms hilarisch, soms vervelend, soms ernstig. In dit geval heeft uw Bloggertje een vervelende en lichtelijk pijnlijke [gezienhet onderwerp: ”Slavernijverleden”] vergissing gemaakt.Naar aanleiding van een stuk van apologeet van de Westerse slavernij,Emeritus hoogleraar geschiedenis, Piet Emmer [1],ben ik in de pen geklommen om hem te attaqueren, aan de hand van citaten uit zijn stuk [2]Zijn stuk was in de Volkskrant verschenen [3], maar abusievelijk heb ik hetaangezien voor een publicatie door het Dagblad Trouw en Trouw daarop,ten onrechte, aangeschreven.Toen ik terecht door de Trouw Opinieredactie daarop werd gewezen, heb ikbesloten, Dagblad Trouw een excuusmail te schrijven.Ook heb ik de post waarin de Trouw Redactie door mij werd aangeschreven, vanmijn website verwijderd. [4]Deze zal worden vervangen door mijn inmiddels verstuurde brief aan de Volkskrant over hun facilitering van historicus Piet Emmer, apologeet van de Westerse slavernij.Hou dus mijn website in de gaten!Het deed mij plezier te lezen, dat de Trouw Opinieredactie mijn voornemenheeft gewaardeerd. Dit wilde ik graag met u delen, vooral ook om een en ander recht te zetten.Uiteraard heb ik inmiddels WEL de Volkskrant aangeschreven, waarvaneen posting op mijn website zal volgen. Nu eerst mijn excuusmail aan Trouw [waarvan ook de fysieke mail, onder A]Daaronder de waarderende reactie van Trouw Opinie [onder B]En tenslotte de in deze Inleiding genoemde noten Astrid Essed A EXCUUSMAIL AAN TROUWUITGESCHREVEN EN FYSIEKE MAIL:
UITGESCHREVEN TEKST:
AAN REDACTIE TROUWREDACTIE TROUW OPINIE
Geachte Redactie, Recentelijk stuurde ik u een aanklacht mail toe [1] in verband met een artikelvan Emeritus hoogleraar de heer P Emmer, getiteld: ”WIE EEN BEPERKTE BLIK OP DE SLAVERNIJ WIL, SPOEDE ZICH NAAR HET RIJKSMUSEUM” [2]Dat mede naar aanleiding van mijn eigen analyse op dit stuk van Emmer.Mijn aanklacht aan u was uw facilitering van een apologeet van de Westerse slavernij, zoals de heer Emmer naar mijn oordeel is.Punt was echter, dat dit artikel niet in uw krant, maar in de Volkskrantis gepubliceerd. Hiervoor bied ik u mijn welgemeende excuses aan.Ik zal dan ook het op mijn website gepubliceerde artikel, waarinuw naam als facilitator genoemd is, vandaag nog [6 juli 2021] verwijderen en een nieuwe post maken met de naam van de juiste krant in dezen:De Volkskrant. Zoals u kunt zien [u hebt het cc van mij doorgekregen], heb ik inmiddelsde Volkskrant aangeschreven op hun facilitering van het stukvan Emmer. Overigens blijft uiteraard de inhoud van mijn analyse van het stuk vanEmmer [3] [behalve de verandering van de naam Trouw in ”Volkskrant”,wat helaas niet in mijn gehele notenapparaat mogelijk is, waarvoor excuses, maar wie de link aanklickt, ziet zelf, dat het Volkskrant zijn moet],ongewijzigd.slavernij apologeet Nogmaals mijn excuses voor dit onfortuinlijke misverstand, dieik daarom ook zo uitgebreid aanbied omdat het slavernijverledeneen heel gevoelig onderwerp is en ik mijn beschuldigingen graagop conto van het juiste medium scuif. Deze brief zal ook op mijn website worden gepubliceerd, want men moetzijn eigen fouten kunnen toegeven. Vriendelijke groeten Astrid EssedAmsterdam www.astridessed.nl
NOTEN
[1] LET OP!De onder noot 1 genoemde link zal verdwijnen, worden verwijderd van mijn website. omdat niet Trouw, maar De Volkskrant het gewraakte stuk van Emmer heeft gepubliceerd!
Geachte Redactie, Recentelijk stuurde ik u een aanklacht mail toe [1] in verband met een artikelvan Emeritus hoogleraar de heer P Emmer, getiteld: ”WIE EEN BEPERKTE BLIK OP DE SLAVERNIJ WIL, SPOEDE ZICH NAAR HET RIJKSMUSEUM” [2]Dat mede naar aanleiding van mijn eigen analyse op dit stuk van Emmer.Mijn aanklacht aan u was uw facilitering van een apologeet van de Westerse slavernij, zoals de heer Emmer naar mijn oordeel is.Punt was echter, dat dit artikel niet in uw krant, maar in de Volkskrantis gepubliceerd. Hiervoor bied ik u mijn welgemeende excuses aan.Ik zal dan ook het op mijn website gepubliceerde artikel, waarinuw naam als facilitator genoemd is, vandaag nog [6 juli 2021] verwijderen en een nieuwe post maken met de naam van de juiste krant in dezen:De Volkskrant. Zoals u kunt zien [u hebt het cc van mij doorgekregen], heb ik inmiddelsde Volkskrant aangeschreven op hun facilitering van het stukvan Emmer. Overigens blijft uiteraard de inhoud van mijn analyse van het stuk vanEmmer [3] [behalve de verandering van de naam Trouw in ”Volkskrant”,wat helaas niet in mijn gehele notenapparaat mogelijk is, waarvoor excuses, maar wie de link aanklickt, ziet zelf, dat het Volkskrant zijn moet],ongewijzigd.slavernij apologeet Nogmaals mijn excuses voor dit onfortuinlijke misverstand, dieik daarom ook zo uitgebreid aanbied omdat het slavernijverledeneen heel gevoelig onderwerp is en ik mijn beschuldigingen graagop conto van het juiste medium scuif. Deze brief zal ook op mijn website worden gepubliceerd, want men moetzijn eigen fouten kunnen toegeven. Vriendelijke groeten Astrid Essed
[1] LET OP!De onder noot 1 genoemde link zal verdwijnen, worden verwijderd van mijn website. omdat niet Trouw, maar De Volkskrant het gewraakte stuk van Emmer heeft gepubliceerd!
WAARDERENDE REACTIE TROUW OP MIJN EXCUSES On Tuesday, July 6, 2021, 11:46:31 AM GMT+2, TR Opinie <opinie-trouw@persgroep.net> wrote:
Geachte Astrid Essed,Dat is heel sportief van u, we waarderen dat.vriendelijke groet,Monic SlingerlandChef Opinieredactie Trouw020-5623232www.trouw.nl C NOTEN, BEHORENDE BIJ ”INLEIDING VOORAF”
[1]
TEKST
Dat slavernij overal in de wereld voorkwam lijkt het Rijksmuseum niet te interesseren. De bezoeker krijgt de indruk dat de slavenhandel en slavernij voornamelijk Europese erfzonden zijn.
De met veel tamtam aangekondigde en inmiddels geopende tentoonstelling ‘Slavernij’ in het Rijksmuseum typeert de slaven vrijwel zonder uitzondering als zielige underdogs, terwijl veel wetenschappelijke studies van de laatste vijftig jaar keer op keer laten zien dat die gedweeë, sullige ‘Sambo’ zonder initiatief, die alles accepteert en zich naar believen laat straffen, vernederen en uitbuiten, nooit heeft bestaan.
De tentoonstelling documenteert slechts een aantal levensgeschiedenissen van slaven en die beperking verhindert dat er een aantal fundamentele problemen aan de orde komen, zoals de vraag waarom de Europeanen voor hun koloniën slaven uit Afrika en Azië haalden en niet uit hun eigen continent en waarom Afrika en Azië in staat bleken in de loop der eeuwen steeds meer slaven te leveren.
Morele oordelen
Bovendien worden zowel de bezoekers van de tentoonstelling als de lezers van de daarbij behorende bundel opstellen voortdurend geconfronteerd met hedendaagse morele oordelen zoals de verontwaardiging over het feit dat de slaven af en toe op zaterdag moesten werken. Pardon, een vrije zaterdag in de 18de en 19de eeuw?
Dat slavernij overal in de wereld voorkwam lijkt het Rijksmuseum niet te interesseren, waardoor de bezoeker de indruk krijgt dat de slavenhandel en slavernij voornamelijk Europese erfzonden zijn: ‘In Afrika leefden mensen in de koloniale tijd met de realiteit van mensenhandelaren, nomaden op paarden, die nachtelijke rooftochten organiseerden om mensen te ontvoeren.’
Niet gekoloniseerd
Het Rijksmuseum verzwijgt echter dat Afrika ten tijde van de Atlantische slavenhandel helemaal nog niet gekoloniseerd was en dat de ‘rooftochten’ en ‘ontvoeringen’ dus onmogelijk de Europeanen in de schoenen kunnen worden geschoven.
Tegen alle logica beweert de directeur van het Rijks, Taco Dibbits in het voorwoord van het magazine voor scholieren Slavernij en nu? dat ‘de arbeiders op de plantages niet betaald’ kregen. Zou hij werkelijk geloven dat de plantagebezitters hun voor veel geld gekochte slaven lieten verhongeren?
Beloning
Niets is minder waar. Zo kregen de slaven van de Surinaamse plantage ‘Catharina Sophia’ in de 19de eeuw weliswaar geen geld, maar gemiddeld 94,57 gulden per jaar aan voedsel en 13,58 gulden aan kleding en huishoudelijke artikelen alsmede huisvesting, het gebruik van een moestuin en medische zorg.
In dezelfde tijd verdienden de landarbeiders in Drenthe ongeveer 150 gulden per jaar zonder huisvesting, moestuin en doktershulp. Bovendien wijst de directeur op de Nachtwacht van Rembrandt met daarop een jong kind met een donkere huidskleur en vraagt: ‘En waarom moest hij als kind al werken?’. Is hij niet op de hoogte van het feit dat in Rembrandts tijd en nog velen eeuwen daarna kinderarbeid heel normaal was?
Bezit
Zonder enig bewijs meldt de tentoonstellingsbundel dat slaven geen bezit mochten hebben. Hoe was het dan mogelijk dat sommige slaven zichzelf vrijkochten en waar kwam in het eerste jaar na de vrijverklaring die koopgolf onder de ex-slaven vandaan? Ook beweert de bundel dat slaven niet mochten lezen en schrijven, maar hoe kon de zwarte abolitionist (voorstander afschaffing slavernij, red.) Equiano dan zijn memoires schrijven als hij dat als slaaf niet had geleerd? De slaven waren het eigendom van een ander en ‘daarom kon er juridisch gezien geen sprake van mishandeling of verkrachting zijn’ door de eigenaar.
Waarom zijn er dan processen gevoerd tegen planters, die een slaaf hadden gemarteld of gedood? Dat de tentoonstelling geen wetenschappelijk, maar een activistisch karakter draagt blijkt ook uit de constatering dat de Europese slavenhandelaren slaven ‘tot object’ maakten. Deden hun Afrikaanse en Arabische collega’s dat dan niet? Kun je de Europeanen verwijten dat ze steeds meer kindslaven kochten?
Wetenschappelijk onderzoek laat zien dat alleen Afrikaanse handelaren bepaalden hoeveel man-, vrouw- en kindslaven te koop werden aangeboden. Zelfs de plantageklok, die ’s morgens het begin van de werkdag aankondigde, is volgens het Rijksmuseum een symbool van uitbuiting en geweld. Maar zou dat instrument net als in Europa geen middel zijn geweest om de efficiency en daarmee de winst te verhogen, waardoor de slaven meer loon konden afdwingen in de vorm van beter eten, medische verzorging en betere huisvesting?
Wie hoopt dat de tentoonstelling hem of haar op de hoogte brengt van de laatste wetenschappelijke inzichten hoeft het Rijksmuseum niet te bezoeken, maar wie zijn stereotiepe opvatting over de slavenhandel en slavernij bevestigd wil zien, komt in het Rijksmuseum ruimschoots aan zijn trekken.
Piet Emmer is auteur van De geschiedenis van de Nederlandse slavernij in een notendop (2021). EINDE VOLKSKRANT ARTIKEL [2]
Daar is de volgende corona-besmettingsgolf. Keurig versoepelend voorbereid door Hugo de Jonge en Mark Rutte , keurig ondersteund door het OMT met bijbehorend advies waardoor het kabinet zich geruggesteund voelde, met hooguit wat voorzichtig zorgelijk gemompel. Verbazing alom over de naderende golf? Wie keek, zag het aankomen. De redenen zijn glashelder: versoepelingen plus Delta. Een kort kroniekje van een aangekondigde nieuwe ramp.
Snel omlaag, langzaam omlaag… en nu weer fors omhoog
De cijfers, keurig bij de NOS en NU.nl te vinden (heb je geen zin in deze cijferbrij, dan kun je de volgende drie alinea’s ook skippen). Daar gaan we.
‘Het RIVM meldde vandaag 1146 nieuwe coronabesmettingen. Ter vergelijking: vorige week waren dat er nog 429.’ De trend is onmiskenbaar. ‘Sinds de versoepelingen op 26 juni ingingen is het aantal coronabesmettingen met 14 procent gestegen’.(1) ‘Vandaag’ is dus 3 juli. Hoe was het op 2 juli? ‘Bij het RIVM zijn tot 10.00 uur vanmorgen 962 nieuwe coronabesmettingen geregistreerd. Dat zijn er 128 meer dan gisteren.’ De week op week daling was toen 2 procent.(2) Toen daalde die 7-daagse trend dus nog. Gaan we naar 1 juli. Zelfde formulering, maar nu was het besmettingscijfer 845, het relatieve cijfer ‘13 procent minder dan in de zeven dagen daarvoor.’(3)
We gaan stug door: 30 juni dus. Dit keer citeer in NU.nl maar de herkomst van de cijfers is hetzelfde. ‘Het RIVM meldt woensdag 657 nieuwe positieve tests. Dat zijn meer dan het gemiddelde over de afgelopen zeven dagen (597)’.(4) Nog een dag eerder: 29 juni: 552 positieve tests. Dat was de laatste daling voor de huidige ommezwaai omhoog, en het zat ook net een vleugje onder het 7-daagse gemiddelde dat toen 601 bedroeg.(5) Dan 28 juni: ‘Het RIVM meldt maandag 580 nieuwe positieve tests.’(6) De dag ervoor, 27 juni: 522 gemelde besmettingen.(7) En 26 juni: ‘Het RIVM meldt zaterdag 569 nieuwe tests’.(8) Op 25 juni was dat cijfer echt aanzienlijk hoger: 659.(9) En op 24 juni gaf de teller 716 aan.(10) Dat was een stijging ten opzicht te van de dag ervoor: op 23 juni bedroeg het aantal positieve tests 679.(11)
Het was een klein stijginkje in een toen nog gestaag dalende trend: op 22 juni waren er 724 positieve tests gemeld(12), en op 21 juni weliswaar slechts 585, maar de maandagcijfers zijn vaak laag omdat mensen zich dan sowieso weinig laten testen. Interessant is het percentage: ‘32,7 minder dan het gemiddelde over de laatste zeven dagen(864)’.(13) Een week later, op 28 juni, was het cijfer – 580, zoals ze zagen – nog slechts ‘iets minder dan het gemiddelde over de laatste zeven dagen (626)’.(zie noot 6)
Wat we in deze cijferbrij in omgekeerde volgorde dus zagen is een vrij snelle daling, die vervolgens vertraagt en gaat hobbelen, vrijwel stil valt en intussen in een gestage stijging van de besmettingscijfers is omgezet. De vertraging in het tempo van daling was al een week geleden waarneembaar. Ik ben over de stijging van de laatste dagen dan ook helemaal niet verbaasd. Wel gaat die wat sneller dan zelfs sombere ondergetekende had verwacht.
Tsja, waarom zou dat toch zijn?
De NOS, dat als nieuwszender vermomde verlengstuk van het Staatsministerie van Propaganda van Hugo de Jonge, wijdt aan de stijging een vrijwel hilarisch stukje proza.(14) Allereerst het buitengewoon knullige zinnetje: ‘Hoewel het aantal besmettingen de laatste dagen stijgt, blijft de bezetting in de ziekenhuizen nog steeds dalen’. Langzamerhand zou toch ook bij de NOS bekend moeten zijn dat het enige tijd duurt voordat een besmet persoon ook ziek wordt. Dan duurt het vaak ook nog weer even voor iemand zo ziek is dat het ziekenhuis de volgende bestemming is, eventueel gevolgd door IC en/of overlijden. Dat na drie of vier dagen stijgende besmettingscijfers er in ziekenhuizen nog niets te merken is, ligt dus voor de hand, en dat ‘hoewel’ is dus suggestief misplaatst.
Een beetje koddig is ook dat de NOS doet alsof de toename van het aantal besmettingen enigszins raadselachtig is. ‘Waardoor de stijging komt, is nog lastig te zeggen’. Echt waar? Volgens ‘redacteur Joost Schellevis, die de coronacijfers volgt’ wel. ‘Maar dagelijkse coronacijfers bieden eigenlijk relatief weinig duiding, zoals waarom ze stijgen’. Cijfers zelf bieden nooit duiding. Daar moet je je hersenen voor gebruiken, en niet alleen je leesvermogen. Je zou de cijfers bijvoorbeeld eens op volgorde kunnen leggen, en er dan enkele andere data bij kunnen halen. De data waarop scholen weer open gingen en vakanties voorbij waren. En vooral de datum vooral waarop het grote versoepelen een macabere climax beleefde: 26 juni. Ogenblikkelijk daarna zag je dat de besmettingscijfers steeds trager daalden, om vervolgens aan hun stijging te beginnen. Dat kon je aan zien komen, als je oog hebt voor die andere factor: de Delta-variant, die veel en veel besmettelijker blijkt dan eerdere corona-versies.
Een besmettelijker variant, plus minder beperkingen op besmettingsgevaarlijke ontmoetingen: de uitkomst was niet alleen voorspelbaar, maar ook gewoon voorspeld. Op 16 juni schreef ik: ‘Ja, de aantallen besmettingen, ziekenhuisopnamen, mensen op de IC nemen gestaag af. Ja, het aantal gevaccineerden groeit nu in een stevig tempo. Maar er dreigt groot gevaar. Dat gevaar heet Delta.’ En over die Delta-variant: ‘De mutatie (…) spookt allang in Nederland rond en verspreidt zich vliegensvlug’.(15) Dat stelt het RIVM inmiddels ook, maar toen nog niet.
Als doodgewoon oplettend nieuwsvolger zag toen al ik wat het RIVM natuurlijk zelf ook wel zag, maar niet hardop wenste te zeggen. Vinden ze het experiment ‘laten we eens kijken wat er gebeurt als we weer gaan versoepelen’ dan werkelijk nog belangrijker dan onze gezondheid, ons welzijn en ons leven? Of geloven ze nog steeds dat het een ethisch verantwoorde wijze van pandemiebestrijding is om het virus maar te laten rondwaren zodat we zelfs zonder vaccin wel immuun worden, zij het ten koste van talloze gevallen van Long COVID en een aanzienlijke sterfte? Hoe dan ook: adequaat waarschuwen, en het kabinet vermanen dat het roekeloos bezig was met al die versoepelingen was er niet bij. Net als de nieuwe coronagolf was zowel de roekeloosheid van het kabinet als de halfzachte, niet bepaald alerte houding van OMT en RIVM een naargeestige herhalingsoefening.
En wat nu?
Ons staat intussen dus toch een moeilijke zomer te wachten. Het sein kan helemaal niet op veilig. Hoe ernstig de dreiging is, ontdekten ze in discotheek Aspen Valley in Enschede. Daar gingen ze open met wat ze dachten dat adequate veiligheidsmaatregelen waren, met testen vooraf en dergelijke. Het bleek zo lek als een mandje. Al snel bleek de avond dat de tent open ging het begin van een superspreader-event.
De regels rond dat testen zijn vragen om narigheid, dat ziet de chef van Aspen Valley, Tommy de Groot intussen ook. ‘De Groot doelt op de negatieve testbewijzen die veertig uur geldig zijn. Tussen de coronatest en het feest in de discotheek kan er dus veel gebeuren. “Stel je test vrijdagmiddag en zit ‘s avonds met het voetbalteam aan de bar. Misschien heb je vrijdagnacht nog een feestje en drink je met z’n allen uit dezelfde wodkafles. Als je dan zaterdag bij ons komt ben je mogelijk al besmet. En dat terwijl je met een negatieve test binnenkomt.’’’(16) Inderdaad. Goed gezien, maar wel wat laat.
Of ze er bij de discotheek echt ‘alles aan gedaan’ hebben, zoals De Groot zegt, is trouwens maar de vraag. Iemand van de gemeente heeft het nodige aan geruchten opgevangen. ‘“De QR-codes zouden onderling zijn doorgestuurd. Ook zouden bezoekers naar binnen en naar buiten zijn gegaan. Terwijl als je binnen bent, het de bedoeling is dat je daar blijft”, zegt een woordvoerder.’ Daar valt minstens nog wat grondig onderzoek te verrichten. Intussen staat het aantal besmette mensen op niet minder dan 110!(17)
Natuurlijk kunnen we boos zijn op discogangers en hun frivoliteit, en op de discotheek zelf die een verdienmodel heeft aan feestgedruis. Maar het probleem is niet dat mensen een feestje willen. Het probleem is een beleid dat doet alsof dit weer zonder veel risico kan, en een overheidspropaganda die luchthartig langs de risico’s heen blaast om als het mis gaat met het vingertje te wijzen: Tja, als mensen zich niet aan De Maatregelen houden… Het probleem is een beleid dat het zo snel mogelijk opengooien van zo veel mogelijk commerciële bedrijvigheid met bijbehorende verdienmodellen, belangrijker vindt dan leven, welzijn en gezondheid van jou en van mij. Daarom heeft het kabinet de deur voor Delta open gezet.
Ga er maar van uit ze de boel de boel laten, en pas echt iets gaan doen als ziekenhuizen en ICs weer vollopen. Misschien gebeurt dat vollopen deze keer minder dan bij vorige golven, want veel mensen zijn intussen door vaccinatie redelijk beschermd. Dan kan de boel dus open blijven, denk je? Dan is voorzichtigheid niet meer zo nodig? Alleen als je het verstandig vindt om het virus onder resterende ongevaccineerden te laten rondwaren, net zo lang muterend tot het ook door vaccinbescherming heen weet te breken. Met de huidige wereldwijde aantallen coronabesmettingen is dat laatste een kwestie van tijd, en het versoepelbeleid in Nederland draagt aan die hoge aantallen actief bij.
Ook met vaccinatie geldt nog altijd: versoepelen is ongezond en uiteindelijk dodelijk. Dat geldt ook als we ‘onze’ bestuurders en politici – terecht! – het recht betwisten om over versoepelingen te beslissen, en als we dus zeggen: laat ons in de samenleving zelf de regie in handen nemen over wat open kan en wat niet. Ons rest intussen weinig anders dan zelf waakzaam te blijven, onszelf en elkaar zo goed mogelijk te beschermen. De campagne #VoorWeinigCovid is hiervoor behulpzaam.(18) En dus? Ja, de mondkapjes mogen weer af. Ja, je mag de drukte weer in. Ja, je mag elkaar en jezelf weer in nodeloos gevaar brengen. Maar dat is helemaal geen reden om dat ook werkelijk te doen.
HISTORICUS PIET EMMER, WEGPOETSER VAN HET BLOED, DAT AANDE WESTERSE SLAVERNIJ KLEEFT
De aankomst van een Nederlands schip met Afrikaanse totslaafgemaakten voor de verkoop, Jamestown, Virginia, 1619. (Hulton Archive/Getty Images)Beeld Getty Images
De indeling op het schip, iedereen zat ontzettend dicht op elkaar
Geschreven naar aanleiding van zijn artikel:”WIE EEN BEPERKTE BLIK OP DE SLAVERNIJ WIL, SPOEDE ZICH NAAR HET RIJKSMUSEUM”
[Vooraf:OPMERKING SCHRIJFSTER ASTRID ESSED Genoemd artikel ”WIE EEN BEPERKTE BLIK OP DE SLAVERNIJ WIL, SPOEDE ZICH NAAR HET RIJKSMUSEUM” is gepubliceerd in hetDagblad De Volkskrant, NIET in het Dagblad Trouw, zoals abusievelijk in hetnotenapparaat is vermeldDaarover zal ik in een komende post het Dagblad Trouw mijn excuses aanbieden]
Vrijwel ieder zinnig mens is het erover eens, dat de transatlantische slavenhandel en de daaruit voortvloeiende slavernij in de Amerika’s [1] een misdaad tegen de menselijkheid is [2], als zodanig genoemd in het Statuut van Rome [3] en in nietmisverstane bewoordingen veroordeeld in de Universele Verklaring voor deRechten van de Mens [4], alsmede in Internationale Verdragen. [5]Nu zullen mijn trouwe en minder trouwe lezers opmerken:Waarom komt Astrid Essed daar nu mee, anno 2021, nu deze MIsdaad ookvan Staatswege officieel is omgezet in jaarlijkse herdenkingen in aanwezigheidvan de Koningin of Koning, ministers, de burgemeester? [6] Omdat ik recentelijk een artikel heb gelezen, zo ongelooflijk, dat de oren vaneen normaal denkend 21ste eeuws mens daarvan gaan wapperen!Het artikel luidt: ”Wie een beperkte blik op de slavernij wil, spoede zichnaar het Rijksmuseum” Lees zelf lezers, onder noot 7! Ik moet u wel bekennen, dat ik, als druk schrijvend Bloggertje, mij heb afgevraagd, of ik wel op dergelijke bij elkaar geraapte 17e eeuwse gevaarlijke nonsens[onderstaande een uitleg, waarom ik het gevaarlijke nonsens vind], moetingaan, maar heb tenslotte besloten, dit toch te doen. In de eerste plaats: Omdat historicus Piet Emmer er al jarenlang alles aan doet om een van de Zwartste Bladzijden in de Weserse Geschiedenis, te bagatelliseren en vooral in2020 [slim, Coronatijd, mensen hadden wel iets anders aan hun hoofd, dan deze apologeet te attacqueren, met vooral een verwijt naar de media, die hem de ruimte gaven!], actief blijkt te zijn geweest,[8], tot aan het indienen van eenklacht tegen een journalist, die het mijns inziens gerechtvaardigd tegen hem opnam! [9] In de tweede plaats:Omdat in deze Tijden, nu het fascisme in Nederland helaas steeds meer salonfahig lijkt te worden [10], slavernij en kolonialisme apologeten steeds meer de kans lijken te krijgen [11]Dat is gevaarlijk voor het maatschappelijke denkklimaat, het politieke klimaat, de verhoudingen tussen mensen. In de derde plaats:Omdat ik het vermoeden heb, dat weinig mensen uit het anti-racistische veldnog de moeite zullen nemen, in te gaan op Emmer’s Gevaarlijke Onzin, hoewel ik wel twee goede en strijdbare stukken ben tegengekomen. [12]Ook in het verleden heeft hij stevige tikken gehad! [13] Maar goed: Daarom heb ik toch besloten, op deze wat nevelachtige en toch zonnigeZondagmiddag, de Handschoen op te nemen en Emmer, via zijn artikel, vanrepliek te dienen.Daar zal het niet bij blijven:Ook het Dagblad de Volkskrant ontvangt van mij een Brief op Poten over het geven van ruimte aan dergelijke kwaadaardige schrijfsels. TEN AANVAL DUS: Mijn aanval zal eruit bestaan, dat ik delen uit het artikel [14], die ik relevant vind, citeer, waarna ik er nader op in ga. WIE EEN BEPERKTE BLIK OP DE SLAVERNIJ WIL, SPOEDE ZICH NAAR HET RIJKSMUSEUM [15]
VOORAF: Ik heb het grootste respect voor het feit, dat steeds meer Nederlandse musea ”dekoloniseren!”Daarmee bedoel iik:Meer aandacht voor het slavernijverleden, het plaatsen van bordjes bijschilderijen van al dan niet ”beroemde” mensen, die een aandeel hadden inde slavernij, het niet meer gebruiken van misleidende historische termen als”Gouden Eeuw” [16]Kortom:Het rechttrekken van de geschiedenis.Ik juich in dit verband de Slavernij tentoonstelling van het Rijksmuseum toe [17], waartegen Emmer in zijn artikel tekeer gaat. OP NAAR HET ARTIKEL:”Wie een beperkte blik op de slavernij wil, spoede zich naar het Rijksmuseum” [18] CITAAT 1 HISTORICUS PIET EMMER ”De met veel tamtam aangekondigde en inmiddels geopende tentoonstelling ‘Slavernij’ in het Rijksmuseum typeert de slaven vrijwel zonder uitzondering als zielige underdogs, terwijl veel wetenschappelijke studies van de laatste vijftig jaar keer op keer laten zien dat die gedweeë, sullige ‘Sambo’ zonder initiatief, die alles accepteert en zich naar believen laat straffen, vernederen en uitbuiten, nooit heeft bestaan.” [19] MIJN COMMENTAAR: Ja en NeeInderdaad:In zoverre geef ik historicus Piet Emmer gelijk, dat wat hij noemt ” die gedweeë, sullige ‘Sambo’ zonder initiatief, die alles accepteert en zich naar believen laat straffen, vernederen en uitbuiten” [20] een niet correct Beeldvan de Werkelijkheid zou zijn.Integendeel!Zoals hij als historisch onderzoeker dient te weten [en natuurlijk ook wel weet], is dat er in de Amerika’s en op slavenschepen tal vanslavenopstanden geweest zijn [21], die meer dan duidelijk laten zien, dat de slaven die extreme situatie van onvrijheid en de-humanisering niet over hunkant lieten gaan!Maar wat betreft het ongenuanceerde karakter van de uitspraak van Emmer:”…… terwijl veel wetenschappelijke studies van de laatste vijftig jaar keer op keer laten zien dat die gedweeë, sullige ‘Sambo’ zonder initiatief, die alles accepteert en zich naar believen laat straffen, vernederen en uitbuiten, nooit heeft bestaan.” [22]Met het woord ”nooit” gaat hij in de fout.Sowieso moet je oppassen met woorden als ”altijd”en ”nooit”In dit geval is het onzin, omdat wel degelijk situatiesbestonden, waarbij slaven, gede-humaniseerd en gehersenspoeld door de onmenselijke en repressieve behandeling, zich niet zozeer ”naar believen lietenstraffen, vernederen en uitbuiten” [23], maar omdat zij, heel vaak, geen andere keuze hebben.Bovendien bestaat het gevaar, dat bij ontkenning vanhet beeld van de ík citeer Emmer] ”zielige underdog” [24], het onterechte Beeld ontstaat, dat de slaven minderrepressief werden behandeld.Dat is nonsens!Quod erat demonstrandum! [25]Want ware de behandeling ”draaglijk”, vanwaar dan aldie slavenopstanden, getuigenissen zoals van Stedman [26] en ga zo maar door?Maar moet ik dat betogen, anno 2021?Iedereen met een normaal verstand en zeker gezien debeschikbare kennis begrijpt, hoe het leven er moethebben uitgezien van geroofde mensen, als vee verhandeld en gedwongen, zonder loon of vooruitzichtop invrijheidsstelling [manumissies kwamen pas later, vooral vanaf de 18e eeuw voor] [27], te werken voorde rijkdom van een ander, in casu de witte plantage eigenaar! CITAAT 2 HISTORICUS PIET EMMER ”De tentoonstelling documenteert slechts een aantal levensgeschiedenissen van slaven en die beperking verhindert dat er een aantal fundamentele problemen aan de orde komen, zoals de vraag waarom de Europeanen voor hun koloniën slaven uit Afrika en Azië haalden en niet uit hun eigen continent en waarom Afrika en Azië in staat bleken in de loop der eeuwen steeds meer slaven te leveren.” MIJN COMMENTAAR Met deze uitspraak suggereert historicus Piet Emmer,dat de tentoonstelling een ”eenzijdig beeld” zou geven en de geschiedenis zou scheeftrekken.Niets is minder waar!In de eerste plaats begrijpt de bezoeker ook, dat hier sprake is van een aantal levensgeschiedenissen vanslaven en dat zo licht wordt geworpen ophet slavernijverleden.Maar belangrijker:Hoezo eenzijdig, zoals Emmer suggereertJuist in het VERLEDEN werd er een eenzijdig beeld geschapen!Zo kwam onderwijs over slavernij, in Nederland, zeker op de Lagere School [voorloper van de term ”basisschool] niet of nauwelijks voor [28], standbeeldenvan koloniale moordenaars [kolonisatie ten tijde of na de slavernij] prijkten op pleinen etc, zonder enig kritisch commentaar voorzien, wegbereiders van de slavenhandelzoals Michiel de Ruyter werden als ”helden” vereerd [29] en ga zo maar door!DAT is het scheeftrekken van de geschiedenis meneer Emmer!En dat is decennialang het geval geweest! En nu er eindelijk aandacht is voor authentieke verhalenvan tot slaafgemaakten zelf, nu er een einde komt aan de Verheerlijking van de Gouden Eeuw, zou dat ineens een”beperking’ zijn? [30] Het rechttrekken van de geschiedenis, DAT wat het Rijksmuseum terecht doet!Wat het Amsterdam Museum doet, door de term ”Gouden Eeuw” niet meer te gebruiken! [31] Maar we lezen de rest van het Citaat [2] van Emmer:”De tentoonstelling documenteert slechts een aantal levensgeschiedenissen van slaven en die beperking verhindert dat er een aantal fundamentele problemen aan de orde komen, zoals de vraag waarom de Europeanen voor hun koloniën slaven uit Afrika en Azië haalden en niet uit hun eigen continent en waarom Afrika en Azië in staat bleken in de loop der eeuwen steeds meer slaven te leveren.”Hiermee tracht Emmer de aandacht af te leiden van hetverwerpelijke karakter van de slavernij:Want wat maakt het voor de juiste beoordeling van de slavernijuit. wat voor problemen de slavenhalers, de Europeanendus wat de transatlantische slavernij betreft, hadden bijhet halen van slaven, die in hun kolonieen als wettelijkals Ding werden beschouwd [32], werden geroofd, werden gedehumaniseerd.Of om het groffer te zeggen:Wie kan het ene M schelen, althans bij de belichtingvan de slavernij, waarom niet de ”eigen” ”witte mensen”,die trouwens ook eeuwenlang lijfeigenen geweest zijn [33]niet voor dit beulswerk werden gereserveerd? Ik beschouw trouwens deze Vraagstelling van Emmer alseen manier om de aandacht af te leiden van waar hetwerkelijk om gaat:Het vertellen, vanuit slave narrative oogpunt [34]wat slavernij werkelijk betekende, zodat mensen,van wie het ver staat, zich beter kunnen inleven. CITAAT 3 HISTORICUS PIET EMMER ”
Morele oordelen
Bovendien worden zowel de bezoekers van de tentoonstelling als de lezers van de daarbij behorende bundel opstellen voortdurend geconfronteerd met hedendaagse morele oordelen zoals de verontwaardiging over het feit dat de slaven af en toe op zaterdag moesten werken. Pardon, een vrije zaterdag in de 18de en 19de eeuw?” [35]
MIJN COMMENTAAR:
Ik merk, dat ik nu wel nijdig begin te worden.
Want nog los van het wel zeer merkwaardige feit, dat Emmer bezwaar zou hebben tegen het feit, dat in de tentoonstelling gewezen wordt op het verderfelijke
karakter van de slavernij, is er een nog belangrijker punt, dat van de ”hedendaagse morele oordelen” [36]
Want los van het feit, dat het natuurlijk niet ging, om een
”vrije zaterdag in de 18e en 19e eeuw” [37] [hoe dom
denkt Emmer, dat zijn lezers zijn?], klopt zijn
weergave van de zogenaamde ”hedendaagse morele oordelen” van geen kanten, zoals hij zelf
trouwens toegeeft in een AD interview dd 22 augustus 2020! [38]
Ook moet hij daarin wel toegeven, dat slavernij ”verschrikkelijk” was [39], al haast hij zich in datzelfde interview te zeggen, dat ”niet iedere plantage een hel
op aarde was” [40]
Alsof iemand dat ooit gezegd heeft en alsof dat iets afdoet aan het feit, dat je als slaaf de uiterste vorm van
rechteloosheid had!
Maar terug naar dit artikel:
Emmer heeft het over ”hedendaagse morele oordelen”
[dat Verhaal over die vrije zaterdag neem ik niet serieus].
terwijl hij wijselijk dus niet vermeldt, dat dat, nogmaals,
klinkklare onzin is:
Een aantal predikanten heeft zich in de 17e eeuw, Eeuw van de Slavernij, actief verzet tegen slavernij en slavenhandel! [41]
Sterker nog:
In de beginperiode van de WIC [West Indische Compagnie] werd de slavernij zelfs op
calvinistische gronden afgewezen! [42]
Over ”hedendaagse morele oordelen” gesproken
CITAAT 4 HISTORICUS PIET EMMER
”Dat slavernij overal in de wereld voorkwam lijkt het Rijksmuseum niet te interesseren, waardoor de bezoeker de indruk krijgt dat de slavenhandel en slavernij voornamelijk Europese erfzonden zijn: ‘In Afrika leefden mensen in de koloniale tijd met de realiteit van mensenhandelaren, nomaden op paarden, die nachtelijke rooftochten organiseerden om mensen te ontvoeren.’ [43]
MIJN COMMENTAAR:
Het Rijksmuseum geeft helemaal geen verkeerde voorstelling van zaken, Emmer doet dat!
Nergens is beweerd, dat slavenhandel en slavernij ”voornamelijk Europese erfzonden zijn” [44]
Het enige, dat het Rijksmuseum doet, is meer inzicht
geven over de praktijk en de bestialiteit van het systeem
slavernij.
En nergens wordt beweerd, dat slavernij niet ook in Afrika voorkwam.
Maar dat gezegd hebbende:
Is het simpele feit, dat slavernij ook in Afrika en andere
delen van de wereld voorkwam [45] een excuus voor de bestiale mensenroof, de-humanisering, foltering, ontheemding, onteigening en verkrachting van miljoenen Afrikanen? [46]
Lees over excuses van hele en halve slavernijapologeten
als Emmer ook dit inzichtelijke artikel: ”Twaalf vragen over slavernij, die je maar beter niet had kunnen stellen” [47]
CITAAT 5 HISTORICUS PIET EMMER
”
Niet gekoloniseerd
Het Rijksmuseum verzwijgt echter dat Afrika ten tijde van de Atlantische slavenhandel helemaal nog niet gekoloniseerd was en dat de ‘rooftochten’ en ‘ontvoeringen’ dus onmogelijk de Europeanen in de schoenen kunnen worden geschoven.
[48]
MIJN COMMENTAAR
Dat wordt ook niet gedaan, meneer Emmer het ”ontvoeringen” ”in de schoenen van Europeanen schuiven”
Het klopt, inderdaad, dat bij de rooftochten naar slaven, Afrikaanse
slavenhalers een belangrijke rol speelden [49]
Zij kenden het gebied en deden vaak het vuile werk voor de Europese slavenhandelaren.
Maar dat ontstaat de Europese slavenhandelaren absoluut niet van hun misdadige schuld!
Want hoewel aangeleverd door Afrikanen, was dat in
het directe, economische belang van de Europese mensenrovers, die de tot slaaf gemaakten gevangennamen, massaal ontvoerden, de-humaniseerden en onder extreme repressie lieten werken op de respectievelijke plantages!
Of om het te zeggen met de kernachtige bewoordingen van Sander Philipse in zijn artikel ” ”Twaalf vragen over slavernij, die je maar beter niet had kunnen stellen”:
”
AFRIKANEN WERDEN VAAK VERKOCHT DOOR ANDERE AFRIKANEN.
Correct. Dus?
DUS KUNNEN WE EUROPEANEN NIET SCHULDIG HOUDEN VOOR TRANS-ATLANTISCHE SLAVERNIJ!
Oeh, die ga ik de volgende keer in de rechtszaal gebruiken. “Edelachtbare, ik ben niet schuldig aan brandstichting want Pietje Bell gaf me de benzine.” Daarnaast valt er nogal wat te zeggen over de rol die Europees kapitaal speelde in het aansporen, uitbreiden en in stand houden van de West-Afrikaanse slavernij.” [50]
CITAAT 6 HISTORICUS PIET EMMER
”Tegen alle logica beweert de directeur van het Rijks, Taco Dibbits in het voorwoord van het magazine voor scholieren Slavernij en nu? dat ‘de arbeiders op de plantages niet betaald’ kregen. Zou hij werkelijk geloven dat de plantagebezitters hun voor veel geld gekochte slaven lieten verhongeren?” [51]
MIJN COMMENTAAR
Moet ik op deze opmerking van Emmer ingaan?
Ik doe het toch maar.
Ik dacht, dat het toch wel algemeen bekend is-en hij als
historicus weet dat natuurlijk dondersgoed, dat de belangrijkste kenmerken van slavernij waren, het feit, dat een slaaf niet als ”mens” werd beschouwd, maar als een
Ding, dat kon worden gekocht, verkocht etc, handelswaar dus [52] EN daaruit voortvloeiende:
Het feit, dat de SLAVEN [Geen ARBEIDERS meneer Emmer, want die worden WEL betaald] NIET werden betaald! [53]
Natuurlijk kregen zij wel te eten, anders konden zij
niet werken!
Maar sinds wanneer is het voeden van slaven, hetzelfde als betaling?
Zie onder noot 54 nog wat extra informatie over de door
Emmer zo verfoeide en door mij toegejuichte tentoonstelling in het Rijksmuseum.
CITAAT 7 HISTORICUS PIET EMMER
Beloning
Niets is minder waar. Zo kregen de slaven van de Surinaamse plantage ‘Catharina Sophia’ in de 19de eeuw weliswaar geen geld, maar gemiddeld 94,57 gulden per jaar aan voedsel en 13,58 gulden aan kleding en huishoudelijke artikelen alsmede huisvesting, het gebruik van een moestuin en medische zorg. [55]
MIJN COMMENTAAR
Emmer spreekt zichzelf tegen
In het citaat 6 schrijft hij
”Tegen alle logica beweert de directeur van het Rijks, Taco Dibbits in het voorwoord van het magazine voor scholieren Slavernij en nu? dat ‘de arbeiders op de plantages niet betaald’ kregen” [56]
Om in citaat 7 te vermelden
”Niets is minder waar. Zo kregen de slaven van de Surinaamse plantage ‘Catharina Sophia’ in de 19de eeuw weliswaar geen geld, maar gemiddeld 94,57 gulden per jaar aan voedsel en 13,58 gulden aan kleding en huishoudelijke artikelen alsmede huisvesting, het gebruik van een moestuin en medische zorg.” [57]
Ontroerend
Maar hiermee geeft Emmer dus toe, wat ieder weldenkend mens al wist, dat de slaven NIET werden betaald.
En ja, hun kleding en voeding kosten nu eenmaal geld he!
Het is zo moeilijk, uitgehongerde slaven en/of slaven, die half de hongerdood sterven, hard te laten werken
En zonder kleding in de verzengende zon werken, wordt ook zo lastig……
CITAAT 8 HISTORICUS PIET EMMER
”In dezelfde tijd verdienden de landarbeiders in Drenthe ongeveer 150 gulden per jaar zonder huisvesting, moestuin en doktershulp. Bovendien wijst de directeur op de Nachtwacht van Rembrandt met daarop een jong kind met een donkere huidskleur en vraagt: ‘En waarom moest hij als kind al werken?’. Is hij niet op de hoogte van het feit dat in Rembrandts tijd en nog velen eeuwen daarna kinderarbeid heel normaal was?” [58]
Ronduit laag vind ik, dat Emmer twee vormen van flagrant onrecht, slavernij en extreme armoede, op
onethische wijze als het ware tegen elkaar uit tracht te spelen.
Wil hij nu beweren, dat de slaven beter af waren dan landarbeiders in Drente, in diezelfde periode!
Verbijsterend.
En dat voor een historicus!
Want hoe gruwelijk ook het uitbuitingssysteem van
landarbeiders in die tijd [trouwens, zowel zij als
slaven waren het slachtoffer van het zelfde roof en uitbuitingsysteem], landarbeiders konden niet gekocht of verkocht worden, ze konden niet verscheept en verhandeld worden, ze werden niet gebrandmerkt, geketend, noem maar op.
Wat onverlet laat, dat hun positie verre van benijdenswaardig was.
Maar Dingen waren zij niet!
En ja, kinderarbeid was gruwelijk en daar stonden zowel
landarbeiderskinderen als slavenkinderen aan bloot, maar een landarbeiderskind kon niet weg van de ouders worden verkocht en verhandeld, hoe gruwelijk ook
de omstandigheden!
CITAAT 9 HISTORICUS PIET EMMER
”
Bezit
Zonder enig bewijs meldt de tentoonstellingsbundel dat slaven geen bezit mochten hebben. Hoe was het dan mogelijk dat sommige slaven zichzelf vrijkochten en waar kwam in het eerste jaar na de vrijverklaring die koopgolf onder de ex-slaven vandaan? Ook beweert de bundel dat slaven niet mochten lezen en schrijven, maar hoe kon de zwarte abolitionist (voorstander afschaffing slavernij, red.) Equiano dan zijn memoires schrijven als hij dat als slaaf niet had geleerd? ” [59]
MIJN COMMENTAAR [IN TWEE DELEN UITGESPLITST]
DEEL 1
Emmer schrijft:
”Zonder enig bewijs meldt de tentoonstellingsbundel dat slaven geen bezit mochten hebben. Hoe was het dan mogelijk dat sommige slaven zichzelf vrijkochten en waar kwam in het eerste jaar na de vrijverklaring die koopgolf onder de ex-slaven vandaan?” [60]
[COMMENTAAR ASTRID ESSED]
Er even van uitgaande, dat de informatie van Emmer klopt [ik heb het zo gauw niet kunnen checken], dat er
in de tentoonstellingsbundel wordt beweerd, dat slaven
geen bezit mochten hebben, het volgende:
In zoverre geef ik Emmer gelijk, dat het niet hebben
van bezit niet in alle tijden en in alle gevallen absoluut was:
Slavernij als systeem sloot het ontvangen van loon
uit [61], maar er waren inderdaad gevallen bekend, waarbij slaven producten konden verkopen of voor
zichzelf konden werken, waarmee zij inderdaad een
bescheiden bedrag konden opbouwen. [62]
En inderdaad kon het voorkomen, dat slaven zich zo
konden vrijkopen [63].
Wat Emmer er echter NIET bij vermeldt in zijn betoog [64], is dat zowel het zichzelf vrijkopen als het hebben van bezit, verkregen door het werken voor zichzelf, alleen mogelijk was met toestemming van de meester. [65], wat natuurlijk voortvloeide door de in wezen
rechteloze positie van een slaaf. [66]
DEEL 2
Emmer schrijft:
”Ook beweert de bundel dat slaven niet mochten lezen en schrijven, maar hoe kon de zwarte abolitionist (voorstander afschaffing slavernij, red.) Equiano dan zijn memoires schrijven als hij dat als slaaf niet had geleerd?” [67]
[COMMENTAAR ASTRID ESSED]
Hier denkt Emmer slim te zijn, maar hij is niet
slim genoeg!
Want de bundel ”beweert” niet alleen, dat slaven niet mochten lezen en schrijven [68], dit vrij algemeen bekende feit [onder deskundigen, maar
ook uit overleveringen door nazaten van de slaven],
is door bronnen gestaafd [69], zoals Emmer ongetwijfeld weet, als hij zijn onderzoek tenminste
goed gedaan heeft [en ik heb geen reden, daaraan te
twijfelen] [70]
Dat dit verbod niet ten allen tijden, en in alle
omstandigheden werd gehandhaafd, is een andere zaak. [71]
De quasi slimme redenatie van Emmer [72] [zie
ook bovenstaande, DEEL 2], schuilt hierin, dat hij
het verbod op lezen en schrijven voor de slaven in
twijfel trekt [73], door ernaar te verwijzen, dat de
zwarte abolitionist Equiano [74], het toch als slaaf geleerd zou moeten hebben.
Ik citeer Emmer, nogmaals:
”Ook beweert de bundel dat slaven niet mochten lezen en schrijven, maar hoe kon de zwarte abolitionist (voorstander afschaffing slavernij, red.) Equiano dan zijn memoires schrijven als hij dat als slaaf niet had geleerd?” [75]
Maar wat Emmer hierbij, bewust of niet, uit het oog lijkt te verliezen is, dat er op iedere regel natuurlijk uitzonderingen zijn.
Met andere woorden:
Dat uiteindelijk de meester bepaalt, wat hij wel of
niet met zijn slaven wil doen.
En er zijn nu eenmaal meesters geweest, zoals in
geval van Equiano, maar ook de latere zwarte dichteres,
de eerste poezie publiciste, Phillis Wheatley en Ukawsaw
Gronniosaw, de eerste zwarte publicist in Groot-Britannie, die dit Verbod aan hun laars hebben gelapt. [76]
Dat maakt dat verbod niet minder waar, dat zegt vooral iets
over die meesters.
CITAAT 10 HISTORICUS PIET EMMER
” De slaven waren het eigendom van een ander en ‘daarom kon er juridisch gezien geen sprake van mishandeling of verkrachting zijn’ door de eigenaar.
Waarom zijn er dan processen gevoerd tegen planters, die een slaaf hadden gemarteld of gedood?” [77]
MIJN COMMENTAAR
Hierin heeft Emmer ja en nee gelijk.
Ja, wat betreft de processen tegen planters [slavenhouders]
Er is inderdaad sprake [en dan beperk ik mij hier tot Suriname] van tegen planters [slavenhouders dus] gevoerde processen wegens mishandeling van slaven.
Zo was er een proces tegen een juffrouw Pieterson en
een mevrouw Mauricius. [78]
Ook tegen anderen zijn processen gevoerd [79]
Maar daar moet WEL bij gezegd worden, dat de mishandelingen byzonder extreem waren en overweging was natuurlijk onrust in de kolonie
en de vrees, dat de slaven zouden ontvluchten.
Ik citeer uit ”Wij, Slaven van Suriname” van onafhankelijkheidsstrijder en verzetsman Anton de Kom [80]:
” De slaven van mevrouw Mauricius deelden nu aan het Koloniale Hof mede, dat zij weg zouden loopen wanneer de gouverneursweduwe niet uit het beheer der plantage ontzet werd. Inderdaad probeerde het Hof haar over te halen om de plantage voortaan door een administrateur te doen beheeren, ‘omdat men anders voor eene totale ruïne der bezitting harer pupillen vreesde’, maar mevrouw
Mauricius gaf te kennen, dat de heerschappij over haar eigendom door niemand beter gevoerd kon worden dan door haar zelve.” [81]
Nee
Wat Emmer er echter NIET bij vertelt [vandaar dat ”nee”
hier] is, dat aan dergelijke processen nauwelijks consequenties voor de planters [slavenhouders] waren
verbonden:
Zo kreeg genoemde juffrouw Pieterson volop gelegenheid de kolonie Suriname te ontvluchten, voordat er uberhaupt sprake was van een veroordeling [82]
en was er in geval van genoemde mevrouw Mauricius slechts sprake van een ”vermaning”, haar plantage door een administrateur te laten beheren. [83]
Dus Ja en Nee, meneer Emmer, er werden inderdaad processen tegen slavenhouders gevoerd [84], maar bij zeer extreme gevallen, waarbij kans op oproer en ontvluchting van slaven een rol speelden [85], en zonder
noemenswaardige consequenties voor de slavenhouders. [86]
CITAAT 11 HISTORICUS PIET EMMER
”Dat de tentoonstelling geen wetenschappelijk, maar een activistisch karakter draagt blijkt ook uit de constatering dat de Europese slavenhandelaren slaven ‘tot object’ maakten. Deden hun Afrikaanse en Arabische collega’s dat dan niet? Kun je de Europeanen verwijten dat ze steeds meer kindslaven kochten?”
MIJN COMMENTAAR
Meneer Emmer, uw ”Afrikaanse/Arabische slavenhandelaars” mantra valt mij tegen!
Van een wetenschapper mag toch verwacht worden,
dat hij is uitgegroeid boven het niveau van ”zij deden het ook” [87], wat velen het laatst op de kleuterschool zeiden.
Want WAS er Afrikaanse en Arabische slavenhandel?
JA, dat is een algemeen bekend feit. [88]
Ik wil zelfs zo ver gaan om te beweren, dat zonder hulp
van Afrikaanse slavenophalers en het verschijnsel
van Afrikaanse slavernij [89], het voor Europese handelaren heel moeilijk geworden zou zijn, een verderfelijk succesvolle onderneming als de transatlantische slavenhandel op te zetten! [90]
Het is dan in dit verband ronduit verbijsterend, de laatste zin van Citaat 11 te lezen:
”Kun je de Europeanen verwijten dat ze steeds meer kindslaven kochten?”” [91]
Ieder zinnig, rationeel denkend mens, dat uitgaat
van de eigen verantwoordelijkheid voor de eigen daden en misdaden op conto van de daders schuift, waar ze thuishoren, zal deze wijze van redeneren niet alleen
belachelijk vinden, maar ronduit verachten!
Schrijfster dezes uiteraard dus ook!
CITAAT 11 HISTORICUS PIET EMMER
”Wetenschappelijk onderzoek laat zien dat alleen Afrikaanse handelaren bepaalden hoeveel man-, vrouw- en kindslaven te koop werden aangeboden. Zelfs de plantageklok, die ’s morgens het begin van de werkdag aankondigde, is volgens het Rijksmuseum een symbool van uitbuiting en geweld. Maar zou dat instrument net als in Europa geen middel zijn geweest om de efficiency en daarmee de winst te verhogen, waardoor de slaven meer loon konden afdwingen in de vorm van beter eten, medische verzorging en betere huisvesting?” [92]
MIJN COMMENTAAR
Zoals schrijfster dezes reeds opmerkte, is het wat betreft de Westerse verantwoordelijkheid voor de misdaad, die transatlantische slavenhandel en slavernij
was, van geen enkele betekenis, of alleen Afrikaanse handelaren bepaalden hoeveel man-, vrouw- en kindslaven te koop werden aangeboden, of niet.
Hun aandeel is kwalijk, zonder meer, zoals iedere vorm
van slavenhandel en slavernij [noot 93 met een artikel van Emmer, laten we fair zijn], maar kan niet als vergoeilijking, bagatellisering of welke vorm van
apologie gebruikt worden voor de Westerse misdaad:
Transatlantische slavenhandel en slavernij.
De Westerse handelaren waren geen passieve actoren,
die alles overkwam, maar hadden een duidelijke VRAAG, zoveel mogelijk gezonde slaven om in
de meest maximale zin uit te buiten, en kregen het AANBOD geleverd van Afrikaanse en ook Arabische handelaren. [94]
Het is dus belachelijk, hen [de Europese handelaren]
op deze rare Emmer manier te ontslaan van hun verantwoordelijkheid.
En dan de laatste zin van Citaat 11
”Maar zou dat instrument [de plantageklok, zie bovenstaande gehele Citaat 11] net als in Europa geen middel zijn geweest om de efficiency en daarmee de winst te verhogen, waardoor de slaven meer loon konden afdwingen in de vorm van beter eten, medische verzorging en betere huisvesting?’ [95]
Net als in Europa, meneer Emmer?
Er was geen slavernij meer in Europa, na de late Middeleeuwen. [96]
Een ”middel om de efficiency en daarmee de winst te verhogen, waardoor de slaven meer loon konden afdwingen in de vorm van beter eten, medische verzorging en betere huisvesting?”
In de eerste plaats ONTVANGEN de slaven geen loon, dat is het kenmerk van slavernij immers [97]
In de tweede plaats:
“loon afdwingen in de vorm van beter eten, medische verzorging en betere huisvesting?”
Eten, medische verzorging en betere huisvesting IS geen loon.
In de derde plaats:
Tijdens de slavernijperiode werd er maar zeer weinig ”afgedwongen” tenzij de slavenhouders/het
koloniale Bestuur bang was voor oproer en opstand.
CITAAT 12 HISTORICUS PIET EMMER
”Wie hoopt dat de tentoonstelling hem of haar op de hoogte brengt van de laatste wetenschappelijke inzichten hoeft het Rijksmuseum niet te bezoeken, maar wie zijn stereotiepe opvatting over de slavenhandel en slavernij bevestigd wil zien, komt in het Rijksmuseum ruimschoots aan zijn trekken.” [98]
MIJN COMMENTAAR
Het getuigt van morele moed, dat het Rijksmuseum, evenals het Amsterdam Museum [99] heeft besloten
niet meer weg te kijken, waarmee onbedoeld het slavernijverleden werd gebagatelliseerd, maar de misdaad van de slavernij te benoemen en te
beschrijven in een tentoonstelling, waarbij 10 slave narratives centraal staan. [100]
Degene, die hier een beperkte, verdraaide en gebagatelliseerde kijk heeft op Neerlands slavernijverleden is historicus Piet Emmer zelf.
En vrijwel iedereen, die mijn bovengenoemde weerlegging
van Emmer’s ”argumenten” met aandacht heeft gelezen [en de noten heeft geraadpleegd] zal dat met schrijfster dezes eens zijn.
Maar nog een bewijs van de apologetische en bijna bizarre wijze van redeneren van Emmer:
EMIGRATIE:
LAATSTE CITAAT HISTORICUS PIET EMMER
[ARTIKEL IN AD]
”’Toen ik onderzoek deed naar hoeveel ruimte slaven hadden tijdens het vervoer op slavenschepen, vergeleek ik dat met vrije migranten uit die tijd en met de ruimte die wij nu hebben in een vliegtuig, economy class. Iedereen weet hoe krap dat is. Ik zei er bij: maar wij zijn naar een paar uur weer uit het vliegtuig, terwijl slaven zes weken in vaak tropische temperaturen op zo’n kleine ruimte zaten. Toch verweten mijn critici dat ik slavernij gelijk stelde aan een vakantiereis. Onzin. Op schepen met Europese landverhuizers was de ruimte per persoon trouwens soms nog krapper.” [101]
MIJN COMMENTAAR
Ja lezers, u leest het goed.
Dit heb ik niet verzonnen.
Emmer zegt dit in een interview in het AD, getiteld ” ER WORDT GEDAAN ALSOF ELKE PLANTAGEEEN HEL OP AARDE WAS” [102] Hoewel iedere zin gevaarlijke en verderfelijke nonsens uitademt, neem ik toch de moeite, hierop in te gaan.Want Emmer vergelijkt:Geroofde en ontvoerde Afrikanen met vrije migranten, wat de ruimte, die zij op de respectieve vervoersmiddelen [slavenschip versus vliegtuig] hebben.Dat al is een GOTSPE, omdat het qua situatie een absurde vergelijking is.Emmer vergelijkt ook:De situatie van geroofde en ontvoerde Afrikanen opeen slavenschip met die van [pauper]Europese landverhuizers naar veelal de Verenigde Staten.Qua ruimte dan. Ik hoef niemand uit te leggen, dat iedere vergelijking tussen geroofde tot slaaf gemaakten enerzijds en vrije migranten en vrije landverhuizers, hoe verpauperd ook, verderfelijk mank gaat. Toch doe ik het: Eerst de vrije migranten: [Citaat Emmer herhaald] ”’Toen ik onderzoek deed naar hoeveel ruimte slaven hadden tijdens het vervoer op slavenschepen, vergeleek ik dat met vrije migranten uit die tijd en met de ruimte die wij nu hebben in een vliegtuig, economy class. Iedereen weet hoe krap dat is” [103] [COMMENTAAR ASTRID ESSED] Ten eerste gaat het om de tegenstelling tot slaaf gemaakten en vrije migranten Dat is een wereld van verschil en Joost mag weten,waarom Emmer een vrije en onvrije situatie in een vergelijking betrekt.Ten tweede:Het vervoer in een economy class mag krap zijn, opeen slavenschip onmenselijk:Welke slaaf werd door een stewardess bediend, met eenselectie aan eten, kranten, films?Welke vrije migrant werd of wordt geketend vervoerd,wordt het vliegtuig uitgesmeten, als hij/zij ziek is, welke vrouwelijke migrante wordt aan boord van het vliegtuig verkracht door de bemanning? [104]Want DAT was de realiteit op een slavenschip,Slaven waren immers koopwaar, ”dingen”, en aanzieke koopwaar had je niets! De landarbeiders: Weer citeer ik Emmer ”Op schepen met Europese landverhuizers was de ruimte per persoon trouwens soms nog krapper.” [105]En weer zeg ik tegen Emmer:Waren die landverhuizers geroofd, werden ze geketendvervoerd, werden hun vrouwen door de bemanningverkracht, werden ze overboord gegooid, als ze ziek waren? [106]Natuurlijk waren hun reisomstandigheden bepaald niet ideaal [107], maar hoe durft u, meneer Emmer, hen en hun reisomstandigheden in een adem te noemenmet geroofde Afrikanen? Welke migrant werd verkocht bij aankomst?Welke landverhuizer werd verkocht? Dit citaat van Emmer getuigt wel van weerzinwekkende lef: ”Ik zei er bij: maar wij zijn naar een paar uur weer uit het vliegtuig, terwijl slaven zes weken in vaak tropische temperaturen op zo’n kleine ruimte zaten” [108]Is dit het enige verschil, dat Emmer wenst te noemen? En dat voor een historicus, een wetenschapper, die heel goed weet, hoe de omstandigheden op een slavenschip waren, dat slaven werden geketend, verkracht, overboord gegooid, als Dingen werden behandeld…. [109] Het zegt wel genoeg over Emmer….
Epiloog: De Mantra’s van historicus Emmer hoeven nietherhaald te worden: Niet iedere plantage was een Hel op Aarde [110]Er was ook Afrikaanse en Arabische slavernij enslavenhandel [111]Landarbeiders in Drenthe hadden het ook slechten kinderarbeid kwam niet alleen bij slaven voor, maarook in Drenthe en de rest van Nederland [112]Slaven kregen weliswaar geen geld, maar kleding en voedsel [113] En tenslotte vergelijkt hij de overtocht vanslaven met die van vrije migranten [wat zit je krap in deeconomy class…] en Europese landverhuizers… [114] Al zijn apologetische en vergoeilijkingsredenen heeftschrijfster dezes in bovenstaand Betoog ontkracht. Want het belangrijkste wordt door Emmer genegeerd:Ook al zullen er weleens slavenhouders geweest zijn,die hun slaven relatief beter behandelden, of toestonden te leren lezen en schrijven [115], de essentie was en bleef, dat slaven EIGENDOM waren.Een redelijke slavenhouder vandaag kon de slaaf, zonderenige controle over zijn lot, morgen verkopen aan eenmeester, die hem doodwerkte, mishandelde, etc.Vrouwen en kinderen konden verkocht worden, samen ofapart, met of zonder man en vader, etc. Het niet kunnen beschikken over je eigen lichaam, leven, toekomst etc, DAT was het misdadige en daaruit kwam alle andere onderdrukking en misdadigheid voort. Dus meneer Emmer, hoezeer u het ook wiltverbloemen:”Alle reukwerken van Arabie kunnen deze misdadenniet uitwissen. ” [116] Astrid Essed ZIE VOOR NOTEN 1 T/M 116 https://www.astridessed.nl/noten-1-t-m-116-bij-historicus-piet-emmer-en-de-westerse-slavernij/
Uiteindelijk heeft Indymedia.nl mijn adhesiebetuiging toch geplaatst!
Zie daarvoor geheel onderin]
Het is verheugend om te zien, dat ook in deze Coronatijden de actiesvoor rechtvaardigheid aan vluchtelingen hun doorgang vinden.Ik vond en vind het belangrijk, aandacht te blijven schenken aan deschandalige wijze, waarin het Nederlands en EU vluchtelingenbeleid vorm krijgt.Er vinden zoveel onrechtmatigheden in plaats, ook tegen migranten in het algemeen [de zogenaamde ”economische vluchtelingen”] [1]dat het in dit bestek teveel isom op te noemen.Maar naast belangrijke en bizarre factoren als racisme [2] en criminaliseringvan vluchtelingen [3], is het in de grond een kwestie van rijk tegen arm.Een van de belangrijkste redenen, dat men geen vluchtelingen wil in Fort Europa [4] is het feit, dat zij hier arm en berooid aankomen.Want ook Polen, die immers niet zwart en kleurling zijn en arbeidsmigranten zijn, die binnen EU regelgeving vallen, worden schandaligbehandeld en uitgebuit. [5]Dat het-uiteraard- weer gaat om de mantra ”ze kosten geld”, kun je zien, hoeanders de houding is tegenover ”migranten” en ”vreemdelingen”, die meteen Zak Geld binnenkomen: Zo had destijds Staatssectretaris Teeven van Justitie en Veiligheid om buitenlandsemiljonairs naar Nederland te lokken, die dan een jaar een verblijfsvergunning kregenals ze minimaal 1,25 miljoen euro aan vrij vermogen hadden en dat investeerden in het Nederlanders bedrijfsleven. [6]Er was echter bij die buitenlandse miljonairs totaal geenanimo voor. [7]Had ik hem ook kunnen vertellen:Want waarom zou een buitenlandse miljonair, die vaak in zijneigen land in veel luxueuzere omstandigheden leeft, naar Nederland komen?Trouwens, het aanbod was nogal mager:Een jaar een verblijfsvergunning, als je minimaal 1.25 miljoen euroals vrij vermogen hebt….[8]Gaat dus niet werken. Dit Drama ”we willen geen armoedzaaiers” [om het even hard te zeggen], is niet alleenvan deze Tijd.Om dezelfde reden, waren door de nazi’s vervolgde Joden na de Kristallnachtnergens in Europa welkom [9], met de gevolgen, die wij nu kennen. ‘[10] MISDADEN De misdaden tegen de vluchtelingen gaan ver:Uitzetting naar gevaarlijke landen, de be/mishandeling van de We Are Here Vluchtelingen[vaak niet uitzetbaar, maar toch niet in aanmerking komend voor een verblijfsvergunning],detentie zonder strafbare feiten [de uitzetcentra], de vuile streken van de Dienst Terugkeer en Vertrek, de Turkije deal, dood door verdrinking in de Middellandse Zee, noem maar op.[11]Ik kom er nog over te spreken in een toekomstig artikel DEMONSTRATIE BIJ DCR Maar nu deze dappere demonstratie, in Coronatijd, bij het DeportatiecentrumRotterdam, DCR [Detentiecentrum Rotterdam]Ik citeer uit de verklaring:”Het Detentiecentrum Rotterdam (DCR) bestaat nu ruim 10 jaar. Vanuit deze gevangenis — het eerste detentieproject in Nederland dat werd gebouwd en beheerd vanuit een publiek-private samenwerking — worden de hele tijd al mensen gedeporteerd. Het huidige immigratiebeleid van Nederland en Fort Europa eist duizenden mensenlevens, ten gunste van wapenhandelaren en de rijken. Al meer dan een decennium wordt er strijd gevoerd tegen deze uitzetbajes: van de bezetting van het terrein tijdens de bouw ervan tot de hongerstakingen van opgesloten mensen na de ingebruikname. Met de demonstratie van afgelopen zondag geven we een duidelijk signaal dat zolang het DCR bestaat die strijd zal doorgaan![12] Omdat ik voor de volle honderd procent achter deze actie sta, heb ik opIndymedia.nl/Discussie, mijn adhesie getoond. Of Indymedia het ook daadwerkelijk plaatst, weet ik niet, maar dat doet nietzoveel ter zake.Belangrijk is, dat ik mijn adhesiebetuiging nu met u deel, lezers LEES DEZE ONDER DE VERKLARING VAN DE ACTIEVOERDERS, ONDER BDaaronder de noten, behorende bij dit stuk [C] Over de vluchtelingen bericht ik binnenkort meer! GEEN MENS IS ILLEGAAL! Astrid Essed A
Op zondag 30 mei hebben zeker 100 mensen een demonstratie gelopen voor de sluiting van het Detentiecentrum Rotterdam. De demonstratie begon bij de metrohalte Meijersplein en liep daarna richting de gevangenis bij Rotterdam-The Hague Airport. Er werd een rondje om de bajes heengelopen en stilgestaan op plekken waar contact met de gedetineerden mogelijk was. Tijdens de demonstratie was er kort telefonisch contact met een van de gevangenen die een boodschap achterliet.
Het Detentiecentrum Rotterdam (DCR) bestaat nu ruim 10 jaar. Vanuit deze gevangenis — het eerste detentieproject in Nederland dat werd gebouwd en beheerd vanuit een publiek-private samenwerking — worden de hele tijd al mensen gedeporteerd. Het huidige immigratiebeleid van Nederland en Fort Europa eist duizenden mensenlevens, ten gunste van wapenhandelaren en de rijken. Al meer dan een decennium wordt er strijd gevoerd tegen deze uitzetbajes: van de bezetting van het terrein tijdens de bouw ervan tot de hongerstakingen van opgesloten mensen na de ingebruikname. Met de demonstratie van afgelopen zondag geven we een duidelijk signaal dat zolang het DCR bestaat die strijd zal doorgaan!
Aan de achterkant van het DCR stond de demo stil, hier was er zichtbaar contact met gedetineerden op de tweede verdieping van het DCR en werd er over en weer gezwaaid. Een paar vlaggen op meterlange stokken wapperden ook over de muur van het DCR heen zodat mensen in de cellen op de begane grond ook de aanwezigheid van de demonstratie meemaakten. Bij het zien van de vlaggen klonk er gejuich en gebons vanuit het DCR. In de week voor de demonstratie was er ook telefonisch contact met iemand die gevangen zit in het detentiecentrum. Tijdens de demo werd er met deze persoon gebeld die toen een boodschap achterliet voor de aanwezigen. De boodschap was kort maar duidelijk: “Demonstraties bij het DCR zijn altijd mooi voor mensen die er opgesloten zitten. Mensen voelen zich erdoor gesteund. In het DCR is er geen democratie. In het DCR zijn geen mensenrechten”. Deze persoon gaf ook aan dat persoonlijke bezoeken aan mensen in het DCR ook zeer welkom zijn.
Na een uur bij het DCR keerde de demo terug naar het Meijersplein terwijl de muziek hard uit de speakers klonk zodat deze ook binnen werd gehoord. Het DCR wordt in ieder geval voor de komende 15 jaar nog geopereerd door het consortium DC16. DC16 bestaat uit Ballast Nedam, Strukton en ISS Facility Services. De gevangenis is ooit ontworpen door Erik Fokkema van EGM architecten, die ook het Justitieel Complex Zaanstad en het Gevangeniscomplex Haren (Brussel) ontwierpen. De bajes in Zaanstad wordt ook beheerd met een Develop Build Finance Maintain Operate (DBFMO) contract door Ballast Nedam. De strijd tegen het DCR gaat door, en de strijd tegen de bedrijven er achter ook!
De bedrijven die geld verdienen aan het DCR zijn instanties die zich specialiseren in het bouwen van gevangenissen en andere staatsprojecten (zoals politiebureaus). De privatisering van gevangenissen in Nederland, ooit begonnen bij het DCR, zorgt ervoor dat er een financieel interesse is om mensen op te sluiten, te isoleren en te deporteren.
Het startsignaal is nu gegeven voor een 2e decennium van strijd tegen de deportatiemachine en de verdieners erachter. Fort Europa is overal, Fort Europa is ook hier: organiseer jezelf en kom in actie bij de kantoren en projecten van de bedrijven die geld verdienen aan deportaties, organiseer solidariteitsdemonstraties bij uitzetcentra ’s en AZC’s en steun de strijd van mensen zonder papieren!
Sluit DCR – Breek Fort Europa! Stop de deportatiemachine – Geen mens is illegaal!
ADHESIEBETUIGING MET DE ACTIE/GEEN MENS IS ILLEGAAL Beste Actievoerders, Hierbij van mijn kant een warme adhesiebetuiging met de gevoerdeactie bij Deportatiecentrum DCR!Het komt op het juiste moment, zoals altijd met dit soort acties.Op een moment, dat de samenleving, zowel in het publiekeals in het politieke, fascisme steeds meer salonhafig gaat vinden, fascisten zelfs door een Nationaal 4 en 5 Mei als ”inspirerend” worden gezien [1] en dit alles schouder aan schouder gaat met de hetze tegen vluchtelingen, die hand over hand toeneemt en door fascist Wilders in 2015-16 zo verbeten en ”overtuigend” is gevoerd [2]Maar er is meer dan die hetze tegen vluchtelingen! Steeds meer worden vluchtelingen gecriminaliseerd, overgelaten aande verdrinkingsdood, waaraan met de EU, ook Nederland schuldig is [3],het recht op asiel geschonden en met voeten getreden!De Turkije deal ging ons voor [4] en nu al een griezelig begin [want ikweet bijna zeker, dat andere landen dit ”voorbeeld” gaan volgen] metde ”Denemarken deal”, waarbij Denemarken zijn asielprocedure uitbesteedt aanlanden buiten Europa! [5]Daarbij worden niet de minste landen genoemd!Landen als Egypte. Eritrea en Ethiopie! [6]Landen waar mensenrechten niet eens een vodje papier zijn,maar minder dan opstuivend zand!In Egypte, waar een dictatuur heerst en tijdens die dictatuurwaarschijnlijk al misdaden tegen de menselijkheid zijn gepleegd! [7]Ethiopie, een land waar een genadeloze burgeroorlog woedt en het regimebommen op woonwijken gooit, etnische zuiveringen uitvoert en op weg isnaar genocide! [8]Ook Eritrea, de andere ‘partner” in het Tigray conflict, laat zich niet onbetuigd. [9]Eritrea, waar al jaren een keiharde dictatuur woedt! [10]En daar moeten asielprocedures plaatsvinden en de mensen hetRECHT hebben in dergelijke dictaturen te wonen!Nu al heeft Denemarken een overeenkomst met Rwanda tav de”asielprocedure”, ook zo’n voorbeeld van mensenrechtenhandhaving [11] De lijst van misdaden tegen vluchtelingen en asielzoekers is lang en somber Alle verzet tegen deze behandeling van vluchtelingen moet worden aangemoedigd. DEPORTATIECENTRA IN NEDERLAND En deportatiecentra zoals DCR blijven deportatiecentra, waar mensengevangen gehouden worden zonder het plegen van strafbare feiten, teruggestuurd naar onveiligheid, dictatuur, ellende. TERUGSTUREN NAAR FOLTERING En zijn we het vergeten?Minister Verdonk, die een Afghaanse asielzoeker liet uitzetten, die later in Afghanistan is gedood? [12]Staatssecretaris Harbers, die een asielzoeker liet uitzetten, die zondereerlijk proces levenslang kreeg in Bahrein? [13]En die Vent, die Harbers, zit vrolijk in de Tweede Kamer, terwijl hijin feite aangeklaagd had moeten worden, evenals minister Verdonk DE BEERPUT IS EINDELOOS! Ik kan nog meer opnoemen, zoals de We Are Here Groep, die al bijna10 jaar door Amsterdam zwerft zonder perspectief en reeele kansom een menswaardig bestaan op te bouwen! [14] Maar ik stop er nu mee, al ben ik de vluchtelingen bepaald nietvergeten Deze acties, zoals bij DCR, zijn nodig om op de Muren van dePolitiek te blijven beuken Zodat de vluchtelingen niet worden vergeten! WORDT VERVOLGD! GEEN MENS IS ILLEGAAL
Economische vluchtelingen is een benaming voor hen die niet zouden zijn gevlucht om politieke redenen, maar om een betere levensstandaard te vinden. De term wordt vaak afkeurend gebezigd in de zin van ‘niet-echte’ vluchtelingen.
In de praktijk blijkt het onderscheid tussen politieke vluchtelingen (in de zin van het Vluchtelingenverdrag) en economische vluchtelingen moeilijk te maken. Het vluchtmotief is vaak een combinatie van politiek geweld en moeilijke levensomstandigheden. De economische noodzaak of wens om te vluchten, zoals vanwege gebrek aan werk, inkomen en onderwijs, komt vaak voort uit politieke omstandigheden.
Voorbeelden daar van zijn: de regering benadeelt bepaalde minderheidsgroepen, middelen komen door corrupt bestuur vooral aan de elite toe, opgelegd corvee of lange dienstplicht maken het opbouwen van een eigen economisch bestaan heel moeilijk, het land is in handen van een kleine groep, enzovoort.
Economische vluchtelingen: Vluchtelingenverdrag
Omdat economische en politieke motieven zo doorheen lopen bij migranten/vluchtelingen, is wel voorgesteld om het Vluchtelingenverdrag aan te passen om ook economische migranten beter te beschermen. Wat daartegen pleit is dat politieke vluchtelingen vanwege de bedreigingen geen keus hebben en dus helemaal afhankelijk zijn van bescherming in andere landen, terwijl economische migranten wel een keuze hebben. EINDE ARTIKEL AMNESTY INTERNATIONAL
[2]
YOUTUBE,COM THIERRY BAUDET: ”IK WIL GRAAG DAT EUROPA DOMINANT,BLANK EN CULTUREEL BLIJFT, ZOALS HET IS”[THIERRY BAUDET BIJ HET DEBAT ”DE VLUCHTWEEK”,RADIOZENDER FM, https://www.youtube.com/watch?v=DpBzt9PyU5w
TRANSCRIPTIE[GESPREKSPARTNER]”Wat maakt het uit, als die mensen niet teruggaan?Dat is helemaal niet relevant.[PRESENTRATRICE]”Maar…..”[GESPREKSPARTNER]”Ik erger mij een beetje aan de houding….”[THIERRY BAUDET]”Ik vind het wel relevant!”[PRESENTRATRICE]”Maar Thierry, waarom is….[THIERRY BAUDET]”Omdat ik niet wil, dat Europa Afrikaniseert….”[GESPREKSPARTNER];;”Deze opmerking van Thierry vind ik best wel kwalijk,als je bedenkt, dat 20 procent van migranten, die naar Europakomen, Afrikanen zijn.Dus zo’n complete demonisering van Afrikanen is niet nodig.Tegelijkertijd….. [THIERRY BAUDET] ”Ik demoniseer niet, ik zeg wat ik wil, wat ik wenselijk vind en wat ik niet wenselijk vind.En wat ik niet wenselijk vind, is dat wij veel meer gaan lijken op delen van de wereld waar heel veel mensen weg willen…. ”[PRESENTRATRICE]”Je wil zeg maar een bepaald Europees goed.wil je eigenlijk zo houden zoals het is..Op zich mag dat…. ”’[THIERRY BAUDET]”Ik wil graag, dat Europa dominant, blank en cultureel blijft zoals het is.” EINDE YOUTUBE FILMPJE
DONDERDAG 17 SEPTEMBER 2015
[3]
YOUTUBE FILMPJE MET HETZE RETORIEK VAN WILDERS 0.00-0.16 ”Duizenden Arabische mannen hebben de afgelopen tijd honderden vrouwen sexueel aangevallen, vernederd, verkracht.Alle vrouwen zijn loslopend wild.Testosteronbommen heb ik de daders genoemd.”……..” Overal waar de onverantwoorde Open Deur politie zoals premier Rutte en kanselier Merkel de rode loper wordt uitgerold voor deze testosteronbommen”0.37-0.47
”Wat de PVV betreft is het duidelijk:
Onze grenzen moeten dicht.Dicht voor alle asielzoekers en alle immigranten uit islamitische landen.Maar zolang dat niet gebeurt, zolang de islamitische testosteronbommen als een Zwaard van Damocles boven de Nederlandse vrouwen hangen, stel ik voor, dat we mannelijke asielzoekers opsluiten in de AZC’s.2.29-2.50
GEERT WILDERS: MANNELIJKE ASIELZOEKERS OPSLUITEN IN AZC’S0.00-3.05
Geert Wilders [PVV]:”
Duizenden Arabische mannen hebben de afgelopen tijd honderden vrouwen sexueel aangevallen, vernederd, verkracht.
Alle vrouwen zijn loslopend wild.
Testosteronbommen heb ik de daders genoemd.
We hebben gezien, waar ze toe in staat zijn.
Het is sexueel terrorisme, een sexuele Jihad.En het gebeurt overal in Europa.
In Nederland, Duitsland, Zweden, Oostenrijk.Overal.Waar honderdduizenden vooral alleenstaande mannen uit een cultuur van vrouwenonderdrukking werden binnengelaten.
Overal waar de onverantwoorde Open Deur politie zoals premier Rutte en kanselier Merkel de rode loper wordt uitgerold voor deze testosteronbommen.
Overal krijgen we nu te maken met een verkrachtingsepidemie.
Het is een ramp, die vermeden had kunnen worden en vermeden had moeten worden, maar niet vermeden werd.Op vele plaatsen probeerden de autoriteiten en de media het verschrikkelijke nieuws onder de pet te houden, onder het tapijt te schuiven, maar dat lukt ze niet meer.De geest is uit de Fles.
En er heerst, terecht, woede, angst, in Nederland en in de rest van Europa.
Mensen zijn, terecht, heel erg boos, duizenden Nederlandse vrouwen stellen zich grote vragen bij hun eigen veiligheid.”Wie zal mij beschermen
”Duizenden Nederlandse mannen maken zich grote zorgen over de veiligheid van hun vrouwen.
”Wie zal hen helpen”En duizenden Nederlandse ouders zijn bang voor wat hun dochters kan overkomen.
”Wie waakt er over hen”Vreselijke massa aanrandingen zoals in Keulen kunnen ook hier in Nederland gebeuren.
En het is tijd, die waarheid onder ogen te zien.Deze daders komen uit een cultuur waarin vrouwen minderwaardige wezens zijn, een cultuur van eerwraak en vernedering.
Een cultuur, gesticht door een Profeet, die seksslavinnen had en een negenjarig meisje verkrachtte.
Het is tijd, ook die waarheid onder ogen te zien.
Want wie wegkijkt, wie wegkijkt, is medeschuldig.En het wordt steeds duidelijker:
Premier Rutte, mevrouw Merkel en al die andere politici in Europa, die hun grenzen weigerden te sluiten, ze laten onze vrouwen en dochters keihard in de steek en zijn dus medeverantwoordelijk.
Wat de PVV betreft is het duidelijk:Onze grenzen moeten dicht
.Dicht voor alle asielzoekers en alle immigranten uit islamitische landen.
Maar zolang dat niet gebeurt, zolang de islamitische testosteronbommen als een Zwaard van Damocles boven de Nederlandse vrouwen hangen, stel ik voor, dat we mannelijke asielzoekers opsluiten in de AZC’s.
Voor hen moeten de AZC’s gesloten instellingen worden.
Zodat geen enkele mannelijke asielzoeker nog de straat op kan en zodat onze vrouwen eindelijk worden beschermd.”
“Mam en pap, ik hou van jullie, maar ik kan niet meer ademen”, zo appte de 26-jarige Pham Thi Tra My aan haar ouders vlak voordat ze met 38 andere Vietnamezen overleed in een koelwagen in Essex op 23 oktober van dit jaar.
Dit gruwelijke voorval maakt opnieuw duidelijk wat de gevolgen van het restrictieve Europese, en in dit geval Engelse, vreemdelingenbeleid kunnen zijn. Hoewel dit soort specifieke incidenten gelukkig tamelijk zeldzaam is – het vorige dateert van juni 2000 toen 58 Chinezen in Dover de dood vonden – is sinds de jaren negentig van de vorige eeuw het aantal doden aan de zuidgrens van de Europese Unie dramatisch toegenomen.
Waar het fenomeen ‘grensdoden’ tijdens de Koude Oorlog was voorbehouden aan het streng bewaakte ijzeren gordijn tussen het Oostblok en het ‘vrije Westen’, heeft in de afgelopen dertig jaar de Middellandse Zee zich ontwikkeld tot veruit het meest dodelijke grensgebied ter wereld.
Stierven aan de grens tussen Oost- en West-Duitsland in de veertig jaar tussen 1949 en 1989 327 mensen, in de dertig jaar sinds 1988 lieten aan de zuidgrens van de EU bij benadering zo’n 38.000 migranten het leven. Daarmee voert die grens al jaren de wereldranglijst aan. Met in 2019 driemaal zoveel doden als nummer twee, de Mexicaans-Amerikaanse grens.
En daar komt nog een onbekend aantal mensen bij die in de Sahara verdrogen. Een route die sinds 2016 steeds gevaarlijker is geworden omdat de EU staten als Niger en Mali betaalt om migranten al aan zuidgrens van de Sahara tegen te houden.
Overigens is lang niet iedere migrant (of het nu asielzoekers zijn of arbeidsmigranten) aangewezen op de gevaarlijke reis per boot. Een deel komt per vliegtuig, met valse paspoorten, of door langer te blijven dan hun visum toestaat. Feit is dat sinds het begin van de jaren negentig het risico voor migranten die aangewezen zijn op irreguliere routes aanzienlijk is toegenomen. In de naoorlogse migratiegeschiedenis van West-Europa zijn tot de eeuwwisseling nauwelijks voorbeelden van grensdoden uit andere werelddelen te vinden.
De belangrijkste reden voor de enorme toename van het aantal ‘grensdoden’ is het Schengenverdrag uit 1985. Die zorgde ervoor dat de grenscontroles aan de binnengrenzen in de EU geleidelijk werden afgeschaft, maar scherpte de bewaking van de buitengrens juist aan. Met als belangrijkste ‘wapen’ de eis dat migranten alvorens af te reizen een visum moesten aanvragen. Krijg je dat niet, dan kom je geen vliegtuig in en ben je aangewezen op mensensmokkelaars. En hoe strenger het grensbeleid, des te hoger de prijs en de risico’s.
Van dit nieuwe beleid, dat in de loop van de jaren negentig werd geïmplementeerd, waren in eerste instantie vooral Albanese vluchtelingen de dupe. Die ontvluchtten het dictatoriale regime vanaf 1991 in groten getale door per boot de Adriatische Zee naar Italië over te steken. Sindsdien is de ‘papieren’ grens steeds belangrijker geworden. Tijdens de ‘vluchtelingencrisis’ van 2015 bleek dat vooral asielzoekers en arbeidsmigranten daarvan de dupe zijn.
In de afgelopen jaren heeft de EU, via allerlei deals met autoritaire regimes (Turkije, Mali, Niger), de buitengrens steeds verder geëxternaliseerd en betaalt zij zelfs Libische milities om mensen tegen te houden.
In de jaren negentig kwamen verreweg de meeste asielzoekers – toen waren het er meer dan in het huidige decennium en ook toen vooral afkomstig uit het Midden-Oosten en de Hoorn van Afrika – nog gewoon per vliegtuig, veerboot, trein of bus. Maar toen Assad in 2014 een oorlog begon tegen zijn eigen burgers, bleken die routes afgesloten en was men aangewezen op wrakke bootjes, met alle gevolgen van dien.
Toen bleek pas goed dat de bouw van ‘Fort Europa’, met het visumregime als belangrijkste middel om ongewenste migranten zo ver mogelijk weg te houden, een aanzienlijke menselijke prijs heeft. Die prijs wordt door politici gerechtvaardigd door het argument dat Europa anders ‘overspoeld’ zou worden door miljoenen migranten uit Afrika en Azië.
Daar valt echter veel op af te dingen. Zo is 80 procent van de West-Afrikaanse arbeidsmigranten die naar Noord-Afrika reizen helemaal niet van plan naar Europa te gaan, maar zoeken ze werk in landen als Libië en Algerije. En uit recent onderzoek blijkt dat bijna 60 procent van Syrische vluchtelingen in Turkije zouden blijven ook als ze de gelegenheid zouden krijgen om legaal door te reizen naar Europa.
Zoals Henk van Houtum en ik in ons boek Voorbij Fort Europauit 2016 betogen, zijn er goede redenen om de buitengrenzen poreuzer, en daardoor minder dodelijk, te maken. Dat kan wanneer de EU – in de geest van het vluchtelingenverdrag – echt werk maakt van een goede opvang in eigen regio en daarnaast zorg draagt voor hervestiging in de EU.
Daarnaast zouden er legale mogelijkheden moeten komen voor arbeidsmigranten, bijvoorbeeld uit Afrika. Bijvoorbeeld door een systeem van in eerste instantie tijdelijke werkvergunningen, gekoppeld aan een geleidelijke opbouw van sociale en verblijfsrechten en een goede controle van de arbeidsmarkt.
Op die manier kan ook de grove uitbuiting van ongedocumenteerde arbeidsmigranten in landen als Italië en elders beter worden bestreden. In het huidige migratie-pessimistische politieke klimaat is een dergelijke koerswijziging ondenkbaar. Maar als we het niet bij krokodillentranen willen laten als er weer eens een boot zinkt of een vrachtwagen te laat zijn deuren opent, dan zal het dodelijke Fort Europa beleid echt op de schop moeten.
Voor Pham Thi Tra My en haar ouders is dat te laat. Maar voor vele anderen niet.
EINDE ARTIKEL
[5]
AD
”ERWIN” ELFRINK GING UNDERCOVER: ”POOLSE ARBEIDSMIGRANTEN WORDEN SCHANDALIG UITGEBUIT”
ARNHEM – Arbeidsmigranten uit Oost-Europa worden in Nederland op schandalige wijze uitgebuit. Ze maken lange werkdagen en moeten zwaar dokken voor slechte huisvesting. De uitzendbranche verdient gouden bergen en lapt geldende regels aan de de laars.
De Arnhemmer solliciteerde als de werkloze Erwin met talloze uitzendbureaus gericht op arbeidsmigranten. Die zitten totaal niet te wachten op Nederlandse werkzoekenden, merkte Elfrink.
,,Nederlanders zijn te duur en te lastig.” Geregeld kreeg Elfrink eerst een Pools bandje te horen alvorens er werd opgenomen.
De afwijzing gebeurde soms op zeer botte wijze, zegt Elfrink. ,,Eenmaal werden ze boos en werd het gesprek gewoon beëindigd. Vaker werd hij subtiel afgewezen: ,,Stuur je cv maar op. Dan kijken we er naar’. Of men zei gewoon: ‘nee, sorry, we hebben momenteel geen vacatures.”
DRAMATISCHE VERHALEN
Elfrink werkte een paar dagen in het Westland in een fabriek. Hij zette kunststofmatten in elkaar voor transportbanden.
,,De eerste dag zat er een Nederlander in mijn ploegje. De andere drie waren Pools. De Nederlander stelde zich voor en begon Engels tegen me te praten. Ik zei: ‘ik ben Nederlands’. Hij zei: ‘Oh wat fijn. Dan kan ik vandaag een keer Nederlands praten.”
Elfrink sprak veel met arbeidsmigranten, en bezocht ook campings. Hij hoorde dramatische verhalen.
,,Vooral in de tuinbouwkassen werken Polen soms zestien uur per dag, zonder dat ze een weekeinde vrij zijn. Dat had ik als productiemedewerker wel. Sterker: als Nederlander kreeg ik een voorkeursbehandeling. Als ik mijn best zou doen, werd mij verzekerd, zou ik met enkele weken op een betere plek in de fabriek komen te werken.”
Uitzendbazen in dikke bakken
De mensen uit Oost-Europa worden veelal slecht, maar duur gehuisvest, zag hij. ,,Aan de huisvesting wordt goud geld verdiend. Niet voor niets rijden die uitzendbazen in dikke bakken rond. Men slaapt met zijn vieren op een klein kamertje, en mag dan 90 euro dokken. Dat geld wordt en mag van het minimumloon worden afgetrokken.
,,Zelf sliep ik met samen een Poolse jongen op een klein kamertje in een stapelbed. Op zo’n matrasje van nog geen tien euro. En dan kreeg ik nog een van de betere huizen. Vooraf werd verteld dat ik rekening moest houden met overlast: veel drank en drugs. Van de thermostaat moesten we afblijven: daar stond een boete van 15 euro op.”
NIEMAND DOET WAT
De cowboys in de uitzendbranche hebben vrij spel, merkte Elfrink. ,,Ze lappen regels aan hun laars. En niemand die er wat aan doet. De arbeidsinspectie is in Nederland dan ook totaal uitgekleed.’’
Gemeenten kijken weg, stelt hij. ,,Zeker in het Westland vinden ze economie belangrijker dan veiligheid. Neem ook mijn eigen stad. Arnhem stopt Polen en andere arbeidsmigranten weg op een camping. Middenin de winter. lekker uit het zicht. Dat heeft niets met recreatie of toerisme te maken.”
EINDE BERICHT
VOLKSKRANT
KAMER WIL UITBUITING POLEN EN ANDERE BUITENLANDSE ARBEIDERS TEGENGAAN
Arbeidsmigranten moeten minder afhankelijk worden van uitzendbureaus, die vaak zowel een baan als huisvesting voor hen regelen. Een meerderheid van de Tweede Kamer vindt dat de werk- en woonomstandigheden van deze groep zo snel mogelijk moet worden verbeterd. Maar het radicaal loskoppelen van ‘bed en baan’ wordt nog een brug te ver bevonden.
Uitzendbureaus hebben nu vaak een dubbele pet op: ze zijn zowel werkgever als huisbaas van arbeidsmigranten. Die combinatie leidt tot extreme afhankelijkheid en schrijnende toestanden. Want als een arbeidsmigrant zijn werk verliest, moet hij ook vaak binnen 24 uur zijn huis uit. Juist de afgelopen tijd wordt een toestroom van arbeidsmigranten in de daklozenopvang geconstateerd.
Minister Koolmees van Sociale Zaken en Werkgelegenheid zei donderdag in de Kamer dat hij wel voorstander is van het ‘losknippen’ van werkcontract en huurcontract. Dat geeft arbeidsmigranten al wat meer zekerheid: bij baanverlies hoeven ze via het huurrecht (met opzegtermijn) niet meteen hun – vaak schamele – behuizing te verlaten.
Maar een motie van SP en GroenLinks om de uitzendbureaus te verbieden huurpenningen in te houden op het loon, haalde in de Kamer geen meerderheid. Minister Koolmees ontraadde de motie. Volgens hem zijn er ook bonafide uitzendbureaus die wél goede huisvesting leveren en dat is bij de huidige woningnood hard nodig.
Roemer
De Tweede Kamer vindt wel dat zo snel mogelijk aan de slag moet worden gegaan met de korte-termijnadviezen van het Aanjaagteam Bescherming Arbeidsmigranten onder leiding van Emile Roemer. Die presenteerde eind oktober zijn rapport met in totaal ruim vijftig aanbevelingen onder de veelzeggende titel ‘Geen Tweederangsburgers’.
Behalve het loskoppelen van ‘baan en bed’ adviseert Roemer onder meer ook om iedere arbeidsmigrant een eigen slaapkamer en ‘minimaal 15 vierkante meter leefoppervlakte’ te geven. Dat is zeker in deze coronatijd belangrijk voor de veiligheid. De Kamer is het daarmee eens.
Hoewel niet alle wensen zijn vervuld, vindt vakbond FNV toch dat de Kamer ‘een belangrijke stap’ heeft gezet in de verbetering van leef- en werkomstandigheden van arbeidsmigranten. ‘Als er een scheiding komt tussen huur- en werkcontract kunnen ze niet zomaar op straat te worden gezet’, aldus een woordvoerder. Ook het streven naar ‘één persoon per slaapkamer en minimaal 15 vierkante meter leefoppervlakte per persoon’ noemt hij een doorbraak.
‘WE HEBBEN GEEN RECHTEN, TERWIJL WE WEL BELASTING BETALEN. HET IS MODERNE SLAVERNIJ’
Marcin (49) uit Polen, werkt bij een distributiebedrijf van levensmiddelen en woont op het ‘Polenpark’ in Zeewolde, met meer dan duizend andere arbeidsmigranten in chalets en gebouwen met appartementen:
‘Ik deel nu met vier of vijf anderen een appartementje. We missen gastvrijheid en een menselijke behandeling. We zijn niet meer dan een nummer. Het huisvestingsbedrijf dat is ingehuurd door het uitzendbureau propt alle huisjes en appartementen vol met vijf of zes mensen. Ze vangen 100 euro per bed per week. Het gaat ze alleen maar om geld. Als ze ons zien, zien ze geld.
‘We wonen met te veel mensen in een veel te kleine ruimte. Je wilt niet met vreemden in hetzelfde appartementje wonen. Ik zou graag iets voor mezelf hebben, net als Nederlandse mensen.
‘In 2018 begon ik als orderpicker (iemand die goederen verzamelt voor verzending, red.) bij een distributiecentrum van supermarktketen Boni in Nijkerk. Eerst woonde ik een maand met tien anderen in een oude boerderij net buiten Nijkerk, die werd gehuurd door het uitzendbureau. Daarna ben ik drie keer verhuisd. Ik werk nu als combitruckchauffeur bij een logistiek bedrijf en woon op wat ook wel het ‘arbeidsmigrantenpark’ in Zeewolde wordt genoemd, samen met 1.500 anderen.
‘Wij noemen het zelf het Texaspark, want het is hier wildwest. Het zijn hier net cowboys. Dat is bedoeld als grap, maar het geeft een goede beschrijving van de omstandigheden hier. We hebben geen enkele zekerheid, niet qua huisvesting, niet qua werk. We kunnen elk moment worden ontslagen, zonder enige reden. Als je chef je niet mag, kan je zomaar naar huis worden gestuurd. En als je geen werk meer hebt, word je ook uit je huis gegooid. Dan ben je meteen dakloos.
‘We hebben geen rechten, terwijl we wel belasting betalen en bijdragen aan de economie. Dat is zo onrechtvaardig. Het is een soort moderne slavernij. Zo ga je toch niet met mensen om in een geciviliseerd Europees land anno 2021?
‘In juli vorig jaar werd ik bijna van het park gegooid. Een technicus kwam langs om iets in de badkamer te maken. Maar ik moest naar mijn werk en vroeg of ik nog snel even kon douchen. Dat kon niet, zei hij, en als het je niet bevalt hier, ga je maar naar een hotel. Dat liep zo hoog op dat het huisvestingsbedrijf me per brief sommeerde onmiddellijk het appartement en het park te verlaten, wegens ‘geen respect voor parkmedewerker, agressief gedrag’. Door tussenkomst van de FNV is dat gelukkig nog net opgelost. Maar het is toch vreemd dat anderen gewoon sleutels van je kamer hebben en zo binnen kunnen lopen.
‘Daarom is een scheiding tussen werk en huisvesting zo belangrijk. Ik voel me gevangen in het huidige systeem. Ik zou graag een normale baan hebben, zonder uitzendbureau. Maar als ik die zou vinden, raak ik mijn huisvesting kwijt. En met een uitzendbaan kan ik weer geen regulier huis betalen.’
—
‘IK HEB OOK IN ANDERE LANDEN GEWERKT, ZOALS GROOT-BRITTANNIË EN DUITSLAND. MAAR DIT IS HET TOPPUNT VAN UITBUITING’
Hugo Afecto (42) uit Portugal, werkt bij een transportbedrijf in Oss en woont in een kantoorpand langs de A59 in Nuland dat is omgebouwd tot woongebouw voor arbeidsmigranten:
‘Ik ben in juni 2020 in Nederland komen werken via een uitzendbureau, bij Ingram Micro in Waalwijk (dat voor Bol.com de logistiek verzorgt, red.) Mijn broer was twee maanden eerder gegaan – hij heeft voor mij de weg geëffend. Ze wilden ons eerst op een oud vakantiepark in Kaatsheuvel huisvesten, maar dat hebben we geweigerd.
‘Toen kwamen we in een hotel in Waalwijk terecht, waar de omstandigheden echt slecht waren: erg oud, alles vies, kamers voor drie mensen, slechte bedden, gemeenschappelijke douches. Daar zijn we bijna drie maanden gebleven. Daarna gingen we via een ander uitzendbureau naar Lelystad, waar we in het distributiecentrum van Zara kwamen. Daar heerste een agressieve sfeer: schreeuwen, chefs die alleen maar ‘work, work, work’ riepen, soms zelfs vechtpartijen.
‘Op de eerste dag moesten we zeven uur wachten voordat we naar onze huisvesting werden gebracht. Ook toen wilden ze ons weer op een camping buiten Lelystad zetten, ondanks andere beloften. Ik weigerde dat, samen met mijn broer en enkele andere arbeidsmigranten. Ze zeiden dat er voor die nacht geen andere oplossing was. Maar uiteindelijk gingen we naar een campus in Lelystad, waar een paar honderd mensen verbleven. Mijn broer en ik sliepen op de bank. Later kregen we alsnog een kamer in een appartement.
‘Toen we klaagden over de slechte woonomstandigheden, beëindigden ze het contract. We hadden zes uur om het huis te verlaten. Daarna kregen we via een ander uitzendbureau een andere baan en andere huisvesting. We werkten voor een groentebedrijf in Limburg, waar elke morgen de planning van werktijden veranderde en er problemen waren met transport.
‘En weer was het hetzelfde liedje: na klachten werd ons contract verbroken. Ze vinden altijd wel een reden om je te ontslaan en je op straat te zetten. Want als het werkcontract wordt opgezegd, moet je ook altijd je huis uit. Het probleem in Nederland is het monopolie van die uitzendbureaus: ze gaan niet alleen over je werk, maar ook over je huisvesting en transport. Als ze je niet mogen, verlies je zowel je werk als je huisvesting.
‘Ik heb in acht maanden wel tien banen gehad, en net zoveel accommodaties die overwegend in zeer slechte staat zijn. Je voelt je uitgebuit, het is een soort slavernij. Je kan wel weglopen, maar zonder geld in je zak kom je niet ver.
‘Ik heb ook vijftien jaar in andere landen gewerkt, zoals Groot-Brittannië en Duitsland. Maar dit is het toppunt van uitbuiting. Het ligt niet aan Nederland en de Nederlanders, want die zijn aardig. Maar het is het systeem van de uitzendbureaus dat niet deugt, waardoor je als arbeidsmigrant van hot naar her wordt gesleept. Soms denk ik dat ik een nachtmerrie ben beland.’
De poort gaat open voor buitenlandse miljonairs die willen investeren in de Nederlandse economie. Maar echt hartelijk klinkt het welkom van staatssecretaris Teeven niet.
Buitenlanders die minimaal 1,25 miljoen euro aan vrij vermogen hebben, kunnen voor een jaar een verblijfsvergunning krijgen, zo liet staatssecretaris Fred Teeven van Veiligheid en Justitie vrijdag per brief weten.
Maar rijk zijn is volgens Teeven een ‘te magere’ voorwaarde om zomaar toegelaten te worden. De staatssecretaris gaat een stap verder. “Ik wil daarom in aanvulling op deze voorwaarde als eis stellen dat de vermogende vreemdeling dit bedrag investeert in het Nederlandse bedrijfsleven.” Lees: de 1,25 miljoen.
Welvarende buitenlander moet in Nederland investeren
Kortom, de welvaart van de buitenlanders moet direct ten goede komen aan de Nederlandse economie.
In de praktijk lijkt het er wel op neer te komen dat buitenlanders aanzienlijk meer dan 1,25 miljoen euro moeten bezitten, wil de tijdelijke verblijfsvergunning aantrekkelijk zijn. Want wie minimaal 1,25 miljoen euro in Nederland moet stoppen, zal doorgaans over een veelvoud daarvan willen beschikken om zoiets te overwegen.
Het kabinet waarschuwt ook alvast dat het niet de bedoeling is dat criminelen hun miljoenen in Nederland parkeren. “Daarom toetst de IND of de vreemdeling een gevaar is voor de openbare orde of de nationale veiligheid”, aldus Teeven.
Tegenover persbureau ANP lichtte de staatssecretaris vrijdagmiddag nog toe welk soort migranten hij op het oog heeft: “Dit gaat niet om een rijke Chinees die een huis van 1,5 miljoen euro koopt in Wassenaar. Je moet bijvoorbeeld denken aan kleine IT-bedrijven, die langere tijd hier blijven.”
Holland promotion
Niet onbelangrijk is verder dat de vreemdeling een verklaring moet hebben van een Nederlands accountantsbureau met een vestiging in het land van herkomst, waarin staat dat het vermogen geen ‘malafide herkomst’ heeft. Ofwel: een vleugje Holland Promotion van Nederlandse accountantskantoren in het buitenland.
De Nederlandse regeling is overigens niet uniek. Ook andere landen kennen speciale regelingen voor buitenlandse investeerders met verblijfsplannen.
In Canada moet iemand met een vermogen van 1,6 miljoen Canadese dollar minimaal de helft daarvan over een periode van vijf jaar in Canada investeren. De Verenigde Staten kennen een regeling die vereist dat buitenlandse ondernemers minstens één miljoen dollar investeren, wat in twee jaar minimaal 10 nieuwe banen moet opleveren.
Het kabinet wil rijke buitenlanders hier laten investeren, maar de miljonairsmigranten blijven weg. In een jaar tijd heeft slechts één vermogende vreemdeling zich gemeld, maar die kreeg vanwege het ontbreken van de juiste documenten geen verblijfsvergunning.
Staatssecretaris Fred Teeven van Veiligheid en Justitie kondigde de maatregel voor rijke buitenlanders vorig jaar september aan. Buitenlanders die minimaal 1,25 miljoen euro aan vrij vermogen hebben en dat investeren in het Nederlanders bedrijfsleven kunnen hiermee voor een jaar een verblijfsvergunning krijgen.
Daarmee lijkt het kabinet te mikken op buitenlanders die aanzienlijk meer dan 1,25 miljoen euro bezitten. Want wil de tijdelijke verblijfsvergunning aantrekkelijk zijn, dan zullen miljonairs doorgaans over een veelvoud van dat bedrag moeten beschikken om zoiets te overwegen.
Kleine IT-bedrijven lokken
Teeven zei vorig jaar dat de regeling niet bedoeld is voor “een rijke Chinees die een huis van 1,5 miljoen euro koopt in Wassenaar. Je moet bijvoorbeeld denken aan kleine IT-bedrijven, die langere tijd hier blijven.”
Het kabinet waarschuwde ook dat het niet de bedoeling is dat criminelen hun miljoenen in Nederland parkeren. “Daarom toetst de IND of de vreemdeling een gevaar is voor de openbare orde of de nationale veiligheid”, aldus Teeven vorig jaar.
Niet onbelangrijk is verder dat de vreemdeling een verklaring moet hebben van een Nederlands accountantsbureau met een vestiging in het land van herkomst, waarin staat dat het vermogen geen ‘malafide herkomst’ heeft. Ofwel: een vleugje Holland Promotion van Nederlandse accountantskantoren in het buitenland.
Regels versoepelen
Nu blijkt dat de regeling voor rijke buitenlanders is geflopt wil de VVD dat de regels versoepeld worden. “We zijn te voorzichtig en missen de boot”, aldus Kamerlid Malik Azmani dinsdagavond in de Tweede Kamer. “Beperk de regeling niet tot investeringen in innovatie, maar geef de investeerder keuzevrijheid. Laat ze investeren in innovatie óf het creëren van werkgelegenheid of onroerend goed.”
Staatssecretaris Teeven komt woensdag met een reactie op de voorstellen van Azmani. Eerder gaf hij aan begin volgend jaar de regeling te willen evalueren.
Soortgelijke regeling in andere landen
De Nederlandse regeling is overigens niet uniek. Ook andere landen kennen speciale regelingen voor buitenlandse investeerders met verblijfsplannen.
In Canada moet iemand met een vermogen van 1,6 miljoen Canadese dollar minimaal de helft daarvan over een periode van vijf jaar in Canada investeren. De Verenigde Staten kennen een regeling die vereist dat buitenlandse ondernemers minstens één miljoen dollar investeren, wat in twee jaar minimaal 10 nieuwe banen moet opleveren.
EINDE ARTIKEL
[8]
ZIE NOOT 6
[9][9]
”‘Het ging om een verpauperde groep vluchtelingen, ze kwamen met duizenden tegelijk. Ook vreesde men voor een aanzuigende werking op joden in Polen en Hongarije’” [ZIE OOK TEKST ZIJKANT ARTIKEL]
Net voor de Tweede Wereldoorlog waren joodse vluchtelingen een vogel voor de kat. Toen wás het nog mogelijk om Duitsland te ontvluchten, de nazi’s deden er zelfs alles aan om joden het land uit te jagen. Maar overal werden ze teruggestuurd naar Duitsland, waar hen een catastrofe te wachten stond.
Kurt Rosenthal uit Düsseldorf heeft een Arische moeder, zijn vader is evangelisch maar van joodse herkomst. De nazi’s aanvaarden niet dat een halfjood met een Arische vrouw een relatie heeft. De man probeert zijn herkomst te ontkennen. Tevergeefs, in 1938 wordt hij wegens ‘Rassenschande’ in voorlopige hechtenis genomen. Zijn zoon Kurt is dan 26 en besluit te vluchten naar de Verenigde Staten, waar zijn zus woont. Op 12 maart steekt hij de grens met Nederland over. Te voet gaat hij naar Doetinchem, via Arnhem reist hij met de trein naar Den Haag. Hij komt terecht bij een joods vluchtelingencomité in Amsterdam. Omdat hij geldige reispapieren nodig heeft, gaat hij naar de vreemdelingenpolitie. Daar wordt hij in hechtenis genomen en terug naar Duitsland gestuurd. De nazi’s brengen hem naar Dachau.
MET EEN ACHTERWAARTSE kijk op de geschiedenis is het verbijsterend. Een half miljoen joden konden net voor de oorlog nog vluchten uit nazi-Duitsland, maar vonden geen land dat hen wilde opvangen. Het nazi-regime ontnam joden al hun waardigheid, beroofde hen en vervolgde hen op alle mogelijke manieren. Toen in 1938 de vluchtelingenstroom voor een dijkbreuk zorgde, sloten alle Europese landen op het vasteland hun grenzen. Hoe komt het dat democratische landen als Nederland, België en Zwitserland zich zo hard opstelden, ook al was ruimschoots bekend hoe zwaar joden het te verduren hadden?
Recent vergelijkend wetenschappelijk onderzoek gaat na wat er voor het uitbreken van de oorlog precies aan de hand was. Tot nu toe was er alleen nationaal onderzoek, voor het eerst werd de internationale puzzel gelegd. De Belgische historicus Frank Caestecker (48), verbonden aan de Universiteit van Gent, organiseerde twee internationale colloquia over deze bittere periode. ‘De internationale samenhang is belangrijk’, zegt hij. ‘Want wat het ene land doet met vluchtelingen, ze toelaten of ze weigeren, heeft een directe weerslag op de andere landen. De onderlinge beïnvloeding werd nog niet onderzocht.’ Het project leidde tot het boek Refugees from Nazi-Germany and the Liberal European States, 1933-1939, dat in september tegelijkertijd zal verschijnen in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten.
VANAF DE machtsgreep van Hitler in 1933 vluchtten andersdenkenden en joden weg uit Duitsland. Al werden communisten met argwaan bekeken – die zag men liever naar de Sovjet-Unie vertrekken – begin jaren dertig konden de vluchtelingen nog wel in verschillende Europese landen terecht. Velen trokken verder naar de VS en Argentinië. Vluchtelingen moesten toen zelf in hun levensonderhoud kunnen voorzien, de overheid had nog geen opvangnetwerk. Het waren dan ook vooral de meest gegoeden die de mogelijkheid hadden om te vluchten. Ook Nederland liet vluchtelingen toe. De voorwaarde was dat ze over geldige papieren beschikten of in acuut levensgevaar verkeerden, iets wat eng werd geïnterpreteerd. De dreiging van een concentratiekamp gold bijvoorbeeld niet als levensbedreigend.
Het tempo van de uitstroom van joden lag voor de nazi’s te laag. Ze gingen vanaf 1938 steeds driester tekeer bij het vervolgen van joden. De annexatie van Oostenrijk op 12 maart 1938 was een eerste cesuur. De Anschluss ging gepaard met een ongeziene golf van grof geweld tegen de joden in Oostenrijk. Dat geweld en het enthousiasme waarmee de joodse emigratie administratief werd gesteund hadden maar één doel: de etnische zuivering van Oostenrijk. Verschillende landen kantten zich tegen de stroom vluchtelingen, de controles werden scherper. Grenswachters kampten evenwel met een probleem: hoe zie je of iemand al dan niet een jood is? Want Arische Duitsers, zoals toeristen en zakenlui, mochten wél de grens over. Joden deden zich dan ook voor als toerist of zakenman, in de hoop de grens over te komen. Om joden te kunnen onderscheiden en terugsturen, drongen de Zwitserse en de Zweedse regering er bij de nazi’s op aan om in de paspoorten van joden een letter J te stempelen. De nazi’s voelden daar aanvankelijk weinig voor, omdat ze vreesden dat ze met de joden zouden blijven zitten. In september 1938 stemden ze toch toe om het reizen van Arische Duitsers niet te bemoeilijken.
Het Weense experiment van etnische zuivering onder leiding van Adolf Eichmann werd in Berlijn met veel aandacht gevolgd. Het succes van deze operatie leidde ertoe dat de anti-joodse politiek ook in Duitsland radicaliseerde. De pogrom tijdens Kristallnacht, de nacht van 9 op 10 november 1938, was een stuitende exponent van deze verharde nazi-agressie. Die avond werden tientallen joden vermoord en ongeveer dertigduizend joodse mannen in kampen opgesloten. Daarvan overleden er enkele honderden aan de verwondingen die ze bij de aanslag hadden opgelopen. Hoewel de Duitsers het voorstelden als agressie die door joden was uitgelokt, was de ware toedracht in het buitenland wel degelijk bekend.
Kristallnacht zorgde voor een tweede cesuur: er kwam een massale vluchtelingenstroom op gang. Vermoed wordt dat vanaf dat moment tot aan het uitbreken van de oorlog zo’n half miljoen joden de vlucht namen. De nazi’s bleven joden dwingen te vertrekken, maar pas nadat ze hen van alle bezittingen hadden beroofd. Wie de grens over wilde, mocht niet meer dan tien mark meenemen. In landen als Nederland, België, Frankrijk en Zwitserland probeerden de joden een veilig onderkomen te zoeken of een route te vinden om overzee weg te trekken. Omdat ze met zo velen waren, en haveloos, werden overal de grenzen meer en meer gesloten. Ook Nederland verscherpte de maatregelen. Alleen vluchtelingen uit de grenszone die in prangend levensgevaar waren of Duitse joden die verwanten in Nederland hadden, mochten nog het land in. Er restte joodse vluchtelingen geen andere mogelijkheid dan illegaal te proberen een grens over te steken. ‘Je ziet verschuivingen’, zegt Frank Caestecker: ‘Als het niet lukte in Frankrijk kwamen ze weer in Duitsland terecht. De Duitse politie pakte de joodse vluchtelingen op of zette ze elders over de grens, bijvoorbeeld in Nederland of België, waar ze dan op grenscontroles van Belgen of Nederland botsten.’ Er ontstonden netwerken van mensensmokkelaars die joden illegaal hielpen te vluchten. Het risico bleef groot, want wie de grens over kwam en bij een controle werd opgepakt, kon terug naar Duitsland worden gebracht. Om diplomatieke redenen zette men de vluchtelingen niet over de grens van een lukraak gekozen buurland, want dan zou dat land allicht hetzelfde doen. Illegale joden werden vooral ook als afschrikking voor kandidaat-vluchtelingen naar Duitsland gerepatrieerd.
HET GEWELD van Kristallnacht wekte evenwel ook heel even solidariteit. Nederland besloot op 19 november 1938, tien dagen na Kristallnacht, dat joden die illegaal het land hadden bereikt, konden blijven, al was het oogmerk ze snel te laten emigreren naar een ander land. Er werden vijftienhonderd ongenode vluchtelingen getolereerd. Aanvankelijk moesten ze zich elke dag bij de politie melden, later werden ze onder administratief toezicht geplaatst in vluchtelingenkampen in Veenhuizen en Hoek van Holland. De opvangkosten werden op joodse liefdadigheidsorganisaties verhaald. Er kwam een breed ondersteunde oproep tot donaties en via burgemeesters werd 473.000 gulden ingezameld.
Nederland ondernam ook diplomatieke initiatieven om met andere buurlanden een transitzone in te stellen voor joden die overzee wilden vluchten. Het plan wekte weinig of geen enthousiasme in het buitenland en werd snel in de la gestopt. Het beleid verstrakte daarentegen: Zwitserland en de Scandinavische landen sloten de grenzen, Nederland volgde op 17 december dit voorbeeld. Vanaf dat moment werden joden zonder legale papieren toch teruggestuurd. Op Kerstmis 1938 bracht een bus een eerste groep van zeventig joodse vluchtelingen naar Duitsland. Aan alle grenzen waren er strenge controles om de joodse vluchtelingen tegen te houden. Nederland zette duizend extra grenswachters in, er gingen stemmen op om het aantal tot twintigduizend op te rekken, maar dat gebeurde niet. Wel kwamen er ‘vliegende teams’, die op de meest precaire plaatsen werden ingezet.
Helemaal hermetisch waren de grenzen echter nooit gesloten. Joden stonden onder een te grote druk om Duitsland te verlaten, ze werden opgejaagd. Een aantal mensen bleef het voor hen opnemen en stak de nek uit. Marij Leenders, onderzoeker aan de Radboud Universiteit te Nijmegen, verwijst naar burgemeester Verbeek die toen aan het hoofd stond van de grensgemeente Dinxperlo. Ondanks de regelgeving van Justitie bezorgde hij eigenhandig verblijfsvergunningen aan joden. Er werd een klacht tegen hem ingediend, maar de rechtbank sprak hem vrij. Uit respect voor het ambt vroeg de burgemeester eervol ontslag. Ontslag kreeg hij, maar niet eervol. In 1990 werd hij postuum gerehabiliteerd.
De jood Karl Grünberg zit tot 30 maart 1938 in Dachau opgesloten. Hij kan vluchten en bereikt illegaal Nederland. In de trein naar Utrecht wordt hij gearresteerd omdat hij een paspoort van een Nederlander gebruikt. Manu militari wordt hij aan Duitsland uitgeleverd, daar komt hij in Buchenwald terecht. Opnieuw slaagt hij erin te ontsnappen, deze keer vlucht hij illegaal naar België. Daar kan hij blijven.
‘IN BELGIË leefde de joodse kwestie veel sterker in de publieke opinie dan elders’, vertelt Frank Caestecker. ‘Dat kwam omdat de uitwijzing van joodse vluchtelingen net voor Kristallnacht op de politieke agenda had gestaan, de meningen waren verdeeld. De bevoegde minister stelde toen dat joodse vluchtelingen geen bescherming nodig hadden, iets wat na Kristallnacht voor een wrange nasmaak zorgde en een virulente discussie op gang bracht.’
Omdat geen enkele Belgische politicus publieke blaam wilde oplopen, werd besloten om illegale joodse vluchtelingen niet langer terug te sturen. Toch zijn er flink wat kanttekeningen te plaatsen bij deze gastvrijheid. De consulaten in Duitsland kregen het advies om zeer stringent om te springen met het verlenen van visa. Aan de Belgische grens werden joden nog steeds met man en macht tegengehouden en teruggestuurd. En net als in Nederland deden de Belgen er alles aan om de joodse vluchtelingen zo snel mogelijk te laten doorreizen.
‘Toch ging het bij de joden als een lopend vuurtje rond dat illegalen in België konden blijven’, zegt Caestecker. ‘Hun aantal nam snel toe, de Belgische regering greep in. Ze vroeg de nazi’s te verhinderen dat joden naar België zouden vluchten. De Duitsers stemden ermee in om joden die geen Belgisch visum hadden en die in de Duits-Belgische grenszone werden aangetroffen, te verhinderen naar België te reizen. De nazi’s wierpen dus ook een barricade op aan hun kant van de grens. Joden moesten vanaf dat moment dus niet alleen de Belgische grenswachters verschalken, maar ook de Duitse.’
‘Dat joden nergens welkom waren, heeft verschillende oorzaken’, stelt Caestecker: ‘Het ging om een totaal verpauperde groep vluchtelingen, ze kwamen met duizenden tegelijk. Bovendien vreesde men voor een aanzuigende werking, want ook in landen als Polen en Hongarije was er een enorme druk op joden. Vergeet niet dat er in 1939 ook een half miljoen vluchtelingen uit Spanje kwamen, waar Franco na de burgeroorlog een dictatuur installeerde.’ Heulden de landen die weigerden joodse vluchtelingen op te vangen indirect en misschien ongewild met nazi-Duitsland? Caestecker: ‘Die uitspraak gaat te ver. Het zijn de nazi’s die joden vervolgden, niet de andere landen. Wel waren verschillende regeringen bereid om met de Duitsers verregaand te onderhandelen over het inkrimpen van de vluchtelingenstroom, eerder dan dat ze pogingen deden om de vervolging aan te klagen. Denk aan het invoeren van de J-pas: alle landen waren daar opgetogen over. En het speelde de nazi’s in de kaart dat de joden nergens welkom waren, het werd tegen hen als argument uitgespeeld en zette de nazi-politiek kracht bij.’
Hij wijst ook op de historische context. Tot voor de Eerste Wereldoorlog kon je in de meeste landen vrij rondreizen en je vestigen. De enige voorwaarde was dat je in je eigen levensonderhoud kon voorzien. ‘In landen als Nederland en België werd na de Eerste Wereldoorlog het algemeen kiesrecht ingevoerd, dat gaf een omvangrijke bevolkingsgroep een stem. De communistische omwenteling in de Sovjet-Unie zorgde voor pleinvrees in het Westen. De overheden wilden daarom hun inwoners een zekere mate van economische bescherming bieden. Er kwamen steeds meer restricties voor buitenlanders, die konden zich niet zomaar meer vestigen en een zaak beginnen. In de jaren dertig was er bovendien de economische crisis, wat nog meer tot protectionisme aanzette. Uitgerekend in die periode begon de vervolging van joden, die een massale stroom straatarme vluchtelingen opleverde. Niemand zag ze graag komen, bovendien werd hun situatie als argument gebruikt om het protectionisme nog aan te scherpen.’
Paul Steiner is een Oostenrijkse jurist en journalist die na de Anschluss in 1938 naar Nederland vlucht, met het vliegtuig. Hij doet zich voor als handelsvertegenwoordiger van een uitgever maar wordt door de grenswachten niet geloofd. Hij heeft een Duits paspoort met een J en wordt gedwongen teruggestuurd naar Wenen. Hij slaagt er later alsnog in om naar Brussel te vluchten en dan naar de Verenigde Staten.
DE VERVOLGING van de joden heeft in 1951 tot de Conventie van Genève geleid. Die beschermt mensen die worden vervolgd op basis van hun geloof, hun politieke overtuiging, hun seksuele geaardheid, hun huidskleur of het behoren tot een sociale groep. Deze bescherming geldt voor individuen en voldeed lange tijd. Er kunnen echter altijd nieuwe motieven ontstaan om te vluchten. Op zulke situaties moet men steeds alert kunnen inspelen, vindt Frank Caestecker: ‘Bij het uitbreken van de oorlogen op de Balkan in de jaren negentig was er een groep oorlogsvluchtelingen die vooral aan de Duitse grens aanklopten. Zij vielen niet onder de Conventie, want ze waren collectief slachtoffer van geweld. Toch werden ze in West-Europa beschermd, maar de beschermingskwaliteit varieerde van land tot land. Duitsland, dat op de weke flank van Europa lag, vroeg om een EU-regeling voor oorlogsvluchtelingen, en die kwam er ook.’ Toch zijn er tegenwoordig nog lacunes: ‘Er is te weinig controle op wat buiten de EU gebeurt. Vanuit bijvoorbeeld Noord-Afrikaanse landen proberen vluchtelingen Europa te bereiken. We weten weinig over hoe vluchtelingen daar worden behandeld. Het lijkt me dat we in mechanismen moeten voorzien om ook die vluchtelingen van een veilige opvang te verzekeren.’
Bootvluchtelingen
Joden die het zich konden veroorloven, probeerden overzee te vluchten, maar ook op andere continenten golden steeds meer restricties. Het verhaal van de Saint Louis is bekend. Het schip voer uit naar Cuba en had vooral joodse vluchtelingen aan boord. Noch in Cuba, noch in de Verenigde Staten mochten ze aan wal. Niemand wou hen opvangen, het schip bleef ronddwalen op zee. Na veel onderhandelingen bleken onder andere België en Nederland bereid een klein deel van de vluchtelingen op te vangen, liefst alleen joden die bereid waren verder te emigreren en dus snel weer het land zouden verlaten. De lotgevallen van de Saint Louis zijn achteraf meermaals beschreven, maar representatief zijn ze niet. Er waren verscheidene schepen met joodse vluchtelingen die meestal geen andere keus hadden dan na lange omzwervingen hun passagiers weer in Duitsland aan wal te zetten.
EINDE ARTIKEL
[10]
WIKIPEDIA
HOLOCAUST
https://nl.wikipedia.org/wiki/Holocaust
[11]
”De misdaden tegen de vluchtelingen gaan ver:Uitzetting naar gevaarlijke landen, de be/mishandeling van de We Are Here Vluchtelingen[vaak niet uitzetbaar, maar toch niet in aanmerking komend voor een verblijfsvergunning],detentie zonder strafbare feiten [de uitzetcentra], de vuile streken van de Dienst Terugkeer en Vertrek, de Turkije deal, dood door verdrinking in de Middellandse Zee, noem maar op.”
[12]INDYMEDIA.NLMEER DAN 100 MENSEN BIJ DEMONSTRATIE SLUIT DCR: GEEN MENSIS ILLEGAAL https://www.indymedia.nl/node/49847 ZIE VOOR GEHELE TEKST, BOVENIN ONDER A EINDE NOTEN, BEHORENDE BIJ ”INLEIDING” EINDE NOTEN
ADHESIEBETUIGING MET DE ACTIE/GEEN MENS IS ILLEGAAL
Beste Actievoerders,
Hierbij van mijn kant een warme adhesiebetuiging met de gevoerde actie bij Deportatiecentrum DCR! Het komt op het juiste moment, zoals altijd met dit soort acties. Op een moment, dat de samenleving, zowel in het publieke als in het politieke, fascisme steeds meer salonhafig gaat vinden, fascisten zelfs door een Nationaal 4 en 5 Mei als ”inspirerend” worden gezien [1] en dit alles schouder aan schouder gaat met de hetze tegen vluchtelingen, die hand over hand toeneemt en door fascist Wilders in 2015-16 zo verbeten en ”overtuigend” is gevoerd [2] Maar er is meer dan die hetze tegen vluchtelingen!
Steeds meer worden vluchtelingen gecriminaliseerd, overgelaten aan de verdrinkingsdood, waaraan met de EU, ook Nederland schuldig is [3], het recht op asiel geschonden en met voeten getreden! De Turkije deal ging ons voor [4] en nu al een griezelig begin [want ik weet bijna zeker, dat andere landen dit ”voorbeeld” gaan volgen] met de ”Denemarken deal”, waarbij Denemarken zijn asielprocedure uitbesteedt aan landen buiten Europa! [5] Daarbij worden niet de minste landen genoemd! Landen als Egypte. Eritrea en Ethiopie! [6] Landen waar mensenrechten niet eens een vodje papier zijn, maar minder dan opstuivend zand! In Egypte, waar een dictatuur heerst en tijdens die dictatuur waarschijnlijk al misdaden tegen de menselijkheid zijn gepleegd! [7] Ethiopie, een land waar een genadeloze burgeroorlog woedt en het regime bommen op woonwijken gooit, etnische zuiveringen uitvoert en op weg is naar genocide! [8] Ook Eritrea, de andere ‘partner” in het Tigray conflict, laat zich niet onbetuigd. [9] Eritrea, waar al jaren een keiharde dictatuur woedt! [10] En daar moeten asielprocedures plaatsvinden en de mensen het RECHT hebben in dergelijke dictaturen te wonen! Nu al heeft Denemarken een overeenkomst met Rwanda tav de ”asielprocedure”, ook zo’n voorbeeld van mensenrechtenhandhaving [11]
De lijst van misdaden tegen vluchtelingen en asielzoekers is lang en somber
Alle verzet tegen deze behandeling van vluchtelingen moet worden aangemoedigd.
DEPORTATIECENTRA IN NEDERLAND
En deportatiecentra zoals DCR blijven deportatiecentra, waar mensen gevangen gehouden worden zonder het plegen van strafbare feiten, teruggestuurd naar onveiligheid, dictatuur, ellende.
TERUGSTUREN NAAR FOLTERING
En zijn we het vergeten? Minister Verdonk, die een Afghaanse asielzoeker liet uitzetten, die later in Afghanistan is gedood? [12] Staatssecretaris Harbers, die een asielzoeker liet uitzetten, die zonder eerlijk proces levenslang kreeg in Bahrein? [13] En die Vent, die Harbers, zit vrolijk in de Tweede Kamer, terwijl hij in feite aangeklaagd had moeten worden, evenals minister Verdonk
DE BEERPUT IS EINDELOOS!
Ik kan nog meer opnoemen, zoals de We Are Here Groep, die al bijna 10 jaar door Amsterdam zwerft zonder perspectief en reeele kans om een menswaardig bestaan op te bouwen! [14]
Maar ik stop er nu mee, al ben ik de vluchtelingen bepaald niet vergeten
Deze acties, zoals bij DCR, zijn nodig om op de Muren van de Politiek te blijven beuken
Laat ik maar eventjes niet gaan wachten totdat de NOS in haar verhullende boeventaaltje bericht over ‘botsingen tussen’ Israëli’s en Palestijnen in Jeruzalem, over ‘Joden en Arabieren’ die ‘slaags raakten’, waarna de politie ‘moest’ optreden. Laat ik maar eens hardop zeggen wat er vanmiddag in Jeruzalem gebeurt. Er vindt daar een fascistische optocht plaats. Deelnemers roepen daar om etnische zuivering en genocide. De optocht wordt gefaciliteerd door de Israëlische politie en de gloednieuwe Israëlische regering die meteen al laat zien dat ze geen haar beter is dan de Bende van Netayahu.
Waar heb ik het over? Vanmiddag, 15 juni 2021, houden extreem-rechtse Joods-Israëlische nationalisten – vriendelijker valt dit niet te formuleren – een mars door Oost-Jeruzalem, het stadsdeel waar een groot deel van de bevolking nog altijd uit Palestijnen bestaat. De optocht heet de Mars van de Vlaggen, en aan foto’s te oordelen staat het er inderdaad stijf van Israëlisch vlagvertoon. Nu is het wapperen van de nationale vlag door burgers van het land van die vlag op zichzelf niet heel schokkend. Zoiets is alledaags nationalisme, het is verfoeilijk zoals elk alledaags nationalisme verfoeilijk is, maar niet verfoeilijker dan Turkse vlaggen in Turkije, Franse vlaggen in Frankrijk en Nederlandse vlaggen in Nederland. Om over de alomtegenwoordige oranje voetbalvaandels van vandaag de dag maar te zwijgen. Weg met dat chauvinisme, maar verder geen reden tot grote opwinding.
Maar er was in Jeruzalem meer aan de hand dan ‘gewoon’ nationaal vlagvertoon. Dat was te horen aan de leuzen die deelnemers aan de optocht roepen. ‘Dood aan de Arabieren’, klonk het uit honderden kelen. Die ‘Arabieren’ zijn dus de Palestijnen, oorspronkelijke bewoners van het door Israël bezette gebied dat Palestina heet. Deze leus is een oproep tot genocide. ‘Moge jullie dorp branden’, klonk het ook vanuit de vlaggenmars. Dat kan nauwelijks anders verstaan worden dan als een oproep om de verwoesting voort te zetten van wat er over is van de Palestijnse maatschappij na een eeuw van Zionistische kolonisatie. Een kolonisatie die eerst gedekt werd door het Brits gezag en vanaf 1948 op eigen Israëlische staatsbenen werd voortgezet, zij het gaandeweg met immense Amerikaanse financiële steun. Het is een pleidooi voor een volgende ronde van etnische zuivering.
Dat pleidooi wordt expliciet gemaakt door de leus die Aljazeera noteerde uit de mond van een van de ultra-nationalistische marcheerders: ‘Een tweede Nakba komt eraan’. De Nakba is de ‘Catastrofe’, het woord dat Palestijnen gebruiken voor de gewelddadige verdrijving van 750.000 Palestijnen door Zionistische milities vanaf november 1947, door het Israëlische leger dat uit die milities voortkwam vanaf mei 1948 toen de staat Israël formeel werd uitgeroepen. Die staat is dus gesticht op basis van een enorme etnische zuivering.
Dat was doelbewust. Alleen zo kon het beoogde en uitgesproken doel van stichters als Ben Goerion bereikt worden: Joodse suprematie, een zo groot mogelijke joodse meerderheid in een zo groot mogelijk deel van Palestina. ‘Voor hem en zijn vrienden in de top van de zionistische hiërarchie was een levensvatbare Joodse staat er een die zich over het grootste deel van Palestina uitstrekte en slechts plaats bood aan een zeer beperkt aantal Palestijnen’, zo schetst Ilan Pappe de houding van Ben Goerion in de jaren vlak voor de stichting van de staat Israël.(1) Ben Goerion is de Vader des Vaderlands van de staat Israël. Hij werd ook in sociaaldemocratische kringen zeer bewonderd, nog tientallen jaren na de Nakba die hij hielp regisseren. Zo diep zit (zat?) de koloniale mind set – ook bij wat doorgaat (doorging? bewijs het eerst maar!) voor links.
De Nakba was dus de manier waarop er voor gezorgd werd dat het aantal Palestijnen inderdaad ‘zo klein mogelijk’ werd gehouden. Israëli’s die deze Nakba willen herhalen, willen dus nogmaals vele honderdduizenden Palestijnen – mensen die aan de eerdere Nakba ontkwamen en niet verdreven zijn, plus mensen die destijds moesten vluchten naar bijvoorbeeld de Gazastrook om daar alsnog onder Israëlische bezetting terecht te komen – gewelddadig verdrijven. Ze willen een volgende ronde van etnische zuivering. En ze zeggen dat openlijk, en onder bescherming van soldaten. We kunnen niet zeggen dat we niet zijn gewaarschuwd
Dit vertoon van racistische haat vindt dus vrijwel ongehinderd plaats in Jeruzalem. Israëlische autoriteiten vinden het uitstekend. Minister van interne Veiligheid Omer Bar-Lev legt uit: ‘Het recht om te demonstreren is een recht in alle democratieën.’ Terwijl dit ‘recht om te demonstreren’ werd uitgeoefend door Israëlische fascisten, probeerden Palestijnen daar protest tegen te laten zien en te horen. Weg was prompt het ‘recht om te demonstreren’. Een demonstrant probeerde een Palestijnse vlag te laten wapperen ‘voordat Israëlische troepen de vlag grepen en de Palestijnse vrouw uit het gebied wegduwden. Toen een vrouw de Palestijnse vlag voor de neus van Israëlische deelnemers aan de optocht hield – wat een moed van die vrouw!! – werkten Israëlische soldaten haar hardhandig tegen de grond.
Palestijnen konden trouwens niet zomaar in de buurt van de fascistenmars komen, want bij de Damascus Poort waren stalen barricades aangebracht om de toegang tot het gebied waar de optocht plaatsvond, te versperren. Ja, zo kon de optocht ook niet door Palestijnse wijken van de stad, maar het zijn toch vooral Palestijnen die door het Israëlische optreden in hun demonstratie- en bewegingsvrijheid worden beperkt. Zeker zeventien Palestijnen die probeerden actie te voeren, werden door Israëlische troepen verwond, drie kwamen in het ziekenhuis terecht. Die gebruikten rubber kogels, een stun-granaat, en beschoten ook maar weer eens een ambulance. Dit pluk ik allemaal van Aljazeera.(1) De NOS – jawel, ze zijn aan het verslaggeven geslagen – meldt intussen 33 gewonden onder Palestijnen, aldus de Rode Halve Maan, een Palestijnse hulpverleningsgroep.(2)
Het ‘demonstratierecht’ wordt dus nogal eenzijdig gehanteerd. Joden die Palestijnen intimideren is toegestaan en wordt gefaciliteerd. Maar stel je het omgekeerde patroon eens voor, puur als gedachteoefening! Het is ondenkbaar dat er een Palestijnse optocht door West-Jeruzalem zou marcheren, onder bescherming van het Israëlische leger dat Joodse tegendemonstranten het ziekenhuis in sloeg, terwijl die Palestijnse mars plaatsvond voorzien van talloze Palestijnse vlaggen, en met spreekkoren die verachtelijke dingen zou roepen als ‘dood aan de Joden’, ‘Moge jullie kibboets branden’ en een enkele Palestijn die riep ‘de volgende pogrom komt er aan’. Zo’n mars zou niet eens de ruimte hebben gekregen om zich te formeren. Bij de eerste geheven Palestijnse vlag zou hardhandig zijn ingegrepen. Alleen de Joodse bevolking van de staat Israël heeft het recht op dit type van ‘demonstreren’, beter intimidatie genoemd. Alleen de Joodse bevolking van de staat Israël kan bij de uitoefening van dat recht op bescherming en erkenning van overheidswege rekenen. Dit tekent de racistische, koloniale verhoudingen die de staat Israël tegenover de Palestijnen die onder haar bestuur staan, hanteert en handhaaft. Met grof koloniaal geweld.
Overigens is zo’n Palestijnse optocht met bovengenoemde leuzen en houding om nog een reden ondenkbaar. Geen serieuze Palestijnse activist zou aan zoiets mee willen doen. De Palestijnse strijd is in essentie een antikoloniale vrijheidsstrijd, geen antisemitische pogrom-beweging. Dat er mensen zijn die voor Palestijnen zeggen op te komen en zich wel aan Jodenhaat schuldig maken, is een feit. Dat zulke antisemieten typerend zijn voor het Palestijnse verzet en de pro-Palestijnse solidariteitsbeweging is een kwalijk sprookje van Israël-fans. Het is laster.
Heel charmant is ook wat de minister van Interne Veiligheid verder nog zei. ‘De politie is klaar en zal alles doen wat in haar vermogen ligt om de delicate draad van de co-existentie te bewaren.’ De ‘co-existentie’ bleek zo ‘delicaat’ dat Palestijnen met grof geweld weerhouden werden van hun maken van hun o zo terechte punt. Het betreft hier de co-existentie tussen koloniale maatschappij en gekoloniseerde Palestijnse bevolking. Natuurlijk wil een regering die de suprematie van de ene bevolkingsgroep boven de andere hooghoudt zulke co-existentie wel. Die komt er immers op neer dat de gekoloniseerde Palestijnse bevolking ‘haar plaats weet’ en en zich ‘vrijwillig’ schikt in haar lot. Or else. Die verhoudingen nog eens intimiderende kracht bij zetten is precies de strekking van de fascistische, door Israëlische militaire macht en door de Israëlische regering gefaciliteerde mars die op 15 mei door de straten van Jeruzalem is getrokken.
Noten:
1 Ilan Pappe, ‘De etnische zuivering van Palestina’ (Kampen, 2008), vertaling van: Ilan Pappe, ‘The Ethnic Cleansing of Palestine’ (Oxford, 2006), pag. 57.
”Goedenavond, Hugo de Jonge en ik hebben op deze plek meerdere keren de hoop en verwachting uitgesproken dat we op weg waren naar een mooie zomer. En die verwachting komt gelukkig uit” Dat was de Beginzin van de Corona Persconferentiedd 18 juni, door ons premier Rutte uitgesproken. [1]Ons premier, die eerder door schrijfster dezes werd betiteld als ”Gevaarlijke Gek” [2], vanwege de haars inziens onverantwoorde risico’s bij zijn Coronabeleid. En nu, nu de cijfers inderdaad de goede kant uitgaan [3] [daarin heeft Rutte gelijk en klopt ook met de feitelijkheid, neemt Rutte weer onverantwoorde risico’sDeze keer wel ERG gewaagde. Natuurlijk, versoepeling is gerechtvaardigd, nu het de goede kant lijkt uit te gaan, maar zowat alles behalve de anderhalve meter loslaten [4], is van de Gekke.Dan is het Hek van de Dam! [5] TE veel is er nog, dat onzeker is.TE veel is er nog, dat onvoorspelbaar is. Laten we enkele maatregelen eens onder de loupe nemen: Maar eerst dit Rutte merkt in zijn Persconferentie op”Een: alles wat op anderhalve meter kan, mag dan weer. Zonder beperkingen in de groepsgrootte, zonder verplichte sluitingstijden, zonder een verbod op alcoholverkoop na een bepaalde tijd, binnen én buiten, en vooral ook: zonder advies over het aantal gasten thuis en zonder mondkapjesplicht in winkels en andere publiek toegankelijke ruimtes.” [6] Dat dat risicovol blijft, ga ik zo betogen Rutte merkt ook op ”Twee: daar waar de anderhalve meter onvermijdelijk niet altijd haalbaar is, blijft de mondkapjesplicht voorlopig gelden.” [7]Op dat punt twee kom ik straks terug, want daarin ziteen tegenstrijdigheid. Een Gevaarlijke Tegenstrijdigheid: DE MAATREGELEN:[Ik zal ze waarschijnlijk niet allemaal noemen, iik pik een paar belangrijke eruit] MONDKAPJESPLICHT/NIET MEER IN SUPERMARKTEN: In de Letterlijke Tekst van de Persconferentie lees ikhet [8], en ook op ”Rijksoverheid: Nederland zet grote stap: bijna alles kan op anderhalve meter” Ik citeer uit deze laatste bron uit ”Stap 4 Openingsplan vanaf 26 juni”:”Mondkapjesplicht vervalt grotendeelsDe mondkapjesplicht vervalt grotendeels. Alleen waar de anderhalve meter echt niet kan worden gehandhaafd blijft de mondkapjesplicht gelden. Dit is het geval in het personenvervoer, in het OV en op aangewezen plekken rond het OV, bijvoorbeeld stations. Ook op luchthavens en in vliegtuigen. En in het voortgezet onderwijs.” [9]
Daaruit haal ik dus, dat de mondkapjesplicht in supermarkten vervalt.Maar dat is gevaarlijk.Dat is tegenstrijdig beleid!Gevaarlijk, omdat bij drukte, wanneer de anderhalve meter niet te handhaven is, het besmettingsrisico weer toemeemt.En tegenstrijdig beleid, omdat Rutte zelf in zijn persconferentietekst zegt:”Twee: daar waar de anderhalve meter onvermijdelijk niet altijd haalbaar is, blijft de mondkapjesplicht voorlopig gelden.” [10]Maar bij drukte in de supermarkten IS de anderhalve meter niet haalbaar en dan zou er nog een mondkapjesplicht moeten gelden, volgens Rutte’s eigen woorden [11], maar tegelijkertijd zegt hij, dat de mondkapjesplicht in winkels wordt afgeschaft!”Eén: alles wat op anderhalve meter kan, mag dan weer. Zonder beperkingen in de groepsgrootte, zonder verplichte sluitingstijden, zonder een verbod op alcoholverkoop na een bepaalde tijd, binnen én buiten, en vooral ook: zonder advies over het aantal gasten thuis en zonder mondkapjesplicht in winkels en andere publiek toegankelijke ruimtes.” [12] Dit is, lezers, het tegenstrijdige beleid van een Gek, een Gevaarlijke Gek! OPENSTELLING DISCOTHEKEN EN NACHTCLUBS MET ”TOEGANGSBEWIJZEN”/RUSSISCHE ROULETTE, MENEER DE MINISTER PRESIDENT! Ik citeer uit de tekst van de Persconferentie:”Tot slot, de derde mogelijke situatie: welke voorwaarden gelden als je iets wilt organiseren of openstellen zonder de anderhalve meter regel in acht te nemen. Kort gezegd kan dat vanaf zaterdag 26 juni door te werken met toegangsbewijzen. Elke klant, gast of bezoeker die minder dan 40 uur geleden negatief is getest, of volledig is gevaccineerd, of minder dan 6 maanden geleden corona heeft gehad, kan dan worden toegelaten……………..”En daarmee kom ik ook bij een laatste bijzondere situatie die ik graag wil noemen en die geldt voor de discotheken en de nachtclubs. Een sector die nu al heel lang is gesloten en een activiteit die veel mensen hebben gemist. Daar is openstelling op anderhalve meter afstand natuurlijk geen realistische optie. Maar met deze toegangsbewijzen kan ook deze sector weer open, en dan meteen zonder beperkingen.” [13] Goed zo, meneer de minister president, speel maar weer Russische Roulette!Zelf geeft Rutte al aan [vanzelfsprekend], dat bij uitgaansgelegenheden als nachtclubs en discothekengeen anderhalve meter te handhaven is.Natuurlijk niet!Dus dan maar met ”toegangsbewijzen”Voordat ik dat fileer, eerst dit: Uit der aard des amusements zijn dit drukke gelegenheden.Ideaal dus voor de verspreiding van Corona.Dansen, zweten, intiem samenzijn……Maar hoe zit het dan met die zogenaamde ”toegangsbewijzen”?Nu kan ik mij nog wel iets voorstellen bij een negatieve test, die minder dan 40 uur oud is.Maar een volledige vaccinatie? [14]Dat laatste lijkt eveneens plausibel, maar is het NIET!Want het RIVM vermeldt hierover:”
Besmettelijkheid na vaccinatie
Vaccinatie beschermt tegen ziekte door het coronavirus. We weten nog niet of iemand die gevaccineerd nog anderen kan besmetten. Daarom nemen we het zekere voor het onzekere: voor gevaccineerde mensen gelden voorlopig dezelfde algemene coronaregels als voor mensen die niet gevaccineerd zijn.” [15]
Dat betekent dus, in gewoon Nederlands, dat een vaccinatiebewijs helemaal geen ” veilig” bewijs is voor discotheek en nachtclub bezoek.
Het is dus, meneer Rutte, een Russische Roulette spel, dat u speelt [16], door gevaccineerde mensen te laten feesten in discotheken, zonder dat er anderhalve meter afstand gehouden kan worden.
OVER CHECKGESPREKKEN IN DE HORECA EN SPROOKJESLAND
Tijdens de persconferentie kwam Rutte weer met zijn mantra
”checkgesprekken”
Ik citeer:
”Wel blijven in de horeca, de culturele sector en overal waar mensen zitten, een checkgesprek, registratie en een vaste zitplaats verplicht.” [17]
HAHAHAHA
In welke wereld leeft Rutte eigenlijk.
In een parallel Universum?
Zowel uit mijn eigen ervaring als uit die van betrouwbare bronnen blijkt, dat er in veel gevallen
noch bij reserveringen, noch bij een spontaan bezoek aan horeca gelegenheden ook maar sprake is
van zaken als ”checkgesprekken”.
Ik zeg niet, dat dat voor ALLE horeca gelegenheden geldt [dat zou ik ook niet kunnen weten], maar in een
flink aantal gevallen vinden de ”checkgesprekken” slechts in Sprookjesland plaats.
Iets van de logica daarvan begrijp ik wel.
De horeca wil zoveel mogelijk verdienen, juist in
coronatijden, dus veel zaken zullen niet geneigd zijn
tot checkgesprekken.
En dan nog:
Tenzij iemand snipverkouden is, is er toch geen enkel
bewijs, dat hij/zij de waarheid zou spreken, als er
een horeca vraag zou komen over eventueel ”corona gerelateerde klachten..?
WAKE UP, RUTTE!
THUISWERKEN OF NIET, VERWARRING COMPLEET!
In de persconferentie werd door Rutte aangekondigd, dat de ”thuiswerken” norm niet meer geldt
Ik citeer:
”Voor het werk op kantoor en op andere werkplekken wordt anderhalve meter ook de norm, met dien verstande dat we maximaal 50 procent van onze werktijd op kantoor zijn.” [18]
Dat opheffen van het thuiswerk principe lees je ook
op de website van Rijksoverheid ”Nederland zet grote stap: Bijna alles kan op anderhalve meter” [19]
Ik citeer:
”Van thuis werken naar deels op kantoorHet advies ‘Werk thuis, tenzij het niet anders kan’ verandert. Werknemers die nu nog thuis werken, mogen in overleg met hun werkgever maximaal de helft van hun tijd ook op kantoor werken. Op kantoor geldt altijd de anderhalvemeterregel, ook in de lift of de kantine.” [20]Dus dat lijkt duidelijk:Deels op kantoor, deels thuisMaar dan lezen we weer in de tekst van de Persconferentie:[Ik citeer]” Voor het werk op kantoor en op andere werkplekken wordt anderhalve meter ook de norm, met dien verstande dat we maximaal 50 procent van onze werktijd op kantoor zijn. In de praktijk zal dat overigens vaak minder zijn, omdat dat met anderhalve meter niet haalbaar is” [21]Dus met andere woorden:Geen thuiswerken meer, maar deels op kantoorEn dan weer:Dat op kantoor werken zal ook wel minder zijn. omdat dat met de anderhalve meter vaak niet haalbaar is….[22]Ik vind het nogal verwarrendLezers?Want wanneer nou wel thuiswerken, wanneer op kantoorEn als dat in de praktijk toch lastig is, waarom dan niet gewoon dat thuiswerken gehandhaafd, want zo is de kans op besmettingen alleen maar groter en krijg jeoeverloze discussies, wanneer wel op kantoor enwanneer niet!
NIEUWE CORONAGOLF?/
OPMARS DER CORONAVARIANTEN
Het is grappig, dat dit demissionaire kabinet Rutte
verregaande versoepelingen heeft aangekondigd [23], terwijl wij tegelijkertijd in de media lezen, dat ditzelde destructieve kabinet [pardon ”demissionair”] heeft
verklaard [hier volgens RTL Nieuws], dat een opleving van het coronavirus in het najaar een ”reeel risico” is [24]
Toegegeven:
We staan er nu WEL heel anders voor dan vorig jaar, vanwege de massale vaccinaties en omdat er, op dit moment van schrijven [21 juni 2021] meer dan 13 miljoen prikken gezet zijn [25], maar zeker vanwege de nieuwe oprukkende varianten van welke het niet allemaal zeker is, of ze vaccinbestendig zijn [daarover zo meer]is het een veel te groot risico om nu als een Gek te gaan versoepelen.
Wat als er in het najaar TOCH nog een gevaarlijke situatie
uitbreekt!
Wat als alle maatregelen weer moeten worden aangescherpt?
En hoe zit het na de zomer met al die vakantiegangers,
die terugkeren?
Russische Roulette politiek………
DE BRAZILIAANSE VARIANT
Neem nu die Braziliaanse variant, waaraan in Brazilie meer dan 500 000 mensen zijn overleden. [26]
Het RIVM vermeldt, dat deze al in Nederland is [27]
En dat belooft weinig goeds:
Want niet alleen is deze besmettelijker dan het ”oude” virus, ook
is de afweer door vaccinatie [de mate waarin je door vaccinatie tegen
het virus wordt beschermd] minder goed. [28]
Tel uit je winst…..
DE DELTA VARIANT
Een ander Onheil is de Indiase variant, oftewel de
Delta variant.
Ook over deze vermeldt het RIVM een grotere besmettelijkheid. [29]
Ook deze is in Nederland aanwezig. [30]
Het laatste verontrustende nieuws:
Afgelopen weekend moest de Portugese hoofdstad
Lissabon op slot vanwege de verontrustende toename
van besmettingen door die Delta variant [31], die ook
in Groot-Britannie in verontrustende mate aanwezig is. [32]
Ook dreigt deze Delta variant volgens de Wereld Gezondheids Organisatie [WHO] wereldwijd dominant te worden. [33]
MOSKOUVARIANT?
Maar deze Onheilen zijn nog niet genoeg!
Er dreigt ook nog [naast de vele andere mutaties van
het Coronavirus [34] die we voorlopig, gelukkig nog niet
hebben leren kennen] een Moskouse COVID [Corona dus] Variant actief te worden, die al heeft gezorgd voor
een explosief aantal besmettingsstijgingen in Moskou! en die behoorlijk agressief lijkt te zijn door het snelle aantal stijgingen! [35]
En dat is dan het moment, waarop dit idiote demissionaire kabinet het besluit tot versoepelen neemt!
EPILOOG
Betekent dat nu, dat schrijfster dezes tegen versoepelingen is?
Absoluut niet.
Het is zinnig, verantwoord en bevrijdend, om te
gaan versoepelen, nu de cijfers onverminderd de goede kant uit lijken te gaan. [36]
Maar dat moet dan wel verantwoord gebeuren en niet
in een klap alle verstandige voorzorgsmaatregelen overboord gooien, zoals mondkapjesplicht in winkels, het belang van thuiswerken, het voorlopig afzien van
drukke en voor de volksgezondheid gevaarlijke plekken als drukke en zweterige discotheken en nachtclubs.
Ik heb in bovenstaande al betoogd, waarom dat gevaarlijk is.
Ook verwarrend zijn sommige nieuwe ”maatregelen”,
zoals het afschaffen van de mondkapjesplicht in winkels,
maar dan wel weer de suggestie doen, dat mondkapjes noodzakelijk zijn, als de anderhalve meter niet te handhaven is [zoals tijdens winkeldrukte natuurlijk
het geval is] [37]
Zoals het beeindigen van de noodzaak tot thuiswerk,
[nu deels op kantoor, deels thuis], maar dan wel weer weg van kantoor, als de anderhalve meter niet te handhaven valt [38]
Je kunt je voorstellen, tot wat voor een verwarring dat alles kan leiden.
En ronduit gevaarlijk:
Het vaccinatiebewijs als toegangsbewijs bij nachtclubs en discotheken, terwijl het helemaal nog niet zeker is,
of gevaccineerden anderen niet kunnen besmetten! [39]
Bovendien:
De wel overdreven optimistische toon in de persconferentie [40] geeft kwaadwilligen, maar ook
mensen, die wel verantwoordelijk zijn, impliciet
de idee, dat nu weer alles kan.
Dat, met de in bovenstaande geschetste nieuwe varianten, is wel oer en oerstom, om het maar eens
in niet ambtelijke taal te zeggen.
Bovendien is het HET sein voor wat ik al eerder heb aangeduid als ”strand en parkgekkies” [41] om weer ongeremd los te gaan, net zoals vorige zomer, met een
nieuwe uitbraak als gevolg. [42]
Toegegeven, er zijn nu de vaccins, maar wat als er
zich een Corona variant ontwikkelt, waartegen het vaccin weinig tot geen bescherming biedt?
Zoals nu al
gedeeltelijk bij die Delta variant? [43]
Duidelijk is, en daarin heeft schrijver en activist Peter Storm gelijk, dat we ons niet moeten verlaten op Regering en Overheid, wat bescherming betreft.
[44]
Sterker nog, als ministers en Koning door hun gedrag nu
niet bepaald een voorbeeld geven [45], blijft eigen alertheid
en kritisch de ontwikkelingen volgen, van het grootste belang.
Een Ding is voor mij zeker:
Die laatste versoepelingen van de Coronamaatregelen
bewijzen het maar weer:
Wat Corona betreft wordt er een Kip Zonder Kop beleid gevoerd.
AANDe leden van de commissie-Buitenlandse Zaken van de Tweede Kamer Uw taakomschrijving:
De vaste commissie voor Buitenlandse Zaken behandelt de onderwerpen die te maken hebben met het beleid van de minister van Buitenlandse Zaken, behalve het interne beleid van de Europese Unie (EU). EU-onderwerpen worden namelijk behandeld door de commissie voor Europese Zaken. De commissie voor Buitenlandse Zaken overlegt regelmatig met de minister over actuele kwesties, zoals de situatie in conflictgebieden, mensenrechten en het uitzenden van Nederlandse militairen naar crisisgebieden. Ook behandelt de commissie de begroting van Buitenlandse Zaken, ontvangt ze internationale delegaties en gaat ze ieder jaar op werkbezoek naar het buitenland.
Onderwerp: Israelisch gewelddadig optreden tegen Palestijnse gevangenen [Deze mail is tevens gestuurd aan uw Tweede Kamer collegae],
Geachte dames en heren, Zoals u wellicht nog weet, wend ik mij wel vaker tot uw Tweede Kamer inverband met het onrecht in verband met het Midden-Oostenconflict, maar ookbetreffende andere onderwerpen, de mensenrechten betreffende [1]Meestal geef ik u dan een uitgebreide toelichting, waarin ik dieper inga opallerlei internatiionaalrechtelijke aspecten [2] In dit geval echter ga ik het kort[er] houden, omdat de zaak vrij simpel is:Het betreft hier een schokkend geval van mishandeling van Palestijnsegevangenen, waartegen u, binnen uw mogelijkheden uiteraard, moet optreden en wel nu! SCHOKKENDE BEELDEN/MISHANDELING PALESTIJNSE GEVANGENEN Mij bereikte het bericht over de schokkende mishandeling van Palestijnsegevangenen in de Israelische gevangenis Ketziot [3] en de beelden daarvan werden gepubliceerd door de Israelische krant de Haaretz in zijnHebreeuwse editie [4] Zie onder noot 5 de Beelden, die ook te zien zijn onder noot 6, op de sitevan The Rights Forum en waarvan afbeeldingen op de Hebreeuwse editievan de Haaretz, noot 7 Wat u ziet is overduidelijk:Gevangenen worden over de grond gesleept, op een hoop gegooid enmishandeld.Wat u ziet is onacceptabel! De zaak, die dateert uit 2019 [8] naar buiten is gebracht door de Haaretz [waarvoor van mijnkant waardering], werd ”onderzocht” ”Onderzocht”, schrijf ik tussen aanhalingstekens, omdat dat ”onderzoek”geen naam mocht hebben, waardoor de term ”in de doofpot stoppen”,beter gekozen is. In een redactioneel artikel schrijft de Haaretz daarover: ”It wasn’t only the Prison Service that looked the other way. In the Israel Police, Lahav 433’s National Prison Investigation Unit did as little as possible to probe the affair: Only one guard was questioned and even though he admitted that he had engaged in gratuitous violence, it wasn’t enough for the police or prosecutors to proceed with an indictment. This was a negligent investigation – with no real effort to identify the guards and no police lineup – which proves that even when such an unusual case of abuse has been fully documented, the police still prefer to sweep it under the rug. [9] EN ”It’s hard to believe that the investigation would have ended this way if the prisoners had been Jews. But in this case, the victims were Palestinian terrorists and security prisoners belonging to Hamas. Therefore, not only was the case closed on the grounds that “the offender is not known,” but the warden on duty at the time, General Avichai Ben-Hamo, was promoted to the rank of major general. The other guards allegedly involved in the incident remain at their jobs.” [10] STRUCTUREEL Hoewel dit incident al erg genoeg is, staat het niet opzichzelf, maar is dit Israelische gewelddadige optredenjegens Palestijnse gevangenen structureel.Amnesty International schrijft hierover in haar Jaaroverzicht 2020 onder andere:”The Israeli authorities arbitrarily detained in Israel thousands of Palestinians from the OPT, holding hundreds in administrative detention without charge or trial. Torture and other ill-treatment of detainees, including children, were committed with impunity.” [11] Dit is zeer ernstigDaar moet tegen worden opgetreden, waarde Tweede Kamerleden,want ik hoef u niet uit te leggen dat het, los van de bestialiteit, ingaattegen alle mogelijke internationale Verdragen! [12]
UW INZET Van u als Kamerleden verwacht ik, dat u dit structurele Israelische’geweld tegen Palestijnse gevangenen, waarbij ook hoort structurelefoltering bij ondervraging [13], op alle u ten dienste staande middelenaankaart, zoals het stellen van Kamervragen en wat dies meer zij, zoalsijveren voor de opschorting van het Associatie Verdrag met Israel[dat een mensenrechtenclausule heeft] [14], mocht Israel hiermee doorgaan. Te lang heeft dit onrecht voortgeduurd en u kunt er niet van wegkijken.U hebt een Eed of Belofte afgelegd op de Grondwet, waarin artikel 90:”De Nederlandse regering bevordert de Internationale Rechtsorde” [15] Ik reken op uw inzet Vriendelijke groeten Astrid EssedAmsterdam
Tientallen gevangenen worden geboeid over de grond gesleurd, op een hoop gegooid en afgeranseld. De zaak verdween in de doofpot, en dat is geen uitzondering.
De beelden dateren uit 2019 en zijn naar buiten gebracht door de Israëlische krant Haaretz in zijn Hebreeuwse editie. Ze tonen de mishandeling van een kleine zestig Palestijnse gevangenen door zo’n vijftien gevangenisbewaarders in de C-vleugel van de Ketziot-gevangenis in de Negev/Naqab in Israël. De gevangenen worden geboeid over de betonnen vloer gesleept, boven op elkaar gegooid, geschopt en met wapenstokken geslagen. Vijftien gevangenen raakten zodanig gewond dat ze in het ziekenhuis belandden. De beelden roepen herinneringen op aan de mishandeling van Iraakse gevangenen door Amerikaanse militairen en CIA-medewerkers in de Abu Ghraib-gevangenis bij Bagdad in 2004.
Doofpot
In zijn redactioneel commentaar schrijft Haaretz dat het geweld kennelijk een wraakactie was voor het neersteken van een bewaarder elders in het gevangeniscomplex – volgens Wikipedia het grootste detentiecentrum van Israël en zelfs ter wereld. De Israel Prison Service maakte destijds bekend dat veiligheidstroepen op de bewuste dag ‘een opstand van gevangenen onder controle hadden gebracht’. Op de beelden is van een opstand echter niets te zien.
De zaak is door de autoriteiten in de doofpot gestopt, schrijft Haaretz. De Prison Service ‘keek de andere kant op’ en de onderzoeksafdeling van de Israëlische politie – de National Prison Investigation Unit – volstond met het ondervragen van één gevangenisbewaarder. Hoewel die toegaf zich schuldig te hebben gemaakt aan ‘onnodig geweld’, werd geen vervolging ingesteld. De zaak werd gesloten onder het mom dat ‘de dader onbekend is’.
De politie ‘veegde de zaak onder het tapijt’, concludeert Haaretz, en ook de openbaar aanklager kwam niet in actie. ‘Het is moeilijk voor te stellen dat het zo zou zijn gelopen als de gevangenen Joden waren geweest’, voegt de krant daaraan toe. In dit geval ging het echter om ‘terroristen en veiligheidsgevangenen die lid waren van Hamas’.
Geen uitzondering, maar regel
Overigens betekent dat niet dat de gevangenen daadwerkelijk lid waren van Hamas en een misdaad op hun geweten hebben. Afgelopen jaar besteedden wij in een brede analyse aandacht aan het oppakken van Palestijnen onder het mom van ‘betrokkenheid bij terrorisme’. Onder die noemer verdwijnen aan de lopende band Palestijnen uit de door Israël bezette gebieden in Israëlische gevangenissen. Het is onderdeel van ‘het intimideren en terroriseren van de bevolking door het Israëlische bezettingsregime’, concludeerden wij.
Daarop wijst vandaag ook de vooraanstaande Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem. In een persbericht schrijft het dat het ‘witwassen’ van de zaak door de autoriteiten geen uitzondering is, maar regel: de Israëlische overheersing van de Palestijnen is gebaseerd op geweld en het witwassen daarvan. De nu naar buiten gekomen zaak onderstreept volgens B’Tselem het belang van onderzoek en vervolging door internationale gerechtshoven als het Internationaal Gerechtshof en het Internationaal Strafhof in Den Haag:
Het Israëlische apartheidsregime is gebaseerd op constant, georganiseerd geweld tegen Palestijnen. Dat geweld is cruciaal voor zijn voortbestaan. Daarom is het regime noch bereid, noch in staat om degenen die het geweld plannen en uitvoeren te onderzoeken, laat staan te vervolgen. […] De zaak bewijst eens te meer dat Palestijnse slachtoffers van geweld van Israëlische veiligheidstroepen binnen het bestaande Israëlische systeem geen gerechtigheid kunnen krijgen, en alleen kunnen hopen op behandeling van hun zaken door internationale gerechtshoven.
Mishandeling schering en inslag
Het mishandelen en martelen van Palestijnse ‘verdachten’ en ‘veiligheidsgevangenen’ is in Israëlische ondervragings- en detentiecentra schering en inslag. Het Israëlische Hooggerechtshof staat echter ‘speciale ondervragingsmethoden’ toe als er sprake is van ‘bijzondere veiligheidsrisico’s’, en die bepaling biedt politiediensten, de Prison Service en de veiligheidsdienst Shin Bet een vrijbrief om verdachten te mishandelen zonder dat er een haan naar kraait. Het Israëlische Comité tegen Marteling (PCATI) diende tussen 2001 en 2020 circa 1300 officiële klachten wegens marteling door de Shin Bet in. Dat leidde in slechts één geval tot strafrechtelijk onderzoek, dat uitliep op seponering.
Het martelen van gevangenen is onder internationaal recht en de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens strikt verboden en geldt in het oprichtingsverdrag van het Internationaal Strafhof – het Statuut van Rome – als een oorlogsmisdaad. Eerder dit jaar maanden zeven mensenrechtenexperts van de VN Israël zich aan het internationaal recht te houden en rigoureus een eind te maken aan de verboden praktijken. De autoriteiten dienen alle wetten, voorschriften, beleidslijnen en praktijken die zulke misdaden mogelijk maken met spoed te herzien. Staten zijn verplicht marteling en mishandeling te voorkomen en, in het geval zulk wangedrag toch plaatsvindt, te bestraffen. Slachtoffers dienen gerehabiliteerd en gecompenseerd te worden.
[6] YOUTUBE BEELDEN IN ARTIKEL THE RIGHTS FORUM ”De beelden dateren uit 2019 en zijn naar buiten gebracht door de Israëlische krant Haaretz in zijn Hebreeuwse editie. Ze tonen de mishandeling van een kleine zestig Palestijnse gevangenen door zo’n vijftien gevangenisbewaarders in de C-vleugel van de Ketziot-gevangenis in de Negev/Naqab in Israël. ”[YOUTUBE FILMPJE IN ARTIKEL THE RIGHTS FORUM]
The shocking video from Wing 3 of Ketziot Prison should have set off an earthquake in the Israel Prison Service, police and the State Prosecutor’s Office: Scores of Arab security prisoners were forcibly thrown down onto a concrete floor, sometimes on top of each other, as guards passed between them for long minutes, beating them with batons and kicking them randomly, without any resistance from their victims (as Josh Breiner reported Thursday).
The unrestrained violence is believed to have been carried out in revenge for the stabbing of a guard shortly beforehand near the wing. The guards’ act of revenge, which left 15 prisoners injured, was described by the Prison Service as “gaining control over a riot.” But the evidence clearly shows there was no riot, just the abuse of prisoners. The evidence was an open secret in the Prison Service: Top officials had viewed the video and knew exactly what occurred but acted as if nothing happened. The Prison Service knew that Ketziot’s officers turned a blind eye while at least 10 guards brutally beat the bound prisoners.
It wasn’t only the Prison Service that looked the other way. In the Israel Police, Lahav 433’s National Prison Investigation Unit did as little as possible to probe the affair: Only one guard was questioned and even though he admitted that he had engaged in gratuitous violence, it wasn’t enough for the police or prosecutors to proceed with an indictment. This was a negligent investigation – with no real effort to identify the guards and no police lineup – which proves that even when such an unusual case of abuse has been fully documented, the police still prefer to sweep it under the rug.
It’s hard to believe that the investigation would have ended this way if the prisoners had been Jews. But in this case, the victims were Palestinian terrorists and security prisoners belonging to Hamas. Therefore, not only was the case closed on the grounds that “the offender is not known,” but the warden on duty at the time, General Avichai Ben-Hamo, was promoted to the rank of major general. The other guards allegedly involved in the incident remain at their jobs.
Now, when the evidence has been revealed to the public, the affair can no longer remain behind prison walls. The state prosecutor must immediately order a thorough investigation that includes all the guards alleged to have been involved, and bring indictments. Any other outcome will only prove that from the state’s viewpoint, security prisoners don’t deserve to be treated like human beings.
Israel continued to impose institutionalized discrimination against Palestinians living under its rule in Israel and the Occupied Palestinian Territories (OPT). It displaced hundreds of Palestinians in Israel and the occupied West Bank, including East Jerusalem, as a result of home demolitions and imposition of other coercive measures. Israeli forces continued to use excessive force during law enforcement activities in Israel and the OPT. Israeli forces killed 31 Palestinians, including nine children, in the OPT; many were unlawfully killed while posing no imminent threat to life. Israel maintained its illegal blockade on the Gaza Strip, subjecting its residents to collective punishment and deepening the humanitarian crisis there. It also continued to restrict freedom of movement of Palestinians in the OPT through checkpoints and roadblocks. The Israeli authorities arbitrarily detained in Israel thousands of Palestinians from the OPT, holding hundreds in administrative detention without charge or trial. Torture and other ill-treatment of detainees, including children, were committed with impunity. The authorities used a range of measures to target human rights defenders, journalists and others who criticized Israel’s continuing occupation of the West Bank, Gaza Strip and Syrian Golan Heights. Violence against women persisted, especially against Palestinian citizens of Israel. The authorities denied asylum-seekers access to a fair or prompt refugee status determination process. Conscientious objectors to military service were imprisoned.
Background
Israel held parliamentary elections in March, the third in just over a year. In May, the two largest parties in the Knesset, Likud and the Blue and White alliance, reached a power-sharing agreement that included an announcement that Israel would further annex territories in the occupied West Bank starting in July 2020. This followed US President Donald Trump’s announcement of his “deal of the century”, which included a formal extension of Israel’s sovereignty over the Jordan Valley and the vast majority of the illegal settlements in the rest of the occupied West Bank in exchange for land currently inside Israel. Israel postponed the annexation plans following diplomatic deals with the United Arab Emirates and Bahrain in September. The parliament was again dissolved in December, triggering another round of elections in three months’ time.
Israel imposed lockdown measures in March and in September to contain the spread of COVID-19, triggering waves of protests calling on the Prime Minister to step down. The measures allowed the Israel Security Agency (ISA) to use surveillance capabilities usually reserved for Palestinians to trace COVID-19 infections. The Prime Minister’s trial on corruption charges began in May.
In February, the Palestinian armed group Islamic Jihad fired around 80 rockets and mortar shells from the Gaza Strip towards Israel, causing minor injuries to over 20 people, after Israeli forces killed an Islamic Jihad operative. The Israeli army carried out multiple airstrikes in Gaza, injuring 12 Palestinians, according to the Palestinian Ministry of Health in Gaza.
In August and September, Israel launched artillery and airstrikes against Gaza in retaliation for incendiary balloons and kites launched from Gaza into Israel. Palestinian armed groups launched indiscriminate rockets into Israel in response.
In August, Israel launched airstrikes against Hizbullah targets in Lebanon after it said that shots were fired from Lebanon into Israel. Israel also launched airstrikes against Iranian and Hizbullah targets in Syria.
In July, a district court rejected a case to force the Ministry of Defense to revoke the export licence of spyware company NSO Group, dealing a blow to victims of unlawful and targeted international surveillance.
Forcible transfers, forced evictions and demolitions
Israel demolished 848 Palestinian residential and livelihood structures in the occupied West Bank, including East Jerusalem, displacing 996 people, according to the UN Office for the Coordination of Humanitarian Affairs (OCHA). Israeli authorities said many of the demolished buildings lacked Israeli-issued permits, which are virtually impossible for Palestinians to obtain, or were in closed military zones. The law of occupation prohibits such destruction unless necessary for military operations.
In other cases, Israel confiscated residential and livelihood structures, including some that were donated for humanitarian purposes. Israeli forces also punitively demolished at least six Palestinian homes, leaving 22 people, including seven children, homeless, according to B’Tselem. Punitive demolitions constitute collective punishment and are prohibited under international law.
On 5 March, Israeli forces demolished the homes of Walid Hanatsheh, in Ramallah, and Yazan Mughamis, in Birzeit, displacing six Palestinians, after an Israeli court rejected a petition by the families against the punitive demolition. On 11 March, Israeli forces punitively demolished the home of Qassam Barghouti in Kobar village near Ramallah. The three men are in prison in Israel for alleged involvement in an attack in August 2019 that killed an Israeli civilian and injured two others outside Ramallah city in the occupied West Bank.
Israeli settler organizations initiated, with the support of the Israeli authorities, forcible evictions of Palestinians from their homes in East Jerusalem.
OCHA estimated in December that around 200 Palestinian households in the occupied West Bank, including East Jerusalem, had eviction cases pending against them, placing 800 adults and children at risk of displacement.
Israeli authorities demolished at least 29 residential and livelihood structures that belonged to Bedouin citizens living in “unrecognized” villages in the Negev/Naqab, according to the Negev Coexistence Forum, an Israeli NGO.
Discrimination
Israel continued to discriminate against Palestinian citizens of Israel in areas of planning, budget allocation, policing and political participation. According to the Adalah-The Legal Center for Arab Minority Rights in Israel, Israel maintains over 65 laws that discriminate against Palestinians.
Local Palestinian councils in Israel went on strike to protest against discrimination in the distribution of the state budget for local councils. The vast majority of Palestinians in Israel, comprising over 20% of the total population, live in around 139 towns and villages. They received only 1.7% of the state budget for local councils.
In August, Adalah and the Arab Center for Alternative Planning filed a petition to the Israeli Supreme Court on behalf of 10 local Palestinian councils and dozens of Palestinian citizens of Israel against government policy discriminating against these communities in the distribution of housing, construction and land development benefits compared to neighbouring Jewish communities that enjoy higher socio-economic status and have access to such benefits.
Israel continued to deny Palestinians from the West Bank and Gaza married to Palestinian citizens of Israel the right to nationality by enforcing the discriminatory Entry to Israel Law.
In December, the magistrate court in Krayot, near Haifa, rejected a petition for access to education by Palestinian citizens of Israel living in Karmiel, citing the discriminatory Nation State Law. The decision said that establishing an Arabic school in the town or funding transport for its Palestinian residents to study in Arabic schools in nearby communities would undermine the town’s “Jewish character”.
In December, the Israeli Health Ministry began the distribution of COVID-19 vaccines that excluded the nearly 5 million Palestinians who live under Israeli military occupation in the West Bank and Gaza Strip.
Unlawful killings and excessive use of force
Israeli military and police used unnecessary and excessive force during law enforcement activities, including search and arrest operations, and when policing demonstrations.
Military and security forces killed at least 31 Palestinians, including nine children, in the Gaza Strip and West Bank, according to OCHA. Many were unlawfully killed by live ammunition or other excessive force when posing no imminent threat to life. Some of the unlawful killings appeared to be wilful, which would constitute war crimes.
Israeli forces frequently used excessive force against protesters in Kufr Qadum who continued weekly protests against settlements and settlement expansion. According to OCHA, 214 protesters and bystanders were injured during the year.
On 15 February, Israeli forces shot and injured in the eye nine-year-old Malek Issa while he was returning home from school in the East Jerusalem neighbourhood of Issawiya. No clashes were recorded at the time, according to OCHA. Israeli forces were maintaining a violent and intense police operation in Issawiya as a form of collective punishment.
Israeli forces frequently opened fire on fishermen and farmers in Gaza. According to Al Mezan Center for Human Rights, 12 fishermen and five farmers were injured.
Freedom of movement
For the 13th consecutive year, Israel continued its illegal air, land and sea blockade of the Gaza Strip, restricting the movement of people and goods in and out of the area, which continued to have a devastating impact on the human rights of Gaza’s 2 million inhabitants. Israel stopped the entry of construction materials and fuel into Gaza repeatedly. This shut down the only power plant in Gaza, leading to a further reduction in the supply of electricity, which had already been available for only about four hours a day. Israel also imposed a full maritime closure and repeatedly limited entry of goods to food and medicine only. The measures amounted to collective punishment at a time of increasing COVID-19 infections in Gaza.
On 2 February, following an exchange of attacks between Israeli forces and Palestinian armed groups, Israel cancelled the permits of 500 traders from Gaza that enable their holders to travel to Israel and the West Bank for business. The permits were reactivated on 18 February.
On 18 June, Omar Yaghi, a baby with a cardiac condition, died in Gaza after Israel denied the family a permit to enter Israel for a scheduled operation on 24 May at the Sheba Medical Center in Ramat Gan city.
In the West Bank, at least 593 Israeli checkpoints and roadblocks continued to heavily restrict the movement of Palestinians and access to rights, including health, education and work. Holders of Palestinian identification cards faced an ongoing bar on using roads built for Israeli settlers.
Israeli restrictions on freedom of movement continued to impede Palestinians’ access to health care, posing further threats to vulnerable populations during the COVID-19 pandemic. Lack of access to hospitals and specialized clinics during the pandemic particularly affected Palestinian residents of the East Jerusalem neighbourhoods of Kufr Aqab and Shu’fat Refugee Camp, which are segregated from the rest of the city by military structures, including checkpoints, and the fence/wall.
Arbitrary detention
Israeli authorities conducted hundreds of raids throughout the West Bank to arrest Palestinians, usually at their homes at night. Those arrested were detained in prisons in Israel, along with thousands of other Palestinians from the OPT arrested in previous years. This violated international humanitarian law, which prohibits the transfer of detainees into the territory of the occupying power.
Israeli authorities used renewable administrative detention orders to hold Palestinians without charge or trial. Some 4,300 Palestinians from the OPT, including 397 administrative detainees, were held in Israeli prisons as of December, according to the Israel Prison Service. Many families of Palestinian detainees in Israel, particularly those living in Gaza, were not permitted entry to Israel to visit their relatives.
On 16 July, Israeli forces arrested Iyad Barghouti, an astrophysicist and professor at Jerusalem’s Al-Quds University, at a checkpoint near Jerusalem and placed him in administrative detention. He had previously been administratively detained in 2014 and 2016.
Israel held 157 Palestinian children in prison, including two in administrative detention, as of October. Defense for Children International Palestine said that children were interrogated without their parents present and placed with adults in prison. Under international law, detention of children should be a measure of last resort and for the shortest appropriate time.
Unfair trials
Palestinian civilians, including children, from the OPT were prosecuted in military courts that did not meet international fair trial standards.
Torture and other ill-treatment
Israeli soldiers, police and ISA officers continued to torture and otherwise ill-treat Palestinian detainees, including children, with impunity. Reported methods included beating, slapping, painful shackling, sleep deprivation, use of stress positions and threats of violence against family members. Prolonged solitary confinement, sometimes lasting months, was commonly used as a punishment.
Israeli forces occasionally denied medical help for Palestinians injured during law enforcement activities.
Freedoms of expression and association
The authorities used a range of measures, including raids, incitement campaigns, movement restrictions and judicial harassment, to target human rights defenders who criticized Israel’s continuing military occupation of Palestinian and Syrian territories.
Israel continued to deny human rights bodies entry to the OPT, including the UN Special Rapporteur on the situation of human rights in the OPT.
On 30 July, Israeli forces arrested Mahmoud Nawajaa, a human rights defender and co-ordinator of the Boycott, Divestment and Sanctions movement in the occupied West Bank, from his home in Ramallah. A prisoner of conscience, he was released without charge on 17 August.
On 13 November, the Jerusalem District Court rejected a petition by Amnesty International against the arbitrary and punitive travel ban imposed on its employee, human rights defender Laith Abu Zeyad. For undisclosed reasons, Israeli security forces continued to bar him from entering occupied East Jerusalem and from travelling abroad through Jordan.
Rights of refugees, asylum-seekers and migrants
Israel continued to deny asylum-seekers access to a fair and prompt refugee status determination process, leaving many without access to basic services. About 31,000 asylum-seekers were living in Israel.
Gender-based violence
Violence against women persisted in Israel, especially against Palestinian citizens.
At least 21 women were killed as a result of gender-based violence.
Conscientious objectors
At least four Israeli conscientious objectors to military service were imprisoned. Hillel Rabin spent 56 days in military prison for refusing to serve in the Israeli army citing oppressive policies against Palestinians.
EINDE ARTIKEL
[12]
Body of Principles for the Protection of All Persons under Any Form of Detention or Imprisonment
http://hrlibrary.umn.edu/instree/g3bpppdi.htm
Convention against Torture and Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment
http://hrlibrary.umn.edu/instree/h2catoc.htm
[13]
BTSELEM
TORTURE AND ABUSE IN INTERROGATION
https://www.btselem.org/topic/torture
In interrogating Palestinian residents of the Occupied Territories, the Israel Security Agency (ISA, also known by the Hebrew acronyms Shin Bet or Shabak) routinely used methods that constituted ill-treatment and even torture until the late 1990s. In doing so, the ISA relied on the 1987 recommendations of a state commission headed by retired Supreme Court Justice Moshe Landau. The commission had held that, in order to “prevent terrorism”, ISA interrogators were permitted to use “psychological pressure” and a “moderate degree of physical pressure”. This permission was grounded, in the commission’s opinion, in the “necessity defense” laid out in Israeli Penal Law. In practice, the interrogation methods used by the ISA during that time went far beyond a reasonable interpretation of the term “moderate physical pressure”.
This state of affairs persisted for years, despite the right not to be subjected to ill-treatment or torture – whether physical or psychological – being one of the few human rights that are considered absolute. As an absolute right, it may never be balanced against other rights and values and cannot be suspended or limited, even in difficult circumstances.
In September 1999, following a series of petitions filed by human rights organizations and by Palestinians interrogated by the ISA, Israel’s High Court of Justice (HCJ) ruled that Israeli law does not empower ISA interrogators to use physical means in interrogation. The justices ruled that the specific methods discussed in the petitions – including painful binding, shaking, placing a sack on a person’s head for prolonged periods of time and sleep deprivation – were unlawful. However, they also held that ISA agents who exceed their authority and use “physical pressure” may not necessarily bear criminal responsibility for their actions, if they are later found to have used these methods in a “ticking bomb” case, based on the “necessity defense”. Following this ruling, reports of torture and ill-treatment in ISA interrogations did drop. However, ISA agents continued to use interrogation methods that constitute abuse and even torture, relying on the court’s recognition of the “ticking bomb” exception. These methods were not limited to exceptional cases and quickly became standard interrogation policy.
Several joint research reports published by B’Tselem and HaMoked: Center for the Defence of the Individual, based on hundreds of affidavits and testimonials given by Palestinians who underwent ISA interrogations after the HCJ ruling, indicate that the ISA still routinely employs psychological and physical abuse in interrogations. While interrogators steer clear of the specific methods that the court disqualified, the rationale is the same: using isolation from the outside world and harsh incarceration conditions, in addition to the interrogation itself, to psychologically pressure and physically weaken the individual. This combined use of holding conditions and interrogation methods constitutes abuse and inhuman, degrading treatment, at times even amounting to torture. It is regularly employed against Palestinians in ISA interrogations, in blatant violation of international law and basic moral standards.
According to the accounts of Palestinians who have undergone ISA interrogation, they are held in inhuman conditions, including narrow, windowless cells that are sometimes moldy and foul-smelling and are constantly lit with artificial lighting that is painful to the eyes. Some detainees reported being held in solitary confinement, completely cut off from their surroundings. Some reported exposure to extremes of heat and cold, as well as sleep deprivation. Many described abominable hygienic conditions; among other things, they stated that the prison authorities do not allow them to shower, change clothes, brush their teeth or even use toilet paper. The food is intentionally poor in quality and quantity, and detainees lose weight while in custody. In the interrogation room, they are forced to sit bound to a chair, without moving, for hours and even days on end. Interrogators threaten the detainees, including threats to harm their relatives, as well as shouting and employing violence against them.
Most Palestinians who are physically or mental abused in interrogation have no way to complain until the interrogation is over. This is because Palestinian detainees are regularly denied the right to meet with counsel, and HCJ petitions against the denial of this right have been repeatedly dismissed. Also, they usually cannot use the opportunity of coming before a judge in a remand hearing to air their grievances: Most hearings are extremely cursory and, in some of them, detainees are not represented or are denied the opportunity to confer with the lawyer representing them. Most detainees are not aware of the fact that they may approach the judge on their own initiative. In any case, they shy away from sharing what they are undergoing with the judge for fear of reprisal back in the interrogation room. Even when detainees do come forward, the authorities take no action, as years of monitoring by human rights organizations reveal. Since 2001, not a single criminal investigation has been launched into a complaint against an ISA interrogator, despite hundreds of complaints being lodged with the relevant authorities. Although formal changes have been made to the apparatus charged with looking into these complaints – including the appointment of an Inspector of Complaints by ISA Interrogees inside the ISA, and the subsequent transfer of the position to the Ministry of Justice – they have done nothing to alter the situation: Hundreds of complaints, zero criminal investigations.
This system of interrogation, which relies on a combination of holding conditions and interrogator conduct, was shaped by state authorities. It is not the personal initiative of any particular interrogator or prison guard, and the actions described here are not anomalies to be weeded out by the justice system. The cruel, inhuman and degrading treatment of Palestinian detainees is inherent to the ISA’s violent interrogation policy. This policy is dictated from above, and not set by interrogators in the field.
While the ISA runs the system, a broad network of partners collaborates to facilitate it. The Israel Prison Service (IPS) adapts prison conditions to match the interrogation plan designed to break the detainee’s spirit. Medical and mental health personnel greenlight the interrogation of Palestinians who arrive at the facility – including in cases of poor health – and even hand detainees back to the interrogators after caring for physical and mental injuries they sustained in interrogation, knowing full well that they would be subjected to measures of abuse and torture; soldiers and police officers abuse detainees while transporting them to the ISA, with their commanders turning a blind eye and the MAG Corps and State Attorney’s Office not bringing them to justice or holding them fully accountable. Military judges almost automatically sign off on motions for remand in custody and effectively sanction the continued abuse and inhuman conditions. The State Attorney’s Office and the Attorney General have thus far provided ISA interrogators with full immunity. Finally, HCJ judges regularly reject petitions seeking to overturn the denial of detainee’s rights to meet with legal counsel, clearing the way for continued abuse.
All these are party, in one form or another, to the cruel, inhuman, degrading and abusive treatment to which Palestinians are subjected in ISA interrogations. By enabling the existence of this abusive interrogation regime, they all bear responsibility for the severe violations of interrogatees’ human rights and for the mental and physical harm inflicted on these individuals.
[14]
Article 2
Relations between the Parties, as well as all the provisions of the Agreement itself, shall be based on respect for human rights and democratic principles, which guides their internal and international policy and constitutes an essential element of this Agreement.
EURO MEDITERRANEAN AGREEMENT
establishing an association between the European Communities and their Member States, of the one part, and the State of Israel, of the other part
Onderwerp: Israelisch gewelddadig optreden tegen Palestijnse gevangenen [Deze mail is tevens gestuurd aan uw andere Tweede Kamer collegae,met uitzondering van de partijen de PVV, Forum voor Democratie, JA21 en de Staatkundig Gereformeerde Partij, gezien hun standpunten in dergelijke zaken]
Geachte dames en heren, Zoals u wellicht nog weet, wend ik mij wel vaker tot uw Tweede Kamer inverband met het onrecht in verband met het Midden-Oostenconflict, maar ookbetreffende andere onderwerpen, de mensenrechten betreffende [1]Meestal geef ik u dan een uitgebreide toelichting, waarin ik dieper inga opallerlei internatiionaalrechtelijke aspecten [2] In dit geval echter ga ik het kort[er] houden, omdat de zaak vrij simpel is:Het betreft hier een schokkend geval van mishandeling van Palestijnsegevangenen, waartegen u, binnen uw mogelijkheden uiteraard, moet optreden en wel nu! SCHOKKENDE BEELDEN/MISHANDELING PALESTIJNSE GEVANGENEN Mij bereikte het bericht over de schokkende mishandeling van Palestijnsegevangenen in de Israelische gevangenis Ketziot [3] en de beelden daarvan werden gepubliceerd door de Israelische krant de Haaretz in zijnHebreeuwse editie [4] Zie onder noot 5 de Beelden, die ook te zien zijn onder noot 6, op de sitevan The Rights Forum en waarvan afbeeldingen op de Hebreeuwse editievan de Haaretz, noot 7 Wat u ziet is overduidelijk:Gevangenen worden over de grond gesleept, op een hoop gegooid enmishandeld.Wat u ziet is onacceptabel! De zaak, die dateert uit 2019 [8] naar buiten is gebracht door de Haaretz [waarvoor van mijnkant waardering], werd ”onderzocht” ”Onderzocht”, schrijf ik tussen aanhalingstekens, omdat dat ”onderzoek”geen naam mocht hebben, waardoor de term ”in de doofpot stoppen”,beter gekozen is. In een redactioneel artikel schrijft de Haaretz daarover: ”It wasn’t only the Prison Service that looked the other way. In the Israel Police, Lahav 433’s National Prison Investigation Unit did as little as possible to probe the affair: Only one guard was questioned and even though he admitted that he had engaged in gratuitous violence, it wasn’t enough for the police or prosecutors to proceed with an indictment. This was a negligent investigation – with no real effort to identify the guards and no police lineup – which proves that even when such an unusual case of abuse has been fully documented, the police still prefer to sweep it under the rug. [9] EN ”It’s hard to believe that the investigation would have ended this way if the prisoners had been Jews. But in this case, the victims were Palestinian terrorists and security prisoners belonging to Hamas. Therefore, not only was the case closed on the grounds that “the offender is not known,” but the warden on duty at the time, General Avichai Ben-Hamo, was promoted to the rank of major general. The other guards allegedly involved in the incident remain at their jobs.” [10] STRUCTUREEL Hoewel dit incident al erg genoeg is, staat het niet opzichzelf, maar is dit Israelische gewelddadige optredenjegens Palestijnse gevangenen structureel.Amnesty International schrijft hierover in haar Jaaroverzicht 2020 onder andere:”The Israeli authorities arbitrarily detained in Israel thousands of Palestinians from the OPT, holding hundreds in administrative detention without charge or trial. Torture and other ill-treatment of detainees, including children, were committed with impunity.” [11] Dit is zeer ernstigDaar moet tegen worden opgetreden, waarde Tweede Kamerleden,want ik hoef u niet uit te leggen dat het, los van de bestialiteit, ingaattegen alle mogelijke internationale Verdragen! [12]
UW INZET Van u als Kamerleden verwacht ik, dat u dit structurele Israelische’geweld tegen Palestijnse gevangenen, waarbij ook hoort structurelefoltering bij ondervraging [13], op alle u ten dienste staande middelenaankaart, zoals het stellen van Kamervragen en wat dies meer zij, zoalsijveren voor de opschorting van het Associatie Verdrag met Israel[dat een mensenrechtenclausule heeft] [14], mocht Israel hiermee doorgaan. Te lang heeft dit onrecht voortgeduurd en u kunt er niet van wegkijken.U hebt een Eed of Belofte afgelegd op de Grondwet, waarin artikel 90:”De Nederlandse regering bevordert de Internationale Rechtsorde” [15] Ik reken op uw inzet Vriendelijke groeten Astrid Essed Amsterdam
Tientallen gevangenen worden geboeid over de grond gesleurd, op een hoop gegooid en afgeranseld. De zaak verdween in de doofpot, en dat is geen uitzondering.
De beelden dateren uit 2019 en zijn naar buiten gebracht door de Israëlische krant Haaretz in zijn Hebreeuwse editie. Ze tonen de mishandeling van een kleine zestig Palestijnse gevangenen door zo’n vijftien gevangenisbewaarders in de C-vleugel van de Ketziot-gevangenis in de Negev/Naqab in Israël. De gevangenen worden geboeid over de betonnen vloer gesleept, boven op elkaar gegooid, geschopt en met wapenstokken geslagen. Vijftien gevangenen raakten zodanig gewond dat ze in het ziekenhuis belandden. De beelden roepen herinneringen op aan de mishandeling van Iraakse gevangenen door Amerikaanse militairen en CIA-medewerkers in de Abu Ghraib-gevangenis bij Bagdad in 2004.
Doofpot
In zijn redactioneel commentaar schrijft Haaretz dat het geweld kennelijk een wraakactie was voor het neersteken van een bewaarder elders in het gevangeniscomplex – volgens Wikipedia het grootste detentiecentrum van Israël en zelfs ter wereld. De Israel Prison Service maakte destijds bekend dat veiligheidstroepen op de bewuste dag ‘een opstand van gevangenen onder controle hadden gebracht’. Op de beelden is van een opstand echter niets te zien.
De zaak is door de autoriteiten in de doofpot gestopt, schrijft Haaretz. De Prison Service ‘keek de andere kant op’ en de onderzoeksafdeling van de Israëlische politie – de National Prison Investigation Unit – volstond met het ondervragen van één gevangenisbewaarder. Hoewel die toegaf zich schuldig te hebben gemaakt aan ‘onnodig geweld’, werd geen vervolging ingesteld. De zaak werd gesloten onder het mom dat ‘de dader onbekend is’.
De politie ‘veegde de zaak onder het tapijt’, concludeert Haaretz, en ook de openbaar aanklager kwam niet in actie. ‘Het is moeilijk voor te stellen dat het zo zou zijn gelopen als de gevangenen Joden waren geweest’, voegt de krant daaraan toe. In dit geval ging het echter om ‘terroristen en veiligheidsgevangenen die lid waren van Hamas’.
Geen uitzondering, maar regel
Overigens betekent dat niet dat de gevangenen daadwerkelijk lid waren van Hamas en een misdaad op hun geweten hebben. Afgelopen jaar besteedden wij in een brede analyse aandacht aan het oppakken van Palestijnen onder het mom van ‘betrokkenheid bij terrorisme’. Onder die noemer verdwijnen aan de lopende band Palestijnen uit de door Israël bezette gebieden in Israëlische gevangenissen. Het is onderdeel van ‘het intimideren en terroriseren van de bevolking door het Israëlische bezettingsregime’, concludeerden wij.
Daarop wijst vandaag ook de vooraanstaande Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem. In een persbericht schrijft het dat het ‘witwassen’ van de zaak door de autoriteiten geen uitzondering is, maar regel: de Israëlische overheersing van de Palestijnen is gebaseerd op geweld en het witwassen daarvan. De nu naar buiten gekomen zaak onderstreept volgens B’Tselem het belang van onderzoek en vervolging door internationale gerechtshoven als het Internationaal Gerechtshof en het Internationaal Strafhof in Den Haag:
Het Israëlische apartheidsregime is gebaseerd op constant, georganiseerd geweld tegen Palestijnen. Dat geweld is cruciaal voor zijn voortbestaan. Daarom is het regime noch bereid, noch in staat om degenen die het geweld plannen en uitvoeren te onderzoeken, laat staan te vervolgen. […] De zaak bewijst eens te meer dat Palestijnse slachtoffers van geweld van Israëlische veiligheidstroepen binnen het bestaande Israëlische systeem geen gerechtigheid kunnen krijgen, en alleen kunnen hopen op behandeling van hun zaken door internationale gerechtshoven.
Mishandeling schering en inslag
Het mishandelen en martelen van Palestijnse ‘verdachten’ en ‘veiligheidsgevangenen’ is in Israëlische ondervragings- en detentiecentra schering en inslag. Het Israëlische Hooggerechtshof staat echter ‘speciale ondervragingsmethoden’ toe als er sprake is van ‘bijzondere veiligheidsrisico’s’, en die bepaling biedt politiediensten, de Prison Service en de veiligheidsdienst Shin Bet een vrijbrief om verdachten te mishandelen zonder dat er een haan naar kraait. Het Israëlische Comité tegen Marteling (PCATI) diende tussen 2001 en 2020 circa 1300 officiële klachten wegens marteling door de Shin Bet in. Dat leidde in slechts één geval tot strafrechtelijk onderzoek, dat uitliep op seponering.
Het martelen van gevangenen is onder internationaal recht en de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens strikt verboden en geldt in het oprichtingsverdrag van het Internationaal Strafhof – het Statuut van Rome – als een oorlogsmisdaad. Eerder dit jaar maanden zeven mensenrechtenexperts van de VN Israël zich aan het internationaal recht te houden en rigoureus een eind te maken aan de verboden praktijken. De autoriteiten dienen alle wetten, voorschriften, beleidslijnen en praktijken die zulke misdaden mogelijk maken met spoed te herzien. Staten zijn verplicht marteling en mishandeling te voorkomen en, in het geval zulk wangedrag toch plaatsvindt, te bestraffen. Slachtoffers dienen gerehabiliteerd en gecompenseerd te worden.
[6] YOUTUBE BEELDEN IN ARTIKEL THE RIGHTS FORUM ”De beelden dateren uit 2019 en zijn naar buiten gebracht door de Israëlische krant Haaretz in zijn Hebreeuwse editie. Ze tonen de mishandeling van een kleine zestig Palestijnse gevangenen door zo’n vijftien gevangenisbewaarders in de C-vleugel van de Ketziot-gevangenis in de Negev/Naqab in Israël. ”[YOUTUBE FILMPJE IN ARTIKEL THE RIGHTS FORUM]
The shocking video from Wing 3 of Ketziot Prison should have set off an earthquake in the Israel Prison Service, police and the State Prosecutor’s Office: Scores of Arab security prisoners were forcibly thrown down onto a concrete floor, sometimes on top of each other, as guards passed between them for long minutes, beating them with batons and kicking them randomly, without any resistance from their victims (as Josh Breiner reported Thursday).
The unrestrained violence is believed to have been carried out in revenge for the stabbing of a guard shortly beforehand near the wing. The guards’ act of revenge, which left 15 prisoners injured, was described by the Prison Service as “gaining control over a riot.” But the evidence clearly shows there was no riot, just the abuse of prisoners. The evidence was an open secret in the Prison Service: Top officials had viewed the video and knew exactly what occurred but acted as if nothing happened. The Prison Service knew that Ketziot’s officers turned a blind eye while at least 10 guards brutally beat the bound prisoners.
It wasn’t only the Prison Service that looked the other way. In the Israel Police, Lahav 433’s National Prison Investigation Unit did as little as possible to probe the affair: Only one guard was questioned and even though he admitted that he had engaged in gratuitous violence, it wasn’t enough for the police or prosecutors to proceed with an indictment. This was a negligent investigation – with no real effort to identify the guards and no police lineup – which proves that even when such an unusual case of abuse has been fully documented, the police still prefer to sweep it under the rug.
It’s hard to believe that the investigation would have ended this way if the prisoners had been Jews. But in this case, the victims were Palestinian terrorists and security prisoners belonging to Hamas. Therefore, not only was the case closed on the grounds that “the offender is not known,” but the warden on duty at the time, General Avichai Ben-Hamo, was promoted to the rank of major general. The other guards allegedly involved in the incident remain at their jobs.
Now, when the evidence has been revealed to the public, the affair can no longer remain behind prison walls. The state prosecutor must immediately order a thorough investigation that includes all the guards alleged to have been involved, and bring indictments. Any other outcome will only prove that from the state’s viewpoint, security prisoners don’t deserve to be treated like human beings.
Israel continued to impose institutionalized discrimination against Palestinians living under its rule in Israel and the Occupied Palestinian Territories (OPT). It displaced hundreds of Palestinians in Israel and the occupied West Bank, including East Jerusalem, as a result of home demolitions and imposition of other coercive measures. Israeli forces continued to use excessive force during law enforcement activities in Israel and the OPT. Israeli forces killed 31 Palestinians, including nine children, in the OPT; many were unlawfully killed while posing no imminent threat to life. Israel maintained its illegal blockade on the Gaza Strip, subjecting its residents to collective punishment and deepening the humanitarian crisis there. It also continued to restrict freedom of movement of Palestinians in the OPT through checkpoints and roadblocks. The Israeli authorities arbitrarily detained in Israel thousands of Palestinians from the OPT, holding hundreds in administrative detention without charge or trial. Torture and other ill-treatment of detainees, including children, were committed with impunity. The authorities used a range of measures to target human rights defenders, journalists and others who criticized Israel’s continuing occupation of the West Bank, Gaza Strip and Syrian Golan Heights. Violence against women persisted, especially against Palestinian citizens of Israel. The authorities denied asylum-seekers access to a fair or prompt refugee status determination process. Conscientious objectors to military service were imprisoned.
Background
Israel held parliamentary elections in March, the third in just over a year. In May, the two largest parties in the Knesset, Likud and the Blue and White alliance, reached a power-sharing agreement that included an announcement that Israel would further annex territories in the occupied West Bank starting in July 2020. This followed US President Donald Trump’s announcement of his “deal of the century”, which included a formal extension of Israel’s sovereignty over the Jordan Valley and the vast majority of the illegal settlements in the rest of the occupied West Bank in exchange for land currently inside Israel. Israel postponed the annexation plans following diplomatic deals with the United Arab Emirates and Bahrain in September. The parliament was again dissolved in December, triggering another round of elections in three months’ time.
Israel imposed lockdown measures in March and in September to contain the spread of COVID-19, triggering waves of protests calling on the Prime Minister to step down. The measures allowed the Israel Security Agency (ISA) to use surveillance capabilities usually reserved for Palestinians to trace COVID-19 infections. The Prime Minister’s trial on corruption charges began in May.
In February, the Palestinian armed group Islamic Jihad fired around 80 rockets and mortar shells from the Gaza Strip towards Israel, causing minor injuries to over 20 people, after Israeli forces killed an Islamic Jihad operative. The Israeli army carried out multiple airstrikes in Gaza, injuring 12 Palestinians, according to the Palestinian Ministry of Health in Gaza.
In August and September, Israel launched artillery and airstrikes against Gaza in retaliation for incendiary balloons and kites launched from Gaza into Israel. Palestinian armed groups launched indiscriminate rockets into Israel in response.
In August, Israel launched airstrikes against Hizbullah targets in Lebanon after it said that shots were fired from Lebanon into Israel. Israel also launched airstrikes against Iranian and Hizbullah targets in Syria.
In July, a district court rejected a case to force the Ministry of Defense to revoke the export licence of spyware company NSO Group, dealing a blow to victims of unlawful and targeted international surveillance.
Forcible transfers, forced evictions and demolitions
Israel demolished 848 Palestinian residential and livelihood structures in the occupied West Bank, including East Jerusalem, displacing 996 people, according to the UN Office for the Coordination of Humanitarian Affairs (OCHA). Israeli authorities said many of the demolished buildings lacked Israeli-issued permits, which are virtually impossible for Palestinians to obtain, or were in closed military zones. The law of occupation prohibits such destruction unless necessary for military operations.
In other cases, Israel confiscated residential and livelihood structures, including some that were donated for humanitarian purposes. Israeli forces also punitively demolished at least six Palestinian homes, leaving 22 people, including seven children, homeless, according to B’Tselem. Punitive demolitions constitute collective punishment and are prohibited under international law.
On 5 March, Israeli forces demolished the homes of Walid Hanatsheh, in Ramallah, and Yazan Mughamis, in Birzeit, displacing six Palestinians, after an Israeli court rejected a petition by the families against the punitive demolition. On 11 March, Israeli forces punitively demolished the home of Qassam Barghouti in Kobar village near Ramallah. The three men are in prison in Israel for alleged involvement in an attack in August 2019 that killed an Israeli civilian and injured two others outside Ramallah city in the occupied West Bank.
Israeli settler organizations initiated, with the support of the Israeli authorities, forcible evictions of Palestinians from their homes in East Jerusalem.
OCHA estimated in December that around 200 Palestinian households in the occupied West Bank, including East Jerusalem, had eviction cases pending against them, placing 800 adults and children at risk of displacement.
Israeli authorities demolished at least 29 residential and livelihood structures that belonged to Bedouin citizens living in “unrecognized” villages in the Negev/Naqab, according to the Negev Coexistence Forum, an Israeli NGO.
Discrimination
Israel continued to discriminate against Palestinian citizens of Israel in areas of planning, budget allocation, policing and political participation. According to the Adalah-The Legal Center for Arab Minority Rights in Israel, Israel maintains over 65 laws that discriminate against Palestinians.
Local Palestinian councils in Israel went on strike to protest against discrimination in the distribution of the state budget for local councils. The vast majority of Palestinians in Israel, comprising over 20% of the total population, live in around 139 towns and villages. They received only 1.7% of the state budget for local councils.
In August, Adalah and the Arab Center for Alternative Planning filed a petition to the Israeli Supreme Court on behalf of 10 local Palestinian councils and dozens of Palestinian citizens of Israel against government policy discriminating against these communities in the distribution of housing, construction and land development benefits compared to neighbouring Jewish communities that enjoy higher socio-economic status and have access to such benefits.
Israel continued to deny Palestinians from the West Bank and Gaza married to Palestinian citizens of Israel the right to nationality by enforcing the discriminatory Entry to Israel Law.
In December, the magistrate court in Krayot, near Haifa, rejected a petition for access to education by Palestinian citizens of Israel living in Karmiel, citing the discriminatory Nation State Law. The decision said that establishing an Arabic school in the town or funding transport for its Palestinian residents to study in Arabic schools in nearby communities would undermine the town’s “Jewish character”.
In December, the Israeli Health Ministry began the distribution of COVID-19 vaccines that excluded the nearly 5 million Palestinians who live under Israeli military occupation in the West Bank and Gaza Strip.
Unlawful killings and excessive use of force
Israeli military and police used unnecessary and excessive force during law enforcement activities, including search and arrest operations, and when policing demonstrations.
Military and security forces killed at least 31 Palestinians, including nine children, in the Gaza Strip and West Bank, according to OCHA. Many were unlawfully killed by live ammunition or other excessive force when posing no imminent threat to life. Some of the unlawful killings appeared to be wilful, which would constitute war crimes.
Israeli forces frequently used excessive force against protesters in Kufr Qadum who continued weekly protests against settlements and settlement expansion. According to OCHA, 214 protesters and bystanders were injured during the year.
On 15 February, Israeli forces shot and injured in the eye nine-year-old Malek Issa while he was returning home from school in the East Jerusalem neighbourhood of Issawiya. No clashes were recorded at the time, according to OCHA. Israeli forces were maintaining a violent and intense police operation in Issawiya as a form of collective punishment.
Israeli forces frequently opened fire on fishermen and farmers in Gaza. According to Al Mezan Center for Human Rights, 12 fishermen and five farmers were injured.
Freedom of movement
For the 13th consecutive year, Israel continued its illegal air, land and sea blockade of the Gaza Strip, restricting the movement of people and goods in and out of the area, which continued to have a devastating impact on the human rights of Gaza’s 2 million inhabitants. Israel stopped the entry of construction materials and fuel into Gaza repeatedly. This shut down the only power plant in Gaza, leading to a further reduction in the supply of electricity, which had already been available for only about four hours a day. Israel also imposed a full maritime closure and repeatedly limited entry of goods to food and medicine only. The measures amounted to collective punishment at a time of increasing COVID-19 infections in Gaza.
On 2 February, following an exchange of attacks between Israeli forces and Palestinian armed groups, Israel cancelled the permits of 500 traders from Gaza that enable their holders to travel to Israel and the West Bank for business. The permits were reactivated on 18 February.
On 18 June, Omar Yaghi, a baby with a cardiac condition, died in Gaza after Israel denied the family a permit to enter Israel for a scheduled operation on 24 May at the Sheba Medical Center in Ramat Gan city.
In the West Bank, at least 593 Israeli checkpoints and roadblocks continued to heavily restrict the movement of Palestinians and access to rights, including health, education and work. Holders of Palestinian identification cards faced an ongoing bar on using roads built for Israeli settlers.
Israeli restrictions on freedom of movement continued to impede Palestinians’ access to health care, posing further threats to vulnerable populations during the COVID-19 pandemic. Lack of access to hospitals and specialized clinics during the pandemic particularly affected Palestinian residents of the East Jerusalem neighbourhoods of Kufr Aqab and Shu’fat Refugee Camp, which are segregated from the rest of the city by military structures, including checkpoints, and the fence/wall.
Arbitrary detention
Israeli authorities conducted hundreds of raids throughout the West Bank to arrest Palestinians, usually at their homes at night. Those arrested were detained in prisons in Israel, along with thousands of other Palestinians from the OPT arrested in previous years. This violated international humanitarian law, which prohibits the transfer of detainees into the territory of the occupying power.
Israeli authorities used renewable administrative detention orders to hold Palestinians without charge or trial. Some 4,300 Palestinians from the OPT, including 397 administrative detainees, were held in Israeli prisons as of December, according to the Israel Prison Service. Many families of Palestinian detainees in Israel, particularly those living in Gaza, were not permitted entry to Israel to visit their relatives.
On 16 July, Israeli forces arrested Iyad Barghouti, an astrophysicist and professor at Jerusalem’s Al-Quds University, at a checkpoint near Jerusalem and placed him in administrative detention. He had previously been administratively detained in 2014 and 2016.
Israel held 157 Palestinian children in prison, including two in administrative detention, as of October. Defense for Children International Palestine said that children were interrogated without their parents present and placed with adults in prison. Under international law, detention of children should be a measure of last resort and for the shortest appropriate time.
Unfair trials
Palestinian civilians, including children, from the OPT were prosecuted in military courts that did not meet international fair trial standards.
Torture and other ill-treatment
Israeli soldiers, police and ISA officers continued to torture and otherwise ill-treat Palestinian detainees, including children, with impunity. Reported methods included beating, slapping, painful shackling, sleep deprivation, use of stress positions and threats of violence against family members. Prolonged solitary confinement, sometimes lasting months, was commonly used as a punishment.
Israeli forces occasionally denied medical help for Palestinians injured during law enforcement activities.
Freedoms of expression and association
The authorities used a range of measures, including raids, incitement campaigns, movement restrictions and judicial harassment, to target human rights defenders who criticized Israel’s continuing military occupation of Palestinian and Syrian territories.
Israel continued to deny human rights bodies entry to the OPT, including the UN Special Rapporteur on the situation of human rights in the OPT.
On 30 July, Israeli forces arrested Mahmoud Nawajaa, a human rights defender and co-ordinator of the Boycott, Divestment and Sanctions movement in the occupied West Bank, from his home in Ramallah. A prisoner of conscience, he was released without charge on 17 August.
On 13 November, the Jerusalem District Court rejected a petition by Amnesty International against the arbitrary and punitive travel ban imposed on its employee, human rights defender Laith Abu Zeyad. For undisclosed reasons, Israeli security forces continued to bar him from entering occupied East Jerusalem and from travelling abroad through Jordan.
Rights of refugees, asylum-seekers and migrants
Israel continued to deny asylum-seekers access to a fair and prompt refugee status determination process, leaving many without access to basic services. About 31,000 asylum-seekers were living in Israel.
Gender-based violence
Violence against women persisted in Israel, especially against Palestinian citizens.
At least 21 women were killed as a result of gender-based violence.
Conscientious objectors
At least four Israeli conscientious objectors to military service were imprisoned. Hillel Rabin spent 56 days in military prison for refusing to serve in the Israeli army citing oppressive policies against Palestinians.
EINDE ARTIKEL
[12]
Body of Principles for the Protection of All Persons under Any Form of Detention or Imprisonment
http://hrlibrary.umn.edu/instree/g3bpppdi.htm
Convention against Torture and Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment
http://hrlibrary.umn.edu/instree/h2catoc.htm
[13]
BTSELEM
TORTURE AND ABUSE IN INTERROGATION
https://www.btselem.org/topic/torture
In interrogating Palestinian residents of the Occupied Territories, the Israel Security Agency (ISA, also known by the Hebrew acronyms Shin Bet or Shabak) routinely used methods that constituted ill-treatment and even torture until the late 1990s. In doing so, the ISA relied on the 1987 recommendations of a state commission headed by retired Supreme Court Justice Moshe Landau. The commission had held that, in order to “prevent terrorism”, ISA interrogators were permitted to use “psychological pressure” and a “moderate degree of physical pressure”. This permission was grounded, in the commission’s opinion, in the “necessity defense” laid out in Israeli Penal Law. In practice, the interrogation methods used by the ISA during that time went far beyond a reasonable interpretation of the term “moderate physical pressure”.
This state of affairs persisted for years, despite the right not to be subjected to ill-treatment or torture – whether physical or psychological – being one of the few human rights that are considered absolute. As an absolute right, it may never be balanced against other rights and values and cannot be suspended or limited, even in difficult circumstances.
In September 1999, following a series of petitions filed by human rights organizations and by Palestinians interrogated by the ISA, Israel’s High Court of Justice (HCJ) ruled that Israeli law does not empower ISA interrogators to use physical means in interrogation. The justices ruled that the specific methods discussed in the petitions – including painful binding, shaking, placing a sack on a person’s head for prolonged periods of time and sleep deprivation – were unlawful. However, they also held that ISA agents who exceed their authority and use “physical pressure” may not necessarily bear criminal responsibility for their actions, if they are later found to have used these methods in a “ticking bomb” case, based on the “necessity defense”. Following this ruling, reports of torture and ill-treatment in ISA interrogations did drop. However, ISA agents continued to use interrogation methods that constitute abuse and even torture, relying on the court’s recognition of the “ticking bomb” exception. These methods were not limited to exceptional cases and quickly became standard interrogation policy.
Several joint research reports published by B’Tselem and HaMoked: Center for the Defence of the Individual, based on hundreds of affidavits and testimonials given by Palestinians who underwent ISA interrogations after the HCJ ruling, indicate that the ISA still routinely employs psychological and physical abuse in interrogations. While interrogators steer clear of the specific methods that the court disqualified, the rationale is the same: using isolation from the outside world and harsh incarceration conditions, in addition to the interrogation itself, to psychologically pressure and physically weaken the individual. This combined use of holding conditions and interrogation methods constitutes abuse and inhuman, degrading treatment, at times even amounting to torture. It is regularly employed against Palestinians in ISA interrogations, in blatant violation of international law and basic moral standards.
According to the accounts of Palestinians who have undergone ISA interrogation, they are held in inhuman conditions, including narrow, windowless cells that are sometimes moldy and foul-smelling and are constantly lit with artificial lighting that is painful to the eyes. Some detainees reported being held in solitary confinement, completely cut off from their surroundings. Some reported exposure to extremes of heat and cold, as well as sleep deprivation. Many described abominable hygienic conditions; among other things, they stated that the prison authorities do not allow them to shower, change clothes, brush their teeth or even use toilet paper. The food is intentionally poor in quality and quantity, and detainees lose weight while in custody. In the interrogation room, they are forced to sit bound to a chair, without moving, for hours and even days on end. Interrogators threaten the detainees, including threats to harm their relatives, as well as shouting and employing violence against them.
Most Palestinians who are physically or mental abused in interrogation have no way to complain until the interrogation is over. This is because Palestinian detainees are regularly denied the right to meet with counsel, and HCJ petitions against the denial of this right have been repeatedly dismissed. Also, they usually cannot use the opportunity of coming before a judge in a remand hearing to air their grievances: Most hearings are extremely cursory and, in some of them, detainees are not represented or are denied the opportunity to confer with the lawyer representing them. Most detainees are not aware of the fact that they may approach the judge on their own initiative. In any case, they shy away from sharing what they are undergoing with the judge for fear of reprisal back in the interrogation room. Even when detainees do come forward, the authorities take no action, as years of monitoring by human rights organizations reveal. Since 2001, not a single criminal investigation has been launched into a complaint against an ISA interrogator, despite hundreds of complaints being lodged with the relevant authorities. Although formal changes have been made to the apparatus charged with looking into these complaints – including the appointment of an Inspector of Complaints by ISA Interrogees inside the ISA, and the subsequent transfer of the position to the Ministry of Justice – they have done nothing to alter the situation: Hundreds of complaints, zero criminal investigations.
This system of interrogation, which relies on a combination of holding conditions and interrogator conduct, was shaped by state authorities. It is not the personal initiative of any particular interrogator or prison guard, and the actions described here are not anomalies to be weeded out by the justice system. The cruel, inhuman and degrading treatment of Palestinian detainees is inherent to the ISA’s violent interrogation policy. This policy is dictated from above, and not set by interrogators in the field.
While the ISA runs the system, a broad network of partners collaborates to facilitate it. The Israel Prison Service (IPS) adapts prison conditions to match the interrogation plan designed to break the detainee’s spirit. Medical and mental health personnel greenlight the interrogation of Palestinians who arrive at the facility – including in cases of poor health – and even hand detainees back to the interrogators after caring for physical and mental injuries they sustained in interrogation, knowing full well that they would be subjected to measures of abuse and torture; soldiers and police officers abuse detainees while transporting them to the ISA, with their commanders turning a blind eye and the MAG Corps and State Attorney’s Office not bringing them to justice or holding them fully accountable. Military judges almost automatically sign off on motions for remand in custody and effectively sanction the continued abuse and inhuman conditions. The State Attorney’s Office and the Attorney General have thus far provided ISA interrogators with full immunity. Finally, HCJ judges regularly reject petitions seeking to overturn the denial of detainee’s rights to meet with legal counsel, clearing the way for continued abuse.
All these are party, in one form or another, to the cruel, inhuman, degrading and abusive treatment to which Palestinians are subjected in ISA interrogations. By enabling the existence of this abusive interrogation regime, they all bear responsibility for the severe violations of interrogatees’ human rights and for the mental and physical harm inflicted on these individuals.
[14]
Article 2
Relations between the Parties, as well as all the provisions of the Agreement itself, shall be based on respect for human rights and democratic principles, which guides their internal and international policy and constitutes an essential element of this Agreement.
EURO MEDITERRANEAN AGREEMENT
establishing an association between the European Communities and their Member States, of the one part, and the State of Israel, of the other part
”Raadslid Annabel Nanninga (JA21) stelde de kwestie woensdag in de gemeenteraad aan de kaak. Zij wilde van burgemeester Femke Halsema, die in het verleden in haar hoedanigheid als Tweede Kamerlid van GL met Dibi in de GL-fractie samenwerkte, weten of de uitlatingen van Dibi door het stadsbestuur gedeeld worden en of deze in lijn zijn met de gedragscode voor ambtenaren.” [1] ”WAT EEN LEF!” ging er door mij heen, toen ik dit las.Hierover zo meer
DE AFFAIRE TOFIK DIBI Recentelijk heb ik in een klacht brief aan de NPO Ombudsvrouwuit de doeken gedaan, waarom de beschuldigingen van anti-semitismeaan het adres van ex politicus en huidig bestuursambtenaar Tofik Dibials een Tang op een Varken sloegen. [2]Het ging hier om twee gewraakte tweets, de ”buikgriep” tweet ende ”kakkerlakken” tweets, waarvan met name de hetze omroep Pownewsin een Youtube filmpje beweerde, dat zij anti-semitisch zouden zijn. [3]Dat is dus ONZIN!De ”buikgriep” tweet [niet erg kies, dat geef ik toe], was gericht tegen vijf kamerleden, die hadden deelgenomen aan een pro Israel demonstratieop 20 mei jongstleden. [4]De ”kakkerlakken tweet” was een aanval op de Telegraaf hetze tegen Dibi, naaraanleiding van zijn solidariteit met Palestina en zijn kritiek op Israel. [5]Op slinkse wijze noemde Pownews deze tweets ”anti-semitisch” waardoorzij een eigen leven gingen leiden. En….wat wel te verwachten was…..het ging tot in de Gemeenteraad!Want ja, Tofik Dibi is een ambtenaar [6], is Israel kritisch, waarmee je jein zekere kringen niet piopulair maakt en dan is de Toon gauw gezet. GEMEENTELIJKE GEDRAGSCODE En derhalve werd den aanval ingezet en wel door mevrouw Annabel Nanninga[JA21] [7], die aan burgemeester mevrouw Halsema de vraag stelde [volgens de Telegraaf, die ik nu citeer] ”of de uitlatingen van Dibi door het stadsbestuur gedeeld worden en of deze in lijn zijn met de gedragscode voor ambtenaren” [8]En in die gedragscode staat onder 21.6 [Regels over gedrag in deprivesfeer] o.a. onder 6.3 ”Meningsuitingen””Voor elke burger geldt het grondrecht van vrije meningsuiting. Dus ook voor ambtenaren. Maar voor jou als ambtenaar is dit recht beperkt, vanwege jouw ambtelijke functie. Dat komt omdat uitlatingen van jou als ambtenaar gezien kunnen worden als uitlatingen van het gemeentebestuur. Maar je bent geen bestuurder!
Daarom moet je voorzichtig zijn met het openlijk geven van jouw persoonlijke opvattingen. Je kunt dus niet zomaar alles zeggen, schrijven of op social media zetten (bijvoorbeeld op Twitter, Facebook, Snapchat, Instagram). Dat geldt ook voor het plaatsen van foto’s en afbeeldingen.” [9] Burgemeester Halsema ging in de kritiek van Nanninga mee en kondigde aan, dat er mogelijk disciplinaire maatregelen tegen Dibi genomen zoudenworden. [10] ANNABEL NANNINGA, DE ANTI-SEMIET! Nu is die Gemeentelijke Gedragscode er nu eenmaal en staat het iederGemeenteraadslid vrij, er vragen over te stellen naar aanleiding vande handel en wandel van ambtenaren, ook mevrouw Nanninga. ECHTER: Niet alleen is hier geen sprake van ”anti-semitisme” [11], iets waar Nanningamet goed lezen [maar door haar natuurlijk bewust ”anders” geinterpreteerd]achter zou kunnen komen.Het gaat veel dieper Want deze mevrouw Nanninga is een anti-semiete for real: LEES EN HUIVER!
ANTI-SEMITISCHE UITSPRAKEN/TWEETS ANNABEL NANNINGA, IN HERINNERING GEBRACHT
AMSTERDAM – De gemeente Amsterdam neemt mogelijk disciplinaire maatregelen tegen Tofik Dibi, het oud-Tweede Kamerlid voor GL en momenteel hoge ambtenaar in het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West. Dat meldde burgemeester Femke Halsema woensdagmiddag aan de gemeenteraad. Dibi liet zich op 21 mei op Twitter uit over het Israëlisch-Palestijns conflict. De ambtenaar sprak daarbij zijn expliciete steun uit voor het boycotten van producten uit Israël en voor sancties tegen dat land. Dat kwam hem op veel kritiek te staan. Daarop twitterde hij een foto van kakkerlakken, hetgeen in Joodse kringen veel pijn deed. Tevens wenste hij Tweede Kamerleden die afgelopen weken op de foto gingen met de Israëlische vlag „in een door het Centrum Informatie en Documentatie Israël georkestreerde goedpraterijshow van misdaden tegen de menselijkheid” buikgriep toe als zij iets zouden gaan eten bij een van de ondernemers die sinds korte tijd hun terrassen weer mogen openen.GedragscodeRaadslid Annabel Nanninga (JA21) stelde de kwestie woensdag in de gemeenteraad aan de kaak. Zij wilde van burgemeester Femke Halsema, die in het verleden in haar hoedanigheid als Tweede Kamerlid van GL met Dibi in de GL-fractie samenwerkte, weten of de uitlatingen van Dibi door het stadsbestuur gedeeld worden en of deze in lijn zijn met de gedragscode voor ambtenaren.Want hoewel ook ambtenaren recht hebben op de vrijheid van meningsuiting, is die wel beperkt. In de gemeentelijke gedragscode is opgenomen: „Dat komt omdat uitlatingen van jou als ambtenaar gezien kunnen worden als uitlatingen van het gemeentebestuur. Maar je bent geen bestuurder. Daarom moet je voorzichtig zijn met het openlijk geven van jouw persoonlijke opvattingen. Je kunt dus niet zomaar alles zeggen, schrijven of op sociale media zetten.”Ook staat in de code dat ’de actualiteit en politieke gevoeligheid van het onderwerp’ moet worden meegewogen. „Ook zijn de actualiteit en politieke gevoeligheid van het onderwerp belangrijk. Je moet extra voorzichtig zijn bij onderwerpen die in het nieuws zijn, of waarvoor bij belangengroepen (lobbyisten) bijzondere belangstelling geldt. Discriminerende of racistische uitlatingen passen nooit bij het ambtenaarschap. Het maakt niet uit of je dat nu binnen of buiten werktijd doet.”’Gesprek’Burgemeester Halsema antwoordde Nanninga dat Dibi de gedragsregels heeft overtreden. „U heeft gelijk: de uitspraken die zijn gedaan, zijn niet conform de gedragscode. Dat betekent ook dat er gevolgen zullen zijn. Op dit moment is de ambtenaar niet beschikbaar, maar op het moment dat hij terugkeert, zal er een gesprek plaatsvinden met zijn leidinggevende in aanwezigheid van het Bureau Integriteit.”Dibi heeft zijn omstreden Twitterberichten – die hij eerst afdeed als ’grapje’– inmiddels verwijderd. Dibi laat aan een D66-Statenlid op Twitter weten dat het ’twee ietwat groffe grappen’ waren ’die makkelijk verdraaid konden worden en blijkbaar door u ook persoonlijk konden worden opgevat’.Hij kwam eerder in opspraak toen hij een foto twitterde van een scherpschutter waarbij hij de tekst plaatste: ’Ik tijdens de ramadan als jullie op een terrasje een drankje doen’.Dibi werd in 2018 bestuursadviseur van stadsdeelvoorzitter Emre Ünver (GL), een jeugdvriend van Dibi. Volgens het stadsdeel is de sollicitatieprocedure destijds goed verlopen en werd Dibi vanwege zijn talenten verkozen boven de vijftig andere sollicitaties die binnen waren gekomen, meldde het stadsdeel destijds op vragen van De Telegraaf.
REL ROND TOFIK DIBI NA KAKKERKAK-TWEET ISRAEL Tekst [Interview Powned] ”[: ”…Dat hij niet weet, dat Arabische inwoners in dat gebied nota benenaar Tel Aviv emigreren, omdat ze daar hun leven niet zeker zijn. Dus hoe werkt dat in dat hoofd?” [POWNEWS][Interviewster]”Een opvallende tweet van de altijd zo woke Tofik Dibi:Hij twiiterde er lustig op los en het had een opvallend anti-semitisch karakter…. [Presentratrice presenteert in beeld een tweet van Tofik Dibi met als tekst: Tofik@Tofik Dibi Als antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone [Vervolg presentratrice 0.23] ”De vraag is:Moet dit verhaal een staartje krijgen?”[Hanna Luden, directrice van het CIDI]:”Ik was verbijsterd, ik ben eigenlijk geschokt.Want ik heb zoiets van die tweets die….hij probeertneem ik aan, hoop ik, dat hij probeert kritiek te uiten, maar het kwamover als haat, niet als kritiek en dat is precies het probleem.”[Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Het was werkelijk buiten alle perken, hij had het over…dat iemensen, die bij de demonstratie waren geweest voor Israel, dat ie diebuikpijn toewenste en hij had het ook nog een keertje over….. [Er komt een screenshot van een Tweet van Tofik Dibi in beeld, zie teksthieronder] Tofik@ TofikDibi
Als antwoord op @TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone [Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”…..kakkerlakken. Nou weten we allemaal dat kakkerlakkenongedierte is, het is een ding dat vaak bij antisemieten wordtgenoemd he, Joden zijn kakkerlakken, dus ik stond wel eenbeetje versteld.”[Een voorbijgangster]”Je ziet hier veel Joodse mensen lopen met keppeltjes en zo,maar ik heb begrepen, dat er ook….keppeltje niet durven opte houden, omdat ze bang zijn voor problemen.”[Een voorbijganger] ”Onbegrijpelijk, dat de Gemeente toch eigenlijk zelf eh, in huneigen, hoe noem je dat, personeelsbestand, dat eens moet aankaarten.”[Hanna Luden, directrice van het CIDI]: ”Het is natuurlijk een ex politicus, het is een hoge ambtenaar in Amsterdam,het is een boegbeeld in dezen, en dan moet je goed op je woorden engoed op je beelden passen.”[Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Ik begrijp niet wat er in het hoofd van Tofik Dibi omgaat.Hij is binnen de Marokkaanse gemeenschap, staat hij bekend bijvoorbeeldom zijn homosexualiteit, dat hij daar openlijk voor uitkomt, hulde, hulde!, maarhij heeft, hij zegt dingen over Israel, waarvan ik denk, man, heb je ook ooit als homosexueel in Gaza rondgelopen, of in Ramallah rondgelopen.Ik denk, dat hij niet weet, dat Arabische inwoners in dat gebied nota benenaar Tel Aviv emigreren, omdat ze daar hun leven niet zeker zijn, dus hoe werktdat in dat hoofd?[Een voorbijgangster]:”Ik vind het belachelijk, maar ja, heel veel moslims denken er zo over, denk ikJe ziet ook dat in Amsterdam hier ook niet opgetreden wordt, als er vanalles geroepen wordt bij demonstraties tegen de Joden.En dan zeggen ze ”ja, anders gaat het escaleren” , maar ik denk, ik vindhet belachelijk, dat het zomaar kan.”[Hanna Luden, directrice van het CIDI] :’Hij moet heel helder afstand nemen van ….. die zaken, daar moet hij echt heel helder afstand nemen.Nou hoop ik, dat hij het ook gaat doen, want uiteindelijk hebben we met zijn allen als samenleving veel meer aan een discussie, gesprekken, dan aan elkaarcancelen de hele tijd.”[Interviewster vraagt een voorbijgangster]: ”Denkt u, dat hij ook, eh ja, berispt gaat worden of een straf krijgt?”[Voorbijgangster]:”Ik denk het niet. ik denk dat Femke Halsema daar zelf heel uitgesprokenmeningen over heeft …”[Interviewster]”Ja….”[Voorbijgangster]:”En zelf ook met twee maten meet.Maar ja, dat is mijn persoonlijke mening.”[In beeld komen twee opgeplakte posters:Onbekend maakt onbemind?Lees het Joods Tijdschrift 2020-2021 EN daarnaast hangend: ”Buitenreclame geeft geen vervelende pop”[Met bloemetjesachtergrond [Voorbijganger]”De mensen zouden eigenlijk door een aantal mensen gehoord moeten worden, in het openbaar”[Voorbijganger, andere dan voorafgaande]:”Uit de functie zetten. Of excuus aanbieden of anders uit de functie.”[ Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Ik denkt, dat het een …straf wordt. Ik heb het gevoel, dat Tofik Dibi nietvoor niets zit op de plek waar hij nu zit, weet je, het hypocriete is ook, datTofik Dibi zich voorstaat op bestrijden van anti-semitisme aan de ene kanten aan de andere kant doet hij het zelf.Dus dit is totaal hypocriet, waarmee hij bezig is.”
[8]” Raadslid Annabel Nanninga (JA21) stelde de kwestie woensdag in de gemeenteraad aan de kaak. Zij wilde van burgemeester Femke Halsema, die in het verleden in haar hoedanigheid als Tweede Kamerlid van GL met Dibi in de GL-fractie samenwerkte, weten of de uitlatingen van Dibi door het stadsbestuur gedeeld worden en of deze in lijn zijn met de gedragscode voor ambtenaren.”
TELEGRAAFFEMKE HALSEMA: GEVOLGEN VOOR TOFIK DIBINA TWEETS OVER ISRAEL26 MEI 2021 https://www.telegraaf.nl/nieuws/683048231/femke-halsema-gevolgen-voor-tofik-dibi-na-tweets-over-israel ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 1 [9] ”Voor elke burger geldt het grondrecht van vrije meningsuiting. Dus ook voor ambtenaren. Maar voor jou als ambtenaar is dit recht beperkt, vanwege jouw ambtelijke functie. Dat komt omdat uitlatingen van jou als ambtenaar gezien kunnen worden als uitlatingen van het gemeentebestuur. Maar je bent geen bestuurder!
Daarom moet je voorzichtig zijn met het openlijk geven van jouw persoonlijke opvattingen. Je kunt dus niet zomaar alles zeggen, schrijven of op social media zetten (bijvoorbeeld op Twitter, Facebook, Snapchat, Instagram). Dat geldt ook voor het plaatsen van foto’s en afbeeldingen.”
Reacties uitgeschakeld voor Antisemiet Annabel Nanninga stelt het vermeende ”antisemitisme” van Tofik Dibi aan de orde/Wat een lef!/Wat een hypocrisie!
Kunnen we dat hier in Neederland ook, wat ze in Glasgow deden afgelopen donderdag,13 mei? [1] Enkele honderden mensen blokkeerden daar in Kenmure street, Pollokshields, een bus van ‘Immigration Enforcement’ waarin twee Indiase mannen waren opgesloten. De twee zouden worden weggevoerd met hun deportatie als doel. De immigratiedienst had daarvoor wel een bijzonder ongelukkige dag uitgekozen: die van de eerste dag van het Suikerfeest.
Het begon ermee dat iemand die bus zag staan en een bericht op Facebook plaatste. In zeer korte tijd verspreidde het nieuws van de inval en de arrestaties zich in de wijk. De eerste mensen die aan kwamen gingen voor de bus zitten. Een man ging er zelfs onder liggen, waardoor de bus niet meer kon wegrijden. Zelf zegt hij erover: “I was just buying time”. En dat lukte. Buurtbewoners stroomden toe.
De gebeurtenissen in Glasgow deden denken aan acties ondernomen in London in 2015. East Street market in Walworth, 21 juni [2]: Al vijf opeenvolgende dagen waren er razzia’s van de immigratiedienst geweest op een markt en de vijfde dag kwamen ze er niet meer mee weg. Terwijl ze met een arrestant in een busje waren gedoken, werden barricades opgeworpen om de bus blokkeren, de banden lek gesneden en de bus bekogeld met rot fruit en eieren van de markt. Ook daar kwamen toen heel veel mensen op af. Riot cops werden erbij gehaald om de immigratiedienst te ontzetten. Ze werden onthaald op flessen, stenen en wat er verder voor handen was. En ook daar slaagde de menigte erin de arrestant, plus een tweede die bij de actie was opgepakt, te bevrijden. Barricades hielden de Engelse ME op afstand. Victory!
Chapman Street, Shadwell, East London, 22 juli 2015 [3]: Ditmaal kwam de immigratiedienst vergezeld van pers even laten zien dat ze stevig optraden. Opnieuw ging het niet van een leien dakje. Autobanden werden lek gesneden, en de deportatie-officieren werden vanaf een hoog gebouw met eieren bekogeld. Smeris erbij en helaas volgens het bericht twee mensen opgepakt. Het verhaal vertelt niet hoe het met die twee arrestanten is afgelopen, maar de kern van het verhaal is: verzet is mogelijk, en het kan succesvol zijn. Het voert ook druk op. Het laat zien: je kunt niet zomaar even mensen komen oppakken om ze te deporteren.
Er zit natuurlijk heel wat tijd tussen deze verzetsdaden uit 2015 en die van afgelopen donderdag, maar ze hebben een ding gemeen: ze gebeuren in wijken met een hechte gemeenschap, waar mensen elkaar goed kennen en elkaar ook razendsnel waarschuwen. Als een kleine groep vast zorgt dat de bus niet weg kan, is er tijd om te mobiliseren. Dan heeft die immigratiedienst het nakijken. In 2015 ging het om invallen op een markt en in winkels, waar vermoed werd dat mensen ‘illegaal’ aan het werk waren. In Glasgow ging het om woninginvallen. Nu zijn ze daar in het VK ook nog zo aardig om in zeer herkenbare bussen aan te komen rijden waardoor iedereen meteen weet wat er aan de hand is: dit is geen gewone inval, dit is een ‘deportation raid’.
Terug naar Glasgow. Terwijl de menigte groeide, werd er politie bij geroepen. Op de beelden zie je de bus met daaromheen een dikke linie politie. Daaromheen zit en staat een menigte en roept: “Refugees are welcome here!” Dit ging niet alleen om de ruwe verstoring van het Suikerfeest. Dit is een gemeenschap die het niet pikt. Maar vooral ook: een gemeenschap die al lang en breed goed georganiseerd is rond en met vluchtelingen en ook actie onderneemt. Het is dus geen toeval. Mensen weten elkaar razendsnel te bereiken via chatdiensten en sociale media, waar groepen als het Anti Raids Network [4] en No Eviction Network [5] op zitten. [6]
Wat kunnen we hier nu van leren en overnemen in Neederland, polderland bij uitstek? Wat kunnen we hier doen, waar de IND of de DT&V niet met herkenbare busjes binnenvallen en de misdadige taak van de arrestaties bij de niet als zodanig herkenbare vreemdelingenpolitie wordt neergelegd? Wat kunnen we hier doen, in een land waar vluchtelingen zo onzichtbaar mogelijk worden gemaakt, waar afgewezen vluchtelingen vaak heel ver weg van alles en iedereen worden ‘opgevangen’ in de ‘vertreklocatie’ in Ter Apel of in een van de vele ‘gezinslocaties’ om vervolgens daar in het geniep met invallen te worden weggevoerd? [7] Afgelegen als het allemaal is, je bent er maar moeilijk op tijd bij. Toch is er maar een klein groepje voor nodig om tijd te winnen. En: het kan toch niet anders of zulke invallen vinden hier ook plaats in buurten waar veel migranten wonen en werken? En ja, ook daar zijn zij vaak onzichtbaar. Wie geen papieren heeft, kijkt wel uit. Maar wat maakt dan het verschil? In Glasgow en London slagen mensen er toch in zich te verenigen. Mensen kennen elkaar. Het is lokale organisatie. Communicatiekanalen opbouwen. In London zoeken ze zelfs uit waar en wanneer die razzia’s zoal plaatsvinden. [8] Dan weet je waar je op moet letten.
Full inzetten op het voorkomen en hinderen van invallen dus. En als het al gebeurd is, ze niet laten wegrijden met hun arrestanten. Verzet voorbereiden. Afspraken maken. Plannen. Laten we om ons heen kijken en zien of we dit in onze eigen buurt, gemeente, regio ook kunnen doen. En laten we landelijke netwerken opbouwen die ervaringen en informatie delen. Want: arrestaties voorkomen is deportaties voorkomen. Het is een kwestie van grenzen slechten, niet alleen die herkenbare om de staten heen, maar ook die tussen mensen. Als we dat kunnen, dan kan ‘Glasgow’ ook in Amsterdam, Den Haag, Rotterdam, Utrecht of willekeurig welke andere plaats en ja, misschien zelfs in het geïsoleerde Ter Apel of in een van de gezinslocaties.
