Zet NCTV in bij terrorisme, niet bij bestrijden georganiseerde misdaad’
De beslissing van minister Ferd Grapperhaus om de Nationaal Coördinator Terrorisme en Veiligheid onderzoek te laten doen naar de liquidatie van advocaat Derk Wiersum is een gevaar voor de democratische rechtsorde, schrijft Paroollezer Astrid Essed.Het Parool23 september 2019, 11:58
Natuurlijk staat buiten kijf dat de liquidatie van advocaat Derk Wiersum zeer schokkend is en daarnaast een aanslag op de rechtstaat en vooral het recht op een eerlijk proces.
Wiersum verdedigde als advocaat kroongetuige Nabil B. in de Marengorechtszaak tegen Ridouan Taghi, Said Razzouki en andere leden van een tak van de verharde georganiseerde misdaad, de mocromaffia. Dat is een niet geheel terechte terminologie overigens (behalve Marokkanen zitten er ook anderen van niet-westerse achtergrond in, alsmede autochtone Nederlanders).
De beslissing van de minister van Justitie en Veiligheid, Ferd Grapperhaus, om de NCTV bij het onderzoek naar de moord op Wiersum te betrekken, is echter een groot gevaar voor de democratische rechtsorde. Terrorisme hangt weliswaar samen met ernstige misdrijven (zoals doodslag), maar is in de eerste plaats tegen de staat gericht, met een politiek doel, met als neveneffect angst aanjagen van de bevolking (artikel 83a, Wetboek van Strafrecht).
Georganiseerde misdaad is daarentegen puur winstbejag, dat noch politiek, noch tegen de staat gericht is. Daarom hoort de NCTV met dit misdaadonderzoek niets te maken te hebben.
Bovendien is er niet alleen het gevaar dat het begrip ‘terrorisme’ zo steeds meer wordt opgerekt, maar dat allerlei (vaak geheime) middelen worden ingezet die op gespannen voet met de democratische rechtstaat staan. Daarom zeg ik: weg met de inzet van de NCTV in dit misdaadonderzoek.
‘Het Ninsee had Sandew Hira niet moeten uitnodigen’
Paroollezer Astrid Essed betoogt in deze lezersbrief dat het Ninsee een terecht besluit heeft genomen door Sandew Hira niet te laten spreken voor de Jaarlijkse Keti Kotilezing.Het Parool20 juni 2019, 12:24
Dankzij de acties van een aantal dappere verdedigers van de mensenrechten, waaronder publicist Theo Para, heeft het bestuur van het Ninsee (Nationaal Instituut Nederlands Slavernijverleden En Erfenis) een terecht besluit genomen door schrijver en publicist Sandew Hira te annuleren als spreker voor de Jaarlijkse Keti Kotilezing in het Scheepvaartmuseum.
Feitelijk is het Ninsee al de fout ingegaan door Hira, pseudoniem voor historicus en econoom Dew Baboeram, als spreker uit te nodigen. Sinds 2015 heeft Hira zich met zijn project ‘Getuigenis van president Bouterse’ ingezet om het Decembermoordenproces zo veel mogelijk te frustreren. De huidige president Desi Bouterse staat daarin als voormalig dictator en legerbevelhebber als hoofdverdachte terecht. Hira pleit voor de stopzetting van dit proces.
Dat is hoogst bizar omdat Hira’s broer, John Baboeram, een van de slachtoffers van de Decembermoorden was. Hira’s actie staat bovendien haaks op de beginselen van de rechtsstaat, waarbij mensen verantwoordelijk worden gehouden voor gepleegde misdrijven.
In feite waren Hira’s acties erop gericht de verantwoordelijken voor de Decembermoorden weg te laten komen met wat zij gedaan hadden. Straffeloosheid dus.
Tijdens de militaire dictatuur van Desi Bouterse werden in 1982 vijftien critici van het militaire regime gefolterd en standrechtelijk geëxecuteerd. Dat maakt de Decebermoorden een van de ergste politieke misdrijven sinds de afschaffing van de slavernij in 1863.
Toch wil Hira dat de verantwoordelijken voor deze misdaden niet worden bestraft. Daarom is het moreel ongepast dat deze pleitbezorger van straffeloosheid als spreker stilstaat bij alle onbestrafte misdaden die de tot slaaf gemaakten in die drie eeuwen van koloniale bestialiteit en terreur zijn aangedaan.
Astrid Essed, Amsterdam
Reacties uitgeschakeld voor Astrid Essed in Het Parool/Twee gepubliceerde stukken uit 2019
Ik heb met verbijstering kennisgenomen van de recente nieuwsinformatie, bevestigd door Britse en Amerikaanse legerwoordvoerders. Britse en Amerikaanse troepen zouden bij hun luchtaanvallen op diverse Iraakse steden waaronder Bagdad, Basra, al-Hillal en Najaf, gebruik maken van de zogenaamde clusterbommen. Volgens het Verdrag van Ottawa betreffende landmijnen zijn deze verboden vanwege het grote risico voor de burgerbevolking.
In tegenstelling tot de zogenaamde precisiebommen zijn deze clusterbommen samengesteld uit een groot aantal kleinere projectielen. Bij ontploffing worden deze kilometers de ruimte in geslingerd met een zeer verhoogde kans op een groot aantal burgerslachtoffers.
Bovendien is er een gerede kans dat zij niet ontploffen, wat een groot gevaar met zich meebrengt. Ze kunnen gaan fungeren als landmijnen, die nog jaren later kunnen ontploffen en vervolgens leiden tot vele slachtoffers onder de burgerbevolking.
Met deze wapens wordt een onverantwoord risico genomen wat betreft de levens van de Iraakse burgerbevolking. Volgens de 4e Conventie van Genève is het bewuste gebruik van de bommen, of andere wapens die een verhoogd risico voor de burgerbevolking inhouden, een oorlogsmisdaad. Tevens is het een ernstige inbreuk op de algemeen aanvaarde menselijke normen en waarden, die zijn vastgelegd in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Astrid Essed
OPPONENT [Onder mijn reactie]
De heren (zowel Hoessein als Bush) hebben gekozen voor oorlog. Dit valt niet meer terug te draaien.Laten we de gedachte nu eens varen dat er sprake kan zijn van een “schone” oorlog zonder burgerslachtoffers.Het is zaak om e.e.a. zo spoedig mogelijk te klaren.Ik vind dan ook dat clusterbommen een legitiem middel is om bovengenoemde doelstelling te realiseren. Aart Valstar
Reacties uitgeschakeld voor Astrid Essed op Nu.nl over het gebruik van clusterbommen in de Irak oorlog [2003]
Reacties uitgeschakeld voor Volkskrant/De Gevaarlijke Pen van Astrid Essed/Enkele Ingezonden Stukken, gepubliceerd door de Volkskrant tussen 2002-2004 [waaronder een van de eerste kritieken op Geert Wilders]/Nog steeds actueel
Ik ben het niet eens met de criminalisering van de Arabisch Europese Liga (AEL) door de Liga en het Vlaams Blok impliciet op één lijn te stellen en te suggereren dat de AEL zou aanzetten tot jodenhaat (de Volkskrant, 28 november)….Amsterdam Astrid Essed3 december 2002, 00:00
Het Vlaams Blok is een extreem-rechtse beweging, die zowel racistisch als antisemitisch is, getuige zijn geregelde deelname aan ‘marsen’ van neo-nazi’s in Duitsland. Zonder het in alles eens te zijn met de AEL verwerp ik bovendien de beschuldiging dat ‘zij niet willen integreren’. Hun uitgangspunt is respect voor alle bevolkingsgroepen. Integratie houdt in participeren in de Belgische samenleving met respect voor de wet, maar met behoud van eigen identiteit, hetgeen het grondprincipe van integratie is.
De bewering dat de AEL achter het anti-joods geweld zou zitten dat na een anti-Israël demonstratie door een aantal Marokkaanse jongeren tegen joodse medeburgers is gepleegd, is nooit bewezen. Bij een soortgelijke demonstratie enkele weken later is door de eigen ordedienst direct tegen potentiële relschoppers opgetreden.
Reacties uitgeschakeld voor Volkskrant/De Gevaarlijke Pen van Astrid Essed/Ingezonden Stuk/4
Ik ben het niet eens met de door VVD-Kamerlid Wilders in Tel Aviv gedane uitspraak dat Gretta Duisenbergs opmerking, dat de geweldsspiraal pas doorbroken kan worden als Sharon ophoudt met zijn agressie, ongepast zou zijn zo kort na de zondag gepleegde dubbele zelfmoordaanslagen in Tel Aviv (de Volkskrant, 7 januari)….Amsterdam Astrid Essed9 januari 2003, 00:00
Zoals hem ongetwijfeld bekend is, duurt de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden nu al 35 jaar, ondanks herhaaldelijk aan Israël gedane oproepen van de VN, vervat in resolutie 242 om zich uit deze gebieden terug te trekken.
Aan iedere bezetting zijn inherent onderdrukking, vernederingen en schendingen van mensenrechten, hetgeen vanzelfsprekend leidt tot verzet. Zelfmoordaanslagen als verzetsmiddel zijn uiteraard zeer te veroordelen, maar zolang Israël weigert zich terug te trekken uit de bezette gebieden, waardoor de onderdrukking wordt gecontinueerd, en het enige antwoord op Palestijns verzet keihard militair optreden is, gepaard gaand met talloze mensenrechtenschendingen, zal dat leiden tot steeds radicaler verzet van Palestijnse zijde. Met als gevolg een continuering van de zeer te veroordelen zelfmoordaanslagen.
Reacties uitgeschakeld voor Volkskrant/De Gevaarlijke Pen van Astrid Essed/Ingezonden Stuk/3
Ik heb met verbijstering kennisgenomen van de in bepaalde politiek-militaire kringen geuite verontwaardiging tegen de aanhouding van een inmiddels uit voorlopige hechtenis ontslagen Nederlandse militair….Amsterdam Astrid Essed10 januari 2004, 00:00
Hun verontwaardiging is erop gebaseerd, dat hierdoor onzekerheid zou kunnen ontstaan bij de Nederlandse militairen over de al dan niet toelaatbare geweldstoepassing.
In de eerste plaats is dat geen rechtvaardiging om niet over te gaan tot de aanhouding van een militair, die ervan verdacht wordt een burger op grote afstand in de rug geschoten te hebben, hetgeen een oorlogsmisdaad is volgens het Internationaal Recht.
In de tweede plaats geeft de vierde Conventie van Gen als internationale regelgeving betreffende de bescherming van burgers in oorlogs- en bezettingstijd een juridisch kader voor het toegestane geweld.
Een van de grondregels is dat militaire acties, die tegen burgers gericht zijn, streng verboden zijn, tenzij er sprake is van een bijzondere situatie.
Dan mag er na het lossen van waarschuwingsschoten gericht geschoten worden, maar uitsluitend als er sprake is van een levensbedreigende situatie, hetgeen volgens het Openbaar Ministerie niet het geval was.
Uiteraard moet de schuld van de betrokken militair nog worden vastgesteld. In dit verband vind ik echter het door deze verontwaardiging gehouden impliciete pleidooi voor straffeloosheid een bedreiging voor de Nederlandse en internationale rechtsprincipes.
Reacties uitgeschakeld voor Volkskrant/De Gevaarlijke Pen van Astrid Essed/Ingezonden Stuk/2
Ik heb met verbijstering kennisgenomen van het feit dat de jeugdstrafkamer van de Haagse rechtbank de 17-jarige scholier Murat D, die op 13 januari de onderdirecteur van het Terra College, H….Amsterdam Astrid Essed4 mei 2004, 00:00
De motivatie van de rechtbank voor het nemen van een dergelijke beslissing, die is gebaseerd op de ernst van het gepleegde misdrijf gaat voorbij aan het feit dat ook binnen het geldende jeugdstrafrecht afdoende juridische mogelijkheden zijn een dergelijk ernstig misdrijf streng te straffen. Het desondanks vellen van een dergelijk vonnis, waarvan in brede kringen de uitzonderlijkheid erkend wordt, is dan ook een ernstige uitholling van de principes van het Nederlandse rechtssysteem, met name vanwege de gevaarlijke precedentwerking hiervan.
Reacties uitgeschakeld voor Volkskrant/De Gevaarlijke Pen van Astrid Essed/Ingezonden Stuk/1
Al-Qaeda leader Ayman al-Zawahiri, who was killed in a US drone strike in Afghanistan over the weekend, appears in an undated FBI Most Wanted poster. [FBI/Handout via Reuters]
LIQUIDATIE AL QAEDA IDEOLOOG AL ZAWAHIRI DOOR VS/VOLKSKRANT,
WEES KRITISCH OVER ILLEGALE VS COWBOYACTIES EN SCHENDING
SOEVEREINITEIT STATEN
BRIEF AAN VOLKSKRANT REDACTIE:
”Zou er ook zo over geschreven zijn, als het een Russische liquidatie van een Oekraiense strijder geweest was, die verdacht was [want de VS moetennog met bewijzen komen, dat al-Zawahiri achter alledoor hen genoemde aanslagen zat] van het plegenvan aanslagen in Rusland? [Einde Brief]” NU DE BRIEF:
AAN
DE REDACTIE VAN DE VOLKSKRANT
Onderwerp:
Twee artikelen in uw krant over de VS aanslag [of naar de woorden van
president Biden ”an airstrike that killed the emir of Al Qaeda, Ayman al-Zawahiri, zie noot 1]
”
“The world will not be destroyed by those who do evil, but by those who watch them without doing anything.”
[Mocht u in tijdnoot zijn, leze dan onderaan: TENSLOTTE]
Geinspireerd door deze onvergetelijke woorden van Albert Einstein, een Groot Geleerde, maar ook een Groot Mensch [2], schrijf ik u deze Brief op Poten.
Ik noem het een Brief op Poten, omdat er zaken in aan de orde komen,
die wij nooit ”normaal” moeten gaan vinden.
Zoals het slordig omgaan met mensenlevens, wat vaak geen probleem lijkt
te zijn, als het door Westerse bondgenoten wordt gedaan, zoals
de VS inzet van clusterbommen in Afghanistan, wat Nederland niet tegenhield de VS te blijven steunen [3], maar WEL weer als het de Russische oorlog voering betreft [4]
DAN staat de Westerse Wereld WEL ineens op zijn achterste Poten
en moeten er sanctiemaatregelen genomen worden [5]
WAAR GAAT HET IN DEZE BRIEF NU OM?
Het gaat om twee artikelen over de VS liquidatie[of aanval of ”airstrike that killed the emir of Al Qaeda, Ayman al-Zawahiri, hoe je het ook wilt noemen [6]
op Al Qaeda topman Ayman al-Zawahiri [7] op een balkon in een Huis in Kabul,
de hoofdstad van Afghanistan, waarmee dus een einde aan zijn leven kwam. [8]
Het betreft de artikelen [in de krant van 2 augustus jongstleden ”AL QAIDA ZWARE SLAG TOEGEDIEND DOOR DOOD
AL-ZAWAHIRI, MAAR BIDEN KAN NOG NIET OP ZIJN
LAUWEREN RUSTEN’, geschreven door uw correspondent Bert Lanting en ”POSTUUM: AYMAN AL-ZAWAHIRI
ZELFS IN EIGEN KRING WERD AL-ZAWAHIRI, MET ZIJN BELEREND
ZWAAIENDE WIJSVINGER, ALS STEKELIG EN PEDANT ERVAREN”, geschreven door uw redactielid Buitenland Carlijne Vos [9]
TAALGEBRUIK PRO AMERIKAANS NARRATIEF
Wat mij nu zo opvalt aan beide artikelen is ten eerste het volstrekte pro-Amerikaanse narratief, zich vertalend in taalgebruik als
[voorbeeld 1] ”geslaagde
Amerikaanse operatie om al-Qaeda leider Ayman al-Zawahiri uit te schakelen” ]10]
[Voorbeeld 2]: ”Het succes van de CIA-operatie is een meevaller die Biden goed kan gebruiken” [11]
Waarom pro-Amerikaans narratief?
Omdat ik er vrijwel van overtuigd ben [of u moet met
bewijzen van het tegendeel komen], dat uw correspondent Bert Lanting nooit geschreven zou hebben
over de ”uitschakeling van president Trump” of
de ”uitschakeling van Amerikaanse militairen” door Al-Qaeda.
Dit geldt ook voor voorbeeld 2 [zie hierboven]:
Zou uw correspondent ooit geschreven hebben over
”Het succes van de Al-Qaeda operatie is een meevaller,
die Al-Qaeda topman [vul maar de naam in, ik heb geen
lijstje van de heren] goed kan gebruiken”
Ik betwijfel dat, wat de partijdigheid van dergelijk
taalgebruik voor mij bevestigt.
ONTMENSELIJKEND TAALGEBRUIKTen tweede valt mij ook op het ontmenselijkende taalgebruik:
Ik stoor mij vooral aan het taalgebruik
”uitschakeling” van de kant van een mainstream
journalist, wanneer het om mensen gaat, wie dat dan
ook mag zijn.
Want de term ”uitschakeling” verwacht ik te horen
of lezen bij leden van een misdadigersbende zoals de
maffia over hun tegenstanders, niet bij ”normale”
journalisten.
Ook van Amerikaanse politici verwacht ik dergelijke
terminologie, maar dan om politiek-propagandistische
redenen.
Uw redactielid Buitenland Carlijne Vos gaat trouwens nog een stapje verder:
In haar opinieartikel ”ZELFS IN EIGEN KRING WERD AL-ZAWAHIRI, MET ZIJN BELEREND
ZWAAIENDE WIJSVINGER, ALS STEKELIG EN PEDANT ERVAREN” [12]
noemt zij de Amerikaanse drone aanslag uit 2001, waarbij zijn eerste
vrouw om het leven is gekomen [13] ”as a matter of fact” zonder enige kritische verwijzing naar het feit, dat het doden van burgers bij een
militaire aanval illegaal is en een oorlogsmisdaad. [14]
Trouwens, als zij haar huiswerk goed gedaan had [wat je toch wel
van een journalist mag verwachten] zou zij geweten moeten hebben, dat het
niet bij een dode was gebleven.
Bronnen, gelieerd aan het VS Staatsapparaat vermelden, dat bij twee
eerdere, mislukte aanslagpogingen op Zawahiri, 76 kinderen en 29 volwassenen om het leven zijn gekomen [15]
Dat had Carlijne Vos ook wel mogen vermelden in haar artikel.
LEGALITEIT?
Maar er is meer:
Wat mij ook tegenstaat in de twee door mij genoemde artikelen, is dat de
schrijvers totaal de vraag niet stellen, of deze VS ”uitschakeling” [ik citeer uw
correspondent Bert Lanting nog maar even [16] van al-Zawahiri nu wel legaal
is of niet?
Met andere woorden:
Bij voorhand gaan de schrijvers van de twee door mij gewraakte artikelen
klaarblijkelijk maar van die legaliteit uit.
En daarop valt wel een en ander op af te dingen:
TARGETED KILLINGS/LEGAAL OF NIET?
Waar we het hier over hebben zijn de zogenaamde ”targeted killings”,
militaire aanslagen [of aanvallen] door de Staat op individuen, zonder
En dit de internationale mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch:
”In recent years the phrase “targeted killing” has commonly been used to refer to a deliberate lethal attack by government forces against a specific individual not in custody under the color of law” [18]
Nu kan, zo stelt Human Rights Watch, in bepaalde omstandigheden zo’n targeted killing legaal zijn
[lawful], wanneer er sprake is van een directe dreiging [19]
Dit heeft zij ook duidelijk gemaakt in twee brieven
[er zullen er wel meer geweest zijn, ik beperk mij nu] aan president Obama, waarin tevens duidelijk
gemaakt werd, dat de VS bij gebruik van het ”targeted drone program”'[zoals ik het maar even op eigen Gezag noem], de grenzen steeds ruimer ging
trekken [20]
Nou nog even afgezien van de ”legaliteit” van deze
targeted killing is sowieso vaak het effect mager, omdat meestal de andere leider alweer in de coulissen staat, wanneer een beweging een overtuigende ideologie, een goede organisatie en locale support heeft [en de VS heeft er zelf via
clusterbombardementen, andere oorlogsmisdaden en zogenaamde ”vergisdrone-aanvallen”veel aangedaan om het anti-Westerse sentiment te voeden] [21]
Maar los van de juiste redenering in general, wat
aanslagen op personen aangaat, is het effect
deze specifieke aanslag op Zawahiri volgens een
opinie artikel van Al Jazeera sowieso mager om redenen, die ik ook hierboven heb vermeld [22]
Dan de legaliteit, die draait om de vraag, of de man
nou inderdaad zo’n ”imminent treat” was.
De VS en hun apologeten beweren natuurlijk van wel [23], maar veel
van wat door president Biden als rechtvaardiging wordt aangevoerd, is vooral gebaseerd op zaken uit het verleden [24], waardoor
de stellige indruk ontstaat, dat het meer een wraakneming is dan een werkelijk Gevaar het hoofd bieden.
En wraaknemingen zijn niet toegestaan volgens Internationaal Recht [25]En wat zaken uit het verleden betreft, ja, daarvoormoeten harde bewijzen worden aangevoerd en dievindt men in de rechtbank, niet in stunten met drones. Bovendien heeft Agnes Callamard, VN rapporteurop het gebied van buitengerechtelijke en willekeurige executies [
UN special rapporteur on extrajudicial, summary or arbitrary executions] in
een Tweet opgemerkt [het ging toen over de targeted
killing van Qasem Suleiman]: ”“Outside the context of active hostilities, the use of drones or other means for targeted killing is almost never likely to be legal,” [26]
IMMINENT THREAT
Ondanks wat president Biden en consorten beweren [27]
is niet aantoonbaar, dat al-Zawahiri een ”imminent threat” voor de VS was.
Verwijzingen naar de 11 september aanslagen en/of aanslagen daarvoor zijn vrij belachelijk, omdat daar een
periode van meer dan twintig jaar tussen zit.Wat nog belangrijker is, is dat uit een VN rapport dd juli jongstleden blijkt, dat al-Qaeda helemaal geen directe bedreiging vormt.Ik citeer The New York Times:”
“Al Qaeda is not viewed as posing an immediate international threat from its safe haven in Afghanistan because it lacks an external operational capability and does not currently wish to cause the Taliban international difficulty or embarrassment,” the U.N. report concluded.” [28]
Ook uit een onderzoek van de VS Inlichtingendienst
bleek dit. [29]
Daarbij komt dan nog de schending van de soevereiniteit van Afghanistan, waar deze VS targeted killing plaatsvond. [30]
Het argument van VS apologeten, dat de aanval geen schending was, omdat geen enkel land
de Taliban heeft erkend [31] is natuurlijk onzin.
Taliban of niet, Afghanistan blijft een soevereine Staat.
Meer dan genoeg argumenten dus om te betogen, dat de militaire aanval op al-Zawahiri illegaal was. [32]
Het enige ”positieve” dat je dan nog kan zeggen, is,
dat de VS deze keer tenminste geen burgerslachtoffers hebben gemaakt doordat deze keer het ”precisiewapen” ook een ”precisiewapen”
was [33]
Ze ”kunnen” het dus wel, o Bittere Ironie……
TENSLOTTE:
Natuurlijk verwacht ik niet, dat uw correspondenten in de twee door mij gewraakte artikels [34] alleinternationaalrechtelijke aspecten rond de targetedkilling van al-Zawahiri aan de orde stellen.Wat ik WEL verwacht is, dat zij er niet voetstoots vanuit gaan [want uit de artikelen blijkt geen enkelekritiek op het VS ingrijpen in het leven van al-Zawahiri], dat het Amerikaanse optreden wel juist zal zijn.Ik mag verwachten, dat zij op zijn minst het discutabele karakter [zie twee heel verschillendestandpunten onder noot 35] aan de orde stellen.Dat zij erop wijzen, dat het niet vanzelfsprekend is[wat de VS dus WEL doet] om op andermans grondgebied cowboystunts uit te halen, omdat er nog zoiets is als soevereiniteit van Staten.Maar vooral, dat in de artikelen gebruikte termen als ”uitschakeling” en hetterloops vermelden, dat de vrouw van al-Zawahiri bij een eerdere VS aanval op hem is omgekomen,in strijd zijn met het respectvol omgaan met het recht op leven, dat niet vervalt omdat een figuurabject is en/of tegenstander van de VS. Zou er ook zo over geschreven zijn, als het een Russische liquidatie van een Oekraiense strijder geweest was, die verdacht was [want de VS moetennog met bewijzen komen, dat al-Zawahiri achter alledoor hen genoemde aanslagen zat] van het plegenvan aanslagen in Rusland, nu zelfs een gedegenAmnesty rapport met kritiek op het Oekraiense leger een tsunami aan kritiek krijgt? [36] Denkt u hier maar eens over na Redactie.
Vriendelijke groeten Astrid EssedAmsterdam NOTEN Voor uw gemak zijn de noten in links toegevoegd NOTEN 1 T/M 5
Reacties uitgeschakeld voor Liquidatie al-Qaeda ideoloog Al-Zawahiri/Volkskrant, wees kritisch over illegale VS cowboyacties en schending Soevereiniteit Staten
”Zawahiri was a wretched man, and few will mourn his passing. But legal judgment should not be biased by hindsight. The U.S. tried to kill Zawahiri at least twice before. Those strikes killed 76 children and 29 adults according to Reprieve. The U.S. claims that its latest strike killed no civilians. That may be. If so, it is only by sheer luck that the U.S. did not kill even more civilians for no reason that the law accepts.”
A note from co-editors-in-chief Tess Bridgeman and Ryan Goodman: Although Just Security is on hiatus this week, we wanted to be sure to examine and reflect on the U.S. airstrike that killed al Qaeda’s top leader, Ayman al-Zawahiri. We asked members of our board of editors to assess the US government’s strongest argument for the legal basis for the strike and any significant weaknesses or flaws in that argument. We invited them to consider international and domestic law.
Brian Finucane, senior adviser with the U.S. Program at the International Crisis Group and a Non-Resident Senior Fellow at the Reiss Center on Law and Security at NYU School of Law. Prior to joining Crisis Group in 2021, he served as an attorney-adviser in the Office of the Legal Adviser at the U.S. Department of State.
As a matter of international law, the U.S. government would likely argue that Zawahiri was targeted as an enemy commander in the ongoing non-international armed conflict with al Qaeda. Further, I would expect the U.S. government to claim that the strike in Kabul was a lawful measure of self-defense as the de-facto authorities were either unable or unwilling to effectively address the threat posed by al Qaeda.
But such arguments raise questions:
Twenty years after 9/11, what threat to the United States does al Qaeda still pose, whether from Afghanistan or elsewhere?
Is the threat from al Qaeda such that the use of force in self-defense remains “necessary” as a matter of international law? Or are other non-military tools sufficient to mitigate the threat such that force is no longer necessary?
Does the Biden administration have a theory for when the armed conflict with al Qaeda ends? If so, what is that theory?
The killing of Zawahiri also raises questions of domestic law and the future of the war on terror. After two decades, what is al Qaeda for the purposes of the 2001 AUMF? Which affiliates of al Qaeda are “associated forces” for the purposes of AUMF? Will the Biden administration publicly release the list of all groups it deems covered by the AUMF?
Professor Adil Haque, is Executive Editor at Just Security. He is also Professor of Law and Judge Jon O. Newman Scholar at Rutgers Law School, and author of Law and Morality at War (Oxford University Press):
The U.S. will almost certainly argue that the strike was an exercise of its inherent right of self-defense under the U.N. Charter. The Obama administration took the position that the right of self-defense is triggered by an actual or imminent armed attack by a non-state armed group. Once triggered, the right of self-defense remains activated, and justifies the use of force, as long as “hostilities” with the group continue. Importantly, there is no requirement that further armed attacks are ongoing or imminent, so long as further attacks are expected at some point in the future. Relatedly, there is no requirement to seek the consent of the state on whose territory the strike will take place, if that state is deemed “unwilling or unable” to prevent the armed group from using its territory. That position was adopted by the Obama and Trump administrations, and there is no reason to think that the Biden administration will look elsewhere.
In my view, both aspects of the U.S. position are fundamentally flawed. There is no right to use force in self-defense absent an ongoing or imminent armed attack, and there is no right to use force on the territory of another state, without its consent, absent its responsibility for an ongoing or imminent armed attack. The U.S. has not claimed that Zawahiri was orchestrating an imminent armed attack that the strike preempted, nor has it alleged that the Afghan government is substantially involved in Al Qaeda’s ongoing operations. It appears that members of the Taliban regime may have provided Zawahiri with safe haven. But that alone is not enough to justify the strike.
Zawahiri was a wretched man, and few will mourn his passing. But legal judgment should not be biased by hindsight. The U.S. tried to kill Zawahiri at least twice before. Those strikes killed 76 children and 29 adults according to Reprieve. The U.S. claims that its latest strike killed no civilians. That may be. If so, it is only by sheer luck that the U.S. did not kill even more civilians for no reason that the law accepts.
Professor Oona Hathaway, is Executive Editor at Just Security. She is the Gerard C. and Bernice Latrobe Smith Professor of International Law at Yale Law School, Professor of International Law and Area Studies at the Yale University MacMillan Center, Professor of the Yale University Department of Political Science, Director of the Yale Law School Center for Global Legal Challenges, and Counselor to the Dean at Yale Law School. She served as Special Counsel to the General Counsel of the Department of Defense:
From a domestic law perspective, the legal basis for the strike on Zawahiri is, most lawyers would agree, straightforward: The 2001 Authorization for the Use of Military Force, enacted mere days after the 9/11 attacks, authorizes the President to use all “necessary and appropriate force against those … organizations he determines planned … the terrorist attacks that occurred on September 11, 2001.” Zawahiri, as the leader of the organization that carried out the attacks—and a prominent figure in the organization on 9/11, falls squarely within that authority. That surface clarity, however, ignores a deeper question about whether that 2001 authorization has expired. There is no sunset clause in the 2001 AUMF, but Congress clearly did not contemplate an endless war when it enacted the law more than two decades ago. There is a strong argument that the authorization has effectively expired, though that argument has yet to win in court when raised by those who continue to be detained at Guantanamo Bay under the authority indirectly granted by the authorization. Indeed, the successful strike on Zawahiri is likely to lead to a new set of challenges to those detentions on the ground the conflict in which they were detained has now run its course.
The international law basis for the strike is similarly easy on the surface and harder on deeper reflection. On the surface, the strike is justified as an act of “self defense” under Article 51 of the United Nations Charter and almost certainly is considered by the administration to fall within the Article 51 letter filed with the UN shortly after the attacks. But when we consider the fact that the attack on Zawahiri comes more than two decades after the 9/11 attacks, the legal argument gets harder to sustain. Granted, Al Qaeda has more fighters than it did on 9/11 despite two decades of our best efforts—during which we spent trillions of dollars—to defeat the group. But it’s far from clear that any of the affiliates have plans to attack the United States or that Zawahiri was involved in such plans if they do. Under international law, acts of self defense need to be aimed at averting active ongoing threats to the state undertaking the self defensive action (or, if it is an act of collective self defense, threats to a state that has requested that state’s assistance). There is also the issue of Afghanistan’s sovereignty. The Afghan government clearly did not consent to the strike. The United States has long sought to justify strikes against nonstate actors located in states that are “unable” or “unwilling” to address the threat they pose as falling within the scope of Article 51. But this theory has been explicitly endorsed by fewer than a dozen states. It may be conventional wisdom in Washington that such strikes are justified, but that conventional wisdom is one of many ways in which what is taken for granted in Washington is at a disconnect with traditional methods of international law. (Under a separate body of international law—international humanitarian law—the strike seems to have been clearly legal, assuming Zawahiri was a legitimate military target. According to current reporting, there was, remarkably, no collateral damage—which would be a testament to the careful planning, techniques, and technology developed over two decades of war.)
In short, the strike reflects the ambiguities inherent in the current U.S. counterterrorism program: It was at once a great success that falls squarely within widely accepted legal theories that have guided U.S. conduct for two decades and it demonstrates how flawed and strained those very same theories are.
Stephen Pomper, Chief of Policy at the International Crisis Group. During the Obama administration, he served as Special Assistant to the President and NSC Senior Director for Multilateral Affairs and Human Rights. He also served as Senior Director for African Affairs. Prior to moving to the NSC, he was the Assistant Legal Adviser for Political-Military Affairs at the Department of State. He is a Non-Resident Senior Fellow at the Reiss Center on Law and Security at NYU School of Law:
The much celebrated recent U.S. strike that killed Ayman Zawahiri sheds some useful light on the Biden administration’s approach to the so-called the global war on terror (GWOT) including some of the tensions in the administration’s approach to warmaking.
On the one hand, President Biden pledged on the campaign trail to end what he referred to as “forever wars”. He pulled American troops from Afghanistan in the face of withering criticism; told the United Nations that the U.S. is no longer at war; and appears to have diminished the tempo of military counterterrorism operations considerably.
On the other hand, the Biden administration continues to engage in counterterrorism operations from a war footing. It has maintained the capacious legal interpretations that enabled the GWOT to branch out to countries far from Afghanistan; has spent no visible political capital to repeal or narrow the 2001 Authorization for Use of Military Force that undergirds this framework; and – as evidenced by the Zawahiri operation – continues to strike senior al-Qaeda leadership.
None of this is especially surprising. Candidate Biden and his team were always careful to hedge their commitments to end unproductive U.S. military entanglements in a way that left space for military counterterrorism, and have never shown much appetite for yielding the expansive authority that executive branch lore and practice – and congressional acquiescence – afford them in this space. But they also have other challenges, including most immediately a Russian war in Ukraine and a tense situation in the Taiwan strait. The result is arguably a sort of GWOT-lite, which has the full legal contours of the longstanding war on terror but a more limited op tempo that generally keeps strikes off the front pages, lowers the volume on criticism, and preserves the resort to force as an option for when policymakers feel it is needed. (Of course there is nothing inherently durable about the “lite” aspect of the current scheme: the same legal architecture could be used in a much more heavy-handed way by a different group of policymakers.)
Given who Zawahiri was, and so long as major reports of civilian casualties do not emerge, it is hard to imagine too much by way of criticism against the strike. But the operation does present some interesting questions that lawyers and commentators can be expected to probe. Among them:
What facts could the U.S. present to make the case that the Taliban’s relationship to Zawahiri’s activities and whereabouts violated the 2020 Doha agreement (in which the Taliban committed to prevent any groups or individuals, including al-Qaeda, from “using its soil” for and “recruiting, training, and fundraising” “to threaten the security of the United States and its allies”). Beyond a passing comment by a White House official, will it publicly try to make that case?
Under what theory did President Biden disclose an action reportedly taken by intelligence operatives under what appear to be covert authorities? Did the strike fall under the 2001 AUMF or is the U.S. deeming it an act of national self-defense and why?
If the latter is the U.S. going to notify the United Nations or rely on its 2001 notification following the September 11 attacks?
Looking ahead, does the U.S. consider itself to be still at war in Afghanistan for purposes of international and domestic law and if so against specifically what groups and on what bases?
The answers are unlikely to depart significantly from what this and past administrations have offered, which is a useful reminder that while September 11 continues to recede and the GWOT fades from view, the changes they wrought to the U.S. national security apparatus endure.
EINDE ARTIKEL
‘In targeting Ayman al Zawahiri, the CIA killed 76 children and 29 adults. They failed twice and Ayman al Zawahiri is reportedly still alive.”REPRIEVEYOU NEVER DIE TWICE: MULTIPLE KILLS INTHE US DRONE PROGRAM31 DECEMBER 2014
Each of us only lives once. It sometimes appears, however, that the covert US Kill List allows a man to die twice. Public reports suggest some men on the Kill List have ‘died’ as many as seven times.
The Kill List is a covert US programme that selects individual targets for assassination. The list is personally approved by President Obama and requires no public presentation of evidence or judicial oversight. Targets often die in covert drone strikes in foreign countries and are never notified of what they are accused to have done.
Information on the Kill List and drone strikes is limited to media reporting and anonymous leaks by US, Pakistani and Yemeni officials. Nevertheless, by sifting this information, we found 41 names of men who seemed to have achieved the impossible: to have ‘died,’ in public reporting, not just once, not just twice, but again and again. Reports indicate that each assassination target ‘died’ on average more than three times before their actual death.
This raises a stark question. With each failed attempt to assassinate a man on the Kill List, who filled the body bag in his place? In fact, it is more accurate to say ‘body bags’: many other lives are sacrificed in the effort to erase a name from the Kill List. In one case, it took seven drone strikes before the US killed its target. In those strikes, as many as 164 people died, including 11 children.
In total, as many as 1,147 people may have been killed during attempts to kill 41 men, accounting for a quarter of all possible drone strike casualties in Pakistan and Yemen. In Yemen, strikes against just 17 targets accounted for almost half of all confirmed civilian casualties. Yet evidence suggests that at least four of these 17 men are still alive. Similarly, in Pakistan, 221 people, including 103 children, have been killed in attempts to kill four men, three of whom are still alive and a fourth of whom died from natural causes.
One individual, Fahd al Quso, was reported killed in both Yemen and Pakistan. In four attempts to kill al Quso, 48 people potentially lost their lives.
Other key findings include:
Twenty-four men were reported killed or targeted multiple times in Pakistan. Missed strikes on these men killed 874 people. They resulted in the deaths of 142 children.
Eighteen men in Yemen were reported killed or targeted multiple times. Missile strikes on these men killed 273 others and accounted for almost half of all confirmed civilian casualties and 100% of all recorded child deaths.
In targeting Ayman al Zawahiri, the CIA killed 76 children and 29 adults. They failed twice and Ayman al Zawahiri is reportedly still alive.
In the six attempts it took the US to kill Qari Hussain, a deputy commander of the Tehrik- e-Taliban Pakistan (TTP), 128 people were killed. including 13 children.
Baitullah Mehsud was directly targeted as many as seven times, during which 164 people were killed, including 11 children.
From 2004-2013, children suffered disproportionately in Pakistan. The pursuit of 14 targets killed 142 children. Only six of these children died in strikes that successfully killed their target (21% success rate).
EINDE ARTIKEL
Reacties uitgeschakeld voor Noot 15/Kritiek op twee Volkskrant artikelen
Military bases set up in residential areas including schools and hospitals
Attacks launched from populated civilian areas
Such violations in no way justify Russia’s indiscriminate attacks, which have killed and injured countless civilians
Ukrainian forces have put civilians in harm’s way by establishing bases and operating weapons systems in populated residential areas, including in schools and hospitals, as they repelled the Russian invasion that began in February, Amnesty International said today.
Such tactics violate international humanitarian law and endanger civilians, as they turn civilian objects into military targets. The ensuing Russian strikes in populated areas have killed civilians and destroyed civilian infrastructure.
“We have documented a pattern of Ukrainian forces putting civilians at risk and violating the laws of war when they operate in populated areas,” said Agnès Callamard, Amnesty International’s Secretary General.
“Being in a defensive position does not exempt the Ukrainian military from respecting international humanitarian law.”
Not every Russian attack documented by Amnesty International followed this pattern, however. In certain other locations in which Amnesty International concluded that Russia had committed war crimes, including in some areas of the city of Kharkiv, the organization did not find evidence of Ukrainian forces located in the civilian areas unlawfully targeted by the Russian military.
Between April and July, Amnesty International researchers spent several weeks investigating Russian strikes in the Kharkiv, Donbas and Mykolaiv regions. The organization inspected strike sites; interviewed survivors, witnesses and relatives of victims of attacks; and carried out remote-sensing and weapons analysis.
Throughout these investigations, researchers found evidence of Ukrainian forces launching strikes from within populated residential areas as well as basing themselves in civilian buildings in 19 towns and villages in the regions. The organization’s Crisis Evidence Lab has analyzed satellite imagery to further corroborate some of these incidents.
Most residential areas where soldiers located themselves were kilometres away from front lines. Viable alternatives were available that would not endanger civilians – such as military bases or densely wooded areas nearby, or other structures further away from residential areas. In the cases it documented, Amnesty International is not aware that the Ukrainian military who located themselves in civilian structures in residential areas asked or assisted civilians to evacuate nearby buildings – a failure to take all feasible precautions to protect civilians.
Launching strikes from populated civilian areas
Survivors and witnesses of Russian strikes in the Donbas, Kharkiv and Mykolaiv regions told Amnesty International researchers that the Ukrainian military had been operating near their homes around the time of the strikes, exposing the areas to retaliatory fire from Russian forces. Amnesty International researchers witnessed such conduct in numerous locations.
International humanitarian law requires all parties to a conflict to avoid locating, to the maximum extent feasible, military objectives within or near densely populated areas. Other obligations to protect civilians from the effects of attacks include removing civilians from the vicinity of military objectives and giving effective warning of attacks that may affect the civilian population.
The mother of a 50-year-old man killed in a rocket attack on 10 June in a village south of Mykolaiv told Amnesty International: “The military were staying in a house next to our home and my son often took food to the soldiers. I begged him several times to stay away from there because I was afraid for his safety. That afternoon, when the strike happened, my son was in the courtyard of our home and I was in the house. He was killed on the spot. His body was ripped to shreds. Our home was partially destroyed.” Amnesty International researchers found military equipment and uniforms at the house next door.
Mykola, who lives in a tower block in a neighbourhood of Lysychansk (Donbas) that was repeatedly struck by Russian attacks which killed at least one older man, told Amnesty International: “I don’t understand why our military is firing from the cities and not from the field.” Another resident, a 50-year-old man, said: “There is definitely military activity in the neighbourhood. When there is outgoing fire, we hear incoming fire afterwards.” Amnesty International researchers witnessed soldiers using a residential building some 20 metres from the entrance of the underground shelter used by the residents where the older man was killed.
In one town in Donbas on 6 May, Russian forces used widely banned and inherently indiscriminate cluster munitions over a neighbourhood of mostly single or two-storey homes where Ukrainian forces were operating artillery. Shrapnel damaged the walls of the house where Anna, 70, lives with her son and 95-year-old mother.
Anna said: “Shrapnel flew through the doors. I was inside. The Ukrainian artillery was near my field… The soldiers were behind the field, behind the house… I saw them coming in and out… since the war started… My mother is… paralyzed, so I couldn’t flee.”
In early July, a farm worker was injured when Russian forces struck an agricultural warehouse in the Mykolaiv area. Hours after the strike, Amnesty International researchers witnessed the presence of Ukrainian military personnel and vehicles in the grain storage area, and witnesses confirmed that the military had been using the warehouse, located across the road from a farm where civilians are living and working.
While Amnesty International researchers were examining damage to residential and adjacent public buildings in Kharkiv and in villages in Donbas and east of Mykolaiv, they heard outgoing fire from Ukrainian military positions nearby.
In Bakhmut, several residents told Amnesty International that the Ukrainian military had been using a building barely 20 metres across the street from a residential high-rise building. On 18 May, a Russian missile struck the front of the building, partly destroying five apartments and damaging nearby buildings. Kateryna, a resident who survived the strike, said: “I didn’t understand what happened. [There were] broken windows and a lot of dust in my home… I stayed here because my mother didn’t want to leave. She has health problems.”
Three residents told Amnesty International that before the strike, Ukrainian forces had been using a building across the street from the bombed building, and that two military trucks were parked in front of another house that was damaged when the missile hit. Amnesty International researchers found signs of military presence in and outside the building, including sandbags and black plastic sheeting covering the windows, as well as new US-made trauma first aid equipment.
“We have no say in what the military does, but we pay the price,” a resident whose home was also damaged in the strike told Amnesty International.
Military bases in hospitals
Amnesty International researchers witnessed Ukrainian forces using hospitals as de facto military bases in five locations. In two towns, dozens of soldiers were resting, milling about, and eating meals in hospitals. In another town, soldiers were firing from near the hospital.
A Russian air strike on 28 April injured two employees at a medical laboratory in a suburb of Kharkiv after Ukrainian forces had set up a base in the compound.
Using hospitals for military purposes is a clear violation of international humanitarian law.
Military bases in schools
The Ukrainian military has routinely set up bases in schools in towns and villages in Donbas and in the Mykolaiv area. Schools have been temporarily closed to students since the conflict began, but in most cases the buildings were located close to populated civilian neighbourhoods
At 22 out of 29 schools visited, Amnesty International researchers either found soldiers using the premises or found evidence of current or prior military activity – including the presence of military fatigues, discarded munitions, army ration packets and military vehicles.
Russian forces struck many of the schools used by Ukrainian forces. In at least three towns, after Russian bombardment of the schools, Ukrainian soldiers moved to other schools nearby, putting the surrounding neighbourhoods at risk of similar attacks.
In a town east of Odesa, Amnesty International witnessed a broad pattern of Ukrainian soldiers using civilian areas for lodging and as staging areas, including basing armoured vehicles under trees in purely residential neighbourhoods, and using two schools located in densely populated residential areas. Russian strikes near the schools killed and injured several civilians between April and late June – including a child and an older woman killed in a rocket attack on their home on 28 June.
In Bakhmut, Ukrainian forces were using a university building as a base when a Russian strike hit on 21 May, reportedly killing seven soldiers. The university is adjacent to a high-rise residential building which was damaged in the strike, alongside other civilian homes roughly 50 metres away. Amnesty International researchers found the remains of a military vehicle in the courtyard of the bombed university building.
International humanitarian law does not specifically ban parties to a conflict from basing themselves in schools that are not in session. However, militaries have an obligation to avoid using schools that are near houses or apartment buildings full of civilians, putting these lives at risk, unless there is a compelling military need. If they do so, they should warn civilians and, if necessary, help them evacuate. This did not appear to have happened in the cases examined by Amnesty International.
Armed conflicts seriously hamper children’s right to education, and military use of schools can result in destruction that further deprives children of this right once the war ends. Ukraine is one of 114 countries that have endorsed the Safe Schools Declaration, an agreement to protect education amid armed conflict, which allows parties to make use of abandoned or evacuated schools only where there is no viable alternative.
Indiscriminate attacks by Russian forces
Many of the Russian strikes that Amnesty International documented in recent months were carried out with inherently indiscriminate weapons, including internationally banned cluster munitions, or with other explosive weapons with wide area effects. Others used guided weapons with varying levels of accuracy; in some cases, the weapons were precise enough to target specific objects.
The Ukrainian military’s practice of locating military objectives within populated areas does not in any way justify indiscriminate Russian attacks. All parties to a conflict must at all times distinguish between military objectives and civilian objects and take all feasible precautions, including in choice of weapons, to minimize civilian harm. Indiscriminate attacks which kill or injure civilians or damage civilian objects are war crimes.
“The Ukrainian government should immediately ensure that it locates its forces away from populated areas, or should evacuate civilians from areas where the military is operating. Militaries should never use hospitals to engage in warfare, and should only use schools or civilian homes as a last resort when there are no viable alternatives,” said Agnès Callamard.
Amnesty International contacted the Ukrainian Ministry of Defence with the findings of the research on 29 July 2022. At the time of publication, they had not yet responded.
Amnesty International deeply regrets the distress and anger that our press release on the Ukrainian military’s fighting tactics has caused. Since Russian’s invasion began in February 2022, Amnesty International has been rigorously documenting and reporting on war crimes and violations committed in Ukraine, speaking to hundreds of victims and survivors whose stories illuminate the brutal reality of Russia’s war of aggression. We have challenged the world to demonstrate its solidarity with Ukrainians through concrete action, and we will continue to do so.
Amnesty International’s priority in this and in any conflict is ensuring that civilians are protected; indeed, this was our sole objective when releasing this latest piece of research. While we fully stand by our findings, we regret the pain caused and wish to clarify a few crucial points.
In our press release, we documented how in all 19 of the towns and villages we visited, we found instances where Ukrainian forces had located themselves right next to where civilians were living, thereby potentially putting them at risk from incoming Russian fire. We made this assessment based on the rules of international humanitarian law (IHL), which require all parties to a conflict to avoid locating, to the maximum extent feasible, military objectives within or near densely populated areas. The laws of war exist in part to protect civilians, and it is for this reason that Amnesty International urges governments to comply with them.
This does not mean that Amnesty International holds Ukrainian forces responsible for violations committed by Russian forces, nor that the Ukrainian military is not taking adequate precautions elsewhere in the country.
We must be very clear: Nothing we documented Ukrainian forces doing in any way justifies Russian violations. Russia alone is responsible for the violations it has committed against Ukrainian civilians. Amnesty’s work over the last six months and our multiple briefings and reports on Russia’s violations and war crimes reflect their scale and the gravity of their impact on civilians.
Amnesty International wrote to the Ukrainian government detailing our findings on 29 July. In our letter, we included GPS coordinates and other sensitive information about the locations, including schools and hospitals, where we had documented Ukrainian forces basing themselves among civilians. We did not make this information public in our press release due to the security risks it would pose to both Ukrainian forces and to the civilians we interviewed.
Amnesty International is not attempting to give the Ukrainian military detailed instructions regarding how they should operate – but we call on the relevant authorities to abide by their international humanitarian obligations in full.
Amnesty International’s priority will always be ensuring that civilians’ lives and human rights are protected during conflict.
EINDE STATEMENT AMNESTY INTERNATIONAL
Reacties uitgeschakeld voor Noten 34 t/m 36/Kritiek op twee Volkskrant artikelen
