Laat ik maar eventjes niet gaan wachten totdat de NOS in haar verhullende boeventaaltje bericht over ‘botsingen tussen’ Israëli’s en Palestijnen in Jeruzalem, over ‘Joden en Arabieren’ die ‘slaags raakten’, waarna de politie ‘moest’ optreden. Laat ik maar eens hardop zeggen wat er vanmiddag in Jeruzalem gebeurt. Er vindt daar een fascistische optocht plaats. Deelnemers roepen daar om etnische zuivering en genocide. De optocht wordt gefaciliteerd door de Israëlische politie en de gloednieuwe Israëlische regering die meteen al laat zien dat ze geen haar beter is dan de Bende van Netayahu.
Waar heb ik het over? Vanmiddag, 15 juni 2021, houden extreem-rechtse Joods-Israëlische nationalisten – vriendelijker valt dit niet te formuleren – een mars door Oost-Jeruzalem, het stadsdeel waar een groot deel van de bevolking nog altijd uit Palestijnen bestaat. De optocht heet de Mars van de Vlaggen, en aan foto’s te oordelen staat het er inderdaad stijf van Israëlisch vlagvertoon. Nu is het wapperen van de nationale vlag door burgers van het land van die vlag op zichzelf niet heel schokkend. Zoiets is alledaags nationalisme, het is verfoeilijk zoals elk alledaags nationalisme verfoeilijk is, maar niet verfoeilijker dan Turkse vlaggen in Turkije, Franse vlaggen in Frankrijk en Nederlandse vlaggen in Nederland. Om over de alomtegenwoordige oranje voetbalvaandels van vandaag de dag maar te zwijgen. Weg met dat chauvinisme, maar verder geen reden tot grote opwinding.
Maar er was in Jeruzalem meer aan de hand dan ‘gewoon’ nationaal vlagvertoon. Dat was te horen aan de leuzen die deelnemers aan de optocht roepen. ‘Dood aan de Arabieren’, klonk het uit honderden kelen. Die ‘Arabieren’ zijn dus de Palestijnen, oorspronkelijke bewoners van het door Israël bezette gebied dat Palestina heet. Deze leus is een oproep tot genocide. ‘Moge jullie dorp branden’, klonk het ook vanuit de vlaggenmars. Dat kan nauwelijks anders verstaan worden dan als een oproep om de verwoesting voort te zetten van wat er over is van de Palestijnse maatschappij na een eeuw van Zionistische kolonisatie. Een kolonisatie die eerst gedekt werd door het Brits gezag en vanaf 1948 op eigen Israëlische staatsbenen werd voortgezet, zij het gaandeweg met immense Amerikaanse financiële steun. Het is een pleidooi voor een volgende ronde van etnische zuivering.
Dat pleidooi wordt expliciet gemaakt door de leus die Aljazeera noteerde uit de mond van een van de ultra-nationalistische marcheerders: ‘Een tweede Nakba komt eraan’. De Nakba is de ‘Catastrofe’, het woord dat Palestijnen gebruiken voor de gewelddadige verdrijving van 750.000 Palestijnen door Zionistische milities vanaf november 1947, door het Israëlische leger dat uit die milities voortkwam vanaf mei 1948 toen de staat Israël formeel werd uitgeroepen. Die staat is dus gesticht op basis van een enorme etnische zuivering.
Dat was doelbewust. Alleen zo kon het beoogde en uitgesproken doel van stichters als Ben Goerion bereikt worden: Joodse suprematie, een zo groot mogelijke joodse meerderheid in een zo groot mogelijk deel van Palestina. ‘Voor hem en zijn vrienden in de top van de zionistische hiërarchie was een levensvatbare Joodse staat er een die zich over het grootste deel van Palestina uitstrekte en slechts plaats bood aan een zeer beperkt aantal Palestijnen’, zo schetst Ilan Pappe de houding van Ben Goerion in de jaren vlak voor de stichting van de staat Israël.(1) Ben Goerion is de Vader des Vaderlands van de staat Israël. Hij werd ook in sociaaldemocratische kringen zeer bewonderd, nog tientallen jaren na de Nakba die hij hielp regisseren. Zo diep zit (zat?) de koloniale mind set – ook bij wat doorgaat (doorging? bewijs het eerst maar!) voor links.
De Nakba was dus de manier waarop er voor gezorgd werd dat het aantal Palestijnen inderdaad ‘zo klein mogelijk’ werd gehouden. Israëli’s die deze Nakba willen herhalen, willen dus nogmaals vele honderdduizenden Palestijnen – mensen die aan de eerdere Nakba ontkwamen en niet verdreven zijn, plus mensen die destijds moesten vluchten naar bijvoorbeeld de Gazastrook om daar alsnog onder Israëlische bezetting terecht te komen – gewelddadig verdrijven. Ze willen een volgende ronde van etnische zuivering. En ze zeggen dat openlijk, en onder bescherming van soldaten. We kunnen niet zeggen dat we niet zijn gewaarschuwd
Dit vertoon van racistische haat vindt dus vrijwel ongehinderd plaats in Jeruzalem. Israëlische autoriteiten vinden het uitstekend. Minister van interne Veiligheid Omer Bar-Lev legt uit: ‘Het recht om te demonstreren is een recht in alle democratieën.’ Terwijl dit ‘recht om te demonstreren’ werd uitgeoefend door Israëlische fascisten, probeerden Palestijnen daar protest tegen te laten zien en te horen. Weg was prompt het ‘recht om te demonstreren’. Een demonstrant probeerde een Palestijnse vlag te laten wapperen ‘voordat Israëlische troepen de vlag grepen en de Palestijnse vrouw uit het gebied wegduwden. Toen een vrouw de Palestijnse vlag voor de neus van Israëlische deelnemers aan de optocht hield – wat een moed van die vrouw!! – werkten Israëlische soldaten haar hardhandig tegen de grond.
Palestijnen konden trouwens niet zomaar in de buurt van de fascistenmars komen, want bij de Damascus Poort waren stalen barricades aangebracht om de toegang tot het gebied waar de optocht plaatsvond, te versperren. Ja, zo kon de optocht ook niet door Palestijnse wijken van de stad, maar het zijn toch vooral Palestijnen die door het Israëlische optreden in hun demonstratie- en bewegingsvrijheid worden beperkt. Zeker zeventien Palestijnen die probeerden actie te voeren, werden door Israëlische troepen verwond, drie kwamen in het ziekenhuis terecht. Die gebruikten rubber kogels, een stun-granaat, en beschoten ook maar weer eens een ambulance. Dit pluk ik allemaal van Aljazeera.(1) De NOS – jawel, ze zijn aan het verslaggeven geslagen – meldt intussen 33 gewonden onder Palestijnen, aldus de Rode Halve Maan, een Palestijnse hulpverleningsgroep.(2)
Het ‘demonstratierecht’ wordt dus nogal eenzijdig gehanteerd. Joden die Palestijnen intimideren is toegestaan en wordt gefaciliteerd. Maar stel je het omgekeerde patroon eens voor, puur als gedachteoefening! Het is ondenkbaar dat er een Palestijnse optocht door West-Jeruzalem zou marcheren, onder bescherming van het Israëlische leger dat Joodse tegendemonstranten het ziekenhuis in sloeg, terwijl die Palestijnse mars plaatsvond voorzien van talloze Palestijnse vlaggen, en met spreekkoren die verachtelijke dingen zou roepen als ‘dood aan de Joden’, ‘Moge jullie kibboets branden’ en een enkele Palestijn die riep ‘de volgende pogrom komt er aan’. Zo’n mars zou niet eens de ruimte hebben gekregen om zich te formeren. Bij de eerste geheven Palestijnse vlag zou hardhandig zijn ingegrepen. Alleen de Joodse bevolking van de staat Israël heeft het recht op dit type van ‘demonstreren’, beter intimidatie genoemd. Alleen de Joodse bevolking van de staat Israël kan bij de uitoefening van dat recht op bescherming en erkenning van overheidswege rekenen. Dit tekent de racistische, koloniale verhoudingen die de staat Israël tegenover de Palestijnen die onder haar bestuur staan, hanteert en handhaaft. Met grof koloniaal geweld.
Overigens is zo’n Palestijnse optocht met bovengenoemde leuzen en houding om nog een reden ondenkbaar. Geen serieuze Palestijnse activist zou aan zoiets mee willen doen. De Palestijnse strijd is in essentie een antikoloniale vrijheidsstrijd, geen antisemitische pogrom-beweging. Dat er mensen zijn die voor Palestijnen zeggen op te komen en zich wel aan Jodenhaat schuldig maken, is een feit. Dat zulke antisemieten typerend zijn voor het Palestijnse verzet en de pro-Palestijnse solidariteitsbeweging is een kwalijk sprookje van Israël-fans. Het is laster.
Heel charmant is ook wat de minister van Interne Veiligheid verder nog zei. ‘De politie is klaar en zal alles doen wat in haar vermogen ligt om de delicate draad van de co-existentie te bewaren.’ De ‘co-existentie’ bleek zo ‘delicaat’ dat Palestijnen met grof geweld weerhouden werden van hun maken van hun o zo terechte punt. Het betreft hier de co-existentie tussen koloniale maatschappij en gekoloniseerde Palestijnse bevolking. Natuurlijk wil een regering die de suprematie van de ene bevolkingsgroep boven de andere hooghoudt zulke co-existentie wel. Die komt er immers op neer dat de gekoloniseerde Palestijnse bevolking ‘haar plaats weet’ en en zich ‘vrijwillig’ schikt in haar lot. Or else. Die verhoudingen nog eens intimiderende kracht bij zetten is precies de strekking van de fascistische, door Israëlische militaire macht en door de Israëlische regering gefaciliteerde mars die op 15 mei door de straten van Jeruzalem is getrokken.
Noten:
1 Ilan Pappe, ‘De etnische zuivering van Palestina’ (Kampen, 2008), vertaling van: Ilan Pappe, ‘The Ethnic Cleansing of Palestine’ (Oxford, 2006), pag. 57.
AANDe leden van de commissie-Buitenlandse Zaken van de Tweede Kamer Uw taakomschrijving:
De vaste commissie voor Buitenlandse Zaken behandelt de onderwerpen die te maken hebben met het beleid van de minister van Buitenlandse Zaken, behalve het interne beleid van de Europese Unie (EU). EU-onderwerpen worden namelijk behandeld door de commissie voor Europese Zaken. De commissie voor Buitenlandse Zaken overlegt regelmatig met de minister over actuele kwesties, zoals de situatie in conflictgebieden, mensenrechten en het uitzenden van Nederlandse militairen naar crisisgebieden. Ook behandelt de commissie de begroting van Buitenlandse Zaken, ontvangt ze internationale delegaties en gaat ze ieder jaar op werkbezoek naar het buitenland.
Onderwerp: Israelisch gewelddadig optreden tegen Palestijnse gevangenen [Deze mail is tevens gestuurd aan uw Tweede Kamer collegae],
Geachte dames en heren, Zoals u wellicht nog weet, wend ik mij wel vaker tot uw Tweede Kamer inverband met het onrecht in verband met het Midden-Oostenconflict, maar ookbetreffende andere onderwerpen, de mensenrechten betreffende [1]Meestal geef ik u dan een uitgebreide toelichting, waarin ik dieper inga opallerlei internatiionaalrechtelijke aspecten [2] In dit geval echter ga ik het kort[er] houden, omdat de zaak vrij simpel is:Het betreft hier een schokkend geval van mishandeling van Palestijnsegevangenen, waartegen u, binnen uw mogelijkheden uiteraard, moet optreden en wel nu! SCHOKKENDE BEELDEN/MISHANDELING PALESTIJNSE GEVANGENEN Mij bereikte het bericht over de schokkende mishandeling van Palestijnsegevangenen in de Israelische gevangenis Ketziot [3] en de beelden daarvan werden gepubliceerd door de Israelische krant de Haaretz in zijnHebreeuwse editie [4] Zie onder noot 5 de Beelden, die ook te zien zijn onder noot 6, op de sitevan The Rights Forum en waarvan afbeeldingen op de Hebreeuwse editievan de Haaretz, noot 7 Wat u ziet is overduidelijk:Gevangenen worden over de grond gesleept, op een hoop gegooid enmishandeld.Wat u ziet is onacceptabel! De zaak, die dateert uit 2019 [8] naar buiten is gebracht door de Haaretz [waarvoor van mijnkant waardering], werd ”onderzocht” ”Onderzocht”, schrijf ik tussen aanhalingstekens, omdat dat ”onderzoek”geen naam mocht hebben, waardoor de term ”in de doofpot stoppen”,beter gekozen is. In een redactioneel artikel schrijft de Haaretz daarover: ”It wasn’t only the Prison Service that looked the other way. In the Israel Police, Lahav 433’s National Prison Investigation Unit did as little as possible to probe the affair: Only one guard was questioned and even though he admitted that he had engaged in gratuitous violence, it wasn’t enough for the police or prosecutors to proceed with an indictment. This was a negligent investigation – with no real effort to identify the guards and no police lineup – which proves that even when such an unusual case of abuse has been fully documented, the police still prefer to sweep it under the rug. [9] EN ”It’s hard to believe that the investigation would have ended this way if the prisoners had been Jews. But in this case, the victims were Palestinian terrorists and security prisoners belonging to Hamas. Therefore, not only was the case closed on the grounds that “the offender is not known,” but the warden on duty at the time, General Avichai Ben-Hamo, was promoted to the rank of major general. The other guards allegedly involved in the incident remain at their jobs.” [10] STRUCTUREEL Hoewel dit incident al erg genoeg is, staat het niet opzichzelf, maar is dit Israelische gewelddadige optredenjegens Palestijnse gevangenen structureel.Amnesty International schrijft hierover in haar Jaaroverzicht 2020 onder andere:”The Israeli authorities arbitrarily detained in Israel thousands of Palestinians from the OPT, holding hundreds in administrative detention without charge or trial. Torture and other ill-treatment of detainees, including children, were committed with impunity.” [11] Dit is zeer ernstigDaar moet tegen worden opgetreden, waarde Tweede Kamerleden,want ik hoef u niet uit te leggen dat het, los van de bestialiteit, ingaattegen alle mogelijke internationale Verdragen! [12]
UW INZET Van u als Kamerleden verwacht ik, dat u dit structurele Israelische’geweld tegen Palestijnse gevangenen, waarbij ook hoort structurelefoltering bij ondervraging [13], op alle u ten dienste staande middelenaankaart, zoals het stellen van Kamervragen en wat dies meer zij, zoalsijveren voor de opschorting van het Associatie Verdrag met Israel[dat een mensenrechtenclausule heeft] [14], mocht Israel hiermee doorgaan. Te lang heeft dit onrecht voortgeduurd en u kunt er niet van wegkijken.U hebt een Eed of Belofte afgelegd op de Grondwet, waarin artikel 90:”De Nederlandse regering bevordert de Internationale Rechtsorde” [15] Ik reken op uw inzet Vriendelijke groeten Astrid EssedAmsterdam
Tientallen gevangenen worden geboeid over de grond gesleurd, op een hoop gegooid en afgeranseld. De zaak verdween in de doofpot, en dat is geen uitzondering.
De beelden dateren uit 2019 en zijn naar buiten gebracht door de Israëlische krant Haaretz in zijn Hebreeuwse editie. Ze tonen de mishandeling van een kleine zestig Palestijnse gevangenen door zo’n vijftien gevangenisbewaarders in de C-vleugel van de Ketziot-gevangenis in de Negev/Naqab in Israël. De gevangenen worden geboeid over de betonnen vloer gesleept, boven op elkaar gegooid, geschopt en met wapenstokken geslagen. Vijftien gevangenen raakten zodanig gewond dat ze in het ziekenhuis belandden. De beelden roepen herinneringen op aan de mishandeling van Iraakse gevangenen door Amerikaanse militairen en CIA-medewerkers in de Abu Ghraib-gevangenis bij Bagdad in 2004.
Doofpot
In zijn redactioneel commentaar schrijft Haaretz dat het geweld kennelijk een wraakactie was voor het neersteken van een bewaarder elders in het gevangeniscomplex – volgens Wikipedia het grootste detentiecentrum van Israël en zelfs ter wereld. De Israel Prison Service maakte destijds bekend dat veiligheidstroepen op de bewuste dag ‘een opstand van gevangenen onder controle hadden gebracht’. Op de beelden is van een opstand echter niets te zien.
De zaak is door de autoriteiten in de doofpot gestopt, schrijft Haaretz. De Prison Service ‘keek de andere kant op’ en de onderzoeksafdeling van de Israëlische politie – de National Prison Investigation Unit – volstond met het ondervragen van één gevangenisbewaarder. Hoewel die toegaf zich schuldig te hebben gemaakt aan ‘onnodig geweld’, werd geen vervolging ingesteld. De zaak werd gesloten onder het mom dat ‘de dader onbekend is’.
De politie ‘veegde de zaak onder het tapijt’, concludeert Haaretz, en ook de openbaar aanklager kwam niet in actie. ‘Het is moeilijk voor te stellen dat het zo zou zijn gelopen als de gevangenen Joden waren geweest’, voegt de krant daaraan toe. In dit geval ging het echter om ‘terroristen en veiligheidsgevangenen die lid waren van Hamas’.
Geen uitzondering, maar regel
Overigens betekent dat niet dat de gevangenen daadwerkelijk lid waren van Hamas en een misdaad op hun geweten hebben. Afgelopen jaar besteedden wij in een brede analyse aandacht aan het oppakken van Palestijnen onder het mom van ‘betrokkenheid bij terrorisme’. Onder die noemer verdwijnen aan de lopende band Palestijnen uit de door Israël bezette gebieden in Israëlische gevangenissen. Het is onderdeel van ‘het intimideren en terroriseren van de bevolking door het Israëlische bezettingsregime’, concludeerden wij.
Daarop wijst vandaag ook de vooraanstaande Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem. In een persbericht schrijft het dat het ‘witwassen’ van de zaak door de autoriteiten geen uitzondering is, maar regel: de Israëlische overheersing van de Palestijnen is gebaseerd op geweld en het witwassen daarvan. De nu naar buiten gekomen zaak onderstreept volgens B’Tselem het belang van onderzoek en vervolging door internationale gerechtshoven als het Internationaal Gerechtshof en het Internationaal Strafhof in Den Haag:
Het Israëlische apartheidsregime is gebaseerd op constant, georganiseerd geweld tegen Palestijnen. Dat geweld is cruciaal voor zijn voortbestaan. Daarom is het regime noch bereid, noch in staat om degenen die het geweld plannen en uitvoeren te onderzoeken, laat staan te vervolgen. […] De zaak bewijst eens te meer dat Palestijnse slachtoffers van geweld van Israëlische veiligheidstroepen binnen het bestaande Israëlische systeem geen gerechtigheid kunnen krijgen, en alleen kunnen hopen op behandeling van hun zaken door internationale gerechtshoven.
Mishandeling schering en inslag
Het mishandelen en martelen van Palestijnse ‘verdachten’ en ‘veiligheidsgevangenen’ is in Israëlische ondervragings- en detentiecentra schering en inslag. Het Israëlische Hooggerechtshof staat echter ‘speciale ondervragingsmethoden’ toe als er sprake is van ‘bijzondere veiligheidsrisico’s’, en die bepaling biedt politiediensten, de Prison Service en de veiligheidsdienst Shin Bet een vrijbrief om verdachten te mishandelen zonder dat er een haan naar kraait. Het Israëlische Comité tegen Marteling (PCATI) diende tussen 2001 en 2020 circa 1300 officiële klachten wegens marteling door de Shin Bet in. Dat leidde in slechts één geval tot strafrechtelijk onderzoek, dat uitliep op seponering.
Het martelen van gevangenen is onder internationaal recht en de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens strikt verboden en geldt in het oprichtingsverdrag van het Internationaal Strafhof – het Statuut van Rome – als een oorlogsmisdaad. Eerder dit jaar maanden zeven mensenrechtenexperts van de VN Israël zich aan het internationaal recht te houden en rigoureus een eind te maken aan de verboden praktijken. De autoriteiten dienen alle wetten, voorschriften, beleidslijnen en praktijken die zulke misdaden mogelijk maken met spoed te herzien. Staten zijn verplicht marteling en mishandeling te voorkomen en, in het geval zulk wangedrag toch plaatsvindt, te bestraffen. Slachtoffers dienen gerehabiliteerd en gecompenseerd te worden.
[6] YOUTUBE BEELDEN IN ARTIKEL THE RIGHTS FORUM ”De beelden dateren uit 2019 en zijn naar buiten gebracht door de Israëlische krant Haaretz in zijn Hebreeuwse editie. Ze tonen de mishandeling van een kleine zestig Palestijnse gevangenen door zo’n vijftien gevangenisbewaarders in de C-vleugel van de Ketziot-gevangenis in de Negev/Naqab in Israël. ”[YOUTUBE FILMPJE IN ARTIKEL THE RIGHTS FORUM]
The shocking video from Wing 3 of Ketziot Prison should have set off an earthquake in the Israel Prison Service, police and the State Prosecutor’s Office: Scores of Arab security prisoners were forcibly thrown down onto a concrete floor, sometimes on top of each other, as guards passed between them for long minutes, beating them with batons and kicking them randomly, without any resistance from their victims (as Josh Breiner reported Thursday).
The unrestrained violence is believed to have been carried out in revenge for the stabbing of a guard shortly beforehand near the wing. The guards’ act of revenge, which left 15 prisoners injured, was described by the Prison Service as “gaining control over a riot.” But the evidence clearly shows there was no riot, just the abuse of prisoners. The evidence was an open secret in the Prison Service: Top officials had viewed the video and knew exactly what occurred but acted as if nothing happened. The Prison Service knew that Ketziot’s officers turned a blind eye while at least 10 guards brutally beat the bound prisoners.
It wasn’t only the Prison Service that looked the other way. In the Israel Police, Lahav 433’s National Prison Investigation Unit did as little as possible to probe the affair: Only one guard was questioned and even though he admitted that he had engaged in gratuitous violence, it wasn’t enough for the police or prosecutors to proceed with an indictment. This was a negligent investigation – with no real effort to identify the guards and no police lineup – which proves that even when such an unusual case of abuse has been fully documented, the police still prefer to sweep it under the rug.
It’s hard to believe that the investigation would have ended this way if the prisoners had been Jews. But in this case, the victims were Palestinian terrorists and security prisoners belonging to Hamas. Therefore, not only was the case closed on the grounds that “the offender is not known,” but the warden on duty at the time, General Avichai Ben-Hamo, was promoted to the rank of major general. The other guards allegedly involved in the incident remain at their jobs.
Now, when the evidence has been revealed to the public, the affair can no longer remain behind prison walls. The state prosecutor must immediately order a thorough investigation that includes all the guards alleged to have been involved, and bring indictments. Any other outcome will only prove that from the state’s viewpoint, security prisoners don’t deserve to be treated like human beings.
Israel continued to impose institutionalized discrimination against Palestinians living under its rule in Israel and the Occupied Palestinian Territories (OPT). It displaced hundreds of Palestinians in Israel and the occupied West Bank, including East Jerusalem, as a result of home demolitions and imposition of other coercive measures. Israeli forces continued to use excessive force during law enforcement activities in Israel and the OPT. Israeli forces killed 31 Palestinians, including nine children, in the OPT; many were unlawfully killed while posing no imminent threat to life. Israel maintained its illegal blockade on the Gaza Strip, subjecting its residents to collective punishment and deepening the humanitarian crisis there. It also continued to restrict freedom of movement of Palestinians in the OPT through checkpoints and roadblocks. The Israeli authorities arbitrarily detained in Israel thousands of Palestinians from the OPT, holding hundreds in administrative detention without charge or trial. Torture and other ill-treatment of detainees, including children, were committed with impunity. The authorities used a range of measures to target human rights defenders, journalists and others who criticized Israel’s continuing occupation of the West Bank, Gaza Strip and Syrian Golan Heights. Violence against women persisted, especially against Palestinian citizens of Israel. The authorities denied asylum-seekers access to a fair or prompt refugee status determination process. Conscientious objectors to military service were imprisoned.
Background
Israel held parliamentary elections in March, the third in just over a year. In May, the two largest parties in the Knesset, Likud and the Blue and White alliance, reached a power-sharing agreement that included an announcement that Israel would further annex territories in the occupied West Bank starting in July 2020. This followed US President Donald Trump’s announcement of his “deal of the century”, which included a formal extension of Israel’s sovereignty over the Jordan Valley and the vast majority of the illegal settlements in the rest of the occupied West Bank in exchange for land currently inside Israel. Israel postponed the annexation plans following diplomatic deals with the United Arab Emirates and Bahrain in September. The parliament was again dissolved in December, triggering another round of elections in three months’ time.
Israel imposed lockdown measures in March and in September to contain the spread of COVID-19, triggering waves of protests calling on the Prime Minister to step down. The measures allowed the Israel Security Agency (ISA) to use surveillance capabilities usually reserved for Palestinians to trace COVID-19 infections. The Prime Minister’s trial on corruption charges began in May.
In February, the Palestinian armed group Islamic Jihad fired around 80 rockets and mortar shells from the Gaza Strip towards Israel, causing minor injuries to over 20 people, after Israeli forces killed an Islamic Jihad operative. The Israeli army carried out multiple airstrikes in Gaza, injuring 12 Palestinians, according to the Palestinian Ministry of Health in Gaza.
In August and September, Israel launched artillery and airstrikes against Gaza in retaliation for incendiary balloons and kites launched from Gaza into Israel. Palestinian armed groups launched indiscriminate rockets into Israel in response.
In August, Israel launched airstrikes against Hizbullah targets in Lebanon after it said that shots were fired from Lebanon into Israel. Israel also launched airstrikes against Iranian and Hizbullah targets in Syria.
In July, a district court rejected a case to force the Ministry of Defense to revoke the export licence of spyware company NSO Group, dealing a blow to victims of unlawful and targeted international surveillance.
Forcible transfers, forced evictions and demolitions
Israel demolished 848 Palestinian residential and livelihood structures in the occupied West Bank, including East Jerusalem, displacing 996 people, according to the UN Office for the Coordination of Humanitarian Affairs (OCHA). Israeli authorities said many of the demolished buildings lacked Israeli-issued permits, which are virtually impossible for Palestinians to obtain, or were in closed military zones. The law of occupation prohibits such destruction unless necessary for military operations.
In other cases, Israel confiscated residential and livelihood structures, including some that were donated for humanitarian purposes. Israeli forces also punitively demolished at least six Palestinian homes, leaving 22 people, including seven children, homeless, according to B’Tselem. Punitive demolitions constitute collective punishment and are prohibited under international law.
On 5 March, Israeli forces demolished the homes of Walid Hanatsheh, in Ramallah, and Yazan Mughamis, in Birzeit, displacing six Palestinians, after an Israeli court rejected a petition by the families against the punitive demolition. On 11 March, Israeli forces punitively demolished the home of Qassam Barghouti in Kobar village near Ramallah. The three men are in prison in Israel for alleged involvement in an attack in August 2019 that killed an Israeli civilian and injured two others outside Ramallah city in the occupied West Bank.
Israeli settler organizations initiated, with the support of the Israeli authorities, forcible evictions of Palestinians from their homes in East Jerusalem.
OCHA estimated in December that around 200 Palestinian households in the occupied West Bank, including East Jerusalem, had eviction cases pending against them, placing 800 adults and children at risk of displacement.
Israeli authorities demolished at least 29 residential and livelihood structures that belonged to Bedouin citizens living in “unrecognized” villages in the Negev/Naqab, according to the Negev Coexistence Forum, an Israeli NGO.
Discrimination
Israel continued to discriminate against Palestinian citizens of Israel in areas of planning, budget allocation, policing and political participation. According to the Adalah-The Legal Center for Arab Minority Rights in Israel, Israel maintains over 65 laws that discriminate against Palestinians.
Local Palestinian councils in Israel went on strike to protest against discrimination in the distribution of the state budget for local councils. The vast majority of Palestinians in Israel, comprising over 20% of the total population, live in around 139 towns and villages. They received only 1.7% of the state budget for local councils.
In August, Adalah and the Arab Center for Alternative Planning filed a petition to the Israeli Supreme Court on behalf of 10 local Palestinian councils and dozens of Palestinian citizens of Israel against government policy discriminating against these communities in the distribution of housing, construction and land development benefits compared to neighbouring Jewish communities that enjoy higher socio-economic status and have access to such benefits.
Israel continued to deny Palestinians from the West Bank and Gaza married to Palestinian citizens of Israel the right to nationality by enforcing the discriminatory Entry to Israel Law.
In December, the magistrate court in Krayot, near Haifa, rejected a petition for access to education by Palestinian citizens of Israel living in Karmiel, citing the discriminatory Nation State Law. The decision said that establishing an Arabic school in the town or funding transport for its Palestinian residents to study in Arabic schools in nearby communities would undermine the town’s “Jewish character”.
In December, the Israeli Health Ministry began the distribution of COVID-19 vaccines that excluded the nearly 5 million Palestinians who live under Israeli military occupation in the West Bank and Gaza Strip.
Unlawful killings and excessive use of force
Israeli military and police used unnecessary and excessive force during law enforcement activities, including search and arrest operations, and when policing demonstrations.
Military and security forces killed at least 31 Palestinians, including nine children, in the Gaza Strip and West Bank, according to OCHA. Many were unlawfully killed by live ammunition or other excessive force when posing no imminent threat to life. Some of the unlawful killings appeared to be wilful, which would constitute war crimes.
Israeli forces frequently used excessive force against protesters in Kufr Qadum who continued weekly protests against settlements and settlement expansion. According to OCHA, 214 protesters and bystanders were injured during the year.
On 15 February, Israeli forces shot and injured in the eye nine-year-old Malek Issa while he was returning home from school in the East Jerusalem neighbourhood of Issawiya. No clashes were recorded at the time, according to OCHA. Israeli forces were maintaining a violent and intense police operation in Issawiya as a form of collective punishment.
Israeli forces frequently opened fire on fishermen and farmers in Gaza. According to Al Mezan Center for Human Rights, 12 fishermen and five farmers were injured.
Freedom of movement
For the 13th consecutive year, Israel continued its illegal air, land and sea blockade of the Gaza Strip, restricting the movement of people and goods in and out of the area, which continued to have a devastating impact on the human rights of Gaza’s 2 million inhabitants. Israel stopped the entry of construction materials and fuel into Gaza repeatedly. This shut down the only power plant in Gaza, leading to a further reduction in the supply of electricity, which had already been available for only about four hours a day. Israel also imposed a full maritime closure and repeatedly limited entry of goods to food and medicine only. The measures amounted to collective punishment at a time of increasing COVID-19 infections in Gaza.
On 2 February, following an exchange of attacks between Israeli forces and Palestinian armed groups, Israel cancelled the permits of 500 traders from Gaza that enable their holders to travel to Israel and the West Bank for business. The permits were reactivated on 18 February.
On 18 June, Omar Yaghi, a baby with a cardiac condition, died in Gaza after Israel denied the family a permit to enter Israel for a scheduled operation on 24 May at the Sheba Medical Center in Ramat Gan city.
In the West Bank, at least 593 Israeli checkpoints and roadblocks continued to heavily restrict the movement of Palestinians and access to rights, including health, education and work. Holders of Palestinian identification cards faced an ongoing bar on using roads built for Israeli settlers.
Israeli restrictions on freedom of movement continued to impede Palestinians’ access to health care, posing further threats to vulnerable populations during the COVID-19 pandemic. Lack of access to hospitals and specialized clinics during the pandemic particularly affected Palestinian residents of the East Jerusalem neighbourhoods of Kufr Aqab and Shu’fat Refugee Camp, which are segregated from the rest of the city by military structures, including checkpoints, and the fence/wall.
Arbitrary detention
Israeli authorities conducted hundreds of raids throughout the West Bank to arrest Palestinians, usually at their homes at night. Those arrested were detained in prisons in Israel, along with thousands of other Palestinians from the OPT arrested in previous years. This violated international humanitarian law, which prohibits the transfer of detainees into the territory of the occupying power.
Israeli authorities used renewable administrative detention orders to hold Palestinians without charge or trial. Some 4,300 Palestinians from the OPT, including 397 administrative detainees, were held in Israeli prisons as of December, according to the Israel Prison Service. Many families of Palestinian detainees in Israel, particularly those living in Gaza, were not permitted entry to Israel to visit their relatives.
On 16 July, Israeli forces arrested Iyad Barghouti, an astrophysicist and professor at Jerusalem’s Al-Quds University, at a checkpoint near Jerusalem and placed him in administrative detention. He had previously been administratively detained in 2014 and 2016.
Israel held 157 Palestinian children in prison, including two in administrative detention, as of October. Defense for Children International Palestine said that children were interrogated without their parents present and placed with adults in prison. Under international law, detention of children should be a measure of last resort and for the shortest appropriate time.
Unfair trials
Palestinian civilians, including children, from the OPT were prosecuted in military courts that did not meet international fair trial standards.
Torture and other ill-treatment
Israeli soldiers, police and ISA officers continued to torture and otherwise ill-treat Palestinian detainees, including children, with impunity. Reported methods included beating, slapping, painful shackling, sleep deprivation, use of stress positions and threats of violence against family members. Prolonged solitary confinement, sometimes lasting months, was commonly used as a punishment.
Israeli forces occasionally denied medical help for Palestinians injured during law enforcement activities.
Freedoms of expression and association
The authorities used a range of measures, including raids, incitement campaigns, movement restrictions and judicial harassment, to target human rights defenders who criticized Israel’s continuing military occupation of Palestinian and Syrian territories.
Israel continued to deny human rights bodies entry to the OPT, including the UN Special Rapporteur on the situation of human rights in the OPT.
On 30 July, Israeli forces arrested Mahmoud Nawajaa, a human rights defender and co-ordinator of the Boycott, Divestment and Sanctions movement in the occupied West Bank, from his home in Ramallah. A prisoner of conscience, he was released without charge on 17 August.
On 13 November, the Jerusalem District Court rejected a petition by Amnesty International against the arbitrary and punitive travel ban imposed on its employee, human rights defender Laith Abu Zeyad. For undisclosed reasons, Israeli security forces continued to bar him from entering occupied East Jerusalem and from travelling abroad through Jordan.
Rights of refugees, asylum-seekers and migrants
Israel continued to deny asylum-seekers access to a fair and prompt refugee status determination process, leaving many without access to basic services. About 31,000 asylum-seekers were living in Israel.
Gender-based violence
Violence against women persisted in Israel, especially against Palestinian citizens.
At least 21 women were killed as a result of gender-based violence.
Conscientious objectors
At least four Israeli conscientious objectors to military service were imprisoned. Hillel Rabin spent 56 days in military prison for refusing to serve in the Israeli army citing oppressive policies against Palestinians.
EINDE ARTIKEL
[12]
Body of Principles for the Protection of All Persons under Any Form of Detention or Imprisonment
http://hrlibrary.umn.edu/instree/g3bpppdi.htm
Convention against Torture and Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment
http://hrlibrary.umn.edu/instree/h2catoc.htm
[13]
BTSELEM
TORTURE AND ABUSE IN INTERROGATION
https://www.btselem.org/topic/torture
In interrogating Palestinian residents of the Occupied Territories, the Israel Security Agency (ISA, also known by the Hebrew acronyms Shin Bet or Shabak) routinely used methods that constituted ill-treatment and even torture until the late 1990s. In doing so, the ISA relied on the 1987 recommendations of a state commission headed by retired Supreme Court Justice Moshe Landau. The commission had held that, in order to “prevent terrorism”, ISA interrogators were permitted to use “psychological pressure” and a “moderate degree of physical pressure”. This permission was grounded, in the commission’s opinion, in the “necessity defense” laid out in Israeli Penal Law. In practice, the interrogation methods used by the ISA during that time went far beyond a reasonable interpretation of the term “moderate physical pressure”.
This state of affairs persisted for years, despite the right not to be subjected to ill-treatment or torture – whether physical or psychological – being one of the few human rights that are considered absolute. As an absolute right, it may never be balanced against other rights and values and cannot be suspended or limited, even in difficult circumstances.
In September 1999, following a series of petitions filed by human rights organizations and by Palestinians interrogated by the ISA, Israel’s High Court of Justice (HCJ) ruled that Israeli law does not empower ISA interrogators to use physical means in interrogation. The justices ruled that the specific methods discussed in the petitions – including painful binding, shaking, placing a sack on a person’s head for prolonged periods of time and sleep deprivation – were unlawful. However, they also held that ISA agents who exceed their authority and use “physical pressure” may not necessarily bear criminal responsibility for their actions, if they are later found to have used these methods in a “ticking bomb” case, based on the “necessity defense”. Following this ruling, reports of torture and ill-treatment in ISA interrogations did drop. However, ISA agents continued to use interrogation methods that constitute abuse and even torture, relying on the court’s recognition of the “ticking bomb” exception. These methods were not limited to exceptional cases and quickly became standard interrogation policy.
Several joint research reports published by B’Tselem and HaMoked: Center for the Defence of the Individual, based on hundreds of affidavits and testimonials given by Palestinians who underwent ISA interrogations after the HCJ ruling, indicate that the ISA still routinely employs psychological and physical abuse in interrogations. While interrogators steer clear of the specific methods that the court disqualified, the rationale is the same: using isolation from the outside world and harsh incarceration conditions, in addition to the interrogation itself, to psychologically pressure and physically weaken the individual. This combined use of holding conditions and interrogation methods constitutes abuse and inhuman, degrading treatment, at times even amounting to torture. It is regularly employed against Palestinians in ISA interrogations, in blatant violation of international law and basic moral standards.
According to the accounts of Palestinians who have undergone ISA interrogation, they are held in inhuman conditions, including narrow, windowless cells that are sometimes moldy and foul-smelling and are constantly lit with artificial lighting that is painful to the eyes. Some detainees reported being held in solitary confinement, completely cut off from their surroundings. Some reported exposure to extremes of heat and cold, as well as sleep deprivation. Many described abominable hygienic conditions; among other things, they stated that the prison authorities do not allow them to shower, change clothes, brush their teeth or even use toilet paper. The food is intentionally poor in quality and quantity, and detainees lose weight while in custody. In the interrogation room, they are forced to sit bound to a chair, without moving, for hours and even days on end. Interrogators threaten the detainees, including threats to harm their relatives, as well as shouting and employing violence against them.
Most Palestinians who are physically or mental abused in interrogation have no way to complain until the interrogation is over. This is because Palestinian detainees are regularly denied the right to meet with counsel, and HCJ petitions against the denial of this right have been repeatedly dismissed. Also, they usually cannot use the opportunity of coming before a judge in a remand hearing to air their grievances: Most hearings are extremely cursory and, in some of them, detainees are not represented or are denied the opportunity to confer with the lawyer representing them. Most detainees are not aware of the fact that they may approach the judge on their own initiative. In any case, they shy away from sharing what they are undergoing with the judge for fear of reprisal back in the interrogation room. Even when detainees do come forward, the authorities take no action, as years of monitoring by human rights organizations reveal. Since 2001, not a single criminal investigation has been launched into a complaint against an ISA interrogator, despite hundreds of complaints being lodged with the relevant authorities. Although formal changes have been made to the apparatus charged with looking into these complaints – including the appointment of an Inspector of Complaints by ISA Interrogees inside the ISA, and the subsequent transfer of the position to the Ministry of Justice – they have done nothing to alter the situation: Hundreds of complaints, zero criminal investigations.
This system of interrogation, which relies on a combination of holding conditions and interrogator conduct, was shaped by state authorities. It is not the personal initiative of any particular interrogator or prison guard, and the actions described here are not anomalies to be weeded out by the justice system. The cruel, inhuman and degrading treatment of Palestinian detainees is inherent to the ISA’s violent interrogation policy. This policy is dictated from above, and not set by interrogators in the field.
While the ISA runs the system, a broad network of partners collaborates to facilitate it. The Israel Prison Service (IPS) adapts prison conditions to match the interrogation plan designed to break the detainee’s spirit. Medical and mental health personnel greenlight the interrogation of Palestinians who arrive at the facility – including in cases of poor health – and even hand detainees back to the interrogators after caring for physical and mental injuries they sustained in interrogation, knowing full well that they would be subjected to measures of abuse and torture; soldiers and police officers abuse detainees while transporting them to the ISA, with their commanders turning a blind eye and the MAG Corps and State Attorney’s Office not bringing them to justice or holding them fully accountable. Military judges almost automatically sign off on motions for remand in custody and effectively sanction the continued abuse and inhuman conditions. The State Attorney’s Office and the Attorney General have thus far provided ISA interrogators with full immunity. Finally, HCJ judges regularly reject petitions seeking to overturn the denial of detainee’s rights to meet with legal counsel, clearing the way for continued abuse.
All these are party, in one form or another, to the cruel, inhuman, degrading and abusive treatment to which Palestinians are subjected in ISA interrogations. By enabling the existence of this abusive interrogation regime, they all bear responsibility for the severe violations of interrogatees’ human rights and for the mental and physical harm inflicted on these individuals.
[14]
Article 2
Relations between the Parties, as well as all the provisions of the Agreement itself, shall be based on respect for human rights and democratic principles, which guides their internal and international policy and constitutes an essential element of this Agreement.
EURO MEDITERRANEAN AGREEMENT
establishing an association between the European Communities and their Member States, of the one part, and the State of Israel, of the other part
Onderwerp: Israelisch gewelddadig optreden tegen Palestijnse gevangenen [Deze mail is tevens gestuurd aan uw andere Tweede Kamer collegae,met uitzondering van de partijen de PVV, Forum voor Democratie, JA21 en de Staatkundig Gereformeerde Partij, gezien hun standpunten in dergelijke zaken]
Geachte dames en heren, Zoals u wellicht nog weet, wend ik mij wel vaker tot uw Tweede Kamer inverband met het onrecht in verband met het Midden-Oostenconflict, maar ookbetreffende andere onderwerpen, de mensenrechten betreffende [1]Meestal geef ik u dan een uitgebreide toelichting, waarin ik dieper inga opallerlei internatiionaalrechtelijke aspecten [2] In dit geval echter ga ik het kort[er] houden, omdat de zaak vrij simpel is:Het betreft hier een schokkend geval van mishandeling van Palestijnsegevangenen, waartegen u, binnen uw mogelijkheden uiteraard, moet optreden en wel nu! SCHOKKENDE BEELDEN/MISHANDELING PALESTIJNSE GEVANGENEN Mij bereikte het bericht over de schokkende mishandeling van Palestijnsegevangenen in de Israelische gevangenis Ketziot [3] en de beelden daarvan werden gepubliceerd door de Israelische krant de Haaretz in zijnHebreeuwse editie [4] Zie onder noot 5 de Beelden, die ook te zien zijn onder noot 6, op de sitevan The Rights Forum en waarvan afbeeldingen op de Hebreeuwse editievan de Haaretz, noot 7 Wat u ziet is overduidelijk:Gevangenen worden over de grond gesleept, op een hoop gegooid enmishandeld.Wat u ziet is onacceptabel! De zaak, die dateert uit 2019 [8] naar buiten is gebracht door de Haaretz [waarvoor van mijnkant waardering], werd ”onderzocht” ”Onderzocht”, schrijf ik tussen aanhalingstekens, omdat dat ”onderzoek”geen naam mocht hebben, waardoor de term ”in de doofpot stoppen”,beter gekozen is. In een redactioneel artikel schrijft de Haaretz daarover: ”It wasn’t only the Prison Service that looked the other way. In the Israel Police, Lahav 433’s National Prison Investigation Unit did as little as possible to probe the affair: Only one guard was questioned and even though he admitted that he had engaged in gratuitous violence, it wasn’t enough for the police or prosecutors to proceed with an indictment. This was a negligent investigation – with no real effort to identify the guards and no police lineup – which proves that even when such an unusual case of abuse has been fully documented, the police still prefer to sweep it under the rug. [9] EN ”It’s hard to believe that the investigation would have ended this way if the prisoners had been Jews. But in this case, the victims were Palestinian terrorists and security prisoners belonging to Hamas. Therefore, not only was the case closed on the grounds that “the offender is not known,” but the warden on duty at the time, General Avichai Ben-Hamo, was promoted to the rank of major general. The other guards allegedly involved in the incident remain at their jobs.” [10] STRUCTUREEL Hoewel dit incident al erg genoeg is, staat het niet opzichzelf, maar is dit Israelische gewelddadige optredenjegens Palestijnse gevangenen structureel.Amnesty International schrijft hierover in haar Jaaroverzicht 2020 onder andere:”The Israeli authorities arbitrarily detained in Israel thousands of Palestinians from the OPT, holding hundreds in administrative detention without charge or trial. Torture and other ill-treatment of detainees, including children, were committed with impunity.” [11] Dit is zeer ernstigDaar moet tegen worden opgetreden, waarde Tweede Kamerleden,want ik hoef u niet uit te leggen dat het, los van de bestialiteit, ingaattegen alle mogelijke internationale Verdragen! [12]
UW INZET Van u als Kamerleden verwacht ik, dat u dit structurele Israelische’geweld tegen Palestijnse gevangenen, waarbij ook hoort structurelefoltering bij ondervraging [13], op alle u ten dienste staande middelenaankaart, zoals het stellen van Kamervragen en wat dies meer zij, zoalsijveren voor de opschorting van het Associatie Verdrag met Israel[dat een mensenrechtenclausule heeft] [14], mocht Israel hiermee doorgaan. Te lang heeft dit onrecht voortgeduurd en u kunt er niet van wegkijken.U hebt een Eed of Belofte afgelegd op de Grondwet, waarin artikel 90:”De Nederlandse regering bevordert de Internationale Rechtsorde” [15] Ik reken op uw inzet Vriendelijke groeten Astrid Essed Amsterdam
Tientallen gevangenen worden geboeid over de grond gesleurd, op een hoop gegooid en afgeranseld. De zaak verdween in de doofpot, en dat is geen uitzondering.
De beelden dateren uit 2019 en zijn naar buiten gebracht door de Israëlische krant Haaretz in zijn Hebreeuwse editie. Ze tonen de mishandeling van een kleine zestig Palestijnse gevangenen door zo’n vijftien gevangenisbewaarders in de C-vleugel van de Ketziot-gevangenis in de Negev/Naqab in Israël. De gevangenen worden geboeid over de betonnen vloer gesleept, boven op elkaar gegooid, geschopt en met wapenstokken geslagen. Vijftien gevangenen raakten zodanig gewond dat ze in het ziekenhuis belandden. De beelden roepen herinneringen op aan de mishandeling van Iraakse gevangenen door Amerikaanse militairen en CIA-medewerkers in de Abu Ghraib-gevangenis bij Bagdad in 2004.
Doofpot
In zijn redactioneel commentaar schrijft Haaretz dat het geweld kennelijk een wraakactie was voor het neersteken van een bewaarder elders in het gevangeniscomplex – volgens Wikipedia het grootste detentiecentrum van Israël en zelfs ter wereld. De Israel Prison Service maakte destijds bekend dat veiligheidstroepen op de bewuste dag ‘een opstand van gevangenen onder controle hadden gebracht’. Op de beelden is van een opstand echter niets te zien.
De zaak is door de autoriteiten in de doofpot gestopt, schrijft Haaretz. De Prison Service ‘keek de andere kant op’ en de onderzoeksafdeling van de Israëlische politie – de National Prison Investigation Unit – volstond met het ondervragen van één gevangenisbewaarder. Hoewel die toegaf zich schuldig te hebben gemaakt aan ‘onnodig geweld’, werd geen vervolging ingesteld. De zaak werd gesloten onder het mom dat ‘de dader onbekend is’.
De politie ‘veegde de zaak onder het tapijt’, concludeert Haaretz, en ook de openbaar aanklager kwam niet in actie. ‘Het is moeilijk voor te stellen dat het zo zou zijn gelopen als de gevangenen Joden waren geweest’, voegt de krant daaraan toe. In dit geval ging het echter om ‘terroristen en veiligheidsgevangenen die lid waren van Hamas’.
Geen uitzondering, maar regel
Overigens betekent dat niet dat de gevangenen daadwerkelijk lid waren van Hamas en een misdaad op hun geweten hebben. Afgelopen jaar besteedden wij in een brede analyse aandacht aan het oppakken van Palestijnen onder het mom van ‘betrokkenheid bij terrorisme’. Onder die noemer verdwijnen aan de lopende band Palestijnen uit de door Israël bezette gebieden in Israëlische gevangenissen. Het is onderdeel van ‘het intimideren en terroriseren van de bevolking door het Israëlische bezettingsregime’, concludeerden wij.
Daarop wijst vandaag ook de vooraanstaande Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem. In een persbericht schrijft het dat het ‘witwassen’ van de zaak door de autoriteiten geen uitzondering is, maar regel: de Israëlische overheersing van de Palestijnen is gebaseerd op geweld en het witwassen daarvan. De nu naar buiten gekomen zaak onderstreept volgens B’Tselem het belang van onderzoek en vervolging door internationale gerechtshoven als het Internationaal Gerechtshof en het Internationaal Strafhof in Den Haag:
Het Israëlische apartheidsregime is gebaseerd op constant, georganiseerd geweld tegen Palestijnen. Dat geweld is cruciaal voor zijn voortbestaan. Daarom is het regime noch bereid, noch in staat om degenen die het geweld plannen en uitvoeren te onderzoeken, laat staan te vervolgen. […] De zaak bewijst eens te meer dat Palestijnse slachtoffers van geweld van Israëlische veiligheidstroepen binnen het bestaande Israëlische systeem geen gerechtigheid kunnen krijgen, en alleen kunnen hopen op behandeling van hun zaken door internationale gerechtshoven.
Mishandeling schering en inslag
Het mishandelen en martelen van Palestijnse ‘verdachten’ en ‘veiligheidsgevangenen’ is in Israëlische ondervragings- en detentiecentra schering en inslag. Het Israëlische Hooggerechtshof staat echter ‘speciale ondervragingsmethoden’ toe als er sprake is van ‘bijzondere veiligheidsrisico’s’, en die bepaling biedt politiediensten, de Prison Service en de veiligheidsdienst Shin Bet een vrijbrief om verdachten te mishandelen zonder dat er een haan naar kraait. Het Israëlische Comité tegen Marteling (PCATI) diende tussen 2001 en 2020 circa 1300 officiële klachten wegens marteling door de Shin Bet in. Dat leidde in slechts één geval tot strafrechtelijk onderzoek, dat uitliep op seponering.
Het martelen van gevangenen is onder internationaal recht en de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens strikt verboden en geldt in het oprichtingsverdrag van het Internationaal Strafhof – het Statuut van Rome – als een oorlogsmisdaad. Eerder dit jaar maanden zeven mensenrechtenexperts van de VN Israël zich aan het internationaal recht te houden en rigoureus een eind te maken aan de verboden praktijken. De autoriteiten dienen alle wetten, voorschriften, beleidslijnen en praktijken die zulke misdaden mogelijk maken met spoed te herzien. Staten zijn verplicht marteling en mishandeling te voorkomen en, in het geval zulk wangedrag toch plaatsvindt, te bestraffen. Slachtoffers dienen gerehabiliteerd en gecompenseerd te worden.
[6] YOUTUBE BEELDEN IN ARTIKEL THE RIGHTS FORUM ”De beelden dateren uit 2019 en zijn naar buiten gebracht door de Israëlische krant Haaretz in zijn Hebreeuwse editie. Ze tonen de mishandeling van een kleine zestig Palestijnse gevangenen door zo’n vijftien gevangenisbewaarders in de C-vleugel van de Ketziot-gevangenis in de Negev/Naqab in Israël. ”[YOUTUBE FILMPJE IN ARTIKEL THE RIGHTS FORUM]
The shocking video from Wing 3 of Ketziot Prison should have set off an earthquake in the Israel Prison Service, police and the State Prosecutor’s Office: Scores of Arab security prisoners were forcibly thrown down onto a concrete floor, sometimes on top of each other, as guards passed between them for long minutes, beating them with batons and kicking them randomly, without any resistance from their victims (as Josh Breiner reported Thursday).
The unrestrained violence is believed to have been carried out in revenge for the stabbing of a guard shortly beforehand near the wing. The guards’ act of revenge, which left 15 prisoners injured, was described by the Prison Service as “gaining control over a riot.” But the evidence clearly shows there was no riot, just the abuse of prisoners. The evidence was an open secret in the Prison Service: Top officials had viewed the video and knew exactly what occurred but acted as if nothing happened. The Prison Service knew that Ketziot’s officers turned a blind eye while at least 10 guards brutally beat the bound prisoners.
It wasn’t only the Prison Service that looked the other way. In the Israel Police, Lahav 433’s National Prison Investigation Unit did as little as possible to probe the affair: Only one guard was questioned and even though he admitted that he had engaged in gratuitous violence, it wasn’t enough for the police or prosecutors to proceed with an indictment. This was a negligent investigation – with no real effort to identify the guards and no police lineup – which proves that even when such an unusual case of abuse has been fully documented, the police still prefer to sweep it under the rug.
It’s hard to believe that the investigation would have ended this way if the prisoners had been Jews. But in this case, the victims were Palestinian terrorists and security prisoners belonging to Hamas. Therefore, not only was the case closed on the grounds that “the offender is not known,” but the warden on duty at the time, General Avichai Ben-Hamo, was promoted to the rank of major general. The other guards allegedly involved in the incident remain at their jobs.
Now, when the evidence has been revealed to the public, the affair can no longer remain behind prison walls. The state prosecutor must immediately order a thorough investigation that includes all the guards alleged to have been involved, and bring indictments. Any other outcome will only prove that from the state’s viewpoint, security prisoners don’t deserve to be treated like human beings.
Israel continued to impose institutionalized discrimination against Palestinians living under its rule in Israel and the Occupied Palestinian Territories (OPT). It displaced hundreds of Palestinians in Israel and the occupied West Bank, including East Jerusalem, as a result of home demolitions and imposition of other coercive measures. Israeli forces continued to use excessive force during law enforcement activities in Israel and the OPT. Israeli forces killed 31 Palestinians, including nine children, in the OPT; many were unlawfully killed while posing no imminent threat to life. Israel maintained its illegal blockade on the Gaza Strip, subjecting its residents to collective punishment and deepening the humanitarian crisis there. It also continued to restrict freedom of movement of Palestinians in the OPT through checkpoints and roadblocks. The Israeli authorities arbitrarily detained in Israel thousands of Palestinians from the OPT, holding hundreds in administrative detention without charge or trial. Torture and other ill-treatment of detainees, including children, were committed with impunity. The authorities used a range of measures to target human rights defenders, journalists and others who criticized Israel’s continuing occupation of the West Bank, Gaza Strip and Syrian Golan Heights. Violence against women persisted, especially against Palestinian citizens of Israel. The authorities denied asylum-seekers access to a fair or prompt refugee status determination process. Conscientious objectors to military service were imprisoned.
Background
Israel held parliamentary elections in March, the third in just over a year. In May, the two largest parties in the Knesset, Likud and the Blue and White alliance, reached a power-sharing agreement that included an announcement that Israel would further annex territories in the occupied West Bank starting in July 2020. This followed US President Donald Trump’s announcement of his “deal of the century”, which included a formal extension of Israel’s sovereignty over the Jordan Valley and the vast majority of the illegal settlements in the rest of the occupied West Bank in exchange for land currently inside Israel. Israel postponed the annexation plans following diplomatic deals with the United Arab Emirates and Bahrain in September. The parliament was again dissolved in December, triggering another round of elections in three months’ time.
Israel imposed lockdown measures in March and in September to contain the spread of COVID-19, triggering waves of protests calling on the Prime Minister to step down. The measures allowed the Israel Security Agency (ISA) to use surveillance capabilities usually reserved for Palestinians to trace COVID-19 infections. The Prime Minister’s trial on corruption charges began in May.
In February, the Palestinian armed group Islamic Jihad fired around 80 rockets and mortar shells from the Gaza Strip towards Israel, causing minor injuries to over 20 people, after Israeli forces killed an Islamic Jihad operative. The Israeli army carried out multiple airstrikes in Gaza, injuring 12 Palestinians, according to the Palestinian Ministry of Health in Gaza.
In August and September, Israel launched artillery and airstrikes against Gaza in retaliation for incendiary balloons and kites launched from Gaza into Israel. Palestinian armed groups launched indiscriminate rockets into Israel in response.
In August, Israel launched airstrikes against Hizbullah targets in Lebanon after it said that shots were fired from Lebanon into Israel. Israel also launched airstrikes against Iranian and Hizbullah targets in Syria.
In July, a district court rejected a case to force the Ministry of Defense to revoke the export licence of spyware company NSO Group, dealing a blow to victims of unlawful and targeted international surveillance.
Forcible transfers, forced evictions and demolitions
Israel demolished 848 Palestinian residential and livelihood structures in the occupied West Bank, including East Jerusalem, displacing 996 people, according to the UN Office for the Coordination of Humanitarian Affairs (OCHA). Israeli authorities said many of the demolished buildings lacked Israeli-issued permits, which are virtually impossible for Palestinians to obtain, or were in closed military zones. The law of occupation prohibits such destruction unless necessary for military operations.
In other cases, Israel confiscated residential and livelihood structures, including some that were donated for humanitarian purposes. Israeli forces also punitively demolished at least six Palestinian homes, leaving 22 people, including seven children, homeless, according to B’Tselem. Punitive demolitions constitute collective punishment and are prohibited under international law.
On 5 March, Israeli forces demolished the homes of Walid Hanatsheh, in Ramallah, and Yazan Mughamis, in Birzeit, displacing six Palestinians, after an Israeli court rejected a petition by the families against the punitive demolition. On 11 March, Israeli forces punitively demolished the home of Qassam Barghouti in Kobar village near Ramallah. The three men are in prison in Israel for alleged involvement in an attack in August 2019 that killed an Israeli civilian and injured two others outside Ramallah city in the occupied West Bank.
Israeli settler organizations initiated, with the support of the Israeli authorities, forcible evictions of Palestinians from their homes in East Jerusalem.
OCHA estimated in December that around 200 Palestinian households in the occupied West Bank, including East Jerusalem, had eviction cases pending against them, placing 800 adults and children at risk of displacement.
Israeli authorities demolished at least 29 residential and livelihood structures that belonged to Bedouin citizens living in “unrecognized” villages in the Negev/Naqab, according to the Negev Coexistence Forum, an Israeli NGO.
Discrimination
Israel continued to discriminate against Palestinian citizens of Israel in areas of planning, budget allocation, policing and political participation. According to the Adalah-The Legal Center for Arab Minority Rights in Israel, Israel maintains over 65 laws that discriminate against Palestinians.
Local Palestinian councils in Israel went on strike to protest against discrimination in the distribution of the state budget for local councils. The vast majority of Palestinians in Israel, comprising over 20% of the total population, live in around 139 towns and villages. They received only 1.7% of the state budget for local councils.
In August, Adalah and the Arab Center for Alternative Planning filed a petition to the Israeli Supreme Court on behalf of 10 local Palestinian councils and dozens of Palestinian citizens of Israel against government policy discriminating against these communities in the distribution of housing, construction and land development benefits compared to neighbouring Jewish communities that enjoy higher socio-economic status and have access to such benefits.
Israel continued to deny Palestinians from the West Bank and Gaza married to Palestinian citizens of Israel the right to nationality by enforcing the discriminatory Entry to Israel Law.
In December, the magistrate court in Krayot, near Haifa, rejected a petition for access to education by Palestinian citizens of Israel living in Karmiel, citing the discriminatory Nation State Law. The decision said that establishing an Arabic school in the town or funding transport for its Palestinian residents to study in Arabic schools in nearby communities would undermine the town’s “Jewish character”.
In December, the Israeli Health Ministry began the distribution of COVID-19 vaccines that excluded the nearly 5 million Palestinians who live under Israeli military occupation in the West Bank and Gaza Strip.
Unlawful killings and excessive use of force
Israeli military and police used unnecessary and excessive force during law enforcement activities, including search and arrest operations, and when policing demonstrations.
Military and security forces killed at least 31 Palestinians, including nine children, in the Gaza Strip and West Bank, according to OCHA. Many were unlawfully killed by live ammunition or other excessive force when posing no imminent threat to life. Some of the unlawful killings appeared to be wilful, which would constitute war crimes.
Israeli forces frequently used excessive force against protesters in Kufr Qadum who continued weekly protests against settlements and settlement expansion. According to OCHA, 214 protesters and bystanders were injured during the year.
On 15 February, Israeli forces shot and injured in the eye nine-year-old Malek Issa while he was returning home from school in the East Jerusalem neighbourhood of Issawiya. No clashes were recorded at the time, according to OCHA. Israeli forces were maintaining a violent and intense police operation in Issawiya as a form of collective punishment.
Israeli forces frequently opened fire on fishermen and farmers in Gaza. According to Al Mezan Center for Human Rights, 12 fishermen and five farmers were injured.
Freedom of movement
For the 13th consecutive year, Israel continued its illegal air, land and sea blockade of the Gaza Strip, restricting the movement of people and goods in and out of the area, which continued to have a devastating impact on the human rights of Gaza’s 2 million inhabitants. Israel stopped the entry of construction materials and fuel into Gaza repeatedly. This shut down the only power plant in Gaza, leading to a further reduction in the supply of electricity, which had already been available for only about four hours a day. Israel also imposed a full maritime closure and repeatedly limited entry of goods to food and medicine only. The measures amounted to collective punishment at a time of increasing COVID-19 infections in Gaza.
On 2 February, following an exchange of attacks between Israeli forces and Palestinian armed groups, Israel cancelled the permits of 500 traders from Gaza that enable their holders to travel to Israel and the West Bank for business. The permits were reactivated on 18 February.
On 18 June, Omar Yaghi, a baby with a cardiac condition, died in Gaza after Israel denied the family a permit to enter Israel for a scheduled operation on 24 May at the Sheba Medical Center in Ramat Gan city.
In the West Bank, at least 593 Israeli checkpoints and roadblocks continued to heavily restrict the movement of Palestinians and access to rights, including health, education and work. Holders of Palestinian identification cards faced an ongoing bar on using roads built for Israeli settlers.
Israeli restrictions on freedom of movement continued to impede Palestinians’ access to health care, posing further threats to vulnerable populations during the COVID-19 pandemic. Lack of access to hospitals and specialized clinics during the pandemic particularly affected Palestinian residents of the East Jerusalem neighbourhoods of Kufr Aqab and Shu’fat Refugee Camp, which are segregated from the rest of the city by military structures, including checkpoints, and the fence/wall.
Arbitrary detention
Israeli authorities conducted hundreds of raids throughout the West Bank to arrest Palestinians, usually at their homes at night. Those arrested were detained in prisons in Israel, along with thousands of other Palestinians from the OPT arrested in previous years. This violated international humanitarian law, which prohibits the transfer of detainees into the territory of the occupying power.
Israeli authorities used renewable administrative detention orders to hold Palestinians without charge or trial. Some 4,300 Palestinians from the OPT, including 397 administrative detainees, were held in Israeli prisons as of December, according to the Israel Prison Service. Many families of Palestinian detainees in Israel, particularly those living in Gaza, were not permitted entry to Israel to visit their relatives.
On 16 July, Israeli forces arrested Iyad Barghouti, an astrophysicist and professor at Jerusalem’s Al-Quds University, at a checkpoint near Jerusalem and placed him in administrative detention. He had previously been administratively detained in 2014 and 2016.
Israel held 157 Palestinian children in prison, including two in administrative detention, as of October. Defense for Children International Palestine said that children were interrogated without their parents present and placed with adults in prison. Under international law, detention of children should be a measure of last resort and for the shortest appropriate time.
Unfair trials
Palestinian civilians, including children, from the OPT were prosecuted in military courts that did not meet international fair trial standards.
Torture and other ill-treatment
Israeli soldiers, police and ISA officers continued to torture and otherwise ill-treat Palestinian detainees, including children, with impunity. Reported methods included beating, slapping, painful shackling, sleep deprivation, use of stress positions and threats of violence against family members. Prolonged solitary confinement, sometimes lasting months, was commonly used as a punishment.
Israeli forces occasionally denied medical help for Palestinians injured during law enforcement activities.
Freedoms of expression and association
The authorities used a range of measures, including raids, incitement campaigns, movement restrictions and judicial harassment, to target human rights defenders who criticized Israel’s continuing military occupation of Palestinian and Syrian territories.
Israel continued to deny human rights bodies entry to the OPT, including the UN Special Rapporteur on the situation of human rights in the OPT.
On 30 July, Israeli forces arrested Mahmoud Nawajaa, a human rights defender and co-ordinator of the Boycott, Divestment and Sanctions movement in the occupied West Bank, from his home in Ramallah. A prisoner of conscience, he was released without charge on 17 August.
On 13 November, the Jerusalem District Court rejected a petition by Amnesty International against the arbitrary and punitive travel ban imposed on its employee, human rights defender Laith Abu Zeyad. For undisclosed reasons, Israeli security forces continued to bar him from entering occupied East Jerusalem and from travelling abroad through Jordan.
Rights of refugees, asylum-seekers and migrants
Israel continued to deny asylum-seekers access to a fair and prompt refugee status determination process, leaving many without access to basic services. About 31,000 asylum-seekers were living in Israel.
Gender-based violence
Violence against women persisted in Israel, especially against Palestinian citizens.
At least 21 women were killed as a result of gender-based violence.
Conscientious objectors
At least four Israeli conscientious objectors to military service were imprisoned. Hillel Rabin spent 56 days in military prison for refusing to serve in the Israeli army citing oppressive policies against Palestinians.
EINDE ARTIKEL
[12]
Body of Principles for the Protection of All Persons under Any Form of Detention or Imprisonment
http://hrlibrary.umn.edu/instree/g3bpppdi.htm
Convention against Torture and Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment
http://hrlibrary.umn.edu/instree/h2catoc.htm
[13]
BTSELEM
TORTURE AND ABUSE IN INTERROGATION
https://www.btselem.org/topic/torture
In interrogating Palestinian residents of the Occupied Territories, the Israel Security Agency (ISA, also known by the Hebrew acronyms Shin Bet or Shabak) routinely used methods that constituted ill-treatment and even torture until the late 1990s. In doing so, the ISA relied on the 1987 recommendations of a state commission headed by retired Supreme Court Justice Moshe Landau. The commission had held that, in order to “prevent terrorism”, ISA interrogators were permitted to use “psychological pressure” and a “moderate degree of physical pressure”. This permission was grounded, in the commission’s opinion, in the “necessity defense” laid out in Israeli Penal Law. In practice, the interrogation methods used by the ISA during that time went far beyond a reasonable interpretation of the term “moderate physical pressure”.
This state of affairs persisted for years, despite the right not to be subjected to ill-treatment or torture – whether physical or psychological – being one of the few human rights that are considered absolute. As an absolute right, it may never be balanced against other rights and values and cannot be suspended or limited, even in difficult circumstances.
In September 1999, following a series of petitions filed by human rights organizations and by Palestinians interrogated by the ISA, Israel’s High Court of Justice (HCJ) ruled that Israeli law does not empower ISA interrogators to use physical means in interrogation. The justices ruled that the specific methods discussed in the petitions – including painful binding, shaking, placing a sack on a person’s head for prolonged periods of time and sleep deprivation – were unlawful. However, they also held that ISA agents who exceed their authority and use “physical pressure” may not necessarily bear criminal responsibility for their actions, if they are later found to have used these methods in a “ticking bomb” case, based on the “necessity defense”. Following this ruling, reports of torture and ill-treatment in ISA interrogations did drop. However, ISA agents continued to use interrogation methods that constitute abuse and even torture, relying on the court’s recognition of the “ticking bomb” exception. These methods were not limited to exceptional cases and quickly became standard interrogation policy.
Several joint research reports published by B’Tselem and HaMoked: Center for the Defence of the Individual, based on hundreds of affidavits and testimonials given by Palestinians who underwent ISA interrogations after the HCJ ruling, indicate that the ISA still routinely employs psychological and physical abuse in interrogations. While interrogators steer clear of the specific methods that the court disqualified, the rationale is the same: using isolation from the outside world and harsh incarceration conditions, in addition to the interrogation itself, to psychologically pressure and physically weaken the individual. This combined use of holding conditions and interrogation methods constitutes abuse and inhuman, degrading treatment, at times even amounting to torture. It is regularly employed against Palestinians in ISA interrogations, in blatant violation of international law and basic moral standards.
According to the accounts of Palestinians who have undergone ISA interrogation, they are held in inhuman conditions, including narrow, windowless cells that are sometimes moldy and foul-smelling and are constantly lit with artificial lighting that is painful to the eyes. Some detainees reported being held in solitary confinement, completely cut off from their surroundings. Some reported exposure to extremes of heat and cold, as well as sleep deprivation. Many described abominable hygienic conditions; among other things, they stated that the prison authorities do not allow them to shower, change clothes, brush their teeth or even use toilet paper. The food is intentionally poor in quality and quantity, and detainees lose weight while in custody. In the interrogation room, they are forced to sit bound to a chair, without moving, for hours and even days on end. Interrogators threaten the detainees, including threats to harm their relatives, as well as shouting and employing violence against them.
Most Palestinians who are physically or mental abused in interrogation have no way to complain until the interrogation is over. This is because Palestinian detainees are regularly denied the right to meet with counsel, and HCJ petitions against the denial of this right have been repeatedly dismissed. Also, they usually cannot use the opportunity of coming before a judge in a remand hearing to air their grievances: Most hearings are extremely cursory and, in some of them, detainees are not represented or are denied the opportunity to confer with the lawyer representing them. Most detainees are not aware of the fact that they may approach the judge on their own initiative. In any case, they shy away from sharing what they are undergoing with the judge for fear of reprisal back in the interrogation room. Even when detainees do come forward, the authorities take no action, as years of monitoring by human rights organizations reveal. Since 2001, not a single criminal investigation has been launched into a complaint against an ISA interrogator, despite hundreds of complaints being lodged with the relevant authorities. Although formal changes have been made to the apparatus charged with looking into these complaints – including the appointment of an Inspector of Complaints by ISA Interrogees inside the ISA, and the subsequent transfer of the position to the Ministry of Justice – they have done nothing to alter the situation: Hundreds of complaints, zero criminal investigations.
This system of interrogation, which relies on a combination of holding conditions and interrogator conduct, was shaped by state authorities. It is not the personal initiative of any particular interrogator or prison guard, and the actions described here are not anomalies to be weeded out by the justice system. The cruel, inhuman and degrading treatment of Palestinian detainees is inherent to the ISA’s violent interrogation policy. This policy is dictated from above, and not set by interrogators in the field.
While the ISA runs the system, a broad network of partners collaborates to facilitate it. The Israel Prison Service (IPS) adapts prison conditions to match the interrogation plan designed to break the detainee’s spirit. Medical and mental health personnel greenlight the interrogation of Palestinians who arrive at the facility – including in cases of poor health – and even hand detainees back to the interrogators after caring for physical and mental injuries they sustained in interrogation, knowing full well that they would be subjected to measures of abuse and torture; soldiers and police officers abuse detainees while transporting them to the ISA, with their commanders turning a blind eye and the MAG Corps and State Attorney’s Office not bringing them to justice or holding them fully accountable. Military judges almost automatically sign off on motions for remand in custody and effectively sanction the continued abuse and inhuman conditions. The State Attorney’s Office and the Attorney General have thus far provided ISA interrogators with full immunity. Finally, HCJ judges regularly reject petitions seeking to overturn the denial of detainee’s rights to meet with legal counsel, clearing the way for continued abuse.
All these are party, in one form or another, to the cruel, inhuman, degrading and abusive treatment to which Palestinians are subjected in ISA interrogations. By enabling the existence of this abusive interrogation regime, they all bear responsibility for the severe violations of interrogatees’ human rights and for the mental and physical harm inflicted on these individuals.
[14]
Article 2
Relations between the Parties, as well as all the provisions of the Agreement itself, shall be based on respect for human rights and democratic principles, which guides their internal and international policy and constitutes an essential element of this Agreement.
EURO MEDITERRANEAN AGREEMENT
establishing an association between the European Communities and their Member States, of the one part, and the State of Israel, of the other part
NA REACTIE OP BRIEF POWNED/DEFINITIEVE EN GEHANDHAAFDE KLACHT BIJ NPO OMBUDSVROUW TEGEN DE TENDENTIEUZE POWNED JOURNALISTIEK OVER TOFIK DIBI TWEETS
MISDADEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTINGVERWOESTING VAN GAZA
BEZETTINGSTERREUR foto Oda Hulsen Hebron 2 mei 2017/Verwijst naar foto van een Palestijnse jongen, die tegen de muur wordt gezet doorIsraelische soldaten, die hem toeriepen ”Where is your knife!”/Later vrijgelaten
NB Het is dus NIET de foto van een Palestijnse jongen, die bij de kraag wordt gegrepen
VOORAF Zoals de lezer recentelijk heeft kunnen zien, heb ik een klacht ingediend bij de NPO Ombudsvrouw over de tendentieuze, oneerlijke en onjuiste berichtgeving van de Omroep Powned in verband met de inmiddels fameuze ”Buikgriep”en ”Kakkerlak” Tweets van ex politicus en huidig Gemeentelijk bestuursambtenaar Tofik DibiDeze Tweets hielden verband met de recente Israelische terreuraanvallen inOost-Jeruzalem en Gaza Lees er hier alles over https://www.astridessed.nl/buikgriep-en-kakkerlakken-tweets-van-tofik-dibi-niet-anti-semitisch-brief-aan-npo-ombudsvrouw/
VOORAF Zoals de lezer recentelijk heeft kunnen zien, heb ik een klacht ingediend bij de NPO Ombudsvrouw over de tendentieuze, oneerlijke en onjuiste berichtgeving van de Omroep Powned in verband met de inmiddels fameuze ”Buikgriep”en ”Kakkerlak” Tweets van ex politicus en huidig Gemeentelijk bestuursambtenaar Tofik DibiDeze Tweets hielden verband met de recente Israelische terreuraanvallen inOost-Jeruzalem en Gaza Lees er hier alles over https://www.astridessed.nl/buikgriep-en-kakkerlakken-tweets-van-tofik-dibi-niet-anti-semitisch-brief-aan-npo-ombudsvrouw/
Inmiddels heb ik hierop een reactie ontvangen van Omroep Powned, waaropwederom een antwoord van mij
HERZIENE EN DEFINITIEVE KLACHT AAN NPO OMBUDSVROUW Deze reactie van Powned was voor mij aanleiding, de klacht aan de NPO Ombudsvrouw eningszins bij te stellen, maar voor de rest te handhaven Lees over de bijstelling een excerpt uit mijn mail: ”Deze reactie van Powned is voor mij aanleiding geweest, de klacht weliswaarte handhaven, maar enigszins te wijzigen: Aangezien Powned in de persoon van de heer Alting, eindredacteur, heeft aangegeven, de heer Dibi de mogelijkheid te hebben gegeven om te reageren[hoor en wederhoor], waarvan hij geen gebruik gemaakt heeft, vervalt deze klacht” Voor de rest echter handhaaf ik mijn klachtZie onderstaande brief aan de NPO Ombudsvrouw Astrid Essed BRIEF AAN OMBUDSVROUW MET DEFINITIEVE KLACHTTEGEN POWNED:
AAN:NPO OMBUDSVROUWMevrouw M. SmitOnderwerp: Onjuiste en tendentieuze berichtgeving Pownews overde ”Kakkerlak Tweet-Tweet Israel” van ex politicus en huidig bestuursadviseur van het Stadsdeel Amsterdam Nieuw West, de heer Tofik Dibi
Geachte mevrouw Smit, Zoals u zich wellicht zult herinneren, heb ik op maandag 7 juni een klacht bij u ingediend tegen de Omroep Powned [Piownews] in verband met hun nieuwsitem over de Zaak Tofik Dibi, door schrijfster dezes voor het gemak even aangeduid als de ”Kakkerlak” en ”Buikgriep” tweets van Tofik Dibi.Ik beschuldigde in mijn mail Powned van tendentieuze en onjuiste berichtgeving en laakte bovendien het feit, dat aan Dibi geen hoor en wederhoor was toegekend.Zie mijn mail geheel onderinInmiddels heb ik een reactie van Powned ontvangen [zie direct hieronder],waarop ik heb gereageerd [zie mijn mail onder reactie de heer Alting] Deze reactie van Powned is voor mij aanleiding geweest, de klacht weliswaarte handhaven, maar enigszins te wijzigen: Aangezien Powned in de persoon van de heer Alting, eindredacteur, heeft aangegeven, de heer Dibi de mogelijkheid te hebben gegeven om te reageren[hoor en wederhoor], waarvan hij geen gebruik gemaakt heeft, vervalt deze klacht De klacht, die ik WEL handhaaf is de onjuiste en tendentieuze berichtgeving,aangezien Pownews de Dibi Buikgriep Tweet als anti-semitisch bestempelt,terwijl daarvan geen sprake is en suggereert, dat de Kakkerlakken Tweet anti-semitisch is, wat evenmin het geval is. ”BUIKGRIEP” TWEET Ik verwijs naar het Pownews interview, waarin o.a. gezegd wordt ””Een opvallende tweet van de altijd zo woke Tofik Dibi:Hij twitterde er lustig op los en het had een opvallend anti-semitisch karakter….”[Gewraakte ”Buikgriep” tweet]”Tofik@Tofik DibiAls antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone” ZIE VOOR POWNEWS INTERVIEW https://www.astridessed.nl/interview-pownews-na-kakkerlak-tweet-israel-tofik-dibi/
OF
https://www.youtube.com/watch?v=RgQmAVtjOeg Het mag voor ieder weldenkend mens duidelijk wezen, dat deze ”buikgriep” tweet weliswaar in hoge mate kinderachtig is, maar niet anti-semitisch. KAKKERKAKKEN TWEET Tofik@TofikDibi·May 28Dit moet helaas ff vanwege laster van @bartlvink@Esther_Voet& @KemalRijken. De kakkerlakken-meme was een sneer naar de Telegraaf en zijn reaguurders. Zie hier de caption ‘Je tl zodra iemand van de T je adresseert’, een verwijzing naar trollen. Natúúrlijk niet naar joodse mensen
Over deze Tweet suggereert Pownews, dat er een associatie zou zijntussen ”kakkerlakken” en JodenDe opmerkingen van Dibi en het kader waarin deze tweet isgeschreven [als reactie op aanvallen door De Telegraaf] duidt ophet tegendeel Maar hoe dan ook:Nergens uit bovenstaande Tweet blijkt enige associatie met Joden ofJodendom. Aangezien Powned bewust twee Tweets als ”anti-semitisch” brandmerkt en/of suggereert dat er hier sprake is van anti-semitisme, terwijl dat uitde inhoud niet blijkt en ze in hun nieuwsitem bewust de associatie tussen Tofik Dibi en anti-semitisch leggen, zonder enig zinnig bewijs, is er mijnsinziens sprake van onethische, onjuiste en tendentieuze journalistiek, in strijd met de in de Leidraad voor de Journalistiek [1] neergelegde beginselen. Daarom handhaaf ik mijn klacht tegen Powned en eis en verwacht ikvan u, dat tegen Powned passende maatregelen worden genomen enop zijn zachtst gezegd, een schrobbering Graag zie ik uw reactie tegemoet Zoals u kunt zien is deze mail ook cc Powned gestuurd. Vriendelijke groetenAstrid EssedAmsterdam
[1] ”De Leidraad gaat uit van een paar belangrijke principes: goede journalistiek is waarheidsgetrouw en nauwgezet, onpartijdig en fair, controleerbaar en integer. Zij laat zich toetsen en gaat op open wijze om met opmerkingen, reacties en klachten.” LEIDRAAD VOOR DE JOURNALISTIEK https://www.rvdj.nl/leidraad
MAIL VAN DE HEER ALTING [POWNED] AAN MIJ, ASTRID ESSED Robert Alting <robert@powned.tv>To: Astrid EssedFri, Jun 11 at 10:47 AMDag mevrouw,
Er kwam een klacht bij ons binnen over het item over Tofik Dibi. Hierbij de reactie. Dibi is benaderd voor reactie, maar op onze uitnodiging zijn kant het verhaal te vertellen is niet gereageerd. Dat is zijn goed recht. Verder hebben wij mensen uit de Joodse gemeenschap benaderd die wij zeer kundig achtig om te reageren over ophef in de Joodse gemeenschap. In dit geval ging het over tweets van Tofik Dibi die hij na een pro-Israël-demonstratie de wereld in stuurde en waar Annabel Nanninga in de gemeenteraad van Amsterdam vragen over had gesteld. Deze tweets hebben wij in het item laten zien en deskundigen op laten reageren. Daarnaast is de voxpop een gangbaar journalistiek-instrument om in te zetten om de ‘stem van het volk’ te horen. NOS, Nieuwsuur, RTL Nieuws doen niet anders en wij ook niet. Het conflict Israël vs Palestina is een gevoelig onderwerp, maar dat hoeft volgens mij geen reden te zijn om dit onderwerp niet te behandelen. Over een tal van onderwerpen laten wij duiders, opiniemakers, journalisten en columnisten aan het woord. In die zin zijn wij niet anders dan BEAU, OP1, Nieuwsuur, De Telegraaf of welk ander journalistiek medium dan ook. Als Dibi volgende week weer tweets de wereld instuurt die online voor ophef zorgen dan zullen wij weer duiders oplijnen. Het enige dat ons misschien te verwijten valt is dat we wellicht expliciet hadden moeten benoemen dat Dibi niet bereikbaar was voor commentaar. Daarnaast is het denk ik goed om te vermelden dat wij groot belang hechten aan een pluriform medialandschap waarin alle geluiden gehoord mogen en zelfs moeten worden.
Mvg,– Robert AltingEindredacteur PowNedT: 035-7733434robert@powned.tv
EINDE MAIL DE HEER ALTING
MIJN [ASTRID ESSED’S] REACTIE AAN DE HEER ALTING
Astrid Essed To:Robert AltingCc:ombudsman@npo.nlSat, Jun 12 at 8:37 AM AANEindredacteur PownedDe heer R, Alting Onderwerp:Reactie op mijn klacht aan de NPO Ombudsvrouwover Powned: ”Onjuiste en tendentieuze berichtgeving Pownews over de”’Kakkerlaktweet-Israel” van ex politicus en huidig bestuursadviseur van hetStadsdeel Amsterdam Nieuw West, de heer Tofik Dibi” MIJN BEANTWOORDING VAN DE REACTIE VAN POWNED
Geachte heer Alting, Vriendelijk bedankt voor uw relatief snelle reactie.Alvorens nader in te gaan op uw reactie, in de eerste plaats een woordvan waardering voor het feit, dat u zich in die zin aan de beginselenvan goede journalistiek gehouden hebt [ik verkies u hierin dus op uwwoord te geloven, want ik heb het niet nader kunnen checken bij Dibi], dat u, volgens uw eigen zeggen, de heer Dibi de kans gegeven hebt, zijn kantvan het Verhaal te belichten.Wel had u dat wel kunnen vermelden in uw nieuwsitem, zoals u zelf ookin uw schrijven aan mij hebt toegegeven. REACTIE Nu mijn verdere reactie aan uw adres, want hiermee is de kous nog niet af!Hiervoor citeer ik uw schrijven: U schrijft:”Daarnaast is de voxpop een gangbaar journalistiek-instrument om in te zetten om de ‘stem van het volk’ te horen. NOS, Nieuwsuur, RTL Nieuws doen niet anders en wij ook niet. Het conflict Israël vs Palestina is een gevoelig onderwerp, maar dat hoeft volgens mij geen reden te zijn om dit onderwerp niet te behandelen. Over een tal van onderwerpen laten wij duiders, opiniemakers, journalisten en columnisten aan het woord. In die zin zijn wij niet anders dan BEAU, OP1, Nieuwsuur, De Telegraaf of welk ander journalistiek medium dan ook” Het simpele feit, dat uw Omroep Voxpop heeft ingezet aLls journalistiek instrument en dat u het onderwerp ”Israel-Palestina” wilt inzetten in uw uitzendingen, is natuurlijk geen enkel punt en bezwaar en als u mijn klachtbriefgoed gelezen hebt, hebt u ook kunnen zien, dat het mij daar helemaal niet om ging!Waar het MIJ om ging was om de onjuiste, oneerlijke en tendentieuze wijze waarop u dat deed.En ja, ook uw partijdigheid.Daarop kom ik zometeen terug Zie voor mijn originele brief trouwens helemaal onderinOf deze links, direct onder deze brief TENDENTIEUZE BERICHTGEVING/ANTI-SEMITISME Het tendentieuze in uw berichtgeving bestaat eruit, dat u iets als anti-semitisch bestempelt, dat het niet is, te weten de bewuste tweets van Tofik Dibi Uw presentratrice begint het interview [hieronder voor u weergegeven en getranscribeerd] met ””Een opvallende tweet van de altijd zo woke Tofik Dibi:Hij twitterde er lustig op los en het had een opvallend anti-semitisch karakter….”En als wij dan gaan kijken naar het ”anti-semitische” karakter van deze Tweet, wat lezen wij dan, Geachte Eindredacteur, gepresenteerd in het Powned interview?”Tofik@Tofik DibiAls antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone” JUIST!Ik neem niet de moeite, u uit te leggen, dat dit niet anti-semitisch is, wantdat weet u zelf heel goedZoek anders maar de definitie van anti-semitisme op.Wat ik nog kwalijker vind, is dat u in het interview suggereert, dat de ”kakkerlakken” tweet eveneens antisemitisch zou zijnZiehier de kakkerkakkentweet:”Als antwoord op @TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone” En dit was, wat Dibi zelf opmerkte over de kakkerlakkentweet en wat u zelf had kunnen weten of wellicht al wist? https://twitter.com/tofikdibi?lang=en
Tofik@TofikDibi·May 28Dit moet helaas ff vanwege laster van @bartlvink@Esther_Voet& @KemalRijken. De kakkerlakken-meme was een sneer naar de Telegraaf en zijn reaguurders. Zie hier de caption ‘Je tl zodra iemand van de T je adresseert’, een verwijzing naar trollen. Natúúrlijk niet naar joodse mensen
Vervolgens laat u dan bepaalde mensen vanuit de Joodse Gemeenschap reageren op een Tweet, die NIET anti-semitisch is en bevestigt daarmee nogmaals de indruk, dat met ”kakkerlakken” , Joden worden bedoeld endat is niet alleen tendentieus van uw Omroep.Dat is zeer kwalijk. UW PARTIJDIGHEID Hoor en wederhoor, een van de basisprincipes voor goede journalistiekHoewel u die, volgens uw zeggen [waarvan ik in eerste instantie uit wil gaan]hebt toegepast naar Tofik Dibi persoonlijk toe, is daarvan geen sprake bij de selectie van uw geinterviewden uit de Joodse Gemeenschap U schrijft”Verder hebben wij mensen uit de Joodse gemeenschap benaderd die wij zeer kundig achtig om te reageren over ophef in de Joodse gemeenschap. In dit geval ging het over tweets van Tofik Dibi die hij na een pro-Israël-demonstratie de wereld in stuurde en waar Annabel Nanninga in de gemeenteraad van Amsterdam vragen over had gesteld. Deze tweets hebben wij in het item laten zien en deskundigen op laten reageren” Nog los van het feit, of ik mevrouw Hanna Luden [Cidi] en mevrouw Esther Voet als ”deskundigen” zou willen aanmerken [dat is uw keuze], bent u absoluut partijdig!Want beide dames zijn vertegenwoordigsters van uitgesproken pro Israel clubs en dat mag natuurlijk, maar het is geen dwarsdoorsnee van de Joodse Gemeenschap!Want waarom geen mensen van EAJG [Een Ander Joods Geluid] [1] benaderd of geinterviewd, die een veel kritischere houding tegenover Israel aannemen? ANNABEL NANNINGA?/LAAT ME NIET LACHEN En dan tenslotte nog dit:U schrijft ”In dit geval ging het over tweets van Tofik Dibi die hij na een pro-Israël-demonstratie de wereld in stuurde en waar Annabel Nanninga in de gemeenteraad van Amsterdam vragen over had gesteld.” Meneer Alting, een verwijzing naar Annabel Nanninga is ronduit belachelijk,want zij is wel de laatste, die echt of vermeend anti-semitisme van anderenaan de kaak te stellenIk neem aan, dat u toch wel op de hoogte bent van een aantal tweets van deze dame, die ronduit anti-semitisch zijn?Ik citeer”MOOIE OVENS VAN HITLER HUMOR EINSATZGRUPPEGAS GEVEN ALS JE EEN JOOD ZIETHEIL HITLER ROEPEN IS OP ZICHZELFVOL-KO-MEN ONGEVAARLIJK MEIN KAMPF: JE LEEST 6 BLADZIJDEN EN JE HEBTMETEEN ZIN OM JODEN TE VERGASSEN NU EVEN WAT MEIN KAMPFEN KOPEN,JE KAN NIET VROEG GENOEG BEGINNEN METKERSTCADEAUS, STI-HILLE NACHT, SIEGHEILIGE NACHT [OVER 4 MEI HERDENKING]WAT ZIJN JULLIE STILIS ER IEMAND DOOD OF ZO? [2] EN TENSLOTTE Voor het laatst u geciteerd: ”Als Dibi volgende week weer tweets de wereld instuurt die online voor ophef zorgen dan zullen wij weer duiders oplijnen.” Natuurlijk mag dat en is dat uw recht als journalistiek medium, maar dan voldoen aan de journalistieke richtlijnen graag! EPILOOG Uit bovenstaande zult u kunnen constateren, dat ik uw verdediging maag mager vond.Alleen op het punt van ”hoor en wederhoor” wat betreft de persoon vanTofik Dibi hebt u een punt.Maar het aspect van de tendentieuze en oneerlijke berichtgeving vande door u ten onrechte als ”anti-semitisch” neergezette tweets van Tofik Dibi blijft overeind staan.Daarom zal ik alsnog tegen u een klacht indienen bij de NPO Ombudsvrouw, naar wie deze mail ook cc gaat.Over de exacte klacht zal ik u ook cc op de hoogte houden. Ik spreek alsnog de hoop uit, dat u uw journalistieke berichtgeving inde toekomst verbetert.
https://www.youtube.com/watch?v=RgQmAVtjOegREL ROND TOFIK DIBI NA KAKKERKAK-TWEET ISRAEL Tekst [Interview Powned] ”[: ”…Dat hij niet weet, dat Arabische inwoners in dat gebied nota benenaar Tel Aviv emigreren, omdat ze daar hun leven niet zeker zijn. Dus hoe werkt dat in dat hoofd?” [POWNEWS][Interviewster]”Een opvallende tweet van de altijd zo woke Tofik Dibi:Hij twiiterde er lustig op los en het had een opvallend anti-semitisch karakter…. [Presentratrice presenteert in beeld een tweet van Tofik Dibi met als tekst: Tofik@Tofik Dibi Als antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone [Vervolg presentratrice 0.23] ”De vraag is:Moet dit verhaal een staartje krijgen?”[Hanna Luden, directrice van het CIDI]:”Ik was verbijsterd, ik ben eigenlijk geschokt.Want ik heb zoiets van die tweets die….hij probeertneem ik aan, hoop ik, dat hij probeert kritiek te uiten, maar het kwamover als haat, niet als kritiek en dat is precies het probleem.”[Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Het was werkelijk buiten alle perken, hij had het over…dat iemensen, die bij de demonstratie waren geweest voor Israel, dat ie diebuikpijn toewenste en hij had het ook nog een keertje over….. [Er komt een screenshot van een Tweet van Tofik Dibi in beeld, zie teksthieronder] Tofik@ TofikDibiAls antwoord op @TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone [Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”…..kakkerlakken. Nou weten we allemaal dat kakkerlakkenongedierte is, het is een ding dat vaak bij antisemieten wordtgenoemd he, Joden zijn kakkerlakken, dus ik stond wel eenbeetje versteld.”[Een voorbijgangster]”Je ziet hier veel Joodse mensen lopen met keppeltjes en zo,maar ik heb begrepen, dat er ook….keppeltje niet durven opte houden, omdat ze bang zijn voor problemen.”[Een voorbijganger] ”Onbegrijpelijk, dat de Gemeente toch eigenlijk zelf eh, in huneigen, hoe noem je dat, personeelsbestand, dat eens moet aankaarten.”[Hanna Luden, directrice van het CIDI]: ”Het is natuurlijk een ex politicus, het is een hoge ambtenaar in Amsterdam,het is een boegbeeld in dezen, en dan moet je goed op je woorden engoed op je beelden passen.”[Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Ik begrijp niet wat er in het hoofd van Tofik Dibi omgaat.Hij is binnen de Marokkaanse gemeenschap, staat hij bekend bijvoorbeeldom zijn homosexualiteit, dat hij daar openlijk voor uitkomt, hulde, hulde!, maarhij heeft, hij zegt dingen over Israel, waarvan ik denk, man, heb je ook ooit als homosexueel in Gaza rondgelopen, of in Ramallah rondgelopen.Ik denk, dat hij niet weet, dat Arabische inwoners in dat gebied nota benenaar Tel Aviv emigreren, omdat ze daar hun leven niet zeker zijn, dus hoe werktdat in dat hoofd?[Een voorbijgangster]:”Ik vind het belachelijk, maar ja, heel veel moslims denken er zo over, denk ikJe ziet ook dat in Amsterdam hier ook niet opgetreden wordt, als er vanalles geroepen wordt bij demonstraties tegen de Joden.En dan zeggen ze ”ja, anders gaat het escaleren” , maar ik denk, ik vindhet belachelijk, dat het zomaar kan.”[Hanna Luden, directrice van het CIDI] :’Hij moet heel helder afstand nemen van ….. die zaken, daar moet hij echt heel helder afstand nemen.Nou hoop ik, dat hij het ook gaat doen, want uiteindelijk hebben we met zijn allen als samenleving veel meer aan een discussie, gesprekken, dan aan elkaarcancelen de hele tijd.”[Interviewster vraagt een voorbijgangster]: ”Denkt u, dat hij ook, eh ja, berispt gaat worden of een straf krijgt?”[Voorbijgangster]:”Ik denk het niet. ik denk dat Femke Halsema daar zelf heel uitgesprokenmeningen over heeft …”[Interviewster]”Ja….”[Voorbijgangster]:”En zelf ook met twee maten meet.Maar ja, dat is mijn persoonlijke mening.”[In beeld komen twee opgeplakte posters:Onbekend maakt onbemind?Lees het Joods Tijdschrift 2020-2021 EN daarnaast hangend: ”Buitenreclame geeft geen vervelende pop”[Met bloemetjesachtergrond [Voorbijganger]”De mensen zouden eigenlijk door een aantal mensen gehoord moeten worden, in het openbaar”[Voorbijganger, andere dan voorafgaande]:”Uit de functie zetten. Of excuus aanbieden of anders uit de functie.”[ Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Ik denkt, dat het een …straf wordt. Ik heb het gevoel, dat Tofik Dibi nietvoor niets zit op de plek waar hij nu zit, weet je, het hypocriete is ook, datTofik Dibi zich voorstaat op bestrijden van anti-semitisme aan de ene kanten aan de andere kant doet hij het zelf.Dus dit is totaal hypocriet, waarmee hij bezig is.” EINDE INTERVIEW POWNEWS ZIE OOK
MIJN [ASTRID ESSED’S] OORSPRONKELIJKE MAIL AAN DENPO OMBUDSVROUW MET REACTIE MEVROUW W. DE WEERD Astrid Essed <astridessed@yahoo.com>Mon, Jun 7, 2021 at 2:56 PMTo: Wilma de Weerd <ombudsman@npo.nl>AANMevrouw de WeerdAssistent van de ombudsman voor de publieke omroepen
Geachte mevrouw de Weerd, Ik heb uw reactie op mijn bij de NPO Ombusdsvrouw, Mevrouw M. Smit,in goede orde ontvangen.Uit uw reactie blijkt, dat de kennelijke procedure is, dat de Ombudsvrouw ineerste instantie mijn [klacht] mail doorstuurt aan de betrokken omroep, teweten Pownews[Powned] en mocht ik van hen geen antwoord ontvangen, dat ik mij alsnog tot de Ombudsvrouw kan wenden.Hiermee ga ik accoord en wacht dus een reactie van Powned[news] af.Mochten zij binnen een week [nog] niet hebben gereageerd, dan wend ik mijalsnog tot u. Ik ga er dan vanuit, dat de Ombudsvrouw mijn klacht ook daadwerkelijkin behandeling zal nemen. Vriendelijke groeten Astrid EssedAmsterdam www.astridessed.nl Astrid Essed
On Monday, June 7, 2021, 02:29:56 PM GMT+2, Wilma de Weerd <ombudsman@npo.nl> wrote:
Beste mevrouw Essed, Hartelijk dank voor uw mail. De ombudsman heeft deze mails doorgestuurd aan PowNed met de vraag of zij in eerste instantie op uw klacht willen reageren. Mocht u geen antwoord ontvangen of bent u het niet met het antwoord eens, dan kunt u zich alsnog tot de ombudsman wenden. Deze procedure staat op onze site: Klachtenprocedure – NPO Ombudsman. Klachtenprocedure – NPO OmbudsmanKlachtenprocedure
Met vriendelijke groet,Wilma de Weerdassistent van de ombudsman voor de publieke omroepen ombudsman.npo.nl Bart de Graaffweg 2 Postbus 26444 1202 JJ Hilversum Op Ma, 7 Jun om 8:56 AM , Astrid Essed <astridessed@yahoo.com> schreef:AAN:NPO OMBUDSVROUWMevrouw M. SmitOnderwerp: Onjuiste en tendentieuze berichtgeving Pownews overde ”Kakkerlak Tweet-Tweet Israel” van ex politicus en huidig bestuursadviseur van het Stadsdeel Amsterdam Nieuw West, de heer Tofik Dibi
Geachte mevrouw Smit, Ik heb in de loop der jaren veel slechte en tendentieuze berichtgevingde revu zien passeren, over allerhande onderwerpen, maar dit slaat werkelijkalles en daarom-dat zeg ik maar alvast vooraf- verwacht en eis ik van u, dat uhiertegen optreedt, met name omdat het Pownews betreft:Raadt u het al?Hebt u er al meer mails en berichten over ontvangen?Ik hoop van wel DE ZAAK TOFIK DIBIWAT IS ER HIER AAN DE HAND? Wat ik van de achtergronden weet, is het volgende:Naar aanleiding van het Israelische optreden in het bezette Oost-Jeruzalem en het tevens bezette Gaza [1], vonden er een aantal demonstraties plaats,waaronder een pro Israelische, op 20 mei jongstleden, georganiseerddoor het CIDI onder het mom van ”Voor Israel, tegen Hamas” [2], waaraan ookvijf Tweede Kamerleden deelnamen [van de partijen PVV, SGP, Christen-Unie,Groep van Haga en JA21] [3]Ook lieten de Kamerleden zich fotograferen, omwikkeld inIsraelische vlaggen. [4] Ex politicus Tofik Dibi, solidair met de Palestijnse zaak [5], uitte zijnafkeer van dit alles met de volgende Tweet op zijn Twitteraccount: ”Tofik@Tofik DibiAls antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone. ” [6] Uit mijn informatie blijkt, dat Dibi daarop forse haatmail over zich heenkreeg [7], waaronder een aanval van Telegraaf journalist Mike Muller [8] En dan weer naar aanleiding van de aanval van Telegraaf journalistMike Muller kwam Tofik Dibi met de geruchtmakende ”kakkerlakken tweet” ” Als antwoord op @TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone” [9] VOORAF GEZEGD: Beide Tweets vind ik persoonlijk kinderachtig en weinig verheffend.Zeker een ex politicus zou beter moeten weten. Ik persoonlijk ben een verklaard tegenstander van de Israelische bezettings enapartheidspolitiek [10], maar ik erken volledig het recht van mensen,die daar anders over denken en ergo pro Israel zijn, om te demonstreren.Het getuigt van weinig stijl om ze ziektes te gaan toewensen.En ook verwijzingen naar kakkerlakken, in casu Telegraafjournalisten en/of Telegraafhetzes, zijn onacceptabel. POWNEWS BERICHTRGEVINGATENDENTIEUS MAAR DAT GEZEGD HEBBENDE: Dat geeft nieuwsprogramma nog niet het recht, de hele zaak te gaanverdraaien en erger nog: Een tendentieus, leugenachtig en absoluut onacceptabel nieuwsitem te maken,waarin Tofik Dibi’s Tweets totaal uit zijn verband worden gerukt enzij als anti-semitisch worden gebrandmerkt.Dat is niet alleen tendentieus, het zijn gewoon aperte LEUGENS! POWNEWS[POWNED] INTERVIEWNaar het Interview, dat ik onder noot 11 keurig voor u heb getranscribeerd: DE BUIKGRIEP TWEET Al bij het begin van de uitzending begint de Pownews, bij mondevan de interviewster, met haar beschuldiging: Ik citeer:”’Een opvallende tweet van de altijd zo woke Tofik Dibi:Hij twiiterde er lustig op los en het had een opvallend anti-semitisch karakter….Waarna de buikgriep” tweet in beeld wordt gebracht [12]Daarna merkt de interviewster op:””De vraag is:Moet dit verhaal een staartje krijgen?” [13] NOW WAIT A MINUTE!De buikgriep tweet is kinderachtigDe buikgriep tweet is smakeloos Maar wat heeft dat met anti-semitisme te maken?Anti-semitisme is immers:”Discriminatie en racistische behandeling van Joden op basis van hunetniciteit en religie.” [14]Waar in deze tweet is het woord ”Jood” gevallen of is er naar Jodenverwezen?Lees nog eens de Tweet:”Tofik@Tofik DibiAls antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in het Engels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone. ‘ [15] De reacties zijn voorspelbaar:Zowel mevrouw H Luden [directrice van het Cidi] als mevrouw E Voet[hoofdredactrice van het Nieuw Israelitisch Weekbklad], die worden geinterviewd, gaan vrolijk met de anti semitisme beschuldigingen van Pownews mee. [16] KAKKERLAKKEN TWEET Nog erger vind ik de Pownews hetze over de zogenaamde ”Kakkerlakken Tweet” door Pownews ook genoemd de ”Kakkerlakken Tweet Israel” [17], terwijl er door hem geen enkele link werd gelegd tussen Israel enkakkerlakken, maar in verband werd gebracht met de Telegraaf aanval.Lees maar over wat ik er in bovenstaande over gezegd heb. Maar veel, veel erger dan Israel vind ik de link, die Pownews legt tussende mogelijke associatie, door Dibi, van Joden met kakkerlakken:Dat dit door Pownews bewust is gedaan, is goed te zien aan de reactievan mevrouw Voet [hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad] Ik citeer haar in het Pownews interview:””Het was werkelijk buiten alle perken, hij had het over…dat ie mensen, die bij de demonstratie waren geweest voor Israel, dat ie die buikpijn toewenste en hij had het ook nog een keertje over…..[Er komt een screenshot van een Tweet van Tofik Dibi in beeld, zie teksthieronder] Tofik@ TofikDibiAls antwoord op @TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone [Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”…..kakkerlakken. Nou weten we allemaal dat kakkerlakkenongedierte is, het is een ding dat vaak bij antisemieten wordtgenoemd he, Joden zijn kakkerlakken, dus ik stond wel een beetje versteld.” [18]Dat de dame in kwestie versteld zou staan als Dibi ECHT Joden metkakkerlakken had geassocieerd, is meer dan logisch en dat zou absoluut onacceptabel zijn en ja, anti-semitisch, maar het is gewoon NIET waar en dat weet Pownews heel goed!Dat Pownews daarnaast voorbijgangers interviewde, die natuurlijk ookeen geheel vertekend beeld kregen voorgespiegeld, is meer dan griezelig en zelfs gevaarlijk te noemen. [19]Het enge aan het door Pownews verdraaide kakkerlakkenbeeld wordt nog versterkt door de genocide in Rwanda in de jaren negentig, toen de vervolgde bevolkingsgroep, de Tutsi’s, ook werden afgeschilderd als ”kakkerlakken” [20]POWNEWS BERICHTGEVINGBSCHENDING VAN HOOR EN WEDERHOORNaast genoemde tendentieuze en ronduit leugenachtige Pownewsberichtgeving rond de Tofik Dibi Tweet heeft Pownews zich ook nogschuldig gemaakt aan een andere ernstige journalistieke misser:Het niet toekennen van het recht op Hoor en WederhoorWant niet alleen werden alleen mensen, die het politiek met Dibi oneens waren over Israel [mevrouw Voet en mevrouw Luden] aan het woord gelaten, wat erger is, is het feit, dat Dibi zelf niet de kans kreeg, zich te verdedigen.En zeker met zoiets ernstigs als een anti semitisme beschuldiging had datzeker het geval moeten zijn.POWNEWS BERICHTGEVINGCLEUGENACHTIGEen belangrijke derde pijler waarin Pownews ernstig en bewustde fout in is gegaan, is het absolute leugenachtige karakter van het nieuwsitemDat is in strijd met een belangrijk criterium uit de ”Leidraad voor deJournalistiek” [21]”De Leidraad gaat uit van een paar belangrijke principes:”Goede journalistiek is waarheidsgetrouw en nauwgezet.” [22]Nu, mevrouw Smit:Ronduit LEUGENS heeft Pownews hier gedebiteerd, door een”Buikgriep Tweet” van Dibi, die weliswaar niet van bon ton getuigde,”anti-semitisch” te noemen, terwijl het woord ”Jood”, noch enige”Jodenhaat” erin voorkwam!”’Tofik@Tofik DibiAls antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone. ” [23] Door een ”kakkerlaktweet” door te laten gaan voor ”anti-semitisch” of[wat ook niet zo was], een associatie suggererend met Israel, terwijl deze sloeg op een reactie van Dibi op een Telegraaf aanval”’ Tofik@TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone” [24]Waar is hier een verwijzing naar Joden?Waar naar Jodenhaat?Waar naar Israel? Tijd, dat een dergelijke vorm van leugenachtige voorstellingen van zakenwordt aangepakt!En dat kan en moet gebeuren door u, mevrouw de Ombudsvrouw!Het is UW taak! SAMENVATTEND De Pownews berichtgeving inzake de Tofik Dibi Tweets en zijn persoonis ronduit onethisch, demoniserend, tendentieus, leugenachtig en doet geen recht aan het fundamentele journalistieke principe”Hoor en Wederhoor”Daarom is dit Pownews item in flagrante strijd met de Leidraad voorde Journalistiek [25] en derhalve een taak voor u als Ombudsvrouw, Mevrouw Smit, om handelend en disciplinair op te treden Ik ga ervan uit, dat u bovenstaande schending van de journalistiekeethiek serieus neemt en daadwerkelijk in actie zult komen Vriendelijke groeten Astrid EssedAmsterdam NOTEN VOOR UW GEMAK EEN LINK NAAR DE NOTEN https://www.astridessed.nl/noten-1-t-m-25-bij-brief-aan-npo-ombudsvrouw-over-de-zaak-tofik-dibi/
GAZA NOG STEEDS BEZET GEBIED, VOLGENS INTERNATIONAAL RECHT:ZIE
”Under the “disengagement” plan endorsed Tuesday by the Knesset, Israeli forces will keep control over Gaza’s borders, coastline and airspace, and will reserve the right to launch incursions at will. Israel will continue to wield overwhelming power over the territory’s economy and its access to trade.“The removal of settlers and most military forces will not end Israel’s control over Gaza,” said Sarah Leah Whitson, Executive Director of Human Rights Watch’s Middle East and North Africa Division. “Israel plans to reconfigure its occupation of the territory, but it will remain an occupying power with responsibility for the welfare of the civilian population.”HUMAN RIGHTS WATCHISRAEL: DISENGAGEMENT WILL NOTEND GAZA OCCUPATION https://www.hrw.org/news/2004/10/28/israel-disengagement-will-not-end-gaza-occupation TROUWNIEUW DIEPTEPUNT: ZEKER 26 DODEN BIJ ISRAELISCHEAANVAL OP WONING VAN HAMASLEIDER16 MEI 2021 https://www.trouw.nl/buitenland/nieuw-dieptepunt-zeker-26-doden-bij-israelische-aanval-op-woning-van-hamasleider~b3ec7c35/ [2] CIDI MANIFESTATIE VOOR ISRAEL IN DEN HAAG20 MEI 2021https://www.cidi.nl/cidi-manifestatie-voor-israel-in-den-haag/
CIDI heeft met een manifestatie in Den Haag de politiek opgeroepen om achter Israels recht te staan om zijn burgers te beschermen tegen de aanhoudende dreiging van raketbeschietingen door Hamas vanuit de Gazastrook. Honderden mensen kwamen bijeen om hun solidariteit met Israel te tonen.
Op dezelfde middag debatteren leden van de Tweede Kamer met buitenlandminister Stef Blok over de huidige geweldsexplosie in Israel. CIDI en CIJO, in samenwerking met Christenen voor Israel, riepen voorafgaand aan het debat de solidariteitsmanifestatie bijeen om een signaal af te geven aan de Nederlandse politiek.Het conflict tussen Israel en Hamas woedt nu al meer dan een week. Er zijn ruim 4.000 raketten op Israelische burgers afgeschoten door Hamas en Islamitische Jihad. Israels zelfverdediging wordt telkens weer onterecht veroordeeld door een kleine deel van de Tweede Kamer.Een aantal Kamerleden was ook bij de manifestatie aanwezig. CIDI en CVI boden hen een manifest aan met de oproep om de invloed van terreurorganisaties in Europa te bezweren, Israel in zijn recht op zelfverdediging te steunen en antisemitisme grondig te bestrijden.Bij verschillende pro-Palestijnse demonstraties in Nederland werd de terreurgroep Hamas openlijk geprezen, en werd met leuzen opgeroepen om Joden af te slachten. Het mag niet zo zijn dat Joden in Nederland het moeten ontgelden voor het defensiebeleid van Israel.Verschillende sprekers betuigden hun steun voor de oproep van CIDI, waaronder Ronny Naftaniel, voorzitter van het Centraal Joods Overleg, Bakir Lashkari, die als vluchteling uit Irak 45 jaar geleden naar Nederland is gekomen, en rabbijnen Binyomin Jacobs en Tamarah Benima.“Wij laten Israël niet los. Omdat het een democratie is. Omdat het een rechtstaat is. Omdat het een veilig thuis voor de Joden is,” aldus CVI-directeur Frank van Oordt. Koerdisch vluchteling Bakir Lashkari deed een oproep voor “vrijheid, veiligheid en stabiliteit voor Israël. Shalom Israël, shalom Koerdistan!” Rabbijn Tamarah Benima legde het uit: “Vrede is het allerbelangrijkste in het Jodendom. Shalom, we bidden om vrede. Vrede voor iedereen ter wereld.” Zij voegde wel toe: “Maar als er duizenden raketten vanuit een autonoom Urk geschoten werden op Hogeveen, wat zou Nederland dan moeten doen?”Daarom roept CIDI op om Israel te steunen, ook binnen de Europese Unie en de Verenigde Naties.Israel heeft het recht, en ook de plicht, om zijn burgers te beschermen tegen de raketten uit Gaza.Hamas moet als terroristische organisatie aangepakt worden. Zij beoogt de vernietiging van de staat Israel en offert de bevolking van Gaza daarvoor op.De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties moet opgeroepen worden het recht op zelfverdediging van Israel te erkennen.De verwerpelijkheid van antisemitisme is niet-onderhandelbaar. We roepen de Nederlandse regering op om daadkrachtig stappen te ondernemen tegen racisme, antisemitisme en haat.Zoals CIDI adjunct-directeur Naomi Mestrum de manifestatie afsloot: “Wij zijn hier vandaag om te laten zien dat Israël niet alleen staat. Am Yisrael Chai!”
EINDE BERICHT [3]”Onder de aanwezigen zijn ook vijf Tweede Kamerleden van partijen die de gewelddadige Israëlische overheersing van de Palestijnen onvoorwaardelijk steunen: de PVV, SGP, ChristenUnie, Groep Van Haga en JA21.”THE RIGHTS FORUMPOWNEWS BESCHULDIGT TOFIK DIBI ONGEFUNDEERD VANANTISEMITISME4 JUNI 2021https://rightsforum.org/nieuws/pownews-beschuldigt-tofik-dibi-ongefundeerd-van-antisemitisme/
Tofik Dibi is een van degenen die zijn weerzin laat blijken over de solidariteit die de vijf volksvertegenwoordigers aan het Israëlische bezettings- en apartheidsregime betuigen. Op Twitter wenst hij het vijftal toe dat zij bij een bezoek aan een terras een uur op hun beurt moeten wachten, in het Engels bediend worden en aan hun consumpties buikgriep overhouden.Het komt Dibi op Twitter direct op grove verwensingen te staan……….. THE RIGHTS FORUMPOWNEWS BESCHULDIGT TOFIK DIBI ONGEFUNDEERD VANANTISEMITISME4 JUNI 2021https://rightsforum.org/nieuws/pownews-beschuldigt-tofik-dibi-ongefundeerd-van-antisemitisme/ [8] https://twitter.com/_MikeMuller/status/1395811042069041157
[9] Tofik@TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone
BRON Het komt Dibi op Twitter direct op grove verwensingen te staan, en nadat ook Telegraaf-journalist Mike Muller hem aanvalt krijgt hij een bataljon zogenoemde trollen achter zich aan. Daarop plaatst Dibi een foto van kakkerlakken met de verklarende tekst: ‘Je tl [tijdlijn] zodra iemand van de T [Telegraaf] je adresseert.’
REL ROND TOFIK DIBI NA KAKKERKAK-TWEET ISRAEL Tekst [Interview Powned] ”[: ”…Dat hij niet weet, dat Arabische inwoners in dat gebied nota benenaar Tel Aviv emigreren, omdat ze daar hun leven niet zeker zijn. Dus hoe werkt dat in dat hoofd?” [POWNEWS][Interviewster]”Een opvallende tweet van de altijd zo woke Tofik Dibi:Hij twiiterde er lustig op los en het had een opvallend anti-semitisch karakter…. [Presentratrice presenteert in beeld een tweet van Tofik Dibi met als tekst: Tofik@Tofik Dibi Als antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone [Vervolg presentratrice 0.23] ”De vraag is:Moet dit verhaal een staartje krijgen?”[Hanna Luden, directrice van het CIDI]:”Ik was verbijsterd, ik ben eigenlijk geschokt.Want ik heb zoiets van die tweets die….hij probeertneem ik aan, hoop ik, dat hij probeert kritiek te uiten, maar het kwamover als haat, niet als kritiek en dat is precies het probleem.”[Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Het was werkelijk buiten alle perken, hij had het over…dat iemensen, die bij de demonstratie waren geweest voor Israel, dat ie diebuikpijn toewenste en hij had het ook nog een keertje over….. [Er komt een screenshot van een Tweet van Tofik Dibi in beeld, zie teksthieronder] Tofik@ TofikDibi
Als antwoord op @TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone [Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”…..kakkerlakken. Nou weten we allemaal dat kakkerlakkenongedierte is, het is een ding dat vaak bij antisemieten wordtgenoemd he, Joden zijn kakkerlakken, dus ik stond wel eenbeetje versteld.”[Een voorbijgangster]”Je ziet hier veel Joodse mensen lopen met keppeltjes en zo,maar ik heb begrepen, dat er ook….keppeltje niet durven opte houden, omdat ze bang zijn voor problemen.”[Een voorbijganger] ”Onbegrijpelijk, dat de Gemeente toch eigenlijk zelf eh, in huneigen, hoe noem je dat, personeelsbestand, dat eens moet aankaarten.”[Hanna Luden, directrice van het CIDI]: ”Het is natuurlijk een ex politicus, het is een hoge ambtenaar in Amsterdam,het is een boegbeeld in dezen, en dan moet je goed op je woorden engoed op je beelden passen.”[Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Ik begrijp niet wat er in het hoofd van Tofik Dibi omgaat.Hij is binnen de Marokkaanse gemeenschap, staat hij bekend bijvoorbeeldom zijn homosexualiteit, dat hij daar openlijk voor uitkomt, hulde, hulde!, maarhij heeft, hij zegt dingen over Israel, waarvan ik denk, man, heb je ook ooit als homosexueel in Gaza rondgelopen, of in Ramallah rondgelopen.Ik denk, dat hij niet weet, dat Arabische inwoners in dat gebied nota benenaar Tel Aviv emigreren, omdat ze daar hun leven niet zeker zijn, dus hoe werktdat in dat hoofd?[Een voorbijgangster]:”Ik vind het belachelijk, maar ja, heel veel moslims denken er zo over, denk ikJe ziet ook dat in Amsterdam hier ook niet opgetreden wordt, als er vanalles geroepen wordt bij demonstraties tegen de Joden.En dan zeggen ze ”ja, anders gaat het escaleren” , maar ik denk, ik vindhet belachelijk, dat het zomaar kan.”[Hanna Luden, directrice van het CIDI] :’Hij moet heel helder afstand nemen van ….. die zaken, daar moet hij echt heel helder afstand nemen.Nou hoop ik, dat hij het ook gaat doen, want uiteindelijk hebben we met zijn allen als samenleving veel meer aan een discussie, gesprekken, dan aan elkaarcancelen de hele tijd.”[Interviewster vraagt een voorbijgangster]: ”Denkt u, dat hij ook, eh ja, berispt gaat worden of een straf krijgt?”[Voorbijgangster]:”Ik denk het niet. ik denk dat Femke Halsema daar zelf heel uitgesprokenmeningen over heeft …”[Interviewster]”Ja….”[Voorbijgangster]:”En zelf ook met twee maten meet.Maar ja, dat is mijn persoonlijke mening.”[In beeld komen twee opgeplakte posters:Onbekend maakt onbemind?Lees het Joods Tijdschrift 2020-2021 EN daarnaast hangend: ”Buitenreclame geeft geen vervelende pop”[Met bloemetjesachtergrond [Voorbijganger]”De mensen zouden eigenlijk door een aantal mensen gehoord moeten worden, in het openbaar”[Voorbijganger, andere dan voorafgaande]:”Uit de functie zetten. Of excuus aanbieden of anders uit de functie.”[ Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Ik denkt, dat het een …straf wordt. Ik heb het gevoel, dat Tofik Dibi nietvoor niets zit op de plek waar hij nu zit, weet je, het hypocriete is ook, datTofik Dibi zich voorstaat op bestrijden van anti-semitisme aan de ene kanten aan de andere kant doet hij het zelf.Dus dit is totaal hypocriet, waarmee hij bezig is.” EINDE INTERVIEW POWNEWS
[15] Tofik@Tofik Dibi Als antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone BRON: ”Op Twitter wenst hij het vijftal toe dat zij bij een bezoek aan een terras een uur op hun beurt moeten wachten, in het Engels bediend worden en aan hun consumpties buikgriep overhouden.” THE RIGHTS FORUMPOWNEWS BESCHULDIGT TOFIK DIBI ONGEFUNDEERD VANANTISEMITISME4 JUNI 2021https://rightsforum.org/nieuws/pownews-beschuldigt-tofik-dibi-ongefundeerd-van-antisemitisme/ ZIE OOK ALS BRON VOOR TWEET TOFIK DIBI YOUTUBE.COM https://www.youtube.com/watch?v=RgQmAVtjOegREL ROND TOFIK DIBI NA KAKKERKAK-TWEET ISRAEL [16] LEES HET INTERVIEW
”Op bijeenkomsten die door onder anderen Basebya zouden zijn georganiseerd, werden de mannen toegesproken en werden liederen gezongen, aldus justitie. Die hadden niet alleen als doel om de militie op te warmen voor geweld tegen de ‘kakkerlakken’ – ‘inyenzi’ – zoals Tutsi’s werden genoemd, maar ook om hen bang te maken.” ADLEVENSLAG GEEIST TEGEN GENOCIDEVERDACHTEYVONNE B. https://www.ad.nl/buitenland/levenslang-geeist-tegen-genocideverdachte-yvonne-b~a0fc9602/
De 65-jarige Yvonne Basebya moet levenslang de gevangenis in van het Openbaar Ministerie (OM). Donderdag eiste het OM bij de rechtbank in Den Haag de uiterste vrijheidsstraf omdat de vrouw in 1994 in Rwanda zou hebben meegedaan aan de genocide op de Tutsi-bevolking. Bij die genocide, die voortkwam uit een burgeroorlog die in 1990 was uitgebroken, werden in 1994 in ongeveer 100 dagen 600.000 tot 800.000 Tutsi’s en gematigde Hutu’s vermoord. De Hutu’s zagen de Tutsi’s als vijand van de staat en vereenzelvigden hen met het Rwandese Patriottistisch Front, dat tegen het overheidsleger streed. Het verwerd onder Hutu’s tot een ideologie om alle Tutsi’s te willen uitroeien. Begin april 1994 mondde dat uit in een bloedige geweldsorgie.
Volgens het OM heeft Basebya twee jaar lang een militie van jonge mannen geleid, die werden opgehitst om Tutsi’s aan te vallen. Op bijeenkomsten die door onder anderen Basebya zouden zijn georganiseerd, werden de mannen toegesproken en werden liederen gezongen, aldus justitie. Die hadden niet alleen als doel om de militie op te warmen voor geweld tegen de ‘kakkerlakken’ – ‘inyenzi’ – zoals Tutsi’s werden genoemd, maar ook om hen bang te maken. Dat Basebya niet zelf een kapmes of knuppel ter hand heeft genomen, maakt haar niet minder verantwoordelijk, vindt het OM.
Drijvende kracht Sterker nog: ze was de drijvende kracht achter de orgie van geweld in haar woonomgeving, vindt de officier van justitie. ‘En daarmee een van de meest verantwoordelijken daarvoor.’ Ze woonde in de wijk Gikondo van de hoofdstad Kigali. Dat ze relatief rijk was en goed opgeleid doet haar zaak ook geen goed, zo meent het OM. Ze kon nadenken en, doordat ze geen analfabeet was en en niet financieel afhankelijk, haar eigen keuzes maken. ‘En dat heeft ze gedaan’, aldus het OM.
Basebya is volgens justitie ‘een echte dader’. ‘Juist bij zware delicten zijn het de echte plegers die achter de schermen blijven en anderen het vuile werk laten doen.’ De vrouw zou achter drie moorden zitten die justitie ziet als genocide, omdat ze passen in het streven alle Tutsi’s uit te roeien. Verder beschuldigt justitie haar onder meer van nog een ‘gewone’ moord, van poging tot genocide, aanzetten tot genocide en bedreiging van Tutsi’s. EINDE ARTIKEL [21] LEIDRAAD VOOR DE JOURNALISTIEK https://www.rvdj.nl/leidraad
LeidraadDe Raad voor de Journalistiek heeft een Leidraad vastgesteld, waarin wordt beschreven wanneer sprake is van zorgvuldige journalistiek en wanneer niet.De Leidraad is ook te downloaden als Pdf-bestand.Mag een journalist iemands privacy schenden? Wanneer dient een journalist wederhoor toe te passen? Kan een geïnterviewde erop staan dat de tekst die hij of zij vóór publicatie ter inzage heeft gekregen, wordt gewijzigd? Moet een journalist die een gesprek opneemt om er delen van te kunnen uitzenden, dit altijd van tevoren laten weten? Mag een columnist of een cartoonist iemand beledigen? Aan welke voorwaarden moet een embargo voldoen?Het beoordelen van klachten is de voornaamste taak van de Raad. De Raad baseert zich in zijn werk op de Leidraad, die aan iedereen – zowel binnen het vakgebied als aan het publiek – duidelijk maakt wat van journalisten en goede journalistiek mag worden verwacht.De Leidraad gaat uit van een paar belangrijke principes: goede journalistiek is waarheidsgetrouw en nauwgezet, onpartijdig en fair, controleerbaar en integer. Zij laat zich toetsen en gaat op open wijze om met opmerkingen, reacties en klachten.Zelfregulering is belangrijk, zeker voor journalisten en ‘de’ journalistiek. Media spelen een belangrijke rol in de samenleving, op veel manieren en op een groot aantal platforms. Zij controleren gezag en organisaties, instituties en bedrijven. Ze spelen een belangrijke rol in het democratische proces. Goede journalistiek kan alleen in volle vrijheid en onafhankelijkheid worden verricht. Daar hoort verantwoording en transparantie bij. Zelfregulering is de beste manier om hier vorm en inhoud aan te geven. De Raad voor de Journalistiek is uitdrukking en instrument van die zelfregulering.In 2007 heeft de Raad zijn eerste Leidraad gepresenteerd, die in de jaren daarna op enkele punten is gewijzigd. Net als de journalistiek heeft de Leidraad onderhoud nodig. Daarom heeft de Raad zijn Leidraad in 2015 herschreven en aangepast, met het oog op de huidige digitale tijd. Daarbij volgt de Leidraad de herkenbare journalistieke weg: van idee, via research en registratie, tot publicatie, transparantie en reactie. In juni 2018 is in punt A. van de Leidraad een passage toegevoegd waarin tot uitdrukking is gebracht dat kwetsbare groepen extra bescherming verdienen. In december 2019 is de norm ten aanzien van bronbescherming verruimd. In mei 2021 zijn criteria toegevoegd voor verzoeken tot anonimisering.De Raad zal regelmatig bezien of er aanleiding is de Leidraad aan te passen. Journalistieke normen liggen immers niet voor de eeuwigheid vast. De Leidraad moet daarom voortdurend onderwerp van gesprek en discussie zijn. file:///C:/Users/Essed/Downloads/Leidraad%20-%20aanpassing%202021%20(1).pdf
Reacties uitgeschakeld voor NA REACTIE OP BRIEF POWNED/DEFINITIEVE EN GEHANDHAAFDE KLACHT BIJ NPO OMBUDSVROUW TEGEN DE TENDENTIEUZE POWNED JOURNALISTIEK OVER TOFIK DIBI TWEETS
DE ZAAK TOFIK DIBI/”KAKKERLAKKEN” EN ”BUIKGRIEP” TWEETSREACTIE AAN POWNED
MISDADEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTINGVERWOESTING VAN GAZA
BEZETTINGSTERREUR foto Oda Hulsen Hebron 2 mei 2017/Verwijst naar foto van een Palestijnse jongen, die tegen de muur wordt gezet doorIsraelische soldaten, die hem toeriepen ”Where is your knife!”/Later vrijgelaten
NB Het is dus NIET de foto van een Palestijnse jongen, die bij de kraag wordt gegrepen
Hierop heeft Powned gereageerd bij monde van eindredacteur de heer Alting: Omdat ik gelegenheid geef tot hoor en wederhoor, hieronder de reactievan de heer Alting, met daaronder mijn reactie. Overigens dien ik alsnog een klacht bij de Ombudsvrouw in, waarover meerop mijn websiteHoud deze dus op de hoogte Astrid Essed REACTIE VAN POWNED AAN ASTRID ESSED
On Friday, June 11, 2021, 10:47:40 AM GMT+2, Robert Alting <robert@powned.tv> wrote:
Dag mevrouw,
Er kwam een klacht bij ons binnen over het item over Tofik Dibi. Hierbij de reactie. Dibi is benaderd voor reactie, maar op onze uitnodiging zijn kant het verhaal te vertellen is niet gereageerd. Dat is zijn goed recht. Verder hebben wij mensen uit de Joodse gemeenschap benaderd die wij zeer kundig achtig om te reageren over ophef in de Joodse gemeenschap. In dit geval ging het over tweets van Tofik Dibi die hij na een pro-Israël-demonstratie de wereld in stuurde en waar Annabel Nanninga in de gemeenteraad van Amsterdam vragen over had gesteld. Deze tweets hebben wij in het item laten zien en deskundigen op laten reageren. Daarnaast is de voxpop een gangbaar journalistiek-instrument om in te zetten om de ‘stem van het volk’ te horen. NOS, Nieuwsuur, RTL Nieuws doen niet anders en wij ook niet. Het conflict Israël vs Palestina is een gevoelig onderwerp, maar dat hoeft volgens mij geen reden te zijn om dit onderwerp niet te behandelen. Over een tal van onderwerpen laten wij duiders, opiniemakers, journalisten en columnisten aan het woord. In die zin zijn wij niet anders dan BEAU, OP1, Nieuwsuur, De Telegraaf of welk ander journalistiek medium dan ook. Als Dibi volgende week weer tweets de wereld instuurt die online voor ophef zorgen dan zullen wij weer duiders oplijnen. Het enige dat ons misschien te verwijten valt is dat we wellicht expliciet hadden moeten benoemen dat Dibi niet bereikbaar was voor commentaar. Daarnaast is het denk ik goed om te vermelden dat wij groot belang hechten aan een pluriform medialandschap waarin alle geluiden gehoord mogen en zelfs moeten worden.
Mvg,– Robert AltingEindredacteur PowNedT: 035-7733434robert@powned.tv
AANEindredacteur PownedDe heer R, Alting Onderwerp:Reactie op mijn klacht aan de NPO Ombudsvrouwover Powned: ”Onjuiste en tendentieuze berichtgeving Pownews over de”’Kakkerlaktweet-Israel” van ex politicus en huidig bestuursadviseur van hetStadsdeel Amsterdam Nieuw West, de heer Tofik Dibi” MIJN BEANTWOORDING VAN DE REACTIE VAN POWNED
Geachte heer Alting, Vriendelijk bedankt voor uw relatief snelle reactie.Alvorens nader in te gaan op uw reactie, in de eerste plaats een woordvan waardering voor het feit, dat u zich in die zin aan de beginselenvan goede journalistiek gehouden hebt [ik verkies u hierin dus op uwwoord te geloven, want ik heb het niet nader kunnen checken bij Dibi], dat u, volgens uw eigen zeggen, de heer Dibi de kans gegeven hebt, zijn kantvan het Verhaal te belichten.Wel had u dat wel kunnen vermelden in uw nieuwsitem, zoals u zelf ookin uw schrijven aan mij hebt toegegeven. REACTIE Nu mijn verdere reactie aan uw adres, want hiermee is de kous nog niet af!Hiervoor citeer ik uw schrijven: U schrijft:”Daarnaast is de voxpop een gangbaar journalistiek-instrument om in te zetten om de ‘stem van het volk’ te horen. NOS, Nieuwsuur, RTL Nieuws doen niet anders en wij ook niet. Het conflict Israël vs Palestina is een gevoelig onderwerp, maar dat hoeft volgens mij geen reden te zijn om dit onderwerp niet te behandelen. Over een tal van onderwerpen laten wij duiders, opiniemakers, journalisten en columnisten aan het woord. In die zin zijn wij niet anders dan BEAU, OP1, Nieuwsuur, De Telegraaf of welk ander journalistiek medium dan ook” Het simpele feit, dat uw Omroep Voxpop heeft ingezet aLls journalistiek instrument en dat u het onderwerp ”Israel-Palestina” wilt inzetten in uw uitzendingen, is natuurlijk geen enkel punt en bezwaar en als u mijn klachtbriefgoed gelezen hebt, hebt u ook kunnen zien, dat het mij daar helemaal niet om ging!Waar het MIJ om ging was om de onjuiste, oneerlijke en tendentieuze wijze waarop u dat deed.En ja, ook uw partijdigheid.Daarop kom ik zometeen terug Zie voor mijn originele brief trouwens helemaal onderinOf deze links, direct onder deze brief TENDENTIEUZE BERICHTGEVING/ANTI-SEMITISME Het tendentieuze in uw berichtgeving bestaat eruit, dat u iets als anti-semitisch bestempelt, dat het niet is, te weten de bewuste tweets van Tofik Dibi Uw presentratrice begint het interview [hieronder voor u weergegeven en getranscribeerd] met ””Een opvallende tweet van de altijd zo woke Tofik Dibi:Hij twitterde er lustig op los en het had een opvallend anti-semitisch karakter….”En als wij dan gaan kijken naar het ”anti-semitische” karakter van deze Tweet, wat lezen wij dan, Geachte Eindredacteur, gepresenteerd in het Powned interview?”Tofik@Tofik DibiAls antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone” JUIST!Ik neem niet de moeite, u uit te leggen, dat dit niet anti-semitisch is, wantdat weet u zelf heel goedZoek anders maar de definitie van anti-semitisme op.Wat ik nog kwalijker vind, is dat u in het interview suggereert, dat de ”kakkerlakken” tweet eveneens antisemitisch zou zijnZiehier de kakkerkakkentweet:”Als antwoord op @TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone” En dit was, wat Dibi zelf opmerkte over de kakkerlakkentweet en wat u zelf had kunnen weten of wellicht al wist? https://twitter.com/tofikdibi?lang=en
Tofik@TofikDibi·May 28Dit moet helaas ff vanwege laster van @bartlvink@Esther_Voet& @KemalRijken. De kakkerlakken-meme was een sneer naar de Telegraaf en zijn reaguurders. Zie hier de caption ‘Je tl zodra iemand van de T je adresseert’, een verwijzing naar trollen. Natúúrlijk niet naar joodse mensen
Vervolgens laat u dan bepaalde mensen vanuit de Joodse Gemeenschap reageren op een Tweet, die NIET anti-semitisch is en bevestigt daarmee nogmaals de indruk, dat met ”kakkerlakken” , Joden worden bedoeld endat is niet alleen tendentieus van uw Omroep.Dat is zeer kwalijk. UW PARTIJDIGHEID Hoor en wederhoor, een van de basisprincipes voor goede journalistiekHoewel u die, volgens uw zeggen [waarvan ik in eerste instantie uit wil gaan]hebt toegepast naar Tofik Dibi persoonlijk toe, is daarvan geen sprake bij de selectie van uw geinterviewden uit de Joodse Gemeenschap U schrijft”Verder hebben wij mensen uit de Joodse gemeenschap benaderd die wij zeer kundig achtig om te reageren over ophef in de Joodse gemeenschap. In dit geval ging het over tweets van Tofik Dibi die hij na een pro-Israël-demonstratie de wereld in stuurde en waar Annabel Nanninga in de gemeenteraad van Amsterdam vragen over had gesteld. Deze tweets hebben wij in het item laten zien en deskundigen op laten reageren” Nog los van het feit, of ik mevrouw Hanna Luden [Cidi] en mevrouw Esther Voet als ”deskundigen” zou willen aanmerken [dat is uw keuze], bent u absoluut partijdig!Want beide dames zijn vertegenwoordigsters van uitgesproken pro Israel clubs en dat mag natuurlijk, maar het is geen dwarsdoorsnee van de Joodse Gemeenschap!Want waarom geen mensen van EAJG [Een Ander Joods Geluid] [1] benaderd of geinterviewd, die een veel kritischere houding tegenover Israel aannemen? ANNABEL NANNINGA?/LAAT ME NIET LACHEN En dan tenslotte nog dit:U schrijft ”In dit geval ging het over tweets van Tofik Dibi die hij na een pro-Israël-demonstratie de wereld in stuurde en waar Annabel Nanninga in de gemeenteraad van Amsterdam vragen over had gesteld.” Meneer Alting, een verwijzing naar Annabel Nanninga is ronduit belachelijk,want zij is wel de laatste, die echt of vermeend anti-semitisme van anderenaan de kaak te stellenIk neem aan, dat u toch wel op de hoogte bent van een aantal tweets van deze dame, die ronduit anti-semitisch zijn?Ik citeer”MOOIE OVENS VAN HITLER HUMOR EINSATZGRUPPEGAS GEVEN ALS JE EEN JOOD ZIETHEIL HITLER ROEPEN IS OP ZICHZELFVOL-KO-MEN ONGEVAARLIJK MEIN KAMPF: JE LEEST 6 BLADZIJDEN EN JE HEBTMETEEN ZIN OM JODEN TE VERGASSEN NU EVEN WAT MEIN KAMPFEN KOPEN,JE KAN NIET VROEG GENOEG BEGINNEN METKERSTCADEAUS, STI-HILLE NACHT, SIEGHEILIGE NACHT [OVER 4 MEI HERDENKING]WAT ZIJN JULLIE STILIS ER IEMAND DOOD OF ZO? [2] EN TENSLOTTE Voor het laatst u geciteerd: ”Als Dibi volgende week weer tweets de wereld instuurt die online voor ophef zorgen dan zullen wij weer duiders oplijnen.” Natuurlijk mag dat en is dat uw recht als journalistiek medium, maar dan voldoen aan de journalistieke richtlijnen graag! EPILOOG Uit bovenstaande zult u kunnen constateren, dat ik uw verdediging maag mager vond.Alleen op het punt van ”hoor en wederhoor” wat betreft de persoon vanTofik Dibi hebt u een punt.Maar het aspect van de tendentieuze en oneerlijke berichtgeving vande door u ten onrechte als ”anti-semitisch” neergezette tweets van Tofik Dibi blijft overeind staan.Daarom zal ik alsnog tegen u een klacht indienen bij de NPO Ombudsvrouw, naar wie deze mail ook cc gaat.Over de exacte klacht zal ik u ook cc op de hoogte houden. Ik spreek alsnog de Euit, dat u uw journalistieke berichtgeving inde toekomst verbetert.
https://www.youtube.com/watch?v=RgQmAVtjOegREL ROND TOFIK DIBI NA KAKKERKAK-TWEET ISRAEL Tekst [Interview Powned] ”[: ”…Dat hij niet weet, dat Arabische inwoners in dat gebied nota benenaar Tel Aviv emigreren, omdat ze daar hun leven niet zeker zijn. Dus hoe werkt dat in dat hoofd?” [POWNEWS][Interviewster]”Een opvallende tweet van de altijd zo woke Tofik Dibi:Hij twiiterde er lustig op los en het had een opvallend anti-semitisch karakter…. [Presentratrice presenteert in beeld een tweet van Tofik Dibi met als tekst: Tofik@Tofik Dibi Als antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone [Vervolg presentratrice 0.23] ”De vraag is:Moet dit verhaal een staartje krijgen?”[Hanna Luden, directrice van het CIDI]:”Ik was verbijsterd, ik ben eigenlijk geschokt.Want ik heb zoiets van die tweets die….hij probeertneem ik aan, hoop ik, dat hij probeert kritiek te uiten, maar het kwamover als haat, niet als kritiek en dat is precies het probleem.”[Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Het was werkelijk buiten alle perken, hij had het over…dat iemensen, die bij de demonstratie waren geweest voor Israel, dat ie diebuikpijn toewenste en hij had het ook nog een keertje over….. [Er komt een screenshot van een Tweet van Tofik Dibi in beeld, zie teksthieronder] Tofik@ TofikDibiAls antwoord op @TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone [Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”…..kakkerlakken. Nou weten we allemaal dat kakkerlakkenongedierte is, het is een ding dat vaak bij antisemieten wordtgenoemd he, Joden zijn kakkerlakken, dus ik stond wel eenbeetje versteld.”[Een voorbijgangster]”Je ziet hier veel Joodse mensen lopen met keppeltjes en zo,maar ik heb begrepen, dat er ook….keppeltje niet durven opte houden, omdat ze bang zijn voor problemen.”[Een voorbijganger] ”Onbegrijpelijk, dat de Gemeente toch eigenlijk zelf eh, in huneigen, hoe noem je dat, personeelsbestand, dat eens moet aankaarten.”[Hanna Luden, directrice van het CIDI]: ”Het is natuurlijk een ex politicus, het is een hoge ambtenaar in Amsterdam,het is een boegbeeld in dezen, en dan moet je goed op je woorden engoed op je beelden passen.”[Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Ik begrijp niet wat er in het hoofd van Tofik Dibi omgaat.Hij is binnen de Marokkaanse gemeenschap, staat hij bekend bijvoorbeeldom zijn homosexualiteit, dat hij daar openlijk voor uitkomt, hulde, hulde!, maarhij heeft, hij zegt dingen over Israel, waarvan ik denk, man, heb je ook ooit als homosexueel in Gaza rondgelopen, of in Ramallah rondgelopen.Ik denk, dat hij niet weet, dat Arabische inwoners in dat gebied nota benenaar Tel Aviv emigreren, omdat ze daar hun leven niet zeker zijn, dus hoe werktdat in dat hoofd?[Een voorbijgangster]:”Ik vind het belachelijk, maar ja, heel veel moslims denken er zo over, denk ikJe ziet ook dat in Amsterdam hier ook niet opgetreden wordt, als er vanalles geroepen wordt bij demonstraties tegen de Joden.En dan zeggen ze ”ja, anders gaat het escaleren” , maar ik denk, ik vindhet belachelijk, dat het zomaar kan.”[Hanna Luden, directrice van het CIDI] :’Hij moet heel helder afstand nemen van ….. die zaken, daar moet hij echt heel helder afstand nemen.Nou hoop ik, dat hij het ook gaat doen, want uiteindelijk hebben we met zijn allen als samenleving veel meer aan een discussie, gesprekken, dan aan elkaarcancelen de hele tijd.”[Interviewster vraagt een voorbijgangster]: ”Denkt u, dat hij ook, eh ja, berispt gaat worden of een straf krijgt?”[Voorbijgangster]:”Ik denk het niet. ik denk dat Femke Halsema daar zelf heel uitgesprokenmeningen over heeft …”[Interviewster]”Ja….”[Voorbijgangster]:”En zelf ook met twee maten meet.Maar ja, dat is mijn persoonlijke mening.”[In beeld komen twee opgeplakte posters:Onbekend maakt onbemind?Lees het Joods Tijdschrift 2020-2021 EN daarnaast hangend: ”Buitenreclame geeft geen vervelende pop”[Met bloemetjesachtergrond [Voorbijganger]”De mensen zouden eigenlijk door een aantal mensen gehoord moeten worden, in het openbaar”[Voorbijganger, andere dan voorafgaande]:”Uit de functie zetten. Of excuus aanbieden of anders uit de functie.”[ Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Ik denkt, dat het een …straf wordt. Ik heb het gevoel, dat Tofik Dibi nietvoor niets zit op de plek waar hij nu zit, weet je, het hypocriete is ook, datTofik Dibi zich voorstaat op bestrijden van anti-semitisme aan de ene kanten aan de andere kant doet hij het zelf.Dus dit is totaal hypocriet, waarmee hij bezig is.” EINDE INTERVIEW POWNEWS
OORSPRONKELIJKE KLACHTMAIL NAAR DE NPO OMBUDSVROUW Astrid Essed Mon, Jun 7, 2021 at 8:56 AMTo: “ombudsman@npo.nl” <ombudsman@npo.nl>Cc: “redactie@powned.tv” <redactie@powned.tv>AAN:NPO OMBUDSVROUWMevrouw M. SmitOnderwerp: Onjuiste en tendentieuze berichtgeving Pownews overde ”Kakkerlak Tweet-Tweet Israel” van ex politicus en huidig bestuursadviseur van het Stadsdeel Amsterdam Nieuw West, de heer Tofik Dibi
Geachte mevrouw Smit, Ik heb in de loop der jaren veel slechte en tendentieuze berichtgevingde revu zien passeren, over allerhande onderwerpen, maar dit slaat werkelijkalles en daarom-dat zeg ik maar alvast vooraf- verwacht en eis ik van u, dat uhiertegen optreedt, met name omdat het Pownews betreft:Raadt u het al?Hebt u er al meer mails en berichten over ontvangen?Ik hoop van wel DE ZAAK TOFIK DIBIWAT IS ER HIER AAN DE HAND? Wat ik van de achtergronden weet, is het volgende:Naar aanleiding van het Israelische optreden in het bezette Oost-Jeruzalem en het tevens bezette Gaza [1], vonden er een aantal demonstraties plaats,waaronder een pro Israelische, op 20 mei jongstleden, georganiseerddoor het CIDI onder het mom van ”Voor Israel, tegen Hamas” [2], waaraan ookvijf Tweede Kamerleden deelnamen [van de partijen PVV, SGP, Christen-Unie,Groep van Haga en JA21] [3]Ook lieten de Kamerleden zich fotograferen, omwikkeld inIsraelische vlaggen. [4] Ex politicus Tofik Dibi, solidair met de Palestijnse zaak [5], uitte zijnafkeer van dit alles met de volgende Tweet op zijn Twitteraccount: ”Tofik@Tofik DibiAls antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone. ” [6] Uit mijn informatie blijkt, dat Dibi daarop forse haatmail over zich heenkreeg [7], waaronder een aanval van Telegraaf journalist Mike Muller [8] En dan weer naar aanleiding van de aanval van Telegraaf journalistMike Muller kwam Tofik Dibi met de geruchtmakende ”kakkerlakken tweet” ” Als antwoord op @TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone” [9] VOORAF GEZEGD: Beide Tweets vind ik persoonlijk kinderachtig en weinig verheffend.Zeker een ex politicus zou beter moeten weten. Ik persoonlijk ben een verklaard tegenstander van de Israelische bezettings enapartheidspolitiek [10], maar ik erken volledig het recht van mensen,die daar anders over denken en ergo pro Israel zijn, om te demonstreren.Het getuigt van weinig stijl om ze ziektes te gaan toewensen.En ook verwijzingen naar kakkerlakken, in casu Telegraafjournalisten en/of Telegraafhetzes, zijn onacceptabel. POWNEWS BERICHTRGEVINGATENDENTIEUS MAAR DAT GEZEGD HEBBENDE: Dat geeft nieuwsprogramma nog niet het recht, de hele zaak te gaanverdraaien en erger nog: Een tendentieus, leugenachtig en absoluut onacceptabel nieuwsitem te maken,waarin Tofik Dibi’s Tweets totaal uit zijn verband worden gerukt enzij als anti-semitisch worden gebrandmerkt.Dat is niet alleen tendentieus, het zijn gewoon aperte LEUGENS! POWNEWS[POWNED] INTERVIEWNaar het Interview, dat ik onder noot 11 keurig voor u heb getranscribeerd: DE BUIKGRIEP TWEET Al bij het begin van de uitzending begint de Pownews, bij mondevan de interviewster, met haar beschuldiging: Ik citeer:”’Een opvallende tweet van de altijd zo woke Tofik Dibi:Hij twiiterde er lustig op los en het had een opvallend anti-semitisch karakter….Waarna de buikgriep” tweet in beeld wordt gebracht [12]Daarna merkt de interviewster op:””De vraag is:Moet dit verhaal een staartje krijgen?” [13] NOW WAIT A MINUTE!De buikgriep tweet is kinderachtigDe buikgriep tweet is smakeloos Maar wat heeft dat met anti-semitisme te maken?Anti-semitisme is immers:”Discriminatie en racistische behandeling van Joden op basis van hunetniciteit en religie.” [14]Waar in deze tweet is het woord ”Jood” gevallen of is er naar Jodenverwezen?Lees nog eens de Tweet:”Tofik@Tofik DibiAls antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in het Engels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone. ‘ [15] De reacties zijn voorspelbaar:Zowel mevrouw H Luden [directrice van het Cidi] als mevrouw E Voet[hoofdredactrice van het Nieuw Israelitisch Weekbklad], die worden geinterviewd, gaan vrolijk met de anti semitisme beschuldigingen van Pownews mee. [16] KAKKERLAKKEN TWEET Nog erger vind ik de Pownews hetze over de zogenaamde ”Kakkerlakken Tweet” door Pownews ook genoemd de ”Kakkerlakken Tweet Israel” [17], terwijl er door hem geen enkele link werd gelegd tussen Israel enkakkerlakken, maar in verband werd gebracht met de Telegraaf aanval.Lees maar over wat ik er in bovenstaande over gezegd heb. Maar veel, veel erger dan Israel vind ik de link, die Pownews legt tussende mogelijke associatie, door Dibi, van Joden met kakkerlakken:Dat dit door Pownews bewust is gedaan, is goed te zien aan de reactievan mevrouw Voet [hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad] Ik citeer haar in het Pownews interview:””Het was werkelijk buiten alle perken, hij had het over…dat ie mensen, die bij de demonstratie waren geweest voor Israel, dat ie die buikpijn toewenste en hij had het ook nog een keertje over…..[Er komt een screenshot van een Tweet van Tofik Dibi in beeld, zie teksthieronder] Tofik@ TofikDibiAls antwoord op @TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone [Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”…..kakkerlakken. Nou weten we allemaal dat kakkerlakkenongedierte is, het is een ding dat vaak bij antisemieten wordtgenoemd he, Joden zijn kakkerlakken, dus ik stond wel een beetje versteld.” [18]Dat de dame in kwestie versteld zou staan als Dibi ECHT Joden metkakkerlakken had geassocieerd, is meer dan logisch en dat zou absoluut onacceptabel zijn en ja, anti-semitisch, maar het is gewoon NIET waar en dat weet Pownews heel goed!Dat Pownews daarnaast voorbijgangers interviewde, die natuurlijk ookeen geheel vertekend beeld kregen voorgespiegeld, is meer dan griezelig en zelfs gevaarlijk te noemen. [19]Het enge aan het door Pownews verdraaide kakkerlakkenbeeld wordt nog versterkt door de genocide in Rwanda in de jaren negentig, toen de vervolgde bevolkingsgroep, de Tutsi’s, ook werden afgeschilderd als ”kakkerlakken” [20]POWNEWS BERICHTGEVINGBSCHENDING VAN HOOR EN WEDERHOORNaast genoemde tendentieuze en ronduit leugenachtige Pownewsberichtgeving rond de Tofik Dibi Tweet heeft Pownews zich ook nogschuldig gemaakt aan een andere ernstige journalistieke misser:Het niet toekennen van het recht op Hoor en WederhoorWant niet alleen werden alleen mensen, die het politiek met Dibi oneens waren over Israel [mevrouw Voet en mevrouw Luden] aan het woord gelaten, wat erger is, is het feit, dat Dibi zelf niet de kans kreeg, zich te verdedigen.En zeker met zoiets ernstigs als een anti semitisme beschuldiging had datzeker het geval moeten zijn.POWNEWS BERICHTGEVINGCLEUGENACHTIGEen belangrijke derde pijler waarin Pownews ernstig en bewustde fout in is gegaan, is het absolute leugenachtige karakter van het nieuwsitemDat is in strijd met een belangrijk criterium uit de ”Leidraad voor deJournalistiek” [21]”De Leidraad gaat uit van een paar belangrijke principes:”Goede journalistiek is waarheidsgetrouw en nauwgezet.” [22]Nu, mevrouw Smit:Ronduit LEUGENS heeft Pownews hier gedebiteerd, door een”Buikgriep Tweet” van Dibi, die weliswaar niet van bon ton getuigde,”anti-semitisch” te noemen, terwijl het woord ”Jood”, noch enige”Jodenhaat” erin voorkwam!”’Tofik@Tofik DibiAls antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone. ” [23] Door een ”kakkerlaktweet” door te laten gaan voor ”anti-semitisch” of[wat ook niet zo was], een associatie suggererend met Israel, terwijl deze sloeg op een reactie van Dibi op een Telegraaf aanval”’ Tofik@TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone” [24]Waar is hier een verwijzing naar Joden?Waar naar Jodenhaat?Waar naar Israel? Tijd, dat een dergelijke vorm van leugenachtige voorstellingen van zakenwordt aangepakt!En dat kan en moet gebeuren door u, mevrouw de Ombudsvrouw!Het is UW taak! SAMENVATTEND De Pownews berichtgeving inzake de Tofik Dibi Tweets en zijn persoonis ronduit onethisch, demoniserend, tendentieus, leugenachtig en doet geen recht aan het fundamentele journalistieke principe”Hoor en Wederhoor”Daarom is dit Pownews item in flagrante strijd met de Leidraad voorde Journalistiek [25] en derhalve een taak voor u als Ombudsvrouw, Mevrouw Smit, om handelend en disciplinair op te treden Ik ga ervan uit, dat u bovenstaande schending van de journalistiekeethiek serieus neemt en daadwerkelijk in actie zult komen Vriendelijke groeten Astrid EssedAmsterdam NOTEN VOOR UW GEMAK EEN LINK NAAR DE NOTEN https://www.astridessed.nl/noten-1-t-m-25-bij-brief-aan-npo-ombudsvrouw-over-de-zaak-tofik-dibi/
GAZA NOG STEEDS BEZET GEBIED, VOLGENS INTERNATIONAAL RECHT:ZIE
”Under the “disengagement” plan endorsed Tuesday by the Knesset, Israeli forces will keep control over Gaza’s borders, coastline and airspace, and will reserve the right to launch incursions at will. Israel will continue to wield overwhelming power over the territory’s economy and its access to trade.“The removal of settlers and most military forces will not end Israel’s control over Gaza,” said Sarah Leah Whitson, Executive Director of Human Rights Watch’s Middle East and North Africa Division. “Israel plans to reconfigure its occupation of the territory, but it will remain an occupying power with responsibility for the welfare of the civilian population.”HUMAN RIGHTS WATCHISRAEL: DISENGAGEMENT WILL NOTEND GAZA OCCUPATION https://www.hrw.org/news/2004/10/28/israel-disengagement-will-not-end-gaza-occupation TROUWNIEUW DIEPTEPUNT: ZEKER 26 DODEN BIJ ISRAELISCHEAANVAL OP WONING VAN HAMASLEIDER16 MEI 2021 https://www.trouw.nl/buitenland/nieuw-dieptepunt-zeker-26-doden-bij-israelische-aanval-op-woning-van-hamasleider~b3ec7c35/ [2] CIDI MANIFESTATIE VOOR ISRAEL IN DEN HAAG20 MEI 2021https://www.cidi.nl/cidi-manifestatie-voor-israel-in-den-haag/
CIDI heeft met een manifestatie in Den Haag de politiek opgeroepen om achter Israels recht te staan om zijn burgers te beschermen tegen de aanhoudende dreiging van raketbeschietingen door Hamas vanuit de Gazastrook. Honderden mensen kwamen bijeen om hun solidariteit met Israel te tonen.
Op dezelfde middag debatteren leden van de Tweede Kamer met buitenlandminister Stef Blok over de huidige geweldsexplosie in Israel. CIDI en CIJO, in samenwerking met Christenen voor Israel, riepen voorafgaand aan het debat de solidariteitsmanifestatie bijeen om een signaal af te geven aan de Nederlandse politiek.Het conflict tussen Israel en Hamas woedt nu al meer dan een week. Er zijn ruim 4.000 raketten op Israelische burgers afgeschoten door Hamas en Islamitische Jihad. Israels zelfverdediging wordt telkens weer onterecht veroordeeld door een kleine deel van de Tweede Kamer.Een aantal Kamerleden was ook bij de manifestatie aanwezig. CIDI en CVI boden hen een manifest aan met de oproep om de invloed van terreurorganisaties in Europa te bezweren, Israel in zijn recht op zelfverdediging te steunen en antisemitisme grondig te bestrijden.Bij verschillende pro-Palestijnse demonstraties in Nederland werd de terreurgroep Hamas openlijk geprezen, en werd met leuzen opgeroepen om Joden af te slachten. Het mag niet zo zijn dat Joden in Nederland het moeten ontgelden voor het defensiebeleid van Israel.Verschillende sprekers betuigden hun steun voor de oproep van CIDI, waaronder Ronny Naftaniel, voorzitter van het Centraal Joods Overleg, Bakir Lashkari, die als vluchteling uit Irak 45 jaar geleden naar Nederland is gekomen, en rabbijnen Binyomin Jacobs en Tamarah Benima.“Wij laten Israël niet los. Omdat het een democratie is. Omdat het een rechtstaat is. Omdat het een veilig thuis voor de Joden is,” aldus CVI-directeur Frank van Oordt. Koerdisch vluchteling Bakir Lashkari deed een oproep voor “vrijheid, veiligheid en stabiliteit voor Israël. Shalom Israël, shalom Koerdistan!” Rabbijn Tamarah Benima legde het uit: “Vrede is het allerbelangrijkste in het Jodendom. Shalom, we bidden om vrede. Vrede voor iedereen ter wereld.” Zij voegde wel toe: “Maar als er duizenden raketten vanuit een autonoom Urk geschoten werden op Hogeveen, wat zou Nederland dan moeten doen?”Daarom roept CIDI op om Israel te steunen, ook binnen de Europese Unie en de Verenigde Naties.Israel heeft het recht, en ook de plicht, om zijn burgers te beschermen tegen de raketten uit Gaza.Hamas moet als terroristische organisatie aangepakt worden. Zij beoogt de vernietiging van de staat Israel en offert de bevolking van Gaza daarvoor op.De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties moet opgeroepen worden het recht op zelfverdediging van Israel te erkennen.De verwerpelijkheid van antisemitisme is niet-onderhandelbaar. We roepen de Nederlandse regering op om daadkrachtig stappen te ondernemen tegen racisme, antisemitisme en haat.Zoals CIDI adjunct-directeur Naomi Mestrum de manifestatie afsloot: “Wij zijn hier vandaag om te laten zien dat Israël niet alleen staat. Am Yisrael Chai!”
EINDE BERICHT [3]”Onder de aanwezigen zijn ook vijf Tweede Kamerleden van partijen die de gewelddadige Israëlische overheersing van de Palestijnen onvoorwaardelijk steunen: de PVV, SGP, ChristenUnie, Groep Van Haga en JA21.”THE RIGHTS FORUMPOWNEWS BESCHULDIGT TOFIK DIBI ONGEFUNDEERD VANANTISEMITISME4 JUNI 2021https://rightsforum.org/nieuws/pownews-beschuldigt-tofik-dibi-ongefundeerd-van-antisemitisme/
Tofik Dibi is een van degenen die zijn weerzin laat blijken over de solidariteit die de vijf volksvertegenwoordigers aan het Israëlische bezettings- en apartheidsregime betuigen. Op Twitter wenst hij het vijftal toe dat zij bij een bezoek aan een terras een uur op hun beurt moeten wachten, in het Engels bediend worden en aan hun consumpties buikgriep overhouden.Het komt Dibi op Twitter direct op grove verwensingen te staan……….. THE RIGHTS FORUMPOWNEWS BESCHULDIGT TOFIK DIBI ONGEFUNDEERD VANANTISEMITISME4 JUNI 2021https://rightsforum.org/nieuws/pownews-beschuldigt-tofik-dibi-ongefundeerd-van-antisemitisme/ [8] https://twitter.com/_MikeMuller/status/1395811042069041157
[9] Tofik@TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone
BRON Het komt Dibi op Twitter direct op grove verwensingen te staan, en nadat ook Telegraaf-journalist Mike Muller hem aanvalt krijgt hij een bataljon zogenoemde trollen achter zich aan. Daarop plaatst Dibi een foto van kakkerlakken met de verklarende tekst: ‘Je tl [tijdlijn] zodra iemand van de T [Telegraaf] je adresseert.’
REL ROND TOFIK DIBI NA KAKKERKAK-TWEET ISRAEL Tekst [Interview Powned] ”[: ”…Dat hij niet weet, dat Arabische inwoners in dat gebied nota benenaar Tel Aviv emigreren, omdat ze daar hun leven niet zeker zijn. Dus hoe werkt dat in dat hoofd?” [POWNEWS][Interviewster]”Een opvallende tweet van de altijd zo woke Tofik Dibi:Hij twiiterde er lustig op los en het had een opvallend anti-semitisch karakter…. [Presentratrice presenteert in beeld een tweet van Tofik Dibi met als tekst: Tofik@Tofik Dibi Als antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone [Vervolg presentratrice 0.23] ”De vraag is:Moet dit verhaal een staartje krijgen?”[Hanna Luden, directrice van het CIDI]:”Ik was verbijsterd, ik ben eigenlijk geschokt.Want ik heb zoiets van die tweets die….hij probeertneem ik aan, hoop ik, dat hij probeert kritiek te uiten, maar het kwamover als haat, niet als kritiek en dat is precies het probleem.”[Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Het was werkelijk buiten alle perken, hij had het over…dat iemensen, die bij de demonstratie waren geweest voor Israel, dat ie diebuikpijn toewenste en hij had het ook nog een keertje over….. [Er komt een screenshot van een Tweet van Tofik Dibi in beeld, zie teksthieronder] Tofik@ TofikDibi
Als antwoord op @TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone [Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”…..kakkerlakken. Nou weten we allemaal dat kakkerlakkenongedierte is, het is een ding dat vaak bij antisemieten wordtgenoemd he, Joden zijn kakkerlakken, dus ik stond wel eenbeetje versteld.”[Een voorbijgangster]”Je ziet hier veel Joodse mensen lopen met keppeltjes en zo,maar ik heb begrepen, dat er ook….keppeltje niet durven opte houden, omdat ze bang zijn voor problemen.”[Een voorbijganger] ”Onbegrijpelijk, dat de Gemeente toch eigenlijk zelf eh, in huneigen, hoe noem je dat, personeelsbestand, dat eens moet aankaarten.”[Hanna Luden, directrice van het CIDI]: ”Het is natuurlijk een ex politicus, het is een hoge ambtenaar in Amsterdam,het is een boegbeeld in dezen, en dan moet je goed op je woorden engoed op je beelden passen.”[Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Ik begrijp niet wat er in het hoofd van Tofik Dibi omgaat.Hij is binnen de Marokkaanse gemeenschap, staat hij bekend bijvoorbeeldom zijn homosexualiteit, dat hij daar openlijk voor uitkomt, hulde, hulde!, maarhij heeft, hij zegt dingen over Israel, waarvan ik denk, man, heb je ook ooit als homosexueel in Gaza rondgelopen, of in Ramallah rondgelopen.Ik denk, dat hij niet weet, dat Arabische inwoners in dat gebied nota benenaar Tel Aviv emigreren, omdat ze daar hun leven niet zeker zijn, dus hoe werktdat in dat hoofd?[Een voorbijgangster]:”Ik vind het belachelijk, maar ja, heel veel moslims denken er zo over, denk ikJe ziet ook dat in Amsterdam hier ook niet opgetreden wordt, als er vanalles geroepen wordt bij demonstraties tegen de Joden.En dan zeggen ze ”ja, anders gaat het escaleren” , maar ik denk, ik vindhet belachelijk, dat het zomaar kan.”[Hanna Luden, directrice van het CIDI] :’Hij moet heel helder afstand nemen van ….. die zaken, daar moet hij echt heel helder afstand nemen.Nou hoop ik, dat hij het ook gaat doen, want uiteindelijk hebben we met zijn allen als samenleving veel meer aan een discussie, gesprekken, dan aan elkaarcancelen de hele tijd.”[Interviewster vraagt een voorbijgangster]: ”Denkt u, dat hij ook, eh ja, berispt gaat worden of een straf krijgt?”[Voorbijgangster]:”Ik denk het niet. ik denk dat Femke Halsema daar zelf heel uitgesprokenmeningen over heeft …”[Interviewster]”Ja….”[Voorbijgangster]:”En zelf ook met twee maten meet.Maar ja, dat is mijn persoonlijke mening.”[In beeld komen twee opgeplakte posters:Onbekend maakt onbemind?Lees het Joods Tijdschrift 2020-2021 EN daarnaast hangend: ”Buitenreclame geeft geen vervelende pop”[Met bloemetjesachtergrond [Voorbijganger]”De mensen zouden eigenlijk door een aantal mensen gehoord moeten worden, in het openbaar”[Voorbijganger, andere dan voorafgaande]:”Uit de functie zetten. Of excuus aanbieden of anders uit de functie.”[ Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Ik denkt, dat het een …straf wordt. Ik heb het gevoel, dat Tofik Dibi nietvoor niets zit op de plek waar hij nu zit, weet je, het hypocriete is ook, datTofik Dibi zich voorstaat op bestrijden van anti-semitisme aan de ene kanten aan de andere kant doet hij het zelf.Dus dit is totaal hypocriet, waarmee hij bezig is.” EINDE INTERVIEW POWNEWS
[15] Tofik@Tofik Dibi Als antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone BRON: ”Op Twitter wenst hij het vijftal toe dat zij bij een bezoek aan een terras een uur op hun beurt moeten wachten, in het Engels bediend worden en aan hun consumpties buikgriep overhouden.” THE RIGHTS FORUMPOWNEWS BESCHULDIGT TOFIK DIBI ONGEFUNDEERD VANANTISEMITISME4 JUNI 2021https://rightsforum.org/nieuws/pownews-beschuldigt-tofik-dibi-ongefundeerd-van-antisemitisme/ ZIE OOK ALS BRON VOOR TWEET TOFIK DIBI YOUTUBE.COM https://www.youtube.com/watch?v=RgQmAVtjOegREL ROND TOFIK DIBI NA KAKKERKAK-TWEET ISRAEL [16] LEES HET INTERVIEW
”Op bijeenkomsten die door onder anderen Basebya zouden zijn georganiseerd, werden de mannen toegesproken en werden liederen gezongen, aldus justitie. Die hadden niet alleen als doel om de militie op te warmen voor geweld tegen de ‘kakkerlakken’ – ‘inyenzi’ – zoals Tutsi’s werden genoemd, maar ook om hen bang te maken.” ADLEVENSLAG GEEIST TEGEN GENOCIDEVERDACHTEYVONNE B. https://www.ad.nl/buitenland/levenslang-geeist-tegen-genocideverdachte-yvonne-b~a0fc9602/
De 65-jarige Yvonne Basebya moet levenslang de gevangenis in van het Openbaar Ministerie (OM). Donderdag eiste het OM bij de rechtbank in Den Haag de uiterste vrijheidsstraf omdat de vrouw in 1994 in Rwanda zou hebben meegedaan aan de genocide op de Tutsi-bevolking. Bij die genocide, die voortkwam uit een burgeroorlog die in 1990 was uitgebroken, werden in 1994 in ongeveer 100 dagen 600.000 tot 800.000 Tutsi’s en gematigde Hutu’s vermoord. De Hutu’s zagen de Tutsi’s als vijand van de staat en vereenzelvigden hen met het Rwandese Patriottistisch Front, dat tegen het overheidsleger streed. Het verwerd onder Hutu’s tot een ideologie om alle Tutsi’s te willen uitroeien. Begin april 1994 mondde dat uit in een bloedige geweldsorgie.
Volgens het OM heeft Basebya twee jaar lang een militie van jonge mannen geleid, die werden opgehitst om Tutsi’s aan te vallen. Op bijeenkomsten die door onder anderen Basebya zouden zijn georganiseerd, werden de mannen toegesproken en werden liederen gezongen, aldus justitie. Die hadden niet alleen als doel om de militie op te warmen voor geweld tegen de ‘kakkerlakken’ – ‘inyenzi’ – zoals Tutsi’s werden genoemd, maar ook om hen bang te maken. Dat Basebya niet zelf een kapmes of knuppel ter hand heeft genomen, maakt haar niet minder verantwoordelijk, vindt het OM.
Drijvende kracht Sterker nog: ze was de drijvende kracht achter de orgie van geweld in haar woonomgeving, vindt de officier van justitie. ‘En daarmee een van de meest verantwoordelijken daarvoor.’ Ze woonde in de wijk Gikondo van de hoofdstad Kigali. Dat ze relatief rijk was en goed opgeleid doet haar zaak ook geen goed, zo meent het OM. Ze kon nadenken en, doordat ze geen analfabeet was en en niet financieel afhankelijk, haar eigen keuzes maken. ‘En dat heeft ze gedaan’, aldus het OM.
Basebya is volgens justitie ‘een echte dader’. ‘Juist bij zware delicten zijn het de echte plegers die achter de schermen blijven en anderen het vuile werk laten doen.’ De vrouw zou achter drie moorden zitten die justitie ziet als genocide, omdat ze passen in het streven alle Tutsi’s uit te roeien. Verder beschuldigt justitie haar onder meer van nog een ‘gewone’ moord, van poging tot genocide, aanzetten tot genocide en bedreiging van Tutsi’s. EINDE ARTIKEL [21] LEIDRAAD VOOR DE JOURNALISTIEK https://www.rvdj.nl/leidraad
LeidraadDe Raad voor de Journalistiek heeft een Leidraad vastgesteld, waarin wordt beschreven wanneer sprake is van zorgvuldige journalistiek en wanneer niet.De Leidraad is ook te downloaden als Pdf-bestand.Mag een journalist iemands privacy schenden? Wanneer dient een journalist wederhoor toe te passen? Kan een geïnterviewde erop staan dat de tekst die hij of zij vóór publicatie ter inzage heeft gekregen, wordt gewijzigd? Moet een journalist die een gesprek opneemt om er delen van te kunnen uitzenden, dit altijd van tevoren laten weten? Mag een columnist of een cartoonist iemand beledigen? Aan welke voorwaarden moet een embargo voldoen?Het beoordelen van klachten is de voornaamste taak van de Raad. De Raad baseert zich in zijn werk op de Leidraad, die aan iedereen – zowel binnen het vakgebied als aan het publiek – duidelijk maakt wat van journalisten en goede journalistiek mag worden verwacht.De Leidraad gaat uit van een paar belangrijke principes: goede journalistiek is waarheidsgetrouw en nauwgezet, onpartijdig en fair, controleerbaar en integer. Zij laat zich toetsen en gaat op open wijze om met opmerkingen, reacties en klachten.Zelfregulering is belangrijk, zeker voor journalisten en ‘de’ journalistiek. Media spelen een belangrijke rol in de samenleving, op veel manieren en op een groot aantal platforms. Zij controleren gezag en organisaties, instituties en bedrijven. Ze spelen een belangrijke rol in het democratische proces. Goede journalistiek kan alleen in volle vrijheid en onafhankelijkheid worden verricht. Daar hoort verantwoording en transparantie bij. Zelfregulering is de beste manier om hier vorm en inhoud aan te geven. De Raad voor de Journalistiek is uitdrukking en instrument van die zelfregulering.In 2007 heeft de Raad zijn eerste Leidraad gepresenteerd, die in de jaren daarna op enkele punten is gewijzigd. Net als de journalistiek heeft de Leidraad onderhoud nodig. Daarom heeft de Raad zijn Leidraad in 2015 herschreven en aangepast, met het oog op de huidige digitale tijd. Daarbij volgt de Leidraad de herkenbare journalistieke weg: van idee, via research en registratie, tot publicatie, transparantie en reactie. In juni 2018 is in punt A. van de Leidraad een passage toegevoegd waarin tot uitdrukking is gebracht dat kwetsbare groepen extra bescherming verdienen. In december 2019 is de norm ten aanzien van bronbescherming verruimd. In mei 2021 zijn criteria toegevoegd voor verzoeken tot anonimisering.De Raad zal regelmatig bezien of er aanleiding is de Leidraad aan te passen. Journalistieke normen liggen immers niet voor de eeuwigheid vast. De Leidraad moet daarom voortdurend onderwerp van gesprek en discussie zijn. file:///C:/Users/Essed/Downloads/Leidraad%20-%20aanpassing%202021%20(1).pdf
”BUIKGRIEP” EN ”KAKKERLAKKEN” TWEETS TOFIK DIBI ZIJN NIETANTI-SEMITISCH!/BRIEF AAN NPO OMBUDSVROUW
MISDADEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTINGVERWOESTING VAN GAZA
BEZETTINGSTERREUR foto Oda Hulsen Hebron 2 mei 2017/Verwijst naar foto van een Palestijnse jongen, die tegen de muur wordt gezet doorIsraelische soldaten, die hem toeriepen ”Where is your knife!”/Later vrijgelaten
NB Het is dus NIET de foto van een Palestijnse jongen, die bij de kraag wordt gegrepen
[Deze mailbrief is cc de Redactie van Powned gestuurd!
AAN:NPO OMBUDSVROUWMevrouw M. SmitOnderwerp: Onjuiste en tendentieuze berichtgeving Pownews overde ”Kakkerlak Tweet-Tweet Israel” van ex politicus en huidig bestuursadviseur van het Stadsdeel Amsterdam Nieuw West, de heer Tofik Dibi
Geachte mevrouw Smit, Ik heb in de loop der jaren veel slechte en tendentieuze berichtgevingde revu zien passeren, over allerhande onderwerpen, maar dit slaat werkelijkalles en daarom-dat zeg ik maar alvast vooraf- verwacht en eis ik van u, dat uhiertegen optreedt, met name omdat het Pownews betreft:Raadt u het al?Hebt u er al meer mails en berichten over ontvangen?Ik hoop van wel DE ZAAK TOFIK DIBIWAT IS ER HIER AAN DE HAND? Wat ik van de achtergronden weet, is het volgende:Naar aanleiding van het Israelische optreden in het bezette Oost-Jeruzalem en het tevens bezette Gaza [1], vonden er een aantal demonstraties plaats,waaronder een pro Israelische, op 20 mei jongstleden, georganiseerddoor het CIDI onder het mom van ”Voor Israel, tegen Hamas” [2], waaraan ookvijf Tweede Kamerleden deelnamen [van de partijen PVV, SGP, Christen-Unie,Groep van Haga en JA21] [3]Ook lieten de Kamerleden zich fotograferen, omwikkeld inIsraelische vlaggen. [4] Ex politicus Tofik Dibi, solidair met de Palestijnse zaak [5], uitte zijnafkeer van dit alles met de volgende Tweet op zijn Twitteraccount: ”Tofik@Tofik DibiAls antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone. ” [6] Uit mijn informatie blijkt, dat Dibi daarop forse haatmail over zich heenkreeg [7], waaronder een aanval van Telegraaf journalist Mike Muller [8] En dan weer naar aanleiding van de aanval van Telegraaf journalistMike Muller kwam Tofik Dibi met de geruchtmakende ”kakkerlakken tweet” ” Als antwoord op @TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone” [9] VOORAF GEZEGD: Beide Tweets vind ik persoonlijk kinderachtig en weinig verheffend.Zeker een ex politicus zou beter moeten weten. Ik persoonlijk ben een verklaard tegenstander van de Israelische bezettings enapartheidspolitiek [10], maar ik erken volledig het recht van mensen,die daar anders over denken en ergo pro Israel zijn, om te demonstreren.Het getuigt van weinig stijl om ze ziektes te gaan toewensen.En ook verwijzingen naar kakkerlakken, in casu Telegraafjournalisten en/of Telegraafhetzes, zijn onacceptabel. POWNEWS BERICHTRGEVINGATENDENTIEUS MAAR DAT GEZEGD HEBBENDE: Dat geeft nieuwsprogramma nog niet het recht, de hele zaak te gaanverdraaien en erger nog: Een tendentieus, leugenachtig en absoluut onacceptabel nieuwsitem te maken,waarin Tofik Dibi’s Tweets totaal uit zijn verband worden gerukt enzij als anti-semitisch worden gebrandmerkt.Dat is niet alleen tendentieus, het zijn gewoon aperte LEUGENS! POWNEWS[POWNED] INTERVIEWNaar het Interview, dat ik onder noot 11 keurig voor u heb getranscribeerd: DE BUIKGRIEP TWEET Al bij het begin van de uitzending begint de Pownews, bij mondevan de interviewster, met haar beschuldiging: Ik citeer:”’Een opvallende tweet van de altijd zo woke Tofik Dibi:Hij twiiterde er lustig op los en het had een opvallend anti-semitisch karakter….Waarna de buikgriep” tweet in beeld wordt gebracht [12]Daarna merkt de interviewster op:””De vraag is:Moet dit verhaal een staartje krijgen?” [13] NOW WAIT A MINUTE!De buikgriep tweet is kinderachtigDe buikgriep tweet is smakeloos Maar wat heeft dat met anti-semitisme te maken?Anti-semitisme is immers:”Discriminatie en racistische behandeling van Joden op basis van hunetniciteit en religie.” [14]Waar in deze tweet is het woord ”Jood” gevallen of is er naar Jodenverwezen?Lees nog eens de Tweet:”Tofik@Tofik DibiAls antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in het Engels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone. ‘ [15] De reacties zijn voorspelbaar:Zowel mevrouw H Luden [directrice van het Cidi] als mevrouw E Voet[hoofdredactrice van het Nieuw Israelitisch Weekbklad], die worden geinterviewd, gaan vrolijk met de anti semitisme beschuldigingen van Pownews mee. [16] KAKKERLAKKEN TWEET Nog erger vind ik de Pownews hetze over de zogenaamde ”Kakkerlakken Tweet” door Pownews ook genoemd de ”Kakkerlakken Tweet Israel” [17], terwijl er door hem geen enkele link werd gelegd tussen Israel enkakkerlakken, maar in verband werd gebracht met de Telegraaf aanval.Lees maar over wat ik er in bovenstaande over gezegd heb. Maar veel, veel erger dan Israel vind ik de link, die Pownews legt tussende mogelijke associatie, door Dibi, van Joden met kakkerlakken:Dat dit door Pownews bewust is gedaan, is goed te zien aan de reactievan mevrouw Voet [hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad] Ik citeer haar in het Pownews interview:””Het was werkelijk buiten alle perken, hij had het over…dat ie mensen, die bij de demonstratie waren geweest voor Israel, dat ie die buikpijn toewenste en hij had het ook nog een keertje over…..
[Er komt een screenshot van een Tweet van Tofik Dibi in beeld, zie teksthieronder] Tofik@ TofikDibi
Als antwoord op @TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone
[Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”…..kakkerlakken. Nou weten we allemaal dat kakkerlakkenongedierte is, het is een ding dat vaak bij antisemieten wordtgenoemd he, Joden zijn kakkerlakken, dus ik stond wel een beetje versteld.” [18]
Dat de dame in kwestie versteld zou staan als Dibi ECHT Joden met
kakkerlakken had geassocieerd, is meer dan logisch en dat zou absoluut onacceptabel zijn en ja, anti-semitisch, maar het is gewoon NIET waar en dat weet Pownews heel goed!
Dat Pownews daarnaast voorbijgangers interviewde, die natuurlijk ook
een geheel vertekend beeld kregen voorgespiegeld, is meer dan griezelig en zelfs gevaarlijk te noemen. [19]
Het enge aan het door Pownews verdraaide kakkerlakkenbeeld wordt nog versterkt door de genocide in Rwanda in de jaren negentig, toen de vervolgde bevolkingsgroep, de Tutsi’s, ook werden afgeschilderd als ”kakkerlakken” [20]
POWNEWS BERICHTGEVING
B
SCHENDING VAN HOOR EN WEDERHOOR
Naast genoemde tendentieuze en ronduit leugenachtige Pownews
berichtgeving rond de Tofik Dibi Tweet heeft Pownews zich ook nog
schuldig gemaakt aan een andere ernstige journalistieke misser:
Het niet toekennen van het recht op Hoor en Wederhoor
Want niet alleen werden alleen mensen, die het politiek met Dibi oneens waren over Israel [mevrouw Voet en mevrouw Luden] aan het woord gelaten, wat erger is, is het feit, dat Dibi zelf niet de kans kreeg, zich te verdedigen.
En zeker met zoiets ernstigs als een anti semitisme beschuldiging had dat
zeker het geval moeten zijn.
POWNEWS BERICHTGEVING
C
LEUGENACHTIG
Een belangrijke derde pijler waarin Pownews ernstig en bewust
de fout in is gegaan, is het absolute leugenachtige karakter van het nieuwsitem
Dat is in strijd met een belangrijk criterium uit de ”Leidraad voor de
Journalistiek” [21]
”De Leidraad gaat uit van een paar belangrijke principes:
”Goede journalistiek is waarheidsgetrouw en nauwgezet.” [22]
Nu, mevrouw Smit:
Ronduit LEUGENS heeft Pownews hier gedebiteerd, door een
”Buikgriep Tweet” van Dibi, die weliswaar niet van bon ton getuigde,
”anti-semitisch” te noemen, terwijl het woord ”Jood”, noch enige
”Jodenhaat” erin voorkwam!
”’Tofik@Tofik DibiAls antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone. ” [23] Door een ”kakkerlaktweet” door te laten gaan voor ”anti-semitisch” of[wat ook niet zo was], een associatie suggererend met Israel, terwijl deze sloeg op een reactie van Dibi op een Telegraaf aanval”’ Tofik@TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone” [24]Waar is hier een verwijzing naar Joden?Waar naar Jodenhaat?Waar naar Israel? Tijd, dat een dergelijke vorm van leugenachtige voorstellingen van zakenwordt aangepakt!En dat kan en moet gebeuren door u, mevrouw de Ombudsvrouw!Het is UW taak! SAMENVATTEND De Pownews berichtgeving inzake de Tofik Dibi Tweets en zijn persoonis ronduit onethisch, demoniserend, tendentieus, leugenachtig en doet geen recht aan het fundamentele journalistieke principe”Hoor en Wederhoor”Daarom is dit Pownews item in flagrante strijd met de Leidraad voorde Journalistiek [25] en derhalve een taak voor u als Ombudsvrouw, Mevrouw Smit, om handelend en disciplinair op te treden Ik ga ervan uit, dat u bovenstaande schending van de journalistiekeethiek serieus neemt en daadwerkelijk in actie zult komen Vriendelijke groeten Astrid EssedAmsterdam NOTEN VOOR UW GEMAK EEN LINK NAAR DE NOTEN https://www.astridessed.nl/noten-1-t-m-25-bij-brief-aan-npo-ombudsvrouw-over-de-zaak-tofik-dibi/
GAZA NOG STEEDS BEZET GEBIED, VOLGENS INTERNATIONAAL RECHT:ZIE
”Under the “disengagement” plan endorsed Tuesday by the Knesset, Israeli forces will keep control over Gaza’s borders, coastline and airspace, and will reserve the right to launch incursions at will. Israel will continue to wield overwhelming power over the territory’s economy and its access to trade.
“The removal of settlers and most military forces will not end Israel’s control over Gaza,” said Sarah Leah Whitson, Executive Director of Human Rights Watch’s Middle East and North Africa Division. “Israel plans to reconfigure its occupation of the territory, but it will remain an occupying power with responsibility for the welfare of the civilian population.”
CIDI heeft met een manifestatie in Den Haag de politiek opgeroepen om achter Israels recht te staan om zijn burgers te beschermen tegen de aanhoudende dreiging van raketbeschietingen door Hamas vanuit de Gazastrook. Honderden mensen kwamen bijeen om hun solidariteit met Israel te tonen.
Op dezelfde middag debatteren leden van de Tweede Kamer met buitenlandminister Stef Blok over de huidige geweldsexplosie in Israel. CIDI en CIJO, in samenwerking met Christenen voor Israel, riepen voorafgaand aan het debat de solidariteitsmanifestatie bijeen om een signaal af te geven aan de Nederlandse politiek.
Het conflict tussen Israel en Hamas woedt nu al meer dan een week. Er zijn ruim 4.000 raketten op Israelische burgers afgeschoten door Hamas en Islamitische Jihad. Israels zelfverdediging wordt telkens weer onterecht veroordeeld door een kleine deel van de Tweede Kamer.
Een aantal Kamerleden was ook bij de manifestatie aanwezig. CIDI en CVI boden hen een manifest aan met de oproep om de invloed van terreurorganisaties in Europa te bezweren, Israel in zijn recht op zelfverdediging te steunen en antisemitisme grondig te bestrijden.
Bij verschillende pro-Palestijnse demonstraties in Nederland werd de terreurgroep Hamas openlijk geprezen, en werd met leuzen opgeroepen om Joden af te slachten. Het mag niet zo zijn dat Joden in Nederland het moeten ontgelden voor het defensiebeleid van Israel.
Verschillende sprekers betuigden hun steun voor de oproep van CIDI, waaronder Ronny Naftaniel, voorzitter van het Centraal Joods Overleg, Bakir Lashkari, die als vluchteling uit Irak 45 jaar geleden naar Nederland is gekomen, en rabbijnen Binyomin Jacobs en Tamarah Benima.
“Wij laten Israël niet los. Omdat het een democratie is. Omdat het een rechtstaat is. Omdat het een veilig thuis voor de Joden is,” aldus CVI-directeur Frank van Oordt. Koerdisch vluchteling Bakir Lashkari deed een oproep voor “vrijheid, veiligheid en stabiliteit voor Israël. Shalom Israël, shalom Koerdistan!” Rabbijn Tamarah Benima legde het uit: “Vrede is het allerbelangrijkste in het Jodendom. Shalom, we bidden om vrede. Vrede voor iedereen ter wereld.” Zij voegde wel toe: “Maar als er duizenden raketten vanuit een autonoom Urk geschoten werden op Hogeveen, wat zou Nederland dan moeten doen?”
Daarom roept CIDI op om Israel te steunen, ook binnen de Europese Unie en de Verenigde Naties.
Israel heeft het recht, en ook de plicht, om zijn burgers te beschermen tegen de raketten uit Gaza.
Hamas moet als terroristische organisatie aangepakt worden. Zij beoogt de vernietiging van de staat Israel en offert de bevolking van Gaza daarvoor op.
De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties moet opgeroepen worden het recht op zelfverdediging van Israel te erkennen.
De verwerpelijkheid van antisemitisme is niet-onderhandelbaar. We roepen de Nederlandse regering op om daadkrachtig stappen te ondernemen tegen racisme, antisemitisme en haat.
Zoals CIDI adjunct-directeur Naomi Mestrum de manifestatie afsloot: “Wij zijn hier vandaag om te laten zien dat Israël niet alleen staat. Am Yisrael Chai!”
EINDE BERICHT
[3]
”Onder de aanwezigen zijn ook vijf Tweede Kamerleden van partijen die de gewelddadige Israëlische overheersing van de Palestijnen onvoorwaardelijk steunen: de PVV, SGP, ChristenUnie, Groep Van Haga en JA21.”
Tofik@Tofik Dibi Als antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone
BRON:
”Op Twitter wenst hij het vijftal toe dat zij bij een bezoek aan een terras een uur op hun beurt moeten wachten, in het Engels bediend worden en aan hun consumpties buikgriep overhouden.”
Tofik Dibi is een van degenen die zijn weerzin laat blijken over de solidariteit die de vijf volksvertegenwoordigers aan het Israëlische bezettings- en apartheidsregime betuigen. Op Twitter wenst hij het vijftal toe dat zij bij een bezoek aan een terras een uur op hun beurt moeten wachten, in het Engels bediend worden en aan hun consumpties buikgriep overhouden.
Het komt Dibi op Twitter direct op grove verwensingen te staan
Je tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone
BRON
Het komt Dibi op Twitter direct op grove verwensingen te staan, en nadat ook Telegraaf-journalist Mike Muller hem aanvalt krijgt hij een bataljon zogenoemde trollen achter zich aan. Daarop plaatst Dibi een foto van kakkerlakken met de verklarende tekst: ‘Je tl [tijdlijn] zodra iemand van de T [Telegraaf] je adresseert.’
REL ROND TOFIK DIBI NA KAKKERKAK-TWEET ISRAEL Tekst [Interview Powned] ”[: ”…Dat hij niet weet, dat Arabische inwoners in dat gebied nota benenaar Tel Aviv emigreren, omdat ze daar hun leven niet zeker zijn. Dus hoe werkt dat in dat hoofd?” [POWNEWS][Interviewster]”Een opvallende tweet van de altijd zo woke Tofik Dibi:Hij twiiterde er lustig op los en het had een opvallend anti-semitisch karakter…. [Presentratrice presenteert in beeld een tweet van Tofik Dibi met als tekst: Tofik@Tofik Dibi Als antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone [Vervolg presentratrice 0.23] ”De vraag is:Moet dit verhaal een staartje krijgen?”[Hanna Luden, directrice van het CIDI]:”Ik was verbijsterd, ik ben eigenlijk geschokt.Want ik heb zoiets van die tweets die….hij probeertneem ik aan, hoop ik, dat hij probeert kritiek te uiten, maar het kwamover als haat, niet als kritiek en dat is precies het probleem.”[Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Het was werkelijk buiten alle perken, hij had het over…dat iemensen, die bij de demonstratie waren geweest voor Israel, dat ie diebuikpijn toewenste en hij had het ook nog een keertje over….. [Er komt een screenshot van een Tweet van Tofik Dibi in beeld, zie teksthieronder] Tofik@ TofikDibi
Als antwoord op @TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone [Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”…..kakkerlakken. Nou weten we allemaal dat kakkerlakkenongedierte is, het is een ding dat vaak bij antisemieten wordtgenoemd he, Joden zijn kakkerlakken, dus ik stond wel eenbeetje versteld.”[Een voorbijgangster]”Je ziet hier veel Joodse mensen lopen met keppeltjes en zo,maar ik heb begrepen, dat er ook….keppeltje niet durven opte houden, omdat ze bang zijn voor problemen.”[Een voorbijganger] ”Onbegrijpelijk, dat de Gemeente toch eigenlijk zelf eh, in huneigen, hoe noem je dat, personeelsbestand, dat eens moet aankaarten.”[Hanna Luden, directrice van het CIDI]: ”Het is natuurlijk een ex politicus, het is een hoge ambtenaar in Amsterdam,het is een boegbeeld in dezen, en dan moet je goed op je woorden engoed op je beelden passen.”[Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Ik begrijp niet wat er in het hoofd van Tofik Dibi omgaat.Hij is binnen de Marokkaanse gemeenschap, staat hij bekend bijvoorbeeldom zijn homosexualiteit, dat hij daar openlijk voor uitkomt, hulde, hulde!, maarhij heeft, hij zegt dingen over Israel, waarvan ik denk, man, heb je ook ooit als homosexueel in Gaza rondgelopen, of in Ramallah rondgelopen.Ik denk, dat hij niet weet, dat Arabische inwoners in dat gebied nota benenaar Tel Aviv emigreren, omdat ze daar hun leven niet zeker zijn, dus hoe werktdat in dat hoofd?[Een voorbijgangster]:”Ik vind het belachelijk, maar ja, heel veel moslims denken er zo over, denk ikJe ziet ook dat in Amsterdam hier ook niet opgetreden wordt, als er vanalles geroepen wordt bij demonstraties tegen de Joden.En dan zeggen ze ”ja, anders gaat het escaleren” , maar ik denk, ik vindhet belachelijk, dat het zomaar kan.”[Hanna Luden, directrice van het CIDI] :’Hij moet heel helder afstand nemen van ….. die zaken, daar moet hij echt heel helder afstand nemen.Nou hoop ik, dat hij het ook gaat doen, want uiteindelijk hebben we met zijn allen als samenleving veel meer aan een discussie, gesprekken, dan aan elkaarcancelen de hele tijd.”[Interviewster vraagt een voorbijgangster]: ”Denkt u, dat hij ook, eh ja, berispt gaat worden of een straf krijgt?”[Voorbijgangster]:”Ik denk het niet. ik denk dat Femke Halsema daar zelf heel uitgesprokenmeningen over heeft …”[Interviewster]”Ja….”[Voorbijgangster]:”En zelf ook met twee maten meet.Maar ja, dat is mijn persoonlijke mening.”[In beeld komen twee opgeplakte posters:Onbekend maakt onbemind?Lees het Joods Tijdschrift 2020-2021 EN daarnaast hangend: ”Buitenreclame geeft geen vervelende pop”[Met bloemetjesachtergrond [Voorbijganger]”De mensen zouden eigenlijk door een aantal mensen gehoord moeten worden, in het openbaar”[Voorbijganger, andere dan voorafgaande]:”Uit de functie zetten. Of excuus aanbieden of anders uit de functie.”[ Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Ik denkt, dat het een …straf wordt. Ik heb het gevoel, dat Tofik Dibi nietvoor niets zit op de plek waar hij nu zit, weet je, het hypocriete is ook, datTofik Dibi zich voorstaat op bestrijden van anti-semitisme aan de ene kanten aan de andere kant doet hij het zelf.Dus dit is totaal hypocriet, waarmee hij bezig is.” EINDE INTERVIEW POWNEWS
Tofik@Tofik Dibi Als antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone
BRON:
”Op Twitter wenst hij het vijftal toe dat zij bij een bezoek aan een terras een uur op hun beurt moeten wachten, in het Engels bediend worden en aan hun consumpties buikgriep overhouden.”
”Op bijeenkomsten die door onder anderen Basebya zouden zijn georganiseerd, werden de mannen toegesproken en werden liederen gezongen, aldus justitie. Die hadden niet alleen als doel om de militie op te warmen voor geweld tegen de ‘kakkerlakken’ – ‘inyenzi’ – zoals Tutsi’s werden genoemd, maar ook om hen bang te maken.”
De 65-jarige Yvonne Basebya moet levenslang de gevangenis in van het Openbaar Ministerie (OM). Donderdag eiste het OM bij de rechtbank in Den Haag de uiterste vrijheidsstraf omdat de vrouw in 1994 in Rwanda zou hebben meegedaan aan de genocide op de Tutsi-bevolking.
Bij die genocide, die voortkwam uit een burgeroorlog die in 1990 was uitgebroken, werden in 1994 in ongeveer 100 dagen 600.000 tot 800.000 Tutsi’s en gematigde Hutu’s vermoord. De Hutu’s zagen de Tutsi’s als vijand van de staat en vereenzelvigden hen met het Rwandese Patriottistisch Front, dat tegen het overheidsleger streed. Het verwerd onder Hutu’s tot een ideologie om alle Tutsi’s te willen uitroeien. Begin april 1994 mondde dat uit in een bloedige geweldsorgie.
Volgens het OM heeft Basebya twee jaar lang een militie van jonge mannen geleid, die werden opgehitst om Tutsi’s aan te vallen. Op bijeenkomsten die door onder anderen Basebya zouden zijn georganiseerd, werden de mannen toegesproken en werden liederen gezongen, aldus justitie. Die hadden niet alleen als doel om de militie op te warmen voor geweld tegen de ‘kakkerlakken’ – ‘inyenzi’ – zoals Tutsi’s werden genoemd, maar ook om hen bang te maken. Dat Basebya niet zelf een kapmes of knuppel ter hand heeft genomen, maakt haar niet minder verantwoordelijk, vindt het OM.
Drijvende kracht Sterker nog: ze was de drijvende kracht achter de orgie van geweld in haar woonomgeving, vindt de officier van justitie. ‘En daarmee een van de meest verantwoordelijken daarvoor.’ Ze woonde in de wijk Gikondo van de hoofdstad Kigali. Dat ze relatief rijk was en goed opgeleid doet haar zaak ook geen goed, zo meent het OM. Ze kon nadenken en, doordat ze geen analfabeet was en en niet financieel afhankelijk, haar eigen keuzes maken. ‘En dat heeft ze gedaan’, aldus het OM.
Basebya is volgens justitie ‘een echte dader’. ‘Juist bij zware delicten zijn het de echte plegers die achter de schermen blijven en anderen het vuile werk laten doen.’ De vrouw zou achter drie moorden zitten die justitie ziet als genocide, omdat ze passen in het streven alle Tutsi’s uit te roeien. Verder beschuldigt justitie haar onder meer van nog een ‘gewone’ moord, van poging tot genocide, aanzetten tot genocide en bedreiging van Tutsi’s.
EINDE ARTIKEL
[21]
LEIDRAAD VOOR DE JOURNALISTIEK
https://www.rvdj.nl/leidraad
Leidraad
De Raad voor de Journalistiek heeft een Leidraad vastgesteld, waarin wordt beschreven wanneer sprake is van zorgvuldige journalistiek en wanneer niet.
Mag een journalist iemands privacy schenden? Wanneer dient een journalist wederhoor toe te passen? Kan een geïnterviewde erop staan dat de tekst die hij of zij vóór publicatie ter inzage heeft gekregen, wordt gewijzigd? Moet een journalist die een gesprek opneemt om er delen van te kunnen uitzenden, dit altijd van tevoren laten weten? Mag een columnist of een cartoonist iemand beledigen? Aan welke voorwaarden moet een embargo voldoen?
Het beoordelen van klachten is de voornaamste taak van de Raad. De Raad baseert zich in zijn werk op de Leidraad, die aan iedereen – zowel binnen het vakgebied als aan het publiek – duidelijk maakt wat van journalisten en goede journalistiek mag worden verwacht.
De Leidraad gaat uit van een paar belangrijke principes: goede journalistiek is waarheidsgetrouw en nauwgezet, onpartijdig en fair, controleerbaar en integer. Zij laat zich toetsen en gaat op open wijze om met opmerkingen, reacties en klachten.
Zelfregulering is belangrijk, zeker voor journalisten en ‘de’ journalistiek. Media spelen een belangrijke rol in de samenleving, op veel manieren en op een groot aantal platforms. Zij controleren gezag en organisaties, instituties en bedrijven. Ze spelen een belangrijke rol in het democratische proces. Goede journalistiek kan alleen in volle vrijheid en onafhankelijkheid worden verricht. Daar hoort verantwoording en transparantie bij. Zelfregulering is de beste manier om hier vorm en inhoud aan te geven. De Raad voor de Journalistiek is uitdrukking en instrument van die zelfregulering.
In 2007 heeft de Raad zijn eerste Leidraad gepresenteerd, die in de jaren daarna op enkele punten is gewijzigd. Net als de journalistiek heeft de Leidraad onderhoud nodig. Daarom heeft de Raad zijn Leidraad in 2015 herschreven en aangepast, met het oog op de huidige digitale tijd. Daarbij volgt de Leidraad de herkenbare journalistieke weg: van idee, via research en registratie, tot publicatie, transparantie en reactie. In juni 2018 is in punt A. van de Leidraad een passage toegevoegd waarin tot uitdrukking is gebracht dat kwetsbare groepen extra bescherming verdienen. In december 2019 is de norm ten aanzien van bronbescherming verruimd. In mei 2021 zijn criteria toegevoegd voor verzoeken tot anonimisering.
De Raad zal regelmatig bezien of er aanleiding is de Leidraad aan te passen. Journalistieke normen liggen immers niet voor de eeuwigheid vast. De Leidraad moet daarom voortdurend onderwerp van gesprek en discussie zijn.
ISRAELISCHE BOMBARDEMENTEN OP GAZA IN MEI 2021/TERREUR EN BEZETTING/BRIEF AAN DE LEDEN VAN DE COMMISSIE BUITENLANDSE ZAKEN VAN DE TWEEDE KAMER
MISDADEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTINGVERWOESTING VAN GAZA
BEZETTINGSTERREUR foto Oda Hulsen Hebron 2 mei 2017/Verwijst naar foto van een Palestijnse jongen, die tegen de muur wordt gezet doorIsraelische soldaten, die hem toeriepen ”Where is your knife!”/Later vrijgelaten
NB Het is dus NIET de foto van een Palestijnse jongen, die bij de kraag wordt gegrepen
De leden van de commissie-Buitenlandse Zaken van de Tweede Kamer Uw taakomschrijving:
De vaste commissie voor Buitenlandse Zaken behandelt de onderwerpen die te maken hebben met het beleid van de minister van Buitenlandse Zaken, behalve het interne beleid van de Europese Unie (EU). EU-onderwerpen worden namelijk behandeld door de commissie voor Europese Zaken. De commissie voor Buitenlandse Zaken overlegt regelmatig met de minister over actuele kwesties, zoals de situatie in conflictgebieden, mensenrechten en het uitzenden van Nederlandse militairen naar crisisgebieden. Ook behandelt de commissie de begroting van Buitenlandse Zaken, ontvangt ze internationale delegaties en gaat ze ieder jaar op werkbezoek naar het buitenland.
[Vooraf:Mocht u in tijdnood zijn, lees dan alleen het stukje onderin:OPROEP/EIS AAN U] Onderwerp:De voortdurende Israelische agressie tegen het Palestijnse volk Geachte dames en heren, [Een mail van gelijke strekking is tevens verzonden aan uw Tweede Kamer collegae, met uitzondering van drie fracties, die geen respect tonen voor het Internationaal Recht] Geachte dames en heren,
De walrus sprak:De tijd is daar Om over allerlei te praten”Een schoen, een schip, een kandelaar,Of koningen ook liegenEn of de zee soms koken kanEn een biggetje kan vliegen. Uit het Engels vertaald uit:
THE WALRUS AND THE CARPENTERLEWIS CARROLL: ALICE IN WONDERLAND
https://en.wikipedia.org/wiki/The_Walrus_and_the_Carpenter Zoals de Walrus sprak in het onvergetelijke ”Alice in Wonderland”[1] sprak ,zeg ik:”Het is tijd.”Het is hoog tijd om spijkers met koppen te slaan en als Commissie,binnen de mogelijkheden van uw taakomschrijving, ferm en fel stelling te nemen tegen de systematische Israelische onderdrukking en terreur jegens debezette Palestijnse bevolking!En daarmee bedoel ik niet alleen ”het uiten van bezorgdheid”, maar ook echt het Israelische onrecht benoemen en ernaar handelen!Want zoals ik al schreef:Het is niet van vandaag.Het is structureel! En het Kwaad schuilt in de bezetting.Daarover zo meerNu eerst dit: AANLEIDING: Natuurlijk kent u de aanleiding tot de huidige Ellende:Dreigende [misschien is het nu zelfs al wel gebeurd] huisuitzettingvan Palestijnse families in het bezette Oost-Jeruzalem [2] om plaatste maken voor een stel Israelische kolonisten [3], ondanks het feit, dat datillegaal is, omdat nederzettingen in bezet gebied en dus de bewoningdoor kolonisten aldaar, in strijd is met het Internationaal Recht. [4]Terecht verzetten de Palestijnen zich daartegen, de Israelische politie reageerde met grof geweld tegen de demonstranten en ook extreem-rechtse kolonisten vielen Palestijnse demonstranten aan [5], waarbij doorde Israelische politie zelfs de Al Aqsa Moskee werd bestormd! [6] ESCALATIE Zoals wel kon worden verwacht, escaleerde het geweld:Door Israelische bombardementen op Gaza vielen tientallen doden, waarbij onder andere een huis van een Hamas leider is getargeted en een gebouw is aangevallen, waarin internationale media waren gevestigd. [7]Om nog exacter te zijn over het aantal en u [hoewel u dat al dient te weten], een indruk te geven:Op het moment van schrijven zijn er volgens berichtgeving uit de mediaStuk voor stuk oorlogsmisdaden, omdat voornamelijk burgers en burgerdoelen zijn getarget en geraakt!Lees het Internationaal Humanitair Oorlogsrecht er maar op na. [8]De media melden 197 Palestijnse doden en meer dan duizend gewonden. [9]Ook zijn er tenminste twee Israelische vrouwen zijn gedood door raketten,die uit Gaza zijn afgevuurd. [10]Later hebben de Israelische autoriteiten melding gemaakt van 10 Israelische slachtoffers, [zie media] [11]Uiteraard even onacceptabel, omdat het om burgers gaat.Zie ook verklaring Amnesty International [12]Amnesty International heeft trouwens-en dat moet u bekend zijn, anders weet u het nu-in niet mis te verstane termen het Israelische geweld in bezet Oost-Jeruzalem veroordeeld. [13]Verder melden de media, dat zo’n 42 duizend Palestijnen op de vlucht zijn geslagen vanwege Israelische bombardementen! [14]Dat is niet niks, waarde Commissieleden.Dat is een humanitaire ramp! ISRAELISCHE AANVALLEN NIET NIEUW Waarom ik het ook zo belangrijk vind, dat u ingrijpt, is omdat deze Israelische aanvallen op Gaza en de keiharde onderdrukking van de Palestijnen in bezet Oost-Jeruzalem en de bezette Westbank bepaald niet nieuw zijn, zoals u hoort te weten:Neem alleen al de militaire aanval ”Protective Edge” uit 2014:In die specifieke Israelische militaire aanval op Gaza, heeft Israel zich schuldig gemaakt aan zware oorlogsmisdaden:In de aanval op Gaza in 2014 , zijn in twee maanden tijd meer dan 1400 Palestijnen gedood [voornamelijk burgers] [15] waaronder 526 kinderen [16], een VN school werd gebombardeerd [17], een ziekenhuis werd beschoten [18], moet ik doorgaan?Ik denk, dat dit wel een Beeld geeft.
ROOTS OF THE EVIL:BEZETTING EN ONDERDRUKKING Maar hoe bizar het ook klinkt, deze herhaalde Israelische terreur enoorlogsmisdaden zijn niet de wortel.Hoe gruwelijk ook, zij zijn de Kippendoder niet. Wat natuurlijk de bron van alle Kwaad is, is die nu al vanaf 1967 [reken zelf maar uit, hoe lang] durende Israelische bezetting is, die gebaard heeft:OnderdrukkingOorlogsmisdadenDe uithongeringsblokkade van Gaza [19] en misdaden tegen de menselijkheid, zoals de etnische zuiveringen van de Bedoeienen. [20]Landddiefstal en terreur, middels die illegale nederzettingenEn zo meer Zolang die bezetting doorgaat, zullen bestialiteiten als militaire aanvallen, die keer op keer mensenlevens als tol eisen, doorgaanLees meer onder noot 21U hoort het trouwens te weten OPROEP/EIS AAN U Ik heb u een uitgebreid overzicht gegeven van aan u reeds bekende en/of onbekende feiten.Maar wat u in ieder geval weet is de zoveelste tragedie, die zich hier en nuover het Palestijnse volk voltrekt.En daarom wordt het meer dan hoog tijd, dat u handelend optreedt enzich voor de volgende zaken inzet: Een onmiddellijk einde aan alle militaire agressie tegen bezet Gaza [22], de Palestijnse bewoners in bezet Oost-Jeruzalem en de bezette Westbank.Eisen, dat de Nederlandse regering Israel, zelfstandig of in EU verband,oproept om zich per direct uit de Bezette Palestijnse gebieden terug te trekken.Dat Israel stopt met uitbreiding van de nederzettingen en de reeds bestaande nederzettingen ontmantelt.Dat Israel per direct de Gaza Blokkade opheft. Ik verwacht geen moment, dat Israel daaraan gehoor geeft, daarom moet u, als parlement, aandringen op drukmiddelen, zoals het opschorten, danwel opzeggen van het EU Associatie Verdrag met Israel, dat immers eenmensenrechtenclausule heeft. [23]En zo zijn er meer drukmiddelen, nationaal en internationaal, die u kuntaanwenden.Van u als parlementsleden, die trouw hebben gezworen aan de Grondwet[of dat hebben beloofd], verwacht ik, dat u artikel 90 [de regering bevordert de Internationale Rechtsorde] [24] respecteert en uitvoert.
U mag niet toestaan, dat welk land dan ook zo grof de mensenrechtenmet voeten treedt.Doe uw best! Vriendelijke groeten Astrid EssedAmsterdam
Huisuitzettingen Vrijdagavond escaleerde opnieuw het geweld tussen Israëlische politie en Palestijnse demonstranten in Jeruzalem, vooral vanwege de dreigende huisuitzettingen van Palestijnse families in Oost-Jeruzalem.
Flits. Knal. Rennende en struikelende mensen, loeiende sirenes. Het is weer raak in Jeruzalem. Bij confrontaties tussen Palestijnen en de Israëlische politie bij de Al-Aqsamoskee in de oude stad en in de nabijgelegen wijk Sjeikh Jarrah zijn vrijdagavond zeker 205 Palestijnen en 17 Israëlische politieagenten gewond geraakt. De politie zette onder meer traangas, lawaaigranaten en rubberkogels in. Volgens de politie gooiden Palestijnse demonstranten met stenen en vuurwerk.
In de islamitische vastenmaand ramadan is het vaker onrustig in Jeruzalem, maar dit keer volgt escalatie op escalatie. Het begon met de afsluiting van de trappen naar de Damascuspoort, de belangrijkste ingang naar de oude stad. Die dienen in de ramadan als centraal plein voor de tienduizenden Palestijnen die naar de Al-Aqsamoskee komen om te bidden. Na protesten en geweld stelden de Israëlische autoriteiten de trappen weer open. Ook kwam de politie hardhandig tussenbeide toen ultrarechtse activisten een mars naar de oude stad organiseerden waarbij ze „dood aan de Arabieren” riepen en Palestijnen op straat aanvielen. De directe aanleiding voor de mars was een filmpje op sociale media van een Palestijnse jongen die een Joodse leeftijdgenoot een klap gaf.
Centraal in de recente onrust staat de dreigende huisuitzetting van vier Palestijnse families in de wijk Sjeikh Jarrah, vlakbij de oude binnenstad. Veertien families dreigen hun huizen te worden uitgezet, waarvan vier acuut. Jordanië, dat destijds het oostelijke deel van Jeruzalem beheerste, bouwde de huizen in 1956 samen met VN-organisatie UNRWA voor Palestijnse vluchtelingen. De inwoners van de wijk protesteren elke avond tegen de uitzettingen, daarbij gesteund door Joodse en Palestijnse activisten. Politieoptreden leidde de afgelopen week tot gewonden en arrestaties.
Stinkwater
Je weet dat je in de richting van Sjeikh Jarrah loopt dankzij de penetrante geur die hier al dagen hangt. De politie gebruikt stinkwater, een chemisch goedje dat niet uit kleren en huizen te krijgen is, tegen demonstranten.
Abed Fattah Eskafi (71) woont met dertien kinderen en kleinkinderen in het huis dat zijn familie destijds kreeg toegewezen, nadat ze in 1948 uit een wijk in West-Jeruzalem waren verdreven. Eskafi en zijn buren zijn al decennia in rechtszaken verwikkeld om hun huis te behouden. Sinds Israël in 1967 het oostelijke gedeelte van Jeruzalem heroverde en vervolgens annexeerde, eisen nationalistische Joodse organisaties de grond op omdat die vóór 1948 in bezit was van Joden. Volgens de Israëlische wet mogen Joodse Israëliërs die in de oorlog met de Arabische buurlanden zijn verdreven, hun bezit opeisen. Dat geldt echter niet voor de vele Palestijnen die hun grond en bezit kwijtraakten, zoals de Eskafi’s.
Ook hier wakkeren rechtse groeperingen het vuur met graagte aan. Donderdag zette een ultrarechts Knessetlid zijn tent op recht tegenover de nu bedreigde huizen, bij een huis waar al in 2009 Joodse bewoners in de plaats kwamen van Palestijnen. Het mondde uit in over en weer gesmijt met stoelen en stenen.
Vrijdag hebben zich tientallen Joodse activisten in hetzelfde huis verzameld. Zodra de schemering invalt, komen ze de straat op om luidkeels te bidden en zingen voor de sjabbat. Aan de overkant zitten de Palestijnse bewoners aan grote tafels voor de iftar, het breken van de vasten, dat eveneens met zonsondergang begint. Beide groepen proberen elkaar te overstemmen. Ertussen staan agenten van de Israëlische grenspolitie.
Volgens de VN-mensenrechtenraad zou uitzetting van de Palestijnse bewoners neerkomen op gedwongen verplaatsing, volgens mensenrechtenverdragen verboden. De Amerikaanse regering sprak vrijdag haar bezorgdheid uit over het escalerende geweld en ook over de dreigende uitzettingen in Sjeikh Jarrah.
‘Onroerendgoedkwestie’
De Palestijnse bewoners en hun medestanders zien de huisuitzettingen als deel van een grotere beweging om zoveel mogelijk Joodse Israëliërs te vestigen in Oost-Jeruzalem, dat de Palestijnen zien als de hoofdstad van een toekomstige Palestijnse staat. Israël beschouwt heel Jeruzalem als Israëls ondeelbare hoofdstad.
Palestijnse huizen in Oost-Jeruzalem worden met regelmaat gesloopt en in Palestijnse wijken betrekken steeds meer Joodse families Palestijnse huizen. „Ze willen geen Arabieren hier”, zegt Eskafi. „Ze verdrijven ons van hier, dan vanuit de volgende wijk, en ten slotte uit Al-Aqsa.” Israël ontkent dat. Het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken stelde vrijdag dat de Palestijnen „een onroerend-goedkwestie tussen private partijen presenteren als een nationalistische kwestie, om geweld op te roepen.”
Veiligheidsdiensten en bewoners houden hun hart vast voor de komende dagen. Ook deze zaterdag zijn demonstraties aangekondigd in Israël en de Palestijnse gebieden. Volgens de militante beweging Hamas speelt de Israëlische premier Netanyahu „met vuur”.
Zondagavond en maandag is het Jeruzalemdag. Ultranationalistische Joden vieren dan dat de stad in 1967 werd ‘verenigd’ met een mars door de oude stad, waarbij ze nationalistische en anti-Arabische slogans roepen. De Israëlische politie adviseert Palestijnse winkeliers doorgaans hun zaak gesloten te houden om vernielingen te voorkomen, maar dit jaar valt het samen met één van de belangrijkste en drukste avonden van de ramadan.
Maandag bepaalt het Hooggerechtshof bovendien of de bewoners van Sjeikh Jarrah nog in beroep mogen tegen hun uitzetting.
EINDE NRC ARTIKEL[3]
”De belangrijkste aanleiding tot de onlusten ligt in de wijk Sheikh Jarrah, even ten noorden van de Oude Stad, waar vier Palestijnse families acuut op straat dreigen te worden gezet ten gunste van Israëlische kolonisten” THE RIGHTS FORUMESCALATIE IN OOST-JERUZALEM HOUDT GROTE RISICO’SIN10 MEI 2021
De verdrijving van Palestijnse inwoners, het permanente Israëlisch geweld en andere factoren hebben in Oost-Jeruzalem geleid tot een explosieve situatie, die zich inmiddels tot ver buiten de stad uitstrekt. Decennia van kolonisering hebben een rampzalige situatie opgeleverd.
De afgelopen dagen is in Oost-Jeruzalem de spanning geëscaleerd die zich afgelopen weken heeft opgebouwd tussen de Israëlische autoriteiten, politie, groepen rechtse nationalisten en kolonisten enerzijds, en de lokale Palestijnse bevolking anderzijds. Vrijdag-, zaterdag- en zondagavond, en ook al daarvoor, vonden harde botsingen plaats in de wijk Sheikh Jarrah, bij de Damascuspoort en in andere delen van de Oude Stad.
Op media zoals Middle East Eye, dat eigen verslaggevers ter plaatse heeft, is een aaneenschakeling te zien van video’s waarin zwaar bewapende Israëlische troepen grof geweld gebruiken tegen Palestijnen, die vanwege het einde van de vastenmaand Ramadan juist massaal bijeenkomen. Vrijdag bestormden Israëlische troepen zelfs de voor moslims heilige Al-Aqsa-moskee. Aan Palestijnse zijde werden circa 290 gewonden gemeld, van wie er ruim honderd in ziekenhuizen moesten worden opgenomen. Ook 18 Israëlische politieagenten raakten gewond. Die aantallen liepen zondagavond verder op.
Sheikh Jarrah
De belangrijkste aanleiding tot de onlusten ligt in de wijk Sheikh Jarrah, even ten noorden van de Oude Stad, waar vier Palestijnse families acuut op straat dreigen te worden gezet ten gunste van Israëlische kolonisten. In de wijk wacht in totaal 78 families dit lot. Simultaan vindt hetzelfde proces van huisuitzettingen plaats in andere wijken van Oost-Jeruzalem, waaronder Silwan. In een eerder artikel beschreven wij een aantal concrete voorbeelden, onder meer in Sheikh Jarrah.
De Palestijnse families in Sheikh Jarrah maken deel uit van (nazaten van) de circa 750 duizend Palestijnen die in 1947-48 door Joodse milities op de vlucht werden gejaagd of verdreven uit hun woonplaatsen binnen het huidige Israël. Nadat Israël hen het recht van terugkeer naar hun woonplaatsen en bezittingen ontzegde, werden 28 families in 1956 gehuisvest in het onder Jordaans gezag staande Palestijnse Oost-Jeruzalem, waar de VN-organisatie UNRWA de bouw van woningen faciliteerde op door Jordanië beschikbaar gesteld land. Het is deze, sindsdien toegenomen, gemeenschap die nu in Sheikh Jarrah uit haar huizen dreigt te worden gezet.
Joodse meerderheid
Cruciaal hierin was de bezetting van Oost-Jeruzalem, samen met de Westoever en Gaza, door Israël in 1967. Die vormde het startschot van de Israëlische politiek om in Oost-Jeruzalem een ‘Joodse meerderheid’ tot stand te brengen. Sindsdien wordt het stadsdeel agressief gekoloniseerd. Israël heeft intussen ruim 225 duizend burgers naar Oost-Jeruzalem overgebracht (cijfers 2019).
Daarnaast worden Palestijnse inwoners door Israël op alle denkbare manieren de stad uitgedreven: door het intrekken van vergunningen, landconfiscatie, huisuitzettingen, afbraak van woningen, en de aanleg van parken en archeologische zones op Palestijns land of tussen Palestijnse gemeenschappen, die zich daardoor niet kunnen uitbreiden. Per 2017 was ruim 14 duizend Palestijnen het inwonerschap van Oost-Jeruzalem ontnomen, en waren ruim tweeduizend Palestijnse woningen gesloopt. Het huidige aantal Palestijnse inwoners van Oost-Jeruzalem bedraagt circa 350 duizend.
De huisuitzettingen in Sheikh Jarrah, Silwan en andere wijken passen in deze praktijk van etnische zuivering, die tot doel heeft het Palestijnse deel van de bevolking van Jeruzalem te vervangen door Joods-Israëlische kolonisten. Daarover wordt niet geheimzinnig gedaan: in een video legt een woordvoerder van de Israëlische kolonisten in Sheikh Jarrah uit hoe dat proces in zijn werk gaat, en erkent hij volmondig dat dit neerkomt op verdrijving van de Palestijnen. Een andere video toont een kolonist die het stelen van een Palestijns huis legitimeert met de opmerking dat anders een ander dat wel zal doen.
Israëlisch ‘recht’
Daartoe wordt gebruik gemaakt van Israëlische wetgeving, die buiten de eigen grenzen wordt toegepast op bezet Palestijns gebied. Zaterdag werd Israël door de Hoge VN-Commissaris voor de Mensenrechten gewezen op de ondeugdelijkheid van die constructie, en gewaarschuwd dat op Oost-Jeruzalem het internationaal recht van toepassing is, waarbinnen de Israëlische kolonisering als mogelijke oorlogsmisdaad geldt, en acties als huisuitzettingen strikt verboden zijn. Als bezettingsmacht is Israël verantwoordelijk voor het welzijn van de lokale bevolking.
De door Israël gebruikte wetgeving is een amendement op de zogenoemde Absentee Property Law, waarmee Israël in 1950 al het land en de bezittingen confisqueerde van de ‘absente’ Palestijnse eigenaren – de 750 duizend verdreven en gevluchte Palestijnen die tegelijkertijd het recht van terugkeer werd onthouden. Dit nadat de bezittingen van 600 duizend Palestijnen al in 1948 in een nationale plundertocht door Joden geroofd waren, zoals verleden jaar na Israëlisch onderzoek kwam vast te staan.
Nadat Israël in 1967 Oost-Jeruzalem en de overige Palestijnse gebieden bezette, werd de Israëlische wet in 1970 uitgebreid met een amendement dat (uitsluitend) Joden het recht geeft om in bezet Oost-Jeruzalem land en onroerend goed op te eisen dat voor 1948 Joods bezit was. De wet wordt vervolgens afgedwongen door het Israëlische juridische systeem van toepassing te verklaren op bezet gebied, wat de Palestijnen kansloos maakt, zelfs al kunnen die hun eigendomsrecht aantonen.
Kapot geprocedeerd
Met toepassing van het amendement kende Israël het eigendom van het land waarop de bedreigde families in Sheikh Jarrah wonen in 1972 toe aan twee Joodse organisaties, die het in de jaren negentig doorverkochten aan de private kolonistenorganisatie Nahalat Shimon International, een in de VS geregistreerd bedrijf met onbekende geldschieters. Het bedrijf diende al in 2009 een plan in bij het Israëlische gemeentebestuur van Jeruzalem voor de vestiging van een nieuwe Joodse kolonie van tweehonderd woningen in Sheikh Jarrah, waarvoor tenminste vijfhonderd Palestijnen het veld dienen te ruimen.
De door de kolonisten van Nahalat Shimon gevolgde strategie loopt via de Israëlische rechter. De Palestijnse eigenaren worden jaren achtereen letterlijk kapot geprocedeerd, tot aan het Israëlische Hooggerechtshof toe. Dat gaf de vier bedreigde Palestijnse families op 2 mei jl. vier dagen de tijd om met de kolonisten tot een vergelijk te komen, wat door de Palestijnen rigoreus werd afgewezen. Daarop wees het hof vandaag aan voor een besluit, waarop het echter zondag terugkwam: de zaak is voorlopig uitgesteld.
Wereldwijde protesten
Reden voor het uitstel is dat de woede en frustratie onder de Palestijnen zich heeft verspreid over de Westoever, Gaza en steden binnen Israël zelf. In Haifa werd zondagavond massaal gedemonstreerd, waarbij door de politie geweld werd gebruikt en 18 arrestaties werden verricht. Ook in onder meer Nazareth en Ramallah werd gedemonstreerd.
Maar ook internationaal is de maat vol. Wereldwijd werden zondag protestacties gehouden, waaronder in Amsterdam, Londen, Berlijn en Chicago. Talloze landen, waaronder de VS en Israëls nieuwe Arabische vrienden Bahrein en de VAE, hebben Israël aangesproken op zijn politiek in Oost-Jeruzalem en de dreigende gevolgen. Deze maandag komt de VN-Veiligheidsraad bijeen op verzoek van onder meer Frankrijk, Ierland en Noorwegen.
Grote risico’s
Intussen neemt het risico op complete ontsporing toe. Juist deze maandag viert Israël ‘Jeruzalemdag’, ter ere van de ‘hereniging’ van West- en Oost-Jeruzalem in 1967. Het is gebruikelijk dat ‘s avonds een vlaggenparade plaatsvindt, waarbij duizenden nationalistische Israëli’s provocatief door het bezette Oost-Jeruzalem marcheren. Gezien de explosieve situatie, die bovendien samenvalt met het einde van de vastenmaand Ramadan, ligt een verbod van de parade voor de hand.
Van Israëlische politici en bestuurders valt zo’n verbod echter niet te verwachten, vervlochten als de meesten zijn met de kolonistenbeweging. Symbool van die cultuur is locoburgemeester Aryeh King van Jerusalem, die vrijdag aan de New York Times in alle openheid uitlegde dat de huisuitzettingen deel uitmaken van de strategie om ‘de vijand’ (de Palestijnen en andere niet-Joden) te vervangen door ‘Joden’.
De Israëlische regering heeft elke verantwoordelijkheid voor de huidige escalatie van de hand gewezen met de bizarre redenering dat rond de huisuitzettingen sprake is van een ‘privaat geschil’, dat door de Palestijnen wordt gebruikt om herrie te schoppen. Zondag paaide premier Netanyahu zijn rechtse bondgenoten met de belofte dat Israël zal doorgaan met het koloniseren van Oost-Jeruzalem.
‘Pogrom’ als voorproefje
Diezelfde houding leidde minder dan drie weken geleden tot een voorproefje van wat de Palestijnen vanavond mogelijk te wachten staat, toen de ultra rechts-nationalistische organisatie Lehava toestemming kreeg voor een massale demonstratie in Oost-Jeruzalem onder het motto ‘herstel van Joodse waardigheid’. Locoburgemeester King zette de toon met de oproep aan de politie om Palestijnse demonstranten die ‘s nachts op straat waren dood te schieten.
Aldus zette zich op 22 april een horde aan extremistische Israëli’s in beweging onder uitroepen als ‘Dood aan de Arabieren’ en ‘We branden je dorp af’. Ondanks pogingen van de Israëlische politie om hen tegen te houden, werden op talloze plaatsen Palestijnen aangevallen, huizen binnengedrongen, en keerde ook de politie zich met grof geweld tegen de Palestijnen. Gevolg: 105 gewonde Palestijnen, van wie er 22 moesten worden opgenomen, en twee gewonde Israëli’s. Vijftig personen werden gearresteerd, de meesten Palestijn. Diverse media berichtten over de Lehava-actie als een ‘pogrom’.
In de avonden daaraan voorafgaand liepen groepen Israëlische Joden ook al door het stadscentrum, ‘Dood aan de Arabieren’ scanderend, en Palestijnse voorbijgangers bekogelend met stenen en traangas. Een getuige zag een groep van zestig Joden die ‘op zoek waren naar Arabieren’ en willekeurige Palestijnen aanvielen. Binnen de groep werd met trots verteld dat ‘ze acht Arabieren hebben gegrepen’ en er ‘één bijna hebben vermoord’.
In deze traditie zal deze maandag dus een Israëlische vlaggenparade plaatsvinden door de Oude Stad, waarbij ook een bezoek aan de Al-Haram al-Sharif (Tempelberg) op het programma staat – de locatie van de Al-Aqsa-moskee, waar tienduizenden Palestijnen deze week de rituelen rond het einde van de Ramadan volbrengen. Vijf dagen later gedenken de Palestijnen de Nakba, de ‘Catastrofe’ waarbij in 1947-48 circa 750 duizend Palestijnen werden verdreven. Voor veel Palestijnen in Oost-Jeruzalem, waaronder in Sheikh Jarrah, gebeurt dat in het vooruitzicht van een nieuwe verdrijving. In alle opzichten reden om het ergste te vrezen. EINDE BERICHT EINDE BERICHT
[4]
ILLEGALITEIT VAN DE NEDERZETTINGEN
”The establishment of the settlements contravenes international humanitarian law (IHL), which states that an occupying power may not relocate its own citizens to the occupied territory or make permanent changes to that territory, unless these are needed for imperative military needs, in the narrow sense of the term, or undertaken for the benefit of the local population.”
”It is unlawful under the Fourth Geneva Convention for an occupying power to transfer parts of its own population into the territory it occupies. This means that international humanitarian law prohibits the establishment of settlements, as these are a form of population transfer into occupied territory”
When a territory is placed under the authority of a hostile army, the rules of international humanitarian law dealing with occupation apply. Occupation confers certain rights and obligations on the occupying power.
Prohibited actions include forcibly transferring protected persons from the occupied territories to the territory of the occupying power. It is unlawful under the Fourth Geneva Convention for an occupying power to transfer parts of its own population into the territory it occupies. This means that international humanitarian law prohibits the establishment of settlements, as these are a form of population transfer into occupied territory. Any measure designed to expand or consolidate settlements is also illegal. Confiscation of land to build or expand settlements is similarly prohibited.
ILLEGALITEIT NEDERZETTINGEN VOLGENS ARTIKEL 49, 4E CONVENTIE VAN GENEVE
”Individual or mass forcible transfers, as well as deportations of protected persons from occupied territory to the territory of the Occupying Power or to that of any other country, occupied or not, are prohibited, regardless of their motive.”
Targeted by Israeli security forces, the symbolic mosque was at the centre of much of Jerusalem’s long weekend of violence
Al-Aqsa Mosque, one of the three holiest sites in Islam, has long been an emblem of Palestinian resistance to Israeli occupation.
Al-Haram al-Sharif (the Noble Sanctuary), the complex in Jerusalem’s Old City that houses the mosque – which includes the Dome of the Rock and other Islamic shrines – is arguably the most significant symbol of Palestinian sovereignty.
Jerusalem has been on edge for weeks over Israel’s restrictions on Palestinian access to parts of the Old City during the Muslim holy month of Ramadan, and Israeli authorities’ attempted eviction of several Palestinian families in the Sheikh Jarrah neighbourhood to make way for Israeli settlers.
Al-Aqsa found itself at the centre of a long weekend of violence from Friday, that left hundreds of people injured and led to a series of deadly rocket exchanges between the Israel military and Hamas in Gaza.
By Tuesday night, Israeli security forces had raided the holy site four times in five days.
This is how the prayer, protest and violence at al-Aqsa unfolded.
In total, more than 70,000 congregated to take part in the final Friday prayers of the holy month, according to Sheikh Azzam al-Khatib, head of the Waqf Islamic affairs council.
Tensions between Israelis and Palestinians had reached boiling point in recent days, as events in Sheikh Jarrah continued to unfold. While Palestinians in the neighbourhood were resisting eviction orders that would force 40 Palestinians, including 10 children, out of their homes, supporters inside Israel, East Jerusalem and the occupied West Bank organised protests in solidarity with them and others facing imminent eviction.
After Friday prayers, Palestinians at the mosque began their own demonstration, raising both Palestinian and Hamas flags.
Israeli police had deployed large numbers of officers to the city of Jerusalem, especially in the Old City, and closed off the surrounding streets that led to the mosque. Those who came to take part in the prayers were met with iron barriers and forced to go through identity checks.
Israeli police violently dispersed the protesters around Jerusalem throughout the day, forcing many to retreat to the mosque and hide within the confines of the shrines inside the complex.
Later that evening, Israeli forces used tear gas, stun grenades and rubber-coated steel bullets to disperse worshippers at the mosque. Hundreds were injured and hospitalised, according to the Palestinian Red Crescent.
The Red Crescent said that many of the injuries reported were to the head and eyes. Israeli police said six officers were injured as tensions intensified throughout the night.
Videos showed worshippers trying to ignore the tear gas canisters exploding around them as they prayed. Some appeared to be struck directly, others were engulfed in smoke. All fled the armed Israeli security forces flooding the complex. The man who remained longest appeared to be hit by one of the men in uniform.
Palestinian civil society called for a day of anger on Saturday in response to the crackdown.
Saturday 8 May
Friday’s violence prompted protests by Palestinian citizens of Israel in towns throughout the country, including Jaffa and Nazareth, in a show of anger against the Sheikh Jarrah evictions and the storming of al-Aqsa.
Israeli forces carried out arrests and raids throughout occupied East Jerusalem and built up their presence in the city on Saturday. This created a tense atmosphere ahead of the 27th night of Ramadan, one of the month’s holiest nights, which typically draws large crowds of worshippers to al-Aqsa, completely filling its courtyards.
Israeli Police Commissioner Yaakov Shabtai said that the force was sending extra officers to Jerusalem in anticipation of more protests on Saturday night.
Despite the febrile atmosphere in the city, some 90,000 Palestinian worshippers flocked to al-Aqsa for prayers.
Many travelled long distances from the occupied West Bank or from Palestinian-majority towns inside Israel, but Israeli forces reportedly blocked buses bringing them to Jerusalem, forcing them to walk along highways. Some Palestinians in the city drove down to ferry the stranded worshippers to Al-Aqsa.
Mohammed Atiq, from the West Bank town of Jenin, said Friday’s raids on al-Aqsa did not deter him from making the journey.
“They began attempts to clear out al-Aqsa, attempts to ruin the night of worship,” he told Middle East Eye. “But the will of the worshippers is stronger than bullets.”
Suad Abu Eraim, from the town of Yatta in the southern West Bank, said she spent hours waiting at Israeli checkpoints before finally reaching Jerusalem.
“This is al-Aqsa mosque, this mosque is ours, we must stay tied to it,” she told MEE. “We must be present here, young or old, from every place.”
Though the prayers were conducted safely, Israeli forces quickly began cracking down on Palestinians trickling out of the Old City after the service, arresting many and wounding at least 90, according to medics.
Rubber-coated metal bullets, tear gas and smoke grenades were fired at Palestinians at the Damascus Gate, which was adorned with lights to mark Ramadan. Women with bloody faces were seen being led away by medics. A short distance away, Israeli forces and settlers tore up a protest camp in Sheikh Jarrah.
Sunday 9 May
Jerusalem remained on edge on Sunday following another night of violence, as solidarity protests took place in cities worldwide, including Amman, Berlin, Chicago, London and Istanbul.
Staff and volunteers in al-Aqsa washed down the mosque’s courtyards the morning after Laylat al-Qadr, while hundreds of Palestinians rallied under the Dome of the Rock after the dawn Fajr prayer.
The passage between the Dome of the Rock and al-Qibli Mosque was packed with people clapping and chanting: “In spirit, in blood, we sacrifice for you al-Aqsa.”
There were some confrontations with Israeli forces at the nearby Chain Gate, which many of the protesters had exited through, still chanting. Palestinians threw rocks while Israeli forces lobbed stun grenades into the mosque complex.
Compared to other days, Sunday was relatively quiet. But fears were growing about an event planned on Monday as part of Jerusalem Day, which marks Israel’s capture and subsequent occupation of East Jerusalem during the 1967 war.
Thousands of Israelis, many from the religious far-right, planned to enter the al-Aqsa complex and chant anti-Palestinian slogans as part of the Flag March.
But Israeli security officials feared that the march would only add fuel to the fire after a week of confrontations in the city, and lobbied politicians to either postpone the event or limit the number of attendees and shorten the route.
Monday 10 May
Half an hour before the Flag March was scheduled to begin, organisers called it off. Hundreds of Israelis gathered nonetheless, the vast majority of whom were right-wing religious nationalists. The crowds made their way into the plaza after a march through parts of Jerusalem’s Old City, under the protection of Israeli police.
But the main development on Monday morning was Israeli security forces again raiding Al-Aqsa, firing multiple projectiles into the ancient building.
According to the Palestinian Red Crescent, 305 Palestinians were injured and 228 others hospitalised – some in a field hospital set up near al-Aqsa – including four in a critical condition.
Ehab Jallad, a historical researcher from Jerusalem, was in the mosque when Israeli forces stormed in and attacked worshippers. He recounted his experience to MEE.
“We prayed Fajr [dawn prayers] at around 4am and watched the settlers as they continued marching in, carrying with them stones and whatever materials they could to form a barrier. Israeli forces were positioned in strategic locations, targeting worshippers in the area.
“While young people were preparing for their seminar at 8am, Israeli police started targeting us with snipers using rubber bullets. Some of the young people reacted with stone-throwing,” he added.
“I was near the Qibli Mosque when the police started attacking us. They were positioned in rows, and were targeting us with tear gas. They were aiming to drag people to the north side, and from there to the gate to evacuate the mosque.”
It was terrible,” Jallad told MEE. “Within minutes, it felt like the sky was falling down on us. I wanted to try and escape the rubber-coated bullets, so I hid, in order to be out of sight.
During the raid, videos emerged of calls blasting out over al-Aqsa’s tannoy, appealing for help for Palestinians trapped inside al-Aqsa’s al-Qibli Mosque. Footage from inside the Qibli mosque also showed vast plumes of tear gas.
A spokesperson for the Jerusalem emergency medical services said Israel was denying medics access to the mosque and had even confiscated some carts used to evacuate the wounded. Israelis also reportedly seized the mosque’s audio control room at one point, hampering the Palestinians’ ability to safely coordinate.
Speaking to Middle East Eye in Jerusalem, Palestinian activist Hanady Halawani said many had been wounded on Monday, and journalists covering the raid had also been targeted by Israeli forces.
She added that Israeli police stormed al-Aqsa’s Qibli shrine, located in the southern part of the complex, as people were praying.
“We have reached a new point now, and it’s very dangerous. The occupation has crossed all the red lines and all the feelings of Muslims. Al-Aqsa, Ramadan, women: there are no lines which have not been crossed,” Halawani said.
The director of Jerusalem’s Endowments Department also told Al Jazeera Arabic that Israeli forces had confiscated the keys to all entrances to al-Aqsa complex.
At some point during the raid, some of the stained glass windows at al-Aqsa were smashed by Israeli security forces.
Following the morning’s violence, the mosque was littered with rocks and shards of glass, and the carpets were stained.
However, despite the violence and unrest caused by the raid, Palestinians were quick to return to the mosque to start cleaning it again. With Israeli forces no longer in al-Aqsa Mosque’s complex, some Palestinians were able to return to the courtyard.
MEE correspondent Latifeh Abdellatif reported that only Palestinians above the age of 40 were allowed into the courtyard by Israeli police via the Lions’ Gate.
Israeli forces violently stormed al-Aqsa for the third time in four days on Monday evening. Tear gas was used to disperse crowds, sound grenades were aimed at people, and heavily armed police made their way into al-Aqsa, causing further damage to the interior of the buildings.
After hours of attacks against worshippers, trapping hundreds inside the mosque’s buildings, Israeli forces withdrew from the complex.
Tuesday 11 May
Much of the attention turned to Gaza on Tuesday, with Hamas and Israel exchanging rocket fire amid warnings of a “full-scale war”.
According to Gaza’s health ministry, the number of Palestinians killed by Israeli air strikes on the besieged enclave since Monday has increased to 36 civilians, including 12 children, while 220 people have been wounded.
In Israel, at least five civilians have been killed by missiles fired from Gaza in retaliation for the air strikes, according to Haaretz, including one teenager and her father.
On Tuesday evening, Israeli security forces again stormed al-Aqsa – the fourth time since Friday.
Media outlets and social media users shared footage of heavily armed Israeli officers running towards the mosque from two separate directions.
The Palestinian Red Crescent reported that Israeli forces blocked medics from entering the mosque, amid attacks on Palestinians inside.
“Blocking medical rescue teams from reaching the wounded is a blatant violation of international humanitarian law, which requires the occupying force to facilitate the mission of medics and provide healthcare to the sick and injured,” the Red Crescent said in a Facebook post.
In Gaza Stad zijn zondagochtend zeker 26 mensen omgekomen door Israëlische luchtaanvallen. Dat melden artsen aan persbureau Reuters. Het is daarmee een dieptepunt van de laatste geweldsopleving in de regio.
Volgens het gezondheidsministerie in Gaza zijn er tien vrouwen en acht kinderen onder slachtoffers. Behalve de 26 doden zijn er zeker vijftig mensen gewond geraakt.
Het huis van Hamasleider Yehya al-Sinwar werd in de nacht van zaterdag op zondag gebombardeerd. De woning is vernietigd, liet de top van het Israëlische leger weten. Het was de derde woning van leidende figuren in Hamas die met de grond gelijk werd gemaakt.
Rond middernacht ging zondagochtend het luchtalarm af in Tel Aviv vanwege inkomend raketvuur. Ongeveer tien mensen raakten gewond tijdens rennen naar schuilplaatsen, zeiden medici. Eerder op zaterdag hadden Palestijnse militanten al drie keer kort na elkaar raketten afgevuurd op het gebied rond Tel Aviv. In de naburige stad Ramat Gan kwam een man bij een raketinslag om het leven.
EU-overleg over Gaza
Ministers van buitenlandse zaken van EU-landen vergaderen dinsdag over het geweld in de Gazastrook. De Europese buitenlandchef Josep Borrell wil vergaderen vanwege het “onacceptabele aantal burgerslachtoffers”.
De ministers gaan bespreken hoe de EU het best een bijdrage kan leveren aan het beëindigen van het aanhoudende geweld. Internationale pogingen om te bemiddelen lijken tot dusver niets te hebben opgeleverd. De VN-veiligheidsraad komt later op zondag weer bijeen om de situatie te bespreken.
Opgelaaid geweld
De spanningen tussen Israël en de Palestijnen zijn opgelaaid door de dreigende uitzetting van gezinnen uit een Arabische wijk in Oost-Jeruzalem. Ze moeten zoals vaker in de bezette gebieden plaatsmaken voor Joodse kolonisten. Het leidde tot felle protesten bij de al-Aqsamoskee en beschietingen over en weer tussen strijders van onder meer de beweging Hamas in Gaza en de Israëlische strijdkrachten.
De Israëlische strijdkrachten zeggen dat militante Palestijnen in enkele dagen tijd zo’n 2900 raketten hebben afgevuurd op Israël. Dat reageerde met honderden luchtaanvallen op doelen in de Palestijnse enclave aan de kust.
De autoriteiten in de Gazastrook zeggen dat inmiddels al 174 doden zijn gevallen en 1200 mensen gewond zijn geraakt. Israël verwijt de Hamasbeweging bewust militaire doelen te plaatsen in dichtbevolkte gebieden. In Israël is melding gemaakt van zeker tien doden en honderden gewonden door de aanhoudende raketbeschietingen.
De Verenigde Naties zeggen dat zo’n 10.000 inwoners van de Gazastrook hun huizen bij de grens zijn ontvlucht omdat ze vrezen voor een Israëlisch grondoffensief. “Ze schuilen tijdens de coronapandemie in scholen, moskeeën en op andere plaatsen”, zei een VN-functionaris, die waarschuwde dat de vluchtelingen maar beperkt toegang hebben tot voedsel, water en medische diensten.
VN-chef ‘diep verontrust’ over aanval Israël op mediagebouw
VN-chef António Guterres is “ontzet” door de burgerslachtoffers in de Gazastrook en “diep verontrust” over de aanval van Israël op een gebouw waarin internationale media waren gevestigd, zei een woordvoerder in een zaterdag vrijgegeven verklaring.
Hij is ook “ontzet” door het “toenemende aantal burgerslachtoffers, waaronder de dood van tien leden van dezelfde familie, onder wie kinderen, als gevolg van een Israëlische luchtaanval gisteravond”, vervolgde Dujarric. “De secretaris-generaal herinnert alle partijen eraan dat elke willekeurige aanval op burger- en mediastructuren in strijd is met het internationaal recht en koste wat kost moet worden vermeden”, zei hij.
In Gaza-Stad is een pand waarin meerdere mediaorganisaties zijn ondergebracht, gebombardeerd door het Israëlische leger. Het pand van twaalf verdiepingen, waarin ook appartementen en kantoren zaten, is ingestort. Volgens het internationale persbureau AP werd de eigenaar van het pand een uur van tevoren door het Israëlische leger gewaarschuwd dat het gebouw bestookt zou worden.
Twee raketten raakten het gebouw kort na elkaar. Journalisten hadden vlak daarvoor tevergeefs gevraagd om spullen uit het complex te halen. Ze moesten toezien hoe het gebouw na de tweede inslag instortte
Voor zover bekend raakte niemand gewond. Volgens het Israëlische leger was het gebouw een legitiem militair doelwit omdat onder meer de inlichtingendienst van Hamas er actief was. Het leger stelt dat Hamas de mediaorganisaties gebruikte als menselijk schild.
In het gebouw hadden onder meer nieuwszender Al Jazeera en persbureau AP hun kantoren. Het aanwezige personeel ontvluchtte volgens ooggetuigen in paniek het pand. De inslag was live te zien op Al Jazeera.
Een verslaggever van persbureau AP schrijft op Twitter dat hij en zijn collega’s vanaf de 11e verdieping via de trap naar beneden zijn gerend, en vanaf een afstand de toren in de gaten hebben gehouden. AP noemt de raketaanval “een nieuwe stap van het Israëlische leger om de verslaggeving vanuit het gebied aan banden te leggen”.
Geschokte reacties
Van veel kanten is geschokt gereageerd op de aanval op het persgebouw. Onder meer Turkije heeft een veroordeling uitgesproken.
Het Witte Huis heeft Israël laten weten dat het land de veiligheid van journalisten moet garanderen. Dat is hun “grootste verantwoordelijkheid”, zo zegt de woordvoerder van het Witte Huis. President Biden heeft na de vernietiging van het flatgebouw met zowel de Israëlische premier Netanyahu als de Palestijnse leider Abbas gebeld.
Directeur Pruitt van AP zegt: “We konden maar net voorkomen dat er doden vielen. Door wat er vandaag is gebeurd, weet de wereld minder goed wat zich in Gaza afspeelt.”
Ook Al Jazeera wijst daarop. “Al Jazeera roept media en humanitaire organisaties op om gezamenlijk deze meedogenloze bombardementen af te wijzen. De directeur-generaal van Al Jazeera, Mostefa Souag, sprak van een oorlogsmisdaad.
Volgens persbureau Reuters zijn sinds maandag zeker 140 mensen om het leven gekomen in de Gazastrook, onder wie 39 kinderen. In Israël zijn tien mensen om het leven gekomen, onder wie twee kinderen.
Bombardementen
Bij Israëlische bombardementen kwamen vannacht en vandaag tot dusver 15 Palestijnen om het leven, zeggen medici tegen Reuters, onder wie een vrouw en vier van haar kinderen. Dat gebeurde bij een bombardement op een vluchtelingenkamp. Ook vijf anderen kwamen om het leven. Israël zegt dat het een appartement heeft geraakt dat door Hamas werd gebruikt.
Militanten van Hamas vuren al de hele dag raketten af op Israël. In een aantal Israëlische plaatsen en steden ging vandaag meerdere keren het luchtalarm af, berichten Israëlische media. In de plaats Ramat Gan, ten oosten van Tel Aviv, kwam een man om het leven toen zijn huis werd geraakt door scherven van een raket.
Na de aanval op het kantoor in Gaza-Stad heeft Hamas gedreigd met aanvallen op Tel Aviv. “De inwoners van Tel Aviv moeten zich voorbereiden op een reactie die de aarde zal doen schudden”, zegt een woordvoerder volgens lokale media.
Waarvoor velen vreesden is gebeurd. De Israëlische provocaties in Jeruzalem leidden maandagavond tot raketbeschietingen van Hamas op Israël en Israëlische bombardementen op de Gazastrook. In Gaza vielen 27 doden, onder wie negen kinderen. In Israël vonden twee vrouwen de dood. De beschietingen houden ook vandaag aan.
De vrees voor meer geweld die wij maandag in ons artikel over Jeruzalem uitspraken, werd nog diezelfde dag bewaarheid. In de vooravond schoot de militaire tak van Hamas na een ultimatum aan Israël vanuit de Gazastrook zeven raketten af. Israël antwoordde met bombardementen op de strook, waarna de wederzijdse beschietingen escaleerden. Ook vandaag houdt het geweld aan.
In Gaza vielen 27 doden, onder wie negen kinderen, en meer dan honderd gewonden. In Ashkelon vonden twee Israëlische vrouwen de dood. Daar en in andere plaatsen in Zuid-Israël raakten circa veertig Israëli’s gewond, van wie er één in kritieke toestand zou verkeren. In de Israëlische stad Lod werd tijdens een demonstratie een Palestijnse Israëli gedood door een Joodse inwoner.
Escalatie
Het ultimatum van de Al-Qassam-brigades, de militaire tak van Hamas, volgde op een nieuwe bestorming door Israëlische troepen van de Al-Aqsa-moskee in bezet Oost-Jeruzalem, en provocaties van Israëlische politici in de wijk Sheikh Jarrah in hetzelfde stadsdeel, waar 78 Palestijnse families hun woningen dreigen te worden uitgezet ten gunste van Israëlische kolonisten. In de namiddag dreigde Al-Qassam met vergelding als Israël niet voor zes uur ‘s avonds zijn troepen zou hebben teruggetrokken uit het gebied rond de Al-Aqsa-moskee en de wijk Sheikh Jarrah. Ook werd de vrijlating geëist van alle recent in Jeruzalem gearresteerde Palestijnen. Israël negeerde de eisen.
Even na zes uur maakten de brigades bekend vanuit de Gazastrook een aantal raketten te hebben afgeschoten in de richting van Jeruzalem. In de stad klonk het luchtalarm en werd het parlement kort ontruimd. Israëlische media maakten melding van zes raketten die de stad niet hadden bereikt en geen schade hadden aangericht. Een zevende werd onderschept door de Iron Dome-luchtafweer. Israël reageerde met bombardementen op Gaza. Het beschieten van Israëlische bevolkingscentra met raketten is een oorlogsmisdaad, zoals door mensenrechtenorganisaties als Human Rights Watch veelvuldig onderstreept, en hetzelfde geldt voor Israëlische bombardementen die niet op militaire doelen gericht zijn.
Het was de opmaat tot een nacht van wederzijdse beschietingen en bombardementen. Rond middernacht waren volgens het Israëlische leger 150 raketten op Israël afgeschoten door de Al-Qassam-brigades en Islamitische Jihad, die veelal door Iron Dome waren onderschept en nauwelijks schade aanrichtten. Eén Israëli raakte gewond toen zijn auto werd geraakt door een anti-tankraket. In de vroege dinsdagochtend werden raketten afgeschoten op de Israëlische stad Ashkelon en later ook op andere plaatsen, waaronder Ashdod. In beide steden zouden gebouwen zijn geraakt. Daar vielen ook de twee Israëlische doden en de meeste Israëlische gewonden.
Een woordvoerder van het Israëlische leger maakte vanochtend bekend dat Israël 130 aanvallen op militaire doelen in de Gazastrook had uitgevoerd met gevechtsvliegtuigen en -helikopters. Daarbij zouden 15 commandanten van Hamas en Islamitische Jihad zijn omgekomen. Volgens het ministerie van Gezondheid in Gaza en journalisten ter plaatse kwamen echter ook negen kinderen om het leven. Israël heeft de Gazastrook volledig afgesloten van de aanvoer van hulpgoederen.
Bestorming Al-Aqsa-moskee
De escalatie volgt op weken van Israëlische provocaties en geweld tegen Palestijnen in bezet Oost-Jeruzalem. De dreigende huisuitzettingen in Sheikh Jarrah en andere wijken en het geweld tegen Palestijnse demonstranten en tegen gelovigen in de Al-Aqsa-moskee kregen harde internationale kritiek.
Maandagochtend bestormden Israëlische troepen opnieuw met grof geweld het complex rond de Al-Aqsa-moskee. Daarbij raakten gelovigen, verzameld voor het ochtendgebed, ingesloten. Op beelden is te zien hoe de Israëlische politie traangas en schokgranaten op de duizenden bezoekers afschiet. Palestijnen schreeuwden om hulp via de luidsprekers op de minaret. Bij de bestorming raakten 305 Palestijnen gewond, van wie er 228 naar ziekenhuizen werden vervoerd.
In de middag bezochten de parlementsleden Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich van de partij Religieus Zionisme de wijk Sheikh Jarrah. Beiden zijn notoire ophitsers, die Palestijnen als minderwaardig aan Joden beschouwen en het liefst vandaag nog alle Palestijnen uit Jeruzalem zien vertrekken. Alleen al hun aanwezigheid is voldoende om de gemoederen te verhitten.
Elders in de stad maakten grote groepen religieus-nationalistische Israëli’s zich op voor de jaarlijkse ‘vlaggenparade’ door de Oude Stad van Oost-Jeruzalem ter gelegenheid van ‘Jeruzalemdag’, de viering van de Israëlische bezetting van Oost-Jeruzalem in 1967. De parade gaat altijd gepaard met provocaties en geweld, en gezien de explosieve situatie had afgelasting door de autoriteiten voor de hand gelegen. Pas op het laatste moment pasten die de geheel door veiligheidstroepen afgezette route enigszins aan. Halverwege de tocht werden de organisatoren door de politie opgeroepen de parade te ontbinden wegens het ultimatum van Al-Qassam. De meeste deelnemers zetten de tocht niettemin voort. Tot botsingen met Palestijnen kwam het dit keer niet.
‘s Avonds vielen Israëlische troepen opnieuw het complex rond de Al-Aqsa-moskee aan – de derde aanval na vrijdagavond en maandagochtend –, waarbij opnieuw zwaar geweld werd gebruikt. Naar verluidt raakten vijfhonderd gelovigen ingesloten in de Qibli-moskee op het terrein. Volgens de Palestijnse Rode Halve Maan raakten maandag in Jeruzalem in totaal 520 Palestijnen gewond, van wie er 333 in het ziekenhuis behandeld moesten worden.
Olie op het vuur
Dat Israël geenszins van plan is het geweld en de provocaties in Jeruzalem te staken maakten de autoriteiten gisteren in alle toonaarden duidelijk. Israëls hoofd van politie Kobi Shabtai liet weten dat de politie tot dusver uiterst ‘terughoudend’ had geopereerd, maar die houding nu liet varen: ‘De kinderhandschoenen gaan uit.’
Premier Benjamin Netanyahu maakte bekend dat de regering het optreden van de politie voluit steunt. Hij stelde het geweld in Jeruzalem voor als ‘een gevecht om het hart van Jeruzalem tussen [de krachten van] intolerantie en tolerantie, tussen gewelddadige wetsovertreders en law and order’. Het geweld van de veiligheidsdiensten is volgens hem bedoeld om ‘de rechten van iedereen te verzekeren’.
In een telefoongesprek met zijn Amerikaanse collega Jake Sullivan voer Israëls nationaal veiligheidsadviseur Meir Ben-Shabbat eenzelfde koers. Hij kapittelde Sullivan, die in voorzichtige bewoordingen bezorgdheid over het Israëlische optreden in Jeruzalem uitte. Die bezorgdheid is een ‘beloning voor de oproerkraaiers’, aldus Ben-Shabbat. Sullivan zou zich met zijn kritiek juist tot ‘degenen die tot het geweld hebben aangezet’ moeten wenden. Het Israëlische optreden was juist ‘verantwoord en gebaseerd op gezond verstand, ondanks de provocaties’.
Intussen gooide ook het Israëlische parlement olie op het vuur. Maandag gaf het ook bij tweede stemming goedkeuring aan een wetsvoorstel dat de ‘legalisering’ van zeventig zogenoemde ‘buitenposten’ op de bezette Westelijke Jordaanoever beoogt. Deze outposts zijn niet alleen onder internationaal recht, maar ook volgens de Israëlische wet illegaal. Wordt het voorstel wet – daarvoor is nog één stemronde nodig–, dan voegt Israël officieel zeventig kolonies (‘nederzettingen’) aan zijn totaal toe. Opmerkelijk is dat de buitenposten in het Israëlische spraakgebruik een naamsverandering hebben ondergaan: ze worden tegenwoordig aangeduid als ‘jonge nederzettingen’. Na hun ‘legalisering’ zullen ze zonder twijfel snel worden uitgebouwd tot ‘volwassen nederzettingen’.
Protesten waaieren uit
De protesten tegen het Israëlische optreden in Oost-Jeruzalem hebben inmiddels ook tal van steden in Israël bereikt. De afgelopen dagen vonden in meerdere steden demonstraties van Palestijnse Israëli’s plaats, en maandagavond gingen in onder meer Nazareth, Jaffa, Haifa, Umm al-Fahm, Ramla, Lod en Shaqib al-Salam grote aantallen Palestijnen de straat op. In veel steden leidde dat tot botsingen met de politie, waarbij gewonden vielen en 46 Palestijnse demonstranten zouden zijn gearresteerd. In Lod werd een Palestijnse Israëli door een Joodse inwoner gedood.
Ook op de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever werd geprotesteerd, onder meer in Hebron, Bethlehem, Nablus, Tulkarm, Jenin, Qalqiliya en Tubas. Bij botsingen met Israëlische troepen vielen veel gewonden. Twee Palestijnen liepen schotwonden op.
Het heeft er alle schijn van dat Israël met zijn gewelddadige en provocerende optreden in Jeruzalem een brug heeft geslagen die de Palestijnen in Israël, Oost-Jeruzalem, Gaza en de Westoever met elkaar verbindt. Grenzen, muren en politieke verdeeldheid maken plaats voor solidariteit, gebaseerd op de discriminatie of zelfs onderdrukking die zij dagelijks ervaren en het grote historische onrecht en leed dat hen collectief is aangedaan.
EINDE BERICHT
[8] ”7 – Parties to a conflict shall at all times distinguish between the civilian population and combatants in order to
spare civilian population and property. Neither the civilian population as such nor civilian persons shall be the
object of attack. Attacks shall be directed solely against military objectives.”
BASIC RULES OF INTERNATIONAL HUMANITARIAN LAW IN ARMED
The seven fundamental rules which are the basis of the Geneva Conventions and the Additional Protocols.
1 – Persons hors de combat and those who do not take a direct part in hostilities are entitled to respect for their
lives and their moral and physical integrity. They shall in all circumstances be protected and treated humanely
without any adverse distinction.
2 – It is forbidden to kill or injure an enemy who surrenders or who is hors de combat .
3 – The wounded and sick shall be collected and cared for by the party to the conflict which has them in its power.
Protection also covers medical personnel, establishments, transports and equipment. The emblem of the red
cross or the red crescent is the sign of such protection and must be respected.
4 – Captured combatants and civilians under the authority of an adverse party are entitled to respect for their lives,dignity, personal rights and convictions. They shall be protected against all acts of violence and reprisals. They shall have the right to correspond with their families and to receive relief.
5 – Everyone shall be entitled to benefit from fundamental judicial guarantees. No one shall be held responsible for an act he has not committed. No one shall be subjected to physical or mental torture, corporal punishment or cruel or degrading treatment.
6 – Parties to a conflict and members of their armed forces do not have an unlimited choice of methods and means of warfare. It is prohibited to employ weapons or methods of warfare of a nature to cause unnecessary losses or excessive suffering.
7 – Parties to a conflict shall at all times distinguish between the civilian population and combatants in order to
spare civilian population and property. Neither the civilian population as such nor civilian persons shall be the
object of attack. Attacks shall be directed solely against military objectives.
Het Israëlische leger heeft vannacht opnieuw luchtaanvallen uitgevoerd op meerdere plekken in Gaza-Stad. In een korte verklaring spreekt het leger van “uitgebreide aanvallen” op “terroristische doelwitten” in de Gazastrook. Volgens Israël is daarbij 15 kilometer aan Hamas-tunnels vernietigd en negen woningen van vermoedelijke Hamas-commandanten.
Een vooraanstaande commandant van Islamitische Jihad is ook gedood bij een luchtaanval, meldt persbureau Reuters op basis van een bron binnen de groep en het Israëlische leger. Het leger houdt deze Abu Harbeed verantwoordelijk voor een reeks aanslagen met anti-tank-raketten.
Ook vanuit Gaza zijn vannacht raketten afgevuurd op Israëlische doelen. Volgens Israëlische media waren onder meer de zuidelijke steden Ashkelon en Beër Sjeva doelwit. Het is nog onduidelijk hoe groot de schade aan beide kanten is. Ook is er nog niets gemeld over slachtoffers.
Sponsfabriek
In Gaza-Stad is in ieder geval één gebouw zwaar beschadigd. Bewoners zeggen tegen persbureau AP dat ze tien minuten voor de aanval zijn gewaarschuwd door het Israëlische leger, waardoor iedereen tijdig naar buiten kon komen. Veel van de luchtaanvallen door Israël troffen volgens hen akkers in de buurt.
Ook een sponsfabriek in Gaza werd geraakt door een luchtaanval. De brandweer probeert de grote brand die daarna uitbrak al uren onder controle te krijgen.
Volgens persbureau AP waren afgelopen nacht ongeveer tien minuten explosies te horen, en waren de luchtaanvallen zwaarder dan die op Gaza van dit weekend. In de nacht van zaterdag op zondag vielen daarbij volgens Palestijnse gezondheidsautoriteiten zeker 42 doden.
‘Zo lang als nodig’
Premier Netanyahu van Israël had gisteravond al aangekondigd dat de militaire operatie van het Israëlische leger tegen Hamas-doelen in de Gazastrook voorlopig niet voorbij zou zijn. Hamas is de militante organisatie die sinds 2007 de macht heeft in Gaza. Netanyahu zei dat het Israëlische leger “zo lang als nodig” actie zal ondernemen om de rust te herstellen.
Zaterdagavond had de Israëlische premier zich in soortgelijke bewoordingen uitgelaten. Daarop reageerde Hamas-leider Ismail Haniyeh dat het verzet van Hamas niet is gebroken.
Staakt-het-vuren
Ondertussen neemt de internationale druk toe om tot een staakt-het-vuren te komen. Zo spraken de vijftien leden van de VN-Veiligheidsraad gisteren in een digitale bijeenkomst hun zorgen uit over het escalerende conflict tussen Israël en de Palestijnen.
De raad slaagde er echter opnieuw niet in om met een gezamenlijke verklaring over het geweld te komen. Tot nu toe heeft de Amerikaanse delegatie zo’n verklaring tegengehouden. De Amerikanen zouden vrezen dat een veroordeling van het geweld hun bemiddeling tussen de twee partijen zou bemoeilijken. Zaterdag landde de Amerikaanse topdiplomaat Hady Amr in Tel Aviv, met als doel de partijen om de tafel te krijgen.
President Biden zei gisteravond in een vooraf opgenomen video dat zijn regering met Israëliërs en Palestijnen werkt aan “blijvende rust”. Beide partijen verdienen het om in veiligheid en zekerheid te leven en in dezelfde mate te genieten van vrijheid, welvaart en democratie, zei hij.
“Israël heeft denk ik nog een paar dagen de tijd gekregen van Amerika om zijn lijstje van doelwitten af te werken”, zei correspondent Ankie Rechess in het NOS Radio 1 Journaal. “De internationale druk wordt ook opgevoerd op Israël, dus het lijkt eigenlijk dat er een bestand of een wapenstilstand aan zit te komen.”
“Het gevaarlijkste moment is nu, want voordat een bestand er is, wil iedereen nog even doorgaan met laten zien wie de overwinning heeft gehaald”, aldus Rechess. “Als er dan een of andere aanval komt, van welke zijde dan ook, die een hoop slachtoffers eist, dan zijn we weer terug bij af en dan gaat het geweld gewoon weer door.”
Zware gevechten
Het conflict tussen Israël en Palestijnse militanten in de Gazastrook laaide een week geleden op, met luchtaanvallen over en weer. Het zijn de zwaarste gevechten sinds de Gaza-oorlog van 2014.
Volgens het Palestijnse ministerie van Volksgezondheid zijn sinds maandag 197 Palestijnen om het leven gekomen, onder wie 58 kinderen. Ook zijn er zeker 1235 gewonden gevallen. Aan Israëlische zijde zijn de afgelopen week tot nu toe tien doden gevallen, onder wie twee kinderen, meldt persbureau Reuters.
EINDE BERICHT ”Het gezondheidsministerie van Gaza meldde zondag dat er 197 Palestijnen zijn omgekomen, onder wie 58 kinderen. ”
De Amerikaanse president Biden heeft zijn steun uitgesproken voor een wapenstilstand tussen Israël en Hamas. Biden liet dit de Israëlische premier Netanyahu maandag weten in een telefoongesprek. Het is voor het eerst dat Biden Israël zo duidelijk laat weten dat hij voorstander is van een staakt-het-vuren.
Biden staat onder druk, onder andere van progressieve partijgenoten in het Congres, om zich hard te maken voor een onmiddellijke wapenstilstand. In het gesprek met Netanyahu is hij echter niet zo ver gegaan. Ook heeft hij Israël niet opgeroepen om in te stemmen met een staakt-het-vuren.
Bij de luchtaanvallen over en weer tussen Israël en Gaza zijn inmiddels meer dan 200 mensen gedood. Het gezondheidsministerie van Gaza meldde zondag dat er 197 Palestijnen zijn omgekomen, onder wie 58 kinderen. Ook zijn er meer dan duizend gewonden gevallen. De Israëlische autoriteiten hebben een totaal van 10 Israëlische slachtoffers gemeld. Steeds meer partijen dringen aan op een staakt-het-vuren, maar een einde van het conflict lijkt vooralsnog niet in zicht.
Op maandag werden, voor de tweede keer in vijf dagen, raketten vanuit Libanon afgevuurd op het noorden van Israël. Volgens het Israëlische leger kwamen de zes raketten terecht in Zuid-Libanon. Israël bestookte het gebied van waaruit de raketten waren afgevuurd korte tijd met artillerie. Wie verantwoordelijk is voor de aanval, is nog onduidelijk.
Verwoesting onmiskenbaar
De verwoestende gevolgen van de Israëlische luchtaanvallen op de Gazastrook zijn na een week onmiskenbaar. Zeker 2.500 burgers zijn dakloos geworden, vele tienduizenden zijn hun huis ontvlucht. De burgemeester van Gaza-Stad, Yahya Sarraj, zei tegen Al Jazeera dat de wegen en infrastructuur ernstig zijn beschadigd, wat het steeds moeilijker maakt de slachtoffers te bereiken. ‘Als de aanvallen doorgaan, verwachten we dat de omstandigheden verslechteren.’
Zo’n 42 duizend Palestijnen in de Gazastrook zijn op de vlucht geslagen voor de aanhoudende Israëlische bombardementen. Dat meldt het UNRWA, de VN-organisatie die hulp biedt aan Palestijnse vluchtelingen in het Midden-Oosten. Inwoners verlaten hun huizen op zoek naar een veilige plaats in het arme en dichtbevolkte kustgebied, waar twee miljoen mensen wonen. De organisatie heeft vijftig scholen opengesteld om onderdak te bieden aan de vluchtelingen.
De bombardementen hebben ook het elektriciteitsnet beschadigd, waardoor grote delen van de Gazastrook zonder stroom zitten. Een woordvoerder van het elektriciteitsbedrijf zei tegen persbureau AP dat nu de toevoer van brandstof stilligt hij nog maar genoeg heeft om Gaza twee of drie dagen van stroom te voorzien. De inwoners beschikken gewoonlijk enkele uren per dag over elektriciteit.
Luchtaanvallen
Israël voerde in de nacht van zondag op maandag opnieuw een reeks bombardementen uit op verschillende locaties in Gaza-Stad. Volgens inwoners waren het de zwaarste luchtaanvallen tot nu toe. Het Israëlische leger meldt de woningen van negen Hamas-commandanten en 15 kilometer aan ondergrondse tunnels, die Hamas en andere militante groeperingen gebruiken, te hebben vernietigd. Bij de luchtaanvallen is een hooggeplaatste commandant, Hussam Abu Harbeed, van de militante groep Islamitische Jihad omgekomen. Het Israëlische leger hield hem verantwoordelijk voor een deel van de raketaanvallen op Israël.
Staakt-het-vuren
De wereldwijde roep om een staakt-het-vuren neemt toe. In een televisieoptreden zei de Egyptische minister van Buitenlandse Zaken maandag samen met internationale partners hard te werken aan een bestand. Hij benadrukte dat Egypte hoopt dat de Verenigde Staten zich zullen inzetten voor een politieke oplossing voor het conflict.
De VS blokkeerden maandag opnieuw, voor de derde keer, een voorstel voor een verklaring van de Veiligheidsraad van de VN, waarin ‘grote bezorgdheid’ zou worden geuit over het conflict en het toenemend aantal slachtoffers. Met deze stap van Washington, Israëls belangrijkste bondgenoot, is zo’n unanieme verklaring van alle vijftien leden van de Veiligheidsraad voorlopig van de baan.
De Amerikaanse regering keerde zich ook tegen oproepen van onder andere Democraten in het Congres voor een direct staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas. President Bidens woordvoerder, en zijn nationale veiligheidsadviseur benadrukten dat Washington de voorkeur gaf aan ‘stille maar intensieve diplomatie’ om de strijd te beëindigen.
De Franse president Macron en de Egyptische president El-Sissi hebben elkaar maandag gesproken en hun gedeelde zorgen over het geweld geuit. Het Elysée bevestigde haar steun voor de Egyptische pogingen tot bemiddeling.
De Turkse president Erdogan belde paus Franciscus maandag met de vraag of hij wil helpen ‘de massamoord op Palestijnen in de Gazastrook te stoppen’. Erdogan wil een internationale coalitie vormen die Israël met sancties onder druk kan zetten. Paus Franciscus zei zondag dat het verlies van onschuldige levens in de Gazastrook ‘afgrijselijk en onaanvaardbaar’ is, en riep op tot een einde aan het geweld. De paus ontmoette maandag ook de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken, die op werkbezoek was in Rome.
Twee Israëlische vrouwen zijn in de kuststad Ashkelon omgekomen door raketaanvallen vanuit de Gazastrook, melden de hulpdiensten. Het zijn de eerste dodelijke slachtoffers aan Israëlische kant sinds beide partijen elkaar bestoken. Aan Palestijnse zijde zouden al 26 mensen zijn omgekomen.
De Israëlische vrouwen overleden toen raketten hun huizen raakten. Het is vrij uitzonderlijk dat mensen in Israël overlijden door projectielen die door de Palestijnen worden afgeschoten. Een raketschild houdt veel raketten tegen, maar het verdedigingssysteem zou niet bestand zijn tegen het grote aantal raketten, mogelijk wel honderd. Ashkelon zou in een tijdsbestek van nog geen halfuur met zeventig raketten zijn bestookt.
Hamas zal worden geraakt op manieren die het niet verwachtIsraëlische premier Benjamin Netanyahu
Ook de stad Ashdod, 40 kilometer ten zuiden van Tel Aviv, is doelwit. In beide plaatsen zijn volgens de politie in totaal acht gebouwen geraakt, waaronder een lege school. Volgens media vielen er bij de aanvallen meer dan dertig gewonden. De militaire vleugel van Hamas, dat de Gazastrook bestuurt, heeft de verantwoordelijkheid opgeëist.
Palestijnse kinderen gedood
Het Israëlische leger heeft als vergelding zeker 140 keer doelen in de Gazastrook aangevallen en treft voorbereidingen de strook weer met grondtroepen binnen te vallen. Door luchtaanvallen op de Gazastrook zouden zeker 26 mensen zijn gedood, onder wie negen kinderen, en ruim 125 mensen gewond zijn geraakt.
Premier Benjamin Netanyahu kondigde na het nieuws over de dode vrouwen aan dat zowel de kracht als de frequentie van de Israëlische aanvallen tegen Hamas wordt verhoogd. “Sinds gisteren heeft het leger honderden aanvallen op Hamas en de Islamitische Jihad uitgevoerd in de Gazastrook en we gaan de kracht van onze aanvallen nog opdrijven”, zei Netanyahu in een video die door zijn diensten werd verspreid. Hij voegde eraan toe dat Hamas “een aframmeling zal krijgen waaraan het zich niet verwacht”.
De Palestijnse Hamas-beweging heeft dan weer gedreigd van Ashkelon “een hel” te maken als Israël doorgaat met aanvallen. De als terroristisch bestempelde beweging begon met de raketaanvallen in reactie op rellen in Jeruzalem, waar tientallen Palestijnen uit hun woning dreigen te worden gezet.
Ook België roept op om het geweld te stoppen. “Het geweld in Oost-Jeruzalem is onaanvaardbaar. België roept op tot respect voor de status quo van de heilige plaatsen, het internationaal recht en de mensenrechten. We veroordelen het afvuren van raketten vanuit Gaza en de Israëlische raids. We roepen op tot onmiddellijke de-escalatie”, schrijft minister van Buitenlandse Zaken Sophie Wilmès (MR) op Twitter.
Israeli forces and Palestinian armed groups in Gaza must not repeat violations of international humanitarian law that led to killing and maiming of civilians and destruction of homes and infrastructure in previous rounds of fighting, said Amnesty International today.
Since 10 May Palestinian armed groups have fired more than 1,500 rockets towards civilian areas in central Israel and towns near the Gaza border killing and injuring civilians. Israeli forces have carried out air strikes killing and injuring civilians in Gaza. They have also damaged or destroyed at least two residential buildings housing tens of Palestinian families and one office building in Gaza, in targeted attacks amounting to collective punishment of the Palestinian population. In total at least 53 people, including 14 children, in Gaza and seven people in Israel have been killed in the violence.
“The intensification of armed hostilities between Israel and Palestinian armed groups in Gaza raises fears of a further spike in civilian bloodshed and destruction of homes and infrastructure over the coming days. All sides in the conflict have an absolute obligation to protect civilians. They must remember that there is an active investigation before the International Criminal Court and must not assume they will enjoy past impunity for violations,” said Saleh Higazi, Deputy Director for the Middle East and North Africa at Amnesty International.
“This escalation is reminiscent of horrific hostilities from 2008, 2012, and 2014 where civilians bore the brunt of the suffering, with massive death and destruction in Gaza, which has been under an illegal blockade amounting to collective punishment since 2007.
“Both Israeli forces and Palestinian armed groups have carried out war crimes and other violations with impunity. Israel has a deplorable record of carrying out unlawful attacks in Gaza killing and injuring civilians including war crimes and crimes against humanity. Palestinian armed groups have also committed violations of international humanitarian law with impunity.”
Amnesty International has consistently condemned indiscriminate rocket fire by Palestinian armed groups.
“Firing rockets which cannot be accurately aimed into populated areas can amount to a war crime and endangers civilian lives on both sides of the Israel/ Gaza border,” said Saleh Higazi.
In Israel a 50-year-old Palestinian citizen of Israel and his 15-year-old daughter were killed in a suspected rocket attack in the unrecognized village Dohmosh outside the city of Lydda in central Israel. The community does not have access to shelters, and the alarm system of sirens warning of oncoming projectiles from Gaza does not function in these communities.
Collective punishment
In Gaza, Israeli forces carried out attacks on a number of residential buildings from the early hours of 11 May. One 13-storey high rise residential building – Hanadi Residential Tower – was completely destroyed and reduced to rubble. Civilians had been warned to evacuate the area before it was hit. Al-Jawhara office building was also severely damaged on and Al-Shurouq building was also destroyed and reduced to rubble on 12 May. Other buildings were partially damaged as specific apartments were targeted.
“Deliberate targeting of civilian objects and extensive, unjustified destruction of property are war crimes. Destroying entire multi-storey homes making tens of families homeless amounts to collective punishment of the Palestinian population and is a breach of international law,” said Saleh Higazi.
“Even if part of a building is being used for military purposes Israeli authorities have an obligation to choose means and methods of attack that would minimize risks posed to civilians and their property.”
An attack targeting an apartment on the top floor of the seven- storey “Tiba Apartments” building killed one woman and her son, a 19-year old with special needs, who lived on the floor below.
An attack on the 14-storey residential tower called “al-Jundi al-Majhoul” killed three Palestinian members of Islamic Jihad. One civilian resident in the building who was woken up by the attack said:
“The building was shaking crazily… When we got to the windows…we saw everyone looking at us and then people screaming ‘vacate the building immediately’ because it was hit… minutes afterwards I was outside, with people pulling me away from danger … which now feels funny to say, as we have no idea where a safe place would be to seek refuge in.
“So far [the building] hasn’t [ been destroyed], but the terror of the thought alone is enough. We haven’t slept a wink, the strikes have been non-stop. I have a two and a half year old daughter and this is her first war, I was terrified myself and did not know what to do to calm her,” she said, adding “what drives me crazy, is that they can easily just target precisely whoever they want as they’ve done with our building, and yet they choose to level entire buildings to the ground. What does that tell you? I’m sure not an entire building is a security threat.”
Amnesty International is calling on the international community, UN Security Council members – including the United States – to publicly denounce violations of humanitarian law and pressure all sides to the conflict to protect civilians. The United States needs to stop stalling and allow the UN Security Council to release a strong statement immediately.
UN Security Council members must take a strong and public stand and immediately impose a comprehensive arms embargo on Israel, Hamas and other Palestinian armed groups with the aim of preventing further serious violations of international humanitarian law and human rights by the parties to the conflict,” said Saleh Higazi.
“The international community must also press Israel to address root causes of the latest flare up in violence which include longstanding impunity for war crimes and other serious violations of international law as well as Israel’s ongoing illegal settlement expansion, the blockade of Gaza, and the forcible eviction and dispossession of Palestinians such as those in Sheikh Jarrah.”
De Israëlische veiligheidsdiensten hebben herhaaldelijk onaangekondigd en buitensporig geweld ingezet tegen Palestijnse demonstranten in het bezette Oost-Jeruzalem. Dit volgde op vier dagen vol geweld waarin 840 Palestijnen gewond raakten. Ook raakten volgens de Israëlische politie ten minste 21 Israëlische politieagenten en zeven Israëlische burgers gewond.
De Palestijnen demonstranten protesteren tegen gedwongen huisuitzettingen in de wijk Sheikh Jarrah. Amnesty International roept de Israëlische autoriteiten op onmiddellijk een einde te maken aan deze huisuitzettingen, en aan het voortdurende verdrijven van Palestijnen uit Oost-Jeruzalem.
Bij de laatste escalatie vuurden gewapende Palestijnse groepen raketten af op Israël. Daarbij raakte ten minste een Israëli gewond. Er zijn berichten dat bij wraakaanvallen door Israël op Gaza verschillende mensen omkwamen. Amnesty International roept alle partijen op om het internationale humanitaire recht te respecteren en alle mogelijke voorzorgsmaatregelen te treffen om burgerslachtoffers te voorkomen.
Grof en lichtzinnig geweld
‘Bewijs dat Amnesty International heeft verzameld, toont een angstaanjagend patroon van Israëlische troepen die de afgelopen dagen grof en lichtzinnig geweld gebruikten tegen grotendeels vreedzame Palestijnse demonstranten’, zegt Saleh Higazi van Amnesty International. ‘Sommige van de mensen die gewond raakten bij het geweld in Oost-Jeruzalem waren omstanders of mensen die aan Ramadan-gebeden meededen.
‘Dit recente geweld laat weer eens duidelijk zien hoe de illegale Israëlische campagne van uitbreiding van de Israëlische nederzettingen voortduurt, en dat er een toename is van gedwongen uitzettingen van Palestijnse bewoners – zoals in Sheikh Jarrah – om plaats te maken voor Israëlische kolonisten. Deze gedwongen uitzettingen maken deel uit van een voortdurend patroon in Sheikh Jarrah. Het zijn grove schendingen van het internationale recht en oorlogsmisdaden.’
Ooggetuigenverslagen en video’s en foto’s die Amnesty-onderzoekers maakten laten zien hoe de Israëlische troepen tijdens gewelddadige aanvallen op de al-Aqsa-moskee herhaaldelijk buitenproportioneel en onwettig geweld gebruikten om demonstranten uiteen te jagen. Ook voerden ze willekeurige aanvallen uit op vreedzame demonstranten in Sheikh Jarrah.
Onwettig gebruik van geweld
Sinds het begin van de Ramadan op 13 april liepen de spanningen in Oost-Jeruzalem op. Palestijnen protesteerden tegen de Israëlische beperkingen die hun toegang tot de hoofdingang tot de Oude Stad beperkten. Op 26 april trokken de Israëlische autoriteiten deze beperkingen weer in, als antwoord op de voortdurende demonstraties. Daarnaast zijn mensen kwaad over de aanstaande plannen om vier Palestijnse gezinnen uit Sheikh Jarrah uit hun huis te zetten om plaats te maken voor Israëlische kolonisten.
Op 7 mei bereikten de spanningen hun kookpunt, toen meer dan 170 Palestijnen gewond raakten bij een aanval van Israëlische troepen op de al-Aqsa-moskee in een poging biddende mensen en demonstranten uiteen te jagen. Daarbij schoten ze met 40mm kinetic impact projectiles (KIPs) en concussion granaten op het publiek, dat bijeen was gekomen voor het laatste vrijdaggebed van de Ramadan.
Een Palestijnse journalist die ter plekke was, beschrijft hoe Israëlische soldaten tekeer gingen en projectielen en traangas afvuurden. Hij vertelde ook hoe ze de kliniek bij de moskee bestormden en demonstranten sloegen. Hij zei tegen Amnesty: ‘Ik doe al 10 jaar verslag van gebeurtenissen in Jeruzalem… En ik ben nog nooit in mijn hele leven zo bang geweest. Iedereen was doelwit. Ik zou willen zeggen dat de beschietingen willekeurig waren, maar dat zou een leugen zijn. Ze wisten precies op wie en wat ze hun kogels en granaten richtten. De meeste mensen werden beschoten in hun bovenlichamen (ogen, gezicht, borst).’ De journalist werd zelf ook geraakt in zijn rug, terwijl hij zijn camera omhoog hield en probeerde het gebied te verlaten.
Als reactie gooiden demonstranten bij al-Aqsa stenen en staken ze vuren aan, terwijl de Israëlische strijdkrachten op paarden en in gevechtsuitrusting schoten met schokgranaten om hen af te schrikken.
Bestorming van 10 mei
Op 10 mei raakten meer dan 300 Palestijnse demonstranten gewond toen de Israëlische strijdkrachten voor de tweede keer in een paar dagen het gebied rond de al-Aqsa-moskee bestormden. Een woordvoerder van de Rode Halve Maan vertelde Amnesty dat het geweld had geleid tot de ziekenhuisopname van ten minste 250 Palestijnen. Zeven van hen verkeren in kritieke toestand.
Een ooggetuige vertelde hoe Israëlische soldaten ramen braken en traangas en schokgranaten afvuurden. De mensen in de gebouwen hadden moeite om nog te kunnen ademhalen.
Volgens een andere getuige ter plekke begonnen de Israëlische soldaten vanaf een dak traangas af te vuren, voordat meer troepen het al-Haram-plein bestormden vanuit de Magharbeh-toegangspoort. ‘Ze kwamen steeds dichterbij, en drukten mensen de al-Aqsa-moskee in. Ze sloten de deuren af met metalen kettingen… en braken vervolgens een raam om traangas naar de mensen binnen te gooien die letterlijk opgesloten zaten met weinig ruimte om te ademen of medische hulp te krijgen… Daarnaast begonnen ze ook nog rubberen kogels af te vuren op mensen die binnen aan het bidden waren’, zei hij.
Hij gaf ook aan gezien te hebben hoe Israëlische soldaten omstanders sloegen en auto’s stopten die gewonden wegbrachten. Ze namen foto’s van de gewonde mensen voordat ze verder mochten. Hij werd zelf in zijn borst geraakt toen hij naar een medische hulpverlener liep die zelf gewond was.
Sheihk Jarrah
De afgelopen week hielden Palestijnen in de Sheikh Jarrah-buurt iedere nacht demonstraties in reactie op de dreiging van aanstaande gedwongen huisuitzettingen. Amnesty documenteerde daarbij willekeurige arrestaties van vreedzame demonstranten, buitensporig geweld, het willekeurige gebruik van geluids- en schokgranaten en het willekeurig bespuiten van demonstranten en huizen met stinkwater (met de geur van stinkdieren) uit waterkanonnen.
Vier Palestijnse gezinnen uit de buurt lopen risico gedwongen hun huizen uit te worden gezet nadat een rechtbank in Jeruzalem hun beroep tegen een uitzettingsbevel afwees. Het kolonisten-bedrijf Nahalat Shimon International heeft verschillende rechtszaken aangespannen om de huizen van tientallen gezinnen in Sheikh Jarrah in beslag te nemen. Dit doen ze door discriminerend wetten te gebruiken, zoals de ‘Legale en Administratieve Zaken Wet’ en de ‘Wet over het Bezit van Afwezigen’ uit 1950. Op basis van deze wetten nemen ze Palestijns land of eigendom in beslag en dragen het over aan groepen kolonisten. Het gedwongen uitzetten van de bevolking die oner een bezetting leeft is verboden onder internationaal humanitaire recht en vormt een oorlogsmisdaad volgens het Statuut van Rome van het Internationale Strafhof.
Amnesty bij willekeurige aanval
Amnesty-onderzoekers zagen op 9 mei een willekeurige aanval van Israëlische troepen op een groep vreedzame demonstranten in Sheihk Jarrah. De Israëlische troepen kwamen aan kort voor iftar – de avondmaaltijd in de Ramadan. Na de maaltijd vormden een tiental vreedzame demonstranten een cirkel en begonnen ze leuzen te zingen tegen de plannen om Palestijnse gezinnen uit te zetten. De demonstranten waren ten minste tien meter verwijderd van de Israëlische soldaten, die dichtbij gestationeerd waren in het huis van een Israëlische kolonist. Kort daarna vielen de Israëlische troepen de demonstranten aan. Op paarden reden ze naar de menigte. Een man die hinkte van de pijn zei dat hij door de politiepaarden vertrapt was terwijl hij probeerde weg te rennen. Bewoners werden tegen de muren van hun huizen gedrukt en vijf mannen werden willekeurig gearresteerd.
De Israëlische soldaten begonnen de mensen te duwen en slaan – onder hen was een Amnesty-onderzoeker die de demonstratie aan het monitoren was. Rond 10 uur ’s avonds brachten ze waterkanonnen met stinkdierwater en geluidsgranaten en begonnen willekeurig te schieten op de demonstranten.
Arrestaties op 6 mei
Osama Dweik werd op 6 mei gearresteerd tijdens een nachtelijke demonstratie in Sheikh Jarrah, toen de Israëlische politie plotseling een groep demonstranten aanviel en hem meteen oppakte. Op het politiebureau zag hij hoe de politie vier Palestijnen die waren opgepakt bij opstanden bij de Damascus-poort en in Sheikh Jarrah trapten en sloegen met wapenstokken. Die nacht werden nog zeven andere mensen in Sheikh Jarrah opgepakt.
Geweld op 7 mei
Gil Hammerschlag, een Israëlische activist die op 7 mei demonstreerde tegen de gedwongen uitzettingen in Sheikh Jarrah, werd geduwd en getrapt door Israëlische soldaten die vanaf minder dan 10 meter afstand geluidsgranaten gooiden naar vreedzame demonstranten.
Op dezelfde dag werd een Palestijnse man van middelbare leeftijd in zijn dij geraakt door een schokgranaat. Een fotograaf die ook ter plekke was vertelde hoe Israëlische troepen, ook politie te paard, een vreedzame menigte aanviel nadat een van de demonstranten een waterfles naar hen had gegooid.
Boodschap van een bedreigde bewoner
Nabil el-Kurd is een van de bewoners die gedwongen zijn huis uitgezet kan worden in Sheikh Jarrah. Hij vertelde Amnesty International:
‘Sheikh Jarrah heeft een bericht voor de hele wereld, en voor de Amerikaanse regering, het parlement in het Verenigd Koninkrijk, het Franse parlement, het parlement van de EU, het Internationale Strafhof: wat er met ons gebeurt, is een oorlogsmisdaad. Het is niet slechts een uitzetting, maar een oorlogsmisdaad. Vergeet dat niet. Ik weet niet waarom de hele wereld toekijkt naar wat er gebeurt en Israël ermee weg laat komen. Het is tijd dat ze stoppen Israël te verwennen.’
Amnesty’s oproep
‘Amnesty-onderzoekers zagen afkeurenswaardig gedrag bij de veiligheidsdiensten in Sheikh Jarrah. Onder meer willekeurige aanvallen op vreedzame demonstranten die opkomen voor hun rechten en roepen om het respecteren van internationale wetgeving. De Israëlische autoriteiten de geplande huisuitzettingen onmiddellijk stoppen in plaats van de rechten van de bewoners van Sheikh Jarrah en activistennog verder te schenden’, zegt Saleh Higazi.
Amnesty International roept de internationale gemeenschap op om Israël ter verantwoording te roepen voor de systematische schendingen onder internationaal recht.
‘Israël mag niet doorgaan met deze razernij tegen Palestijnen die slechts hun bestaansrecht verdedigen en demonstreren tegen hun gedwongen uitzetting. Simpele uitingen van bezorgdheid over Israëls verontachtzaming van zijn verplichtingen onder internationaal recht zijn niet genoeg. Er moeten duidelijke en sterke afkeuringen komen van deze overduidelijke schendingen, zoals gedwongen uitzettingen, de uitbreiding van illegale nederzettingen en de wrede onderdrukking van mensen die demonstreren tegen deze ernstige schendingen.’
We roepen nu de leden van de VN-Veiligheidsraad op om een open sessie te organiseren, en de Speciale Coördinator voor het Vredesproces in het Midden-Oosten om de lidstaten te instrueren.
‘More than 1,400 Palestinians, mostly civilians, have been killed since Israel began its latest offensive in Gaza on 8 July. ” AMNESTY INTERNATIONALUSA: STOP ARMS TRANSFERS TO ISRAEL AMIDGROWING EVIDENCE OF WAR CRIMES IN GAZA31 JULY 2014
The US government must immediately end its ongoing deliveries of large quantities of arms to Israel, which are providing the tools to commit further serious violations of international law in Gaza, said Amnesty International, as it called for a total arms embargo on all parties to the conflict.
The call comes amid reports that the Pentagon has approved the immediate transfer of grenades and mortar rounds to the Israeli armed forces from a US arms stockpile pre-positioned in Israel, and follows a shipment of 4.3 tons of US-manufactured rocket motors, which arrived in the Israeli port of Haifa on 15 July.
These deliveries add to more than US$62 million worth of munitions, including guided missile parts and rocket launchers, artillery parts and small arms, already exported from the USA to Israel between January and May this year.
“The US government is adding fuel to the fire by continuing its supply of the type of arms being used by Israel’s armed forces to violate human rights. The US government must accept that by repeatedly shipping and paying for such arms on this scale they are exacerbating and further enabling grave abuses to be committed against civilians during the conflict in Gaza,” said Brian Wood, Head of Arms Control and Human Rights at Amnesty International.
Palestinian armed groups have continued to fire rockets indiscriminately into Israel, endangering civilians in flagrant violation of international law. Amnesty International has repeatedly called for an immediate end to such attacks, which amount to war crimes.
Last week the speaker of the Iranian parliament said Iran had provided arms manufacturing know-how to Hamas in Gaza. In November 2012 he said Iran had given both financial and military support to Hamas and the Commander of Iran’s Revolutionary Guards said missile technology has been supplied. Hamas fighters have admitted to firing Iranian-type Fajr 5 missiles towards Tel Aviv, but mostly fire shorter-range M25 or “Qassam” rockets.
The USA is by far the largest exporter of military equipment to Israel. According to data made public by the US government, its arms transfers to Israel from January to May 2014 included nearly $27million for “rocket launchers”, $9.3 million worth in “parts of guided missiles” and nearly $762,000 for “bombs, grenades and munitions of war”.
The news on 30 July that the USA had allowed the resupply of munitions to Israel came the same day the US government condemned the shelling of a UN school in Gaza which killed at least 20 people, including children and UN humanitarian workers.
“It is deeply cynical for the White House to condemn the deaths and injuries of Palestinians, including children, and humanitarian workers, when it knows full well that the Israeli military responsible for such attacks are armed to the teeth with weapons and equipment bankrolled by US taxpayers,” said Brian Wood.
Amnesty International is calling on the UN to immediately impose a comprehensive arms embargo on Israel, Hamas and Palestinian armed groups with the aim of preventing violations of international humanitarian law and human rights by all sides.
In the absence of a UN arms embargo, the organization is calling on all states to unilaterally suspend all transfers of military equipment, assistance and munitions to all parties to the conflict. They should not resume until violations committed in previous conflicts are properly investigated with those responsible brought to justice.
“As the leading arms exporter to Israel, the USA must lead the way and demonstrate its proclaimed respect for human rights and international humanitarian law by urgently suspending arms transfers to Israel and pushing for a UN arms embargo on all parties to the conflict. By failing to do so it is displaying a callous disregard for lives being lost in the conflict on all sides,” said Brian Wood.
More than 1,400 Palestinians, mostly civilians, have been killed since Israel began its latest offensive in Gaza on 8 July. At least 56 Israeli soldiers have died in the conflict, as well as three civilians in Israel, including a Thai national.
EINDE BERICHT
[16]
”1391, or 63%, of the 2,202 Palestinians killed by Israeli security forces in Operation “Protective Edge” did not take part in the hostilities. Of these, 526 – a quarter of all Palestinians killed in the operation – were children under eighteen years of age”
Israël heeft een staakt-het-vuren afgekondigd in de Gaza-strook. Het leger spreekt van een ‘humanitair bestand’ dat op maandag geldt van 7 tot 14 uur.
Het volgt op scherpe wereldwijde kritiek op de Israëlische beschieting van een VN-school in Gaza. De Verenigde Staten reageerden buitengewoon scherp op de tweede raketaanval in een week op een VN-school in de Gaza-strook. Een woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken zegt ‘geschokt’ te zijn door de ‘schandelijke beschieting van de VN-school’.
Diplomaten zijn verrast over de sterke bewoordingen die het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse zaken gebruikt. Vooral de worden ‘geschokt’ en ‘schandelijk’ worden als opmerkelijk bestempeld. ‘De Verenigde Staten zijn geschokt door de schandelijke beschieting vandaag van een VN-school in Rafah, waar zo’n 3.000 ontheemde mensen hun toevlucht hadden gezocht en waarbij minstens tien Palestijnse burgers tragisch om het leven kwamen’, stelt Washington.
‘De locatie van de school was, zoals alle VN-gebouwen in Gaza, herhaaldelijk medegedeeld aan het Israëlische leger. We benadrukken nog maar eens dat Israel meer moet doen om zijn eigen normen te handhaven en burgerslachtoffers te vermijden. VN-gebouwen, en in het bijzonder die die burgers opvangen, moeten worden beschermd en mogen niet gebruikt worden als basis van waaruit aanvallen worden gelanceerd. De verdenking dat militanten in de buurt van de VN-gebouwen opereren rechtvaardigt geen aanvallen die het leven van zoveel onschuldige burgers in gevaar brengt’, klinkt het.
VN
Eerder op de dag had de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Ban Ki-moon, al zijn afschuw uitgesproken over de beschieting van de VN-school in Rafah waar zo’n 3.000 Palestijnse vluchtelingen verbleven. Zeker tien mensen werden gedood toen een raket insloeg bij de ingang van de school, aldus medische bronnen in Gaza.
Tientallen mensen raakten gewond. Veel Palestijnen hadden hun toevlucht gezocht tot de onderwijsinstelling die wordt gerund door de Verenigde Naties. Het Israëlische leger heeft nog niet gereageerd. Het is nog niet duidelijk wie verantwoordelijk is voor de raketinslag. Ongeveer 3.000 Palestijnen hadden hun toevlucht gezocht in de school.
De secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Ban Ki-moon, noemt de aanval ‘een morele schande en een misdaad’. Volgens Ban is het Israëlische leger meerdere keren geïnformeerd over de locatie van de school.
Van Rompuy
De Europese Unie heeft het aanhoudende bloedvergieten in de Gazastrook zondag nog eens nadrukkelijk veroordeeld. Bij monde van de voorzitter van de Europese Raad, Herman Van Rompuy en de voorzitter van de Europese Commissie, José Manuel Barroso werd het ‘onmiddellijke einde’ van de militaire acties geeist. ‘Alleen een onderhandelde oplossing gebaseerd op twee staten die elkaar respecteren kan tot vrede leiden’, stelt Van Rompuy.
Het Israëlische leger heeft toegegeven te hebben gevuurd nabij de VN-school. ‘Het Israëlische leger viseerde drie terroristen op de motorfiets nabij de school in Rafah’, stelt het leger in een mededeling. ‘De Israëlische defensie onderzoekt de gevolgen van die inslag.’ De Israelische regering kondigde in de nacht van zondag op maandag een ‘humanitair bestand’ af dat maandag van 7 tot 14 uur zou gelden.
Het is de derde aanval op een VN-school in de Gaza-strook in tien dagen tijd. Op 24 juli werd een school in Beit Hanoun getroffen en afgelopen donderdag werd een school in Jabaliya geraakt. Bij die twee aanvallen kwamen meer dan dertig Palestijnen om het leven. De Verenigde Naties legden verantwoordelijkheid voor het drama in Jabaliya bij Israël.
250.000
In de Gazastrook schuilen circa 250.000 mensen in gebouwen van de VN voor het Israëlische geweld. Volgens Israël is er vanuit de buurt geschoten. Vertegenwoordigers van de VN vonden raketopslagplaatsen van Palestijnse strijders in drie schoolgebouwen.
De raketinslag op de school in Rafah volgt op de aankondiging door de Israëlische premier Benjamin Netanyahu zaterdagavond dat het Gaza-offensief voorlopig zal worden doorgezet. Het leger zal zijn operaties zolang voortzetten totdat het doel is bereikt: ‘de vrede naar Israël terugbrengen’, zei hij zaterdagavond in Tel Aviv.
Vernietigen
‘We zullen alle tunnels vernietigen’, voegde hij eraan toe. ‘Het leger wordt zolang ingezet tot alle werk is volbracht.’ En dat bleek ook meteen. Bij meerdere luchtaanvallen zijn volgens Palestijnse bronnen zondagmorgen zeven mensen om het leven gekomen. Vijftien Palestijnen raakten gewond. Palestijnen die aan de kust wonen, vertelden dat de Israëlische luchtmacht zware bombardementen heeft uitgevoerd in verschillende Palestijnse gebieden.
Na de vernietiging van de tunnels van de ‘radicaal-islamitische’ Hamas zal Israël de situatie opnieuw evalueren en bijkomende stappen ondernemen die nodig zijn voor de veiligheid.
EINDE BERICHT
[18]
”We explicitly and loudly condemned the direct shelling of the Al Aqsa hospital on July 21st that killed at least four people”
INTERNATIONAL RED CROSSNO WONDER GAZANS ARE ANGRY.THE RED CROSS CAN’T PROTECT THEM
No wonder Gazans are angry. The Red Cross can’t protect them
25-07-2014 Article
Three ICRC vehicles are leaving Shujaia. They have rescued 11 people from the rubble but the intense combat has forced them back. As they depart an angry crowd of Palestinians attacks the vehicles with stones and sticks. “You are useless,” the crowd shouts. “You must protect us.”
But we cannot. The anger is unpleasant and misplaced, but understandable. We do our utmost, risking the lives of our staff to rescue who we can, but we cannot end the conflict. As ever, humanitarian organisations are a sticking plaster, not the solution.
If your home in Gaza was being shelled, who would you call in desperation? On the night Israel’s ground offensive began intense fire struck north-east Gaza. The emergency services, including our partners at the Palestinian Red Crescent (PRCS), were overloaded. Many Gazans tried to telephone us. Our office switchboard couldn’t cope. In the dark violent hours of the night we could not send ambulances or restore the water supply or treat the injured dying of their wounds. Isolated and terrified, with nowhere to flee and no help in sight, the anger of Palestinian families grew.
Two nights later in Shujaia hundreds more families went through the same ordeal. Again ICRC staff and PRCS volunteers could do little. With no guarantees of safety it would have been folly to attempt a rescue. In the daylight a temporary ceasefire was agreed, at our request. It was quickly broken, but nevertheless several dozen injured were brought from their ruined homes to hospitals and hundreds took advantage of our presence on the spot to flee. It was little and late. No wonder the helpless families have accused us of callous disregard. When your one faint hope of help is snuffed out the intensity of disappointment is all the deeper.
Other accusations have been levelled.
We were charged with collaborating with the Israeli Defence Forces in the destruction of Wafa hospital. In truth, we sought to protect the hospital through our dialogue with both sides. When combat came perilously close we intervened to win time for a possible last-resort evacuation of gravely ill patients, many on life support.
We are upbraided for not taking sides and refusing to apportion blame. Given our strict political neutrality it is usual that we get criticised by all sides at different times. But the ICRC is not silent in the face of clear breaches of international law. We explicitly and loudly condemned the direct shelling of the Al Aqsa hospital on July 21st that killed at least four people. We clearly denounce the indiscriminate rocketing of Israel. We stated categorically that even in the midst of warfare, people must be able to receive medical care in safety.
We are horrified at the death toll. We have repeatedly called for both sides to protect and spare civilians. We have warned of the need to protect Gaza’s perilously fragile water supply – many residents of the densely populated area are now without water, at the height of the scorching hot Mediterranean summer. Today our priority is the civilians, in Beit Hanoun and many other places all over Gaza. We are calling on all sides, based on the humanitarian imperatives of the situation, to ensure that their combat operations be conducted in accordance with the fundamental principles of international laws protecting civilians. But will our pleas for restraint, and the constant efforts of nearly 140 staff and more than 400 PRCS teams to rescue civilians and restock hospitals, be enough to quell the anger of grieving families? We hope so but we understand that it might not.
We do ask one thing: understand the limits of our role and look to the politicians to end this deadly, miserable conflict.
Jacques de Maio
Head of Delegation ICRC Israel and Occupied Territories
EINDE BERICHT[19]
AMNESTY INTERNATIONALGAZA:LOOMING HUMANITARIAN CATASTROPHE HIGHLIGHTS NEEDTO LIFT ISRAEL’S TEN YEAR ILLEGAL BLOCKADE15 JUNE 2017
The Israeli authorities’ latest decision to slash the electricity supply to the Gaza Strip could have catastrophic humanitarian consequences for residents who have already endured a decade of suffering under Israel’s brutal blockade, Amnesty International has warned.
The latest round of power cuts announced by Israel on 11 June restricting the electricity supply to between two and three hours a day, will have a disastrous impact on Gaza’s battered infrastructure and cause a public health disaster. The move will also endanger thousands of lives including those of hospital patients with chronic conditions or in intensive care, including babies on life support.
“For 10 years the siege has unlawfully deprived Palestinians in Gaza of their most basic rights and necessities. Under the burden of the illegal blockade and three armed conflicts, the economy has sharply declined and humanitarian conditions have deteriorated severely. The latest power cuts risk turning an already dire situation into a full-blown humanitarian catastrophe,” said Magdalena Mughrabi, Deputy Regional Director for the Middle East and North Africa at Amnesty International.
The power cuts will have a severe impact on essential services such as healthcare, wastewater management and access to clean water for Gaza’s entire population.
“As the occupying power, Israel has obligations to ensure the basic needs of the civilian population are met. At the very least, Israel must not continue to cut off access to essential supplies. The Israeli authorities must immediately lift the illegal blockade and end their collective punishment of Gaza’s population,” said Magdalena Mughrabi.
“Ten years on, the international community can no longer turn a blind eye to the devastating suffering caused by Israel’s cruel and inhuman isolation of Gaza.”
This month marks 10 years since Israel began its land, sea and air blockade of Gaza. The blockade, combined with restrictions by Egypt has cut off virtually all access to the outside world for more than two million residents. Since then, unemployment rates have skyrocketed and many families have been forced into extreme poverty leaving approximately 80% of the population dependent on humanitarian aid.
Electricity cuts
For more than a decade Gaza has suffered a chronic electricity deficit. In 2013, Gaza’s sole power plant began to buy fuel exclusively from Israel after cheap Egyptian fuel was no longer available. The higher price of fuel forced the power plant to reduce capacity by half. The power plant has had to shut down repeatedly because it was unable to afford the fuel needed to keep it running.
Even before the latest power crisis this week, electricity supply was rationed to around eight hours a day. In the past two months, it was further slashed to four hours a day as a result of a dispute between Palestinian authorities in the West Bank and Hamas before the latest cuts announced this week.
Residents told Amnesty International the power cuts have affected all aspects of their daily lives. With many people in Gaza living in high rise apartment buildings, the lack of electricity means clean water cannot be pumped to their homes, leaving them reliant on expensive bottled water to cook, clean and shower. Residents are also unable to use the lifts to get in and out of their homes, causing particular hardship for the elderly and those with disabilities.
Mohammad Abu Rahma, a Gaza City resident, described how the power cuts have affected him and his wife and three children. The lack of electricity means they have no water and cannot do simple things like use a fridge to store food and in the evening there is no light for the children to study or read.
“Ever since the [blockade] on Gaza 10 years ago our life has been in crisis. This is not new. But what is happening now…it is a catastrophe… It is immoral that they make us live like this. Everyone in Gaza has been harmed by what is happening. There is no one that is spared,” he said.
“This has meant having to live in this intolerable heat without fans, let alone air conditioners, and that’s for those of us who luckily still have our homes after the last war. It’s like we’re suffocating.” Nour al-Sweiki, from Gaza City, told Amnesty International that families are struggling to squeeze all their domestic tasks into the three- hour window when the electricity comes on each day.
“People here live without rights… Everything is backwards. Nothing here progresses except for time. Poverty, unemployment, lack of water – everything is deteriorating,” she said.
Another Gaza resident, Sami Abd al-Rahman, also said he and his family, like most Gazans, have reorganized their lives around the few hours of electricity –getting up in the middle of the night to do simple things such as use the washing machine or take showers. He fears for the mental and emotional effects the continuing crisis is having on his children.
“The Israeli authorities must ensure the level of electricity is restored to meet and sustain basic humanitarian needs, including health, water and sanitation,” said Magdalena Mughrabi.
“The Palestinian authorities in the West Bank, Hamas and Israel must all ensure that their political disputes are not dealt with in a manner that tramples on the basic rights of Gazans.”
Wider impact of blockade
The situation in the Gaza Strip has become so untenable that in 2015 the UN warned it would become “uninhabitable” by 2020.
Under Israel’s illegal blockade, movement of people and goods is severely restricted and the majority of exports and imports, raw materials have been banned. Meanwhile, Egypt has imposed tight restrictions on the Rafah crossing, keeping it closed most of this time.
The destruction wrought by three armed conflicts between Israel and Palestinian armed groups in the Gaza Strip in the 10 years since the blockade was imposed has also had devastating consequences on essential infrastructure and the deterioration of Gaza’s economy. All sides have committed violations of international humanitarian law, including war crimes during these conflicts.
In each of these wars, Israel targeted civilian infrastructure, including electricity, water, sewage and sanitation plants as well as destroying tens of thousands of civilian properties, including homes, shops and factories. Israel has subsequently refused to allow into Gaza much of the construction materials needed to rebuild the civilian infrastructure.
“The wanton destruction of Gaza’s residential homes and infrastructure coupled with the economic deprivation means that daily existence for many Palestinians there is a living nightmare with no end in sight,” said Magdalena Mughrabi.
This week’s Gaza-Egypt border breach temporarily eased the humanitarian impact of Israel’s blockade, but Israel as the occupying power remains responsible for the well-being of Gaza’s 1.4 million residents, Human Rights Watch said today. Gazans remain almost completely dependent on Israel for fuel, electricity, medicine, food, and other essential commodities.
Human Rights Watch also called upon Palestinian armed groups in Gaza to stop their indiscriminate rocket attacks into populated areas in Israel in violation of international humanitarian law. The attacks have wounded 82 Israeli civilians in the past six months.
“Israel’s rightful self-defense against unlawful rocket attacks does not justify a blockade that denies civilians the food, fuel and medicine needed to survive, a policy amounting to collective punishment,” said Joe Stork, acting director of Human Rights Watch’s Middle East division. “Gazans can’t turn on the lights, get tap water, buy enough food, or earn a living without Israel’s consent.”
Some Israeli officials have suggested that the temporary breach in the Egypt-Gaza border means that Israel has relinquished all responsibility for Gaza. “We need to understand that when Gaza is open to the other side, we lose responsibility for it,” said Israeli Deputy Defense Minister Matan Vilnai on January 24, 2008. “So we want to disconnect from it.”
Israel withdrew its military forces and settlers from the Gaza Strip in 2005, but it still controls Gaza’s airspace, territorial waters, and land borders – with the exception this week of the Rafah border area with Egypt. Israel is Gaza’s primary supplier of electricity, which is essential for water availability and sewage treatment. In addition, Israel controls Gaza’s telecommunications network, its population registry, and its customs and tax revenues. Israeli security forces have frequently re-entered Gaza at will.
“The sudden opening of Gaza’s border with Egypt has changed, for the time being, only one of the many indices of Israel’s control over essential aspects of life in Gaza,” Stork said. “Israel remains responsible for the well-being of Gaza’s civilians.”
Aside from the fact that the irregular opening of Gaza’s border with Egypt may be temporary, any end to Israel’s legal responsibilities for the welfare of Gaza’s inhabitants would require an end to its effective control over the Gaza Strip, including its territorial waters and airspace, and its tax and customs revenues, Human Rights Watch said. It would also require a new infrastructure so Gaza’s residents can meet their requirements for fuel, electricity, cargo transshipment and the like through harbors, an airport, and over the 17-kilometer border with Egypt.
The border breach at Rafah began on January 23, after Hamas helped Palestinians break through sections of the wall and fence separating Gaza and Egypt, to the west of the official Rafah crossing, which remains closed. Tens of thousands of Palestinians – by some estimates hundreds of thousands – flooded into Egypt to acquire food, fuel, and essential supplies. Tens of thousands more entered Egypt the following day.
On January 25, Egyptian security forces attempted to control the entry of Palestinians from Gaza and re-seal the border, but Palestinians bulldozed a new opening. By the afternoon, the traffic was flowing unhindered again, with Palestinians driving into Egypt in their private cars.
Human Rights Watch on January 24 visited a makeshift market with Egyptian and Palestinian traders in the no-man’s land at the border, known as the Philadelphi Corridor. Palestinians bought cigarettes, cement, fuel, electrical supplies, generators, car parts, farm animals, and other goods in short supply in Gaza due to Israel’s drastic restrictions on imports dating back to June 2006.
Human Rights Watch observed four significant breaks in the border barriers. The largest of the breaches, near the former Israel Defense Forces post known as Salaheddin, was roughly 250 meters wide.
Egyptian border forces in riot gear have tried to maintain order on the Egyptian side. Additional Egyptian security forces manned checkpoints near the city of al-Arish, about 30 miles southwest of Rafah. The governor of northern Sinai, Gen. Ahmad `Abd al-Hamid, said Egypt would not allow Palestinians to travel beyond al-Arish.
On the Gaza side, Human Rights Watch saw uniformed Hamas-controlled security forces and members of the Qassam Brigades, the Hamas militia, in black uniforms and civilian clothes, randomly checking cars and individuals with goods purchased in Egypt. Members of the security forces told Human Rights Watch that they were primarily checking for illegal drugs.
Two Qassam Brigades members at the border told Human Rights Watch that they were not permitting arms to enter, but another said the restriction only applied to persons not known to be active in “the resistance.” The heavy traffic and lack of controls made it impossible for Hamas forces to check the vast majority of individuals and vehicles.
Hamas security forces also established checkpoints at key intersections inside Gaza, checking cars. Human Rights Watch observed them arresting one man, apparently for drug possession.
Since Hamas took over the Palestinian Authority in March 2006, following its electoral victory the previous January, and especially after Hamas captured Israeli corporal Gilad Shalit that June, Israel has made it exceedingly difficult for Palestinians to leave Gaza. Following Hamas’s violent seizure of power in Gaza from rival Fatah forces in June 2007, Israel has arbitrarily blocked, delayed and harassed people with emergency medical problems who need to leave Gaza for urgent care. Some Palestinian patients unable to reach hospitals in Israel or Egypt have died.
Approximately 6,000 people with foreign citizenship, permanent foreign residency, work permits, student visas, or university admissions abroad, have been trapped inside the territory and denied exit permits for unspecified “security reasons.”
It remains unclear how many of these people left Gaza for Egypt in recent days and whether they will be able to travel beyond al-Arish to Cairo.
The border breach occurred five days after Israel imposed a complete blockade on the entry of goods into Gaza in response to continued Palestinian rocket attacks. An earlier breach of the same border, at the time of Israel’s military withdrawal in September 2005, was quickly repaired.
Israeli officials have said they would not allow the blockade to cause a humanitarian crisis. “We will not hit food supplies for children or medicines for the needy,” Prime Minister Ehud Olmert said this week.
“Israeli leaders have been playing word games, claiming that each new turn of the screw would not create a humanitarian crisis,” Stork said. “But the ordinary people of Gaza – those with no connection to militants – have been living such a crisis for more than a year as the economy collapses, the lights go out, and the sewage overflows.”
Statements by Israeli officials this week appear to acknowledge that the blockade amounts to collective punishment. Olmert on January 24 said: “There is no justification for demanding we allow residents of Gaza to live normal lives while shells and rockets are fired from their streets and courtyards at Sderot and other communities in the south.”
Defense Ministry spokesman Shlomo Dror said that, “If Palestinians don’t stop the violence, I have a feeling the life of people in Gaza is not going to be easy.”
Israel slightly eased the blockade on January 23 after a wave of international criticism, agreeing to supply one week’s worth of fuel for Gaza’s sole electric power plant, but it limited supplies again soon after the border breach.
Approximately 60 percent of Gaza’s electricity is supplied commercially by an Israeli provider. Egypt supplies about 10 percent to southern Gaza, and Gaza’s sole power plant produces about 25 percent.
On the evening of January 20, the power plant had to stop production entirely due to the lack of industrial diesel fuel allowed in from Israel. Kanaan Obeid, deputy director of the Palestinian Energy Authority, told Human Rights Watch that the power plant had only enough fuel to last through January 27.
Israel’s calibrated restrictions on regular diesel, industrial diesel and benzene fuel began on October 28, 2007, in response to continued rocket attacks by Palestinian armed groups. In November, the Israeli Supreme Court approved the fuel cuts but ordered the state to halt proposed electricity cuts until it could prove that such cuts would not harm medical and other services essential to the civilian population.
Intended to pressure Hamas to take action against the armed groups, the fuel cuts have had a direct impact on the well-being of the civilian population. Gaza residents are suffering increasingly serious disruptions to their daily lives from power cuts.
According to the United Nations, the electricity shortage caused at least 40 percent of Gazans being denied access to running water and a breakdown in the sewage system. Thirty million liters of raw sewage was released into the sea per day, a UN report said. Forced to rely on generators, Gaza hospitals reduced their services.
The UN World Food Program reported shortages of meat, wheat flour and frozen food. Between January 14 and 20, the humanitarian and commercial foods entering Gaza totaled only 31 percent of basic food needs.
Israel’s decision to limit fuel, and potentially electricity, to Gaza in retaliation for rocket attacks violates a basic principle of international humanitarian law, which prohibits a government with effective control over a territory from attacking or withholding objects that are essential to the survival of the civilian population, Human Rights Watch said. It also violates Israel’s duty as the occupying power to safeguard the health and welfare of the population under occupation.
On January 27, the Israeli Supreme Court will hear an appeal from Israeli and Palestinian human rights groups, asserting that the electricity cuts amount to collective punishment in violation of international humanitarian law.
Egypt shares some of the blame for the humanitarian crisis in Gaza, having largely kept its border with Rafah closed during the Israeli blockade, Human Rights Watch said. In the future, it should take steps to facilitate the flow of people and goods, especially humanitarian aid and emergency medical cases, while controlling the flow of arms and material used to attack Israeli civilians.
“The past three days prove that Egypt can contribute to alleviating the humanitarian crisis in Gaza,” Stork said. EINDE BERICHT
[20] CRIMES AGAINST HUMANITY
Article 7 Crimes against humanity 1. For the purpose of this Statute, “crime against humanity” means any of the following acts when committed as part of a widespread or systematic attack directed against any civilian population, with knowledge of the attack: (a) Murder; (b) Extermination; (c) Enslavement; (d) Deportation or forcible transfer of population; (e) Imprisonment or other severe deprivation of physical liberty in violation of fundamental rules of international law; (f) Torture; (g) Rape, sexual slavery, enforced prostitution, forced pregnancy, enforced sterilization, or any other form of sexual violence of comparable gravity; (h) Persecution against any identifiable group or collectivity on political, racial, national, ethnic, cultural, religious, gender as defined in paragraph 3, or other grounds that are universally recognized as impermissible under international law, in connection with any act referred to in this paragraph or any crime within the jurisdiction of the Court; (i) Enforced disappearance of persons; (j) The crime of apartheid; (k) Other inhumane acts of a similar ch haracter intentionally causing great suffering, or serious injury to body or to mental or physical health.
The razing of a Bedouin village by Israeli police shows how far the state will go to achieve its aim of Judaising the Negev region
A menacing convoy of bulldozers was heading back to Be’er Sheva as I drove towards al-Arakib, a Bedouin village located not more than 10 minutes from the city. Once I entered the dirt road leading to the village I saw scores of vans with heavily armed policemen getting ready to leave. Their mission, it seems, had been accomplished.
The signs of destruction were immediately evident. I first noticed the chickens and geese running loose near a bulldozed house, and then saw another house and then another one, all of them in rubble. A few children were trying to find a shaded spot to hide from the scorching desert sun, while behind them a stream of black smoke rose from the burning hay. The sheep, goats and the cattle were nowhere to be seen – perhaps because the police had confiscated them.
Scores of Bedouin men were standing on a yellow hill, sharing their experiences from the early morning hours, while all around them uprooted olive trees lay on the ground. A whole village comprising between 40 and 45 houses had been completely razed in less than three hours.
I suddenly experienced deja vu: an image of myself walking in the rubbles of a destroyed village somewhere on the outskirts of the Lebanese city of Sidon emerged. It was over 25 years ago, during my service in the Israeli paratroopers. But in Lebanon the residents had all fled long before my platoon came, and we simply walked in the debris. There was something surreal about the experience, which prevented me from fully understanding its significance for several years. At the time, it felt like I was walking on the moon.
This time the impact of the destruction sank in immediately. Perhaps because the 300 people who resided in al-Arakib, including their children, were sitting in the rubble when I arrived, and their anguish was evident; or perhaps because the village is located only 10 minutes from my home in Be’er Sheva and I drive past it every time I go to Tel Aviv or Jerusalem; or perhaps because the Bedouins are Israeli citizens, and I suddenly understood how far the state is ready to go to accomplish its objective of Judaising the Negev region; what I witnessed was, after all, an act of ethnic cleansing.
They say the next intifada will be the Bedouin intifada. There are 155,000 Bedouins in the Negev, and more than half of them live in unrecognised villages without electricity or running water. I do not know what they might do, but by making 300 people homeless, 200 of them children, Israel is surely sowing dragon’s teeth for the future. EINDE BERICHT BBCISRAEL POLICE RAZE ”ILLEGAL” BEDOUIN VILLAGE IN NEGEV
Around 300 Bedouins living in Israel’s Negev desert have been made homeless after police raided their village and razed their homes.
Israeli activists said 1,500 police arrived in Al-Arakib village at dawn.
They destroyed 30 to 40 makeshift homes and uprooted hundreds of olive trees belonging to the villagers, they said.
Police spokesman Mickey Rosenfeld said the homes had been “illegally built” and were destroyed in line with a court ruling issued 11 years ago.
“Several hundred people were taken back to the Rahat area where they originally came from,” he told the AFP news agency, referring to a nearby Bedouin town in Israel’s arid south.
More than 150,000 Bedouin live in Israel, mostly in and around the Negev desert.
Around half live in villages that are not recognised by the state, and have no access to municipal services like water and electricity.
Many live in extreme poverty.
Land battle
At dawn on Tuesday, women and children in Al-Arakib watched as Land Administration bulldozers demolished their houses, Israeli press reports said.
Minor scuffles erupted as the villagers and around 150 rights activists tried to stop the police from carrying out the demolitions, said Chaya Noach, head of the Negev Coexistence Forum, a group fighting to protect the rights of the Bedouin in the Negev.
“We were stunned to witness the violent force being used,” Al-Arakib spokesman Awad Abu-Farikh told Israeli newspaper Yediot Ahronot following the razing.
“This operation is the first step in the uprooting of many villages. We shall return to our villages, build our homes and not leave this place.”
The authorities say all the homes are illegal, built without permission.
The Bedouin say they have lived in the area since before the foundation of the state of Israel.
They resist efforts to re-settle them in towns and villages, saying it goes against their traditional way of life.
A Land Administration official, Shlomo Tziser, told Yediot Ahronot the officers were implementing a final court order for the evacuation of the area.
“Today we shall evacuate them and should they return we’ll do it again,” he said.
EINDE BERICHT
”The 130-page report, “Off the Map: Land and Housing Rights Violations in Israel’s Unrecognized Bedouin Villages,” documents how discriminatory Israeli laws and practices force tens of thousands of Bedouin in the south of Israel to live in “unrecognized” shanty towns where they are under constant threat of seeing their homes demolished and their communities torn apart.”
Stop Demolishing Homes, Remedy Discriminatory Land Allocation
Israel should declare an immediate moratorium on demolitions of Bedouin homes and create an independent commission to investigate pervasive land and housing discrimination against its Bedouin citizens in the Negev, Human Rights Watch said in a new report released today.
The 130-page report, “Off the Map: Land and Housing Rights Violations in Israel’s Unrecognized Bedouin Villages,” documents how discriminatory Israeli laws and practices force tens of thousands of Bedouin in the south of Israel to live in “unrecognized” shanty towns where they are under constant threat of seeing their homes demolished and their communities torn apart.
Human Rights Watch based its findings on interviews conducted in 13 unrecognized Bedouin villages and three government-planned Bedouin townships in the Negev. It interviewed dozens of Bedouin residents, as well as activists, community organizations, nongovernmental organizations (NGOs), academics, and lawyers in Israel. Human Rights Watch submitted a detailed letter to the government in 2007 with preliminary findings and questions, and incorporated relevant information from the Ministry of Justice’s response into the report.
“Israeli policies have put the Bedouin in a lose-lose situation,” said Joe Stork, Middle East director at Human Rights Watch. “The state has forced them off the land they claimed as their own and into illegal shanty towns, cut off from basic necessities like water and electricity.”
Israel has demolished thousands of Negev Bedouin homes since the 1970s, and hundreds in 2007 alone. Authorities say that 45,000 existing Bedouin homes in approximately 39 “unrecognized” villages were built illegally and thus potential targets for demolition. Israeli officials contend that they are simply enforcing zoning and building codes. But Human Rights Watch found that officials systematically demolish Bedouin homes while often overlooking or retroactively legalizing unlawful construction by Jewish citizens.
While the Bedouin suffer an acute need for adequate housing and for new (or recognized) residential communities, the state instead is developing new homes and communities for Jewish citizens even though some of the more than 100 existing Jewish communities in the Negev sit half-empty. In theory, any citizen can apply to live in these Negev communities, but in practice selection committees screen applicants and accept people based on undefined notions of “suitability” that systematically exclude Bedouin.
“Israel is willing and able to build new Negev towns for Jewish Israelis seeking a rural way of life, but not for the people who have lived and worked this land for generations,” Stork said. “This is grossly unfair.”
Israeli officials insist that Bedouin can relocate to seven existing government-planned townships or a handful of newly recognized villages. Human Rights Watch found that the government-planned townships constitute seven of the eight poorest communities in Israel and are ill-equipped to handle any influx of residents. Most Bedouin reject the idea of relocating to the townships, with their deplorable infrastructure, high crime rates, scarce job opportunities, and insufficient land for traditional livelihoods such as herding and grazing. In addition, the state requires Bedouin who move to the townships to renounce their ancestral land claims – unthinkable for most Bedouin who have claims to land passed down from parent to child over generations.
The state controls 93 percent of the land in Israel, and a government agency, the Israel Land Administration (ILA), manages and allocates this land. No Israeli law requires the ILA to ensure fair and just distribution of land. Almost half its governing body are members of the Jewish National Fund, which has an explicit mandate to develop land for Jewish use only. Today, the Bedouin community comprises 25 percent of the population of the northern Negev, but controls less than 2 percent of the land there.
Authorities have allocated large tracts of land and public funds for family ranches or farms. The state connects these farms to national electric and water grids despite the fact that some lack proper planning permits and retroactively legalizes them rather than demolish them.
“The hypocrisy in the policy towards these large individual farms is not lost on the Bedouin,” said Stork. “The state’s claims that the Bedouin villages are too dispersed to receive state utilities don’t seem to matter when it comes to the farms.”
In October 2007, the Ministry of Housing appointed a commission headed by former state comptroller and retired Supreme Court Justice Eliezer Goldberg to examine the land-ownership dispute between the state and the Bedouin community in the Negev. The eight-member Goldberg Commission, which does not include a representative from the unrecognized Bedouin villages, began work in January 2008, proposing to publish its findings and recommendations within six months.
Human Rights Watch urged the commission to base its recommendations on Israel’s international human rights obligations prohibiting discrimination and guaranteeing rights to adequate and secure housing, and protection from forced evictions.
“One recommendation should be for a special commission that can conduct an impartial and comprehensive examination of the problem of the unrecognized villages,” Stork said. “Because the state itself is responsible for this systematic discrimination and denial of basic rights, an independent investigative body is needed.”
Many Bedouin told Human Rights Watch about the devastating impact of home demolitions on their families. The authorities typically demolished the homes without specific advanced warning, often leaving families with nothing more than a tent for shelter.
Testimonies
Sarah Kishkher of Um Mitnan told Human Rights Watch what this meant. “Everything used to be so clean and neat. We could keep the home organized – we had cupboards to fold the children’s clothes and keep them in. We could bathe the children whenever we wanted. Everything [in a tent] is in this sandy dirt. We can’t keep food for the baby in a fridge. We have lost everything.”
Some Bedouin have seen their homes destroyed more than once. Fatima al-Ghanami, a 60-year-old widow in Um Mitnan, suffers from diabetes. Officials demolished her home several years ago. Shortly after she rebuilt, she received another demolition warning order. “When I got the demolition order for the old house, I was sure they would never come. Now I know better. I know they’ll come and do it. … They might come tomorrow, they might come anytime. If they demolish this place, I have nowhere to go and no money left. I have no idea what I’ll do.”
Background
Some Bedouin villages pre-date the creation of the state of Israel in 1948, while others sprang up after Israel forcibly displaced the Bedouin from ancestral lands in the early days of the state. Israel passed laws in the 1950s and 1960s enabling the government to lay claim to large areas of the Negev where the Bedouin had formerly owned or used the land. Planning authorities ignored the existence of Bedouin villages when they created Israel’s first master plan in the late 1960s, embedding discrimination in policies that continue today, some 40 years later.
According to the United Nations committee responsible for interpreting the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights, which Israel ratified in 1991, governments can carry out forced evictions only in “the most exceptional circumstances,” and in accordance with international law. Even in exceptional circumstances, human rights principles require that the government must consult with the affected individuals or communities, identify a clear public interest requiring the eviction, ensure that those affected have a meaningful opportunity to challenge the eviction, and provide appropriate compensation and adequate alternative land and housing arrangements.
In almost all cases, Human Rights Watch found that the state met none of these criteria.
In the unrecognized villages of Um al-Hieran and Atir, near the Yatir forest, the state filed lawsuits to evacuate and expel the approximately 1,500 residents in April 2004. In September 2006, the state obtained approximately 40 judicial demolition orders against almost all the houses in Um al-Hieran, and in June 2007 the ILA demolished 25 of those homes. Um al-Hieran dates from 1956, when the government moved the residents from their land in the western Negev, around today’s Kibbutz Shoval. Now the government wants the land of Um al-Hieran to construct a larger Jewish settlement, Hiran. The government never informed Um al-Hieran’s residents of its plans or invited them to be a part of the new community before attempting to displace them forcibly again.
After planning officials distributed demolition warnings or orders on all the homes in the village of al-Sira in September 2006, village residents approached the authorities but found there were no alternatives envisaged for the community. Resident Khalil al-Amour told Human Rights Watch: “They always say ‘maybe’. Maybe you’ll get a neighborhood when [the township of] Rahat expands; maybe you can go to the [newly planned] township of Marit which does not even exist yet. We are invisible people to them, so perhaps we can live in invisible houses.” All the homes in the village now have demolition orders.
The Human Rights Watch report discusses examples of countries where governments have attempted to address indigenous land claims and provide redress where there have been historical injustices. New Zealand, Canada, and Australia, for instance, have established national processes, ranging from commissions to tribunals, and in some cases these have resulted in returning land which was owned or traditionally used by indigenous populations to their control.EINDE BERICHT
[21]
CIVIS MUNDI
ZWEEDSE FOTOGRAAF WINT WORLD PRESS PHOTO 2012.
MISDADEN ISRAELISCHE POLITIEK IN BEELD GEBRACHT
ASTRID ESSED
https://www.civismundi.nl/?p=artikel&aid=2024[22]
”Yes, Palestinians living in Gaza and East Jerusalem are fully entitled to respect of the rights they have under international human rights law, and the protections due to them as residents of occupied territory.”
”Despite dismantling its military government in the Gaza Strip and withdrawing its settler population from there in 2005, Israel continues to exercise significant control over the 2 million Palestinians living in Gaza and therefore continues to have obligations toward them under the law of occupation and must respect their rights.”Israel also has obligations under the law of occupation to Palestinians in East Jerusalem and must respect their rights and freedoms, despite its annexation of the territory in 1967 in a unilateral move that was not recognized by the international community and does not alter its status as occupied under international law.
HUMAN RIGHTS WATCH
4.ARE THE REPORT RECOMMENDATIONS APPLICABLE TO THE GAZA STRIP AND EAST JERUSALEM?
Yes, Palestinians living in Gaza and East Jerusalem are fully entitled to respect of the rights they have under international human rights law, and the protections due to them as residents of occupied territory.
Despite dismantling its military government in the Gaza Strip and withdrawing its settler population from there in 2005, Israel continues to exercise significant control over the 2 million Palestinians living in Gaza and therefore continues to have obligations toward them under the law of occupation and must respect their rights.
Israel also has obligations under the law of occupation to Palestinians in East Jerusalem and must respect their rights and freedoms, despite its annexation of the territory in 1967 in a unilateral move that was not recognized by the international community and does not alter its status as occupied under international law.
EINDE BERICHT
ORIGINELE BRON
HUMAN RIGHTS WATCH
Q & A: BORN WITHOUT CIVIL RIGHTS
ISRAEL’S USE OF DRACONIAN MILITARY ORDERS TO REPRESS PALESTINIANS IN
Relations between the Parties, as well as all the provisions of the Agreement itself, shall be based on respect for human rights and democratic principles, which guides their internal and international policy and constitutes an essential element of this Agreement.
EURO MEDITERRANEAN AGREEMENT
establishing an association between the European Communities and their Member States, of the one part, and the State of Israel, of the other part
ISRAELISCHE BOMBARDEMENTEN OP GAZA IN MEI 2021/TERREUR IN OOST-JERUZALEM EN DE WESTBANK/BRIEF AAN TWEEDE KAMERLEDEN/STOP ISRAELISCHE TERREUR!/STOP DE BEZETTING!
MISDADEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTINGVERWOESTING VAN GAZA
BEZETTINGSTERREUR foto Oda Hulsen Hebron 2 mei 2017/Verwijst naar foto van een Palestijnse jongen, die tegen de muur wordt gezet doorIsraelische soldaten, die hem toeriepen ”Where is your knife!”/Later vrijgelaten
NB Het is dus NIET de foto van een Palestijnse jongen, die bij de kraag wordt gegrepen
Naar aanleiding van de beestachtige Israelische aanval op Gaza [ik weet nog niet wat voor naam ze aan deze duivelse militaire operatie hebben gegeven]heb ik de Tweede Kamerleden van alle politieke partijen aangeschreven, behalvede [fascistische, PVV/Forum voor Democratie] en pro Israel partijen, de PVV, Forum voor Democratie en de SGP [Staatkundig Gereformeerde Partij] ZIE MIJN BRIEF, LEZERS!
BRIEF!
AAN DE LEDEN VAN DE TWEEDE KAMER Geachte dames en heren,
[Vooraf:Mocht u in tijdnood zijn, lees dan alleen het stukje onderin:OPROEP/EIS AAN U] Onderwerp:De voortdurende Israelische agressie tegen het Palestijnse volk Geachte dames en heren, [Een mail van gelijke strekking is tevens verzonden aan al uw Tweede Kamer collegae,met als uitzondering de fracties van de PVV, SGP en Forum voor Democratie]
De walrus sprak:De tijd is daar Om over allerlei te praten”Een schoen, een schip, een kandelaar,Of koningen ook liegenEn of de zee soms koken kanEn een biggetje kan vliegen. Uit het Engels vertaald uit:
THE WALRUS AND THE CARPENTERLEWIS CARROLL: ALICE IN WONDERLAND
https://en.wikipedia.org/wiki/The_Walrus_and_the_Carpenter Zoals de Walrus sprak in het onvergetelijke ”Alice in Wonderland”[1] sprak ,zeg ik:”Het is tijd.”Het is hoog tijd om spijkers met koppen te slaan en als Tweede Kamer,binnen de mogelijkheden, die u daartoe heeft, ferm en fel op te tredentegen de systematische Israelische onderdrukking en terreur jegens debezette Palestijnse bevolking!En daarmee bedoel ik niet alleen ”het uiten van bezorgdheid”, maar ook echt het Israelische onrecht benoemen en ernaar handelen!Want zoals ik al schreef:Het is niet van vandaag.Het is structureel! En het Kwaad schuilt in de bezetting.Daarover zo meerNu eerst dit: AANLEIDING: Natuurlijk kent u de aanleiding tot de huidige Ellende:Dreigende [misschien is het nu zelfs al wel gebeurd] huisuitzettingvan Palestijnse families in het bezette Oost-Jeruzalem [2] om plaatste maken voor een stel Israelische kolonisten [3], ondanks het feit, dat datillegaal is, omdat nederzettingen in bezet gebied en dus de bewoningdoor kolonisten aldaar, in strijd is met het Internationaal Recht. [4]Terecht verzetten de Palestijnen zich daartegen, de Israelische politie reageerde met grof geweld tegen de demonstranten en ook extreem-rechtse kolonisten vielen Palestijnse demonstranten aan [5], waarbij doorde Israelische politie zelfs de Al Aqsa Moskee werd bestormd! [6] ESCALATIE Zoals wel kon worden verwacht, escaleerde het geweld:Door Israelische bombardementen op Gaza vielen tientallen doden, waarbij onder andere een huis van een Hamas leider is getargeted en een gebouw is aangevallen, waarin internationale media waren gevestigd. [7]Om nog exacter te zijn over het aantal en u [hoewel u dat al dient te weten], een indruk te geven:Op het moment van schrijven zijn er volgens berichtgeving uit de mediaStuk voor stuk oorlogsmisdaden, omdat voornamelijk burgers en burgerdoelen zijn getarget en geraakt!Lees het Internationaal Humanitair Oorlogsrecht er maar op na. [8]De media melden 197 Palestijnse doden en meer dan duizend gewonden. [9]Ook zijn er tenminste twee Israelische vrouwen zijn gedood door raketten,die uit Gaza zijn afgevuurd. [10]Later hebben de Israelische autoriteiten melding gemaakt van 10 Israelische slachtoffers, [zie media] [11]Uiteraard even onacceptabel, omdat het om burgers gaat.Zie ook verklaring Amnesty International [12]Amnesty International heeft trouwens-en dat moet u bekend zijn, anders weet u het nu-in niet mis te verstane termen het Israelische geweld in bezet Oost-Jeruzalem veroordeeld. [13]Verder melden de media, dat zo’n 42 duizend Palestijnen op de vlucht zijn geslagen vanwege Israelische bombardementen! [14]Dat is niet niks, waarde Kamerleden.Dat is een humanitaire ramp! ISRAELISCHE AANVALLEN NIET NIEUW Waarom ik het ook zo belangrijk vind, dat u ingrijpt, is omdat deze Israelische aanvallen op Gaza en de keiharde onderdrukking van de Palestijnen in bezet Oost-Jeruzalem en de bezette Westbank bepaald niet nieuw zijn, zoals u hoort te weten:Neem alleen al de militaire aanval ”Protective Edge” uit 2014:In die specifieke Israelische militaire aanval op Gaza, heeft Israel zich schuldig gemaakt aan zware oorlogsmisdaden:In de aanval op Gaza in 2014 , zijn in twee maanden tijd meer dan 1400 Palestijnen gedood [voornamelijk burgers] [15] waaronder 526 kinderen [16], een VN school werd gebombardeerd [17], een ziekenhuis werd beschoten [18], moet ik doorgaan?Ik denk, dat dit wel een Beeld geeft.
ROOTS OF THE EVIL:BEZETTING EN ONDERDRUKKING Maar hoe bizar het ook klinkt, deze herhaalde Israelische terreur enoorlogsmisdaden zijn niet de wortel.Hoe gruwelijk ook, zij zijn de Kippendoder niet. Wat natuurlijk de bron van alle Kwaad is, is die nu al vanaf 1967 [reken zelf maar uit, hoe lang] durende Israelische bezetting is, die gebaard heeft:OnderdrukkingOorlogsmisdadenDe uithongeringsblokkade van Gaza [19] en misdaden tegen de menselijkheid, zoals de etnische zuiveringen van de Bedoeienen. [20]Landddiefstal en terreur, middels die illegale nederzettingenEn zo meer Zolang die bezetting doorgaat, zullen bestialiteiten als militaire aanvallen, die keer op keer mensenlevens als tol eisen, doorgaanLees meer onder noot 21U hoort het trouwens te weten OPROEP/EIS AAN U Ik heb u een uitgebreid overzicht gegeven van aan u reeds bekende en/of onbekende feiten.Maar wat u in ieder geval weet is de zoveelste tragedie, die zich hier en nuover het Palestijnse volk voltrekt.En daarom wordt het meer dan hoog tijd, dat u handelend optreedt enzich voor de volgende zaken inzet: Een onmiddellijk einde aan alle militaire agressie tegen bezet Gaza [22], de Palestijnse bewoners in bezet Oost-Jeruzalem en de bezette Westbank.Eisen, dat de Nederlandse regering Israel, zelfstandig of in EU verband,oproept om zich per direct uit de Bezette Palestijnse gebieden terug te trekken.Dat Israel stopt met uitbreiding van de nederzettingen en de reeds bestaande nederzettingen ontmantelt.Dat Israel per direct de Gaza Blokkade opheft. Ik verwacht geen moment, dat Israel daaraan gehoor geeft, daarom moet u, als parlement, aandringen op drukmiddelen, zoals het opschorten, danwel opzeggen van het EU Associatie Verdrag met Israel, dat immers eenmensenrechtenclausule heeft. [23]En zo zijn er meer drukmiddelen, nationaal en internationaal, die u kuntaanwenden.Van u als parlementsleden, die trouw hebben gezworen aan de Grondwet[of dat hebben beloofd], verwacht ik, dat u artikel 90 [de regering bevordert de Internationale Rechtsorde] [24] respecteert en uitvoert.
Nu zijn er fracties en partijen [dit is een algemene brief, zoals u begrepen hebt], die zich WEL consequent hebben ingezet voor de mensenrechten en het Internationaal Recht in dezen.Dat is mooi:Maar ook die roep ik op, zich nogmaals in te zetten voor bovenstaande doelen. U mag niet toestaan, dat welk land dan ook zo grof de mensenrechtenmet voeten treedt.Doe uw best! Vriendelijke groeten Astrid EssedAmsterdam
Huisuitzettingen Vrijdagavond escaleerde opnieuw het geweld tussen Israëlische politie en Palestijnse demonstranten in Jeruzalem, vooral vanwege de dreigende huisuitzettingen van Palestijnse families in Oost-Jeruzalem.
Flits. Knal. Rennende en struikelende mensen, loeiende sirenes. Het is weer raak in Jeruzalem. Bij confrontaties tussen Palestijnen en de Israëlische politie bij de Al-Aqsamoskee in de oude stad en in de nabijgelegen wijk Sjeikh Jarrah zijn vrijdagavond zeker 205 Palestijnen en 17 Israëlische politieagenten gewond geraakt. De politie zette onder meer traangas, lawaaigranaten en rubberkogels in. Volgens de politie gooiden Palestijnse demonstranten met stenen en vuurwerk.
In de islamitische vastenmaand ramadan is het vaker onrustig in Jeruzalem, maar dit keer volgt escalatie op escalatie. Het begon met de afsluiting van de trappen naar de Damascuspoort, de belangrijkste ingang naar de oude stad. Die dienen in de ramadan als centraal plein voor de tienduizenden Palestijnen die naar de Al-Aqsamoskee komen om te bidden. Na protesten en geweld stelden de Israëlische autoriteiten de trappen weer open. Ook kwam de politie hardhandig tussenbeide toen ultrarechtse activisten een mars naar de oude stad organiseerden waarbij ze „dood aan de Arabieren” riepen en Palestijnen op straat aanvielen. De directe aanleiding voor de mars was een filmpje op sociale media van een Palestijnse jongen die een Joodse leeftijdgenoot een klap gaf.
Centraal in de recente onrust staat de dreigende huisuitzetting van vier Palestijnse families in de wijk Sjeikh Jarrah, vlakbij de oude binnenstad. Veertien families dreigen hun huizen te worden uitgezet, waarvan vier acuut. Jordanië, dat destijds het oostelijke deel van Jeruzalem beheerste, bouwde de huizen in 1956 samen met VN-organisatie UNRWA voor Palestijnse vluchtelingen. De inwoners van de wijk protesteren elke avond tegen de uitzettingen, daarbij gesteund door Joodse en Palestijnse activisten. Politieoptreden leidde de afgelopen week tot gewonden en arrestaties.
Stinkwater
Je weet dat je in de richting van Sjeikh Jarrah loopt dankzij de penetrante geur die hier al dagen hangt. De politie gebruikt stinkwater, een chemisch goedje dat niet uit kleren en huizen te krijgen is, tegen demonstranten.
Abed Fattah Eskafi (71) woont met dertien kinderen en kleinkinderen in het huis dat zijn familie destijds kreeg toegewezen, nadat ze in 1948 uit een wijk in West-Jeruzalem waren verdreven. Eskafi en zijn buren zijn al decennia in rechtszaken verwikkeld om hun huis te behouden. Sinds Israël in 1967 het oostelijke gedeelte van Jeruzalem heroverde en vervolgens annexeerde, eisen nationalistische Joodse organisaties de grond op omdat die vóór 1948 in bezit was van Joden. Volgens de Israëlische wet mogen Joodse Israëliërs die in de oorlog met de Arabische buurlanden zijn verdreven, hun bezit opeisen. Dat geldt echter niet voor de vele Palestijnen die hun grond en bezit kwijtraakten, zoals de Eskafi’s.
Ook hier wakkeren rechtse groeperingen het vuur met graagte aan. Donderdag zette een ultrarechts Knessetlid zijn tent op recht tegenover de nu bedreigde huizen, bij een huis waar al in 2009 Joodse bewoners in de plaats kwamen van Palestijnen. Het mondde uit in over en weer gesmijt met stoelen en stenen.
Vrijdag hebben zich tientallen Joodse activisten in hetzelfde huis verzameld. Zodra de schemering invalt, komen ze de straat op om luidkeels te bidden en zingen voor de sjabbat. Aan de overkant zitten de Palestijnse bewoners aan grote tafels voor de iftar, het breken van de vasten, dat eveneens met zonsondergang begint. Beide groepen proberen elkaar te overstemmen. Ertussen staan agenten van de Israëlische grenspolitie.
Volgens de VN-mensenrechtenraad zou uitzetting van de Palestijnse bewoners neerkomen op gedwongen verplaatsing, volgens mensenrechtenverdragen verboden. De Amerikaanse regering sprak vrijdag haar bezorgdheid uit over het escalerende geweld en ook over de dreigende uitzettingen in Sjeikh Jarrah.
‘Onroerendgoedkwestie’
De Palestijnse bewoners en hun medestanders zien de huisuitzettingen als deel van een grotere beweging om zoveel mogelijk Joodse Israëliërs te vestigen in Oost-Jeruzalem, dat de Palestijnen zien als de hoofdstad van een toekomstige Palestijnse staat. Israël beschouwt heel Jeruzalem als Israëls ondeelbare hoofdstad.
Palestijnse huizen in Oost-Jeruzalem worden met regelmaat gesloopt en in Palestijnse wijken betrekken steeds meer Joodse families Palestijnse huizen. „Ze willen geen Arabieren hier”, zegt Eskafi. „Ze verdrijven ons van hier, dan vanuit de volgende wijk, en ten slotte uit Al-Aqsa.” Israël ontkent dat. Het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken stelde vrijdag dat de Palestijnen „een onroerend-goedkwestie tussen private partijen presenteren als een nationalistische kwestie, om geweld op te roepen.”
Veiligheidsdiensten en bewoners houden hun hart vast voor de komende dagen. Ook deze zaterdag zijn demonstraties aangekondigd in Israël en de Palestijnse gebieden. Volgens de militante beweging Hamas speelt de Israëlische premier Netanyahu „met vuur”.
Zondagavond en maandag is het Jeruzalemdag. Ultranationalistische Joden vieren dan dat de stad in 1967 werd ‘verenigd’ met een mars door de oude stad, waarbij ze nationalistische en anti-Arabische slogans roepen. De Israëlische politie adviseert Palestijnse winkeliers doorgaans hun zaak gesloten te houden om vernielingen te voorkomen, maar dit jaar valt het samen met één van de belangrijkste en drukste avonden van de ramadan.
Maandag bepaalt het Hooggerechtshof bovendien of de bewoners van Sjeikh Jarrah nog in beroep mogen tegen hun uitzetting.
EINDE NRC ARTIKEL[3]
”De belangrijkste aanleiding tot de onlusten ligt in de wijk Sheikh Jarrah, even ten noorden van de Oude Stad, waar vier Palestijnse families acuut op straat dreigen te worden gezet ten gunste van Israëlische kolonisten” THE RIGHTS FORUMESCALATIE IN OOST-JERUZALEM HOUDT GROTE RISICO’SIN10 MEI 2021
De verdrijving van Palestijnse inwoners, het permanente Israëlisch geweld en andere factoren hebben in Oost-Jeruzalem geleid tot een explosieve situatie, die zich inmiddels tot ver buiten de stad uitstrekt. Decennia van kolonisering hebben een rampzalige situatie opgeleverd.
De afgelopen dagen is in Oost-Jeruzalem de spanning geëscaleerd die zich afgelopen weken heeft opgebouwd tussen de Israëlische autoriteiten, politie, groepen rechtse nationalisten en kolonisten enerzijds, en de lokale Palestijnse bevolking anderzijds. Vrijdag-, zaterdag- en zondagavond, en ook al daarvoor, vonden harde botsingen plaats in de wijk Sheikh Jarrah, bij de Damascuspoort en in andere delen van de Oude Stad.
Op media zoals Middle East Eye, dat eigen verslaggevers ter plaatse heeft, is een aaneenschakeling te zien van video’s waarin zwaar bewapende Israëlische troepen grof geweld gebruiken tegen Palestijnen, die vanwege het einde van de vastenmaand Ramadan juist massaal bijeenkomen. Vrijdag bestormden Israëlische troepen zelfs de voor moslims heilige Al-Aqsa-moskee. Aan Palestijnse zijde werden circa 290 gewonden gemeld, van wie er ruim honderd in ziekenhuizen moesten worden opgenomen. Ook 18 Israëlische politieagenten raakten gewond. Die aantallen liepen zondagavond verder op.
Sheikh Jarrah
De belangrijkste aanleiding tot de onlusten ligt in de wijk Sheikh Jarrah, even ten noorden van de Oude Stad, waar vier Palestijnse families acuut op straat dreigen te worden gezet ten gunste van Israëlische kolonisten. In de wijk wacht in totaal 78 families dit lot. Simultaan vindt hetzelfde proces van huisuitzettingen plaats in andere wijken van Oost-Jeruzalem, waaronder Silwan. In een eerder artikel beschreven wij een aantal concrete voorbeelden, onder meer in Sheikh Jarrah.
De Palestijnse families in Sheikh Jarrah maken deel uit van (nazaten van) de circa 750 duizend Palestijnen die in 1947-48 door Joodse milities op de vlucht werden gejaagd of verdreven uit hun woonplaatsen binnen het huidige Israël. Nadat Israël hen het recht van terugkeer naar hun woonplaatsen en bezittingen ontzegde, werden 28 families in 1956 gehuisvest in het onder Jordaans gezag staande Palestijnse Oost-Jeruzalem, waar de VN-organisatie UNRWA de bouw van woningen faciliteerde op door Jordanië beschikbaar gesteld land. Het is deze, sindsdien toegenomen, gemeenschap die nu in Sheikh Jarrah uit haar huizen dreigt te worden gezet.
Joodse meerderheid
Cruciaal hierin was de bezetting van Oost-Jeruzalem, samen met de Westoever en Gaza, door Israël in 1967. Die vormde het startschot van de Israëlische politiek om in Oost-Jeruzalem een ‘Joodse meerderheid’ tot stand te brengen. Sindsdien wordt het stadsdeel agressief gekoloniseerd. Israël heeft intussen ruim 225 duizend burgers naar Oost-Jeruzalem overgebracht (cijfers 2019).
Daarnaast worden Palestijnse inwoners door Israël op alle denkbare manieren de stad uitgedreven: door het intrekken van vergunningen, landconfiscatie, huisuitzettingen, afbraak van woningen, en de aanleg van parken en archeologische zones op Palestijns land of tussen Palestijnse gemeenschappen, die zich daardoor niet kunnen uitbreiden. Per 2017 was ruim 14 duizend Palestijnen het inwonerschap van Oost-Jeruzalem ontnomen, en waren ruim tweeduizend Palestijnse woningen gesloopt. Het huidige aantal Palestijnse inwoners van Oost-Jeruzalem bedraagt circa 350 duizend.
De huisuitzettingen in Sheikh Jarrah, Silwan en andere wijken passen in deze praktijk van etnische zuivering, die tot doel heeft het Palestijnse deel van de bevolking van Jeruzalem te vervangen door Joods-Israëlische kolonisten. Daarover wordt niet geheimzinnig gedaan: in een video legt een woordvoerder van de Israëlische kolonisten in Sheikh Jarrah uit hoe dat proces in zijn werk gaat, en erkent hij volmondig dat dit neerkomt op verdrijving van de Palestijnen. Een andere video toont een kolonist die het stelen van een Palestijns huis legitimeert met de opmerking dat anders een ander dat wel zal doen.
Israëlisch ‘recht’
Daartoe wordt gebruik gemaakt van Israëlische wetgeving, die buiten de eigen grenzen wordt toegepast op bezet Palestijns gebied. Zaterdag werd Israël door de Hoge VN-Commissaris voor de Mensenrechten gewezen op de ondeugdelijkheid van die constructie, en gewaarschuwd dat op Oost-Jeruzalem het internationaal recht van toepassing is, waarbinnen de Israëlische kolonisering als mogelijke oorlogsmisdaad geldt, en acties als huisuitzettingen strikt verboden zijn. Als bezettingsmacht is Israël verantwoordelijk voor het welzijn van de lokale bevolking.
De door Israël gebruikte wetgeving is een amendement op de zogenoemde Absentee Property Law, waarmee Israël in 1950 al het land en de bezittingen confisqueerde van de ‘absente’ Palestijnse eigenaren – de 750 duizend verdreven en gevluchte Palestijnen die tegelijkertijd het recht van terugkeer werd onthouden. Dit nadat de bezittingen van 600 duizend Palestijnen al in 1948 in een nationale plundertocht door Joden geroofd waren, zoals verleden jaar na Israëlisch onderzoek kwam vast te staan.
Nadat Israël in 1967 Oost-Jeruzalem en de overige Palestijnse gebieden bezette, werd de Israëlische wet in 1970 uitgebreid met een amendement dat (uitsluitend) Joden het recht geeft om in bezet Oost-Jeruzalem land en onroerend goed op te eisen dat voor 1948 Joods bezit was. De wet wordt vervolgens afgedwongen door het Israëlische juridische systeem van toepassing te verklaren op bezet gebied, wat de Palestijnen kansloos maakt, zelfs al kunnen die hun eigendomsrecht aantonen.
Kapot geprocedeerd
Met toepassing van het amendement kende Israël het eigendom van het land waarop de bedreigde families in Sheikh Jarrah wonen in 1972 toe aan twee Joodse organisaties, die het in de jaren negentig doorverkochten aan de private kolonistenorganisatie Nahalat Shimon International, een in de VS geregistreerd bedrijf met onbekende geldschieters. Het bedrijf diende al in 2009 een plan in bij het Israëlische gemeentebestuur van Jeruzalem voor de vestiging van een nieuwe Joodse kolonie van tweehonderd woningen in Sheikh Jarrah, waarvoor tenminste vijfhonderd Palestijnen het veld dienen te ruimen.
De door de kolonisten van Nahalat Shimon gevolgde strategie loopt via de Israëlische rechter. De Palestijnse eigenaren worden jaren achtereen letterlijk kapot geprocedeerd, tot aan het Israëlische Hooggerechtshof toe. Dat gaf de vier bedreigde Palestijnse families op 2 mei jl. vier dagen de tijd om met de kolonisten tot een vergelijk te komen, wat door de Palestijnen rigoreus werd afgewezen. Daarop wees het hof vandaag aan voor een besluit, waarop het echter zondag terugkwam: de zaak is voorlopig uitgesteld.
Wereldwijde protesten
Reden voor het uitstel is dat de woede en frustratie onder de Palestijnen zich heeft verspreid over de Westoever, Gaza en steden binnen Israël zelf. In Haifa werd zondagavond massaal gedemonstreerd, waarbij door de politie geweld werd gebruikt en 18 arrestaties werden verricht. Ook in onder meer Nazareth en Ramallah werd gedemonstreerd.
Maar ook internationaal is de maat vol. Wereldwijd werden zondag protestacties gehouden, waaronder in Amsterdam, Londen, Berlijn en Chicago. Talloze landen, waaronder de VS en Israëls nieuwe Arabische vrienden Bahrein en de VAE, hebben Israël aangesproken op zijn politiek in Oost-Jeruzalem en de dreigende gevolgen. Deze maandag komt de VN-Veiligheidsraad bijeen op verzoek van onder meer Frankrijk, Ierland en Noorwegen.
Grote risico’s
Intussen neemt het risico op complete ontsporing toe. Juist deze maandag viert Israël ‘Jeruzalemdag’, ter ere van de ‘hereniging’ van West- en Oost-Jeruzalem in 1967. Het is gebruikelijk dat ‘s avonds een vlaggenparade plaatsvindt, waarbij duizenden nationalistische Israëli’s provocatief door het bezette Oost-Jeruzalem marcheren. Gezien de explosieve situatie, die bovendien samenvalt met het einde van de vastenmaand Ramadan, ligt een verbod van de parade voor de hand.
Van Israëlische politici en bestuurders valt zo’n verbod echter niet te verwachten, vervlochten als de meesten zijn met de kolonistenbeweging. Symbool van die cultuur is locoburgemeester Aryeh King van Jerusalem, die vrijdag aan de New York Times in alle openheid uitlegde dat de huisuitzettingen deel uitmaken van de strategie om ‘de vijand’ (de Palestijnen en andere niet-Joden) te vervangen door ‘Joden’.
De Israëlische regering heeft elke verantwoordelijkheid voor de huidige escalatie van de hand gewezen met de bizarre redenering dat rond de huisuitzettingen sprake is van een ‘privaat geschil’, dat door de Palestijnen wordt gebruikt om herrie te schoppen. Zondag paaide premier Netanyahu zijn rechtse bondgenoten met de belofte dat Israël zal doorgaan met het koloniseren van Oost-Jeruzalem.
‘Pogrom’ als voorproefje
Diezelfde houding leidde minder dan drie weken geleden tot een voorproefje van wat de Palestijnen vanavond mogelijk te wachten staat, toen de ultra rechts-nationalistische organisatie Lehava toestemming kreeg voor een massale demonstratie in Oost-Jeruzalem onder het motto ‘herstel van Joodse waardigheid’. Locoburgemeester King zette de toon met de oproep aan de politie om Palestijnse demonstranten die ‘s nachts op straat waren dood te schieten.
Aldus zette zich op 22 april een horde aan extremistische Israëli’s in beweging onder uitroepen als ‘Dood aan de Arabieren’ en ‘We branden je dorp af’. Ondanks pogingen van de Israëlische politie om hen tegen te houden, werden op talloze plaatsen Palestijnen aangevallen, huizen binnengedrongen, en keerde ook de politie zich met grof geweld tegen de Palestijnen. Gevolg: 105 gewonde Palestijnen, van wie er 22 moesten worden opgenomen, en twee gewonde Israëli’s. Vijftig personen werden gearresteerd, de meesten Palestijn. Diverse media berichtten over de Lehava-actie als een ‘pogrom’.
In de avonden daaraan voorafgaand liepen groepen Israëlische Joden ook al door het stadscentrum, ‘Dood aan de Arabieren’ scanderend, en Palestijnse voorbijgangers bekogelend met stenen en traangas. Een getuige zag een groep van zestig Joden die ‘op zoek waren naar Arabieren’ en willekeurige Palestijnen aanvielen. Binnen de groep werd met trots verteld dat ‘ze acht Arabieren hebben gegrepen’ en er ‘één bijna hebben vermoord’.
In deze traditie zal deze maandag dus een Israëlische vlaggenparade plaatsvinden door de Oude Stad, waarbij ook een bezoek aan de Al-Haram al-Sharif (Tempelberg) op het programma staat – de locatie van de Al-Aqsa-moskee, waar tienduizenden Palestijnen deze week de rituelen rond het einde van de Ramadan volbrengen. Vijf dagen later gedenken de Palestijnen de Nakba, de ‘Catastrofe’ waarbij in 1947-48 circa 750 duizend Palestijnen werden verdreven. Voor veel Palestijnen in Oost-Jeruzalem, waaronder in Sheikh Jarrah, gebeurt dat in het vooruitzicht van een nieuwe verdrijving. In alle opzichten reden om het ergste te vrezen. EINDE BERICHT EINDE BERICHT
[4]
ILLEGALITEIT VAN DE NEDERZETTINGEN
”The establishment of the settlements contravenes international humanitarian law (IHL), which states that an occupying power may not relocate its own citizens to the occupied territory or make permanent changes to that territory, unless these are needed for imperative military needs, in the narrow sense of the term, or undertaken for the benefit of the local population.”
”It is unlawful under the Fourth Geneva Convention for an occupying power to transfer parts of its own population into the territory it occupies. This means that international humanitarian law prohibits the establishment of settlements, as these are a form of population transfer into occupied territory”
When a territory is placed under the authority of a hostile army, the rules of international humanitarian law dealing with occupation apply. Occupation confers certain rights and obligations on the occupying power.
Prohibited actions include forcibly transferring protected persons from the occupied territories to the territory of the occupying power. It is unlawful under the Fourth Geneva Convention for an occupying power to transfer parts of its own population into the territory it occupies. This means that international humanitarian law prohibits the establishment of settlements, as these are a form of population transfer into occupied territory. Any measure designed to expand or consolidate settlements is also illegal. Confiscation of land to build or expand settlements is similarly prohibited.
ILLEGALITEIT NEDERZETTINGEN VOLGENS ARTIKEL 49, 4E CONVENTIE VAN GENEVE
”Individual or mass forcible transfers, as well as deportations of protected persons from occupied territory to the territory of the Occupying Power or to that of any other country, occupied or not, are prohibited, regardless of their motive.”
Targeted by Israeli security forces, the symbolic mosque was at the centre of much of Jerusalem’s long weekend of violence
Al-Aqsa Mosque, one of the three holiest sites in Islam, has long been an emblem of Palestinian resistance to Israeli occupation.
Al-Haram al-Sharif (the Noble Sanctuary), the complex in Jerusalem’s Old City that houses the mosque – which includes the Dome of the Rock and other Islamic shrines – is arguably the most significant symbol of Palestinian sovereignty.
Jerusalem has been on edge for weeks over Israel’s restrictions on Palestinian access to parts of the Old City during the Muslim holy month of Ramadan, and Israeli authorities’ attempted eviction of several Palestinian families in the Sheikh Jarrah neighbourhood to make way for Israeli settlers.
Al-Aqsa found itself at the centre of a long weekend of violence from Friday, that left hundreds of people injured and led to a series of deadly rocket exchanges between the Israel military and Hamas in Gaza.
By Tuesday night, Israeli security forces had raided the holy site four times in five days.
This is how the prayer, protest and violence at al-Aqsa unfolded.
In total, more than 70,000 congregated to take part in the final Friday prayers of the holy month, according to Sheikh Azzam al-Khatib, head of the Waqf Islamic affairs council.
Tensions between Israelis and Palestinians had reached boiling point in recent days, as events in Sheikh Jarrah continued to unfold. While Palestinians in the neighbourhood were resisting eviction orders that would force 40 Palestinians, including 10 children, out of their homes, supporters inside Israel, East Jerusalem and the occupied West Bank organised protests in solidarity with them and others facing imminent eviction.
After Friday prayers, Palestinians at the mosque began their own demonstration, raising both Palestinian and Hamas flags.
Israeli police had deployed large numbers of officers to the city of Jerusalem, especially in the Old City, and closed off the surrounding streets that led to the mosque. Those who came to take part in the prayers were met with iron barriers and forced to go through identity checks.
Israeli police violently dispersed the protesters around Jerusalem throughout the day, forcing many to retreat to the mosque and hide within the confines of the shrines inside the complex.
Later that evening, Israeli forces used tear gas, stun grenades and rubber-coated steel bullets to disperse worshippers at the mosque. Hundreds were injured and hospitalised, according to the Palestinian Red Crescent.
The Red Crescent said that many of the injuries reported were to the head and eyes. Israeli police said six officers were injured as tensions intensified throughout the night.
Videos showed worshippers trying to ignore the tear gas canisters exploding around them as they prayed. Some appeared to be struck directly, others were engulfed in smoke. All fled the armed Israeli security forces flooding the complex. The man who remained longest appeared to be hit by one of the men in uniform.
Palestinian civil society called for a day of anger on Saturday in response to the crackdown.
Saturday 8 May
Friday’s violence prompted protests by Palestinian citizens of Israel in towns throughout the country, including Jaffa and Nazareth, in a show of anger against the Sheikh Jarrah evictions and the storming of al-Aqsa.
Israeli forces carried out arrests and raids throughout occupied East Jerusalem and built up their presence in the city on Saturday. This created a tense atmosphere ahead of the 27th night of Ramadan, one of the month’s holiest nights, which typically draws large crowds of worshippers to al-Aqsa, completely filling its courtyards.
Israeli Police Commissioner Yaakov Shabtai said that the force was sending extra officers to Jerusalem in anticipation of more protests on Saturday night.
Despite the febrile atmosphere in the city, some 90,000 Palestinian worshippers flocked to al-Aqsa for prayers.
Many travelled long distances from the occupied West Bank or from Palestinian-majority towns inside Israel, but Israeli forces reportedly blocked buses bringing them to Jerusalem, forcing them to walk along highways. Some Palestinians in the city drove down to ferry the stranded worshippers to Al-Aqsa.
Mohammed Atiq, from the West Bank town of Jenin, said Friday’s raids on al-Aqsa did not deter him from making the journey.
“They began attempts to clear out al-Aqsa, attempts to ruin the night of worship,” he told Middle East Eye. “But the will of the worshippers is stronger than bullets.”
Suad Abu Eraim, from the town of Yatta in the southern West Bank, said she spent hours waiting at Israeli checkpoints before finally reaching Jerusalem.
“This is al-Aqsa mosque, this mosque is ours, we must stay tied to it,” she told MEE. “We must be present here, young or old, from every place.”
Though the prayers were conducted safely, Israeli forces quickly began cracking down on Palestinians trickling out of the Old City after the service, arresting many and wounding at least 90, according to medics.
Rubber-coated metal bullets, tear gas and smoke grenades were fired at Palestinians at the Damascus Gate, which was adorned with lights to mark Ramadan. Women with bloody faces were seen being led away by medics. A short distance away, Israeli forces and settlers tore up a protest camp in Sheikh Jarrah.
Sunday 9 May
Jerusalem remained on edge on Sunday following another night of violence, as solidarity protests took place in cities worldwide, including Amman, Berlin, Chicago, London and Istanbul.
Staff and volunteers in al-Aqsa washed down the mosque’s courtyards the morning after Laylat al-Qadr, while hundreds of Palestinians rallied under the Dome of the Rock after the dawn Fajr prayer.
The passage between the Dome of the Rock and al-Qibli Mosque was packed with people clapping and chanting: “In spirit, in blood, we sacrifice for you al-Aqsa.”
There were some confrontations with Israeli forces at the nearby Chain Gate, which many of the protesters had exited through, still chanting. Palestinians threw rocks while Israeli forces lobbed stun grenades into the mosque complex.
Compared to other days, Sunday was relatively quiet. But fears were growing about an event planned on Monday as part of Jerusalem Day, which marks Israel’s capture and subsequent occupation of East Jerusalem during the 1967 war.
Thousands of Israelis, many from the religious far-right, planned to enter the al-Aqsa complex and chant anti-Palestinian slogans as part of the Flag March.
But Israeli security officials feared that the march would only add fuel to the fire after a week of confrontations in the city, and lobbied politicians to either postpone the event or limit the number of attendees and shorten the route.
Monday 10 May
Half an hour before the Flag March was scheduled to begin, organisers called it off. Hundreds of Israelis gathered nonetheless, the vast majority of whom were right-wing religious nationalists. The crowds made their way into the plaza after a march through parts of Jerusalem’s Old City, under the protection of Israeli police.
But the main development on Monday morning was Israeli security forces again raiding Al-Aqsa, firing multiple projectiles into the ancient building.
According to the Palestinian Red Crescent, 305 Palestinians were injured and 228 others hospitalised – some in a field hospital set up near al-Aqsa – including four in a critical condition.
Ehab Jallad, a historical researcher from Jerusalem, was in the mosque when Israeli forces stormed in and attacked worshippers. He recounted his experience to MEE.
“We prayed Fajr [dawn prayers] at around 4am and watched the settlers as they continued marching in, carrying with them stones and whatever materials they could to form a barrier. Israeli forces were positioned in strategic locations, targeting worshippers in the area.
“While young people were preparing for their seminar at 8am, Israeli police started targeting us with snipers using rubber bullets. Some of the young people reacted with stone-throwing,” he added.
“I was near the Qibli Mosque when the police started attacking us. They were positioned in rows, and were targeting us with tear gas. They were aiming to drag people to the north side, and from there to the gate to evacuate the mosque.”
It was terrible,” Jallad told MEE. “Within minutes, it felt like the sky was falling down on us. I wanted to try and escape the rubber-coated bullets, so I hid, in order to be out of sight.
During the raid, videos emerged of calls blasting out over al-Aqsa’s tannoy, appealing for help for Palestinians trapped inside al-Aqsa’s al-Qibli Mosque. Footage from inside the Qibli mosque also showed vast plumes of tear gas.
A spokesperson for the Jerusalem emergency medical services said Israel was denying medics access to the mosque and had even confiscated some carts used to evacuate the wounded. Israelis also reportedly seized the mosque’s audio control room at one point, hampering the Palestinians’ ability to safely coordinate.
Speaking to Middle East Eye in Jerusalem, Palestinian activist Hanady Halawani said many had been wounded on Monday, and journalists covering the raid had also been targeted by Israeli forces.
She added that Israeli police stormed al-Aqsa’s Qibli shrine, located in the southern part of the complex, as people were praying.
“We have reached a new point now, and it’s very dangerous. The occupation has crossed all the red lines and all the feelings of Muslims. Al-Aqsa, Ramadan, women: there are no lines which have not been crossed,” Halawani said.
The director of Jerusalem’s Endowments Department also told Al Jazeera Arabic that Israeli forces had confiscated the keys to all entrances to al-Aqsa complex.
At some point during the raid, some of the stained glass windows at al-Aqsa were smashed by Israeli security forces.
Following the morning’s violence, the mosque was littered with rocks and shards of glass, and the carpets were stained.
However, despite the violence and unrest caused by the raid, Palestinians were quick to return to the mosque to start cleaning it again. With Israeli forces no longer in al-Aqsa Mosque’s complex, some Palestinians were able to return to the courtyard.
MEE correspondent Latifeh Abdellatif reported that only Palestinians above the age of 40 were allowed into the courtyard by Israeli police via the Lions’ Gate.
Israeli forces violently stormed al-Aqsa for the third time in four days on Monday evening. Tear gas was used to disperse crowds, sound grenades were aimed at people, and heavily armed police made their way into al-Aqsa, causing further damage to the interior of the buildings.
After hours of attacks against worshippers, trapping hundreds inside the mosque’s buildings, Israeli forces withdrew from the complex.
Tuesday 11 May
Much of the attention turned to Gaza on Tuesday, with Hamas and Israel exchanging rocket fire amid warnings of a “full-scale war”.
According to Gaza’s health ministry, the number of Palestinians killed by Israeli air strikes on the besieged enclave since Monday has increased to 36 civilians, including 12 children, while 220 people have been wounded.
In Israel, at least five civilians have been killed by missiles fired from Gaza in retaliation for the air strikes, according to Haaretz, including one teenager and her father.
On Tuesday evening, Israeli security forces again stormed al-Aqsa – the fourth time since Friday.
Media outlets and social media users shared footage of heavily armed Israeli officers running towards the mosque from two separate directions.
The Palestinian Red Crescent reported that Israeli forces blocked medics from entering the mosque, amid attacks on Palestinians inside.
“Blocking medical rescue teams from reaching the wounded is a blatant violation of international humanitarian law, which requires the occupying force to facilitate the mission of medics and provide healthcare to the sick and injured,” the Red Crescent said in a Facebook post.
In Gaza Stad zijn zondagochtend zeker 26 mensen omgekomen door Israëlische luchtaanvallen. Dat melden artsen aan persbureau Reuters. Het is daarmee een dieptepunt van de laatste geweldsopleving in de regio.
Volgens het gezondheidsministerie in Gaza zijn er tien vrouwen en acht kinderen onder slachtoffers. Behalve de 26 doden zijn er zeker vijftig mensen gewond geraakt.
Het huis van Hamasleider Yehya al-Sinwar werd in de nacht van zaterdag op zondag gebombardeerd. De woning is vernietigd, liet de top van het Israëlische leger weten. Het was de derde woning van leidende figuren in Hamas die met de grond gelijk werd gemaakt.
Rond middernacht ging zondagochtend het luchtalarm af in Tel Aviv vanwege inkomend raketvuur. Ongeveer tien mensen raakten gewond tijdens rennen naar schuilplaatsen, zeiden medici. Eerder op zaterdag hadden Palestijnse militanten al drie keer kort na elkaar raketten afgevuurd op het gebied rond Tel Aviv. In de naburige stad Ramat Gan kwam een man bij een raketinslag om het leven.
EU-overleg over Gaza
Ministers van buitenlandse zaken van EU-landen vergaderen dinsdag over het geweld in de Gazastrook. De Europese buitenlandchef Josep Borrell wil vergaderen vanwege het “onacceptabele aantal burgerslachtoffers”.
De ministers gaan bespreken hoe de EU het best een bijdrage kan leveren aan het beëindigen van het aanhoudende geweld. Internationale pogingen om te bemiddelen lijken tot dusver niets te hebben opgeleverd. De VN-veiligheidsraad komt later op zondag weer bijeen om de situatie te bespreken.
Opgelaaid geweld
De spanningen tussen Israël en de Palestijnen zijn opgelaaid door de dreigende uitzetting van gezinnen uit een Arabische wijk in Oost-Jeruzalem. Ze moeten zoals vaker in de bezette gebieden plaatsmaken voor Joodse kolonisten. Het leidde tot felle protesten bij de al-Aqsamoskee en beschietingen over en weer tussen strijders van onder meer de beweging Hamas in Gaza en de Israëlische strijdkrachten.
De Israëlische strijdkrachten zeggen dat militante Palestijnen in enkele dagen tijd zo’n 2900 raketten hebben afgevuurd op Israël. Dat reageerde met honderden luchtaanvallen op doelen in de Palestijnse enclave aan de kust.
De autoriteiten in de Gazastrook zeggen dat inmiddels al 174 doden zijn gevallen en 1200 mensen gewond zijn geraakt. Israël verwijt de Hamasbeweging bewust militaire doelen te plaatsen in dichtbevolkte gebieden. In Israël is melding gemaakt van zeker tien doden en honderden gewonden door de aanhoudende raketbeschietingen.
De Verenigde Naties zeggen dat zo’n 10.000 inwoners van de Gazastrook hun huizen bij de grens zijn ontvlucht omdat ze vrezen voor een Israëlisch grondoffensief. “Ze schuilen tijdens de coronapandemie in scholen, moskeeën en op andere plaatsen”, zei een VN-functionaris, die waarschuwde dat de vluchtelingen maar beperkt toegang hebben tot voedsel, water en medische diensten.
VN-chef ‘diep verontrust’ over aanval Israël op mediagebouw
VN-chef António Guterres is “ontzet” door de burgerslachtoffers in de Gazastrook en “diep verontrust” over de aanval van Israël op een gebouw waarin internationale media waren gevestigd, zei een woordvoerder in een zaterdag vrijgegeven verklaring.
Hij is ook “ontzet” door het “toenemende aantal burgerslachtoffers, waaronder de dood van tien leden van dezelfde familie, onder wie kinderen, als gevolg van een Israëlische luchtaanval gisteravond”, vervolgde Dujarric. “De secretaris-generaal herinnert alle partijen eraan dat elke willekeurige aanval op burger- en mediastructuren in strijd is met het internationaal recht en koste wat kost moet worden vermeden”, zei hij.
In Gaza-Stad is een pand waarin meerdere mediaorganisaties zijn ondergebracht, gebombardeerd door het Israëlische leger. Het pand van twaalf verdiepingen, waarin ook appartementen en kantoren zaten, is ingestort. Volgens het internationale persbureau AP werd de eigenaar van het pand een uur van tevoren door het Israëlische leger gewaarschuwd dat het gebouw bestookt zou worden.
Twee raketten raakten het gebouw kort na elkaar. Journalisten hadden vlak daarvoor tevergeefs gevraagd om spullen uit het complex te halen. Ze moesten toezien hoe het gebouw na de tweede inslag instortte
Voor zover bekend raakte niemand gewond. Volgens het Israëlische leger was het gebouw een legitiem militair doelwit omdat onder meer de inlichtingendienst van Hamas er actief was. Het leger stelt dat Hamas de mediaorganisaties gebruikte als menselijk schild.
In het gebouw hadden onder meer nieuwszender Al Jazeera en persbureau AP hun kantoren. Het aanwezige personeel ontvluchtte volgens ooggetuigen in paniek het pand. De inslag was live te zien op Al Jazeera.
Een verslaggever van persbureau AP schrijft op Twitter dat hij en zijn collega’s vanaf de 11e verdieping via de trap naar beneden zijn gerend, en vanaf een afstand de toren in de gaten hebben gehouden. AP noemt de raketaanval “een nieuwe stap van het Israëlische leger om de verslaggeving vanuit het gebied aan banden te leggen”.
Geschokte reacties
Van veel kanten is geschokt gereageerd op de aanval op het persgebouw. Onder meer Turkije heeft een veroordeling uitgesproken.
Het Witte Huis heeft Israël laten weten dat het land de veiligheid van journalisten moet garanderen. Dat is hun “grootste verantwoordelijkheid”, zo zegt de woordvoerder van het Witte Huis. President Biden heeft na de vernietiging van het flatgebouw met zowel de Israëlische premier Netanyahu als de Palestijnse leider Abbas gebeld.
Directeur Pruitt van AP zegt: “We konden maar net voorkomen dat er doden vielen. Door wat er vandaag is gebeurd, weet de wereld minder goed wat zich in Gaza afspeelt.”
Ook Al Jazeera wijst daarop. “Al Jazeera roept media en humanitaire organisaties op om gezamenlijk deze meedogenloze bombardementen af te wijzen. De directeur-generaal van Al Jazeera, Mostefa Souag, sprak van een oorlogsmisdaad.
Volgens persbureau Reuters zijn sinds maandag zeker 140 mensen om het leven gekomen in de Gazastrook, onder wie 39 kinderen. In Israël zijn tien mensen om het leven gekomen, onder wie twee kinderen.
Bombardementen
Bij Israëlische bombardementen kwamen vannacht en vandaag tot dusver 15 Palestijnen om het leven, zeggen medici tegen Reuters, onder wie een vrouw en vier van haar kinderen. Dat gebeurde bij een bombardement op een vluchtelingenkamp. Ook vijf anderen kwamen om het leven. Israël zegt dat het een appartement heeft geraakt dat door Hamas werd gebruikt.
Militanten van Hamas vuren al de hele dag raketten af op Israël. In een aantal Israëlische plaatsen en steden ging vandaag meerdere keren het luchtalarm af, berichten Israëlische media. In de plaats Ramat Gan, ten oosten van Tel Aviv, kwam een man om het leven toen zijn huis werd geraakt door scherven van een raket.
Na de aanval op het kantoor in Gaza-Stad heeft Hamas gedreigd met aanvallen op Tel Aviv. “De inwoners van Tel Aviv moeten zich voorbereiden op een reactie die de aarde zal doen schudden”, zegt een woordvoerder volgens lokale media.
Waarvoor velen vreesden is gebeurd. De Israëlische provocaties in Jeruzalem leidden maandagavond tot raketbeschietingen van Hamas op Israël en Israëlische bombardementen op de Gazastrook. In Gaza vielen 27 doden, onder wie negen kinderen. In Israël vonden twee vrouwen de dood. De beschietingen houden ook vandaag aan.
De vrees voor meer geweld die wij maandag in ons artikel over Jeruzalem uitspraken, werd nog diezelfde dag bewaarheid. In de vooravond schoot de militaire tak van Hamas na een ultimatum aan Israël vanuit de Gazastrook zeven raketten af. Israël antwoordde met bombardementen op de strook, waarna de wederzijdse beschietingen escaleerden. Ook vandaag houdt het geweld aan.
In Gaza vielen 27 doden, onder wie negen kinderen, en meer dan honderd gewonden. In Ashkelon vonden twee Israëlische vrouwen de dood. Daar en in andere plaatsen in Zuid-Israël raakten circa veertig Israëli’s gewond, van wie er één in kritieke toestand zou verkeren. In de Israëlische stad Lod werd tijdens een demonstratie een Palestijnse Israëli gedood door een Joodse inwoner.
Escalatie
Het ultimatum van de Al-Qassam-brigades, de militaire tak van Hamas, volgde op een nieuwe bestorming door Israëlische troepen van de Al-Aqsa-moskee in bezet Oost-Jeruzalem, en provocaties van Israëlische politici in de wijk Sheikh Jarrah in hetzelfde stadsdeel, waar 78 Palestijnse families hun woningen dreigen te worden uitgezet ten gunste van Israëlische kolonisten. In de namiddag dreigde Al-Qassam met vergelding als Israël niet voor zes uur ‘s avonds zijn troepen zou hebben teruggetrokken uit het gebied rond de Al-Aqsa-moskee en de wijk Sheikh Jarrah. Ook werd de vrijlating geëist van alle recent in Jeruzalem gearresteerde Palestijnen. Israël negeerde de eisen.
Even na zes uur maakten de brigades bekend vanuit de Gazastrook een aantal raketten te hebben afgeschoten in de richting van Jeruzalem. In de stad klonk het luchtalarm en werd het parlement kort ontruimd. Israëlische media maakten melding van zes raketten die de stad niet hadden bereikt en geen schade hadden aangericht. Een zevende werd onderschept door de Iron Dome-luchtafweer. Israël reageerde met bombardementen op Gaza. Het beschieten van Israëlische bevolkingscentra met raketten is een oorlogsmisdaad, zoals door mensenrechtenorganisaties als Human Rights Watch veelvuldig onderstreept, en hetzelfde geldt voor Israëlische bombardementen die niet op militaire doelen gericht zijn.
Het was de opmaat tot een nacht van wederzijdse beschietingen en bombardementen. Rond middernacht waren volgens het Israëlische leger 150 raketten op Israël afgeschoten door de Al-Qassam-brigades en Islamitische Jihad, die veelal door Iron Dome waren onderschept en nauwelijks schade aanrichtten. Eén Israëli raakte gewond toen zijn auto werd geraakt door een anti-tankraket. In de vroege dinsdagochtend werden raketten afgeschoten op de Israëlische stad Ashkelon en later ook op andere plaatsen, waaronder Ashdod. In beide steden zouden gebouwen zijn geraakt. Daar vielen ook de twee Israëlische doden en de meeste Israëlische gewonden.
Een woordvoerder van het Israëlische leger maakte vanochtend bekend dat Israël 130 aanvallen op militaire doelen in de Gazastrook had uitgevoerd met gevechtsvliegtuigen en -helikopters. Daarbij zouden 15 commandanten van Hamas en Islamitische Jihad zijn omgekomen. Volgens het ministerie van Gezondheid in Gaza en journalisten ter plaatse kwamen echter ook negen kinderen om het leven. Israël heeft de Gazastrook volledig afgesloten van de aanvoer van hulpgoederen.
Bestorming Al-Aqsa-moskee
De escalatie volgt op weken van Israëlische provocaties en geweld tegen Palestijnen in bezet Oost-Jeruzalem. De dreigende huisuitzettingen in Sheikh Jarrah en andere wijken en het geweld tegen Palestijnse demonstranten en tegen gelovigen in de Al-Aqsa-moskee kregen harde internationale kritiek.
Maandagochtend bestormden Israëlische troepen opnieuw met grof geweld het complex rond de Al-Aqsa-moskee. Daarbij raakten gelovigen, verzameld voor het ochtendgebed, ingesloten. Op beelden is te zien hoe de Israëlische politie traangas en schokgranaten op de duizenden bezoekers afschiet. Palestijnen schreeuwden om hulp via de luidsprekers op de minaret. Bij de bestorming raakten 305 Palestijnen gewond, van wie er 228 naar ziekenhuizen werden vervoerd.
In de middag bezochten de parlementsleden Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich van de partij Religieus Zionisme de wijk Sheikh Jarrah. Beiden zijn notoire ophitsers, die Palestijnen als minderwaardig aan Joden beschouwen en het liefst vandaag nog alle Palestijnen uit Jeruzalem zien vertrekken. Alleen al hun aanwezigheid is voldoende om de gemoederen te verhitten.
Elders in de stad maakten grote groepen religieus-nationalistische Israëli’s zich op voor de jaarlijkse ‘vlaggenparade’ door de Oude Stad van Oost-Jeruzalem ter gelegenheid van ‘Jeruzalemdag’, de viering van de Israëlische bezetting van Oost-Jeruzalem in 1967. De parade gaat altijd gepaard met provocaties en geweld, en gezien de explosieve situatie had afgelasting door de autoriteiten voor de hand gelegen. Pas op het laatste moment pasten die de geheel door veiligheidstroepen afgezette route enigszins aan. Halverwege de tocht werden de organisatoren door de politie opgeroepen de parade te ontbinden wegens het ultimatum van Al-Qassam. De meeste deelnemers zetten de tocht niettemin voort. Tot botsingen met Palestijnen kwam het dit keer niet.
‘s Avonds vielen Israëlische troepen opnieuw het complex rond de Al-Aqsa-moskee aan – de derde aanval na vrijdagavond en maandagochtend –, waarbij opnieuw zwaar geweld werd gebruikt. Naar verluidt raakten vijfhonderd gelovigen ingesloten in de Qibli-moskee op het terrein. Volgens de Palestijnse Rode Halve Maan raakten maandag in Jeruzalem in totaal 520 Palestijnen gewond, van wie er 333 in het ziekenhuis behandeld moesten worden.
Olie op het vuur
Dat Israël geenszins van plan is het geweld en de provocaties in Jeruzalem te staken maakten de autoriteiten gisteren in alle toonaarden duidelijk. Israëls hoofd van politie Kobi Shabtai liet weten dat de politie tot dusver uiterst ‘terughoudend’ had geopereerd, maar die houding nu liet varen: ‘De kinderhandschoenen gaan uit.’
Premier Benjamin Netanyahu maakte bekend dat de regering het optreden van de politie voluit steunt. Hij stelde het geweld in Jeruzalem voor als ‘een gevecht om het hart van Jeruzalem tussen [de krachten van] intolerantie en tolerantie, tussen gewelddadige wetsovertreders en law and order’. Het geweld van de veiligheidsdiensten is volgens hem bedoeld om ‘de rechten van iedereen te verzekeren’.
In een telefoongesprek met zijn Amerikaanse collega Jake Sullivan voer Israëls nationaal veiligheidsadviseur Meir Ben-Shabbat eenzelfde koers. Hij kapittelde Sullivan, die in voorzichtige bewoordingen bezorgdheid over het Israëlische optreden in Jeruzalem uitte. Die bezorgdheid is een ‘beloning voor de oproerkraaiers’, aldus Ben-Shabbat. Sullivan zou zich met zijn kritiek juist tot ‘degenen die tot het geweld hebben aangezet’ moeten wenden. Het Israëlische optreden was juist ‘verantwoord en gebaseerd op gezond verstand, ondanks de provocaties’.
Intussen gooide ook het Israëlische parlement olie op het vuur. Maandag gaf het ook bij tweede stemming goedkeuring aan een wetsvoorstel dat de ‘legalisering’ van zeventig zogenoemde ‘buitenposten’ op de bezette Westelijke Jordaanoever beoogt. Deze outposts zijn niet alleen onder internationaal recht, maar ook volgens de Israëlische wet illegaal. Wordt het voorstel wet – daarvoor is nog één stemronde nodig–, dan voegt Israël officieel zeventig kolonies (‘nederzettingen’) aan zijn totaal toe. Opmerkelijk is dat de buitenposten in het Israëlische spraakgebruik een naamsverandering hebben ondergaan: ze worden tegenwoordig aangeduid als ‘jonge nederzettingen’. Na hun ‘legalisering’ zullen ze zonder twijfel snel worden uitgebouwd tot ‘volwassen nederzettingen’.
Protesten waaieren uit
De protesten tegen het Israëlische optreden in Oost-Jeruzalem hebben inmiddels ook tal van steden in Israël bereikt. De afgelopen dagen vonden in meerdere steden demonstraties van Palestijnse Israëli’s plaats, en maandagavond gingen in onder meer Nazareth, Jaffa, Haifa, Umm al-Fahm, Ramla, Lod en Shaqib al-Salam grote aantallen Palestijnen de straat op. In veel steden leidde dat tot botsingen met de politie, waarbij gewonden vielen en 46 Palestijnse demonstranten zouden zijn gearresteerd. In Lod werd een Palestijnse Israëli door een Joodse inwoner gedood.
Ook op de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever werd geprotesteerd, onder meer in Hebron, Bethlehem, Nablus, Tulkarm, Jenin, Qalqiliya en Tubas. Bij botsingen met Israëlische troepen vielen veel gewonden. Twee Palestijnen liepen schotwonden op.
Het heeft er alle schijn van dat Israël met zijn gewelddadige en provocerende optreden in Jeruzalem een brug heeft geslagen die de Palestijnen in Israël, Oost-Jeruzalem, Gaza en de Westoever met elkaar verbindt. Grenzen, muren en politieke verdeeldheid maken plaats voor solidariteit, gebaseerd op de discriminatie of zelfs onderdrukking die zij dagelijks ervaren en het grote historische onrecht en leed dat hen collectief is aangedaan.
EINDE BERICHT
[8] ”7 – Parties to a conflict shall at all times distinguish between the civilian population and combatants in order to
spare civilian population and property. Neither the civilian population as such nor civilian persons shall be the
object of attack. Attacks shall be directed solely against military objectives.”
BASIC RULES OF INTERNATIONAL HUMANITARIAN LAW IN ARMED
The seven fundamental rules which are the basis of the Geneva Conventions and the Additional Protocols.
1 – Persons hors de combat and those who do not take a direct part in hostilities are entitled to respect for their
lives and their moral and physical integrity. They shall in all circumstances be protected and treated humanely
without any adverse distinction.
2 – It is forbidden to kill or injure an enemy who surrenders or who is hors de combat .
3 – The wounded and sick shall be collected and cared for by the party to the conflict which has them in its power.
Protection also covers medical personnel, establishments, transports and equipment. The emblem of the red
cross or the red crescent is the sign of such protection and must be respected.
4 – Captured combatants and civilians under the authority of an adverse party are entitled to respect for their lives,dignity, personal rights and convictions. They shall be protected against all acts of violence and reprisals. They shall have the right to correspond with their families and to receive relief.
5 – Everyone shall be entitled to benefit from fundamental judicial guarantees. No one shall be held responsible for an act he has not committed. No one shall be subjected to physical or mental torture, corporal punishment or cruel or degrading treatment.
6 – Parties to a conflict and members of their armed forces do not have an unlimited choice of methods and means of warfare. It is prohibited to employ weapons or methods of warfare of a nature to cause unnecessary losses or excessive suffering.
7 – Parties to a conflict shall at all times distinguish between the civilian population and combatants in order to
spare civilian population and property. Neither the civilian population as such nor civilian persons shall be the
object of attack. Attacks shall be directed solely against military objectives.
Het Israëlische leger heeft vannacht opnieuw luchtaanvallen uitgevoerd op meerdere plekken in Gaza-Stad. In een korte verklaring spreekt het leger van “uitgebreide aanvallen” op “terroristische doelwitten” in de Gazastrook. Volgens Israël is daarbij 15 kilometer aan Hamas-tunnels vernietigd en negen woningen van vermoedelijke Hamas-commandanten.
Een vooraanstaande commandant van Islamitische Jihad is ook gedood bij een luchtaanval, meldt persbureau Reuters op basis van een bron binnen de groep en het Israëlische leger. Het leger houdt deze Abu Harbeed verantwoordelijk voor een reeks aanslagen met anti-tank-raketten.
Ook vanuit Gaza zijn vannacht raketten afgevuurd op Israëlische doelen. Volgens Israëlische media waren onder meer de zuidelijke steden Ashkelon en Beër Sjeva doelwit. Het is nog onduidelijk hoe groot de schade aan beide kanten is. Ook is er nog niets gemeld over slachtoffers.
Sponsfabriek
In Gaza-Stad is in ieder geval één gebouw zwaar beschadigd. Bewoners zeggen tegen persbureau AP dat ze tien minuten voor de aanval zijn gewaarschuwd door het Israëlische leger, waardoor iedereen tijdig naar buiten kon komen. Veel van de luchtaanvallen door Israël troffen volgens hen akkers in de buurt.
Ook een sponsfabriek in Gaza werd geraakt door een luchtaanval. De brandweer probeert de grote brand die daarna uitbrak al uren onder controle te krijgen.
Volgens persbureau AP waren afgelopen nacht ongeveer tien minuten explosies te horen, en waren de luchtaanvallen zwaarder dan die op Gaza van dit weekend. In de nacht van zaterdag op zondag vielen daarbij volgens Palestijnse gezondheidsautoriteiten zeker 42 doden.
‘Zo lang als nodig’
Premier Netanyahu van Israël had gisteravond al aangekondigd dat de militaire operatie van het Israëlische leger tegen Hamas-doelen in de Gazastrook voorlopig niet voorbij zou zijn. Hamas is de militante organisatie die sinds 2007 de macht heeft in Gaza. Netanyahu zei dat het Israëlische leger “zo lang als nodig” actie zal ondernemen om de rust te herstellen.
Zaterdagavond had de Israëlische premier zich in soortgelijke bewoordingen uitgelaten. Daarop reageerde Hamas-leider Ismail Haniyeh dat het verzet van Hamas niet is gebroken.
Staakt-het-vuren
Ondertussen neemt de internationale druk toe om tot een staakt-het-vuren te komen. Zo spraken de vijftien leden van de VN-Veiligheidsraad gisteren in een digitale bijeenkomst hun zorgen uit over het escalerende conflict tussen Israël en de Palestijnen.
De raad slaagde er echter opnieuw niet in om met een gezamenlijke verklaring over het geweld te komen. Tot nu toe heeft de Amerikaanse delegatie zo’n verklaring tegengehouden. De Amerikanen zouden vrezen dat een veroordeling van het geweld hun bemiddeling tussen de twee partijen zou bemoeilijken. Zaterdag landde de Amerikaanse topdiplomaat Hady Amr in Tel Aviv, met als doel de partijen om de tafel te krijgen.
President Biden zei gisteravond in een vooraf opgenomen video dat zijn regering met Israëliërs en Palestijnen werkt aan “blijvende rust”. Beide partijen verdienen het om in veiligheid en zekerheid te leven en in dezelfde mate te genieten van vrijheid, welvaart en democratie, zei hij.
“Israël heeft denk ik nog een paar dagen de tijd gekregen van Amerika om zijn lijstje van doelwitten af te werken”, zei correspondent Ankie Rechess in het NOS Radio 1 Journaal. “De internationale druk wordt ook opgevoerd op Israël, dus het lijkt eigenlijk dat er een bestand of een wapenstilstand aan zit te komen.”
“Het gevaarlijkste moment is nu, want voordat een bestand er is, wil iedereen nog even doorgaan met laten zien wie de overwinning heeft gehaald”, aldus Rechess. “Als er dan een of andere aanval komt, van welke zijde dan ook, die een hoop slachtoffers eist, dan zijn we weer terug bij af en dan gaat het geweld gewoon weer door.”
Zware gevechten
Het conflict tussen Israël en Palestijnse militanten in de Gazastrook laaide een week geleden op, met luchtaanvallen over en weer. Het zijn de zwaarste gevechten sinds de Gaza-oorlog van 2014.
Volgens het Palestijnse ministerie van Volksgezondheid zijn sinds maandag 197 Palestijnen om het leven gekomen, onder wie 58 kinderen. Ook zijn er zeker 1235 gewonden gevallen. Aan Israëlische zijde zijn de afgelopen week tot nu toe tien doden gevallen, onder wie twee kinderen, meldt persbureau Reuters.
EINDE BERICHT ”Het gezondheidsministerie van Gaza meldde zondag dat er 197 Palestijnen zijn omgekomen, onder wie 58 kinderen. ”
De Amerikaanse president Biden heeft zijn steun uitgesproken voor een wapenstilstand tussen Israël en Hamas. Biden liet dit de Israëlische premier Netanyahu maandag weten in een telefoongesprek. Het is voor het eerst dat Biden Israël zo duidelijk laat weten dat hij voorstander is van een staakt-het-vuren.
Biden staat onder druk, onder andere van progressieve partijgenoten in het Congres, om zich hard te maken voor een onmiddellijke wapenstilstand. In het gesprek met Netanyahu is hij echter niet zo ver gegaan. Ook heeft hij Israël niet opgeroepen om in te stemmen met een staakt-het-vuren.
Bij de luchtaanvallen over en weer tussen Israël en Gaza zijn inmiddels meer dan 200 mensen gedood. Het gezondheidsministerie van Gaza meldde zondag dat er 197 Palestijnen zijn omgekomen, onder wie 58 kinderen. Ook zijn er meer dan duizend gewonden gevallen. De Israëlische autoriteiten hebben een totaal van 10 Israëlische slachtoffers gemeld. Steeds meer partijen dringen aan op een staakt-het-vuren, maar een einde van het conflict lijkt vooralsnog niet in zicht.
Op maandag werden, voor de tweede keer in vijf dagen, raketten vanuit Libanon afgevuurd op het noorden van Israël. Volgens het Israëlische leger kwamen de zes raketten terecht in Zuid-Libanon. Israël bestookte het gebied van waaruit de raketten waren afgevuurd korte tijd met artillerie. Wie verantwoordelijk is voor de aanval, is nog onduidelijk.
Verwoesting onmiskenbaar
De verwoestende gevolgen van de Israëlische luchtaanvallen op de Gazastrook zijn na een week onmiskenbaar. Zeker 2.500 burgers zijn dakloos geworden, vele tienduizenden zijn hun huis ontvlucht. De burgemeester van Gaza-Stad, Yahya Sarraj, zei tegen Al Jazeera dat de wegen en infrastructuur ernstig zijn beschadigd, wat het steeds moeilijker maakt de slachtoffers te bereiken. ‘Als de aanvallen doorgaan, verwachten we dat de omstandigheden verslechteren.’
Zo’n 42 duizend Palestijnen in de Gazastrook zijn op de vlucht geslagen voor de aanhoudende Israëlische bombardementen. Dat meldt het UNRWA, de VN-organisatie die hulp biedt aan Palestijnse vluchtelingen in het Midden-Oosten. Inwoners verlaten hun huizen op zoek naar een veilige plaats in het arme en dichtbevolkte kustgebied, waar twee miljoen mensen wonen. De organisatie heeft vijftig scholen opengesteld om onderdak te bieden aan de vluchtelingen.
De bombardementen hebben ook het elektriciteitsnet beschadigd, waardoor grote delen van de Gazastrook zonder stroom zitten. Een woordvoerder van het elektriciteitsbedrijf zei tegen persbureau AP dat nu de toevoer van brandstof stilligt hij nog maar genoeg heeft om Gaza twee of drie dagen van stroom te voorzien. De inwoners beschikken gewoonlijk enkele uren per dag over elektriciteit.
Luchtaanvallen
Israël voerde in de nacht van zondag op maandag opnieuw een reeks bombardementen uit op verschillende locaties in Gaza-Stad. Volgens inwoners waren het de zwaarste luchtaanvallen tot nu toe. Het Israëlische leger meldt de woningen van negen Hamas-commandanten en 15 kilometer aan ondergrondse tunnels, die Hamas en andere militante groeperingen gebruiken, te hebben vernietigd. Bij de luchtaanvallen is een hooggeplaatste commandant, Hussam Abu Harbeed, van de militante groep Islamitische Jihad omgekomen. Het Israëlische leger hield hem verantwoordelijk voor een deel van de raketaanvallen op Israël.
Staakt-het-vuren
De wereldwijde roep om een staakt-het-vuren neemt toe. In een televisieoptreden zei de Egyptische minister van Buitenlandse Zaken maandag samen met internationale partners hard te werken aan een bestand. Hij benadrukte dat Egypte hoopt dat de Verenigde Staten zich zullen inzetten voor een politieke oplossing voor het conflict.
De VS blokkeerden maandag opnieuw, voor de derde keer, een voorstel voor een verklaring van de Veiligheidsraad van de VN, waarin ‘grote bezorgdheid’ zou worden geuit over het conflict en het toenemend aantal slachtoffers. Met deze stap van Washington, Israëls belangrijkste bondgenoot, is zo’n unanieme verklaring van alle vijftien leden van de Veiligheidsraad voorlopig van de baan.
De Amerikaanse regering keerde zich ook tegen oproepen van onder andere Democraten in het Congres voor een direct staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas. President Bidens woordvoerder, en zijn nationale veiligheidsadviseur benadrukten dat Washington de voorkeur gaf aan ‘stille maar intensieve diplomatie’ om de strijd te beëindigen.
De Franse president Macron en de Egyptische president El-Sissi hebben elkaar maandag gesproken en hun gedeelde zorgen over het geweld geuit. Het Elysée bevestigde haar steun voor de Egyptische pogingen tot bemiddeling.
De Turkse president Erdogan belde paus Franciscus maandag met de vraag of hij wil helpen ‘de massamoord op Palestijnen in de Gazastrook te stoppen’. Erdogan wil een internationale coalitie vormen die Israël met sancties onder druk kan zetten. Paus Franciscus zei zondag dat het verlies van onschuldige levens in de Gazastrook ‘afgrijselijk en onaanvaardbaar’ is, en riep op tot een einde aan het geweld. De paus ontmoette maandag ook de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken, die op werkbezoek was in Rome.
Twee Israëlische vrouwen zijn in de kuststad Ashkelon omgekomen door raketaanvallen vanuit de Gazastrook, melden de hulpdiensten. Het zijn de eerste dodelijke slachtoffers aan Israëlische kant sinds beide partijen elkaar bestoken. Aan Palestijnse zijde zouden al 26 mensen zijn omgekomen.
De Israëlische vrouwen overleden toen raketten hun huizen raakten. Het is vrij uitzonderlijk dat mensen in Israël overlijden door projectielen die door de Palestijnen worden afgeschoten. Een raketschild houdt veel raketten tegen, maar het verdedigingssysteem zou niet bestand zijn tegen het grote aantal raketten, mogelijk wel honderd. Ashkelon zou in een tijdsbestek van nog geen halfuur met zeventig raketten zijn bestookt.
Hamas zal worden geraakt op manieren die het niet verwachtIsraëlische premier Benjamin Netanyahu
Ook de stad Ashdod, 40 kilometer ten zuiden van Tel Aviv, is doelwit. In beide plaatsen zijn volgens de politie in totaal acht gebouwen geraakt, waaronder een lege school. Volgens media vielen er bij de aanvallen meer dan dertig gewonden. De militaire vleugel van Hamas, dat de Gazastrook bestuurt, heeft de verantwoordelijkheid opgeëist.
Palestijnse kinderen gedood
Het Israëlische leger heeft als vergelding zeker 140 keer doelen in de Gazastrook aangevallen en treft voorbereidingen de strook weer met grondtroepen binnen te vallen. Door luchtaanvallen op de Gazastrook zouden zeker 26 mensen zijn gedood, onder wie negen kinderen, en ruim 125 mensen gewond zijn geraakt.
Premier Benjamin Netanyahu kondigde na het nieuws over de dode vrouwen aan dat zowel de kracht als de frequentie van de Israëlische aanvallen tegen Hamas wordt verhoogd. “Sinds gisteren heeft het leger honderden aanvallen op Hamas en de Islamitische Jihad uitgevoerd in de Gazastrook en we gaan de kracht van onze aanvallen nog opdrijven”, zei Netanyahu in een video die door zijn diensten werd verspreid. Hij voegde eraan toe dat Hamas “een aframmeling zal krijgen waaraan het zich niet verwacht”.
De Palestijnse Hamas-beweging heeft dan weer gedreigd van Ashkelon “een hel” te maken als Israël doorgaat met aanvallen. De als terroristisch bestempelde beweging begon met de raketaanvallen in reactie op rellen in Jeruzalem, waar tientallen Palestijnen uit hun woning dreigen te worden gezet.
Ook België roept op om het geweld te stoppen. “Het geweld in Oost-Jeruzalem is onaanvaardbaar. België roept op tot respect voor de status quo van de heilige plaatsen, het internationaal recht en de mensenrechten. We veroordelen het afvuren van raketten vanuit Gaza en de Israëlische raids. We roepen op tot onmiddellijke de-escalatie”, schrijft minister van Buitenlandse Zaken Sophie Wilmès (MR) op Twitter.
Israeli forces and Palestinian armed groups in Gaza must not repeat violations of international humanitarian law that led to killing and maiming of civilians and destruction of homes and infrastructure in previous rounds of fighting, said Amnesty International today.
Since 10 May Palestinian armed groups have fired more than 1,500 rockets towards civilian areas in central Israel and towns near the Gaza border killing and injuring civilians. Israeli forces have carried out air strikes killing and injuring civilians in Gaza. They have also damaged or destroyed at least two residential buildings housing tens of Palestinian families and one office building in Gaza, in targeted attacks amounting to collective punishment of the Palestinian population. In total at least 53 people, including 14 children, in Gaza and seven people in Israel have been killed in the violence.
“The intensification of armed hostilities between Israel and Palestinian armed groups in Gaza raises fears of a further spike in civilian bloodshed and destruction of homes and infrastructure over the coming days. All sides in the conflict have an absolute obligation to protect civilians. They must remember that there is an active investigation before the International Criminal Court and must not assume they will enjoy past impunity for violations,” said Saleh Higazi, Deputy Director for the Middle East and North Africa at Amnesty International.
“This escalation is reminiscent of horrific hostilities from 2008, 2012, and 2014 where civilians bore the brunt of the suffering, with massive death and destruction in Gaza, which has been under an illegal blockade amounting to collective punishment since 2007.
“Both Israeli forces and Palestinian armed groups have carried out war crimes and other violations with impunity. Israel has a deplorable record of carrying out unlawful attacks in Gaza killing and injuring civilians including war crimes and crimes against humanity. Palestinian armed groups have also committed violations of international humanitarian law with impunity.”
Amnesty International has consistently condemned indiscriminate rocket fire by Palestinian armed groups.
“Firing rockets which cannot be accurately aimed into populated areas can amount to a war crime and endangers civilian lives on both sides of the Israel/ Gaza border,” said Saleh Higazi.
In Israel a 50-year-old Palestinian citizen of Israel and his 15-year-old daughter were killed in a suspected rocket attack in the unrecognized village Dohmosh outside the city of Lydda in central Israel. The community does not have access to shelters, and the alarm system of sirens warning of oncoming projectiles from Gaza does not function in these communities.
Collective punishment
In Gaza, Israeli forces carried out attacks on a number of residential buildings from the early hours of 11 May. One 13-storey high rise residential building – Hanadi Residential Tower – was completely destroyed and reduced to rubble. Civilians had been warned to evacuate the area before it was hit. Al-Jawhara office building was also severely damaged on and Al-Shurouq building was also destroyed and reduced to rubble on 12 May. Other buildings were partially damaged as specific apartments were targeted.
“Deliberate targeting of civilian objects and extensive, unjustified destruction of property are war crimes. Destroying entire multi-storey homes making tens of families homeless amounts to collective punishment of the Palestinian population and is a breach of international law,” said Saleh Higazi.
“Even if part of a building is being used for military purposes Israeli authorities have an obligation to choose means and methods of attack that would minimize risks posed to civilians and their property.”
An attack targeting an apartment on the top floor of the seven- storey “Tiba Apartments” building killed one woman and her son, a 19-year old with special needs, who lived on the floor below.
An attack on the 14-storey residential tower called “al-Jundi al-Majhoul” killed three Palestinian members of Islamic Jihad. One civilian resident in the building who was woken up by the attack said:
“The building was shaking crazily… When we got to the windows…we saw everyone looking at us and then people screaming ‘vacate the building immediately’ because it was hit… minutes afterwards I was outside, with people pulling me away from danger … which now feels funny to say, as we have no idea where a safe place would be to seek refuge in.
“So far [the building] hasn’t [ been destroyed], but the terror of the thought alone is enough. We haven’t slept a wink, the strikes have been non-stop. I have a two and a half year old daughter and this is her first war, I was terrified myself and did not know what to do to calm her,” she said, adding “what drives me crazy, is that they can easily just target precisely whoever they want as they’ve done with our building, and yet they choose to level entire buildings to the ground. What does that tell you? I’m sure not an entire building is a security threat.”
Amnesty International is calling on the international community, UN Security Council members – including the United States – to publicly denounce violations of humanitarian law and pressure all sides to the conflict to protect civilians. The United States needs to stop stalling and allow the UN Security Council to release a strong statement immediately.
UN Security Council members must take a strong and public stand and immediately impose a comprehensive arms embargo on Israel, Hamas and other Palestinian armed groups with the aim of preventing further serious violations of international humanitarian law and human rights by the parties to the conflict,” said Saleh Higazi.
“The international community must also press Israel to address root causes of the latest flare up in violence which include longstanding impunity for war crimes and other serious violations of international law as well as Israel’s ongoing illegal settlement expansion, the blockade of Gaza, and the forcible eviction and dispossession of Palestinians such as those in Sheikh Jarrah.”
De Israëlische veiligheidsdiensten hebben herhaaldelijk onaangekondigd en buitensporig geweld ingezet tegen Palestijnse demonstranten in het bezette Oost-Jeruzalem. Dit volgde op vier dagen vol geweld waarin 840 Palestijnen gewond raakten. Ook raakten volgens de Israëlische politie ten minste 21 Israëlische politieagenten en zeven Israëlische burgers gewond.
De Palestijnen demonstranten protesteren tegen gedwongen huisuitzettingen in de wijk Sheikh Jarrah. Amnesty International roept de Israëlische autoriteiten op onmiddellijk een einde te maken aan deze huisuitzettingen, en aan het voortdurende verdrijven van Palestijnen uit Oost-Jeruzalem.
Bij de laatste escalatie vuurden gewapende Palestijnse groepen raketten af op Israël. Daarbij raakte ten minste een Israëli gewond. Er zijn berichten dat bij wraakaanvallen door Israël op Gaza verschillende mensen omkwamen. Amnesty International roept alle partijen op om het internationale humanitaire recht te respecteren en alle mogelijke voorzorgsmaatregelen te treffen om burgerslachtoffers te voorkomen.
Grof en lichtzinnig geweld
‘Bewijs dat Amnesty International heeft verzameld, toont een angstaanjagend patroon van Israëlische troepen die de afgelopen dagen grof en lichtzinnig geweld gebruikten tegen grotendeels vreedzame Palestijnse demonstranten’, zegt Saleh Higazi van Amnesty International. ‘Sommige van de mensen die gewond raakten bij het geweld in Oost-Jeruzalem waren omstanders of mensen die aan Ramadan-gebeden meededen.
‘Dit recente geweld laat weer eens duidelijk zien hoe de illegale Israëlische campagne van uitbreiding van de Israëlische nederzettingen voortduurt, en dat er een toename is van gedwongen uitzettingen van Palestijnse bewoners – zoals in Sheikh Jarrah – om plaats te maken voor Israëlische kolonisten. Deze gedwongen uitzettingen maken deel uit van een voortdurend patroon in Sheikh Jarrah. Het zijn grove schendingen van het internationale recht en oorlogsmisdaden.’
Ooggetuigenverslagen en video’s en foto’s die Amnesty-onderzoekers maakten laten zien hoe de Israëlische troepen tijdens gewelddadige aanvallen op de al-Aqsa-moskee herhaaldelijk buitenproportioneel en onwettig geweld gebruikten om demonstranten uiteen te jagen. Ook voerden ze willekeurige aanvallen uit op vreedzame demonstranten in Sheikh Jarrah.
Onwettig gebruik van geweld
Sinds het begin van de Ramadan op 13 april liepen de spanningen in Oost-Jeruzalem op. Palestijnen protesteerden tegen de Israëlische beperkingen die hun toegang tot de hoofdingang tot de Oude Stad beperkten. Op 26 april trokken de Israëlische autoriteiten deze beperkingen weer in, als antwoord op de voortdurende demonstraties. Daarnaast zijn mensen kwaad over de aanstaande plannen om vier Palestijnse gezinnen uit Sheikh Jarrah uit hun huis te zetten om plaats te maken voor Israëlische kolonisten.
Op 7 mei bereikten de spanningen hun kookpunt, toen meer dan 170 Palestijnen gewond raakten bij een aanval van Israëlische troepen op de al-Aqsa-moskee in een poging biddende mensen en demonstranten uiteen te jagen. Daarbij schoten ze met 40mm kinetic impact projectiles (KIPs) en concussion granaten op het publiek, dat bijeen was gekomen voor het laatste vrijdaggebed van de Ramadan.
Een Palestijnse journalist die ter plekke was, beschrijft hoe Israëlische soldaten tekeer gingen en projectielen en traangas afvuurden. Hij vertelde ook hoe ze de kliniek bij de moskee bestormden en demonstranten sloegen. Hij zei tegen Amnesty: ‘Ik doe al 10 jaar verslag van gebeurtenissen in Jeruzalem… En ik ben nog nooit in mijn hele leven zo bang geweest. Iedereen was doelwit. Ik zou willen zeggen dat de beschietingen willekeurig waren, maar dat zou een leugen zijn. Ze wisten precies op wie en wat ze hun kogels en granaten richtten. De meeste mensen werden beschoten in hun bovenlichamen (ogen, gezicht, borst).’ De journalist werd zelf ook geraakt in zijn rug, terwijl hij zijn camera omhoog hield en probeerde het gebied te verlaten.
Als reactie gooiden demonstranten bij al-Aqsa stenen en staken ze vuren aan, terwijl de Israëlische strijdkrachten op paarden en in gevechtsuitrusting schoten met schokgranaten om hen af te schrikken.
Bestorming van 10 mei
Op 10 mei raakten meer dan 300 Palestijnse demonstranten gewond toen de Israëlische strijdkrachten voor de tweede keer in een paar dagen het gebied rond de al-Aqsa-moskee bestormden. Een woordvoerder van de Rode Halve Maan vertelde Amnesty dat het geweld had geleid tot de ziekenhuisopname van ten minste 250 Palestijnen. Zeven van hen verkeren in kritieke toestand.
Een ooggetuige vertelde hoe Israëlische soldaten ramen braken en traangas en schokgranaten afvuurden. De mensen in de gebouwen hadden moeite om nog te kunnen ademhalen.
Volgens een andere getuige ter plekke begonnen de Israëlische soldaten vanaf een dak traangas af te vuren, voordat meer troepen het al-Haram-plein bestormden vanuit de Magharbeh-toegangspoort. ‘Ze kwamen steeds dichterbij, en drukten mensen de al-Aqsa-moskee in. Ze sloten de deuren af met metalen kettingen… en braken vervolgens een raam om traangas naar de mensen binnen te gooien die letterlijk opgesloten zaten met weinig ruimte om te ademen of medische hulp te krijgen… Daarnaast begonnen ze ook nog rubberen kogels af te vuren op mensen die binnen aan het bidden waren’, zei hij.
Hij gaf ook aan gezien te hebben hoe Israëlische soldaten omstanders sloegen en auto’s stopten die gewonden wegbrachten. Ze namen foto’s van de gewonde mensen voordat ze verder mochten. Hij werd zelf in zijn borst geraakt toen hij naar een medische hulpverlener liep die zelf gewond was.
Sheihk Jarrah
De afgelopen week hielden Palestijnen in de Sheikh Jarrah-buurt iedere nacht demonstraties in reactie op de dreiging van aanstaande gedwongen huisuitzettingen. Amnesty documenteerde daarbij willekeurige arrestaties van vreedzame demonstranten, buitensporig geweld, het willekeurige gebruik van geluids- en schokgranaten en het willekeurig bespuiten van demonstranten en huizen met stinkwater (met de geur van stinkdieren) uit waterkanonnen.
Vier Palestijnse gezinnen uit de buurt lopen risico gedwongen hun huizen uit te worden gezet nadat een rechtbank in Jeruzalem hun beroep tegen een uitzettingsbevel afwees. Het kolonisten-bedrijf Nahalat Shimon International heeft verschillende rechtszaken aangespannen om de huizen van tientallen gezinnen in Sheikh Jarrah in beslag te nemen. Dit doen ze door discriminerend wetten te gebruiken, zoals de ‘Legale en Administratieve Zaken Wet’ en de ‘Wet over het Bezit van Afwezigen’ uit 1950. Op basis van deze wetten nemen ze Palestijns land of eigendom in beslag en dragen het over aan groepen kolonisten. Het gedwongen uitzetten van de bevolking die oner een bezetting leeft is verboden onder internationaal humanitaire recht en vormt een oorlogsmisdaad volgens het Statuut van Rome van het Internationale Strafhof.
Amnesty bij willekeurige aanval
Amnesty-onderzoekers zagen op 9 mei een willekeurige aanval van Israëlische troepen op een groep vreedzame demonstranten in Sheihk Jarrah. De Israëlische troepen kwamen aan kort voor iftar – de avondmaaltijd in de Ramadan. Na de maaltijd vormden een tiental vreedzame demonstranten een cirkel en begonnen ze leuzen te zingen tegen de plannen om Palestijnse gezinnen uit te zetten. De demonstranten waren ten minste tien meter verwijderd van de Israëlische soldaten, die dichtbij gestationeerd waren in het huis van een Israëlische kolonist. Kort daarna vielen de Israëlische troepen de demonstranten aan. Op paarden reden ze naar de menigte. Een man die hinkte van de pijn zei dat hij door de politiepaarden vertrapt was terwijl hij probeerde weg te rennen. Bewoners werden tegen de muren van hun huizen gedrukt en vijf mannen werden willekeurig gearresteerd.
De Israëlische soldaten begonnen de mensen te duwen en slaan – onder hen was een Amnesty-onderzoeker die de demonstratie aan het monitoren was. Rond 10 uur ’s avonds brachten ze waterkanonnen met stinkdierwater en geluidsgranaten en begonnen willekeurig te schieten op de demonstranten.
Arrestaties op 6 mei
Osama Dweik werd op 6 mei gearresteerd tijdens een nachtelijke demonstratie in Sheikh Jarrah, toen de Israëlische politie plotseling een groep demonstranten aanviel en hem meteen oppakte. Op het politiebureau zag hij hoe de politie vier Palestijnen die waren opgepakt bij opstanden bij de Damascus-poort en in Sheikh Jarrah trapten en sloegen met wapenstokken. Die nacht werden nog zeven andere mensen in Sheikh Jarrah opgepakt.
Geweld op 7 mei
Gil Hammerschlag, een Israëlische activist die op 7 mei demonstreerde tegen de gedwongen uitzettingen in Sheikh Jarrah, werd geduwd en getrapt door Israëlische soldaten die vanaf minder dan 10 meter afstand geluidsgranaten gooiden naar vreedzame demonstranten.
Op dezelfde dag werd een Palestijnse man van middelbare leeftijd in zijn dij geraakt door een schokgranaat. Een fotograaf die ook ter plekke was vertelde hoe Israëlische troepen, ook politie te paard, een vreedzame menigte aanviel nadat een van de demonstranten een waterfles naar hen had gegooid.
Boodschap van een bedreigde bewoner
Nabil el-Kurd is een van de bewoners die gedwongen zijn huis uitgezet kan worden in Sheikh Jarrah. Hij vertelde Amnesty International:
‘Sheikh Jarrah heeft een bericht voor de hele wereld, en voor de Amerikaanse regering, het parlement in het Verenigd Koninkrijk, het Franse parlement, het parlement van de EU, het Internationale Strafhof: wat er met ons gebeurt, is een oorlogsmisdaad. Het is niet slechts een uitzetting, maar een oorlogsmisdaad. Vergeet dat niet. Ik weet niet waarom de hele wereld toekijkt naar wat er gebeurt en Israël ermee weg laat komen. Het is tijd dat ze stoppen Israël te verwennen.’
Amnesty’s oproep
‘Amnesty-onderzoekers zagen afkeurenswaardig gedrag bij de veiligheidsdiensten in Sheikh Jarrah. Onder meer willekeurige aanvallen op vreedzame demonstranten die opkomen voor hun rechten en roepen om het respecteren van internationale wetgeving. De Israëlische autoriteiten de geplande huisuitzettingen onmiddellijk stoppen in plaats van de rechten van de bewoners van Sheikh Jarrah en activistennog verder te schenden’, zegt Saleh Higazi.
Amnesty International roept de internationale gemeenschap op om Israël ter verantwoording te roepen voor de systematische schendingen onder internationaal recht.
‘Israël mag niet doorgaan met deze razernij tegen Palestijnen die slechts hun bestaansrecht verdedigen en demonstreren tegen hun gedwongen uitzetting. Simpele uitingen van bezorgdheid over Israëls verontachtzaming van zijn verplichtingen onder internationaal recht zijn niet genoeg. Er moeten duidelijke en sterke afkeuringen komen van deze overduidelijke schendingen, zoals gedwongen uitzettingen, de uitbreiding van illegale nederzettingen en de wrede onderdrukking van mensen die demonstreren tegen deze ernstige schendingen.’
We roepen nu de leden van de VN-Veiligheidsraad op om een open sessie te organiseren, en de Speciale Coördinator voor het Vredesproces in het Midden-Oosten om de lidstaten te instrueren.
‘More than 1,400 Palestinians, mostly civilians, have been killed since Israel began its latest offensive in Gaza on 8 July. ” AMNESTY INTERNATIONALUSA: STOP ARMS TRANSFERS TO ISRAEL AMIDGROWING EVIDENCE OF WAR CRIMES IN GAZA31 JULY 2014
The US government must immediately end its ongoing deliveries of large quantities of arms to Israel, which are providing the tools to commit further serious violations of international law in Gaza, said Amnesty International, as it called for a total arms embargo on all parties to the conflict.
The call comes amid reports that the Pentagon has approved the immediate transfer of grenades and mortar rounds to the Israeli armed forces from a US arms stockpile pre-positioned in Israel, and follows a shipment of 4.3 tons of US-manufactured rocket motors, which arrived in the Israeli port of Haifa on 15 July.
These deliveries add to more than US$62 million worth of munitions, including guided missile parts and rocket launchers, artillery parts and small arms, already exported from the USA to Israel between January and May this year.
“The US government is adding fuel to the fire by continuing its supply of the type of arms being used by Israel’s armed forces to violate human rights. The US government must accept that by repeatedly shipping and paying for such arms on this scale they are exacerbating and further enabling grave abuses to be committed against civilians during the conflict in Gaza,” said Brian Wood, Head of Arms Control and Human Rights at Amnesty International.
Palestinian armed groups have continued to fire rockets indiscriminately into Israel, endangering civilians in flagrant violation of international law. Amnesty International has repeatedly called for an immediate end to such attacks, which amount to war crimes.
Last week the speaker of the Iranian parliament said Iran had provided arms manufacturing know-how to Hamas in Gaza. In November 2012 he said Iran had given both financial and military support to Hamas and the Commander of Iran’s Revolutionary Guards said missile technology has been supplied. Hamas fighters have admitted to firing Iranian-type Fajr 5 missiles towards Tel Aviv, but mostly fire shorter-range M25 or “Qassam” rockets.
The USA is by far the largest exporter of military equipment to Israel. According to data made public by the US government, its arms transfers to Israel from January to May 2014 included nearly $27million for “rocket launchers”, $9.3 million worth in “parts of guided missiles” and nearly $762,000 for “bombs, grenades and munitions of war”.
The news on 30 July that the USA had allowed the resupply of munitions to Israel came the same day the US government condemned the shelling of a UN school in Gaza which killed at least 20 people, including children and UN humanitarian workers.
“It is deeply cynical for the White House to condemn the deaths and injuries of Palestinians, including children, and humanitarian workers, when it knows full well that the Israeli military responsible for such attacks are armed to the teeth with weapons and equipment bankrolled by US taxpayers,” said Brian Wood.
Amnesty International is calling on the UN to immediately impose a comprehensive arms embargo on Israel, Hamas and Palestinian armed groups with the aim of preventing violations of international humanitarian law and human rights by all sides.
In the absence of a UN arms embargo, the organization is calling on all states to unilaterally suspend all transfers of military equipment, assistance and munitions to all parties to the conflict. They should not resume until violations committed in previous conflicts are properly investigated with those responsible brought to justice.
“As the leading arms exporter to Israel, the USA must lead the way and demonstrate its proclaimed respect for human rights and international humanitarian law by urgently suspending arms transfers to Israel and pushing for a UN arms embargo on all parties to the conflict. By failing to do so it is displaying a callous disregard for lives being lost in the conflict on all sides,” said Brian Wood.
More than 1,400 Palestinians, mostly civilians, have been killed since Israel began its latest offensive in Gaza on 8 July. At least 56 Israeli soldiers have died in the conflict, as well as three civilians in Israel, including a Thai national.
EINDE BERICHT
[16]
”1391, or 63%, of the 2,202 Palestinians killed by Israeli security forces in Operation “Protective Edge” did not take part in the hostilities. Of these, 526 – a quarter of all Palestinians killed in the operation – were children under eighteen years of age”
Israël heeft een staakt-het-vuren afgekondigd in de Gaza-strook. Het leger spreekt van een ‘humanitair bestand’ dat op maandag geldt van 7 tot 14 uur.
Het volgt op scherpe wereldwijde kritiek op de Israëlische beschieting van een VN-school in Gaza. De Verenigde Staten reageerden buitengewoon scherp op de tweede raketaanval in een week op een VN-school in de Gaza-strook. Een woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken zegt ‘geschokt’ te zijn door de ‘schandelijke beschieting van de VN-school’.
Diplomaten zijn verrast over de sterke bewoordingen die het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse zaken gebruikt. Vooral de worden ‘geschokt’ en ‘schandelijk’ worden als opmerkelijk bestempeld. ‘De Verenigde Staten zijn geschokt door de schandelijke beschieting vandaag van een VN-school in Rafah, waar zo’n 3.000 ontheemde mensen hun toevlucht hadden gezocht en waarbij minstens tien Palestijnse burgers tragisch om het leven kwamen’, stelt Washington.
‘De locatie van de school was, zoals alle VN-gebouwen in Gaza, herhaaldelijk medegedeeld aan het Israëlische leger. We benadrukken nog maar eens dat Israel meer moet doen om zijn eigen normen te handhaven en burgerslachtoffers te vermijden. VN-gebouwen, en in het bijzonder die die burgers opvangen, moeten worden beschermd en mogen niet gebruikt worden als basis van waaruit aanvallen worden gelanceerd. De verdenking dat militanten in de buurt van de VN-gebouwen opereren rechtvaardigt geen aanvallen die het leven van zoveel onschuldige burgers in gevaar brengt’, klinkt het.
VN
Eerder op de dag had de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Ban Ki-moon, al zijn afschuw uitgesproken over de beschieting van de VN-school in Rafah waar zo’n 3.000 Palestijnse vluchtelingen verbleven. Zeker tien mensen werden gedood toen een raket insloeg bij de ingang van de school, aldus medische bronnen in Gaza.
Tientallen mensen raakten gewond. Veel Palestijnen hadden hun toevlucht gezocht tot de onderwijsinstelling die wordt gerund door de Verenigde Naties. Het Israëlische leger heeft nog niet gereageerd. Het is nog niet duidelijk wie verantwoordelijk is voor de raketinslag. Ongeveer 3.000 Palestijnen hadden hun toevlucht gezocht in de school.
De secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Ban Ki-moon, noemt de aanval ‘een morele schande en een misdaad’. Volgens Ban is het Israëlische leger meerdere keren geïnformeerd over de locatie van de school.
Van Rompuy
De Europese Unie heeft het aanhoudende bloedvergieten in de Gazastrook zondag nog eens nadrukkelijk veroordeeld. Bij monde van de voorzitter van de Europese Raad, Herman Van Rompuy en de voorzitter van de Europese Commissie, José Manuel Barroso werd het ‘onmiddellijke einde’ van de militaire acties geeist. ‘Alleen een onderhandelde oplossing gebaseerd op twee staten die elkaar respecteren kan tot vrede leiden’, stelt Van Rompuy.
Het Israëlische leger heeft toegegeven te hebben gevuurd nabij de VN-school. ‘Het Israëlische leger viseerde drie terroristen op de motorfiets nabij de school in Rafah’, stelt het leger in een mededeling. ‘De Israëlische defensie onderzoekt de gevolgen van die inslag.’ De Israelische regering kondigde in de nacht van zondag op maandag een ‘humanitair bestand’ af dat maandag van 7 tot 14 uur zou gelden.
Het is de derde aanval op een VN-school in de Gaza-strook in tien dagen tijd. Op 24 juli werd een school in Beit Hanoun getroffen en afgelopen donderdag werd een school in Jabaliya geraakt. Bij die twee aanvallen kwamen meer dan dertig Palestijnen om het leven. De Verenigde Naties legden verantwoordelijkheid voor het drama in Jabaliya bij Israël.
250.000
In de Gazastrook schuilen circa 250.000 mensen in gebouwen van de VN voor het Israëlische geweld. Volgens Israël is er vanuit de buurt geschoten. Vertegenwoordigers van de VN vonden raketopslagplaatsen van Palestijnse strijders in drie schoolgebouwen.
De raketinslag op de school in Rafah volgt op de aankondiging door de Israëlische premier Benjamin Netanyahu zaterdagavond dat het Gaza-offensief voorlopig zal worden doorgezet. Het leger zal zijn operaties zolang voortzetten totdat het doel is bereikt: ‘de vrede naar Israël terugbrengen’, zei hij zaterdagavond in Tel Aviv.
Vernietigen
‘We zullen alle tunnels vernietigen’, voegde hij eraan toe. ‘Het leger wordt zolang ingezet tot alle werk is volbracht.’ En dat bleek ook meteen. Bij meerdere luchtaanvallen zijn volgens Palestijnse bronnen zondagmorgen zeven mensen om het leven gekomen. Vijftien Palestijnen raakten gewond. Palestijnen die aan de kust wonen, vertelden dat de Israëlische luchtmacht zware bombardementen heeft uitgevoerd in verschillende Palestijnse gebieden.
Na de vernietiging van de tunnels van de ‘radicaal-islamitische’ Hamas zal Israël de situatie opnieuw evalueren en bijkomende stappen ondernemen die nodig zijn voor de veiligheid.
EINDE BERICHT
[18]
”We explicitly and loudly condemned the direct shelling of the Al Aqsa hospital on July 21st that killed at least four people”
INTERNATIONAL RED CROSSNO WONDER GAZANS ARE ANGRY.THE RED CROSS CAN’T PROTECT THEM
No wonder Gazans are angry. The Red Cross can’t protect them
25-07-2014 Article
Three ICRC vehicles are leaving Shujaia. They have rescued 11 people from the rubble but the intense combat has forced them back. As they depart an angry crowd of Palestinians attacks the vehicles with stones and sticks. “You are useless,” the crowd shouts. “You must protect us.”
But we cannot. The anger is unpleasant and misplaced, but understandable. We do our utmost, risking the lives of our staff to rescue who we can, but we cannot end the conflict. As ever, humanitarian organisations are a sticking plaster, not the solution.
If your home in Gaza was being shelled, who would you call in desperation? On the night Israel’s ground offensive began intense fire struck north-east Gaza. The emergency services, including our partners at the Palestinian Red Crescent (PRCS), were overloaded. Many Gazans tried to telephone us. Our office switchboard couldn’t cope. In the dark violent hours of the night we could not send ambulances or restore the water supply or treat the injured dying of their wounds. Isolated and terrified, with nowhere to flee and no help in sight, the anger of Palestinian families grew.
Two nights later in Shujaia hundreds more families went through the same ordeal. Again ICRC staff and PRCS volunteers could do little. With no guarantees of safety it would have been folly to attempt a rescue. In the daylight a temporary ceasefire was agreed, at our request. It was quickly broken, but nevertheless several dozen injured were brought from their ruined homes to hospitals and hundreds took advantage of our presence on the spot to flee. It was little and late. No wonder the helpless families have accused us of callous disregard. When your one faint hope of help is snuffed out the intensity of disappointment is all the deeper.
Other accusations have been levelled.
We were charged with collaborating with the Israeli Defence Forces in the destruction of Wafa hospital. In truth, we sought to protect the hospital through our dialogue with both sides. When combat came perilously close we intervened to win time for a possible last-resort evacuation of gravely ill patients, many on life support.
We are upbraided for not taking sides and refusing to apportion blame. Given our strict political neutrality it is usual that we get criticised by all sides at different times. But the ICRC is not silent in the face of clear breaches of international law. We explicitly and loudly condemned the direct shelling of the Al Aqsa hospital on July 21st that killed at least four people. We clearly denounce the indiscriminate rocketing of Israel. We stated categorically that even in the midst of warfare, people must be able to receive medical care in safety.
We are horrified at the death toll. We have repeatedly called for both sides to protect and spare civilians. We have warned of the need to protect Gaza’s perilously fragile water supply – many residents of the densely populated area are now without water, at the height of the scorching hot Mediterranean summer. Today our priority is the civilians, in Beit Hanoun and many other places all over Gaza. We are calling on all sides, based on the humanitarian imperatives of the situation, to ensure that their combat operations be conducted in accordance with the fundamental principles of international laws protecting civilians. But will our pleas for restraint, and the constant efforts of nearly 140 staff and more than 400 PRCS teams to rescue civilians and restock hospitals, be enough to quell the anger of grieving families? We hope so but we understand that it might not.
We do ask one thing: understand the limits of our role and look to the politicians to end this deadly, miserable conflict.
Jacques de Maio
Head of Delegation ICRC Israel and Occupied Territories
EINDE BERICHT[19]
AMNESTY INTERNATIONALGAZA:LOOMING HUMANITARIAN CATASTROPHE HIGHLIGHTS NEEDTO LIFT ISRAEL’S TEN YEAR ILLEGAL BLOCKADE15 JUNE 2017
The Israeli authorities’ latest decision to slash the electricity supply to the Gaza Strip could have catastrophic humanitarian consequences for residents who have already endured a decade of suffering under Israel’s brutal blockade, Amnesty International has warned.
The latest round of power cuts announced by Israel on 11 June restricting the electricity supply to between two and three hours a day, will have a disastrous impact on Gaza’s battered infrastructure and cause a public health disaster. The move will also endanger thousands of lives including those of hospital patients with chronic conditions or in intensive care, including babies on life support.
“For 10 years the siege has unlawfully deprived Palestinians in Gaza of their most basic rights and necessities. Under the burden of the illegal blockade and three armed conflicts, the economy has sharply declined and humanitarian conditions have deteriorated severely. The latest power cuts risk turning an already dire situation into a full-blown humanitarian catastrophe,” said Magdalena Mughrabi, Deputy Regional Director for the Middle East and North Africa at Amnesty International.
The power cuts will have a severe impact on essential services such as healthcare, wastewater management and access to clean water for Gaza’s entire population.
“As the occupying power, Israel has obligations to ensure the basic needs of the civilian population are met. At the very least, Israel must not continue to cut off access to essential supplies. The Israeli authorities must immediately lift the illegal blockade and end their collective punishment of Gaza’s population,” said Magdalena Mughrabi.
“Ten years on, the international community can no longer turn a blind eye to the devastating suffering caused by Israel’s cruel and inhuman isolation of Gaza.”
This month marks 10 years since Israel began its land, sea and air blockade of Gaza. The blockade, combined with restrictions by Egypt has cut off virtually all access to the outside world for more than two million residents. Since then, unemployment rates have skyrocketed and many families have been forced into extreme poverty leaving approximately 80% of the population dependent on humanitarian aid.
Electricity cuts
For more than a decade Gaza has suffered a chronic electricity deficit. In 2013, Gaza’s sole power plant began to buy fuel exclusively from Israel after cheap Egyptian fuel was no longer available. The higher price of fuel forced the power plant to reduce capacity by half. The power plant has had to shut down repeatedly because it was unable to afford the fuel needed to keep it running.
Even before the latest power crisis this week, electricity supply was rationed to around eight hours a day. In the past two months, it was further slashed to four hours a day as a result of a dispute between Palestinian authorities in the West Bank and Hamas before the latest cuts announced this week.
Residents told Amnesty International the power cuts have affected all aspects of their daily lives. With many people in Gaza living in high rise apartment buildings, the lack of electricity means clean water cannot be pumped to their homes, leaving them reliant on expensive bottled water to cook, clean and shower. Residents are also unable to use the lifts to get in and out of their homes, causing particular hardship for the elderly and those with disabilities.
Mohammad Abu Rahma, a Gaza City resident, described how the power cuts have affected him and his wife and three children. The lack of electricity means they have no water and cannot do simple things like use a fridge to store food and in the evening there is no light for the children to study or read.
“Ever since the [blockade] on Gaza 10 years ago our life has been in crisis. This is not new. But what is happening now…it is a catastrophe… It is immoral that they make us live like this. Everyone in Gaza has been harmed by what is happening. There is no one that is spared,” he said.
“This has meant having to live in this intolerable heat without fans, let alone air conditioners, and that’s for those of us who luckily still have our homes after the last war. It’s like we’re suffocating.” Nour al-Sweiki, from Gaza City, told Amnesty International that families are struggling to squeeze all their domestic tasks into the three- hour window when the electricity comes on each day.
“People here live without rights… Everything is backwards. Nothing here progresses except for time. Poverty, unemployment, lack of water – everything is deteriorating,” she said.
Another Gaza resident, Sami Abd al-Rahman, also said he and his family, like most Gazans, have reorganized their lives around the few hours of electricity –getting up in the middle of the night to do simple things such as use the washing machine or take showers. He fears for the mental and emotional effects the continuing crisis is having on his children.
“The Israeli authorities must ensure the level of electricity is restored to meet and sustain basic humanitarian needs, including health, water and sanitation,” said Magdalena Mughrabi.
“The Palestinian authorities in the West Bank, Hamas and Israel must all ensure that their political disputes are not dealt with in a manner that tramples on the basic rights of Gazans.”
Wider impact of blockade
The situation in the Gaza Strip has become so untenable that in 2015 the UN warned it would become “uninhabitable” by 2020.
Under Israel’s illegal blockade, movement of people and goods is severely restricted and the majority of exports and imports, raw materials have been banned. Meanwhile, Egypt has imposed tight restrictions on the Rafah crossing, keeping it closed most of this time.
The destruction wrought by three armed conflicts between Israel and Palestinian armed groups in the Gaza Strip in the 10 years since the blockade was imposed has also had devastating consequences on essential infrastructure and the deterioration of Gaza’s economy. All sides have committed violations of international humanitarian law, including war crimes during these conflicts.
In each of these wars, Israel targeted civilian infrastructure, including electricity, water, sewage and sanitation plants as well as destroying tens of thousands of civilian properties, including homes, shops and factories. Israel has subsequently refused to allow into Gaza much of the construction materials needed to rebuild the civilian infrastructure.
“The wanton destruction of Gaza’s residential homes and infrastructure coupled with the economic deprivation means that daily existence for many Palestinians there is a living nightmare with no end in sight,” said Magdalena Mughrabi.
This week’s Gaza-Egypt border breach temporarily eased the humanitarian impact of Israel’s blockade, but Israel as the occupying power remains responsible for the well-being of Gaza’s 1.4 million residents, Human Rights Watch said today. Gazans remain almost completely dependent on Israel for fuel, electricity, medicine, food, and other essential commodities.
Human Rights Watch also called upon Palestinian armed groups in Gaza to stop their indiscriminate rocket attacks into populated areas in Israel in violation of international humanitarian law. The attacks have wounded 82 Israeli civilians in the past six months.
“Israel’s rightful self-defense against unlawful rocket attacks does not justify a blockade that denies civilians the food, fuel and medicine needed to survive, a policy amounting to collective punishment,” said Joe Stork, acting director of Human Rights Watch’s Middle East division. “Gazans can’t turn on the lights, get tap water, buy enough food, or earn a living without Israel’s consent.”
Some Israeli officials have suggested that the temporary breach in the Egypt-Gaza border means that Israel has relinquished all responsibility for Gaza. “We need to understand that when Gaza is open to the other side, we lose responsibility for it,” said Israeli Deputy Defense Minister Matan Vilnai on January 24, 2008. “So we want to disconnect from it.”
Israel withdrew its military forces and settlers from the Gaza Strip in 2005, but it still controls Gaza’s airspace, territorial waters, and land borders – with the exception this week of the Rafah border area with Egypt. Israel is Gaza’s primary supplier of electricity, which is essential for water availability and sewage treatment. In addition, Israel controls Gaza’s telecommunications network, its population registry, and its customs and tax revenues. Israeli security forces have frequently re-entered Gaza at will.
“The sudden opening of Gaza’s border with Egypt has changed, for the time being, only one of the many indices of Israel’s control over essential aspects of life in Gaza,” Stork said. “Israel remains responsible for the well-being of Gaza’s civilians.”
Aside from the fact that the irregular opening of Gaza’s border with Egypt may be temporary, any end to Israel’s legal responsibilities for the welfare of Gaza’s inhabitants would require an end to its effective control over the Gaza Strip, including its territorial waters and airspace, and its tax and customs revenues, Human Rights Watch said. It would also require a new infrastructure so Gaza’s residents can meet their requirements for fuel, electricity, cargo transshipment and the like through harbors, an airport, and over the 17-kilometer border with Egypt.
The border breach at Rafah began on January 23, after Hamas helped Palestinians break through sections of the wall and fence separating Gaza and Egypt, to the west of the official Rafah crossing, which remains closed. Tens of thousands of Palestinians – by some estimates hundreds of thousands – flooded into Egypt to acquire food, fuel, and essential supplies. Tens of thousands more entered Egypt the following day.
On January 25, Egyptian security forces attempted to control the entry of Palestinians from Gaza and re-seal the border, but Palestinians bulldozed a new opening. By the afternoon, the traffic was flowing unhindered again, with Palestinians driving into Egypt in their private cars.
Human Rights Watch on January 24 visited a makeshift market with Egyptian and Palestinian traders in the no-man’s land at the border, known as the Philadelphi Corridor. Palestinians bought cigarettes, cement, fuel, electrical supplies, generators, car parts, farm animals, and other goods in short supply in Gaza due to Israel’s drastic restrictions on imports dating back to June 2006.
Human Rights Watch observed four significant breaks in the border barriers. The largest of the breaches, near the former Israel Defense Forces post known as Salaheddin, was roughly 250 meters wide.
Egyptian border forces in riot gear have tried to maintain order on the Egyptian side. Additional Egyptian security forces manned checkpoints near the city of al-Arish, about 30 miles southwest of Rafah. The governor of northern Sinai, Gen. Ahmad `Abd al-Hamid, said Egypt would not allow Palestinians to travel beyond al-Arish.
On the Gaza side, Human Rights Watch saw uniformed Hamas-controlled security forces and members of the Qassam Brigades, the Hamas militia, in black uniforms and civilian clothes, randomly checking cars and individuals with goods purchased in Egypt. Members of the security forces told Human Rights Watch that they were primarily checking for illegal drugs.
Two Qassam Brigades members at the border told Human Rights Watch that they were not permitting arms to enter, but another said the restriction only applied to persons not known to be active in “the resistance.” The heavy traffic and lack of controls made it impossible for Hamas forces to check the vast majority of individuals and vehicles.
Hamas security forces also established checkpoints at key intersections inside Gaza, checking cars. Human Rights Watch observed them arresting one man, apparently for drug possession.
Since Hamas took over the Palestinian Authority in March 2006, following its electoral victory the previous January, and especially after Hamas captured Israeli corporal Gilad Shalit that June, Israel has made it exceedingly difficult for Palestinians to leave Gaza. Following Hamas’s violent seizure of power in Gaza from rival Fatah forces in June 2007, Israel has arbitrarily blocked, delayed and harassed people with emergency medical problems who need to leave Gaza for urgent care. Some Palestinian patients unable to reach hospitals in Israel or Egypt have died.
Approximately 6,000 people with foreign citizenship, permanent foreign residency, work permits, student visas, or university admissions abroad, have been trapped inside the territory and denied exit permits for unspecified “security reasons.”
It remains unclear how many of these people left Gaza for Egypt in recent days and whether they will be able to travel beyond al-Arish to Cairo.
The border breach occurred five days after Israel imposed a complete blockade on the entry of goods into Gaza in response to continued Palestinian rocket attacks. An earlier breach of the same border, at the time of Israel’s military withdrawal in September 2005, was quickly repaired.
Israeli officials have said they would not allow the blockade to cause a humanitarian crisis. “We will not hit food supplies for children or medicines for the needy,” Prime Minister Ehud Olmert said this week.
“Israeli leaders have been playing word games, claiming that each new turn of the screw would not create a humanitarian crisis,” Stork said. “But the ordinary people of Gaza – those with no connection to militants – have been living such a crisis for more than a year as the economy collapses, the lights go out, and the sewage overflows.”
Statements by Israeli officials this week appear to acknowledge that the blockade amounts to collective punishment. Olmert on January 24 said: “There is no justification for demanding we allow residents of Gaza to live normal lives while shells and rockets are fired from their streets and courtyards at Sderot and other communities in the south.”
Defense Ministry spokesman Shlomo Dror said that, “If Palestinians don’t stop the violence, I have a feeling the life of people in Gaza is not going to be easy.”
Israel slightly eased the blockade on January 23 after a wave of international criticism, agreeing to supply one week’s worth of fuel for Gaza’s sole electric power plant, but it limited supplies again soon after the border breach.
Approximately 60 percent of Gaza’s electricity is supplied commercially by an Israeli provider. Egypt supplies about 10 percent to southern Gaza, and Gaza’s sole power plant produces about 25 percent.
On the evening of January 20, the power plant had to stop production entirely due to the lack of industrial diesel fuel allowed in from Israel. Kanaan Obeid, deputy director of the Palestinian Energy Authority, told Human Rights Watch that the power plant had only enough fuel to last through January 27.
Israel’s calibrated restrictions on regular diesel, industrial diesel and benzene fuel began on October 28, 2007, in response to continued rocket attacks by Palestinian armed groups. In November, the Israeli Supreme Court approved the fuel cuts but ordered the state to halt proposed electricity cuts until it could prove that such cuts would not harm medical and other services essential to the civilian population.
Intended to pressure Hamas to take action against the armed groups, the fuel cuts have had a direct impact on the well-being of the civilian population. Gaza residents are suffering increasingly serious disruptions to their daily lives from power cuts.
According to the United Nations, the electricity shortage caused at least 40 percent of Gazans being denied access to running water and a breakdown in the sewage system. Thirty million liters of raw sewage was released into the sea per day, a UN report said. Forced to rely on generators, Gaza hospitals reduced their services.
The UN World Food Program reported shortages of meat, wheat flour and frozen food. Between January 14 and 20, the humanitarian and commercial foods entering Gaza totaled only 31 percent of basic food needs.
Israel’s decision to limit fuel, and potentially electricity, to Gaza in retaliation for rocket attacks violates a basic principle of international humanitarian law, which prohibits a government with effective control over a territory from attacking or withholding objects that are essential to the survival of the civilian population, Human Rights Watch said. It also violates Israel’s duty as the occupying power to safeguard the health and welfare of the population under occupation.
On January 27, the Israeli Supreme Court will hear an appeal from Israeli and Palestinian human rights groups, asserting that the electricity cuts amount to collective punishment in violation of international humanitarian law.
Egypt shares some of the blame for the humanitarian crisis in Gaza, having largely kept its border with Rafah closed during the Israeli blockade, Human Rights Watch said. In the future, it should take steps to facilitate the flow of people and goods, especially humanitarian aid and emergency medical cases, while controlling the flow of arms and material used to attack Israeli civilians.
“The past three days prove that Egypt can contribute to alleviating the humanitarian crisis in Gaza,” Stork said. EINDE BERICHT
[20] CRIMES AGAINST HUMANITY
Article 7 Crimes against humanity 1. For the purpose of this Statute, “crime against humanity” means any of the following acts when committed as part of a widespread or systematic attack directed against any civilian population, with knowledge of the attack: (a) Murder; (b) Extermination; (c) Enslavement; (d) Deportation or forcible transfer of population; (e) Imprisonment or other severe deprivation of physical liberty in violation of fundamental rules of international law; (f) Torture; (g) Rape, sexual slavery, enforced prostitution, forced pregnancy, enforced sterilization, or any other form of sexual violence of comparable gravity; (h) Persecution against any identifiable group or collectivity on political, racial, national, ethnic, cultural, religious, gender as defined in paragraph 3, or other grounds that are universally recognized as impermissible under international law, in connection with any act referred to in this paragraph or any crime within the jurisdiction of the Court; (i) Enforced disappearance of persons; (j) The crime of apartheid; (k) Other inhumane acts of a similar ch haracter intentionally causing great suffering, or serious injury to body or to mental or physical health.
The razing of a Bedouin village by Israeli police shows how far the state will go to achieve its aim of Judaising the Negev region
A menacing convoy of bulldozers was heading back to Be’er Sheva as I drove towards al-Arakib, a Bedouin village located not more than 10 minutes from the city. Once I entered the dirt road leading to the village I saw scores of vans with heavily armed policemen getting ready to leave. Their mission, it seems, had been accomplished.
The signs of destruction were immediately evident. I first noticed the chickens and geese running loose near a bulldozed house, and then saw another house and then another one, all of them in rubble. A few children were trying to find a shaded spot to hide from the scorching desert sun, while behind them a stream of black smoke rose from the burning hay. The sheep, goats and the cattle were nowhere to be seen – perhaps because the police had confiscated them.
Scores of Bedouin men were standing on a yellow hill, sharing their experiences from the early morning hours, while all around them uprooted olive trees lay on the ground. A whole village comprising between 40 and 45 houses had been completely razed in less than three hours.
I suddenly experienced deja vu: an image of myself walking in the rubbles of a destroyed village somewhere on the outskirts of the Lebanese city of Sidon emerged. It was over 25 years ago, during my service in the Israeli paratroopers. But in Lebanon the residents had all fled long before my platoon came, and we simply walked in the debris. There was something surreal about the experience, which prevented me from fully understanding its significance for several years. At the time, it felt like I was walking on the moon.
This time the impact of the destruction sank in immediately. Perhaps because the 300 people who resided in al-Arakib, including their children, were sitting in the rubble when I arrived, and their anguish was evident; or perhaps because the village is located only 10 minutes from my home in Be’er Sheva and I drive past it every time I go to Tel Aviv or Jerusalem; or perhaps because the Bedouins are Israeli citizens, and I suddenly understood how far the state is ready to go to accomplish its objective of Judaising the Negev region; what I witnessed was, after all, an act of ethnic cleansing.
They say the next intifada will be the Bedouin intifada. There are 155,000 Bedouins in the Negev, and more than half of them live in unrecognised villages without electricity or running water. I do not know what they might do, but by making 300 people homeless, 200 of them children, Israel is surely sowing dragon’s teeth for the future. EINDE BERICHT BBCISRAEL POLICE RAZE ”ILLEGAL” BEDOUIN VILLAGE IN NEGEV
Around 300 Bedouins living in Israel’s Negev desert have been made homeless after police raided their village and razed their homes.
Israeli activists said 1,500 police arrived in Al-Arakib village at dawn.
They destroyed 30 to 40 makeshift homes and uprooted hundreds of olive trees belonging to the villagers, they said.
Police spokesman Mickey Rosenfeld said the homes had been “illegally built” and were destroyed in line with a court ruling issued 11 years ago.
“Several hundred people were taken back to the Rahat area where they originally came from,” he told the AFP news agency, referring to a nearby Bedouin town in Israel’s arid south.
More than 150,000 Bedouin live in Israel, mostly in and around the Negev desert.
Around half live in villages that are not recognised by the state, and have no access to municipal services like water and electricity.
Many live in extreme poverty.
Land battle
At dawn on Tuesday, women and children in Al-Arakib watched as Land Administration bulldozers demolished their houses, Israeli press reports said.
Minor scuffles erupted as the villagers and around 150 rights activists tried to stop the police from carrying out the demolitions, said Chaya Noach, head of the Negev Coexistence Forum, a group fighting to protect the rights of the Bedouin in the Negev.
“We were stunned to witness the violent force being used,” Al-Arakib spokesman Awad Abu-Farikh told Israeli newspaper Yediot Ahronot following the razing.
“This operation is the first step in the uprooting of many villages. We shall return to our villages, build our homes and not leave this place.”
The authorities say all the homes are illegal, built without permission.
The Bedouin say they have lived in the area since before the foundation of the state of Israel.
They resist efforts to re-settle them in towns and villages, saying it goes against their traditional way of life.
A Land Administration official, Shlomo Tziser, told Yediot Ahronot the officers were implementing a final court order for the evacuation of the area.
“Today we shall evacuate them and should they return we’ll do it again,” he said.
EINDE BERICHT
”The 130-page report, “Off the Map: Land and Housing Rights Violations in Israel’s Unrecognized Bedouin Villages,” documents how discriminatory Israeli laws and practices force tens of thousands of Bedouin in the south of Israel to live in “unrecognized” shanty towns where they are under constant threat of seeing their homes demolished and their communities torn apart.”
Stop Demolishing Homes, Remedy Discriminatory Land Allocation
Israel should declare an immediate moratorium on demolitions of Bedouin homes and create an independent commission to investigate pervasive land and housing discrimination against its Bedouin citizens in the Negev, Human Rights Watch said in a new report released today.
The 130-page report, “Off the Map: Land and Housing Rights Violations in Israel’s Unrecognized Bedouin Villages,” documents how discriminatory Israeli laws and practices force tens of thousands of Bedouin in the south of Israel to live in “unrecognized” shanty towns where they are under constant threat of seeing their homes demolished and their communities torn apart.
Human Rights Watch based its findings on interviews conducted in 13 unrecognized Bedouin villages and three government-planned Bedouin townships in the Negev. It interviewed dozens of Bedouin residents, as well as activists, community organizations, nongovernmental organizations (NGOs), academics, and lawyers in Israel. Human Rights Watch submitted a detailed letter to the government in 2007 with preliminary findings and questions, and incorporated relevant information from the Ministry of Justice’s response into the report.
“Israeli policies have put the Bedouin in a lose-lose situation,” said Joe Stork, Middle East director at Human Rights Watch. “The state has forced them off the land they claimed as their own and into illegal shanty towns, cut off from basic necessities like water and electricity.”
Israel has demolished thousands of Negev Bedouin homes since the 1970s, and hundreds in 2007 alone. Authorities say that 45,000 existing Bedouin homes in approximately 39 “unrecognized” villages were built illegally and thus potential targets for demolition. Israeli officials contend that they are simply enforcing zoning and building codes. But Human Rights Watch found that officials systematically demolish Bedouin homes while often overlooking or retroactively legalizing unlawful construction by Jewish citizens.
While the Bedouin suffer an acute need for adequate housing and for new (or recognized) residential communities, the state instead is developing new homes and communities for Jewish citizens even though some of the more than 100 existing Jewish communities in the Negev sit half-empty. In theory, any citizen can apply to live in these Negev communities, but in practice selection committees screen applicants and accept people based on undefined notions of “suitability” that systematically exclude Bedouin.
“Israel is willing and able to build new Negev towns for Jewish Israelis seeking a rural way of life, but not for the people who have lived and worked this land for generations,” Stork said. “This is grossly unfair.”
Israeli officials insist that Bedouin can relocate to seven existing government-planned townships or a handful of newly recognized villages. Human Rights Watch found that the government-planned townships constitute seven of the eight poorest communities in Israel and are ill-equipped to handle any influx of residents. Most Bedouin reject the idea of relocating to the townships, with their deplorable infrastructure, high crime rates, scarce job opportunities, and insufficient land for traditional livelihoods such as herding and grazing. In addition, the state requires Bedouin who move to the townships to renounce their ancestral land claims – unthinkable for most Bedouin who have claims to land passed down from parent to child over generations.
The state controls 93 percent of the land in Israel, and a government agency, the Israel Land Administration (ILA), manages and allocates this land. No Israeli law requires the ILA to ensure fair and just distribution of land. Almost half its governing body are members of the Jewish National Fund, which has an explicit mandate to develop land for Jewish use only. Today, the Bedouin community comprises 25 percent of the population of the northern Negev, but controls less than 2 percent of the land there.
Authorities have allocated large tracts of land and public funds for family ranches or farms. The state connects these farms to national electric and water grids despite the fact that some lack proper planning permits and retroactively legalizes them rather than demolish them.
“The hypocrisy in the policy towards these large individual farms is not lost on the Bedouin,” said Stork. “The state’s claims that the Bedouin villages are too dispersed to receive state utilities don’t seem to matter when it comes to the farms.”
In October 2007, the Ministry of Housing appointed a commission headed by former state comptroller and retired Supreme Court Justice Eliezer Goldberg to examine the land-ownership dispute between the state and the Bedouin community in the Negev. The eight-member Goldberg Commission, which does not include a representative from the unrecognized Bedouin villages, began work in January 2008, proposing to publish its findings and recommendations within six months.
Human Rights Watch urged the commission to base its recommendations on Israel’s international human rights obligations prohibiting discrimination and guaranteeing rights to adequate and secure housing, and protection from forced evictions.
“One recommendation should be for a special commission that can conduct an impartial and comprehensive examination of the problem of the unrecognized villages,” Stork said. “Because the state itself is responsible for this systematic discrimination and denial of basic rights, an independent investigative body is needed.”
Many Bedouin told Human Rights Watch about the devastating impact of home demolitions on their families. The authorities typically demolished the homes without specific advanced warning, often leaving families with nothing more than a tent for shelter.
Testimonies
Sarah Kishkher of Um Mitnan told Human Rights Watch what this meant. “Everything used to be so clean and neat. We could keep the home organized – we had cupboards to fold the children’s clothes and keep them in. We could bathe the children whenever we wanted. Everything [in a tent] is in this sandy dirt. We can’t keep food for the baby in a fridge. We have lost everything.”
Some Bedouin have seen their homes destroyed more than once. Fatima al-Ghanami, a 60-year-old widow in Um Mitnan, suffers from diabetes. Officials demolished her home several years ago. Shortly after she rebuilt, she received another demolition warning order. “When I got the demolition order for the old house, I was sure they would never come. Now I know better. I know they’ll come and do it. … They might come tomorrow, they might come anytime. If they demolish this place, I have nowhere to go and no money left. I have no idea what I’ll do.”
Background
Some Bedouin villages pre-date the creation of the state of Israel in 1948, while others sprang up after Israel forcibly displaced the Bedouin from ancestral lands in the early days of the state. Israel passed laws in the 1950s and 1960s enabling the government to lay claim to large areas of the Negev where the Bedouin had formerly owned or used the land. Planning authorities ignored the existence of Bedouin villages when they created Israel’s first master plan in the late 1960s, embedding discrimination in policies that continue today, some 40 years later.
According to the United Nations committee responsible for interpreting the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights, which Israel ratified in 1991, governments can carry out forced evictions only in “the most exceptional circumstances,” and in accordance with international law. Even in exceptional circumstances, human rights principles require that the government must consult with the affected individuals or communities, identify a clear public interest requiring the eviction, ensure that those affected have a meaningful opportunity to challenge the eviction, and provide appropriate compensation and adequate alternative land and housing arrangements.
In almost all cases, Human Rights Watch found that the state met none of these criteria.
In the unrecognized villages of Um al-Hieran and Atir, near the Yatir forest, the state filed lawsuits to evacuate and expel the approximately 1,500 residents in April 2004. In September 2006, the state obtained approximately 40 judicial demolition orders against almost all the houses in Um al-Hieran, and in June 2007 the ILA demolished 25 of those homes. Um al-Hieran dates from 1956, when the government moved the residents from their land in the western Negev, around today’s Kibbutz Shoval. Now the government wants the land of Um al-Hieran to construct a larger Jewish settlement, Hiran. The government never informed Um al-Hieran’s residents of its plans or invited them to be a part of the new community before attempting to displace them forcibly again.
After planning officials distributed demolition warnings or orders on all the homes in the village of al-Sira in September 2006, village residents approached the authorities but found there were no alternatives envisaged for the community. Resident Khalil al-Amour told Human Rights Watch: “They always say ‘maybe’. Maybe you’ll get a neighborhood when [the township of] Rahat expands; maybe you can go to the [newly planned] township of Marit which does not even exist yet. We are invisible people to them, so perhaps we can live in invisible houses.” All the homes in the village now have demolition orders.
The Human Rights Watch report discusses examples of countries where governments have attempted to address indigenous land claims and provide redress where there have been historical injustices. New Zealand, Canada, and Australia, for instance, have established national processes, ranging from commissions to tribunals, and in some cases these have resulted in returning land which was owned or traditionally used by indigenous populations to their control.EINDE BERICHT
[21]
CIVIS MUNDI
ZWEEDSE FOTOGRAAF WINT WORLD PRESS PHOTO 2012.
MISDADEN ISRAELISCHE POLITIEK IN BEELD GEBRACHT
ASTRID ESSED
https://www.civismundi.nl/?p=artikel&aid=2024[22]
”Yes, Palestinians living in Gaza and East Jerusalem are fully entitled to respect of the rights they have under international human rights law, and the protections due to them as residents of occupied territory.”
”Despite dismantling its military government in the Gaza Strip and withdrawing its settler population from there in 2005, Israel continues to exercise significant control over the 2 million Palestinians living in Gaza and therefore continues to have obligations toward them under the law of occupation and must respect their rights.”Israel also has obligations under the law of occupation to Palestinians in East Jerusalem and must respect their rights and freedoms, despite its annexation of the territory in 1967 in a unilateral move that was not recognized by the international community and does not alter its status as occupied under international law.
HUMAN RIGHTS WATCH
4.ARE THE REPORT RECOMMENDATIONS APPLICABLE TO THE GAZA STRIP AND EAST JERUSALEM?
Yes, Palestinians living in Gaza and East Jerusalem are fully entitled to respect of the rights they have under international human rights law, and the protections due to them as residents of occupied territory.
Despite dismantling its military government in the Gaza Strip and withdrawing its settler population from there in 2005, Israel continues to exercise significant control over the 2 million Palestinians living in Gaza and therefore continues to have obligations toward them under the law of occupation and must respect their rights.
Israel also has obligations under the law of occupation to Palestinians in East Jerusalem and must respect their rights and freedoms, despite its annexation of the territory in 1967 in a unilateral move that was not recognized by the international community and does not alter its status as occupied under international law.
EINDE BERICHT
ORIGINELE BRON
HUMAN RIGHTS WATCH
Q & A: BORN WITHOUT CIVIL RIGHTS
ISRAEL’S USE OF DRACONIAN MILITARY ORDERS TO REPRESS PALESTINIANS IN
Relations between the Parties, as well as all the provisions of the Agreement itself, shall be based on respect for human rights and democratic principles, which guides their internal and international policy and constitutes an essential element of this Agreement.
EURO MEDITERRANEAN AGREEMENT
establishing an association between the European Communities and their Member States, of the one part, and the State of Israel, of the other part
Reacties uitgeschakeld voor Israelische bombardementen op Gaza in mei 2021/Terreur in Oost-Jeruzalem en de West Bank/Brief aan Tweede Kamerleden/Stop Israelische terreur!/Stop de bezetting!
MISDADEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTINGVERWOESTING VAN GAZA
BEZETTINGSTERREUR foto Oda Hulsen Hebron 2 mei 2017/Verwijst naar foto van een Palestijnse jongen, die tegen de muur wordt gezet doorIsraelische soldaten, die hem toeriepen ”Where is your knife!”/Later vrijgelaten
NB Het is dus NIET de foto van een Palestijnse jongen, die bij de kraag wordt gegrepen
CIDI ONTKENT ISRAELISCHE APARTHEID/ASTRID ESSED GEEFT CIDI VIRTUEEL PAK SLAAG
AANREDACTIE HET PAROOLOnderwerp: Cidi artikel ”Tendentieuze apartheidskritiek brengt Palestijnennergens”
Geachte Redactie,De walrus sprak:De tijd is daar Om over allerlei te praten”Een schoen, een schip, een kandelaar,Of koningen ook liegenEn of de zee soms koken kanEn een biggetje kan vliegen. Uit het Engels vertaald uit: THE WALRUS AND THE CARPENTERLEWIS CARROLL: ALICE IN WONDERLAND https://en.wikipedia.org/wiki/The_Walrus_and_the_Carpenter [Vooraf:Zoals de Parool redactie kan zien, is mijn onderstaande commentaar cc aan het Cidi gemaild]
Geachte Redactie, Zoals de Walrus in het onvergetelijke ”Alice in Wonderland”[1] sprak,zeg ik:”Het is tijd.” Meer dan tijd:Te ontmaskeren de wijze waarop het Cidi tracht de misdadigheid van de Israelische bezettingsmacht tegenover het Palestijnse volk toe te dekken.Te ontmaskeren de manier waarop Cidi tracht de aandacht af te leiden van waarom het hier gaat:De Israelische apartheidspolitiek.En vooral te ontmaskeren datgene waarin het Cidi kampioen is:Niet ingaan op de inhoudelijke Israel kritiek. De aanleiding van mijn schrijven?Het Cidi artikel in uw krant dd 7 mei 2021 van Cidi’s voorzittermevrouw H Luden, getiteld:”Tendentieuze apartheidskritiek brengt Palestijnen nergens” [2]Dit Cidi artikel is een kritiek op een op 20 april anno Domini doormevrouw D. Ball, voorzitter van DOCP geschreven artikel ”Nederland ismedeplichtig aan Israelische apartheid jegens Palestijnen. [3] En begrijp mij niet verkeerd redactie:Iedereen mag kritiek hebben op dat artikel van mevrouw Ball,ook het Cidi:Maar het moet dan wel eerlijk, ter zake doend en goed beargumenteerd zijn.Dat is het Cidi stuk NIET!Het is tendentieus, onder de gordel, verdedigt Israel’s misdadenimpliciet en gaat niet serieus op argumentatie in.
AANDACHT AFLEIDEN: In de inleiding tot het artikel schrijft Het Parool”Israël vergelijken met het apartheidsregime dat Zuid-Afrika ooit had, is misplaatst, stelt Hanna Luden, directeur van het Centrum Informatie en Documentatie Israël.” Welnu, dat mag mevrouw Luden misplaatst vinden, maar waar zijn haar argumenten?
Wat Luden onder ”argumenten” tegen apartheidskarakter verstaat, zijn onder andere [ik citeer haar]t:”Een man schiet en verdwijnt in de menigte. Drie mensen raken gewond. De politie zoekt de dader, die een geladen wapen draagt. Drones worden ingezet voor de zoektocht.
Dit gebeurde begin deze week op de Westelijke Jordaanoever. De dader is vermoedelijk Palestijns, de slachtoffers zijn Joods. Gaat het hier om ‘onderdrukking’? [4]
De reactie van de Israelische politie op zich heeft niets met apartheid te maken, dat weet het Cidi heel goed en is dan ook ridicuul te noemen als ontkrachting van Israel als apartheidsstaat.
Evenals de nonsens, dat er geen apartheid zou zijn, omdat Israelische mensenrechtenorganisaties die in Israel kunnen benoemen. [5]
Twee [bovenstaande] citaten met als doel:
De aandacht af te leiden van de
echte apartheid waaraan Israel zich schuldig maakt.
Verder schrijft Luden:
”De Arabische Israëli’s schromen niet in het openbaar de staat te bekritiseren of zelfs hun afwijzing van het Joodse karakter van Israël te uiten. Hoezo apartheid?” [6]
Denkt Cidi zo slim te zijn?
Lukt niet
Want dat heeft Human Rights Watch ook niet beweerd!
Ik citeer HRW [Human Rights Watch] in haar
”Q & A: A Treshold Crossed”
”There is no question that, within the Green Line, Palestinians have more rights. These rights are a major difference between the plight of Palestinians in Israel and the OPT.” [7]
Hier dus geen beschuldiging van apartheid,
wat Israel zelf aangaat.
Wel benoemt Human Rights de aangetoonde
discriminatie van ”Israelische Arabieren” in
Israel zelf:
Ik citeer:
”Even in Israel, Palestinians face systematic discrimination, including on where they can live and in the quality of the schools they attend” [8]
Binnen Israel zelf [zonder de Bezette Gebieden dus] is er wel dus degelijk sprake van discriminatie, maar apartheid wordt niet genoemd.
Ik citeer HRW opnieuw voor het hardleerse Cidi:
”We found the three elements of the crime of apartheid all come together in the OPT, pursuant to a single Israeli government policy. That policy is to maintain the domination of Jewish Israelis over Palestinians from the Jordan River to the Mediterranean Sea. In the OPT, that intent has been coupled with systematic oppression and inhumane acts committed against Palestinians living there.” [9]
Apartheid in de Bezette Palestijnse Gebieden dus.
Niets over ”Israelische Arabieren” [idiote term, het zou juist ”Arabische Israeli’s moeten zijn, gezien het feit, dat ”historisch Palestina” er eerder was dan Israel [10]
Een nul dus voor Astrid Essed versus het Cidi [HAHAHA]
BAGATELLISERING BEZETTING EN ONDERDRUKKING:
Waarom schrijft Luden trouwens ”Westelijke Jordaanoever” en niet wat het in werkelijkheid is?
BEZETTE Westelijke Jordaanoever?
Maar dan zou ze moeten refereren aan de systematische onderdrukking en mensenrechtenschendingen, waaraan het
Palestijnse volk in de Bezette Gebieden al vanaf 1967 blootstaat [11]
Niets over de illegaliteit van de in de Bezette Gebieden
gebouwde nederzettingen, niets over de settlerterreur [12]
Niets over de systematische folteringen [13]
Dit alles wordt afgedaan met het zinnetje van mevrouw Luden
”De situatie van de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever is lastig en wordt vaak simplistisch weergegeven…” [14]
DAT bedoel ik nu met de toedekking van de misdadigheid
van de Israelische bezettingsmacht door het Cidi!
Trouwens, Israel is weer lekker bezig he?
Bij de ”confrontaties” [lees: Israelische politie, die
het vuur opent op ongewapenden] tussen de Israelische politie en gelovigen [je kunt in bezet Oost-Jeruzalem tijdens je Heilige Maand Ramadan niet eens rustig bidden] zijn er 205 gewonden gevallen!
Aanleiding:
De zoveelste etnische zuivering van Palestijnse families,
die plaats moeten maken voor kolonisten-dieven [huis en
landroof is immers diefstal!] [15]
Maar laten we niet afdwalen, want we hebben het hier over die Israelische apartheid, die volgens het Cidi niet bestaat:
Want mevrouw Luden schrijft hierover o.a.
”Met grote woorden emotie opwekken is een beproefde techniek. Zo wordt Israël herhaaldelijk beschuldigd van apartheid, nu door HRW. De macht kritisch volgen is van groot belang, zeker in situaties van oorlog en bezetting. Ook Israël moet worden onderworpen aan pittige inhoudelijke kritiek. Maar door het geheel te ‘verpakken’ onder de term ‘apartheid’ is HRW uit op sensatie, niet op oplossingen.”
Het leuke aan het Cidi [hier voorzitter mevrouw Luden] is, dat de grote woorden, die zij zelf gebruikt, de sensatie waar zij zelf op uit is, op anderen worden geprojecteerd, in casu [Latijn: in dit geval] Human Rights Watch.
Want duidelijk is, dat het bij Cidi bij ”grote woorden” blijft:
Want natuurlijk mag mevrouw Luden dat beweren, maar waar is haar inhoudelijke onderbouwing, waaruit blijkt, dat Human Rights Watch ”’grote woorden” gebruikt en ”op sensatie” uit is?
Nergens uit haar stuk blijkt dat.
Mevrouw Luden schijnt zich niet te realiseren, dat Human Rights Watch niet uit een stel kleuters bestaat, die net leren praten en hun omgeving verkennen en de portee [draagwijdte] van hun woorden en daden nog niet begrijpen.
Human Rights Watch is een gerennommeerde mensenrechtenorganisatie, die een 217 tellend gedegen rapport over de Israelische apartheidspolitiek geschreven heeft [16], compleet met definities, internationale verdragen en wat dies meer zij.
Mevrouw Luden mag daar best kritiek op hebben, maar dan
onderbouwd.
En dat wordt hier [Cidi like] niet gedaan!
APARTHEID/MILITAIRE RECHTBANK IN DE BEZETTE GEBIEDEN
Een van de beruchtste voorbeelden van de Israelische
apartheid in de Bezette Gebieden is het feit, dat er twee soorten rechtssystemen zijn:
Voor de Palestijnen in de Bezette Gebieden de Militaire Rechtbank, Joodse Israeli’s, inclusief de kolonisten in
bezet gebied, vallen onder de burgerlijke rechtbank.
Uitgebreid gedocumenteerd
Lees maar [17]
Nu is het sowieso absurd, burgers voor een militaire rechtbank te brengen, maar dit verschil tussen bevolkingsgroepen is discriminerend en ronduit apartheid.
Want natuurlijk hebben Palestijnse burgers voor de Militaire Rechtbank minder rechten dan Joden bij de burgerlijke rechtbank.
Zie de oprechte Israelische mensenrechtenorganisatie
Btselem en anderen [18]
Ik kan meer voorbeelden van de Israelische apartheid noemen.
Ik laat het hierbij.
Wel verwijs ik naar het artikel van mevrouw Ballout, dat daar uitgebreider op in gaat. [19]
TENSLOTTE
Zo gaat het Cidi dus te werk:
Het aanhalen van voorbeelden, die kant noch wal raken,
omdat ze [zoals Cidi heel goed weet] niets met apartheid te maken hebben.
Niet inhoudelijk ingaan op de uitgebreid gedocumenteerde kritiek van Human Rights Watch, niet inhoudelijk ingaan op
het artikel van mevrouw Ballout, maar ondertussen wel met
modder gooien:
Human Rights zou ”grote woorden” gebruiken, terwijl ze
het begrip ”apartheid” helder definieert in haar rapport, zij
zou op ”sensatie” uit zijn, allemaal zaken, die aan het Cidi kunnen worden toegeschreven.
In een woord:
Kwaadaardige politieke projectie
Een zin van mevrouw Luden wekte bij mij vooral de
lachlust op:
Ik citeer haar
”Maar door het geheel te ‘verpakken’ onder de term ‘apartheid’ is HRW uit op sensatie, niet op oplossingen.” [20]
HAHAHA!
Redactie, het is niet Human Rights Watch, die voor oplossingen moet zorgen, maar bezettings en roofstaat
Israel, die zowat alles gedaan heeft, dat internationaalrechtelijk fout is.
Ik roep het Cidi dan ook op, als Fans van bezettingsstaat
Israel, Israel eraan te herinneren, dat het tijd wordt het
Internationaal Recht na te leven:
Opheffing bezetting van de Palestijnse gebieden
Ontmanteling van alle in bezet gebied gestichte nederzettingen, die allemaal in strijd zijn met het Internationaal Recht.
Het afbreken van de Muur, volgens de Advisory Opinion
van het Internationaal Gerechtshof [21]
Erkenning van het Recht op Terugkeer van de Palestijnse
vluchtelingen, ooit verdreven door Israel in de oorlog van 1948 [22]
Zolang aan deze eisen niet is voldaan, is geen oplossing
van vreedzaam samenleven mogelijk.
En zullen de Palestijnen zich al dan niet gewapend [hun recht volgens het Internationaal Recht] [23] blijven
verzetten tegen Israel’s onderdrukking en bezettingsterreur.
Tot zover mijn commentaar op het door mij gewraakte
Cidi artikel.
AAN DE PAROOL REDACTIE
Nog even dit:
Het Parool heeft een artikel van mevrouw Ballout gepubliceerd en natuurlijk heeft de pro Israel Partij, het
Cidi, het recht om te reageren, zoals ze ook hebben gedaan.’
Toch wil ik de Parool redactie oproepen, in de toekomst geen Cidi stukken te plaatsen, die kant noch wal raken, omdat zij niet inhoudelijk ingaan op wat zij willen
bekritiseren.
Dan wordt het moddergooierij en onsportieve kritiek.
Dat zal het niveau van journalistiek alleen maar ten goede komen.
Israël vergelijken met het apartheidsregime dat Zuid-Afrika ooit had, is misplaatst, stelt Hanna Luden, directeur van het Centrum Informatie en Documentatie Israël.
Een man schiet en verdwijnt in de menigte. Drie mensen raken gewond. De politie zoekt de dader, die een geladen wapen draagt. Drones worden ingezet voor de zoektocht.
Dit gebeurde begin deze week op de Westelijke Jordaanoever. De dader is vermoedelijk Palestijns, de slachtoffers zijn Joods. Gaat het hier om ‘onderdrukking’? Volgens Human Rights Watch (HRW) wel. Ook wordt Israël verweten wapens te verkopen ‘die uitgetest zijn op Palestijnen’, zo stond in het opiniestuk van Dorien Ballout van afgelopen zaterdag. Het gaat hier om wapens zoals de Iron Dome (IJzeren Koepel) – het miljoenenwapen dat door Israël is ontworpen om raketten vanuit de Gazastrip te onderscheppen voordat ze schade kunnen aanrichten. Nog afgelopen week was Israël doelwit van een rakettenregen.
Het zijn slechts twee voorbeelden van de Israelische wapenindustrie die overheden in staat stellen de veiligheid te garanderen met minder machtsvertoon van politie en militairen.
Met grote woorden emotie opwekken is een beproefde techniek. Zo wordt Israël herhaaldelijk beschuldigd van apartheid, nu door HRW. De macht kritisch volgen is van groot belang, zeker in situaties van oorlog en bezetting. Ook Israël moet worden onderworpen aan pittige inhoudelijke kritiek. Maar door het geheel te ‘verpakken’ onder de term ‘apartheid’ is HRW uit op sensatie, niet op oplossingen.
Godsdienstvrijheid
Ironisch genoeg baseert HRW haar rapport op materiaal van mensenrechtenorganisaties in Israël zelf die terecht problemen aankaarten, maar die in een apartheidsstaat – zoals in Zuid-Afrika het geval was – niet hadden kunnen bestaan. Hetzelfde geldt voor de godsdienstvrijheid voor de vele religieuze richtingen in een land dat is opgericht door en voor het Joodse volk, een eiland in een regio die onder intolerantie en onderdrukking gebukt gaat.
Neem bijvoorbeeld de bewering dat de Israëlische Arabieren onder apartheid leven. Na de twee bloedige jaren van oorlog in 1947-1948, die tot de stichting van de Joodse staat hebben geleid, werden ze onder militair bewind gesteld, een logische maatregel na die oorlog. Inmiddels zijn zij zelfbewuste Israëlische burgers met alle burgerrechten, en met een stevige vertegenwoordiging in het Israëlische parlement – de Knesset.
De Arabische Israëli’s schromen niet in het openbaar de staat te bekritiseren of zelfs hun afwijzing van het Joodse karakter van Israël te uiten. Hoezo apartheid? Saillant detail: de islamitische partij Ra’am is nu kingmaker in de coalitieonderhandelingen in Israël.
De situatie van de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever is lastig en wordt vaak simplistisch weergegeven. Sinds de Osloakkoorden draagt de Palestijnse Autoriteit alle verantwoordelijkheid voor het besturen van de Palestijnen. Zij bepalen wie er in hun gebieden mag komen en er mag wonen.
Bloedig intern confict
Israëlische Joden mogen bijvoorbeeld niet in gebieden van de Palestijnse Autoriteit komen en Palestijnen die vastgoed aan Israëli’s verkopen riskeren zelfs de doodstraf. In Gaza is de situatie na een bloedig intern conflict nóg moeilijker. Terreurgroep Hamas is daar de baas en voert oorlog met Israël, dat net als Egypte de grenzen met Gaza streng bewaakt.
De meeste Palestijnen steunen de gratuite oproepen tot boycot niet. Zij willen voor hun gezinnen zorgen en een vredig leven leiden. Net als wij verwachten zij dat hun leiders hiervoor zorgen. Helaas zien ook zij dat hun leiders niet worden gedreven door de economische ontwikkelingen en hun welzijn, maar door machtshonger en geldzucht.
De problemen rond het conflict tussen Israël en de Palestijnen zijn een serieuze kwestie en mogen niet worden gereduceerd tot oneliners. De belangen van de inwoners worden alleen gediend door serieuze onderhandelingen, uitgaande van bereidheid aan beide zijden tot pijnlijke compromissen te komen. Israël als enige boosdoener aanwijzen, zal de Palestijnen het minst helpen.
Israël maakt zich schuldig aan apartheid, zegt Human Rights Watch. Dorien Ballout schrijft dat het tijd wordt dat Nederland Israël gaat boycotten zoals bij Zuid-Afrika is gebeurd.
Palestijnen proberen het ons al decennialang duidelijk te maken. Juridische experts en mensenrechtenorganisaties zijn het er ook al geruime tijd over eens. En nu noemt ook het toonaangevende Human Rights Watch het beestje bij de naam: Israël maakt zich jegens Palestijnen schuldig aan apartheid.
En niet alleen in de bezette gebieden, maar in het gehele gebied van de Jordaan tot aan de Middellandse Zee, inclusief Gaza. Daarmee begaat Israël volgens het internationaal recht misdaden tegen de menselijkheid.
Made in Israel
In 1948 voerde de regering van Zuid-Afrika officieel de Apartheid in – na een geschiedenis van eeuwen kolonisatie, slavenhandel en slavernij met een hoofdrol voor Nederland, waar het woord apartheid vandaan komt. De Zuid-Afrikaanse apartheid kenmerkte zich onder meer door vestigingskolonialisme en de gedwongen verplaatsing van de oorspronkelijke bevolking, de opdeling van gekoloniseerden in verschillende groepen met verschillende rechten, ernstige bewegingsbeperkingen en gewelddadige onderdrukking.
Dit zijn allemaal kenmerken die ook opgaan voor het hedendaagse Israëlische regime en hun omgang met het Palestijnse volk, zowel in Israël zelf als in de bezette gebieden.
In 1962 stelde de Verenigde Naties de internationale boycot van Zuid-Afrika in. Na een diplomatieke en economische boycot, volgde ook een wapenembargo. Een aantal landen stelde ook een culturele en academische boycot in.
Israël speelde een rol bij het ontduiken van de boycot. Zuid-Afrikaanse producten werden naar Israël verscheept, daar minimaal bewerkt en vervolgens met een ‘made in Israel’-label verkocht aan Europa en de VS. Beide landen werkten nauw samen op het gebied van veiligheid, nucleaire zaken, geheime diensten en de handel in wapens en wapensystemen.
In 1994 schafte Zuid-Afrika onder druk van de boycot en het daarmee gepaard gaande isolement apartheid af, waarna de internationale sancties werden opgeheven.
Afkeurende woorden
In 1948 werd de staat Israël gesticht en werden de Palestijnen die niet waren vermoord of verdreven (minder dan 20 procent) onder militair bewind gesteld. Dat omvatte strikte controle van beweging en organisatie van de Palestijnen, onderdrukking van alle pogingen tot verzet en discriminatie op alle gebieden van het leven. De resterende 22 procent van Palestina (Westoever en Gazastrook) werd in juni 1967 onderworpen aan de militaire bezetting door Israël.
In schril contrast met de houding jegens apartheid in Zuid-Afrika, heeft de internationale gemeenschap het totaal laten afweten als het gaat om de ontmanteling van apartheid in Israël. De VS steunt Israël door dik en dun en de Europese Unie neemt grotendeels de (financiële) plichten van de bezettende macht op de Westelijke Jordaanoever van Israël over. Daarnaast zijn de banden met Israël op het gebied van handel, militaire samenwerking en de zogenaamde veiligheidsindustrie zeer nauw. Behalve wat afkeurende woorden en vrijblijvende regels omtrent etikettering van nederzettingenproducten, legt de Europese Unie Israël geen strobreed in de weg.
Booking.com
En zo kan het dat vluchtelingen bij de Europese grenzen worden tegengehouden door Israëlische drones, uitgetest op Palestijnen. En dat een bedrijf als Palm Fruits BV doodleuk de Europese regelgeving ontduikt en een Nederlandse streepjescode plakt op dadels uit illegale nederzettingen. En dat een Nederlands bedrijf als Booking.com op de zwarte lijst van de VN komt te staan van bedrijven die bijdragen aan het voortduren van de bezetting. En dat PFZW de pensioenpremies van Nederlands zorgpersoneel belegt in Israëlische banken die geld verdienen aan de bouw van illegale nederzettingen. Of dat het Nederlandse leger Israëlische wapens koopt die zijn uitgetest op Palestijnen.
In de regio Amsterdam mogen bussen rondrijden van het bedrijf Egged/EBS dat openbaar vervoer verzorgt exclusief voor illegale kolonisten, maar verboden voor Palestijnen. En de voormalige burgemeester moest concluderen dat niet gegarandeerd kan worden dat projecten in het kader van de samenwerking met Tel Aviv niet ten gunste komen van Israëls nederzettingenbeleid, ondanks de strikte voorwaarden.
Geconfronteerd met het systeem van verstikkende apartheid, de almaar afnemende beweegruimte, de toenemende onderdrukking, het nimmer aflatende geweld, en het uitblijven van optreden door de internationale gemeenschap daartegen, hebben 171 Palestijnse maatschappelijke organisaties in 2005 een oproep aan de wereld gedaan tot vreedzaam verzet tegen Israël middels een omvattende campagne van boycot, desinvesteren en sancties.
Human Rights Watch doet nu in zijn rapport ook een aantal aanbevelingen voor gerichte sancties en het afhankelijk stellen van investeringen, handel en samenwerking van concrete stappen door Israël om de misdaden tegen de menselijkheid te beëindigen. Dat is precies waar wij, de BDS-beweging, al jaren voor pleiten. Het wordt tijd dat Nederland en de internationale gemeenschap hun medeplichtigheid beëindigen en de voorgestelde maatregelen gaan toepassen.
[7] [QUESTION] 6 HOW CAN YOU ACCUSE ISRAEL OF APARTHEID WHEN ISRAELIVOTE IN NATIONAL ELECTIONS, HAVE PASSPORTS, MOVE FREELY,AND SERVE IN THE KNESSET? HUMAN RIGHTS WATCHQ & A: A TRESHOLD CROSSEDISRAELI AUTHORITIES AND THE CRIME OF APARTHEIDAND PERSECUTION https://www.hrw.org/news/2021/04/27/qa-threshold-crossed#How_can_you
[QUESTION] 6 HOW CAN YOU ACCUSE ISRAEL OF APARTHEID WHEN ISRAELIVOTE IN NATIONAL ELECTIONS, HAVE PASSPORTS, MOVE FREELY,AND SERVE IN THE KNESSET? HUMAN RIGHTS WATCHQ & A: A TRESHOLD CROSSEDISRAELI AUTHORITIES AND THE CRIME OF APARTHEIDAND PERSECUTION https://www.hrw.org/news/2021/04/27/qa-threshold-crossed#How_can_you
”We found the three elements of the crime of apartheid all come together in the OPT, pursuant to a single Israeli government policy. That policy is to maintain the domination of Jewish Israelis over Palestinians from the Jordan River to the Mediterranean Sea. In the OPT, that intent has been coupled with systematic oppression and inhumane acts committed against Palestinians living there.”
[QUESTION] 7ARE YOU SAYING THAT THERE IS APARTHEIDWITHIN THE GREEN LINE , THE INTERNATIONALLY RECOGNIZED BORDERS OFTHE STATE OF ISRAEL?OR ONLY IN THE WEST BANK AND GAZA? HUMAN RIGHTS WATCHQ & A: A TRESHOLD CROSSEDISRAELI AUTHORITIES AND THE CRIME OF APARTHEIDAND PERSECUTION
In Jeruzalem is het na het laatste vrijdaggebed van de ramadan tot confrontaties gekomen tussen de Israëlische politie en gelovigen. Daarbij zijn volgens de hulporganisatie Rode Halve Maan 205 Palestijnen gewond geraakt, van wie er 108 in het ziekenhuis behandeld zijn. Volgens Israël hebben ook 17 agenten verwondingen opgelopen.
Tienduizenden moslims waren voor het vrijdaggebed naar de Al-Aqsamoskee gekomen, die geldt als een van de heiligste plekken voor moslims. De Tempelberg waarop de moskee ligt is in het jodendom de heiligste plaats.
Na de gebeden begon een demonstratie tegen de uitzetting van Palestijnse families in een wijk in Oost-Jeruzalem. In de avond keerden betogers zich tegen de politie en gooiden onder meer met stenen en flessen.
De meeste Palestijnse gewonden hebben verwondingen aan hun gezicht en ogen door de rubberkogels en de scherven van flitsgranaten. Volgens de Rode Halve Maan verloor iemand een oog, en hebben twee mensen ernstige hoofdwonden.
Van de 17 gewonde Israëlische agenten moest ongeveer de helft naar het ziekenhuis voor behandeling, aldus een woordvoerster. Ze zei dat Israël met harde hand zou reageren op verdere ongeregeldheden en rellen.
Eerder op de dag demonstreerden naar schatting 70.000 Palestijnen bij de Al-Aqsamoskee tegen de huisuitzettingen in Oost-Jeruzalem. Na het avondgebed sloeg de vlam in de pan. Ook op andere plekken in de stad kwam het tot botsingen.
‘Niet met vuur spelen”
De Palestijnse president Mahmoud Abbas zegt Israël verantwoordelijk te houden voor de escalatie en roept de VN-Veiligheidsraad op bijeen te komen over de kwestie. De leider van Hamas, Ismael Haniyeh, waarschuwt de Israëlische premier Benjamin Netanyahu “niet met vuur te spelen”.
Hamas, een organisatie die door het Westen als terreurgroep wordt gezien, mengde zich de afgelopen weken al meermaals in de oplopende spanningen. Volgens de rivaliserende Palestijnse beweging Islamitische Jihad kan Israël elk moment een reactie verwachten op de gebeurtenissen van gisteren.
Nieuwe demonstraties
Vanuit de de rest van de wereld wordt ook gereageerd op de escalatie in Jeruzalem. De Verenigde Staten zeggen ernstig bezorgd te zijn over de verhoogde spanningen en roepen op tot kalmte. Onder meer de Europese Unie en verschillende Arabische landen uitten hun verontrusting over de mogelijke huisuitzettingen in de stad.
Het is al wekenlang onrustig in Jeruzalem en op de bezette Westelijke Jordaanoever. Gisterochtend meldde Israël nog dat bij een aanval op een Israëlische post twee Palestijnse mannen werden gedood. Volgens de autoriteiten hadden ze het vuur geopend op Israëlische ordetroepen.
Vandaag worden op verschillende plekken nieuwe demonstraties verwacht. Ook zetten Israëliërs en Palestijnen zich schrap voor morgenavond, als de heiligste avond van de ramadan samenvalt met de Israëlische feestdag Jeruzalemdag. Maandag doet de Israëlische rechtbank naar verwachting uitspraak over de huisuitzettingen.
De verdrijving van Palestijnse inwoners, het permanente Israëlisch geweld en andere factoren hebben in Oost-Jeruzalem geleid tot een explosieve situatie, die zich inmiddels tot ver buiten de stad uitstrekt. Decennia van kolonisering hebben een rampzalige situatie opgeleverd.
De afgelopen dagen is in Oost-Jeruzalem de spanning geëscaleerd die zich afgelopen weken heeft opgebouwd tussen de Israëlische autoriteiten, politie, groepen rechtse nationalisten en kolonisten enerzijds, en de lokale Palestijnse bevolking anderzijds. Vrijdag-, zaterdag- en zondagavond, en ook al daarvoor, vonden harde botsingen plaats in de wijk Sheikh Jarrah, bij de Damascuspoort en in andere delen van de Oude Stad.
Op media zoals Middle East Eye, dat eigen verslaggevers ter plaatse heeft, is een aaneenschakeling te zien van video’s waarin zwaar bewapende Israëlische troepen grof geweld gebruiken tegen Palestijnen, die vanwege het einde van de vastenmaand Ramadan juist massaal bijeenkomen. Vrijdag bestormden Israëlische troepen zelfs de voor moslims heilige Al-Aqsa-moskee. Aan Palestijnse zijde werden circa 290 gewonden gemeld, van wie er ruim honderd in ziekenhuizen moesten worden opgenomen. Ook 18 Israëlische politieagenten raakten gewond. Die aantallen liepen zondagavond verder op.
Sheikh Jarrah
De belangrijkste aanleiding tot de onlusten ligt in de wijk Sheikh Jarrah, even ten noorden van de Oude Stad, waar vier Palestijnse families acuut op straat dreigen te worden gezet ten gunste van Israëlische kolonisten. In de wijk wacht in totaal 78 families dit lot. Simultaan vindt hetzelfde proces van huisuitzettingen plaats in andere wijken van Oost-Jeruzalem, waaronder Silwan. In een eerder artikel beschreven wij een aantal concrete voorbeelden, onder meer in Sheikh Jarrah.
De Palestijnse families in Sheikh Jarrah maken deel uit van (nazaten van) de circa 750 duizend Palestijnen die in 1947-48 door Joodse milities op de vlucht werden gejaagd of verdreven uit hun woonplaatsen binnen het huidige Israël. Nadat Israël hen het recht van terugkeer naar hun woonplaatsen en bezittingen ontzegde, werden 28 families in 1956 gehuisvest in het onder Jordaans gezag staande Palestijnse Oost-Jeruzalem, waar de VN-organisatie UNRWA de bouw van woningen faciliteerde op door Jordanië beschikbaar gesteld land. Het is deze, sindsdien toegenomen, gemeenschap die nu in Sheikh Jarrah uit haar huizen dreigt te worden gezet.
Joodse meerderheid
Cruciaal hierin was de bezetting van Oost-Jeruzalem, samen met de Westoever en Gaza, door Israël in 1967. Die vormde het startschot van de Israëlische politiek om in Oost-Jeruzalem een ‘Joodse meerderheid’ tot stand te brengen. Sindsdien wordt het stadsdeel agressief gekoloniseerd. Israël heeft intussen ruim 225 duizend burgers naar Oost-Jeruzalem overgebracht (cijfers 2019).
Daarnaast worden Palestijnse inwoners door Israël op alle denkbare manieren de stad uitgedreven: door het intrekken van vergunningen, landconfiscatie, huisuitzettingen, afbraak van woningen, en de aanleg van parken en archeologische zones op Palestijns land of tussen Palestijnse gemeenschappen, die zich daardoor niet kunnen uitbreiden. Per 2017 was ruim 14 duizend Palestijnen het inwonerschap van Oost-Jeruzalem ontnomen, en waren ruim tweeduizend Palestijnse woningen gesloopt. Het huidige aantal Palestijnse inwoners van Oost-Jeruzalem bedraagt circa 350 duizend.
De huisuitzetttingen in Sheikh Jarrah, Silwan en andere wijken passen in deze praktijk van etnische zuivering, die tot doel heeft het Palestijnse deel van de bevolking van Jeruzalem te vervangen door Joods-Israëlische kolonisten. Daarover wordt niet geheimzinnig gedaan: in een video legt een woordvoerder van de Israëlische kolonisten in Sheikh Jarrah uit hoe dat proces in zijn werk gaat, en erkent hij volmondig dat dit neerkomt op verdrijving van de Palestijnen. Een andere video toont een kolonist die het stelen van een Palestijns huis legitimeert met de opmerking dat anders een ander dat wel zal doen.
Israëlisch ‘recht’
Daartoe wordt gebruik gemaakt van Israëlische wetgeving, die buiten de eigen grenzen wordt toegepast op bezet Palestijns gebied. Zaterdag werd Israël door de Hoge VN-Commissaris voor de Mensenrechten gewezen op de ondeugdelijkheid van die constructie, en gewaarschuwd dat op Oost-Jeruzalem het internationaal recht van toepassing is, waarbinnen de Israëlische kolonisering als mogelijke oorlogsmisdaad geldt, en acties als huisuitzettingen strikt verboden zijn. Als bezettingsmacht is Israël verantwoordelijk voor het welzijn van de lokale bevolking.
De door Israël gebruikte wetgeving is een amendement op de zogenoemde Absentee Property Law, waarmee Israël in 1950 al het land en de bezittingen confisqueerde van de ‘absente’ Palestijnse eigenaren – de 750 duizend verdreven en gevluchte Palestijnen die tegelijkertijd het recht van terugkeer werd onthouden. Dit nadat de bezittingen van 600 duizend Palestijnen al in 1948 in een nationale plundertocht door Joden geroofd waren, zoals verleden jaar na Israëlisch onderzoek kwam vast te staan.
Nadat Israël in 1967 Oost-Jeruzalem en de overige Palestijnse gebieden bezette, werd de Israëlische wet in 1970 uitgebreid met een amendement dat (uitsluitend) Joden het recht geeft om in bezet Oost-Jeruzalem land en onroerend goed op te eisen dat voor 1948 Joods bezit was. De wet wordt vervolgens afgedwongen door het Israëlische juridische systeem van toepassing te verklaren op bezet gebied, wat de Palestijnen kansloos maakt, zelfs al kunnen die hun eigendomsrecht aantonen.
Kapot geprocedeerd
Met toepassing van het amendement kende Israël het eigendom van het land waarop de bedreigde families in Sheikh Jarrah wonen in 1972 toe aan twee Joodse organisaties, die het in de jaren negentig doorverkochten aan de private kolonistenorganisatie Nahalat Shimon International, een in de VS geregistreerd bedrijf met onbekende geldschieters. Het bedrijf diende al in 2009 een plan in bij het Israëlische gemeentebestuur van Jeruzalem voor de vestiging van een nieuwe Joodse kolonie van tweehonderd woningen in Sheikh Jarrah, waarvoor tenminste vijfhonderd Palestijnen het veld dienen te ruimen.
De door de kolonisten van Nahalat Shimon gevolgde strategie loopt via de Israëlische rechter. De Palestijnse eigenaren worden jaren achtereen letterlijk kapot geprocedeerd, tot aan het Israëlische Hooggerechtshof toe. Dat gaf de vier bedreigde Palestijnse families op 2 mei jl. vier dagen de tijd om met de kolonisten tot een vergelijk te komen, wat door de Palestijnen rigoreus werd afgewezen. Daarop wees het hof vandaag aan voor een besluit, waarop het echter zondag terugkwam: de zaak is voorlopig uitgesteld.
Wereldwijde protesten
Reden voor het uitstel is dat de woede en frustratie onder de Palestijnen zich heeft verspreid over de Westoever, Gaza en steden binnen Israël zelf. In Haifa werd zondagavond massaal gedemonstreerd, waarbij door de politie geweld werd gebruikt en 18 arrestaties werden verricht. Ook in onder meer Nazareth en Ramallah werd gedemonstreerd.
Maar ook internationaal is de maat vol. Wereldwijd werden zondag protestacties gehouden, waaronder in Amsterdam, Londen, Berlijn en Chicago. Talloze landen, waaronder de VS en Israëls nieuwe Arabische vrienden Bahrein en de VAE, hebben Israël aangesproken op zijn politiek in Oost-Jeruzalem en de dreigende gevolgen. Deze maandag komt de VN-Veiligheidsraad bijeen op verzoek van onder meer Frankrijk, Ierland en Noorwegen.
Grote risico’s
Intussen neemt het risico op complete ontsporing toe. Juist deze maandag viert Israël ‘Jeruzalemdag’, ter ere van de ‘hereniging’ van West- en Oost-Jeruzalem in 1967. Het is gebruikelijk dat ‘s avonds een vlaggenparade plaatsvindt, waarbij duizenden nationalistische Israëli’s provocatief door het bezette Oost-Jeruzalem marcheren. Gezien de explosieve situatie, die bovendien samenvalt met het einde van de vastenmaand Ramadan, ligt een verbod van de parade voor de hand.
Van Israëlische politici en bestuurders valt zo’n verbod echter niet te verwachten, vervlochten als de meesten zijn met de kolonistenbeweging. Symbool van die cultuur is locoburgemeester Aryeh King van Jerusalem, die vrijdag aan de New York Times in alle openheid uitlegde dat de huisuitzettingen deel uitmaken van de strategie om ‘de vijand’ (de Palestijnen en andere niet-Joden) te vervangen door ‘Joden’.
De Israëlische regering heeft elke verantwoordelijkheid voor de huidige escalatie van de hand gewezen met de bizarre redenering dat rond de huisuitzettingen sprake is van een ‘privaat geschil’, dat door de Palestijnen wordt gebruikt om herrie te schoppen. Zondag paaide premier Netanyahu zijn rechtse bondgenoten met de belofte dat Israël zal doorgaan met het koloniseren van Oost-Jeruzalem.
‘Pogrom’ als voorproefje
Diezelfde houding leidde minder dan drie weken geleden tot een voorproefje van wat de Palestijnen vanavond mogelijk te wachten staat, toen de ultra rechts-nationalistische organisatie Lehava toestemming kreeg voor een massale demonstratie in Oost-Jeruzalem onder het motto ‘herstel van Joodse waardigheid’. Locoburgemeester King zette de toon met de oproep aan de politie om Palestijnse demonstranten die ‘s nachts op straat waren dood te schieten.
Aldus zette zich op 22 april een horde aan extremistische Israëli’s in beweging onder uitroepen als ‘Dood aan de Arabieren’ en ‘We branden je dorp af’. Ondanks pogingen van de Israëlische politie om hen tegen te houden, werden op talloze plaatsen Palestijnen aangevallen, huizen binnengedrongen, en keerde ook de politie zich met grof geweld tegen de Palestijnen. Gevolg: 105 gewonde Palestijnen, van wie er 22 moesten worden opgenomen, en twee gewonde Israëli’s. Vijftig personen werden gearresteerd, de meesten Palestijn. Diverse media berichtten over de Lehava-actie als een ‘pogrom’.
In de avonden daaraan voorafgaand liepen groepen Israëlische Joden ook al door het stadscentrum, ‘Dood aan de Arabieren’ scanderend, en Palestijnse voorbijgangers bekogelend met stenen en traangas. Een getuige zag een groep van zestig Joden die ‘op zoek waren naar Arabieren’ en willekeurige Palestijnen aanvielen. Binnen de groep werd met trots verteld dat ‘ze acht Arabieren hebben gegrepen’ en er ‘één bijna hebben vermoord’.
In deze traditie zal deze maandag dus een Israëlische vlaggenparade plaatsvinden door de Oude Stad, waarbij ook een bezoek aan de Al-Haram al-Sharif (Tempelberg) op het programma staat – de locatie van de Al-Aqsa-moskee, waar tienduizenden Palestijnen deze week de rituelen rond het einde van de Ramadan volbrengen. Vijf dagen later gedenken de Palestijnen de Nakba, de ‘Catastrofe’ waarbij in 1947-48 circa 750 duizend Palestijnen werden verdreven. Voor veel Palestijnen in Oost-Jeruzalem, waaronder in Sheikh Jarrah, gebeurt dat in het vooruitzicht van een nieuwe verdrijving. In alle opzichten reden om het ergste te vrezen. EINDE ARTIKEL
[16] ”The 213-page report, “A Threshold Crossed: Israeli Authorities and the Crimes of Apartheid and Persecution,” examines Israel’s treatment of Palestinians. It presents the present-day reality of a single authority, the Israeli government, ruling primarily over the area between the Jordan River and Mediterranean Sea, populated by two groups of roughly equal size, and methodologically privileging Jewish Israelis while repressing Palestinians, most severely in the occupied territory.”
(Jerusalem) – Israeli authorities are committing the crimes against humanity of apartheid and persecution, Human Rights Watch said in a report released today. The finding is based on an overarching Israeli government policy to maintain the domination by Jewish Israelis over Palestinians and grave abuses committed against Palestinians living in the occupied territory, including East Jerusalem.
The 213-page report, “A Threshold Crossed: Israeli Authorities and the Crimes of Apartheid and Persecution,” examines Israel’s treatment of Palestinians. It presents the present-day reality of a single authority, the Israeli government, ruling primarily over the area between the Jordan River and Mediterranean Sea, populated by two groups of roughly equal size, and methodologically privileging Jewish Israelis while repressing Palestinians, most severely in the occupied territory.April 27, 2021
Israeli Authorities and the Crimes of Apartheid and Persecution
“Prominent voices have warned for years that apartheid lurks just around the corner if the trajectory of Israel’s rule over Palestinians does not change,” said Kenneth Roth, executive director of Human Rights Watch. “This detailed study shows that Israeli authorities have already turned that corner and today are committing the crimes against humanity of apartheid and persecution.”
The finding of apartheid and persecution does not change the legal status of the occupied territory, made up of the West Bank, including East Jerusalem, and Gaza, or the factual reality of occupation.
Originally coined in relation to South Africa, apartheid today is a universal legal term. The prohibition against particularly severe institutional discrimination and oppression or apartheid constitutes a core principle of international law. The 1973 International Convention on the Suppression and Punishment of the Crime of Apartheid and the 1998 Rome Statute to the International Criminal Court (ICC) define apartheid as a crime against humanity consisting of three primary elements:
An intent to maintain domination by one racial group over another.
A context of systematic oppression by the dominant group over the marginalized group.
Inhumane acts.
The reference to a racial group is understood today to address not only treatment on the basis of genetic traits but also treatment on the basis of descent and national or ethnic origin, as defined in the International Convention on the Elimination of all Forms of Racial Discrimination. Human Rights Watch applies this broader understanding of race.
The crime against humanity of persecution, as defined under the Rome Statute and customary international law, consists of severe deprivation of fundamental rights of a racial, ethnic, or other group with discriminatory intent.
Human Rights Watch found that the elements of the crimes come together in the occupied territory, as part of a single Israeli government policy. That policy is to maintain the domination by Jewish Israelis over Palestinians across Israel and the occupied territory. It is coupled in the occupied territory with systematic oppression and inhumane acts against Palestinians living there.
Drawing on years of human rights documentation, case studies, and a review of government planning documents, statements by officials, and other sources, Human Rights Watch compared policies and practices toward Palestinians in the occupied territory and Israel with those concerning Jewish Israelis living in the same areas. Human Rights Watch wrote to the Israeli government in July 2020, soliciting its perspectives on these issues, but has received no response.
Across Israel and the occupied territory, Israeli authorities have sought to maximize the land available for Jewish communities and to concentrate most Palestinians in dense population centers. The authorities have adopted policies to mitigate what they have openly described as a “demographic threat” from Palestinians. In Jerusalem, for example, the government’s plan for the municipality, including both the west and occupied east parts of the city, sets the goal of “maintaining a solid Jewish majority in the city” and even specifies the demographic ratios it hopes to maintain.
To maintain domination, Israeli authorities systematically discriminate against Palestinians. The institutional discrimination that Palestinian citizens of Israel face includes laws that allow hundreds of small Jewish towns to effectively exclude Palestinians and budgets that allocate only a fraction of resources to Palestinian schools as compared to those that serve Jewish Israeli children. In the occupied territory, the severity of the repression, including the imposition of draconian military rule on Palestinians while affording Jewish Israelis living in a segregated manner in the same territory their full rights under Israel’s rights-respecting civil law, amounts to the systematic oppression required for apartheid.
Israeli authorities have committed a range of abuses against Palestinians. Many of those in the occupied territory constitute severe abuses of fundamental rights and the inhumane acts again required for apartheid, including: sweeping movement restrictions in the form of the Gaza closure and a permit regime, confiscation of more than a third of the land in the West Bank, harsh conditions in parts of the West Bank that led to the forcible transfer of thousands of Palestinians out of their homes, denial of residency rights to hundreds of thousands of Palestinians and their relatives, and the suspension of basic civil rights to millions of Palestinians.
Many of the abuses at the core of the commission of these crimes, such as near-categorical denial of building permits to Palestinians and demolition of thousands of homes on the pretext of lacking permits, have no security justification. Others, such as Israel’s effective freeze on the population registry it manages in the occupied territory, which all but blocks family reunification for Palestinians living there and bars Gaza residents from living in the West Bank, use security as a pretext to further demographic goals. Even when security forms part of the motivation, it no more justifies apartheid and persecution than it would excessive force or torture, Human Rights Watch said.
“Denying millions of Palestinians their fundamental rights, without any legitimate security justification and solely because they are Palestinian and not Jewish, is not simply a matter of an abusive occupation,” Roth said. “These policies, which grant Jewish Israelis the same rights and privileges wherever they live and discriminate against Palestinians to varying degrees wherever they live, reflect a policy to privilege one people at the expense of another.”
Statements and actions by Israeli authorities in recent years, including the passage of a law with constitutional status in 2018 establishing Israel as the “nation-state of the Jewish people,” the growing body of laws that further privilege Israeli settlers in the West Bank and do not apply to Palestinians living in the same territory, as well as the massive expansion in recent years of settlements and accompanying infrastructure connecting settlements to Israel, have clarified their intent to maintain the domination by Jewish Israelis. The possibility that a future Israeli leader might someday forge a deal with Palestinians that dismantles the discriminatory system does not negate that reality today.
Israeli authorities should dismantle all forms of repression and discrimination that privilege Jewish Israelis at the expense of Palestinians, including with regards to freedom of movement, allocation of land and resources, access to water, electricity, and other services, and the granting of building permits.
The ICC Office of the Prosecutor should investigate and prosecute those credibly implicated in the crimes against humanity of apartheid and persecution. Countries should do so as well in accordance with their national laws under the principle of universal jurisdiction, and impose individual sanctions, including travel bans and asset freezes, on officials responsible for committing these crimes.
The findings of crimes against humanity should prompt the international community to reevaluate the nature of its engagement in Israel and Palestine and adopt an approach centered on human rights and accountability rather than solely on the stalled “peace process.” Countries should establish a UN commission of inquiry to investigate systematic discrimination and repression in Israel and Palestine and a UN global envoy for the crimes of persecution and apartheid with a mandate to mobilize international action to end persecution and apartheid worldwide.
Countries should condition arms sales and military and security assistance to Israel on Israeli authorities taking concrete and verifiable steps toward ending their commission of these crimes. Countries should vet agreements, cooperation schemes, and all forms of trade and dealing with Israel to screen for those directly contributing to committing the crimes, mitigate the human rights impacts and, where not possible, end activities and funding found to facilitate these serious crimes.
“While much of the world treats Israel’s half-century occupation as a temporary situation that a decades-long ‘peace process’ will soon cure, the oppression of Palestinians there has reached a threshold and a permanence that meets the definitions of the crimes of apartheid and persecution,” Roth said. “Those who strive for Israeli-Palestinian peace, whether a one or two-state solution or a confederation, should in the meantime recognize this reality for what it is and bring to bear the sorts of human rights tools needed to end it.”
[17]
””Israel has maintained military rule over some portion of the Palestinian population for all but six months of its 73-year history. It did so over the vast majority of Palestinians inside Israel from 1948 and until 1966. From 1967 until the present, it has militarily ruled over Palestinians in the OPT, excluding East Jerusalem. By contrast, it has since its founding governed all Jewish Israelis, including settlers in the OPT since the beginning of the occupation in 1967, under its more rights-respecting civil law.”RAPPORT HUMAN RIGHTS WATCH: HUMAN RIGHTS WATCHA TRESHOLD CROSSEDISRAELI AUTHORITIES AND THE CRIME OF APARTHEID AND PERSECUTION27 APRIL 2021 https://www.hrw.org/report/2021/04/27/threshold-crossed/israeli-authorities-and-crimes-apartheid-and-persecution
Military courts have operated in the Occupied Territories since the Israeli occupation began in 1967. Over the years, they have come to be one of the main apparatuses serving the regime of occupation. To date, hundreds of thousands of Palestinians have been brought before these courts. Military courts ceased operating in Gaza after Israel withdrew its military forces from the Gaza Strip in 2005, but continue to operate in the West Bank, with the exception of East Jerusalem – an area Israel annexed.
Today, the military court system includes several courts of different instances. Two courts operate in the West Bank as courts of first instance: The Judea Court is located in the Ofer military base (northwest of Jerusalem) and the Samaria Court is located at the Salem military base (in the northern West Bank). Four more branches of the military courts operate inside Israel, adjacent to Israel Security Agency (ISA, or Shabak) interrogation facilities. In these courts, military judges preside over hearing on extending the detention of interrogates. As of 2009, a Military Juvenile Court has been operating at the Ofer military base. The base is also home to the Military Court of Appeals, the Military Court for Administrative Detention and the Military Court of Appeals regarding Administrative Detention.
The military courts’ jurisdiction has hardly been affected by the division of the West Bank into Areas A, B and C under the Oslo Accords or the transfer of certain civil and security responsibilities to the Palestinian Authority (PA). Palestinians from all over the West Bank continue to be prosecuted in these courts for violations of the military’s body of law.
The military courts have jurisdiction over two types of offenses. The first is known as “security offenses”, and includes “any offense enumerated in the security legislation and in statute” – whether committed in areas under control of the Israeli military, outside the West Bank, or in areas A and B, which have been transferred to the PA – as long as it “breached or was intended to breach the security of the area”. The second type is offenses regarded as a threat to public order – particularly traffic violations, but also criminal offenses that are not defined as security offenses.
Every year, thousands of Palestinians are brought before military courts on various charges, including entering Israel without a permit, stone-throwing, membership in illegal association, violence, firearms-related offenses and traffic violations. The latter constitute, on average, about 40% of all indictments a year.
Officially, military courts are authorized to try anyone who commits an offense in the West Bank, including settlers, Israeli citizens residing in Israel, and foreign nationals. However, in the early 1980s, the Attorney General decided that Israeli citizens would be tried in the Israeli civilian court system according to Israeli penal laws, even if they live in the Occupied Territories and the offense was committed there, against residents of the Occupied Territories. That policy remains in effect to this day. This means that people are tried in different courts, under different laws, for the exact same offense committed in the exact same place: Palestinian defendants are tried in military courts, their guilt or innocence determined according to the evidence laws followed in this court system, and their sentences according to the provisions of military orders. Israeli defendants are tried in a civilian court in Israel, exonerated or convicted under Israeli evidence laws, and sentenced under Israeli law as well.
One of the most problematic practices of military courts is the use of remand in custody until the end of proceedings. This means that a person whose interrogation has been completed and who has already been formally charged is kept in detention until the legal proceedings are over. These individuals are not serving a prison sentence, have not even been sentenced, and should be presumed innocent until proven guilty. Yet, other than in cases involving traffic violations, this practice is the rule rather than the exception in the military court system. The military prosecution routinely asks for remand in custody of Palestinian defendants for the duration of the proceedings, and the courts grant the vast majority of the motions.
According to Israel’s Law of Arrests, in order for a judge to order a defendant’s remand in custody, the prosecution must prove the presence of all three conditions:
Military judges are supposed to rely on the three conditions stipulated in Israeli law for approving remand in custody: prima facie evidence to prove guilt, grounds for arrest and lack of a relevant alternative to detention which could achieve the purpose of detention in a manner that is less injurious to the defendant. However, the interpretation that military judges give these conditions renders them meaningless and nullifies their effectiveness as potent checks on the process of approving remand in custody. The bar for the evidence that the prosecution is required to present has been set so low that it, in fact, absolves the prosecution of the duty to present evidence to justify the detention; the requirement for “grounds for detention” has been replaced with a string of presumptions, and military courts have stipulated that, as a rule, Palestinian defendants cannot be released to an alternative to custody. Even in the few cases in which the judges agree to release defendants, they set high bail, reaching thousands of shekels.
A direct outcome of this policy is that the vast majority of military court cases end in plea bargains in which the defendants plead guilty (usually in return for the prosecution dropping some of the charges). Defendants prefer to avoid a lengthy evidentiary trial, knowing that in most probability, they would be held in remand for the duration of the trial, such that even if they are ultimately acquitted, their time in detention would exceed the sentence they would receive in the plea bargain. As a consequence, the prosecution is seldom required to go through a full evidentiary trial, in which it must present evidence to prove a person guilty. Instead, the outcome of the case is decided at the time remand is granted, rather than on the basis of evidence against the defendant. And so, a pretrial decision to remand a defendant in custody before conviction renders the judicial proceeding meaningless.
To all intents and purposes, the Israeli military court appears to be a court like any other. There are prosecutors and defense attorneys. There are rules of procedure, laws and regulations. There are judges who hand down rulings and verdicts couched in reasoned legal language. Nonetheless, this façade of propriety masks one of the most injurious apparatuses of the occupation. The military orders are all written by Israeli soldiers and reflect what they consider to be harmful to Israeli interests. Palestinians have no way of influencing the content of the military orders that rule their lives. The military judges and prosecutors are always Israeli soldiers in uniform. The Palestinians are always viewed as either suspects or defendants, and are almost always convicted. For all these reasons, military courts are not an impartial, neutral arbitrator – nor can they be. They are firmly entrenched on one side of this unequal balance, and serve as one of the central systems maintaining Israel’s control over the Palestinian people.
EINDE ARTIKEL
”A new report published by the Association for Civil Rights in Israel (ACRI) outlines the nature of the legal regime currently operating in the West Bank. Two systems of law are applied in a single territory: one – a civilian legal system for Israeli citizens, and a second – a military court system for Palestinian residents. The result: institutionalized discrimination.”
ACRI [ASSOCIATION FOR CIVIL RIGHTS IN ISRAEL]ONE RULE, TWO LEGAL SYSTEMS:
ICJ Advisory opinion on the Legal Consequences of the Construction of a Wall in the OPT – Full text
Advisory opinion of the International Court of Justice on the Legal Consequences of the Construction of a Wall in the Occupied Palestinian Territory
Note by the Secretary-General
1. At the 23rd meeting of its tenth emergency special session, on 8 December 2003, the General Assembly, by resolution ES-10/14, decided, in accordance with Article 96, paragraph 1, of the Charter of the United Nations, to request the International Court of Justice to urgently render an advisory opinion on the following question:
What are the legal consequences arising from the construction of the wall being built by Israel, the occupying Power, in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem, as described in the report of the Secretary-General, considering the rules and principles of international law, including the Fourth Geneva Convention of 1949, and relevant Security Council and General Assembly resolutions?
2. On 9 July 2004, the International Court of Justice delivered its advisory opinion on the above question.
3. On 13 July 2004, I received the duly signed and sealed copy of this advisory opinion of the Court.
4. I hereby transmit to the General Assembly the advisory opinion given by the International Court of Justice on 9 July 2004, as well as the separate opinions and the declaration appended thereto, in the case concerning the legal consequences of the construction of a wall in the Occupied Palestinian Territory.
INTERNATIONAL COURT OF JUSTICE
YEAR 200420049 JulyGeneral ListNo. 131
LEGAL CONSEQUENCES OF THE CONSTRUCTION OF A WALL
IN THE OCCUPIED PALESTINIAN TERRITORY
Jurisdiction of the Court to give the advisory opinion requested.
Article 65, paragraph 1, of the Statute Article 96, paragraph 1, of the Charter Power of General Assembly to request advisory opinions Activities of Assembly.
Events leading to the adoption of General Assembly resolution ES-10/14 requesting the advisory opinion.
Contention that General Assembly acted ultra vires under the Charter Article 12, paragraph 1, and Article 24 of the Charter United Nations practice concerning the interpretation of Article 12, paragraph 1, of Charter General Assembly did not exceed its competence.
Request for opinion adopted by the Tenth Emergency Special Session of the General Assembly Session convened pursuant to resolution 377 A (V) (“Uniting for Peace”) Conditions set by that resolution Regularity of procedure followed.
Alleged lack of clarity of the terms of the question Purportedly abstract nature of the question Political aspects of the question Motives said to have inspired the request and opinion’s possible implications “Legal” nature of question unaffected.
Court having jurisdiction to give advisory opinion requested.
* *
Discretionary power of Court to decide whether it should give an opinion.
Article 65, paragraph 1, of Statute Relevance of lack of consent of a State concerned Question cannot be regarded only as a bilateral matter between Israel and Palestine but is directly of concern to the United Nations Possible effects of opinion on a political, negotiated solution to the Israeli-Palestinian conflict Question representing only one aspect of Israeli-Palestinian conflict Sufficiency of information and evidence available to Court Useful purpose of opinion Nullus commodum capere potest de sua injuria propria Opinion to be given to the General Assembly, not to a specific State or entity.
No “compelling reason” for Court to use its discretionary power not to give an advisory opinion.
* *
“Legal consequences” of the construction of a wall in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem Scope of question posed Request for opinion limited to the legal consequences of the construction of those parts of the wall situated in Occupied Palestinian Territory Use of the term “wall”.
Historical background.
Description of the wall.
* *
Applicable law.
United Nations Charter General Assembly resolution 2625 (XXV) Illegality of any territorial acquisition resulting from the threat or use of force Right of peoples to self-determination.
International humanitarian law Regulations annexed to the Fourth Hague Convention of 1907 Fourth Geneva Convention of 1949 Applicability of Fourth Geneva Convention in the Occupied Palestinian Territory Human rights law International Covenant on Civil and Political Rights International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights Convention on the Rights of the Child Relationship between international humanitarian law and human rights law Applicability of human rights instruments outside national territory Applicability of those instruments in the Occupied Palestinian Territory.
* *
Settlements established by Israel in breach of international law in the Occupied Palestinian Territory Construction of the wall and its associated régime create a “fait accompli” on the ground that could well become permanent Risk of situation tantamount to de facto annexation Construction of the wall severely impedes the exercise by the Palestinian people of its right to self-determination and is therefore a breach of Israel’s obligation to respect that right.
Applicable provisions of international humanitarian law and human rights instruments relevant to the present case Destruction and requisition of properties Restrictions on freedom of movement of inhabitants of the Occupied Palestinian Territory Impediments to the exercise by those concerned of the right to work, to health, to education and to an adequate standard of living Demographic changes in the Occupied Palestinian Territory Provisions of international humanitarian law enabling account to be taken of military exigencies Clauses in human rights instruments qualifying rights guaranteed or providing for derogation Construction of the wall and its associated régime cannot be justified by military exigencies or by the requirements of national security or public order Breach by Israel of various of itsobligations under the applicable provisions of international humanitarian law and human rights instruments.
Self-defence Article 51 of the Charter Attacks against Israel not imputable to a foreign State Threat invoked to justify the construction of the wall originating within a territory over which Israel exercises control Article 51 not relevant in the present case.
State of necessity Customary international law Conditions Construction of the wall not the only means to safeguard Israel’s interests against the peril invoked.
Construction of the wall and its associated régime are contrary to international law.
* *
Legal consequences of the violation by Israel of its obligations.
Israel’s international responsibility Israel obliged to comply with the international obligations it has breached by the construction of the wall Israel obliged to put an end to the violation of its international obligations Obligation to cease forthwith the works of construction of the wall, to dismantle it forthwith and to repeal or render ineffective forthwith the legislative and regulatory acts relating to its construction, save where relevant for compliance by Israel with its obligation to make reparation for the damage caused Israel obliged to make reparation for the damage caused to all natural or legal persons affected by construction of the wall.
Legal consequences for States other than Israel Erga omnes character of certain obligations violated by Israel Obligationfor all States not to recognize the illegal situation resulting from construction of the wall and not to render aid or assistance in maintaining the situation created by such construction Obligation for all States, while respecting the Charter and international law, to see to it that any impediment, resulting from the construction of the wall, to the exercise by the Palestinian people of its right to self-determination is brought to an end Obligation for all States parties to the Fourth Geneva Convention, while respecting the Charter and international law, to ensure compliance by Israel with internationalhumanitarian law as embodied in that Convention Need for the United Nations, and especially the General Assembly and the Security Council, to consider what further action is required to bring to an end the illegal situation resulting from the construction of the wall and its associated régime, taking due account of the Advisory Opinion.
* *
Construction of the wall must be placed in a more general context Obligation of Israel and Palestine scrupulously to observe internationalhumanitarian law Implementation in good faith of all relevant Security Council resolutions, in particular resolutions 242 (1967) and 338 (1973) “Roadmap” Need for efforts to be encouraged with a view to achieving as soon as possible, on the basis of international law,a negotiated solution to the outstanding problems and the establishment of a Palestinian State, with peace and security for all in the region.
On the legal consequences of the construction of a wall in the Occupied Palestinian Territory,
The Court,
Composed as above,
Gives the following Advisory Opinion:
1. The question on which the advisory opinion of the Court has been requested is set forth in resolution ES-10/14 adopted by the General Assembly of the United Nations (hereinafter the “General Assembly”) on 8 December 2003 at its Tenth Emergency Special Session. By a letter dated 8 December 2003 and received in the Registry by facsimile on 10 December 2003, the original of which reached the Registry subsequently, the Secretary-General of the United Nations officially communicated to the Court the decision taken by the General Assembly to submit the question for an advisory opinion. Certified true copies of the English and French versions of resolution ES-10/14 were enclosed with the letter. The resolution reads as follows:
“The General Assembly,
Reaffirming its resolution ES-10/13 of 21 October 2003,
Guided by the principles of the Charter of the United Nations,
Aware of the established principle of international law on the inadmissibility of the acquisition of territory by force,
Aware also that developing friendly relations among nations based on respect for the principle of equal rights and self-determination of peoples is among the purposes and principles of the Charter of the United Nations,
Recalling relevant General Assembly resolutions, including resolution 181 (II) of 29 November 1947, which partitioned mandated Palestine into two States, one Arab and one Jewish,
Recalling also the resolutions of the tenth emergency special session of the General Assembly,
Recalling further relevant Security Council resolutions, including resolutions 242 (1967) of 22 November 1967, 338 (1973) of 22 October 1973, 267 (1969) of 3 July 1969, 298 (1971) of 25 September 1971, 446 (1979) of 22 March 1979, 452 (1979) of 20 July 1979, 465 (1980) of 1 March 1980, 476 (1980) of 30 June 1980, 478 (1980) of 20 August 1980, 904 (1994) of 18 March 1994, 1073 (1996) of 28 September 1996, 1397 (2002) of 12 March 2002 and 1515 (2003) of 19 November 2003,
Reaffirming the applicability of the Fourth Geneva Convention 1/ as well as Additional Protocol I to the Geneva Conventions 2/ to the Occupied Palestinian Territory, including East Jerusalem,
Recalling the Regulations annexed to the Hague Convention Respecting the Laws and Customs of War on Land of 1907 3/,
Welcoming the convening of the Conference of High Contracting Parties to the Fourth Geneva Convention on measures to enforce the Convention in the Occupied Palestinian Territory, including Jerusalem, at Geneva on 15 July 1999,
Expressing its support for the declaration adopted by the reconvened Conference of High Contracting Parties at Geneva on 5 December 2001,
Recalling in particular relevant United Nations resolutions affirming that Israeli settlements in the Occupied Palestinian Territory, including East Jerusalem, are illegal and an obstacle to peace and to economic and social development as well as those demanding the complete cessation of settlement activities,
Recalling relevant United Nations resolutions affirming that actions taken by Israel, the occupying Power, to change the status and demographic composition of Occupied East Jerusalem have no legal validity and are null and void,
Noting the agreements reached between the Government of Israel and the Palestine Liberation Organization in the context of the Middle East peace process,
Gravely concerned at the commencement and continuation of construction by Israel, the occupying Power, of a wall in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem, which is in departure from the Armistice Line of 1949 (Green Line) and which has involved the confiscation and destruction of Palestinian land and resources, the disruption of the lives of thousands of protected civilians and the de facto annexation of large areas of territory, and underlining the unanimous opposition by the international community to the construction of that wall,
Gravely concerned also at the even more devastating impact of the projected parts of the wall on the Palestinian civilian population and on the prospects for solving the Palestinian-Israeli conflict and establishing peace in the region,
Welcoming the report of 8 September 2003 of the Special Rapporteur of the Commission on Human Rights on the situation of human rights in the Palestinian territories occupied by Israel since 1967 4/, in particular the section regarding the wall,
Affirming the necessity of ending the conflict on the basis of the two-State solution of Israel and Palestine living side by side in peace and security based on the Armistice Line of 1949, in accordance with relevant Security Council and General Assembly resolutions,
Having received with appreciation the report of the Secretary-General, submitted in accordance with resolution ES-10/13 5/,
Bearing in mind that the passage of time further compounds the difficulties on the ground, as Israel, the occupying Power, continues to refuse to comply with international law vis-à-vis its construction of the above-mentioned wall, with all its detrimental implications and consequences,
Decides, in accordance with Article 96 of the Charter of the United Nations, to request the International Court of Justice, pursuant to Article 65 of the Statute of the Court, to urgently render an advisory opinion on the following question:
What are the legal consequences arising from the construction of the wall being built by Israel, the occupying Power, in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem, as described in the report of the Secretary-General, considering the rules and principles of international law, including the Fourth Geneva Convention of 1949, and relevant Security Council and General Assembly resolutions?
3/ See Carnegie Endowment for International Peace, The Hague Conventions and Declarations of 1899 and 1907 (New York, Oxford University Press, 1915).
4/ E/CN.4/2004/6.
5/ A/ES-10/248.”
Also enclosed with the letter were the certified English and French texts of the report of the Secretary-General dated 24 November 2003, prepared pursuant to General Assembly resolution ES-10/13 (A/ES-10/248), to which resolution ES-10/14 makes reference.
2. By letters dated 10 December 2003, the Registrar notified the request for an advisory opinion to all States entitled to appear before the Court, in accordance with Article 66, paragraph 1, of the Statute.
3. By a letter dated 11 December 2003, the Government of Israel informed the Court of its position on the request for an advisory opinion and on the procedure to be followed.
4. By an Order of 19 December 2003, the Court decided that the United Nations and its Member States were likely, in accordance with Article 66, paragraph 2, of the Statute, to be able to furnish information on all aspects raised by the question submitted to the Court for an advisory opinion and fixed 30 January 2004 as the time-limit within which written statements might be submitted to it on the question in accordance with Article 66, paragraph 4, of the Statute. By the same Order, the Court further decided that, in the light of resolution ES-10/14 and the report of the Secretary-General transmitted with the request, and taking into account the fact that the General Assembly had granted Palestine a special status of observer and that the latter was co-sponsor of the draft resolution requesting the advisory opinion, Palestine might also submit a written statement on the question within the above time-limit.
5. By the aforesaid Order, the Court also decided, in accordance with Article 105, paragraph 4, of the Rules of Court, to hold public hearings during which oral statements and comments might be presented to it by the United Nations and its Member States, regardless of whether or not they had submitted written statements, and fixed 23 February 2004 as the date for the opening of the said hearings. By the same Order, the Court decided that, for the reasons set out above (see paragraph 4), Palestine might also take part in the hearings. Lastly, it invited the United Nations and its Member States, as well as Palestine, to inform the Registry, by 13 February 2004 at the latest, if they were intending to take part in the above-mentioned hearings. By letters of 19 December 2004, the Registrar informed them of the Court’s decisions and transmitted to them a copy of the Order.
6. Ruling on requests submitted subsequently by the League of Arab States and the Organization of the Islamic Conference, the Court decided, in accordance with Article 66 of its Statute, that those two international organizations were likely to be able to furnish information on the question submitted to the Court, and that consequently they might for that purpose submit written statements within the time-limit fixed by the Court in its Order of 19 December 2003 and take part in the hearings.
7. Pursuant to Article 65, paragraph 2, of the Statute, the Secretary-General of the United Nations communicated to the Court a dossier of documents likely to throw light upon the question.
8. By a reasoned Order of 30 January 2004 regarding its composition in the case, the Court decided that the matters brought to its attention by the Government of Israel in a letter of 31 December 2003, and in a confidential letter of 15 January 2004 addressed to the President pursuant to Article 34, paragraph 2, of the Rules of Court, were not such as to preclude Judge Elaraby from sitting in the case.
9. Within the time-limit fixed by the Court for that purpose, written statements were filed by, in order of their receipt: Guinea, Saudi Arabia, League of Arab States, Egypt, Cameroon, Russian Federation, Australia, Palestine, United Nations, Jordan, Kuwait, Lebanon, Canada, Syria, Switzerland, Israel, Yemen, United States of America, Morocco, Indonesia, Organization of the Islamic Conference, France, Italy, Sudan, South Africa, Germany, Japan, Norway, United Kingdom, Pakistan, Czech Republic, Greece, Ireland on its own behalf, Ireland on behalf of the European Union, Cyprus, Brazil, Namibia, Malta, Malaysia, Netherlands, Cuba, Sweden, Spain, Belgium, Palau, Federated States of Micronesia, Marshall Islands, Senegal, Democratic People’s Republic of Korea. Upon receipt of those statements, the Registrar transmitted copies thereof to the United Nations and its Member States, to Palestine, to the League of Arab States and to the Organization of the Islamic Conference.
10. Various communications were addressed to these latter by the Registry, concerning in particular the measures taken for the organization of the oral proceedings. By communications of 20 February 2004, the Registry transmitted a detailed timetable of the hearings to those of the latter who, within the time-limit fixed for that purpose by the Court, had expressed their intention of taking part in the aforementioned proceedings.
11. Pursuant to Article 106 of the Rules of Court, the Court decided to make the written statements accessible to the public, with effect from the opening of the oral proceedings.
12. In the course of hearings held from 23 to 25 February 2004, the Court heard oral statements, in the following order, by:
*
* *
13. When seised of a request for an advisory opinion, the Court must first consider whether it has jurisdiction to give the opinion requested and whether, should the answer be in the affirmative, there is any reason why it should decline to exercise any such jurisdiction (see Legality of the Threat or Use of Nuclear Weapons, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1996 (I), p. 232, para. 10).
* *
14. The Court will thus first address the question whether it possesses jurisdiction to give the advisory opinion requested by the General Assembly on 8 December 2003. The competence of the Court in this regard is based on Article 65, paragraph 1, of its Statute, according to which the Court “may give an advisory opinion on any legal question at the request of whatever body may be authorized by or in accordance with the Charter of the United Nations to make such a request”. The Court has already had occasion to indicate that:
“It is . . . a precondition of the Court’s competence that the advisory opinion be requested by an organ duly authorized to seek it under the Charter, that it be requested on a legal question, and that, except in the case of the General Assembly or the Security Council, that question should be one arising within the scope of the activities of the requesting organ.” (Application for Review of Judgement No. 273 of the United Nations Administrative Tribunal, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1982, pp. 333-334, para. 21.)
15. It is for the Court to satisfy itself that the request for an advisory opinion comes from an organ or agency having competence to make it. In the present instance, the Court notes that the General Assembly, which seeks the advisory opinion, is authorized to do so by Article 96, paragraph 1, of the Charter, which provides: “The General Assembly or the Security Council may request the International Court of Justice to give an advisory opinion on any legal question.”
16. Although the above-mentioned provision states that the General Assembly may seek an advisory opinion “on any legal question”, the Court has sometimes in the past given certain indications as to the relationship between the question the subject of a request for an advisory opinion and the activities of the General Assembly (Interpretation of Peace Treaties with Bulgaria, Hungary and Romania, I.C.J. Reports 1950, p. 70; Legality of the Threat or Use of Nuclear Weapons, I.C.J. Reports 1996 (I), pp. 232 and 233, paras. 11 and 12).
17. The Court will so proceed in the present case. The Court would observe that Article 10 of the Charter has conferred upon the General Assembly a competence relating to “any questions or any matters” within the scope of the Charter, and that Article 11, paragraph 2, has specifically provided it with competence on “questions relating to the maintenance of international peace and security brought before it by any Member of the United Nations . . .” and to make recommendations under certain conditions fixed by those Articles. As will be explained below, the question of the construction of the wall in the Occupied Palestinian Territory was brought before the General Assembly by a number of Member States in the context of the Tenth Emergency Special Session of the Assembly, convened to deal with what the Assembly, in its resolution ES-10/2 of 25 April 1997, considered to constitute a threat to international peace and security.
*
18. Before further examining the problems of jurisdiction that have been raised in the present proceedings, the Court considers it necessary to describe the events that led to the adoption of resolution ES-10/14, by which the General Assembly requested an advisory opinion on the legal consequences of the construction of the wall in the Occupied Palestinian Territory.
19. The Tenth Emergency Special Session of the General Assembly, at which that resolution was adopted, was first convened following the rejection by the Security Council, on 7 March and 21 March 1997, as a result of negative votes by a permanent member, of two draft resolutions concerning certain Israeli settlements in the Occupied Palestinian Territory (see, respectively, S/1997/199 and S/PV.3747, and S/1997/241 and S/PV.3756). By a letter of 31 March 1997, the Chairman of the Arab Group then requested “that an emergency special session of the General Assembly be convened pursuant to resolution 377 A (V) entitled ‘Uniting for Peace’” with a view to discussing “Illegal Israeli actions in occupied East Jerusalem and the rest of the Occupied Palestinian Territory” (letter dated 31 March 1997 from the Permanent Representative of Qatar to the United Nations addressed to the Secretary-General, A/ES-10/1, 22 April 1997, Annex). The majority of Members of the United Nations having concurred in this request, the first meeting of the Tenth Emergency Special Session of the General Assembly took place on 24 April 1997 (see A/ES-10/1, 22 April 1997). Resolution ES-10/2 was adopted the following day; the General Assembly thereby expressed its conviction that:
“the repeated violation by Israel, the occupying Power, of international law and its failure to comply with relevant Security Council and General Assembly resolutions and the agreements reached between the parties undermine the Middle East peace process and constitute a threat to international peace and security”,
and condemned the “illegal Israeli actions” in occupied East Jerusalem and the rest of the Occupied Palestinian Territory, in particular the construction of settlements in that territory. The Tenth Emergency Special Session was then adjourned temporarily and has since been reconvened 11 times (on 15 July 1997, 13 November 1997, 17 March 1998, 5 February 1999, 18 October 2000, 20 December 2001, 7 May 2002, 5 August 2002, 19 September 2003, 20 October 2003 and 8 December 2003).
20. By a letter dated 9 October 2003, the Chairman of the Arab Group, on behalf of the States Members of the League of Arab States, requested an immediate meeting of the Security Council to consider the “grave and ongoing Israeli violations of international law, including international humanitarian law, and to take the necessary measures in this regard” (letter of 9 October 2003 from the Permanent Representative of the Syrian Arab Republic to the United Nations to the President of the Security Council, S/2003/973, 9 October 2003). This letter was accompanied by a draft resolution for consideration by the Council, which condemned as illegal the construction by Israel of a wall in the Occupied Palestinian Territory departing from the Armistice Line of 1949. The Security Council held its 4841st and 4842nd meetings on 14 October 2003 to consider the item entitled “The situation in the Middle East, including the Palestine question”. It then had before it another draft resolution proposed on the same day by Guinea, Malaysia, Pakistan and the Syrian Arab Republic, which also condemned the construction of the wall. This latter draft resolution was put to a vote after an open debate and was not adopted owing to the negative vote of a permanent member of the Council (S/PV.4841 and S/PV.4842).
On 15 October 2003, the Chairman of the Arab Group, on behalf of the States Members of the League of Arab States, requested the resumption of the Tenth Emergency Special Session of the General Assembly to consider the item of “Illegal Israeli actions in Occupied East Jerusalem and the rest of the Occupied Palestinian Territory” (A/ES-10/242); this request was supported by the Non-Aligned Movement (A/ES-10/243) and the Organization of the Islamic Conference Group at the United Nations (A/ES-10/244). The Tenth Emergency Special Session resumed its work on 20 October 2003.
21. On 27 October 2003, the General Assembly adopted resolution ES-10/13, by which it demanded that “Israel stop and reverse the construction of the wall in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem, which is in departure of the Armistice Line of 1949 and is in contradiction to relevant provisions of international law” (para. 1). In paragraph 3, the Assembly requested the Secretary-General “to report on compliance with the . . . resolution periodically, with the first report on compliance with paragraph 1 [of that resolution] to be submitted within one month . . .”. The Tenth Emergency Special Session was temporarily adjourned and, on 24 November 2003, the report of the Secretary-General prepared pursuant to General Assembly resolution ES-10/13 (hereinafter the “report of the Secretary-General”) was issued (A/ES-10/248).
22. Meanwhile, on 19 November 2003, the Security Council adopted resolution 1515 (2003), by which it “Endorse[d] the Quartet Performance-based Roadmap to a Permanent Two-State Solution to the Israeli-Palestinian Conflict”. The Quartet consists of representatives of the United States of America, the European Union, the Russian Federation and the United Nations. That resolution
“Call[ed] on the parties to fulfil their obligations under the Roadmap in cooperation with the Quartet and to achieve the vision of two States living side by side in peace and security.”
Neither the “Roadmap” nor resolution 1515 (2003) contained any specific provision concerning the construction of the wall, which was not discussed by the Security Council in this context.
23. Nineteen days later, on 8 December 2003, the Tenth Emergency Special Session of the General Assembly again resumed its work, following a new request by the Chairman of the Arab Group, on behalf of the States Members of the League of Arab States, and pursuant to resolution ES-10/13 (letter dated 1 December 2003 to the President of the General Assembly from the Chargé d’affaires a.i. of the Permanent Mission of Kuwait to the United Nations, A/ES-10/249, 2 December 2003). It was during the meeting convened on that day that resolution ES-10/14 requesting the present Advisory Opinion was adopted.
*
24. Having thus recalled the sequence of events that led to the adoption of resolution ES-10/14, the Court will now turn to the questions of jurisdiction that have been raised in the present proceedings. First, Israel has alleged that, given the active engagement of the Security Council with the situation in the Middle East, including the Palestinian question, the General Assembly acted ultra vires under the Charter when it requested an advisory opinion on the legal consequences of the construction of the wall in the Occupied Palestinian Territory.
25. The Court has already indicated that the subject of the present request for an advisory opinion falls within the competence of the General Assembly under the Charter (see paragraphs 15-17 above). However, Article 12, paragraph 1, of the Charter provides that:
“While the Security Council is exercising in respect of any dispute or situation the functions assigned to it in the present Charter, the General Assembly shall not make any recommendation with regard to that dispute or situation unless the Security Council so requests.”
A request for an advisory opinion is not in itself a “recommendation” by the General Assembly “with regard to [a] dispute or situation”. It has however been argued in this case that the adoption by the General Assembly of resolution ES-10/14 was ultra vires as not in accordance with Article 12. The Court thus considers that it is appropriate for it to examine the significance of that Article, having regard to the relevant texts and the practice of the United Nations.
26. Under Article 24 of the Charter the Security Council has “primary responsibility for the maintenance of international peace and security”. In that regard it can impose on States “an explicit obligation of compliance if for example it issues an order or command . . . under Chapter VII” and can, to that end, “require enforcement by coercive action” (Certain Expenses of the United Nations (Article 17, paragraph 2, of the Charter), Advisory Opinion of 20 July 1962, I.C.J. Reports 1962, p. 163). However, the Court would emphasize that Article 24 refers to a primary, but not necessarily exclusive, competence. The General Assembly does have the power, inter alia, under Article 14 of the Charter, to “recommend measures for the peaceful adjustment” of various situations (Certain Expenses of the United Nations, ibid., p. 163). “[T]he only limitation which Article 14 imposes on the General Assembly is the restriction found in Article 12, namely, that the Assembly should not recommend measures while the Security Council is dealing with the same matter unless the Council requests it to do so.” (Ibid.).
27. As regards the practice of the United Nations, both the General Assembly and the Security Council initially interpreted and applied Article 12 to the effect that the Assembly could not make a recommendation on a question concerning the maintenance of international peace and security while the matter remained on the Council’s agenda. Thus the Assembly during its fourth session refused to recommend certain measures on the question of Indonesia, on the ground, inter alia, that the Council remained seised of the matter (Official Records of the General Assembly, Fourth Session, Ad Hoc Political Committee, Summary Records of Meetings, 27 September-7 December 1949, 56th Meeting, 3 December 1949, p. 339, para. 118). As for the Council, on a number of occasions it deleted items from its agenda in order to enable the Assembly to deliberate on them (for example, in respect of the Spanish question (Official Records of the Security Council, First Year: Second Series, No. 21, 79th Meeting, 4 November 1946, p. 498), in connection with incidents on the Greek border (Official Records of the Security Council, Second Year, No. 89, 202nd Meeting, 15 September 1947, pp. 2404-2405) and in regard to the Island of Taiwan (Formosa) (Official Records of the Security Council, Fifth Year, No. 48, 506th Meeting, 29 September 1950, p. 5)). In the case of the Republic of Korea, the Council decided on 31 January 1951 to remove the relevant item from the list of matters of which it was seised in order to enable the Assembly to deliberate on the matter (Official Records of the Security Council, Sixth Year, S/PV.531, 531st Meeting, 31 January 1951, pp. 11-12, para. 57).
However, this interpretation of Article 12 has evolved subsequently. Thus the General Assembly deemed itself entitled in 1961 to adopt recommendations in the matter of the Congo (resolutions 1955 (XV) and 1600 (XVI)) and in 1963 in respect of the Portuguese colonies (resolution 1913 (XVIII)) while those cases still appeared on the Council’s agenda, without the Council having adopted any recent resolution concerning them. In response to a question posed by Peru during the Twenty-third session of the General Assembly, the Legal Counsel of the United Nations confirmed that the Assembly interpreted the words “is exercising the functions” in Article 12 of the Charter as meaning “is exercising the functions at this moment” (Twenty-third General Assembly, Third Committee, 1637th meeting, A/C.3/SR.1637, para. 9). Indeed, the Court notes that there has been an increasing tendency over time for the General Assembly and the Security Council to deal in parallel with the same matter concerning the maintenance of international peace and security (see, for example, the matters involving Cyprus, South Africa, Angola, Southern Rhodesia and more recently Bosnia and Herzegovina and Somalia). It is often the case that, while the Security Council has tended to focus on the aspects of such matters related to international peace and security, the General Assembly has taken a broader view, considering also their humanitarian, social and economic aspects.
28. The Court considers that the accepted practice of the General Assembly, as it has evolved, is consistent with Article 12, paragraph 1, of the Charter.
The Court is accordingly of the view that the General Assembly, in adopting resolution ES-10/14, seeking an advisory opinion from the Court, did not contravene the provisions of Article 12, paragraph 1, of the Charter. The Court concludes that by submitting that request the General Assembly did not exceed its competence.
29. It has however been contended before the Court that the present request for an advisory opinion did not fulfil the essential conditions set by resolution 377 A (V), under which the Tenth Emergency Special Session was convened and has continued to act. In this regard, it has been said, first, that “The Security Council was never seised of a draft resolution proposing that the Council itself should request an advisory opinion from the Court on the matters now in contention”, and, that specific issue having thus never been brought before the Council, the General Assembly could not rely on any inaction by the Council to make such a request. Secondly, it has been claimed that, in adopting resolution 1515 (2003), which endorsed the “Roadmap”, before the adoption by the General Assembly of resolution ES-10/14, the Security Council continued to exercise its responsibility for the maintenance of international peace and security and that, as a result, the General Assembly was not entitled to act in its place. The validity of the procedure followed by the Tenth Emergency Special Session, especially the Session’s “rolling character” and the fact that its meeting was convened to deliberate on the request for the advisory opinion at the same time as the General Assembly was meeting in regular session, has also been questioned.
30. The Court would recall that resolution 377 A (V) states that:
“if the Security Council, because of lack of unanimity of the permanent members, fails to exercise its primary responsibility for the maintenance of international peace and security in any case where there appears to be a threat to the peace, breach of the peace, or act of aggression, the General Assembly shall consider the matter immediately with a view to making appropriate recommendations to Members for collective measures . . .”
The procedure provided for by that resolution is premised on two conditions, namely that the Council has failed to exercise its primary responsibility for the maintenance of international peace and security as a result of a negative vote of one or more permanent members, and that the situation is one in which there appears to be a threat to the peace, breach of the peace, or act of aggression. The Court must accordingly ascertain whether these conditions were fulfilled as regards the convening of the Tenth Emergency Special Session of the General Assembly, in particular at the time when the Assembly decided to request an advisory opinion from the Court.
31. In the light of the sequence of events described in paragraphs 18 to 23 above, the Court observes that, at the time when the Tenth Emergency Special Session was convened in 1997, the Council had been unable to take a decision on the case of certain Israeli settlements in the Occupied Palestinian Territory, due to negative votes of a permanent member; and that, as indicated in resolution ES-10/2 (see paragraph 19 above), there existed a threat to international peace and security.
The Court further notes that, on 20 October 2003, the Tenth Emergency Special Session of the General Assembly was reconvened on the same basis as in 1997 (see the statements by the representatives of Palestine and Israel, A/ES-10/PV.21, pp. 2 and 5), after the rejection by the Security Council, on 14 October 2003, again as a result of the negative vote of a permanent member, of a draft resolution concerning the construction by Israel of the wall in the Occupied Palestinian Territory. The Court considers that the Security Council again failed to act as contemplated in resolution 377 A (V). It does not appear to the Court that the situation in this regard changed between 20 October 2003 and 8 December 2003, since the Council neither discussed the construction of the wall nor adopted any resolution in that connection. Thus, the Court is of the view that, up to 8 December 2003, the Council had not reconsidered the negative vote of 14 October 2003. It follows that, during that period, the Tenth Emergency Special Session was duly reconvened and could properly be seised, under resolution 377 A (V), of the matter now before the Court.
32. The Court would also emphasize that, in the course of this Emergency Special Session, the General Assembly could adopt any resolution falling within the subject-matter for which the Session had been convened, and otherwise within its powers, including a resolution seeking the Court’s opinion. It is irrelevant in that regard that no proposal had been made to the Security Council to request such an opinion.
33. Turning now to alleged further procedural irregularities of the Tenth Emergency Special Session, the Court does not consider that the “rolling” character of that Session, namely the fact of its having been convened in April 1997 and reconvened 11 times since then, has any relevance with regard to the validity of the request by the General Assembly. The Court observes in that regard that the Seventh Emergency Special Session of the General Assembly, having been convened on 22 July 1980, was subsequently reconvened four times (on 20 April 1982, 25 June 1982, 16 August 1982 and 24 September 1982), and that the validity of resolutions or decisions of the Assembly adopted under such circumstances was never disputed. Nor has the validity of any previous resolutions adopted during the Tenth Emergency Special Session been challenged.
34. The Court also notes the contention by Israel that it was improper to reconvene the Tenth Emergency Special Session at a time when the regular Session of the General Assembly was in progress. The Court considers that, while it may not have been originally contemplated that it would be appropriate for the General Assembly to hold simultaneous emergency and regular sessions, no rule of the Organization has been identified which would be thereby violated, so as to render invalid the resolution adopting the present request for an advisory opinion.
35. Finally, the Tenth Emergency Special Session appears to have been convened in accordance with Rule 9 (b) of the Rules of Procedure of the General Assembly, and the relevant meetings have been convened in pursuance of the applicable rules. As the Court stated in its Advisory Opinion of 21 June 1971 concerning the Legal Consequences for States of the Continued Presence of South Africa in Namibia (South West Africa) notwithstanding Security Council Resolution 276 (1970), a “resolution of a properly constituted organ of the United Nations which is passed in accordance with that organ’s rules of procedure, and is declared by its President to have been so passed, must be presumed to have been validly adopted” (I.C.J. Reports 1971, p. 22, para. 20). In view of the foregoing, the Court cannot see any reason why that presumption is to be rebutted in the present case.
*
36. The Court now turns to a further issue related to jurisdiction in the present proceedings, namely the contention that the request for an advisory opinion by the General Assembly is not on a “legal question” within the meaning of Article 96, paragraph 1, of the Charter and Article 65, paragraph 1, of the Statute of the Court. It has been contended in this regard that, for a question to constitute a “legal question” for the purposes of these two provisions, it must be reasonably specific, since otherwise it would not be amenable to a response by the Court. With regard to the request made in the present advisory proceedings, it has been argued that it is not possible to determine with reasonable certainty the legal meaning of the question asked of the Court for two reasons.
First, it has been argued that the question regarding the “legal consequences” of the construction of the wall only allows for two possible interpretations, each of which would lead to a course of action that is precluded for the Court. The question asked could first be interpreted as a request for the Court to find that the construction of the wall is illegal, and then to give its opinion on the legal consequences of that illegality. In this case, it has been contended, the Court should decline to respond to the question asked for a variety of reasons, some of which pertain to jurisdiction and others rather to the issue of propriety. As regards jurisdiction, it is said that, if the General Assembly had wished to obtain the view of the Court on the highly complex and sensitive question of the legality of the construction of the wall, it should have expressly sought an opinion to that effect (cf. Exchange of Greek and Turkish Populations, Advisory Opinion, 1925, P.C.I.J., Series B, No. 10, p. 17). A second possible interpretation of the request, it is said, is that the Court should assume that the construction of the wall is illegal, and then give its opinion on the legal consequences of that assumed illegality. It has been contended that the Court should also decline to respond to the question on this hypothesis, since the request would then be based on a questionable assumption and since, in any event, it would be impossible to rule on the legal consequences of illegality without specifying the nature of that illegality.
Secondly, it has been contended that the question asked of the Court is not of a “legal” character because of its imprecision and abstract nature. In particular, it has been argued in this regard that the question fails to specify whether the Court is being asked to address legal consequences for “the General Assembly or some other organ of the United Nations”, “Member States of the United Nations”, “Israel”, “Palestine” or “some combination of the above, or some different entity”.
37. As regards the alleged lack of clarity of the terms of the General Assembly’s request and its effect on the “legal nature” of the question referred to the Court, the Court observes that this question is directed to the legal consequences arising from a given factual situation considering the rules and principles of international law, including the Geneva Convention relative to the Protection of Civilian Persons in Time of War of 12 August 1949 (hereinafter the “Fourth Geneva Convention”) and relevant Security Council and General Assembly resolutions. The question submitted by the General Assembly has thus, to use the Court’s phrase in its Advisory Opinion on Western Sahara, “been framed in terms of law and raise[s] problems of international law”; it is by its very nature susceptible of a reply based on law; indeed it is scarcely susceptible of a reply otherwise than on the basis of law. In the view of the Court, it is indeed a question of a legal character (see Western Sahara, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1975, p. 18, para. 15).
38. The Court would point out that lack of clarity in the drafting of a question does not deprive the Court of jurisdiction. Rather, such uncertainty will require clarification in interpretation, and such necessary clarifications of interpretation have frequently been given by the Court.
In the past, both the Permanent Court and the present Court have observed in some cases that the wording of a request for an advisory opinion did not accurately state the question on which the Court’s opinion was being sought (Interpretation of the Greco-Turkish Agreement of 1 December 1926 (Final Protocol, Article IV), Advisory Opinion, 1928, P.C.I.J., Series B, No. 16 (I), pp. 14-16), or did not correspond to the “true legal question” under consideration (Interpretation of the Agreement of 25 March 1951 between the WHO and Egypt, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1980, pp. 87-89, paras. 34-36). The Court noted in one case that “the question put to the Court is, on the face of it, at once infelicitously expressed and vague” (Application for Review of Judgement No. 273 of the United Nations Administrative Tribunal, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1982, p. 348, para. 46).
Consequently, the Court has often been required to broaden, interpret and even reformulate the questions put (see the three Opinions cited above; see also Jaworzina, Advisory Opinion, 1923, P.C.I.J., Series B, No. 8; Admissibility of Hearings of Petitioners by the Committee on South West Africa, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1956, p. 25; Certain Expenses of the United Nations (Article 17, paragraph 2, of the Charter), Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1962, pp. 157-162).
In the present instance, the Court will only have to do what it has often done in the past, namely “identify the existing principles and rules, interpret them and apply them . . ., thus offering a reply to the question posed based on law” (Legality of the Threat or Use of Nuclear Weapons, I.C.J. Reports 1996 (I), p. 234, para. 13).
39. In the present instance, if the General Assembly requests the Court to state the “legal consequences” arising from the construction of the wall, the use of these terms necessarily encompasses an assessment of whether that construction is or is not in breach of certain rules and principles of international law. Thus, the Court is first called upon to determine whether such rules and principles have been and are still being breached by the construction of the wall along the planned route.
40. The Court does not consider that what is contended to be the abstract nature of the question posed to it raises an issue of jurisdiction. Even when the matter was raised as an issue of propriety rather than one of jurisdiction, in the case concerning the Legality of the Threat or Use of Nuclear Weapons, the Court took the position that to contend that it should not deal with a question couched in abstract terms is “a mere affirmation devoid of any justification” and that “the Court may give an advisory opinion on any legal question, abstract or otherwise” (I.C.J. Reports 1996 (I), p. 236, para. 15, referring to Conditions of Admission of a State to Membership in the United Nations (Article 4 of the Charter), Advisory Opinion, 1948, I.C.J. Reports 1947-1948, p. 61; Effect of Awards of Compensation Made by the United Nations Administrative Tribunal, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1954, p. 51; and Legal Consequences for States of the Continued Presence of South Africa in Namibia (South West Africa) notwithstanding Security Council Resolution 276 (1970), Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1971, p. 27, para. 40). In any event, the Court considers that the question posed to it in relation to the legal consequences of the construction of the wall is not an abstract one, and moreover that it would be for the Court to determine for whom any such consequences arise.
41. Furthermore, the Court cannot accept the view, which has also been advanced in the present proceedings, that it has no jurisdiction because of the “political” character of the question posed. As is clear from its long-standing jurisprudence on this point, the Court considers that the fact that a legal question also has political aspects,
“as, in the nature of things, is the case with so many questions which arise in international life, does not suffice to deprive it of its character as a ‘legal question’ and to ‘deprive the Court of a competence expressly conferred on it by its Statute’(Application for Review of Judgement No. 158 of the United Nations Administrative Tribunal, Advisory Opinion, I.C.J, Reports 1973, p. 172, para. 14). Whatever its political aspects, the Court cannot refuse to admit the legal character of a question which invites it to discharge an essentially judicial task, namely, an assessment of the legality of the possible conduct of States with regard to the obligations imposed upon them by international law (cf. Conditions of Admission of a State to Membership in the United Nations (Article 4 of the Charter), Advisory Opinion, 1948, I.C.J. Reports 1947-1948, pp. 61-62; Competence of the General Assembly for the Admission of a State to the United Nations, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1950, pp. 6-7; Certain Expenses of the United Nations (Article 17, paragraph 2, of the Charter), Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1962, p. 155).” (Legality of the Threat or Use of Nuclear Weapons, I.C.J. Reports 1996 (I), p. 234, para. 13.)
In its Opinion concerning the Interpretation of the Agreement of 25 March 1951 between the WHO and Egypt, the Court indeed emphasized that, “in situations in which political considerations are prominent it may be particularly necessary for an international organization to obtain an advisory opinion from the Court as to the legal principles applicable with respect to the matter under debate . . .” (I.C.J. Reports 1980, p. 87, para. 33). Moreover, the Court has affirmed in its Opinion on the Legality of the Threat or Use of Nuclear Weapons that “the political nature of the motives which may be said to have inspired the request and the political implications that the opinion given might have are of no relevance in the establishment of its jurisdiction to give such an opinion” (I.C.J. Reports 1996 (I), p. 234, para. 13). The Court is of the view that there is no element in the present proceedings which could lead it to conclude otherwise.
*
42. The Court accordingly has jurisdiction to give the advisory opinion requested by resolution ES-10/14 of the General Assembly.
* *
43. It has been contended in the present proceedings, however, that the Court should decline to exercise its jurisdiction because of the presence of specific aspects of the General Assembly’s request that would render the exercise of the Court’s jurisdiction improper and inconsistent with the Court’s judicial function.
44. The Court has recalled many times in the past that Article 65, paragraph 1, of its Statute, which provides that “The Court may give an advisory opinion . . .” (emphasis added), should be interpreted to mean that the Court has a discretionary power to decline to give an advisory opinion even if the conditions of jurisdiction are met (Legality of the Threat or Use of Nuclear Weapons, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1996 (I), p. 234, para. 14). The Court however is mindful of the fact that its answer to a request for an advisory opinion “represents its participation in the activities of the Organization, and, in principle, should not be refused” (Interpretation of Peace Treaties with Bulgaria, Hungary and Romania, First Phase, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1950, p. 71; see also, for example, Difference Relating to Immunity from Legal Process of a Special Rapporteur of the Commission of Human Rights, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1999 (I), pp. 78-79, para. 29.) Given its responsibilities as the “principal judicial organ of the United Nations” (Article 92 of the Charter), the Court should in principle not decline to give an advisory opinion. In accordance with its consistent jurisprudence, only “compelling reasons” should lead the Court to refuse its opinion (Certain Expenses of the United Nations (Article 17, paragraph 2, of the Charter), Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1962, p. 155; see also, for example, Difference Relating to Immunity from Legal Process of a Special Rapporteur of the Commission of Human Rights, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1999 (I), pp. 78-79, para. 29.)
The present Court has never, in the exercise of this discretionary power, declined to respond to a request for an advisory opinion. Its decision not to give the advisory opinion on the Legality of the Use by a State of Nuclear Weapons in Armed Conflict requested by the World Health Organization was based on the Court’s lack of jurisdiction, and not on considerations of judicial propriety (see I.C.J. Reports 1996 (I), p. 235, para. 14). Only on one occasion did the Court’s predecessor, the Permanent Court of International Justice, take the view that it should not reply to a question put to it (Status of Eastern Carelia, Advisory Opinion, 1923, P.C.I.J., Series B, No. 5), but this was due to
“the very particular circumstances of the case, among which were that the question directly concerned an already existing dispute, one of the States parties to which was neither a party to the Statute of the Permanent Court nor a Member of the League of Nations, objected to the proceedings, and refused to take part in any way” (Legality of the Threat or Use of Nuclear Weapons, I.C.J. Reports 1996 (I), pp. 235-236, para. 14).
45. These considerations do not release the Court from the duty to satisfy itself, each time it is seised of a request for an opinion, as to the propriety of the exercise of its judicial function, by reference to the criterion of “compelling reasons” as cited above. The Court will accordingly examine in detail and in the light of its jurisprudence each of the arguments presented to it in this regard.
*
46. The first such argument is to the effect that the Court should not exercise its jurisdiction in the present case because the request concerns a contentious matter between Israel and Palestine, in respect of which Israel has not consented to the exercise of that jurisdiction. According to this view, the subject-matter of the question posed by the General Assembly “is an integral part of the wider Israeli-Palestinian dispute concerning questions of terrorism, security, borders, settlements, Jerusalem and other related matters”. Israel has emphasized that it has never consented to the settlement of this wider dispute by the Court or by any other means of compulsory adjudication; on the contrary, it contends that the parties repeatedly agreed that these issues are to be settled by negotiation, with the possibility of an agreement that recourse could be had to arbitration. It is accordingly contended that the Court should decline to give the present Opinion, on the basis inter alia of the precedent of the decision of the Permanent Court of International Justice on the Status of Eastern Carelia.
47. The Court observes that the lack of consent to the Court’s contentious jurisdiction by interested States has no bearing on the Court’s jurisdiction to give an advisory opinion. In an Advisory Opinion of 1950, the Court explained that:
“The consent of States, parties to a dispute, is the basis of the Court’s jurisdiction in contentious cases. The situation is different in regard to advisory proceedings even where the Request for an Opinion relates to a legal question actually pending between States. The Court’s reply is only of an advisory character: as such, it has no binding force. It follows that no State, whether a Member of the United Nations or not, can prevent the giving of an Advisory Opinion which the United Nations considers to be desirable in order to obtain enlightenment as to the course of action it should take. The Court’s Opinion is given not to the States, but to the organ which is entitled to request it; the reply of the Court, itself an ‘organ of the United Nations’, represents its participation in the activities of the Organization, and, in principle, should not be refused.” (Interpretation of Peace Treaties with Bulgaria, Hungary and Romania, First Phase, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1950, p. 71; see also Western Sahara, I.C.J. Reports 1975, p. 24, para. 31.)
It followed from this that, in those proceedings, the Court did not refuse to respond to the request for an advisory opinion on the ground that, in the particular circumstances, it lacked jurisdiction. The Court did however examine the opposition of certain interested States to the request by the General Assembly in the context of issues of judicial propriety. Commenting on its 1950 decision, the Court explained in its Advisory Opinion on Western Sahara that it had “Thus . . . recognized that lack of consent might constitute a ground for declining to give the opinion requested if, in the circumstances of a given case, considerations of judicial propriety should oblige the Court to refuse an opinion.” The Court continued:
“In certain circumstances . . . the lack of consent of an interested State may render the giving of an advisory opinion incompatible with the Court’s judicial character. An instance of this would be when the circumstances disclose that to give a reply would have the effect of circumventing the principle that a State is not obliged to allow its disputes to be submitted to judicial settlement without its consent.” (Western Sahara, I.C.J. Reports 1975, p. 25, paras. 32-33.)
In applying that principle to the request concerning Western Sahara, the Court found that a legal controversy did indeed exist, but one which had arisen during the proceedings of the General Assembly and in relation to matters with which the Assembly was dealing. It had not arisen independently in bilateral relations (ibid., p. 25, para. 34).
48. As regards the request for an advisory opinion now before it, the Court acknowledges that Israel and Palestine have expressed radically divergent views on the legal consequences of Israel’s construction of the wall, on which the Court has been asked to pronounce. However, as the Court has itself noted, “Differences of views . . . on legal issues have existed in practically every advisory proceeding” (Legal Consequences for States of the Continued Presence of South Africa in Namibia (South West Africa) notwithstanding Security Council Resolution 276 (1970), Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1971, p. 24, para. 34).
49. Furthermore, the Court does not consider that the subject-matter of the General Assembly’s request can be regarded as only a bilateral matter between Israel and Palestine. Given the powers and responsibilities of the United Nations in questions relating to international peace and security, it is the Court’s view that the construction of the wall must be deemed to be directly of concern to the United Nations. The responsibility of the United Nations in this matter also has its origin in the Mandate and the Partition Resolution concerning Palestine (see paragraphs 70 and 71 below). This responsibility has been described by the General Assembly as “a permanent responsibility towards the question of Palestine until the question is resolved in all its aspects in a satisfactory manner in accordance with international legitimacy” (General Assembly resolution 57/107 of 3 December 2002). Within the institutional framework of the Organization, this responsibility has been manifested by the adoption of many Security Council and General Assembly resolutions, and by the creation of several subsidiary bodies specifically established to assist in the realization of the inalienable rights of the Palestinian people.
50. The object of the request before the Court is to obtain from the Court an opinion which the General Assembly deems of assistance to it for the proper exercise of its functions. The opinion is requested on a question which is of particularly acute concern to the United Nations, and one which is located in a much broader frame of reference than a bilateral dispute. In the circumstances, the Court does not consider that to give an opinion would have the effect of circumventing the principle of consent to judicial settlement, and the Court accordingly cannot, in the exercise of its discretion, decline to give an opinion on that ground.
*
51. The Court now turns to another argument raised in the present proceedings in support of the view that it should decline to exercise its jurisdiction. Some participants have argued that an advisory opinion from the Court on the legality of the wall and the legal consequences of its construction could impede a political, negotiated solution to the Israeli-Palestinian conflict. More particularly, it has been contended that such an opinion could undermine the scheme of the “Roadmap” (see paragraph 22 above), which requires Israel and Palestine to comply with certain obligations in various phases referred to therein. The requested opinion, it has been alleged, could complicate the negotiations envisaged in the “Roadmap”, and the Court should therefore exercise its discretion and decline to reply to the question put.
This is a submission of a kind which the Court has already had to consider several times in the past. For instance, in its Advisory opinion on the Legality of the Threat or Use of Nuclear Weapons, the Court stated:
“It has . . . been submitted that a reply from the Court in this case might adversely affect disarmament negotiations and would, therefore, be contrary to the interest of the United Nations. The Court is aware that, no matter what might be its conclusions in any opinion it might give, they would have relevance for the continuing debate on the matter in the General Assembly and would present an additional element in the negotiations on the matter. Beyond that, the effect of the opinion is a matter of appreciation. The Court has heard contrary positions advanced and there are no evident criteria by which it can prefer one assessment to another.” (I.C.J. Reports 1996 (I), p. 237, para. 17; see also Western Sahara, I.C.J. Reports 1975, p. 37, para. 73.)
52. One participant in the present proceedings has indicated that the Court, if it were to give a response to the request, should in any event do so keeping in mind
“two key aspects of the peace process: the fundamental principle that permanent status issues must be resolved through negotiations; and the need during the interim period for the parties to fulfill their security responsibilities so that the peace process can succeed”.
53. The Court is conscious that the “Roadmap”, which was endorsed by the Security Council in resolution 1515 (2003) (see paragraph 22 above), constitutes a negotiating framework for the resolution of the Israeli-Palestinian conflict. It is not clear, however, what influence the Court’s opinion might have on those negotiations: participants in the present proceedings have expressed differing views in this regard. The Court cannot regard this factor as a compelling reason to decline to exercise its jurisdiction.
54. It was also put to the Court by certain participants that the question of the construction of the wall was only one aspect of the Israeli-Palestinian conflict, which could not be properly addressed in the present proceedings. The Court does not however consider this a reason for it to decline to reply to the question asked. The Court is indeed aware that the question of the wall is part of a greater whole, and it would take this circumstance carefully into account in any opinion it might give. At the same time, the question that the General Assembly has chosen to ask of the Court is confined to the legal consequences of the construction of the wall, and the Court would only examine other issues to the extent that they might be necessary to its consideration of the question put to it.
*
55. Several participants in the proceedings have raised the further argument that the Court should decline to exercise its jurisdiction because it does not have at its disposal the requisite facts and evidence to enable it to reach its conclusions. In particular, Israel has contended, referring to the Advisory Opinion on the Interpretation of Peace Treaties with Bulgaria, Hungary and Romania, that the Court could not give an opinion on issues which raise questions of fact that cannot be elucidated without hearing all parties to the conflict. According to Israel, if the Court decided to give the requested opinion, it would be forced to speculate about essential facts and make assumptions about arguments of law. More specifically, Israel has argued that the Court could not rule on the legal consequences of the construction of the wall without enquiring, first, into the nature and scope of the security threat to which the wall is intended to respond and the effectiveness of that response, and, second, into the impact of the construction for the Palestinians. This task, which would already be difficult in a contentious case, would be further complicated in an advisory proceeding, particularly since Israel alone possesses much of the necessary information and has stated that it chooses not to address the merits. Israel has concluded that the Court, confronted with factual issues impossible to clarify in the present proceedings, should use its discretion and decline to comply with the request for an advisory opinion.
56. The Court observes that the question whether the evidence available to it is sufficient to give an advisory opinion must be decided in each particular instance. In its Opinion concerning the Interpretation of Peace Treaties with Bulgaria, Hungary and Romania (I.C.J. Reports 1950, p. 72) and again in its Opinion on the Western Sahara, the Court made it clear that what is decisive in these circumstances is “whether the Court has before it sufficient information and evidence to enable it to arrive at a judicial conclusion upon any disputed questions of fact the determination of which is necessary for it to give an opinion in conditions compatible with its judicial character” (Western Sahara, I.C.J. Reports 1975, pp. 28-29, para. 46). Thus, for instance, in the proceedings concerning the Status of Eastern Carelia, the Permanent Court of International Justice decided to decline to give an Opinion inter alia because the question put “raised a question of fact which could not be elucidated without hearing both parties” (Interpretation of Peace Treaties with Bulgaria, Hungary and Romania, I.C.J. Reports 1950, p. 72; see Status of Eastern Carelia, P.C.I.J., Series B, No. 5, p. 28). On the other hand, in the Western Sahara Opinion, the Court observed that it had been provided with very extensive documentary evidence of the relevant facts (I.C.J. Reports 1975, p. 29, para. 47).
57. In the present instance, the Court has at its disposal the report of the Secretary-General, as well as a voluminous dossier submitted by him to the Court, comprising not only detailed information on the route of the wall but also on its humanitarian and socio-economic impact on the Palestinian population. The dossier includes several reports based on on-site visits by special rapporteurs and competent organs of the United Nations. The Secretary-General has further submitted to the Court a written statement updating his report, which supplemented the information contained therein. Moreover, numerous other participants have submitted to the Court written statements which contain information relevant to a response to the question put by the General Assembly. The Court notes in particular that Israel’s Written Statement, although limited to issues of jurisdiction and judicial propriety, contained observations on other matters, including Israel’s concerns in terms of security, and was accompanied by corresponding annexes; many other documents issued by the Israeli Government on those matters are in the public domain.
58. The Court finds that it has before it sufficient information and evidence to enable it to give the advisory opinion requested by the General Assembly. Moreover, the circumstance that others may evaluate and interpret these facts in a subjective or political manner can be no argument for a court of law to abdicate its judicial task. There is therefore in the present case no lack of information such as to constitute a compelling reason for the Court to decline to give the requested opinion.
*
59. In their written statements, some participants have also put forward the argument that the Court should decline to give the requested opinion on the legal consequences of the construction of the wall because such opinion would lack any useful purpose. They have argued that the advisory opinions of the Court are to be seen as a means to enable an organ or agency in need of legal clarification for its future action to obtain that clarification. In the present instance, the argument continues, the General Assembly would not need an opinion of the Court because it has already declared the construction of the wall to be illegal and has already determined the legal consequences by demanding that Israel stop and reverse its construction, and further, because the General Assembly has never made it clear how it intended to use the opinion.
60. As is clear from the Court’s jurisprudence, advisory opinions have the purpose of furnishing to the requesting organs the elements of law necessary for them in their action. In its Opinion concerning Reservations to the Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide, the Court observed: “The object of this request for an Opinion is to guide the United Nations in respect of its own action.” (I.C.J. Reports 1951, p. 19.) Likewise, in its Opinion on the Legal Consequences for States of the Continued Presence of South Africa in Namibia (South West Africa) notwithstanding Security Council Resolution 276 (1970), the Court noted: “The request is put forward by a United Nations organ with reference to its own decisions and it seeks legal advice from the Court on the consequences and implications of these decisions.” (I.C.J. Reports 1971, p. 24, para. 32.) The Court found on another occasion that the advisory opinion it was to give would “furnish the General Assembly with elements of a legal character relevant to its further treatment of the decolonization of Western Sahara” (Western Sahara, I.C.J. Reports 1975, p. 37, para. 72).
61. With regard to the argument that the General Assembly has not made it clear what use it would make of an advisory opinion on the wall, the Court would recall, as equally relevant in the present proceedings, what it stated in its Opinion on the Legality of the Threat or Use of Nuclear Weapons:
“Certain States have observed that the General Assembly has not explained to the Court for what precise purposes it seeks the advisory opinion. Nevertheless, it is not for the Court itself to purport to decide whether or not an advisory opinion is needed by the Assembly for the performance of its functions. The General Assembly has the right to decide for itself on the usefulness of an opinion in the light of its own needs.” (I.C.J. Reports 1996 (I), p. 237, para. 16.)
62. It follows that the Court cannot decline to answer the question posed based on the ground that its opinion would lack any useful purpose. The Court cannot substitute its assessment of the usefulness of the opinion requested for that of the organ that seeks such opinion, namely the General Assembly. Furthermore, and in any event, the Court considers that the General Assembly has not yet determined all the possible consequences of its own resolution. The Court’s task would be to determine in a comprehensive manner the legal consequences of the construction of the wall, while the General Assembly and the Security Council may then draw conclusions from the Court’s findings.
*
63. Lastly, the Court will turn to another argument advanced with regard to the propriety of its giving an advisory opinion in the present proceedings. Israel has contended that Palestine, given its responsibility for acts of violence against Israel and its population which the wall is aimed at addressing, cannot seek from the Court a remedy for a situation resulting from its own wrongdoing. In this context, Israel has invoked the maxim nullus commodum capere potest de sua injuria propria, which it considers to be as relevant in advisory proceedings as it is in contentious cases. Therefore, Israel concludes, good faith and the principle of “clean hands” provide a compelling reason that should lead the Court to refuse the General Assembly’s request.
64. The Court does not consider this argument to be pertinent. As was emphasized earlier, it was the General Assembly which requested the advisory opinion, and the opinion is to be given to the General Assembly, and not to a specific State or entity.
* *
65. In the light of the foregoing, the Court concludes not only that it has jurisdiction to give an opinion on the question put to it by the General Assembly (see paragraph 42 above), but also that there is no compelling reason for it to use its discretionary power not to give that opinion.
*
* *
66. The Court will now address the question put to it by the General Assembly in resolution ES-10/14. The Court recalls that the question is as follows:
“What are the legal consequences arising from the construction of the wall being built by Israel, the occupying Power, in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem, as described in the report of the Secretary-General, considering the rules and principles of international law, including the Fourth Geneva Convention of 1949, and relevant Security Council and General Assembly resolutions?”
67. As explained in paragraph 82 below, the “wall” in question is a complex construction, so that that term cannot be understood in a limited physical sense. However, the other terms used, either by Israel (“fence”) or by the Secretary-General (“barrier”), are no more accurate if understood in the physical sense. In this Opinion, the Court has therefore chosen to use the terminology employed by the General Assembly.
The Court notes furthermore that the request of the General Assembly concerns the legal consequences of the wall being built “in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem”. As also explained below (see paragraphs 79-84 below), some parts of the complex are being built, or are planned to be built, on the territory of Israel itself; the Court does not consider that it is called upon to examine the legal consequences arising from the construction of those parts of the wall.
68. The question put by the General Assembly concerns the legal consequences of the construction of the wall in the Occupied Palestinian Territory. However, in order to indicate those consequences to the General Assembly the Court must first determine whether or not the construction of that wall breaches international law (see paragraph 39 above). It will therefore make this determination before dealing with the consequences of the construction.
69. To do so, the Court will first make a brief analysis of the status of the territory concerned, and will then describe the works already constructed or in course of construction in that territory. It will then indicate the applicable law before seeking to establish whether that law has been breached.
* *
70. Palestine was part of the Ottoman Empire. At the end of the First World War, a class “A” Mandate for Palestine was entrusted to Great Britain by the League of Nations, pursuant to paragraph 4 of Article 22 of the Covenant, which provided that:
“Certain communities, formerly belonging to the Turkish Empire have reached a stage of development where their existence as independent nations can be provisionally recognized subject to the rendering of administrative advice and assistance by a Mandatory until such time as they are able to stand alone.”
The Court recalls that in its Advisory Opinion on the International Status of South West Africa, speaking of mandates in general, it observed that “The Mandate was created, in the interest of the inhabitants of the territory, and of humanity in general, as an international institution with an international object a sacred trust of civilization.” (I.C.J. Reports 1950, p. 132.) The Court also held in this regard that “two principles were considered to be of paramount importance: the principle of non-annexation and the principle that the well-being and development of . . . peoples [not yet able to govern themselves] form[ed] ‘a sacred trust of civilization’” (ibid., p. 131).
The territorial boundaries of the Mandate for Palestine were laid down by various instruments, in particular on the eastern border by a British memorandum of 16 September 1922 and an Anglo-Transjordanian Treaty of 20 February 1928.
71. In 1947 the United Kingdom announced its intention to complete evacuation of the mandated territory by 1 August 1948, subsequently advancing that date to 15 May 1948. In the meantime, the General Assembly had on 29 November 1947 adopted resolution 181 (II) on the future government of Palestine, which “Recommends to the United Kingdom . . . and to all other Members of the United Nations the adoption and implementation . . . of the Plan of Partition” of the territory, as set forth in the resolution, between two independent States, one Arab, the other Jewish, as well as the creation of a special international régime for the City of Jerusalem. The Arab population of Palestine and the Arab States rejected this plan, contending that it was unbalanced; on 14 May 1948, Israel proclaimed its independence on the strength of the General Assembly resolution; armed conflict then broke out between Israel and a number of Arab States and the Plan of Partition was not implemented.
72. By resolution 62 (1948) of 16 November 1948, the Security Council decided that “an armistice shall be established in all sectors of Palestine” and called upon the parties directly involved in the conflict to seek agreement to this end. In conformity with this decision, general armistice agreements were concluded in 1949 between Israel and the neighbouring States through mediation by the United Nations. In particular, one such agreement was signed in Rhodes on 3 April 1949 between Israel and Jordan. Articles V and VI of that Agreement fixed the armistice demarcation line between Israeli and Arab forces (often later called the “Green Line” owing to the colour used for it on maps; hereinafter the “Green Line”). Article III, paragraph 2, provided that “No element of the . . . military or para-military forces of either Party . . . shall advance beyond or pass over for any purpose whatsoever the Armistice Demarcation Lines . . .” It was agreed in Article VI, paragraph 8, that these provisions would not be “interpreted as prejudicing, in any sense, an ultimate political settlement between the Parties”. It was also stated that “the Armistice Demarcation Lines defined in articles V and VI of [the] Agreement [were] agreed upon by the Parties without prejudice to future territorial settlements or boundary lines or to claims of either Party relating thereto”. The Demarcation Line was subject to such rectification as might be agreed upon by the parties.
73. In the 1967 armed conflict, Israeli forces occupied all the territories which had constituted Palestine under British Mandate (including those known as the West Bank, lying to the east of the Green Line).
74. On 22 November 1967, the Security Council unanimously adopted resolution 242 (1967), which emphasized the inadmissibility of acquisition of territory by war and called for the “Withdrawal of Israel armed forces from territories occupied in the recent conflict”, and “Termination of all claims or states of belligerency”.
75. From 1967 onwards, Israel took a number of measures in these territories aimed at changing the status of the City of Jerusalem. The Security Council, after recalling on a number of occasions “the principle that acquisition of territory by military conquest is inadmissible”, condemned those measures and, by resolution 298 (1971) of 25 September 1971, confirmed in the clearest possible terms that:
“all legislative and administrative actions taken by Israel to change the status of the City of Jerusalem, including expropriation of land and properties, transfer of populations and legislation aimed at the incorporation of the occupied section, are totally invalid and cannot change that status”.
Later, following the adoption by Israel on 30 July 1980 of the Basic Law making Jerusalem the “complete and united” capital of Israel, the Security Council, by resolution 478 (1980) of 20 August 1980, stated that the enactment of that Law constituted a violation of international law and that “all legislative and administrative measures and actions taken by Israel, the occupying Power, which have altered or purport to alter the character and status of the Holy City of Jerusalem . . . are null and void”. It further decided “not to recognize the ‘basic law’ and such other actions by Israel that, as a result of this law, seek to alter the character and status of Jerusalem”.
76. Subsequently, a peace treaty was signed on 26 October 1994 between Israel and Jordan. That treaty fixed the boundary between the two States “with reference to the boundary definition under the Mandate as is shown in Annex I (a) . . . without prejudice to the status of any territories that came under Israeli military government control in 1967” (Article 3, paragraphs 1 and 2). Annex I provided the corresponding maps and added that, with regard to the “territory that came under Israeli military government control in 1967”, the line indicated “is the administrative boundary” with Jordan.
77. Lastly, a number of agreements have been signed since 1993 between Israel and the Palestine Liberation Organization imposing various obligations on each party. Those agreements inter alia required Israel to transfer to Palestinian authorities certain powers and responsibilities exercised in the Occupied Palestinian Territory by its military authorities and civil administration. Such transfers have taken place, but, as a result of subsequent events, they remained partial and limited.
78. The Court would observe that, under customary international law as reflected (see paragraph 89 below) in Article 42 of the Regulations Respecting the Laws and Customs of War on Land annexed to the Fourth Hague Convention of 18 October 1907 (hereinafter “the Hague Regulations of 1907”), territory is considered occupied when it is actually placed under the authority of the hostile army, and the occupation extends only to the territory where such authority has been established and can be exercised.
The territories situated between the Green Line (see paragraph 72 above) and the former eastern boundary of Palestine under the Mandate were occupied by Israel in 1967 during the armed conflict between Israel and Jordan. Under customary international law, these were therefore occupied territories in which Israel had the status of occupying Power. Subsequent events in these territories, as described in paragraphs 75 to 77 above, have done nothing to alter this situation. All these territories (including East Jerusalem) remain occupied territories and Israel has continued to have the status of occupying Power.
*
79. It is essentially in these territories that Israel has constructed or plans to construct the works described in the report of the Secretary-General. The Court will now describe those works, basing itself on that report. For developments subsequent to the publication of that report, the Court will refer to complementary information contained in the Written Statement of the United Nations, which was intended by the Secretary-General to supplement his report (hereinafter “Written Statement of the Secretary-General”).
80. The report of the Secretary-General states that “The Government of Israel has since 1996 considered plans to halt infiltration into Israel from the central and northern West Bank . . .” (Para. 4.) According to that report, a plan of this type was approved for the first time by the Israeli Cabinet in July 2001. Then, on 14 April 2002, the Cabinet adopted a decision for the construction of works, forming what Israel describes as a “security fence”, 80 kilometres in length, in three areas of the West Bank.
The project was taken a stage further when, on 23 June 2002, the Israeli Cabinet approved the first phase of the construction of a “continuous fence” in the West Bank (including East Jerusalem). On 14 August 2002, it adopted the line of that “fence” for the work in Phase A, with a view to the construction of a complex 123 kilometres long in the northern West Bank, running from the Salem checkpoint (north of Jenin) to the settlement at Elkana. Phase B of the work was approved in December 2002. It entailed a stretch of some 40 kilometres running east from the Salem checkpoint towards Beth Shean along the northern part of the Green Line as far as the Jordan Valley. Furthermore, on 1 October 2003, the Israeli Cabinet approved a full route, which, according to the report of the Secretary-General, “will form one continuous line stretching 720 kilometres along the West Bank”. A map showing completed and planned sections was posted on the Israeli Ministry of Defence website on 23 October 2003. According to the particulars provided on that map, a continuous section (Phase C) encompassing a number of large settlements will link the north-western end of the “security fence” built around Jerusalem with the southern point of Phase A construction at Elkana. According to the same map, the “security fence” will run for 115 kilometres from the Har Gilo settlement near Jerusalem to the Carmel settlement south-east of Hebron (Phase D). According to Ministry of Defence documents, work in this sector is due for completion in 2005. Lastly, there are references in the case file to Israel’s planned construction of a “security fence” following the Jordan Valley along the mountain range to the west.
81. According to the Written Statement of the Secretary-General, the first part of these works (Phase A), which ultimately extends for a distance of 150 kilometres, was declared completed on 31 July 2003. It is reported that approximately 56,000 Palestinians would be encompassed in enclaves. During this phase, two sections totalling 19.5 kilometres were built around Jerusalem. In November 2003 construction of a new section was begun along the Green Line to the west of the Nazlat Issa-Baqa al-Sharqiya enclave, which in January 2004 was close to completion at the time when the Secretary-General submitted his Written Statement.
According to the Written Statement of the Secretary-General, the works carried out under Phase B were still in progress in January 2004. Thus an initial section of this stretch, which runs near or on the Green Line to the village of al-Mutilla, was almost complete in January 2004. Two additional sections diverge at this point. Construction started in early January 2004 on one section that runs due east as far as the Jordanian border. Construction of the second section, which is planned to run from the Green Line to the village of Taysir, has barely begun. The United Nations has, however, been informed that this second section might not be built.
The Written Statement of the Secretary-General further states that Phase C of the work, which runs from the terminus of Phase A, near the Elkana settlement, to the village of Nu’man, south-east of Jerusalem, began in December 2003. This section is divided into three stages. In Stage C1, between inter alia the villages of Rantis and Budrus, approximately 4 kilometres out of a planned total of 40 kilometres have been constructed. Stage C2, which will surround the so-called “Ariel Salient” by cutting 22 kilometres into the West Bank, will incorporate 52,000 Israeli settlers. Stage C3 is to involve the construction of two “depth barriers”; one of these is to run north-south, roughly parallel with the section of Stage C1 currently under construction between Rantis and Budrus, whilst the other runs east-west along a ridge said to be part of the route of Highway 45, a motorway under construction. If construction of the two barriers were completed, two enclaves would be formed, encompassing 72,000 Palestinians in 24 communities.
Further construction also started in late November 2003 along the south-eastern part of the municipal boundary of Jerusalem, following a route that, according to the Written Statement of the Secretary-General, cuts off the suburban village of El-Ezariya from Jerusalem and splits the neighbouring Abu Dis in two.
As at 25 January 2004, according to the Written Statement of the Secretary-General, some 190 kilometres of construction had been completed, covering Phase A and the greater part of Phase B. Further construction in Phase C had begun in certain areas of the central West Bank and in Jerusalem. Phase D, planned for the southern part of the West Bank, had not yet begun.
The Israeli Government has explained that the routes and timetable as described above are subject to modification. In February 2004, for example, an 8-kilometre section near the town of Baqa al-Sharqiya was demolished, and the planned length of the wall appears to have been slightly reduced.
82. According to the description in the report and the Written Statement of the Secretary-General, the works planned or completed have resulted or will result in a complex consisting essentially of:
(1) a fence with electronic sensors;
(2) a ditch (up to 4 metres deep);
(3) a two-lane asphalt patrol road;
(4) a trace road (a strip of sand smoothed to detect footprints) running parallel to the fence;
(5) a stack of six coils of barbed wire marking the perimeter of the complex.
The complex has a width of 50 to 70 metres, increasing to as much as 100 metres in some places. “Depth barriers” may be added to these works.
The approximately 180 kilometres of the complex completed or under construction as of the time when the Secretary-General submitted his report included some 8.5 kilometres of concrete wall. These are generally found where Palestinian population centres are close to or abut Israel (such as near Qalqiliya and Tulkarm or in parts of Jerusalem).
83. According to the report of the Secretary-General, in its northernmost part, the wall as completed or under construction barely deviates from the Green Line. It nevertheless lies within occupied territories for most of its course. The works deviate more than 7.5 kilometres from the Green Line in certain places to encompass settlements, while encircling Palestinian population areas. A stretch of 1 to 2 kilometres west of Tulkarm appears to run on the Israeli side of the Green Line. Elsewhere, on the other hand, the planned route would deviate eastward by up to 22 kilometres. In the case of Jerusalem, the existing works and the planned route lie well beyond the Green Line and even in some cases beyond the eastern municipal boundary of Jerusalem as fixed by Israel.
84. On the basis of that route, approximately 975 square kilometres (or 16.6 per cent of the West Bank) would, according to the report of the Secretary-General, lie between the Green Line and the wall. This area is stated to be home to 237,000 Palestinians. If the full wall were completed as planned, another 160,000 Palestinians would live in almost completely encircled communities, described as enclaves in the report. As a result of the planned route, nearly 320,000 Israeli settlers (of whom 178,000 in East Jerusalem) would be living in the area between the Green Line and the wall.
85. Lastly, it should be noted that the construction of the wall has been accompanied by the creation of a new administrative régime. Thus in October 2003 the Israeli Defence Forces issued Orders establishing the part of the West Bank lying between the Green Line and the wall as a “Closed Area”. Residents of this area may no longer remain in it, nor may non-residents enter it, unless holding a permit or identity card issued by the Israeli authorities. According to the report of the Secretary-General, most residents have received permits for a limited period. Israeli citizens, Israeli permanent residents and those eligible to immigrate to Israel in accordance with the Law of Return may remain in, or move freely to, from and within the Closed Area without a permit. Access to and exit from the Closed Area can only be made through access gates, which are opened infrequently and for short periods.
* *
86. The Court will now determine the rules and principles of international law which are relevant in assessing the legality of the measures taken by Israel. Such rules and principles can be found in the United Nations Charter and certain other treaties, in customary international law and in the relevant resolutions adopted pursuant to the Charter by the General Assembly and the Security Council. However, doubts have been expressed by Israel as to the applicability in the Occupied Palestinian Territory of certain rules of international humanitarian law and human rights instruments. The Court will now consider these various questions.
87. The Court first recalls that, pursuant to Article 2, paragraph 4, of the United Nations Charter:
“All Members shall refrain in their international relations from the threat or use of force against the territorial integrity or political independence of any State, or in any other manner inconsistent with the Purposes of the United Nations.”
On 24 October 1970, the General Assembly adopted resolution 2625 (XXV), entitled “Declaration on Principles of International Law concerning Friendly Relations and Co-operation among States” (hereinafter “resolution 2625 (XXV)”), in which it emphasized that “No territorial acquisition resulting from the threat or use of force shall be recognized as legal.” As the Court stated in its Judgment in the case concerning Military and Paramilitary Activities in and against Nicaragua (Nicaragua v. United States of America), the principles as to the use of force incorporated in the Charter reflect customary international law (see I.C.J. Reports 1986, pp. 98-101, paras. 187-190); the same is true of its corollary entailing the illegality of territorial acquisition resulting from the threat or use of force.
88. The Court also notes that the principle of self-determination of peoples has been enshrined in the United Nations Charter and reaffirmed by the General Assembly in resolution 2625 (XXV) cited above, pursuant to which “Every State has the duty to refrain from any forcible action which deprives peoples referred to [in that resolution] . . . of their right to self-determination.” Article 1 common to the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights and the International Covenant on Civil and Political Rights reaffirms the right of all peoples to self-determination, and lays upon the States parties the obligation to promote the realization of that right and to respect it, in conformity with the provisions of the United Nations Charter.
The Court would recall that in 1971 it emphasized that current developments in “international law in regard to non-self-governing territories, as enshrined in the Charter of the United Nations, made the principle of self-determination applicable to all [such territories]”. The Court went on to state that “These developments leave little doubt that the ultimate objective of the sacred trust” referred to in Article 22, paragraph 1, of the Covenant of the League of Nations “was the self-determination . . . of the peoples concerned” (Legal Consequences for States of the Continued Presence of South Africa in Namibia (South West Africa) notwithstanding Security Council Resolution 276 (1970), Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1971, p. 31, paras. 52-53). The Court has referred to this principle on a number of occasions in its jurisprudence (ibid.; see also Western Sahara, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1975, p. 68, para. 162). The Court indeed made it clear that the right of peoples to self-determination is today a right erga omnes (see East Timor (Portugal v. Australia), Judgment, I.C.J. Reports 1995, p. 102, para. 29).
89. As regards international humanitarian law, the Court would first note that Israel is not a party to the Fourth Hague Convention of 1907, to which the Hague Regulations are annexed. The Court observes that, in the words of the Convention, those Regulations were prepared “to revise the general laws and customs of war” existing at that time. Since then, however, the International Military Tribunal of Nuremberg has found that the “rules laid down in the Convention were recognised by all civilised nations, and were regarded as being declaratory of the laws and customs of war” (Judgment of the International Military Tribunal of Nuremberg, 30 September and 1 October 1946, p. 65). The Court itself reached the same conclusion when examining the rights and duties of belligerents in their conduct of military operations (Legality of the Threat or Use of Nuclear Weapons, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1996 (I), p. 256, para. 75). The Court considers that the provisions of the Hague Regulations have become part of customary law, as is in fact recognized by all the participants in the proceedings before the Court.
The Court also observes that, pursuant to Article 154 of the Fourth Geneva Convention, that Convention is supplementary to Sections II and III of the Hague Regulations. Section III of those Regulations, which concerns “Military authority over the territory of the hostile State”, is particularly pertinent in the present case.
90. Secondly, with regard to the Fourth Geneva Convention, differing views have been expressed by the participants in these proceedings. Israel, contrary to the great majority of the other participants, disputes the applicability de jure of the Convention to the Occupied Palestinian Territory. In particular, in paragraph 3 of Annex I to the report of the Secretary-General, entitled “Summary Legal Position of the Government of Israel”, it is stated that Israel does not agree that the Fourth Geneva Convention “is applicable to the occupied Palestinian Territory”, citing “the lack of recognition of the territory as sovereign prior to its annexation by Jordan and Egypt” and inferring that it is “not a territory of a High Contracting Party as required by the Convention”.
91. The Court would recall that the Fourth Geneva Convention was ratified by Israel on 6 July 1951 and that Israel is a party to that Convention. Jordan has also been a party thereto since 29 May 1951. Neither of the two States has made any reservation that would be pertinent to the present proceedings.
Furthermore, Palestine gave a unilateral undertaking, by declaration of 7 June 1982, to apply the Fourth Geneva Convention. Switzerland, as depositary State, considered that unilateral undertaking valid. It concluded, however, that it “[was] not as a depositary in a position to decide whether” “the request [dated 14 June 1989] from the Palestine Liberation Movement in the name of the ‘State of Palestine’ to accede” inter alia to the Fourth Geneva Convention “can be considered as an instrument of accession”.
92. Moreover, for the purpose of determining the scope of application of the Fourth Geneva Convention, it should be recalled that under common Article 2 of the four Conventions of 12 August 1949:
“In addition to the provisions which shall be implemented in peacetime, the present Convention shall apply to all cases of declared war or of any other armed conflict which may arise between two or more of the High Contracting Parties, even if the state of war is not recognized by one of them.
The Convention shall also apply to all cases of partial or total occupation of the territory of a High Contracting Party, even if the said occupation meets with no armed resistance.
Although one of the Powers in conflict may not be a party to the present Convention, the Powers who are parties thereto shall remain bound by it in their mutual relations. They shall furthermore be bound by the Convention in relation to the said Power, if the latter accepts and applies the provisions thereof.”
93. After the occupation of the West Bank in 1967, the Israeli authorities issued an order No. 3 stating in its Article 35 that:
“the Military Court . . . must apply the provisions of the Geneva Convention dated 12 August 1949 relative to the Protection of Civilian Persons in Time of War with respect to judicial procedures. In case of conflict between this Order and the said Convention, the Convention shall prevail.”
Subsequently, the Israeli authorities have indicated on a number of occasions that in fact they generally apply the humanitarian provisions of the Fourth Geneva Convention within the occupied territories. However, according to Israel’s position as briefly recalled in paragraph 90 above, that Convention is not applicable de jure within those territories because, under Article 2, paragraph 2, it applies only in the case of occupation of territories falling under the sovereignty of a High Contracting Party involved in an armed conflict. Israel explains that Jordan was admittedly a party to the Fourth Geneva Convention in 1967, and that an armed conflict broke out at that time between Israel and Jordan, but it goes on to observe that the territories occupied by Israel subsequent to that conflict had not previously fallen under Jordanian sovereignty. It infers from this that that Convention is not applicable de jure in those territories. According however to the great majority of other participants in the proceedings, the Fourth Geneva Convention is applicable to those territories pursuant to Article 2, paragraph 1, whether or not Jordan had any rights in respect thereof prior to 1967.
94. The Court would recall that, according to customary international law as expressed in Article 31 of the Vienna Convention on the Law of Treaties of 23 May 1969, a treaty must be interpreted in good faith in accordance with the ordinary meaning to be given to its terms in their context and in the light of its object and purpose. Article 32 provides that:
“Recourse may be had to supplementary means of interpretation, including the preparatory work of the treaty and the circumstances of its conclusion, in order to confirm the meaning resulting from the application of article 31, or to determine the meaning when the interpretation according to article 31 . . . leaves the meaning ambiguous or obscure; or . . . leads to a result which is manifestly obscure or unreasonable.” (See Oil Platforms (Islamic Republic of Iran v. United States of America), Preliminary Objections, I.C.J. Reports 1996 (II), p. 812, para. 23; see, similarly, Kasikili/Sedudu Island (Botswana/Namibia), I.C.J. Reports 1999 (II), p. 1059, para. 18, and Sovereignty over Pulau Ligitan and Pulau Sipadan (Indonesia/Malaysia), Judgment, I.C.J. Reports 2002, p. 645, para. 37.)
95. The Court notes that, according to the first paragraph of Article 2 of the Fourth Geneva Convention, that Convention is applicable when two conditions are fulfilled: that there exists an armed conflict (whether or not a state of war has been recognized); and that the conflict has arisen between two contracting parties. If those two conditions are satisfied, the Convention applies, in particular, in any territory occupied in the course of the conflict by one of the contracting parties.
The object of the second paragraph of Article 2 is not to restrict the scope of application of the Convention, as defined by the first paragraph, by excluding therefrom territories not falling under the sovereignty of one of the contracting parties. It is directed simply to making it clear that, even if occupation effected during the conflict met no armed resistance, the Convention is still applicable.
This interpretation reflects the intention of the drafters of the Fourth Geneva Convention to protect civilians who find themselves, in whatever way, in the hands of the occupying Power. Whilst the drafters of the Hague Regulations of 1907 were as much concerned with protecting the rights of a State whose territory is occupied, as with protecting the inhabitants of that territory, the drafters of the Fourth Geneva Convention sought to guarantee the protection of civilians in time of war, regardless of the status of the occupied territories, as is shown by Article 47 of the Convention.
That interpretation is confirmed by the Convention’s travaux préparatoires. The Conference of Government Experts convened by the International Committee of the Red Cross (hereinafter, “ICRC”) in the aftermath of the Second World War for the purpose of preparing the new Geneva Conventions recommended that these conventions be applicable to any armed conflict “whether [it] is or is not recognized as a state of war by the parties” and “in cases of occupation of territories in the absence of any state of war” (Report on the Work of the Conference of Government Experts for the Study of the Conventions for the Protection of War Victims, Geneva, 14-26 April 1947, p. 8). The drafters of the second paragraph of Article 2 thus had no intention, when they inserted that paragraph into the Convention, of restricting the latter’s scope of application. They were merely seeking to provide for cases of occupation without combat, such as the occupation of Bohemia and Moravia by Germany in 1939.
96. The Court would moreover note that the States parties to the Fourth Geneva Convention approved that interpretation at their Conference on 15 July 1999. They issued a statement in which they “reaffirmed the applicability of the Fourth Geneva Convention to the Occupied Palestinian Territory, including East Jerusalem”. Subsequently, on 5 December 2001, the High Contracting Parties, referring in particular to Article 1 of the Fourth Geneva Convention of 1949, once again reaffirmed the “applicability of the Fourth Geneva Convention to the Occupied Palestinian Territory, including East Jerusalem”. They further reminded the Contracting Parties participating in the Conference, the parties to the conflict, and the State of Israel as occupying Power, of their respective obligations.
97. Moreover, the Court would observe that the ICRC, whose special position with respect to execution of the Fourth Geneva Convention must be “recognized and respected at all times” by the parties pursuant to Article 142 of the Convention, has also expressed its opinion on the interpretation to be given to the Convention. In a declaration of 5 December 2001, it recalled that “the ICRC has always affirmed the de jure applicability of the Fourth Geneva Convention to the territories occupied since 1967 by the State of Israel, including East Jerusalem”.
98. The Court notes that the General Assembly has, in many of its resolutions, taken a position to the same effect. Thus on 10 December 2001 and 9 December 2003, in resolutions 56/60 and 58/97, it reaffirmed “that the Geneva Convention relative to the Protection of Civilian Persons in Time of War, of 12 August 1949, is applicable to the Occupied Palestinian Territory, including East Jerusalem, and other Arab territories occupied by Israel since 1967”.
99. The Security Council, for its part, had already on 14 June 1967 taken the view in resolution 237 (1967) that “all the obligations of the Geneva Convention relative to the Treatment of Prisoners of War . . . should be complied with by the parties involved in the conflict”. Subsequently, on 15 September 1969, the Security Council, in resolution 271 (1969), called upon “Israel scrupulously to observe the provisions of the Geneva Conventions and international law governing military occupation”.
Ten years later, the Security Council examined “the policy and practices of Israel in establishing settlements in the Palestinian and other Arab territories occupied since 1967”. In resolution 446 (1979) of 22 March 1979, the Security Council considered that those settlements had “no legal validity” and affirmed “once more that the Geneva Convention relative to the Protection of Civilian Persons in Time of War, of 12 August 1949, is applicable to the Arab territories occupied by Israel since 1967, including Jerusalem”. It called “once more upon Israel, as the occupying Power, to abide scrupulously” by that Convention.
On 20 December 1990, the Security Council, in resolution 681 (1990), urged “the Government of Israel to accept the de jure applicability of the Fourth Geneva Convention . . . to all the territories occupied by Israel since 1967 and to abide scrupulously by the provisions of the Convention”. It further called upon “the high contracting parties to the said Fourth Geneva Convention to ensure respect by Israel, the occupying Power, for its obligations under the Convention in accordance with article 1 thereof”.
Lastly, in resolutions 799 (1992) of 18 December 1992 and 904 (1994) of 18 March 1994, the Security Council reaffirmed its position concerning the applicability of the Fourth Geneva Convention in the occupied territories.
100. The Court would note finally that the Supreme Court of Israel, in a judgment dated 30 May 2004, also found that:
“The military operations of the [Israeli Defence Forces] in Rafah, to the extent they affect civilians, are governed by Hague Convention IV Respecting the Laws and Customs of War on Land 1907 . . . and the Geneva Convention Relative to the Protection of Civilian Persons in Time of War 1949.”
101. In view of the foregoing, the Court considers that the Fourth Geneva Convention is applicable in any occupied territory in the event of an armed conflict arising between two or more High Contracting Parties. Israel and Jordan were parties to that Convention when the 1967 armed conflict broke out. The Court accordingly finds that that Convention is applicable in the Palestinian territories which before the conflict lay to the east of the Green Line and which, during that conflict, were occupied by Israel, there being no need for any enquiry into the precise prior status of those territories.
*
102. The participants in the proceedings before the Court also disagree whether the international human rights conventions to which Israel is party apply within the Occupied Palestinian Territory. Annex I to the report of the Secretary-General states:
“4. Israel denies that the International Covenant on Civil and Political Rights and the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights, both of which it has signed, are applicable to the occupied Palestinian territory. It asserts that humanitarian law is the protection granted in a conflict situation such as the one in the West Bank and Gaza Strip, whereas human rights treaties were intended for the protection of citizens from their own Government in times of peace.”
Of the other participants in the proceedings, those who addressed this issue contend that, on the contrary, both Covenants are applicable within the Occupied Palestinian Territory.
103. On 3 October 1991 Israel ratified both the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights of 19 December 1966 and the International Covenant on Civil and Political Rights of the same date, as well as the United Nations Convention on the Rights of the Child of 20 November 1989. It is a party to these three instruments.
104. In order to determine whether these texts are applicable in the Occupied Palestinian Territory, the Court will first address the issue of the relationship between international humanitarian law and human rights law and then that of the applicability of human rights instruments outside national territory.
105. In its Advisory Opinion of 8 July 1996 on the Legality of the Threat or Use of Nuclear Weapons, the Court had occasion to address the first of these issues in relation to the International Covenant on Civil and Political Rights. In those proceedings certain States had argued that “the Covenant was directed to the protection of human rights in peacetime, but that questions relating to unlawful loss of life in hostilities were governed by the law applicable in armed conflict” (I.C.J. Reports 1996 (I), p. 239, para. 24).
The Court rejected this argument, stating that:
“the protection of the International Covenant of Civil and Political Rights does not cease in times of war, except by operation of Article 4 of the Covenant whereby certain provisions may be derogated from in a time of national emergency. Respect for the right to life is not, however, such a provision. In principle, the right not arbitrarily to be deprived of one’s life applies also in hostilities. The test of what is an arbitrary deprivation of life, however, then falls to be determined by the applicable lex specialis, namely, the law applicable in armed conflict which is designed to regulate the conduct of hostilities.” (Ibid., p. 240, para. 25.)
106. More generally, the Court considers that the protection offered by human rights conventions does not cease in case of armed conflict, save through the effect of provisions for derogation of the kind to be found in Article 4 of the International Covenant on Civil and Political Rights. As regards the relationship between international humanitarian law and human rights law, there are thus three possible situations: some rights may be exclusively matters of international humanitarian law; others may be exclusively matters of human rights law; yet others may be matters of both these branches of international law. In order to answer the question put to it, the Court will have to take into consideration both these branches of international law, namely human rights law and, as lex specialis, international humanitarian law.
107. It remains to be determined whether the two international Covenants and the Convention on the Rights of the Child are applicable only on the territories of the States parties thereto or whether they are also applicable outside those territories and, if so, in what circumstances.
108. The scope of application of the International Covenant on Civil and Political Rights is defined by Article 2, paragraph 1, thereof, which provides:
“Each State Party to the present Covenant undertakes to respect and to ensure to all individuals within its territory and subject to its jurisdiction the rights recognized in the present Covenant, without distinction of any kind, such as race, colour, sex, language, religion, political or other opinion, national or social origin, property, birth or other status.”
This provision can be interpreted as covering only individuals who are both present within a State’s territory and subject to that State’s jurisdiction. It can also be construed as covering both individuals present within a State’s territory and those outside that territory but subject to that State’s jurisdiction. The Court will thus seek to determine the meaning to be given to this text.
109. The Court would observe that, while the jurisdiction of States is primarily territorial, it may sometimes be exercised outside the national territory. Considering the object and purpose of the International Covenant on Civil and Political Rights, it would seem natural that, even when such is the case, States parties to the Covenant should be bound to comply with its provisions.
The constant practice of the Human Rights Committee is consistent with this. Thus, the Committee has found the Covenant applicable where the State exercises its jurisdiction on foreign territory. It has ruled on the legality of acts by Uruguay in cases of arrests carried out by Uruguayan agents in Brazil or Argentina (case No. 52/79, López Burgos v. Uruguay; case No. 56/79, Lilian Celiberti de Casariego v. Uruguay). It decided to the same effect in the case of the confiscation of a passport by a Uruguayan consulate in Germany (case No. 106/81, Montero v. Uruguay).
The travaux préparatoires of the Covenant confirm the Committee’s interpretation of Article 2 of that instrument. These show that, in adopting the wording chosen, the drafters of the Covenant did not intend to allow States to escape from their obligations when they exercise jurisdiction outside their national territory. They only intended to prevent persons residing abroad from asserting, vis-à-vis their State of origin, rights that do not fall within the competence of that State, but of that of the State of residence (see the discussion of the preliminary draft in the Commission on Human Rights, E/CN.4/SR.194, para. 46; and United Nations, Official Records of the General Assembly, Tenth Session, Annexes, A/2929, Part II, Chap. V, para. 4 (1955)).
110. The Court takes note in this connection of the position taken by Israel, in relation to the applicability of the Covenant, in its communications to the Human Rights Committee, and of the view of the Committee.
In 1998, Israel stated that, when preparing its report to the Committee, it had had to face the question “whether individuals resident in the occupied territories were indeed subject to Israel’s jurisdiction” for purposes of the application of the Covenant (CCPR/C/SR.1675, para. 21). Israel took the position that “the Covenant and similar instruments did not apply directly to the current situation in the occupied territories” (ibid., para. 27).
The Committee, in its concluding observations after examination of the report, expressed concern at Israel’s attitude and pointed “to the long-standing presence of Israel in [the occupied] territories, Israel’s ambiguous attitude towards their future status, as well as the exercise of effective jurisdiction by Israeli security forces therein” (CCPR/C/79/Add.93, para. 10). In 2003 in face of Israel’s consistent position, to the effect that “the Covenant does not apply beyond its own territory, notably in the West Bank and Gaza . . .”, the Committee reached the following conclusion:
“in the current circumstances, the provisions of the Covenant apply to the benefit of the population of the Occupied Territories, for all conduct by the State party’s authorities or agents in those territories that affect the enjoyment of rights enshrined in the Covenant and fall within the ambit of State responsibility of Israel under the principles of public international law” (CCPR/CO/78/ISR, para. 11).
111. In conclusion, the Court considers that the International Covenant on Civil and Political Rights is applicable in respect of acts done by a State in the exercise of its jurisdiction outside its own territory.
112. The International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights contains no provision on its scope of application. This may be explicable by the fact that this Covenant guarantees rights which are essentially territorial. However, it is not to be excluded that it applies both to territories over which a State party has sovereignty and to those over which that State exercises territorial jurisdiction. Thus Article 14 makes provision for transitional measures in the case of any State which “at the time of becoming a Party, has not been able to secure in its metropolitan territory or other territories under its jurisdiction compulsory primary education, free of charge”.
It is not without relevance to recall in this regard the position taken by Israel in its reports to the Committee on Economic, Social and Cultural Rights. In its initial report to the Committee of 4 December 1998, Israel provided “statistics indicating the enjoyment of the rights enshrined in the Covenant by Israeli settlers in the occupied Territories”. The Committee noted that, according to Israel, “the Palestinian population within the same jurisdictional areas were excluded from both the report and the protection of the Covenant” (E/C.12/1/Add. 27, para. 8). The Committee expressed its concern in this regard, to which Israel replied in a further report of 19 October 2001 that it has “consistently maintained that the Covenant does not apply to areas that are not subject to its sovereign territory and jurisdiction” (a formula inspired by the language of the International Covenant on Civil and Political Rights). This position, continued Israel, is “based on the well-established distinction between human rights and humanitarian law under international law”. It added: “the Committee’s mandate cannot relate to events in the West Bank and the Gaza Strip, inasmuch as they are part and parcel of the context of armed conflict as distinct from a relationship of human rights” (E/1990/6/Add. 32, para. 5). In view of these observations, the Committee reiterated its concern about Israel’s position and reaffirmed “its view that the State party’s obligations under the Covenant apply to all territories and populations under its effective control” (E/C.12/1/Add.90, paras. 15 and 31).
For the reasons explained in paragraph 106 above, the Court cannot accept Israel’s view. It would also observe that the territories occupied by Israel have for over 37 years been subject to its territorial jurisdiction as the occupying Power. In the exercise of the powers available to it on this basis, Israel is bound by the provisions of the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights. Furthermore, it is under an obligation not to raise any obstacle to the exercise of such rights in those fields where competence has been transferred to Palestinian authorities.
113. As regards the Convention on the Rights of the Child of 20 November 1989, that instrument contains an Article 2 according to which “States Parties shall respect and ensure the rights set forth in the . . . Convention to each child within their jurisdiction . . .”. That Convention is therefore applicable within the Occupied Palestinian Territory.
* *
114. Having determined the rules and principles of international law relevant to reply to the question posed by the General Assembly, and having ruled in particular on the applicability within the Occupied Palestinian Territory of international humanitarian law and human rights law, the Court will now seek to ascertain whether the construction of the wall has violated those rules and principles.
*
115. In this regard, Annex II to the report of the Secretary-General, entitled “Summary Legal Position of the Palestine Liberation Organization”, states that “The construction of the Barrier is an attempt to annex the territory contrary to international law” and that “The de facto annexation of land interferes with the territorial sovereignty and consequently with the right of the Palestinians to self-determination.” This view was echoed in certain of the written statements submitted to the Court and in the views expressed at the hearings. Inter alia, it was contended that: “The wall severs the territorial sphere over which the Palestinian people are entitled to exercise their right of self-determination and constitutes a violation of the legal principle prohibiting the acquisition of territory by the use of force.” In this connection, it was in particular emphasized that “The route of the wall is designed to change the demographic composition of the Occupied Palestinian Territory, including East Jerusalem, by reinforcing the Israeli settlements” illegally established on the Occupied Palestinian Territory. It was further contended that the wall aimed at “reducing and parcelling out the territorial sphere over which the Palestinian people are entitled to exercise their right of self-determination”.
116. For its part, Israel has argued that the wall’s sole purpose is to enable it effectively to combat terrorist attacks launched from the West Bank. Furthermore, Israel has repeatedly stated that the Barrier is a temporary measure (see report of the Secretary-General, para. 29). It did so inter alia through its Permanent Representative to the United Nations at the Security Council meeting of 14 October 2003, emphasizing that “[the fence] does not annex territories to the State of Israel”, and that Israel is “ready and able, at tremendous cost, to adjust or dismantle a fence if so required as part of a political settlement” (S/PV.4841, p. 10). Israel’s Permanent Representative restated this view before the General Assembly on 20 October and 8 December 2003. On this latter occasion, he added: “As soon as the terror ends, the fence will no longer be necessary. The fence is not a border and has no political significance. It does not change the legal status of the territory in any way.” (A/ES-10/PV.23, p. 6.)
117. The Court would recall that both the General Assembly and the Security Council have referred, with regard to Palestine, to the customary rule of “the inadmissibility of the acquisition of territory by war” (see paragraphs 74 and 87 above). Thus in resolution 242 (1967) of 22 November 1967, the Security Council, after recalling this rule, affirmed that:
“the fulfilment of Charter principles requires the establishment of a just and lasting peace in the Middle East which should include the application of both the following principles:
(i) Withdrawal of Israel armed forces from territories occupied in the recent conflict;
(ii) Termination of all claims or states of belligerency and respect for and acknowledgement of the sovereignty, territorial integrity and political independence of every State in the area and their right to live in peace within secure and recognized boundaries free from threats or acts of force”.
It is on this same basis that the Council has several times condemned the measures taken by Israel to change the status of Jerusalem (see paragraph 75 above).
118. As regards the principle of the right of peoples to self-determination, the Court observes that the existence of a “Palestinian people” is no longer in issue. Such existence has moreover been recognized by Israel in the exchange of letters of 9 September 1993 between Mr. Yasser Arafat, President of the Palestine Liberation Organization (PLO) and Mr. Yitzhak Rabin, Israeli Prime Minister. In that correspondence, the President of the PLO recognized “the right of the State of Israel to exist in peace and security” and made various other commitments. In reply, the Israeli Prime Minister informed him that, in the light of those commitments, “the Government of Israel has decided to recognize the PLO as the representative of the Palestinian people”. The Israeli-Palestinian Interim Agreement on the West Bank and the Gaza Strip of 28 September 1995 also refers a number of times to the Palestinian people and its “legitimate rights” (Preamble, paras. 4, 7, 8; Article II, para. 2; Article III, paras. 1 and 3; Article XXII, para. 2). The Court considers that those rights include the right to self-determination, as the General Assembly has moreover recognized on a number of occasions (see, for example, resolution 58/163 of 22 December 2003).
119. The Court notes that the route of the wall as fixed by the Israeli Government includes within the “Closed Area” (see paragraph 85 above) some 80 per cent of the settlers living in the Occupied Palestinian Territory. Moreover, it is apparent from an examination of the map mentioned in paragraph 80 above that the wall’s sinuous route has been traced in such a way as to include within that area the great majority of the Israeli settlements in the occupied Palestinian Territory (including East Jerusalem).
120. As regards these settlements, the Court notes that Article 49, paragraph 6, of the Fourth Geneva Convention provides: “The Occupying Power shall not deport or transfer parts of its own civilian population into the territory it occupies.” That provision prohibits not only deportations or forced transfers of population such as those carried out during the Second World War, but also any measures taken by an occupying Power in order to organize or encourage transfers of parts of its own population into the occupied territory.
In this respect, the information provided to the Court shows that, since 1977, Israel has conducted a policy and developed practices involving the establishment of settlements in the Occupied Palestinian Territory, contrary to the terms of Article 49, paragraph 6, just cited.
The Security Council has thus taken the view that such policy and practices “have no legal validity”. It has also called upon “Israel, as the occupying Power, to abide scrupulously” by the Fourth Geneva Convention and:
“to rescind its previous measures and to desist from taking any action which would result in changing the legal status and geographical nature and materially affecting the demographic composition of the Arab territories occupied since 1967, including Jerusalem and, in particular, not to transfer parts of its own civilian population into the occupied Arab territories” (resolution 446 (1979) of 22 March 1979).
The Council reaffirmed its position in resolutions 452 (1979) of 20 July 1979 and 465 (1980) of 1 March 1980. Indeed, in the latter case it described “Israel’s policy and practices of settling parts of its population and new immigrants in [the occupied] territories” as a “flagrant violation” of the Fourth Geneva Convention.
The Court concludes that the Israeli settlements in the Occupied Palestinian Territory (including East Jerusalem) have been established in breach of international law.
121. Whilst the Court notes the assurance given by Israel that the construction of the wall does not amount to annexation and that the wall is of a temporary nature (see paragraph 116 above), it nevertheless cannot remain indifferent to certain fears expressed to it that the route of the wall will prejudge the future frontier between Israel and Palestine, and the fear that Israel may integrate the settlements and their means of access. The Court considers that the construction of the wall and its associated régime create a “fait accompli” on the ground that could well become permanent, in which case, and notwithstanding the formal characterization of the wall by Israel, it would be tantamount to de facto annexation.
122. The Court recalls moreover that, according to the report of the Secretary-General, the planned route would incorporate in the area between the Green Line and the wall more than 16 per cent of the territory of the West Bank. Around 80 per cent of the settlers living in the Occupied Palestinian Territory, that is 320,000 individuals, would reside in that area, as well as 237,000 Palestinians. Moreover, as a result of the construction of the wall, around 160,000 other Palestinians would reside in almost completely encircled communities (see paragraphs 84, 85 and 119 above).
In other terms, the route chosen for the wall gives expression in loco to the illegal measures taken by Israel with regard to Jerusalem and the settlements, as deplored by the Security Council (see paragraphs 75 and 120 above). There is also a risk of further alterations to the demographic composition of the Occupied Palestinian Territory resulting from the construction of the wall inasmuch as it is contributing, as will be further explained in paragraph 133 below, to the departure of Palestinian populations from certain areas. That construction, along with measures taken previously, thus severely impedes the exercise by the Palestinian people of its right to self-determination, and is therefore a breach of Israel’s obligation to respect that right.
*
123. The construction of the wall also raises a number of issues in relation to the relevant provisions of international humanitarian law and of human rights instruments.
124. With regard to the Hague Regulations of 1907, the Court would recall that these deal, in Section II, with hostilities and in particular with “means of injuring the enemy, sieges, and bombardments”. Section III deals with military authority in occupied territories. Only Section III is currently applicable in the West Bank and Article 23 (g) of the Regulations, in Section II, is thus not pertinent.
Section III of the Hague Regulations includes Articles 43, 46 and 52, which are applicable in the Occupied Palestinian Territory. Article 43 imposes a duty on the occupant to “take all measures within his power to restore, and, as far as possible, to insure public order and life, respecting the laws in force in the country”. Article 46 adds that private property must be “respected” and that it cannot “be confiscated”. Lastly, Article 52 authorizes, within certain limits, requisitions in kind and services for the needs of the army of occupation.
125. A distinction is also made in the Fourth Geneva Convention between provisions applying during military operations leading to occupation and those that remain applicable throughout the entire period of occupation. It thus states in Article 6:
“The present Convention shall apply from the outset of any conflict or occupation mentioned in Article 2.
In the territory of Parties to the conflict, the application of the present Convention shall cease on the general close of military operations.
In the case of occupied territory, the application of the present Convention shall cease one year after the general close of military operations; however, the Occupying Power shall be bound, for the duration of the occupation, to the extent that such Power exercises the functions of government in such territory, by the provisions of the following Articles of the present Convention: 1 to 12, 27, 29 to 34, 47, 49, 51, 52, 53, 59, 61 to 77, 143.
Protected persons whose release, repatriation or re-establishment may take place after such dates shall meanwhile continue to benefit by the present Convention.”
Since the military operations leading to the occupation of the West Bank in 1967 ended a long time ago, only those Articles of the Fourth Geneva Convention referred to in Article 6, paragraph 3, remain applicable in that occupied territory.
126. These provisions include Articles 47, 49, 52, 53 and 59 of the Fourth Geneva Convention.
According to Article 47:
“Protected persons who are in occupied territory shall not be deprived, in any case or in any manner whatsoever, of the benefits of the present Convention by any change introduced, as the result of the occupation of a territory, into the institutions or government of the said territory, nor by any agreement concluded between the authorities of the occupied territories and the Occupying Power, nor by any annexation by the latter of the whole or part of the occupied territory.”
Article 49 reads as follows:
“Individual or mass forcible transfers, as well as deportations of protected persons from occupied territory to the territory of the Occupying Power or to that of any other country, occupied or not, are prohibited, regardless of their motive.
Nevertheless, the Occupying Power may undertake total or partial evacuation of a given area if the security of the population or imperative military reasons so demand. Such evacuations may not involve the displacement of protected persons outside the bounds of the occupied territory except when for material reasons it is impossible to avoid such displacement. Persons thus evacuated shall be transferred back to their homes as soon as hostilities in the area in question have ceased.
The Occupying Power undertaking such transfers or evacuations shall ensure, to the greatest practicable extent, that proper accommodation is provided to receive the protected persons, that the removals are effected in satisfactory conditions of hygiene, health, safety and nutrition, and that members of the same family are not separated.
The Protecting Power shall be informed of any transfers and evacuations as soon as they have taken place.
The Occupying Power shall not detain protected persons in an area particularly exposed to the dangers of war unless the security of the population or imperative military reasons so demand.
The Occupying Power shall not deport or transfer parts of its own civilian population into the territory it occupies.”
According to Article 52:
“No contract, agreement or regulation shall impair the right of any worker, whether voluntary or not and wherever he may be, to apply to the representatives of the Protecting Power in order to request the said Power’s intervention.
All measures aiming at creating unemployment or at restricting the opportunities offered to workers in an occupied territory, in order to induce them to work for the Occupying Power, are prohibited.”
Article 53 provides that:
“Any destruction by the Occupying Power of real or personal property belonging individually or collectively to private persons, or to the State, or to other public authorities, or to social or cooperative organizations, is prohibited, except where such destruction is rendered absolutely necessary by military operations.”
Lastly, according to Article 59:
“If the whole or part of the population of an occupied territory is inadequately supplied, the Occupying Power shall agree to relief schemes on behalf of the said population, and shall facilitate them by all the means at its disposal.
Such schemes, which may be undertaken either by States or by impartial humanitarian organizations such as the International Committee of the Red Cross, shall consist, in particular, of the provision of consignments of foodstuffs, medical supplies and clothing.
All Contracting Parties shall permit the free passage of these consignments and shall guarantee their protection.
A Power granting free passage to consignments on their way to territory occupied by an adverse Party to the conflict shall, however, have the right to search the consignments, to regulate their passage according to prescribed times and routes, and to be reasonably satisfied through the Protecting Power that these consignments are to be used for the relief of the needy population and are not to be used for the benefit of the Occupying Power.”
127. The International Covenant on Civil and Political Rights also contains several relevant provisions. Before further examining these, the Court will observe that Article 4 of the Covenant allows for derogation to be made, under various conditions, to certain provisions of that instrument. Israel made use of its right of derogation under this Article by addressing the following communication to the Secretary-General of the United Nations on 3 October 1991:
“Since its establishment, the State of Israel has been the victim of continuous threats and attacks on its very existence as well as on the life and property of its citizens.
These have taken the form of threats of war, of actual armed attacks, and campaigns of terrorism resulting in the murder of and injury to human beings.
In view of the above, the State of Emergency which was proclaimed in May 1948 has remained in force ever since. This situation constitutes a public emergency within the meaning of article 4 (1) of the Covenant.
The Government of Israel has therefore found it necessary, in accordance with the said article 4, to take measures to the extent strictly required by the exigencies of the situation, for the defence of the State and for the protection of life and property, including the exercise of powers of arrest and detention.
In so far as any of these measures are inconsistent with article 9 of the Covenant, Israel thereby derogates from its obligations under that provision.”
The Court notes that the derogation so notified concerns only Article 9 of the International Covenant on Civil and Political Rights, which deals with the right to liberty and security of person and lays down the rules applicable in cases of arrest or detention. The other Articles of the Covenant therefore remain applicable not only on Israeli territory, but also on the Occupied Palestinian Territory.
128. Among these mention must be made of Article 17, paragraph 1 of which reads as follows: “No one shall be subjected to arbitrary or unlawful interference with his privacy, family, home or correspondence, nor to unlawful attacks on his honour and reputation.”
Mention must also be made of Article 12, paragraph 1, which provides: “Everyone lawfully within the territory of a State shall, within that territory, have the right to liberty of movement and freedom to choose his residence.”
129. In addition to the general guarantees of freedom of movement under Article 12 of the International Covenant on Civil and Political Rights, account must also be taken of specific guarantees of access to the Christian, Jewish and Islamic Holy Places. The status of the Christian Holy Places in the Ottoman Empire dates far back in time, the latest provisions relating thereto having been incorporated into Article 62 of the Treaty of Berlin of 13 July 1878. The Mandate for Palestine given to the British Government on 24 July 1922 included an Article 13, under which:
“All responsibility in connection with the Holy Places and religious buildings or sites in Palestine, including that of preserving existing rights and of securing free access to the Holy Places, religious buildings and sites and the free exercise of worship, while ensuring the requirements of public order and decorum, is assumed by the Mandatory . . .”
Article 13 further stated: “nothing in this mandate shall be construed as conferring . . . authority to interfere with the fabric or the management of purely Moslem sacred shrines, the immunities of which are guaranteed”.
In the aftermath of the Second World War, the General Assembly, in adopting resolution 181 (II) on the future government of Palestine, devoted an entire chapter of the Plan of Partition to the Holy Places, religious buildings and sites. Article 2 of this Chapter provided, in so far as the Holy Places were concerned:
“the liberty of access, visit and transit shall be guaranteed, in conformity with existing rights, to all residents and citizens [of the Arab State, of the Jewish State] and of the City of Jerusalem, as well as to aliens, without distinction as to nationality, subject to requirements of national security, public order and decorum”.
Subsequently, in the aftermath of the armed conflict of 1948, the 1949 General Armistice Agreement between Jordan and Israel provided in Article VIII for the establishment of a special committee for “the formulation of agreed plans and arrangements for such matters as either Party may submit to it” for the purpose of enlarging the scope of the Agreement and of effecting improvement in its application. Such matters, on which an agreement of principle had already been concluded, included “free access to the Holy Places”.
This commitment concerned mainly the Holy Places located to the east of the Green Line. However, some Holy Places were located west of that Line. This was the case of the Room of the Last Supper and the Tomb of David, on Mount Zion. In signing the General Armistice Agreement, Israel thus undertook, as did Jordan, to guarantee freedom of access to the Holy Places. The Court considers that this undertaking by Israel has remained valid for the Holy Places which came under its control in 1967. This undertaking has further been confirmed by Article 9, paragraph 1, of the 1994 Peace Treaty between Israel and Jordan, by virtue of which, in more general terms, “Each party will provide freedom of access to places of religious and historical significance.”
130. As regards the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights, that instrument includes a number of relevant provisions, namely: the right to work (Articles 6 and 7); protection and assistance accorded to the family and to children and young persons (Article 10); the right to an adequate standard of living, including adequate food, clothing and housing, and the right “to be free from hunger” (Art. 11); the right to health (Art. 12); the right to education (Arts. 13 and 14).
131. Lastly, the United Nations Convention on the Rights of the Child of 20 November 1989 includes similar provisions in Articles 16, 24, 27 and 28.
*
132. From the information submitted to the Court, particularly the report of the Secretary-General, it appears that the construction of the wall has led to the destruction or requisition of properties under conditions which contravene the requirements of Articles 46 and 52 of the Hague Regulations of 1907 and of Article 53 of the Fourth Geneva Convention.
133. That construction, the establishment of a closed area between the Green Line and the wall itself and the creation of enclaves have moreover imposed substantial restrictions on the freedom of movement of the inhabitants of the Occupied Palestinian Territory (with the exception of Israeli citizens and those assimilated thereto). Such restrictions are most marked in urban areas, such as the Qalqiliya enclave or the City of Jerusalem and its suburbs. They are aggravated by the fact that the access gates are few in number in certain sectors and opening hours appear to be restricted and unpredictably applied. For example, according to the Special Rapporteur of the Commission on Human Rights on the situation of human rights in the Palestinian territories occupied by Israel since 1967, “Qalqiliya, a city with a population of 40,000, is completely surrounded by the Wall and residents can only enter and leave through a single military checkpoint open from 7 a.m. to 7 p.m.” (Report of the Special Rapporteur of the Commission on Human Rights, John Dugard, on the situation of human rights in the Palestinian territories occupied by Israel since 1967, submitted in accordance with Commission resolution 1993/2 A and entitled “Question of the Violation of Human Rights in the Occupied Arab Territories, including Palestine”, E/CN.4/2004/6, 8 September 2003, para. 9.)
There have also been serious repercussions for agricultural production, as is attested by a number of sources. According to the Special Committee to Investigate Israeli Practices Affecting the Human Rights of the Palestinian People and Other Arabs of the Occupied Territories
“an estimated 100,000 dunums [approximately 10,000 hectares] of the West Bank’s most fertile agricultural land, confiscated by the Israeli Occupation Forces, have been destroyed during the first phase of the wall construction, which involves the disappearance of vast amounts of property, notably private agricultural land and olive trees, wells, citrus grows and hothouses upon which tens of thousands of Palestinians rely for their survival” (Report of the Special Committee to Investigate Israeli Practices Affecting the Human Rights of the Palestinian People and Other Arabs of the Occupied Territories, A/58/311, 22 August 2003, para. 26).
Further, the Special Rapporteur on the situation of human rights in the Palestinian territories occupied by Israel since 1967 states that “Much of the Palestinian land on the Israeli side of the Wall consists of fertile agricultural land and some of the most important water wells in the region” and adds that “Many fruit and olive trees had been destroyed in the course of building the barrier.” (E/CN.4/2004/6, 8 September 2003, para. 9.) The Special Rapporteur on the Right to Food of the United Nations Commission on Human Rights states that construction of the wall “cuts off Palestinians from their agricultural lands, wells and means of subsistence” (Report by the Special Rapporteur of the United Nations Commission on Human Rights, Jean Ziegler, “The Right to Food”, Addendum, Mission to the Occupied Palestinian Territories, E/CN.4/2004/10/Add.2, 31 October 2003, para. 49). In a recent survey conducted by the World Food Programme, it is stated that the situation has aggravated food insecurity in the region, which reportedly numbers 25,000 new beneficiaries of food aid (report of the Secretary-General, para. 25).
It has further led to increasing difficulties for the population concerned regarding access to health services, educational establishments and primary sources of water. This is also attested by a number of different information sources. Thus the report of the Secretary-General states generally that “According to the Palestinian Central Bureau of Statistics, so far the Barrier has separated 30 localities from health services, 22 from schools, 8 from primary water sources and 3 from electricity networks.” (Report of the Secretary-General, para. 23.) The Special Rapporteur of the United Nations Commission on Human Rights on the situation of human rights in the Palestinian territories occupied by Israel since 1967 states that “Palestinians between the Wall and Green Line will effectively be cut off from their land and workplaces, schools, health clinics and other social services.” (E/CN.4/2004/6, 8 September 2003, para. 9.) In relation specifically to water resources, the Special Rapporteur on the Right to Food of the United Nations Commission on Human Rights observes that “By constructing the fence Israel will also effectively annex most of the western aquifer system (which provides 51 per cent of the West Bank’s water resources).” (E/CN.4/2004/10/Add.2, 31 October 2003, para. 51.) Similarly, in regard to access to health services, it has been stated that, as a result of the enclosure of Qalqiliya, a United Nations hospital in that town has recorded a 40 per cent decrease in its caseload (report of the Secretary-General, para. 24).
At Qalqiliya, according to reports furnished to the United Nations, some 600 shops or businesses have shut down, and 6,000 to 8,000 people have already left the region (E/CN.4/2004/6, 8 September 2003, para. 10; E/CN.4/2004/10/Add.2, 31 October 2003, para. 51). The Special Rapporteur on the Right to Food of the United Nations Commission on Human Rights has also observed that “With the fence/wall cutting communities off from their land and water without other means of subsistence, many of the Palestinians living in these areas will be forced to leave.” (E/CN.4/2004/10/Add.2, 31 October 2003, para. 51.) In this respect also the construction of the wall would effectively deprive a significant number of Palestinians of the “freedom to choose [their] residence”. In addition, however, in the view of the Court, since a significant number of Palestinians have already been compelled by the construction of the wall and its associated régime to depart from certain areas, a process that will continue as more of the wall is built, that construction, coupled with the establishment of the Israeli settlements mentioned in paragraph 120 above, is tending to alter the demographic composition of the Occupied Palestinian Territory.
134. To sum up, the Court is of the opinion that the construction of the wall and its associated régime impede the liberty of movement of the inhabitants of the Occupied Palestinian Territory (with the exception of Israeli citizens and those assimilated thereto) as guaranteed under Article 12, paragraph 1, of the International Covenant on Civil and Political Rights. They also impede the exercise by the persons concerned of the right to work, to health, to education and to an adequate standard of living as proclaimed in the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights and in the United Nations Convention on the Rights of the Child. Lastly, the construction of the wall and its associated régime, by contributing to the demographic changes referred to in paragraphs 122 and 133 above, contravene Article 49, paragraph 6, of the Fourth Geneva Convention and the Security Council resolutions cited in paragraph 120 above.
135. The Court would observe, however, that the applicable international humanitarian law contains provisions enabling account to be taken of military exigencies in certain circumstances.
Neither Article 46 of the Hague Regulations of 1907 nor Article 47 of the Fourth Geneva Convention contain any qualifying provision of this type. With regard to forcible transfers of population and deportations, which are prohibited under Article 49, paragraph 1, of the Convention, paragraph 2 of that Article provides for an exception in those cases in which “the security of the population or imperative military reasons so demand”. This exception however does not apply to paragraph 6 of that Article, which prohibits the occupying Power from deporting or transferring parts of its own civilian population into the territories it occupies. As to Article 53 concerning the destruction of personal property, it provides for an exception “where such destruction is rendered absolutely necessary by military operations”.
The Court considers that the military exigencies contemplated by these texts may be invoked in occupied territories even after the general close of the military operations that led to their occupation. However, on the material before it, the Court is not convinced that the destructions carried out contrary to the prohibition in Article 53 of the Fourth Geneva Convention were rendered absolutely necessary by military operations.
136. The Court would further observe that some human rights conventions, and in particular the International Covenant on Civil and Political Rights, contain provisions which States parties may invoke in order to derogate, under various conditions, from certain of their conventional obligations. In this respect, the Court would however recall that the communication notified by Israel to the Secretary-General of the United Nations under Article 4 of the International Covenant on Civil and Political Rights concerns only Article 9 of the Covenant, relating to the right to freedom and security of person (see paragraph 127 above); Israel is accordingly bound to respect all the other provisions of that instrument.
The Court would note, moreover, that certain provisions of human rights conventions contain clauses qualifying the rights covered by those provisions. There is no clause of this kind in Article 17 of the International Covenant on Civil and Political Rights. On the other hand, Article 12, paragraph 3, of that instrument provides that restrictions on liberty of movement as guaranteed under that Article “shall not be subject to any restrictions except those which are provided by law, are necessary to protect national security, public order (ordre public), public health or morals or the rights and freedoms of others, and are consistent with the other rights recognized in the present Covenant”. As for the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights, Article 4 thereof contains a general provision as follows:
“The States Parties to the present Covenant recognize that, in the enjoyment of those rights provided by the State in conformity with the present Covenant, the State may subject such rights only to such limitations as are determined by law only in so far as this may be compatible with the nature of these rights and solely for the purpose of promoting the general welfare in a democratic society.”
The Court would observe that the restrictions provided for under Article 12, paragraph 3, of the International Covenant on Civil and Political Rights are, by the very terms of that provision, exceptions to the right of freedom of movement contained in paragraph 1. In addition, it is not sufficient that such restrictions be directed to the ends authorized; they must also be necessary for the attainment of those ends. As the Human Rights Committee put it, they “must conform to the principle of proportionality” and “must be the least intrusive instrument amongst those which might achieve the desired result” (CCPR/C/21/Rev.1/Add.9, General Comment No. 27, para. 14). On the basis of the information available to it, the Court finds that these conditions are not met in the present instance.
The Court would further observe that the restrictions on the enjoyment by the Palestinians living in the territory occupied by Israel of their economic, social and cultural rights, resulting from Israel’s construction of the wall, fail to meet a condition laid down by Article 4 of the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights, that is to say that their implementation must be “solely for the purpose of promoting the general welfare in a democratic society”.
137. To sum up, the Court, from the material available to it, is not convinced that the specific course Israel has chosen for the wall was necessary to attain its security objectives. The wall, along the route chosen, and its associated régime gravely infringe a number of rights of Palestinians residing in the territory occupied by Israel, and the infringements resulting from that route cannot be justified by military exigencies or by the requirements of national security or public order. The construction of such a wall accordingly constitutes breaches by Israel of various of its obligations under the applicable international humanitarian law and human rights instruments.
*
138. The Court has thus concluded that the construction of the wall constitutes action not in conformity with various international legal obligations incumbent upon Israel. However, Annex I to the report of the Secretary-General states that, according to Israel: “the construction of the Barrier is consistent with Article 51 of the Charter of the United Nations, its inherent right to self-defence and Security Council resolutions 1368 (2001) and 1373 (2001)”. More specifically, Israel’s Permanent Representative to the United Nations asserted in the General Assembly on 20 October 2003 that “the fence is a measure wholly consistent with the right of States to self-defence enshrined in Article 51 of the Charter”; the Security Council resolutions referred to, he continued, “have clearly recognized the right of States to use force in self-defence against terrorist attacks”, and therefore surely recognize the right to use non-forcible measures to that end (A/ES-10/PV.21, p. 6).
139. Under the terms of Article 51 of the Charter of the United Nations:
“Nothing in the present Charter shall impair the inherent right of individual or collective self-defence if an armed attack occurs against a Member of the United Nations, until the Security Council has taken measures necessary to maintain international peace and security.”
Article 51 of the Charter thus recognizes the existence of an inherent right of self-defence in the case of armed attack by one State against another State. However, Israel does not claim that the attacks against it are imputable to a foreign State.
The Court also notes that Israel exercises control in the Occupied Palestinian Territory and that, as Israel itself states, the threat which it regards as justifying the construction of the wall originates within, and not outside, that territory. The situation is thus different from that contemplated by Security Council resolutions 1368 (2001) and 1373 (2001), and therefore Israel could not in any event invoke those resolutions in support of its claim to be exercising a right of self-defence.
Consequently, the Court concludes that Article 51 of the Charter has no relevance in this case.
140. The Court has, however, considered whether Israel could rely on a state of necessity which would preclude the wrongfulness of the construction of the wall. In this regard the Court is bound to note that some of the conventions at issue in the present instance include qualifying clauses of the rights guaranteed or provisions for derogation (see paragraphs 135 and 136 above). Since those treaties already address considerations of this kind within their own provisions, it might be asked whether a state of necessity as recognized in customary international law could be invoked with regard to those treaties as a ground for precluding the wrongfulness of the measures or decisions being challenged. However, the Court will not need to consider that question. As the Court observed in the case concerning the Gabčíkovo-Nagymaros Project (Hungary/Slovakia), “the state of necessity is a ground recognized by customary international law” that “can only be accepted on an exceptional basis”; it “can only be invoked under certain strictly defined conditions which must be cumulatively satisfied; and the State concerned is not the sole judge of whether those conditions have been met” (I.C.J. Reports 1997, p. 40, para. 51). One of those conditions was stated by the Court in terms used by the International Law Commission, in a text which in its present form requires that the act being challenged be “the only way for the State to safeguard an essential interest against a grave and imminent peril” (Article 25 of the International Law Commission’s Articles on Responsibility of States for Internationally Wrongful Acts; see also former Article 33 of the Draft Articles on the International Responsibility of States, with slightly different wording in the English text). In the light of the material before it, the Court is not convinced that the construction of the wall along the route chosen was the only means to safeguard the interests of Israel against the peril which it has invoked as justification for that construction.
141. The fact remains that Israel has to face numerous indiscriminate and deadly acts of violence against its civilian population. It has the right, and indeed the duty, to respond in order to protect the life of its citizens. The measures taken are bound nonetheless to remain in conformity with applicable international law.
142. In conclusion, the Court considers that Israel cannot rely on a right of self-defence or on a state of necessity in order to preclude the wrongfulness of the construction of the wall resulting from the considerations mentioned in paragraphs 122 and 137 above. The Court accordingly finds that the construction of the wall, and its associated régime, are contrary to international law.
*
* *
143. The Court having concluded that, by the construction of the wall in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem, and by adopting its associated régime, Israel has violated various international obligations incumbent upon it (see paragraphs 114-137 above), it must now, in order to reply to the question posed by the General Assembly, examine the consequences of those violations.
* *
144. In their written and oral observations, many participants in the proceedings before the Court contended that Israel’s action in illegally constructing this wall has legal consequences not only for Israel itself, but also for other States and for the United Nations; in its Written Statement, Israel, for its part, presented no arguments regarding the possible legal consequences of the construction of the wall.
145. As regards the legal consequences for Israel, it was contended that Israel has, first, a legal obligation to bring the illegal situation to an end by ceasing forthwith the construction of the wall in the Occupied Palestinian Territory, and to give appropriate assurances and guarantees of non-repetition.
It was argued that, secondly, Israel is under a legal obligation to make reparation for the damage arising from its unlawful conduct. It was submitted that such reparation should first of all take the form of restitution, namely demolition of those portions of the wall constructed in the Occupied Palestinian Territory and annulment of the legal acts associated with its construction and the restoration of property requisitioned or expropriated for that purpose; reparation should also include appropriate compensation for individuals whose homes or agricultural holdings have been destroyed.
It was further contended that Israel is under a continuing duty to comply with all of the international obligations violated by it as a result of the construction of the wall in the Occupied Palestinian Territory and of the associated régime. It was also argued that, under the terms of the Fourth Geneva Convention, Israel is under an obligation to search for and bring before its courts persons alleged to have committed, or to have ordered to be committed, grave breaches of international humanitarian law flowing from the planning, construction and use of the wall.
146. As regards the legal consequences for States other than Israel, it was contended before the Court that all States are under an obligation not to recognize the illegal situation arising from the construction of the wall, not to render aid or assistance in maintaining that situation and to co-operate with a view to putting an end to the alleged violations and to ensuring that reparation will be made therefor.
Certain participants in the proceedings further contended that the States parties to the Fourth Geneva Convention are obliged to take measures to ensure compliance with the Convention and that, inasmuch as the construction and maintenance of the wall in the Occupied Palestinian Territory constitutes grave breaches of that Convention, the States parties to that Convention are under an obligation to prosecute or extradite the authors of such breaches. It was further observed that “the United Nations Security Council should consider flagrant and systematic violation of international law norm[s] and principles by Israel, particularly . . . international humanitarian law, and take all necessary measures to put an end [to] these violations”, and that the Security Council and the General Assembly must take due account of the advisory opinion to be given by the Court.
* *
147. Since the Court has concluded that the construction of the wall in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem, and its associated régime, are contrary to various of Israel’s international obligations, it follows that the responsibility of that State is engaged under international law.
148. The Court will now examine the legal consequences resulting from the violations of international law by Israel by distinguishing between, on the one hand, those arising for Israel and, on the other, those arising for other States and, where appropriate, for the United Nations. The Court will begin by examining the legal consequences of those violations for Israel.
*
149. The Court notes that Israel is first obliged to comply with the international obligations it has breached by the construction of the wall in the Occupied Palestinian Territory (see paragraphs 114-137 above). Consequently, Israel is bound to comply with its obligation to respect the right of the Palestinian people to self-determination and its obligations under international humanitarian law and international human rights law. Furthermore, it must ensure freedom of access to the Holy Places that came under its control following the 1967 War (see paragraph 129 above).
150. The Court observes that Israel also has an obligation to put an end to the violation of its international obligations flowing from the construction of the wall in the Occupied Palestinian Territory. The obligation of a State responsible for an internationally wrongful act to put an end to that act is well established in general international law, and the Court has on a number of occasions confirmed the existence of that obligation (Military and Paramilitary Activities in and against Nicaragua (Nicaragua v. United States of America), Merits, Judgment, I.C.J. Reports 1986, p. 149; United States Diplomatic and Consular Staff in Tehran, Judgment, I.C.J. Reports 1980, p. 44, para. 95; Haya de la Torre, Judgment, I.C.J. Reports 1951, p. 82).
151. Israel accordingly has the obligation to cease forthwith the works of construction of the wall being built by it in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem. Moreover, in view of the Court’s finding (see paragraph 143 above) that Israel’s violations of its international obligations stem from the construction of the wall and from its associated régime, cessation of those violations entails in practice the dismantling forthwith of those parts of that structure situated within the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem. All legislative and regulatory acts adopted with a view to its construction, and to the establishment of its associated régime, must forthwith be repealed or rendered ineffective, except in so far as such acts, by providing for compensation or other forms of reparation for the Palestinian population, may continue to be relevant for compliance by Israel with the obligations referred to in paragraph 153 below.
152. Moreover, given that the construction of the wall in the Occupied Palestinian Territory has, inter alia, entailed the requisition and destruction of homes, businesses and agricultural holdings, the Court finds further that Israel has the obligation to make reparation for the damage caused to all the natural or legal persons concerned. The Court would recall that the essential forms of reparation in customary law were laid down by the Permanent Court of International Justice in the following terms:
“The essential principle contained in the actual notion of an illegal act a principle which seems to be established by international practice and in particular by the decisions of arbitral tribunals is that reparation must, as far as possible, wipe out all the consequences of the illegal act and reestablish the situation which would, in all probability, have existed if that act had not been committed. Restitution in kind, or, if this is not possible, payment of a sum corresponding to the value which a restitution in kind would bear; the award, if need be, of damages for loss sustained which would not be covered by restitution in kind or payment in place of it such are the principles which should serve to determine the amount of compensation due for an act contrary to international law.” (Factory at Chorzów, Merits, Judgment No. 13, 1928, P.C.I.J., Series A, No. 17, p. 47.)
153. Israel is accordingly under an obligation to return the land, orchards, olive groves and other immovable property seized from any natural or legal person for purposes of construction of the wall in the Occupied Palestinian Territory. In the event that such restitution should prove to be materially impossible, Israel has an obligation to compensate the persons in question for the damage suffered. The Court considers that Israel also has an obligation to compensate, in accordance with the applicable rules of international law, all natural or legal persons having suffered any form of material damage as a result of the wall’s construction.
*
154. The Court will now consider the legal consequences of the internationally wrongful acts flowing from Israel’s construction of the wall as regards other States.
155. The Court would observe that the obligations violated by Israel include certain obligations erga omnes. As the Court indicated in the Barcelona Traction case, such obligations are by their very nature “the concern of all States” and, “In view of the importance of the rights involved, all States can be held to have a legal interest in their protection.” (Barcelona Traction, Light and Power Company, Limited, Second Phase, Judgment, I.C.J. Reports 1970, p. 32, para. 33.) The obligations erga omnes violated by Israel are the obligation to respect the right of the Palestinian people to self-determination, and certain of its obligations under international humanitarian law.
156. As regards the first of these, the Court has already observed (paragraph 88 above) that in the East Timor case, it described as “irreproachable” the assertion that “the right of peoples to self-determination, as it evolved from the Charter and from United Nations practice, has an erga omnes character” (I.C.J. Reports 1995, p. 102, para. 29). The Court would also recall that under the terms of General Assembly resolution 2625 (XXV), already mentioned above (see paragraph 88),
“Every State has the duty to promote, through joint and separate action, realization of the principle of equal rights and self-determination of peoples, in accordance with the provisions of the Charter, and to render assistance to the United Nations in carrying out the responsibilities entrusted to it by the Charter regarding the implementation of the principle . . .”
157. With regard to international humanitarian law, the Court recalls that in its Advisory Opinion on the Legality of the Threat or Use of Nuclear Weapons, it stated that “a great many rules of humanitarian law applicable in armed conflict are so fundamental to the respect of the human person and ‘elementary considerations of humanity’ . . .”, that they are “to be observed by all States whether or not they have ratified the conventions that contain them, because they constitute intransgressible principles of international customary law” (I.C.J. Reports 1996 (I), p. 257, para. 79). In the Court’s view, these rules incorporate obligations which are essentially of an erga omnes character.
158. The Court would also emphasize that Article 1 of the Fourth Geneva Convention, a provision common to the four Geneva Conventions, provides that “The High Contracting Parties undertake to respect and to ensure respect for the present Convention in all circumstances.” It follows from that provision that every State party to that Convention, whether or not it is a party to a specific conflict, is under an obligation to ensure that the requirements of the instruments in question are complied with.
159. Given the character and the importance of the rights and obligations involved, the Court is of the view that all States are under an obligation not to recognize the illegal situation resulting from the construction of the wall in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem. They are also under an obligation not to render aid or assistance in maintaining the situation created by such construction. It is also for all States, while respecting the United Nations Charter and international law, to see to it that any impediment, resulting from the construction of the wall, to the exercise by the Palestinian people of its right to self-determination is brought to an end. In addition, all the States parties to the Geneva Convention relative to the Protection of Civilian Persons in Time of War of 12 August 1949 are under an obligation, while respecting the United Nations Charter and international law, to ensure compliance by Israel with international humanitarian law as embodied in that Convention.
160. Finally, the Court is of the view that the United Nations, and especially the General Assembly and the Security Council, should consider what further action is required to bring to an end the illegal situation resulting from the construction of the wall and the associated régime, taking due account of the present Advisory Opinion.
*
* *
161. The Court, being concerned to lend its support to the purposes and principles laid down in the United Nations Charter, in particular the maintenance of international peace and security and the peaceful settlement of disputes, would emphasize the urgent necessity for the United Nations as a whole to redouble its efforts to bring the Israeli-Palestinian conflict, which continues to pose a threat to international peace and security, to a speedy conclusion, thereby establishing a just and lasting peace in the region.
162. The Court has reached the conclusion that the construction of the wall by Israel in the Occupied Palestinian Territory is contrary to international law and has stated the legal consequences that are to be drawn from that illegality. The Court considers itself bound to add that this construction must be placed in a more general context. Since 1947, the year when General Assembly resolution 181 (II) was adopted and the Mandate for Palestine was terminated, there has been a succession of armed conflicts, acts of indiscriminate violence and repressive measures on the former mandated territory. The Court would emphasize that both Israel and Palestine are under an obligation scrupulously to observe the rules of international humanitarian law, one of the paramount purposes of which is to protect civilian life. Illegal actions and unilateral decisions have been taken on all sides, whereas, in the Court’s view, this tragic situation can be brought to an end only through implementation in good faith of all relevant Security Council resolutions, in particular resolutions 242 (1967) and 338 (1973). The “Roadmap” approved by Security Council resolution 1515 (2003) represents the most recent of efforts to initiate negotiations to this end. The Court considers that it has a duty to draw the attention of the General Assembly, to which the present Opinion is addressed, to the need for these efforts to be encouraged with a view to achieving as soon as possible, on the basis of international law, a negotiated solution to the outstanding problems and the establishment of a Palestinian State, existing side by side with Israel and its other neighbours, with peace and security for all in the region.
*
* *
163. For these reasons,
The Court,
(1) Unanimously,
Finds that it has jurisdiction to give the advisory opinion requested;
(2) By fourteen votes to one,
Decides to comply with the request for an advisory opinion;in favour: President Shi; Vice-President Ranjeva; Judges Guillaume, Koroma, Vereshchetin, Higgins, Parra-Aranguren, Kooijmans, Rezek, Al-Khasawneh, Elaraby, Owada, Simma, Tomka;
against: Judge Buergenthal;
(3) Replies in the following manner to the question put by the General Assembly:
A. By fourteen votes to one,
The construction of the wall being built by Israel, the occupying Power, in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem, and its associated régime, are contrary to international law;in favour: President Shi; Vice-President Ranjeva; Judges Guillaume, Koroma, Vereshchetin, Higgins, Parra-Aranguren, Kooijmans, Rezek, Al-Khasawneh, Elaraby, Owada, Simma, Tomka;
against: Judge Buergenthal;
B. By fourteen votes to one,
Israel is under an obligation to terminate its breaches of international law; it is under an obligation to cease forthwith the works of construction of the wall being built in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem, to dismantle forthwith the structure therein situated, and to repeal or render ineffective forthwith all legislative and regulatory acts relating thereto, in accordance with paragraph 151 of this Opinion;in favour: President Shi; Vice-President Ranjeva; Judges Guillaume, Koroma, Vereshchetin, Higgins, Parra-Aranguren, Kooijmans, Rezek, Al-Khasawneh, Elaraby, Owada, Simma, Tomka;
against: Judge Buergenthal;
C. By fourteen votes to one,
Israel is under an obligation to make reparation for all damage caused by the construction of the wall in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem;in favour: President Shi; Vice-President Ranjeva; Judges Guillaume, Koroma, Vereshchetin, Higgins, Parra-Aranguren, Kooijmans, Rezek, Al-Khasawneh, Elaraby, Owada, Simma, Tomka;
against: Judge Buergenthal;
D. By thirteen votes to two,
All States are under an obligation not to recognize the illegal situation resulting from the construction of the wall and not to render aid or assistance in maintaining the situation created by such construction; all States parties to the Fourth Geneva Convention relative to the Protection of Civilian Persons in Time of War of 12 August 1949 have in addition the obligation, while respecting the United Nations Charter and international law, to ensure compliance by Israel with international humanitarian law as embodied in that Convention;in favour: President Shi; Vice-President Ranjeva; Judges Guillaume, Koroma, Vereshchetin, Higgins, Parra-Aranguren, Rezek, Al-Khasawneh, Elaraby, Owada, Simma, Tomka;
against: Judges Kooijmans, Buergenthal;
E. By fourteen votes to one,
The United Nations, and especially the General Assembly and the Security Council, should consider what further action is required to bring to an end the illegal situation resulting from the construction of the wall and the associated régime, taking due account of the present Advisory Opinion.in favour: President Shi; Vice-President Ranjeva; Judges Guillaume, Koroma, Vereshchetin, Higgins, Parra-Aranguren, Kooijmans, Rezek, Al-Khasawneh, Elaraby, Owada, Simma, Tomka;
against: Judge Buergenthal.
Done in French and in English, the French text being authoritative, at the Peace Palace, The Hague, this ninth day of July, two thousand and four, in two copies, one of which will be placed in the archives of the Court and the other transmitted to the Secretary-General of the United Nations.
(Signed)Shi Jiuyong,
President
(Signed) Philippe Couvreur
Registrar
Judges Koroma, Higgins, Kooijmans and Al-Khasawneh append separate opinions to the Advisory Opinion of the Court; Judge Buergenthal appends a declaration to the Advisory Opinion of the Court; Judges Elaraby and Owada append separate opinions to the Advisory Opinion of the Court.
(Initialled) J.Y.S.
(Initialled) Ph.C.
Separate opinion of Judge Koroma
Construction of wall and annexation Validity of Court’s jurisdiction Functions of Court in advisory proceedings Findings on basis of applicable law Erga omnes character of findings Respect for humanitarian law Role of General Assembly.
1. While concurring with the Court’s findings that the construction of the wall being built by Israel, the occupying Power, in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem, and its associated régime are contrary to international law, I nevertheless consider it necessary to stress the following points.
2. First and foremost, the construction of the wall has involved the annexation of parts of the occupied territory by Israel, the occupying Power, contrary to the fundamental international law principle of the non-acquisition of territory by force. The Court has confirmed the Palestinian territories as occupied territory and Israel is therefore not entitled to embark there on activities of a sovereign nature which will change their status as occupied territory. The essence of occupation is that it is only of a temporary nature and should serve the interests of the population and the military needs of the occupying Power. Accordingly, anything which changes its character, such as the construction of the wall, will be illegal.
3. Understandable though it is that there may be a diversity of legal views and perspectives on the question submitted to the Court, namely, the rights and obligations of an occupying Power in an occupied territory and the remedies available under international law for breaches of those obligations a question which, in my view, is eminently legal and falls within the advisory jurisdiction of the Court the objection is not sustainable that the Court lacks competence to rule on such a question, as determined under the United Nations Charter (Art. 96 functional co-operation on legal questions between the Court and the General Assembly), the Statute of the Court (Art. 65 discretionary power; and Art. 68 assimilation with contentious procedures), the Rules of Court (Art. 102, para. 2 assimilation with contentious proceedings), and the settled jurisprudence of the Court. Also not sustainable is the objection based on judicial propriety, which the Court duly considered in terms of its competence and of fairness in the administration of justice. In this regard, the question put to the Court is not about the Israeli-Palestinian conflict as such, nor its resolution, but rather the legal consequences of the construction of the wall in the occupied territory. In other words, is it permissible under existing law for an occupying Power, unilaterally, to bring about changes in the character of an occupied territory? An eminently legal question, which, in my view, is susceptible of a legal response and which does not by necessity have to assume the nature of an adjudication of a bilateral dispute; it is a request for elucidation of the applicable law. It is to that question that the Court has responded. It was therefore appropriate for the Court to exercise its advisory jurisdiction in this matter. The jurisdictional basis of the Court’s Advisory Opinion is thus firmly anchored in its jurisprudence.
4. The function of the Court in such proceedings is to ascertain and apply the law to the issue at hand. To reach its findings, the Court has applied the relevant rules of the international law of occupation as it pertains to the Palestinian territories. Applying these rules, the Court has found that the territories were occupied territory and thus not open to annexation; that any such annexation would be tantamount to a violation of international law and contrary to international peace. Under the régime of occupation, the division or partition of an occupied territory by the occupying Power is illegal. Moreover, in terms of contemporary international law, every State is under an obligation to refrain from any action aimed at the partial or total disruption of the national unity and territorial integrity of any other State or country.
5. The Court has also held that the right of self-determination as an established and recognized right under international law applies to the territory and to the Palestinian people. Accordingly, the exercise of such right entitles the Palestinian people to a State of their own as originally envisaged in resolution 181 (II) and subsequently confirmed. The Court has found that the construction of the wall in the Palestinian territory will prevent the realization of such a right and is therefore a violation of it.
6. With respect to humanitarian and human rights law, the Court has rightly adjudged that both these régimes are applicable to the occupied territories; that Israel as the occupying Power is under an obligation to respect the rights of the Palestinian population of the occupied territories. Accordingly, the Court has held that the construction of the wall in the occupied territories violates the régime of humanitarian and human rights law. To put an end to such violations, the Court has rightly called for the immediate cessation of the construction of the wall and the payment of reparation for damages caused by the construction.
7. Equally important is the finding that the international community as a whole bears an obligation towards the Palestinian people as a former mandated territory, on whose behalf the international community holds a “sacred trust”, not to recognize any unilateral change in the status of the territory brought about by the construction of the wall.
8. The Court’s findings are based on the authoritative rules of international law and are of an erga omnes character. The Court’s response provides an authoritative answer to the question submitted to it. Given the fact that all States are bound by those rules and have an interest in their observance, all States are subject to these findings.
9. Just as important is the call upon the parties to the conflict to respect humanitarian law in the ongoing hostilities. While it is understandable that a prolonged occupation would engender resistance, it is nonetheless incumbent on all parties to the conflict to respect international humanitarian law at all times.
10. In making these findings, the Court has performed its role as the supreme arbiter of international legality and safeguard against illegal acts. It is now up to the General Assembly in discharging its responsibilities under the Charter to treat this Advisory Opinion with the respect and seriousness it deserves, not with a view to making recriminations but to utilizing these findings in such a way as to bring about a just and peaceful solution to the Israeli-Palestinian conflict, a conflict which has not only lasted for far too long but has caused enormous suffering to those directly involved and poisoned international relations in general.
(Signed) Abdul G. Koroma.
SEPARATE OPINION OF JUDGE HIGGINS
Issues relevant for discretion not addressed by the Court ¾ Elements lacking for a balanced opinion ¾ Violations of Articles 46 and 52 of the Hague Regulations and Articles 49 and 53 of the Fourth Geneva Convention ¾ Disagreement with passages in the Opinion on self-determination, self-defence and the erga omnes principle ¾ limitations of the factual materials relied on.
1. I agree with the Opinion of the Court as regards its jurisdiction in the present case and believe that paragraphs 14-42 correctly answer the various contrary arguments that have been raised on this point.
2. The question of discretion and propriety is very much harder. Although ultimately I have voted in favour of the decision to give the Opinion, I do think matters are not as straightforward as the Court suggests. It is apparent (not least from the wording of the request to the Court) that an attempt has been made by those seeking the Opinion to assimilate the Opinion on the wall to that obtained from the Court regarding Namibia (Legal Consequences for States of the Continued Presence of South Africa in Namibia (South West Africa) notwithstanding Security Council Resolution 276 (1970), Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1971, p. 12). I believe this to be incorrect for several reasons. First and foremost, there was already, at the time of the request for an opinion in 1971 on the legal consequences of certain acts, a series of Court Opinions on South West Africa which made clear what were South Africa’s legal obligations (International Status of South West Africa, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1950, p. 128; Voting Procedure on Questions relating to Reports and Petitions concerning the Territory of South West Africa, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1955, p. 67; Admissibility of Hearings of Petitioners by the Committee on South West Africa, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1956, p. 23). Further, all the legal obligations as mandatory Power lay with South West Africa. There were no legal obligations, still less unfulfilled obligations, which in 1971 lay also upon South-West Africa People’s Organisation (SWAPO), as the representative of the Namibian people.
3. In the present case, it is the General Assembly, and not the Court, which has made any prior pronouncements in respect of legality. Further, in contrast to how matters stood as regards Namibia in 1971, the larger intractable problem (of which the wall may be seen as an element) cannot be regarded as one in which one party alone has been already classified by a court as the legal wrongdoer; where it is for it alone to act to restore a situation of legality; and where from the perspective of legal obligation there is nothing remaining for the other “party” to do. That is evident from the long history of the matter, and is attested to by Security Council resolutions 242 (1967) and 1515 (2002) alike.
4. In support of the misconceived analogy ¾ which serves both to assist so far as legal issues of discretion are concerned, as well as wider purposes ¾ counsel have informed the Court that “The problem . . . is a problem between one State ¾ Israel ¾ and the United Nations.” (See for example, CR 2004/3, p. 62,
para. 31.) Of course, assimilation to the Namibia case, and a denial of any dispute save as between Israel and the United Nations, would also avoid the necessity to meet the criteria enunciated by the Court when considering whether it should give an opinion where a dispute exists between two States. But, as will be elaborated below, this cannot be avoided.
5. Moreover, in the Namibia Opinion the Assembly sought legal advice on the consequences of its own necessary decisions on the matter in hand. The General Assembly was the organ in which now the power to terminate a League of Nations mandate was located. The Mandate was duly terminated. But Assembly resolutions are in most cases only recommendations. The Security Council, which in certain circumstances can pass binding resolutions under Chapter VII of the Charter, was not the organ with responsibility over mandates. This conundrum was at the heart of the Opinion sought of the Court. Here, too, there is no real analogy with the present case.
6. We are thus in different legal terrain ¾ in the familiar terrain where there is a dispute between parties, which fact does not of itself mean that the Court should not exercise its competence, provided certain conditions are met.
7. Since 1948 Israel has been in dispute, first with its Arab neighbours (and other Arab States) and, in more recent years, with the Palestinian Authority. Both Israel’s written observations on this aspect (7.4-7.7) and the report of the Secretary-General, with its reference to the “Summary Legal Position” of “each side”, attest to this reality. The Court has regarded the special status of Palestine, though not yet an independent State, as allowing it to be invited to participate in these proceedings. There is thus a dispute between two international actors, and the advisory opinion request bears upon one element of it.
8. That of itself does not suggest that the Court should decline to exercise jurisdiction on grounds of propriety. It is but a starting point for the Court’s examination of the issue of discretion. A series of advisory opinion cases have explained how the Status of Eastern Carelia, Advisory Opinion, 1923 (P.C.I.J., Series B, No. 5) principle should properly be read. Through the Certain Expenses of the United Nations (Article 17, paragraph 2, of the Charter), Advisory Opinion, (I.C.J. Reports 1962, p. 151); the Legal Consequences for States of the Continued Presence of South Africa in Namibia (South West Africa) notwithstanding Security Council Resolution 276 (1970), Advisory Opinion, (I.C.J. Reports 1971, p. 12); and, most clearly, the Western Sahara, Advisory Opinion, (I.C.J. Reports 1975, p. 12), the ratio decidendi of Status of Eastern Carelia has been explained. Of these the Western Sahara case provides by far the most pertinent guidance, as it involved a dispute between international actors, in which the Court had not itself already given several advisory opinions (cf. the Namibia Opinion, which was given against the background of three earlier ones on issues of legality).
9. The Court did not in the Western Sahara case suggest that the consent principle to the settlement of disputes in advisory opinions had now lost all relevance for all who are United Nations Members. It was saying no more than the particular factors underlying the ratio decidendi of Status of Eastern Carelia were not present. But other factors had to be considered to see if propriety is met in giving an advisory opinion when the legal interests of a United Nations Member are the subject of that advice.
10. Indeed, in the Western Sahara case the Court, after citing the oft quoted dictum from Interpretation of Peace Treaties with Bulgaria, Hungary and Romania, First Phase, Advisory Opinion, that an opinion given to a United Nations organ “represents its participation in the activities of the Organization, and, in principle, should not be refused” (I.C.J. Reports 1950, p. 71), went on to affirm that nonetheless:
“lack of consent might constitute a ground for declining to give the opinion requested if, in the circumstances of a given case, considerations of judicial propriety should oblige the Court to refuse an opinion. In short, the consent of an interested State continues to be relevant, not for the Court’s competence, but for the appreciation of the propriety of giving an opinion.
In certain circumstances, therefore, the lack of consent of an interested State may render the giving of an advisory opinion incompatible with the Court’s judicial character.” (Western Sahara, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1975, p. 25, paras. 32-33.)
11. What then are the conditions that in the Western Sahara case were found to make it appropriate for the Court to give an opinion even where a dispute involving a United Nations Member existed? One such was that a United Nations Member:
“could not validly object, to the General Assembly’s exercise of its powers to deal with the decolonization of a non-self-governing territory and to seek an opinion on questions relevant to the exercise of those powers” (ibid. p. 24, para. 30).
Although the Assembly is not exercising either the powers of a mandate supervisory body (as in Namibia) or a body decolonizing a non-self-governing territory (as in Western Sahara), the Court correctly recounts at paragraphs 48-50 the long-standing special institutional interest of the United Nations in the dispute, of which the building of the wall now represents an element.
12. There remains, however, a further condition to be fulfilled, which the Court enunciated in the Western Sahara case. It states that it was satisfied that:
“The object of the General Assembly has not been to bring before the Court, by way of a request for advisory opinion, a dispute or legal controversy, in order that it may later, on the basis of the Court’s opinion, exercise its powers and functions for the peaceful settlement of that dispute or controversy. The object of the request is an entirely different one: to obtain from the Court an opinion which the General Assembly deems of assistance to it for the proper exercise of its functions concerning the decolonization of the territory.” (Western Sahara, Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1975, pp. 26-27, para. 39.)
In the present case it is the reverse circumstance that obtains. The request is not in order to secure advice on the Assembly’s decolonization duties, but later, on the basis of our Opinion, to exercise powers over the dispute or controversy. Many participants in the oral phase of this case frankly emphasized this objective.
13. The Court has not dealt with this point at all in that part of its Opinion on propriety. Indeed, it is strikingly silent on the matter, avoiding mention of the lines cited above and any response as to their application to the present case. To that extent, this Opinion by its very silence essentially revises, rather than applies, the existing case law.
14. There is a further aspect that has been of concern to me so far as the issue of propriety is concerned. The law, history and politics of the Israel-Palestine dispute is immensely complex. It is inherently awkward for a court of law to be asked to pronounce upon one element within a multifaceted dispute, the other elements being excluded from its view. Context is usually important in legal determinations. So far as the request of the Assembly envisages an opinion on humanitarian law, however, the obligations thereby imposed are (save for their own qualifying provisions) absolute. That is the bedrock of humanitarian law, and those engaged in conflict have always known that it is the price of our hopes for the future that they must, whatever the provocation, fight “with one hand behind their back” and act in accordance with international law. While that factor diminishes relevance of context so far as the obligations of humanitarian law are concerned, it remains true, nonetheless, that context is important for other aspects of international law that the Court chooses to address. Yet the formulation of the question precludes consideration of that context.
15. Addressing the reality that “the question of the construction of the wall was only one aspect of the Israeli-Palestinian conflict”, the Court states that it “is indeed aware that the question of the wall is part of a greater whole, and it would take this circumstance carefully into account in any opinion it might give”
(para. 54).
16. In fact, it never does so. There is nothing in the remainder of the Opinion that can be said to cover this point. Further, I find the “history” as recounted by the Court in paragraphs 71-76 neither balanced nor satisfactory.
17. What should a court do when asked to deliver an opinion on one element in a larger problem? Clearly, it should not purport to “answer” these larger legal issues. The Court, wisely and correctly, avoids what we may term “permanent status” issues, as well as pronouncing on the rights and wrongs in myriad past controversies in the Israel-Palestine problem. What a court faced with this quandary must do, is to provide a balanced opinion, made so by recalling the obligations incumbent upon all concerned.
18. I regret that I do not think this has been achieved in the present Opinion. It is true that in paragraph 162 the Court recalls that “Illegal actions and unilateral decisions have been taken on all sides” and that it emphasizes that “both Israel and Palestine are under an obligation scrupulously to observe the rules of international humanitarian law”. But in my view much, much more was required to avoid the huge imbalance that necessarily flows from being invited to look at only “part of a greater whole”, and then to take that circumstance “carefully into account”. The call upon both parties to act in accordance with international humanitarian law should have been placed within the dispositif. The failure to do so stands in marked contrast with the path that the Court chose to follow in operative clause F of the dispositif of the Legality of the Threat or Use of Nuclear Weapons (Advisory Opinion, I.C.J. Reports 1996 (I), p. 266). Further, the Court should have spelled out what is required of both parties in this “greater whole”. This is not difficult ¾ from Security Council resolution 242 through to Security Council resolution 1515, the key underlying requirements have remained the same ¾ that Israel is entitled to exist, to be recognized, and to security, and that the Palestinian people are entitled to their territory, to exercise self-determination, and to have their own State. Security Council resolution 1515 envisages that these long-standing obligations are to be secured, both generally and as to their detail, by negotiation. The perceptible tragedy is that neither side will act to achieve these ends prior to the other so doing. The Court, having decided that it was appropriate to exercise its jurisdiction, should have used the latitude available to it in an advisory opinion case, and reminded both parties not only of their substantive obligations under international law, but also of the procedural obligation to move forward simultaneously. Further, I believe that, in order to achieve a balanced opinion, this latter element should also have appeared in the dispositif itself.
19. I think the Court should also have taken the opportunity to say, in the clearest terms, what regrettably today apparently needs constant reaffirmation even among international lawyers, namely, that the protection of civilians remains an intransgressible obligation of humanitarian law, not only for the occupier but equally for those seeking to liberate themselves from occupation.
20. My vote in favour of subparagraph (2) of the dispositif has thus been made with considerable hesitation. I have voted affirmatively in the end because I agree with almost all of what the Court has written in paragraphs 44-64. My regrets are rather about what it has chosen not to write.
* *
21. The way subparagraph (3) (A) of the dispositif is formulated does not separate out the various grounds that the Court relied on in reaching its conclusions. I have voted in favour of this paragraph because I agree that the wall, being built in occupied territory, and its associated régime, entail certain violations of humanitarian law. But I do not agree with several of the other stepping stones used by the Court in reaching this generalized finding, nor with its handling of the source materials.
22. The question put by the General Assembly asks the Court to respond by “considering the rules and principles of international law, including the Fourth Geneva Convention of 1949, and relevant Security Council and General Assembly resolutions” (General Assembly resolution ES-10/14). It might have been anticipated that once the Court finds the Fourth Geneva Convention applicable, that humanitarian law would be at the heart of this Opinion.
23. The General Assembly has in resolution ES-10/13 determined that the wall contravenes humanitarian law, without specifying whi
.jpg)
Vijf Tweede Kamerleden, poserend met Israëlische vlaggen tijdens de CIDI-demonstratie van 20 mei 2021. [c] Facebook
Vijf Tweede Kamerleden, poserend met Israëlische vlaggen tijdens de CIDI-demonstratie van 20 mei 2021. [c] Facebook
