Namens De Nederlandsche Bank bied ik vandaag excuses aan. Excuses aan alle nazaten van slaafgemaakten in Nederland, in Suriname, in Bonaire, Sint Eustatius en Saba, in Aruba, Curaçao en Sint Maarten. Excuses aan alle mensen die door de persoonlijke keuzes van ook mijn voorgangers herleid werden tot hun huidskleur. Excuses aan alle mensen die vandaag nog steeds de gevolgen hiervan dragen.”
Dit zei Klaas Knot op 1 juli 2022, Keti Koti, de jaarlijkse viering en herdenking van de slavernij. Hij beklemtoonde ook dat De Nederlandsche Bank niet alleen voor woorden kiest, maar ook voor daden. Daden die De Nederlandsche Bank op koers zetten naar een inclusievere toekomst.
Datum: 1 juli 2022 Spreker: Klaas Knot Locatie: Slavernijmonument, Amsterdam
Hun naam, hun economische waarde, en een aantekening over hun gezondheid. Zo werden slaafgemaakten bij hun aankoop of verkoop in een inventaris genoteerd. Een inventaris van een Surinaamse suiker- en koffieplantage. Een inventaris die werd bijgehouden voor een van de eigenaren van de plantage: Jan Hodshon. Dezelfde man die in 1816, twee jaar na de afschaffing van de slavenhandel in Nederland, twee jaar na de oprichting van De Nederlandsche Bank, en na twee jaar directeur te zijn geweest, president wordt van De Nederlandsche Bank.
Hij zal dit negen jaar lang blijven. En al die tijd wordt voor hem dit soort inventaris bijgehouden. Al die tijd verdient hij geld aan slavernij. En al die tijd, wanneer hij de directietafel van De Nederlandsche Bank rondkijkt, is hij niet de uitzondering. Aan de directietafel is persoonlijke betrokkenheid bij slavernij eerder de regel.
En wanneer slavernij ernstig ter discussie gesteld wordt in Nederland, proberen bestuurders van De Nederlandsche Bank het politieke proces in tegengestelde richting te beïnvloeden.
Mijn voorgangers aan de directietafel van De Nederlandsche Bank hadden álle tijd om anders te kiezen. Maar ze deden dat niet.
Zo begint de geschiedenis van De Nederlandsche Bank, het instituut dat ervoor moet zorgen dat mensen vertrouwen kunnen hebben in het financiële stelsel – een geschiedenis waar de huidige directie nu duidelijk zicht op heeft, dankzij het onafhankelijke onderzoek van de Universiteit Leiden. Een geschiedenis die de huidige directie een heldere opdracht geeft. Een geschiedenis waarin mijn collega-directieleden en ik weliswaar in de schoenen van onze voorgangers staan, maar er resoluut voor kiezen om een andere weg in te slaan.
Namens De Nederlandsche Bank erken ik dat vele van mijn voorgangers handelswaar zagen waar het om mensen ging. Dat velen het bestaan en het voortbestaan van slavernij verdedigden. En dat velen later lang de gevolgen van slavernij negeerden.
Namens De Nederlandsche Bank erken ik ook onze betrokkenheid als “instituut”. Zo werd het geld waarmee De Nederlandsche Bank werd opgericht, voor een deel verdiend met slavernij. Zo aanvaardde De Nederlandsche Bank producten van de plantages, zoals koffie en suiker, als onderpand voor een lening. En zo betaalde De Nederlandsche Bank bij de afschaffing van slavernij, in opdracht van het Ministerie van Koloniën, compensatie uit aan voormalige plantage-eigenaren. Met onder hen ook bestuurders van De Nederlandsche Bank.
Namens De Nederlandsche Bank bied ik hiervoor vandaag excuses aan. Excuses aan alle nazaten van slaafgemaakten in Nederland, in Suriname, in Bonaire, Sint Eustatius en Saba, in Aruba, Curaçao en Sint Maarten. Excuses aan alle mensen die door de persoonlijke keuzes van ook mijn voorgangers herleid werden tot hun huidskleur. Tot een bedrag. Tot handelswaar op een inventaris. Excuses aan alle mensen die vandaag nog steeds de gevolgen hiervan dragen.
De voorbije maanden hoorde ik veel persoonlijke verhalen – verhalen over leed, maar ook over verzet en strijd. Wat ik leerde, wat ik hoorde, deed mij pijn. Het bracht het leed van toen en nu heel dichtbij. En tegelijk bleef dat leed ontzettend, onthutsend veraf voor iemand die opgroeide in de Groningse klei. De gesprekken die ik had, maakten duidelijk dat het leed van lang geleden nog lang niet geleden is. Dat die strijd nog lang niet gestreden is.
Daarom kiest De Nederlandsche Bank ervoor om vandaag niet alleen excuses aan te bieden. We kiezen niet alleen voor woorden, maar ook voor daden. Daden die hopelijk bijdragen aan de strijd tegen racisme, ongelijkheid, en onrechtvaardigheid. Daden die De Nederlandsche Bank vandaag kan waarmaken. Daden die ons op koers zetten naar een inclusievere toekomst:
We richten een fonds op waarmee we maatschappelijke projecten zullen financieren – rond educatie, gezondheidszorg, werk, en meer. Projecten in Nederland, in het Caribisch gebied, en in Suriname. Met dit fonds zal over de komende tien jaar vijf miljoen euro verdeeld kunnen worden.
Naast dit fonds dragen we – ook voor vijf miljoen euro – eenmalig bij aan enkele grotere projecten, zoals het Nationaal Slavernijmuseum en Kenniscentrum.
We kijken ook naar onze eigen organisatie. De Nederlandsche Bank moet diverser en inclusiever worden. Daar blijven we aan werken. We willen racisme vandaag beter kunnen herkennen en hier vervolgens op kunnen reageren. En we willen de diversiteit bij De Nederlandsche Bank vergroten via onze werving en selectie, via stages, via het traineeship en bij promoties.
En ons verleden, dat we nu beter kennen, zullen we niet verstoppen. In ons gebouw op het Frederiksplein zal dit in alle openheid een plek krijgen. En dit zal ook steeds een uitnodiging tot gesprek zijn. Een gesprek dat we ook zullen voeren aan de hand van de kunstwerken uit onze collectie. Een collectie die er in de toekomst nog diverser uit zal gaan zien.
De woorden die ik vandaag uitspreek, en de daden die ik vandaag aankondig, markeren voor De Nederlandsche Bank geen eindpunt – maar een ijkpunt.
Voor De Nederlandsche Bank markeert één juli 2022 een toetssteen voor de toekomst. Een toekomst met een inclusievere De Nederlandsche Bank. Een toekomst – hoop ik – met een inclusievere samenleving. Een toekomst mét elkaar.
Dank u dat ik dit, namens de volledige directie van De Nederlandsche Bank, hier heb mogen uitspreken.
EINDE SPEECH
ZIE OOK
NOS
DE NEDERLANDSE BANK BIEDT EXCUSES AAN VOOR SLAVERNIJVERLEDEN
De Nederlandsche Bank biedt excuses aan voor slavernijverleden
President Klaas Knot van De Nederlandsche Bank (DNB) heeft excuses aangeboden voor de rol van de bank in het slavernijverleden. Knot deed dat tijdens de nationale herdenking van de afschaffing van de slavernij in Amsterdam, waar voor het eerst in drie jaar weer publiek bij aanwezig was. Ook de provincie Noord-Holland greep de jaarlijkse herdenking aan om excuses te maken.
Bij het monument in het Amsterdamse Oosterpark maakte Knot excuses aan alle nazaten van slaafgemaakten in Nederland, Suriname, op Bonaire, Sint Eustatius en Saba, Aruba, Curaçao en Sint Maarten. “Excuses aan alle mensen die door de persoonlijke keuzes van mijn voorgangers herleid werden tot hun huidskleur,” zei de bankpresident.
De excuses volgen op een onderzoeksrapport dat in februari verscheen. DNB bleek nauw verbonden te zijn geweest bij de Nederlandse slavernij, sinds de oprichting van de bank in 1814, tot 1863. “De voorbije maanden hoorde ik veel persoonlijke verhalen, verhalen over leed, maar ook over verzet en strijd. Wat ik leerde, wat ik hoorde, deed mij pijn. Het bracht het leed van toen en nu heel dichtbij,” zei Knot.
Andere sprekers tijdens de nationale herdenking waren minister voor Rechtsbescherming Weerwind en de Amsterdamse burgemeester Halsema. Amsterdam heeft vorig jaar excuses gemaakt voor het slavernijverleden.
DNB en het slavernijverleden
DNB gaf in 2020 opdracht het slavernijverleden van de centrale bank te onderzoeken. Uit het onderzoeksrapport blijkt dat DNB nauw betrokken was: het startkapitaal van DNB kwam deels van ondernemers die directe belangen hadden in de plantageslavernij.
Bijna 30 procent van de producten die bij DNB werden aangeboden als onderpand voor leningen bestond uit goederen die door tot slaafgemaakten werden geproduceerd. Verder had een deel van de oprichters en bestuurders van DNB grote persoonlijke belangen in de slavernij en zij bedongen hoge compensaties toen die werd afgeschaft. Vervolgens speelde DNB een belangrijke rol in de uitbetaling van de compensatietegoeden.
De komende tien jaar zal DNB een fonds starten voor meerjarige projecten om de doorwerking van het slavernijverleden te helpen verminderen, meldt de bank in een persbericht. Het gaat om projecten op het gebied van onderwijs, gezondheidszorg en kennisdeling.
Geld voor educatieve projecten
Ook trekt DNB eenmalig vijf miljoen euro uit voor projecten met een educatief karakter, zoals het Nationaal Slavernijmuseum en een bijbehorend kenniscentrum. Een financiële compensatie voor geleden schade uit het verleden vindt DNB een zaak voor de overheid. De bank gaat daarom niet over tot financiële compensatie voor geleden schade.
Hoe zit het bij andere banken?
ABN Amro maakte afgelopen april al excuses vanwege betrokkenheid bij slavernij van voorgangers van de bank. Dan gaat het om Hope & Co, die een spilfunctie vervulde in de 18e-eeuwse internationale slavernij-economie. Een andere voorganger, Mees & Zoonen, verkocht verzekeringen voor slavenschepen en transport van producten die door slaafgemaakten waren geoogst.
ING laat het slavernijverleden van een van de voorgangers van de bank onderzoeken. Dat gaat om de Britse Barings-bank, die in 1995 werd overgenomen en sinds 1762 bestaat. Het Barings-archief en de Universiteit van Leeds starten dit najaar met dat onderzoek. Andere voorlopers van ING, zoals de Rijkspostspaarbank (1881), zijn van na de afschaffing van de slavernij (1863).
Bij de Rabobank speelt de kwestie niet. De boerenleenbanken waar de Rabobank uit voortkwam ontstonden pas eind 19e, begin 20e eeuw.
Na de uitkomsten van het onderzoeksrapport in februari gaf Knot al aan dat DNB kan bijdragen aan de verwerking van het leed. DNB anno 2022 staat volgens de bankpresident niet los van zijn verleden. “De bevindingen zijn behoorlijk stevig bij ons binnengekomen,” zei Knot eerder dit jaar.
Het is vandaag Keti Koti, wat het verbreken van de ketenen betekent, officieel een Surinaamse feestdag ter viering van de formele afschaffing van de slavernij in Suriname en de Nederlandse Antillen in 1863. Uiteindelijk hebben tot slaafgemaakten nog tot 1873 op de plantages in Suriname gewerkt, omdat ze volgens de wet nog onder toezigt van den Staat vielen.
Excuses Noord-Holland
Ook de commissaris van de Koning in de provincie Noord-Holland, Arthur van Dijk, maakte excuses voor de rol van de provincie bij de slavernij. Hij deed dat bij een viering in Paviljoen Welgelegen in Haarlem. “Ook al bestaat het gewest Holland al heel lang niet meer, we hebben net als de toenmalige bestuurders een verantwoordelijkheid te dragen.”
Van Dijk bood excuses aan voor “wat onze gezagsdragers hebben aangericht in het leven van onschuldige mensen”. Het is voor het eerst dat een provincie excuses maakt voor het slavernijverleden, meldt de regionale omroep NH Nieuws.
EINDE BERICHT NOS
EINDE BERICHT
Reacties uitgeschakeld voor De Nederlandsche Bank biedt excuses aan voor slavernijverleden/Grote stap in erkenning internationale misdaad/Speech bankpresident Klaas Knot op Keti Koti
POLITIE TREEDT OP BIJ DEMONSTRATIE IN NOORD/HET PAROOL,
DE BERICHTGEVING EN EEN DEMONSTRATIE VOOR ANARCHIE
BRIEF AAN DE REDACTIE VAN HET PAROOL
AAN
DE REDACTIE VAN HET PAROOL
Onderwerp:
Uw berichtgeving dd 18 juni over een ”demonstratie voor anarchie”
Titel:
Politie treedt op bij demonstratie in Noord
Geachte Redactie
Van nieuwsmedia en kranten mag verwacht EN geeist worden, dat ze
bepaalde belangrijke journalistieke principes hooghouden en verwerken
bij hun berichtgeving, zoals objectiviteit, evenwichtige berichtgeving,
een zo nauwkeurig mogelijke weergave van de feiten en het principe
van hoor en wederhoor.
Wat mij met name aan uw berichtgeving over genoemde ”demonstratie tegen
de anarchie” gestoord heeft is terug te vinden onder A en B
A
het ontbreken van hoor en wederhoor, aangezien
u wel de lezing van de politie vermeldt, maar niet die van de demonstranten
B
Onduidelijkheid in uw berichtgeving
A
HOOR EN WEDERHOOR
Ik schreef het al:
U vermeldt wel de lezing van de politie, maar niet die van de demonstranten:
Ik citeer uit uw berichtgeving:
”De politie heeft zaterdagmiddag kort ingegrepen bij een anarchistische demonstratie in Amsterdam-Noord. Een deel van de circa 150 demonstranten pleegde volgens een politiewoordvoerder vernielingen, plakte stickers op auto’s, gooide met blikjes en spoot graffiti op muren.”
EN
”Toen agenten de demonstranten op hun gedrag en dat spandoek aanspraken, keerde een deel van de betogers zich tegen de politie, aldus de woordvoerder van de politie. Op de kruising van de Schoorlstraat en de Werengouw greep de politie in.” [1]
Om te beginnen gaat het hier om twee dingen:
Het al dan niet aanrichten van de demonstranten van vernielingen
En het gooien van bierblikjes richting politie
Want voor zover de door de demonstranten geroepen
leuzen betreft:
DAT is hun demonstratievrijheid en hun recht op
vrijheid van meningsuiting.Want het inhoudelijke deel van een demonstratie isniet ter beoordeling aan de burgemeester en aan de politieal helemaal niet!Lees er maar op na artikel 9 van de Grondwet [2]Maar dat wist u natuurlijk al. Terug naar de Case:U vermeldt in uw berichtgeving dus echter alleende politielezing.Of die lezing waar is of niet, doet er hier niet toe.U dient beide lezingen te vermelden, die vande politie EN die van de demonstranten.Niet alleen werpt dat vaak een ander Lichtop de zaak, het is niet meer dan eerlijk, beidepartijen te horen.Dat staat voor eerlijke en objectieve berichtgevingHierbij sluit ik in het verslag van iemand, dieerbij geweest is en een heel andere lezing van de gangvan zaken geeft [3]Nu is het mogelijk, dat u deze lezing van een der demonstranten niet kende, of uberhaupt het eigenVerhaal van de demonstranten.Maar dan dient u te vermelden, niet op de hoogtete zijn van de lezing van de demonstranten en dus hun lezing niet erbij te kunnen betrekken.Door dit alles niet te doen, wekt u de indruk, dat uniet alleen geloof hecht aan het Verhaal van de politie,maar ook, dat u impliciet het politiegeweld, dat uin uw berichtgeving hebt erkend [dat is dan weereen pluspunt in uw berichtgeving, eerlijk is eerlijk][4], verdedigt.En dat vind ik geen goede zaak. B ONDUIDELIJKHEID IN UW BERICHTGEVING Maar er is meer:Want in uw berichtgeving bent u ook vaag: Eerst schrijft u het volgende:[Ik citeer]:”
De politie heeft zaterdagmiddag kort ingegrepen bij een anarchistische demonstratie in Amsterdam-Noord. Een deel van de circa 150 demonstranten pleegde volgens een politiewoordvoerder vernielingen, plakte stickers op auto’s, gooide met blikjes en spoot graffiti op muren.
De demonstratie, die was aangekondigd als ‘demonstratie voor anarchie’, ging van de Nieuwendammerdijk naar de Buikslotermeerdijk. De demonstranten schreeuwden antikapitalistische leuzen en hadden spandoeken met anarchistische teksten bij zich. Op één daarvan stonden de letters ACAB, een afkorting voor All Cops Are Bastards.” [5]
En direct daarna:
”Toen agenten de demonstranten op hun gedrag en dat spandoek aanspraken, keerde een deel van de betogers zich tegen de politie, aldus de woordvoerder van de politie.” [6]
Wat hieraan vaag is, maak ik duidelijk:OP WELK GEDRAG heeft de politie de demonstrantennu precies aangesproken?Op de vermeende [want het is slechts de politielezing]vernielingen en het gooien met blikjes bier, ophet
spandoek [ All Cops Are Bastards] EN/OF
DE ANTI-KAPITALISTISCHE LEUZEN?
Uit uw berichtgeving wordt dat niet duidelijk en
juist in dit geval is dat van groot belang, omdat de politie,
zoals ik al heb uitgelegd [7] en u ook hoort te weten, niet
gaat over de inhoud van de geroepen leuzen of meegevoerde
spandoeken.
Dat is dus een Manco in uw berichtgeving en moet u voortaan beter doen.
EPILOOG
Ik kan niet genoeg onderstrepen, hoe belangrijk goede,
eerlijke en objectieve berichtgeving is en vooral
het principe van Hoor en Wederhoor.
Ook is het van het grootste belang, politiegeweld niet
onder het tapijt te schuiven, maar niet alleen te benoemen,
maar dat ook te doen zonder het impliciet de bagatelliseren
Want in de meeste gevallen is de politie de machtigste
partij met alle instrumentaria en wapens, die haar te beschikking staan.
Het is dus zaak, dat u zeker bij politie inzet niet de indruk
wekt, de politie het voordeel van de Twijfel te geven.
Het is de taak van de Pers, om in haar berichtgeving alle
betrokken partijen aan het woord te laten en zo terughoudend en objectief mogelijk te zijn in haar woordkeus en alle feiten en lezingen mee te nemen.
Denk daar een volgende keer aan, svp
Vriendelijke groeten
Astrid Essed
Amsterdam
NOTEN
VOOR UW GEMAK ZIJN DE NOTEN IN LINKS ONDERGEBRACHT
De politie heeft zaterdagmiddag kort ingegrepen bij een anarchistische demonstratie in Amsterdam-Noord. Een deel van de circa 150 demonstranten pleegde volgens een politiewoordvoerder vernielingen, plakte stickers op auto’s, gooide met blikjes en spoot graffiti op muren.
De demonstratie, die was aangekondigd als ‘demonstratie voor anarchie’, ging van de Nieuwendammerdijk naar de Buikslotermeerdijk. De demonstranten schreeuwden antikapitalistische leuzen en hadden spandoeken met anarchistische teksten bij zich. Op één daarvan stonden de letters ACAB, een afkorting voor All Cops Are Bastards.
Toen agenten de demonstranten op hun gedrag en dat spandoek aanspraken, keerde een deel van de betogers zich tegen de politie, aldus de woordvoerder van de politie. Op de kruising van de Schoorlstraat en de Werengouw greep de politie in. Op beelden van omwonenden is te zien dat agenten daarop enkele klappen uitdeelden met hun wapenstokken. De politie hield niemand aan en er vielen geen gewonden.
De woordvoerder van de politie kon niet zeggen door wie de demonstratie was georganiseerd.
Art. 9 Gw zegt dat de overheid niet mag ingrijpen bij vergaderingen en betogingen. Wel geeft het tweede lid van het artikel de overheid de ruimte om burgers in enkele gevallen beperkingen op te leggen:
ter bescherming van de gezondheid
in het belang van het verkeer
ter bescherming of voorkoming van wanordelijkheden
Wet openbare manifestaties Deze drie criteria zijn nader uitgewerkt in de Wet openbare manifestaties (Wom) die in 1988 in werking is getreden. De wet bevat bepalingen over ‘de uitoefening van het recht tot vrije belijdenis van godsdienst en levensovertuiging en betreffende de uitoefening van het recht tot vergadering en betoging’. De Wom is dus niet alleen een uitwerking van art. 9 Gw, maar ook van art. 6 Gw over de godsdienstvrijheid. In dit verband is er een opmerkelijk verschil tussen beide grondwetsartikelen. In het tweede lid van art. 6 Gw is sprake van beperkingen ‘buiten gebouwen en besloten plaatsen’, terwijl art. 9 Gw een dergelijk onderscheid niet maakt.
De Wet openbare manifestaties geeft de gemeenteraad de mogelijkheid om bij een betoging op de openbare weg te eisen dat dit van tevoren wordt gemeld. Een niet gemelde betoging valt weliswaar onder de grondwettelijke vrijheid van betoging, maar een burgemeester kan met de Wom in de hand zo’n betoging beëindigen en de deelnemers opdracht geven uiteen te gaan. Veel gemeenten hebben rond demonstraties en betogingen een zinsnede in deze geest in hun verordeningen opgenomen: Voor het houden van een betoging of demonstratie heeft u geen voorafgaande vergunning van de gemeente nodig. Om de openbare orde tijdens een betoging of demonstratie te kunnen handhaven, is het wel noodzakelijk dat u de gemeente tijdig van uw plannen op de hoogte stelt.
Vrees voor vijandig publiek Van een overheid mag je verwachten dat ze zich niet inhoudelijk bemoeit met demonstraties. Zo kan het voorkomen dat betogende extreme groeperingen beschermd moeten worden tegen ‘brave burgers’ die zich opwinden over de demonstratie. De gedachten en uitingen van de demonstranten roepen bij het publiek wanordelijkheden en intolerant gedrag op. Vaak wordt voor deze problematiek de term ‘hostile audience’ gebruikt, ofwel ‘vijandig publiek’. Soms gaat het om mensen die proberen een demonstratie verbaal en fysiek te verstoren, soms organiseren de tegenstanders een tegendemonstratie op hetzelfde tijdstip en het liefst op dezelfde plek. In de loop van de tijd heeft het Europese Hof voor de Rechten van de Mens min of meer een aantal criteria vastgesteld rond ‘hostile audience’.
De overheid moet niet te snel uit angst voor wanordelijkheden een demonstratie verbieden. Er is altijd een zeker risico dat een demonstratie wordt verstoord. Is de angst van de overheid gegrond, zijn er duidelijke aanwijzingen dat het uit de hand gaat lopen dan is een verbod op zijn plaats.
De overheid mag geen tegendemonstratie weigeren omdat die demonstranten op dezelfde plaats op dezelfde tijd willen demonstreren.
Mensen moeten een demonstratie kunnen houden zonder bang te hoeven zijn dat ze aangevallen worden door tegendemonstranten. Autoriteiten hebben de verplichting om niet alleen demonstraties, maar óók tegendemonstraties te faciliteren en te beschermen.
De overheid hoeft geen garantie te geven op het recht van demonstratie en tegendemonstratie. Het is een inspanningsverplichting en geen resultaatsverplichting.
Wat mag en niet mag tijdens demonstraties In augustus 2020 heeft het College voor de Rechten van de Mens naar aanleiding van de acties van boeren tegen de stikstofmaatregelen, de Black Lives Matter-demonstraties en de protesten tegen de corona-maatregelen op rij gezet wat wel en wat niet mag tijdens een demonstratie.
De overheid moet de uitoefening van het recht op demonstratievrijheid faciliteren. Het is niet toegestaan een demonstratie zomaar af te lasten of te verplaatsen naar een onaantrekkelijk tijdstip of naar een plek waar niemand je ziet.
Het faciliteren van een demonstratie betekent ook dat de overheid de deelnemers beschermt. Bij tegendemonstraties en vijandige reacties vanuit het publiek moet de overheid zich inspannen om de demonstratie toch door te laten gaan.
De bescherming die het recht op demonstratievrijheid biedt, komt alleen toe aan vreedzame betogingen. De overheid mag betogingen beëindigen als de deelnemers gebruikmaken van geweld tegen personen of objecten. Demonstraties mogen ook geen haatgevoelens propageren die aanzetten tot discriminatie, vijandigheid of geweld.
Het recht op demonstratievrijheid is niet absoluut. Onder strikte voorwaarden mag de overheid een demonstratie beperken of zelfs verbieden. Art. 9 Gw zegt dat dat de overheid het recht op demonstratievrijheid mag beperken als dit nodig is om de gezondheid te beschermen, in het belang van het verkeer of om wanordelijkheden te bestrijden of voorkomen. Besluit een overheid een demonstratie te verbieden of te beperken, dan moet zij in dit besluit duidelijk maken waarom dit gerechtvaardigd en noodzakelijk is.
Bij het beperken of verbieden van een demonstratie moet de overheid een belangenafweging maken. De overheid moet kiezen voor de minst ingrijpende maatregel die zij tot haar beschikking heeft (subsidiariteit). Daarnaast moet de overheid afwegen of de maatregel daadwerkelijk nodig is om het doel – bijvoorbeeld het voorkomen van verkeershinder – te bereiken (proportionaliteit).
GESCHIEDENIS
Staatsregeling 1798 Het recht op vereniging dook samen met het recht op vergadering voor het eerst op in de Staatsregeling 1798. Artikel 18 zag er als volgt uit:
Grondwet 1848 Vervolgens verdween het recht op vergadering een tijdje achter de constitutionele horizon om in 1848 terug te keren als artikel 10 van de grondwet: ‘Het regt der ingezetenen tot vereeniging en vergadering wordt erkend. De wet regelt en beperkt de uitoefening van dat regt in het belang der openbare orde.’ De beperking ‘in het belang der openbare orde’ werd in 1855 geregeld in de Wet vereeniging en vergadering. Thorbecke toonde zich overigens geen voorstander van een dergelijke constructie: Wat baat de erkenning van een recht in de Grondwet, welks uitoefening afhangt van de wet? Beter dan, eenvoudig te zeggen: het regt van vereeniging wordt door de wet geregeld. Ook eene Grondwet moet oprecht zijn, en niet den schijn aannemen iets te geven wat zij inderdaad onthoudt.
Vereniging en vergadering in één artikel Vanaf 1848 tot de Grondwetswijziging van 1983 stonden het recht van vereniging en het recht van vergadering samen in één artikel. Men ging uit van de niet onlogische gedachte dat als je als vereniging iets wilt bereiken, het onontkoombaar is dat je ook met elkaar vergadert. De Grondwet van 1983 bracht daar verandering in door het verenigingsrecht in art. 8 en het vergaderingsrecht in art. 9 te regelen. De twee rechten werden apart opgenomen, zodat ze op verschillende wijze beperkt kunnen worden. Ook in veel internationale verdragen is voor zo’n verdeling gekozen.
Artikel 8 kent alleen een beperking bij wet. In vergelijking met de Grondwet van 1848 is het recht niet alleen aan de ingezetenen voorbehouden, maar geldt het voor iedereen. De verplichting richting de overheid is vervangen door de soepele formulering ‘kan worden beperkt’.
Artikel 9 geeft aan dat het recht tot vergadering ook op een andere manier kan worden beperkt door het voorbehoud te maken ‘behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet’. Vergeleken met oudere Grondwetsartikelen is het recht op vergadering uitgebreid met het recht te mogen betogen.
Berend Roorda, universitair docent, gespecialiseerd in het demonstratierecht:
‘Op grond van artikel 9 van onze Grondwet heeft iedereen het recht om te demonstreren. Dit recht houdt in dat je samen met één of meer personen in het openbaar een mening mag uiten. De inhoud van die meningsuiting doet er, bij de vraag of het mag ja of nee, niet toe.
Demonstratieverbod door de burgemeester
Het recht om te demonstreren is echter geen absoluut grondrecht. Artikel 9 lid 2 van de Grondwet en de Nederlandse demonstratiewet – de Wet openbare manifestaties – bieden de burgemeester de bevoegdheid om een demonstratie te beperken en in een uiterst geval zelfs te verbieden. Dit mag hij alleen doen wanneer dit noodzakelijk is in het kader van drie doelcriteria: 1. ter bescherming van de gezondheid; 2. in het belang van het verkeer; 3. ter bestrijding of voorkoming van wanordelijkheden.
De burgemeester mag zich niet bemoeien met de inhoud. Sterker nog, als de (controversiële) inhoud van een demonstratie aanleiding geeft tot vijandige reacties en tegendemonstraties, is de burgemeester verplicht om zich in te spannen om de demonstratie toch door te kunnen laten gaan. Die inspanningsverplichting gaat zo ver dat hij, indien nodig, bij een demonstratie meer politie zal moeten inzetten dan bij een risicowedstrijd in het betaald voetbal. Als zelfs een zodanige politie-inzet wanordelijkheden niet kan voorkomen, pas dan kan de burgemeester overgaan tot een demonstratieverbod.
Strafoplegging door de officier van justitie
Betekent dit dan dat je alles maar mag roepen bij een demonstratie? Nee, dat niet, maar het is niet aan de burgemeester om hier wat aan te doen. Het is aan de officier van justitie om op te treden tegen individuele demonstranten die zich schuldig maken aan strafbare uitlatingen zoals haatzaaien en beledigen van een groep mensen. Dit kan echter enkel repressief. Tegen de demonstratie als zodanig mag niet worden opgetreden.
Proefschrift ‘Het recht om de demonstreren’
Zou het Nederlandse demonstratierecht moeten worden aangepast, zodat wel preventief kan worden opgetreden tegen demonstraties waarbij demonstranten zich strafbaar uitlaten? Dit is een van de vragen waarop ik inga in mijn proefschrift ‘Het recht om te demonstreren’.
Het recht om te demonstreren is een verworvenheid in een democratische rechtsstaat die nauwelijks kan worden overschat. Niet zelden levert de uitoefening van dit recht echter spanningen op met andere rechten, vrijheden en belangen. Zeker nu er de laatste jaren sprake is van een sterke toename van demonstraties in aantal en verschijningsvorm. In dit spanningsveld heb ik een tiental knelpunten gesignaleerd. Vervolgens ben ik in mijn promotieonderzoek op zoek gegaan naar oplossingen voor deze knelpunten.
Bij mijn zoektocht heb ik gestreefd naar een evenwichtige balans tussen enerzijds het fundamentele recht om te demonstreren en anderzijds de rechten en vrijheden van anderen. Om mijn inzicht te vergroten ben ik te rade gegaan bij de buurlanden Duitsland en Engeland en de wijze waarop zij de uitoefening van de betogingsvrijheid hebben geregeld. Hoe gaan zij om met de gesignaleerde demonstratierechtelijke knelpunten en kan hun aanpak inspiratie bieden bij het optimaliseren van het Nederlandse demonstratierecht. Dit alles binnen de kaders die zijn uitgezet in bijvoorbeeld het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden.
Mijn proefschrift bouwt voort op een evaluatie van de Wet openbare manifestaties die ik in 2015 samen met mijn promotoren Brouwer (RUG) en Schilder (VU) heb mogen uitvoeren in opdracht van het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties. Ons evaluatierapport en mijn proefschrift worden momenteel bestudeerd door het ministerie. Mogelijk leidt een en ander binnen afzienbare tijd tot wijziging van de Nederlandse demonstratiewet.
Komende jaren zal ik mij binnen het Centrum voor Openbare Orde en Veiligheid van de Rijksuniversiteit Groningen (zie www.openbareorde.nl) verder bezighouden met het vinden van oplossingen in het spanningsveld tussen enerzijds collectieve vrijheidsrechten – denk naast de betogingsvrijheid aan bijvoorbeeld de stakingsvrijheid en de verenigingsvrijheid – en anderzijds de handhaving van de openbare orde.’
Wat een weekend! Afgelopen zaterdag een demonstratie en aansluitend festival waar ik mocht optreden. En afgelopen zondag weer een demonstratie. Blij dat ik het heb kunnen doen en meemaken allebei, al was het bepaald niet louter feest. En ook weer van alles geleerd of minstens opgefrist. Twee actieverslagen dus, maar niet allebei tegelijk. Nu eerst: de Demo voor Anarchie, gisteren, zaterdag 18 juni 2022, in Amsterdam Noord.
Een demonstratie voor anarchie dus, georganiseerd door de Vrije Bond Amsterdam. Het was de tweede keer: vorig jaar was er een soortgelijke demo. Die had ik toen laten gaan: ik vond corona nog te eng, als ik het me goed herinner. Dit keer ging ik wel, vooral ook omdat ik werd uitgenodigd om een optredentje te geven op het bijbehorende festival na afloop.
Een demonstratie voor anarchie? Ik was vorig jaar sceptisch over het idee, en dat was ik aan de vooravond van deze demonstratie ergens eigenlijk nog steeds. Demonstraties zijn doorgaans acties waar mensen een eis stellen aan een instantie, een bedrijf, of aan ‘de politiek’, de regering, zoiets. Voor loonsverhoging kun je demonstreren, tegen een kraakverbod kun je demonstreren. Dat zijn eisen die je kunt stellen aan een bedrijf, aan een kabinet, en die je dan met een demonstratie kracht kunt bij zetten.
Maar hoe kun je nu demonstreren voor anarchie? De anarchie, dat is iets dat je niet eist. De anarchie is iets dat je in de praktijk brengt, door machthebbers te verjagen, hun machtsposities af te schaffen en zelfbestuur op basis van vrijwilligheid en wederkerigheid op poten te zetten, waar je woont, in levensonderhoud voorziet of wat dan ook. De straat op gaan met ‘Wij Eisen Anarchie’? Merkwaardige gedachte. Alsof de regering ons dat zou kunnen geven, als ze het al zou willen…
Maar de demonstratie was op touw gezet door mensen die ik vertrouw en waardeer, en ik leer er ook best graag iets bij. Fijne mensen, kameraden en vrienden, gaan erheen. Waarom niet gewoon mee doen en kijken hoe zoiets werkt? Van de berichten over de demonstratie vorig jaar kreeg ik ook wel een opgewekt gevoel. En ja, ik mocht deze keer optreden, en met zulke uitnodigingen krijg je me naar de wonderlijkste oorden…
Erheen dus! Eerst operatie zwaan-kleef-aan: alleen in de trein tot aan den Bosch, vandaar samen verder met een goede vriend, voorbij Utrecht kwamen we in de trein nog een kameraad tegen, in Amsterdam nog drie en toen we in Amsterdam Noord uit de metro en in de bus stapten, waren we al met vijftien tot twintig mensen. In de bus, er te vroeg al weer uit, en in kleine, vrolijk rommelige optocht liepen we naar het verzamelpunt. Het verhaal ging dat burgemeester Halsema de hele demonstratie ging ontbinden. Betekende dit dat de ME al klaar zou staan met alles en iedereen? Nee. Een busje, een paar agenten waarvan er eentje ons allervriendelijkst een fijne dag toe wenste. Surrealisme als bestuursvorm vierde weer eens hoogtij.
In de tuin waar we verzamelden, kregen we de informatie in geval van arrestatie en dergelijke te horen, en vormden we ons om in blokken, naar thema, voorkeur, affiniteit. Ik bleef graag bij de vriend van me waar ik mee optrok, die was samen met een uitermate vrolijke groep Leeuwarders en andere noorderlingen. De anarchie woekert en grijpt om zich heen, daar in het noorden des lands, de dagen van Domela Nieuwenhuis verbleken welhaast in vergelijking.
Het werd tijd om te gaan lopen, dus dat deden we. Va ontbinding van een demonstratie was niets te merken. Er was wat politie, even verderop stond een zeer chagrijnig kijkende motoragent op een hoek ons waar te nemen. We riepen ons anarchistische scala van leuze, en we hadden natuurlijk onze spandoeken. Op eentje daarvan stond: ACAB. Dat staat voor All Cops Are Bastards, al zie ik graag dat we ‘Bastards’ door ‘Bigots’ vervangen, zoals in de desbetreffende song van Your Local Pirates.(2) Hoe dan ook: ACAB. De politie kon het niet waarderen. Maar we waren niet gekomen om de waardering van de politiek in ontvangst te nemen.
Na enige tijd vroeg de politie of dat spandoek weg mocht. Nee dus. We liepen verder, met spandoek en al. Ik hielp met het vasthouden ervan. Toen kwam er een groepje agenten op het spandoek af en probeerde ruw om het af te pakken. ‘Blijf van ons spandoek af!’, zo reageerden we, en het getrek van de agressieve agenten had niet het gewenste resultaat. Eerste overwinning: politiepoging mislukt. We verplaatsten het doek enige tijd wel wat meer naar binnenin de demonstratie, zodat de politie er wat moeilijk bij kon, en we gingen verder. Even later was het spandoek weer zichtbaar aan de buitenzijde van de demonstratie, goed zichtbaar zoals het natuurlijk was bedoeld. De politie vond het niet leuk. Wij wel.
We kwamen aan bij een kruispunt, en daar sloeg de politie opnieuw toe – en ze sloeg. Een groepje agenten viel ons weer aan, en nu trokken ze de wapenstok. Duwen en trekken aan het spandoek, en slaan tegen de mensen die het vasthielden. Andere demonstranten snelden toe, de politie mepte die mensen weg, de demonstratie viel in delen uiteen op dat kruispunt. Mensen lieten zich maar ene klein stukje verdrijven, de demonstranten hergroepeerden zich en zochten elkaar weer op en probeerden elkaar te helpen. Ik was Kraai, de kameraad en goede vriend naast wie ik het spandoek hielp vasthouden, intussen kwijt, keek om me heen of ik hen kon vinden. En was intussen erg boos op die meppende politie en wilde daar iets mee.
Ik zag agenten tegenover andere demonstranten staan en ik dook achter die agenten op. Daar schrokken ze van, nu hadden ze demonstranten voor, maar ook achter zich, enkele agenten waren eventjes bijna ingesloten. Ze waren bang, mooi zo, maar ze hadden natuurlijk die knuppels. Dreigend met hun wapenstok dreven ze mij stapsgewijs terug. Ik hield mijn arm afwerend voor me, helemaal niet van zins om me makkelijk te laten wegsturen. Hoe dat zou zijn afgelopen weet ik niet, want op dat moment nam een rustige kameraad me bij de arm, kennelijk bezorgd dat ik iets onverstandigs zou gaan doen. Ik ging met hem mee en voegde me bij andere demonstranten,m intussen bezorgd kijkend of ik Kraai ergens zag. Die zou toch niet hardhandig zijn afgevoerd in een politiebusje?!
Nee, gelukkig niet! Ik zag hen, ik was erg opgelucht, en volgens mij was dat andersom ook zo. Hij vertelde dat ze hem flink geslagen hadden, op benen, armen en vooral ook hoofd. Bovenshands, wat dus volgens de politieregels niet mag. Klappen op het hoofd, net zo lang tot hij zou loslaten. Maar dat deed hij dus niet! Zo vasthoudend, en zo moedig! Hard geslagen, maar aangeslagen betoonde hij zich geenszins. Eerder vol voldoening dat, hoe pijnlijk de klappen ook waren, het de politie daarmee niet was gelukt om het spandoek af te pakken. Dat spandoek lag intussen opgevouwen op een van de bakfietsen in de demonstratie. Verder maar weer… want de politie had haar aanvallen inmiddels gestaakt, voor het moment althans.
Kraai bleek achteraf trouwens niet de enige die geslagen was. Van minstens twee andere kameraden weet ik dat ze ook gewond zijn geraakt door meppende agenten. Gelukkig geen heel ernstige verwondingen. Maar we vergeten niets als we de rekening opmaken die we met het politietuig zullen vereffenen, op ons moment en op onze manier.
Verder met de optocht. Eventjes later…. Daar was het spandoek weer, ontvouwd en wederom zichtbaar pronkend aan de zijkant van de demonstratie! Een kleine triomf. We wisten natuurlijk dat de politie daar weer op zou gaan reageren. We zagen politiebusjes achter de demonstratie, schuin dichtbij waar ze konden. We hielden rekening met ene volgende aanval. Het was duidelijk dat de politie niet zou rusten voor ze dat spandoek te pakken hadden. Het was ook duidelijk dat we niet van plan waren ze daarin er te faciliteren.
Intussen nam Kraai even een rustiger plek in de demonstratie in, en groot gelijk. Anderen, waaronder ik, hielden het spandoek vast. En wie zagen we daar op een straathoek? Onze sjaggie kijkende motoragent! Die begon te rijden – ik dacht om collega’s in te seinen, met het oog op een volgende confiscatie-operatie. Maar nee! Voor we er eg in hadden had de agent het spandoek uit onze handen getrokken en reed er in flinke vaart mee weg! Dat hadden we niet aan zien komen, en ik had goed de pest in dat het ze toch was gelukt.
Er even over napratend werd het wel duidelijk hoe onverantwoord dit was. In hoog tempo vlak langs ene beweeglijke groep mensen rijden: dit zou zomaar een ernstig ongeluk hebben kunnen opleveren. En stel dat we het spandoek steviger in handen hadden gehad, terwijl de agent het vastpakte. Zouden wij dan aan dat spandoek zijn meegesleept? Zou de agent het evenwicht op de motor zijn kwijtgeraakt? Dat laatste zou fraai zijn geweest. Hoe dan ook, een bizarre ontknoping. De politie had het spandoek. Verdomme.
We vervolgden onze demonstratie naar het eindpunt, de Slibvelden, waar het festivalletje zou zijn, De politie bleef ons volgen maar viel ons verder niet meer eg lastig. Wij bleven leuzen roepen, waarbij Kraai duidelijk liet blijken hoe weinig aangeslagen die was. ‘Wij zijn niet bang voor de lange lat!’ gooide hij er als mooie nieuwe vondst in, naast de gangbare antipolitieleuzen.
Interessant was bij de demonstratie trouwens de interactie met omstanders, buurtbewoners en dergelijke. Onze route ging door woonwijken waar overduidelijk armere mensen woonden. Minstens een van ons was naast de demonstratie systematisch bezig met mensen flyers uit te delen over de demonstratie, en met mensen in gesprek te raken. Dat soort activiteit verdient groot respect. Het is niet makkelijk, het kost een ander soort inspanning dan het vasthouden en verdedigen van een politievijandig spandoek. Maar voor een beweging die echt wil groeien en sterker worden is communicatie met en steun zoeken bij mensen buiten de demonstratie, van het grootste belang. Het was fijn om te merken dat de organisatoren van de demonstratie juist ook dit aspect heel serieus hadden genomen.
Een heel lief moment kwam tegen het einde van de demonstratie, aan de rand van de woonwijken, bij wat flatgebouwen. Daar zongen demonstranten opeens: ‘Happy Birthday To You!’ Wat bleek? In het gras was een familie bezig met feestvieren, en er hing een spandoek met ‘Happy Birthday’. Die wens wilden we natuurlijk graag onderstrepen. Ook dat is een manier om te laten zien: wij staan als anarchisten aan de kant van de mensen met de te hoge huren en te lage inkomens, de mensen die lijden onder dit systeem en baat hebben bij radicale sociale verandering. En door zo spontaan een verjaardagswens te zingen laten we zien: wij zijn niet jullie vijanden, wij zijn jullie vrienden. Het werd zichtbaar gewaardeerd.
We naderden intussen het eindpunt, dat we na een stukje wandeling door een stukje bos bereikten. Daar waren de Slibvelden een kleine alternatieve woongemeenschap/vrijplaats aan de rand van Amsterdam-Noord. Daar waren vervolgens wat toespraakjes en optredens, waaronder dus eentje van mij. En veel gezelligheid en pret. Maar daar ga ik het hier verder niet over hebben.
Hoe is het gebeuren in het nieuws gekomen? Spaarzaam, en misleidend. AT5 kwam met een verslagje en beeldmateriaal.(3) Dat verslagje gaf de politieversie weer. Die politie beweerde dat ze wel moest ingrijpen, er waren mensen dronken, en ‘ook plakten ze stickers op auto’s en spoten ze met graffiti op de muren’. De politie noemde vervolgens ook het fameuze spandoek en zegt dan: ‘De demonstranten zijn vervolgens op hun gedrag aangesproken.’ In het Parool lezen we zelfs dat we volgens de politie zelfs met blikjes hebben lopen gooien, en dat de politie demonstranten op zowel gedrag als spandoek heeft ‘aangesproken’.(4) Leugenpraat!
We zijn alleen ‘aangesproken’ over dat spandoek, en dat ‘aanspreken’ nam de vorm aan van eisen, trekken, en klappen. Of er nu een paar van ons te veel op hadden? Het kan, ik heb het niet gezien. Laat mij een groep van 150 mensen op een zaterdagmiddag ergens buiten zien zonder dat er drie van die mensen wat veel bier hebben gedronken. Het is gezeur om daarover te beginnen. De politie trok haar knuppels omdat ze dat spandoek wilden, en wij het ze niet wilden geven. Niet vanwege imaginaire blikjes.
Wat ik wel heb waargenomen is wat de politie deed. Die vorderde gewoon dat spandoek, met toenemende agressie en uiteindelijk met woest wapperende wapenstokken. Daar ging het de politie om: dat spandoek moest en zou weg, en aangezien wij onze uitingsvrijheid niet prijs wilden geven, maakte de politie daar de aanleiding van om te gaan meppen. Waarmee de politie de juistheid van de vier letters op dat spandoek ironisch genoeg zelf onderstreepte, zoals op Twitter al snel werd opgemerkt.
Interessant is ook nog hoe dit op buurtbewoners is overgekomen. AT5 laat beelden zien, ingestuurd door ‘omwonenden’, en schrijft: ‘Volgens de omwonenden verliep de demonstratie, waar zo’n 150 mensen aan deelnamen, op het oog rustig. “Ineens stapten ze uit een politiebusje en begonnen ze te slaan”, zeiden ze over de agenten.’ Helemaal ineens was het voor ons als demonstranten weliswaar niet: de politie deed al eerder moeilijk. Maar de kloppartij werd overduidelijk niet voorafgegaan werd door demonstrantengedrag dat zulk politiegeweld zou kunnen rechtvaardigen in ogen van omstanders. Ik denk dat niet iedereen in de buurt blij met ons was. Dat hoeft ook helemaal niet. Maar ik denk dat de demonstratie ons bij mensen krediet heeft opgeleverd, en dat het de politie en het gezag krediet heeft gekost. Ook dat laat het nut van dit type demonstraties – inclusief het meevoeren van stevige teksten – zien.
Want wat vind ik intussen van het hele concept ‘demonstreren voor anarchie’? Ik ben het punt beginnen te zien. Nee, je stelt geen eis met zo’n demonstratie, zoals bij demonstraties gangbaar is. Maar dat was het punt dan ook niet. We maken op deze manier wel een statement: dit is wat we willen, een wereld van vrijheid en solidariteit. En jullie repressie willen we dus niet en accepteren we voor geen meter. We schreeuwen onze boodschap van de daken, we trotseren de repressie, we verstevigen intussen onze onderlinge banden. En we hebben lol samen! Ik ben blij dat ik aan het geheel heb meegedaan. Ja, demonstreren voor anarchie is, zoals kameraden dat op Twitter tegenwoordig formuleren, gewoon based. Volgend jaar lekker weer, en met meer!
”Op de kruising van de Schoorlstraat en de Werengouw greep de politie in. Op beelden van omwonenden is te zien dat agenten daarop enkele klappen uitdeelden met hun wapenstokken.”
”Volgens de omwonenden verliep de demonstratie, waar zo’n 150 mensen aan deelnamen, op het oog rustig. “Ineens stapten ze uit een politiebusje en begonnen ze te slaan”, zeggen zij over de agenten”
De politie heeft vanmiddag opgetreden bij een demonstratie in Noord. Op de kruising van de Schoorlstraat met Werengouw deelden meerdere agenten klappen uit, is te zien op beelden die omwonenden naar AT5 stuurden.
Volgens de omwonenden verliep de demonstratie, waar zo’n 150 mensen aan deelnamen, op het oog rustig. “Ineens stapten ze uit een politiebusje en begonnen ze te slaan”, zeggen zij over de agenten. De politie laat weten dat er is opgetreden omdat meerdere demonstranten spullen zouden hebben vernield. “De demonstratie liep in eerste instantie rustig, totdat enkele surveillerende agenten zagen dat meerdere demonstranten behoorlijk onder invloed van alcohol waren”, aldus een woordvoerder van de politie.
“Niet voor rede vatbaar”
“Ook plakten ze stickers op auto’s en spoten ze met grafitti op muren”, zegt de politie verder. “Daarnaast hadden ze een spandoek bij zich met daarop de tekst ACAB (All Cops Are Bastards, red.). De demonstranten zijn vervolgens op hun gedrag aangesproken. Een deel was heel rustig en voor rede vatbaar, bij een ander groepje was dat niet het geval, wat voor onrust zorgde. Daarom zagen wij de noodzaak om op te treden.” Er is niemand aangehouden, en volgens de informatie van de politie zijn er aan beide kanten geen gewonden gevallen.
Volgens de politie ging het om een antikapitalistische demonstratie. Ook lijken op enkele vlaggen anarchistische tekens te staan. Wie de demonstranten exact waren is niet bij AT5 bekend. Om die reden is er geen reactie van de kant van de demonstranten.
EINDE AT5 BERICHT
[5]
ZIE NOOT 1
[6]
ZIE NOOT 1
[7]
ZIE NOOT 2
Reacties uitgeschakeld voor Politie treedt op bij demonstratie in Amsterdam Noord: Het Parool, de Berichtgeving en een demonstratie voor anarchie
Actievoerders in Groot-Brittannië zijn dinsdag 14 juni 2022 op de weg gaan liggen bij een detentiecentrum waar vandaan vluchtelingen weggehaald dreigen te worden, afgevoerd eerst naar het vliegtuig en dan gedeporteerd naar Rwanda. Door hun lig-actie proberen ze die deportatie daadwerkelijk tegen te houden. Het is de tweede keer binnen ene handvol dage dat in Groot-Brittannië de solidariteit met vluchtelingen zo’n confronterende, uitdagende vorm aanneemt van een directe actie. Het is geweldig om te zien, en het is te hopen dat dit soort voorbeelden steeds meer worden nagevolgd.
Wat is er aan de hand. In april van dit jaar heeft de Britse regering een afspraak gemaakt met de regering van Rwanda. In ruil voor 140 miljoen euro en een boel goodwill bij de Britse regering,(1) zou Rwanda vluchtelingen opvangen in de tijd die de Britse autoriteiten uittrokken om over hun asielaanvraag te beslissen, Rwanda is dus omgekocht om als een soort van Ter Apel – in Nederland aanmeldcentrum voor vluchtelingen – te fungeren. Heel veel mensen vinden het een schande. Mensen zijn in dat land natuurlijk helemaal niet veilig, ook in Rwanda is sprake van foltering en dergelijke.
Er zijn dus protesten, en via rechtszaken zijn al flink wat deportaties van vluchtelingen tegen gehouden. Maar de regering wil doorzetten en per se vandaag een vlucht naar Rwanda zien plaatsvinden. En een zaak voor het Britse Hooggerechtshof om dit hele deportatieplan te torpederen draaide uit op een naar resultaat. Rechter Jonathan Swift noemde het plan ‘in het publieke belang’. Wat de rechterlijke macht kon de deportatievlucht – inmiddels een prestigezaak voor de regering van Boris Johnson – dus doorgang vinden.(2)
Maar wat betreft actievoerders dus niet! Gisteren waren er flinke aantallen demonstranten bijeen bij het kantoor van de minister van binnenlandse zake Priti Patel. Vandaag gingen mensen dus verder dan protesteren. In en tweet lees ik dat ‘enkele activisten van Stop Deportations de weg buiten het Colnbrook dententie centrum geblokkeerd (hebben)’(3). Daarmee versperren ze de weg voor bussen waarmee vluchtelingen afgevoerd zouden worden. Het is te hopen dat meer actievoerders zich bij deze dappere solidaire mensen voegen. Het is te hopen dat het lukt om deze hele deportatievlucht te voorkomen. En het is te hopen dat het verzet zich zodanig uitbreidt dat het hele plan om vluchtelingen naar Rwanda af te voeren zodanig in het honderd loopt dat de regering gene andere keus heeft dan het kwalijke beleidsvoornemen te laten varen.
De actie tegen de deportatievlucht naar Rwanda komt enkele dagen na een succesvolle solidariteitsactie in de Londense wijk Peckham. Daar pakte de immigratiedienst een persoon uit Nigeria op om die te deporteren. De verblijfsvergunning van de man zou zijn verlopen. Wat daar ook van waar is, het is geen argument om mensen aan te houden en te deporteren. Dat vonden buren en buurtbewoners duidelijk ook. Mensen sloegen alarm en kwamen in actie.
Al snel was er een klein groepje van deze solidaire mensen aanwezig, net als trouwens een politiebus en een zwik agenten om de deportatie door te zetten. Initiatieven als Lewisham Anti- Raids en Southwark & Lambeth Anti-Raids (4)– netwerken die snel alarm kunnen slaan als er een immigratieraid plaatsvindt en mensen in de buurt bijeen kunnen brengen voor actie, en daarmee dus een deportatie dreigt – waren en zijn behulpzaam om snel alarm te slaan zodat er snel een protesterende menigte stond.
Gaandeweg groeide het aantal mensen dat op het alarm af kwam tot er rond de tweehonderd mensen ter plekke waren. De politiebus met de Nigeriaanse man kon niet wegrijden, de deportatie was daadwerkelijk geblokkeerd! De politie probeerde actievoerders weg te krijgen met ruw geduw en akelige agressie.(5) Maar tegenover het grote aantal mensen en hun solidaire vastbeslotenheid zette de politie niet door. Vijf uur duurde het, maar uiteindelijk haalde het gezag bakzeil. Onder luid gejuich liet ze de Nigeriaanse man gaan. De politieagenten vertrokken, uitgejouwd door de menigte: ‘Don’t Come Back To Peckham!’(6) De solidariteit had gewonnen!
Dit zijn het soort acties die iets uithalen. Het zijn juist daarom ook het soort acties waar de staat ongetwijfeld afschrikwekkende antwoorden op zoekt, want die staat wil kunnen deporteren naar believen. Het is namelijk niet de eerste keer dat het mensen door middel van directe actie lukt een deportatie tegen te houden. Vorig jaar, 13 mei 2021 om precies te zijn, slaagde een soortgelijke menigte in Manchester er in om een soortgelijke deportatie te doen stranden. Toen betrof het twee mensen uit India. Bij die actie zijn drie mensen hardhandig gearresteerd en aangeklaagd wegens ‘vergrijpen’ tegen de ‘openbare orde’. In augustus volgt een rechtszaak tegen deze moedige mensen, die inmiddels al de ‘Kenmure Street Three’ worden genoemd, naar de plek van de succesvolle actie. Ze eisen nu dat de strafzaak geschrapt wordt, en zoeken steun en getuigenissen.
Het is te hopen dat ze dit gevecht winnen. Deze mensen deden en doen wat nodig is en brachten actieve solidariteit in de praktijk. Precies wat de blokkeerders bij Colnbrook wederom proberen. Hopelijk lukt het ook daar om deportatie daadwerkelijk te doen stranden. En hopelijk bouwen we netwerken van solidaire mensen steeds effectiever op, zodat ook in de toekomst deportatie van mensen op de vlucht steeds moeilijker uitvoerbaar wordt.
On Tuesday, June 7, 2022, 07:50:49 PM GMT+2, GVA Inquiries Mailbox <inquiries@icrc.org> wrote:
Dear Astrid
Thank you for your sharing your concerns with the International Committee of the Red Cross (ICRC) and apologies for the delayed answer. We are receiving hundreds of messages and doing our best to answer all of them.
We took note of your opinions and we highly value your feedback about our work.
We work in over 100 contexts affected by armed conflict and violence. Our largest operations are in countries such as Syria, Yemen, Afghanistan, South Sudan, Somalia, and Ethiopia. In Ukraine, our work began in 2014 when the conflict started, and our presence in the country has grown since 24 February.
As you mention in your message, the horror of the crisis in Ukraine shouldn’t make the world forget that people suffering continues in other parts of the world, where millions are still relying on humanitarian assistance to access their basic needs.
We have followed the situation you mention closely and have supported the work that the National Red Cross Societies, their volunteers and other organizations are doing to help refugees. In 2021 we issued this joint press release: ICRC and IFRC on migration crisis at the borders between Belarus, Poland, Lithuania and other countries. In the statement, we expressed our alarm about the humanitarian tragedy unfolding and asked for unrestricted access for all organizations.
If you have specific questions about the situation of refugees, the United Nations Refugee Agency (UNHCR) may be able to provide more information in this regard.
I appreciate your relatively quick reaction on my recent mail [27 may 2022],
knowing your very busy time schedule.
I also appreciate your concern, following my mail on 27 may, that the attention for the humanitarian crisis in Ukraine should not overshadow your concern
for other humanitarian drama’s.
In my letter I especially mentioned the dramatic humanitarian needs of
those refugees, who are still trapped between the borders of Belarus and Poland.I quote from your mail:”
As you mention in your message, the horror of the crisis in Ukraine shouldn’t make the world forget that people suffering continues in other parts of the world, where millions are still relying on humanitarian assistance to access their basic needs. ”I had noticed that before, since I mentioned inmy mail to you the statement of mr F Rocca, presidentof the International Federation of Red Cross and Red CrescentSocieties, that there should be no difference in the receptionand protection of refugees, whether they are Ukrainians orcoming from other countries [1] And in my former mail, I’ve also referred to the Good Work, done by the American Red Cross and the Finnish Red Cross and doubtless other sections of the Red Cross regarding the refugees, trapped between Poland and Belarus [2] and I complimented you with that. As reaction on my mail to you, you referred to your Joint PressRelease of 2021, titled: ”ICRC and IFCR on migration crisisat the borders between Belarus, Lithuania and other countries” [3]I was impressed, as by the Work of the American Red Cross andthe Finnish Red Cross and I fully supported your statement,especially this part [I quote you]”
All migrants, irrespective of their legal status, should have effective access to humanitarian assistance and medical assistance, as well as to protection. Whether this is international protection, or a voluntary return to their home countries, migrants’ rights should be respected at all times and authorities should avoid separating family members and putting at risk their lives and physical integrity.” [4]
True humanity and something the EU leaders should
reflect on.
HOWEVER:
[And reason for my reaction on your answer to me]
That is NOT what I asked you for.
Since you referred to the situation in 2021 and I am
anxious to know about PRESENT the situation, the
situation in 2022, of the
refugees, trapped between Poland and Belarus [and
as I now understand, also Lithuania]
Perhaps I didn’t make that clear in my first mail to you?
Then I will do it now and repeat my questions:Based on the Statement of Amnesty Internationalon 11th of april 2022, the situation of thosetrapped between the Poland-Belarus border is direSee their statement:
POLAND/BELARUS: NEW EVIDENCE OF ABUSES HIGHLIGHTS
”HYPOCRISY” OF UNEQUAL TREATMENT OF ASYLUM SEEKERS
AND the Amnesty report ”POLAND: CRUELTY, NOT COMPASSION, AT EUROPE’S OTHER BORDERS” [5]
MY QUESTIONS ABOUT THE RED CROSS INVOLVEMENT
WITH THE MENTIONED REFUGEES IN 2022:
My questions refer to the PRESENT, 2022 ICRC involvement with
the refugees, who are trapped between the Poland-Belarus border,
as mentioned in my first mail [6]
I REPEAT:
I had the impression, that on this moment, the main attention
of the International Cross goes to the Ukrainian refugees [7] and that the
trapped refugees between Poland and Belarus are somewhat forgotten.
When I am wrong, please send me the information about
your involvement in the no one land between those borders on this
moment, 2022.
When I am NOT wrong, please explain to me, why the International
Red Cross shows less attention to those refugees:
Are you being hindered in your activities, something volunteers have experienced in the past months? [8]
And if that’s so, what did you do, as an International Organisation, to
address to this situation?
Did you write to the Polish and Belarussian authorities?
Did you gave press conferences about this?
Did you try to visit the Polish detention centres, where, according to the
information of Amnesty International, the border refugees are being
mistreated and denied their right to asylum? [9]
If not, why not?
Because you are hindered in your activities?
And again the question:
If you are hindered in your activities, what did you do to protest and get access anyway, as
is your right and obligation as the International Red Cross?
Those are my questions, in short
I would appreciate your reaction, but if you are pressed with time,
the only thing I want is to recall the dire situation those refugees
are in and to urge your humanitarian involvement with them, also
now, in 2022, since their situation doesn’t seem to be more humane now.
Thank you for your involvement
Kind greetings
Astrid Essed
Amsterdam
The Netherlands
NOTES
[1]
IFRC PRESIDENT: ETHNICITY AND NATIONALITY SHOULD NOT
New York / Geneva, 16 May 2022 – President of the International Federation of Red Cross and Red Crescent Societies (IFRC) Francesco Rocca calls on states to step up to their responsibility to save lives, no matter where people are from, ahead of the first review of the Global Compact for Migration (GCM).
Mr Rocca says: “When I was in Marrakech for the adoption of the GCM I made a statement that the world’s approach to migration is painfully broken – but that the GCM can fix it. As we begin the first review of the progress made since then, I am sad to say that this has not been the case so far. Not enough changes to policies and practices to ensure safe and dignified migration have taken place, and many more lives have been lost due to that failure to act.”
On the world’s deadliest sea migration route, the central Mediterranean, the number of deaths has in fact increased since the GCM was signed. The Ocean Viking ship, operated by SOS Mediterranée with IFRC providing humanitarian services on board, saves people in distress on this route.
“We need to carry out this work as state-coordinated search and rescue is absent in the area,” says Mr Rocca. “Our teams have already saved 1,260 people in the nine months we’ve been operating.”
The Ocean Viking is one of the 330 Humanitarian Service Points (HSPs) in 45 countries that supports the ambitions of the GCM, providing assistance and protection to people on the move irrespective of status and without fear of reprisal. The Romanian Red Cross implements HSPs in Bucharest to support people fleeing Ukraine, providing information, food, water, hygiene items and financial assistance, while the Hungarian Red Cross has been operating a HSP at the Keleti railway station 24/7 to welcome people arriving from Ukraine by train with information, food, hygiene items and baby care products.
During the COVID-19 pandemic, the Colombian Red Cross Society has implemented HSPs at the border with Venezuela, offering essential services like healthcare, while Libyan Red Crescent volunteers have provided support to migrants and displaced people, operating HSPs that provided access to information, food, and other necessities, as well as restoring family links services.
At the International Migration Review Forum (IMRF), the IFRC is calling for individual and collective efforts on search and rescue; ensuring access to essential services for migrants regardless of status; scaling up support to people affected of climate related displacement; and the inclusion of migrants in all aspects of society and decision making.
“The political, public and humanitarian response to the Ukraine crisis has shown what is possible when humanity and dignity comes first, when there is global solidarity and the will to assist and protect the most vulnerable,” says Mr Rocca. “This must be extended to everyone in need, wherever they come from. Ethnicity and nationality should not be deciding factors in saving lives.”
The Red Cross is urgently providing relief efforts as thousands of people risk their lives in freezing conditions along the Belarus-Poland border. At least 10 people have died and an estimated 2,000 people are living in makeshift camps near the border between Belarus and neighboring countries Poland, Lithuania and Latvia. The International Federation of Red Cross and Red Crescent Societies (IFRC) urges unhindered access to the border be provided to help the men, women and children risking their lives for a safer future.
Belarus Red Cross has been coordinating aid from partners since last week, distributing food, water, blankets and warm clothes. Staff and volunteers are involved in a continuous response to the situation, sorting and distributing packages, as well as helping authorities set up heating tents for women and children. Assistance was also provided for three children who were hospitalized.
“We are concerned about the increasingly serious situation on the Poland-Belarus border, after large groups of migrants arrived there on November 8. We call for access for the Red Cross and other humanitarian organizations so that all people in need, at the border and other locations, can receive medical treatment, humanitarian assistance and protection services,” said Andreas von Weissenberg, IFRC Europe’s head of Disasters, Climate and Crises.
“While Belarus Red Cross has thankfully been given some access to provide vital life-saving aid to people enduring hunger and freezing conditions, we need that access to be regular and also get access on the other side of the border. People need to be treated humanely,” von Weissenberg said.
The Polish Red Cross has been responding to this crisis for several weeks, delivering blankets, sleeping bags and clothes. Local branches are supporting migrants in provinces near the border with food, water and hygiene kits, as well as providing first aid and helping people trace family members.
Lithuanian Red Cross teams have also been supporting migrants close to the border with water, hygiene kits, footwear and clothing, as well as toys for children. In five large reception centers, volunteers provide food and other humanitarian aid, offer psychological support and legal assistance and help people reconnect with their loved ones by providing mobile phones and SIM cards.
IFRC is in the process of providing the Belarus Red Cross, Polish Red Cross and Lithuanian Red Cross with emergency funding to support the migrants with food, clothes, hygiene items, first aid and family reunification services.
“Humanitarian organizations must be granted unconditional and safe access to all people in need, irrespective of their legal status. People are crossing the border with just the clothes on their backs. They need food, medicine, hygiene items, clothing, and protective equipment against COVID-19. We must be allowed to deliver critical assistance and we want to see a peaceful, humane and rights-based solution to the situation,” von Weissenberg concluded.
The situation of migrants trying to enter the EU at the border of Poland, Lithuania and Belarus is alarming. Thousands of migrants have been stuck on the border region since early autumn. The situation of people sleeping without shelter is expected to worsen as the winter approaches.
The Belarusian, Polish and Lithuanian Red Cross organisations are helping migrants at the borders by distributing food, clean water, hygiene supplies, clothes and blankets and by offering essential health care.
The health of the people sleeping rough is at continuous risk. At least 10 people are known to have died. Among them, a 14-year-old boy who died of hypothermia.
“There are hundreds of children at the border, many of whom have been separated from their families. The are also pregnant women and disabled people among the migrants. Their situation is worsening by the hour as the crisis drags on and nights become colder,” says the Director of International Operations at the Finnish Red Cross Tiina Saarikoski.
“All states are obliged to ensure that humanitarian aid gets through to its target. People have the right to necessary protection, care and safety, regardless of whether they are granted the right to stay in the country or not.”
The International Committee of the Red Cross helps migrants establish contact with their family members.
The Finnish Red Cross maintains preparedness for large-scale migration as part of its continuous readiness. As agreed with the authorities, the Red Cross is permanently prepared to establish and maintain reception centres and temporary accommodation units at the request of the authorities.
The Finnish Red Cross has not received official requests in relation to the situation in Poland, Lithuania and Belarus.
“The most important thing right now is to deliver necessary aid to the migrants in unsafe conditions and allow humanitarian operators to provide aid,” Saarikoski emphasises.
[3]
ICRC AND IFCR ON MIGRATION CRISIS AT THE BORDERS
BETWEEN BELARUS, POLAND, LITHUANIA AND OTHER COUNTRIES
Unrestricted and safe humanitarian access urgently needed to save lives and alleviate suffering.
STATEMENT18 NOVEMBER 2021
Budapest/Geneva – November 18, 2021 — The International Federation of Red Cross and Red Crescent Societies (IFRC) and the International Committee of the Red Cross (ICRC) are alarmed by the humanitarian tragedy unfolding at the borders between Belarus, Poland and Lithuania. At least 10 people are known to have died, including a 14-year-old boy due to hypothermia. The situation is set to worsen with the most serious winter weather yet to arrive.
IFRC has allocated more than 1 million Swiss Francs to Belarus Red Cross, Polish Red Cross and Lithuanian Red Cross, whose volunteers and staff are assisting thousands of vulnerable people with food, water, blankets and vital medical assistance. ICRC is complementing the response, providing support and additional technical expertise to Red Cross partners, notably to keep migrants in contact with their relatives and other protection-related issues.
Birgitte Ebbesen, IFRC Regional Director for Europe said, “There are extremely vulnerable people at the border, including people with disabilities, pregnant women, and hundreds of children – many of them without a parent or family member. They have been sleeping rough in freezing conditions for many days now.”
“Our volunteers have been able to provide some assistance, but many are still hungry and cold. These are mothers, sisters, sons and daughters, people whose lives matter, and they should be protected and treated with compassion and dignity.”
Martin Schüepp, ICRC Regional Director for Europe and Central Asia said: “To protect people’s lives, health and dignity, as well as ease suffering and prevent further tragedy, all Red Cross Red Crescent Movement partners and other humanitarian organisations need immediate, unrestricted access to all migrants, including at borders.”
“The ICRC is providing support and additional technical expertise to our Red Cross partners, on reuniting people with separated family members and other protection-related issues.”
All migrants, irrespective of their legal status, should have effective access to humanitarian assistance and medical assistance, as well as to protection. Whether this is international protection, or a voluntary return to their home countries, migrants’ rights should be respected at all times and authorities should avoid separating family members and putting at risk their lives and physical integrity.
[4]
”All migrants, irrespective of their legal status, should have effective access to humanitarian assistance and medical assistance, as well as to protection. Whether this is international protection, or a voluntary return to their home countries, migrants’ rights should be respected at all times and authorities should avoid separating family members and putting at risk their lives and physical integrity.”
ICRC AND IFCR ON MIGRATION CRISIS AT THE BORDERS
BETWEEN BELARUS, POLAND, LITHUANIA AND OTHER COUNTRIES
Poland/Belarus: New evidence of abuses highlights ‘hypocrisy’ of unequal treatment of asylum-seekers
Authorities violating rights of asylum-seekers, including strip searches and other degrading treatment, in overcrowded detention centres
Some people forcibly sedated during return
Pushbacks and arbitrary detention in stark contrast with welcome shown to those fleeing Ukraine
Spokespeople available
The Polish authorities have arbitrarily detained nearly two thousand asylum-seekers who crossed into the country from Belarus in 2021, and subjected many of them to abuse, including strip searches in unsanitary, overcrowded facilities, and in some cases even to forcible sedation and tasering, Amnesty International said today.
Additionally, after a hiatus during winter, more asylum-seekers are now trying to enter Poland from Belarus, where they are unable to access further funds due to international sanctions and risk harassment or apprehension by Belarusian police due their irregular immigration status. At the Polish border they face razor wire fences and repeated pushbacks by border guards sometimes up to 20-30 times.
“This violent and degrading treatment stands in stark contrast to the warm welcome Poland is offering to displaced people arriving from Ukraine. The behaviour of the Polish authorities smacks of racism and hypocrisy. Poland must urgently extend its admirable compassion for those entering the country from Ukraine to all those crossing its borders to seek safety.”
Arbitrary detention and abysmal detention conditions
Polish border guards have systematically rounded up and violently pushed back people crossing from Belarus, sometimes threatening them with guns. The vast majority of those who have been fortunate enough to avoid being pushed back to Belarus and to apply for asylum in Poland are forced into automatic detention, without a proper assessment of their individual situation and the impact detention would have on their physical and mental health. They are often held for prolonged and indefinite periods of time in overcrowded centres that offer little privacy and only limited access to sanitary facilities, doctors, psychologists, or legal assistance.
Almost all of the people Amnesty International interviewed said they were traumatized after fleeing areas of conflict and being trapped for months on the Belarusian-Polish border. They also suffered from serious psychological problems, including anxiety, insomnia, depression and frequent suicidal thoughts, undoubtedly exacerbated by their unnecessary metres. For most, psychological support was unavailable.
Retraumatized inside a military base
Many of the people who Amnesty spoke to had been in Wędrzyn detention centre, which holds up to 600 people. Overcrowding is particularly acute in this facility, where up to 24 men are detained in rooms measuring just eight square metres.
In 2021, the Polish authorities decreased the minimum required space for foreign detainees from three square meters per person to just two. The Council of Europe minimum standard for personal living space in prisons and detention centres is four square meters per person.
People held in Wędrzyn recounted how guards greeted new detainees by saying “welcome to Guantánamo”. Many of them were victims of torture in their home countries before enduring harrowing experiences both in Belarus and on the border of Poland. The detention centre in Wędrzyn forms part of an active military base. The facility’s barbed wire walls — and the persistent sound of armoured vehicles, helicopters and gunfire from military exercises in the area — only serves to retraumatize them.
In Lesznowola Detention Centre, detainees said that guards’ treatment left them feeling dehumanized. The staff called detainees by their case numbers instead of using their names and meted out excessive punishments, including isolation, for simple requests, such as asking for a towel or more food.
Nearly all those interviewed reported consistently disrespectful and verbally abusive behaviour, racist remarks and other practices that indicated psychological ill-treatment.
Men who Amnesty International interviewed uniformly complained about the manner in which body searches were conducted. When people were transferred from one detention centre to another, they were forced to undergo a strip search at each facility, even though they were in state custody at all times. In Wędrzyn, people recounted abusive searches. For example, all newly admitted foreigners are kept together in a room, required to remove all of their clothes and ordered to perform squats longer than necessary for a legitimate check.
Violent forcible returns
Amnesty International interviewed several people who were forcibly returned as well as some who avoided return and remain in detention in Poland. Many said the Polish border guards who conducted the returns coerced them into signing documents in Polish that they suspected included incriminating information in order to justify their returns. They also said that, in some cases, border guards used excessive force, such as tasers, restrained people with handcuffs, and even sedated those being returned.
Authorities attempted to forcibly return Yezda, a 30-year old Kurdish woman , with her husband and three small children. After being told that the family would be returned to Iraq, Yezda panicked and screamed and pleaded with the guards not to take them. She threatened to take her life and became extremely agitated. “I knew I could not go back to Iraq and I was ready to die in Poland. While I was crying like that, two guards restrained me and my husband, tied our hands behind our backs, and a doctor gave us an injection that made us very weak and sleepy. My head was not clear, but I could hear my children, who were in the room with us, crying and screaming.”
“We were asked to go through the airport security and the guards told us to behave on the plane. But I refused to go. I remember noticing that I didn’t even have any shoes on, as in the chaos at the camp, they slipped of my feet. My head was not clear, and I couldn’t see my husband or the children, but I remember that they forced me on the plane that was full of people. I was still crying and pleading with the police not to take us.” Yezda said that she broke her foot as she fought the guards who tried to put her on the plane. Yezda and her family were returned to Warsaw after the airline refused to take them to Iraq. They remain in a camp in Poland for now.
Volunteers and activists have been barred from accessing the border of Poland and Belarus, and some have even faced prosecution for trying to help people cross the border. In March, activists who had helped people both on Poland’s borders with Ukraine and with Belarus were detained for providing life-saving assistance to refugees and migrants on the Belarussian border, and now face potentially serious charges.
Stranded at the border
On 20 March, the Belarusian authorities reportedly evicted close to 700 refugees and migrants, including many families with young children and people suffering from severe illnesses and disabilities, from the warehouse in the Belarusian village of Bruzgi which had accommodated several thousand people in 2021.
People who were evicted from the warehouse suddenly found themselves stranded in the forest, trying to survive in sub-zero temperatures without shelter, food, water or access to medical care. Many remain in the forest and experience daily abuse from the Belarusian border guards, who use dogs and violence to force people to cross the border into Poland.
“Hundreds of people fleeing conflict in the Middle East and other parts of the world remain stranded on the border between Belarus and Poland. The Polish government must immediately stop pushbacks. They are illegal no matter how the government tries to justify them. The international community – including the EU – must demand that those trapped on Poland’s border with Belarus be afforded the same access to EU territory as any other group seeking refuge in Europe,” said Jelena Sesar.
END OF THE ARTICLE
REPORT AMNESTY INTERNATIONAL
POLAND: CRUELTY, NOT COMPASSION, AT EUROPE’S OTHER BORDERS
The rapid relief effort at the border, exceptional generosity of civil society and willingness of Polish authorities to receive people fleeing from Ukraine contrast starkly with the Polish government’s hostility toward refugees and migrants who have arrived in the country via Belarus since July 2021. Hundreds of people who crossed from Belarus have been arbitrarily detained in Poland in appalling conditions and without access to a fair asylum proceeding. Many have been forcibly returned to their countries of origin, some under sedation. In addition, hundreds of people remain stranded inside Belarus and face increasingly desperate conditions.
END OF THIS PIECE
FULL REPORT
AMNESTY INTERNATIONAL
POLAND: CRUELTY, NOT COMPASSION, AT EUROPE’S OTHER BORDERS
Three months into the ongoing conflict in Ukraine, the International Federation of Red Cross and Red Crescent Societies (IFRC) has distributed financial assistance totalling more than 4.3 million Swiss francs to thousands of people on the move.
IFRC Head of Emergency Operations for the Ukraine response, Anne Katherine Moore, said:
“The longer the conflict continues, the greater the needs become. The cost of basic necessities, such as fresh fruit and vegetables, is rising. Increases in the cost of fuel and apartment rentals are also being reported. Millions of people have lost their jobs and their savings are dwindling. Through a new mobile app, we have been able to ramp up our support to help people facing these financial challenges.”
The new technology makes it possible for the IFRC and responding National Societies to reach people at scale and to deliver cash assistance digitally. Successfully introduced in Romania, the mobile app allows refugees to self-register for assistance online, negating the need and cost involved of having to travel to a central location.
The app will soon be expanded to Poland and Slovakia, where cash assistance is already being provided through more traditional methods such as in-person registration, as well as Ukraine and other neighbouring countries.
“This is the fastest we have ever delivered cash at this scale. It has the potential to be a game-changer for our work not just in this response, but also in future operations,” Moore continued.
Cash assistance is a dignified and efficient way to support people impacted by the conflict, allowing them to purchase items specific to their individual needs, while also supporting local economies. It is one part of our integrated and wide-ranging Red Cross and Red Crescent response to the conflict that also includes the provision of health care, first aid, psychosocial support and the distribution of basic household necessities.
Speaking about next steps, Moore said: “There is no short-term solution to the needs of the more than 14 million people who have been forced to flee their homes. We know that even if the conflict was to end tomorrow, rebuilding and recovery will take years. People have lost their homes, their livelihoods, and access to timely healthcare. The IFRC, in support of local National Red Cross Societies in the region, will be there helping people now, and in the months and years to come.”
During the past three months:
Together, we have reached more than 2.1 million people with life-saving aid within Ukraine and in surrounding countries. This is 1 in 10 people who had to flee their homes because of the conflict.
Along the travel routes within and outside Ukraine, we’ve set up 142 Humanitarian Service Points in 15 countries to provide those fleeing with a safe environment. There, they receive essential services like food, hygiene items, blankets, clothing water, first aid, psychosocial support, information, and financial assistance.
In total, we distributed 2.3 million kilograms of aid.
71,000 Red Cross and Red Crescent volunteers are responding to the crisis.
Doctors Without Borders removed its team on the Belarus-Poland border after Warsaw blocked access to migrants trying to enter the European Union. Camped in harsh conditions, several people have died on the EU’s doorstep.
Despite knowing people along the Belarus-Poland border were “in desperate need of medical and humanitarian assistance,” the medical charity Doctors Without Borders (MSF) said it withdrew its emergency response team from the region.
“Since October, MSF has repeatedly requested access to the restricted area and the border guard posts in Poland, but without success,” Frauke Ossig, the charity’s emergency coordinator for Poland and Lithuania, said on Thursday.
“We know that there are still people crossing the border and hiding in the forest, in need of support, but while we are committed to assisting people on the move wherever they may be, we have not been able to reach them in Poland,” Ossig added.
While many of the migrants received shelter in a logistics center, a number of people are reported to have died in the freezing, harsh conditions along the border.
Why can’t aid groups reach migrants and asylum-seekers?
On December 1, Poland’s Interior Ministry extended a state of emergency that prohibits all non-residents, including journalists and non-governmental aid groups, from the border area.
“People are being attacked and beaten at the hands of border guards, and yet state officials continue to allow the practice of pushing people between borders knowing that such maltreatment continues,” MSF said.
With thousands of people on the Belarusian side of the 400-kilometer (250-mile) stretch, Poland built a barbed-wire fence that it intends to replace with a permanent barrier and sent thousands of soldiers to the border, leaving the migrants stuck in camps in no man’s land and unable to apply for asylum in the European Union.
Polish border guards accused of illegal ‘pushbacks’
Polish border guards have been accused of forcibly pushing migrants and asylum-seekers back into Belarus — a move that breaches international law. At least 21 people have lost their lives in the attempt in 2021, MSF reported.
In December, the Polish civil society group Salam Lab reported that five Syrian and one Palestinian who managed to find their way outside Poland’s exclusion zone said they had been pushed back to Belarus several times by Polish authorities.
EU nations Latvia and Lithuania, which also share borders with Belarus, have also reinforced their border security and declared a state of emergency. MSF said it had not received access to migrants at the Belarusian-Lithuanian border.
Belarus denies this and has urged the EU to take in the migrants.
“The current situation is unacceptable and inhumane,” Ossig said. “People have the right to seek safety and asylum and should not be illegitimately pushed back to Belarus.”
[9]
AMNESTY INTERNATIONAL
POLAND/BELARUS: NEW EVIDENCE OF ABUSES HIGHLIGHTS
”HYPOCRISY” OF UNEQUAL TREATMENT OF ASYLUM SEEKERS
I appreciate your relatively quick reaction on my recent mail [27 may 2022],
knowing your very busy time schedule.
I also appreciate your concern, following my mail on 27 may, that the attention for the humanitarian crisis in Ukraine should not overshadow your concern
for other humanitarian drama’s.
In my letter I especially mentioned the dramatic humanitarian needs of
those refugees, who are still trapped between the borders of Belarus and Poland.I quote from your mail:”
As you mention in your message, the horror of the crisis in Ukraine shouldn’t make the world forget that people suffering continues in other parts of the world, where millions are still relying on humanitarian assistance to access their basic needs. ”I had noticed that before, since I mentioned inmy mail to you the statement of mr F Rocca, presidentof the International Federation of Red Cross and Red CrescentSocieties, that there should be no difference in the receptionand protection of refugees, whether they are Ukrainians orcoming from other countries [1] And in my former mail, I’ve also referred to the Good Work, done by the American Red Cross and the Finnish Red Cross and doubtless other sections of the Red Cross regarding the refugees, trapped between Poland and Belarus [2] and I complimented you with that. As reaction on my mail to you, you referred to your Joint PressRelease of 2021, titled: ”ICRC and IFCR on migration crisisat the borders between Belarus, Lithuania and other countries” [3]I was impressed, as by the Work of the American Red Cross andthe Finnish Red Cross and I fully supported your statement,especially this part [I quote you]”
All migrants, irrespective of their legal status, should have effective access to humanitarian assistance and medical assistance, as well as to protection. Whether this is international protection, or a voluntary return to their home countries, migrants’ rights should be respected at all times and authorities should avoid separating family members and putting at risk their lives and physical integrity.” [4]
True humanity and something the EU leaders should
reflect on.
HOWEVER:
[And reason for my reaction on your answer to me]
That is NOT what I asked you for.
Since you referred to the situation in 2021 and I am
anxious to know about PRESENT the situation, the
situation in 2022, of the
refugees, trapped between Poland and Belarus [and
as I now understand, also Lithuania]
Perhaps I didn’t make that clear in my first mail to you?
Then I will do it now and repeat my questions:Based on the Statement of Amnesty Internationalon 11th of april 2022, the situation of thosetrapped between the Poland-Belarus border is direSee their statement:
POLAND/BELARUS: NEW EVIDENCE OF ABUSES HIGHLIGHTS
”HYPOCRISY” OF UNEQUAL TREATMENT OF ASYLUM SEEKERS
AND the Amnesty report ”POLAND: CRUELTY, NOT COMPASSION, AT EUROPE’S OTHER BORDERS” [5]
MY QUESTIONS ABOUT THE RED CROSS INVOLVEMENT
WITH THE MENTIONED REFUGEES IN 2022:
My questions refer to the PRESENT, 2022 ICRC involvement with
the refugees, who are trapped between the Poland-Belarus border,
as mentioned in my first mail [6]
I REPEAT:
I had the impression, that on this moment, the main attention
of the International Cross goes to the Ukrainian refugees [7] and that the
trapped refugees between Poland and Belarus are somewhat forgotten.
When I am wrong, please send me the information about
your involvement in the no one land between those borders on this
moment, 2022.
When I am NOT wrong, please explain to me, why the International
Red Cross shows less attention to those refugees:
Are you being hindered in your activities, something volunteers have experienced in the past months? [8]
And if that’s so, what did you do, as an International Organisation, to
address to this situation?
Did you write to the Polish and Belarussian authorities?
Did you gave press conferences about this?
Did you try to visit the Polish detention centres, where, according to the
information of Amnesty International, the border refugees are being
mistreated and denied their right to asylum? [9]
If not, why not?
Because you are hindered in your activities?
And again the question:
If you are hindered in your activities, what did you do to protest and get access anyway, as
is your right and obligation as the International Red Cross?
Those are my questions, in short
I would appreciate your reaction, but if you are pressed with time,
the only thing I want is to recall the dire situation those refugees
are in and to urge your humanitarian involvement with them, also
now, in 2022, since their situation doesn’t seem to be more humane now.
Thank you for your involvement
Kind greetings
Astrid Essed
Amsterdam
The Netherlands
NOTES
[1]
IFRC PRESIDENT: ETHNICITY AND NATIONALITY SHOULD NOT
New York / Geneva, 16 May 2022 – President of the International Federation of Red Cross and Red Crescent Societies (IFRC) Francesco Rocca calls on states to step up to their responsibility to save lives, no matter where people are from, ahead of the first review of the Global Compact for Migration (GCM).
Mr Rocca says: “When I was in Marrakech for the adoption of the GCM I made a statement that the world’s approach to migration is painfully broken – but that the GCM can fix it. As we begin the first review of the progress made since then, I am sad to say that this has not been the case so far. Not enough changes to policies and practices to ensure safe and dignified migration have taken place, and many more lives have been lost due to that failure to act.”
On the world’s deadliest sea migration route, the central Mediterranean, the number of deaths has in fact increased since the GCM was signed. The Ocean Viking ship, operated by SOS Mediterranée with IFRC providing humanitarian services on board, saves people in distress on this route.
“We need to carry out this work as state-coordinated search and rescue is absent in the area,” says Mr Rocca. “Our teams have already saved 1,260 people in the nine months we’ve been operating.”
The Ocean Viking is one of the 330 Humanitarian Service Points (HSPs) in 45 countries that supports the ambitions of the GCM, providing assistance and protection to people on the move irrespective of status and without fear of reprisal. The Romanian Red Cross implements HSPs in Bucharest to support people fleeing Ukraine, providing information, food, water, hygiene items and financial assistance, while the Hungarian Red Cross has been operating a HSP at the Keleti railway station 24/7 to welcome people arriving from Ukraine by train with information, food, hygiene items and baby care products.
During the COVID-19 pandemic, the Colombian Red Cross Society has implemented HSPs at the border with Venezuela, offering essential services like healthcare, while Libyan Red Crescent volunteers have provided support to migrants and displaced people, operating HSPs that provided access to information, food, and other necessities, as well as restoring family links services.
At the International Migration Review Forum (IMRF), the IFRC is calling for individual and collective efforts on search and rescue; ensuring access to essential services for migrants regardless of status; scaling up support to people affected of climate related displacement; and the inclusion of migrants in all aspects of society and decision making.
“The political, public and humanitarian response to the Ukraine crisis has shown what is possible when humanity and dignity comes first, when there is global solidarity and the will to assist and protect the most vulnerable,” says Mr Rocca. “This must be extended to everyone in need, wherever they come from. Ethnicity and nationality should not be deciding factors in saving lives.”
The Red Cross is urgently providing relief efforts as thousands of people risk their lives in freezing conditions along the Belarus-Poland border. At least 10 people have died and an estimated 2,000 people are living in makeshift camps near the border between Belarus and neighboring countries Poland, Lithuania and Latvia. The International Federation of Red Cross and Red Crescent Societies (IFRC) urges unhindered access to the border be provided to help the men, women and children risking their lives for a safer future.
Belarus Red Cross has been coordinating aid from partners since last week, distributing food, water, blankets and warm clothes. Staff and volunteers are involved in a continuous response to the situation, sorting and distributing packages, as well as helping authorities set up heating tents for women and children. Assistance was also provided for three children who were hospitalized.
“We are concerned about the increasingly serious situation on the Poland-Belarus border, after large groups of migrants arrived there on November 8. We call for access for the Red Cross and other humanitarian organizations so that all people in need, at the border and other locations, can receive medical treatment, humanitarian assistance and protection services,” said Andreas von Weissenberg, IFRC Europe’s head of Disasters, Climate and Crises.
“While Belarus Red Cross has thankfully been given some access to provide vital life-saving aid to people enduring hunger and freezing conditions, we need that access to be regular and also get access on the other side of the border. People need to be treated humanely,” von Weissenberg said.
The Polish Red Cross has been responding to this crisis for several weeks, delivering blankets, sleeping bags and clothes. Local branches are supporting migrants in provinces near the border with food, water and hygiene kits, as well as providing first aid and helping people trace family members.
Lithuanian Red Cross teams have also been supporting migrants close to the border with water, hygiene kits, footwear and clothing, as well as toys for children. In five large reception centers, volunteers provide food and other humanitarian aid, offer psychological support and legal assistance and help people reconnect with their loved ones by providing mobile phones and SIM cards.
IFRC is in the process of providing the Belarus Red Cross, Polish Red Cross and Lithuanian Red Cross with emergency funding to support the migrants with food, clothes, hygiene items, first aid and family reunification services.
“Humanitarian organizations must be granted unconditional and safe access to all people in need, irrespective of their legal status. People are crossing the border with just the clothes on their backs. They need food, medicine, hygiene items, clothing, and protective equipment against COVID-19. We must be allowed to deliver critical assistance and we want to see a peaceful, humane and rights-based solution to the situation,” von Weissenberg concluded.
The situation of migrants trying to enter the EU at the border of Poland, Lithuania and Belarus is alarming. Thousands of migrants have been stuck on the border region since early autumn. The situation of people sleeping without shelter is expected to worsen as the winter approaches.
The Belarusian, Polish and Lithuanian Red Cross organisations are helping migrants at the borders by distributing food, clean water, hygiene supplies, clothes and blankets and by offering essential health care.
The health of the people sleeping rough is at continuous risk. At least 10 people are known to have died. Among them, a 14-year-old boy who died of hypothermia.
“There are hundreds of children at the border, many of whom have been separated from their families. The are also pregnant women and disabled people among the migrants. Their situation is worsening by the hour as the crisis drags on and nights become colder,” says the Director of International Operations at the Finnish Red Cross Tiina Saarikoski.
“All states are obliged to ensure that humanitarian aid gets through to its target. People have the right to necessary protection, care and safety, regardless of whether they are granted the right to stay in the country or not.”
The International Committee of the Red Cross helps migrants establish contact with their family members.
The Finnish Red Cross maintains preparedness for large-scale migration as part of its continuous readiness. As agreed with the authorities, the Red Cross is permanently prepared to establish and maintain reception centres and temporary accommodation units at the request of the authorities.
The Finnish Red Cross has not received official requests in relation to the situation in Poland, Lithuania and Belarus.
“The most important thing right now is to deliver necessary aid to the migrants in unsafe conditions and allow humanitarian operators to provide aid,” Saarikoski emphasises.
[3]
ICRC AND IFCR ON MIGRATION CRISIS AT THE BORDERS
BETWEEN BELARUS, POLAND, LITHUANIA AND OTHER COUNTRIES
Unrestricted and safe humanitarian access urgently needed to save lives and alleviate suffering.
STATEMENT18 NOVEMBER 2021
Budapest/Geneva – November 18, 2021 — The International Federation of Red Cross and Red Crescent Societies (IFRC) and the International Committee of the Red Cross (ICRC) are alarmed by the humanitarian tragedy unfolding at the borders between Belarus, Poland and Lithuania. At least 10 people are known to have died, including a 14-year-old boy due to hypothermia. The situation is set to worsen with the most serious winter weather yet to arrive.
IFRC has allocated more than 1 million Swiss Francs to Belarus Red Cross, Polish Red Cross and Lithuanian Red Cross, whose volunteers and staff are assisting thousands of vulnerable people with food, water, blankets and vital medical assistance. ICRC is complementing the response, providing support and additional technical expertise to Red Cross partners, notably to keep migrants in contact with their relatives and other protection-related issues.
Birgitte Ebbesen, IFRC Regional Director for Europe said, “There are extremely vulnerable people at the border, including people with disabilities, pregnant women, and hundreds of children – many of them without a parent or family member. They have been sleeping rough in freezing conditions for many days now.”
“Our volunteers have been able to provide some assistance, but many are still hungry and cold. These are mothers, sisters, sons and daughters, people whose lives matter, and they should be protected and treated with compassion and dignity.”
Martin Schüepp, ICRC Regional Director for Europe and Central Asia said: “To protect people’s lives, health and dignity, as well as ease suffering and prevent further tragedy, all Red Cross Red Crescent Movement partners and other humanitarian organisations need immediate, unrestricted access to all migrants, including at borders.”
“The ICRC is providing support and additional technical expertise to our Red Cross partners, on reuniting people with separated family members and other protection-related issues.”
All migrants, irrespective of their legal status, should have effective access to humanitarian assistance and medical assistance, as well as to protection. Whether this is international protection, or a voluntary return to their home countries, migrants’ rights should be respected at all times and authorities should avoid separating family members and putting at risk their lives and physical integrity.
[4]
”All migrants, irrespective of their legal status, should have effective access to humanitarian assistance and medical assistance, as well as to protection. Whether this is international protection, or a voluntary return to their home countries, migrants’ rights should be respected at all times and authorities should avoid separating family members and putting at risk their lives and physical integrity.”
ICRC AND IFCR ON MIGRATION CRISIS AT THE BORDERS
BETWEEN BELARUS, POLAND, LITHUANIA AND OTHER COUNTRIES
Poland/Belarus: New evidence of abuses highlights ‘hypocrisy’ of unequal treatment of asylum-seekers
Authorities violating rights of asylum-seekers, including strip searches and other degrading treatment, in overcrowded detention centres
Some people forcibly sedated during return
Pushbacks and arbitrary detention in stark contrast with welcome shown to those fleeing Ukraine
Spokespeople available
The Polish authorities have arbitrarily detained nearly two thousand asylum-seekers who crossed into the country from Belarus in 2021, and subjected many of them to abuse, including strip searches in unsanitary, overcrowded facilities, and in some cases even to forcible sedation and tasering, Amnesty International said today.
Additionally, after a hiatus during winter, more asylum-seekers are now trying to enter Poland from Belarus, where they are unable to access further funds due to international sanctions and risk harassment or apprehension by Belarusian police due their irregular immigration status. At the Polish border they face razor wire fences and repeated pushbacks by border guards sometimes up to 20-30 times.
“This violent and degrading treatment stands in stark contrast to the warm welcome Poland is offering to displaced people arriving from Ukraine. The behaviour of the Polish authorities smacks of racism and hypocrisy. Poland must urgently extend its admirable compassion for those entering the country from Ukraine to all those crossing its borders to seek safety.”
Arbitrary detention and abysmal detention conditions
Polish border guards have systematically rounded up and violently pushed back people crossing from Belarus, sometimes threatening them with guns. The vast majority of those who have been fortunate enough to avoid being pushed back to Belarus and to apply for asylum in Poland are forced into automatic detention, without a proper assessment of their individual situation and the impact detention would have on their physical and mental health. They are often held for prolonged and indefinite periods of time in overcrowded centres that offer little privacy and only limited access to sanitary facilities, doctors, psychologists, or legal assistance.
Almost all of the people Amnesty International interviewed said they were traumatized after fleeing areas of conflict and being trapped for months on the Belarusian-Polish border. They also suffered from serious psychological problems, including anxiety, insomnia, depression and frequent suicidal thoughts, undoubtedly exacerbated by their unnecessary metres. For most, psychological support was unavailable.
Retraumatized inside a military base
Many of the people who Amnesty spoke to had been in Wędrzyn detention centre, which holds up to 600 people. Overcrowding is particularly acute in this facility, where up to 24 men are detained in rooms measuring just eight square metres.
In 2021, the Polish authorities decreased the minimum required space for foreign detainees from three square meters per person to just two. The Council of Europe minimum standard for personal living space in prisons and detention centres is four square meters per person.
People held in Wędrzyn recounted how guards greeted new detainees by saying “welcome to Guantánamo”. Many of them were victims of torture in their home countries before enduring harrowing experiences both in Belarus and on the border of Poland. The detention centre in Wędrzyn forms part of an active military base. The facility’s barbed wire walls — and the persistent sound of armoured vehicles, helicopters and gunfire from military exercises in the area — only serves to retraumatize them.
In Lesznowola Detention Centre, detainees said that guards’ treatment left them feeling dehumanized. The staff called detainees by their case numbers instead of using their names and meted out excessive punishments, including isolation, for simple requests, such as asking for a towel or more food.
Nearly all those interviewed reported consistently disrespectful and verbally abusive behaviour, racist remarks and other practices that indicated psychological ill-treatment.
Men who Amnesty International interviewed uniformly complained about the manner in which body searches were conducted. When people were transferred from one detention centre to another, they were forced to undergo a strip search at each facility, even though they were in state custody at all times. In Wędrzyn, people recounted abusive searches. For example, all newly admitted foreigners are kept together in a room, required to remove all of their clothes and ordered to perform squats longer than necessary for a legitimate check.
Violent forcible returns
Amnesty International interviewed several people who were forcibly returned as well as some who avoided return and remain in detention in Poland. Many said the Polish border guards who conducted the returns coerced them into signing documents in Polish that they suspected included incriminating information in order to justify their returns. They also said that, in some cases, border guards used excessive force, such as tasers, restrained people with handcuffs, and even sedated those being returned.
Authorities attempted to forcibly return Yezda, a 30-year old Kurdish woman , with her husband and three small children. After being told that the family would be returned to Iraq, Yezda panicked and screamed and pleaded with the guards not to take them. She threatened to take her life and became extremely agitated. “I knew I could not go back to Iraq and I was ready to die in Poland. While I was crying like that, two guards restrained me and my husband, tied our hands behind our backs, and a doctor gave us an injection that made us very weak and sleepy. My head was not clear, but I could hear my children, who were in the room with us, crying and screaming.”
“We were asked to go through the airport security and the guards told us to behave on the plane. But I refused to go. I remember noticing that I didn’t even have any shoes on, as in the chaos at the camp, they slipped of my feet. My head was not clear, and I couldn’t see my husband or the children, but I remember that they forced me on the plane that was full of people. I was still crying and pleading with the police not to take us.” Yezda said that she broke her foot as she fought the guards who tried to put her on the plane. Yezda and her family were returned to Warsaw after the airline refused to take them to Iraq. They remain in a camp in Poland for now.
Volunteers and activists have been barred from accessing the border of Poland and Belarus, and some have even faced prosecution for trying to help people cross the border. In March, activists who had helped people both on Poland’s borders with Ukraine and with Belarus were detained for providing life-saving assistance to refugees and migrants on the Belarussian border, and now face potentially serious charges.
Stranded at the border
On 20 March, the Belarusian authorities reportedly evicted close to 700 refugees and migrants, including many families with young children and people suffering from severe illnesses and disabilities, from the warehouse in the Belarusian village of Bruzgi which had accommodated several thousand people in 2021.
People who were evicted from the warehouse suddenly found themselves stranded in the forest, trying to survive in sub-zero temperatures without shelter, food, water or access to medical care. Many remain in the forest and experience daily abuse from the Belarusian border guards, who use dogs and violence to force people to cross the border into Poland.
“Hundreds of people fleeing conflict in the Middle East and other parts of the world remain stranded on the border between Belarus and Poland. The Polish government must immediately stop pushbacks. They are illegal no matter how the government tries to justify them. The international community – including the EU – must demand that those trapped on Poland’s border with Belarus be afforded the same access to EU territory as any other group seeking refuge in Europe,” said Jelena Sesar.
END OF THE ARTICLE
REPORT AMNESTY INTERNATIONAL
POLAND: CRUELTY, NOT COMPASSION, AT EUROPE’S OTHER BORDERS
The rapid relief effort at the border, exceptional generosity of civil society and willingness of Polish authorities to receive people fleeing from Ukraine contrast starkly with the Polish government’s hostility toward refugees and migrants who have arrived in the country via Belarus since July 2021. Hundreds of people who crossed from Belarus have been arbitrarily detained in Poland in appalling conditions and without access to a fair asylum proceeding. Many have been forcibly returned to their countries of origin, some under sedation. In addition, hundreds of people remain stranded inside Belarus and face increasingly desperate conditions.
END OF THIS PIECE
FULL REPORT
AMNESTY INTERNATIONAL
POLAND: CRUELTY, NOT COMPASSION, AT EUROPE’S OTHER BORDERS
Three months into the ongoing conflict in Ukraine, the International Federation of Red Cross and Red Crescent Societies (IFRC) has distributed financial assistance totalling more than 4.3 million Swiss francs to thousands of people on the move.
IFRC Head of Emergency Operations for the Ukraine response, Anne Katherine Moore, said:
“The longer the conflict continues, the greater the needs become. The cost of basic necessities, such as fresh fruit and vegetables, is rising. Increases in the cost of fuel and apartment rentals are also being reported. Millions of people have lost their jobs and their savings are dwindling. Through a new mobile app, we have been able to ramp up our support to help people facing these financial challenges.”
The new technology makes it possible for the IFRC and responding National Societies to reach people at scale and to deliver cash assistance digitally. Successfully introduced in Romania, the mobile app allows refugees to self-register for assistance online, negating the need and cost involved of having to travel to a central location.
The app will soon be expanded to Poland and Slovakia, where cash assistance is already being provided through more traditional methods such as in-person registration, as well as Ukraine and other neighbouring countries.
“This is the fastest we have ever delivered cash at this scale. It has the potential to be a game-changer for our work not just in this response, but also in future operations,” Moore continued.
Cash assistance is a dignified and efficient way to support people impacted by the conflict, allowing them to purchase items specific to their individual needs, while also supporting local economies. It is one part of our integrated and wide-ranging Red Cross and Red Crescent response to the conflict that also includes the provision of health care, first aid, psychosocial support and the distribution of basic household necessities.
Speaking about next steps, Moore said: “There is no short-term solution to the needs of the more than 14 million people who have been forced to flee their homes. We know that even if the conflict was to end tomorrow, rebuilding and recovery will take years. People have lost their homes, their livelihoods, and access to timely healthcare. The IFRC, in support of local National Red Cross Societies in the region, will be there helping people now, and in the months and years to come.”
During the past three months:
Together, we have reached more than 2.1 million people with life-saving aid within Ukraine and in surrounding countries. This is 1 in 10 people who had to flee their homes because of the conflict.
Along the travel routes within and outside Ukraine, we’ve set up 142 Humanitarian Service Points in 15 countries to provide those fleeing with a safe environment. There, they receive essential services like food, hygiene items, blankets, clothing water, first aid, psychosocial support, information, and financial assistance.
In total, we distributed 2.3 million kilograms of aid.
71,000 Red Cross and Red Crescent volunteers are responding to the crisis.
Doctors Without Borders removed its team on the Belarus-Poland border after Warsaw blocked access to migrants trying to enter the European Union. Camped in harsh conditions, several people have died on the EU’s doorstep.
Despite knowing people along the Belarus-Poland border were “in desperate need of medical and humanitarian assistance,” the medical charity Doctors Without Borders (MSF) said it withdrew its emergency response team from the region.
“Since October, MSF has repeatedly requested access to the restricted area and the border guard posts in Poland, but without success,” Frauke Ossig, the charity’s emergency coordinator for Poland and Lithuania, said on Thursday.
“We know that there are still people crossing the border and hiding in the forest, in need of support, but while we are committed to assisting people on the move wherever they may be, we have not been able to reach them in Poland,” Ossig added.
While many of the migrants received shelter in a logistics center, a number of people are reported to have died in the freezing, harsh conditions along the border.
Why can’t aid groups reach migrants and asylum-seekers?
On December 1, Poland’s Interior Ministry extended a state of emergency that prohibits all non-residents, including journalists and non-governmental aid groups, from the border area.
“People are being attacked and beaten at the hands of border guards, and yet state officials continue to allow the practice of pushing people between borders knowing that such maltreatment continues,” MSF said.
With thousands of people on the Belarusian side of the 400-kilometer (250-mile) stretch, Poland built a barbed-wire fence that it intends to replace with a permanent barrier and sent thousands of soldiers to the border, leaving the migrants stuck in camps in no man’s land and unable to apply for asylum in the European Union.
Polish border guards accused of illegal ‘pushbacks’
Polish border guards have been accused of forcibly pushing migrants and asylum-seekers back into Belarus — a move that breaches international law. At least 21 people have lost their lives in the attempt in 2021, MSF reported.
In December, the Polish civil society group Salam Lab reported that five Syrian and one Palestinian who managed to find their way outside Poland’s exclusion zone said they had been pushed back to Belarus several times by Polish authorities.
EU nations Latvia and Lithuania, which also share borders with Belarus, have also reinforced their border security and declared a state of emergency. MSF said it had not received access to migrants at the Belarusian-Lithuanian border.
Belarus denies this and has urged the EU to take in the migrants.
“The current situation is unacceptable and inhumane,” Ossig said. “People have the right to seek safety and asylum and should not be illegitimately pushed back to Belarus.”
[9]
AMNESTY INTERNATIONAL
POLAND/BELARUS: NEW EVIDENCE OF ABUSES HIGHLIGHTS
”HYPOCRISY” OF UNEQUAL TREATMENT OF ASYLUM SEEKERS
Reacties uitgeschakeld voor Astrid Essed insists: Red Cross, please give me information about your present [2022] involvement with the refugees, trapped between Poland and Belarus
Nee, corona is niet voorbij. Het aantal besmettingen is weliswaar laag, maar de aanwijzingen dat dit aantal alweer toeneemt, zijn er. ‘De zomergolf lijkt serieus begonnen. En het is nog geen eens zomer”, concludeert zeer gewaardeerd twitteraar en cijfer-ordenaar Roel Griffioen uit een blik zulke cijfers.(1) Ja, de nieuwe coronagolf is een feit. Maar dat mogen we niet weten, want het testen is grotendeels afgebouwd, het monitoren van besmettingscijfers gebeurt nog maar mondjesmaat. O, wat is iedereen straks weer verrast als wat Maarten Steenhagen aanduidt als ‘een onzichtbare golf’(2) alsnog zichtbaar wordt in overvolle ziekenhuizen, uitpuilende ICs en stijgende sterftecijfers.
Alsof er nog niet genoeg mensen aan corona zijn overleden: 40.000 inmiddels, zo weten we inmiddels.(3)Veertigduizend mensen waarvan de overgrote meerderheid nog had geleefd als aan wat voorwaarden was voldaan:
– mondkapjes dragen op drukke plekken – winkels, kantoren, druk bemenste werkplekken en het OV,
– ventilatie op scholen andere gebouwen waar veel mensen samen zijn,
– het preventief schrappen van bijeenkomsten (van vergaderingen tot concerten) om virusverspreiding tegen te werken,
– thuiswerk waar mogelijk;
– werkzaamheden stilleggen waar coro0naveligheid via ventilatie en mondkapjes niet kan worden gegarandeerd.
Was dit alles een beetje serieus aangepakt, dan hoorde corona tot het verleden, was Long COVID een hoogst zeldzame aandoening,en leefden van die 40.000 aan COVID overleden mensen er nog 19.700. Het is niet serieus aangepakt, althans niet als bescherming van onze gezondheid het criterium was geweest. Maatregelen kwamen te laat en werden te snel weer opgeheven. Omdat de hele aanpak top-down was, en doordrenkt van informatie die varieerde van twijfelachtig tot vaak hoogst misleidend, wekte het beleid extra wantrouwen in de hand. Wie desinformatie zaait, zal corona-ontkenning oogsten. Wie mensen met boetes en dwang in het gareel denkt te houden, zal agressie en protest oogsten. Naar rechts protest veelal, maar dat maakt de daartegen ingezette waterkanonnen niet minder verwerpelijk.
Het is zinloos om beterschap te verwachten van kabinet en RIVM. In de eerste plaats omdat het kabinet, maar ook de andere politieke partijen die varianten van hetzelfde te bieden hebben, hun corona-geloofwaardigheid kwijt zijn geraakt de afgelopen twee en een half corona-jaren. In de tweede plaats omdat de politieke nalatigheid geen onkunde weerspiegelt, maar neoliberale prioriteiten. Serieus coronabeleid grijpt diep in de ondernemersvrijheid in, en gaat in tegen de logica van de ongebreidelde vrije markt. Dat wil dit kabinet niet, en dat wil de oppositie in grote lijnen – een enkele uitzondering daargelaten – al evenmin. Serieus coronabeleid dat mensen tegen besmetting, ziekte en sterfte blijkt te beschermen, roept ook al gauw de vraag op: waarom doen we zulke dingen ook niet in de gezondheidszorg in bredere zin, huisvesting en openbaar vervoer: breken met de markt, breken met de ondernemersvrijheid, menselijke noden voorrang geven boven winst? Het hoeft weinig verbazing te wekken dat Rutte, maar evengoed ook Klaver, deze kant niet op willen. Ware gelovigen zien niet graag dat hun god demonstratief faalt, en dat andersdenkenden het aantoonbaar bij het rechte eind hebben.
Dus laat het kabinet het coronavirus onbelemmerd rondgaan, tot het straks weer zo uit de hand is gelopen dat de ziekenhuizen het niet meer aan dreigen te kunnen. Dan wordt er vast wel weer ingegrepen. Niet om jou of mij te vrijwaren van besmettingen ziekte en dood, want dat kan Rutte en zijn collega-ministers feitelijk niets schelen. Wel om ‘de zorg te redden’ – waarbij ‘de zorg’ dan beschouwd wordt als een instituut dat voor het soepel draaien van de maatschappij- en daarmee van een winstgevende economie – onmisbaar wordt geacht. Zelfs het stilleggen van een stukje ondernemersvrijheid via gedeeltelijke semi-lockdowns – een echte lockdown heeft Nederland helemaal niet gehad, wie anders doet voorkomen stelt zich aan – wordt gemotiveerd als middel, niet om levens te redden maar om de maatschappij tegen ontwrichting te behoeden. En die maatschappij is hun maatschappij, een wereld van ondernemingen waar mensen slechts verschijnen als klanten en als werkkrachten in dienst van het kapitaal.
Het mag duidelijk zijn dat een beleid dat van bovenaf wordt opgelegd, een beleid waarin ondernemersbelang en een soepel draaiende economie voorrang krijgt boven gezondheid en mensenlevens, ons niet gaat beschermen. Nogmaals, dat is geen onmacht van het kabinet, en ook geen onwetendheid en incompetentie, al komen die bij beleidsmakers en uitvoerders wel voor. Het is onwil. Het is een kwestie van asociale en inhumane prioriteiten. Het is bewuste nalatigheid van Rutte en Kuipers, en ze weten wat de gevolgen zijn, ook in de toekomst. Kuipers houdt openlijk rekening met ‘misschien wel 10 miljoen besmettingen (…) van september tot april volgend jaar’.(4) Vervroeg ‘september’ maar tot ‘juni’. Want the fun has already begun, zoals we hierboven al zagen.
Hoeveel van die miljoenen besmettingen gaan uitmonden in mensen met langdurige gezondheidsklachten wegens Long COVID? Hoeveel van die miljoenen besmette mensen zullen wegens COVID overlijden? Gaat het zoveelste kabinet Rutte voor de 100.000 doden? Natuurlijk: mensen zijn beter beschermd tegen corona dan in 2020: die vaccins helpen! Het is een schande dat de boosterprik niet allang beschikbaar is gemaakt voor iedereen die wil, het is een schande dat er intussen ‘overtollige’ vaccins dreigen te worden weggegooid. Maar vaccinatie beschermt maar gedeeltelijk: beter tegen ernstige ziekte, veel minder tegen besmetting op zichzelf. En intussen muteert het virus, en raken ook gevaccineerde mensen besmet, net als mensen die eerder corona hebben gehad. Waar het heen kan gaan zien we inmiddels in Portugal, waar een nieuwe variant intussen voor een explosie van besmettingen en oplopende sterfte heeft gezorgd.(5)
Het kabinet gaat ons niet beschermen tegen de naderende nieuwe ramp. Veel verder dan het overwegen van nog een vaccinatieronde, geruststellende taal over het desnoods weer opschalen van test-capaciteit en ‘preventie om te voorkomen dat het virus zich snel verspreidt’,(6) gaan de goede voornemens van minister Kuipers niet. Waar zij daarboven ons niet beschermen, zal het er weer op aan komen dat we dat zelf ter hand nemen. Dat kunnen we, maar het is zaak dat we dat nu ook eens in georganiseerd verband gaan doen.
Ik herhaal het lijstje dat ik hier boven al gaf. Dit is er nodig:
– mondkapjes dragen op drukke plekken – winkels, kantoren, druk bemenste werkplekken en het OV;
– ventilatie op scholen andere gebouwen waar veel mensen samen zijn;
– het preventief schrappen van bijeenkomsten (van vergaderingen tot concerten) om virusverspreiding tegen te werken;
– thuiswerk waar mogelijk;
– werkzaamheden stilleggen waar coronaveiligheid via ventilatie en mondkapjes niet kan worden gegarandeerd.
Al dit soort dingen kunnen we zelf propageren, zelf organiseren en via staking en boycotactie afdwingen ook. Wie houdt ons gezond? Wij samen houden ons gezond. Zij daarboven vertikken het immers, al twee en een half akelige jaren lang. Aan de slag!
Binnenkort wordt besloten welk bedrijf het busvervoer in de regio Zaanstreek Waterland mag gaan verzorgen. EBS is één van de bedrijven die meedingen naar deze concessie.
Wat kun je als consument doen om te voorkomen dat jij als OV-reiziger straks moet meebetalen aan mensenrechtenschendingen?
Schrijf een email naar de leden Provinciale Staten van de provincies …. naar de portefeuillehouders OV Gedeputeerde Staten en naar het bedrijf dat belast is met het beoordelen van de inschrijvingen voor de concessie in Zaanstreek Waterland. Laat hen weten dat EBS moet worden uitgesloten van deze concessie en van alle toekomstige concessies, tot het bedrijf zijn leven aantoonbaar heeft gebeterd.”
Er zijn kortom genoeg redenen om EBS uit te sluiten van aanbestedingen in het Nederlandse busvervoer. Bovendien, door concessies aan EBS te gunnen worden reizigers die op het openbaar vervoer zijn aangewezen gedwongen aan boord te gaan bij een bedrijf dat betrokken is bij illegale activiteiten, mensenrechtenschendingen en mogelijke oorlogsmisdaden in bezet Palestina. Reizigers beseffen veelal niet dat hun euro’s indirect ten goede kunnen komen aan mensenrechtenschendingen. Dat zou ook niet hoeven: het publiek moet erop kunnen vertrouwen dat het mensenrechtenbeleid bij de overheid in veilige handen is.
Kom in actie!
Binnenkort wordt besloten welk bedrijf het busvervoer in de regio Zaanstreek Waterland mag gaan verzorgen. EBS is één van de bedrijven die meedingen naar deze concessie.
Wat kun je als consument doen om te voorkomen dat jij als OV-reiziger straks moet meebetalen aan mensenrechtenschendingen?
Schrijf een email naar de leden Provinciale Staten van de provincies …. naar de portefeuillehouders OV Gedeputeerde Staten en naar het bedrijf dat belast is met het beoordelen van de inschrijvingen voor de concessie in Zaanstreek Waterland. Laat hen weten dat EBS moet worden uitgesloten van deze concessie en van alle toekomstige concessies, tot het bedrijf zijn leven aantoonbaar heeft gebeterd.
[2]
”Until 2017, the parent company operated bus lines to Israeli settlements in the occupied West bank and Jerusalem. The bus lines were armored vehicles, that according to the company allowed them to pass through “Arab populated areas”. Since then, the operation of bus lines to settlements was transferred to the company’s subsidiary Egged Taavura. Egged Taavura operates bus lines to settlements in the West Bank, in the areas of Gush Etzion, Giva’at Ze’ev, Binyamin, Mount Hebron and Kiryat Arba, including settlements in the Jordan Valley, and the settlements of Shiloh, Otniel and Ma’ale Adumim.”
Until 2017, the parent company operated bus lines to Israeli settlements in the occupied West bank and Jerusalem. The bus lines were armored vehicles, that according to the company allowed them to pass through “Arab populated areas”. Since then, the operation of bus lines to settlements was transferred to the company’s subsidiary Egged Taavura. Egged Taavura operates bus lines to settlements in the West Bank, in the areas of Gush Etzion, Giva’at Ze’ev, Binyamin, Mount Hebron and Kiryat Arba, including settlements in the Jordan Valley, and the settlements of Shiloh, Otniel and Ma’ale Adumim.
The company’s subsidiary, Egged Heseim, Tours and Recreation, provides tours and travel packages to the Old City of Jerusalem and the City of David settler complex, located in the Palestinian neighborhood of Silwan in occupied East Jerusalem. The company also organizes tours to Bethlehem, Jericho and the occupied Syrian Golan,
In 2018, the company’s branch in Ashdod organized a donation campaign for the Israeli army in the area surrounding the besieged Gaza.
In November 2014, 27 Palestinian bus drivers at Egged quit their jobs and dozens more went on strike for fear of being attacked by Israeli settlers as tensions increased in Jerusalem during that period. This act came after driver Yusuf Hassan al-Ramouni was found hanged in an Egged bus in Jerusalem.
Presently, the company uses vehicles manufactured by Mercedes and Volvo.
The company is currently running for the tender to operate the new light rail line in Jerusalem, which will connect more settlements. The company was initially disqualified for fear of creating a monopoly (as it also operates buses in Jerusalem), but in March 2019 the general director of the Israeli antitrust authority ruled that it can, provided it commits to dropping some of its bus lines if selected.
[3]
” The above companies are joined by the 12 companies already published on Channel 2 News including Bank Hapoalim, Bank Leumi, Bezeq and Bezeq International, Coca Cola, Africa Israel, Teva, IDB, Egged, Mekorot, Netafim and Elbit Systems.”
UN High Commissioner for Human Rights al-Hussein warns Israeli firms of their inclusion in ‘blacklist’ of companies operating in West Bank, east J’lem, Jordan Valley; list includes prominent companies such as Bezeq, Hot, Ahava, Cellcom, Bank Hapoalim and others; Bezeq CEO scorns ‘entirely anti-Israeli propaganda.’
In the past few weeks, 130 Israeli companies and 60 international corporations operating in Israel received warning letters from United Nations High Commissioner for Human Rights Zeid bin Ra’ad al-Hussein cautioning them of their impending inclusion in a “blacklist” of companies active beyond the Green Line in “violation of international law and UN resolutions.”
Ynet has gained access to part of the list, which is set to be published in late December and cites 25 well-known Israeli companies. The companies operate in different sectors—some in food manufacturing, others in services, pharmaceuticals and even high-tech—but have one thing in common: they all operate in settlements, east Jerusalem and the Jordan Valley.
Among the companies in the commissioner’s sights are Ahava, Dor Alon,
Amisragas, Angel Bakeries, Arison Investments, Ashdar, Clal Industries, Café Café, Cellcom, Danya Cebus, Electra, HP, Hot, the Israel Aerospace Industries, Matrix Systems, Motorola, Nesher, Partner, Paz, Rami Levy, Remax, Housing & Construction (Shikun Binui), Shufersal, Sonol and Trima.
The above companies are joined by the 12 companies already published on Channel 2 News including Bank Hapoalim, Bank Leumi, Bezeq and Bezeq International, Coca Cola, Africa Israel, Teva, IDB, Egged, Mekorot, Netafim and Elbit Systems.
The “Washington Post” published American companies will also be appearing on the list, including Caterpillar, Tripadvisor and Airbnb.
Some of the companies to be included on the list are still considering their response, but others are already fighting back with the claim their inclusion on the list may cause them financial harm and tarnish their brand, and are therefore looking into filing suits against the Commissioner and the UN’s Human Rights Council that called for the list’s preparation in the first place.
The companies claim the list’s creation was politically motivated and point to the fact that the commissioner constructed no such lists pertaining to other regions of conflict—such as the Crimean Peninsula and Western Sahara—as proof.
Both Israel and the US have been working behind the scenes in the past few weeks to prevent the list’s publication, but it appears it may be presented with a fait accompli. Despite the fact the list carries no operational or legal ramifications, the symbolic move nevertheless caused concern among the Ministry of Foreign Affairs officials due to the fact it may provide a serious boost to BDS efforts, deter foreign investors and convince foreign companies operating in Israel to reduce their operations.
“It may cause large investment firms or pension funds carrying stocks of various Israeli companies to divest in them because they, in turn, operate in the settlements. It may lead to a snowball effect that will greatly harm the Israeli economy eventually,” said a senior Israeli official.
The Ministry of Foreign Affairs estimates the Human Rights Commissioner received most of his information about the Israeli firms from Israeli non-profits operating in the settlements and investigating business activities beyond the Green Line.
AIPAC goes to war
In an effort to scuttle the move, the pro-Israel American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) lobby has been working in the US on promoting rapid legislation in Congress determining any company divesting its business dealings from Israel will be considered to have “capitulated” to the Arab boycott, and would thus be in violation of American law.
The Human Rights Council’s efforts to isolate Israel—executed through the office of the commissioner—have largely been facilitated by what Israel frequently slams as the UN body’s years-long anti-Israeli majority which has a long record of a bias slant.
Bezeq CEO Stella Handler published a Facebook post 12 days ago in which she made public the overture she received from the UN’s Human Rights Commissioner. After the Ministry of Foreign Affairs contacted her, Handler took the post down.
“Here’s something the UN’s Human Rights Council doesn’t want you know: we’ve received a message from Special Assistant to UN High Commissioner for Human Rights Mohammad Ali Alnsour. Alnsour communicated to us that Bezeq was to be included on a list of Israeli companies operating in the West Bank. He asked us to keep that information confidential and to not publically comment on it,” Handler’s Facebook post said.
“Before we get started, here’s some background about the UN’s Human Rights Council. Since it was founded in 2006, it published 68 decisions denouncingIsrael, making up 50 percent of the total resolutions pertaining to specific countries the council has made. Not North Korea, not Syria, not Sudan and not Yemen were afforded such attention,” the post continued.
“We will not be cooperating with a move that’s entirely anti-Israeli propaganda. Despite the council’s attempts to harm Israel by harming Bezeq, we give you our solemn commitment to keep focused on what we do best: providing all of Israel’s citizens with quality service, to provide our employees with a fair workplace and to manufacture profits for our shareholders. That is our role as Israel’s communications infrastructures company,” Handler concluded.
EINDE ARTIKEL
BDS NEDERLAND
PROFITEURS VAN DE BEZETTING: DE VOLLEDIGE VN LIJST
In vervolg op ons bericht gisteren over de publicatie door de Verenigde Naties van de lijst met bedrijven die geld verdienen aan de bezetting van Palestijnse gebieden door Israël, hieronder de volledige lijst van 112 bedrijven, overgenomen van middleeasteye. Bij deze lijst moet worden opgemerkt dat hij zeker nog niet compleet is. Een simpel voorbeeld is Albert Hein/de HEMA. Zo zijn er, alleen al in Nederland, meer voorbeelden te noemen. Er is dus nog werk aan de winkel voor de landelijke organisaties, met het oog op de actualisatie van de lijst die volgens de betreffende VN-resolutie elk jaar moet plaatsvinden.
Bedrijf
Land
1
Afikim Public Transportation Ltd.
Israel
2
Airbnb Inc.
United States
3
American Israeli Gas Corporation Ltd.
Israel
4
Amir Marketing and Investments in Agriculture Ltd.
Israel
5
Amos Hadar Properties and Investments Ltd.
Israel
6
Angel Bakeries
Israel
7
Archivists Ltd.
Israel
8
Ariel Properties Group
Israel
9
Ashtrom Industries Ltd.
Israel
10
Ashtrom Properties Ltd.
Israel
11
Avgol Industries 1953 Ltd.
Israel
12
Bank Hapoalim B.M.
Israel
13
Bank Leumi Le-Israel B.M.
Israel
14
Bank of Jerusalem Ltd.
Israel
15
Beit Haarchiv Ltd.
Israel
16
Bezeq, Israel Telecommunication Corp
Israel
17
Booking.com B.V.
Netherlands
18
C Mer Industries Ltd.
Israel
19
Café Café Israel Ltd.
Israel
20
Caliber 3
Israel
21
Cellcom Israel Ltd.
Israel
22
Cherriessa Ltd.
Israel
23
Chish Nofei Israel Ltd.
Israel
24
Citadis Israel Ltd.
Israel
25
Comasco Ltd.
Israel
26
Darban Investments Ltd.
Israel
27
Delek Group Ltd.
Israel
28
Delta Israel
Israel
29
Dor Alon Energy in Israel 1988 Ltd.
Israel
30
Egis Rail
France
31
Egged, Israel Transportation Cooperative Society Ltd.
Israel
32
Energix Renewable Energies Ltd.
Israel
33
EPR Systems Ltd.
Israel
34
Extal Ltd.
Israel
35
Expedia Group Inc.
United States
36
Field Produce Ltd.
Israel
37
Field Produce Marketing Ltd.
Israel
38
First International Bank of Israel Ltd.
Israel
39
Galshan Shvakim Ltd.
Israel
40
General Mills Israel Ltd.
Israel
41
Hadiklaim Israel Date Growers Cooperative Ltd.
Israel
42
Hot Mobile Ltd.
Israel
43
Hot Telecommunications Systems Ltd.
Israel
44
Industrial Buildings Corporation Ltd.
Israel
45
Israel Discount Bank Ltd.
Israel
46
Israel Railways Corporation Ltd.
Israel
47
Italek Ltd.
Israel
48
JC Bamford Excavators Ltd.
United Kingdom
49
Jerusalem Economy Ltd.
Israel
50
Kavim Public Transportation Ltd.
Israel
51
Lipski Installation and Sanitation Ltd.
Israel
52
Matrix IT Ltd.
Israel
53
Mayer Davidov Garages Ltd.
Israel
54
Mekorot Water Company Ltd.
Israel
55
Mercantile Discount Bank Ltd.
Israel
56
Merkavim Transportation Technologies Ltd.
Israel
57
Mizrahi Tefahot Bank Ltd.
Israel
58
Modi’in Ezrachi Group Ltd.
Israel
59
Mordechai Aviv Taasiot Beniyah 1973 Ltd.
Israel
60
Motorola Solutions Israel Ltd.
Israel
61
Municipal Bank Ltd.
Israel
62
Naaman Group Ltd.
Israel
63
Nof Yam Security Ltd.
Israel
64
Ofertex Industries 1997 Ltd.
Israel
65
Opodo Ltd.
United Kingdom
66
Bank Otsar Ha-Hayal Ltd.
Israel
67
Partner Communications Company Ltd.
Israel
68
Paz Oil Company Ltd.
Israel
69
Pelegas Ltd.
Israel
70
Pelephone Communications Ltd.
Israel
71
Proffimat S.R. Ltd.
Israel
72
Rami Levy Chain Stores Hashikma Marketing 2006 Ltd.
Israel
73
Rami Levy Hashikma Marketing Communication Ltd.
Israel
74
Re/Max Israel
Israel
75
Shalgal Food Ltd.
Israel
76
Shapir Engineering and Industry Ltd.
Israel
77
Shufersal Ltd.
Israel
78
Sonol Israel Ltd.
Israel
79
Superbus Ltd.
Israel
80
Supergum Industries 1969 Ltd.
Israel
81
Tahal Group International B.V.
Netherlands
82
TripAdvisor Inc.
United States
83
Twitoplast Ltd.
Israel
84
Unikowsky Maoz Ltd.
Israel
85
YES
Israel
86
Zakai Agricultural Know-how and inputs Ltd.
Israel
87
ZF Development and Construction
Israel
88
ZMH Hammermand Ltd.
Israel
89
Zorganika Ltd.
Israel
90
Zriha Hlavin Industries Ltd.
Israel
91
Alon Blue Square Israel Ltd.
Israel
92
Alstom S.A.
France
93
Altice Europe N.V.
Netherlands
94
Amnon Mesilot Ltd.
Israel
95
Ashtrom Group Ltd.
Israel
96
Booking Holdings Inc.
United States
97
Brand Industries Ltd.
Israel
98
Delta Galil Industries Ltd.
Israel
99
eDreams ODIGEO S.A.
Luxembourg
100
Egis S.A.
France
101
Electra Ltd.
Israel
102
Export Investment Company Ltd.
Israel
103
General Mills Inc.
United States
104
Hadar Group
Israel
105
Hamat Group Ltd.
Israel
106
Indorama Ventures P.C.L.
Thailand
107
Kardan N.V.
Netherlands
108
Mayer’s Cars and Trucks Co. Ltd.
Israel
109
Motorola Solutions Inc.
United States
110
Natoon Group
Israel
111
Villar International Ltd.
Israel
112
Greenkote P.L.C.
De redactie
Foto: HEMA, volgend jaar op de lijst? (Facebook / Canadian Jewish News)
The Israeli government’s plan to remove troops and Jewish settlements from the Gaza Strip would not end Israel’s occupation of the territory. As an occupying power, Israel will retain responsibility for the welfare of Gaza’s civilian population.
Under the “disengagement” plan endorsed Tuesday by the Knesset, Israeli forces will keep control over Gaza’s borders, coastline and airspace, and will reserve the right to launch incursions at will. Israel will continue to wield overwhelming power over the territory’s economy and its access to trade.
“The removal of settlers and most military forces will not end Israel’s control over Gaza,” said Sarah Leah Whitson, Executive Director of Human Rights Watch’s Middle East and North Africa Division. “Israel plans to reconfigure its occupation of the territory, but it will remain an occupying power with responsibility for the welfare of the civilian population.”
Under the plan, Israel is scheduled to remove settlers and military bases protecting the settlers from the Gaza Strip and four isolated West Bank Jewish settlements by the end of 2005. The Israeli military will remain deployed on Gaza’s southern border, and will reposition its forces to other areas just outside the territory.
In addition to controlling the borders, coastline and airspace, Israel will continue to control Gaza’s telecommunications, water, electricity and sewage networks, as well as the flow of people and goods into and out of the territory. Gaza will also continue to use Israeli currency.
A World Bank study on the economic effects of the plan determined that “disengagement” would ease restrictions on mobility inside Gaza. But the study also warned that the removal of troops and settlers would have little positive effect unless accompanied by an opening of Gaza’s borders. If the borders are sealed to labor and trade, the plan “would create worse hardship than is seen today.”
The plan also explicitly envisions continued home demolitions by the Israeli military to expand the “buffer zone” along the Gaza-Egypt border. According to a report released last week by Human Rights Watch, the Israeli military has illegally razed nearly 1,600 homes since 2000 to create this buffer zone, displacing some 16,000 Palestinians. Israeli officials have called for the buffer zone to be doubled, which would result in the destruction of one-third of the Rafah refugee camp.
In addition, the plan states that disengagement “will serve to dispel the claims regarding Israel’s responsibility for the Palestinians in the Gaza Strip.” A report by legal experts from the Israeli Justice Ministry, Foreign Ministry and the military made public on Sunday, however, reportedly acknowledges that disengagement “does not necessarily exempt Israel from responsibility in the evacuated territories.”
If Israel removes its troops from Gaza, the Palestinian National Authority will maintain responsibility for security within the territory—to the extent that Israel allows Palestinian police the authority and capacity. Palestinian security forces will still have a duty to protect civilians within Gaza and to prevent indiscriminate attacks on Israeli civilians.
“Under international law, the test for determining whether an occupation exists is effective control by a hostile army, not the positioning of troops,” Whitson said. “Whether the Israeli army is inside Gaza or redeployed around its periphery and restricting entrance and exit, it remains in control.”
Under international law, the duties of an occupying power are detailed in the Fourth Geneva Convention and The Hague Regulations. According to The Hague Regulations, a “territory is considered occupied when it is actually placed under the authority of the hostile army. The occupation extends only to the territory where such authority has been established and can be exercised.”
”1391, or 63%, of the 2,202 Palestinians killed by Israeli security forces in Operation “Protective Edge” did not take part in the hostilities. Of these, 526 – a quarter of all Palestinians killed in the operation – were children under eighteen years of age. These are some of the figures published today by Israeli human rights organization B’Tselem to mark two years since the operation, which took place in July-August 2014.
OVER DE ILLEGALITEIT VAN DE ISRAELISCHE NEDERZETTINGEN,VOLGENS HET INTERNATIONAAL RECHT HET INTERNATIONALE RODE KRUIS:
”It is unlawful under the Fourth Geneva Convention for an occupying power to transfer parts of its own population into the territory it occupies. This means that international humanitarian law prohibits the establishment of settlements, as these are a form of population transfer into occupied territory”
When a territory is placed under the authority of a hostile army, the rules of international humanitarian law dealing with occupation apply. Occupation confers certain rights and obligations on the occupying power.
Prohibited actions include forcibly transferring protected persons from the occupied territories to the territory of the occupying power. It is unlawful under the Fourth Geneva Convention for an occupying power to transfer parts of its own population into the territory it occupies. This means that international humanitarian law prohibits the establishment of settlements, as these are a form of population transfer into occupied territory. Any measure designed to expand or consolidate settlements is also illegal. Confiscation of land to build or expand settlements is similarly prohibited.
EINDE VERKLARING INTERNATIONALE RODE KRUIS
”The establishment of the settlements contravenes international humanitarian law (IHL), which states that an occupying power may not relocate its own citizens to the occupied territory or make permanent changes to that territory, unless these are needed for imperative military needs, in the narrow sense of the term, or undertaken for the benefit of the local population.”
Binnenkort wordt besloten welk bedrijf het busvervoer in de regio Zaanstreek Waterland mag gaan verzorgen. EBS is één van de bedrijven die meedingen naar deze concessie.
Wat kun je als consument doen om te voorkomen dat jij als OV-reiziger straks moet meebetalen aan mensenrechtenschendingen?
Schrijf een email naar de leden Provinciale Staten van de provincies …. naar de portefeuillehouders OV Gedeputeerde Staten en naar het bedrijf dat belast is met het beoordelen van de inschrijvingen voor de concessie in Zaanstreek Waterland. Laat hen weten dat EBS moet worden uitgesloten van deze concessie en van alle toekomstige concessies, tot het bedrijf zijn leven aantoonbaar heeft gebeterd.”
Er zijn kortom genoeg redenen om EBS uit te sluiten van aanbestedingen in het Nederlandse busvervoer. Bovendien, door concessies aan EBS te gunnen worden reizigers die op het openbaar vervoer zijn aangewezen gedwongen aan boord te gaan bij een bedrijf dat betrokken is bij illegale activiteiten, mensenrechtenschendingen en mogelijke oorlogsmisdaden in bezet Palestina. Reizigers beseffen veelal niet dat hun euro’s indirect ten goede kunnen komen aan mensenrechtenschendingen. Dat zou ook niet hoeven: het publiek moet erop kunnen vertrouwen dat het mensenrechtenbeleid bij de overheid in veilige handen is.
Kom in actie!
Binnenkort wordt besloten welk bedrijf het busvervoer in de regio Zaanstreek Waterland mag gaan verzorgen. EBS is één van de bedrijven die meedingen naar deze concessie.
Wat kun je als consument doen om te voorkomen dat jij als OV-reiziger straks moet meebetalen aan mensenrechtenschendingen?
Schrijf een email naar de leden Provinciale Staten van de provincies …. naar de portefeuillehouders OV Gedeputeerde Staten en naar het bedrijf dat belast is met het beoordelen van de inschrijvingen voor de concessie in Zaanstreek Waterland. Laat hen weten dat EBS moet worden uitgesloten van deze concessie en van alle toekomstige concessies, tot het bedrijf zijn leven aantoonbaar heeft gebeterd.
[2]
”Until 2017, the parent company operated bus lines to Israeli settlements in the occupied West bank and Jerusalem. The bus lines were armored vehicles, that according to the company allowed them to pass through “Arab populated areas”. Since then, the operation of bus lines to settlements was transferred to the company’s subsidiary Egged Taavura. Egged Taavura operates bus lines to settlements in the West Bank, in the areas of Gush Etzion, Giva’at Ze’ev, Binyamin, Mount Hebron and Kiryat Arba, including settlements in the Jordan Valley, and the settlements of Shiloh, Otniel and Ma’ale Adumim.”
Until 2017, the parent company operated bus lines to Israeli settlements in the occupied West bank and Jerusalem. The bus lines were armored vehicles, that according to the company allowed them to pass through “Arab populated areas”. Since then, the operation of bus lines to settlements was transferred to the company’s subsidiary Egged Taavura. Egged Taavura operates bus lines to settlements in the West Bank, in the areas of Gush Etzion, Giva’at Ze’ev, Binyamin, Mount Hebron and Kiryat Arba, including settlements in the Jordan Valley, and the settlements of Shiloh, Otniel and Ma’ale Adumim.
The company’s subsidiary, Egged Heseim, Tours and Recreation, provides tours and travel packages to the Old City of Jerusalem and the City of David settler complex, located in the Palestinian neighborhood of Silwan in occupied East Jerusalem. The company also organizes tours to Bethlehem, Jericho and the occupied Syrian Golan,
In 2018, the company’s branch in Ashdod organized a donation campaign for the Israeli army in the area surrounding the besieged Gaza.
In November 2014, 27 Palestinian bus drivers at Egged quit their jobs and dozens more went on strike for fear of being attacked by Israeli settlers as tensions increased in Jerusalem during that period. This act came after driver Yusuf Hassan al-Ramouni was found hanged in an Egged bus in Jerusalem.
Presently, the company uses vehicles manufactured by Mercedes and Volvo.
The company is currently running for the tender to operate the new light rail line in Jerusalem, which will connect more settlements. The company was initially disqualified for fear of creating a monopoly (as it also operates buses in Jerusalem), but in March 2019 the general director of the Israeli antitrust authority ruled that it can, provided it commits to dropping some of its bus lines if selected.
[3]
” The above companies are joined by the 12 companies already published on Channel 2 News including Bank Hapoalim, Bank Leumi, Bezeq and Bezeq International, Coca Cola, Africa Israel, Teva, IDB, Egged, Mekorot, Netafim and Elbit Systems.”
UN High Commissioner for Human Rights al-Hussein warns Israeli firms of their inclusion in ‘blacklist’ of companies operating in West Bank, east J’lem, Jordan Valley; list includes prominent companies such as Bezeq, Hot, Ahava, Cellcom, Bank Hapoalim and others; Bezeq CEO scorns ‘entirely anti-Israeli propaganda.’
In the past few weeks, 130 Israeli companies and 60 international corporations operating in Israel received warning letters from United Nations High Commissioner for Human Rights Zeid bin Ra’ad al-Hussein cautioning them of their impending inclusion in a “blacklist” of companies active beyond the Green Line in “violation of international law and UN resolutions.”
Ynet has gained access to part of the list, which is set to be published in late December and cites 25 well-known Israeli companies. The companies operate in different sectors—some in food manufacturing, others in services, pharmaceuticals and even high-tech—but have one thing in common: they all operate in settlements, east Jerusalem and the Jordan Valley.
Among the companies in the commissioner’s sights are Ahava, Dor Alon,
Amisragas, Angel Bakeries, Arison Investments, Ashdar, Clal Industries, Café Café, Cellcom, Danya Cebus, Electra, HP, Hot, the Israel Aerospace Industries, Matrix Systems, Motorola, Nesher, Partner, Paz, Rami Levy, Remax, Housing & Construction (Shikun Binui), Shufersal, Sonol and Trima.
The above companies are joined by the 12 companies already published on Channel 2 News including Bank Hapoalim, Bank Leumi, Bezeq and Bezeq International, Coca Cola, Africa Israel, Teva, IDB, Egged, Mekorot, Netafim and Elbit Systems.
The “Washington Post” published American companies will also be appearing on the list, including Caterpillar, Tripadvisor and Airbnb.
Some of the companies to be included on the list are still considering their response, but others are already fighting back with the claim their inclusion on the list may cause them financial harm and tarnish their brand, and are therefore looking into filing suits against the Commissioner and the UN’s Human Rights Council that called for the list’s preparation in the first place.
The companies claim the list’s creation was politically motivated and point to the fact that the commissioner constructed no such lists pertaining to other regions of conflict—such as the Crimean Peninsula and Western Sahara—as proof.
Both Israel and the US have been working behind the scenes in the past few weeks to prevent the list’s publication, but it appears it may be presented with a fait accompli. Despite the fact the list carries no operational or legal ramifications, the symbolic move nevertheless caused concern among the Ministry of Foreign Affairs officials due to the fact it may provide a serious boost to BDS efforts, deter foreign investors and convince foreign companies operating in Israel to reduce their operations.
“It may cause large investment firms or pension funds carrying stocks of various Israeli companies to divest in them because they, in turn, operate in the settlements. It may lead to a snowball effect that will greatly harm the Israeli economy eventually,” said a senior Israeli official.
The Ministry of Foreign Affairs estimates the Human Rights Commissioner received most of his information about the Israeli firms from Israeli non-profits operating in the settlements and investigating business activities beyond the Green Line.
AIPAC goes to war
In an effort to scuttle the move, the pro-Israel American Israel Public Affairs Committee (AIPAC) lobby has been working in the US on promoting rapid legislation in Congress determining any company divesting its business dealings from Israel will be considered to have “capitulated” to the Arab boycott, and would thus be in violation of American law.
The Human Rights Council’s efforts to isolate Israel—executed through the office of the commissioner—have largely been facilitated by what Israel frequently slams as the UN body’s years-long anti-Israeli majority which has a long record of a bias slant.
Bezeq CEO Stella Handler published a Facebook post 12 days ago in which she made public the overture she received from the UN’s Human Rights Commissioner. After the Ministry of Foreign Affairs contacted her, Handler took the post down.
“Here’s something the UN’s Human Rights Council doesn’t want you know: we’ve received a message from Special Assistant to UN High Commissioner for Human Rights Mohammad Ali Alnsour. Alnsour communicated to us that Bezeq was to be included on a list of Israeli companies operating in the West Bank. He asked us to keep that information confidential and to not publically comment on it,” Handler’s Facebook post said.
“Before we get started, here’s some background about the UN’s Human Rights Council. Since it was founded in 2006, it published 68 decisions denouncingIsrael, making up 50 percent of the total resolutions pertaining to specific countries the council has made. Not North Korea, not Syria, not Sudan and not Yemen were afforded such attention,” the post continued.
“We will not be cooperating with a move that’s entirely anti-Israeli propaganda. Despite the council’s attempts to harm Israel by harming Bezeq, we give you our solemn commitment to keep focused on what we do best: providing all of Israel’s citizens with quality service, to provide our employees with a fair workplace and to manufacture profits for our shareholders. That is our role as Israel’s communications infrastructures company,” Handler concluded.
EINDE ARTIKEL
BDS NEDERLAND
PROFITEURS VAN DE BEZETTING: DE VOLLEDIGE VN LIJST
In vervolg op ons bericht gisteren over de publicatie door de Verenigde Naties van de lijst met bedrijven die geld verdienen aan de bezetting van Palestijnse gebieden door Israël, hieronder de volledige lijst van 112 bedrijven, overgenomen van middleeasteye. Bij deze lijst moet worden opgemerkt dat hij zeker nog niet compleet is. Een simpel voorbeeld is Albert Hein/de HEMA. Zo zijn er, alleen al in Nederland, meer voorbeelden te noemen. Er is dus nog werk aan de winkel voor de landelijke organisaties, met het oog op de actualisatie van de lijst die volgens de betreffende VN-resolutie elk jaar moet plaatsvinden.
Bedrijf
Land
1
Afikim Public Transportation Ltd.
Israel
2
Airbnb Inc.
United States
3
American Israeli Gas Corporation Ltd.
Israel
4
Amir Marketing and Investments in Agriculture Ltd.
Israel
5
Amos Hadar Properties and Investments Ltd.
Israel
6
Angel Bakeries
Israel
7
Archivists Ltd.
Israel
8
Ariel Properties Group
Israel
9
Ashtrom Industries Ltd.
Israel
10
Ashtrom Properties Ltd.
Israel
11
Avgol Industries 1953 Ltd.
Israel
12
Bank Hapoalim B.M.
Israel
13
Bank Leumi Le-Israel B.M.
Israel
14
Bank of Jerusalem Ltd.
Israel
15
Beit Haarchiv Ltd.
Israel
16
Bezeq, Israel Telecommunication Corp
Israel
17
Booking.com B.V.
Netherlands
18
C Mer Industries Ltd.
Israel
19
Café Café Israel Ltd.
Israel
20
Caliber 3
Israel
21
Cellcom Israel Ltd.
Israel
22
Cherriessa Ltd.
Israel
23
Chish Nofei Israel Ltd.
Israel
24
Citadis Israel Ltd.
Israel
25
Comasco Ltd.
Israel
26
Darban Investments Ltd.
Israel
27
Delek Group Ltd.
Israel
28
Delta Israel
Israel
29
Dor Alon Energy in Israel 1988 Ltd.
Israel
30
Egis Rail
France
31
Egged, Israel Transportation Cooperative Society Ltd.
Israel
32
Energix Renewable Energies Ltd.
Israel
33
EPR Systems Ltd.
Israel
34
Extal Ltd.
Israel
35
Expedia Group Inc.
United States
36
Field Produce Ltd.
Israel
37
Field Produce Marketing Ltd.
Israel
38
First International Bank of Israel Ltd.
Israel
39
Galshan Shvakim Ltd.
Israel
40
General Mills Israel Ltd.
Israel
41
Hadiklaim Israel Date Growers Cooperative Ltd.
Israel
42
Hot Mobile Ltd.
Israel
43
Hot Telecommunications Systems Ltd.
Israel
44
Industrial Buildings Corporation Ltd.
Israel
45
Israel Discount Bank Ltd.
Israel
46
Israel Railways Corporation Ltd.
Israel
47
Italek Ltd.
Israel
48
JC Bamford Excavators Ltd.
United Kingdom
49
Jerusalem Economy Ltd.
Israel
50
Kavim Public Transportation Ltd.
Israel
51
Lipski Installation and Sanitation Ltd.
Israel
52
Matrix IT Ltd.
Israel
53
Mayer Davidov Garages Ltd.
Israel
54
Mekorot Water Company Ltd.
Israel
55
Mercantile Discount Bank Ltd.
Israel
56
Merkavim Transportation Technologies Ltd.
Israel
57
Mizrahi Tefahot Bank Ltd.
Israel
58
Modi’in Ezrachi Group Ltd.
Israel
59
Mordechai Aviv Taasiot Beniyah 1973 Ltd.
Israel
60
Motorola Solutions Israel Ltd.
Israel
61
Municipal Bank Ltd.
Israel
62
Naaman Group Ltd.
Israel
63
Nof Yam Security Ltd.
Israel
64
Ofertex Industries 1997 Ltd.
Israel
65
Opodo Ltd.
United Kingdom
66
Bank Otsar Ha-Hayal Ltd.
Israel
67
Partner Communications Company Ltd.
Israel
68
Paz Oil Company Ltd.
Israel
69
Pelegas Ltd.
Israel
70
Pelephone Communications Ltd.
Israel
71
Proffimat S.R. Ltd.
Israel
72
Rami Levy Chain Stores Hashikma Marketing 2006 Ltd.
Israel
73
Rami Levy Hashikma Marketing Communication Ltd.
Israel
74
Re/Max Israel
Israel
75
Shalgal Food Ltd.
Israel
76
Shapir Engineering and Industry Ltd.
Israel
77
Shufersal Ltd.
Israel
78
Sonol Israel Ltd.
Israel
79
Superbus Ltd.
Israel
80
Supergum Industries 1969 Ltd.
Israel
81
Tahal Group International B.V.
Netherlands
82
TripAdvisor Inc.
United States
83
Twitoplast Ltd.
Israel
84
Unikowsky Maoz Ltd.
Israel
85
YES
Israel
86
Zakai Agricultural Know-how and inputs Ltd.
Israel
87
ZF Development and Construction
Israel
88
ZMH Hammermand Ltd.
Israel
89
Zorganika Ltd.
Israel
90
Zriha Hlavin Industries Ltd.
Israel
91
Alon Blue Square Israel Ltd.
Israel
92
Alstom S.A.
France
93
Altice Europe N.V.
Netherlands
94
Amnon Mesilot Ltd.
Israel
95
Ashtrom Group Ltd.
Israel
96
Booking Holdings Inc.
United States
97
Brand Industries Ltd.
Israel
98
Delta Galil Industries Ltd.
Israel
99
eDreams ODIGEO S.A.
Luxembourg
100
Egis S.A.
France
101
Electra Ltd.
Israel
102
Export Investment Company Ltd.
Israel
103
General Mills Inc.
United States
104
Hadar Group
Israel
105
Hamat Group Ltd.
Israel
106
Indorama Ventures P.C.L.
Thailand
107
Kardan N.V.
Netherlands
108
Mayer’s Cars and Trucks Co. Ltd.
Israel
109
Motorola Solutions Inc.
United States
110
Natoon Group
Israel
111
Villar International Ltd.
Israel
112
Greenkote P.L.C.
De redactie
Foto: HEMA, volgend jaar op de lijst? (Facebook / Canadian Jewish News)
The Israeli government’s plan to remove troops and Jewish settlements from the Gaza Strip would not end Israel’s occupation of the territory. As an occupying power, Israel will retain responsibility for the welfare of Gaza’s civilian population.
Under the “disengagement” plan endorsed Tuesday by the Knesset, Israeli forces will keep control over Gaza’s borders, coastline and airspace, and will reserve the right to launch incursions at will. Israel will continue to wield overwhelming power over the territory’s economy and its access to trade.
“The removal of settlers and most military forces will not end Israel’s control over Gaza,” said Sarah Leah Whitson, Executive Director of Human Rights Watch’s Middle East and North Africa Division. “Israel plans to reconfigure its occupation of the territory, but it will remain an occupying power with responsibility for the welfare of the civilian population.”
Under the plan, Israel is scheduled to remove settlers and military bases protecting the settlers from the Gaza Strip and four isolated West Bank Jewish settlements by the end of 2005. The Israeli military will remain deployed on Gaza’s southern border, and will reposition its forces to other areas just outside the territory.
In addition to controlling the borders, coastline and airspace, Israel will continue to control Gaza’s telecommunications, water, electricity and sewage networks, as well as the flow of people and goods into and out of the territory. Gaza will also continue to use Israeli currency.
A World Bank study on the economic effects of the plan determined that “disengagement” would ease restrictions on mobility inside Gaza. But the study also warned that the removal of troops and settlers would have little positive effect unless accompanied by an opening of Gaza’s borders. If the borders are sealed to labor and trade, the plan “would create worse hardship than is seen today.”
The plan also explicitly envisions continued home demolitions by the Israeli military to expand the “buffer zone” along the Gaza-Egypt border. According to a report released last week by Human Rights Watch, the Israeli military has illegally razed nearly 1,600 homes since 2000 to create this buffer zone, displacing some 16,000 Palestinians. Israeli officials have called for the buffer zone to be doubled, which would result in the destruction of one-third of the Rafah refugee camp.
In addition, the plan states that disengagement “will serve to dispel the claims regarding Israel’s responsibility for the Palestinians in the Gaza Strip.” A report by legal experts from the Israeli Justice Ministry, Foreign Ministry and the military made public on Sunday, however, reportedly acknowledges that disengagement “does not necessarily exempt Israel from responsibility in the evacuated territories.”
If Israel removes its troops from Gaza, the Palestinian National Authority will maintain responsibility for security within the territory—to the extent that Israel allows Palestinian police the authority and capacity. Palestinian security forces will still have a duty to protect civilians within Gaza and to prevent indiscriminate attacks on Israeli civilians.
“Under international law, the test for determining whether an occupation exists is effective control by a hostile army, not the positioning of troops,” Whitson said. “Whether the Israeli army is inside Gaza or redeployed around its periphery and restricting entrance and exit, it remains in control.”
Under international law, the duties of an occupying power are detailed in the Fourth Geneva Convention and The Hague Regulations. According to The Hague Regulations, a “territory is considered occupied when it is actually placed under the authority of the hostile army. The occupation extends only to the territory where such authority has been established and can be exercised.”
”1391, or 63%, of the 2,202 Palestinians killed by Israeli security forces in Operation “Protective Edge” did not take part in the hostilities. Of these, 526 – a quarter of all Palestinians killed in the operation – were children under eighteen years of age. These are some of the figures published today by Israeli human rights organization B’Tselem to mark two years since the operation, which took place in July-August 2014.
OVER DE ILLEGALITEIT VAN DE ISRAELISCHE NEDERZETTINGEN,VOLGENS HET INTERNATIONAAL RECHT HET INTERNATIONALE RODE KRUIS:
”It is unlawful under the Fourth Geneva Convention for an occupying power to transfer parts of its own population into the territory it occupies. This means that international humanitarian law prohibits the establishment of settlements, as these are a form of population transfer into occupied territory”
When a territory is placed under the authority of a hostile army, the rules of international humanitarian law dealing with occupation apply. Occupation confers certain rights and obligations on the occupying power.
Prohibited actions include forcibly transferring protected persons from the occupied territories to the territory of the occupying power. It is unlawful under the Fourth Geneva Convention for an occupying power to transfer parts of its own population into the territory it occupies. This means that international humanitarian law prohibits the establishment of settlements, as these are a form of population transfer into occupied territory. Any measure designed to expand or consolidate settlements is also illegal. Confiscation of land to build or expand settlements is similarly prohibited.
EINDE VERKLARING INTERNATIONALE RODE KRUIS
”The establishment of the settlements contravenes international humanitarian law (IHL), which states that an occupying power may not relocate its own citizens to the occupied territory or make permanent changes to that territory, unless these are needed for imperative military needs, in the narrow sense of the term, or undertaken for the benefit of the local population.”
MISDADEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTINGVERWOESTING VAN GAZA
MISDADEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTINGVERWOESTING VAN GAZA
BITTEREBIJPRODUCTEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTING: DE NEDERZETTINGEN
BEZETTINGSTERREUR foto Oda Hulsen Hebron 2 mei 2017/Verwijst naar foto van een Palestijnse jongen, die tegen de muur wordt gezet doorIsraelische soldaten, die hem toeriepen ”Where is your knife!”/Later vrijgelaten
NB Het is dus NIET de foto van een Palestijnse jongen, die bij de kraag wordt gegrepen
Suriname opent op termijn een ambassade in Jeruzalem. Het land heeft nu een consulaat in Tel Aviv. De datum van de opening is nog onbekend. De Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Lapid maakte het nieuws in een tweet bekend na een ontmoeting met zijn Surinaamse collega Ramdin. “Dank u wel Suriname!”, zette hij er in het Nederlands bij.
Een dergelijke verplaatsing ligt internationaal gevoelig omdat de status van Jeruzalem omstreden is. Tijdens de Zesdaagse Oorlog in 1967 veroverde Israël het oostelijke stadsdeel. Tegenwoordig beschouwt Israël heel Jeruzalem als Israëlisch grondgebied en als de eeuwige en ondeelbare hoofdstad van het land. De Palestijnen zien Oost-Jeruzalem als de hoofdstad van een toekomstige Palestijnse staat.
Lees hier meer over deze kwestie in ons artikel Een stad, twee realiteiten: vijf vragen over Jeruzalem.
“Jeruzalem is het bestuurlijk centrum en daarom willen we daar een ambassade. We willen de functionele, technische en commerciële samenwerking met Israël versterken. Er moet niet emotioneel op gereageerd worden, we moeten nuchter blijven”, zegt de Surinaamse minister Ramdin tegen de NOS.
Directeur-generaal Peled van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken zegt dat het bezoek van de Surinaamse minister aan zijn land een mijlpaal is in de onderlinge betrekkingen. “Israël zal betere toegang krijgen tot het Caraïbisch gebied en Suriname krijgt toegang tot onze technologie en investeerders”, zegt hij in de Israëlische krant The Jerusalem Post.
Vier landen
Tot nu toe hebben alleen Amerika, Guatemala, Honduras en Kosovo een ambassade in Jeruzalem. De aankondiging van de verhuizing van de Amerikaanse ambassade in Israël leidde in 2017 tot woedende reacties in het Midden-Oosten. De Nederlandse ambassade is sinds 1980 gevestigd in een buitenwijk van Tel Aviv. Er zijn geen plannen voor een verhuizing.
Latijns-Amerikacorrespondent Nina Jurna:
Suriname was tot nu toe vrij neutraal in hun buitenlandbeleid. Daarom is deze stap opmerkelijk te noemen. De relatief nieuwe regering van president Chan Santokhi voert op dit dossier duidelijk een ander beleid. Economische belangen zullen voor Suriname ook een belangrijke rol spelen. Suriname is praktisch failliet en heeft belang bij samenwerking met financieel sterkere landen, ondanks de politieke gevoeligheid.
Correspondent Ties Brock in Tel Aviv:
Het overgrote deel van de landen ziet Oost-Jeruzalem als bezet Palestijns gebied. Voor Israël is het dan ook een diplomatieke opsteker als landen deze stap zetten omdat dit de status van Jeruzalem als de hoofdstad van Israël bevestigt. Ook als relatief kleine landen -die geopolitiek weinig gewicht in de schaal leggen- dit doen ziet Israël dat als een kleine diplomatieke overwinning.
Surinamese Foreign Minister Albert Ramdin is making the first visit to Israel of any top official from his country since it established diplomatic relations with the Jewish state in 1976.
Suriname plans to open an embassy in Jerusalem, making it one of a small number of countries that are willing to push back against international objections to such a stand.
“Today, during our meeting in Jerusalem, Surinamese Foreign Minister Albert Ramdin informed me that his country plans to soon open an embassy in Jerusalem,” Foreign Minister Yair Lapid tweeted on Monday after the two men met.
Ramdin is making the first visit to Israel of any top official from his country since it established diplomatic relations with the Jewish state in 1976.
The bulk of the international community has refused to recognize that any part of Jerusalem falls within Israel’s border.
A smaller number of countries agree that western Jerusalem is part of Israel while they hold that the eastern part of the city should be part of the future borders of a Palestinian state.
Most countries believe that the status of Jerusalem, in general, should be determined through a two-state resolution of the Israeli-Palestinian conflict, and as a result, most of the embassies in Israel are located in Tel Aviv.
Suriname does not currently have an embassy in Israel and so opening such an office would be a first for the Latin American country that was once a Dutch colony.
Israel does not have an embassy in Suriname but services it out of its embassy in Panama.
The small Dutch-speaking country has a population of some 600,000 people, a majority of whom are Christians and a minority who are Muslims, and as such is a member of the Organization of Islamic Cooperation.
Suriname’s interests in Israel
Foreign Ministry Deputy Director-General Yoni Peled, who heads the Latin American and Caribbean desk, said that Suriname”is interested in improving relations with Israel.” They are particularly interested in its technology with respect to agriculture and water.
Israel plans to send Suriname humanitarian assistance to help victims of the recent flooding in its country.
Suriname has newly discovered oil and natural gas reserves, which offer new investment opportunities for Israelis.
This visit marks “a milestone in our relationship with Suriname which will benefit both countries. Israel will have better access to the Caribbean states and Suriname will have the opportunity to access Israeli technology, know-how and investment,” Peled said.
Het omstreden plan van Suriname een ambassade te openen in Jeruzalem staat op losse schroeven. Tijdens een tumultueuze parlementsvergadering is forse kritiek geuit. Vicepresident Brunswijk zei dat er nog geen regeringsbesluit is, terwijl minister van Buitenlandse Zaken Ramdin het voornemen gisteren als een voldongen feit presenteerde.
Volgens persbureau ANP ziet de Surinaamse regering zelfs af van het openen van een ambassade in de Israëlische stad. “Ik zal op korte termijn met tekst en uitleg komen”, zegt minister Ramdin in een reactie aan de NOS. Hij laat in het midden wat de status van het plan is.
Een partijgenoot van Ramdin dreigde vandaag uit fractie VHP te stappen als er daadwerkelijk een ambassade wordt geopend in Jeruzalem. Ook door de Surinaamse Islamitische Vereniging is verontwaardigd gereageerd, die vraagt de regering het voornemen “in ernstige heroverweging te nemen”. Zo’n 20 procent van de Surinaamse bevolking is moslim.
De status van Jeruzalem is omstreden, daarom hebben verreweg de meeste landen hun ambassade in de stad Tel Aviv. Slechts vier landen hebben een ambassade in Jeruzalem: de VS, Honduras, Guatemala en Kosovo.
Israël heeft het oostelijke deel van Jeruzalem bezet en beschouwt de hele stad als Israëlisch grondgebied. Maar de Palestijnen zien Oost-Jeruzalem als hoofdstad van de toekomstige Palestijnse staat.
VHP-parlementslid Barkat Mohab-Ali stelt volgens nieuwssite Starnieuws dat zijn telefoon “op springen staat”. In de parlementsvergadering maakte hij duidelijk dat hij zich niet meer thuis zou voelen in de fractie als het plan doorgaat.
Voorzitter van het parlement Marinus Bee (ABOP) kreeg applaus toen hij zei: “We willen niet dat er een ambassade komt in Jeruzalem. We weten wat de consequenties zijn.” Vicepresident Brunswijk, eveneens ABOP-lid, bracht de gemoederen tot bedaren door te zeggen dat het plan niet rond is. Suriname houdt wel degelijk rekening met de gevoelens van diverse religieuze groepen, zei hij volgens Starnieuws.
Lees hier meer over deze kwestie in ons artikel: ‘Een stad, twee realiteiten: vijf vragen over Jeruzalem’.
Zodra Ramdin terug is in Suriname wordt er duidelijkheid verwacht. De minister maakte het omstreden ambassadeplan bekend op staatsbezoek in Israël. “We willen de functionele, technische en commerciële samenwerking met Israël versterken. Er moet niet emotioneel op gereageerd worden, we moeten nuchter blijven”, zei Ramdin toen.
”OPENING SURINAAMSE AMBASSADE IN JERUZALEM SCHOFFERING
INTERNATIONAAL RECHT”
Ingezonden Stuk
Geachte Redactie,
Het bericht is verbijsterend:
De Surinaamse regering is voornemens een ambassade te openen
in Jeruzalem, zoals kennelijk is besproken door de Surinaamse minister
van Buitenlandse Zaken Ramdin met zijn Israelische collega Lapid tijdens
Ramdin’s bezoek aan Israel.
Ten eerste had dat bezoek van Ramdin aan Israel uberhaupt niet moeten
plaatsvinden, omdat dat een steun is aan Israel’s sinds 1967 gevoerde bezetting van de Palestijnse gebieden met als bittere bijproducten de landroof via de illegale
nederzettingen, de voortdurende onderdrukking, de [sinds 2007] illegale Gaza Blokkade, de militaire acties, met
name in Gaza en daaraan inherent mensenrechtenschendingen
en oorlogsmisdaden.
Maar er is meer:
Een ambassade openen in Jeruzalem is een regelrechte schoffering
van het Internationaal Recht, sinds Israel in 1980 Jeruzalem [zowel
West als het in 1967 bezette Oost-Jeruzalem] heeft uitgeroepen
tot hoofdstad van Israel [de zogenaamde ”Jeruzalemwet], daarmee de facto bezet Oost-Jeruzalem
annexerend, wat tegen het Internationaal Recht ingaat [aan de status
van bezet gebied mogen geen geografische veranderingen mogen
uitgevoerd, artikel 55 van het Haags Verdrag 1907 en de Geneefse Conventies]
Vandaar dat in VN Veiligheidsraadsresolutie 478 [1980] de Staten met diplomatieke posten in Jeruzalem werden opgeroepen, hun posten te
verplaatsen, wat door de meesten werd gedaan, namelijk naar Tel Aviv.
Helaas is er een kentering gekomen, nadat ex president Trump Jeruzalem
heeft erkend als Israelische hoofdstad en had aangekondigd, de Amerikaanse
ambassade van Tel Aviv weer naar Jeruzalem te verplaatsen.
Van groot belang is het, dat Suriname deze schoffering van het Internationaal
Recht niet navolgt.
Gelukkig schijnt er binnen het Surinaamse parlement [De Nationale Assemblee]
forse kritiek op dit voornemen te zijn en is het te hopen, dat dit
onzalige plan nog wordt teruggedraaid.
Juist van Suriname als ex kolonie en een land met een misdadig slavernijverleden mag solidariteit met het bezette en onderdrukte Palestijnse
volk worden verwacht.
Astrid Essed
Amsterdam
EINDE INGEZONDEN STUK
Reacties uitgeschakeld voor Opening Surinaamse ambassade in Jeruzalem schoffering Internationaal Recht/Ingezonden Stuk
MISDADEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTINGVERWOESTING VAN GAZA
BITTEREBIJPRODUCTEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTING:
BEZETTINGSTERREUR foto Oda Hulsen Hebron 2 mei 2017/Verwijst naar foto van een Palestijnse jongen, die tegen de muur wordt gezet doorIsraelische soldaten, die hem toeriepen ”Where is your knife!”/Later vrijgelaten
NB Het is dus NIET de foto van een Palestijnse jongen, die bij de kraag wordt gegrepen
SURINAME OPENT AMBASSADE IN JERUZALEM/SURINAME’S FOUTE
STEUN AAN ISRAEL’S ANNEXATIE EN APARTHEIDSPOLITIEK
AAN
DE MINISTER VAN BUITENLANDSE
ZAKEN VAN DE REPUBLIEK SURINAME
Tav
De heer A Ramdin
Onderwerp:
De opening van een ambassade door de Republiek Suriname
in Jeruzalem
”Werkend houden w’in gedachten
Recht en waarheid maken vrij Al wat goed is te betrachten Dat geeft aan ons land waardij.” Slotregels Surinaams Volkslied Oude Stijl
Geachte Excellentie,
”Werkend houden w’in gedachten
Recht en waarheid maken vrij”Waardige Eindregels van het Surinaamse VolksliedOude Stijl [1], die iedereen zouden moeten inspireren.Zeer teleurstellend echter om te moeten constateren,dat nu er is afgerekend met de presidentschappenvan de voormalige dictator D. Bouterse en ex president en dezeopnieuw is veroordeeld in verband met de in 1982 gepleegde Decembermoorden [2],de nieuw aangetreden regering Santokhi, van wie ondergetekendeen vele anderen ”Recht en Waarheid” verwachtten, internationaalernstig, tot zeer ernstig in de fout dreigt te gaan! WANT:-u las het al- ik protesteer ten zeerste tegen het feit,dat Suriname heeft besloten, een ambassade te openen in Jeruzalem! [3]Dit is een ernstige schoffering van het Internationaal Recht,
en vooral-en dat vind ik nog wel het ergste, een ondersteuning van Israel’s bezettings
en annexatiepolitiek, waarmee u, als minister van Buitenlandse Zaken
en hoofdverantwoordelijke, het bezette Palestijnse volk een Klap
in het Gezicht geeft!
ACHTERGROND:
De feiten zijn u bekend, maar ik zet ze nogmaals op een rijtje:
Zoals u uiteraard weet, is Israel sinds 1967 bezettende Macht in de Palestijnse
gebieden, De Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en Gaza [4]
ondanks VN Veiligheidsraadsresolutie 242, die Israel in 1967 opriep,
zich terug te trekken uit de Bezette Gebieden.
Ik hoef u niet te vertellen, dat er sindsien sprake is geweest
[zoals bij alle bezettingen] van onderdrukking, mensenrechten
schendingen, oorlogsmisdaden, vooral ook tijdens de Israelische
militaire acties in Gaza. [5]
De nederzettingenpolitiek kent u ook, die neerkomt op platte
landroof!
Ook weet u, dat die nederzettingen in strijd zijn met het Internationaal
Recht [6]
JERUZALEM
Nu over Jeruzalem en het voornemen van de Surinaamse regering,
een ambassade in Jeruzalem te openen.
In de eerste plaats moet u bekend zijn, dat bij VN AV Resolutie 181, 1947, die de verdeling van het toenmalige Britse Mandaatgebied Palestina op de kaart zette, Jeruzalem een internationale
status kreeg van corpus separatum
Zie hierover noot 7
Dat was dus de status quo, Jeruzalem als corpus separatum
Na de oorlog van 1948, die volgde op de nasleep van VN Resolutie 181, ten
onrechte de Israelische ”Onafhankelijkheidsoorlog” genoemd
[de autochtone bevolking, die eeuwenlang gekoloniseerd was geweest
waren immers de Palestijnen, maar dat even daargelaten], die uitmondde in de grootschalige etnische zuivering van meer dan
750 000 Palestijnen [8], werd West Jeruzalem gevoegd bij de
nieuwe Joodse Staat israel [veroverd door de Israelische troepen] en Oost-Jeruzalem bij het pas
onafhankelijke Jordanie [veroverd door de Arabische troepen]
Maar internationaalrechtelijk was Jeruzalem nog steeds een corpus separatum
1980/JERUZALEMWETIk schreef al over de Israelische bezetting van de Palestijnse gebiedenin 1967.Een van die bezette gebieden was, zoals vermeld [en bij u bekend] Oost-JeruzalemHiermee kwam dus, na West-Jeruzalem, ook Oost-Jeruzalem onderIsraelische controle, zij het als ”bezet gebied”, waarop de Conventievan Geneve van toepassing is en het Haags Verdrag van 1907 [9]Dat was EEN ding:In 1980 ging Israel nog een stapje verder, door de zogenaamdeBasic Law [oftewel de ”Jeruzalemwet] af te kondigen, waarbij werdverklaard, dat ”het complete en verenigde Jeruzalem”, werd uitgeroepentot de hoofstad van Israel. [10] DIT WAS ANNEXATIE!Niet alleen was dit een schending van de internationale statusvan Jeruzalem [corpus separatum], bovendien werd de facto bezetgebied [Oost Jeruzalem] geannexeerd!En volgens het Internationaal Recht [en here comes het Haagse Verdragin, artikel 55] mogen er geen geografische veranderingen worden aangebrachtin bezet gebied! [11] Uiteraard liet de Internationale Gemeenschap het er niet op zittenen is Israel hiervoor door middel van twee VN Veiligheidsraadsresoluties,te weten 476 en 478 [12]Voor deze brief is met name van toepassing VN Security Resolution478, omdat daarin Israel niet alleen wordt veroordeeld vanwege dede facto annexatie van Oost-Jeruzalem en de uitroeping van Jeruzalemtot hoofdstad van Israel [opvolgende Resolutie 476], maar ook,omdat alle Staten worden opgeroepen hun diplomatiekemissies uit Jeruzalem terug te trekken!! Ik citeer uit Resolutie 478 ”
5. Decides not to recognize the “basic law” and such other actions by Israel that, as a result of this law, seek to alter the character and status of Jerusalem and calls upon:(a) All Member States to accept this decision;(b) Those States that have established diplomatic missions at Jerusalem to withdraw such missions from the Holy City;” [13] SURINAME IN DE FOUT! En wat doet de Surinaamse regering, wat doet u, o ministervan Buitenlandse Zaken? Tegen deze duidelijke internationaalrechtelijke veroordelingen,die nooit door Israel zijn nagevolgd, opent Surinameeen ambassade in Jeruzalem!SCHANDE! Want hiermee steunt de Surinaamse regering de facto de Israelische bezettings en annexatiepolitiek in casu debarbaarse onderdrukking van het Palestijnse volk.En dat door een Land, Suriname, dat zelf eeuwenlangheeft geleden onder slavernij en kolonisatie! [14]Mag dan niet, juist van Derde Wereld ex kolonieeensolidariteit worden verwacht met dat andere gekoloniseerdevolk, de Palestijnen? [15]
EPILOOG Minister Ramdin, Suriname kan dit niet doen!Suriname kan en mag geen ambassade in Jeruzalem openen,waarmee zij niet alleen openlijk het InternationaalRecht aan haar laars lapt [zie bovenstaande], maarde facto de kolonisatie en bezettingspolitiek van bezettingsstaatIsrael steunt!Zeker als ex kolonie, maar ook als nalever van hetInternationaal Recht en de gewone, menselijke waardenvan Gelijkheid en Broederschap, zou Suriname geen MILLIMETER steun moeten geven aan ApartheidsstaatIsrael! [16]Dus minister Ramdin, doe wat in uw Macht is en draai deze Beslissing terug en gezwind Zodat Suriname weer echt de woorden in het Volkslied mag waarmaken:
”Werkend houden w’in gedachtenRecht en waarheid maken vrij Al wat goed is te betrachten Dat geeft aan ons land waardij.’
Surinaams volkslied- Het officiële volkslied met Nederlands en Surinaams couplet
God zij met ons Suriname Hij verhef ons heerlijk land Hoe wij hier ook samen kwamen Aan zijn grond zijn wij verpand Werkend houden w’in gedachten Recht en waarheid maken vrij Al wat goed is te betrachten Dat geeft aan ons land waardij.
Opo kondreman oen opo! Sranan gron e kari oen Wans ope tata komopo Wi moe seti kondre boen Stre de f’stre wi no sa frede Gado de wi fesi man Eri libi te na dede Wi sa feti gi Sranan.
* * *
Surinaams volksliedSamenvatting
Het officiële volkslied met Nederlands en Surinaams couplet.
Toelichting
In 1893 werd door de lutherse predikant C.A. Hoekstra een tekst gemaakt voor een Surinaams volkslied. Hiervoor koos men als melodie een compositie die in 1876 met een geheel ander doel was geschreven door de Friese onderwijzer J.C. de Puy.
Oude tekst tot 1959:
Suriname ’s trotse stromen, Suriname ’s heerlijk land, Suriname ’s fiere bomen, Trouw zijn wij aan U verpand Mochten weer de vloten varen, Dat de handel welig bloei’ Dat fabrieken welvaart baren Dat hier alles welig groei’
In 1959 besloot de Surinaamse regering ‘vlag, wapen en volkslied’ officieel vast te stellen. Voorgesteld werd de melodie van het traditionele volkslied te handhaven en het tweede couplet van de door Hoekstra geschreven Nederlandse tekst tot officiële tekst te verheffen.
De Raad van Ministers achtte het wenselijk een couplet in het Surinaams toe te voegen. Minister Essed benaderde de dichter Trefossa met het verzoek een Surinaams couplet te dichten dat de eenheid van het Surinaamse volk en de verbondenheid met het grondgebied zou benadrukken.
Op 7 december 1959 werd de tekst met algemene stemmen aangenomen. Trefossa heeft echter bovendien de tekst van het eerste couplet in dezelfde richting bewerkt. Bij landsverordening trad het volkslied op 15 december 1959 in werking en is bij het onafhankelijk worden in 1975 in dezelfde vorm gehandhaafd.
De Surinaamse krijgsraad heeft voormalig president Desi Bouterse opnieuw veroordeeld tot 20 jaar cel voor zijn rol in de Decembermoorden. Bouterse was in verzet gegaan tegen de uitspraak van de krijgsraad uit 2019, maar die komt nu tot dezelfde conclusie als destijds. Volgens de krijgsraad zijn er geen nieuwe feiten boven tafel gekomen.
De veroordeling van Bouterse is niet definitief. Er is nog beroep mogelijk tegen de uitspraak. Bouterses advocaat Irvin Kanhai heeft al aangekondigd dat hoger beroep te zullen aantekenen.
De verzetszaak werd behandeld door dezelfde rechters die Bouterse ook in eerste aanleg veroordeelden, maar de beroepszaak zal worden behandeld door het Hof van Justitie.
Net als bij de vorige uitspraak, toen hij nog president was, was Bouterse niet aanwezig. Hij had zich ditmaal ziek gemeld. De krijgsraad heeft geen gevangenneming van Bouterse bevolen, meldt de Surinaamse website Starnieuws.
EINDE NOS BERICHT
STARNIEUWS
BREAKING: BOUTERSE VEROORDEELD TOT 20 JAAR GEVANGENISSTRAF
Desi Bouterse is zojuist in verzet veroordeeld tot 20 jaar gevangenisstraf voor medeplegen van moord op 15 personen op 8 december 1982. De Krijgsraad onder leiding van president Cynthia Valstein-Montnor kwam tot het wettige en overtuigend bewijs voor moord. Hiermee is het verstekvonnis door de Krijgsraad bevestigd. Er is geen gevangenneming gelast door de Krijgsraad. Bouterse was niet aanwezig op de zitting. Hij heeft zich ziek gemeld. De zitting heeft heel kort geduurd. Er zijn geen nieuwe feiten naar voren gekomen, concludeerde de Krijgsraad.
Bouterse was in verzet gegaan tegen het verstekvonnis. Auditeur-militair Manro Danning heeft in de verzetszaak, net als in de verstekzaak 20 jaar gevangenisstraf geëist. Nadat hij zijn requisitoir op de vorige zitting had gehouden, hield raadsman Irvin Kanhai zijn pleidooi. Er volgde daarna repliek en dupliek en vervolgens het laatste woord van Bouterse. De Krijgsraad stelde toen de zaak uit tot vandaag voor uitspraak. Hij is door dezelfde samenstelling van rechters – Valstein-Montnor, Suzanne Chu en Rewita Chaterpal – op 29 november 2019 veroordeeld tot 20 jaar gevangenisstraf.
In zijn laatste woord zei Bouterse dat de voormalige kolonisator, Nederland, niets onbenut heeft gelaten om de ingezette ontwikkeling te keren, en dat met een toenemende mate van meedogenloze gemeenheid en escalerend geweld. De eerste acties waren nog gericht op de liquidatie van de revolutionaire leiding en van hem in het bijzonder.
Hij voerde aan dat er een buitenlandse militaire invasie moest zorgen voor een volledige ‘regime change’, waarbij de dood van ettelijke honderden burgers als een aanvaardbare onvermijdelijkheid werd gezien. Hij is er volgens hem sprake van Nederlandse beïnvloeding in de rechtspraak tegen hem. Tijdens het proces heeft Bouterse gebruik gemaakt van zijn zwijgrecht.
Raadsman Irvin Kanhai heeft eerder aangegeven dat hij beroep zal aantekenen tegen het vonnis. Hij had verwacht dat het eerdere vonnis zou worden bevestigd vandaag. Hoger beroep zaken worden door het Hof van Justitie behandeld. Kanhai was niet persoonlijk aanwezig op de zitting. In 14 dagen kan er hoger beroep worden aangetekend.
EINDE BERICHT STARNIEUWS
AD
DESI BOUTERSE IN BEROEP TEGEN VONNIS DECEMBERMOORDEN
De Surinaamse oud-president Desi Bouterse is zoals aangekondigd in beroep gegaan tegen zijn veroordeling tot twintig jaar celstraf in het zogenoemde 8-decemberproces. Zijn advocaat Irwin Kanhai heeft op 3 september beroep aangetekend, bevestigde hij vandaag tegenover het ANP.
De Surinaamse krijgsraad legde de 75-jarige Bouterse op 30 augustus opnieuw twintig jaar celstraf op voor zijn betrokkenheid bij de moord op vijftien politieke tegenstanders in 1982. Dit vonnis is gelijk aan dat van eind 2019. Omdat Bouterse tijdens dat proces nooit aanwezig was, werd hij bij verstek veroordeeld. Daarna tekende hij verzet aan, waardoor de krijgsraad zijn zaak dit jaar opnieuw in behandeling moest nemen. Hij kreeg daardoor ook de mogelijkheid in beroep te gaan.
Suriname opent op termijn een ambassade in Jeruzalem. Het land heeft nu een consulaat in Tel Aviv. De datum van de opening is nog onbekend. De Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Lapid maakte het nieuws in een tweet bekend na een ontmoeting met zijn Surinaamse collega Ramdin. “Dank u wel Suriname!”, zette hij er in het Nederlands bij.
Een dergelijke verplaatsing ligt internationaal gevoelig omdat de status van Jeruzalem omstreden is. Tijdens de Zesdaagse Oorlog in 1967 veroverde Israël het oostelijke stadsdeel. Tegenwoordig beschouwt Israël heel Jeruzalem als Israëlisch grondgebied en als de eeuwige en ondeelbare hoofdstad van het land. De Palestijnen zien Oost-Jeruzalem als de hoofdstad van een toekomstige Palestijnse staat.
Lees hier meer over deze kwestie in ons artikel Een stad, twee realiteiten: vijf vragen over Jeruzalem.
“Jeruzalem is het bestuurlijk centrum en daarom willen we daar een ambassade. We willen de functionele, technische en commerciële samenwerking met Israël versterken. Er moet niet emotioneel op gereageerd worden, we moeten nuchter blijven”, zegt de Surinaamse minister Ramdin tegen de NOS.
Directeur-generaal Peled van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken zegt dat het bezoek van de Surinaamse minister aan zijn land een mijlpaal is in de onderlinge betrekkingen. “Israël zal betere toegang krijgen tot het Caraïbisch gebied en Suriname krijgt toegang tot onze technologie en investeerders”, zegt hij in de Israëlische krant The Jerusalem Post.
Vier landen
Tot nu toe hebben alleen Amerika, Guatemala, Honduras en Kosovo een ambassade in Jeruzalem. De aankondiging van de verhuizing van de Amerikaanse ambassade in Israël leidde in 2017 tot woedende reacties in het Midden-Oosten. De Nederlandse ambassade is sinds 1980 gevestigd in een buitenwijk van Tel Aviv. Er zijn geen plannen voor een verhuizing.
Latijns-Amerikacorrespondent Nina Jurna:
Suriname was tot nu toe vrij neutraal in hun buitenlandbeleid. Daarom is deze stap opmerkelijk te noemen. De relatief nieuwe regering van president Chan Santokhi voert op dit dossier duidelijk een ander beleid. Economische belangen zullen voor Suriname ook een belangrijke rol spelen. Suriname is praktisch failliet en heeft belang bij samenwerking met financieel sterkere landen, ondanks de politieke gevoeligheid.
Correspondent Ties Brock in Tel Aviv:
Het overgrote deel van de landen ziet Oost-Jeruzalem als bezet Palestijns gebied. Voor Israël is het dan ook een diplomatieke opsteker als landen deze stap zetten omdat dit de status van Jeruzalem als de hoofdstad van Israël bevestigt. Ook als relatief kleine landen -die geopolitiek weinig gewicht in de schaal leggen- dit doen ziet Israël dat als een kleine diplomatieke overwinning.
Surinamese Foreign Minister Albert Ramdin is making the first visit to Israel of any top official from his country since it established diplomatic relations with the Jewish state in 1976.
Suriname plans to open an embassy in Jerusalem, making it one of a small number of countries that are willing to push back against international objections to such a stand.
“Today, during our meeting in Jerusalem, Surinamese Foreign Minister Albert Ramdin informed me that his country plans to soon open an embassy in Jerusalem,” Foreign Minister Yair Lapid tweeted on Monday after the two men met.
Ramdin is making the first visit to Israel of any top official from his country since it established diplomatic relations with the Jewish state in 1976.
The bulk of the international community has refused to recognize that any part of Jerusalem falls within Israel’s border.
A smaller number of countries agree that western Jerusalem is part of Israel while they hold that the eastern part of the city should be part of the future borders of a Palestinian state.
Most countries believe that the status of Jerusalem, in general, should be determined through a two-state resolution of the Israeli-Palestinian conflict, and as a result, most of the embassies in Israel are located in Tel Aviv.
Suriname does not currently have an embassy in Israel and so opening such an office would be a first for the Latin American country that was once a Dutch colony.
Israel does not have an embassy in Suriname but services it out of its embassy in Panama.
The small Dutch-speaking country has a population of some 600,000 people, a majority of whom are Christians and a minority who are Muslims, and as such is a member of the Organization of Islamic Cooperation.
Suriname’s interests in Israel
Foreign Ministry Deputy Director-General Yoni Peled, who heads the Latin American and Caribbean desk, said that Suriname”is interested in improving relations with Israel.” They are particularly interested in its technology with respect to agriculture and water.
Israel plans to send Suriname humanitarian assistance to help victims of the recent flooding in its country.
Suriname has newly discovered oil and natural gas reserves, which offer new investment opportunities for Israelis.
This visit marks “a milestone in our relationship with Suriname which will benefit both countries. Israel will have better access to the Caribbean states and Suriname will have the opportunity to access Israeli technology, know-how and investment,” Peled said.
[4]
GAZA IS NOG STEEDS BEZET GEBIED!
LEES: HUMAN RIGHTS WATCHISRAEL: ”DISENGAGEMENT” WILL NOT END GAZA OCCUPATION
Israeli Government Still Holds Responsibility for Welfare of Civilians 28 OCTOBER 2004
The Israeli government’s plan to remove troops and Jewish settlements from the Gaza Strip would not end Israel’s occupation of the territory. As an occupying power, Israel will retain responsibility for the welfare of Gaza’s civilian population.
Under the “disengagement” plan endorsed Tuesday by the Knesset, Israeli forces will keep control over Gaza’s borders, coastline and airspace, and will reserve the right to launch incursions at will. Israel will continue to wield overwhelming power over the territory’s economy and its access to trade.
“The removal of settlers and most military forces will not end Israel’s control over Gaza,” said Sarah Leah Whitson, Executive Director of Human Rights Watch’s Middle East and North Africa Division. “Israel plans to reconfigure its occupation of the territory, but it will remain an occupying power with responsibility for the welfare of the civilian population.”
Under the plan, Israel is scheduled to remove settlers and military bases protecting the settlers from the Gaza Strip and four isolated West Bank Jewish settlements by the end of 2005. The Israeli military will remain deployed on Gaza’s southern border, and will reposition its forces to other areas just outside the territory.
In addition to controlling the borders, coastline and airspace, Israel will continue to control Gaza’s telecommunications, water, electricity and sewage networks, as well as the flow of people and goods into and out of the territory. Gaza will also continue to use Israeli currency.
A World Bank study on the economic effects of the plan determined that “disengagement” would ease restrictions on mobility inside Gaza. But the study also warned that the removal of troops and settlers would have little positive effect unless accompanied by an opening of Gaza’s borders. If the borders are sealed to labor and trade, the plan “would create worse hardship than is seen today.”
The plan also explicitly envisions continued home demolitions by the Israeli military to expand the “buffer zone” along the Gaza-Egypt border. According to a report released last week by Human Rights Watch, the Israeli military has illegally razed nearly 1,600 homes since 2000 to create this buffer zone, displacing some 16,000 Palestinians. Israeli officials have called for the buffer zone to be doubled, which would result in the destruction of one-third of the Rafah refugee camp.
In addition, the plan states that disengagement “will serve to dispel the claims regarding Israel’s responsibility for the Palestinians in the Gaza Strip.” A report by legal experts from the Israeli Justice Ministry, Foreign Ministry and the military made public on Sunday, however, reportedly acknowledges that disengagement “does not necessarily exempt Israel from responsibility in the evacuated territories.”
If Israel removes its troops from Gaza, the Palestinian National Authority will maintain responsibility for security within the territory—to the extent that Israel allows Palestinian police the authority and capacity. Palestinian security forces will still have a duty to protect civilians within Gaza and to prevent indiscriminate attacks on Israeli civilians.
“Under international law, the test for determining whether an occupation exists is effective control by a hostile army, not the positioning of troops,” Whitson said. “Whether the Israeli army is inside Gaza or redeployed around its periphery and restricting entrance and exit, it remains in control.”
Under international law, the duties of an occupying power are detailed in the Fourth Geneva Convention and The Hague Regulations. According to The Hague Regulations, a “territory is considered occupied when it is actually placed under the authority of the hostile army. The occupation extends only to the territory where such authority has been established and can be exercised.”
”1391, or 63%, of the 2,202 Palestinians killed by Israeli security forces in Operation “Protective Edge” did not take part in the hostilities. Of these, 526 – a quarter of all Palestinians killed in the operation – were children under eighteen years of age. These are some of the figures published today by Israeli human rights organization B’Tselem to mark two years since the operation, which took place in July-August 2014.
OVER DE ILLEGALITEIT VAN DE ISRAELISCHE NEDERZETTINGEN,VOLGENS HET INTERNATIONAAL RECHT HET INTERNATIONALE RODE KRUIS:
”It is unlawful under the Fourth Geneva Convention for an occupying power to transfer parts of its own population into the territory it occupies. This means that international humanitarian law prohibits the establishment of settlements, as these are a form of population transfer into occupied territory”
When a territory is placed under the authority of a hostile army, the rules of international humanitarian law dealing with occupation apply. Occupation confers certain rights and obligations on the occupying power.
Prohibited actions include forcibly transferring protected persons from the occupied territories to the territory of the occupying power. It is unlawful under the Fourth Geneva Convention for an occupying power to transfer parts of its own population into the territory it occupies. This means that international humanitarian law prohibits the establishment of settlements, as these are a form of population transfer into occupied territory. Any measure designed to expand or consolidate settlements is also illegal. Confiscation of land to build or expand settlements is similarly prohibited.
EINDE VERKLARING INTERNATIONALE RODE KRUIS
”The establishment of the settlements contravenes international humanitarian law (IHL), which states that an occupying power may not relocate its own citizens to the occupied territory or make permanent changes to that territory, unless these are needed for imperative military needs, in the narrow sense of the term, or undertaken for the benefit of the local population.”
The City of Jerusalem shall be established as a corpus separatum under a special international regime and shall be administered by the United Nations. The Trusteeship Council shall be designated to discharge the responsibilities of the Administering Authority on behalf of the United Nations.”
1. The complete and united Jerusalem is the capital of Israel. The seat of the President, the Knesset, the Government and the Supreme Court
2. Jerusalem is the seat of the President of the State, the Knesset, the Government, and the Supreme Court. Protection of the Holy Places
3. The Holy Places shall be protected against desecration, and any other violation, and against anything that is liable to violate the freedom of access of members of the various religions to the places sacred to them, or to their feelings towards those places. The development of Jerusalem
4.
(a) The Government shall pursue the development and prosperity of Jerusalem, and the welfare of its inhabitants, by allocating special resources, including a special annual grant to the Municipality of Jerusalem (Capital City Grant), with the approval of the Knesset Finance Committee.
(b) Jerusalem shall be granted special priorities in the activities of the State authorities for the development of Jerusalem in market and economic issues, and in other issues.
(c) The Government shall set up a special body or bodies to implement this article.
BLADZIJDE 2
The confines of the territory of Jerusalem (Amendment No.
1) 5. The limits of Jerusalem include, for the purpose of this BasicLaw, inter alia, the whole area described in the addendum to the declaration of the expansion of the limits of the Jerusalem municipality of 20 Sivan 5727 (June 28, 1967), that was issued under the Municipalities Ordinance. Prohibition to delegate powers (Amendment No. 1 & 2) 6. No powers concerning the limits of the Jerusalem Municipality area, including the area described in the addendum on the expansion of the area of the municipality of Jerusalem on 20 Sivan 5767 (June 28, 1967) that was issued under the Municipalities Ordinance, and all as was in force on the day of the beginning of Basic-Law: Jerusalem the Capital of Israel (Amendment No. 2), shall be transferred to a foreign political or governing power, or to another similar foreign authority, whether permanently or for a given period. Rigidity (Amendments No. 1) 7. The provisions of article 6 are not to be changed, save by a basic law adopted by a majority of eighty Knesset Members. The provisions of this article are not to be changed except by means of a majority of Knesset Members. BASIC-LAW: JERUSALEM THE CAPITAL OF ISRAEL (Amendment) (Adopted on December 7, 2000)
Intention
1. This Basic-Law is designed to lay down in Basic-Law: Jerusalem the Capital of Israel, a limitation on a change of the confines of the territory of Jerusalem, and the application of the law, jurisdiction and administration of the State of Israel in this territory, and is also designed to prohibit the transfer of any sort of governmental or municipal authority, relating to the territory of Jerusalem, to anybody, which does not act by force of a law of the State of Israel.
2. [The amendment was integrated into articles 6 and 7 of the main law.]
BLADZIJDE 3
Retention of laws
3. Nothing in the provisions of this Basic-Law shall detract from the provisions of the Law for the Implementation of the Interim Agreement Regarding the West Bank and the Gaza Strip (limitation of activity) 5755-1994, or any previous legal provision.
De Staat, die een gebied bezet heeft, mag zich slechts beschouwen als beheerder en vruchtgebruiker der openbare gebouwen, onroerende eigendommen, bosschen en landbouwondernemingen, welke aan den vijandelijken Staat behooren en zich in de bezette landstreek bevinden. Hij moet het grondkapitaal dier eigendommen in zijn geheel laten en die overeenkomstig de regelen van het vruchtgebruik beheeren.
ANNEX TO THE CONVENTION: REGULATIONS RESPECTING THE LAWS AND CUSTOMS OF WAR ON LAND – SECTION III : MILITARY AUTHORITY OVER THE TERRITORY OF THE HOSTILE STATE – REGULATIONS: ART. 55.Art. 55. The occupying State shall be regarded only as administrator and usufructuary of public buildings, real estate, forests, and agricultural estates belonging to the hostile State, and situated in the occupied country. It must safeguard the capital of these properties, and administer them in accordance with the rules of usufruct.
Reaffirming again that the acquisition of territory by force is inadmissible,
Deeply concerned over the enactment of a “basic law” in the Israeli Knesset proclaiming a change in the character and status of the Holy City of Jerusalem, with its implications for peace and security,
Noting that Israel has not complied with resolution 476 (1980),
Reaffirming its determination to examine practical ways and means, in accordance with the relevant provisions of the Charter of the United Nations, to secure the full implementation of its resolution 476 (1980), in the event of non-compliance by Israel,
1. Censures in the strongest terms the enactment by Israel of the “basic law” on Jerusalem and the refusal to comply with relevant Security Council resolutions;
2. Affirms that the enactment of the “basic law” by Israel constitutes a violation of international law and does not affect the continued application of the Geneva Convention relative to the Protection of Civilian Persons in Time of War, of 12 August 1949, in the Palestinian and other Arab territories occupied since June 1967, including Jerusalem;
3. Determines that all legislative and administrative measures and actions taken by Israel, the occupying Power, which have altered or purport to alter the character and status of the Holy City of Jerusalem, and in particular the recent “basic law” on Jerusalem, are null and void and must be rescinded forthwith;
4. Affirms also that this action constitutes a serious obstruction to achieving a comprehensive, just and lasting peace in the Middle East;
5. Decides not to recognize the “basic law” and such other actions by Israel that, as a result of this law, seek to alter the character and status of Jerusalem and calls upon:(a) All Member States to accept this decision;(b) Those States that have established diplomatic missions at Jerusalem to withdraw such missions from the Holy City;
6. Requests the Secretary-General to report to the Security Council on the implementation of the present resolution before 15 November 1980;
7. Decides to remain seized of this serious situation.
”Resolutie 476 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties werd op 30 juni 1980 uitgevaardigd. Deze resolutie werd goedgekeurd door 14 voor-stemmen en één onthouding, van de Verenigde Staten, en verklaarde weer dat de bestuurlijke wijzigingen die Israël had doorgevoerd in Oost-Jeruzalem nietig waren en riep op deze terug te draaien.”
SECURITY COUNCIL RESOLUTION 476 (1980) [TERRITORIES
OCCUPIED BY ISRAEL]
https://www.refworld.org/docid/3b00f1776b.html
Resolution 476 (1980) of 30 June 1980
The Security Council,
Having considered the letter of 28 May 1980 from the representative of Pakistan, the current Chairman of the Organization of the Islamic Conference, as contained in document S/13966 of 28 May 1980,
Reaffirming that acquisition of territory by force is inadmissable,
Bearing in mind the specific status of Jerusalem and, in particular, the need for protection and preservation of the unique spiritual and religious dimension of the Holy Places in the city,
Reaffirming its resolutions relevant to the character and status of the Holy City of Jerusalem, in particular resolutions 252 (1968) of 21 May 1968, 267 (1969) of 3 July 1969, 271 (1969) of 15 September 1969, 298 (1971) of 25 September 1971 and 465 (1980) of 1 March 1980,
Recalling the Fourth Geneva Convention of 12 August 1949 relative to the Protection of Civilian Persons in Time of War,
Deploring the persistence of Israel, in changing the physical character, demographic composition, institutional structure and the status of the Holy City of Jerusalem,
Gravely concerned over the legislative steps initiated in the Israeli Knesset with the aim of changing the character and status of the Holy City of Jerusalem,
1. Reaffirms the overriding necessity to end the prolonged occupation of Arab territories occupied by Israel since 1967, including Jerusalem;
2. Strongly deplores the continued refusal of Israel, the occupying Power, to comply with the relevant resolutions of the Security Council and the General Assembly;
3. Reconfirms that all legislative and administrative measures and actions taken by Israel, the occupying Power, which purport to alter the character and status of the Holy City of Jerusalem have no legal validity and constitute a flagrant violation of the Fourth Geneva Convention relative to the Protection of Civilian Persons in Time of War and also constitute a serious obstruction to achieving a comprehensive, just and lasting peace in the Middle East;
4. Reiterates that all such measures which have altered the geographic, demographic and historical character and status of the Holy City of Jerusalem are null and void and must be rescinded in compliance with the relevant resolutions of the Security Council;
5. Urgently calls on Israel, the occupying Power, to abide by this and previous Security Council resolutions and to desist forthwith from persisting in the policy and measures affecting the character and status of the Holy City of Jerusalem;
6. Reaffirms its determination in the event of non-compliance by Israel with this resolution, to examine practical ways and means in accordance with relevant provisions of the Charter of the United Nations to secure the full implementation of this resolution.
Adopted at the 2242nd meeting by 14 votes to none, with 1 abstention (United States of America).
[13]”
5. Decides not to recognize the “basic law” and such other actions by Israel that, as a result of this law, seek to alter the character and status of Jerusalem and calls upon:(a) All Member States to accept this decision;(b) Those States that have established diplomatic missions at Jerusalem to withdraw such missions from the Holy City;”
Het zou zomaar kunnen dat er later dit jaar een nieuwe coronagolf komt. Het zou zomaar kunnen dat er dan weer een lockdown van stal wordt gehaald. Dat maken ‘ziekenhuisdirecteuren, virologen en wetenschappers’ aan de NOS duidelijk. En hoe reageert minister van Volksgezondheid Kuipers? Die kaatst de bal terug en zegt dat de samenleving het vooral lekker zelf mag uitzoeken. Eigen verantwoordelijkheid, nietwaar? Ik stel voor dat we die uitdaging aannemen – en het kabinet een koekje van eigen verantwoordelijkheid geven waar ze niet van terug hebben. Zij in hun ministeries beschermen ons niet? Dan beschermen wij elkaar, tegen dat virus en tegen een staat die ons dat virus door de strot jaagt.
1.
Eerst de genoemde managers en deskundigen. Die vinden dat het kabinet sloom en nalatig is en niet met een fatsoenlijke strategie komt. En bij zo’n volgende golf zou het zomaar kunnen dat de zorg – niet alleen op ICs en ziekenhuizen, maar de hele keten vanaf de huisartsenzorg – het dan echt niet meer aan kan. Personeelstekorten spelen een rol, en veel mensen in de zorg zijn nog helemaal niet bijgekomen van de enorme corona-inspanningen van de laatste twee jaar. Ze pleiten dan ook voor actiever beleid vanuit de overheid.(1)
Wat zegt intussen die overheid? Minister Kuipers erkent dat er een grote nieuwe golf kan komen: ‘We krijgen mogelijk 5 tot 10 miljoen besmettingen in het winterseizoen.’ Welja, en dus mogelijk 50.000 doden bovenop de 40.000 van de afgelopen twee jaar, en mogelijk ook 500.000 mensen met Long COVID erbij. Je zou – als je nog steeds het misplaatste geloof koester dat regeringen er zijn om mensen te beschermen – zeggen dat zo’n vooruitzicht noopt tot een gevoel van urgentie, gevolgd door serieuze maatregelen. Nee hoor.
Dit zegt de minister: ‘Wat ik kan doen is het goed monitoren van het virus’ – wat nu al niet meer gebeurt nu het GGD-testen zo goed als stilgelegd is – ‘zo nodig een nieuwe vaccinatieronde afkondigen’ – terwijl mensen onder de 60 de meest recente booster nog steeds niet krijgen – ‘en de zorg stimuleren om alle maatregelen te nemen.’ En dan: ‘Maar dan is tegelijkertijd de vraag aan de school of de restauranthouder: wat doe je in je eigen omgeving?’ Anders gezegd: de samenleving – wij afzonderlijk en wij samen, waar we werken, wonen, uitgaan of anderszins actief zijn – krijgen de bal toegespeeld.(2)
Mensen reageren met terechte woede op een kabinet dat ons aan dat virus uitlevert. Maar de woede krijgt veelal een verkeerde, bijna goedgelovige vorm. Mensen wijzen er op dat het de wettelijke plicht is van de minister van Volksgezondheid om ons tegen ernstige ziekte te beschermen, dat de minister daarin nalatig is en dus de wet schendt. Dat klopt: de minister schendt precies die wettelijkheid waar ministers zich op zeggen te baseren. Maar dezelfde mensen laten er dan meestal een oproep aan Kuipers om tot inkeer te komen op volgen, of anders een pleidooi voor diens vervanging door een excellentie die wel doet wat de wet voorschrijft: corona bestrijden, ons tegen dat virus beschermen met alle beschikbare middelen.
Ik denk dat dit pleidooi verkeerd is geadresseerd. Wat Kuipers zegt – dat we het zelf maar uit moeten zoeken – is niet diens persoonlijke miskleun. Het is de openlijke verwoording van wat ook Hugo de Jonge al tot beleid had, en wat Rutte twee jaar uitdroeg, van persconferentie naar persconferentie, vele maanden lang. Kuipers zegt het minder omfloerst, en dat schokt mensen. Maar het is vanaf maart 2020 het beleid geweest om zoveel mogelijk virusverspreiding toe te staan, met als enige begrenzing dat de zorg het houdt. Voor zover bescherming tegen al te veel besmetting wenselijk werd gevonden, werd die taak toch vooral bij mensen zelf gelegd. En tja, als wij ons onvoldoende aan De Maatregelen houden, dan kan de regering het verder ook niet helpen…
De regering wil ons dus gewoon niet tegen de pandemie beschermen. Het kabinet kiest dus voor miljoenen besmettingen, honderdduizenden serieus en vaak langdurig zieke mensen en tienduizenden doden, voor zover het aan dat kabinet ligt. Dat maakt dit kabinet, en de loyale staf topambtenaren en experts door wie het zich laat ondersteunen en informeren, tot een een levensgevaarlijk stel machtige mensen. Tot onze dodelijke vijanden dus. Daar een moreel beroep op doen, of vervanging van een van de misdadigers door een geachte collega eisen is misplaatst, naïef of erger.
Wat dan wel? Ik denk dat het tijd is om de woorden van de minister op te pakken, en er een radicale eigen draai aan te geven. Eigen verantwoordelijkheid? Wij moeten het zelf op lossen? De samenleving moet de regie pakken? Uitstekend. Maar dan ook serieus, consistent en op onze eigen autonome voorwaarden. Het sluit aan op pleidooien voor #ZeroCovid van onderop die ik vaker deed. Misschien is het wel meer dan de hoogste tijd om dat pleidooi nog eens te doen en in te vullen, en te voorzien van een oproep om langs deze lijnen ook daadwerkelijk in actie te komen. Bij deze.
2.
Hoe ziet #ZeroCovid van onderop er uit? Het belangrijkste, en tegelijk helemaal niet het moeilijkste is: besmettingen zoveel mogelijk voorkomen, zodat de pandemie uitdooft. Dat kunnen we, en het is feitelijk heel eenvoudig ook.
#ZeroCovid van onderop betekent om te beginnen: mondkapjes! Goede, werkelijk beschermende mondkapjes, en dat is minstens FFP2. Aan ons de eervolle taak om die dingen op te doen waar het druk is. In het OV in ieder geval. In winkels, kantoren, bedrijven, overal waar flinke aantallen mensen vrij dicht bij elkaar verkeren. In het onderwijs, zowel door personeel als door leerlingen. Aan ons ook de taak om dit tot standaard te helpen maken, tot sociale norm. Natuurlijk kunnen we dat zonder van overheidswege opgelegde mondkapjesplicht. We hebben toch ook geen nies-elkaar-niet-in-het-gezicht plicht nodig om elkaar niet in het gezicht te niesen?
Ik pleit er voor om vanaf nu dus gewoon dat ding weer op te zetten als je er de afgelopen maanden gaandeweg mee bent gestopt ‘omdat het niet meer hoefde’. Het hoeft wel, en het is een heel eenvoudig beschermingsmiddel dat echter pas optimaal werkt bij massaal gebruik. Ik bescherm jou met mijn mondkapje, jij beschermt mij met het jouwe. Simpele wederkerigheid is het.
Maar het werkt pas echt goed als ze er via zelforganisatie echt iets gemeenschappelijks van maken. Mensen die als groep met elkaar te maken hebben – collega’s, klasgenoten, studiegenoten, maar ook mensen in vriendengroepen,vaste bezoekers van buurthuizen en kroegen – kunnen onderling afspreken: wij dragen allemaal zo’n mondkapje. We spreken af met elkaar dat onze werkplek zo coronavrij mogelijk is, en dragen volgens die afspraak allemaal een mondkapje. We doen hetzelfde met onze klas, en met de kroeg waar we hetzij werken, hetzij graag aan de bar komen hangen.
En als we het als collega’s samen zo besluiten, dan zetten we de baas voor het blok: wij werken hier alleen als we beschermd zijn tegen corona, dus als iedereen een mondkapje draagt. Iets dergelijks kunnen we natuurlijk ook regelen en afspreken in onze kraakcentra en autonome vrijplaatsen. Daar hebben we dan zelfs geen baas meer om voor welk blok dan ook te zetten. Helemaal eenvoudig, dus.
O ja, en die dingen kosten geld. Het bedrijf of de instelling waar mensen in dienst zijn, mag ze beschikbaar stellen aan het personeel, kosteloos uiteraard. Valt gewoon onder arbeidsvoorwaarden, net als een behoorlijk loon en niet al te schofterige arbeidstijden. Daar kun je als collega’s dus samen voor opkomen en strijden, net zoals voor andere arbeidsvoorwaarden. Een andere manier is dat de staat ze kosteloos ter beschikking stelt, via een netwerk van afhaalpunten en/of door ze thuis te sturen. Zoiets zou een maatschappelijke eis van een #ZeroCovid-campagne kunnen zijn, om stevig actie voor te voeren. Zolang die staat bestaat natuurlijk, en dat is hopelijk niet lang. In het verlengde van deze strijd kan dan een zelfbeheerd netwerk van mondkapjesproductie, -opslag en -distributie de inzet worden, waarbij de rol van staat als leverancier dus is overgenomen door een zelfgeorganiseerde maatschappij zelf. Dat klinkt als de sociale revolutie in actie? Mooi zo, dan begrijp je de strekking van waar ik heen wil. Er zijn zwakkere argumenten voor zo’n revolutie dan een levensbedreigende ziekte die door het systeem en haar machthebbers in de hand wordt gewerkt.
#ZeroCovid van onderop betekent op de tweede plaats: vechten voor ventilatie! In tegenstelling tot mondkapjes kunnen we hier nauwelijks individueel een begin mee maken. Instellingen en bedrijven zullen dat dienen te regelen, en daar dienen we ze toe aan te zetten. Het is iets om als collega’s, klas/studiegenoten, vaste bezoekers van bijvoorbeeld een horecafaciliteit gezamenlijk naar voren te brengen: wij werken/ leren/ komen hier alleen als de ventilatie aantoonbaar op orde is, en als we dat ook kunnen controleren met bijvoorbeeld CO2-meters.
In het verlengde hiervan liggen drukmiddelen, tot en met stakingen, om tegenstribbelende bedrijfsleidingen en directies te bewegen om die ventilatie op orde te krijgen. Een vastbesloten weigering om in een atmosfeer te werken waar de lucht vol zit met gevaarlijk virus is net zo logisch als een weigering om te werken in een gebouw waar elk moment het dak op je hoofd kan neerkomen. De rekening voor die ventilatie? Die kan naar het bedrijf of instelling, en als die het niet ‘kan’ ophoesten, dan gaan ze maar naar Kuipers en zijn ministerie dat verder toch niets te doen heeft nu het de verantwoordelijkheid van zich af heeft geschoven. Wij gaan geen pandemie betalen die ons van hogerhand opgedrongen.
Het is allemaal een kwestie van collectieve zelfbescherming. Maar het is tegelijk ook een manier waarop de verspreiding van corona serieus wordt tegengewerkt, en dient om die reden ook actief en offensief te worden nagestreefd. Het gaat er niet enkel om dat we zelf geen corona krijgen. Het gaat erom dat we samen dat virus steeds verder de samenleving uit duwen door besmetting maximaal tegen te werken. Het is iets waar we geen ministerie van volksgezondheid voor nodig hebben. Actieve zelfgeorganiseerde solidariteit en wederkerigheid, op basis van adequate informatie, volstaat ruimschoots. Voor informatie kunnen we al evenmin op de overheid bouwen als voor bescherming. Het RIVM hult zich in onduidelijkheden en is als instituut volstrekt door de mand gevallen wegens haar inadequate voorlichting. Gelukkig is er Containment Nu, een platform dat al ruim twee jaar zeer relevante en kritische informatie beschikbaar maakt, over de coronastrategie van het kabinet, maar ook over wat je zelf ter bescherming kunt doen.(3)
Als desondanks besmettingen om zich heen grijpen, door een ultra-besmettelijke variant waar zelfs massaal mondkapjes dragen en goed geventileerde ruimtes maar zeer gedeeltelijk tegen beschermen, wat dan? Gaan we dan wachten op, of zelfs roepen om, een lockdown – wederom opgelegd door precies degenen die onze gezondheid hooguit als bijzaak beschouwen en er een loopje mee nemen? Nergens voor nodig. Voor zover een lockdown enig nuttig effect heeft, zit dat in het tegengaan van ontmoetingen tussen mensen, en dus van besmettingsmogelijkheden. Maar daar krijg je dus akelige staatsdwang bij, en daarmee weerzin tegen het beleid, en daarmee meer voedingsbodem voor rechts gestook van corona-ontkenners onder de vlag van valse vrijheid.
Ik zoek de voordelen van lockdowns zonder die repressieve en rechts in de kaart spelende nadelen ervan. Ik zoek dus een anti-autoritaire en solidaire manier om besmettingen actief te dwarsbomen. Die is te vinden ook, en staat onder anarchisten als ik bekend als Algemene Staking. Als besmettingen weer uit de hand lopen, dan zijn fabrieken en kantoren, scholen, bedrijven, magazijnen en noem maar op plekken waar mensen elkaar kunnen besmetten en dus plekken om te mijden. Dan stoppen we dus maar beter met het werk dat daar verricht wordt. Dan gaan we niet meer in treinen en bussen en metro’s zitten ook. Dan gaan kinderen maar beter ook niet naar school. Dan blijven we thuis, voor een deel wellicht om daar ons werk voort te zetten. Maar waar de aard van het werk dat onmogelijk maakt, leggen we dat werk echt neer zolang het gevaar niet is geweken. Geen lockdown die ons van hogerhand wordt opgelegd, maar een shutdown die ze zelf op gang brengen van onderop.
Alweer: de rekening gaat naar bedrijf of instelling, we eisen natuurlijk doorbetaling. Bedrijven die dat niet op weten te hoesten gaan maar lobbyen voor compensatie door het kabinet. Terwijl bedrijven jammeren over de kosten, zetten wij ons solidair in om elkaar en feitelijk de hele samenleving te beschermen tegen een akelige pandemie. Dat is het gezicht van #ZeroCovid van onderop: actieve, strijdbare solidariteit. We kunnen die natuurlijk ook een stap verder trekken en een scenario nastreven waarin mensen die er werken de complete zeggenschap en beschikbare middelen in al die bedrijven en instellingen samen naar zich toetrekken, zodat mensen echt kunnen doen wat ze nodig vinden om elkaar gezond en in leven te houden. Revolutie tegen pandemie wederom, dus.
De solidariteit vergt nog wel meer. Thuisblijven is een stuk makkelijker in een ruime woning in een middenklasse-buurt vol groen dan in een wijk met te kleine, gehorige woningen waar heel veel arme mensen in moeten overleven. Thuisblijven is voor mensen in een onveilige thuissituatie – waar mishandeling en misbruik een concreet gevaar is bijvoorbeeld – al helemaal niet zomaar te doen.
Solidariteit vergt dan ook dat we voorzieningen organiseren waar mensen opgevangen worden die thuis niet veilig kunnen verblijven. Waar geen les meer wordt gegeven, waar het werk stilligt, daar zijn zulke voorzieningen in de dan leegstaande gebouwen best te regelen zolang we ze niet weer – onveilig – volproppen met mensen. Kleinschalige kinderopvang zal ook nodig zijn als de scholen stilliggen. Waar eigenaren en bestuurders van school- en instellingsgebouwen niet meewerken en de toegang blokkeren, daar helpt wellicht een koevoet, een hamer en krakers als ervaringsdeskundigen om die werktuigen te helpen hanteren. Alweer: actieve, strijdbare solidariteit is ons wapen.
Shutdown, algemene staking, revolutie? Het klinkt allemaal wellicht weinig reëel. Het zijn grote woorden, en wie gaat dat allemaal doen? Het aardige van #ZeroCovid van onderop is echter dat je klein en in je eigen omgeving kunt beginnen. Een paar collega’s, klas- of studiegenoten kunnen een kleine actiegroep beginnen om het mondkapjes dragen op hun werk, school of instelling te promoten. Vaste bezoekers van een kroeg kunnen het barpersoneel aanspreken om zich vervolgens samen hard te maken voor adequate ventilatie. Stickers met #ZeroCovid from below: mondkapje op! – ik noem maar iets, betere suggesties welkom – zijn zo ontworpen, gemaakt… en gezellig geplakt, waar ze nodig zijn en ook waar dat niet mag. Ook rond het verspreiden van zulk materiaal kun je je actieve zichzelf vormende groepjes mensen voorstellen. Actiegroepjes kunnen elkaar gaan ondersteunen, met informatie en daadkracht. Een website met info en vooral ook actietips en actienieuws van en voor zulke actiegroepen is te doen en vergt geen mega-inspanning. Voor je het weet zijn er sociale media-accounts om het #ZeroCovid van onderop-geluid verder te verbreiden. Dan rolt de bal.
Zaak is nu om… het balletje eerst maar eens aan het rollen te krijgen. Waarom wachten tot we in de volgende golf zitten en de overheid ons weer met een vervelende lockdown heeft opgezadeld omdat tijdig ingrijpen van hogerhand werd nagelaten en van onderop niet werd geprobeerd?
THE INTERNATIONAL RED CROSS, UKRAINIAN REFUGEES AND REFUGEES, TRAPPED BETWEEN POLAND AND BELARUS/DO YOU TREAT THEM WITH EQUAL ATTENTION, INTERNATIONAL RED CROSS?
ASTRID ESSED LETTER!
TO
THE INTERNATIONAL RED CROSS
PRESIDENT AND ASSEMBLY
Subject:
Questions about the International Red Cross attitude against
Ukrainian refugees versus refugees trapped between Belarus and
Poland
Your mission as International Red Cross
”The work of the ICRC is based on the Geneva Conventions of 1949, their Additional Protocols, its Statutes – and those of the International Red Cross and Red Crescent Movement – and the resolutions of the International Conferences of the Red Cross and Red Crescent. The ICRC is an independent, neutral organization ensuring humanitarian protection and assistance for victims of armed conflict and other situations of violence. It takes action in response to emergencies and at the same time promotes respect for international humanitarian law and its implementation in national law.
https://www.icrc.org/en/who-we-are/mandate
[When you are pressed with time, go directly to the part below:
”QUESTIONS TO THE INTERNATIONAL RED CROSS”]
Dear President
Dear members of the Assembly,
Firstly my great appreciation for your fantastic and indispensable Work
through the whole world!
Without your humanitarian involvement and the sometimes great risks
your co workers take, life would be extremely difficult, if not impossible,
for the millions of people you are helping day after day.
But even the best of organisations need critical attention and have their
flaws and that’s precisely the reason of this letter.
For in my opinion the International Red Cross attention for the Ukrainian
refugees, who have crossed the Polish Border is far more greater than the attention for the refugees, who tried to cross the Polish Border and are still trapped between the borders of Poland and Belarus.
Now I will not say, that the International Red Cross did nothing for these refugees.
On the contrary:
My great appreciation for the Good Work of the Finnish Red Cross, that
helped those people wonderfully! [1]
I also appreciate the emergency calls and involvement
of the American Red Cross, The Belarus Red Cross, the Poland Red Cross,
the Lithuanian Red Cross and the other Red Cross departments [2]
Thank you, Finnish Red Cross [which gets this letter cc also]
and thank you, the other mentioned and peerhaps not mentioned Red Cross departments !
Also a Shout out to all those anonymous Polish people,
who helped refugees! [3]
And I express my appreciation to the president of the International
Federation of Red Cross and Red Crescent Societies mr F Rocca, who
stated, that thee should be no difference in the reception and protection
of refugees, whether they are Ukrainians or coming from other countries.
I quote him:
”“The political, public and humanitarian response to the Ukraine crisis has shown what is possible when humanity and dignity comes first, when there is global solidarity and the will to assist and protect the most vulnerable,”and”
“This must be extended to everyone in need, wherever they come from. Ethnicity and nationality should not be deciding factors in saving lives.” [4]
UKRAINIAN REFUGEES VERSUS REFUGEES, TRAPPED BETWEEN
POLAND AND BELARUS
I referred to the great attention of the International Red Cross to the Ukrainian
refugees [5] and don’t get me wrong:
I appreciate that very much and I think it is of the utmost importance to stand
for these people, who were the victims of the Russian invasion and had to flee their countries under so dramatic circumstances.
I sympathise with all refugees whoever they are and where they came from
and I know the International Red Cross does the same.
And yet, according to me, sometimes things go wrong.
Too often I learn from people from the field: Volunteers who do their utmost
to help those. who are trapped between the borders of Belarus and Poland, that
the Red Cross is not, or not enough, present to help the between border refugees”:
I quote something that made great impression on me:
It’s from mrs Anna Albot, a spokeswoman for the Polish Minority
Right Group [also mentioned in cc] and member of the Grupa Granica:
Quote: [first in Dutch, then translation in English]:
”Waar is het Rode Kruis, de Internationale Organisatie voor Migratie van de VN en de VN-vluchtelingenorganisatie? Die organisaties die zelfs in oorlogsgebieden opereren? Die voedsel en water naar de gevaarlijkste criminelen brengen? Is Elina, 5, gevaarlijker of minder waard? ” [6]
In English:
”Where is the Red Cross, The International Organisation for Migration
of the UN and the UNHCR?
Those organisations which even operate in warzones?
Which bring food and water to the most dangerous criminals?
Is Elina, 5, more dangerous and worth less?
Mrs Albot also published this article in the Guardian [8 december 2021]
QUESTIONS TO THE INTERNATIONAL RED CROSS
This was in december 2021
And to my knowledge, the situation of the refugees, trapped
in the Polish-Belarussian border is yet inhuman, as is the
situation of the refugees, who reached Poland and are in
Polish detention centres in dire conditions.
See the statement of Amnesty International [7]
Now I had the impression, that on this moment, the main attention
of the International Cross goes to the Ukrainian refugees and that the
trapped refugees between Poland and Belarus are somewhat forgotten.
When I am wrong, please send me the information about
your involvement in the no one land between those borders.
When I am NOT wrong, please explain to me, why the International
Red Cross shows less attention to those refugees:
Are you being hindered in your activities, something volunteers have experienced in the past months? [8]
And if that’s so, what did you do, as an International Organisation, to
address to this situation?
Did you write to the Polish and Belarussian authorities?
Did you gave press conferences about this?
Did you try to visit the Polish detention centres, where, according to the
information of Amnesty International, the border refugees are being
mistreated and denied their right to asylum? [9]
If not, why not?
Because you are hindered in your activities?
And again the question:
If you are hindered in your activities, what did you do to protest and get access anyway, as
is your right and obligation as the International Red Cross?
And when, suppose you HAD access to the mentioned detention centres and
were not hindered in your activities, why did you give more attention
to the Ukrainian refugees then to those trapped between Belarus and
Poland.
Again, I don’t say you on purpose neglected those between borders refugees, I only had the impression more attention went to the Ukrainian refugees, who have, of course, the full right to your attention, only not more then
others.
EPILOGUE
Dear president, members of the International Red Cross, I hope you
forgive me my bold and critical questions, but they were necessary:
Like Amnesty International [10] I am very concerned about the
inhuman situation of the refugees between the border, as their reception in
Poland, that is quite different from the warm welcome
the Ukrainian refugees received, as it should be for all refugees.
You as a great humanitarian organisation can make the difference and
show the World and especially the European leaders, that all refugees
must be treated and received humanely, regardless where they came from
or what their origins are.
Do your best.
The refugees count on you!
And if you’re pressed with time and can’t answer me, no problem
All I want is that you do your humanitarian task to all refugees,
The situation of migrants trying to enter the EU at the border of Poland, Lithuania and Belarus is alarming. Thousands of migrants have been stuck on the border region since early autumn. The situation of people sleeping without shelter is expected to worsen as the winter approaches.
The Belarusian, Polish and Lithuanian Red Cross organisations are helping migrants at the borders by distributing food, clean water, hygiene supplies, clothes and blankets and by offering essential health care.
The health of the people sleeping rough is at continuous risk. At least 10 people are known to have died. Among them, a 14-year-old boy who died of hypothermia.
“There are hundreds of children at the border, many of whom have been separated from their families. The are also pregnant women and disabled people among the migrants. Their situation is worsening by the hour as the crisis drags on and nights become colder,” says the Director of International Operations at the Finnish Red Cross Tiina Saarikoski.
“All states are obliged to ensure that humanitarian aid gets through to its target. People have the right to necessary protection, care and safety, regardless of whether they are granted the right to stay in the country or not.”
The International Committee of the Red Cross helps migrants establish contact with their family members.
The Finnish Red Cross maintains preparedness for large-scale migration as part of its continuous readiness. As agreed with the authorities, the Red Cross is permanently prepared to establish and maintain reception centres and temporary accommodation units at the request of the authorities.
The Finnish Red Cross has not received official requests in relation to the situation in Poland, Lithuania and Belarus.
“The most important thing right now is to deliver necessary aid to the migrants in unsafe conditions and allow humanitarian operators to provide aid,” Saarikoski emphasises.
The Red Cross is urgently providing relief efforts as thousands of people risk their lives in freezing conditions along the Belarus-Poland border. At least 10 people have died and an estimated 2,000 people are living in makeshift camps near the border between Belarus and neighboring countries Poland, Lithuania and Latvia. The International Federation of Red Cross and Red Crescent Societies (IFRC) urges unhindered access to the border be provided to help the men, women and children risking their lives for a safer future.
Belarus Red Cross has been coordinating aid from partners since last week, distributing food, water, blankets and warm clothes. Staff and volunteers are involved in a continuous response to the situation, sorting and distributing packages, as well as helping authorities set up heating tents for women and children. Assistance was also provided for three children who were hospitalized.
“We are concerned about the increasingly serious situation on the Poland-Belarus border, after large groups of migrants arrived there on November 8. We call for access for the Red Cross and other humanitarian organizations so that all people in need, at the border and other locations, can receive medical treatment, humanitarian assistance and protection services,” said Andreas von Weissenberg, IFRC Europe’s head of Disasters, Climate and Crises.
“While Belarus Red Cross has thankfully been given some access to provide vital life-saving aid to people enduring hunger and freezing conditions, we need that access to be regular and also get access on the other side of the border. People need to be treated humanely,” von Weissenberg said.
The Polish Red Cross has been responding to this crisis for several weeks, delivering blankets, sleeping bags and clothes. Local branches are supporting migrants in provinces near the border with food, water and hygiene kits, as well as providing first aid and helping people trace family members.
Lithuanian Red Cross teams have also been supporting migrants close to the border with water, hygiene kits, footwear and clothing, as well as toys for children. In five large reception centers, volunteers provide food and other humanitarian aid, offer psychological support and legal assistance and help people reconnect with their loved ones by providing mobile phones and SIM cards.
IFRC is in the process of providing the Belarus Red Cross, Polish Red Cross and Lithuanian Red Cross with emergency funding to support the migrants with food, clothes, hygiene items, first aid and family reunification services.
“Humanitarian organizations must be granted unconditional and safe access to all people in need, irrespective of their legal status. People are crossing the border with just the clothes on their backs. They need food, medicine, hygiene items, clothing, and protective equipment against COVID-19. We must be allowed to deliver critical assistance and we want to see a peaceful, humane and rights-based solution to the situation,” von Weissenberg concluded.
While the official Warsaw refuses to let in the migrants who have accumulated on the Belarusian border, not wanting to recognize them as refugees, many Poles express a desire to help people in difficult situations.
In the Polish media, you can see lists of various NGOs that are involved in helping migrants, as well as talk about ways to help them. One of the most popular is called a financial donation, but it is also suggested to become a volunteer working with refugees. The monetary contributions are spent on humanitarian transportation, shelter, medical and legal assistance, and integration with the host society.
“You don’t have to be at the border to help refugees,” writes Gazeta Wyborcza. “We can’t do much on this issue, but here’s exactly what we can: offer a blanket, a sleeping bag or waterproof clothing.”
Among the organizations that help refugees and migrants, mention is made, for example, of Caritas Polska, which carries out humanitarian aid campaigns both in Poland and abroad. This organization operates centers for refugees and migrants in Szczecin, Kalisz and Warsaw, providing systematic assistance in the field of intercultural integration, career counseling, psychological and legal assistance, classes in community centers and educational packages. Since the beginning of the current migration crisis at the Polish-Belarusian border, Caritas Polska has been organizing humanitarian transfers to centers where foreigners arrive, providing migrants with food, detergents, hygiene items, and blankets.
Helping migrants and the Polish Red Cross collecting material gifts for aid packages for migrants. Donations are accepted at Red Cross offices throughout Poland. Currently, the most in demand are: jackets, sweaters, thick socks, warm shoes, hats, scarves, blankets and sleeping bags. At the same time, clothes and shoes must be new or used, but in good condition. High-energy products are accepted (bars, chocolate, dried fruits), as well as other food products (pies and other canned poultry, canned fish, crackers, waffles, etc.).
The Polish non-governmental humanitarian organization Grupa Granica, which monitors the situation on the Polish-Belarusian border, believes that refugees need to be rescued as soon as possible. Indeed, if the Polish border police finds injured migrants before doctors, they send them back to Belarus, explaining this step by the fact that their health condition may deteriorate at any time, and the risk of death in such conditions is great.
The Guardian tells how 15 Iraqi Kurds ended up in the forests of the Polish village of Narewka after they managed to cross the border of Belarus and the European Union. All migrants had early signs of hypothermia. One woman could hardly walk. They had no choice but to turn to volunteers for help. A team from Grupa Granica, before the border guards, found migrants who found themselves in completely extreme conditions. It was already starting to get dark, and the temperature dropped to almost zero degrees. Volunteers distributed blankets and hot tea to people.
After some time, the police arrived in the forest. Up to this point, volunteers have explained to the frozen migrants how to properly apply for asylum.
“We have about eight teams operating near the border and a total of about 40 people,” Anna Albot, a spokeswoman for the Polish Minority Rights Group and member of Grupa Granica, told The Guardian. – Whenever we receive calls from migrant families, we send a request to our teams and check who is closest to the place. People often ask for food, water, a doctor, or clothing. The other day I met a Syrian family who didn’t even have shoes. ”
Anna Chmielewska, coordinator of the Center for Assistance to Foreigners in Warsaw, noted that “it is difficult to work in the border zone for several reasons”. First, the Polish police stop the cars of the volunteers a few kilometers before the Kuznitsa checkpoint on the Polish-Belarusian border. The fact is that three kilometers from the border begins the territory on which the state of emergency is in force, so access to it is prohibited.
“We cannot get into this zone and help the people who are there,” she added. “Only local residents can do this.” According to her, volunteers only have the opportunity to contact migrants only when they can pass the border zone: “But not everyone succeeds in doing this. Winter is coming and people are not ready to stay outside in the cold day after day. We are afraid that bad weather will lead to more deaths. It’s heartbreaking for us. “
In addition, the activist said that border police officers often behave quite aggressively. “We are not doing anything illegal, but they make us feel like we are violators,” Khmelevska said. “Helping people is okay. But in the current situation we seem to be engaged in secret activities. “
According to a representative of another non-governmental Polish organization, Medycy na granicy (Doctors at the Border – MK), border guards periodically obstruct the provision of medical assistance to migrants.
On their official Facebook page, the volunteers reported that before going on another call, they found that the ambulance’s wheels had been deflated. In addition, the doctors found “people in uniform” at the service car, and an olive-colored car with registration numbers beginning with the letters denoting the off-road vehicles of the Polish army stood nearby, the report said.
The doctors added that they tried to talk to the people sitting in the car, but they left almost immediately. Then they turned to the Ministry of National Defense of Poland with a request to “urgently provide clarification regarding this shameful incident.”
The department gave a response almost immediately. “The soldiers of the Polish army have no relation to the damage to the ambulance at the border,” the ministry’s press service informed. “They have much more serious questions than the denial of fake news in the media space.”
At the same time, such situations do not lead volunteers astray. They continue to provide assistance to refugees. On their social networks, doctors posted a post in five languages – English, French, Arabic, Persian and Kurdish – with the following content: “If you or someone from your family needs any humanitarian or medical assistance on the Polish-Belarusian border, write US. We will connect you with the right people. “
Those wishing to help migrants have to face not only opposition from the authorities. After one of the theaters in the city of Legnica began collecting gifts for refugees on the Polish-Belarusian border, it was attacked by haters on the Internet. “But there are more people willing to help,” says one of the initiators of the action.
In this regard, Polish volunteers are pleased to know that activists from Germany are trying to help migrants stranded on the Polish-Belarusian border. According to the Polish Internet resource Oko.press, a group of German volunteers came to Poland to deliver parcels for refugees to local organizations, show solidarity with immigrants and protest against the actions of the Polish authorities and the inaction of German politicians.
“We have free seats on the bus,” says one of the activists Ruben Neugebauer. “We could take people who need help with us. If only the German government would agree to this … We call on the German authorities to create humanitarian corridors on the Polish-Belarusian border. This should be one of the priorities of the government that is currently being formed in Germany. “
.
Source From: MK
[4]
IFRC PRESIDENT: ETHNICITY AND NATIONALITY SHOULD NOT
New York / Geneva, 16 May 2022 – President of the International Federation of Red Cross and Red Crescent Societies (IFRC) Francesco Rocca calls on states to step up to their responsibility to save lives, no matter where people are from, ahead of the first review of the Global Compact for Migration (GCM).
Mr Rocca says: “When I was in Marrakech for the adoption of the GCM I made a statement that the world’s approach to migration is painfully broken – but that the GCM can fix it. As we begin the first review of the progress made since then, I am sad to say that this has not been the case so far. Not enough changes to policies and practices to ensure safe and dignified migration have taken place, and many more lives have been lost due to that failure to act.”
On the world’s deadliest sea migration route, the central Mediterranean, the number of deaths has in fact increased since the GCM was signed. The Ocean Viking ship, operated by SOS Mediterranée with IFRC providing humanitarian services on board, saves people in distress on this route.
“We need to carry out this work as state-coordinated search and rescue is absent in the area,” says Mr Rocca. “Our teams have already saved 1,260 people in the nine months we’ve been operating.”
The Ocean Viking is one of the 330 Humanitarian Service Points (HSPs) in 45 countries that supports the ambitions of the GCM, providing assistance and protection to people on the move irrespective of status and without fear of reprisal. The Romanian Red Cross implements HSPs in Bucharest to support people fleeing Ukraine, providing information, food, water, hygiene items and financial assistance, while the Hungarian Red Cross has been operating a HSP at the Keleti railway station 24/7 to welcome people arriving from Ukraine by train with information, food, hygiene items and baby care products.
During the COVID-19 pandemic, the Colombian Red Cross Society has implemented HSPs at the border with Venezuela, offering essential services like healthcare, while Libyan Red Crescent volunteers have provided support to migrants and displaced people, operating HSPs that provided access to information, food, and other necessities, as well as restoring family links services.
At the International Migration Review Forum (IMRF), the IFRC is calling for individual and collective efforts on search and rescue; ensuring access to essential services for migrants regardless of status; scaling up support to people affected of climate related displacement; and the inclusion of migrants in all aspects of society and decision making.
“The political, public and humanitarian response to the Ukraine crisis has shown what is possible when humanity and dignity comes first, when there is global solidarity and the will to assist and protect the most vulnerable,” says Mr Rocca. “This must be extended to everyone in need, wherever they come from. Ethnicity and nationality should not be deciding factors in saving lives.”
Three months into the ongoing conflict in Ukraine, the International Federation of Red Cross and Red Crescent Societies (IFRC) has distributed financial assistance totalling more than 4.3 million Swiss francs to thousands of people on the move.
IFRC Head of Emergency Operations for the Ukraine response, Anne Katherine Moore, said:
“The longer the conflict continues, the greater the needs become. The cost of basic necessities, such as fresh fruit and vegetables, is rising. Increases in the cost of fuel and apartment rentals are also being reported. Millions of people have lost their jobs and their savings are dwindling. Through a new mobile app, we have been able to ramp up our support to help people facing these financial challenges.”
The new technology makes it possible for the IFRC and responding National Societies to reach people at scale and to deliver cash assistance digitally. Successfully introduced in Romania, the mobile app allows refugees to self-register for assistance online, negating the need and cost involved of having to travel to a central location.
The app will soon be expanded to Poland and Slovakia, where cash assistance is already being provided through more traditional methods such as in-person registration, as well as Ukraine and other neighbouring countries.
“This is the fastest we have ever delivered cash at this scale. It has the potential to be a game-changer for our work not just in this response, but also in future operations,” Moore continued.
Cash assistance is a dignified and efficient way to support people impacted by the conflict, allowing them to purchase items specific to their individual needs, while also supporting local economies. It is one part of our integrated and wide-ranging Red Cross and Red Crescent response to the conflict that also includes the provision of health care, first aid, psychosocial support and the distribution of basic household necessities.
Speaking about next steps, Moore said: “There is no short-term solution to the needs of the more than 14 million people who have been forced to flee their homes. We know that even if the conflict was to end tomorrow, rebuilding and recovery will take years. People have lost their homes, their livelihoods, and access to timely healthcare. The IFRC, in support of local National Red Cross Societies in the region, will be there helping people now, and in the months and years to come.”
During the past three months:
Together, we have reached more than 2.1 million people with life-saving aid within Ukraine and in surrounding countries. This is 1 in 10 people who had to flee their homes because of the conflict.
Along the travel routes within and outside Ukraine, we’ve set up 142 Humanitarian Service Points in 15 countries to provide those fleeing with a safe environment. There, they receive essential services like food, hygiene items, blankets, clothing water, first aid, psychosocial support, information, and financial assistance.
In total, we distributed 2.3 million kilograms of aid.
71,000 Red Cross and Red Crescent volunteers are responding to the crisis.
Due to the conflict escalation in Ukraine, millions of people have left their homes and crossed into neighbouring countries. The Ukrainian Red Cross is helping people affected by the conflict as the security situation allows. National Societies in surrounding countries, with support from the IFRC, are assisting people leaving Ukraine with shelter, basic aid items and medical supplies. People from Ukraine will need long-term, ongoing support. Our priority is addressing the humanitarian needs of all people affected by the conflict, inside and outside Ukraine.
8 dec 2021, door Anna Albot in the Guardian. Zij is met in Narewka, Polen, vlakbij de grens met Wit-Rusland.
Het helpen van vluchtelingen die verhongeren in de ijzige grensbossen van Polen is illegaal, maar het is niet de echte misdaad
Eén gedachte gaat constant door mijn hoofd: “Ik heb kinderen thuis, ik kan niet de cel in, ik kan niet de cel in.” De politiek ligt buiten mijn bereik of dat van de slachtoffers aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland. Die gaat erom dat de vertrekkende Duitse kanselier Angela Merkel doordringt tot Alexander Loekasjenko, de president van Wit-Rusland. Het is ironisch dat deze grens meer dan 50 mediaploegen op de been heeft gebracht, maar Polen de enige plaats in de EU is waar journalisten niet vrijuit kunnen rapporteren.
Ondertussen nadert de strenge Noord-Europese winter en bevriezen mijn vingers in de donkere sneeuwnachten.
De grenssituatie laat de kloof zien tussen wat legaal is en wat moreel is. Hij beheerst de inspanningen van degenen die levens redden. Het enige wat wij, activisten in de bossen aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland, kunnen doen is water, voedsel en kleding naar wanhopige mensen brengen. Maar deze fundamentele humanitaire daad, kan alleen in het geheim worden uitgevoerd. We moeten ons verstoppen en door de bossen sluipen. De aandacht trekken van grenswachten, politie of leger zou een nieuwe pushback kunnen forceren.
We ontmoeten bange ogen, uitgeputte gezichten, lichamen kapot door de kou … Bevroren, dorstige, hongerige mensen.
Ik heb verschillende groepen tussen de bomen ontmoet: gezinnen, moeders met kinderen, vaders met gehandicapte kinderen, ouderen en mensen uit de meest kwetsbare groepen ter wereld – etnisch, religieus en LGBTQ+. Ze zochten vrijheid, maar werden sinds augustus tot nu, december, vijf, tien en zelfs vijftien keer teruggedreven naar Wit-Rusland.
Tijdens mijn nachtelijke tochten ben ik uitgerust met een grote rugzak vol thermoskannen warme soep, sokken, laarzen, jassen, handschoenen, sjaals, mutsen, pleisters, medicijnen en powerbanks. Ik loop in het donker en verschuil me achter bomen als ik helikopters hoor of de felle lichten van de politie zie. Ik hoor het geplons van de soep in de kannen op mijn rug, ik hoor mijn kortademigheid – niemand heeft me geleerd om te sluipen en onzichtbaar te zijn als een beroepsmilitair. Ik heb jarenlang voor mensenrechten gewerkt, de meeste EU-grenzen en vluchtelingenkampen bezocht, maar ik was nooit bang om takken onder mijn voeten te laten kraken of voor het ritselen van de bomen boven mijn hoofd terwijl ik me voortbeweeg.
Uit persoonlijke verhalen en bewijzen verzameld door Minority Rights Group International en collega’s van Grupa Granica, een alliantie van 14 Poolse maatschappelijke organisaties die reageren op de crisis, weten we dat er minstens 5.000 mensen in de bossen zijn geweest en dat er momenteel minstens 1.000 zijn. We hebben met iedereen contact gehad: wanhopige slachtoffers van een walgelijk machtsspel tussen staten.
Elke keer dat we reageren op een telefoontje van iemand in nood, of hun moeder die nog in Irak of Afghanistan is, of een neef in Berlijn, hangen we onze rugzakken om en gaan. Dag en nacht – lang nadat de wereld zijn interesse heeft verloren. Soms zijn we uren op zoek naar mensen. Die veranderen voor de veiligheid vaak van locatie. Soms zijn bejaarde grootmoeders of de kleine kinderen die geen energie meer hebben om te lopen, gestrand in Poolse moerassen. Nu de bossen bedekt zijn met sneeuw en mensen ons niet kunnen bellen omdat hun telefoons zijn vernietigd door het Poolse leger, gebruiken we infrarood camera’s.
We ontmoeten bange ogen, uitgeputte gezichten, lichamen kapot door de kou, wanhopig verzwakt na weken in het ijzige, natte bos. Bevroren, dorstige, hongerige mensen. Ik had geen idee wat honger betekende. Ik gaf mijn kinderen wel eens een stuk chocola als ze klaagden voor het eten. Ik heb armoedestatistieken en geschiedenisboeken gelezen. Ik wist niets van honger.
Mensen aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland hebben al weken niet gegeten. Om de paar dagen krijgen ze, als ze geld hebben, misschien een oude aardappel van een Wit-Russische soldaat na een gewelddadige pushback over het prikkeldraad. Die delen ze met de kinderen. Ze hebben dagenlang niets te drinken. Of drinken moeras- of regenwater, dat maagkrampen en een verlammende hoofdpijn veroorzaakt, waardoor ze verder verzwakken.
We wensen hen het beste aan het einde van onze ontmoeting. Voor een paar dagen voldoende voedsel en water achterlaten is onmogelijk: niemand heeft de kracht om zoveel te dragen. We kunnen geen mensen meenemen of naar een veilige plek brengen. Dat zou een strafbaar feit zijn. Maar het is geen misdaad om deze mensen langzaam dood te laten gaan…
Waar is het Rode Kruis, de Internationale Organisatie voor Migratie van de VN en de VN-vluchtelingenorganisatie? Die organisaties die zelfs in oorlogsgebieden opereren? Die voedsel en water naar de gevaarlijkste criminelen brengen? Is Elina, 5, gevaarlijker of minder waard? Ze heeft epilepsie, maar geen medicijnen. Ik ontmoette haar in het bos met negen andere Koerden, allemaal zonder laarzen. Ze hebben thuis oorlogen en luchtaanvallen overleefd, maar kunnen in het Poolse bos doodvriezen. Bij elke pushback pakken Poolse en Wit-Russische officieren alles af: geld, kleding en schoeisel.
Er was de groep van negen vrouwen uit de Democratische Republiek Congo, waarschijnlijk verhandeld. Toen ik ze de situatie uitlegde, huilden en huilden ze maar. Of de Yezidi-zussen, die zeven jaar geleden ontsnapten aan de genocide in Sinjar, Irak, maar nog steeds op zoek zijn naar een veilige plek. Of de jongens uit Jemen, die perfect Engels spreken. Of de drie homoseksuele mannen uit Iran, wanhopig om niet teruggestuurd te worden naar Wit-Russische soldaten.
We blijven contact houden. Als ze erin slagen hun telefoons te verbergen, kunnen we communiceren na een pushback. Ze delen foto’s en video’s van Wit-Russische honden. Laten me bijtwonden zien als we elkaar aan de Poolse kant ontmoeten. Zij huilen. Ze vragen om advies. Ze willen hun familie niet vertellen over hun benarde situatie, maar ze hebben iemand nodig om mee te praten.
“De vijfde pushback. Na de zesde pleeg ik zelfmoord.”
“Ik heb mijn zoon verloren, hij heeft astma. De laatste keer dat hij belde was drie dagen geleden. Weet je waar hij is?”
“Wanneer ben je hier? Heb je water? Al is het een druppel?”
Onderworpen aan een desinformatiecampagne krijgen de vluchtelingen tegenstrijdige berichten van Wit-Russische diensten, die formulieren verspreiden over de vestiging in Polen of Duitsland. Dit schept hoop op een veilige reis. Maar het echte doel is om ze aan de Poolse grens neer te zetten om druk uit te oefenen op de EU. Sommige verontrustende berichten suggereren dat migranten worden gedwongen om deel te nemen aan geweld als onderdeel van Wit-Russische pogingen om Poolse functionarissen te provoceren.
Met het risico van een escalatie van geweld willen wij, de activisten in de bossen, de wereld eraan herinneren dat vluchtelingen geen agressors zijn. Ze zijn gijzelaars van het regime van Loekasjenko, dat hen voor zijn agenda gebruikt.
Polen sturen me berichten: “Waar moet ik warme en donkere kleding naartoe sturen?” “Hoe is de situatie aan de grens? De media laten ons alleen video’s zien van het Poolse ministerie of de Wit-Russische autoriteiten.” “Ik huil als ik mijn kinderen in bed stop. Schrijf alsjeblieft iets dat kan helpen.”
Dunja Mijatović, de commissaris voor mensenrechten van de Raad van Europa, verbleef vier dagen in Polen en ging met ons mee het veld in. Ze zei: “De grootste kracht van de hulpbeweging voor vluchtelingen aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland zijn de inwoners van de naburige steden – in de noodzone en ernaast. Het is hun compassie en empathie die het leven van mensen in het bos verlengt. Hun moed en onbaatzuchtigheid. Hun goedheid redt levens.”
Anderen zien het natuurlijk anders: mensen die aan de grens helpen zijn “vijanden van de natie”, “agenten van Loekasjenko”, “schuldig aan het vernietigen van Europese waarden”, “het uitnodigen van terroristen hier”.
We maken ons schuldig aan het achterlaten van pakken water in het bos voor de dorstigen. We maken ons schuldig aan het uitdelen van soep. Aan schoenen aan koude voeten doen die niet meer konden bewegen. Als helpen illegaal is, begrijpen we dan wel wat misdaad is?
Anna Alboth is vrijwilliger bij Minority Rights Group
[7]
AMNESTY INTERNATIONAL
POLAND/BELARUS: NEW EVIDENCE OF ABUSES HIGHLIGHTS
”HYPOCRISY” OF UNEQUAL TREATMENT OF ASYLUM SEEKERS
Poland/Belarus: New evidence of abuses highlights ‘hypocrisy’ of unequal treatment of asylum-seekers
Authorities violating rights of asylum-seekers, including strip searches and other degrading treatment, in overcrowded detention centres
Some people forcibly sedated during return
Pushbacks and arbitrary detention in stark contrast with welcome shown to those fleeing Ukraine
Spokespeople available
The Polish authorities have arbitrarily detained nearly two thousand asylum-seekers who crossed into the country from Belarus in 2021, and subjected many of them to abuse, including strip searches in unsanitary, overcrowded facilities, and in some cases even to forcible sedation and tasering, Amnesty International said today.
Additionally, after a hiatus during winter, more asylum-seekers are now trying to enter Poland from Belarus, where they are unable to access further funds due to international sanctions and risk harassment or apprehension by Belarusian police due their irregular immigration status. At the Polish border they face razor wire fences and repeated pushbacks by border guards sometimes up to 20-30 times.
“This violent and degrading treatment stands in stark contrast to the warm welcome Poland is offering to displaced people arriving from Ukraine. The behaviour of the Polish authorities smacks of racism and hypocrisy. Poland must urgently extend its admirable compassion for those entering the country from Ukraine to all those crossing its borders to seek safety.”
Arbitrary detention and abysmal detention conditions
Polish border guards have systematically rounded up and violently pushed back people crossing from Belarus, sometimes threatening them with guns. The vast majority of those who have been fortunate enough to avoid being pushed back to Belarus and to apply for asylum in Poland are forced into automatic detention, without a proper assessment of their individual situation and the impact detention would have on their physical and mental health. They are often held for prolonged and indefinite periods of time in overcrowded centres that offer little privacy and only limited access to sanitary facilities, doctors, psychologists, or legal assistance.
Almost all of the people Amnesty International interviewed said they were traumatized after fleeing areas of conflict and being trapped for months on the Belarusian-Polish border. They also suffered from serious psychological problems, including anxiety, insomnia, depression and frequent suicidal thoughts, undoubtedly exacerbated by their unnecessary metres. For most, psychological support was unavailable.
Retraumatized inside a military base
Many of the people who Amnesty spoke to had been in Wędrzyn detention centre, which holds up to 600 people. Overcrowding is particularly acute in this facility, where up to 24 men are detained in rooms measuring just eight square metres.
In 2021, the Polish authorities decreased the minimum required space for foreign detainees from three square meters per person to just two. The Council of Europe minimum standard for personal living space in prisons and detention centres is four square meters per person.
People held in Wędrzyn recounted how guards greeted new detainees by saying “welcome to Guantánamo”. Many of them were victims of torture in their home countries before enduring harrowing experiences both in Belarus and on the border of Poland. The detention centre in Wędrzyn forms part of an active military base. The facility’s barbed wire walls — and the persistent sound of armoured vehicles, helicopters and gunfire from military exercises in the area — only serves to retraumatize them.
In Lesznowola Detention Centre, detainees said that guards’ treatment left them feeling dehumanized. The staff called detainees by their case numbers instead of using their names and meted out excessive punishments, including isolation, for simple requests, such as asking for a towel or more food.
Nearly all those interviewed reported consistently disrespectful and verbally abusive behaviour, racist remarks and other practices that indicated psychological ill-treatment.
Men who Amnesty International interviewed uniformly complained about the manner in which body searches were conducted. When people were transferred from one detention centre to another, they were forced to undergo a strip search at each facility, even though they were in state custody at all times. In Wędrzyn, people recounted abusive searches. For example, all newly admitted foreigners are kept together in a room, required to remove all of their clothes and ordered to perform squats longer than necessary for a legitimate check.
Violent forcible returns
Amnesty International interviewed several people who were forcibly returned as well as some who avoided return and remain in detention in Poland. Many said the Polish border guards who conducted the returns coerced them into signing documents in Polish that they suspected included incriminating information in order to justify their returns. They also said that, in some cases, border guards used excessive force, such as tasers, restrained people with handcuffs, and even sedated those being returned.
Authorities attempted to forcibly return Yezda, a 30-year old Kurdish woman , with her husband and three small children. After being told that the family would be returned to Iraq, Yezda panicked and screamed and pleaded with the guards not to take them. She threatened to take her life and became extremely agitated. “I knew I could not go back to Iraq and I was ready to die in Poland. While I was crying like that, two guards restrained me and my husband, tied our hands behind our backs, and a doctor gave us an injection that made us very weak and sleepy. My head was not clear, but I could hear my children, who were in the room with us, crying and screaming.”
“We were asked to go through the airport security and the guards told us to behave on the plane. But I refused to go. I remember noticing that I didn’t even have any shoes on, as in the chaos at the camp, they slipped of my feet. My head was not clear, and I couldn’t see my husband or the children, but I remember that they forced me on the plane that was full of people. I was still crying and pleading with the police not to take us.” Yezda said that she broke her foot as she fought the guards who tried to put her on the plane. Yezda and her family were returned to Warsaw after the airline refused to take them to Iraq. They remain in a camp in Poland for now.
Volunteers and activists have been barred from accessing the border of Poland and Belarus, and some have even faced prosecution for trying to help people cross the border. In March, activists who had helped people both on Poland’s borders with Ukraine and with Belarus were detained for providing life-saving assistance to refugees and migrants on the Belarussian border, and now face potentially serious charges.
Stranded at the border
On 20 March, the Belarusian authorities reportedly evicted close to 700 refugees and migrants, including many families with young children and people suffering from severe illnesses and disabilities, from the warehouse in the Belarusian village of Bruzgi which had accommodated several thousand people in 2021.
People who were evicted from the warehouse suddenly found themselves stranded in the forest, trying to survive in sub-zero temperatures without shelter, food, water or access to medical care. Many remain in the forest and experience daily abuse from the Belarusian border guards, who use dogs and violence to force people to cross the border into Poland.
“Hundreds of people fleeing conflict in the Middle East and other parts of the world remain stranded on the border between Belarus and Poland. The Polish government must immediately stop pushbacks. They are illegal no matter how the government tries to justify them. The international community – including the EU – must demand that those trapped on Poland’s border with Belarus be afforded the same access to EU territory as any other group seeking refuge in Europe,” said Jelena Sesar.
END OF THE ARTICLE
REPORT AMNESTY INTERNATIONAL
POLAND: CRUELTY, NOT COMPASSION, AT EUROPE’S OTHER BORDERS
The rapid relief effort at the border, exceptional generosity of civil society and willingness of Polish authorities to receive people fleeing from Ukraine contrast starkly with the Polish government’s hostility toward refugees and migrants who have arrived in the country via Belarus since July 2021. Hundreds of people who crossed from Belarus have been arbitrarily detained in Poland in appalling conditions and without access to a fair asylum proceeding. Many have been forcibly returned to their countries of origin, some under sedation. In addition, hundreds of people remain stranded inside Belarus and face increasingly desperate conditions.
END OF THIS PIECE
FULL REPORT
AMNESTY INTERNATIONAL
POLAND: CRUELTY, NOT COMPASSION, AT EUROPE’S OTHER BORDERS
Doctors Without Borders removed its team on the Belarus-Poland border after Warsaw blocked access to migrants trying to enter the European Union. Camped in harsh conditions, several people have died on the EU’s doorstep.
Despite knowing people along the Belarus-Poland border were “in desperate need of medical and humanitarian assistance,” the medical charity Doctors Without Borders (MSF) said it withdrew its emergency response team from the region.
“Since October, MSF has repeatedly requested access to the restricted area and the border guard posts in Poland, but without success,” Frauke Ossig, the charity’s emergency coordinator for Poland and Lithuania, said on Thursday.
“We know that there are still people crossing the border and hiding in the forest, in need of support, but while we are committed to assisting people on the move wherever they may be, we have not been able to reach them in Poland,” Ossig added.
While many of the migrants received shelter in a logistics center, a number of people are reported to have died in the freezing, harsh conditions along the border.
Why can’t aid groups reach migrants and asylum-seekers?
On December 1, Poland’s Interior Ministry extended a state of emergency that prohibits all non-residents, including journalists and non-governmental aid groups, from the border area.
“People are being attacked and beaten at the hands of border guards, and yet state officials continue to allow the practice of pushing people between borders knowing that such maltreatment continues,” MSF said.
With thousands of people on the Belarusian side of the 400-kilometer (250-mile) stretch, Poland built a barbed-wire fence that it intends to replace with a permanent barrier and sent thousands of soldiers to the border, leaving the migrants stuck in camps in no man’s land and unable to apply for asylum in the European Union.
Polish border guards accused of illegal ‘pushbacks’
Polish border guards have been accused of forcibly pushing migrants and asylum-seekers back into Belarus — a move that breaches international law. At least 21 people have lost their lives in the attempt in 2021, MSF reported.
In December, the Polish civil society group Salam Lab reported that five Syrian and one Palestinian who managed to find their way outside Poland’s exclusion zone said they had been pushed back to Belarus several times by Polish authorities.
EU nations Latvia and Lithuania, which also share borders with Belarus, have also reinforced their border security and declared a state of emergency. MSF said it had not received access to migrants at the Belarusian-Lithuanian border.
Belarus denies this and has urged the EU to take in the migrants.
“The current situation is unacceptable and inhumane,” Ossig said. “People have the right to seek safety and asylum and should not be illegitimately pushed back to Belarus.”
[9]
AMNESTY INTERNATIONAL
POLAND/BELARUS: NEW EVIDENCE OF ABUSES HIGHLIGHTS
”HYPOCRISY” OF UNEQUAL TREATMENT OF ASYLUM SEEKERS
Questions about the International Red Cross attitude against
Ukrainian refugees versus refugees trapped between Belarus and
Poland
Your mission as International Red Cross
”The work of the ICRC is based on the Geneva Conventions of 1949, their Additional Protocols, its Statutes – and those of the International Red Cross and Red Crescent Movement – and the resolutions of the International Conferences of the Red Cross and Red Crescent. The ICRC is an independent, neutral organization ensuring humanitarian protection and assistance for victims of armed conflict and other situations of violence. It takes action in response to emergencies and at the same time promotes respect for international humanitarian law and its implementation in national law.
https://www.icrc.org/en/who-we-are/mandate
[When you are pressed with time, go directly to the part below:
”QUESTIONS TO THE INTERNATIONAL RED CROSS”]
Dear President
Dear members of the Assembly,
Firstly my great appreciation for your fantastic and indispensable Work
through the whole world!
Without your humanitarian involvement and the sometimes great risks
your co workers take, life would be extremely difficult, if not impossible,
for the millions of people you are helping day after day.
But even the best of organisations need critical attention and have their
flaws and that’s precisely the reason of this letter.
For in my opinion the International Red Cross attention for the Ukrainian
refugees, who have crossed the Polish Border is far more greater than the attention for the refugees, who tried to cross the Polish Border and are still trapped between the borders of Poland and Belarus.
Now I will not say, that the International Red Cross did nothing for these refugees.
On the contrary:
My great appreciation for the Good Work of the Finnish Red Cross, that
helped those people wonderfully! [1]
I also appreciate the emergency calls and involvement
of the American Red Cross, The Belarus Red Cross, the Poland Red Cross,
the Lithuanian Red Cross and the other Red Cross departments [2]
Thank you, Finnish Red Cross [which gets this letter cc also]
and thank you, the other mentioned and peerhaps not mentioned Red Cross departments !
Also a Shout out to all those anonymous Polish people,
who helped refugees! [3]
And I express my appreciation to the president of the International
Federation of Red Cross and Red Crescent Societies mr F Rocca, who
stated, that thee should be no difference in the reception and protection
of refugees, whether they are Ukrainians or coming from other countries.
I quote him:
”“The political, public and humanitarian response to the Ukraine crisis has shown what is possible when humanity and dignity comes first, when there is global solidarity and the will to assist and protect the most vulnerable,”and”
“This must be extended to everyone in need, wherever they come from. Ethnicity and nationality should not be deciding factors in saving lives.” [4]
UKRAINIAN REFUGEES VERSUS REFUGEES, TRAPPED BETWEEN
POLAND AND BELARUS
I referred to the great attention of the International Red Cross to the Ukrainian
refugees [5] and don’t get me wrong:
I appreciate that very much and I think it is of the utmost importance to stand
for these people, who were the victims of the Russian invasion and had to flee their countries under so dramatic circumstances.
I sympathise with all refugees whoever they are and where they came from
and I know the International Red Cross does the same.
And yet, according to me, sometimes things go wrong.
Too often I learn from people from the field: Volunteers who do their utmost
to help those. who are trapped between the borders of Belarus and Poland, that
the Red Cross is not, or not enough, present to help the between border refugees”:
I quote something that made great impression on me:
It’s from mrs Anna Albot, a spokeswoman for the Polish Minority
Right Group [also mentioned in cc] and member of the Grupa Granica:
Quote: [first in Dutch, then translation in English]:
”Waar is het Rode Kruis, de Internationale Organisatie voor Migratie van de VN en de VN-vluchtelingenorganisatie? Die organisaties die zelfs in oorlogsgebieden opereren? Die voedsel en water naar de gevaarlijkste criminelen brengen? Is Elina, 5, gevaarlijker of minder waard? ” [6]
In English:
”Where is the Red Cross, The International Organisation for Migration
of the UN and the UNHCR?
Those organisations which even operate in warzones?
Which bring food and water to the most dangerous criminals?
Is Elina, 5, more dangerous and worth less?
Mrs Albot also published this article in the Guardian [8 december 2021]
QUESTIONS TO THE INTERNATIONAL RED CROSS
This was in december 2021
And to my knowledge, the situation of the refugees, trapped
in the Polish-Belarussian border is yet inhuman, as is the
situation of the refugees, who reached Poland and are in
Polish detention centres in dire conditions.
See the statement of Amnesty International [7]
Now I had the impression, that on this moment, the main attention
of the International Cross goes to the Ukrainian refugees and that the
trapped refugees between Poland and Belarus are somewhat forgotten.
When I am wrong, please send me the information about
your involvement in the no one land between those borders.
When I am NOT wrong, please explain to me, why the International
Red Cross shows less attention to those refugees:
Are you being hindered in your activities, something volunteers have experienced in the past months? [8]
And if that’s so, what did you do, as an International Organisation, to
address to this situation?
Did you write to the Polish and Belarussian authorities?
Did you gave press conferences about this?
Did you try to visit the Polish detention centres, where, according to the
information of Amnesty International, the border refugees are being
mistreated and denied their right to asylum? [9]
If not, why not?
Because you are hindered in your activities?
And again the question:
If you are hindered in your activities, what did you do to protest and get access anyway, as
is your right and obligation as the International Red Cross?
And when, suppose you HAD access to the mentioned detention centres and
were not hindered in your activities, why did you give more attention
to the Ukrainian refugees then to those trapped between Belarus and
Poland.
Again, I don’t say you on purpose neglected those between borders refugees, I only had the impression more attention went to the Ukrainian refugees, who have, of course, the full right to your attention, only not more then
others.
EPILOGUE
Dear president, members of the International Red Cross, I hope you
forgive me my bold and critical questions, but they were necessary:
Like Amnesty International [10] I am very concerned about the
inhuman situation of the refugees between the border, as their reception in
Poland, that is quite different from the warm welcome
the Ukrainian refugees received, as it should be for all refugees.
You as a great humanitarian organisation can make the difference and
show the World and especially the European leaders, that all refugees
must be treated and received humanely, regardless where they came from
or what their origins are.
Do your best.
The refugees count on you!
And if you’re pressed with time and can’t answer me, no problem
All I want is that you do your humanitarian task to all refugees,
The situation of migrants trying to enter the EU at the border of Poland, Lithuania and Belarus is alarming. Thousands of migrants have been stuck on the border region since early autumn. The situation of people sleeping without shelter is expected to worsen as the winter approaches.
The Belarusian, Polish and Lithuanian Red Cross organisations are helping migrants at the borders by distributing food, clean water, hygiene supplies, clothes and blankets and by offering essential health care.
The health of the people sleeping rough is at continuous risk. At least 10 people are known to have died. Among them, a 14-year-old boy who died of hypothermia.
“There are hundreds of children at the border, many of whom have been separated from their families. The are also pregnant women and disabled people among the migrants. Their situation is worsening by the hour as the crisis drags on and nights become colder,” says the Director of International Operations at the Finnish Red Cross Tiina Saarikoski.
“All states are obliged to ensure that humanitarian aid gets through to its target. People have the right to necessary protection, care and safety, regardless of whether they are granted the right to stay in the country or not.”
The International Committee of the Red Cross helps migrants establish contact with their family members.
The Finnish Red Cross maintains preparedness for large-scale migration as part of its continuous readiness. As agreed with the authorities, the Red Cross is permanently prepared to establish and maintain reception centres and temporary accommodation units at the request of the authorities.
The Finnish Red Cross has not received official requests in relation to the situation in Poland, Lithuania and Belarus.
“The most important thing right now is to deliver necessary aid to the migrants in unsafe conditions and allow humanitarian operators to provide aid,” Saarikoski emphasises.
The Red Cross is urgently providing relief efforts as thousands of people risk their lives in freezing conditions along the Belarus-Poland border. At least 10 people have died and an estimated 2,000 people are living in makeshift camps near the border between Belarus and neighboring countries Poland, Lithuania and Latvia. The International Federation of Red Cross and Red Crescent Societies (IFRC) urges unhindered access to the border be provided to help the men, women and children risking their lives for a safer future.
Belarus Red Cross has been coordinating aid from partners since last week, distributing food, water, blankets and warm clothes. Staff and volunteers are involved in a continuous response to the situation, sorting and distributing packages, as well as helping authorities set up heating tents for women and children. Assistance was also provided for three children who were hospitalized.
“We are concerned about the increasingly serious situation on the Poland-Belarus border, after large groups of migrants arrived there on November 8. We call for access for the Red Cross and other humanitarian organizations so that all people in need, at the border and other locations, can receive medical treatment, humanitarian assistance and protection services,” said Andreas von Weissenberg, IFRC Europe’s head of Disasters, Climate and Crises.
“While Belarus Red Cross has thankfully been given some access to provide vital life-saving aid to people enduring hunger and freezing conditions, we need that access to be regular and also get access on the other side of the border. People need to be treated humanely,” von Weissenberg said.
The Polish Red Cross has been responding to this crisis for several weeks, delivering blankets, sleeping bags and clothes. Local branches are supporting migrants in provinces near the border with food, water and hygiene kits, as well as providing first aid and helping people trace family members.
Lithuanian Red Cross teams have also been supporting migrants close to the border with water, hygiene kits, footwear and clothing, as well as toys for children. In five large reception centers, volunteers provide food and other humanitarian aid, offer psychological support and legal assistance and help people reconnect with their loved ones by providing mobile phones and SIM cards.
IFRC is in the process of providing the Belarus Red Cross, Polish Red Cross and Lithuanian Red Cross with emergency funding to support the migrants with food, clothes, hygiene items, first aid and family reunification services.
“Humanitarian organizations must be granted unconditional and safe access to all people in need, irrespective of their legal status. People are crossing the border with just the clothes on their backs. They need food, medicine, hygiene items, clothing, and protective equipment against COVID-19. We must be allowed to deliver critical assistance and we want to see a peaceful, humane and rights-based solution to the situation,” von Weissenberg concluded.
While the official Warsaw refuses to let in the migrants who have accumulated on the Belarusian border, not wanting to recognize them as refugees, many Poles express a desire to help people in difficult situations.
In the Polish media, you can see lists of various NGOs that are involved in helping migrants, as well as talk about ways to help them. One of the most popular is called a financial donation, but it is also suggested to become a volunteer working with refugees. The monetary contributions are spent on humanitarian transportation, shelter, medical and legal assistance, and integration with the host society.
“You don’t have to be at the border to help refugees,” writes Gazeta Wyborcza. “We can’t do much on this issue, but here’s exactly what we can: offer a blanket, a sleeping bag or waterproof clothing.”
Among the organizations that help refugees and migrants, mention is made, for example, of Caritas Polska, which carries out humanitarian aid campaigns both in Poland and abroad. This organization operates centers for refugees and migrants in Szczecin, Kalisz and Warsaw, providing systematic assistance in the field of intercultural integration, career counseling, psychological and legal assistance, classes in community centers and educational packages. Since the beginning of the current migration crisis at the Polish-Belarusian border, Caritas Polska has been organizing humanitarian transfers to centers where foreigners arrive, providing migrants with food, detergents, hygiene items, and blankets.
Helping migrants and the Polish Red Cross collecting material gifts for aid packages for migrants. Donations are accepted at Red Cross offices throughout Poland. Currently, the most in demand are: jackets, sweaters, thick socks, warm shoes, hats, scarves, blankets and sleeping bags. At the same time, clothes and shoes must be new or used, but in good condition. High-energy products are accepted (bars, chocolate, dried fruits), as well as other food products (pies and other canned poultry, canned fish, crackers, waffles, etc.).
The Polish non-governmental humanitarian organization Grupa Granica, which monitors the situation on the Polish-Belarusian border, believes that refugees need to be rescued as soon as possible. Indeed, if the Polish border police finds injured migrants before doctors, they send them back to Belarus, explaining this step by the fact that their health condition may deteriorate at any time, and the risk of death in such conditions is great.
The Guardian tells how 15 Iraqi Kurds ended up in the forests of the Polish village of Narewka after they managed to cross the border of Belarus and the European Union. All migrants had early signs of hypothermia. One woman could hardly walk. They had no choice but to turn to volunteers for help. A team from Grupa Granica, before the border guards, found migrants who found themselves in completely extreme conditions. It was already starting to get dark, and the temperature dropped to almost zero degrees. Volunteers distributed blankets and hot tea to people.
After some time, the police arrived in the forest. Up to this point, volunteers have explained to the frozen migrants how to properly apply for asylum.
“We have about eight teams operating near the border and a total of about 40 people,” Anna Albot, a spokeswoman for the Polish Minority Rights Group and member of Grupa Granica, told The Guardian. – Whenever we receive calls from migrant families, we send a request to our teams and check who is closest to the place. People often ask for food, water, a doctor, or clothing. The other day I met a Syrian family who didn’t even have shoes. ”
Anna Chmielewska, coordinator of the Center for Assistance to Foreigners in Warsaw, noted that “it is difficult to work in the border zone for several reasons”. First, the Polish police stop the cars of the volunteers a few kilometers before the Kuznitsa checkpoint on the Polish-Belarusian border. The fact is that three kilometers from the border begins the territory on which the state of emergency is in force, so access to it is prohibited.
“We cannot get into this zone and help the people who are there,” she added. “Only local residents can do this.” According to her, volunteers only have the opportunity to contact migrants only when they can pass the border zone: “But not everyone succeeds in doing this. Winter is coming and people are not ready to stay outside in the cold day after day. We are afraid that bad weather will lead to more deaths. It’s heartbreaking for us. “
In addition, the activist said that border police officers often behave quite aggressively. “We are not doing anything illegal, but they make us feel like we are violators,” Khmelevska said. “Helping people is okay. But in the current situation we seem to be engaged in secret activities. “
According to a representative of another non-governmental Polish organization, Medycy na granicy (Doctors at the Border – MK), border guards periodically obstruct the provision of medical assistance to migrants.
On their official Facebook page, the volunteers reported that before going on another call, they found that the ambulance’s wheels had been deflated. In addition, the doctors found “people in uniform” at the service car, and an olive-colored car with registration numbers beginning with the letters denoting the off-road vehicles of the Polish army stood nearby, the report said.
The doctors added that they tried to talk to the people sitting in the car, but they left almost immediately. Then they turned to the Ministry of National Defense of Poland with a request to “urgently provide clarification regarding this shameful incident.”
The department gave a response almost immediately. “The soldiers of the Polish army have no relation to the damage to the ambulance at the border,” the ministry’s press service informed. “They have much more serious questions than the denial of fake news in the media space.”
At the same time, such situations do not lead volunteers astray. They continue to provide assistance to refugees. On their social networks, doctors posted a post in five languages – English, French, Arabic, Persian and Kurdish – with the following content: “If you or someone from your family needs any humanitarian or medical assistance on the Polish-Belarusian border, write US. We will connect you with the right people. “
Those wishing to help migrants have to face not only opposition from the authorities. After one of the theaters in the city of Legnica began collecting gifts for refugees on the Polish-Belarusian border, it was attacked by haters on the Internet. “But there are more people willing to help,” says one of the initiators of the action.
In this regard, Polish volunteers are pleased to know that activists from Germany are trying to help migrants stranded on the Polish-Belarusian border. According to the Polish Internet resource Oko.press, a group of German volunteers came to Poland to deliver parcels for refugees to local organizations, show solidarity with immigrants and protest against the actions of the Polish authorities and the inaction of German politicians.
“We have free seats on the bus,” says one of the activists Ruben Neugebauer. “We could take people who need help with us. If only the German government would agree to this … We call on the German authorities to create humanitarian corridors on the Polish-Belarusian border. This should be one of the priorities of the government that is currently being formed in Germany. “
.
Source From: MK
[4]
IFRC PRESIDENT: ETHNICITY AND NATIONALITY SHOULD NOT
New York / Geneva, 16 May 2022 – President of the International Federation of Red Cross and Red Crescent Societies (IFRC) Francesco Rocca calls on states to step up to their responsibility to save lives, no matter where people are from, ahead of the first review of the Global Compact for Migration (GCM).
Mr Rocca says: “When I was in Marrakech for the adoption of the GCM I made a statement that the world’s approach to migration is painfully broken – but that the GCM can fix it. As we begin the first review of the progress made since then, I am sad to say that this has not been the case so far. Not enough changes to policies and practices to ensure safe and dignified migration have taken place, and many more lives have been lost due to that failure to act.”
On the world’s deadliest sea migration route, the central Mediterranean, the number of deaths has in fact increased since the GCM was signed. The Ocean Viking ship, operated by SOS Mediterranée with IFRC providing humanitarian services on board, saves people in distress on this route.
“We need to carry out this work as state-coordinated search and rescue is absent in the area,” says Mr Rocca. “Our teams have already saved 1,260 people in the nine months we’ve been operating.”
The Ocean Viking is one of the 330 Humanitarian Service Points (HSPs) in 45 countries that supports the ambitions of the GCM, providing assistance and protection to people on the move irrespective of status and without fear of reprisal. The Romanian Red Cross implements HSPs in Bucharest to support people fleeing Ukraine, providing information, food, water, hygiene items and financial assistance, while the Hungarian Red Cross has been operating a HSP at the Keleti railway station 24/7 to welcome people arriving from Ukraine by train with information, food, hygiene items and baby care products.
During the COVID-19 pandemic, the Colombian Red Cross Society has implemented HSPs at the border with Venezuela, offering essential services like healthcare, while Libyan Red Crescent volunteers have provided support to migrants and displaced people, operating HSPs that provided access to information, food, and other necessities, as well as restoring family links services.
At the International Migration Review Forum (IMRF), the IFRC is calling for individual and collective efforts on search and rescue; ensuring access to essential services for migrants regardless of status; scaling up support to people affected of climate related displacement; and the inclusion of migrants in all aspects of society and decision making.
“The political, public and humanitarian response to the Ukraine crisis has shown what is possible when humanity and dignity comes first, when there is global solidarity and the will to assist and protect the most vulnerable,” says Mr Rocca. “This must be extended to everyone in need, wherever they come from. Ethnicity and nationality should not be deciding factors in saving lives.”
Three months into the ongoing conflict in Ukraine, the International Federation of Red Cross and Red Crescent Societies (IFRC) has distributed financial assistance totalling more than 4.3 million Swiss francs to thousands of people on the move.
IFRC Head of Emergency Operations for the Ukraine response, Anne Katherine Moore, said:
“The longer the conflict continues, the greater the needs become. The cost of basic necessities, such as fresh fruit and vegetables, is rising. Increases in the cost of fuel and apartment rentals are also being reported. Millions of people have lost their jobs and their savings are dwindling. Through a new mobile app, we have been able to ramp up our support to help people facing these financial challenges.”
The new technology makes it possible for the IFRC and responding National Societies to reach people at scale and to deliver cash assistance digitally. Successfully introduced in Romania, the mobile app allows refugees to self-register for assistance online, negating the need and cost involved of having to travel to a central location.
The app will soon be expanded to Poland and Slovakia, where cash assistance is already being provided through more traditional methods such as in-person registration, as well as Ukraine and other neighbouring countries.
“This is the fastest we have ever delivered cash at this scale. It has the potential to be a game-changer for our work not just in this response, but also in future operations,” Moore continued.
Cash assistance is a dignified and efficient way to support people impacted by the conflict, allowing them to purchase items specific to their individual needs, while also supporting local economies. It is one part of our integrated and wide-ranging Red Cross and Red Crescent response to the conflict that also includes the provision of health care, first aid, psychosocial support and the distribution of basic household necessities.
Speaking about next steps, Moore said: “There is no short-term solution to the needs of the more than 14 million people who have been forced to flee their homes. We know that even if the conflict was to end tomorrow, rebuilding and recovery will take years. People have lost their homes, their livelihoods, and access to timely healthcare. The IFRC, in support of local National Red Cross Societies in the region, will be there helping people now, and in the months and years to come.”
During the past three months:
Together, we have reached more than 2.1 million people with life-saving aid within Ukraine and in surrounding countries. This is 1 in 10 people who had to flee their homes because of the conflict.
Along the travel routes within and outside Ukraine, we’ve set up 142 Humanitarian Service Points in 15 countries to provide those fleeing with a safe environment. There, they receive essential services like food, hygiene items, blankets, clothing water, first aid, psychosocial support, information, and financial assistance.
In total, we distributed 2.3 million kilograms of aid.
71,000 Red Cross and Red Crescent volunteers are responding to the crisis.
Due to the conflict escalation in Ukraine, millions of people have left their homes and crossed into neighbouring countries. The Ukrainian Red Cross is helping people affected by the conflict as the security situation allows. National Societies in surrounding countries, with support from the IFRC, are assisting people leaving Ukraine with shelter, basic aid items and medical supplies. People from Ukraine will need long-term, ongoing support. Our priority is addressing the humanitarian needs of all people affected by the conflict, inside and outside Ukraine.
8 dec 2021, door Anna Albot in the Guardian. Zij is met in Narewka, Polen, vlakbij de grens met Wit-Rusland.
Het helpen van vluchtelingen die verhongeren in de ijzige grensbossen van Polen is illegaal, maar het is niet de echte misdaad
Eén gedachte gaat constant door mijn hoofd: “Ik heb kinderen thuis, ik kan niet de cel in, ik kan niet de cel in.” De politiek ligt buiten mijn bereik of dat van de slachtoffers aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland. Die gaat erom dat de vertrekkende Duitse kanselier Angela Merkel doordringt tot Alexander Loekasjenko, de president van Wit-Rusland. Het is ironisch dat deze grens meer dan 50 mediaploegen op de been heeft gebracht, maar Polen de enige plaats in de EU is waar journalisten niet vrijuit kunnen rapporteren.
Ondertussen nadert de strenge Noord-Europese winter en bevriezen mijn vingers in de donkere sneeuwnachten.
De grenssituatie laat de kloof zien tussen wat legaal is en wat moreel is. Hij beheerst de inspanningen van degenen die levens redden. Het enige wat wij, activisten in de bossen aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland, kunnen doen is water, voedsel en kleding naar wanhopige mensen brengen. Maar deze fundamentele humanitaire daad, kan alleen in het geheim worden uitgevoerd. We moeten ons verstoppen en door de bossen sluipen. De aandacht trekken van grenswachten, politie of leger zou een nieuwe pushback kunnen forceren.
We ontmoeten bange ogen, uitgeputte gezichten, lichamen kapot door de kou … Bevroren, dorstige, hongerige mensen.
Ik heb verschillende groepen tussen de bomen ontmoet: gezinnen, moeders met kinderen, vaders met gehandicapte kinderen, ouderen en mensen uit de meest kwetsbare groepen ter wereld – etnisch, religieus en LGBTQ+. Ze zochten vrijheid, maar werden sinds augustus tot nu, december, vijf, tien en zelfs vijftien keer teruggedreven naar Wit-Rusland.
Tijdens mijn nachtelijke tochten ben ik uitgerust met een grote rugzak vol thermoskannen warme soep, sokken, laarzen, jassen, handschoenen, sjaals, mutsen, pleisters, medicijnen en powerbanks. Ik loop in het donker en verschuil me achter bomen als ik helikopters hoor of de felle lichten van de politie zie. Ik hoor het geplons van de soep in de kannen op mijn rug, ik hoor mijn kortademigheid – niemand heeft me geleerd om te sluipen en onzichtbaar te zijn als een beroepsmilitair. Ik heb jarenlang voor mensenrechten gewerkt, de meeste EU-grenzen en vluchtelingenkampen bezocht, maar ik was nooit bang om takken onder mijn voeten te laten kraken of voor het ritselen van de bomen boven mijn hoofd terwijl ik me voortbeweeg.
Uit persoonlijke verhalen en bewijzen verzameld door Minority Rights Group International en collega’s van Grupa Granica, een alliantie van 14 Poolse maatschappelijke organisaties die reageren op de crisis, weten we dat er minstens 5.000 mensen in de bossen zijn geweest en dat er momenteel minstens 1.000 zijn. We hebben met iedereen contact gehad: wanhopige slachtoffers van een walgelijk machtsspel tussen staten.
Elke keer dat we reageren op een telefoontje van iemand in nood, of hun moeder die nog in Irak of Afghanistan is, of een neef in Berlijn, hangen we onze rugzakken om en gaan. Dag en nacht – lang nadat de wereld zijn interesse heeft verloren. Soms zijn we uren op zoek naar mensen. Die veranderen voor de veiligheid vaak van locatie. Soms zijn bejaarde grootmoeders of de kleine kinderen die geen energie meer hebben om te lopen, gestrand in Poolse moerassen. Nu de bossen bedekt zijn met sneeuw en mensen ons niet kunnen bellen omdat hun telefoons zijn vernietigd door het Poolse leger, gebruiken we infrarood camera’s.
We ontmoeten bange ogen, uitgeputte gezichten, lichamen kapot door de kou, wanhopig verzwakt na weken in het ijzige, natte bos. Bevroren, dorstige, hongerige mensen. Ik had geen idee wat honger betekende. Ik gaf mijn kinderen wel eens een stuk chocola als ze klaagden voor het eten. Ik heb armoedestatistieken en geschiedenisboeken gelezen. Ik wist niets van honger.
Mensen aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland hebben al weken niet gegeten. Om de paar dagen krijgen ze, als ze geld hebben, misschien een oude aardappel van een Wit-Russische soldaat na een gewelddadige pushback over het prikkeldraad. Die delen ze met de kinderen. Ze hebben dagenlang niets te drinken. Of drinken moeras- of regenwater, dat maagkrampen en een verlammende hoofdpijn veroorzaakt, waardoor ze verder verzwakken.
We wensen hen het beste aan het einde van onze ontmoeting. Voor een paar dagen voldoende voedsel en water achterlaten is onmogelijk: niemand heeft de kracht om zoveel te dragen. We kunnen geen mensen meenemen of naar een veilige plek brengen. Dat zou een strafbaar feit zijn. Maar het is geen misdaad om deze mensen langzaam dood te laten gaan…
Waar is het Rode Kruis, de Internationale Organisatie voor Migratie van de VN en de VN-vluchtelingenorganisatie? Die organisaties die zelfs in oorlogsgebieden opereren? Die voedsel en water naar de gevaarlijkste criminelen brengen? Is Elina, 5, gevaarlijker of minder waard? Ze heeft epilepsie, maar geen medicijnen. Ik ontmoette haar in het bos met negen andere Koerden, allemaal zonder laarzen. Ze hebben thuis oorlogen en luchtaanvallen overleefd, maar kunnen in het Poolse bos doodvriezen. Bij elke pushback pakken Poolse en Wit-Russische officieren alles af: geld, kleding en schoeisel.
Er was de groep van negen vrouwen uit de Democratische Republiek Congo, waarschijnlijk verhandeld. Toen ik ze de situatie uitlegde, huilden en huilden ze maar. Of de Yezidi-zussen, die zeven jaar geleden ontsnapten aan de genocide in Sinjar, Irak, maar nog steeds op zoek zijn naar een veilige plek. Of de jongens uit Jemen, die perfect Engels spreken. Of de drie homoseksuele mannen uit Iran, wanhopig om niet teruggestuurd te worden naar Wit-Russische soldaten.
We blijven contact houden. Als ze erin slagen hun telefoons te verbergen, kunnen we communiceren na een pushback. Ze delen foto’s en video’s van Wit-Russische honden. Laten me bijtwonden zien als we elkaar aan de Poolse kant ontmoeten. Zij huilen. Ze vragen om advies. Ze willen hun familie niet vertellen over hun benarde situatie, maar ze hebben iemand nodig om mee te praten.
“De vijfde pushback. Na de zesde pleeg ik zelfmoord.”
“Ik heb mijn zoon verloren, hij heeft astma. De laatste keer dat hij belde was drie dagen geleden. Weet je waar hij is?”
“Wanneer ben je hier? Heb je water? Al is het een druppel?”
Onderworpen aan een desinformatiecampagne krijgen de vluchtelingen tegenstrijdige berichten van Wit-Russische diensten, die formulieren verspreiden over de vestiging in Polen of Duitsland. Dit schept hoop op een veilige reis. Maar het echte doel is om ze aan de Poolse grens neer te zetten om druk uit te oefenen op de EU. Sommige verontrustende berichten suggereren dat migranten worden gedwongen om deel te nemen aan geweld als onderdeel van Wit-Russische pogingen om Poolse functionarissen te provoceren.
Met het risico van een escalatie van geweld willen wij, de activisten in de bossen, de wereld eraan herinneren dat vluchtelingen geen agressors zijn. Ze zijn gijzelaars van het regime van Loekasjenko, dat hen voor zijn agenda gebruikt.
Polen sturen me berichten: “Waar moet ik warme en donkere kleding naartoe sturen?” “Hoe is de situatie aan de grens? De media laten ons alleen video’s zien van het Poolse ministerie of de Wit-Russische autoriteiten.” “Ik huil als ik mijn kinderen in bed stop. Schrijf alsjeblieft iets dat kan helpen.”
Dunja Mijatović, de commissaris voor mensenrechten van de Raad van Europa, verbleef vier dagen in Polen en ging met ons mee het veld in. Ze zei: “De grootste kracht van de hulpbeweging voor vluchtelingen aan de grens tussen Polen en Wit-Rusland zijn de inwoners van de naburige steden – in de noodzone en ernaast. Het is hun compassie en empathie die het leven van mensen in het bos verlengt. Hun moed en onbaatzuchtigheid. Hun goedheid redt levens.”
Anderen zien het natuurlijk anders: mensen die aan de grens helpen zijn “vijanden van de natie”, “agenten van Loekasjenko”, “schuldig aan het vernietigen van Europese waarden”, “het uitnodigen van terroristen hier”.
We maken ons schuldig aan het achterlaten van pakken water in het bos voor de dorstigen. We maken ons schuldig aan het uitdelen van soep. Aan schoenen aan koude voeten doen die niet meer konden bewegen. Als helpen illegaal is, begrijpen we dan wel wat misdaad is?
Anna Alboth is vrijwilliger bij Minority Rights Group
[7]
AMNESTY INTERNATIONAL
POLAND/BELARUS: NEW EVIDENCE OF ABUSES HIGHLIGHTS
”HYPOCRISY” OF UNEQUAL TREATMENT OF ASYLUM SEEKERS
Poland/Belarus: New evidence of abuses highlights ‘hypocrisy’ of unequal treatment of asylum-seekers
Authorities violating rights of asylum-seekers, including strip searches and other degrading treatment, in overcrowded detention centres
Some people forcibly sedated during return
Pushbacks and arbitrary detention in stark contrast with welcome shown to those fleeing Ukraine
Spokespeople available
The Polish authorities have arbitrarily detained nearly two thousand asylum-seekers who crossed into the country from Belarus in 2021, and subjected many of them to abuse, including strip searches in unsanitary, overcrowded facilities, and in some cases even to forcible sedation and tasering, Amnesty International said today.
Additionally, after a hiatus during winter, more asylum-seekers are now trying to enter Poland from Belarus, where they are unable to access further funds due to international sanctions and risk harassment or apprehension by Belarusian police due their irregular immigration status. At the Polish border they face razor wire fences and repeated pushbacks by border guards sometimes up to 20-30 times.
“This violent and degrading treatment stands in stark contrast to the warm welcome Poland is offering to displaced people arriving from Ukraine. The behaviour of the Polish authorities smacks of racism and hypocrisy. Poland must urgently extend its admirable compassion for those entering the country from Ukraine to all those crossing its borders to seek safety.”
Arbitrary detention and abysmal detention conditions
Polish border guards have systematically rounded up and violently pushed back people crossing from Belarus, sometimes threatening them with guns. The vast majority of those who have been fortunate enough to avoid being pushed back to Belarus and to apply for asylum in Poland are forced into automatic detention, without a proper assessment of their individual situation and the impact detention would have on their physical and mental health. They are often held for prolonged and indefinite periods of time in overcrowded centres that offer little privacy and only limited access to sanitary facilities, doctors, psychologists, or legal assistance.
Almost all of the people Amnesty International interviewed said they were traumatized after fleeing areas of conflict and being trapped for months on the Belarusian-Polish border. They also suffered from serious psychological problems, including anxiety, insomnia, depression and frequent suicidal thoughts, undoubtedly exacerbated by their unnecessary metres. For most, psychological support was unavailable.
Retraumatized inside a military base
Many of the people who Amnesty spoke to had been in Wędrzyn detention centre, which holds up to 600 people. Overcrowding is particularly acute in this facility, where up to 24 men are detained in rooms measuring just eight square metres.
In 2021, the Polish authorities decreased the minimum required space for foreign detainees from three square meters per person to just two. The Council of Europe minimum standard for personal living space in prisons and detention centres is four square meters per person.
People held in Wędrzyn recounted how guards greeted new detainees by saying “welcome to Guantánamo”. Many of them were victims of torture in their home countries before enduring harrowing experiences both in Belarus and on the border of Poland. The detention centre in Wędrzyn forms part of an active military base. The facility’s barbed wire walls — and the persistent sound of armoured vehicles, helicopters and gunfire from military exercises in the area — only serves to retraumatize them.
In Lesznowola Detention Centre, detainees said that guards’ treatment left them feeling dehumanized. The staff called detainees by their case numbers instead of using their names and meted out excessive punishments, including isolation, for simple requests, such as asking for a towel or more food.
Nearly all those interviewed reported consistently disrespectful and verbally abusive behaviour, racist remarks and other practices that indicated psychological ill-treatment.
Men who Amnesty International interviewed uniformly complained about the manner in which body searches were conducted. When people were transferred from one detention centre to another, they were forced to undergo a strip search at each facility, even though they were in state custody at all times. In Wędrzyn, people recounted abusive searches. For example, all newly admitted foreigners are kept together in a room, required to remove all of their clothes and ordered to perform squats longer than necessary for a legitimate check.
Violent forcible returns
Amnesty International interviewed several people who were forcibly returned as well as some who avoided return and remain in detention in Poland. Many said the Polish border guards who conducted the returns coerced them into signing documents in Polish that they suspected included incriminating information in order to justify their returns. They also said that, in some cases, border guards used excessive force, such as tasers, restrained people with handcuffs, and even sedated those being returned.
Authorities attempted to forcibly return Yezda, a 30-year old Kurdish woman , with her husband and three small children. After being told that the family would be returned to Iraq, Yezda panicked and screamed and pleaded with the guards not to take them. She threatened to take her life and became extremely agitated. “I knew I could not go back to Iraq and I was ready to die in Poland. While I was crying like that, two guards restrained me and my husband, tied our hands behind our backs, and a doctor gave us an injection that made us very weak and sleepy. My head was not clear, but I could hear my children, who were in the room with us, crying and screaming.”
“We were asked to go through the airport security and the guards told us to behave on the plane. But I refused to go. I remember noticing that I didn’t even have any shoes on, as in the chaos at the camp, they slipped of my feet. My head was not clear, and I couldn’t see my husband or the children, but I remember that they forced me on the plane that was full of people. I was still crying and pleading with the police not to take us.” Yezda said that she broke her foot as she fought the guards who tried to put her on the plane. Yezda and her family were returned to Warsaw after the airline refused to take them to Iraq. They remain in a camp in Poland for now.
Volunteers and activists have been barred from accessing the border of Poland and Belarus, and some have even faced prosecution for trying to help people cross the border. In March, activists who had helped people both on Poland’s borders with Ukraine and with Belarus were detained for providing life-saving assistance to refugees and migrants on the Belarussian border, and now face potentially serious charges.
Stranded at the border
On 20 March, the Belarusian authorities reportedly evicted close to 700 refugees and migrants, including many families with young children and people suffering from severe illnesses and disabilities, from the warehouse in the Belarusian village of Bruzgi which had accommodated several thousand people in 2021.
People who were evicted from the warehouse suddenly found themselves stranded in the forest, trying to survive in sub-zero temperatures without shelter, food, water or access to medical care. Many remain in the forest and experience daily abuse from the Belarusian border guards, who use dogs and violence to force people to cross the border into Poland.
“Hundreds of people fleeing conflict in the Middle East and other parts of the world remain stranded on the border between Belarus and Poland. The Polish government must immediately stop pushbacks. They are illegal no matter how the government tries to justify them. The international community – including the EU – must demand that those trapped on Poland’s border with Belarus be afforded the same access to EU territory as any other group seeking refuge in Europe,” said Jelena Sesar.
END OF THE ARTICLE
REPORT AMNESTY INTERNATIONAL
POLAND: CRUELTY, NOT COMPASSION, AT EUROPE’S OTHER BORDERS
The rapid relief effort at the border, exceptional generosity of civil society and willingness of Polish authorities to receive people fleeing from Ukraine contrast starkly with the Polish government’s hostility toward refugees and migrants who have arrived in the country via Belarus since July 2021. Hundreds of people who crossed from Belarus have been arbitrarily detained in Poland in appalling conditions and without access to a fair asylum proceeding. Many have been forcibly returned to their countries of origin, some under sedation. In addition, hundreds of people remain stranded inside Belarus and face increasingly desperate conditions.
END OF THIS PIECE
FULL REPORT
AMNESTY INTERNATIONAL
POLAND: CRUELTY, NOT COMPASSION, AT EUROPE’S OTHER BORDERS
Doctors Without Borders removed its team on the Belarus-Poland border after Warsaw blocked access to migrants trying to enter the European Union. Camped in harsh conditions, several people have died on the EU’s doorstep.
Despite knowing people along the Belarus-Poland border were “in desperate need of medical and humanitarian assistance,” the medical charity Doctors Without Borders (MSF) said it withdrew its emergency response team from the region.
“Since October, MSF has repeatedly requested access to the restricted area and the border guard posts in Poland, but without success,” Frauke Ossig, the charity’s emergency coordinator for Poland and Lithuania, said on Thursday.
“We know that there are still people crossing the border and hiding in the forest, in need of support, but while we are committed to assisting people on the move wherever they may be, we have not been able to reach them in Poland,” Ossig added.
While many of the migrants received shelter in a logistics center, a number of people are reported to have died in the freezing, harsh conditions along the border.
Why can’t aid groups reach migrants and asylum-seekers?
On December 1, Poland’s Interior Ministry extended a state of emergency that prohibits all non-residents, including journalists and non-governmental aid groups, from the border area.
“People are being attacked and beaten at the hands of border guards, and yet state officials continue to allow the practice of pushing people between borders knowing that such maltreatment continues,” MSF said.
With thousands of people on the Belarusian side of the 400-kilometer (250-mile) stretch, Poland built a barbed-wire fence that it intends to replace with a permanent barrier and sent thousands of soldiers to the border, leaving the migrants stuck in camps in no man’s land and unable to apply for asylum in the European Union.
Polish border guards accused of illegal ‘pushbacks’
Polish border guards have been accused of forcibly pushing migrants and asylum-seekers back into Belarus — a move that breaches international law. At least 21 people have lost their lives in the attempt in 2021, MSF reported.
In December, the Polish civil society group Salam Lab reported that five Syrian and one Palestinian who managed to find their way outside Poland’s exclusion zone said they had been pushed back to Belarus several times by Polish authorities.
EU nations Latvia and Lithuania, which also share borders with Belarus, have also reinforced their border security and declared a state of emergency. MSF said it had not received access to migrants at the Belarusian-Lithuanian border.
Belarus denies this and has urged the EU to take in the migrants.
“The current situation is unacceptable and inhumane,” Ossig said. “People have the right to seek safety and asylum and should not be illegitimately pushed back to Belarus.”
[9]
AMNESTY INTERNATIONAL
POLAND/BELARUS: NEW EVIDENCE OF ABUSES HIGHLIGHTS
”HYPOCRISY” OF UNEQUAL TREATMENT OF ASYLUM SEEKERS
Reacties uitgeschakeld voor The International Red Cross, the Ukrainian refugees and the refugees, trapped between Poland and Belarus/Do you treat them with equal attention, Red Cross?
Demonstranten bij Heathrow protesteren tegen het uitzetten van asielzoekers naar Rwanda REUTERS
.jpg)
Vuur en rook boven Gaza-Stad na een Israëlische luchtaanval AFP
