[16]
JAN WIJENBERG EN ARNON GRUNBERG/CONTINUING STORY/BRIEF ASTRID ESSED AAN STICHTING PC HOOFT
21 FEBRUARI 2022
https://www.astridessed.nl/jan-wijenberg-en-arnon-grunberg-continuing-story-brief-astrid-essed-aan-stichting-pc-hooft/

[17]
DE ZAAK JAN WIJENBERG/ARNON GRUNBERG/REACTIEPC HOOFTSTICHTING ”VODJE PAPIER”/ASTRID ESSED ZETPC HOOFTSTICHTING OP HAAR PLAATSASTRID ESSED5 APRIL 2022
https://www.astridessed.nl/de-zaak-jan-wijenberg-arnon-grunberg-reactie-stichting-pc-hooft-vodje-papier-astrid-essed-zet-de-stichting-pc-hooft-op-haar-plaats/

[18]
ZIE NOOT 17

[19]
DE ZAAK GRUNBERG/WIJENBERG/AANGETEKENDEAAN DE STAATSSECRETARIS VAN CULTUUR EN MEDIAASTRID ESSED
https://www.astridessed.nl/de-zaak-grunberg-wijenberg-aangetekende-brief-aan-de-staatssecretaris-van-cultuur-en-media/

[20]
ZIE NOOT 19

[21]

DE ZAAK WIJENBERG/GRUNBERG/VERZOEK OM RAPPELINZAKE DE AANGETEKENDE BRIEF AAN DE STAATSSECRETARISVAN CULTUUR, VERZONDEN OP 23 MAART 2022ASTRID ESSED14 APRIL 2022
https://www.astridessed.nl/de-zaak-wijenberg-grunberg-verzoek-om-rappel-inzake-de-aangetekende-brief-aan-de-staatssecretaris-van-cultuur-en-media-verzonden-op-23-maart-2022/

DE ZAAK WIJENBERG/GRUNBERG/TWEEDE EN LAATSTE RAPPELINZAKE DE AANGETEKENDE BRIEF AAN DE STAATSSECRETARISVAN CULTUUR EN MEDIA, VERZONDEN OP 23 MAART 2022ASTRID ESSED2 MEI 2022
https://www.astridessed.nl/de-zaak-wijenberg-grunberg-tweede-en-laatste-rappel-inzake-de-aangetekende-brief-aan-de-staatssecretaris-van-cultuur-en-media-verzonden-op-23-maart-2022/

[22]

OVERHEID HOUDT ZICH NIET AAN EIGEN BEGINSELEN VANBEHOORLIJK BESTUUR EN WEIGERT RAPPEL AAN STAATSSECRETARISVAN CULTUUR EN MEDIA DOOR TE STUREN!/ASTRID ESSED ATTACKOP LAF EN RESPECTLOOS NO REPLY ANTWOORD OVERHEID/EIS TOTDOORSTUREN GEHANDHAAFD!ASTRID ESSED7 MEI 2022
https://www.astridessed.nl/overheid-houdt-zich-niet-aan-eigen-beginselen-van-behoorlijk-bestuur-en-weigert-rappel-aan-staatssecretaris-van-cultuur-en-media-door-te-sturen-astrid-essed-attack-op-laf-en-respectloos-no-reply-antw/

[23]
TOCH NOG, ONDANKS MIJN VERZOEK HET NIET TE DOEN, EENREACTIE VAN DE OVERHEID OP MIJN LAATSTE MAIL/OVERHEID,STOP ERMEE, IK LEES UW VERDICHTSELS VAN ONZIN TOCH NIETASTRID ESSED14 MEI 2022
https://www.astridessed.nl/toch-nog-ondanks-mijn-verzoek-het-niet-te-doen-een-reactie-van-de-overheid-op-mijn-laatste-mail-overheid-stop-ermee-ik-lees-uw-verdichtstels-van-onzin-toch-niet/

[9]

OUD-AMBASSADEUR JAN WIJENBERG/KRITISCHE BRIEF AAN PREMIER RUTTE EN DE VOORZITTER VAN HET NATIONAAL COMITE 4 EN 5 MEI OVER 4 MEI HERDENKING/”HET VERDRIET MONOPOLIE VAN DE JOODSE SLACHTOFFERS]

Oud ambassadeur Jan Wijenberg/Kritische brief aan premier Rutte en de voorzitter van het Nationaal Comite 4 en 5 mei over 4 mei herdenking/”Het verdriet monopolie van de Joodse slachtoffers”

NATIONAAL COMITE 4 EN 5 MEI4 MEI VOORDRACHT 2020 ARNON GRUNBERGNEE
https://www.4en5mei.nl/archieven/inspiratie/4-mei-voordracht-2020-arnon-grunberg

ZIE VOOR TEKST, NOOT 4

[10]
TER HERINNERING/CORRESPONDENTIE TUSSEN JAN WIJENBERG, OUD-AMBASSADEUR EN SCHRIJVER ARNON GRUNBERG

Ter herinnering/Correspondentie tussen Jan Wijenberg, oud-ambassadeur en schrijver Arnon Grunberg

ZIE OOK
VERHITTE DISCUSSIE TUSSEN OUD AMBASSADEUR JAN WIJENBERGEN SCHRIJVER ARNON GRUNBERGAANLEIDING: BRIEF WIJENBERG OVER 4 MEI HERDENKING
https://www.astridessed.nl/verhitte-discussie-tussen-oud-ambassadeur-jan-wijenberg-en-schrijver-arnon-grunberg-aanleiding-brief-wijenberg-over-4-mei-herdenking/

[11]
ZIE NOOT 10

[12]

ZIE NOOT 10

[13]

DE ZAAK GRUNBERG/WIJENBERG OF DE KARAKTERMOORDOP JAN WIJENBERGASTRID ESSED23 FEBRUARI 2022
https://www.astridessed.nl/de-zaak-grunberg-wijenberg-of-de-karaktermoord-op-de-heer-wijenberg/

[14]
”Nu geef ik toe, ik ben een Jood, maar niet zo maar een Jood. Ik ben Christus, zoals u

ongetwiifeld weet
anders zou u niet zo om mijn aandacht jengelen. Zoals u eveneens vermoedelijk weet
misschien hebt u
de biibel wel gelezen, was de valse Christus een vriend van hoeren en tollenaars.
Welnu de echte Christus is dat ook.
lk vermoed dat u geen oud-diplomaat bent maar een gepensioneerde sekswerker die door
Christus wil

worden gezalfd en vergeven. Dat zou dat niet aflatende gejengel om aandacht verklaren.
Als u mij erkent als Heiland is uw virutente antisemitisme u vergeven. Zo ben ík.
lndien gewenst kom ik van de herfst op huisbezoek. Laat mij weten of dat nodig is- U mag
opendoen in uw
uniform. Àls Heíland vergeef ik graag en veel, zeker voormalige antisemilsche sekswerkers
zoals u.
Misschien kunnen we dan ook onderzoeken waar uw virulente antisemÍtisme vandaan komt,
maar als u
dat te veel is laten we het gewoon bij het ritueel. u zegt; 'Dag Heiland.'En ik
antwoord:'lk vergeef je Jan.'
Vriendelijke groet,
Arnon Grunberg”TER HERINNERING/CORRESPONDENTIE TUSSEN JAN WIJENBERG, OUD-AMBASSADEUR EN SCHRIJVER ARNON GRUNBERG

Ter herinnering/Correspondentie tussen Jan Wijenberg, oud-ambassadeur en schrijver Arnon Grunberg

ZIE OOK
VERHITTE DISCUSSIE TUSSEN OUD AMBASSADEUR JAN WIJENBERGEN SCHRIJVER ARNON GRUNBERGAANLEIDING: BRIEF WIJENBERG OVER 4 MEI HERDENKING
https://www.astridessed.nl/verhitte-discussie-tussen-oud-ambassadeur-jan-wijenberg-en-schrijver-arnon-grunberg-aanleiding-brief-wijenberg-over-4-mei-herdenking/

[15]
ZIE NOOT 14

[8]

WIKIPEDIAJAN WIJENBERG

https://nl.wikipedia.org/wiki/Jan_Wijenberg

CIVIS MUNDIISRAEL, EEN GEVAARLIJK ZIEKE PATIENTJAN WIJENBERG
https://www.civismundi.nl/?p=artikel&aid=3455

door Jan Wijenberg

Intro (red.)

Het Israëlisch-Palestijns conflict is in Civis Mundi al jarenlang nauwgezet gevolgd, geanalyseerd en van kritisch commentaar voorzien. De out-ambassadeur Jan Wijenberg heeft daarover ook vaak zijn kritische oordeel gegeven. In dit nummer komt hij daar nog eens uitvoerig op terug. Hij stelt Israël daarbij centraal als oorzaak van dit conflict, en concipieert die nieuwe staat als zodanig als een gevaarlijk zieke patiënt. Na een schets van de voorgeschiedenis en een diagnose van de politieke ziekte besluit hij zijn essay door opnieuw zijn visie te geven op het genezingsproces, dat hij nog altijd zoekt in een tweestatenoplossing, ondanks alle teleurstellende feiten. Langs die weg acht hij nog altijd genezing van dit eindeloos lijkende conflict mogelijk. Nu de Amerikaanse president ook op zoek is naar een oplossing van dit conflict, dat zich 50 jaar geleden toespitste sinds de zesdaagse oorlog in 1967, die Israël zoals bekend glansrijk won, is er alleszins reden hierop in Civis Mundi terug te komen.

Inhoudsopgave

Inleiding                                                                               

Samenvatting en conclusies                                              

Deel I: De anamnese, de voorgeschiedenis     

         I-1       de politiekzionistische ideologie                                            

            I-2       de ideologie van de kolonisten                                              

            I-3       paranoïde                                                                 

            I-4       dehumanisering, demonisering                                 

            I-5       de Daniyha doctrine                                                             

            I-6       moord                                                                                   

            I-7       Palestijnse vluchtelingen                                           

            I-8       Palestijnse kinderen                                                             

            I-9       Palestijnse gevangenen                                                         

Deel  II: De diagnose

            II-1      racisme en Apartheid                                                           

            II-2      fascisme                                                                                

            II-3      genocide                                                                               

            II-4      een sekte                                                               

Deel  III: Het genezingsproces 

            III-1    de staat Israël is zeer instabiel en kan imploderen                

            III-2    de één staat oplossing, geen oplossing                                   

            III-3    de twee staten oplossing, de weg naar vrede             

Deel IV: Genezing mogelijk                                  

Noten                                                                                                           

Inleiding

In de discussie over Israël en Palestina wordt het conflict wel ’de Palestijnse kwestie’ genoemd. Die aanduiding mist de essentie van het vraagstuk. De kern, de oorzaak van het probleem, ligt vrijwel geheel bij Israël, de schender van het internationaal recht, de bezetter en de onderdrukker. Het streven naar een rechtvaardige, dus duurzame vrede, zoals verwoord in het internationaal recht, vindt zijn aangrijpingspunt bij Israël, en meer specifiek bij het Israëlische regime.

De Nederlanders kunnen een nieuwe regeringscoalitie tegemoet zien. De bedoeling zal zijn dat het kabinet de volle periode van vier jaar regeringsverantwoordelijkheid draagt. Hoewel Israël in de diverse verkiezingscampagnes niet of nauwelijks onderwerp van discussie was, kan met zekerheid worden aangenomen dat Israël in de komende regeerperiode de aandacht op zal eisen.

Waarom? Er zijn tenminste drie redenen.

Ten eerste, het Israëlische regime zal op termijn de aangekondigde uitstoting van alle niet-Joodse gemeenschappen uit ’Groot Israël’ uitvoeren. [Donald Trump’s presidentschap kan het window of opportunity verschaffen.] Dat zou een extra vluchtelingenlast betekenen voor de toch al overbelaste buurlanden, vooral Jordanië en Libanon, en de gewisse dood voor de Gazaanse bevolking in de Sinaï woestijn.

Ten tweede,  Israël is een notoir instabiel land, enerzijds vanwege de onhoudbaarheid van het door extreemorthodoxe kolonisten gedreven nederzettingenbeleid. Anderzijds kunnen de explosieve interne spanningen tussen de verschillende Joodse segmenten tot ontploffing komen. Het afdwingen door de internationale gemeenschap van de vereisten van het internationaal recht houdt weliswaar de beste langere termijn belofte voor vrede in, maar de Israëlische verdeeldheid maakt een op vreedzame wijze bereikte vrede vrijwel illusoir.

Ten derde, de vrijwel onvermijdbaar komende geweldexplosie tussen Joodse groeperingen in Israël en de bezette gebieden zal een nog grotere instabiliteit in de regio tot gevolg hebben. De repercussies in de toch al op drift zijnde Arabische wereld zullen aanzienlijk zijn, maar hoe precies op dit moment onmogelijk in te schatten.

De recente ervaringen met golven van vooral Irakese en Syrische vluchtelingen, mogen EU-leiders behoeden voor gemakzucht bij hernieuwde vluchtelingenstromen als gevolg van de effecten van verdere Israëlische agressie en/of met een regelrechte implosie van de staat Israël. 

Er is dus genoeg reden om het onderwerp Israël weer eens tegen het licht te houden: wat is de kern van het conflict en welk beleid geeft vrede de grootste kans. Tegen die achtergronden komt het als gewenst voor om de hoofdlijnen van het probleem en de vereisten van het Nederlandse Israëlibeleid in herinnering te brengen.

De onontkoombare en onvermijdbare conclusie is: Israël is een doodziek land, gevaarlijk voor de regio, gevaarlijk voor ons in de Europese Unie, maar vooral ook voor zichzelf. Israël lijdt aan diverse ernstige, besmettelijke, mogelijk zelfs   dodelijke ziektes. De onderstaande analyse ontleent, met excuses aan de medische stand, enige onderzoeksmethoden aan de medische wereld.

Samenvatting en conclusies

Bronnenonderzoek, van vooral Israëlische bronnen, leidt tot de volgende conclusies.

Aan de hand van het feitenonderzoek naar negen onderdelen van het ziektebeeld van de Israëlische samenleving, onderzocht in Deel I, kan in Deel II de diagnose worden gesteld.

Israël lijdt aan racisme en een ernstige vorm van Apartheid. De Israëlische samenleving voldoet aan alle kenmerken die het fascistische karakter daarvan bepalen. De bronnen leveren voorts voldoende aanwijzingen op voor de conclusie dat rechtsprekende internationale instanties nader onderzoek dienen in te stellen naar Israëlisch handelen dat duidt op het plegen van genocide. Wanneer aan de hand van de feiten en op basis van het vigerend internationaal recht genocide wordt vastgesteld, dienen de verantwoordelijken en de uitvoerders berecht te worden.

Veelvuldig in de media optredende zionistische Joden huldigen de verkeerde opvatting dat Israël hen zo nodig een veilig thuis zal bieden. In de media presenteren zij in tegenspraak van de feiten Israël als een voortreffelijke samenleving. Met halve waarheden en hele leugens wordt – met opmerkelijk succes – dekking aan het fascistische Israëlische regime verleend. Veel aspecten doen het beeld opkomen van een in zichzelf gekeerde sekte met een uitstekende pr.

Een niet onbelangrijk aantal analisten verwacht bij gelijkblijvend beleid op termijn de implosie van de staat Israël. Anderen hopen op het ontstaan van één democratische staat via de integratie van de staten Israël en Palestina, een fata morgana.

Het enige uitzicht op vrede – ook in het belang van Israël – vormt de uitvoering van de instructies van de hoogste internationale rechtsprekende instantie,  het Internationaal Gerechtshof in zijn Advisory Opinion van 9 juli 2004:

–           Israël is under an obligation om de muur op Palestijns gebied af te            breken en de slachtoffers schadeloos te stellen;

–           Israël is under an obligation om zich vreedzaam, zonder voorwaarden of landruil, terug te trekken achter de Bestandslijn van voor 1967 –            waarna pas finale status onderhandelingen tussen beide staten worden          gevoerd;

–           Israël is under an obligation om alle van toepassing zijnde    verdragsbepalingen te respecteren en te honoreren.

Israëls verdragspartners staan under an obligation om Israël daaraan te houden.

Gegeven de spreekwoordelijke weerspannigheid van het politiekzionistische regime, dienen in ons aller belang aan Israël zware sancties te worden opgelegd. 

Het ligt om allerlei redenen voor de hand dat de Europese Unie het voortouw neemt. Daarvoor is een sterkte, permanente politieke wil vereist.

D e e l  I

De anamnese, de voorgeschiedenis 

I-1       de politiekzionistische ideologie

“We must do everything to insure (the Palestinians) never do return.” Assuring his fellow Zionists that Palestinians will never come back to their homes. “The old will die and the young will forget.”

David Ben-Gurion, in zijn dagboek, 18 juli 1948, geciteerd in Michael Bar Zohar’s ’Ben-Gurion: the Armed  Prophet, Prentice-Hall, 1967, blz. 157

De staat Israël kwam tot stand na decennia durende Joodse terroristische aanslagen. Al kort na de Eerste Wereldoorlog manifesteerden zich twee hoofdstromingen binnen de zionistische beweging in Palestina: één stroming wilde een Joodse samenleving stichten in samenwerking met de autochtone Palestijnse samenleving; een andere streefde naar een exclusief Joodse staat. De laatste, het politiek zionisme, won rond de Tweede Wereldoorlog de ideologische en politieke strijd.

Het politiek zionisme maakt geen geheim van de eigen doelstellingen: het stichten van der Judenstaat [Theodor Herzl], exclusief Joods. Deze staat, Eretz of Groot-Israël genoemd, omvat volgens deze religieuze ideologie het huidige Israël, Oost-Jeruzalem, de Westoever van de rivier de Jordaan en Gaza. Daarbinnen is geen plaats voor niet-Joden, afstammelingen van de eeuwenoude oorspronkelijke bewoners. Zij mogen vertrekken.

Zo niet, dan worden zij volledig onder controle gebracht, van hun bezittingen en hun rechten beroofd. Uiteindelijk worden ook zij verdreven.

I-2       de ideologie van de kolonisten

Gush Emunim staat voor de organisatie en de ideologie van de kolonisten.

“[…] the ideology of Gush Emunim (Bloc of the Faithful), which since 
the 1970s […] has established the concrete basis for the actions of Israel’s 
governments. Even governments that were ostensibly far removed from the Gush
Emunim strategy implemented it in practice. […]

The strategy that follows from the ideology of Gush Emunim is clear and 
simple: It perceives of the Six-Day War as the continuation of the War of 
Independence, both in terms of seizure of territory, and in its impact on 
the Palestinian population. According to this strategy, the occupation 
boundaries of the Six-Day War are the borders that Israel must set for 
itself. And with regard to the Palestinians living in that territory – those 
who did not flee or were not expelled – they must be subjected to a harsh 
regime that will encourage their flight, eventuate in their expulsion, 
deprive them of their rights, and bring about a situation in which those who 
remain will not be even second-class citizens, and their fate will be of 
interest to no one. […]

The ideology of Gush Emunim springs from religious, not political 
motivations. It holds that Israel is for the Jews, and it is not only the 
Palestinians in the territories who are irrelevant: Israel’s Palestinian 
citizens are also exposed to discrimination with regard to their civil 
rights and the revocation of their citizenship.

This is a strategy of territorial seizure and apartheid. It ignores judicial 
aspects of territorial ownership and shuns human rights and the guarantees 
of equality enshrined in Israel’s Declaration of Independence. It is a 
strategy of unlimited patience; what is important is the unrelenting 
progress toward the goal. At the same time, it is a strategy that does not 
pass up any opportunity that comes its way, such as the composition of the 
present Knesset and the unclear positions of the prime minister.
[…]

This ideology views the creation of an Israeli apartheid regime as a 
necessary tool for its realization. It has no difficulty with illegal 
actions and with outright criminality, because it rests on mega-laws that it 
has adopted and that have no connection with the laws of the state, and 
because it rests on a perverted interpretation of Judaism. It has scored 
crucial successes. Even when actions inspired by the Gush Emunim ideology 
conflict with the will of the government, they still quickly win the backing 
of the government. The fact that the government is effectively a tool of 
Gush Emunim and its successors is apparent to everyone who has dealings with 
the settlers, creating a situation of force multiplication. […]

Because of its inherent illegality, at least in democratic terms, an 
apartheid regime cannot allow opposition and criticism. The Gush Emunim 
ideology is obliged to eliminate the latter, and to prevent every effort to 
block its activity, even if that activity is illegal and even criminal, 
meant to maintain apartheid. The illegal activity needs to be made legal, 
whether by amending laws or by changing their judicial interpretation – such 
things have occurred before, in other places and at other times. […]

Does an Israel of this kind have a future? Over and beyond the question of whether Jewish morality and the Jewish experience allow such circumstances to exist, it is clear that this is a flagrantly unstable and even dangerous situation. It is a situation that will prevent Israel from fully realizing its vast potential […]. “

Amos Schocken, eigenaar en hoofdredacteur van Haartez, The necessary elimination of Israeli democracy, 25-11-2011, Haaretz

I-3       paranoïde

“The people Gratch writes about are plagued by the memory of the Holocaust; they possess an arrogance and a know-it-all-ness that is unparallel; they are both successful and guilty over their successes.

Gratch describes what he calls Israel’s post-traumatic stress. And at the same time, he explains, Israelis have a persecution complex. On the one hand they strive to be simply normal, on the other and at the same time they want or need to be exceptional.

And then there are the real conflicts that Israel faces. Here Gratch suggests that Israelis must directly confront these conflicts and not simply see them as a threat or try to shut them out and say there are no solutions. These conflicts could ultimately cause the demise of Israel.”

Micah D. Halpern, review of The Israeli Mind, How the Israeli national character shapes our world, Alon Gratch, 2015, St. Martin’s Press New York

Het aantal publicaties over Israëlische paranoïde is opmerkelijk groot. Kennelijk voorziet het in een behoefte bij het Joodse segment van de samenleving in ’Groot Israël’, terwijl het Arabische deel daar geen last van heeft.

”  “Netanyahu is well entrenched through the socialization process to be a typical representative of a Jew who views the world through the prisme of Jewish persecution[…] When he talks about Iran being a Nazi country or Ahmadinejad being Hitler, he really believes it. But it also falls on a really fertile soil. When he speaks in these terms, many Israelis believe what he’s saying. It falls on very open ears, this kind of rhetoric, with the people who are used to the trauma of Hitler and the Holocaust.” ” […]

The Holocaust is a focus of history classes and Jewish education in Israeli public schools and is relentlessly invoked in Israeli media, with Palestinian militants often portrayed as “Nazis” while Jews are presented as victims requiring heroic rescue from brave Israeli soldiers. […]  But in Israel, they are routinely exploited to advance narrow nationalistic goals. […] People are trained to think that the Arabs are going to unite with the Nazis and come and kill us.”

Max Blumenthal, Goliath, Life and Loathing in Greater Israel, 2013, Nations Books, New York, blz. 194, 195

Uit diverse berichten, zoals uit de analyse van Amos Shocken over Gush Emunim, blijkt ook dat het politiekzionistische regime de angst voor een tweede Holocaust stelselmatig aanwakkert. Door de overheid gestimuleerde angst schept de onzekerheid die het regime nodig heeft om de bevolking te manipuleren. Zo geloven veel Israëlische Joden dat hun veiligheid altijd maximaal gegarandeerd moet zijn. Zij begrijpen kennelijk niet dat hun eigen tomeloze agressie de voornaamste oorzaak voor hun onveiligheid is. Dat is een gedurende decennia bewust gedurende zes decennia gecreëerde vorm van paranoïde. In moderne termen vertaald, is dat voornamelijk fake news met afzichtelijke consequenties.

I-4       dehumanisering, demonisering

” ’Hou toch op over die Arabousjiem – het zijn geen mensen,’ antwoordde de radiotelefonist.”

Yizhar Smilanksy, [aka S. Yizhar], het verhaal van Chirbet Chiz’a, 1949; uit het Hebreeuws vertaald door Michaël Zeeman, 2009, copyright Nederlandse vertaling Ruben Verhasselt/Atheneum-Polak  & Van Gennip. Het boek is een deelnemersverslag vanuit het perspectief van Joodse terreurorganisaties van rond 1948.

“There was no such thing as Palestinians, they never existed.”

Golda Meir, Premier van Israël, 15 juni 1969

“[The Palestinians are] beasts walking on two legs.”

Menachim Begin, toespraak tot de Knesset, geciteerd in Amnon Kapeliouk, “Begin and the Beasts”, New Statesman,25 juni 1982

“We declare openly that the Arabs have no right to settle on even one centimeter of Eretz Israel… Force is all they do or ever will understand. We shall use the ultimate  force until the Palestinians come crawling to us on all fours.”

Raphael Eitan, Chief of Staff of the Israeli Defence Forces – Gad Becker, Yediot Ahronot, 13 april 1983, New York Times, 14 april 1983

“When we have settled the land, all the Arabs will be able to do about it will be to scurry around like drugged cockroaches in a bottle.”

Raphael Eitan, Chief of Staff of the Israeli Defence Forces, New York Times, 14 april 1983

” ’The Palestinians’ would be crushed like grasshoppers … heads smashed against the boulders and walls”

Yitzhak Shamir, Israël’s Premier, in een toespraak voor joodse settles, New York Times, 1 april 1988

“The Palestinians are like crocodiles, the more you give them meat, they want more …”

Ehud Barak, Premier van Israël, Jerusalem Post, 28 augustus 2000

“Let Abu Mazen [Mahmoud Abbas, president of the Palestinian Authority] and all these evil folk perish from this world. May God smite them with plague, them and these Palestinians.”

Rabbi Ovadia Yosef, the spiritual leader of Israel’s ultra-orthodox Shas party, in a blessing for the Jewish New Year Rosh Hashanah, The Financial Times, 30 August 2010

“The checkpoint was manned by soldiers of the Nachal Brigade – Nachal is an acronym that means ’Fighting Pioneer Youth – and, by their looks there were new immigrants among them. Nachal frequently assembles garinim, seed groups, of recent immigrants, and teaches them to be Israeli. Today’s lesson was in humiliation.”

Prisoners, A Story of Friendship and Terror, Chapter 22, A happy man in Palestine, p. 280, Jeffrey Goldberg, Vintage Books, ISBN:978-0-375-72670-5, 2006

“Palestinians and Israeli Arabs are fair game. They’re fair game in the occupied territories and fair game in Israel. They’re fair game because their blood is cheap. It’s cheap in Umm al-Hiran and cheap at the Tul Karm checkpoint. It’s cheap at construction sites and cheap at roadblocks.

When the people killed are Arabs, nobody cares. When a soldier is killed in an accident, it’s front-page news. But when a Palestinian is killed while just waking up at home, nobody cares”

Gideon Levy, Kill Them, They’re Fair Game, 20 January 2017, Haaretz

I-5       de Daniyha doctrine

Sinds oktober 2008 kennen de Israel Defence Forces [IDF] – onder het motto ’we zullen disproportioneel geweld gebruiken’ – de Daniyha doctrine: ook burgers zijn legitieme militaire doelwitten.

‘We zullen disproportioneel geweld gebruiken tegen ieder dorp van waaruit schoten worden gelost op Israël, en we zullen immense schade en vernietiging teweegbrengen. Vanuit ons gezichtspunt zijn zij geen burgerdorpen, zij zijn militaire bases. Dit is geen aanbeveling, dit is een plan dat reeds is geautoriseerd.’

Generaal Eisenkot, 3 oktober 2008, Yedioth Ahronoth

Aanvallen op burgers die niet direct betrokken zijn bij de vijandelijkheden vormen een ernstige schending van de Vierde Conventie van Genève. Degene die daartoe opdracht geeft of een dergelijke aanval plant, organiseert of uitvoert, is strafbaar. Worden de misdrijven wijdverspreid en systematisch gepleegd, dan zijn de verantwoordelijken en de uitvoerders strafbaar aan misdrijven tegen de menselijkheid [1]

De Daniyha doctrine werd de eerste maal toegepast tijdens de Gasoorlog van 2008.

I-6       moord

“When 2.5 million [Palestinians] live in closed-off Gaza [ . . .] those people will become even bigger animals than they are today, with the aid of an insane fundamentalist Islam. [. . ]. So, if we want to remain alive, we will have to kill and kill and kill.  All day, every day.  If we don’t kill, we will cease to exist.  The only thing that concerns me is how to insure that the [Jewish] boys and men who are going to have to do the killing will be able to return home to their families and be normal human beings.”

Arnon Sofer, regeringsadviseur en Professor in de Geografie, Haifa University, in Up Front, het weekend bijvoegsel van The Jerusalem Post, 21 mei 2004)

Hij [Matan Vilnai, Onderminister van Defensie van Israël]waarschuwde daarbij dat de Palestijnen een “shoah” riskeren. […] in Israël wordt de term zelden gebruikt voor iets anders dan de door het naziregime aangerichte massamoord op de joden.

NRC Handelsblad, 1 maart 2008

Een officiële telling vond dat vanaf de stichting van de staat Israël in 1948 tot rond 2011 door voornamelijk de Israel Defence Forces [IDF] en de Joodse kolonisten ongeveer 800.000 Palestijnen werden vermoord; ter vergelijking, ruwweg de gehele bevolking van Amsterdam.

Adalah, de belangenorganisatie van Palestijnse Israëliërs, deed recent onderzoek naar de enorme toename van hate mail, anti-Arabische berichten op Hebreeuwse sociale media. Daaronder bevinden zich talloze doodsbedreigingen. Member of Knesset [MK] Haneen Zoabi – Palestijns/Israëlische – is het belangrijkste doelwit met 60.000 doodsbedreigingen.  MK Ahmed al-Tibi ontving 40.000 doodsbedreigingen, Palestijnse president Mahmoud Abbas 30.000, MK Ayman Odeh 25.000 en MK Bassel Ghattas 15.000.

I-7       Palestijnse vluchtelingen

“Between ourselves it must be clear that there is no room for both peoples together in this country. We shall not achieve our goal if the Arabs are in this small country. There is no other way than to transfer the Arabs from here to neighboring countries – all of them. Not one village, not one tribe should be left.”

Joseph Weitz, hoofd van het Jewish Agency’s Colonization Department in 1940. In “A solution to the Refugee Problem”.

“Israel should have exploited the repression of the demonstrations in China, when the world attention focussed on that country, to carry out mass expulsions among the Arabs of the territories.”

Benyamin Netanyahu, toen Plaatsvervangend Minister van Buitenlandse Zaken, voormalig Premier van Israël, sprekend tot studenten van de Bar Ilan University. Uit het Israëlische journaal Hotam, 24 november 1989

In 2010 waren wereldwijd 15,4 miljoen mensen op de vlucht. Het aandeel van vluchtelingen uit de bezette Palestijnse Gebieden was 4,8 miljoen, of 31,3%.[2] Relatief is dat aandeel, vanwege de toename van Syrische en Irakese vluchtelingen, inmiddels gedaald tot ongeveer 25%. Toch is het aandeel van Palestijnse vluchtelingen in aantal steeds toegenomen. Zo’n 7,2 miljoen Palestijnen werden verdreven. De United Nations Works and Relief Agency [UNWRA] verschaft assistentie en bescherming voor zo’n 5 miljoen Palestijnse vluchtelingen. [3]

De oorsprong en oorzaak van het Palestijnse vluchtelingenvraagstuk liggen uitsluitend bij de ideologie en het beleid van het politiekzionistische regime. Ondanks de grote financiële tekorten voor de opvang van vluchtelingen, wordt Israël niet gevraagd de kosten voor de ondersteuning van de Palestijnse vluchtelingen voor zijn rekening te nemen.

I-8       Palestijnse kinderen

In de periode van begin september 2000 tot einde december 2014 hebben de IDF en kolonisten gemiddeld één Palestijn per dag vermoord. Daaronder bevonden zich 1.587 Palestijnse minderjarigen, gemiddeld één Palestijns kind per elke drie dagen. [4] Het aantal recente aanvallen op militairen door wanhopige kinderen, meestal resulterend in hun dood, zal dit gemiddelde hebben opgestuwd.

1-9       Palestijnse gevangenen

Het Israëlische militaire rechtssysteem geldt voor alle niet-Joodse burgers in de bezette Palestijnse gebieden, als zodanig al een schending van het internationaal recht.

Israël houdt het jaarlijkse bestand van Palestijnse kindgevangenen permanent op ca. 1.000.     Zij worden onder Israëlische militaire recht gebracht. Ca. 98% wordt ’schuldig’ bevonden. Het overgrote deel van deze minderjarigen wordt gemarteld.

Het Palestijnse Addameer [’Geweten’] komt op voor de Palestijnen in Israëlische gevangenschap. Jaarlijks brengt deze ngo, naast deelrapportages, ook jaarrapporten uit. De inhoudsopgave van het Annual Violations Report Violations of Palestinian Prisoners’ Rights in Israeli Prisons. 2015 [5] verschaft al een hoogst verontrustend feitelijk beeld van de Israëlische misdaden tegen Palestijnse gevangenen. [6] In de inleiding stelt Addameer onder andere:

“The Israeli occupation continued its detention policy in 2015 as an integral part of its comprehensive efforts to destroy the Palestinian youth and disperse Palestinian families. This severely affected the fabric of the Palestinian community in all of its denominations on both short and long terms, with the number of arrests amounting to 6335 in 2015, translating into 17 arrests per day. Arrests did not target one specific group, but rather included children, women, human rights defenders, Palestinian Legislative Council members, as well as university and school students. […]

Upon a closer look, we find that the overall policies of the Israeli institutions, including the legislative, executive and judicial branches, operate as an integrated system aiming, firstly and lastly, to dismember the Palestinian social fabric. The efforts concentrated in continuous attempts of forcible transfers and deportations, arbitrary arrests, field executions, and division of Palestinian land. Moreover, Israel continued with its efforts to turn Palestinian prisoners into financial burdens weighing down their families by linking their freedom to high bails and heavy fines. The year 2015 clearly reflected the comprehensive nature of the Israeli occupation, in particular the passing of racist legislations targeting Palestinians and imposing long jail sentences for stone-throwing offenses.”

Uit de ’conclusions and findings’, twee van de elf:

nummer 1:

The report shows the widespread systematic use of physical and mental torture, as well as degrading treatment by the Israeli occupation forces as a repressive measure against Palestinian prisoners since their arrest and throughout interrogation. The occupation provides a political cover for its actions, supported by the Israeli judicial institutions and the public opinion. The actions constitute violations of the Convention against Torture and Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment ratified by Israel in 1991.

nummer 10:

The report documented the deteriorating conditions in Israeli prisons in 2015, including repeated raids, torture and humiliation, medical neglect, as well as the Israeli Prison Service’s deliberate actions to maintain the meager conditions of prison clinics that do not meet the bare minimum medical care standards. Israel continues to breach international conventions and norms by enforcing solitary

confinement with ten prisoners placed in solitary confinement and isolation in 2015. Moreover, prisoners are deprived of their rights to family visits. These policies are part of the Israeli efforts to weaken and render futile the Palestinian Prisoners Movement’s efforts in exercising their rights.

D E E L  II

De diagnose

II-1      racisme en Apartheid

“I’m a South African who lived through apartheid. I have no hesitation in saying that Israel’s crimes are infinitely worse than those committed by the apartheid regime of South Africa. […] And I, like virtually every South African who visits the occupied territory, has a terrible sense of déjà vu. We’ve seen it all before, except that it is infinitely worse.”

John Dugard, internationaal rechtsgeleerde, plaatsvervangend rechter bij het Internationaal Gerechtshof, voormalig VN-rapporteur Mensenrechtenschendingen in de Palestijnse gebieden, Independent Global News, 06-05-2015]

Het Zuid-Afrikaanse Apartheid regime behandelde niet-blanken als groepen met veel minder rechten dan de blanke overheersers. De gekleurde en zwarte medemensen werden grotendeels samengedreven in ’Bantustans’. Er vielen doden en het regime was zeer streng, De niet geprivilegieerde klassen waren nodig als laaggeschoolde arbeiders. Zij werden vooral ingezet als landarbeiders, mijn- en industriewerkers en huishoudelijk personeel.

Het politiekzionistische regime daarentegen heeft zich het volledig elimineren van niet-Joden uit der Judenstaat tot lange termijn doel gesteld. Zij worden uit de bezette Palestijnse gebieden verdreven. Niet minder dan 25% van alle vluchtelingen ter wereld  zijn Palestijnen. [Zie I-7 hierboven] Wie achterblijven worden samengedreven in wat ook ’Bantustans’ worden genoemd, bestolen en onderdrukt. Een meerderheid van de Israëlische/Joodse bevolking en van de kolonisten beschouwen de Palestijnen niet als menselijke wezens. [Zie I-4 hierboven] Zij kunnen en worden – zonder [juridische] gevolgen door de IDF, kolonisten en Israëlische Joden – in grote aantallen vermoord. Het uiteindelijke doel is alle niet-Joden uit Groot-Israël te verdrijven. [Zie I-1 hierboven]

Daarom is het Israëlische regime oneindig veel slechter dan het Zuid-Afrikaanse Apartheid regime.

II-2      fascisme

To the Editors of the New York Times, New York, Dec, 2, 1948

“Among the most disturbing political phenomena of our times is the emergende in the newly created state of Israel of the “Freedom Party” (Tnuat Haherut [7]), a political party closely akin in its organisation, methods, political philosophy and social appeal to the Nazi and Fasist parties. It was formed of the membership and following of the former Irgun Zvai Leumi, a terrorist, right-wing, chauvinist organisation in Palestine. […]

The discrepancies between the bold claims now being made by Begin and his party, and their record of past performance in Palestine bear the imprint of no ordinary political party. This is the unmistakably stamp of a Fascist party for whom terrorism (against Jews, Arabs, and the British alike), and misrepresentation are means, and a “LeaderState” is the goal. […]”

ISIDORE ABRAMOWITZ, HNNAH ARENDT, ABRAHAM BRICK, RABBI JESSERUN CARDOZO, ALBERT EINSTEIN, HERMAN EISEN M.D., HAYIM FINEMAN, M.GALLEN, M.D., H.H. HARRIS, ZELIG S. HARRIS, SIDNEY HOOK, FRED KARUSH, BRURIA KAUFMAN, IRMA L. LINDSHEIM, NACHMAN MAISEL, SEYMOUR MELMAN, MEYER D. MENDELSON, M.D., HARRY M. OSLINSKY, SAMUEL PITLICK, FRITS ROHRLICH, LOUIS P. ROCKER, RUTH SAGIS, ITZHAK SANKOWSKY, I.J. SCHOENBERG, SAMUEL SHUMAN, M. SINGER, IRMA WOLFE, STEFAN WOLFE.

Mag, behalve Likoed en Kadima, het gehele Israëlische politiekzionistische systeem fascistisch worden genoemd?

Robert Paxton, een Amerikaanse geschiedkundige, identificeert in zijn standaardwerk The Anatomy of Fascism negen kenmerken van het fascisme. [8] Zouden deze kenmerken van toepassing zijn op het Israëlische regime, de Israëlische Joden en de kolonisten?

1.         een gevoel van een overweldigende crisis waar geen traditionele oplossingen    voor bestaan.

De Joods/Israëlische bevolking is geobsedeerd door een ’tweede Holocaust’.  [zie 1-3, paranoia, hierboven]

2.         de groep gaat boven alles; tegenover de groep heeft men plichten die boven elk             recht verheven zijn, of het nu een individueel of universeel recht is; een            individu is ondergeschikt aan de groep

[zie 1-1, de politiek zionistische ideologie], 1-2 [Gush Emunim, de ideologie van de kolonisten en 1-5 [de Daniyha doctrine]; het individu is ondergeschikt aan de groep. [weer: 1-1, 1-2, 1-5]

3.         het geloof dat de eigen groep geslachtofferd wordt, een gevoel dat elke daad     tegen in- of externe vijanden rechtvaardigt, zonder wettelijke of morele grenzen. Een overgrote meerderheid van Israëlische Joden gelooft dat de hele wereld tegen hen is, die aan hen een tweede Holocaust wil opleggen.

Voor illegale interne agressie, zie 1-4, dehumanisering, demonisering; 1-6, moord;

1-7, Palestijnse vluchtelingen; 1-8, Palestijnse kinderen; 1-9, Palestijnse gevangenen.

Voor illegale externe agressie: het regime viel en valt met militaire aanvallen meer dan een dozijn soevereine staten aan, met Libanon, Gaza en Syrië als de grootste slachtoffers. Omdat Israël nooit de instemming van de VN Veiligheidsraad zoekt, is alle agressie illegaal.  [Zie ook II-3, genocide, hieronder]

4.         de vrees dat de groep door de ondermijnende effecten van het individuele          liberalisme, de klassenstrijd en buitenlandse invloeden zal verzwakken.

De Palestijnen in de bezette gebieden zijn beroofd van werkelijk al hun wettelijke en burgerlijke rechten; een soortgelijk proces is onderweg tegen alle niet-Joodse samenlevingen in Israël. Israëlische mensenrechten ngo’s zijn via wetgeving illegaal gemaakt.

Het recente weigeren van een visum aan Derk Walters, de NRC-correspondent, is slechts een van de vele manieren om de gruwelijke Israëlische werkelijkheid te maskeren. De acties van het CIDI, Federaal Joods Nederland en vele andere zionistische organisaties en individuen maskeren eveneens doelbewust de werkelijkheid van het Israëlische regime.

Het Israëlische regime gebruikt een wereldomspannend netwerk, ’The Israel Lobby’, om kritiek en politieke oppositie te weerstaan. Het CIDI is er een voorbeeld van. Het regime verklaarde ’oorlog’ tegen de wereldwijd werkende burgerbeweging Boycot, Desinvesteren en Sancties [BDS].

5.         de noodzaak voor een hechtere integratie van een zuiverder gemeenschap,       indien mogelijk met algemene instemming, of als het niet anders kan door een            gewelddadig uitzettingsbeleid.

Het Israëlische regime verenigt supporters wereldwijd, met – wanneer zij niet gehoorzamen – de inzet van voor Israël bedreigende voorspiegelingen.

De optie van een gewelddadig uitzettingsbeleid is vastgelegd in de ideologieën van het politiek zionisme [1-1] en van Gush Emunim [1-2]. Dat is geen optie, het is werkelijkheid [1-7].

6.         De behoefte aan gezag door natuurlijke leiders (altijd mannelijk), culminerend in             een nationale leider die hoogstpersoonlijk het lot van de groep belichaamt. David Ben Gurion, Moshe Dayan, Menachem Begin, Ehud Barak, Shimon Peres, Ariel Sharon, Benjamin Netanyahu, om er maar een paar te noemen.

7.         het instinkt van de leider gaat boven de abstracte en universele reden.

De onder ad 6 genoemde leiders excelleerden in instincten en negeerden ook de abstracte en universele reden.

8.         de schoonheid van het geweld en de kracht van de wil, als ze worden ingezet     voor het welslagen van de groep.

Gush Emunim, I-2, hierboven; de ’natuurlijke leiders’, genoemd ad 6, hierboven.

Maccabi Tel Aviv Football Club, opgericht in 1906, werd in 1992 op goede gronden uit de Aziatische voetbalbond gestoten en ten onrechte opgenomen in de Europese evenknie. Omdat Israël maar één optie heeft: aan zich vreedzaam integreren in de eigen regio, wordt Israël zo geen dienst bewezen. [Dat geldt overigens ook voor de Israëlische participatie aan het Euro Songfestival.]

Maccabi Tel Aviv organiseerde na de derde, ook illegale aanval van de Israel Defence Forces [IDF] op Gaza [2.200 doden, de meesten burgers en massieve schade aan de infrastructuur] in 2014 een benefietwedstrijd voor de IDF.

Het Russell Tribunaal concludeerde na onderzoek dat Israël zich met deze aanval verder had begeven op de weg naar genocide op de Gazaanse bevolking.

Yordi Cruijff, technisch directeur vanaf 2012, zag en ziet daar kennelijk geen aanleiding in om zijn band met deze club te verbreken. Peter Bosz, nu Ajax trainer, vond deze omstandigheden geen belemmering om in 2015 tot Maccabi Tel Aviv als trainer toe te treden. Bedrijfsblindheid of politiek onbenul of beide?

Inmiddels wordt de FIFA verzocht Israël te verwijderen. Het regime verhindert voortdurend dat het nationale Palestijnse elftal kan trainen en interlandwedstrijden kan spelen.

9.         het recht van het uitverkoren volk om anderen te domineren, zonder beperking   door welke menselijke of goddelijke wet dan ook; of de groep hiertoe het recht           heeft, hangt enkel af van de dapperbaarheid van de groep in een darwinistische            strijd,

“Goyim were born only to serve us. Without that, they have no place in the world; only to serve the People of Israel. Why are gentiles needed? They will work, they will plow, they will reap. We will sit like an effendi and eat. With gentiles, it will be like any person: They need to die, but God will give them longevity. Why? Imagine that one’s donkey would die, they’d lose their money. This is his servant. That’s why he gets a long life, to work well for this Jew.

Rabbi Ovadia Yosef, the spiritual leader of Israel’s ultra-orthodox Shas party and the former chief Sephardi rabbi of Israel, in his weekly Saturday night sermon, JTA, The Global News Service of the Jewish People, 18 October 2010

Het Israëlische politieke systeem voldoet aan alle kenmerken van het fascisme.

II-3      genocide

“Genocide does not necessarily mean the immediate destrction of a nation….  It is intended rather to signify a coordinated plan of different actions aiming at the destruction of the life of national groups, with the aim of annihilating the groups themselves. The objectives of such a plan would be the disintegration of the political and social institutions, of culture, language, national feelings, religion, liberty, dignity, and even the lives of the individuals belonging to such groups.”

Ralphael Lemkin, the Polish-Jewish legal scholar who pushed for the genocide convention, his definition is from 1943

Genocide, eenmaal uitgevoerd, blijkt in het collectieve geheugen onuitroeibaar. Wat de Turkse overheid ook mag proberen, de Eerste Holocaust, die op de Armeniërs, blijft een schandvlek die aan Turkije blijft kleven. Duitsland wordt na zo’n honderd jaar geconfronteerd met daden tegen de menselijkheid in Namibië. Het Israëlische regime zal tot in lengte van dagen worden vereenzelvigd met hun eigen genocide op de Palestijnen, de bedoeïenen en hun samenlevingen.

Onder de leiding van Ben-Gurion vond rond 1948 de verdrijving van 75% van de Arabische bevolking plaats en werd een groot aantal dorpen vernietigd. Dit is zonder meer

            ’a coordinated plan of different actions aiming at the destruction of the life of          national groups, with the aim of annihilating the groups themselves’.

Met oneindig geduld [zie I-2 hierboven] is dit gecoördineerde plan nog steeds in volle hevigheid en succesvol in uitvoering.

De Palestijnen noemen deze periode ’al Naqba’. Zij herdenken deze Catastrofe in begin april  van elk jaar op ’de Dag van het Land’.

Verschillende analytici hebben zich al uitgelaten over Israëlische genocide.

Zoschreef Richard Falk [9] op 7 juli 2007 het artikel Slouching Towards a Palestinian Holocaust in The Palestine Chronical. Enige passages:

“Is it an irresponsible overstatement to associate the treatment of Palestinians with this criminalized Nazi record of collective atrocity? I think not. The recent developments in Gaza are especially disturbing because they express so vividly a deliberate intention on the part of Israel and its allies to subject an entire human community to life-endangering conditions of utmost cruelty. The suggestion that this pattern of conduct is a holocaust-in-the-making represents a rather desperate appeal to the governments of the world and to international public opinion to act urgently to prevent these current genocidal tendencies from culminating in a collective tragedy. If ever the ethos of ‘a responsibility to protect,’ recently adopted by the UN Security Council  as the basis of ‘humanitarian intervention’ is applicable, it would be to act now to start protecting the people of Gaza from further pain and suffering. But it would be unrealistic to expect the UN to do anything in the face of this crisis, given the pattern of US support for Israel and taking into account the extent to which European governments have lent their weight to recent illicit efforts to crush Hamas as a Palestinian political force. […]

Israel is currently stiffening the boycott on economic relations that has brought the people of Gaza to the brink of collective starvation. This set of policies, carried on for more than four decades, has imposed a sub-human existence on a people that have been repeatedly and systematically made the target of a variety of severe forms of collective punishment. The entire population of Gaza is treated as the ‘enemy’ of Israel, and little pretext is made in Tel Aviv of acknowledging the innocence of this long victimized civilian society.

To persist with such an approach under present circumstances is indeed genocidal, and risks destroying an entire Palestinian community that is an integral part of an ethnic whole. It is this prospect that makes appropriate the warning of a Palestinian holocaust in the making, and should remind the world of the famous post-Nazi pledge of ‘never again.’ “

Nadia Hijab [10] vroeg zich op 31 december 2008 af When does it Become Genocide?  Zij vond het volgende: “More people have started to apply the term ’genocide’ to what Israel is doing to Gaza. Israel would not directly kill tens of thousands of Palestinians, but it would create the conditions for tens of thousands to die. Any epidemic could finish the job […]”

“Russell Tribunaal vindt bewijs voor aanzetten tot genocide en misdaden tegen de menselijkheid in Gaza”

Russell Tribunaal on Palestine, officiële Samenvatting, Brussels, 25-09-2014

Na de derde Israëlische aanslag op Gaza kwam het Russell Tribunaal in spoedzitting in Brussel bijeen. Een vracht aan bewijsmateriaal werd aangedragen, op grond waarvan deze hoofdconclusie werd getrokken.

De Algemene Vergadering van de VN aanvaardde op 9 december 1948 de Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide. Het is voorbehouden aan de rechtsprekende instanties van de Verenigde Naties om de beschuldigingen van Israëlische genocide te onderzoeken en eventueel schuldig bevonden individuen te bestraffen. Wellicht kan, gegeven de juridische en vooral politieke problemen rond het Internationaal Strafhof, overwogen worden een speciaal Israël Tribunaal in te stellen.

II-4      een sekte

De Amerikaanse hoogleraren John J. Mearsheimer en Stephen M. Walt schreven De Israël lobby [11].

“Zij bieden onthullende inzichten in een kernkwestie in de internationale betrekkingen met hun stelling dat de haast blinde steun voor Israël in de Amerikaanse politiek de vrucht is van de doelgerichte inspanningen van de ’Israëllobby’, een los samenhangend netwerk van joods-Amerikaanse organisaties, christelijke fundamentalisten en neoconservatieve ideologen. De Israëllobby legt alle ongesproken waarheden op tafel, helder onderbouwd en onweerlegbaar”, aldus de stofomslag van het boek.

Eén conclusie – op blz. 418 – springt in het oog:

“Beëindiging van het Israëlisch-Palestijns conflict draagt ook op een andere manier bij aan het Amerikaanse nationale belang. Ondanks zijn militaire bekwaamheid en geografische ligging is de strategische waarde van Israël voor de Verenigde Staten beperkt, doordat het land de paria van de regio is. […] Dat wil dus zeggen dat als het conflict wordt opgelost, Israël het strategisch belang krijgt waarvan zijn vrienden dikwijls zeggen dat het dat nu heeft.”

Geconcludeerd mag worden, dat dit inzicht noch bij het Israëlische regime, noch bij de Israël lobby is doorgedrongen.

De Nederlandse tak van de Israël lobby, en meer in het bijzonder de Joodse zijtak, draagt opvallend veel gelijkenis met de gedragingen van religieuze sektes. De leden hebben één overtuiging gemeen: Israël moet koste wat kost verdedigd worden. Zij verkeren in de vaste veronderstelling dat Israël zo nodig een veilig thuis zal bieden. Dat is een dramatische vergissing.

Kenmerkend voor sektes, zijn de werkelijkheid en de waarheid volstrekt ondergeschikt gemaakt aan het ideaal. Halve waarheden en hele leugens worden ingezet om het blazoen van Israël schoon en rein te houden.

Een halve waarheid is bijvoorbeeld dat Israël in 1948 toegelaten werd tot de Verenigde Naties. De andere helft wordt consequent weggelaten: niet alleen werd ook de Arabische staat toegelaten, Israël diende als voorwaarde van toetreding deze staat te erkennen, maar is daarin nog steeds in gebreke. (Naftaniël, Van Weezel) Een hele leugen is dat Palestina eerst Israël moet erkennen (Naftaniël). En dat heeft president Yasser Arafat al jaren geleden gedaan.

Tel Aviv wordt in warme termen omschreven. (Frits Barend, Van Weezel) De sekte is niet geïnteresseerd in de duistere kanten van deze stad en directe omgeving. [12]

Steevast wordt de leugenachtige Israëlische frame over Hamas (Max en Natacha van Weezel) en Hezbollah onderschreven, bizarre etiketten – zoals ’zelfhatende Joden’ – opgeplakt (Mischa Cohen) en critici van Israël onterecht vrijwel routinematig beschuldigd van antisemitisme, in Nederland een misdaad (Hanneke Groenteman, Max van Weezel, rabbijn Everts, Barbara Barend, Natacha van Weezel).

Rosanne Hertzberger, NRC kroniekschrijver, weet heel veel van de ’E’ componenten van voedsel, maar blijkt weinig kaas te hebben gegeten van het fascistische karakter van het Israëlische regime:

            “In een van haar laatste columns schrijft ze over een ‘intelligenter soort    antisemitisme’ van het type dat bij ieder incidenten op de West Bank verwijst    naar het concept dat ‘de Joden toch beter zouden moeten weten’ […] Ze zegt      ook: „Ik heb er geen probleem mee lid te zijn van de Joodse kudde. We zijn hier             een piepkleine minderheid, als we er niets aan doen verwatert het jodendom,     en dan verwatert je identiteit. Het is een gevoel, moeilijk uit te leggen, maar als           onderdeel van die Joodse kudde ben ik bewuster Joods dan ik anders zou zijn         geweest. Als ik bijvoorbeeld in Israël zou zijn opgegroeid, was ik niet zo bewust            bezig geweest met het Joods zijn en was ik wellicht ook een stuk seculierder geweest.” [13]

Nb. zie over het gebruik en het misbruik van het begrip ’antisemitisme’ bij het één na laatste gedachtestreepje, hieronder.

De sekte grossiert in steeds dezelfde thema’s:

–           het vreselijke lot van vele Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog is het ergste    dat welke bevolkingsgroep ooit is overkomen. Niets mag natuurlijk worden   afgedaan aan hun vreselijke lot, maar de stelling ontbeert          waarheidsgetrouwheid. Denk bijvoorbeeld aan de volkerenmoord op Armeniërs door het Ottomaanse rijk, aan Stalin, Mao Tse Tung, Pol Pot en aan het          Israëlische politiekzionistische bewind.

            Rond de Dodenherdenking van 4 mei 2017 was het weer raak. Dominee Rikko Voorberg wilde dat ook de vluchtelingen zouden worden herdacht. De NRC van         5 mei   2017: “Weken  van tevoren worden de messen geslepen voor het           jaarlijkse oorlogje over de vraag: wie herdenken we precies? Alleen de             Nederlandse   slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, of ook bijvoorbeeld de             recent             omgekomen vluchtelingen, zoals theoloog Rikko Voorberg voorstelde.     Het leidde tot zoveel razernij dat hij zijn geplande manifestatie uiteindelijk           afgelastte.” [14]

            NRC-redacteur Jisca Cohen: “Als kleindochter van grootouders die zo door de   oorlog geraakt zijn, begrijp ik de weerstand” (tegen Voorberg’s plan) […]          “Donderdagochtend maakte de organisatie bekend dat de manifestatie toch niet doorgaat, vanwege aangekondigde protesten en bezwaar van het Centrum             Informatie en Documentatie Israël (CIDI), omdat tijdens de oorlog vanaf de         Nieuwmarkt Joden werden gedeporteerd. […] Het CIDI zegt: initiatieven als     deze verwateren de betekenis van de Dodenherdenking.” [15]

            Gestorven vluchtelingen gedenken is een goed idee. Maar het past moeilijk        binnen de aard van onze nationale Dodenherdenking op 4 mei. De betreffende           autoriteiten kunnen voor de Dodenherdenking van 4 mei 2018 beter in   overweging nemen de in Israël en de bezette Palestijnse gebieden vermoorde      Palestijnen en bedoeïenen te gedenken. Mede dankzij de rol van Nederlandse   zionisten, niet in de laatste plaats het CIDI, kunnen deze onschuldige groepen   zonder meer gerekend worden tot de slachtoffers van de Tweede   Wereldoorlog;

–           gewaakt wordt dat tijdens de Dodenherdenkingen van 4 mei de Joodse   slachtoffers van de Nazi’s de meeste aandacht krijgen. De slachtoffers onder de             zigeuners mogen op beperkte aandacht rekenen. De vervolgde Jehova             Getuigen wordt aandacht ontzegd: zij hadden, anders dan Joden, de optie om             hun geloof af te zweren. [sic] Slachtoffers onder homoseksuelen, lichamelijk en geestelijk gehandicapten mogen niet op aandacht van de sekte         hopen;

–           Anne Frank wordt voortdurend in de publieke aandacht geplaatst: een     stervende boom, bezoekers op straat, ruzie tussen twee organisaties, een         eigen theater, een eigen toneelvoorstelling. Er zijn al mensen die vanwege het       openbare gedram de naam Anne Frank, helaas ten onrechte, niet meer kunnen             horen;

–           positieve aspecten over Israël worden benadrukt, negatieve openbare uitingen   vermeden. Kritische uitlatingen over Israël worden actief bestreden,       verontrustend vaak met succes. Leden spannen samen om karaktermoord te        plegen [door NRC’s Frits Abramans, zoals onder andere in de aanloop van         de VPRO-reeks Zomergasten 2016 bleek met de georkestreerde aanval op Dyab Abou Jahjah. Zelfs tot na het interview werd hij besmeurd met       insinuaties: Federatief Joods Nederland in de NRC: ’Hij zegt het nu wel mooi,   maar zijn werkelijke bedoelingen liet hij niet zien.’;

–           niet alleen worden met het grootste gemak critici van Israël zonder enige            onderbouwing beschuldigd van antisemitisme, onder andere Hanneke     Groenteman, Barbara Barends en Natacha van Weezel beschouwen het       antisemitisme als een onbegrijpelijke, uit de lucht gegrepen aantijging, als een             uiting van het haten van Joden omdat zij Joden zijn. Stelselmatig laten zij ten     onrechte de Israëlische misdaden mee te wegen in de woede van niet-Joden. Die woede is eerder een juist antizionisme, dan antisemitisme.

–           om de aandacht van Israël af te leiden, wordt voortdurend de vraag gesteld        waarom geen energie wordt gestoken in ’erge’ misstanden: Dafur, Tibet, Afghanistan, Irak, enz.;

Kortom, de Nederlandse zionisten leveren dekking aan een puur fascistisch regime.

De meest effectieve manier om leden van een sekte van hun waanideeën af te brengen is een langdurige therapeutische behandeling. Deze therapie moet gericht zijn op het neutraliseren van de paranoïde voorstellingen van zaken over Israël en om de patiënt te helpen om de relatie met de werkelijkheid en het primaat van de moraliteit te herstellen.

Aansluiting bij Een Ander Joods Geluid wordt aanbevolen.

D E E L  III

Het genezingsproces

III-1    de staat Israël is zeer instabiel en kan imploderen

Zoveel is duidelijk, op ruime schaal ontbreekt stabiliteit in de Midden-Oosten regio. Daarvoor worden vele relevante verklaringen aangedragen. Israël vormt ook één van de verklaringen. Het bereiken van vrede tussen Israël en Palestina is van vitaal belang voor het bevorderen van de stabiliteit in de regio. Daarom is de ontwikkeling in het Israëlische staatsbestel essentieel. Drie varianten zijn denkbaar: de staat Israël kan imploderen, een één staat oplossing en de twee staten oplossing.

Het Israëlische regime draagt met tenminste twee factoren en een toekomstverwachting bij aan de heersende chaos, en dus aan de regionale instabiliteit.

De eerste factor is de combinatie van verdrijving uit hun eeuwenoude grondgebied van honderdduizenden Palestijnen en de wrede onderdrukking, inclusief moord, van wie in Israël en de bezette Palestijnse gebieden zijn achtergebleven.

De geloofsgemeenschap van ca. 1,4 miljard Moslims – de ’Umma’ – is hierover verontwaardigd en bestrijdt de Israëlische misdaden tegen hun geloofsgenoten. Deze strijd werd eerst gewapenderhand gevoerd. Nu vormen de Arabische landen en landen met grote moslimgemeenschappen – zoals Indonesië – in de VN-familie van organisaties een blok dat strijdt voor gerechtigheid voor de Palestijnen. Post-Apartheid Zuid-Afrika schaart zich voluit bij het Islamitische blok.

Dit streven wordt gedwarsboomd door westerse landen. Sommige beschikken over het machtige wapen, het vetorecht: de VS, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk. Andere westerse landen blokkeren eveneens regelmatig de pogingen om het lot van de Palestijnen te verbeteren: Duitsland en Nederland bijvoorbeeld.

Naast de corrupte VS [16], nemen ook Canada en Australië het op voor het Israëlische regime. Opmerkelijk – of misschien juist niet – hebben deze drie immigratielanden de overeenkomst dat zij hun autochtone bevolkingen op brute wijze hebben onderworpen, van hun bezittingen beroofd en velen vermoord. Deze parallel met Israël verdient meer aandacht.

De tweede factor is de tomeloze agressie van het Israëlische regime tegen hun wijdere omgeving. Libanon en Gaza zijn de grootste slachtoffers. Syrië wordt voortdurend aangevallen. Tientallen landen hebben te maken gekregen met Israëlische interventies, zoals standrechtelijke executies, ontvoeringen, vernietiging van infrastructuur [Iran, Syrië].

In Deel I zijn de oorzaken van die tomeloze agressie in kaart gebracht. Daaronder bevindt zich nadrukkelijk niet het aspect ’Israëlische veiligheid’. Israël is het best bewapende land in de regio en het gevoel van gevaar voor haar veiligheid ontstaat vooral als gevolg van eigen agressie en misdaden.

De toekomstverwachting is de implosie van de Israëlische staat. In Deel I wordt naar verschillende bronnen gewezen die deze verwachting formuleren.

De toenmalige president van Iran, Mahmoud Ahmadinejad, zei eens dat Israël zal verdwijnen, zoals gebeurd is met de Shah van Perzië, de Sovjet Unie en het Zuid-Afrikaanse Apartheidsbewind. [Hij heeft nooit beweerd dat Iran daar een rol in zou spelen. Dat was een Israëlische ’frame’.] Hij deelt die visie opmerkelijk genoeg met achtenswaardige analisten als Uri Avneri, Amira Hass en Gideon Levy. Deze Israëlische analisten beschouwen het extreem rechtse bewind, de spanningen tussen verschillende Joodse segmenten en het onhoudbare nederzettingenbeleid als de belangrijkste oorzaken.

III-2    de één staat oplossing, geen oplossing

Betrokkenen, vooral Palestijnen maar ook enige Israëliërs, raken steeds meer gefrustreerd door het uitblijven van een oplossing van het slepende conflict tussen Israël en Palestina. Sommigen stellen voor om van Israël en de bezette Palestijnse gebieden één staat te maken. In die staat mag geen onderscheid gemaakt worden tussen bevolkingsgroepen. Allen zullen gelijke rechten en plichten hebben.

Deze voorstellen gaan uit van goede democratische principes. Echter, deze lovenswaardige gedachten worden geconfronteerd met de harde praktijk. Hoe gaat die staat heten: Israël of Palestina? Welke wordt de nationale vlag?  Belangrijker nog lijkt de vraag of de Joods-Israëlische gemeenschap en de kolonisten de onderdrukking van de Palestijnen en de bedoeïenen en hun minachting voor deze niet-Joden kunnen afzweren. Hoe kunnen de Palestijnen hun gestolen bezittingen, hun land en hun huizen weer terugkrijgen? Hoe worden de illegale nederzettingen ontmanteld? Wordt in deze staat het recht op terugkeer van verdreven Palestijnen gehonoreerd? Wie betaalt het herstel van het geruïneerde Gaza?

Deze en vele andere aspecten zouden diep ingrijpen in zowel de Israëlische als de Palestijnse samenleving.

Een ander aspect is wat wel genoemd wordt: “Ask for one state, get two”. Deze eenheidsstaat zou een Palestijnse meerderheid opleveren en dus het einde betekenen van der Judenstaat. Het Israëlische regime zou nog liever een Palestijnse staat tolereren dan het ideaal van een uitsluitend door Joden bevolkte eigen staat opgeven, zo luidt één van de afwegingen over de één staat optie.

De conclusie lijkt te zijn, dat de één staat optie een fata morgana is en dat ook zal blijven.

III-3    de twee staten oplossing, de weg naar vrede

Gerespecteerde deskundigen in het internationaal recht zien in het verlenen van het mandaad over Palestina door de Volkerenbond in het begin van de twintiger jaren van de vorige eeuw aan het Verenigd Koninkrijk als het ontstaan van de staat Palestina. Israël werd daarvan een afsplitsing.

Het Internationaal Gerechtshof [IGH] maakte korte metten met Eretz of Groot Israël. Het Hof deed uitspraak over verschillende aspecten van internationaal recht in de Advisory Opinion [17] van 9 juli 2004. De uitspraak betreft drie onderdelen waar Israël zich aan heeft te houden: “Israel is under an obligation …” en één uitspraak die andere verdragspartijen hebben te honoreren: verdragspartijen “are under an obligation …..”.

Drie internationale verdragsverplichtingen voor Israël:

1.         Israël is under an obligation om zich vreedzaam terug te trekken zonder voorwaarden, zonder landruil achter de Groene of Bestandslijn van voor 1967                 terug te trekken. Pas daarna worden op voet van gelijkheid finale status            onderhandelingen gevoerd. Alle bezette gebieden zijn door Israël illegaal bezet.             Niet alleen bevestigt het Hof het bestaan van Israël en Palestina, het bevestigt   hiermee ook de status van Palestina als staat;

2.         Israël is under an obligation om de muur, voor zover op Palestijns gebied, af te   breken en de getroffenen schadeloos te stellen;

3.         Israël is under an obligation om zich nauwkeurig te houden aan zijn         verdragsverplichtingen aangaande de mensenrechten en de bescherming van      burgers in tijden van geweld en van burgers onder bezetting.

De medeverdragspartners zijn:

4.         under an obligation Israël te houden aan die verdragsverplichtingen.

Verwacht zou mogen worden dat een beschaafde internationale gemeenschap – en zeker de Nederlandse overheid, met de eed van trouw aan de Grondwet gebonden aan deze uitspraak – uitvoering zou hebben gegeven aan deze dwingende aanwijzing van de hoogste rechtsprekende instantie.

Niets is minder waar. Door Israël in de EU en in de VN te steunen en zelfs door de bezetting mede te financieren, hebben die gemeenschap en dat Nederland niet bijgedragen aan de bevordering van vrede en van stabiliteit in de regio, maar wèl bijgedragen aan de dreigende implosie van de Israëlische staat met alle mogelijke en zorgelijke implicaties van dien. Evenmin werd bijgedragen aan het tot stand komen van een daadwerkelijk soevereine Palestijnse staat.

Dringender dan ooit dient de internationale gemeenschap Israël, ook in zijn eigen belang, te dwingen uitvoering te geven aan de instructies van het Internationaal Gerechtshof. Gegeven het recalcitrante karakter van het Israëlische regime, zijn daarvoor voor Israël pijnlijke politieke, consulaire, financiële, bancaire, en handels- en visa sancties onontbeerlijk. Zolang Israël zijn verplichting de Arabische staat te erkennen niet honoreert, dient het lidmaatschap van Israël in de Verenigde Naties en in alle aangesloten organisaties opgeschort te zijn.

De nabijheid van Israël en de Midden-Oosten regio bij de Europese Unie en het Amerikaanse onvermogen leiding te geven in aanmerking nemend, ligt het voor de hand dat de EU het voortouw neemt. De EU moet afdwingen dat de Advisory Opinion werkelijkheid wordt. Daarvoor is de vaste politieke wil van Europese leiders een harde voorwaarde.

Waar Israël zich tot de dag van vandaag niet houdt aan de toetredingsvoorwaarden tot de VN, dienen de activiteiten van het land in alle geledingen van het VN-systeem opgeschort te worden. [18]

Wanneer Israël zich daadwerkelijk terugtrekt uit alle bezette Palestijnse gebieden, ligt het voor de hand te verwachten dat Israël op korte termijn een half miljoen kolonisten moet herhuisvesten. Dat is op zich een grote opgave. Bovendien zullen zwaar bewapende orthodoxe kolonisten zich niet zo maar aan deze omstandigheden willen onderwerpen. Een Israëlische burgeroorlog behoort onder die omstandigheden tot de waarschijnlijkheden.

Moet daarom van het terugtrekken en het uitzicht op vrede tussen Israël en Palestina worden afgezien? Om vier dringende redenen mag dat niet het geval zijn:

–           een rechtvaardige en dus duurzame vree is daarvoor te belangrijk;

–           het uitzicht op het voortbestaan van de staat Israël berust geheel bij het uitvoeren van de Advisory Opinion;

–           het Israëlische leger heeft bewezen sterk genoeg te zijn om aan de opstandige kolonisten het hoofd te bieden;

–           Israël heeft deze problemen welbewust gecreëerd en moet die zelf oplossen.

D E E L   IV

Genezing mogelijk

Regeringen kunnen hun slechte internationale gewoonten alleen afschudden door het internationaal recht als medicijn tot zich te nemen. Dat geldt zeker voor het politiekzionistische regime, dat dringend aan het infuus van de Advisory Opinion van het Internationaal Gerechtshof moet worden aangesloten. Bij een succesvolle behandeling komen vrede en meer stabiliteit in de regio in zicht.

De rechtvaardige, dus duurzame vrede is in ons aller belang, en niet in de laatste plaats van Israël zelf. Deze kan niet bereikt worden door de verslaving aan ondeugdelijk gebleken politiek gedreven stokpaardjes te blijven koesteren.

Vrede is de kern van het internationaal recht. Vrede kan dus slechts bereikt worden met het honoreren van het internationaal recht, te beginnen met het in uitvoering nemen van de Advisory Opinion van het Internationaal Gerechtshof.

De Nederlandse politiekzionistische sekte moet bestreden worden en de leden begeleid bij de terugkeer naar de beschaafde samenleving.

---

n o t e n

[1]              Heikelien Verrijn Stuart, We shall use disproportional force, Nederlands Juristenblad, januari      2009

[2]              Stichting Vluchteling, Vluchtelingen in getal, 2012

[3]              UNWRA website

[4]              Remember these children and countless others, December 2014, American Educational Trust,      Americans for Middle East Understanding, The Israeli Committee Against House Demolitions

[5]          Addameer Prisoner Support and Human Rights Association,

                Ramallah – Occupied Palestine

[6]          Major Events of 2015

                Chapter One: Torture and Degrading Treatment

                               – Torture During Arrest

                               – Torture in Detention Centers

                Chapter Two: Guarantees of a Fair Trial

                               On Occupation: Racist Laws and Dual Justice System

                               Procedures and Policies in Israeli Courts

                Chapter Three: Shoot to Kill – Return of Field Executions

                               Summary Executions are War Crimes

                Chapter Four: Administrative Detention

                               Statistics and Figures on Administrative Detention in 2015

                               Administrative Detention of Human Rights Activists

                               Individual Hunger Strikes to Protest Administrative Detention

                Chapter Five: Conditions in Israeli Prisons

                               Medical Negligence

                               Solitary Confinement of Prisoners

                               Physical Conditions

                               Psychological Conditions and Impact

                               Solitary Confinement in International Law

                Chapter Six: Children Imprisonment – A Systematic Policy of Occupation

                               Children Prisoners: Facts and Figures

                               Children Sections in Israeli Prisons

                Chapter Seven: Detention of Women and Female Minors

                               Arrest Conditions of Palestinian Women Prisoners

                               Injured Prisoners and Medical Negligence

                               Prisoners’ Transport Vehicle

                               Minor Female Prisoners

                               Results and Conclusions

                        Recommendations

[7]              de voorloper van Likoed en Kadima

[8]              Vrij Nederland paste deze bewerking van Paxton’s kenmerken toe op verschillende politieke         leiders,    echter niet op de situatie in Israël, blz. 21, mei 2017

[9]              Richard Falk is Professor Emeritus of International Law and Practice at Princeton University and                Distinguished Visiting Professor at the University of California at Santa Barbara. (This article                was featured at www.transnational.org, and also republished by ZNet.org)

[10]            Nadia Hijab is an independent analyst and a senior fellow at the Institute for Palestinian Studies.

[11]            John J. Mearsheimer en Stephen M. Walt, De Israëllobby, 2006, Uitgeverij Atlas,            Amsterdam/Antwerpen

[12]            Zie Max Blumenthal, Goliath, Life and Loathing in Greater Israel, blz. 331-334, 338-341; 295-  296; 33-38, 321-322, 334-335, 342-347; 313=314, 319-320, 344-345; 51-52, 116, 156, 331, 364;                51; 52; 321, 329; 332; 307, 330-331; 316-317

[13]            interview Ted de Hoog, Rosanne Hertzberger, de verzamelde stukjes, NIW [kennelijk het Nieuw                 Israëlitiesch Weekblad, z.j.

[14]            Kroniek van Floor Rusman, Dag van eenheid werd bron van conflict, 05-05-2017, NRC

[15]            Dubbelgesprek Jisca Cohen en Rikko Voorberg, Herdenken op 4 mei, Ik begin je nu beter te         begrijpen, 05-05-2017, NRC

[16]            de Amerikaanse presidentsverkiezingen worden sterk beïnvloed door financiële donaties met       politieke consequenties. Eén donateur – Sheldon Adelson, casinobaas in Las Vegas – is bereid   enige honderden miljoenen dollars te schenken aan de verkiezingskas van de Republikeinse             Partij onder de voorwaarde dat de winnaar van de verkiezingen gedurende zijn                 ambtstermijn        Israël onvoorwaardelijke steun geeft. De Democratische Partij heeft eveneens een            miljardair – Haim Saban, TV producent – die bereid is substantieel bij te dragen aan die   verkiezingskas en onder dezelfde voorwaarden.

                Elke kandidaat heeft het geld nodig en aanvaardt de voorwaarden. De Amerikaanse democratie is verworden tot een plutocratie. Niet de kiezers, maar rijke mensen bepalen  het VS-beleid.

[17]            Het Internationaal Gerechtshof brengt eerst het vigerende, dwingende internationaal recht in         kaart en baseert daarop de conclusies. Deze Opinie zelf wordt daarmee dwingend internationaal   recht. Het Advisory deel instrueert Israël en andere lidstaten/verdragspartners zich in wetgeving               en praktisch handelen te conformeren aan deze Opinie.

[18]            Francis A. Boyle – ’a leading American professor, practitioner and advocate of international law’ – Palestine, Palestinians and International Law, 2003, Clarity Press, INC, Atlanta, USA. Boyle                states at page 151:

                “A condition for Irael’s admission to the United Nations Organization was its acceptance of          General Assembly Resolution 181 (II) (19470 […] and General Assembly Resolution  194 (III)       (1948). […] Nevertheless, the government of Israel  has expressly repudiated both Resolutions    […] Therefore, insofar as Israel has violatedits conditions for admission to UN mewmbership, it must accordingly be suspended on a de facto basis from any participation throughout the entire    United Nations system. “

Inhoudsopgave

Inleiding                                                                               

Samenvatting en conclusies                                              

Deel I                   De anamnese, de voorgeschiedenis     

            I-1       de politiekzionistische ideologie                                            

            I-2       de ideologie van de kolonisten                                              

            I-3       paranoïde                                                                 

            I-4       dehumanisering, demonisering                                 

            I-5       de Daniyha doctrine                                                             

            I-6       moord                                                                                   

            I-7       Palestijnse vluchtelingen                                           

            I-8       Palestijnse kinderen                                                             

            I-9       Palestijnse gevangenen                                                         

Deel  II                 De diagnose                                            

         II-1      racisme en Apartheid                                                           

            II-2      fascisme                                                                                

            II-3      genocide                                                                               

            II-4      een sekte                                                               

Deel  III                Het genezingsproces                             

            III-1    de staat Israël is zeer instabiel en kan imploderen                

            III-2    de één staat oplossing, geen oplossing                                   

            III-3    de twee staten oplossing, de weg naar vrede             

Deel IV                Genezing mogelijk                                  

Noten                                                                                                           

Jan J. Wijenberg

Oud-ambassadeur

Den Haag

mei 2017

Inleiding

In de discussie over Israël en Palestina wordt het conflict wel ’de Palestijnse kwestie’ genoemd. Die aanduiding mist de essentie van het vraagstuk. De kern, de oorzaak van het probleem, ligt vrijwel geheel bij Israël, de schender van het internationaal recht, de bezetter en de onderdrukker. Het streven naar een rechtvaardige, dus duurzame vrede, zoals verwoord in het internationaal recht, vindt zijn aangrijpingspunt bij Israël, en meer specifiek bij het Israëlische regime.

De Nederlanders kunnen een nieuwe regeringscoalitie tegemoet zien. De bedoeling zal zijn dat het kabinet de volle periode van vier jaar regeringsverantwoordelijkheid draagt. Hoewel Israël in de diverse verkiezingscampagnes niet of nauwelijks onderwerp van discussie was, kan met zekerheid worden aangenomen dat Israël in de komende regeerperiode de aandacht op zal eisen.

Waarom? Er zijn tenminste drie redenen.

Ten eerste, het Israëlische regime zal op termijn de aangekondigde uitstoting van alle niet-Joodse gemeenschappen uit ’Groot Israël’ uitvoeren. [Donald Trump’s presidentschap kan het window of opportunity verschaffen.] Dat zou een extra vluchtelingenlast betekenen voor de toch al overbelaste buurlanden, vooral Jordanië en Libanon, en de gewisse dood voor de Gazaanse bevolking in de Sinaï woestijn.

Ten tweede,  Israël is een notoir instabiel land, enerzijds vanwege de onhoudbaarheid van het door extreemorthodoxe kolonisten gedreven nederzettingenbeleid. Anderzijds kunnen de explosieve interne spanningen tussen de verschillende Joodse segmenten tot ontploffing komen. Het afdwingen door de internationale gemeenschap van de vereisten van het internationaal recht houdt weliswaar de beste langere termijn belofte voor vrede in, maar de Israëlische verdeeldheid maakt een op vreedzame wijze bereikte vrede vrijwel illusoir.

Ten derde, de vrijwel onvermijdbaar komende geweldexplosie tussen Joodse groeperingen in Israël en de bezette gebieden zal een nog grotere instabiliteit in de regio tot gevolg hebben. De repercussies in de toch al op drift zijnde Arabische wereld zullen aanzienlijk zijn, maar hoe precies op dit moment onmogelijk in te schatten.

De recente ervaringen met golven van vooral Irakese en Syrische vluchtelingen, mogen EU-leiders behoeden voor gemakzucht bij hernieuwde vluchtelingenstromen als gevolg van de effecten van verdere Israëlische agressie en/of met een regelrechte implosie van de staat Israël. 

Er is dus genoeg reden om het onderwerp Israël weer eens tegen het licht te houden: wat is de kern van het conflict en welk beleid geeft vrede de grootste kans. Tegen die achtergronden komt het als gewenst voor om de hoofdlijnen van het probleem en de vereisten van het Nederlandse Israëlibeleid in herinnering te brengen.

De onontkoombare en onvermijdbare conclusie is: Israël is een doodziek land, gevaarlijk voor de regio, gevaarlijk voor ons in de Europese Unie, maar vooral ook voor zichzelf. Israël lijdt aan diverse ernstige, besmettelijke, mogelijk zelfs   dodelijke ziektes. De onderstaande analyse ontleent, met excuses aan de medische stand, enige onderzoeksmethoden aan de medische wereld.

Samenvatting en conclusies

Bronnenonderzoek, van vooral Israëlische bronnen, leidt tot de volgende conclusies.

Aan de hand van het feitenonderzoek naar negen onderdelen van het ziektebeeld van de Israëlische samenleving, onderzocht in Deel I, kan in Deel II de diagnose worden gesteld.

Israël lijdt aan racisme en een ernstige vorm van Apartheid. De Israëlische samenleving voldoet aan alle kenmerken die het fascistische karakter daarvan bepalen. De bronnen leveren voorts voldoende aanwijzingen op voor de conclusie dat rechtsprekende internationale instanties nader onderzoek dienen in te stellen naar Israëlisch handelen dat duidt op het plegen van genocide. Wanneer aan de hand van de feiten en op basis van het vigerend internationaal recht genocide wordt vastgesteld, dienen de verantwoordelijken en de uitvoerders berecht te worden.

Veelvuldig in de media optredende zionistische Joden huldigen de verkeerde opvatting dat Israël hen zo nodig een veilig thuis zal bieden. In de media presenteren zij in tegenspraak van de feiten Israël als een voortreffelijke samenleving. Met halve waarheden en hele leugens wordt – met opmerkelijk succes – dekking aan het fascistische Israëlische regime verleend. Veel aspecten doen het beeld opkomen van een in zichzelf gekeerde sekte met een uitstekende pr.

Een niet onbelangrijk aantal analisten verwacht bij gelijkblijvend beleid op termijn de implosie van de staat Israël. Anderen hopen op het ontstaan van één democratische staat via de integratie van de staten Israël en Palestina, een fata morgana.

Het enige uitzicht op vrede – ook in het belang van Israël – vormt de uitvoering van de instructies van de hoogste internationale rechtsprekende instantie,  het Internationaal Gerechtshof in zijn Advisory Opinion van 9 juli 2004:

–           Israël is under an obligation om de muur op Palestijns gebied af te            breken en de slachtoffers schadeloos te stellen;

–           Israël is under an obligation om zich vreedzaam, zonder voorwaarden of landruil, terug te trekken achter de Bestandslijn van voor 1967 –            waarna pas finale status onderhandelingen tussen beide staten worden          gevoerd;

–           Israël is under an obligation om alle van toepassing zijnde    verdragsbepalingen te respecteren en te honoreren.

Israëls verdragspartners staan under an obligation om Israël daaraan te houden.

Gegeven de spreekwoordelijke weerspannigheid van het politiekzionistische regime, dienen in ons aller belang aan Israël zware sancties te worden opgelegd. 

Het ligt om allerlei redenen voor de hand dat de Europese Unie het voortouw neemt. Daarvoor is een sterkte, permanente politieke wil vereist.

D e e l  I

De anamnese, de voorgeschiedenis 

I-1       de politiekzionistische ideologie

“We must do everything to insure (the Palestinians) never do return.” Assuring his fellow Zionists that Palestinians will never come back to their homes. “The old will die and the young will forget.”

David Ben-Gurion, in zijn dagboek, 18 juli 1948, geciteerd in Michael Bar Zohar’s ’Ben-Gurion: the Armed  Prophet, Prentice-Hall, 1967, blz. 157

De staat Israël kwam tot stand na decennia durende Joodse terroristische aanslagen. Al kort na de Eerste Wereldoorlog manifesteerden zich twee hoofdstromingen binnen de zionistische beweging in Palestina: één stroming wilde een Joodse samenleving stichten in samenwerking met de autochtone Palestijnse samenleving; een andere streefde naar een exclusief Joodse staat. De laatste, het politiek zionisme, won rond de Tweede Wereldoorlog de ideologische en politieke strijd.

Het politiek zionisme maakt geen geheim van de eigen doelstellingen: het stichten van der Judenstaat [Theodor Herzl], exclusief Joods. Deze staat, Eretz of Groot-Israël genoemd, omvat volgens deze religieuze ideologie het huidige Israël, Oost-Jeruzalem, de Westoever van de rivier de Jordaan en Gaza. Daarbinnen is geen plaats voor niet-Joden, afstammelingen van de eeuwenoude oorspronkelijke bewoners. Zij mogen vertrekken.

Zo niet, dan worden zij volledig onder controle gebracht, van hun bezittingen en hun rechten beroofd. Uiteindelijk worden ook zij verdreven.

I-2       de ideologie van de kolonisten

Gush Emunim staat voor de organisatie en de ideologie van de kolonisten.

“[…] the ideology of Gush Emunim (Bloc of the Faithful), which since 
the 1970s […] has established the concrete basis for the actions of Israel’s 
governments. Even governments that were ostensibly far removed from the Gush
Emunim strategy implemented it in practice. […]

The strategy that follows from the ideology of Gush Emunim is clear and 
simple: It perceives of the Six-Day War as the continuation of the War of 
Independence, both in terms of seizure of territory, and in its impact on 
the Palestinian population. According to this strategy, the occupation 
boundaries of the Six-Day War are the borders that Israel must set for 
itself. And with regard to the Palestinians living in that territory – those 
who did not flee or were not expelled – they must be subjected to a harsh 
regime that will encourage their flight, eventuate in their expulsion, 
deprive them of their rights, and bring about a situation in which those who 
remain will not be even second-class citizens, and their fate will be of 
interest to no one. […]

The ideology of Gush Emunim springs from religious, not political 
motivations. It holds that Israel is for the Jews, and it is not only the 
Palestinians in the territories who are irrelevant: Israel’s Palestinian 
citizens are also exposed to discrimination with regard to their civil 
rights and the revocation of their citizenship.

This is a strategy of territorial seizure and apartheid. It ignores judicial 
aspects of territorial ownership and shuns human rights and the guarantees 
of equality enshrined in Israel’s Declaration of Independence. It is a 
strategy of unlimited patience; what is important is the unrelenting 
progress toward the goal. At the same time, it is a strategy that does not 
pass up any opportunity that comes its way, such as the composition of the 
present Knesset and the unclear positions of the prime minister.
[…]

This ideology views the creation of an Israeli apartheid regime as a 
necessary tool for its realization. It has no difficulty with illegal 
actions and with outright criminality, because it rests on mega-laws that it 
has adopted and that have no connection with the laws of the state, and 
because it rests on a perverted interpretation of Judaism. It has scored 
crucial successes. Even when actions inspired by the Gush Emunim ideology 
conflict with the will of the government, they still quickly win the backing 
of the government. The fact that the government is effectively a tool of 
Gush Emunim and its successors is apparent to everyone who has dealings with 
the settlers, creating a situation of force multiplication. […]

Because of its inherent illegality, at least in democratic terms, an 
apartheid regime cannot allow opposition and criticism. The Gush Emunim 
ideology is obliged to eliminate the latter, and to prevent every effort to 
block its activity, even if that activity is illegal and even criminal, 
meant to maintain apartheid. The illegal activity needs to be made legal, 
whether by amending laws or by changing their judicial interpretation – such 
things have occurred before, in other places and at other times. […]

Does an Israel of this kind have a future? Over and beyond the question of whether Jewish morality and the Jewish experience allow such circumstances to exist, it is clear that this is a flagrantly unstable and even dangerous situation. It is a situation that will prevent Israel from fully realizing its vast potential […]. “

Amos Schocken, eigenaar en hoofdredacteur van Haartez, The necessary elimination of Israeli democracy, 25-11-2011, Haaretz

I-3       paranoïde

“The people Gratch writes about are plagued by the memory of the Holocaust; they possess an arrogance and a know-it-all-ness that is unparallel; they are both successful and guilty over their successes.

Gratch describes what he calls Israel’s post-traumatic stress. And at the same time, he explains, Israelis have a persecution complex. On the one hand they strive to be simply normal, on the other and at the same time they want or need to be exceptional.

And then there are the real conflicts that Israel faces. Here Gratch suggests that Israelis must directly confront these conflicts and not simply see them as a threat or try to shut them out and say there are no solutions. These conflicts could ultimately cause the demise of Israel.”

Micah D. Halpern, review of The Israeli Mind, How the Israeli national character shapes our world, Alon Gratch, 2015, St. Martin’s Press New York

Het aantal publicaties over Israëlische paranoïde is opmerkelijk groot. Kennelijk voorziet het in een behoefte bij het Joodse segment van de samenleving in ’Groot Israël’, terwijl het Arabische deel daar geen last van heeft.

”  “Netanyahu is well entrenched through the socialization process to be a typical representative of a Jew who views the world through the prisme of Jewish persecution[…] When he talks about Iran being a Nazi country or Ahmadinejad being Hitler, he really believes it. But it also falls on a really fertile soil. When he speaks in these terms, many Israelis believe what he’s saying. It falls on very open ears, this kind of rhetoric, with the people who are used to the trauma of Hitler and the Holocaust.” ” […]

The Holocaust is a focus of history classes and Jewish education in Israeli public schools and is relentlessly invoked in Israeli media, with Palestinian militants often portrayed as “Nazis” while Jews are presented as victims requiring heroic rescue from brave Israeli soldiers. […]  But in Israel, they are routinely exploited to advance narrow nationalistic goals. […] People are trained to think that the Arabs are going to unite with the Nazis and come and kill us.”

Max Blumenthal, Goliath, Life and Loathing in Greater Israel, 2013, Nations Books, New York, blz. 194, 195

Uit diverse berichten, zoals uit de analyse van Amos Shocken over Gush Emunim, blijkt ook dat het politiekzionistische regime de angst voor een tweede Holocaust stelselmatig aanwakkert. Door de overheid gestimuleerde angst schept de onzekerheid die het regime nodig heeft om de bevolking te manipuleren. Zo geloven veel Israëlische Joden dat hun veiligheid altijd maximaal gegarandeerd moet zijn. Zij begrijpen kennelijk niet dat hun eigen tomeloze agressie de voornaamste oorzaak voor hun onveiligheid is. Dat is een gedurende decennia bewust gedurende zes decennia gecreëerde vorm van paranoïde. In moderne termen vertaald, is dat voornamelijk fake news met afzichtelijke consequenties.

I-4       dehumanisering, demonisering

” ’Hou toch op over die Arabousjiem – het zijn geen mensen,’ antwoordde de radiotelefonist.”

Yizhar Smilanksy, [aka S. Yizhar], het verhaal van Chirbet Chiz’a, 1949; uit het Hebreeuws vertaald door Michaël Zeeman, 2009, copyright Nederlandse vertaling Ruben Verhasselt/Atheneum-Polak  & Van Gennip. Het boek is een deelnemersverslag vanuit het perspectief van Joodse terreurorganisaties van rond 1948.

“There was no such thing as Palestinians, they never existed.”

Golda Meir, Premier van Israël, 15 juni 1969

“[The Palestinians are] beasts walking on two legs.”

Menachim Begin, toespraak tot de Knesset, geciteerd in Amnon Kapeliouk, “Begin and the Beasts”, New Statesman,25 juni 1982

“We declare openly that the Arabs have no right to settle on even one centimeter of Eretz Israel… Force is all they do or ever will understand. We shall use the ultimate  force until the Palestinians come crawling to us on all fours.”

Raphael Eitan, Chief of Staff of the Israeli Defence Forces – Gad Becker, Yediot Ahronot, 13 april 1983, New York Times, 14 april 1983

“When we have settled the land, all the Arabs will be able to do about it will be to scurry around like drugged cockroaches in a bottle.”

Raphael Eitan, Chief of Staff of the Israeli Defence Forces, New York Times, 14 april 1983

” ’The Palestinians’ would be crushed like grasshoppers … heads smashed against the boulders and walls”

Yitzhak Shamir, Israël’s Premier, in een toespraak voor joodse settles, New York Times, 1 april 1988

“The Palestinians are like crocodiles, the more you give them meat, they want more …”

Ehud Barak, Premier van Israël, Jerusalem Post, 28 augustus 2000

“Let Abu Mazen [Mahmoud Abbas, president of the Palestinian Authority] and all these evil folk perish from this world. May God smite them with plague, them and these Palestinians.”

Rabbi Ovadia Yosef, the spiritual leader of Israel’s ultra-orthodox Shas party, in a blessing for the Jewish New Year Rosh Hashanah, The Financial Times, 30 August 2010

“The checkpoint was manned by soldiers of the Nachal Brigade – Nachal is an acronym that means ’Fighting Pioneer Youth – and, by their looks there were new immigrants among them. Nachal frequently assembles garinim, seed groups, of recent immigrants, and teaches them to be Israeli. Today’s lesson was in humiliation.”

Prisoners, A Story of Friendship and Terror, Chapter 22, A happy man in Palestine, p. 280, Jeffrey Goldberg, Vintage Books, ISBN:978-0-375-72670-5, 2006

“Palestinians and Israeli Arabs are fair game. They’re fair game in the occupied territories and fair game in Israel. They’re fair game because their blood is cheap. It’s cheap in Umm al-Hiran and cheap at the Tul Karm checkpoint. It’s cheap at construction sites and cheap at roadblocks.

When the people killed are Arabs, nobody cares. When a soldier is killed in an accident, it’s front-page news. But when a Palestinian is killed while just waking up at home, nobody cares”

Gideon Levy, Kill Them, They’re Fair Game, 20 January 2017, Haaretz

I-5       de Daniyha doctrine

Sinds oktober 2008 kennen de Israel Defence Forces [IDF] – onder het motto ’we zullen disproportioneel geweld gebruiken’ – de Daniyha doctrine: ook burgers zijn legitieme militaire doelwitten.

‘We zullen disproportioneel geweld gebruiken tegen ieder dorp van waaruit schoten worden gelost op Israël, en we zullen immense schade en vernietiging teweegbrengen. Vanuit ons gezichtspunt zijn zij geen burgerdorpen, zij zijn militaire bases. Dit is geen aanbeveling, dit is een plan dat reeds is geautoriseerd.’

Generaal Eisenkot, 3 oktober 2008, Yedioth Ahronoth

Aanvallen op burgers die niet direct betrokken zijn bij de vijandelijkheden vormen een ernstige schending van de Vierde Conventie van Genève. Degene die daartoe opdracht geeft of een dergelijke aanval plant, organiseert of uitvoert, is strafbaar. Worden de misdrijven wijdverspreid en systematisch gepleegd, dan zijn de verantwoordelijken en de uitvoerders strafbaar aan misdrijven tegen de menselijkheid [1]

De Daniyha doctrine werd de eerste maal toegepast tijdens de Gasoorlog van 2008.

I-6       moord

“When 2.5 million [Palestinians] live in closed-off Gaza [ . . .] those people will become even bigger animals than they are today, with the aid of an insane fundamentalist Islam. [. . ]. So, if we want to remain alive, we will have to kill and kill and kill.  All day, every day.  If we don’t kill, we will cease to exist.  The only thing that concerns me is how to insure that the [Jewish] boys and men who are going to have to do the killing will be able to return home to their families and be normal human beings.”

Arnon Sofer, regeringsadviseur en Professor in de Geografie, Haifa University, in Up Front, het weekend bijvoegsel van The Jerusalem Post, 21 mei 2004)

Hij [Matan Vilnai, Onderminister van Defensie van Israël]waarschuwde daarbij dat de Palestijnen een “shoah” riskeren. […] in Israël wordt de term zelden gebruikt voor iets anders dan de door het naziregime aangerichte massamoord op de joden.

NRC Handelsblad, 1 maart 2008

Een officiële telling vond dat vanaf de stichting van de staat Israël in 1948 tot rond 2011 door voornamelijk de Israel Defence Forces [IDF] en de Joodse kolonisten ongeveer 800.000 Palestijnen werden vermoord; ter vergelijking, ruwweg de gehele bevolking van Amsterdam.

Adalah, de belangenorganisatie van Palestijnse Israëliërs, deed recent onderzoek naar de enorme toename van hate mail, anti-Arabische berichten op Hebreeuwse sociale media. Daaronder bevinden zich talloze doodsbedreigingen. Member of Knesset [MK] Haneen Zoabi – Palestijns/Israëlische – is het belangrijkste doelwit met 60.000 doodsbedreigingen.  MK Ahmed al-Tibi ontving 40.000 doodsbedreigingen, Palestijnse president Mahmoud Abbas 30.000, MK Ayman Odeh 25.000 en MK Bassel Ghattas 15.000.

I-7       Palestijnse vluchtelingen

“Between ourselves it must be clear that there is no room for both peoples together in this country. We shall not achieve our goal if the Arabs are in this small country. There is no other way than to transfer the Arabs from here to neighboring countries – all of them. Not one village, not one tribe should be left.”

Joseph Weitz, hoofd van het Jewish Agency’s Colonization Department in 1940. In “A solution to the Refugee Problem”.

“Israel should have exploited the repression of the demonstrations in China, when the world attention focussed on that country, to carry out mass expulsions among the Arabs of the territories.”

Benyamin Netanyahu, toen Plaatsvervangend Minister van Buitenlandse Zaken, voormalig Premier van Israël, sprekend tot studenten van de Bar Ilan University. Uit het Israëlische journaal Hotam, 24 november 1989

In 2010 waren wereldwijd 15,4 miljoen mensen op de vlucht. Het aandeel van vluchtelingen uit de bezette Palestijnse Gebieden was 4,8 miljoen, of 31,3%.[2] Relatief is dat aandeel, vanwege de toename van Syrische en Irakese vluchtelingen, inmiddels gedaald tot ongeveer 25%. Toch is het aandeel van Palestijnse vluchtelingen in aantal steeds toegenomen. Zo’n 7,2 miljoen Palestijnen werden verdreven. De United Nations Works and Relief Agency [UNWRA] verschaft assistentie en bescherming voor zo’n 5 miljoen Palestijnse vluchtelingen. [3]

De oorsprong en oorzaak van het Palestijnse vluchtelingenvraagstuk liggen uitsluitend bij de ideologie en het beleid van het politiekzionistische regime. Ondanks de grote financiële tekorten voor de opvang van vluchtelingen, wordt Israël niet gevraagd de kosten voor de ondersteuning van de Palestijnse vluchtelingen voor zijn rekening te nemen.

I-8       Palestijnse kinderen

In de periode van begin september 2000 tot einde december 2014 hebben de IDF en kolonisten gemiddeld één Palestijn per dag vermoord. Daaronder bevonden zich 1.587 Palestijnse minderjarigen, gemiddeld één Palestijns kind per elke drie dagen. [4] Het aantal recente aanvallen op militairen door wanhopige kinderen, meestal resulterend in hun dood, zal dit gemiddelde hebben opgestuwd.

1-9       Palestijnse gevangenen

Het Israëlische militaire rechtssysteem geldt voor alle niet-Joodse burgers in de bezette Palestijnse gebieden, als zodanig al een schending van het internationaal recht.

Israël houdt het jaarlijkse bestand van Palestijnse kindgevangenen permanent op ca. 1.000.     Zij worden onder Israëlische militaire recht gebracht. Ca. 98% wordt ’schuldig’ bevonden. Het overgrote deel van deze minderjarigen wordt gemarteld.

Het Palestijnse Addameer [’Geweten’] komt op voor de Palestijnen in Israëlische gevangenschap. Jaarlijks brengt deze ngo, naast deelrapportages, ook jaarrapporten uit. De inhoudsopgave van het Annual Violations Report Violations of Palestinian Prisoners’ Rights in Israeli Prisons. 2015 [5] verschaft al een hoogst verontrustend feitelijk beeld van de Israëlische misdaden tegen Palestijnse gevangenen. [6] In de inleiding stelt Addameer onder andere:

“The Israeli occupation continued its detention policy in 2015 as an integral part of its comprehensive efforts to destroy the Palestinian youth and disperse Palestinian families. This severely affected the fabric of the Palestinian community in all of its denominations on both short and long terms, with the number of arrests amounting to 6335 in 2015, translating into 17 arrests per day. Arrests did not target one specific group, but rather included children, women, human rights defenders, Palestinian Legislative Council members, as well as university and school students. […]

Upon a closer look, we find that the overall policies of the Israeli institutions, including the legislative, executive and judicial branches, operate as an integrated system aiming, firstly and lastly, to dismember the Palestinian social fabric. The efforts concentrated in continuous attempts of forcible transfers and deportations, arbitrary arrests, field executions, and division of Palestinian land. Moreover, Israel continued with its efforts to turn Palestinian prisoners into financial burdens weighing down their families by linking their freedom to high bails and heavy fines. The year 2015 clearly reflected the comprehensive nature of the Israeli occupation, in particular the passing of racist legislations targeting Palestinians and imposing long jail sentences for stone-throwing offenses.”

Uit de ’conclusions and findings’, twee van de elf:

nummer 1:

The report shows the widespread systematic use of physical and mental torture, as well as degrading treatment by the Israeli occupation forces as a repressive measure against Palestinian prisoners since their arrest and throughout interrogation. The occupation provides a political cover for its actions, supported by the Israeli judicial institutions and the public opinion. The actions constitute violations of the Convention against Torture and Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment ratified by Israel in 1991.

nummer 10:

The report documented the deteriorating conditions in Israeli prisons in 2015, including repeated raids, torture and humiliation, medical neglect, as well as the Israeli Prison Service’s deliberate actions to maintain the meager conditions of prison clinics that do not meet the bare minimum medical care standards. Israel continues to breach international conventions and norms by enforcing solitary

confinement with ten prisoners placed in solitary confinement and isolation in 2015. Moreover, prisoners are deprived of their rights to family visits. These policies are part of the Israeli efforts to weaken and render futile the Palestinian Prisoners Movement’s efforts in exercising their rights.

D E E L  II

De diagnose

II-1      racisme en Apartheid

“I’m a South African who lived through apartheid. I have no hesitation in saying that Israel’s crimes are infinitely worse than those committed by the apartheid regime of South Africa. […] And I, like virtually every South African who visits the occupied territory, has a terrible sense of déjà vu. We’ve seen it all before, except that it is infinitely worse.”

John Dugard, internationaal rechtsgeleerde, plaatsvervangend rechter bij het Internationaal Gerechtshof, voormalig VN-rapporteur Mensenrechtenschendingen in de Palestijnse gebieden, Independent Global News, 06-05-2015]

Het Zuid-Afrikaanse Apartheid regime behandelde niet-blanken als groepen met veel minder rechten dan de blanke overheersers. De gekleurde en zwarte medemensen werden grotendeels samengedreven in ’Bantustans’. Er vielen doden en het regime was zeer streng, De niet geprivilegieerde klassen waren nodig als laaggeschoolde arbeiders. Zij werden vooral ingezet als landarbeiders, mijn- en industriewerkers en huishoudelijk personeel.

Het politiekzionistische regime daarentegen heeft zich het volledig elimineren van niet-Joden uit der Judenstaat tot lange termijn doel gesteld. Zij worden uit de bezette Palestijnse gebieden verdreven. Niet minder dan 25% van alle vluchtelingen ter wereld  zijn Palestijnen. [Zie I-7 hierboven] Wie achterblijven worden samengedreven in wat ook ’Bantustans’ worden genoemd, bestolen en onderdrukt. Een meerderheid van de Israëlische/Joodse bevolking en van de kolonisten beschouwen de Palestijnen niet als menselijke wezens. [Zie I-4 hierboven] Zij kunnen en worden – zonder [juridische] gevolgen door de IDF, kolonisten en Israëlische Joden – in grote aantallen vermoord. Het uiteindelijke doel is alle niet-Joden uit Groot-Israël te verdrijven. [Zie I-1 hierboven]

Daarom is het Israëlische regime oneindig veel slechter dan het Zuid-Afrikaanse Apartheid regime.

II-2      fascisme

To the Editors of the New York Times, New York, Dec, 2, 1948

“Among the most disturbing political phenomena of our times is the emergende in the newly created state of Israel of the “Freedom Party” (Tnuat Haherut [7]), a political party closely akin in its organisation, methods, political philosophy and social appeal to the Nazi and Fasist parties. It was formed of the membership and following of the former Irgun Zvai Leumi, a terrorist, right-wing, chauvinist organisation in Palestine. […]

The discrepancies between the bold claims now being made by Begin and his party, and their record of past performance in Palestine bear the imprint of no ordinary political party. This is the unmistakably stamp of a Fascist party for whom terrorism (against Jews, Arabs, and the British alike), and misrepresentation are means, and a “LeaderState” is the goal. […]”

ISIDORE ABRAMOWITZ, HNNAH ARENDT, ABRAHAM BRICK, RABBI JESSERUN CARDOZO, ALBERT EINSTEIN, HERMAN EISEN M.D., HAYIM FINEMAN, M.GALLEN, M.D., H.H. HARRIS, ZELIG S. HARRIS, SIDNEY HOOK, FRED KARUSH, BRURIA KAUFMAN, IRMA L. LINDSHEIM, NACHMAN MAISEL, SEYMOUR MELMAN, MEYER D. MENDELSON, M.D., HARRY M. OSLINSKY, SAMUEL PITLICK, FRITS ROHRLICH, LOUIS P. ROCKER, RUTH SAGIS, ITZHAK SANKOWSKY, I.J. SCHOENBERG, SAMUEL SHUMAN, M. SINGER, IRMA WOLFE, STEFAN WOLFE.

Mag, behalve Likoed en Kadima, het gehele Israëlische politiekzionistische systeem fascistisch worden genoemd?

Robert Paxton, een Amerikaanse geschiedkundige, identificeert in zijn standaardwerk The Anatomy of Fascism negen kenmerken van het fascisme. [8] Zouden deze kenmerken van toepassing zijn op het Israëlische regime, de Israëlische Joden en de kolonisten?

1.         een gevoel van een overweldigende crisis waar geen traditionele oplossingen    voor bestaan.

De Joods/Israëlische bevolking is geobsedeerd door een ’tweede Holocaust’.  [zie 1-3, paranoia, hierboven]

2.         de groep gaat boven alles; tegenover de groep heeft men plichten die boven elk             recht verheven zijn, of het nu een individueel of universeel recht is; een            individu is ondergeschikt aan de groep

[zie 1-1, de politiek zionistische ideologie], 1-2 [Gush Emunim, de ideologie van de kolonisten en 1-5 [de Daniyha doctrine]; het individu is ondergeschikt aan de groep. [weer: 1-1, 1-2, 1-5]

3.         het geloof dat de eigen groep geslachtofferd wordt, een gevoel dat elke daad     tegen in- of externe vijanden rechtvaardigt, zonder wettelijke of morele grenzen. Een overgrote meerderheid van Israëlische Joden gelooft dat de hele wereld tegen hen is, die aan hen een tweede Holocaust wil opleggen.

Voor illegale interne agressie, zie 1-4, dehumanisering, demonisering; 1-6, moord;

1-7, Palestijnse vluchtelingen; 1-8, Palestijnse kinderen; 1-9, Palestijnse gevangenen.

Voor illegale externe agressie: het regime viel en valt met militaire aanvallen meer dan een dozijn soevereine staten aan, met Libanon, Gaza en Syrië als de grootste slachtoffers. Omdat Israël nooit de instemming van de VN Veiligheidsraad zoekt, is alle agressie illegaal.  [Zie ook II-3, genocide, hieronder]

4.         de vrees dat de groep door de ondermijnende effecten van het individuele          liberalisme, de klassenstrijd en buitenlandse invloeden zal verzwakken.

De Palestijnen in de bezette gebieden zijn beroofd van werkelijk al hun wettelijke en burgerlijke rechten; een soortgelijk proces is onderweg tegen alle niet-Joodse samenlevingen in Israël. Israëlische mensenrechten ngo’s zijn via wetgeving illegaal gemaakt.

Het recente weigeren van een visum aan Derk Walters, de NRC-correspondent, is slechts een van de vele manieren om de gruwelijke Israëlische werkelijkheid te maskeren. De acties van het CIDI, Federaal Joods Nederland en vele andere zionistische organisaties en individuen maskeren eveneens doelbewust de werkelijkheid van het Israëlische regime.

Het Israëlische regime gebruikt een wereldomspannend netwerk, ’The Israel Lobby’, om kritiek en politieke oppositie te weerstaan. Het CIDI is er een voorbeeld van. Het regime verklaarde ’oorlog’ tegen de wereldwijd werkende burgerbeweging Boycot, Desinvesteren en Sancties [BDS].

5.         de noodzaak voor een hechtere integratie van een zuiverder gemeenschap,       indien mogelijk met algemene instemming, of als het niet anders kan door een            gewelddadig uitzettingsbeleid.

Het Israëlische regime verenigt supporters wereldwijd, met – wanneer zij niet gehoorzamen – de inzet van voor Israël bedreigende voorspiegelingen.

De optie van een gewelddadig uitzettingsbeleid is vastgelegd in de ideologieën van het politiek zionisme [1-1] en van Gush Emunim [1-2]. Dat is geen optie, het is werkelijkheid [1-7].

6.         De behoefte aan gezag door natuurlijke leiders (altijd mannelijk), culminerend in             een nationale leider die hoogstpersoonlijk het lot van de groep belichaamt. David Ben Gurion, Moshe Dayan, Menachem Begin, Ehud Barak, Shimon Peres, Ariel Sharon, Benjamin Netanyahu, om er maar een paar te noemen.

7.         het instinkt van de leider gaat boven de abstracte en universele reden.

De onder ad 6 genoemde leiders excelleerden in instincten en negeerden ook de abstracte en universele reden.

8.         de schoonheid van het geweld en de kracht van de wil, als ze worden ingezet     voor het welslagen van de groep.

Gush Emunim, I-2, hierboven; de ’natuurlijke leiders’, genoemd ad 6, hierboven.

Maccabi Tel Aviv Football Club, opgericht in 1906, werd in 1992 op goede gronden uit de Aziatische voetbalbond gestoten en ten onrechte opgenomen in de Europese evenknie. Omdat Israël maar één optie heeft: aan zich vreedzaam integreren in de eigen regio, wordt Israël zo geen dienst bewezen. [Dat geldt overigens ook voor de Israëlische participatie aan het Euro Songfestival.]

Maccabi Tel Aviv organiseerde na de derde, ook illegale aanval van de Israel Defence Forces [IDF] op Gaza [2.200 doden, de meesten burgers en massieve schade aan de infrastructuur] in 2014 een benefietwedstrijd voor de IDF.

Het Russell Tribunaal concludeerde na onderzoek dat Israël zich met deze aanval verder had begeven op de weg naar genocide op de Gazaanse bevolking.

Yordi Cruijff, technisch directeur vanaf 2012, zag en ziet daar kennelijk geen aanleiding in om zijn band met deze club te verbreken. Peter Bosz, nu Ajax trainer, vond deze omstandigheden geen belemmering om in 2015 tot Maccabi Tel Aviv als trainer toe te treden. Bedrijfsblindheid of politiek onbenul of beide?

Inmiddels wordt de FIFA verzocht Israël te verwijderen. Het regime verhindert voortdurend dat het nationale Palestijnse elftal kan trainen en interlandwedstrijden kan spelen.

9.         het recht van het uitverkoren volk om anderen te domineren, zonder beperking   door welke menselijke of goddelijke wet dan ook; of de groep hiertoe het recht           heeft, hangt enkel af van de dapperbaarheid van de groep in een darwinistische            strijd,

“Goyim were born only to serve us. Without that, they have no place in the world; only to serve the People of Israel. Why are gentiles needed? They will work, they will plow, they will reap. We will sit like an effendi and eat. With gentiles, it will be like any person: They need to die, but God will give them longevity. Why? Imagine that one’s donkey would die, they’d lose their money. This is his servant. That’s why he gets a long life, to work well for this Jew.

Rabbi Ovadia Yosef, the spiritual leader of Israel’s ultra-orthodox Shas party and the former chief Sephardi rabbi of Israel, in his weekly Saturday night sermon, JTA, The Global News Service of the Jewish People, 18 October 2010

Het Israëlische politieke systeem voldoet aan alle kenmerken van het fascisme.

II-3      genocide

“Genocide does not necessarily mean the immediate destrction of a nation….  It is intended rather to signify a coordinated plan of different actions aiming at the destruction of the life of national groups, with the aim of annihilating the groups themselves. The objectives of such a plan would be the disintegration of the political and social institutions, of culture, language, national feelings, religion, liberty, dignity, and even the lives of the individuals belonging to such groups.”

Ralphael Lemkin, the Polish-Jewish legal scholar who pushed for the genocide convention, his definition is from 1943

Genocide, eenmaal uitgevoerd, blijkt in het collectieve geheugen onuitroeibaar. Wat de Turkse overheid ook mag proberen, de Eerste Holocaust, die op de Armeniërs, blijft een schandvlek die aan Turkije blijft kleven. Duitsland wordt na zo’n honderd jaar geconfronteerd met daden tegen de menselijkheid in Namibië. Het Israëlische regime zal tot in lengte van dagen worden vereenzelvigd met hun eigen genocide op de Palestijnen, de bedoeïenen en hun samenlevingen.

Onder de leiding van Ben-Gurion vond rond 1948 de verdrijving van 75% van de Arabische bevolking plaats en werd een groot aantal dorpen vernietigd. Dit is zonder meer

            ’a coordinated plan of different actions aiming at the destruction of the life of          national groups, with the aim of annihilating the groups themselves’.

Met oneindig geduld [zie I-2 hierboven] is dit gecoördineerde plan nog steeds in volle hevigheid en succesvol in uitvoering.

De Palestijnen noemen deze periode ’al Naqba’. Zij herdenken deze Catastrofe in begin april  van elk jaar op ’de Dag van het Land’.

Verschillende analytici hebben zich al uitgelaten over Israëlische genocide.

Zoschreef Richard Falk [9] op 7 juli 2007 het artikel Slouching Towards a Palestinian Holocaust in The Palestine Chronical. Enige passages:

“Is it an irresponsible overstatement to associate the treatment of Palestinians with this criminalized Nazi record of collective atrocity? I think not. The recent developments in Gaza are especially disturbing because they express so vividly a deliberate intention on the part of Israel and its allies to subject an entire human community to life-endangering conditions of utmost cruelty. The suggestion that this pattern of conduct is a holocaust-in-the-making represents a rather desperate appeal to the governments of the world and to international public opinion to act urgently to prevent these current genocidal tendencies from culminating in a collective tragedy. If ever the ethos of ‘a responsibility to protect,’ recently adopted by the UN Security Council  as the basis of ‘humanitarian intervention’ is applicable, it would be to act now to start protecting the people of Gaza from further pain and suffering. But it would be unrealistic to expect the UN to do anything in the face of this crisis, given the pattern of US support for Israel and taking into account the extent to which European governments have lent their weight to recent illicit efforts to crush Hamas as a Palestinian political force. […]

Israel is currently stiffening the boycott on economic relations that has brought the people of Gaza to the brink of collective starvation. This set of policies, carried on for more than four decades, has imposed a sub-human existence on a people that have been repeatedly and systematically made the target of a variety of severe forms of collective punishment. The entire population of Gaza is treated as the ‘enemy’ of Israel, and little pretext is made in Tel Aviv of acknowledging the innocence of this long victimized civilian society.

To persist with such an approach under present circumstances is indeed genocidal, and risks destroying an entire Palestinian community that is an integral part of an ethnic whole. It is this prospect that makes appropriate the warning of a Palestinian holocaust in the making, and should remind the world of the famous post-Nazi pledge of ‘never again.’ “

Nadia Hijab [10] vroeg zich op 31 december 2008 af When does it Become Genocide?  Zij vond het volgende: “More people have started to apply the term ’genocide’ to what Israel is doing to Gaza. Israel would not directly kill tens of thousands of Palestinians, but it would create the conditions for tens of thousands to die. Any epidemic could finish the job […]”

“Russell Tribunaal vindt bewijs voor aanzetten tot genocide en misdaden tegen de menselijkheid in Gaza”

Russell Tribunaal on Palestine, officiële Samenvatting, Brussels, 25-09-2014

Na de derde Israëlische aanslag op Gaza kwam het Russell Tribunaal in spoedzitting in Brussel bijeen. Een vracht aan bewijsmateriaal werd aangedragen, op grond waarvan deze hoofdconclusie werd getrokken.

De Algemene Vergadering van de VN aanvaardde op 9 december 1948 de Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide. Het is voorbehouden aan de rechtsprekende instanties van de Verenigde Naties om de beschuldigingen van Israëlische genocide te onderzoeken en eventueel schuldig bevonden individuen te bestraffen. Wellicht kan, gegeven de juridische en vooral politieke problemen rond het Internationaal Strafhof, overwogen worden een speciaal Israël Tribunaal in te stellen.

II-4      een sekte

De Amerikaanse hoogleraren John J. Mearsheimer en Stephen M. Walt schreven De Israël lobby [11].

“Zij bieden onthullende inzichten in een kernkwestie in de internationale betrekkingen met hun stelling dat de haast blinde steun voor Israël in de Amerikaanse politiek de vrucht is van de doelgerichte inspanningen van de ’Israëllobby’, een los samenhangend netwerk van joods-Amerikaanse organisaties, christelijke fundamentalisten en neoconservatieve ideologen. De Israëllobby legt alle ongesproken waarheden op tafel, helder onderbouwd en onweerlegbaar”, aldus de stofomslag van het boek.

Eén conclusie – op blz. 418 – springt in het oog:

“Beëindiging van het Israëlisch-Palestijns conflict draagt ook op een andere manier bij aan het Amerikaanse nationale belang. Ondanks zijn militaire bekwaamheid en geografische ligging is de strategische waarde van Israël voor de Verenigde Staten beperkt, doordat het land de paria van de regio is. […] Dat wil dus zeggen dat als het conflict wordt opgelost, Israël het strategisch belang krijgt waarvan zijn vrienden dikwijls zeggen dat het dat nu heeft.”

Geconcludeerd mag worden, dat dit inzicht noch bij het Israëlische regime, noch bij de Israël lobby is doorgedrongen.

De Nederlandse tak van de Israël lobby, en meer in het bijzonder de Joodse zijtak, draagt opvallend veel gelijkenis met de gedragingen van religieuze sektes. De leden hebben één overtuiging gemeen: Israël moet koste wat kost verdedigd worden. Zij verkeren in de vaste veronderstelling dat Israël zo nodig een veilig thuis zal bieden. Dat is een dramatische vergissing.

Kenmerkend voor sektes, zijn de werkelijkheid en de waarheid volstrekt ondergeschikt gemaakt aan het ideaal. Halve waarheden en hele leugens worden ingezet om het blazoen van Israël schoon en rein te houden.

Een halve waarheid is bijvoorbeeld dat Israël in 1948 toegelaten werd tot de Verenigde Naties. De andere helft wordt consequent weggelaten: niet alleen werd ook de Arabische staat toegelaten, Israël diende als voorwaarde van toetreding deze staat te erkennen, maar is daarin nog steeds in gebreke. (Naftaniël, Van Weezel) Een hele leugen is dat Palestina eerst Israël moet erkennen (Naftaniël). En dat heeft president Yasser Arafat al jaren geleden gedaan.

Tel Aviv wordt in warme termen omschreven. (Frits Barend, Van Weezel) De sekte is niet geïnteresseerd in de duistere kanten van deze stad en directe omgeving. [12]

Steevast wordt de leugenachtige Israëlische frame over Hamas (Max en Natacha van Weezel) en Hezbollah onderschreven, bizarre etiketten – zoals ’zelfhatende Joden’ – opgeplakt (Mischa Cohen) en critici van Israël onterecht vrijwel routinematig beschuldigd van antisemitisme, in Nederland een misdaad (Hanneke Groenteman, Max van Weezel, rabbijn Everts, Barbara Barend, Natacha van Weezel).

Rosanne Hertzberger, NRC kroniekschrijver, weet heel veel van de ’E’ componenten van voedsel, maar blijkt weinig kaas te hebben gegeten van het fascistische karakter van het Israëlische regime:

            “In een van haar laatste columns schrijft ze over een ‘intelligenter soort    antisemitisme’ van het type dat bij ieder incidenten op de West Bank verwijst    naar het concept dat ‘de Joden toch beter zouden moeten weten’[…] Ze zegt      ook: „Ik heb er geen probleem mee lid te zijn van de Joodse kudde. We zijn hier             een piepkleine minderheid, als we er niets aan doen verwatert het jodendom,     en dan verwatert je identiteit. Het is een gevoel, moeilijk uit te leggen, maar als           onderdeel van die Joodse kudde ben ik bewuster Joods dan ik anders zou zijn         geweest. Als ik bijvoorbeeld in Israël zou zijn opgegroeid, was ik niet zo bewust            bezig geweest met het Joods zijn en was ik wellicht ook een stuk seculierder geweest.” [13]

Nb. zie over het gebruik en het misbruik van het begrip ’antisemitisme’ bij het één na laatste gedachtestreepje, hieronder.

De sekte grossiert in steeds dezelfde thema’s:

–           het vreselijke lot van vele Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog is het ergste    dat welke bevolkingsgroep ooit is overkomen. Niets mag natuurlijk worden   afgedaan aan hun vreselijke lot, maar de stelling ontbeert          waarheidsgetrouwheid. Denk bijvoorbeeld aan de volkerenmoord op Armeniërs door het Ottomaanse rijk, aan Stalin, Mao Tse Tung, Pol Pot en aan het          Israëlische politiekzionistische bewind.

            Rond de Dodenherdenking van 4 mei 2017 was het weer raak. Dominee Rikko Voorberg wilde dat ook de vluchtelingen zouden worden herdacht. De NRC van         5 mei   2017: “Weken  van tevoren worden de messen geslepen voor het           jaarlijkse oorlogje over de vraag: wie herdenken we precies? Alleen de             Nederlandse   slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, of ook bijvoorbeeld de             recent             omgekomen vluchtelingen, zoals theoloog Rikko Voorberg voorstelde.     Het leidde tot zoveel razernij dat hij zijn geplande manifestatie uiteindelijk           afgelastte.” [14]

            NRC-redacteur Jisca Cohen: “Als kleindochter van grootouders die zo door de   oorlog geraakt zijn, begrijp ik de weerstand” (tegen Voorberg’s plan) […]          “Donderdagochtend maakte de organisatie bekend dat de manifestatie toch niet doorgaat, vanwege aangekondigde protesten en bezwaar van het Centrum             Informatie en Documentatie Israël (CIDI), omdat tijdens de oorlog vanaf de         Nieuwmarkt Joden werden gedeporteerd. […] Het CIDI zegt: initiatieven als     deze verwateren de betekenis van de Dodenherdenking.” [15]

            Gestorven vluchtelingen gedenken is een goed idee. Maar het past moeilijk        binnen de aard van onze nationale Dodenherdenking op 4 mei. De betreffende           autoriteiten kunnen voor de Dodenherdenking van 4 mei 2018 beter in   overweging nemen de in Israël en de bezette Palestijnse gebieden vermoorde      Palestijnen en bedoeïenen te gedenken. Mede dankzij de rol van Nederlandse   zionisten, niet in de laatste plaats het CIDI, kunnen deze onschuldige groepen   zonder meer gerekend worden tot de slachtoffers van de Tweede   Wereldoorlog;

–           gewaakt wordt dat tijdens de Dodenherdenkingen van 4 mei de Joodse   slachtoffers van de Nazi’s de meeste aandacht krijgen. De slachtoffers onder de             zigeuners mogen op beperkte aandacht rekenen. De vervolgde Jehova             Getuigen wordt aandacht ontzegd: zij hadden, anders dan Joden, de optie om             hun geloof af te zweren. [sic] Slachtoffers onder homoseksuelen, lichamelijk en geestelijk gehandicapten mogen niet op aandacht van de sekte         hopen;

–           Anne Frank wordt voortdurend in de publieke aandacht geplaatst: een     stervende boom, bezoekers op straat, ruzie tussen twee organisaties, een         eigen theater, een eigen toneelvoorstelling. Er zijn al mensen die vanwege het       openbare gedram de naam Anne Frank, helaas ten onrechte, niet meer kunnen             horen;

–           positieve aspecten over Israël worden benadrukt, negatieve openbare uitingen   vermeden. Kritische uitlatingen over Israël worden actief bestreden,       verontrustend vaak met succes. Leden spannen samen om karaktermoord te        plegen [door NRC’s Frits Abramans, zoals onder andere in de aanloop van         de VPRO-reeks Zomergasten 2016 bleek met de georkestreerde aanval op Dyab Abou Jahjah. Zelfs tot na het interview werd hij besmeurd met       insinuaties: Federatief Joods Nederland in de NRC: ’Hij zegt het nu wel mooi,   maar zijn werkelijke bedoelingen liet hij niet zien.’;

–           niet alleen worden met het grootste gemak critici van Israël zonder enige            onderbouwing beschuldigd van antisemitisme, onder andere Hanneke     Groenteman, Barbara Barends en Natacha van Weezel beschouwen het       antisemitisme als een onbegrijpelijke, uit de lucht gegrepen aantijging, als een             uiting van het haten van Joden omdat zij Joden zijn. Stelselmatig laten zij ten     onrechte de Israëlische misdaden mee te wegen in de woede van niet-Joden. Die woede is eerder een juist antizionisme, dan antisemitisme.

–           om de aandacht van Israël af te leiden, wordt voortdurend de vraag gesteld        waarom geen energie wordt gestoken in ’erge’ misstanden: Dafur, Tibet, Afghanistan, Irak, enz.;

Kortom, de Nederlandse zionisten leveren dekking aan een puur fascistisch regime.

De meest effectieve manier om leden van een sekte van hun waanideeën af te brengen is een langdurige therapeutische behandeling. Deze therapie moet gericht zijn op het neutraliseren van de paranoïde voorstellingen van zaken over Israël en om de patiënt te helpen om de relatie met de werkelijkheid en het primaat van de moraliteit te herstellen.

Aansluiting bij Een Ander Joods Geluid wordt aanbevolen.

D E E L  III

Het genezingsproces

III-1    de staat Israël is zeer instabiel en kan imploderen

Zoveel is duidelijk, op ruime schaal ontbreekt stabiliteit in de Midden-Oosten regio. Daarvoor worden vele relevante verklaringen aangedragen. Israël vormt ook één van de verklaringen. Het bereiken van vrede tussen Israël en Palestina is van vitaal belang voor het bevorderen van de stabiliteit in de regio. Daarom is de ontwikkeling in het Israëlische staatsbestel essentieel. Drie varianten zijn denkbaar: de staat Israël kan imploderen, een één staat oplossing en de twee staten oplossing.

Het Israëlische regime draagt met tenminste twee factoren en een toekomstverwachting bij aan de heersende chaos, en dus aan de regionale instabiliteit.

De eerste factor is de combinatie van verdrijving uit hun eeuwenoude grondgebied van honderdduizenden Palestijnen en de wrede onderdrukking, inclusief moord, van wie in Israël en de bezette Palestijnse gebieden zijn achtergebleven.

De geloofsgemeenschap van ca. 1,4 miljard Moslims – de ’Umma’ – is hierover verontwaardigd en bestrijdt de Israëlische misdaden tegen hun geloofsgenoten. Deze strijd werd eerst gewapenderhand gevoerd. Nu vormen de Arabische landen en landen met grote moslimgemeenschappen – zoals Indonesië – in de VN-familie van organisaties een blok dat strijdt voor gerechtigheid voor de Palestijnen. Post-Apartheid Zuid-Afrika schaart zich voluit bij het Islamitische blok.

Dit streven wordt gedwarsboomd door westerse landen. Sommige beschikken over het machtige wapen, het vetorecht: de VS, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk. Andere westerse landen blokkeren eveneens regelmatig de pogingen om het lot van de Palestijnen te verbeteren: Duitsland en Nederland bijvoorbeeld.

Naast de corrupte VS [16], nemen ook Canada en Australië het op voor het Israëlische regime. Opmerkelijk – of misschien juist niet – hebben deze drie immigratielanden de overeenkomst dat zij hun autochtone bevolkingen op brute wijze hebben onderworpen, van hun bezittingen beroofd en velen vermoord. Deze parallel met Israël verdient meer aandacht.

De tweede factor is de tomeloze agressie van het Israëlische regime tegen hun wijdere omgeving. Libanon en Gaza zijn de grootste slachtoffers. Syrië wordt voortdurend aangevallen. Tientallen landen hebben te maken gekregen met Israëlische interventies, zoals standrechtelijke executies, ontvoeringen, vernietiging van infrastructuur [Iran, Syrië].

In Deel I zijn de oorzaken van die tomeloze agressie in kaart gebracht. Daaronder bevindt zich nadrukkelijk niet het aspect ’Israëlische veiligheid’. Israël is het best bewapende land in de regio en het gevoel van gevaar voor haar veiligheid ontstaat vooral als gevolg van eigen agressie en misdaden.

De toekomstverwachting is de implosie van de Israëlische staat. In Deel I wordt naar verschillende bronnen gewezen die deze verwachting formuleren.

De toenmalige president van Iran, Mahmoud Ahmadinejad, zei eens dat Israël zal verdwijnen, zoals gebeurd is met de Shah van Perzië, de Sovjet Unie en het Zuid-Afrikaanse Apartheidsbewind. [Hij heeft nooit beweerd dat Iran daar een rol in zou spelen. Dat was een Israëlische ’frame’.] Hij deelt die visie opmerkelijk genoeg met achtenswaardige analisten als Uri Avneri, Amira Hass en Gideon Levy. Deze Israëlische analisten beschouwen het extreem rechtse bewind, de spanningen tussen verschillende Joodse segmenten en het onhoudbare nederzettingenbeleid als de belangrijkste oorzaken.

III-2    de één staat oplossing, geen oplossing

Betrokkenen, vooral Palestijnen maar ook enige Israëliërs, raken steeds meer gefrustreerd door het uitblijven van een oplossing van het slepende conflict tussen Israël en Palestina. Sommigen stellen voor om van Israël en de bezette Palestijnse gebieden één staat te maken. In die staat mag geen onderscheid gemaakt worden tussen bevolkingsgroepen. Allen zullen gelijke rechten en plichten hebben.

Deze voorstellen gaan uit van goede democratische principes. Echter, deze lovenswaardige gedachten worden geconfronteerd met de harde praktijk. Hoe gaat die staat heten: Israël of Palestina? Welke wordt de nationale vlag?  Belangrijker nog lijkt de vraag of de Joods-Israëlische gemeenschap en de kolonisten de onderdrukking van de Palestijnen en de bedoeïenen en hun minachting voor deze niet-Joden kunnen afzweren. Hoe kunnen de Palestijnen hun gestolen bezittingen, hun land en hun huizen weer terugkrijgen? Hoe worden de illegale nederzettingen ontmanteld? Wordt in deze staat het recht op terugkeer van verdreven Palestijnen gehonoreerd? Wie betaalt het herstel van het geruïneerde Gaza?

Deze en vele andere aspecten zouden diep ingrijpen in zowel de Israëlische als de Palestijnse samenleving.

Een ander aspect is wat wel genoemd wordt: “Ask for one state, get two”. Deze eenheidsstaat zou een Palestijnse meerderheid opleveren en dus het einde betekenen van der Judenstaat. Het Israëlische regime zou nog liever een Palestijnse staat tolereren dan het ideaal van een uitsluitend door Joden bevolkte eigen staat opgeven, zo luidt één van de afwegingen over de één staat optie.

De conclusie lijkt te zijn, dat de één staat optie een fata morgana is en dat ook zal blijven.

III-3    de twee staten oplossing, de weg naar vrede

Gerespecteerde deskundigen in het internationaal recht zien in het verlenen van het mandaad over Palestina door de Volkerenbond in het begin van de twintiger jaren van de vorige eeuw aan het Verenigd Koninkrijk als het ontstaan van de staat Palestina. Israël werd daarvan een afsplitsing.

Het Internationaal Gerechtshof [IGH] maakte korte metten met Eretz of Groot Israël. Het Hof deed uitspraak over verschillende aspecten van internationaal recht in de Advisory Opinion [17] van 9 juli 2004. De uitspraak betreft drie onderdelen waar Israël zich aan heeft te houden: “Israel is under an obligation …” en één uitspraak die andere verdragspartijen hebben te honoreren: verdragspartijen “are under an obligation …..”.

Drie internationale verdragsverplichtingen voor Israël:

1.         Israël is under an obligation om zich vreedzaam terug te trekken zonder voorwaarden, zonder landruil achter de Groene of Bestandslijn van voor 1967                 terug te trekken. Pas daarna worden op voet van gelijkheid finale status            onderhandelingen gevoerd. Alle bezette gebieden zijn door Israël illegaal bezet.             Niet alleen bevestigt het Hof het bestaan van Israël en Palestina, het bevestigt   hiermee ook de status van Palestina als staat;

2.         Israël is under an obligation om de muur, voor zover op Palestijns gebied, af te   breken en de getroffenen schadeloos te stellen;

3.         Israël is under an obligation om zich nauwkeurig te houden aan zijn         verdragsverplichtingen aangaande de mensenrechten en de bescherming van      burgers in tijden van geweld en van burgers onder bezetting.

De medeverdragspartners zijn:

4.         under an obligation Israël te houden aan die verdragsverplichtingen.

Verwacht zou mogen worden dat een beschaafde internationale gemeenschap – en zeker de Nederlandse overheid, met de eed van trouw aan de Grondwet gebonden aan deze uitspraak – uitvoering zou hebben gegeven aan deze dwingende aanwijzing van de hoogste rechtsprekende instantie.

Niets is minder waar. Door Israël in de EU en in de VN te steunen en zelfs door de bezetting mede te financieren, hebben die gemeenschap en dat Nederland niet bijgedragen aan de bevordering van vrede en van stabiliteit in de regio, maar wèl bijgedragen aan de dreigende implosie van de Israëlische staat met alle mogelijke en zorgelijke implicaties van dien. Evenmin werd bijgedragen aan het tot stand komen van een daadwerkelijk soevereine Palestijnse staat.

Dringender dan ooit dient de internationale gemeenschap Israël, ook in zijn eigen belang, te dwingen uitvoering te geven aan de instructies van het Internationaal Gerechtshof. Gegeven het recalcitrante karakter van het Israëlische regime, zijn daarvoor voor Israël pijnlijke politieke, consulaire, financiële, bancaire, en handels- en visa sancties onontbeerlijk. Zolang Israël zijn verplichting de Arabische staat te erkennen niet honoreert, dient het lidmaatschap van Israël in de Verenigde Naties en in alle aangesloten organisaties opgeschort te zijn.

De nabijheid van Israël en de Midden-Oosten regio bij de Europese Unie en het Amerikaanse onvermogen leiding te geven in aanmerking nemend, ligt het voor de hand dat de EU het voortouw neemt. De EU moet afdwingen dat de Advisory Opinion werkelijkheid wordt. Daarvoor is de vaste politieke wil van Europese leiders een harde voorwaarde.

Waar Israël zich tot de dag van vandaag niet houdt aan de toetredingsvoorwaarden tot de VN, dienen de activiteiten van het land in alle geledingen van het VN-systeem opgeschort te worden. [18]

Wanneer Israël zich daadwerkelijk terugtrekt uit alle bezette Palestijnse gebieden, ligt het voor de hand te verwachten dat Israël op korte termijn een half miljoen kolonisten moet herhuisvesten. Dat is op zich een grote opgave. Bovendien zullen zwaar bewapende orthodoxe kolonisten zich niet zo maar aan deze omstandigheden willen onderwerpen. Een Israëlische burgeroorlog behoort onder die omstandigheden tot de waarschijnlijkheden.

Moet daarom van het terugtrekken en het uitzicht op vrede tussen Israël en Palestina worden afgezien? Om vier dringende redenen mag dat niet het geval zijn:

–           een rechtvaardige en dus duurzame vree is daarvoor te belangrijk;

–           het uitzicht op het voortbestaan van de staat Israël berust geheel bij het uitvoeren van de Advisory Opinion;

–           het Israëlische leger heeft bewezen sterk genoeg te zijn om aan de opstandige kolonisten het hoofd te bieden;

–           Israël heeft deze problemen welbewust gecreëerd en moet die zelf oplossen.

D E E L   IV

Genezing mogelijk

Regeringen kunnen hun slechte internationale gewoonten alleen afschudden door het internationaal recht als medicijn tot zich te nemen. Dat geldt zeker voor het politiekzionistische regime, dat dringend aan het infuus van de Advisory Opinion van het Internationaal Gerechtshof moet worden aangesloten. Bij een succesvolle behandeling komen vrede en meer stabiliteit in de regio in zicht.

De rechtvaardige, dus duurzame vrede is in ons aller belang, en niet in de laatste plaats van Israël zelf. Deze kan niet bereikt worden door de verslaving aan ondeugdelijk gebleken politiek gedreven stokpaardjes te blijven koesteren.

Vrede is de kern van het internationaal recht. Vrede kan dus slechts bereikt worden met het honoreren van het internationaal recht, te beginnen met het in uitvoering nemen van de Advisory Opinion van het Internationaal Gerechtshof.

De Nederlandse politiekzionistische sekte moet bestreden worden en de leden begeleid bij de terugkeer naar de beschaafde samenleving.

---

n o t e n

[1]              Heikelien Verrijn Stuart, We shall use disproportional force, Nederlands Juristenblad, januari      2009

[2]              Stichting Vluchteling, Vluchtelingen in getal, 2012

[3]              UNWRA website

[4]              Remember these children and countless others, December 2014, American Educational Trust,      Americans for Middle East Understanding, The Israeli Committee Against House Demolitions

[5]          Addameer Prisoner Support and Human Rights Association,

                Ramallah – Occupied Palestine

[6]          Major Events of 2015

                Chapter One: Torture and Degrading Treatment

                               – Torture During Arrest

                               – Torture in Detention Centers

                Chapter Two: Guarantees of a Fair Trial

                               On Occupation: Racist Laws and Dual Justice System

                               Procedures and Policies in Israeli Courts

                Chapter Three: Shoot to Kill – Return of Field Executions

                               Summary Executions are War Crimes

                Chapter Four: Administrative Detention

                               Statistics and Figures on Administrative Detention in 2015

                               Administrative Detention of Human Rights Activists

                               Individual Hunger Strikes to Protest Administrative Detention

                Chapter Five: Conditions in Israeli Prisons

                               Medical Negligence

                               Solitary Confinement of Prisoners

                               Physical Conditions

                               Psychological Conditions and Impact

                               Solitary Confinement in International Law

                Chapter Six: Children Imprisonment – A Systematic Policy of Occupation

                               Children Prisoners: Facts and Figures

                               Children Sections in Israeli Prisons

                Chapter Seven: Detention of Women and Female Minors

                               Arrest Conditions of Palestinian Women Prisoners

                               Injured Prisoners and Medical Negligence

                               Prisoners’ Transport Vehicle

                               Minor Female Prisoners

                               Results and Conclusions

                        Recommendations

[7]             de voorloper van Likoed en Kadima

[8]              Vrij Nederland paste deze bewerking van Paxton’s kenmerken toe op verschillende politieke         leiders,    echter niet op de situatie in Israël, blz. 21, mei 2017

[9]              Richard Falk is Professor Emeritus of International Law and Practice at Princeton University and                Distinguished Visiting Professor at the University of California at Santa Barbara. (This article                was featured at www.transnational.org, and also republished by ZNet.org)

[10]            Nadia Hijab is an independent analyst and a senior fellow at the Institute for Palestinian Studies.

[11]            John J. Mearsheimer en Stephen M. Walt, De Israëllobby, 2006, Uitgeverij Atlas,            Amsterdam/Antwerpen

[12]            Zie Max Blumenthal, Goliath, Life and Loathing in Greater Israel, blz. 331-334, 338-341; 295-  296; 33-38, 321-322, 334-335, 342-347; 313=314, 319-320, 344-345; 51-52, 116, 156, 331, 364;                51; 52; 321, 329; 332; 307, 330-331; 316-317

[13]            interview Ted de Hoog, Rosanne Hertzberger, de verzamelde stukjes, NIW [kennelijk het Nieuw                 Israëlitiesch Weekblad, z.j.

[14]            Kroniek van Floor Rusman, Dag van eenheid werd bron van conflict, 05-05-2017, NRC

[15]            Dubbelgesprek Jisca Cohen en Rikko Voorberg, Herdenken op 4 mei, Ik begin je nu beter te         begrijpen, 05-05-2017, NRC

[16]           de Amerikaanse presidentsverkiezingen worden sterk beïnvloed door financiële donaties met       politieke consequenties. Eén donateur – Sheldon Adelson, casinobaas in Las Vegas – is bereid   enige honderden miljoenen dollars te schenken aan de verkiezingskas van de Republikeinse             Partij onder de voorwaarde dat de winnaar van de verkiezingen gedurende zijn                 ambtstermijn        Israël onvoorwaardelijke steun geeft. De Democratische Partij heeft eveneens een            miljardair – Haim Saban, TV producent – die bereid is substantieel bij te dragen aan die   verkiezingskas en onder dezelfde voorwaarden.

                Elke kandidaat heeft het geld nodig en aanvaardt de voorwaarden. De Amerikaanse democratie is verworden tot een plutocratie. Niet de kiezers, maar rijke mensen bepalen  het VS-beleid.

[17]           Het Internationaal Gerechtshof brengt eerst het vigerende, dwingende internationaal recht in         kaart en baseert daarop de conclusies. Deze Opinie zelf wordt daarmee dwingend internationaal   recht. Het Advisory deel instrueert Israël en andere lidstaten/verdragspartners zich in wetgeving               en praktisch handelen te conformeren aan deze Opinie.

[18]            Francis A. Boyle – ’a leading American professor, practitioner and advocate of international law’ – Palestine, Palestinians and International Law, 2003, Clarity Press, INC, Atlanta, USA. Boyle                states at page 151:

                “A condition for Irael’s admission to the United Nations Organization was its acceptance of          General Assembly Resolution 181 (II) (19470 […] and General Assembly Resolution  194 (III)       (1948). […] Nevertheless, the government of Israel  has expressly repudiated both Resolutions    […] Therefore, insofar as Israel has violatedits conditions for admission to UN mewmbership, it must accordingly be suspended on a de facto basis from any participation throughout the entire    United Nations system. “
EINDE STUK

OP MIJN WEBSITE
BRIEF VAN OUD AMBASSADEUR JAN WIJENBERG OVERABP’S ONFRISSE BETROKKENHEID BIJ DE ILLEGALEISRAELISCHE NEDERZETTINGEN
https://www.astridessed.nl/brief-van-oud-ambassadeur-jan-wijenberg-over-abps-onfrisse-betrokkenheid-bij-de-illegale-israelische-nederzettingen/

[4]
NATIONAAL COMITE 4 EN 5 MEI4 MEI VOORDRACHT 2020 ARNON GRUNBERGNEE
https://www.4en5mei.nl/archieven/inspiratie/4-mei-voordracht-2020-arnon-grunberg

NEE

Vaak heb ik me afgevraagd wat het nut is van herdenken, van bijeenkomsten
als deze. Herdenken wij omdat de traditie ons dat voorschrijft, of staat er
meer op het spel?

Verleden voorjaar tijdens een lezing over het werk van Marga Minco en de
oorlog – ik weet niet of de oorlog míj achtervolgt of dat ík het ben die de
oorlog achtervolgt – merkte ik op dat herdenken meer zou moeten zijn dan
een ritueel, dat het een verlangen naar kennis in zich zou moeten dragen, en
dat gemeenplaatsen daarom de vijand zijn van betekenisvolle
herdenkingsrituelen. Ik besefte ook dat die andere gemeenplaats, dat we het
verhaal over de oorlog en de Joden nu wel kennen, steeds luider is gaan
klinken; een hoogmoedige gemeenplaats, die uitgaat van de gedachte dat
onze kennis volmaakt is, dat we kunnen scheiden van het betrekkelijk
recente verleden.

Zeggen het verleden nu wel te kennen is veelal een weigering om er kennis
van te nemen. En wie zijn verleden niet kent, is niet zozeer gedoemd het te
herhalen, als wel is hij gedoemd niet te weten wie hij is. Niets doet mensen
zozeer naar een onwrikbare identiteit verlangen als het knagende vermoeden
dat ze geen idee hebben wie ze zijn. En het is vaak de onwrikbare eigen
identiteit, de weigering er speels mee om te gaan die ertoe leidt dat de ander
als een volstrekte vreemde en een absolute vijand wordt gezien.
Na afloop van die lezing over Minco kwam een psychotherapeut naar me toe
die zei dat we rituelen en gemeenplaatsen nodig hebben om niet ziek te
worden van het herdenken, dat we het verleden op afstand moeten houden
om er niet aan onderdoor te gaan. Zeker, maar als we helemaal niet ziek
worden van die twintigste eeuw vrees ik dat er niets herdacht is en al
helemaal niets begrepen.

Niet ziek worden zou weleens een symptoom kunnen zijn van wegkijken, van
ontkenning. Als we ontkennen dat de ziektes van de vorige eeuw, die van het
geïndustrialiseerde totalitarisme, van het tot genocide verworden
antisemitisme, van het biologisch racisme, diep in onze cultuur zitten, dan
weten we niet wie we zijn. En juist dan zijn wij vatbaar voor verleiders die ons
komen vertellen wie wij zijn en wie wij moeten vrezen.
Herdenken is altijd ook een manier om aan te geven wie je níet wenst te zijn,
maar wie je toch meent te kunnen worden. Geen herdenken zonder dit
angstige vermoeden, geen betekenisvol herdenken zonder gegronde vrees
dat wij de toekomstige daders en hun helpers zijn.

Herdenken gaat uit van de vaststelling dat het verleden niet voltooid is, van
het besef dat de buik die het Derde Rijk baarde nog vruchtbaar is.
Censuur en uitstoting zijn geen antwoord op die vruchtbaarheid, het is een
verworvenheid dat wij in een land leven waar de overheid ons niet vertelt wat
zedelijk en onzedelijk denken is. Maar dat betekent niet dat elke grens
overschreden moet kunnen worden. Bepaalde taboes hebben zich geleidelijk
aan na 1945 met goede redenen in onze cultuur genesteld; de taboebreuk is
niet altijd een bevrijding, soms is die taboebreuk slechts een terugval.
Deze herdenking is altijd ook een waarschuwing.
Het verhaal van de overlevenden, van degenen die uit de concentratiekampen
terugkeerden, Joden, Roma en Sinti, politieke tegenstanders, onder wie veel
communisten en sociaaldemocraten, is een verhaal van uitzonderingen. De
meeste slachtoffers hebben het kamp door de schoorsteen verlaten. Mijn
moeder was een uitzondering; haar ouders, mijn grootouders, niet.

Herdenken is tevens namens de doden spreken, en namens de doden spreken
kan alleen door de ooggetuigen aan het woord te laten. Ik wil een ooggetuige
aan het woord laten die zeer dicht bij de doden is geweest, Filip Müller, een
Slowaakse Jood, lid van het Sonderkommando van Auschwitz-Birkenau.
Het Sonderkommando bestond voornamelijk uit Joden en was belast met het
uit de gaskamers halen van de lijken, het knippen van de haren van de lijken,
het trekken van gouden tanden uit de lijken, het verbranden van de lijken. De
meeste leden van het Sonderkommando werden na enkele maanden
vermoord. Het laatste Sonderkommando in Auschwitz kwam in de herfst van
1944 in opstand, waarbij vrijwel alle leden van dat Kommando zijn vermoord.
Müller schrijft in zijn memoires over enkele Joodse gezinnen die onder
erbarmelijke omstandigheden ondergedoken hebben gezeten in bunkers
nabij het Poolse plaatsje Sosnowiec. Door het huilen van de kinderen is de SS
hen op het spoor gekomen.

Ze zijn naar Auschwitz gebracht. De vrouwen en kinderen wordt gevraagd
zich uit te kleden, de normale procedure. Ze worden echter niet vergast maar
doodgeschoten, wat uitzonderlijk is. Müller verklaart niet waarom.
Misschien waren er even niet genoeg mensen om de gaskamers mee te vullen,
het Zyklon B mocht niet worden verspild. De moordmachine van de nazi’s
was naast al het andere ook een economische aangelegenheid, een
gigantische roofpartij waarbij het doden en wegwerken van de lijken zo
efficiënt mogelijk moest gebeuren.

De naakte vrouwen staan met hun kinderen voor de executiemuur. Dan
schrijft Müller over een vrouw met haar kind in haar armen: ‘Ondertussen
liep Voss, de beul, met zijn kleinkalibergeweer nerveus om hen heen, om bij
het kind een geschikte plaats te vinden waarop hij het wapen kon richten.
Toen de wanhopige moeder dat merkte wrong ze zich in alle bochten om haar
kind uit het schootsveld van het dodelijke wapen te houden. Wanhopig
probeerde ze elke plek op het lichaam van haar kind met haar armen en
handen te bedekken.

Toen knalden er opeens een paar schoten door de stilte. Het kind was van
opzij in de borst getroffen. De moeder, die voelde dat het bloed van haar kind
langs haar lichaam liep, verloor haar zelfbeheersing en smeet de moordenaar
het kind in het gezicht, toen die de loop van zijn wapen al op haar had
gericht. Oberscharführer Voss was van zijn stuk gebracht en stond daar als
versteend. Toen hij het nog warme bloed in zijn gezicht voelde, liet hij zijn
geweer vallen en wreef met zijn hand over zijn gezicht.’
Veelzeggend dat we de naam van de Oberscharführer nu kennen, maar de
naam van die vrouw en dat kind niet weten en vermoedelijk nooit te weten
zullen komen.

Als herdenken ook verlangen naar kennis is, dan zijn details belangrijk,
kennis bestaat uit details, dan kunnen we het ons niet permitteren te zeggen
dat wij bepaalde details niet wensen te horen omdat ze onze nachtrust
verstoren.

Aan deze vrouw die haar halfdode kind in het gezicht van Oberscharführer
Voss gooide, gingen verkiezingen vooraf, ambtelijke orders, gewillige en
minder gewillige helpers, van wie de meesten nooit in een concentratiekamp
waren, nooit iemand gedood hebben. Waarbij het goed is te beseffen dat het
niet alleen de Duitsers waren die toen de oorlog voorbij was, zeiden dat ze het
niet hebben geweten, dat ze slechts orders opvolgden.

De literatuurwetenschapper S. Dresden schrijft in zijn studie Vervolging,
vernietiging, literatuur over een voorval waarover de schrijver K. Tzetnik,
pseudoniem van Yehiel De-Nur, bericht. Een groep levende zigeunervrouwen
en -kinderen wordt in een kuil gegooid in Auschwitz, omdat de crematoria
overbelast zijn. Een Nederlandse gevangene krijgt het bevel kerosine over de
mensen in de kuil te storten. Hij weigert en wordt daarop zelf levend in de
vlammen getrapt. ‘Het Nederlandse “Nee! Nee!” klinkt de schrijver nog steeds
in de oren,’ noteert Dresden.

Mijn moeder arriveerde in de herfst van 1944 in Auschwitz, kort na de
opstand van het Sonderkommando, waarvan ze niets heeft meegekregen.
Zelf zei ze dat ze gelukkig was in Auschwitz, omdat ze daar hoop had, hoop
verloor ze pas na de bevrijding toen de omvang van de catastrofe tot haar
doordrong.

Ze is geboren in 1927 in Berlijn, in 1939 reisde ze op het beroemd geworden
schip St. Louis met haar ouders vanuit Hamburg naar Cuba, maar Cuba sloot
de grenzen, Amerika sloot de grenzen, Canada sloot de grenzen, zo spoelde ze
met haar ouders aan in Nederland.

Mijn vader, eveneens geboren in Berlijn, in 1912, overleefde de oorlog op
diverse onderduikadressen. Vaak moest hij zich voordoen als gedeserteerde
Wehrmachtsoldaat om een onderduikadres te krijgen. Hij vertelde weinig, en
als hij dit al deed eigenlijk per ongeluk, terloops, maar een van de mensen die
hem lieten onderduiken, schijnt na de oorlog tegen hem te hebben gezegd:
‘Als we hadden geweten dat je een Jood was, was je er niet ingekomen.’
Met een familie bij wie hij in Rotterdam ondergedoken had gezeten hield hij
contact. Een keer per jaar ging hij daar met mij heen. Ze hadden witte muizen
in een kooitje.

Dan was er nog een haringman die bij de beurs stond op het Rokin in
Amsterdam. Hoewel wij in de Rivierenbuurt woonden, ging mijn vader met
lijn 25 naar die haringman omdat hij hem nog uit de oorlog kende, de
haringman had in het verzet gezeten. Ik ging weleens mee en hoewel ze
elkaar goed moeten hebben gekend uit de oorlog zeiden ze nooit echt iets
tegen elkaar, ze praatten slechts over haring.
Dat was de oorlog voor mij als kind: witte muizen in een kooitje, een
haringman bij de beurs, het geluk in Auschwitz.

Ik had toen niet gedacht dat ik een paar decennia later als columnist voor een
Nederlandse krant een reeks onbeschaamd antisemitische e-mails zou
ontvangen. Ik dacht toen dat het taboe te groot was. Dat was naïef.
En het is ook logisch dat als er gesproken wordt over bepaalde
bevolkingsgroepen op een manier die doet denken aan de meest duistere tijd
uit de twintigste eeuw, als dat gewoon is geworden, er vroeg of laat op die
manier ook weer over Joden gesproken kan worden.
Voor mij was het van begin af aan duidelijk: als ze het over Marokkanen
hebben, dan hebben ze het over mij.

‘Ik kan niet begrijpen, niet verdragen dat men een mens beoordeelt niet naar
wat hij is, maar naar de groep waar hij toevallig toe behoort,’ schreef Primo
Levi in de jaren zestig aan zijn Duitse vertaler.
Woorden die wij wekelijks, misschien wel dagelijks zouden moeten herhalen
al was het maar om ons eraan te herinneren hoe giftig woorden kunnen zijn.
Dat een Nederlander in Auschwitz kerosine over levende vrouwen en
kinderen moest uitgieten begon met woorden, met toespraken van politici.
Juist in deze geseculariseerde tijden rust, meen ik, een speciale
verantwoordelijkheid op Kamerleden, op ministers om het goede voorbeeld
te geven, om het woord géén gif te laten zijn, om altijd voor ogen te houden
dat de staat noodzakelijk is maar tevens een potentieel kwaad dat met
achteloze vanzelfsprekendheid mensen, bevolkingsgroepen kan
vermorzelen.
De vrouw die haar halfdode kind in het gezicht van Oberscharführer Voss
gooide, zij waarschuwt ons.
De Nederlander die ‘Nee! Nee!’ riep, weigerde kerosine over levende vrouwen
en kinderen uit te gieten, toen zelf het vuur in werd getrapt, hij waarschuwt
ons.

ZIE OOK

OP MIJN WEBSITE

4 MEI VOORDRACHT ARNON GRUNBERG

4 Mei-voordracht 2020 Arnon Grunberg

[5]

ZIE NOOT 4

[6]
OP MIJN WEBSITE
[VOLKSKRANT STUKJE ARNON GRUNBERG/EEN SLORDIGEXCUUS VOOR HAAT
https://www.astridessed.nl/volkskrant-stukje-arnon-grunberg-een-slordig-excuus-voor-haat/

OVERGENOMEN VANTWEET OSCAR VAN GENDEREN
https://twitter.com/oscarvang/status/686454392904675330

[7]

ZIE NOOT 6

[1]
WIKIPEDIAARNON GRUNBERG
https://nl.wikipedia.org/wiki/Arnon_Grunberg

[2]

NOSPC HOOFTPRIJS VOOR SCHRIJVER ARNON GRUNBERG13 DECEMBER 2021
https://nos.nl/artikel/2409408-p-c-hooft-prijs-voor-schrijver-arnon-grunberg

Arnon Grunberg krijgt voor zijn romans en verhalen de P.C. Hooft-prijs 2022. De vijfkoppige jury van de prijs noemt de 50-jarige auteur “een schrijver die ongeëvenaard is in ambitie, productiviteit en intellectuele kracht”.

Grunberg debuteerde in 1994 als jonge twintiger met Blauwe maandagen en publiceert sindsdien in een hoog tempo romans, verhalen, essays, columns en reportages. Tot zijn bekendste werken horen de romans De asielzoeker (2003) en Tirza (2006). Hij kreeg al veel literaire prijzen, maar de P.C. Hooft-prijs, wellicht de meest prestigieuze, bleef tot dusverre uit.

“Deze oeuvreprijs is, zonder hiërarchie aan te willen brengen in de prijzen die ik heb gewonnen, qua eer en inzet de mooiste die je als auteur kunt winnen”, zegt Grunberg in een reactie. “Als ik het juryrapport lees, begrijp ik wat Karel van het Reve ooit schreef toen hij de P.C. Hooft-prijs won: daar staan dingen in die je ooit over je werk hoopt te lezen.”

De jury prijst Grunberg onder meer vanwege zijn nieuwsgierigheid en maatschappelijke betrokkenheid. “In zijn romanuniversum heeft Grunberg een eigen stijl, taal en grammatica ontwikkeld waarin hij gruwel en tederheid met elkaar weet te verenigen, satire en oprechtheid”, staat in het rapport. “Daarmee heeft hij een immense bijdrage geleverd aan de Nederlandse literatuur.”

Indruk maken

In de bundel Aan nederlagen geen gebrek, met brieven en documenten van Grunberg uit de periode 1988-1994, sprak de schrijver al de ambitie uit dat hij de P.C. Hooft-prijs wilde winnen. “Toen was ik begin 20”, reageerde Grunberg vanavond in het radioprogramma NOS Met Het Oog Op Morgen. “Ik was verliefd op een meisje. Ik denk dat ik het schreef om indruk op haar te maken.”

Maar, gaat de auteur verder: “Er was altijd wel een idee, ook op die leeftijd, dat mij deed denken: hierin ga ik slagen. Ik was er stiekem wel van overtuigd, hoe raar dat ook mag klinken. Misschien hoort die zelfoverschatting bij de leeftijd, maar er hoort ook een idee bij dat je in je greep houdt: dat je iets aan de wereld te zeggen hebt.”

Toen Grunberg hoorde dat hij dit jaar de P.C. Hooft-prijs zou krijgen, gingen zijn gedachten direct naar zijn overleden ouders, vertelt hij. Met zijn moeder, die in 2015 overleed, had hij een bijzondere band:

De P.C. Hooft-prijs wordt jaarlijks afwisselend uitgereikt aan een schrijver van proza, essays of poëzie. Vorig jaar ging de prijs naar de dichter Alfred Schaffer. De vorige P.C. Hooft-prijs voor proza, die van 2019, was voor de inmiddels 101 jaar oude Marga Minco.

Aan de P.C. Hooft-prijs is een bedrag verbonden van 60.000 euro. Grunberg krijgt de prijs in mei uitgereikt.
[3]

 ‘Hij blijft onverminderd nieuwsgierig en maatschappelijk betrokken. Hij is obsessief in zijn zoektocht naar het liefdevolle in de mens en nietsontziend waar het de duistere kanten van het bestaan betreft. In zijn romanuniversum heeft hij een eigen stijl, taal en grammatica ontwikkeld waarin hij gruwel en tederheid met elkaar weet te verenigen, satire en oprechtheid. Daarmee heeft hij een immense bijdrage geleverd aan de Nederlandse literatuur.’

LITERATUURMUSEUMARNON GRUNBERGPC HOOFTPRIJS 2022
https://literatuurmuseum.nl/literatuurprijzen/pc-hooft-prijs/2022-arnon-grunberg

De P.C. Hooft-prijs 2022 is toegekend aan Arnon Grunberg. De oeuvreprijs is dit jaar bestemd voor proza. Het Literatuurmuseum organiseert de feestelijke uitreiking op 19 mei.

Arnon Grunberg (1971) reageerde vereerd en blij op het nieuws dat de P.C. Hooft-prijs 2022 aan hem is toegekend. ‘Ik dacht meteen aan mijn ouders. Niet op een droevige manier, maar ik stelde me voor hoe trots zij zouden zijn geweest. Mijn ambities en prestaties zijn onlosmakelijk verbonden met mijn opvoeding en met de verwachtingen die mijn ouders van mij hadden. En deze oeuvreprijs is, zonder hiërarchie aan te willen brengen in de prijzen die ik heb gewonnen, qua eer en inzet de mooiste die je als auteur kunt winnen. Als ik het juryrapport lees, begrijp ik wat Karel van het Reve ooit schreef toen hij de P.C. Hooft-prijs won: daar staan dingen in die je ooit over je werk hoopt te lezen.’

Arnon Grunberg neemt de P.C. Hooft-prijs op donderdag 19 mei in ontvangst. De uitreiking wordt georganiseerd door het Literatuurmuseum, waar momenteel ook een bijzonder portret van Grunberg door kunstenaar Elisa Pesapane te zien is.

De P.C. Hooft-prijs voor het oeuvre van Arnon Grunberg is toegekend op unanieme voordracht van een jury bestaande uit Agnes Andeweg (voorzitter), Rashid Novaire, Esther Op de Beek, Coen Peppelenbos en Nina Polak. Ze omschrijven Grunberg in het juryrapport als een schrijver die ongeëvenaard is in ambitie, productiviteit en intellectuele kracht: ‘Hij blijft onverminderd nieuwsgierig en maatschappelijk betrokken. Hij is obsessief in zijn zoektocht naar het liefdevolle in de mens en nietsontziend waar het de duistere kanten van het bestaan betreft. In zijn romanuniversum heeft hij een eigen stijl, taal en grammatica ontwikkeld waarin hij gruwel en tederheid met elkaar weet te verenigen, satire en oprechtheid. Daarmee heeft hij een immense bijdrage geleverd aan de Nederlandse literatuur.’

Een kwestie van tijd

Toen hij nog aan het begin van zijn carrière stond, schreef Grunberg in een brief, opgenomen in het boek Aan nederlagen geen gebrek, dat het een kwestie van tijd zou zijn voordat hij de P.C. Hooft-prijs zou winnen. ‘Aan de ene kant natuurlijk grootspraak en een manier om indruk te maken op de persoon aan wie ik de brief richtte, maar het zei ook iets over mijn ambitie en inzet. Als je begint met schrijven beweeg je je heen en weer tussen enerzijds zelftwijfel en misschien ook wel zelfhaat, maar anderzijds ook enorme overmoed en zelfverzekerdheid. Waarschijnlijk schreef ik dit in een moment van overmoed.’ 

Nu is het moment daar, en op relatief jonge leeftijd. Grunberg werd dit jaar vijftig, terwijl Marga Minco – de vorige winnaar in het genre proza – bijna honderd werd toen de prijs aan haar werd toegekend. ‘Ik vind het bijzonder om haar op te volgen, maar op een heel ander moment in mijn carrière. Ik heb onder andere ideeën voor een nieuwe roman en ben bezig met een dansproject. Ik probeer mezelf steeds weer te verleiden of te dwingen om nieuwe dingen te doen.’

Uitsluitend op zijn kamer blijven en schrijven, zou volgens eigen zeggen de doodsteek zijn voor de schrijver die hij is. ‘Ik denk dat ook mijn journalistieke projecten hebben bijgedragen aan mijn groei als romanschrijver. Maar dat geldt net zo goed voor zo’n dansproject, waarbij ik volledig uit mijn comfortzone treed. Toen ik het telefoontje kreeg over het winnen van deze prijs liep ik in mijn trainingspak door mijn woning, net terug van de dansrepetities. Dat vond ik een prachtig contrast, want als danser ben ik op heel veel gebieden sullig en onbekwaam. Het herinnerde me eraan dat je altijd zelfkritisch moet zijn en lof, hoe aangenaam ook, weer naast je neer moet leggen. Elk boek of elke tekst die je schrijft is op een bepaalde manier toch weer opnieuw examen doen en dat zou eigenlijk nooit moeten wennen.’

Uitreiking

De uitreiking van de P.C. Hooft-prijs 2022 vindt plaats in Theater Diligentia op 19 mei, rond de sterfdag van naamgever Pieter Corneliszoon Hooft (1581-1647). Aan de prijs is een bedrag verbonden van 60.000 euro. Het secretariaat van de Stichting P.C. Hooft-prijs voor Letterkunde wordt gevoerd door het Literatuurmuseum, dat ook de uitreiking organiseert.

Recente eerdere laureaten in de categorie verhalend proza zijn: Marga Minco (2019), Astrid Roemer (2016), A.F.Th. van der Heijden (2013) en Charlotte Mutsaers (2010).
 

[15]
”De uitspraak volgt op een eerder arrest van de hof over internationaal zelfbeschikkingsrecht van de Westelijke Sahara. Het gebied werd in 1975 ingelijfd door Marokko, maar dat wordt internationaal niet erkend”
EUROPA NUHANDELSVERDRAGEN EU EN MAROKKO ONGELDIGOM WESTELIJKE SAHARA29 SEPTEMBER 2021
https://www.europa-nu.nl/id/vlmmi6tb2ntx/nieuws/hof_handelsverdragen_eu_en_marokko?ctx=vh6ukzb3nnt0

LUXEMBURG (ANP) – De Europese Commissie moet namens de EU opnieuw gaan onderhandelen over een aantal handelsafspraken met Marokko en daarin de bevolking van de Westelijke Sahara betrekken. Het Gerecht van de EU, een onderdeel van het Europees Hof van Justitie, verklaart twee handelsovereenkomsten nietig. De uitspraak is een overwinning voor Polisario, de onafhankelijkheidsbeweging voor de Westelijke Sahara die de zaak had aangespannen.

De uitspraak volgt op een eerder arrest van de hof over internationaal zelfbeschikkingsrecht van de Westelijke Sahara. Het gebied werd in 1975 ingelijfd door Marokko, maar dat wordt internationaal niet erkend. Een deel ervan is in handen van Polisario, dat aanspraak maakt op het voormalige Spaanse gebied in Noord-Afrika. Het gebied is rijk aan fosfaten en visgronden.

De overeenkomsten waarover opnieuw moet worden onderhandeld betreffen gunstige tarieven voor landbouwproducten die Marokko in de EU mag invoeren, en een visserij-overeenkomst. Het hof heeft eerder al geoordeeld dat vrijhandelsafspraken tussen de EU en Marokko niet voor de Westelijke Sahara van toepassing zijn.

EU-buitenlandchef Josep Borrell en de Marokkaanse minister van Buitenlandse Zaken Nasser Bourita gaven direct na de uitspraak een gezamenlijke verklaring uit. “We zullen de nodige maatregelen treffen om voor een wettelijk kader te zorgen dat de voortgang en stabiliteit van de handelsrelatie tussen de EU en het koninkrijk Marokko garandeert.”

EINDE ARTIKEL

[16]

HUMAN RIGHTS WATCHMOROCCO AND WESTERN SAHARAWORLD REPORT OF 2022EVENTS OF 2021

https://www.hrw.org/world-report/2022/country-chapters/morocco/western-sahara

Morocco cracked down on journalists and critics, including via apparently politically motivated prosecutions for criminal offenses. Laws restricting individual freedoms remained in effect, including laws that discriminate against women and lesbian, gay, bisexual and transgender (LGBT) persons. In Western Sahara, authorities continued to severely constrain activities and speech of independence activists.

Criminal Justice System

The Code of Penal Procedure gives a defendant the right to contact a lawyer after 24 hours in police custody, extendable to 36 hours. But detainees do not have the right to have a lawyer present when police interrogate or present them with their statements for signature. In recent years, police agents often coerced or tricked detainees into signing self-incriminating statements, which judges later relied on to convict even when the defendants repudiated those statements in court.

Freedom of Association and Assembly

Authorities continued to impede the work of the Moroccan Association for Human Rights (AMDH), the country’s largest independent human rights group. The AMDH said that, as of September 15, 2021, authorities had declined to process the administrative formalities for 84 of the 99 AMDH local branches, impeding the ability of these branches to carry out basic functions like opening new bank accounts or renting space. These obstructions persisted even when administrative courts ruled in favor of the AMDH.

Freedom of Expression

On July 30, several global media reported that Pegasus, a potent spyware developed by Israeli firm NSO Group, might have been used to infiltrate the smartphones of many individuals in Morocco. Pegasus, which NSO Group claims is exclusively sold to governments, is capable of accessing contact lists, reading emails and text messages, tracking calls, collecting passwords, mobile phone tracking, and hijacking the target device’s microphone and video camera to turn it into a surveillance device. Journalists and Moroccan human rights activists and journalists were among the targets.

Morocco’s penal code punishes with prison and fines nonviolent speech offenses, including “causing harm” to Islam or the monarchy, and “inciting against” Morocco’s “territorial integrity,” a reference to its claim to Western Sahara. While the Press and Publication Code does not provide prison as a punishment, journalists and people who speak out on social media have been prosecuted under the penal code for their critical, nonviolent speech.

Those included Moroccan-American YouTube commentator Chafik Omerani and protester Noureddine Aouaj, sentenced to three months and two years in prison, respectively, for “defaming constitutional institutions” after they criticized King Mohammed VI. Omerani was freed on May 6 after completing his term. YouTube commentator Mustapha Semlali, also known as Allal Al-Qadous, was sentenced to two years for “undermining the monarchy” after he allegedly defamed Prince Moulay Rachid, the king’s brother; Moroccan-Italian student Ikram Nazih, was sentenced to three years for “harming the Islamic religion” after she shared a Facebook post deemed to be making light of a Quranic verse. She was freed on August 23 after an appeals court reduced her sentence to two months. YouTube commentator Jamila Saadane was sentenced to three months for “insulting organized institutions and distributing false allegations” after she claimed that authorities protected sexual tourism activities in Marrakech.

In other cases, Morocco has arrested, prosecuted, and imprisoned several critics not overtly for what they said but instead for offenses related to sex or embezzlement, where the evidence was either scant or dubious, or the trial involved clear fair-trial violations.

On January 27, a Rabat Court of First Instance sentenced historian and free speech advocate Maati Monjib to one year in prison for “receiving funds from a foreign organization in order to undermine Morocco’s internal security.” The basis for the charge was that a nongovernmental organization (NGO) set up by Monjib to defend free speech received grants from European NGOs to organize trainings for local journalists in a way that “harmed Morocco’s internal security.”

The trial of Monjib took place on January 20 in his absence, even though he had been in the same tribunal that day to answer a prosecutor’s questions in another case, for which he was in pretrial detention. Monjib’s lawyers say the court notified neither Monjib nor them about the trial, which the authorities denied. Monjib was released on March 23, after hunger striking for 19 days. The case, in which three co-defendants were sentenced to one year in absentia, was pending at time of writing appeal.

On July 9, a court of first instance in Casablanca sentenced popular critical columnist Soulaiman Raissouni to five years in prison for “indecent assault.” Raissouni was placed in pretrial detention on May 2020, days after a man accused him in a Facebook post of sexually assaulting him two years earlier, while he was visiting Raissouni’s home. Raissouni spent a year in pretrial detention without the court ever providing a substantive basis for denying him bail for such an extended period. He was denied access to his own case file until late in the trial.

Raissouni, who waged a long hunger strike to protest the conditions of his trial, requested to be transported to the courtroom in an ambulance and attend the sessions in a wheelchair, under medical supervision. The judge denied his request, and thus Raissouni did not attend the last four sessions of his own trial. His defense withdrew from the trial in protest. After the verdict, Raissouni stopped his hunger strike, which had lasted 118 days. The case was pending appeal at time of writing.

Taoufik Bouachrine, the director of the now-defunct independent daily Akhbar al-Yaoum, where Raissouni worked as editor-in-chief, is serving a 15-year sentence for sexual assault on several women. The verdict was handed down by an appeals court in 2019 after a trial that the United Nation’s Working Group on Arbitrary Detention said was marred by due-process violations and part of a “judicial harassment attributable to nothing other than [Bouachrine’s] investigative journalism.”

On July 19, a court of first instance in Casablanca sentenced investigative journalist Omar Radi to six years in prison on multiple charges, including espionage and rape of a female co-worker, and his colleague, journalist Imad Stitou, to one year in prison, with six months suspended, for “participation” in the alleged rape because he “failed to intervene to stop it.” Radi testified that the sex with the complainant was consensual.

Radi, an outspoken critic who has long been subject to state harassment, has been in detention since his arrest on July 29, 2020. Stitou remained free pending appeal.

Examining the facts in the case on which the espionage charges against Radi are based, Human Rights Watch found that they consist of nothing but standard journalistic work, corporate due-diligence studies that Radi performed as a paid consultant, and his routine meetings with foreign diplomats. The case file, which Human Rights Watch reviewed, included no evidence that Radi had provided classified information to anyone or that he even had access to such information.

Several due process violations were recorded during the trial, which Human Rights Watch observed. The court never provided a substantive justification for holding Radi for one year in pretrial detention. The court refused to hear defense witnesses, and admitted a written statement by a prosecution witness but refused to summon him, thus denying the defense’s right to cross-examine him. While Radi had to fight in court for months to get his case file, websites closely tied with security services obtained leaked copies even before the trial started, and based on those leaks, published scores of articles affirming Radi’s guilt. The case was pending appeals at time of writing.

Monjib, Raissouni, Radi, and others were subjected to relentless character assassination efforts in scores of articles published in websites known locally as “slander media” because of their incessant and seemingly coordinated attacks against critics of the authorities. Known for their proximity to security services, these websites have published in past years thousands of articles including personal information on targeted individuals. The information included banking and property records, screenshots of private electronic conversations, allegations about sexual relationships, and intimate biographical details.

Western Sahara

The United Nations-sponsored process of negotiations between Morocco and the Polisario Front, the liberation movement that seeks self-determination for Western Sahara, remained stalled after the resignation in May 2019 of Horst Kohler, the envoy of the UN secretary-general. Staffan De Mistura was appointed as a new envoy on October 6.

Most of Western Sahara has been under Moroccan control since Spain, the territory’s former colonial administrator, withdrew in 1975. In 1991, both Morocco and the Polisario, the liberation movement for Western Sahara, agreed to a UN-brokered ceasefire to prepare for a referendum on self-determination. That referendum never took place. Morocco considers Western Sahara to be an integral part of the kingdom and rejects demands for a vote on self-determination that would include independence as an option.

In November 2020, Moroccan security forces established a near-constant heavy presence outside the house of independence activist Sultana Khaya, in Boujdour, Western Sahara. They have provided no justification and have prevented several people, including family members, from visiting. According to Khaya, police forces raided her house several times, beating her and relatives, and smearing the house with a foul-smelling liquid. Khaya is locally known for her public displays of vehement opposition to Morocco’s control of Western Sahara. The arbitrary blockade of her house was still in place at time of writing.

Moroccan authorities systematically prevent gatherings supporting Sahrawi self-determination, obstruct the work of some local human rights NGOs, including by blocking their legal registration, and on occasion beat activists and journalists in their custody and on the streets, or raid their houses and destroy or confiscate their belongings. Human Rights Watch documented some of these beatings and raids, including of the house of independence activist Hassana Duihi in May 2021.

In 2021, 19 Sahrawi men remained in prison after they were convicted in unfair trials in 2013 and 2017 for the killing of 11 security force members, during clashes that erupted after authorities forcibly dismantled a large protest encampment in Gdeim Izik, Western Sahara, in 2010. Both courts relied almost entirely on their confessions to the police to convict them, without seriously investigating claims that the defendants had signed their confessions under torture. The Cassation court, Morocco’s highest judicial instance, upheld the appeals verdict on November 25, 2020.

Women’s and Girls’ Rights

The Family Code discriminates against women with regard to inheritance and procedures to obtain divorce. The code sets 18 as a minimum age of marriage but allows judges to grant “exemptions” to marry girls aged 15 to 18 at the request of their family.

While Morocco’s 2018 Violence against Women law criminalized some forms of domestic violence, established prevention measures, and provided new protections for survivors, it required survivors to file for criminal prosecution in order to obtain protection, which few can do. It also did not set out the duties of police, prosecutors, and investigative judges in domestic violence cases, or fund women’s shelters.

Morocco’s law does not explicitly criminalize marital rape, and women who report rape can find themselves prosecuted instead for engaging in sexual intercourse outside marriage if authorities do not believe her.

In July, an Instagram post showing a hotel in Marrakech denying access to Moroccan women unaccompanied by either their husbands or families, went viral.

Morocco bans hotels from accommodating unmarried couples in a shared room, but there is no known law denying access to unaccompanied women from any facility.

In July, authorities appointed the first female head prosecutor at a court of first instance. While Morocco does have female judges, women overall continue to remain heavily underrepresented in judicial positions.

In May, Morocco’s National Human Rights Council reported that sexual harassment and gender-based violence are widespread against female staff and students at Moroccan universities, and a lack of mechanisms and means to adequately deal with harassment, and provide assistance to victims in universities.

Sexual Orientation and Gender Identity

Consensual sex between adults who are not married to one another is punishable by up to one year in prison. Moroccan law also criminalizes what it refers to as acts of “sexual deviancy” between members of the same sex, a term that authorities use to refer to homosexuality more generally, and punishes them with prison terms of up to three years.

In a memorandum published in October 2019, the National Human Rights Council, a state-appointed body, recommended decriminalizing consensual sex between non-married adults. More than 25 NGOs expressed support for the recommendation. The Moroccan government did not act upon it. 

Refugees and Asylum Seekers

The government has yet to approve a draft of Morocco’s first law on the right to asylum, introduced in 2013. A 2003 migration law remained in effect, with provisions criminalizing illegal entry that failed to provide an exception for refugees and asylum seekers. As of September 2021, the Ministry of Foreign Affairs had granted, or started the administrative process for granting, refugee cards, along with special residency permits and work authorizations to 856 persons, most of them sub-Saharan Africans, whom the UN High Commissioner for Refugees (UNHCR) had recognized in recent years. All of the 8,853 refugees recognized by UNHCR as of September 2021 had access to health services and where applicable public education, but only about half of them had regular residency permits and work authorizations, according to UNHCR. Morocco also hosted 6,902 registered asylum seekers as of September.

Human rights violations against migrants by Moroccan authorities, as reported by the media and non-governmental organizations during 2021, included abusive raids targeting sub-Saharan migrants for forced internal displacements, usually toward the south of the country, and arbitrary detention of migrants, including children. In a positive step, the Moroccan government stated it would include refugees, migrants and asylum seekers in its national Covid-19 vaccination campaign, which launched in January 2021. As of September, 547 refugees had been vaccinated.

On July 19, Idris Hasan, an Uyghur activist who had been living in Turkey, was arrested upon landing in Casablanca airport. A court agreed to China’s extradition request on December 15 but he had not been extradited yet at time of writing. Extraditing Hasan would violate Morocco’s obligations under the 1951 Refugee Convention and the 1984 Convention against Torture, which prohibit forcibly sending anyone to a place where they would risk persecution and torture.

Key International Actors

On September 29, the European Court of Justice (ECJ) annulled two trade agreements on agriculture and fishing between the European Union and Morocco. The court said that Western Sahara, which was included in those bilateral agreements, should be considered a third party and as such, its people had to give its “full consent” for the agreement to be valid. The ECJ ruled that the consultations with stakeholders in Western Sahara, in which the Polisario refused to take part, did not meet the threshold of “consent.” Morocco and the EU had not appealed the ECJ ruling at time of writing.

EINDE BERICHT HUMAN RIGHTS WATCHAMNESTY INTERNATIONALMIDDLE EAST AND NORTHERN AFRICAMOROCCO AND WESTERN SAHARA
https://www.amnesty.org/en/location/middle-east-and-north-africa/morocco-and-western-sahara/

MOROCCO AND WESTERN SAHARA 2021

The authorities continued to use the 2020 health emergency decree-law to arbitrarily restrict freedom of expression and assembly, including of journalists, activists and workers. The authorities continued to violate the rights of pro-independence Sahrawi activists through arbitrary house arrests, ill-treatment and harassment. The government introduced a Covid-19 vaccine pass necessary for anyone to enter their places of work, public and private administrations, restaurants and to travel inside and outside Morocco. Protests against the pass were held in several cities and were met by force at least once. The Feminist Action Union recorded monthly increases in domestic violence cases in almost every city in Morocco. Parliament passed a new law that allows for gender reassignment for those born “hermaphrodites”, which was criticized by LGBTI communities for its vagueness and lack of reference to transgender people. Migrants and asylum seekers were arbitrarily detained and, in areas close to border crossings, the authorities raided the lodging places of sub-Saharan nationals, sometimes burning their belongings or forcibly evicting them.

Background

Government measures to support the economy during the second year of the pandemic included compensating those who could not work, although this only applied to those in formal jobs.

In October, the UN Mission for the Referendum in Western Sahara (MINURSO) was renewed, but still lacked a human rights mandate. Human rights organizations could still not access Western Sahara and Polisario camps.

On 21 October, the government announced that a vaccine pass would be necessary to enter places of work, restaurants and for all travel inside and outside of Morocco. The union of café and restaurant owners, the lawyers’ union and some rights organizations criticized the move, saying the pass was unconstitutional, arbitrary or a danger to the economy. Protests against the decision were held across Morocco on 31 October.

Between January and December, the king issued royal pardons affecting 4,127 prisoners.

In September, Algeria cut diplomatic ties with Morocco.

Freedom of expression and association

Human rights defenders, journalists, social media users, academics and activists continued to face repression of the legitimate exercise of their freedom of expression. At least seven were arrested and/or prosecuted for freedom of expression-related offences. On 23 March, academic and human rights defender Maati Monjib was provisionally released from El Arajat prison near the capital Rabat. In October, he was prevented from travelling to France for a medical appointment and to see his family, due to an arbitrary travel ban imposed since October 2020.

In July, Omar Radi, an independent journalist who was often critical of the authorities, was sentenced to six years in prison on charges of espionage and rape after a trial that did not meet international fair trial standards. Among other things, he was denied the right to see and challenge each piece of evidence used against him.

In September, the Marrakesh Court of First Instance sentenced Jamila Saadane to three months in prison for videos she posted on YouTube accusing the Moroccan authorities of covering up prostitution networks and human trafficking in Marrakesh. She was convicted of “insulting institutions” and “spreading false information”.

The Moroccan authorities continued to violate the rights of pro-independence Sahrawi activists throughout the year, through ill-treatment, arrests and harassment. In May, the authorities arrested Essabi Yahdih, a Sahrawi journalist and director of the online Algargarat Media company, at his workplace in Western Sahara. They interrogated him about his journalistic work and accused him of filming military barracks in Dakhla, a city in Western Sahara. On 29 July, he was sentenced to one year in prison and a fine. In Dakhla prison he was denied medical attention for pre-existing hearing and sight conditions.

Right to privacy

In July, together with the coalition Forbidden Stories, Amnesty International revealed that NSO Group’s Pegasus surveillance spyware was used extensively by the Moroccan authorities. Journalists, activists and political figures of French and Moroccan origin had been targeted with the spyware. The devices of Hicham Mansouri, a Moroccan journalist living in exile in France; Claude Mangin, the partner of Naama Asfari, a Sahraoui activist who is imprisoned in Morocco; and Mahjoub Maliha, a Sahraoui human rights defender, were infected with Pegasus software in violation of their rights to privacy and freedom of expression.

Freedom of assembly

On at least four occasions, the authorities repressed peaceful protests demanding improved working conditions and used the health emergency decree-law to suppress workers’ grievances.

In April, police arbitrarily arrested 33 teachers who were protesting peacefully in Rabat against education policies they deemed harmful for public education and forcibly dispersed the protesters even though they were respecting Covid-19 safety measures such as social distancing. The teachers were provisionally released after 48 hours but were still facing charges of “incitement to unarmed gathering without an authorization”, “breaching health emergency status” and “offending public officials”. Their trial was ongoing at the end of the year.1

In July, Noureddine Aouaj, an activist and human rights campaigner, was sentenced to two years’ imprisonment. He was arrested in June after joining a peaceful rally supporting jailed journalists Omar Radi and Suleiman Raissouni, and charged with “insulting constitutional institutions, principles and symbols of the kingdom”, “denouncing fictitious crimes” and “undermining judicial authority”.

Torture and other ill-treatment

Some prisoners were held in harsh conditions, including prolonged and indefinite solitary confinement, in violation of the prohibition of torture and other ill-treatment.

Suleiman Raissouni, a journalist and editor of Akhbar Al Yaoum newspaper, remained in solitary confinement since his imprisonment in May 2020. He staged a 118-day hunger strike from 8 April to protest against his solitary confinement.

Mohamed Lamine Haddi, sentenced in connection with the Gdeim Izik protest, continued to be held in solitary confinement since 2017. In March, prison guards ended his hunger strike held in protest at his ill-treatment by force-feeding him, which amounts to torture under international law.

Members of the security forces raided the house of Sahrawi activist Sultana Khaya in Boujdour at least three times in 2021. She said that during a raid in May, members of the security forces beat her and tried to rape her with batons, and attacked and raped her sister. On 15 November, members of the security forces broke into her house and raped her and sexually abused her two sisters and 80-year-old mother.2

Right to health

In May, the Independent Syndicate of Public Sector Doctors held a 48-hour national strike, excluding emergency services, to protest at the authorities’ inaction to their long-standing demands for improved pay and working conditions and better resourced public hospitals.

By the end of the year, Morocco had fully vaccinated about 67% of the country’s population against Covid-19.

Women’s and girls’ rights

A national pandemic fund was created in 2020 to compensate those forced to leave work. However, Moroccan NGO the Feminist Action Union found that women were less able than men to benefit from the scheme as they are less likely to be in regular work

Implementation of the 2018 Law 103-13 for the prevention of violence against women remained weak. Contrary to claims by the Public Prosecution Office that domestic violence cases decreased by 10% compared to previous years, the Feminist Action Union recorded monthly increases in domestic violence cases from January to April in almost every city in Morocco.

In May, the Minister of Justice announced that the number of child marriages had reduced since 2019. UN Women disputed this, saying the figures do not provide information on the forms of customary marriage involving children, nor do they consider the impacts of the Covid-19 pandemic on mobility and access to public administrations. Article 19 of the Family Code sets the marriage age at 18, but Articles 20 and 21 give judges in charge of family issues the right to authorize requests for child marriages.

In January, former police officer Wahiba Kharchich relocated to the USA after suffering defamation when media company ChoufTV published a video alleging to show her having an extra-marital affair in December 2020. She had filed a complaint in 2016 about sexual harassment by her boss Aziz Boumehdi, head of El Jadida police unit, which was never followed up.

LGBTI people’s rights

Article 489 of the Penal Code continued to criminalize consensual same-sex sexual relations.

In July, parliament passed Article 28 of the 36.21 Civil Status Bill, which states that the gender assigned to “hermaphrodite” newborns can be changed later in life. While billed as an advancement in LGBTI rights in Morocco, the amendment was criticized by trans rights organizations who said they had not been consulted and that many find the term “hermaphrodite” offensive. Furthermore, the law continues to assign intersex people to either male or female genders, does not extend to allowing transgender people to transition and focuses on the appearance of genitals without reference to chromosomes or hormones. There remained no mention of transgender people in law.

In February, gender non-conforming artist Abdelatif Nhaila was released after serving a four-month prison sentence imposed in 2020. Police arrested him after he visited a police station to report death threats and homophobic harassment he had received as part of a widespread social media smear campaign begun in April 2020, and subsequently prosecuted him for “violating the state of health emergency” and “insulting an official”.

Refugees’ and migrants’ rights

The authorities arrested and arbitrarily detained migrants and asylum seekers during the year, deporting some to their country of origin and expelling others to southern areas of Morocco and the Western Sahara. In areas close to border crossings or on migratory routes to Europe, including Nador, Oujda and Laayoune, the authorities raided the housing and encampments of sub-Saharan nationals, sometimes burning their belongings or forcibly evicting them from their makeshift shelters, according to the Moroccan Association for Human Rights.

In addition to refugees and migrants from sub-Saharan Africa or Middle Eastern and North African countries, most of the 8,000 or more individuals who crossed from Morocco into the Spanish enclave of Ceuta in late May (see Spain entry) were Moroccans and included at least 2,000 unaccompanied children.3 Between April and May, at least three unidentified migrants and nine Moroccan men died during attempts to reach the Spanish enclaves of Ceuta and Melilla from Moroccan territory.

Morocco continued to cooperate with the EU to prevent the irregular entry of migrants from its territory into Europe. In June, a group of 15 Sudanese and Chadian asylum seekers, including two minors, were sentenced to six months in prison for attempting to enter Melilla from Morocco.

EINDE BERICHT AMNESTY INTERNATIONAL

[17]

ZIE NOOT 16

[18]

WIKIPEDIA

MADRID ACCORDS

https://en.wikipedia.org/wiki/Madrid_Accords

[19]

”Marokko heeft in 2007 voorgesteld dat de Westelijke Sahara een verregaande vorm van autonomie krijgt – maar dat het koninkrijk wel zeggenschap houdt over het buitenlands beleid en defensie.”
NOSOOK NEDERLAND STEUNT MAROKKO IN DE WESTELIJKESAHARA KWESTIE
https://nos.nl/artikel/2428430-ook-nederland-steunt-marokko-in-westelijke-sahara-kwestie

ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 3
DEZE VORM VAN ”AUTONOMIE” ONTSLAAT MAROKKO NETZO MIN VAN HAAR VERPLICHTINGEN ALS BEZETTER ALS IN HET ISRAELISCHE GEVAL
LEES:
HUMAN RIGHTS WATCHISRAEL: ”DISENGAGEMENT” WILL NOT END GAZA OCCUPATIONIsraeli Government Still Holds Responsibility for Welfare of Civilians
28 OCTOBER 2004
https://www.hrw.org/news/2004/10/28/israel-disengagement-will-not-end-gaza-occupation

The Israeli government’s plan to remove troops and Jewish settlements from the Gaza Strip would not end Israel’s occupation of the territory. As an occupying power, Israel will retain responsibility for the welfare of Gaza’s civilian population.

Under the “disengagement” plan endorsed Tuesday by the Knesset, Israeli forces will keep control over Gaza’s borders, coastline and airspace, and will reserve the right to launch incursions at will. Israel will continue to wield overwhelming power over the territory’s economy and its access to trade.

“The removal of settlers and most military forces will not end Israel’s control over Gaza,” said Sarah Leah Whitson, Executive Director of Human Rights Watch’s Middle East and North Africa Division. “Israel plans to reconfigure its occupation of the territory, but it will remain an occupying power with responsibility for the welfare of the civilian population.”

Under the plan, Israel is scheduled to remove settlers and military bases protecting the settlers from the Gaza Strip and four isolated West Bank Jewish settlements by the end of 2005. The Israeli military will remain deployed on Gaza’s southern border, and will reposition its forces to other areas just outside the territory.

In addition to controlling the borders, coastline and airspace, Israel will continue to control Gaza’s telecommunications, water, electricity and sewage networks, as well as the flow of people and goods into and out of the territory. Gaza will also continue to use Israeli currency.

A World Bank study on the economic effects of the plan determined that “disengagement” would ease restrictions on mobility inside Gaza. But the study also warned that the removal of troops and settlers would have little positive effect unless accompanied by an opening of Gaza’s borders. If the borders are sealed to labor and trade, the plan “would create worse hardship than is seen today.”

The plan also explicitly envisions continued home demolitions by the Israeli military to expand the “buffer zone” along the Gaza-Egypt border. According to a report released last week by Human Rights Watch, the Israeli military has illegally razed nearly 1,600 homes since 2000 to create this buffer zone, displacing some 16,000 Palestinians. Israeli officials have called for the buffer zone to be doubled, which would result in the destruction of one-third of the Rafah refugee camp.

In addition, the plan states that disengagement “will serve to dispel the claims regarding Israel’s responsibility for the Palestinians in the Gaza Strip.” A report by legal experts from the Israeli Justice Ministry, Foreign Ministry and the military made public on Sunday, however, reportedly acknowledges that disengagement “does not necessarily exempt Israel from responsibility in the evacuated territories.”

If Israel removes its troops from Gaza, the Palestinian National Authority will maintain responsibility for security within the territory—to the extent that Israel allows Palestinian police the authority and capacity. Palestinian security forces will still have a duty to protect civilians within Gaza and to prevent indiscriminate attacks on Israeli civilians.

“Under international law, the test for determining whether an occupation exists is effective control by a hostile army, not the positioning of troops,” Whitson said. “Whether the Israeli army is inside Gaza or redeployed around its periphery and restricting entrance and exit, it remains in control.”

Under international law, the duties of an occupying power are detailed in the Fourth Geneva Convention and The Hague Regulations. According to The Hague Regulations, a “territory is considered occupied when it is actually placed under the authority of the hostile army. The occupation extends only to the territory where such authority has been established and can be exercised.”

The “disengagement plan,” as adopted by the Israeli Cabinet on June 6, 2004, and endorsed by the Knesset on October 26, is available at:
http://www.pmo.gov.il/nr/exeres/C5E1ACE3-9834-414E-9512-8E5F509E9A4D.htm.

EINDE VERKLARING HUMAN RIGHTS WATCH