SUPERMARKT VOMAR, STOP MET DE VERKOOP VAN ISRAELISCHEPRODUCTEN!
ISRAELISCHE BOMBARDEMENTEN OP GAZA IN MEI 2021/TERREUR EN BEZETTING/BRIEF AAN DE LEDEN VAN DE COMMISSIE BUITENLANDSE ZAKEN VAN DE TWEEDE KAMER
MISDADEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTINGVERWOESTING VAN GAZA
BEZETTINGSTERREUR foto Oda Hulsen Hebron 2 mei 2017/Verwijst naar foto van een Palestijnse jongen, die tegen de muur wordt gezet doorIsraelische soldaten, die hem toeriepen ”Where is your knife!”/Later vrijgelaten
NB Het is dus NIET de foto van een Palestijnse jongen, die bij de kraag wordt gegrepen
VOMAR, VERKOOP GEEN MANGO’S UIT ISRAEL! 1 11201×639
AANSUPERMARKT VOMARFILIAAL AMSTERDAMSE POORT Directie en Management
Geachte DirectieGeacht Management, Als trouwe klant van de Vomar ben ik doorgaans tevreden, zowel overhet uitstekende aanbod/assortiment, als over de verleende service.Recentelijk is er echter iets gebeurd, dat mijn verontwaardiging heeft opgewekt, vandaar deze briefmail. Toen ik afgelopen vrijdag de Vomar weer bezocht, deze keer uw filiaalAmsterdam Amsterdamse Poort, welgemoed en vrolijk, nam ik zoals gebruikelijkeen reclamefolder, lopend van zondag 29 augustus t/m zaterdag 4 september[zoals te doen gebruikelijk bij Vomar] en zag, dat er mango’s in deaanbieding waren [voor 0,99 cent, leuk, scherp prijsje!]Maar komend bij de groenteafdeling werd mijn woede opgewekt ISRAEL!Want zoals u al aan bovenstaande capital uitroep kunt zien, lasik op de doos waarin de mango’s zaten, dat deze uit Israel kwamen.En dat is ZO fout! Eigenlijk een schande, dat ik u in onderstaande moet uitleggen, hoe fout dat is! ISRAEL, BEZETTINGSSTAAT U zult weten, hoort dat althans te weten, dat de Staat Israel reeds 54de Palestijnse gebieden de Westelijke Jordaanoever, Gaza [1] en Oost-Jeruzalem bezet houdt.En alsof dat al niet erg genoeg is, heeft die bezetting [zoals alle vreemdebezettingen, overal ter wereld] veroorzaakt onderdrukking, vernederingen,[oorlogs] misdaden.Ik kan en wil die hier niet allemaal opsommen [trouwens, die lijst is onuitputtelijk], maar ernstige voorbeelden zijn de recente Israelische luchtaanvallen op Gaza, waarbij in korte tijd zeker 197 doden gevallenzijn, onder wie 58 kinderen en honderden mensen gewond geraakt zijn. [2] Dit alles was een escalatie van huisuitzettingen van Palestijnse families inhet bezette Oost-Jeruzalem, om plaats te maken voor kolonisten! [3]En zoals u zult weten, zijn kolonisten bewoners van in bezet gebied gestichtenederzettingen, die illegaal zijn volgens het Internationaal Recht [4] EN regelrechte landdiefstal, omdat zij worden gebouwd op gestolenPalestijns land of, zoals in het geval van Oost-Jeruzalem bij die uitgezettePalestijnse families, gestolen Palestijnse huizen.Waarbij Israelische kolonisten vaak ook nog eens verantwoordelijk zijnvoor bijna dagelijks geweld tegen de bezette Palestijnse bevolking! [5] EN to add insult to injury, tijdens die confrontaties mbt tot de huisuitzetingenin Oost-Jeruzalem heeft het Israelische leger in die tijd ook nog eensde Al Aqsa Moskee bestormd! [6]Een Godshuis! En dan nog in herinnering de Israelische militaire aanval op Gaza ”Protective Edge”,in 2014 waarbij Israel zich schuldig heeft gemaakt aan zware oorlogsmisdaden:In twee maanden tijd zijn meer dan 1400 mensen gedood [voornamelijkburgers], waaronder 526 kinderen, een VN school werd gebombardeerd, een ziekenhuis beschoten! [7]Welcome in the House of Horror! ISRAEL, APARTHEIDSSTAAT Maar er is nog meer Ellende!Want Israel is een Apartheidsstaat, zoals ook is bevestigd doormensenrechtenorganisatie Human Rights Watch in een uitgebreid rapport. [8]Ik ga dat hier niet uitgebreid bespreken [ik heb meer te doen en aanstippenlijkt mij wel voldoende voor het doel van deze mail], maar een voorbeeld is watIsrael verstaat onder een ”rechtssysteem” Waar er in Israel sprake is van een gewoon rechtssysteem voor burgers,komen burgers in de Bezette Palestijnse Gebieden voor een MilitaireRechtbank! [9]Niet alleen een idiote rechtsongelijkheid en daarvoor groffe discriminatie, maar sinds wanneer komen niet militairen voor een Militaire Rechtbank?
FOUT!FOUT!FOUT!/GEEN MANGO’S MEER UIT ISRAEL! U zult nu hopelijk begrijpen, hoe fout het is, dat u nog mango’s en ookandere producten [ik heb bij uw filiaal in de Amsterdamse Poort ookweleens aardappelen uit Israel gezien!] verkoopt uit een land, dat bezettingsmacht is, land van de [Palestijnse] bevolking steelt, Palestijnseburgers hun eigen huis uitzet, scholen en ziekenhuizen bombardeert, oorlogsmisdaden pleegt.En als klap op de Vuurpijl nog folterpraktijken als ondervragingstaktiekhanteert! [10] Populair gezegd:Een Gangsterregime, dat onderdrukt, steelt, bezet Wanneer u producten uit een dergelijk land afneemt, faciliteert u de bezettingseconomie en houdt u het Kwaad van bezetting en onderdrukking tot stand. Ik verwacht dus, neen ik EIS van u, dat u per direct stopt,producten uit Israel te verkopen. Mocht u daarmee doorgaan, dan vindt u mij op uw Pad en ook andere,invloedrijkere mensen en instantikes. Ik hoop dus, dat u aan mijn Oproep gehoor geeft. Vriendelijk bedankt voor het lezen van deze Brief Vriendelijke groetenAstrid EssedAmsterdam P/S Deze brief is tevens als link [te zien op mijn website] doorgestuurdnaar het contactformulier van de Vomar
[1] GAZA IS NOG STEEDS BEZET GEBIEDZIE WAT MENSENRECHTENORGANISATIE HUMAN RIGHTS WATCH HIEROVER ZEGT, GEBASEERD OP HET INTERNATIONAAL RECHT ”“The removal of settlers and most military forces will not end Israel’s control over Gaza,” said Sarah Leah Whitson, Executive Director of Human Rights Watch’s Middle East and North Africa Division. “Israel plans to reconfigure its occupation of the territory, but it will remain an occupying power with responsibility for the welfare of the civilian population.” HUMAN RIGHTS WATCHISRAEL: ”DISENGAGEMENT” WILL NOT ENDGAZA OCCUPATION https://www.hrw.org/news/2004/10/28/israel-disengagement-will-not-end-gaza-occupation
[2] ”Volgens het Palestijnse ministerie van Volksgezondheid zijn sinds maandag 197 Palestijnen om het leven gekomen, onder wie 58 kinderen. Ook zijn er zeker 1235 gewonden gevallen.” NOSUREN NA TOESPRAAK NETANYAHU OPNIEUW ISRAELISCHE LUCHTAANVALLEN OP GAZA
[3] ”Huisuitzettingen Vrijdagavond escaleerde opnieuw het geweld tussen Israëlische politie en Palestijnse demonstranten in Jeruzalem, vooral vanwege de dreigende huisuitzettingen van Palestijnse families in Oost-Jeruzalem.” NRCFRUSTRATIES IN JERUZALEM BEREIKEN GEWELDDADIG KOOKPUNT
OVER DE ILLEGALITEIT VAN DE ISRAELISCHE NEDERZETTINGEN,VOLGENS HET INTERNATIONAAL RECHT HET RODE KRUIS:
”It is unlawful under the Fourth Geneva Convention for an occupying power to transfer parts of its own population into the territory it occupies. This means that international humanitarian law prohibits the establishment of settlements, as these are a form of population transfer into occupied territory”
WHAT DOES THE LAW SAY ABOUT THE ESTABLISHMENT OF SETTLEMENTS
05-10-2010 FAQ
When a territory is placed under the authority of a hostile army, the rules of international humanitarian law dealing with occupation apply. Occupation confers certain rights and obligations on the occupying power.
Prohibited actions include forcibly transferring protected persons from the occupied territories to the territory of the occupying power. It is unlawful under the Fourth Geneva Convention for an occupying power to transfer parts of its own population into the territory it occupies. This means that international humanitarian law prohibits the establishment of settlements, as these are a form of population transfer into occupied territory. Any measure designed to expand or consolidate settlements is also illegal. Confiscation of land to build or expand settlements is similarly prohibited.
”1391, or 63%, of the 2,202 Palestinians killed by Israeli security forces in Operation “Protective Edge” did not take part in the hostilities. Of these, 526 – a quarter of all Palestinians killed in the operation – were children under eighteen years of age”
”Israël heeft een staakt-het-vuren afgekondigd in de Gaza-strook. Het leger spreekt van een ‘humanitair bestand’ dat op maandag geldt van 7 tot 14 uur.
Het volgt op scherpe wereldwijde kritiek op de Israëlische beschieting van een VN-school in Gaza. De Verenigde Staten reageerden buitengewoon scherp op de tweede raketaanval in een week op een VN-school in de Gaza-strook. Een woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken zegt ‘geschokt’ te zijn door de ‘schandelijke beschieting van de VN-school’.
””Israel has maintained military rule over some portion of the Palestinian population for all but six months of its 73-year history. It did so over the vast majority of Palestinians inside Israel from 1948 and until 1966. From 1967 until the present, it has militarily ruled over Palestinians in the OPT, excluding East Jerusalem. By contrast, it has since its founding governed all Jewish Israelis, including settlers in the OPT since the beginning of the occupation in 1967, under its more rights-respecting civil law.”
RAPPORT
HUMAN RIGHTS WATCH
A TRESHOLD CROSSEDISRAELI AUTHORITIES AND THE CRIME OF APARTHEID AND PERSECUTION
”A new report published by the Association for Civil Rights in Israel (ACRI) outlines the nature of the legal regime currently operating in the West Bank. Two systems of law are applied in a single territory: one – a civilian legal system for Israeli citizens, and a second – a military court system for Palestinian residents. The result: institutionalized discrimination.”
ACRI [ASSOCIATION FOR CIVIL RIGHTS IN ISRAEL]ONE RULE, TWO LEGAL SYSTEMS: ISRAEL’S REGIME OF LAWSIN THE WEST BANK
INTRODUCTION READERSIsn’t it interesting, when roaming the Internet, to find an old article ofyourself, that you almost forgot!It goes about a Letter to the Editor I wrote in the past [2004] to the webzine”The Pravda” and that they apparently published.Not only is that interesting, but more interesting is the fact, that I wrote about averdict of the Israeli High Court about the building of the Israeli Apartheid Wall [1]You all know, of course, the more known verdict of the International Court ofJustice, declaring the Wall illegal for once and for all [2] but few people[I almost forgot!] will remember, that the Israeli High Court gave also its opinion,in fact supporting the building of the Wall, except for some minor point of criticism [3]And here it is, this voice of the past from Astrid Essed, protesting against theverdict of the Israeli High Court!See directly below And see for the notes, under my almost forgotten Letter to the Editor! ENJOY IT! ASTRID ESSED
ASTRID ESSED: THE VERDICT OF ISRAELI HIGH COURT REGARDING THE WALL6 JULY 2004
The recent verdict of the Israeli High Court, which states that the building of the Israeli Wall at the West Bank must be adjusted with 30 kilometers because of the violations of human rights is not only a partial fullfilling of the humanitarian needs of the Palestinian population, but is also in contarily with International Law.
In the first place the motivation for the verdict is being based on the fact that because of the building of the Wall the inhabitants of the Beit Surik community had no entrance to their agricultural grounds and schools, but in the named verdict the Court doesn’t refer to the other Palestinian inhabitants of the West Bank [85.000 people], who are likewise excluded from their agricultural grounds.
In the second place the Israeli building of the Wall is as such a violation of International Law, because it cuts deeply in the occupied Palestinian areas which is a violation of UN Security Council Resolution 242 dd 1967 by which Israel was summoned to withdraw from the in the june-war occupied Palestinian areas.
Further the building of the Wall is being made possible by hugh Palestinian landownings which is yet apart from the flagrant injustice a violation of International Law [the 4th Geneva Convention] which forbids land and house-ownings of ”protected people” [people who are living under an occupation] It is therefore highly recommendable, that the Israeli High Court adjusts its vedict according to the principles of International Law.
”While Israel is heading for de jure annexation, the Wall is an important tool of Israel’s illegal and ongoing de facto annexation. The Wall’s path and its associated regime are planned to de facto annex some 46% of the West Bank, isolating communities into Bantustans, ghettos and “military zones.” STOP THE WALL.ORG https://stopthewall.org/the-wall/
[2]
”In December 2003, Resolution ES-10/14 was adopted by the United Nations General Assembly in an emergency special session.[111] 90 states voted for, 8 against, 74 abstained.[111] The resolution included a request to the International Court of Justice to urgently render an advisory opinion on the following question.[111]
“What are the legal consequences arising from the construction of the wall being built by Israel, the occupying Power, in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem, as described in the report of the Secretary-General, considering the rules and principles of international law, including the Fourth Geneva Convention of 1949, and relevant Security Council and General Assembly resolutions?”[111]
The court concluded that the barrier violated international law”
INTERNATIONAL CRIMINAL COURTLEGAL CONSEQUENCES OF THE INSTRUCTION OF A WALL INTHE OCCUPIED PALESTINIAN TERRITORYOVERVIEW OF THE CASE https://www.icj-cij.org/en/case/131
OVERVIEW OF THE CASE
By resolution ES-10/14, adopted on 8 December 2003 at its Tenth Emergency Special Session, the General Assembly decided to request the Court for an advisory opinion on the following question :
“What are the legal consequences arising from the construction of the wall being built by Israel, the occupying Power, in the Occupied Palestinian Territory, including in and around East Jerusalem, as described in the Report of the Secretary-General, considering the rules and principles of international law, including the Fourth Geneva Convention of 1949, and relevant Security Council and General Assembly resolutions ?”
The resolution requested the Court to render its opinion “urgently”. The Court decided that all States entitled to appear before it, as well as Palestine, the United Nations and subsequently, at their request, the League of Arab States and the Organization of the Islamic Conference, were likely to be able to furnish information on the question in accordance with Article 66, paragraphs 2 and 3, of the Statute. Written statements were submitted by 45 States and four international organizations, including the European Union. At the oral proceedings, which were held from 23 to 25 February 2004, 12 States, Palestine and two international organizations made oral submissions. The Court rendered its Advisory Opinion on 9 July 2004.
The Court began by finding that the General Assembly, which had requested the advisory opinion, was authorized to do so under Article 96, paragraph 1, of the Charter. It further found that the question asked of it fell within the competence of the General Assembly pursuant to Articles 10, paragraph 2, and 11 of the Charter. Moreover, in requesting an opinion of the Court, the General Assembly had not exceeded its competence, as qualified by Article 12, paragraph 1, of the Charter, which provides that while the Security Council is exercising its functions in respect of any dispute or situation the Assembly must not make any recommendation with regard thereto unless the Security Council so requests. The Court further observed that the General Assembly had adopted resolution ES-10/14 during its Tenth Emergency Special Session, convened pursuant to resolution 377 A (V), whereby, in the event that the Security Council has failed to exercise its primary responsibility for the maintenance of international peace and security, the General Assembly may consider the matter immediately with a view to making recommendations to Member States. Rejecting a number of procedural objections, the Court found that the conditions laid down by that resolution had been met when the Tenth Emergency Special Session was convened, and in particular when the General Assembly decided to request the opinion, as the Security Council had at that time been unable to adopt a resolution concerning the construction of the wall as a result of the negative vote of a permanent member. Lastly, the Court rejected the argument that an opinion could not be given in the present case on the ground that the question posed was not a legal one, or that it was of an abstract or political nature.
Having established its jurisdiction, the Court then considered the propriety of giving the requested opinion. It recalled that lack of consent by a State to its contentious jurisdiction had no bearing on its advisory jurisdiction, and that the giving of an opinion in the present case would not have the effect of circumventing the principle of consent to judicial settlement, since the subject-matter of the request was located in a much broader frame of reference than that of the bilateral dispute between Israel and Palestine, and was of direct concern to the United Nations. Nor did the Court accept the contention that it should decline to give the advisory opinion requested because its opinion could impede a political, negotiated settlement to the Israeli-Palestinian conflict. It further found that it had before it sufficient information and evidence to enable it to give its opinion, and empha- sized that it was for the General Assembly to assess the opinion’s usefulness. The Court accordingly concluded that there was no compelling reason precluding it from giving the requested opinion.
Turning to the question of the legality under international law of the construction of the wall by Israel in the Occupied Palestinian Territory, the Court first determined the rules and principles of international law relevant to the question posed by the General Assembly. After recalling the customary principles laid down in Article 2, paragraph 4, of the United Nations Charter and in General Assembly resolution 2625 (XXV), which prohibit the threat or use of force and emphasize the illegality of any territorial acquisition by such means, the Court further cited the principle of self-determination of peoples, as enshrined in the Charter and reaffirmed by resolution 2625 (XXV). In relation to international humanitarian law, the Court then referred to the provisions of the Hague Regulations of 1907, which it found to have become part of customary law, as well as to the Fourth Geneva Convention of 1949, holding that these were applicable in those Palestinian territories which, before the armed conflict of 1967, lay to the east of the 1949 Armistice demarcation line (or “Green Line”) and were occupied by Israel during that conflict. The Court further established that certain human rights instruments (International Covenant on Civil and Political Rights, International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights, United Nations Convention on the Rights of the Child) were applicable in the Occupied Palestinian Territory.
The Court then sought to ascertain whether the construction of the wall had violated the above-mentioned rules and principles. Noting that the route of the wall encompassed some 80 per cent of the settlers living in the Occupied Palestinian Territory, the Court, citing statements by the Security Council in that regard in relation to the Fourth Geneva Convention, recalled that those settlements had been established in breach of international law. After considering certain fears expressed to it that the route of the wall would prejudge the future frontier between Israel and Palestine, the Court observed that the construction of the wall and its associated régime created a “fait accompli” on the ground that could well become permanent, and hence tantamount to a de facto annexation. Noting further that the route chosen for the wall gave expression in loco to the illegal measures taken by Israel with regard to Jerusalem and the settlements and entailed further alterations to the demographic composition of the Occupied Palestinian Territory, the Court concluded that the construction of the wall, along with measures taken previously, severely impeded the exercise by the Palestinian people of its right to self-determination and was thus a breach of Israel’s obligation to respect that right.
The Court then went on to consider the impact of the construction of the wall on the daily life of the inhabitants of the Occupied Palestinian Territory, finding that the construction of the wall and its associated régime were contrary to the relevant provisions of the Hague Regulations of 1907 and of the Fourth Geneva Convention and that they impeded the liberty of movement of the inhabitants of the territory as guaranteed by the International Covenant on Civil and Political Rights, as well as their exercise of the right to work, to health, to education and to an adequate standard of living as proclaimed in the International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights and in the Convention on the Rights of the Child. The Court further found that, coupled with the establishment of settlements, the construction of the wall and its associated régime were tending to alter the demographic composition of the Occupied Palestinian Territory, thereby contravening the Fourth Geneva Convention and the relevant Security Council resolutions. The Court then considered the qualifying clauses or provisions for derogation contained in certain humanitarian law and human rights instruments, which might be invoked inter alia where military exigencies or the needs of national security or public order so required. The Court found that such clauses were not applicable in the present case, stating that it was not convinced that the specific course Israel had chosen for the wall was necessary to attain its security objectives, and that accordingly the construction of the wall constituted a breach by Israel of certain of its obligations under humanitarian and human rights law. Lastly, the Court concluded that Israel could not rely on a right of self-defence or on a state of necessity in order to preclude the wrongfulness of the construction of the wall, and that such construction and its associated régime were accordingly contrary to international law.
The Court went on to consider the consequences of these violations, recalling Israel’s obligation to respect the right of the Palestinian people to self-determination and its obligations under humanitarian and human rights law. The Court stated that Israel must put an immediate end to the violation of its international obligations by ceasing the works of construction of the wall and dismantling those parts of that structure situated within Occupied Palestinian Territory and repealing or rendering ineffective all legislative and regulatory acts adopted with a view to construction of the wall and establishment of its associated régime. The Court further made it clear that Israel must make reparation for all damage suffered by all natural or legal persons affected by the wall’s construction. As regards the legal consequences for other States, the Court held that all States were under an obligation not to recognize the illegal situation resulting from the construction of the wall and not to render aid or assistance in maintaining the situation created by such construction. It further stated that it was for all States, while respecting the United Nations Charter and international law, to see to it that any impediment, resulting from the construction of the wall, to the exercise by the Palestinian people of its right to self-determination be brought to an end. In addition, the Court pointed out that all States parties to the Fourth Geneva Convention were under an obligation, while respecting the Charter and international law, to ensure compliance by Israel with international humanitarian law as embodied in that Convention. Finally, in regard to the United Nations, and especially the General Assembly and the Security Council, the Court indicated that they should consider what further action was required to bring to an end the illegal situation in question, taking due account of the present Advisory Opinion.
The Court concluded by observing that the construction of the wall must be placed in a more general context, noting the obligation on Israel and Palestine to comply with international humanitarian law, as well as the need for implementation in good faith of all relevant Security Council resolutions, and drawing the attention of the General Assembly to the need for efforts to be encouraged with a view to achieving a negotiated solution to the outstanding problems on the basis of international law and the establishment of a Palestinian State.[3]
”Of course this is not to say that that the Israeli ruling is a good one. For example, like many Israeli rulings there are political points that are treated as legal ones, such as the false characterization of all Palestinian resistance as “terrorism” [8]. Further the HCJ does justify the Wall in principle though the projected segments reviewed were deemed to be illegal because of the humanitarian impact of the suggested route [9]” ELECTRONIC INTIFADATHE ISRAELI HIGH COURT OF JUSTICE AND THE APARTHEID WALL15 JULY 2004 https://electronicintifada.net/content/israeli-high-court-justice-and-apartheid-wall/5156
With the recent International Court of Justice (ICJ) Advisory Opinion regarding the consequences of the Apartheid Wall, the legality of this enterprise has been much discussed in almost all circles related to the Israeli/Palestinian conflict. On the Zionist side, aside from the usual canard about the “anti-Semitism” of the United Nations and the like, many commentaries have pointed to the recent Israeli High Court of Justice (HCJ) ruling about the wall and declared, in so many words, that this is the only legal ruling that matters. For example, in the recent diatribe against the ICJ by Alan Dershowitz [1] he writes: “The Israeli government has both a legal and a moral obligation to comply with the Israeli Supreme Court’s decision regarding the security fence.”
The interesting thing about this is that if one actually reads the HCJ decision [2], it in fact makes a very strong case against the Wall in general though its ruling only regarded only one small 40 km stretch of the Wall. Unlike the ICJ Opinion which was, as per its mandate, primarily focused on existing international treaties and conventions and Israel’s obligations stemming from them; the HCJ decision was based more on general legal principle.
The Israeli case – Beit Sourik Village Council v. The Government of Israel, Commander of the IDF Forces in the West Bank – was a petition against eight separate land confiscation orders for the building of the Wall. The net result was that seven of these eight confiscation orders were deemed illegal and the one that was upheld was only upheld because the petitioners didn’t really argue against it [4].
Key point that resulted in the declaration that these confiscation orders were illegal was the principle of “proportionality” that was very succinctly defined in the ruling itself. [5] The actual factors taken into account were essentially the same that served as the basis of the ICJ Advisory Opinion, specifically the human impact that the Wall had on the resident Palestinian population [6]. The question and standard, treated as the third element of proportionality, deserves to be recalled in full (citations removed):
“The third subtest examines whether the injury caused to the local inhabitants by the construction of the separation fence stands in proper proportion to the security benefit from the the [sic] security fence in its chosen route. This is the proportionate means test (or proportionality “in the narrow sense”). Concerning this topic, Professor Y. Zamir wrote:
“The third element is proportionality itself. According to this element, it is insufficient that the administrative authority chose the proper and most moderate means for achieving the objective; it must also weigh the benefit reaped by the public against the damage that will be caused to the citizen by this means under the circumstances of the case at hand. It must ask itself if, under these circumstances, there is a proper proportion between the benefit to the public and the damage to the citizen. The proportion between the benefit and the damage – and it is also possible to say the proportion between means and objective – must be proportionate.
“This subtest weighs the costs against the benefits. According to this subtest, a decision of an administrative authority must reach a reasonable balance between communal needs and the damage done to the individual. The objective of the examination is to determine whether the severity of the damage to the individual and the reasons brought to justify it stand in proper proportion to each other. This judgment is made against the background of the general normative structure of the legal system, which recognizes human rights and the necessity of ensuring the provision of the needs and welfare of the local inhabitants, and which preserves “family honour and rights” (Regulation 46 of the Hague Regulations). All these are protected in the framework of the humanitarian provisions of the Hague Regulations and the Geneva Convention. The question before us is: does the severity of the injury to local inhabitants, by the construction of the separation fence along the route determine d by the military commander, stand in reasonable (proper) proportion to the security benefit from the construction of the fence along that route?” [7]
It was on this basis that the HCJ ruled seven of the eight confiscation orders under review to be illegal. Were this same principle to be applied to most of the Wall as it exists today, especially in cases like that of the Qalqilya ghetto, it is pretty reasonable to assume that most, if not all, the Wall would be deemed illegal. Better yet, the proportionality argument is generally accepted in all modern legal systems, unlike the more specific treaty/convention law that the ICJ was forced to focus on.
Of course this is not to say that that the Israeli ruling is a good one. For example, like many Israeli rulings there are political points that are treated as legal ones, such as the false characterization of all Palestinian resistance as “terrorism” [8]. Further the HCJ does justify the Wall in principle though the projected segments reviewed were deemed to be illegal because of the humanitarian impact of the suggested route [9].
Further, citing the usual excuse used by the HCJ in regard to IDF decisions, it seeks merely to review military actions for their illegality, not to actually impose its judgment on the IDF [10]. This is, along with the IDF option of utilizing the Emergency Regulations, one of the methods allowed to the IDF to freely disregard the High Court of Justice when so inclined. As was the case in the famous court ruling against torture, that in fact merely amounted to a slight change in the phrasing of the IDF terminology, i.e. “ticking bomb” justification, the court’s ruling can be safely ignored if the government chooses – for whatever reason – not to enforce it. This is one of the luxuries of being a non-constitutional state; the political executive is under no actual obligation to enforce any law or legal ruling. In the ruling itself, the IDF freely concedes that should some portion of the fence that is already constructed be deemed illegal, they will pay compensation, but there is no mention – much less compulsion – to reverse illegal sections or the Wall or to in fact stop committing the construction even if deemed illegal. [11]
Nevertheless, in order to portray itself as being a state that respects the rule of law, High Court of Justice rulings are usually afforded at least some general consideration. Thus the HCJ ruling in Beit Sourik Village Council v. The Government of Israel, Commander of the IDF Forces in the West Bank, is in fact a rather grave embarrassment since the projected Wall cannot be constructed in the Occupied Palestinian Territories at all without inflicting the same disproportionate – and hence illegal – circumstances on other local Palestinians. So how do they intend to reconcile this ruling with the Wall?
The Jerusalem Post provided the answer to this question on July 14: “A petition against the appropriation of land for construction of the security fence near the Kissufim road in the Gaza Strip was turned down Tuesday by the High Court of Justice. The petition was submitted by Palestinian residents of the al-Karara village in the Gaza Strip. According to IBA news, the ruling also cancels a freeze order on construction in the area.” [12] Since the HCJ ruling only related to one small segment of the Wall, and the determination has already been made, the HCJ can now simply refuse to accept further petitions, based on the argument that the IDF should be assumed to be taking the same proportionality concerns into account in other areas. That is, in so many words, it seems unlikely that there will be an option of legal appeal to any other segments of the Wall, based on the assumption that the IDF will act in “good faith” taking the previous ruling into consideration. Thus, yet agai n, we have another High Court of Justice ruling that can be safely ignored.
Make no mistake about it, the Israeli High Court of Justice is no friend to Palestinians living in the Occupied Palestinian Territories. Nevertheless, when Zionists and others choose to counter the ICJ Advisory Opinion citing the HCJ ruling, one can – in all honesty – point out that if the HCJ ruling was in fact applied to the entire Wall, most of it would be illegal even under Israeli law. Of course this won’t happen, and even if it did the IDF is under no obligation to comply anyway, nevertheless, for the scoundrels out to justify the legality of the Wall, the High Court of Justice ruling is certainly no help. END OF THE ARTICLE
END OF THE NOTES
Reacties uitgeschakeld voor Voice from the Past!/Letter to the Editor, sent and published by Pravda/”The verdict of the Israeli High Court regarding the Wall”
MISDADEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTINGVERWOESTING VAN GAZA
BEZETTINGSTERREUR foto Oda Hulsen Hebron 2 mei 2017/Verwijst naar foto van een Palestijnse jongen, die tegen de muur wordt gezet doorIsraelische soldaten, die hem toeriepen ”Where is your knife!”/Later vrijgelaten
NB Het is dus NIET de foto van een Palestijnse jongen, die bij de kraag wordt gegrepen
Inmiddels heb ik een laatste mail van de Ombudsvrouw ontvangen,waarin gespecificeerd de Uitspraak in de Zaak Tofik DibiZie direct hieronder! Nogmaals:Dit is een klinkende overwinning op de door pro Israelverdedigers vaak aangevoerde beschuldiging, dat anti Israel kritiek anti-semitisch zou zijn!
Zie dus direct hieronder waar het al die tijd om ging:De Uitspraak van de Ombudsvrouw Dan onder A mijn laatste reactie op de Ombudsvrouw, gevolgddoor haar -toch nog- antwoord op mijn laatste reactie aan mijn adres [onder B], waarin ze-en dat waardeer ik- enkele punten van kritiek mijnerzijds [zie onder A] meeneemtEn tenslotte onder C?Mijn ALLERLAATSTE reactie aan de Ombudsvrouw En hiermee komt aan de Tofik Dibi Gate een einde! Astrid Essed UITSPRAAK OMBUDSVROUW:
Als je in journalistieke publicaties kwalificaties gebruikt, dan moet dat volgens de feiten, gangbaar taalgebruik en correcte definities. Bij het kwalificeren van tweets als ‘antisemitisch’ ging het bij PowNews op dat laatste punt mis.
De klacht
Eind mei maakte PowNed voor het programma PowNews een item waarin gereageerd werd op twee tweets van voormalig politicus Tofik Dibi. Volgens de PowNews-verslaggever en enkele sprekers in het item hadden de tweets van Dibi “een antisemitisch karakter”. Een aantal kijkers klaagde daarover bij mij. In het item werden de tweets van Dibi als antisemitisch bestempeld, klagers stelden dat daar geen bewijs voor was. Door ze zo wel te kwalificeren maakte PowNed een associatie tussen Dibi en antisemitisme die onjuist, gekleurd en partijdig was. Verder was er gebrek aan wederhoor (Dibi kreeg zelf niet de gelegenheid om te reageren), en de keuze voor deskundigen in het item was zeer eenzijdig.
Op mijn verzoek antwoordde de eindredacteur van PowNed de klagers. Op één onderdeel (niet vragen om wederhoor) kon hij de klacht wegnemen (Dibi was gevraagd om wederhoor maar was op dat verzoek niet ingegaan). Op het ‘antisemitisch karakter’ van de tweets ging hij niet in. Dus bleven voor klagers de overige punten (onethische, onjuiste en tendentieuze journalistiek, in strijd met de beginselen van de Leidraad van de Raad voor de Journalistiek) staan. Ik legde het item langs de Journalistieke Code.
Niet antisemitisch
Om feitelijk de kwalificatie ‘antisemitisch’ te rechtvaardigen zouden de tweets – volgens zeer diverse bronnen waaronder woordenboeken, encyclopedieën, CIDI, antiseminisme.nu (een website onder verantwoordelijkheid van het NIOD) en IHRA (de International Holocaust Remembrance Alliance) – moeten getuigen van Jodenhaat, een beeld geven van Joden dat zich uit in haat tegen Joden, een anti-Joodse overtuiging uitdragen of gebaseerd zijn op stereotypen over Joden.
De eerste tweet ging over Tweede Kamerleden die bij een bijeenkomst op de foto gingen met een Israëlische vlag. De twitteraar wenst hen buikgriep toe. Niet fraai. Maar gericht op de opstelling van de Kamerleden, het CIDI en Israël, niet anti-Joods. Dergelijke kritiek is niet per definitie antisemitisch.
Bij de tweede tweet werd een foto van kakkerlakken gebruikt bij een opmerking over De Telegraaf. Door de vaker gelegde connectie tussen kakkerlakken en een stereotype aanduiding van Joden als ‘ongedierte’ dat bestreden moet worden, zou deze tweet met enige geestelijke gymnastiek als antisemitisch begrepen kunnen worden. Maar dat kost enkele stappen. Je moet dan ook de associatie van De Telegraaf met Amsterdam en vervolgens met Joden maken. Overigens gaf de twitteraar in een vervolgtweet van een week later expliciet aan dat de tweet niet naar joodse mensen verwees, maar die extra uitleg was blijkbaar volgens hemzelf nodig, zelfs nog één week na de PowNed-uitzending.
De tweets kunnen dus niet (of niet simpelweg) als antisemitisch gekwalificeerd worden. Het mag de mening van sprekers in een item zijn (over die mening gaat de ombudsman niet), dat moet dan duidelijk gemaakt en aan hen toegeschreven worden. Dat kan in de vorm van een quote, zoals in het item gebeurde. Maar in dit geval nam de verslaggever als eerste de kwalificatie in de mond, zij plakte de term ‘antisemitisch karakter’ op de tweets en de deskundigen en vox pop reageerden erop. De verslaggever heeft zich volgens de journalistieke code aan de feiten (en geldende definities) te houden, en dat gebeurde hier niet.
Redactionele vrijheid
De eindredacteur van PowNed ging in zijn antwoord niet in op het in dit geval niet juist zijn van de aanduiding ‘antisemitisch karakter’ van de tweets. Wel gaf hij aan dat het item wilde ingaan op de ophef en vragen in de Amsterdamse gemeenteraad over de tweets, en daarop ‘kundig’ geachte mensen en ‘de stem van het volk’ liet reageren. Een aanpak en journalistieke instrumenten die andere programma’s en omroepen ook kiezen, ‘wij zijn daarin niet anders’ dan andere media, schreef hij.
Dat laatste doet niet ter zake, en dat is ook niet waar de klacht zich op richtte. Het eerste (een item maken over ophef en gemeenteraadsvragen) is de gelegitimeerde keuze van een programma die binnen de redactionele vrijheid valt, net zoals de keuze voor de opgevoerde deskundigen en vox-pops. Wel kunnen de keuzes voor de deskundigen, de gebruikte vox pops en daarmee de toon van het item in dit geval eenzijdig genoemd worden. Maar dat kan binnen het publieke bestel, niet elk afzonderlijk item moet altijd alle kanten aan een issue laten zien.
Wie vervolgens de hoeveelheid producties van de betrokken omroep bekijkt komt ook items met een compleet tegengestelde insteek tegen. Dat de omroep, zoals de eindredacteur schrijft, hecht aan pluriformiteit in opvattingen en geluiden kan inderdaad eenvoudig onderbouwd worden.
Conclusie
Er is bij PowNed geen sprake van systematische, steeds dezelfde laakbare eenzijdigheid. Hooguit van een voorliefde voor ophef, aan welke kant van een spectrum die zich ook bevindt. De omroep mag die ruimte geven in journalistieke publicaties, maar dat dient dan bij de publieke omroepen op basis van de feiten en correcte terminologie en woordgebruik te gebeuren. Bij dat laatste ging het hier niet goed.
EINDE ANALYSE/BESLISSING OMBUDSVROUW
A
MIJN LAATSTE [BLIJKT NU VOORLAATSTE] REACTIE AAN DE OMBUDSVROUW [VOORAFGAANDE AAN
ANWOORD OMBUDSVROUW OP MIJN [VOOR]LAATSTE REACTIE [DIE DUS ONDER A STAAT]On Wednesday, August 18, 2021, 06:06:59 PM GMT+2, Margo Smit <ombudsman@npo.nl> wrote:
Beste mevrouw Essed, inmiddels is mijn analyse online gepubliceerd: https://ombudsman.npo.nl/uitspraken-en-columns/powned-en-de-kwalificatie-van-tweets . Dank voor uw verdere opmerkingen. Het werk van de ombudsman en de wettelijke maar ook journalistiek-ethische grondslagen ervoor zijn voortdurend onderwerp van evaluatie. Ik houd de discrepantie die u nu mogelijk ziet ontstaan tussen meewerken aan onderzoek en gevolg (moeten?) hechten aan dat onderzoek in mijn hoofd bij de gesprekken die ik heb met omroepdirecteuren over de reikwijdte van uitspraken van de ombudsman. Voorlopig moet ik het doen met gezag in plaats van macht 🙂
U een fijne avond wensend en met vriendelijke groet,Margo SmitOmbudsman voor de publieke omroepen ombudsman.nl Bart de Graaffweg 2Postbus 264441202 JJ Hilversum C ALLERLAATSTE REACTIE ASTRID ESSED AAN OMBUDSVROUW[REACTIE DUS OP B] From: Astrid Essed To: Margo Smit <ombudsman@npo.nl>Cc:redactie@powned.nl <redactie@powned.nl>Sent: Thursday, August 19, 2021, 04:18:51 AM GMT+2Subject: Re: Tendentieuze en belasterende berichtgeving Pownews/Powned]/Uw inzet
AAN:
NPO OMBUDSVROUW
Mevrouw M. Smit
Onderwerp:
Afhandeling van mijn bij de Ombudsvrouw ingediende klacht over de onjuiste en tendentieuze berichtgeving van PowNed tav””Kakkerlak Tweet-Tweet Israel” van ex politicus en huidig bestuursadviseur van het Stadsdeel Amsterdam Nieuw West, de heer Tofik Dibi
Laatste reactie van mijn kant
Geachte mevrouw Smit,
Bedankt voor uw pijlsnelle reactie
Allereerst mijn waardering voor de publicatie van uw analyse/beslissing
inzake de ”Buikgriep” en”Kakkerlakken” tweets van ex politicus en
”Ik houd de discrepantie die u nu mogelijk ziet ontstaan tussen meewerken aan onderzoek en gevolg (moeten?) hechten aan dat onderzoek in mijn hoofd bij de gesprekken die ik heb met omroepdirecteuren over de reikwijdte van uitspraken van de ombudsman”
Hiermee verwijst u naar mijn recente reactie
Zie mijn laatste mail aan u
Het doet mij buitengewoon goed, dat u niet alleen met een zo juiste en
correcte analyse gekomen bent, maar ook, dat u de door mij gemaakte
kritische opmerkingen wilt meenemen bij uw verdere functionneren als
Ombudsvrouw.
Dan heb ik toch het gevoel, zo een bijdrage geleverd te hebben aan
het aanscherpen van juiste en correcte journalistiek.
Het was fijn in dezen met u te hebben samengewerkt en ik wens u veel succes met uw verdere functionneren.
Vriendelijke groeten en alvast een fijn weekend toegewenst
Astrid Essed
Amsterdam
P/S
Mocht de situatie hiertoe aanleiding geven, dan zal ik mij zeker nogmaals tot u wenden
MIJN VORIGE MAIL AAN U:From: Astrid Essed To: Margo Smit <ombudsman@npo.nl>Cc:redactie@powned.nl <redactie@powned.nl>Sent: Wednesday, August 18, 2021, 02:54:45 PM GMT+2Subject: Re: Tendentieuze en belasterende berichtgeving Pownews/Powned]/Uw inzet
AAN:
NPO OMBUDSVROUW
Mevrouw M. Smit
Onderwerp:
Afhandeling van mijn bij de Ombudsvrouw ingediende klacht over de onjuiste en tendentieuze berichtgeving van PowNed tav””Kakkerlak Tweet-Tweet Israel” van ex politicus en huidig bestuursadviseur van het Stadsdeel Amsterdam Nieuw West, de heer Tofik Dibi
Mijn reactie op recente antwoord Ombudsvrouw aan mijn adres, dd 12 augustus [zie antwoord Ombudsvrouw onder mijn reactiemail]
Geachte mevrouw Smit,
Vriendelijk bedankt voor uw reactie op mijn recente antwoord op
uw beslissing [mijn reactie geheel onderstaand mijn reactiemail] EN
voor uw snelle reactie, waardoor meer duidelijkheid wordt verschaft.
Ik waardeer het, dat ik uw analyse ten aanzien van de qualificatie ”anti-semitisch” van de Tofik Dibi Tweets [die ga ik niet weer noemen, ze
zijn u en mij genoegzaam bekend], die door u, terecht en tot mijn voldoening [en die van de andere klagers] als onjuist is bestempeld,
binnen afzienbare tijd tegemoet mag zien.
Ik zal dat dan ook in de gaten houden.
Nog even wil ik tot slot ingaan op twee door u gemaakte
opmerkingen:
EERSTE PUNT:
U schrijft in uw recente mail [dd 12 augustus]
”Wat betreft het al dan niet ondernemen van actie door een omroep n.a.v. een onderzoek van de ombudsman versus de door u geciteerde tekst op de website van de ombudsman dat omroepen zich niet aan een onderzoek van de ombudsman kunnen onttrekken: deze tekst heeft betrekking om het meewerken aan een onderzoek (eventueel gesprekken met de ombudsman, eventueel leveren van toelichting of aanvullende documenten of mailwisseling met klagers), en dat heeft Powned in dit geval gedaan (zoals deze omroep dat altijd doet). ”
Inderdaad heb ik u bevraagd over een eventueel te nemen actie door Powned
vanwege de volgende zinsnede op uw website
””De journalistieke ombudsman is volgens de wet bovendien niet langer een vorm van zelfregulering; de publieke omroepen kunnen zich niet aan onderzoek en analyse van de ombudsman over hun journalistieke producties onttrekken.
[1]
Bovenstaand antwoord hebt u mij gegeven en ik begrijp uw uitleg.
Toch vind ik deze apart, omdat er niet alleen staat, dat de omroepen
zich niet aan ONDERZOEK kunnen onttrekken [dat komt overeen met
uw opmerking, dat Powned daaraan inderdaad heeft meegewerkt, dat zij
dat altijd doen, is voor mij minder relevant, tenslotte zijn ze daar wettelijk toe verplicht, dus is meewerking geen heldendaad], maar ook, dat zij
zich niet kunnen onttrekken aan de ANALYSE van de Ombudsman.
En daaruit vloeit mijns inziens wel degelijk voort, dat Powned ook stappen
dient te ondernemen om consequenties te verbinden aan die analyse, zoals
rectificaties en/of excuses, aangezien uit de ANALYSE van de Ombudsman blijkt, dat de Tofik Dibi qualificaties in het geheel niet anti-semitisch zijn.
Maar goed, daarin verschillen wij van mening en ik laat het daarbij.
TWEEDE PUNT
U schrijft in uw mail aan mij:
”U vraagt om actie naar aanleiding van een analyse, voortvloeiend uit een oordeel van de ombudsman; dit kan bijvoorbeeld een reactie op de analyse inhouden, of het publiceren van een rectificatie of het verwijderen van content. Het is aan een omroep zelf om eventueel dergelijke stappen te nemen. Ik kan dat als ombudsman statutair niet opleggen, en dat heeft een reden die in de grondwet verankerd is. Alleen de rechter kan in Nederland rectificatie of verwijdering van content afdwingen. Bij zoiets belangrijks als persvrijheid (want daar hebben we het over als het om wijzigen of verwijderen van gepubliceerde journalistieke content gaat) moet je – vinden wij in onze democratie – alleen de in een rechtstaat hoogste instantie (de rechter) deze mogelijkheid geven. ”
Mevrouw Smit, uiteraard weet ik, hoe de democratie in de Nederlanden werkt en
hoeft mij niet te worden uitgelegd, wat persvrijheid is en de rechten van de pers
[artikel 7, Grondwet, zoals wij beiden weten]
Die rechten respecteer ik, uiteraard [wie weet dat beter dan de journalist!],
maar dat betekent NIET, dat ik met desinformatie accoord ga.
Daar staat borg voor de Leidraad voor de Journalistiek [2], die ook
terecht door u is aangehaald en uiteraard uw juiste analyse/uitspraak over
de ”anti-semitisme” beweringen van Powned.
Uiteraard neem ik van u aan, dat de Ombudsvrouw hierin niet
regulerend kan optreden [geen rectificatie kan afdwingen], maar onderzoeker als ik ben,
heb ik er toch nog even een bron bij gezocht [3]
Aan de ene kant begrijpelijk, dat het afdwingen van rectificatie bij de rechter
blijft liggen, aan de andere kant jammer, dat de wettelijke versteviging van de
positie van de Ombudsman [4], daarin niet voorziet.
Mevrouw Smit, ik ga deze briefmail beeindigen
Nogmaals -en dat blijft het belangrijkste- mijn waardering voor
uw juiste analyse ten aanzien van het nieuwsitem van Powned,
wat ik als een overwinning zie voor juiste en correcte berichtgeving
en tegen pogingen tot karaktermoord, in casu geval Dibi.
Ik zie de uitspraak op uw website graag tegemoet.
Vriendelijke groeten
Astrid Essed
Amsterdam
NOTEN[1]
”De journalistieke ombudsman is volgens de wet bovendien niet langer een vorm van zelfregulering; de publieke omroepen kunnen zich niet aan onderzoek en analyse van de ombudsman over hun journalistieke producties onttrekken. “
WETTELIJKE VERSTEVIGING VOOR POSITIE JOURNALISTIEKE OMBUDSMAN
” Zoals ook duidelijk wordt uit de tekst van het nieuwe wetsartikel is de macht van de NPO ombudsman beperkt. Het oordeel is niet bindend, rectificat¡es kunnen niet worden afgedwongen.”
DE TOFIK DIBI GATE/LAATSTE REACTIE AAN NPO OMBUDSVROUW
MISDADEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTINGVERWOESTING VAN GAZA
BEZETTINGSTERREUR foto Oda Hulsen Hebron 2 mei 2017/Verwijst naar foto van een Palestijnse jongen, die tegen de muur wordt gezet doorIsraelische soldaten, die hem toeriepen ”Where is your knife!”/Later vrijgelaten
NB Het is dus NIET de foto van een Palestijnse jongen, die bij de kraag wordt gegrepen
VOORAF! Lezers, weet u het nog?De NPO Ombudsvrouw heeft Astrid Essed en andere klagers in hetgelijk gesteld betreffende de klacht tegen Omroep PowNed, die de Tofik Dibi Buikgriep” en ”Kakkerlakken” Tweets anti-semitisch had genoemd.Met Astrid Essed en anderen is zij van mening, dat de Tweets NIET anti-semitisch waren Zie voor het gehele verloop van de Klachtenprocedure https://www.astridessed.nl/samenvatting-klachtmailprocedure-aan-npo-ombudsvrouw-in-de-zaak-tofik-dibi/
Dit is een klinkende overwinning op de door pro Israelverdedigers vaak aangevoerde beschuldiging, dat anti Israel kritiek abnti-semitisch zou zijn! Op deze mooie uitspraak heeft ondergetekende gereageerd, waaropeen antwoord volgde van de NPO Ombudsvrouw.En daarop uiteindelijk, om het lekker simpel te houden, mijn laatstereactie op de Ombudsvrouw Zie onder A de Uitspraak van de Ombudsvrouw Onder B, mijn reactie op de uitspraak van de Ombudsvrouw Onder C Het antwoord van de Ombudsvrouw op mijn reactie Onder D Mijn laatste reactie op het antwoord van de Ombudsvrouw
DIT IS NOG MAAR HET BEGIN! Astrid Essed A UITSPRAAK/ BESLISSING OMBUDSVROUW
On Friday, August 6, 2021, 10:55:56 AM GMT+2, Margo Smit <ombudsman@npo.nl> wrote:
Geachte mevrouw Essed,
Enige tijd geleden stuurde u mij een klacht n.a.v. een item van PowNed uit mei 2021. Daarin werd bericht over enkele tweets van Tofik Dibi die door de verslaggever en in het item geïnterviewden als tweets met “een antisemitisch karakter” aangeduid werden.
Na doorzenden door mij antwoordde de eindredacteur van PowNed u. Op één onderdeel (vermeend niet vragen om wederhoor) nam hij uw klacht weg, uw overige punten (onethische, onjuiste en tendentieuze journalistiek, in strijd met de beginselen van de Leidraad van de Raad voor de Journalistiek) handhaaft u. Ik laat de kwalificaties aan u, ik leg de berichtgeving langs de Journalistieke Code.
Ik stuur de analyse n.a.v. uw klacht zowel naar de omroep als naar u.In het item werden twee tweets van Dibi als antisemitisch bestempeld. U stelde dat daar geen bewijs voor is. Door ze zo wel te kwalificeren maakt PowNed een associatie tussen Dibi en antisemitisme die onjuist, gekleurd en partijdig is waar journalistieke producties bij de publieke omroep, ook volgens de eigen Journalistieke Code, feitelijk juist, onpartijdig en fair dienen te zijn.
Niet antisemitisch
Om de kwalificatie ‘antisemitisch’ te rechtvaardigen zouden de tweets – volgens de betekenis van de term volgens zeer diverse bronnen (waaronder woordenboeken, encyclopedieën, CIDI, antiseminisme.nu (website onder verantwoordelijkheid van het NIOD), IHRA) – moeten getuigen van Jodenhaat of een perceptie geven van Joden die zich uit als haat tegen Joden, een anti-Joodse overtuiging uitdragen of gebaseerd zijn op stereotypen over Joden. – De eerste tweet gaat over Tweede Kamerleden die bij een bijeenkomst op de foto gingen met een Israëlische vlag en de schrijver wenst hen buikgriep toe. Niet fraai.
Maar kritisch over de opstelling van de Kamerleden, het CIDI en Israël en niet anti-Joods. Dergelijke kritiek is niet per definitie antisemitisch en deze tweet voldoet niet aan de definitie.
– Bij de tweede tweet wordt een foto van kakkerlakken gebruikt bij een zin over De Telegraaf. Door de vaker gelegde connectie tussen kakkerlakken en een stereotype aanduiding van Joden als ‘ongedierte’ dat bestreden moet worden zóu deze tweet met enige geestelijke gymnastiek als antisemitisch begrepen kunnen worden, maar dat kost enkele stappen. Je moet dan ook nog de associatie van De Telegraaf met Amsterdam en Joden maken. (Overigens geeft de afzender in een vervolgtweet expliciet aan dat de tweet niet naar joodse mensen verwees, maar die extra uitleg was blijkbaar nodig en kwam een week na de PowNed-uitzending.)De tweets kunnen dus niet (of niet simpelweg) als antisemitisch gekwalificeerd worden.
Het mag de mening van sprekers in een item zijn (over die mening gaat de ombudsman niet), maar dat moet dan duidelijk gemaakt worden en aan hen toegeschreven worden.
Dat kan in de vorm van een quote, zoals in het item gebeurt. Maar in dit geval neemt de verslaggever als eerste de kwalificatie voor haar rekening, zij poneert de term ‘antisemitisch karakter’ en de deskundigen en vox pop reageren. De verslaggever heeft zich volgens de journalistieke code aan de feiten (en dus de definitie) te houden, en dat gebeurt hier niet. Redactionele vrijheidDe eindredacteur van PowNed gaat in zijn antwoord aan u niet in op het niet juist zijn van de aanduiding ‘antisemitisch karakter’ van de tweets. Wel geeft hij aan dat het item wilde ingaan op de ophef en vragen in de Amsterdamse gemeenteraad over de tweets, en daarop ‘kundig’ geachte mensen en ‘de stem van het volk’ liet reageren. Een aanpak en journalistieke instrumenten die andere programma’s en omroepen ook kiezen, ‘wij zijn daarin niet anders’ dan andere media, schrijft hij.Dat laatste doet niet ter zake, en dat is ook niet waar uw klacht zich op richt. Het eerste (een item maken over ophef en gemeenteraadsvragen) is de gelegitimeerde keuze van een redactie die binnen de redactionele vrijheid valt, net zoals de keuze voor de opgevoerde deskundigen en vox-pops. Wel kunnen de keuzes voor de deskundigen, de gebruikte vox pops en daarmee de toon van het item in dit geval eenzijdig genoemd worden. Maar dat kan binnen het publieke bestel, niet elk afzonderlijk item moet altijd alle kanten aan een issue laten zien.
Daarnaast: wie de veelheid aan producties van de betrokken omroep bekijkt komt ook items met een compleet tegengestelde insteek tegen. Dat de omroep, zoals de eindredacteur schrijft, hecht aan pluriformiteit in opvattingen en geluiden kan inderdaad eenvoudig onderbouwd worden.Er is bij PowNed geen sprake van systematische, steeds dezelfde laakbare eenzijdigheid. Hooguit van een voorliefde voor ophef, aan welke kant van een spectrum die zich ook bevindt. De omroep mag die ruimte geven in journalistieke publicaties, maar dat dient dan bij de publieke omroep op basis van de feiten en correcte terminologie en woordgebruik te gebeuren. Bij dat laatste ging het hier niet goed. Het is aan een omroep om mogelijk vervolg te geven aan een uitspraak van de ombudsman. Verzoek is dan aan omroep of programma een klager en de ombudsman daarvan op de hoogte te brengen.
Met vriendelijke groet,
Margo SmitOmbudsman voor de publieke omroepen ombudsman.nl Bart de Graaffweg 2
—– Forwarded Message —–From: Astrid Essed To: Margo Smit <ombudsman@npo.nl>Cc:redactie@powned.nl <redactie@powned.nl>Sent: Tuesday, August 10, 2021, 03:25:20 PM GMT+2Subject: Re: Tendentieuze en belasterende berichtgeving Pownews/Powned]/Uw inzet
AAN:AAN:NPO OMBUDSVROUWMevrouw M. Smit
Onderwerp:Afhandeling van mijn bij de Ombudsvrouw ingediendeklacht over de onjuiste en tendentieuze berichtgeving van PowNed tav””Kakkerlak Tweet-Tweet Israel” van ex politicus en huidig bestuursadviseur van het Stadsdeel Amsterdam Nieuw West, de heer Tofik Dibi
Geachte mevrouw Smit, Vriendelijk bedankt voor uw beantwoording van mijn klacht inde vorm van uw analyse, waarmee u o.a. de Tweet uitspraken vande heer Dibi, te weten [voor het gemak zo genoemd] de ”Kakkerlakken Tweet” en de ”Tweet Israel”[1] tegen het licht hebt gehouden van het echte of vermeende ”anti-semitische karakter van deze uitspraken, alsmede het door mij gewraakte tendentieuze en eenzijdige karakter van de Pownews uitzending.Zie voor de PowNed nieuw uitzending, noot 2 Persoonlijk vond ik uw reactie op mijn klacht rijkelijk laat[definitieve klacht mijnerzijds dd 12 juni [3], uw reactie/analyse van mijn klacht, mij toegestuurd op 6 augustus jongstleden], maar op uw website lees ik onder ”Uitgebreide procedure” onder 11, dat u klagers binnen driemaanden in kennis stelt van uw bevindingen [4] en aangezien u zich daarruim aan gehouden hebt, laat ik het hierbij.
MIJN KLACHT/UW AFHANDELINGTEVREDEN OVER UW AFWIJZING VAN HET ”ANTISEMITISCHEKARAKTER VAN DE TWEETS VAN DE HEER TOFIK DIBI Zoals reeds geschreven gold mijn voornaamste klacht over de PoNed Omroep, dat de ”buikgriep/Israel” en ”Kakkerlakken” tweets vande heer Dibi, in haar berichtgeving als ”anti-semitisch” werden afgeschilderd:Ik citeer”[POWNEWS][Interviewster]”Een opvallende tweet van de altijd zo woke Tofik Dibi:Hij twiiterde er lustig op los en het had een opvallend anti-semitisch karakter….[Presentratrice presenteert in beeld een tweet van Tofik Dibi met als tekst: Tofik@Tofik Dibi Als antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone” [5]
Mevrouw Smit, u leest het al in de kop:Ik ben er uiterst tevreden over, dat u mijn klacht in zoverre hebttoegewezen, dat ook u van mening bent, dat de door de heer Dibi gebezigde Tweets, geen anti-semitisch karakter dragen, zoals in hetPownews item werd beweerd. [6] Ik ga uw analyse niet herhalen, dat kunt u zelf, desgewenst, overlezen,wel wil ik u meedelen, dat ik deze volledig deel.Ook deel ik uw mening, dat het ”’buikgriep toewensen” van enkeleTweede Kamerleden, die deelnamen aan een pro Israel demonstratie,”niet fraai” te noemen is.Zelf schreef ik daarover in mijn klachtbrief aan u [en daarbij liet ikmij ook uit over de ”Kakkerlakken tweet” van Dibi]:”Beide Tweets vind ik persoonlijk kinderachtig en weinig verheffend.Zeker een ex politicus zou beter moeten weten.”EN [hier relevant]”Het getuigt van weinig stijl om ze ziektes te gaan toewensen.En ook verwijzingen naar kakkerlakken, in casu Telegraafjournalisten en/of Telegraafhetzes, zijn onacceptabel” [7]Kinderachtig en onacceptabel ja, maar NIET antisemitisch! Fijn, dat u mij daarin gevolgd bent en ik hoop, dat PowNed daar lering uit trekt. VERDERE OPMERKINGEN UWERZIJDSEENZIJDIG KARAKTER BERICHTGEVING Mijn klacht richtte zich ook tegen het eenzijdig karakter vande PowNed berichtgeving, aangezien in het item [en dan refereer ik hier aanbekende spelers in het Midden-Oostendebat], WEL gesproken werd metuitgesproken pro Israel woordvoerders als de voorzitters van het Cidien de hoofdredactrice van het Nieuw Israelitisch Weekblad, maar nietmet meer Israelkritische spelers.U schrijft daarover:”Wel kunnen de keuzes voor de deskundigen, de gebruikte vox pops en daarmee de toon van het item in dit geval eenzijdig genoemd worden. Maar dat kan binnen het publieke bestel, niet elk afzonderlijk item moet altijd alle kanten aan een issue laten zien.” Dat, mevrouw Smit, ben ik niet met u eens, omdat het, juist bij zo’n gevoeligonderwerp als het Midden-Oostenconflict, waarbij nota bene door Pownedde anti-semitisme Kaart werd uitgespeeld, wel degelijk van belang is, ookandere Krachten binnen dit politieke spectrum aan het woord te laten,om een meer evenwichtig beeld te creeren. Maar goed, daarin verschillen wij van mening Voor mij is het belangrijkste, dat ook u het standpunt bent toegedaan, datPowNed ten onrechte de Tofik Dibi tweets als ”anti-semitisch” heeftbestempeld en dat het, zoals u terecht schrijft ”niet goed gegaan is”Laat ik u correct citeren:” De omroep mag die ruimte geven in journalistieke publicaties, maar dat dient dan bij de publieke omroep op basis van de feiten en correcte terminologie en woordgebruik te gebeuren. Bij dat laatste ging het hier niet goed.” Veel waardering voor deze conclusie van u, dus TENSLOTTE PUBLICATIE OP UW WEBSITE:
Twee opmerkingen mijnerzijds nog:Ten eerste: Op de website van de NPO Ombudsman lees ik het volgende:”’ Oordelen en adviezen worden gepubliceerd op de website ombudsman.npo.nl. Op deze manier draagt de ombudsman bij aan het verhogen van de kwaliteit van en het bevorderen van transparantie over het journalistieke werk van de publieke omroepen.” [8] Ik ga ervan uit, dat dit oordeel in de casus Tofik Dibi ookop uw website gepubliceerd wordt.Zou u kunnen aangeven, wanneer ik en andere klagersin de zaak Tofik Dibi daarop kunnen rekenen? VERVOLG AAN UITSPRAAK OMBUDSMAN DOOR OMROEP Ten tweede:U schrijft in uw mailbrief aan mij”Het is aan een omroep om mogelijk vervolg te geven aan een uitspraak van de ombudsman. Verzoek is dan aan omroep of programma een klager en de ombudsman daarvan op de hoogte te brengen.” Op uw website lees ik ””De journalistieke ombudsman is volgens de wet bovendien niet langer een vorm van zelfregulering; de publieke omroepen kunnen zich niet aan onderzoek en analyse van de ombudsman over hun journalistieke producties onttrekken. “ [9] Hieruit concludeer ik, dat er een reactie van PowNed dient tevolgen, die van zodanige aard is, dat hun beweringen, datde Tweets van Dibi ”anti-semitisch” zouden zijn, moetenworden teruggenomen of gecorrigeerd Ik ga er dan ook vanuit, dat dat gebeurt, dat u daarop zult aandringen bij PowNed en dat deze Omroep zich in hetvervolg conscientieuzer zal houden aan de in de Journalistieke Code [10] gestelde criteria. Nogmaals vriendelijk bedankt voor uw afgewogen ennaar mijn mening zeer billijke, analyse Vriendelijke groetenAstrid EssedAmsterdam NOTEN
https://www.youtube.com/watch?v=RgQmAVtjOegREL ROND TOFIK DIBI NA KAKKERKAK-TWEET ISRAEL Tekst [Interview Powned] ”[: ”…Dat hij niet weet, dat Arabische inwoners in dat gebied nota benenaar Tel Aviv emigreren, omdat ze daar hun leven niet zeker zijn. Dus hoe werkt dat in dat hoofd?” [POWNEWS][Interviewster]”Een opvallende tweet van de altijd zo woke Tofik Dibi:Hij twiiterde er lustig op los en het had een opvallend anti-semitisch karakter…. [Presentratrice presenteert in beeld een tweet van Tofik Dibi met als tekst: Tofik@Tofik Dibi Als antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone [Vervolg presentratrice 0.23] ”De vraag is:Moet dit verhaal een staartje krijgen?”[Hanna Luden, directrice van het CIDI]:”Ik was verbijsterd, ik ben eigenlijk geschokt.Want ik heb zoiets van die tweets die….hij probeertneem ik aan, hoop ik, dat hij probeert kritiek te uiten, maar het kwamover als haat, niet als kritiek en dat is precies het probleem.”[Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Het was werkelijk buiten alle perken, hij had het over…dat iemensen, die bij de demonstratie waren geweest voor Israel, dat ie diebuikpijn toewenste en hij had het ook nog een keertje over….. [Er komt een screenshot van een Tweet van Tofik Dibi in beeld, zie teksthieronder] Tofik@ TofikDibiAls antwoord op @TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone [Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”…..kakkerlakken. Nou weten we allemaal dat kakkerlakkenongedierte is, het is een ding dat vaak bij antisemieten wordtgenoemd he, Joden zijn kakkerlakken, dus ik stond wel eenbeetje versteld.”[Een voorbijgangster]”Je ziet hier veel Joodse mensen lopen met keppeltjes en zo,maar ik heb begrepen, dat er ook….keppeltje niet durven opte houden, omdat ze bang zijn voor problemen.”[Een voorbijganger] ”Onbegrijpelijk, dat de Gemeente toch eigenlijk zelf eh, in huneigen, hoe noem je dat, personeelsbestand, dat eens moet aankaarten.”[Hanna Luden, directrice van het CIDI]: ”Het is natuurlijk een ex politicus, het is een hoge ambtenaar in Amsterdam,het is een boegbeeld in dezen, en dan moet je goed op je woorden engoed op je beelden passen.”[Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Ik begrijp niet wat er in het hoofd van Tofik Dibi omgaat.Hij is binnen de Marokkaanse gemeenschap, staat hij bekend bijvoorbeeldom zijn homosexualiteit, dat hij daar openlijk voor uitkomt, hulde, hulde!, maarhij heeft, hij zegt dingen over Israel, waarvan ik denk, man, heb je ook ooit als homosexueel in Gaza rondgelopen, of in Ramallah rondgelopen.Ik denk, dat hij niet weet, dat Arabische inwoners in dat gebied nota benenaar Tel Aviv emigreren, omdat ze daar hun leven niet zeker zijn, dus hoe werktdat in dat hoofd?[Een voorbijgangster]:”Ik vind het belachelijk, maar ja, heel veel moslims denken er zo over, denk ikJe ziet ook dat in Amsterdam hier ook niet opgetreden wordt, als er vanalles geroepen wordt bij demonstraties tegen de Joden.En dan zeggen ze ”ja, anders gaat het escaleren” , maar ik denk, ik vindhet belachelijk, dat het zomaar kan.”[Hanna Luden, directrice van het CIDI] :’Hij moet heel helder afstand nemen van ….. die zaken, daar moet hij echt heel helder afstand nemen.Nou hoop ik, dat hij het ook gaat doen, want uiteindelijk hebben we met zijn allen als samenleving veel meer aan een discussie, gesprekken, dan aan elkaarcancelen de hele tijd.”[Interviewster vraagt een voorbijgangster]: ”Denkt u, dat hij ook, eh ja, berispt gaat worden of een straf krijgt?”[Voorbijgangster]:”Ik denk het niet. ik denk dat Femke Halsema daar zelf heel uitgesprokenmeningen over heeft …”[Interviewster]”Ja….”[Voorbijgangster]:”En zelf ook met twee maten meet.Maar ja, dat is mijn persoonlijke mening.”[In beeld komen twee opgeplakte posters:Onbekend maakt onbemind?Lees het Joods Tijdschrift 2020-2021 EN daarnaast hangend: ”Buitenreclame geeft geen vervelende pop”[Met bloemetjesachtergrond [Voorbijganger]”De mensen zouden eigenlijk door een aantal mensen gehoord moeten worden, in het openbaar”[Voorbijganger, andere dan voorafgaande]:”Uit de functie zetten. Of excuus aanbieden of anders uit de functie.”[ Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Ik denkt, dat het een …straf wordt. Ik heb het gevoel, dat Tofik Dibi nietvoor niets zit op de plek waar hij nu zit, weet je, het hypocriete is ook, datTofik Dibi zich voorstaat op bestrijden van anti-semitisme aan de ene kanten aan de andere kant doet hij het zelf.Dus dit is totaal hypocriet, waarmee hij bezig is.” EINDE INTERVIEW POWNEWS [3] TWEEDE KLACHTMAIL ASTRID ESSED AAN NPO OMBUDSVROUW https://www.astridessed.nl/tofik-dibi-story-tweede-klachtmail-astrid-essed-aan-npo-ombudsvrouw/
[4] 11 ”Binnen drie maanden na ontvangst van een klacht die aanleiding heeft gegeven tot een onderzoek, stelt de ombudsman u in kennis van zijn bevindingen. In het geval dat de ombudsman meer tijd nodig heeft om tot een oordeel te komen, krijgt u daarover een bericht.” OMBUDSMAN NPO/UITGEBREIDE PROCEDURE https://ombudsman.npo.nl/uitgebreide-procedure
”De journalistieke ombudsman is volgens de wet bovendien niet langer een vorm van zelfregulering; de publieke omroepen kunnen zich niet aan onderzoek en analyse van de ombudsman over hun journalistieke producties onttrekken. “
EINDE NOTEN C ANTWOORD OMBUDSVROUW OP MIJN BOVENSTAANDE REACTIE
On Thursday, August 12, 2021, 12:29:20 PM GMT+2, Margo Smit <ombudsman@npo.nl> wrote:
Beste mevrouw Essed, dank voor uw reactie op mijn mail aan u en aan omroep Powned.U vroeg wanneer u een publicatie van mijn analyse op mijn website tegemoet kunt zien, ik hoop dit begin volgende week te kunnen verzorgen (het is geen excuus, maar de ombudsman is een klein team en in vakantietijd chronisch onderbezet). U kunt de uitspraak dan vinden op https://ombudsman.npo.nl/uitspraken-en-columns.. Wat betreft het al dan niet ondernemen van actie door een omroep n.a.v. een onderzoek van de ombudsman versus de door u geciteerde tekst op de website van de ombudsman dat omroepen zich niet aan een onderzoek van de ombudsman kunnen onttrekken: deze tekst heeft betrekking om het meewerken aan een onderzoek (eventueel gesprekken met de ombudsman, eventueel leveren van toelichting of aanvullende documenten of mailwisseling met klagers), en dat heeft Powned in dit geval gedaan (zoals deze omroep dat altijd doet). U vraagt om actie naar aanleiding van een analyse, voortvloeiend uit een oordeel van de ombudsman; dit kan bijvoorbeeld een reactie op de analyse inhouden, of het publiceren van een rectificatie of het verwijderen van content. Het is aan een omroep zelf om eventueel dergelijke stappen te nemen. Ik kan dat als ombudsman statutair niet opleggen, en dat heeft een reden die in de grondwet verankerd is. Alleen de rechter kan in Nederland rectificatie of verwijdering van content afdwingen. Bij zoiets belangrijks als persvrijheid (want daar hebben we het over als het om wijzigen of verwijderen van gepubliceerde journalistieke content gaat) moet je – vinden wij in onze democratie – alleen de in een rechtstaat hoogste instantie (de rechter) deze mogelijkheid geven. Met vriendelijke groet,Margo SmitOmbudsman voor de publieke omroepen ombudsman.nl Bart de Graaffweg 2Postbus 264441202 JJ Hilversum
D MIJN LAATSTE REACTIE OP DE OMBUDSVROUW Astrid Essed To:Margo Smit Cc:redactie@powned.nl Wed, Aug 18 at 2:54 PMAAN: NPO OMBUDSVROUW Mevrouw M. SmitOnderwerp:Afhandeling van mijn bij de Ombudsvrouw ingediende klacht over de onjuiste en tendentieuze berichtgeving van PowNed tav””Kakkerlak Tweet-Tweet Israel” van ex politicus en huidig bestuursadviseur van het Stadsdeel Amsterdam Nieuw West, de heer Tofik Dibi Mijn reactie op recente antwoord Ombudsvrouw aan mijn adres, dd 12 augustus [zie antwoord Ombudsvrouw onder mijn reactiemail]
Geachte mevrouw Smit, Vriendelijk bedankt voor uw reactie op mijn recente antwoord opuw beslissing [mijn reactie geheel onderstaand mijn reactiemail] ENvoor uw snelle reactie, waardoor meer duidelijkheid wordt verschaft.Ik waardeer het, dat ik uw analyse ten aanzien van de qualificatie ”anti-semitisch” van de Tofik Dibi Tweets [die ga ik niet weer noemen, ze zijn u en mij genoegzaam bekend], die door u, terecht en tot mijn voldoening [en die van de andere klagers] als onjuist is bestempeld,binnen afzienbare tijd tegemoet mag zien.Ik zal dat dan ook in de gaten houden. Nog even wil ik tot slot ingaan op twee door u gemaakte opmerkingen: EERSTE PUNT:U schrijft in uw recente mail [dd 12 augustus]”Wat betreft het al dan niet ondernemen van actie door een omroep n.a.v. een onderzoek van de ombudsman versus de door u geciteerde tekst op de website van de ombudsman dat omroepen zich niet aan een onderzoek van de ombudsman kunnen onttrekken: deze tekst heeft betrekking om het meewerken aan een onderzoek (eventueel gesprekken met de ombudsman, eventueel leveren van toelichting of aanvullende documenten of mailwisseling met klagers), en dat heeft Powned in dit geval gedaan (zoals deze omroep dat altijd doet). ”Inderdaad heb ik u bevraagd over een eventueel te nemen actie door Pownedvanwege de volgende zinsnede op uw website””De journalistieke ombudsman is volgens de wet bovendien niet langer een vorm van zelfregulering; de publieke omroepen kunnen zich niet aan onderzoek en analyse van de ombudsman over hun journalistieke producties onttrekken. [1]Bovenstaand antwoord hebt u mij gegeven en ik begrijp uw uitleg.Toch vind ik deze apart, omdat er niet alleen staat, dat de omroepenzich niet aan ONDERZOEK kunnen onttrekken [dat komt overeen metuw opmerking, dat Powned daaraan inderdaad heeft meegewerkt, dat zijdat altijd doen, is voor mij minder relevant, tenslotte zijn ze daar wettelijk toe verplicht, dus is meewerking geen heldendaad], maar ook, dat zijzich niet kunnen onttrekken aan de ANALYSE van de Ombudsman.En daaruit vloeit mijns inziens wel degelijk voort, dat Powned ook stappendient te ondernemen om consequenties te verbinden aan die analyse, zoalsrectificaties en/of excuses, aangezien uit de ANALYSE van de Ombudsman blijkt, dat de Tofik Dibi qualificaties in het geheel niet anti-semitisch zijn.Maar goed, daarin verschillen wij van mening en ik laat het daarbij. TWEEDE PUNT U schrijft in uw mail aan mij:”U vraagt om actie naar aanleiding van een analyse, voortvloeiend uit een oordeel van de ombudsman; dit kan bijvoorbeeld een reactie op de analyse inhouden, of het publiceren van een rectificatie of het verwijderen van content. Het is aan een omroep zelf om eventueel dergelijke stappen te nemen. Ik kan dat als ombudsman statutair niet opleggen, en dat heeft een reden die in de grondwet verankerd is. Alleen de rechter kan in Nederland rectificatie of verwijdering van content afdwingen. Bij zoiets belangrijks als persvrijheid (want daar hebben we het over als het om wijzigen of verwijderen van gepubliceerde journalistieke content gaat) moet je – vinden wij in onze democratie – alleen de in een rechtstaat hoogste instantie (de rechter) deze mogelijkheid geven. ” Mevrouw Smit, uiteraard weet ik, hoe de democratie in de Nederlanden werkt enhoeft mij niet te worden uitgelegd, wat persvrijheid is en de rechten van de pers[artikel 7, Grondwet, zoals wij beiden weten]Die rechten respecteer ik, uiteraard [wie weet dat beter dan de journalist!], maar dat betekent NIET, dat ik met desinformatie accoord ga.Daar staat borg voor de Leidraad voor de Journalistiek [2], die ookterecht door u is aangehaald en uiteraard uw juiste analyse/uitspraak overde ”anti-semitisme” beweringen van Powned.Uiteraard neem ik van u aan, dat de Ombudsvrouw hierin nietregulerend kan optreden [geen rectificatie kan afdwingen], maar onderzoeker als ik ben,heb ik er toch nog even een bron bij gezocht [3]Aan de ene kant begrijpelijk, dat het afdwingen van rectificatie bij de rechter blijft liggen, aan de andere kant jammer, dat de wettelijke versteviging van depositie van de Ombudsman [4], daarin niet voorziet. Mevrouw Smit, ik ga deze briefmail beeindigenNogmaals -en dat blijft het belangrijkste- mijn waardering vooruw juiste analyse ten aanzien van het nieuwsitem van Powned,wat ik als een overwinning zie voor juiste en correcte berichtgevingen tegen pogingen tot karaktermoord, in casu geval Dibi.Ik zie de uitspraak op uw website graag tegemoet. Vriendelijke groetenAstrid EssedAmsterdam NOTEN [1] ”De journalistieke ombudsman is volgens de wet bovendien niet langer een vorm van zelfregulering; de publieke omroepen kunnen zich niet aan onderzoek en analyse van de ombudsman over hun journalistieke producties onttrekken. “WETTELIJKE VERSTEVIGING VOOR POSITIE JOURNALISTIEKE OMBUDSMANhttps://ombudsman.npo.nl/uitspraken-en-columns/wettelijke-versteviging-voor-positie-journalistieke-ombudsman
[3] ” Zoals ook duidelijk wordt uit de tekst van het nieuwe wetsartikel is de macht van de NPO ombudsman beperkt. Het oordeel is niet bindend, rectificat¡es kunnen niet worden afgedwongen.”VILLAMEDIARUIMERE ROL VOOR OMBUDSVROUW NPOJUNI 2021 file:///C:/Users/Essed/Downloads/villamedia_juni_2021.pdf
TWEETS TOFIK DIBI NIET ANTI-SEMITISCH, ALDUS OMBUDSVROUW!/POWNED MOET INBINDEN!/MOOIE OVERWINNING!
MISDADEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTINGVERWOESTING VAN GAZA
BEZETTINGSTERREUR foto Oda Hulsen Hebron 2 mei 2017/Verwijst naar foto van een Palestijnse jongen, die tegen de muur wordt gezet doorIsraelische soldaten, die hem toeriepen ”Where is your knife!”/Later vrijgelaten
NB Het is dus NIET de foto van een Palestijnse jongen, die bij de kraag wordt gegrepen
VOORAF Lezers!U herinnert zich misschien nog, dat ik naar aanleiding van een nieuwsitem vande omroep PowNed, waarin de zogenaamde ”Buikgriep” en ”Kakkerlakkentweets”van ex politicus en huidig bestuursadviseur van de Gemeente Amsterdam, Tofik Dibi als ”anti-semitisch” werden voorgesteld [1], de NPO Ombudsvrouw een klachtmail gestuurd heb. [2]Want ik was van mening, dat ze helemaal niet anti-semitisch waren!Zie noot 3De ”ophef” over dat zogenaamde ”anti-semitisme” hield verband met denasleep van een op 20 mei gehouden pro Israel demonstratie [4]Nu zal die anti-semitisme beschuldiging u niet verbazen, want hoe vaak wordenniet Israel critici [en dat is Tofik Dibi, terecht] voor anti-semiet uitgemaakt?Welnu, ik schreef dus die Klachtmail [5], er volgde een hele klachtenprocedure [zie ook de briefwisseling tussen ondergetekende en Powned [6], maar uiteindelijk kreeg ik een briefvan de Ombudsvrouw [twee maanden later, maar nog binnen de proceduretermijn [7] waarin ik en daarmee ook andere klagers [meer mensen hadden de Ombudsvrouw aangeschreven], in het gelijk gesteld werd, omdatook de Ombudsvrouw van mening was, dat die Tweets niet anti-semitisch waren.Een mooie overwinning dus, die ik vooral zie als een overwinning van dehebbelijkheid van vele zionisten [lieden dus, die de Staat Israel en het zionistisch concept verdedigen] [8], om kritiek op Israel gelijk te stellenmet anti-semitisme, wat PowNed hierbij dan ook nog op een [mag ik het zeggen?] hele dwaze manier deed. [9] LEUK DUS/HAHAHA Zie direct hieronder, boven het notenapparaat een link naar mijn aanvankelijke Klachtmail aan de NPOOmbudsvrouw [A] Daaronder de uiteindelijke reactie/uitspraak van de Ombudsvrouw, inmailvorm [B]En daaronder mijn antwoord aan de Ombudsvrouw. [C] En tenslotte, helemaal onderin de noten uit het stukje hierboven[”Vooraf”] VEEL LEESPLEZIER! Astrid Essed A TOFIK DIBI STORY/WHAT HAPPENED?/KLACHTMAIL AANNPO OMBUDSVROUWASTRID ESSED[Aan Ombudsvrouw verzonden Klachtmail gecopy pasted in onderstaande link] https://www.astridessed.nl/tofik-dibi-story-what-happened-klachtmail-aan-npo-ombudsvrouw/
B
REACTIE/UITSPRAAK NPO OMBUDSVROUW OP KLACHT ASTRID ESSED
On Friday, August 6, 2021, 10:55:56 AM GMT+2, Margo Smit <ombudsman@npo.nl> wrote:
Geachte mevrouw Essed, Enige tijd geleden stuurde u mij een klacht n.a.v. een item van PowNed uit mei 2021. Daarin werd bericht over enkele tweets van Tofik Dibi die door de verslaggever en in het item geïnterviewden als tweets met “een antisemitisch karakter” aangeduid werden. Na doorzenden door mij antwoordde de eindredacteur van PowNed u. Op één onderdeel (vermeend niet vragen om wederhoor) nam hij uw klacht weg, uw overige punten (onethische, onjuiste en tendentieuze journalistiek, in strijd met de beginselen van de Leidraad van de Raad voor de Journalistiek) handhaaft u. Ik laat de kwalificaties aan u, ik leg de berichtgeving langs de Journalistieke Code. Ik stuur de analyse n.a.v. uw klacht zowel naar de omroep als naar u.In het item werden twee tweets van Dibi als antisemitisch bestempeld. U stelde dat daar geen bewijs voor is. Door ze zo wel te kwalificeren maakt PowNed een associatie tussen Dibi en antisemitisme die onjuist, gekleurd en partijdig is waar journalistieke producties bij de publieke omroep, ook volgens de eigen Journalistieke Code, feitelijk juist, onpartijdig en fair dienen te zijn. Niet antisemitischOm de kwalificatie ‘antisemitisch’ te rechtvaardigen zouden de tweets – volgens de betekenis van de term volgens zeer diverse bronnen (waaronder woordenboeken, encyclopedieën, CIDI, antiseminisme.nu (website onder verantwoordelijkheid van het NIOD), IHRA) – moeten getuigen van Jodenhaat of een perceptie geven van Joden die zich uit als haat tegen Joden, een anti-Joodse overtuiging uitdragen of gebaseerd zijn op stereotypen over Joden. – De eerste tweet gaat over Tweede Kamerleden die bij een bijeenkomst op de foto gingen met een Israëlische vlag en de schrijver wenst hen buikgriep toe. Niet fraai. Maar kritisch over de opstelling van de Kamerleden, het CIDI en Israël en niet anti-Joods. Dergelijke kritiek is niet per definitie antisemitisch en deze tweet voldoet niet aan de definitie. – Bij de tweede tweet wordt een foto van kakkerlakken gebruikt bij een zin over De Telegraaf. Door de vaker gelegde connectie tussen kakkerlakken en een stereotype aanduiding van Joden als ‘ongedierte’ dat bestreden moet worden zóu deze tweet met enige geestelijke gymnastiek als antisemitisch begrepen kunnen worden, maar dat kost enkele stappen. Je moet dan ook nog de associatie van De Telegraaf met Amsterdam en Joden maken. (Overigens geeft de afzender in een vervolgtweet expliciet aan dat de tweet niet naar joodse mensen verwees, maar die extra uitleg was blijkbaar nodig en kwam een week na de PowNed-uitzending.)De tweets kunnen dus niet (of niet simpelweg) als antisemitisch gekwalificeerd worden. Het mag de mening van sprekers in een item zijn (over die mening gaat de ombudsman niet), maar dat moet dan duidelijk gemaakt worden en aan hen toegeschreven worden. Dat kan in de vorm van een quote, zoals in het item gebeurt. Maar in dit geval neemt de verslaggever als eerste de kwalificatie voor haar rekening, zij poneert de term ‘antisemitisch karakter’ en de deskundigen en vox pop reageren. De verslaggever heeft zich volgens de journalistieke code aan de feiten (en dus de definitie) te houden, en dat gebeurt hier niet. Redactionele vrijheidDe eindredacteur van PowNed gaat in zijn antwoord aan u niet in op het niet juist zijn van de aanduiding ‘antisemitisch karakter’ van de tweets. Wel geeft hij aan dat het item wilde ingaan op de ophef en vragen in de Amsterdamse gemeenteraad over de tweets, en daarop ‘kundig’ geachte mensen en ‘de stem van het volk’ liet reageren. Een aanpak en journalistieke instrumenten die andere programma’s en omroepen ook kiezen, ‘wij zijn daarin niet anders’ dan andere media, schrijft hij.Dat laatste doet niet ter zake, en dat is ook niet waar uw klacht zich op richt. Het eerste (een item maken over ophef en gemeenteraadsvragen) is de gelegitimeerde keuze van een redactie die binnen de redactionele vrijheid valt, net zoals de keuze voor de opgevoerde deskundigen en vox-pops. Wel kunnen de keuzes voor de deskundigen, de gebruikte vox pops en daarmee de toon van het item in dit geval eenzijdig genoemd worden. Maar dat kan binnen het publieke bestel, niet elk afzonderlijk item moet altijd alle kanten aan een issue laten zien.Daarnaast: wie de veelheid aan producties van de betrokken omroep bekijkt komt ook items met een compleet tegengestelde insteek tegen. Dat de omroep, zoals de eindredacteur schrijft, hecht aan pluriformiteit in opvattingen en geluiden kan inderdaad eenvoudig onderbouwd worden.Er is bij PowNed geen sprake van systematische, steeds dezelfde laakbare eenzijdigheid. Hooguit van een voorliefde voor ophef, aan welke kant van een spectrum die zich ook bevindt. De omroep mag die ruimte geven in journalistieke publicaties, maar dat dient dan bij de publieke omroep op basis van de feiten en correcte terminologie en woordgebruik te gebeuren. Bij dat laatste ging het hier niet goed. Het is aan een omroep om mogelijk vervolg te geven aan een uitspraak van de ombudsman. Verzoek is dan aan omroep of programma een klager en de ombudsman daarvan op de hoogte te brengen. Met vriendelijke groet, Margo SmitOmbudsman voor de publieke omroepen ombudsman.nl Bart de Graaffweg 2Postbus 264441202 JJ Hilversum
C
ANTWOORD ASTRID ESSED OP REACTIE OMBUDSVROUW From: Astrid Essed To: Margo Smit <ombudsman@npo.nl>Cc:redactie@powned.nl <redactie@powned.nl>Sent: Tuesday, August 10, 2021, 03:25:20 PM GMT+2Subject: Re: Tendentieuze en belasterende berichtgeving Pownews/Powned]/Uw inzet
AAN:AAN:NPO OMBUDSVROUWMevrouw M. Smit
Onderwerp:Afhandeling van mijn bij de Ombudsvrouw ingediendeklacht over de onjuiste en tendentieuze berichtgeving van PowNed tav””Kakkerlak Tweet-Tweet Israel” van ex politicus en huidig bestuursadviseur van het Stadsdeel Amsterdam Nieuw West, de heer Tofik Dibi
Geachte mevrouw Smit, Vriendelijk bedankt voor uw beantwoording van mijn klacht inde vorm van uw analyse, waarmee u o.a. de Tweet uitspraken vande heer Dibi, te weten [voor het gemak zo genoemd] de ”Kakkerlakken Tweet” en de ”Tweet Israel”[1] tegen het licht hebt gehouden van het echte of vermeende ”anti-semitische karakter van deze uitspraken, alsmede het door mij gewraakte tendentieuze en eenzijdige karakter van de Pownews uitzending.Zie voor de PowNed nieuw uitzending, noot 2 Persoonlijk vond ik uw reactie op mijn klacht rijkelijk laat[definitieve klacht mijnerzijds dd 12 juni [3], uw reactie/analyse van mijn klacht, mij toegestuurd op 6 augustus jongstleden], maar op uw website lees ik onder ”Uitgebreide procedure” onder 11, dat u klagers binnen driemaanden in kennis stelt van uw bevindingen [4] en aangezien u zich daarruim aan gehouden hebt, laat ik het hierbij.
MIJN KLACHT/UW AFHANDELINGTEVREDEN OVER UW AFWIJZING VAN HET ”ANTISEMITISCHEKARAKTER VAN DE TWEETS VAN DE HEER TOFIK DIBI Zoals reeds geschreven gold mijn voornaamste klacht over de PoNed Omroep, dat de ”buikgriep/Israel” en ”Kakkerlakken” tweets vande heer Dibi, in haar berichtgeving als ”anti-semitisch” werden afgeschilderd:Ik citeer”[POWNEWS][Interviewster]”Een opvallende tweet van de altijd zo woke Tofik Dibi:Hij twiiterde er lustig op los en het had een opvallend anti-semitisch karakter….[Presentratrice presenteert in beeld een tweet van Tofik Dibi met als tekst: Tofik@Tofik Dibi Als antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone” [5]
Mevrouw Smit, u leest het al in de kop:Ik ben er uiterst tevreden over, dat u mijn klacht in zoverre hebttoegewezen, dat ook u van mening bent, dat de door de heer Dibi gebezigde Tweets, geen anti-semitisch karakter dragen, zoals in hetPownews item werd beweerd. [6] Ik ga uw analyse niet herhalen, dat kunt u zelf, desgewenst, overlezen,wel wil ik u meedelen, dat ik deze volledig deel.Ook deel ik uw mening, dat het ”’buikgriep toewensen” van enkeleTweede Kamerleden, die deelnamen aan een pro Israel demonstratie,”niet fraai” te noemen is.Zelf schreef ik daarover in mijn klachtbrief aan u [en daarbij liet ikmij ook uit over de ”Kakkerlakken tweet” van Dibi]:”Beide Tweets vind ik persoonlijk kinderachtig en weinig verheffend.Zeker een ex politicus zou beter moeten weten.”EN [hier relevant]”Het getuigt van weinig stijl om ze ziektes te gaan toewensen.En ook verwijzingen naar kakkerlakken, in casu Telegraafjournalisten en/of Telegraafhetzes, zijn onacceptabel” [7]Kinderachtig en onacceptabel ja, maar NIET antisemitisch! Fijn, dat u mij daarin gevolgd bent en ik hoop, dat PowNed daar lering uit trekt. VERDERE OPMERKINGEN UWERZIJDSEENZIJDIG KARAKTER BERICHTGEVING Mijn klacht richtte zich ook tegen het eenzijdig karakter vande PowNed berichtgeving, aangezien in het item [en dan refereer ik hier aanbekende spelers in het Midden-Oostendebat], WEL gesproken werd metuitgesproken pro Israel woordvoerders als de voorzitters van het Cidien de hoofdredactrice van het Nieuw Israelitisch Weekblad, maar nietmet meer Israelkritische spelers.U schrijft daarover:”Wel kunnen de keuzes voor de deskundigen, de gebruikte vox pops en daarmee de toon van het item in dit geval eenzijdig genoemd worden. Maar dat kan binnen het publieke bestel, niet elk afzonderlijk item moet altijd alle kanten aan een issue laten zien.” Dat, mevrouw Smit, ben ik niet met u eens, omdat het, juist bij zo’n gevoeligonderwerp als het Midden-Oostenconflict, waarbij nota bene door Pownedde anti-semitisme Kaart werd uitgespeeld, wel degelijk van belang is, ookandere Krachten binnen dit politieke spectrum aan het woord te laten,om een meer evenwichtig beeld te creeren. Maar goed, daarin verschillen wij van mening Voor mij is het belangrijkste, dat ook u het standpunt bent toegedaan, datPowNed ten onrechte de Tofik Dibi tweets als ”anti-semitisch” heeftbestempeld en dat het, zoals u terecht schrijft ”niet goed gegaan is”Laat ik u correct citeren:” De omroep mag die ruimte geven in journalistieke publicaties, maar dat dient dan bij de publieke omroep op basis van de feiten en correcte terminologie en woordgebruik te gebeuren. Bij dat laatste ging het hier niet goed.” Veel waardering voor deze conclusie van u, dus TENSLOTTE PUBLICATIE OP UW WEBSITE:
Twee opmerkingen mijnerzijds nog:Ten eerste: Op de website van de NPO Ombudsman lees ik het volgende:”’ Oordelen en adviezen worden gepubliceerd op de website ombudsman.npo.nl. Op deze manier draagt de ombudsman bij aan het verhogen van de kwaliteit van en het bevorderen van transparantie over het journalistieke werk van de publieke omroepen.” [8] Ik ga ervan uit, dat dit oordeel in de casus Tofik Dibi ookop uw website gepubliceerd wordt.Zou u kunnen aangeven, wanneer ik en andere klagersin de zaak Tofik Dibi daarop kunnen rekenen? VERVOLG AAN UITSPRAAK OMBUDSMAN DOOR OMROEP Ten tweede:U schrijft in uw mailbrief aan mij”Het is aan een omroep om mogelijk vervolg te geven aan een uitspraak van de ombudsman. Verzoek is dan aan omroep of programma een klager en de ombudsman daarvan op de hoogte te brengen.” Op uw website lees ik ””De journalistieke ombudsman is volgens de wet bovendien niet langer een vorm van zelfregulering; de publieke omroepen kunnen zich niet aan onderzoek en analyse van de ombudsman over hun journalistieke producties onttrekken. “ [9] Hieruit concludeer ik, dat er een reactie van PowNed dient tevolgen, die van zodanige aard is, dat hun beweringen, datde Tweets van Dibi ”anti-semitisch” zouden zijn, moetenworden teruggenomen of gecorrigeerd Ik ga er dan ook vanuit, dat dat gebeurt, dat u daarop zult aandringen bij PowNed en dat deze Omroep zich in hetvervolg conscientieuzer zal houden aan de in de Journalistieke Code [10] gestelde criteria. Nogmaals vriendelijk bedankt voor uw afgewogen ennaar mijn mening zeer billijke, analyse Vriendelijke groetenAstrid EssedAmsterdam NOTEN
[1]
”BUIKGRIEP” TWEET [TWEET ISRAEL]
https://twitter.com/tofikdibi?lang=en
De ‘buikgriep-tweet’ van Tofik Dibi.
”KAKKERLAKKEN” TWEET
https://twitter.com/tofikdibi?lang=en
De ‘kakkerlakken-tweet’ van Tofik Dibi.
[2]
REL ROND TOFIK DIBI NA KAKKERKAK-TWEET ISRAEL Tekst [Interview Powned] ”[: ”…Dat hij niet weet, dat Arabische inwoners in dat gebied nota benenaar Tel Aviv emigreren, omdat ze daar hun leven niet zeker zijn. Dus hoe werkt dat in dat hoofd?” [POWNEWS][Interviewster]”Een opvallende tweet van de altijd zo woke Tofik Dibi:Hij twiiterde er lustig op los en het had een opvallend anti-semitisch karakter…. [Presentratrice presenteert in beeld een tweet van Tofik Dibi met als tekst: Tofik@Tofik Dibi Als antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone [Vervolg presentratrice 0.23] ”De vraag is:Moet dit verhaal een staartje krijgen?”[Hanna Luden, directrice van het CIDI]:”Ik was verbijsterd, ik ben eigenlijk geschokt.Want ik heb zoiets van die tweets die….hij probeertneem ik aan, hoop ik, dat hij probeert kritiek te uiten, maar het kwamover als haat, niet als kritiek en dat is precies het probleem.”[Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Het was werkelijk buiten alle perken, hij had het over…dat iemensen, die bij de demonstratie waren geweest voor Israel, dat ie diebuikpijn toewenste en hij had het ook nog een keertje over….. [Er komt een screenshot van een Tweet van Tofik Dibi in beeld, zie teksthieronder] Tofik@ TofikDibi
Als antwoord op @TofikDibiJe tl zodra iemand van de T je adresseert Daaronder een plaatje met door elkaar krioelende kakkerlakken 9.17 p.m. 21 mei 2021 Twitter for iPhone [Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”…..kakkerlakken. Nou weten we allemaal dat kakkerlakkenongedierte is, het is een ding dat vaak bij antisemieten wordtgenoemd he, Joden zijn kakkerlakken, dus ik stond wel eenbeetje versteld.”[Een voorbijgangster]”Je ziet hier veel Joodse mensen lopen met keppeltjes en zo,maar ik heb begrepen, dat er ook….keppeltje niet durven opte houden, omdat ze bang zijn voor problemen.”[Een voorbijganger] ”Onbegrijpelijk, dat de Gemeente toch eigenlijk zelf eh, in huneigen, hoe noem je dat, personeelsbestand, dat eens moet aankaarten.”[Hanna Luden, directrice van het CIDI]: ”Het is natuurlijk een ex politicus, het is een hoge ambtenaar in Amsterdam,het is een boegbeeld in dezen, en dan moet je goed op je woorden engoed op je beelden passen.”[Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Ik begrijp niet wat er in het hoofd van Tofik Dibi omgaat.Hij is binnen de Marokkaanse gemeenschap, staat hij bekend bijvoorbeeldom zijn homosexualiteit, dat hij daar openlijk voor uitkomt, hulde, hulde!, maarhij heeft, hij zegt dingen over Israel, waarvan ik denk, man, heb je ook ooit als homosexueel in Gaza rondgelopen, of in Ramallah rondgelopen.Ik denk, dat hij niet weet, dat Arabische inwoners in dat gebied nota benenaar Tel Aviv emigreren, omdat ze daar hun leven niet zeker zijn, dus hoe werktdat in dat hoofd?[Een voorbijgangster]:”Ik vind het belachelijk, maar ja, heel veel moslims denken er zo over, denk ikJe ziet ook dat in Amsterdam hier ook niet opgetreden wordt, als er vanalles geroepen wordt bij demonstraties tegen de Joden.En dan zeggen ze ”ja, anders gaat het escaleren” , maar ik denk, ik vindhet belachelijk, dat het zomaar kan.”[Hanna Luden, directrice van het CIDI] :’Hij moet heel helder afstand nemen van ….. die zaken, daar moet hij echt heel helder afstand nemen.Nou hoop ik, dat hij het ook gaat doen, want uiteindelijk hebben we met zijn allen als samenleving veel meer aan een discussie, gesprekken, dan aan elkaarcancelen de hele tijd.”[Interviewster vraagt een voorbijgangster]: ”Denkt u, dat hij ook, eh ja, berispt gaat worden of een straf krijgt?”[Voorbijgangster]:”Ik denk het niet. ik denk dat Femke Halsema daar zelf heel uitgesprokenmeningen over heeft …”[Interviewster]”Ja….”[Voorbijgangster]:”En zelf ook met twee maten meet.Maar ja, dat is mijn persoonlijke mening.”[In beeld komen twee opgeplakte posters:Onbekend maakt onbemind?Lees het Joods Tijdschrift 2020-2021 EN daarnaast hangend: ”Buitenreclame geeft geen vervelende pop”[Met bloemetjesachtergrond [Voorbijganger]”De mensen zouden eigenlijk door een aantal mensen gehoord moeten worden, in het openbaar”[Voorbijganger, andere dan voorafgaande]:”Uit de functie zetten. Of excuus aanbieden of anders uit de functie.”[ Esther Voet, hoofdredactrice Nieuw Israelitisch Weekblad]:”Ik denkt, dat het een …straf wordt. Ik heb het gevoel, dat Tofik Dibi nietvoor niets zit op de plek waar hij nu zit, weet je, het hypocriete is ook, datTofik Dibi zich voorstaat op bestrijden van anti-semitisme aan de ene kanten aan de andere kant doet hij het zelf.Dus dit is totaal hypocriet, waarmee hij bezig is.”
EINDE INTERVIEW POWNEWS
[3]
TWEEDE KLACHTMAIL ASTRID ESSED AAN NPO OMBUDSVROUW
11 ”Binnen drie maanden na ontvangst van een klacht die aanleiding heeft gegeven tot een onderzoek, stelt de ombudsman u in kennis van zijn bevindingen. In het geval dat de ombudsman meer tijd nodig heeft om tot een oordeel te komen, krijgt u daarover een bericht.”
”De journalistieke ombudsman is volgens de wet bovendien niet langer een vorm van zelfregulering; de publieke omroepen kunnen zich niet aan onderzoek en analyse van de ombudsman over hun journalistieke producties onttrekken. “
WAT VOORAF GING Het item is een vervolg op een al eerder ingezette aanval op Dibi. Die vindt zijn oorsprong in een demonstratie op 20 mei in Den Haag: terwijl Israëlische bommen Gaza op zijn grondvesten doen schudden, ook Israëlische plaatsen onder vuur liggen en in Israëlische steden gevechten uitbreken tussen Joodse en Palestijnse Israëli’s, organiseert het CIDI een demonstratie onder het motto ‘vóór Israël, tegen Hamas’…….” Onder de aanwezigen zijn ook vijf Tweede Kamerleden van partijen die de gewelddadige Israëlische overheersing van de Palestijnen onvoorwaardelijk steunen: de PVV, SGP, ChristenUnie, Groep Van Haga en JA21. Samen met de VVD, Forum voor Democratie en vaak ook het CDA vormen zij het parlementaire smaldeel van de Israël-lobby. De vijf laten zich fotograferen met grote Israëlische vlaggen, een demonstratief statement dat voorspelbaar weerzin oproept – nog maar kort daarvoor had een speldje met de Palestijnse vlag op het jasje van Sylvana Simons (BIJ1) al tot ophef geleid (dat Geert Wilders diezelfde dag een speldje met de Israëlische vlag droeg bleef overigens vrijwel onopgemerkt).
Tofik Dibi is een van degenen die zijn weerzin laat blijken over de solidariteit die de vijf volksvertegenwoordigers aan het Israëlische bezettings- en apartheidsregime betuigen. Op Twitter wenst hij het vijftal toe dat zij bij een bezoek aan een terras een uur op hun beurt moeten wachten, in het Engels bediend worden en aan hun consumpties buikgriep overhouden.
Het komt Dibi op Twitter direct op grove verwensingen te staan, en nadat ook Telegraaf-journalist Mike Muller hem aanvalt krijgt hij een bataljon zogenoemde trollen achter zich aan. Daarop plaatst Dibi een foto van kakkerlakken met de verklarende tekst: ‘Je tl [tijdlijn] zodra iemand van de T [Telegraaf] je adresseert.’THE RIGHTS FORUMPOWNEWS BESCHULDIGT TOFIK DIBI ONGEFUNDEERDVAN ANTISEMITISME4 JUNI 2021 https://rightsforum.org/nieuws/pownews-beschuldigt-tofik-dibi-ongefundeerd-van-antisemitisme/
11 ”Binnen drie maanden na ontvangst van een klacht die aanleiding heeft gegeven tot een onderzoek, stelt de ombudsman u in kennis van zijn bevindingen. In het geval dat de ombudsman meer tijd nodig heeft om tot een oordeel te komen, krijgt u daarover een bericht.”
DE POWNEWS BEWERING VAN ”ANTISEMITISCHE TWEETS”VAN TOFIK DIBI
[POWNEWS][Interviewster]”Een opvallende tweet van de altijd zo woke Tofik Dibi:Hij twiiterde er lustig op los en het had een opvallend anti-semitisch karakter…. [Presentratrice presenteert in beeld een tweet van Tofik Dibi met als tekst: Tofik@Tofik Dibi Als antwoord op @Tofik Dibi Ik sluit af met de wens, dat alle Kamerleden die met de Israelischevlag [plaatje van de Israelische vlag] op de foto gingen in een doorCIDI georchestreerde goedpraterij show van misdaden tegen de menselijkheid bij hun eerstvolgende terrasbezoek pas na 1 uur geholpen worden in hetEngels en buikgriep krijgen van iets op t menu 8.28 p.m. 21 mei Twitter for iPhone
Uw berichtgeving dd 19 juli 2021 ”Ben & Jerry’s weg uit bezet gebied”
Geachte Redactie,
Hoewel uw berichtgeving over het Midden-Oostenconflict voorzichtig begint
te verbeteren [1] bent u er nog niet.
Nog lang niet.
Ik verwijs hier naar uw recente berichtgeving dd 19 juli jongstleden:
””Ben & Jerry’s weg uit bezet gebied”
Zie voor de tekst van het bericht, direct onder deze mailbrief
Maar eerst een blijk van waardering, voor uw titel:
”Ben & Jerry’s weg uit bezet gebied.”
DAT is de enige juiste aanduiding voor ”De Palestijnse Gebieden” en
daarvoor verdient u een compliment, omdat uw berichtgeving de
terminologie ”bezette gebieden” in het verleden ook weleens, ten onrechte,
achterwege heeft gelaten. [2]
Tot zover dus een compliment
Nu datgene waarin u-en dat is niet de eerste keer- [3] in de
fout gegaan bent:
GEEN ”HUIZEN”, MAAR NEDERZETTINGEN!
In de tweede alinea van uw berichtgeving vermeldt u:
”De actie van de ijsmaker, die onderdeel is van multinationalUnilever, is een van de meest in het oog springende acties van eeninternationaal bedrijf tegen de Israelische politiek om huizen te bouwenin de gebieden, die zijn veroverd in de oorlog van 1967.”[Zie direct hieronder]Met een dergelijke formulering gaat u opnieuw de fout in, want dooru wordt gesuggereerd, dat [ik citeer u] ”De Israelische politiekom huizen te bouwen in de gebieden, die zijn veroverd in de oorlog van 1967”,slechts om huizenbouw zou gaan en meer niet.To be fair:U vermeldt er WEL bij ”in de gebieden, die zijn veroverd in de oorlog van 1967”,waardoor menige lezer zal twijfelen aan het legitieme karakter van deze ”huizenbouw”, maar dat is nog niet hetzelfde als een internationaleveroordeling en daarom, op zijn zachtst gezegd, misleidend en onvolledig. DE ILLEGALITEIT VAN DE NEDERZETTINGEN Om te beginnen:Hoewel er inderdaad huizen worden gebouwd, is de term in ditverband onjuist, omdat het iets normaals en legitiems suggereert.En dat is het dus niet: De sinds eind zestiger jaren in bezet Palestijns gebied gebouwde nederzettingen, zijn in strijd met het Internationaal Recht!Volgens artikel 49, 4e Conventie van Geneve en het Haags Verdrag van1907! [4]Behalve uiteraard Israel en nu ook de VS [5] een algemeenerkend internationaalrechtelijk principe, ook door de EU, die de illegaliteit van de nederzettingen keer op keer heeft bekrachtigd. [6] Maar laat ik het, naast internationaalrechtelijke bepalingen, in gewone mensentaal zeggen.Die nederzettingen zijn aan de Palestijnen ontstolen gebied.Want in bezet Palestijns gebied wordt nog dagelijks land onteigend, de bewoners eraf gegooid ten behoeve van kolonisten uit Israel,die er niet alleen wonen, maar ook niet zelden de plaatselijke bezette bevolking terroriseren, vaak ook nog eens gesteund door het Israelische leger, zoals u in de berichtgeving van de Israelische mensenrechtenorganisatie Btselem kunt lezen! [7]Ordinaire landdiefstal en terreur dus!
CONCLUSIE Vandaar, nogmaals een dringend beroep op u, voortaan duidelijkde illegaliteit van de nederzettingen in bezet Palestijns gebied te vermelden!Daarvoor is het meer dan Hoog Tijd, vindt u zelf ook niet?
Vriendelijke groetenAstrid EssedAmsterdam
NOS TELETEKSTBERICHTGEVINGUITGESCHREVEN NOS TELETEKSTBERICHT NOS TELETEKSTBEN & JERRY’S WEG UIT BEZET GEBIED https://teletekst-data.nos.nl/webplus?p=127 De Amerikaanse ijsmaker Ben & Jerry’s stopt eind volgend jaarmet de verkoop van ijs in de door Israel bezette Palestijnse gebieden.De verkoop is in strijd met de waarden van het bedrijf, schrijft Ben & Jerry’s.
De actie van de ijsmaker, die onderdeel is van multinationalUnilever, is een van de meest in het oog springende acties van eeninternationaal bedrijf tegen de Israelische politiek om huizen te bouwenin de gebieden, die zijn veroverd in de oorlog van 1967.
De Israelische premier Bennett noemt de stap van Ben & Jerry’s optwitter ”moreel verkeerd” en ”anti-Israel” EINDE NOS TELETEKSTBERICHT
Ben & Jerry's weg uit bezet gebied
De Amerikaanse ijsmaker Ben & Jerry's
stopt eind volgend jaar met de verkoop
van ijs in de door Israël bezette
Palestijnse gebieden.De verkoop is in
strijd met de waarden van het bedrijf,
schrijft Ben & Jerry's.
De actie van de ijsmaker,die onderdeel
is van multinational Unilever,is een
van de meest in het oog springende
acties van een internationaal bedrijf
tegen de Israëlische politiek om huizen
te bouwen in de gebieden die zijn
veroverd in de oorlog van 1967.
De Israëlische premier Bennett noemt de
stap van Ben & Jerry's op Twitter
"moreel verkeerd" en "anti-Israël".
The establishment of the settlements contravenes international humanitarian law (IHL), which states that an occupying power may not relocate its own citizens to the occupied territory or make permanent changes to that territory, unless these are needed for imperative military needs, in the narrow sense of the term, or undertaken for the benefit of the local population.
”Individual or mass forcible transfers, as well as deportations of protected persons from occupied territory to the territory of the Occupying Power or to that of any other country, occupied or not, are prohibited, regardless of their motive.” ARTICLE 49, FOURTH GENEVA CONVENTION
”De Staat, die een gebied bezet heeft, mag zich slechts beschouwen als beheerder en vruchtgebruiker der openbare gebouwen, onroerende eigendommen, bosschen en landbouwondernemingen, welke aan den vijandelijken Staat behooren en zich in de bezette landstreek bevinden. Hij moet het grondkapitaal dier eigendommen in zijn geheel laten en die overeenkomstig de regelen van het vruchtgebruik beheeren.”
IN HET ENGELS Art. 55. The occupying State shall be regarded only as administrator and usufructuary of public buildings, real estate, forests, and agricultural estates belonging to the hostile State, and situated in the occupied country. It must safeguard the capital of these properties, and administer them in accordance with the rules of usufruct.
CONVENTION RESPECTING THE LAWS AND CUSTOMS OF WARON LAND AND ITS ANNEX: REGULATIONS CONCERNINGTHE LAWS AND CUSTOMS OF WAR ON LAND
Israel’s policy of settling its civilians in occupied Palestinian territory and displacing the local population contravenes fundamental rules of international humanitarian law.
Article 49 of the Fourth Geneva Convention states: “The Occupying Power shall not deport or transfer parts of its own civilian population into the territory it occupies.” It also prohibits the “individual or mass forcible transfers, as well as deportations of protected persons from occupied territory”.
De Verenigde Staten beschouwen Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever niet langer als strijdig met het internationaal recht. Minister van Buitenlandse Zaken Pompeo heeft de koerswijziging bekendgemaakt.
De stap volgt in een reeks pro-Israëlische beslissingen van de regering van president Trump. Eerder besloot de Amerikaanse president om Jeruzalem te erkennen als de ongedeelde hoofdstad van Israël en de Amerikaanse ambassade erheen te verplaatsen. Daarna heeft hij de financiële steun aan de Palestijnen stopgezet. In maart erkende de president de annexatie van de Golanhoogten, die Israël in 1967 veroverde op Syrië.
Hindernis
De Israëlische premier Netanyahu spreekt zijn waardering uit voor de Amerikaanse stap. Hij noemt het “een belangrijke maatregel die een historische fout corrigeert”. Israël blijft bereid tot vredesonderhandelingen met de Palestijnen, maar zal blijven afwijzen dat sprake is van illegale nederzettingen, aldus Netanyahu.
De Palestijnse president Abbas zegt in reactie dat de VS zijn geloofwaardigheid om een rol te spelen in het vredesproces heeft verloren.
Ook de Palestijnse politica Hanan Ashrawi veroordeelt de Amerikaanse koerswijziging. Volgens haar is het “een nieuwe klap voor het internationale recht, gerechtigheid en vrede”.
De Europese Unie en de meerderheid van de internationale gemeenschap achten de nederzettingen volgens internationaal recht illegaal. En dat blijft zo, liet EU-buitenlandchef Mogherini weten in een verklaring.
Vorige week oordeelde het Europees Hof voor Justitie nog dat levensmiddelen uit Israëlische nederzettingen niet langer het label ‘made in Israel’ mogen dragen.
Tweestatenoplossing
De EU ziet de Israëlische nederzettingen net als internationale organisaties als de Verenigde Naties als een grote hindernis voor een oplossing van het conflict met de Palestijnen. Zij beschouwen de bezette Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem als essentiële onderdelen van een toekomstige Palestijnse staat.
In de verklaring roept Mogherini Israël op om te stoppen met de uitbreiding van nederzettingen.
In 2016 nam de VN-Veiligheidsraad een resolutie aan waarin van Israël wordt geëist dat het stopt met bouwen in nederzettingen, “een flagrante schending” van het internationaal recht. De VS, onder president Obama, koos toen voor een koerswijziging en blokkeerde de resolutie niet maar onthield zich van stemming. De Amerikaanse VN-ambassadeur van destijds zei dat de nederzettingen een tweestatenoplossing in de weg staan.
Israël bezette de gebieden in 1967. Sindsdien groeide het aantal Israëlische kolonisten er tot meer dan 600.000.
EINDE NOS BERICHT
[6]
””De Europese Unie liet weten vast te houden aan het standpunt dat nederzettingen illegaal zijn en schadelijk voor het vredesproces.”
Het besluit van de Amerikaanse regering om Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever niet meer als illegaal te beschouwen, heeft geleid tot internationale kritiek. De Palestijnse Autoriteit wil de kwestie voorleggen aan de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties.
De Amerikaanse minister Mike Pompeo (Buitenlandse Zaken) zei maandag dat nederzettingen in bezette gebieden “niet per se strijdig zijn met internationale wetgeving”. Dat is volgens hem vooral een kwestie voor Israëlische rechtbanken. Pompeo wil Israël en de Palestijnen zo meer ruimte geven om te onderhandelen over de status van dergelijke gebieden.
Het besluit leidde tot verheugde reacties in Israël, maar Pompeo kreeg vanuit de internationale gemeenschap weinig bijval. Rusland stelde dinsdag dat het besluit de spanningen tussen Israël en de Palestijnen verder zal doen oplopen. De Arabische Liga sprak over een “zeer negatieve ontwikkeling”. De Europese Unie liet weten vast te houden aan het standpunt dat nederzettingen illegaal zijn en schadelijk voor het vredesproces.
Uw berichtgeving dd 27 april 2021 ”HRW: Israel schuldig aan apartheid”
Geachte Redactie,De walrus sprak:De tijd is daar Om over allerlei te praten”Een schoen, een schip, een kandelaar,Of koningen ook liegenEn of de zee soms koken kanEn een biggetje kan vliegen. Uit het Engels vertaald uit: THE WALRUS AND THE CARPENTERLEWIS CARROLL: ALICE IN WONDERLAND https://en.wikipedia.org/wiki/The_Walrus_and_the_Carpenter Leuk he, een passage uit een oude klassieker, Alice in Wonderland,waar de Walrus en de Timmerman met elkaar in gesprek zijn en de Walrus deze woorden uitspreekt.De tijd is daar…….De tijd is ook daar om u deze keer [het is weleens anders, zoals u weet] [1]een compliment te maken over uw berichtgeving met betrekking tothet recente rapport van mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch:over Israel, genaamd ”A TRESHOLD CROSSEDISRAELI AUTHORITIES AND THE CRIME OF APARTHEID ANDPERSECUTION” [2]De titel van uw berichtgeving luidt: ” HRW: Israel schuldig aan apartheid”Zie uw teletekstbericht direct hieronder, voor het notenapparaat. U geeft in uw teletekstbericht niet alleen goed de hoofdpunten vande bijgevoegde verklaring van Human Rights Watch weer-het voerenvan een apartheidsbeleid ten opzichte van Palestijnen, de dominanteover Palestijnen door Joodse Israeli’s, het structureel bevoordelenvan Joodse Israeli’s en het feit, dat Palestijnen in de bezette gebiedenvallen onder het militaire recht- [3].Nog belangrijker is, dat u bereid geweest bent-en dat gebeurt echt niet vaak, ik kan daarvan meepraten [4], een visie en bericht door te laten opuw teletekstmedium, dat duidelijke en onverbloemde kritiek levert opde Israelische politiek tegenover de Palestijnen en wel van de kant van Human Rights Watch, een onverdachte mensenrechtenorganisatie.Ik citeer de heer Kenneth Roth, directeur van Human Rights Watch:”“Prominent voices have warned for years that apartheid lurks just around the corner if the trajectory of Israel’s rule over Palestinians does not change,” said Kenneth Roth, executive director of Human Rights Watch. “This detailed study shows that Israeli authorities have already turned that corner and today are committing the crimes against humanity of apartheid and persecution.” [5]
HOOR EN WEDERHOOR Waar ik zeker ook mee instem, is dat u de Israelische reactie[of een deel daarvan] ook vermeldt:Ik citeer uw nieuwsberichtgeving:”Israel spreekt van een onwaar rapport, dat zijn bestaansrecht ondermijnt.”Overigens ben ik dan wel benieuwd, wat voor harde bewijzen deIsraeli willen aanhalen, die hun bewering, dat het een ”onwaar rapport” is,ondersteunen, maar dat is een ander Verhaal, dat buiten deze briefmailvalt. Goed dus, dat u op deze wijze het principe ”Hoor en Wederhoor” respecteert, alleen wil ik er wederom op aandringen, dat u in uwberichtgeving over het Midden-Oostenconflict [waarbij u het Israelischebeleid, militaire handelingen etc beschrijft], nu eens eindelijk ookde Palestijnse reactie op de gebeurtenissen vermeldt, wat bij u,helaas, maar zelden het geval is.Hier is dus noodzakelijk werk voor u aan de Winkel!
MILITAIR RECHT IN DE BEZETTE PALESTIJNSE GEBIEDEN Het door Human Rights Watch terecht aangekaarte verschil inrechtsgang tussen Palestijnen en Joodse Israeli’s in de bezette gebieden,waarbij de eerste groep valt onder het ”Militaire Recht” en de tweedeonder het Burgerlijk Recht [6], wat u ook aankaart in uw nieuwsberichtgeving [Goed zo!] wordt ondersteund doortalloze mensenrechtenorganisaties, zoals de Israelische mensenrechtorganisaties Btselem en ACRI. [7] Mooi is, dat Human Rights Watch zich nu ook in deze respectabele Rijheeft geschaard! TENSLOTTE Ik straf, maar beloon ook [Grapje/HAHAHA]Neen serieus:Ik bekritiseer u, wanneer ik dat nodig acht [8], maar vind hetook terecht, u een compliment te maken, wanneer ik tevredenben met uw nieuwsberichtgeving. En over deze ben ik zeer te spreken Niet alleen hebt u hier Israel kritiek aan het woord gelaten, methet terechte ”hoor en wederhoor” waarop ook Israel recht heeft,maar ook hebt u enkele essentialia uit het Human Rights Watch rapportin enkele, treffende zinnen, weergegeven. En nu nog verder werken aan een berichtgeving, waarin u de illegaliteitvan de nederzettingen noemt, het Palestijnse recht op hoor en wederhoormeeneemt in uw berichtgeving, Oost-Jeruzalem als ”bezet”aanduidt en zo meerKijk nog maar eens naar mijn kritiek [8] Maar voor nu: Complimenten met uw berichtgeving!Ga zo door! Vriendelijke groeten Astrid EssedAmsterdam
NOS TELETEKSTHRW: ISRAEL SCHULDIG AAN APARTHEID Israel voert een apartheidsbeleid ten opzichte van dePalestijnen, zowel in de bezette gebieden als in de restvan Israel, zegt Human Rights Watch. Israel wil zo de overheersing vanhen door Joodse Israeliers in stand houden, zegt de mensenrechtenorganisatie. In een HRW-rapport staat, dat Joodse burgers structureel bevoordeeldworden.Zo vallen de Palestijnen in de bezette gebieden onder het militaire recht.Ze hebben geen recht op zelfbeschikking, zegt HRW.Ook in bezet Oost-Jeruzalem zijn er dergelijke verschillen. Israel spreekt van een onwaar rapport, dat zijn bestaansrecht ondermijnt. EINDE BERICHT
HRW:Israël schuldig aan apartheid
Israël voert een apartheidsbeleid ten
opzichte van de Palestijnen,zowel in de
bezette gebieden als in de rest van
Israël,zegt Human Rights Watch.Israël
wil zo de overheersing van hen door
Joodse Israëliërs in stand houden,zegt
de mensenrechtenorganisatie.
In een HRW-rapport staat dat Joodse
burgers structureel bevoordeeld worden.
Zo vallen de Palestijnen in de bezette
gebieden onder het militaire recht.Ze
hebben geen recht op zelfbeschikking,
zegt HRW.Ook in bezet Oost-Jeruzalem
zijn er dergelijke verschillen.
Israël spreekt van een onwaar rapport,
dat zijn bestaansrecht ondermijnt.
(Jerusalem) – Israeli authorities are committing the crimes against humanity of apartheid and persecution, Human Rights Watch said in a report released today. The finding is based on an overarching Israeli government policy to maintain the domination by Jewish Israelis over Palestinians and grave abuses committed against Palestinians living in the occupied territory, including East Jerusalem.
The 213-page report, “A Threshold Crossed: Israeli Authorities and the Crimes of Apartheid and Persecution,” examines Israel’s treatment of Palestinians. It presents the present-day reality of a single authority, the Israeli government, ruling primarily over the area between the Jordan River and Mediterranean Sea, populated by two groups of roughly equal size, and methodologically privileging Jewish Israelis while repressing Palestinians, most severely in the occupied territory.
Prominent voices have warned for years that apartheid lurks just around the corner if the trajectory of Israel’s rule over Palestinians does not change,” said Kenneth Roth, executive director of Human Rights Watch. “This detailed study shows that Israeli authorities have already turned that corner and today are committing the crimes against humanity of apartheid and persecution.”
The finding of apartheid and persecution does not change the legal status of the occupied territory, made up of the West Bank, including East Jerusalem, and Gaza, or the factual reality of occupation.
Originally coined in relation to South Africa, apartheid today is a universal legal term. The prohibition against particularly severe institutional discrimination and oppression or apartheid constitutes a core principle of international law. The 1973 International Convention on the Suppression and Punishment of the Crime of Apartheid and the 1998 Rome Statute to the International Criminal Court (ICC) define apartheid as a crime against humanity consisting of three primary elements:
An intent to maintain domination by one racial group over another.
A context of systematic oppression by the dominant group over the marginalized group.
Inhumane acts.
The reference to a racial group is understood today to address not only treatment on the basis of genetic traits but also treatment on the basis of descent and national or ethnic origin, as defined in the International Convention on the Elimination of all Forms of Racial Discrimination. Human Rights Watch applies this broader understanding of race.
The crime against humanity of persecution, as defined under the Rome Statute and customary international law, consists of severe deprivation of fundamental rights of a racial, ethnic, or other group with discriminatory intent.
Human Rights Watch found that the elements of the crimes come together in the occupied territory, as part of a single Israeli government policy. That policy is to maintain the domination by Jewish Israelis over Palestinians across Israel and the occupied territory. It is coupled in the occupied territory with systematic oppression and inhumane acts against Palestinians living there.
Drawing on years of human rights documentation, case studies, and a review of government planning documents, statements by officials, and other sources, Human Rights Watch compared policies and practices toward Palestinians in the occupied territory and Israel with those concerning Jewish Israelis living in the same areas. Human Rights Watch wrote to the Israeli government in July 2020, soliciting its perspectives on these issues, but has received no response.
Across Israel and the occupied territory, Israeli authorities have sought to maximize the land available for Jewish communities and to concentrate most Palestinians in dense population centers. The authorities have adopted policies to mitigate what they have openly described as a “demographic threat” from Palestinians. In Jerusalem, for example, the government’s plan for the municipality, including both the west and occupied east parts of the city, sets the goal of “maintaining a solid Jewish majority in the city” and even specifies the demographic ratios it hopes to maintain.
To maintain domination, Israeli authorities systematically discriminate against Palestinians. The institutional discrimination that Palestinian citizens of Israel face includes laws that allow hundreds of small Jewish towns to effectively exclude Palestinians and budgets that allocate only a fraction of resources to Palestinian schools as compared to those that serve Jewish Israeli children. In the occupied territory, the severity of the repression, including the imposition of draconian military rule on Palestinians while affording Jewish Israelis living in a segregated manner in the same territory their full rights under Israel’s rights-respecting civil law, amounts to the systematic oppression required for apartheid.
Israeli authorities have committed a range of abuses against Palestinians. Many of those in the occupied territory constitute severe abuses of fundamental rights and the inhumane acts again required for apartheid, including: sweeping movement restrictions in the form of the Gaza closure and a permit regime, confiscation of more than a third of the land in the West Bank, harsh conditions in parts of the West Bank that led to the forcible transfer of thousands of Palestinians out of their homes, denial of residency rights to hundreds of thousands of Palestinians and their relatives, and the suspension of basic civil rights to millions of Palestinians.
Many of the abuses at the core of the commission of these crimes, such as near-categorical denial of building permits to Palestinians and demolition of thousands of homes on the pretext of lacking permits, have no security justification. Others, such as Israel’s effective freeze on the population registry it manages in the occupied territory, which all but blocks family reunification for Palestinians living there and bars Gaza residents from living in the West Bank, use security as a pretext to further demographic goals. Even when security forms part of the motivation, it no more justifies apartheid and persecution than it would excessive force or torture, Human Rights Watch said.
“Denying millions of Palestinians their fundamental rights, without any legitimate security justification and solely because they are Palestinian and not Jewish, is not simply a matter of an abusive occupation,” Roth said. “These policies, which grant Jewish Israelis the same rights and privileges wherever they live and discriminate against Palestinians to varying degrees wherever they live, reflect a policy to privilege one people at the expense of another.”
Statements and actions by Israeli authorities in recent years, including the passage of a law with constitutional status in 2018 establishing Israel as the “nation-state of the Jewish people,” the growing body of laws that further privilege Israeli settlers in the West Bank and do not apply to Palestinians living in the same territory, as well as the massive expansion in recent years of settlements and accompanying infrastructure connecting settlements to Israel, have clarified their intent to maintain the domination by Jewish Israelis. The possibility that a future Israeli leader might someday forge a deal with Palestinians that dismantles the discriminatory system does not negate that reality today.
Israeli authorities should dismantle all forms of repression and discrimination that privilege Jewish Israelis at the expense of Palestinians, including with regards to freedom of movement, allocation of land and resources, access to water, electricity, and other services, and the granting of building permits.
The ICC Office of the Prosecutor should investigate and prosecute those credibly implicated in the crimes against humanity of apartheid and persecution. Countries should do so as well in accordance with their national laws under the principle of universal jurisdiction, and impose individual sanctions, including travel bans and asset freezes, on officials responsible for committing these crimes.
The findings of crimes against humanity should prompt the international community to reevaluate the nature of its engagement in Israel and Palestine and adopt an approach centered on human rights and accountability rather than solely on the stalled “peace process.” Countries should establish a UN commission of inquiry to investigate systematic discrimination and repression in Israel and Palestine and a UN global envoy for the crimes of persecution and apartheid with a mandate to mobilize international action to end persecution and apartheid worldwide.
Countries should condition arms sales and military and security assistance to Israel on Israeli authorities taking concrete and verifiable steps toward ending their commission of these crimes. Countries should vet agreements, cooperation schemes, and all forms of trade and dealing with Israel to screen for those directly contributing to committing the crimes, mitigate the human rights impacts and, where not possible, end activities and funding found to facilitate these serious crimes.
“While much of the world treats Israel’s half-century occupation as a temporary situation that a decades-long ‘peace process’ will soon cure, the oppression of Palestinians there has reached a threshold and a permanence that meets the definitions of the crimes of apartheid and persecution,” Roth said. “Those who strive for Israeli-Palestinian peace, whether a one or two-state solution or a confederation, should in the meantime recognize this reality for what it is and bring to bear the sorts of human rights tools needed to end it.” EINDE BERICHT
”“Prominent voices have warned for years that apartheid lurks just around the corner if the trajectory of Israel’s rule over Palestinians does not change,” said Kenneth Roth, executive director of Human Rights Watch. “This detailed study shows that Israeli authorities have already turned that corner and today are committing the crimes against humanity of apartheid and persecution.”
”Israel has maintained military rule over some portion of the Palestinian population for all but six months of its 73-year history. It did so over the vast majority of Palestinians inside Israel from 1948 and until 1966. From 1967 until the present, it has militarily ruled over Palestinians in the OPT, excluding East Jerusalem. By contrast, it has since its founding governed all Jewish Israelis, including settlers in the OPT since the beginning of the occupation in 1967, under its more rights-respecting civil law.” RAPPORT HUMAN RIGHTS WATCH: HUMAN RIGHTS WATCHA TRESHOLD CROSSEDISRAELI AUTHORITIES AND THE CRIME OF APARTHEID ANDPERSECUTION27 APRIL 2021 https://www.hrw.org/report/2021/04/27/threshold-crossed/israeli-authorities-and-crimes-apartheid-and-persecution
[7]
””A new report published by the Association for Civil Rights in Israel (ACRI) outlines the nature of the legal regime currently operating in the West Bank. Two systems of law are applied in a single territory: one – a civilian legal system for Israeli citizens, and a second – a military court system for Palestinian residents. The result: institutionalized discrimination.”
ACRI [ASSOCIATION FOR CIVIL RIGHTS IN ISRAEL]ONE RULE, TWO LEGAL SYSTEMS: ISRAEL’S REGIME OF LAWSIN THE WEST BANK24 NOVEMBER 2014
”Officially, military courts are authorized to try anyone who commits an offense in the West Bank, including settlers, Israeli citizens residing in Israel, and foreign nationals. However, in the early 1980s, the Attorney General decided that Israeli citizens would be tried in the Israeli civilian court system according to Israeli penal laws, even if they live in the Occupied Territories and the offense was committed there, against residents of the Occupied Territories. That policy remains in effect to this day. This means that people are tried in different courts, under different laws, for the exact same offense committed in the exact same place: Palestinian defendants are tried in military courts, their guilt or innocence determined according to the evidence laws followed in this court system, and their sentences according to the provisions of military orders. Israeli defendants are tried in a civilian court in Israel, exonerated or convicted under Israeli evidence laws, and sentenced under Israeli law as well.” BTSELEM.ORGTHE MILITARY COURT11 DECEMBER 2017 https://www.btselem.org/military_courts
Laat ik maar eventjes niet gaan wachten totdat de NOS in haar verhullende boeventaaltje bericht over ‘botsingen tussen’ Israëli’s en Palestijnen in Jeruzalem, over ‘Joden en Arabieren’ die ‘slaags raakten’, waarna de politie ‘moest’ optreden. Laat ik maar eens hardop zeggen wat er vanmiddag in Jeruzalem gebeurt. Er vindt daar een fascistische optocht plaats. Deelnemers roepen daar om etnische zuivering en genocide. De optocht wordt gefaciliteerd door de Israëlische politie en de gloednieuwe Israëlische regering die meteen al laat zien dat ze geen haar beter is dan de Bende van Netayahu.
Waar heb ik het over? Vanmiddag, 15 juni 2021, houden extreem-rechtse Joods-Israëlische nationalisten – vriendelijker valt dit niet te formuleren – een mars door Oost-Jeruzalem, het stadsdeel waar een groot deel van de bevolking nog altijd uit Palestijnen bestaat. De optocht heet de Mars van de Vlaggen, en aan foto’s te oordelen staat het er inderdaad stijf van Israëlisch vlagvertoon. Nu is het wapperen van de nationale vlag door burgers van het land van die vlag op zichzelf niet heel schokkend. Zoiets is alledaags nationalisme, het is verfoeilijk zoals elk alledaags nationalisme verfoeilijk is, maar niet verfoeilijker dan Turkse vlaggen in Turkije, Franse vlaggen in Frankrijk en Nederlandse vlaggen in Nederland. Om over de alomtegenwoordige oranje voetbalvaandels van vandaag de dag maar te zwijgen. Weg met dat chauvinisme, maar verder geen reden tot grote opwinding.
Maar er was in Jeruzalem meer aan de hand dan ‘gewoon’ nationaal vlagvertoon. Dat was te horen aan de leuzen die deelnemers aan de optocht roepen. ‘Dood aan de Arabieren’, klonk het uit honderden kelen. Die ‘Arabieren’ zijn dus de Palestijnen, oorspronkelijke bewoners van het door Israël bezette gebied dat Palestina heet. Deze leus is een oproep tot genocide. ‘Moge jullie dorp branden’, klonk het ook vanuit de vlaggenmars. Dat kan nauwelijks anders verstaan worden dan als een oproep om de verwoesting voort te zetten van wat er over is van de Palestijnse maatschappij na een eeuw van Zionistische kolonisatie. Een kolonisatie die eerst gedekt werd door het Brits gezag en vanaf 1948 op eigen Israëlische staatsbenen werd voortgezet, zij het gaandeweg met immense Amerikaanse financiële steun. Het is een pleidooi voor een volgende ronde van etnische zuivering.
Dat pleidooi wordt expliciet gemaakt door de leus die Aljazeera noteerde uit de mond van een van de ultra-nationalistische marcheerders: ‘Een tweede Nakba komt eraan’. De Nakba is de ‘Catastrofe’, het woord dat Palestijnen gebruiken voor de gewelddadige verdrijving van 750.000 Palestijnen door Zionistische milities vanaf november 1947, door het Israëlische leger dat uit die milities voortkwam vanaf mei 1948 toen de staat Israël formeel werd uitgeroepen. Die staat is dus gesticht op basis van een enorme etnische zuivering.
Dat was doelbewust. Alleen zo kon het beoogde en uitgesproken doel van stichters als Ben Goerion bereikt worden: Joodse suprematie, een zo groot mogelijke joodse meerderheid in een zo groot mogelijk deel van Palestina. ‘Voor hem en zijn vrienden in de top van de zionistische hiërarchie was een levensvatbare Joodse staat er een die zich over het grootste deel van Palestina uitstrekte en slechts plaats bood aan een zeer beperkt aantal Palestijnen’, zo schetst Ilan Pappe de houding van Ben Goerion in de jaren vlak voor de stichting van de staat Israël.(1) Ben Goerion is de Vader des Vaderlands van de staat Israël. Hij werd ook in sociaaldemocratische kringen zeer bewonderd, nog tientallen jaren na de Nakba die hij hielp regisseren. Zo diep zit (zat?) de koloniale mind set – ook bij wat doorgaat (doorging? bewijs het eerst maar!) voor links.
De Nakba was dus de manier waarop er voor gezorgd werd dat het aantal Palestijnen inderdaad ‘zo klein mogelijk’ werd gehouden. Israëli’s die deze Nakba willen herhalen, willen dus nogmaals vele honderdduizenden Palestijnen – mensen die aan de eerdere Nakba ontkwamen en niet verdreven zijn, plus mensen die destijds moesten vluchten naar bijvoorbeeld de Gazastrook om daar alsnog onder Israëlische bezetting terecht te komen – gewelddadig verdrijven. Ze willen een volgende ronde van etnische zuivering. En ze zeggen dat openlijk, en onder bescherming van soldaten. We kunnen niet zeggen dat we niet zijn gewaarschuwd
Dit vertoon van racistische haat vindt dus vrijwel ongehinderd plaats in Jeruzalem. Israëlische autoriteiten vinden het uitstekend. Minister van interne Veiligheid Omer Bar-Lev legt uit: ‘Het recht om te demonstreren is een recht in alle democratieën.’ Terwijl dit ‘recht om te demonstreren’ werd uitgeoefend door Israëlische fascisten, probeerden Palestijnen daar protest tegen te laten zien en te horen. Weg was prompt het ‘recht om te demonstreren’. Een demonstrant probeerde een Palestijnse vlag te laten wapperen ‘voordat Israëlische troepen de vlag grepen en de Palestijnse vrouw uit het gebied wegduwden. Toen een vrouw de Palestijnse vlag voor de neus van Israëlische deelnemers aan de optocht hield – wat een moed van die vrouw!! – werkten Israëlische soldaten haar hardhandig tegen de grond.
Palestijnen konden trouwens niet zomaar in de buurt van de fascistenmars komen, want bij de Damascus Poort waren stalen barricades aangebracht om de toegang tot het gebied waar de optocht plaatsvond, te versperren. Ja, zo kon de optocht ook niet door Palestijnse wijken van de stad, maar het zijn toch vooral Palestijnen die door het Israëlische optreden in hun demonstratie- en bewegingsvrijheid worden beperkt. Zeker zeventien Palestijnen die probeerden actie te voeren, werden door Israëlische troepen verwond, drie kwamen in het ziekenhuis terecht. Die gebruikten rubber kogels, een stun-granaat, en beschoten ook maar weer eens een ambulance. Dit pluk ik allemaal van Aljazeera.(1) De NOS – jawel, ze zijn aan het verslaggeven geslagen – meldt intussen 33 gewonden onder Palestijnen, aldus de Rode Halve Maan, een Palestijnse hulpverleningsgroep.(2)
Het ‘demonstratierecht’ wordt dus nogal eenzijdig gehanteerd. Joden die Palestijnen intimideren is toegestaan en wordt gefaciliteerd. Maar stel je het omgekeerde patroon eens voor, puur als gedachteoefening! Het is ondenkbaar dat er een Palestijnse optocht door West-Jeruzalem zou marcheren, onder bescherming van het Israëlische leger dat Joodse tegendemonstranten het ziekenhuis in sloeg, terwijl die Palestijnse mars plaatsvond voorzien van talloze Palestijnse vlaggen, en met spreekkoren die verachtelijke dingen zou roepen als ‘dood aan de Joden’, ‘Moge jullie kibboets branden’ en een enkele Palestijn die riep ‘de volgende pogrom komt er aan’. Zo’n mars zou niet eens de ruimte hebben gekregen om zich te formeren. Bij de eerste geheven Palestijnse vlag zou hardhandig zijn ingegrepen. Alleen de Joodse bevolking van de staat Israël heeft het recht op dit type van ‘demonstreren’, beter intimidatie genoemd. Alleen de Joodse bevolking van de staat Israël kan bij de uitoefening van dat recht op bescherming en erkenning van overheidswege rekenen. Dit tekent de racistische, koloniale verhoudingen die de staat Israël tegenover de Palestijnen die onder haar bestuur staan, hanteert en handhaaft. Met grof koloniaal geweld.
Overigens is zo’n Palestijnse optocht met bovengenoemde leuzen en houding om nog een reden ondenkbaar. Geen serieuze Palestijnse activist zou aan zoiets mee willen doen. De Palestijnse strijd is in essentie een antikoloniale vrijheidsstrijd, geen antisemitische pogrom-beweging. Dat er mensen zijn die voor Palestijnen zeggen op te komen en zich wel aan Jodenhaat schuldig maken, is een feit. Dat zulke antisemieten typerend zijn voor het Palestijnse verzet en de pro-Palestijnse solidariteitsbeweging is een kwalijk sprookje van Israël-fans. Het is laster.
Heel charmant is ook wat de minister van Interne Veiligheid verder nog zei. ‘De politie is klaar en zal alles doen wat in haar vermogen ligt om de delicate draad van de co-existentie te bewaren.’ De ‘co-existentie’ bleek zo ‘delicaat’ dat Palestijnen met grof geweld weerhouden werden van hun maken van hun o zo terechte punt. Het betreft hier de co-existentie tussen koloniale maatschappij en gekoloniseerde Palestijnse bevolking. Natuurlijk wil een regering die de suprematie van de ene bevolkingsgroep boven de andere hooghoudt zulke co-existentie wel. Die komt er immers op neer dat de gekoloniseerde Palestijnse bevolking ‘haar plaats weet’ en en zich ‘vrijwillig’ schikt in haar lot. Or else. Die verhoudingen nog eens intimiderende kracht bij zetten is precies de strekking van de fascistische, door Israëlische militaire macht en door de Israëlische regering gefaciliteerde mars die op 15 mei door de straten van Jeruzalem is getrokken.
Noten:
1 Ilan Pappe, ‘De etnische zuivering van Palestina’ (Kampen, 2008), vertaling van: Ilan Pappe, ‘The Ethnic Cleansing of Palestine’ (Oxford, 2006), pag. 57.
Dear Readers Underlying letter I wrote recently to the members of the Dutch parliament about thestructural mistreatment of Palestinian prisoners in Israeli prisons.Here a ghastly example of prisoner mistreatment, revealed by the Israeli newpaperthe Haaretz https://www.youtube.com/watch?v=2Cq5UjR_NB0
Subject:Israeli violent conduct against Palestinian prisoners [This mail has been sent to all your collegue members of parliament, except forthe parties, The Party for Freedom, Forum for Democracy, the Reformed Political Party and JA21, concerning their pro Israel views https://en.wikipedia.org/wiki/Party_for_Freedom
Dear Ladies and Gentlemen, As you’ll probably know, I write you regularly about the injustice concerning the Middle Eastern conflict and about other cases, concerning human rights. [1]Often I refer extensively to international law aspects [2] However, in this case I try to make it short[er], because the case is simple here:This concerns a shocking case of abuse and mistreatment of Palestinian prisoners and I demand you to use your influence, as fae as possible, to stop this!Here and now! SCHOKKENDE BEELDEN/MISHANDELING PALESTIJNSE GEVANGENEN The news reached me about the shocking mistreatment of Palestinian prisoners in the Israeli prison Ketziot [3] and the pictures were publicized by the Israeli newspaper the Haaretz in its Hebrew edition. [4] Mij bereikte het bericht over de schokkende mishandeling van Palestijnsegevangenen in de Israelische gevangenis Ketziot [3] en de beelden daarvan werden gepubliceerd door de Israelische krant de Haaretz in zijnHebreeuwse editie [4]See also the Youtube images! [5] What you see is obvious.Prisoners are dragged over the ground, thrown in a heap and beaten.What you see is unacceptable! The case, dating from 2019 [6], revealed by the Haaretz [which I appreciate], was ”investigated”I write ”investigated” with quotation marks, because there was noreal investigation, but it was ”swept under the rug” [7] In an editorial article The Haaretz writes:
”It wasn’t only the Prison Service that looked the other way. In the Israel Police, Lahav 433’s National Prison Investigation Unit did as little as possible to probe the affair: Only one guard was questioned and even though he admitted that he had engaged in gratuitous violence, it wasn’t enough for the police or prosecutors to proceed with an indictment. This was a negligent investigation – with no real effort to identify the guards and no police lineup – which proves that even when such an unusual case of abuse has been fully documented, the police still prefer to sweep it under the rug. [8] AND ”It’s hard to believe that the investigation would have ended this way if the prisoners had been Jews. But in this case, the victims were Palestinian terrorists and security prisoners belonging to Hamas. Therefore, not only was the case closed on the grounds that “the offender is not known,” but the warden on duty at the time, General Avichai Ben-Hamo, was promoted to the rank of major general. The other guards allegedly involved in the incident remain at their jobs.” [9] STRUCTURAL Although this incident in itself is serious enough, itdoes not stand alone.No, this violent behaviour against Palestinian prisonersis structural!Amnesty International writes in its review from 2020 among else:””The Israeli authorities arbitrarily detained in Israel thousands of Palestinians from the OPT, holding hundreds in administrative detention without charge or trial. Torture and other ill-treatment of detainees, including children, were committed with impunity.” [10] This is a very serious matter!You must act against this, dear members of parliament, because I don’t have to explain to you, that yet apart from the humanity, those violent acts are contrary with the International Treaties! [11] YOUR EFFORT AND MORAL DUTY I expect from you, members of the Parliament, that you stand up againstthis structural violence against Palestinian prisoners, which also includes torture by violence. [12]Use your political power by posing questions in the Parliament and makinga plea for the suspension of the EU Israel Association Agreement, that includes a human rights clausule [13], in case Israel doesn’t listen. Too long this injustice had its chance and you can’t walk away from it!You swore an Oath or did a promise on the Dutch Constitution, which states in article 90:”The Government shall promote the development of the international legal order.” [14]
I count on your efforts. Kind greetings Astrid EssedAmsterdamThe Netherlands
THOSE ARE THE POLITICAL PARLIAMENTARY PARTIES I WROTE TO, EXCEPT FOR THOSEI MENTIONED IN THE INTRODUCTION
SEE ALSO IN DUTCH ISRAELISCHE BOMBARDEMENTEN OP GAZA IN MEI 2021/TERREUR IN OOST-JERUZALEM EN DE WESTBANK/BRIEF AAN TWEEDE KAMERLEDEN/STOP ISRAELISCHE TERREUR!/STOP DE BEZETTING!ASTRID ESSED18 MEI 2021
””De beelden dateren uit 2019 en zijn naar buiten gebracht door de Israëlische krant Haaretz in zijn Hebreeuwse editie. Ze tonen de mishandeling van een kleine zestig Palestijnse gevangenen door zo’n vijftien gevangenisbewaarders in de C-vleugel van de Ketziot-gevangenis in de Negev/Naqab in Israël.” [TRANSLATION:The images are from 2019 and have been revealed by the Israeli paperHaaretz in its Hebrew edition. They show the mistreatment of about 60 Palestinian prisoners by about 15 jailers in the C wing ofthe Ketziot prison in the Negev/Naqba in Israel”’ ARTICLE FROM THE RIGHTS FORUM THE RIGHTS FORUMSCHOKKENDE BEELDEN VAN MISHANDELING PALESTIJNSE GEVANGENEN IN ISRAELISCHE GEVANGENIS
Tientallen gevangenen worden geboeid over de grond gesleurd, op een hoop gegooid en afgeranseld. De zaak verdween in de doofpot, en dat is geen uitzondering.
De beelden dateren uit 2019 en zijn naar buiten gebracht door de Israëlische krant Haaretz in zijn Hebreeuwse editie. Ze tonen de mishandeling van een kleine zestig Palestijnse gevangenen door zo’n vijftien gevangenisbewaarders in de C-vleugel van de Ketziot-gevangenis in de Negev/Naqab in Israël. De gevangenen worden geboeid over de betonnen vloer gesleept, boven op elkaar gegooid, geschopt en met wapenstokken geslagen. Vijftien gevangenen raakten zodanig gewond dat ze in het ziekenhuis belandden. De beelden roepen herinneringen op aan de mishandeling van Iraakse gevangenen door Amerikaanse militairen en CIA-medewerkers in de Abu Ghraib-gevangenis bij Bagdad in 2004.
Doofpot
In zijn redactioneel commentaar schrijft Haaretz dat het geweld kennelijk een wraakactie was voor het neersteken van een bewaarder elders in het gevangeniscomplex – volgens Wikipedia het grootste detentiecentrum van Israël en zelfs ter wereld. De Israel Prison Service maakte destijds bekend dat veiligheidstroepen op de bewuste dag ‘een opstand van gevangenen onder controle hadden gebracht’. Op de beelden is van een opstand echter niets te zien.
De zaak is door de autoriteiten in de doofpot gestopt, schrijft Haaretz. De Prison Service ‘keek de andere kant op’ en de onderzoeksafdeling van de Israëlische politie – de National Prison Investigation Unit – volstond met het ondervragen van één gevangenisbewaarder. Hoewel die toegaf zich schuldig te hebben gemaakt aan ‘onnodig geweld’, werd geen vervolging ingesteld. De zaak werd gesloten onder het mom dat ‘de dader onbekend is’.
De politie ‘veegde de zaak onder het tapijt’, concludeert Haaretz, en ook de openbaar aanklager kwam niet in actie. ‘Het is moeilijk voor te stellen dat het zo zou zijn gelopen als de gevangenen Joden waren geweest’, voegt de krant daaraan toe. In dit geval ging het echter om ‘terroristen en veiligheidsgevangenen die lid waren van Hamas’.
Geen uitzondering, maar regel
Overigens betekent dat niet dat de gevangenen daadwerkelijk lid waren van Hamas en een misdaad op hun geweten hebben. Afgelopen jaar besteedden wij in een brede analyse aandacht aan het oppakken van Palestijnen onder het mom van ‘betrokkenheid bij terrorisme’. Onder die noemer verdwijnen aan de lopende band Palestijnen uit de door Israël bezette gebieden in Israëlische gevangenissen. Het is onderdeel van ‘het intimideren en terroriseren van de bevolking door het Israëlische bezettingsregime’, concludeerden wij.
Daarop wijst vandaag ook de vooraanstaande Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem. In een persbericht schrijft het dat het ‘witwassen’ van de zaak door de autoriteiten geen uitzondering is, maar regel: de Israëlische overheersing van de Palestijnen is gebaseerd op geweld en het witwassen daarvan. De nu naar buiten gekomen zaak onderstreept volgens B’Tselem het belang van onderzoek en vervolging door internationale gerechtshoven als het Internationaal Gerechtshof en het Internationaal Strafhof in Den Haag:
Het Israëlische apartheidsregime is gebaseerd op constant, georganiseerd geweld tegen Palestijnen. Dat geweld is cruciaal voor zijn voortbestaan. Daarom is het regime noch bereid, noch in staat om degenen die het geweld plannen en uitvoeren te onderzoeken, laat staan te vervolgen. […] De zaak bewijst eens te meer dat Palestijnse slachtoffers van geweld van Israëlische veiligheidstroepen binnen het bestaande Israëlische systeem geen gerechtigheid kunnen krijgen, en alleen kunnen hopen op behandeling van hun zaken door internationale gerechtshoven.
Mishandeling schering en inslag
Het mishandelen en martelen van Palestijnse ‘verdachten’ en ‘veiligheidsgevangenen’ is in Israëlische ondervragings- en detentiecentra schering en inslag. Het Israëlische Hooggerechtshof staat echter ‘speciale ondervragingsmethoden’ toe als er sprake is van ‘bijzondere veiligheidsrisico’s’, en die bepaling biedt politiediensten, de Prison Service en de veiligheidsdienst Shin Bet een vrijbrief om verdachten te mishandelen zonder dat er een haan naar kraait. Het Israëlische Comité tegen Marteling (PCATI) diende tussen 2001 en 2020 circa 1300 officiële klachten wegens marteling door de Shin Bet in. Dat leidde in slechts één geval tot strafrechtelijk onderzoek, dat uitliep op seponering.
Het martelen van gevangenen is onder internationaal recht en de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens strikt verboden en geldt in het oprichtingsverdrag van het Internationaal Strafhof – het Statuut van Rome – als een oorlogsmisdaad. Eerder dit jaar maanden zeven mensenrechtenexperts van de VN Israël zich aan het internationaal recht te houden en rigoureus een eind te maken aan de verboden praktijken. De autoriteiten dienen alle wetten, voorschriften, beleidslijnen en praktijken die zulke misdaden mogelijk maken met spoed te herzien. Staten zijn verplicht marteling en mishandeling te voorkomen en, in het geval zulk wangedrag toch plaatsvindt, te bestraffen. Slachtoffers dienen gerehabiliteerd en gecompenseerd te worden.
END OF ARTICLE
[7]
”This was a negligent investigation – with no real effort to identify the guards and no police lineup – which proves that even when such an unusual case of abuse has been fully documented, the police still prefer to sweep it under the rug.”
The shocking video from Wing 3 of Ketziot Prison should have set off an earthquake in the Israel Prison Service, police and the State Prosecutor’s Office: Scores of Arab security prisoners were forcibly thrown down onto a concrete floor, sometimes on top of each other, as guards passed between them for long minutes, beating them with batons and kicking them randomly, without any resistance from their victims (as Josh Breiner reported Thursday).
The unrestrained violence is believed to have been carried out in revenge for the stabbing of a guard shortly beforehand near the wing. The guards’ act of revenge, which left 15 prisoners injured, was described by the Prison Service as “gaining control over a riot.” But the evidence clearly shows there was no riot, just the abuse of prisoners. The evidence was an open secret in the Prison Service: Top officials had viewed the video and knew exactly what occurred but acted as if nothing happened. The Prison Service knew that Ketziot’s officers turned a blind eye while at least 10 guards brutally beat the bound prisoners.
It wasn’t only the Prison Service that looked the other way. In the Israel Police, Lahav 433’s National Prison Investigation Unit did as little as possible to probe the affair: Only one guard was questioned and even though he admitted that he had engaged in gratuitous violence, it wasn’t enough for the police or prosecutors to proceed with an indictment. This was a negligent investigation – with no real effort to identify the guards and no police lineup – which proves that even when such an unusual case of abuse has been fully documented, the police still prefer to sweep it under the rug.
It’s hard to believe that the investigation would have ended this way if the prisoners had been Jews. But in this case, the victims were Palestinian terrorists and security prisoners belonging to Hamas. Therefore, not only was the case closed on the grounds that “the offender is not known,” but the warden on duty at the time, General Avichai Ben-Hamo, was promoted to the rank of major general. The other guards allegedly involved in the incident remain at their jobs.
Now, when the evidence has been revealed to the public, the affair can no longer remain behind prison walls. The state prosecutor must immediately order a thorough investigation that includes all the guards alleged to have been involved, and bring indictments. Any other outcome will only prove that from the state’s viewpoint, security prisoners don’t deserve to be treated like human beings.
The above article is Haaretz’s lead editorial, as published in the Hebrew and English newspapers in Israel.
END OF THE ARTICLE
[8] ”It wasn’t only the Prison Service that looked the other way. In the Israel Police, Lahav 433’s National Prison Investigation Unit did as little as possible to probe the affair: Only one guard was questioned and even though he admitted that he had engaged in gratuitous violence, it wasn’t enough for the police or prosecutors to proceed with an indictment. This was a negligent investigation – with no real effort to identify the guards and no police lineup – which proves that even when such an unusual case of abuse has been fully documented, the police still prefer to sweep it under the rug.”
”It’s hard to believe that the investigation would have ended this way if the prisoners had been Jews. But in this case, the victims were Palestinian terrorists and security prisoners belonging to Hamas. Therefore, not only was the case closed on the grounds that “the offender is not known,” but the warden on duty at the time, General Avichai Ben-Hamo, was promoted to the rank of major general. The other guards allegedly involved in the incident remain at their jobs.”
Israel continued to impose institutionalized discrimination against Palestinians living under its rule in Israel and the Occupied Palestinian Territories (OPT). It displaced hundreds of Palestinians in Israel and the occupied West Bank, including East Jerusalem, as a result of home demolitions and imposition of other coercive measures. Israeli forces continued to use excessive force during law enforcement activities in Israel and the OPT. Israeli forces killed 31 Palestinians, including nine children, in the OPT; many were unlawfully killed while posing no imminent threat to life. Israel maintained its illegal blockade on the Gaza Strip, subjecting its residents to collective punishment and deepening the humanitarian crisis there. It also continued to restrict freedom of movement of Palestinians in the OPT through checkpoints and roadblocks. The Israeli authorities arbitrarily detained in Israel thousands of Palestinians from the OPT, holding hundreds in administrative detention without charge or trial. Torture and other ill-treatment of detainees, including children, were committed with impunity. The authorities used a range of measures to target human rights defenders, journalists and others who criticized Israel’s continuing occupation of the West Bank, Gaza Strip and Syrian Golan Heights. Violence against women persisted, especially against Palestinian citizens of Israel. The authorities denied asylum-seekers access to a fair or prompt refugee status determination process. Conscientious objectors to military service were imprisoned.
Background
Israel held parliamentary elections in March, the third in just over a year. In May, the two largest parties in the Knesset, Likud and the Blue and White alliance, reached a power-sharing agreement that included an announcement that Israel would further annex territories in the occupied West Bank starting in July 2020. This followed US President Donald Trump’s announcement of his “deal of the century”, which included a formal extension of Israel’s sovereignty over the Jordan Valley and the vast majority of the illegal settlements in the rest of the occupied West Bank in exchange for land currently inside Israel. Israel postponed the annexation plans following diplomatic deals with the United Arab Emirates and Bahrain in September. The parliament was again dissolved in December, triggering another round of elections in three months’ time.
Israel imposed lockdown measures in March and in September to contain the spread of COVID-19, triggering waves of protests calling on the Prime Minister to step down. The measures allowed the Israel Security Agency (ISA) to use surveillance capabilities usually reserved for Palestinians to trace COVID-19 infections. The Prime Minister’s trial on corruption charges began in May.
In February, the Palestinian armed group Islamic Jihad fired around 80 rockets and mortar shells from the Gaza Strip towards Israel, causing minor injuries to over 20 people, after Israeli forces killed an Islamic Jihad operative. The Israeli army carried out multiple airstrikes in Gaza, injuring 12 Palestinians, according to the Palestinian Ministry of Health in Gaza.
In August and September, Israel launched artillery and airstrikes against Gaza in retaliation for incendiary balloons and kites launched from Gaza into Israel. Palestinian armed groups launched indiscriminate rockets into Israel in response.
In August, Israel launched airstrikes against Hizbullah targets in Lebanon after it said that shots were fired from Lebanon into Israel. Israel also launched airstrikes against Iranian and Hizbullah targets in Syria.
In July, a district court rejected a case to force the Ministry of Defense to revoke the export licence of spyware company NSO Group, dealing a blow to victims of unlawful and targeted international surveillance.
Forcible transfers, forced evictions and demolitions
Israel demolished 848 Palestinian residential and livelihood structures in the occupied West Bank, including East Jerusalem, displacing 996 people, according to the UN Office for the Coordination of Humanitarian Affairs (OCHA). Israeli authorities said many of the demolished buildings lacked Israeli-issued permits, which are virtually impossible for Palestinians to obtain, or were in closed military zones. The law of occupation prohibits such destruction unless necessary for military operations.
In other cases, Israel confiscated residential and livelihood structures, including some that were donated for humanitarian purposes. Israeli forces also punitively demolished at least six Palestinian homes, leaving 22 people, including seven children, homeless, according to B’Tselem. Punitive demolitions constitute collective punishment and are prohibited under international law.
On 5 March, Israeli forces demolished the homes of Walid Hanatsheh, in Ramallah, and Yazan Mughamis, in Birzeit, displacing six Palestinians, after an Israeli court rejected a petition by the families against the punitive demolition. On 11 March, Israeli forces punitively demolished the home of Qassam Barghouti in Kobar village near Ramallah. The three men are in prison in Israel for alleged involvement in an attack in August 2019 that killed an Israeli civilian and injured two others outside Ramallah city in the occupied West Bank.
Israeli settler organizations initiated, with the support of the Israeli authorities, forcible evictions of Palestinians from their homes in East Jerusalem.
OCHA estimated in December that around 200 Palestinian households in the occupied West Bank, including East Jerusalem, had eviction cases pending against them, placing 800 adults and children at risk of displacement.
Israeli authorities demolished at least 29 residential and livelihood structures that belonged to Bedouin citizens living in “unrecognized” villages in the Negev/Naqab, according to the Negev Coexistence Forum, an Israeli NGO.
Discrimination
Israel continued to discriminate against Palestinian citizens of Israel in areas of planning, budget allocation, policing and political participation. According to the Adalah-The Legal Center for Arab Minority Rights in Israel, Israel maintains over 65 laws that discriminate against Palestinians.
Local Palestinian councils in Israel went on strike to protest against discrimination in the distribution of the state budget for local councils. The vast majority of Palestinians in Israel, comprising over 20% of the total population, live in around 139 towns and villages. They received only 1.7% of the state budget for local councils.
In August, Adalah and the Arab Center for Alternative Planning filed a petition to the Israeli Supreme Court on behalf of 10 local Palestinian councils and dozens of Palestinian citizens of Israel against government policy discriminating against these communities in the distribution of housing, construction and land development benefits compared to neighbouring Jewish communities that enjoy higher socio-economic status and have access to such benefits.
Israel continued to deny Palestinians from the West Bank and Gaza married to Palestinian citizens of Israel the right to nationality by enforcing the discriminatory Entry to Israel Law.
In December, the magistrate court in Krayot, near Haifa, rejected a petition for access to education by Palestinian citizens of Israel living in Karmiel, citing the discriminatory Nation State Law. The decision said that establishing an Arabic school in the town or funding transport for its Palestinian residents to study in Arabic schools in nearby communities would undermine the town’s “Jewish character”.
In December, the Israeli Health Ministry began the distribution of COVID-19 vaccines that excluded the nearly 5 million Palestinians who live under Israeli military occupation in the West Bank and Gaza Strip.
Unlawful killings and excessive use of force
Israeli military and police used unnecessary and excessive force during law enforcement activities, including search and arrest operations, and when policing demonstrations.
Military and security forces killed at least 31 Palestinians, including nine children, in the Gaza Strip and West Bank, according to OCHA. Many were unlawfully killed by live ammunition or other excessive force when posing no imminent threat to life. Some of the unlawful killings appeared to be wilful, which would constitute war crimes.
Israeli forces frequently used excessive force against protesters in Kufr Qadum who continued weekly protests against settlements and settlement expansion. According to OCHA, 214 protesters and bystanders were injured during the year.
On 15 February, Israeli forces shot and injured in the eye nine-year-old Malek Issa while he was returning home from school in the East Jerusalem neighbourhood of Issawiya. No clashes were recorded at the time, according to OCHA. Israeli forces were maintaining a violent and intense police operation in Issawiya as a form of collective punishment.
Israeli forces frequently opened fire on fishermen and farmers in Gaza. According to Al Mezan Center for Human Rights, 12 fishermen and five farmers were injured.
Freedom of movement
For the 13th consecutive year, Israel continued its illegal air, land and sea blockade of the Gaza Strip, restricting the movement of people and goods in and out of the area, which continued to have a devastating impact on the human rights of Gaza’s 2 million inhabitants. Israel stopped the entry of construction materials and fuel into Gaza repeatedly. This shut down the only power plant in Gaza, leading to a further reduction in the supply of electricity, which had already been available for only about four hours a day. Israel also imposed a full maritime closure and repeatedly limited entry of goods to food and medicine only. The measures amounted to collective punishment at a time of increasing COVID-19 infections in Gaza.
On 2 February, following an exchange of attacks between Israeli forces and Palestinian armed groups, Israel cancelled the permits of 500 traders from Gaza that enable their holders to travel to Israel and the West Bank for business. The permits were reactivated on 18 February.
On 18 June, Omar Yaghi, a baby with a cardiac condition, died in Gaza after Israel denied the family a permit to enter Israel for a scheduled operation on 24 May at the Sheba Medical Center in Ramat Gan city.
In the West Bank, at least 593 Israeli checkpoints and roadblocks continued to heavily restrict the movement of Palestinians and access to rights, including health, education and work. Holders of Palestinian identification cards faced an ongoing bar on using roads built for Israeli settlers.
Israeli restrictions on freedom of movement continued to impede Palestinians’ access to health care, posing further threats to vulnerable populations during the COVID-19 pandemic. Lack of access to hospitals and specialized clinics during the pandemic particularly affected Palestinian residents of the East Jerusalem neighbourhoods of Kufr Aqab and Shu’fat Refugee Camp, which are segregated from the rest of the city by military structures, including checkpoints, and the fence/wall.
Arbitrary detention
Israeli authorities conducted hundreds of raids throughout the West Bank to arrest Palestinians, usually at their homes at night. Those arrested were detained in prisons in Israel, along with thousands of other Palestinians from the OPT arrested in previous years. This violated international humanitarian law, which prohibits the transfer of detainees into the territory of the occupying power.
Israeli authorities used renewable administrative detention orders to hold Palestinians without charge or trial. Some 4,300 Palestinians from the OPT, including 397 administrative detainees, were held in Israeli prisons as of December, according to the Israel Prison Service. Many families of Palestinian detainees in Israel, particularly those living in Gaza, were not permitted entry to Israel to visit their relatives.
On 16 July, Israeli forces arrested Iyad Barghouti, an astrophysicist and professor at Jerusalem’s Al-Quds University, at a checkpoint near Jerusalem and placed him in administrative detention. He had previously been administratively detained in 2014 and 2016.
Israel held 157 Palestinian children in prison, including two in administrative detention, as of October. Defense for Children International Palestine said that children were interrogated without their parents present and placed with adults in prison. Under international law, detention of children should be a measure of last resort and for the shortest appropriate time.
Unfair trials
Palestinian civilians, including children, from the OPT were prosecuted in military courts that did not meet international fair trial standards.
Torture and other ill-treatment
Israeli soldiers, police and ISA officers continued to torture and otherwise ill-treat Palestinian detainees, including children, with impunity. Reported methods included beating, slapping, painful shackling, sleep deprivation, use of stress positions and threats of violence against family members. Prolonged solitary confinement, sometimes lasting months, was commonly used as a punishment.
Israeli forces occasionally denied medical help for Palestinians injured during law enforcement activities.
Freedoms of expression and association
The authorities used a range of measures, including raids, incitement campaigns, movement restrictions and judicial harassment, to target human rights defenders who criticized Israel’s continuing military occupation of Palestinian and Syrian territories.
Israel continued to deny human rights bodies entry to the OPT, including the UN Special Rapporteur on the situation of human rights in the OPT.
On 30 July, Israeli forces arrested Mahmoud Nawajaa, a human rights defender and co-ordinator of the Boycott, Divestment and Sanctions movement in the occupied West Bank, from his home in Ramallah. A prisoner of conscience, he was released without charge on 17 August.
On 13 November, the Jerusalem District Court rejected a petition by Amnesty International against the arbitrary and punitive travel ban imposed on its employee, human rights defender Laith Abu Zeyad. For undisclosed reasons, Israeli security forces continued to bar him from entering occupied East Jerusalem and from travelling abroad through Jordan.
Rights of refugees, asylum-seekers and migrants
Israel continued to deny asylum-seekers access to a fair and prompt refugee status determination process, leaving many without access to basic services. About 31,000 asylum-seekers were living in Israel.
Gender-based violence
Violence against women persisted in Israel, especially against Palestinian citizens.
At least 21 women were killed as a result of gender-based violence.
Conscientious objectors
At least four Israeli conscientious objectors to military service were imprisoned. Hillel Rabin spent 56 days in military prison for refusing to serve in the Israeli army citing oppressive policies against Palestinians.
In interrogating Palestinian residents of the Occupied Territories, the Israel Security Agency (ISA, also known by the Hebrew acronyms Shin Bet or Shabak) routinely used methods that constituted ill-treatment and even torture until the late 1990s. In doing so, the ISA relied on the 1987 recommendations of a state commission headed by retired Supreme Court Justice Moshe Landau. The commission had held that, in order to “prevent terrorism”, ISA interrogators were permitted to use “psychological pressure” and a “moderate degree of physical pressure”. This permission was grounded, in the commission’s opinion, in the “necessity defense” laid out in Israeli Penal Law. In practice, the interrogation methods used by the ISA during that time went far beyond a reasonable interpretation of the term “moderate physical pressure”.This state of affairs persisted for years, despite the right not to be subjected to ill-treatment or torture – whether physical or psychological – being one of the few human rights that are considered absolute. As an absolute right, it may never be balanced against other rights and values and cannot be suspended or limited, even in difficult circumstances.In September 1999, following a series of petitions filed by human rights organizations and by Palestinians interrogated by the ISA, Israel’s High Court of Justice (HCJ) ruled that Israeli law does not empower ISA interrogators to use physical means in interrogation. The justices ruled that the specific methods discussed in the petitions – including painful binding, shaking, placing a sack on a person’s head for prolonged periods of time and sleep deprivation – were unlawful. However, they also held that ISA agents who exceed their authority and use “physical pressure” may not necessarily bear criminal responsibility for their actions, if they are later found to have used these methods in a “ticking bomb” case, based on the “necessity defense”. Following this ruling, reports of torture and ill-treatment in ISA interrogations did drop. However, ISA agents continued to use interrogation methods that constitute abuse and even torture, relying on the court’s recognition of the “ticking bomb” exception. These methods were not limited to exceptional cases and quickly became standard interrogation policy.Several joint research reports published by B’Tselem and HaMoked: Center for the Defence of the Individual, based on hundreds of affidavits and testimonials given by Palestinians who underwent ISA interrogations after the HCJ ruling, indicate that the ISA still routinely employs psychological and physical abuse in interrogations. While interrogators steer clear of the specific methods that the court disqualified, the rationale is the same: using isolation from the outside world and harsh incarceration conditions, in addition to the interrogation itself, to psychologically pressure and physically weaken the individual. This combined use of holding conditions and interrogation methods constitutes abuse and inhuman, degrading treatment, at times even amounting to torture. It is regularly employed against Palestinians in ISA interrogations, in blatant violation of international law and basic moral standards.According to the accounts of Palestinians who have undergone ISA interrogation, they are held in inhuman conditions, including narrow, windowless cells that are sometimes moldy and foul-smelling and are constantly lit with artificial lighting that is painful to the eyes. Some detainees reported being held in solitary confinement, completely cut off from their surroundings. Some reported exposure to extremes of heat and cold, as well as sleep deprivation. Many described abominable hygienic conditions; among other things, they stated that the prison authorities do not allow them to shower, change clothes, brush their teeth or even use toilet paper. The food is intentionally poor in quality and quantity, and detainees lose weight while in custody. In the interrogation room, they are forced to sit bound to a chair, without moving, for hours and even days on end. Interrogators threaten the detainees, including threats to harm their relatives, as well as shouting and employing violence against them.Most Palestinians who are physically or mental abused in interrogation have no way to complain until the interrogation is over. This is because Palestinian detainees are regularly denied the right to meet with counsel, and HCJ petitions against the denial of this right have been repeatedly dismissed. Also, they usually cannot use the opportunity of coming before a judge in a remand hearing to air their grievances: Most hearings are extremely cursory and, in some of them, detainees are not represented or are denied the opportunity to confer with the lawyer representing them. Most detainees are not aware of the fact that they may approach the judge on their own initiative. In any case, they shy away from sharing what they are undergoing with the judge for fear of reprisal back in the interrogation room. Even when detainees do come forward, the authorities take no action, as years of monitoring by human rights organizations reveal. Since 2001, not a single criminal investigation has been launched into a complaint against an ISA interrogator, despite hundreds of complaints being lodged with the relevant authorities. Although formal changes have been made to the apparatus charged with looking into these complaints – including the appointment of an Inspector of Complaints by ISA Interrogees inside the ISA, and the subsequent transfer of the position to the Ministry of Justice – they have done nothing to alter the situation: Hundreds of complaints, zero criminal investigations.This system of interrogation, which relies on a combination of holding conditions and interrogator conduct, was shaped by state authorities. It is not the personal initiative of any particular interrogator or prison guard, and the actions described here are not anomalies to be weeded out by the justice system. The cruel, inhuman and degrading treatment of Palestinian detainees is inherent to the ISA’s violent interrogation policy. This policy is dictated from above, and not set by interrogators in the field.While the ISA runs the system, a broad network of partners collaborates to facilitate it. The Israel Prison Service (IPS) adapts prison conditions to match the interrogation plan designed to break the detainee’s spirit. Medical and mental health personnel greenlight the interrogation of Palestinians who arrive at the facility – including in cases of poor health – and even hand detainees back to the interrogators after caring for physical and mental injuries they sustained in interrogation, knowing full well that they would be subjected to measures of abuse and torture; soldiers and police officers abuse detainees while transporting them to the ISA, with their commanders turning a blind eye and the MAG Corps and State Attorney’s Office not bringing them to justice or holding them fully accountable. Military judges almost automatically sign off on motions for remand in custody and effectively sanction the continued abuse and inhuman conditions. The State Attorney’s Office and the Attorney General have thus far provided ISA interrogators with full immunity. Finally, HCJ judges regularly reject petitions seeking to overturn the denial of detainee’s rights to meet with legal counsel, clearing the way for continued abuse.All these are party, in one form or another, to the cruel, inhuman, degrading and abusive treatment to which Palestinians are subjected in ISA interrogations. By enabling the existence of this abusive interrogation regime, they all bear responsibility for the severe violations of interrogatees’ human rights and for the mental and physical harm inflicted on these individuals END OF THE ARTICLE [13] Article 2 Relations between the Parties, as well as all the provisions of the Agreement itself, shall be based on respect for human rights and democratic principles, which guides their internal and international policy and constitutes an essential element of this Agreement.EURO MEDITERRANEAN AGREEMENT establishing an association between the European Communities and their Member States, of the one part, and the State of Israel, of the other part https://eeas.europa.eu/archives/delegations/israel/documents/eu_israel/asso_agree_en.pdf
[14] Article 90 Promotion of the international legal order The Government shall promote the development of the international legal order.
THE CONSTITUTION OF THE KINGDOM OF THE NETHERLANDSChapter 5 Legislation and administration
AANDe leden van de commissie-Buitenlandse Zaken van de Tweede Kamer Uw taakomschrijving:
De vaste commissie voor Buitenlandse Zaken behandelt de onderwerpen die te maken hebben met het beleid van de minister van Buitenlandse Zaken, behalve het interne beleid van de Europese Unie (EU). EU-onderwerpen worden namelijk behandeld door de commissie voor Europese Zaken. De commissie voor Buitenlandse Zaken overlegt regelmatig met de minister over actuele kwesties, zoals de situatie in conflictgebieden, mensenrechten en het uitzenden van Nederlandse militairen naar crisisgebieden. Ook behandelt de commissie de begroting van Buitenlandse Zaken, ontvangt ze internationale delegaties en gaat ze ieder jaar op werkbezoek naar het buitenland.
Onderwerp: Israelisch gewelddadig optreden tegen Palestijnse gevangenen [Deze mail is tevens gestuurd aan uw Tweede Kamer collegae],
Geachte dames en heren, Zoals u wellicht nog weet, wend ik mij wel vaker tot uw Tweede Kamer inverband met het onrecht in verband met het Midden-Oostenconflict, maar ookbetreffende andere onderwerpen, de mensenrechten betreffende [1]Meestal geef ik u dan een uitgebreide toelichting, waarin ik dieper inga opallerlei internatiionaalrechtelijke aspecten [2] In dit geval echter ga ik het kort[er] houden, omdat de zaak vrij simpel is:Het betreft hier een schokkend geval van mishandeling van Palestijnsegevangenen, waartegen u, binnen uw mogelijkheden uiteraard, moet optreden en wel nu! SCHOKKENDE BEELDEN/MISHANDELING PALESTIJNSE GEVANGENEN Mij bereikte het bericht over de schokkende mishandeling van Palestijnsegevangenen in de Israelische gevangenis Ketziot [3] en de beelden daarvan werden gepubliceerd door de Israelische krant de Haaretz in zijnHebreeuwse editie [4] Zie onder noot 5 de Beelden, die ook te zien zijn onder noot 6, op de sitevan The Rights Forum en waarvan afbeeldingen op de Hebreeuwse editievan de Haaretz, noot 7 Wat u ziet is overduidelijk:Gevangenen worden over de grond gesleept, op een hoop gegooid enmishandeld.Wat u ziet is onacceptabel! De zaak, die dateert uit 2019 [8] naar buiten is gebracht door de Haaretz [waarvoor van mijnkant waardering], werd ”onderzocht” ”Onderzocht”, schrijf ik tussen aanhalingstekens, omdat dat ”onderzoek”geen naam mocht hebben, waardoor de term ”in de doofpot stoppen”,beter gekozen is. In een redactioneel artikel schrijft de Haaretz daarover: ”It wasn’t only the Prison Service that looked the other way. In the Israel Police, Lahav 433’s National Prison Investigation Unit did as little as possible to probe the affair: Only one guard was questioned and even though he admitted that he had engaged in gratuitous violence, it wasn’t enough for the police or prosecutors to proceed with an indictment. This was a negligent investigation – with no real effort to identify the guards and no police lineup – which proves that even when such an unusual case of abuse has been fully documented, the police still prefer to sweep it under the rug. [9] EN ”It’s hard to believe that the investigation would have ended this way if the prisoners had been Jews. But in this case, the victims were Palestinian terrorists and security prisoners belonging to Hamas. Therefore, not only was the case closed on the grounds that “the offender is not known,” but the warden on duty at the time, General Avichai Ben-Hamo, was promoted to the rank of major general. The other guards allegedly involved in the incident remain at their jobs.” [10] STRUCTUREEL Hoewel dit incident al erg genoeg is, staat het niet opzichzelf, maar is dit Israelische gewelddadige optredenjegens Palestijnse gevangenen structureel.Amnesty International schrijft hierover in haar Jaaroverzicht 2020 onder andere:”The Israeli authorities arbitrarily detained in Israel thousands of Palestinians from the OPT, holding hundreds in administrative detention without charge or trial. Torture and other ill-treatment of detainees, including children, were committed with impunity.” [11] Dit is zeer ernstigDaar moet tegen worden opgetreden, waarde Tweede Kamerleden,want ik hoef u niet uit te leggen dat het, los van de bestialiteit, ingaattegen alle mogelijke internationale Verdragen! [12]
UW INZET Van u als Kamerleden verwacht ik, dat u dit structurele Israelische’geweld tegen Palestijnse gevangenen, waarbij ook hoort structurelefoltering bij ondervraging [13], op alle u ten dienste staande middelenaankaart, zoals het stellen van Kamervragen en wat dies meer zij, zoalsijveren voor de opschorting van het Associatie Verdrag met Israel[dat een mensenrechtenclausule heeft] [14], mocht Israel hiermee doorgaan. Te lang heeft dit onrecht voortgeduurd en u kunt er niet van wegkijken.U hebt een Eed of Belofte afgelegd op de Grondwet, waarin artikel 90:”De Nederlandse regering bevordert de Internationale Rechtsorde” [15] Ik reken op uw inzet Vriendelijke groeten Astrid EssedAmsterdam
Tientallen gevangenen worden geboeid over de grond gesleurd, op een hoop gegooid en afgeranseld. De zaak verdween in de doofpot, en dat is geen uitzondering.
De beelden dateren uit 2019 en zijn naar buiten gebracht door de Israëlische krant Haaretz in zijn Hebreeuwse editie. Ze tonen de mishandeling van een kleine zestig Palestijnse gevangenen door zo’n vijftien gevangenisbewaarders in de C-vleugel van de Ketziot-gevangenis in de Negev/Naqab in Israël. De gevangenen worden geboeid over de betonnen vloer gesleept, boven op elkaar gegooid, geschopt en met wapenstokken geslagen. Vijftien gevangenen raakten zodanig gewond dat ze in het ziekenhuis belandden. De beelden roepen herinneringen op aan de mishandeling van Iraakse gevangenen door Amerikaanse militairen en CIA-medewerkers in de Abu Ghraib-gevangenis bij Bagdad in 2004.
Doofpot
In zijn redactioneel commentaar schrijft Haaretz dat het geweld kennelijk een wraakactie was voor het neersteken van een bewaarder elders in het gevangeniscomplex – volgens Wikipedia het grootste detentiecentrum van Israël en zelfs ter wereld. De Israel Prison Service maakte destijds bekend dat veiligheidstroepen op de bewuste dag ‘een opstand van gevangenen onder controle hadden gebracht’. Op de beelden is van een opstand echter niets te zien.
De zaak is door de autoriteiten in de doofpot gestopt, schrijft Haaretz. De Prison Service ‘keek de andere kant op’ en de onderzoeksafdeling van de Israëlische politie – de National Prison Investigation Unit – volstond met het ondervragen van één gevangenisbewaarder. Hoewel die toegaf zich schuldig te hebben gemaakt aan ‘onnodig geweld’, werd geen vervolging ingesteld. De zaak werd gesloten onder het mom dat ‘de dader onbekend is’.
De politie ‘veegde de zaak onder het tapijt’, concludeert Haaretz, en ook de openbaar aanklager kwam niet in actie. ‘Het is moeilijk voor te stellen dat het zo zou zijn gelopen als de gevangenen Joden waren geweest’, voegt de krant daaraan toe. In dit geval ging het echter om ‘terroristen en veiligheidsgevangenen die lid waren van Hamas’.
Geen uitzondering, maar regel
Overigens betekent dat niet dat de gevangenen daadwerkelijk lid waren van Hamas en een misdaad op hun geweten hebben. Afgelopen jaar besteedden wij in een brede analyse aandacht aan het oppakken van Palestijnen onder het mom van ‘betrokkenheid bij terrorisme’. Onder die noemer verdwijnen aan de lopende band Palestijnen uit de door Israël bezette gebieden in Israëlische gevangenissen. Het is onderdeel van ‘het intimideren en terroriseren van de bevolking door het Israëlische bezettingsregime’, concludeerden wij.
Daarop wijst vandaag ook de vooraanstaande Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem. In een persbericht schrijft het dat het ‘witwassen’ van de zaak door de autoriteiten geen uitzondering is, maar regel: de Israëlische overheersing van de Palestijnen is gebaseerd op geweld en het witwassen daarvan. De nu naar buiten gekomen zaak onderstreept volgens B’Tselem het belang van onderzoek en vervolging door internationale gerechtshoven als het Internationaal Gerechtshof en het Internationaal Strafhof in Den Haag:
Het Israëlische apartheidsregime is gebaseerd op constant, georganiseerd geweld tegen Palestijnen. Dat geweld is cruciaal voor zijn voortbestaan. Daarom is het regime noch bereid, noch in staat om degenen die het geweld plannen en uitvoeren te onderzoeken, laat staan te vervolgen. […] De zaak bewijst eens te meer dat Palestijnse slachtoffers van geweld van Israëlische veiligheidstroepen binnen het bestaande Israëlische systeem geen gerechtigheid kunnen krijgen, en alleen kunnen hopen op behandeling van hun zaken door internationale gerechtshoven.
Mishandeling schering en inslag
Het mishandelen en martelen van Palestijnse ‘verdachten’ en ‘veiligheidsgevangenen’ is in Israëlische ondervragings- en detentiecentra schering en inslag. Het Israëlische Hooggerechtshof staat echter ‘speciale ondervragingsmethoden’ toe als er sprake is van ‘bijzondere veiligheidsrisico’s’, en die bepaling biedt politiediensten, de Prison Service en de veiligheidsdienst Shin Bet een vrijbrief om verdachten te mishandelen zonder dat er een haan naar kraait. Het Israëlische Comité tegen Marteling (PCATI) diende tussen 2001 en 2020 circa 1300 officiële klachten wegens marteling door de Shin Bet in. Dat leidde in slechts één geval tot strafrechtelijk onderzoek, dat uitliep op seponering.
Het martelen van gevangenen is onder internationaal recht en de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens strikt verboden en geldt in het oprichtingsverdrag van het Internationaal Strafhof – het Statuut van Rome – als een oorlogsmisdaad. Eerder dit jaar maanden zeven mensenrechtenexperts van de VN Israël zich aan het internationaal recht te houden en rigoureus een eind te maken aan de verboden praktijken. De autoriteiten dienen alle wetten, voorschriften, beleidslijnen en praktijken die zulke misdaden mogelijk maken met spoed te herzien. Staten zijn verplicht marteling en mishandeling te voorkomen en, in het geval zulk wangedrag toch plaatsvindt, te bestraffen. Slachtoffers dienen gerehabiliteerd en gecompenseerd te worden.
[6] YOUTUBE BEELDEN IN ARTIKEL THE RIGHTS FORUM ”De beelden dateren uit 2019 en zijn naar buiten gebracht door de Israëlische krant Haaretz in zijn Hebreeuwse editie. Ze tonen de mishandeling van een kleine zestig Palestijnse gevangenen door zo’n vijftien gevangenisbewaarders in de C-vleugel van de Ketziot-gevangenis in de Negev/Naqab in Israël. ”[YOUTUBE FILMPJE IN ARTIKEL THE RIGHTS FORUM]
The shocking video from Wing 3 of Ketziot Prison should have set off an earthquake in the Israel Prison Service, police and the State Prosecutor’s Office: Scores of Arab security prisoners were forcibly thrown down onto a concrete floor, sometimes on top of each other, as guards passed between them for long minutes, beating them with batons and kicking them randomly, without any resistance from their victims (as Josh Breiner reported Thursday).
The unrestrained violence is believed to have been carried out in revenge for the stabbing of a guard shortly beforehand near the wing. The guards’ act of revenge, which left 15 prisoners injured, was described by the Prison Service as “gaining control over a riot.” But the evidence clearly shows there was no riot, just the abuse of prisoners. The evidence was an open secret in the Prison Service: Top officials had viewed the video and knew exactly what occurred but acted as if nothing happened. The Prison Service knew that Ketziot’s officers turned a blind eye while at least 10 guards brutally beat the bound prisoners.
It wasn’t only the Prison Service that looked the other way. In the Israel Police, Lahav 433’s National Prison Investigation Unit did as little as possible to probe the affair: Only one guard was questioned and even though he admitted that he had engaged in gratuitous violence, it wasn’t enough for the police or prosecutors to proceed with an indictment. This was a negligent investigation – with no real effort to identify the guards and no police lineup – which proves that even when such an unusual case of abuse has been fully documented, the police still prefer to sweep it under the rug.
It’s hard to believe that the investigation would have ended this way if the prisoners had been Jews. But in this case, the victims were Palestinian terrorists and security prisoners belonging to Hamas. Therefore, not only was the case closed on the grounds that “the offender is not known,” but the warden on duty at the time, General Avichai Ben-Hamo, was promoted to the rank of major general. The other guards allegedly involved in the incident remain at their jobs.
Now, when the evidence has been revealed to the public, the affair can no longer remain behind prison walls. The state prosecutor must immediately order a thorough investigation that includes all the guards alleged to have been involved, and bring indictments. Any other outcome will only prove that from the state’s viewpoint, security prisoners don’t deserve to be treated like human beings.
Israel continued to impose institutionalized discrimination against Palestinians living under its rule in Israel and the Occupied Palestinian Territories (OPT). It displaced hundreds of Palestinians in Israel and the occupied West Bank, including East Jerusalem, as a result of home demolitions and imposition of other coercive measures. Israeli forces continued to use excessive force during law enforcement activities in Israel and the OPT. Israeli forces killed 31 Palestinians, including nine children, in the OPT; many were unlawfully killed while posing no imminent threat to life. Israel maintained its illegal blockade on the Gaza Strip, subjecting its residents to collective punishment and deepening the humanitarian crisis there. It also continued to restrict freedom of movement of Palestinians in the OPT through checkpoints and roadblocks. The Israeli authorities arbitrarily detained in Israel thousands of Palestinians from the OPT, holding hundreds in administrative detention without charge or trial. Torture and other ill-treatment of detainees, including children, were committed with impunity. The authorities used a range of measures to target human rights defenders, journalists and others who criticized Israel’s continuing occupation of the West Bank, Gaza Strip and Syrian Golan Heights. Violence against women persisted, especially against Palestinian citizens of Israel. The authorities denied asylum-seekers access to a fair or prompt refugee status determination process. Conscientious objectors to military service were imprisoned.
Background
Israel held parliamentary elections in March, the third in just over a year. In May, the two largest parties in the Knesset, Likud and the Blue and White alliance, reached a power-sharing agreement that included an announcement that Israel would further annex territories in the occupied West Bank starting in July 2020. This followed US President Donald Trump’s announcement of his “deal of the century”, which included a formal extension of Israel’s sovereignty over the Jordan Valley and the vast majority of the illegal settlements in the rest of the occupied West Bank in exchange for land currently inside Israel. Israel postponed the annexation plans following diplomatic deals with the United Arab Emirates and Bahrain in September. The parliament was again dissolved in December, triggering another round of elections in three months’ time.
Israel imposed lockdown measures in March and in September to contain the spread of COVID-19, triggering waves of protests calling on the Prime Minister to step down. The measures allowed the Israel Security Agency (ISA) to use surveillance capabilities usually reserved for Palestinians to trace COVID-19 infections. The Prime Minister’s trial on corruption charges began in May.
In February, the Palestinian armed group Islamic Jihad fired around 80 rockets and mortar shells from the Gaza Strip towards Israel, causing minor injuries to over 20 people, after Israeli forces killed an Islamic Jihad operative. The Israeli army carried out multiple airstrikes in Gaza, injuring 12 Palestinians, according to the Palestinian Ministry of Health in Gaza.
In August and September, Israel launched artillery and airstrikes against Gaza in retaliation for incendiary balloons and kites launched from Gaza into Israel. Palestinian armed groups launched indiscriminate rockets into Israel in response.
In August, Israel launched airstrikes against Hizbullah targets in Lebanon after it said that shots were fired from Lebanon into Israel. Israel also launched airstrikes against Iranian and Hizbullah targets in Syria.
In July, a district court rejected a case to force the Ministry of Defense to revoke the export licence of spyware company NSO Group, dealing a blow to victims of unlawful and targeted international surveillance.
Forcible transfers, forced evictions and demolitions
Israel demolished 848 Palestinian residential and livelihood structures in the occupied West Bank, including East Jerusalem, displacing 996 people, according to the UN Office for the Coordination of Humanitarian Affairs (OCHA). Israeli authorities said many of the demolished buildings lacked Israeli-issued permits, which are virtually impossible for Palestinians to obtain, or were in closed military zones. The law of occupation prohibits such destruction unless necessary for military operations.
In other cases, Israel confiscated residential and livelihood structures, including some that were donated for humanitarian purposes. Israeli forces also punitively demolished at least six Palestinian homes, leaving 22 people, including seven children, homeless, according to B’Tselem. Punitive demolitions constitute collective punishment and are prohibited under international law.
On 5 March, Israeli forces demolished the homes of Walid Hanatsheh, in Ramallah, and Yazan Mughamis, in Birzeit, displacing six Palestinians, after an Israeli court rejected a petition by the families against the punitive demolition. On 11 March, Israeli forces punitively demolished the home of Qassam Barghouti in Kobar village near Ramallah. The three men are in prison in Israel for alleged involvement in an attack in August 2019 that killed an Israeli civilian and injured two others outside Ramallah city in the occupied West Bank.
Israeli settler organizations initiated, with the support of the Israeli authorities, forcible evictions of Palestinians from their homes in East Jerusalem.
OCHA estimated in December that around 200 Palestinian households in the occupied West Bank, including East Jerusalem, had eviction cases pending against them, placing 800 adults and children at risk of displacement.
Israeli authorities demolished at least 29 residential and livelihood structures that belonged to Bedouin citizens living in “unrecognized” villages in the Negev/Naqab, according to the Negev Coexistence Forum, an Israeli NGO.
Discrimination
Israel continued to discriminate against Palestinian citizens of Israel in areas of planning, budget allocation, policing and political participation. According to the Adalah-The Legal Center for Arab Minority Rights in Israel, Israel maintains over 65 laws that discriminate against Palestinians.
Local Palestinian councils in Israel went on strike to protest against discrimination in the distribution of the state budget for local councils. The vast majority of Palestinians in Israel, comprising over 20% of the total population, live in around 139 towns and villages. They received only 1.7% of the state budget for local councils.
In August, Adalah and the Arab Center for Alternative Planning filed a petition to the Israeli Supreme Court on behalf of 10 local Palestinian councils and dozens of Palestinian citizens of Israel against government policy discriminating against these communities in the distribution of housing, construction and land development benefits compared to neighbouring Jewish communities that enjoy higher socio-economic status and have access to such benefits.
Israel continued to deny Palestinians from the West Bank and Gaza married to Palestinian citizens of Israel the right to nationality by enforcing the discriminatory Entry to Israel Law.
In December, the magistrate court in Krayot, near Haifa, rejected a petition for access to education by Palestinian citizens of Israel living in Karmiel, citing the discriminatory Nation State Law. The decision said that establishing an Arabic school in the town or funding transport for its Palestinian residents to study in Arabic schools in nearby communities would undermine the town’s “Jewish character”.
In December, the Israeli Health Ministry began the distribution of COVID-19 vaccines that excluded the nearly 5 million Palestinians who live under Israeli military occupation in the West Bank and Gaza Strip.
Unlawful killings and excessive use of force
Israeli military and police used unnecessary and excessive force during law enforcement activities, including search and arrest operations, and when policing demonstrations.
Military and security forces killed at least 31 Palestinians, including nine children, in the Gaza Strip and West Bank, according to OCHA. Many were unlawfully killed by live ammunition or other excessive force when posing no imminent threat to life. Some of the unlawful killings appeared to be wilful, which would constitute war crimes.
Israeli forces frequently used excessive force against protesters in Kufr Qadum who continued weekly protests against settlements and settlement expansion. According to OCHA, 214 protesters and bystanders were injured during the year.
On 15 February, Israeli forces shot and injured in the eye nine-year-old Malek Issa while he was returning home from school in the East Jerusalem neighbourhood of Issawiya. No clashes were recorded at the time, according to OCHA. Israeli forces were maintaining a violent and intense police operation in Issawiya as a form of collective punishment.
Israeli forces frequently opened fire on fishermen and farmers in Gaza. According to Al Mezan Center for Human Rights, 12 fishermen and five farmers were injured.
Freedom of movement
For the 13th consecutive year, Israel continued its illegal air, land and sea blockade of the Gaza Strip, restricting the movement of people and goods in and out of the area, which continued to have a devastating impact on the human rights of Gaza’s 2 million inhabitants. Israel stopped the entry of construction materials and fuel into Gaza repeatedly. This shut down the only power plant in Gaza, leading to a further reduction in the supply of electricity, which had already been available for only about four hours a day. Israel also imposed a full maritime closure and repeatedly limited entry of goods to food and medicine only. The measures amounted to collective punishment at a time of increasing COVID-19 infections in Gaza.
On 2 February, following an exchange of attacks between Israeli forces and Palestinian armed groups, Israel cancelled the permits of 500 traders from Gaza that enable their holders to travel to Israel and the West Bank for business. The permits were reactivated on 18 February.
On 18 June, Omar Yaghi, a baby with a cardiac condition, died in Gaza after Israel denied the family a permit to enter Israel for a scheduled operation on 24 May at the Sheba Medical Center in Ramat Gan city.
In the West Bank, at least 593 Israeli checkpoints and roadblocks continued to heavily restrict the movement of Palestinians and access to rights, including health, education and work. Holders of Palestinian identification cards faced an ongoing bar on using roads built for Israeli settlers.
Israeli restrictions on freedom of movement continued to impede Palestinians’ access to health care, posing further threats to vulnerable populations during the COVID-19 pandemic. Lack of access to hospitals and specialized clinics during the pandemic particularly affected Palestinian residents of the East Jerusalem neighbourhoods of Kufr Aqab and Shu’fat Refugee Camp, which are segregated from the rest of the city by military structures, including checkpoints, and the fence/wall.
Arbitrary detention
Israeli authorities conducted hundreds of raids throughout the West Bank to arrest Palestinians, usually at their homes at night. Those arrested were detained in prisons in Israel, along with thousands of other Palestinians from the OPT arrested in previous years. This violated international humanitarian law, which prohibits the transfer of detainees into the territory of the occupying power.
Israeli authorities used renewable administrative detention orders to hold Palestinians without charge or trial. Some 4,300 Palestinians from the OPT, including 397 administrative detainees, were held in Israeli prisons as of December, according to the Israel Prison Service. Many families of Palestinian detainees in Israel, particularly those living in Gaza, were not permitted entry to Israel to visit their relatives.
On 16 July, Israeli forces arrested Iyad Barghouti, an astrophysicist and professor at Jerusalem’s Al-Quds University, at a checkpoint near Jerusalem and placed him in administrative detention. He had previously been administratively detained in 2014 and 2016.
Israel held 157 Palestinian children in prison, including two in administrative detention, as of October. Defense for Children International Palestine said that children were interrogated without their parents present and placed with adults in prison. Under international law, detention of children should be a measure of last resort and for the shortest appropriate time.
Unfair trials
Palestinian civilians, including children, from the OPT were prosecuted in military courts that did not meet international fair trial standards.
Torture and other ill-treatment
Israeli soldiers, police and ISA officers continued to torture and otherwise ill-treat Palestinian detainees, including children, with impunity. Reported methods included beating, slapping, painful shackling, sleep deprivation, use of stress positions and threats of violence against family members. Prolonged solitary confinement, sometimes lasting months, was commonly used as a punishment.
Israeli forces occasionally denied medical help for Palestinians injured during law enforcement activities.
Freedoms of expression and association
The authorities used a range of measures, including raids, incitement campaigns, movement restrictions and judicial harassment, to target human rights defenders who criticized Israel’s continuing military occupation of Palestinian and Syrian territories.
Israel continued to deny human rights bodies entry to the OPT, including the UN Special Rapporteur on the situation of human rights in the OPT.
On 30 July, Israeli forces arrested Mahmoud Nawajaa, a human rights defender and co-ordinator of the Boycott, Divestment and Sanctions movement in the occupied West Bank, from his home in Ramallah. A prisoner of conscience, he was released without charge on 17 August.
On 13 November, the Jerusalem District Court rejected a petition by Amnesty International against the arbitrary and punitive travel ban imposed on its employee, human rights defender Laith Abu Zeyad. For undisclosed reasons, Israeli security forces continued to bar him from entering occupied East Jerusalem and from travelling abroad through Jordan.
Rights of refugees, asylum-seekers and migrants
Israel continued to deny asylum-seekers access to a fair and prompt refugee status determination process, leaving many without access to basic services. About 31,000 asylum-seekers were living in Israel.
Gender-based violence
Violence against women persisted in Israel, especially against Palestinian citizens.
At least 21 women were killed as a result of gender-based violence.
Conscientious objectors
At least four Israeli conscientious objectors to military service were imprisoned. Hillel Rabin spent 56 days in military prison for refusing to serve in the Israeli army citing oppressive policies against Palestinians.
EINDE ARTIKEL
[12]
Body of Principles for the Protection of All Persons under Any Form of Detention or Imprisonment
http://hrlibrary.umn.edu/instree/g3bpppdi.htm
Convention against Torture and Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment
http://hrlibrary.umn.edu/instree/h2catoc.htm
[13]
BTSELEM
TORTURE AND ABUSE IN INTERROGATION
https://www.btselem.org/topic/torture
In interrogating Palestinian residents of the Occupied Territories, the Israel Security Agency (ISA, also known by the Hebrew acronyms Shin Bet or Shabak) routinely used methods that constituted ill-treatment and even torture until the late 1990s. In doing so, the ISA relied on the 1987 recommendations of a state commission headed by retired Supreme Court Justice Moshe Landau. The commission had held that, in order to “prevent terrorism”, ISA interrogators were permitted to use “psychological pressure” and a “moderate degree of physical pressure”. This permission was grounded, in the commission’s opinion, in the “necessity defense” laid out in Israeli Penal Law. In practice, the interrogation methods used by the ISA during that time went far beyond a reasonable interpretation of the term “moderate physical pressure”.
This state of affairs persisted for years, despite the right not to be subjected to ill-treatment or torture – whether physical or psychological – being one of the few human rights that are considered absolute. As an absolute right, it may never be balanced against other rights and values and cannot be suspended or limited, even in difficult circumstances.
In September 1999, following a series of petitions filed by human rights organizations and by Palestinians interrogated by the ISA, Israel’s High Court of Justice (HCJ) ruled that Israeli law does not empower ISA interrogators to use physical means in interrogation. The justices ruled that the specific methods discussed in the petitions – including painful binding, shaking, placing a sack on a person’s head for prolonged periods of time and sleep deprivation – were unlawful. However, they also held that ISA agents who exceed their authority and use “physical pressure” may not necessarily bear criminal responsibility for their actions, if they are later found to have used these methods in a “ticking bomb” case, based on the “necessity defense”. Following this ruling, reports of torture and ill-treatment in ISA interrogations did drop. However, ISA agents continued to use interrogation methods that constitute abuse and even torture, relying on the court’s recognition of the “ticking bomb” exception. These methods were not limited to exceptional cases and quickly became standard interrogation policy.
Several joint research reports published by B’Tselem and HaMoked: Center for the Defence of the Individual, based on hundreds of affidavits and testimonials given by Palestinians who underwent ISA interrogations after the HCJ ruling, indicate that the ISA still routinely employs psychological and physical abuse in interrogations. While interrogators steer clear of the specific methods that the court disqualified, the rationale is the same: using isolation from the outside world and harsh incarceration conditions, in addition to the interrogation itself, to psychologically pressure and physically weaken the individual. This combined use of holding conditions and interrogation methods constitutes abuse and inhuman, degrading treatment, at times even amounting to torture. It is regularly employed against Palestinians in ISA interrogations, in blatant violation of international law and basic moral standards.
According to the accounts of Palestinians who have undergone ISA interrogation, they are held in inhuman conditions, including narrow, windowless cells that are sometimes moldy and foul-smelling and are constantly lit with artificial lighting that is painful to the eyes. Some detainees reported being held in solitary confinement, completely cut off from their surroundings. Some reported exposure to extremes of heat and cold, as well as sleep deprivation. Many described abominable hygienic conditions; among other things, they stated that the prison authorities do not allow them to shower, change clothes, brush their teeth or even use toilet paper. The food is intentionally poor in quality and quantity, and detainees lose weight while in custody. In the interrogation room, they are forced to sit bound to a chair, without moving, for hours and even days on end. Interrogators threaten the detainees, including threats to harm their relatives, as well as shouting and employing violence against them.
Most Palestinians who are physically or mental abused in interrogation have no way to complain until the interrogation is over. This is because Palestinian detainees are regularly denied the right to meet with counsel, and HCJ petitions against the denial of this right have been repeatedly dismissed. Also, they usually cannot use the opportunity of coming before a judge in a remand hearing to air their grievances: Most hearings are extremely cursory and, in some of them, detainees are not represented or are denied the opportunity to confer with the lawyer representing them. Most detainees are not aware of the fact that they may approach the judge on their own initiative. In any case, they shy away from sharing what they are undergoing with the judge for fear of reprisal back in the interrogation room. Even when detainees do come forward, the authorities take no action, as years of monitoring by human rights organizations reveal. Since 2001, not a single criminal investigation has been launched into a complaint against an ISA interrogator, despite hundreds of complaints being lodged with the relevant authorities. Although formal changes have been made to the apparatus charged with looking into these complaints – including the appointment of an Inspector of Complaints by ISA Interrogees inside the ISA, and the subsequent transfer of the position to the Ministry of Justice – they have done nothing to alter the situation: Hundreds of complaints, zero criminal investigations.
This system of interrogation, which relies on a combination of holding conditions and interrogator conduct, was shaped by state authorities. It is not the personal initiative of any particular interrogator or prison guard, and the actions described here are not anomalies to be weeded out by the justice system. The cruel, inhuman and degrading treatment of Palestinian detainees is inherent to the ISA’s violent interrogation policy. This policy is dictated from above, and not set by interrogators in the field.
While the ISA runs the system, a broad network of partners collaborates to facilitate it. The Israel Prison Service (IPS) adapts prison conditions to match the interrogation plan designed to break the detainee’s spirit. Medical and mental health personnel greenlight the interrogation of Palestinians who arrive at the facility – including in cases of poor health – and even hand detainees back to the interrogators after caring for physical and mental injuries they sustained in interrogation, knowing full well that they would be subjected to measures of abuse and torture; soldiers and police officers abuse detainees while transporting them to the ISA, with their commanders turning a blind eye and the MAG Corps and State Attorney’s Office not bringing them to justice or holding them fully accountable. Military judges almost automatically sign off on motions for remand in custody and effectively sanction the continued abuse and inhuman conditions. The State Attorney’s Office and the Attorney General have thus far provided ISA interrogators with full immunity. Finally, HCJ judges regularly reject petitions seeking to overturn the denial of detainee’s rights to meet with legal counsel, clearing the way for continued abuse.
All these are party, in one form or another, to the cruel, inhuman, degrading and abusive treatment to which Palestinians are subjected in ISA interrogations. By enabling the existence of this abusive interrogation regime, they all bear responsibility for the severe violations of interrogatees’ human rights and for the mental and physical harm inflicted on these individuals.
[14]
Article 2
Relations between the Parties, as well as all the provisions of the Agreement itself, shall be based on respect for human rights and democratic principles, which guides their internal and international policy and constitutes an essential element of this Agreement.
EURO MEDITERRANEAN AGREEMENT
establishing an association between the European Communities and their Member States, of the one part, and the State of Israel, of the other part
Onderwerp: Israelisch gewelddadig optreden tegen Palestijnse gevangenen [Deze mail is tevens gestuurd aan uw andere Tweede Kamer collegae,met uitzondering van de partijen de PVV, Forum voor Democratie, JA21 en de Staatkundig Gereformeerde Partij, gezien hun standpunten in dergelijke zaken]
Geachte dames en heren, Zoals u wellicht nog weet, wend ik mij wel vaker tot uw Tweede Kamer inverband met het onrecht in verband met het Midden-Oostenconflict, maar ookbetreffende andere onderwerpen, de mensenrechten betreffende [1]Meestal geef ik u dan een uitgebreide toelichting, waarin ik dieper inga opallerlei internatiionaalrechtelijke aspecten [2] In dit geval echter ga ik het kort[er] houden, omdat de zaak vrij simpel is:Het betreft hier een schokkend geval van mishandeling van Palestijnsegevangenen, waartegen u, binnen uw mogelijkheden uiteraard, moet optreden en wel nu! SCHOKKENDE BEELDEN/MISHANDELING PALESTIJNSE GEVANGENEN Mij bereikte het bericht over de schokkende mishandeling van Palestijnsegevangenen in de Israelische gevangenis Ketziot [3] en de beelden daarvan werden gepubliceerd door de Israelische krant de Haaretz in zijnHebreeuwse editie [4] Zie onder noot 5 de Beelden, die ook te zien zijn onder noot 6, op de sitevan The Rights Forum en waarvan afbeeldingen op de Hebreeuwse editievan de Haaretz, noot 7 Wat u ziet is overduidelijk:Gevangenen worden over de grond gesleept, op een hoop gegooid enmishandeld.Wat u ziet is onacceptabel! De zaak, die dateert uit 2019 [8] naar buiten is gebracht door de Haaretz [waarvoor van mijnkant waardering], werd ”onderzocht” ”Onderzocht”, schrijf ik tussen aanhalingstekens, omdat dat ”onderzoek”geen naam mocht hebben, waardoor de term ”in de doofpot stoppen”,beter gekozen is. In een redactioneel artikel schrijft de Haaretz daarover: ”It wasn’t only the Prison Service that looked the other way. In the Israel Police, Lahav 433’s National Prison Investigation Unit did as little as possible to probe the affair: Only one guard was questioned and even though he admitted that he had engaged in gratuitous violence, it wasn’t enough for the police or prosecutors to proceed with an indictment. This was a negligent investigation – with no real effort to identify the guards and no police lineup – which proves that even when such an unusual case of abuse has been fully documented, the police still prefer to sweep it under the rug. [9] EN ”It’s hard to believe that the investigation would have ended this way if the prisoners had been Jews. But in this case, the victims were Palestinian terrorists and security prisoners belonging to Hamas. Therefore, not only was the case closed on the grounds that “the offender is not known,” but the warden on duty at the time, General Avichai Ben-Hamo, was promoted to the rank of major general. The other guards allegedly involved in the incident remain at their jobs.” [10] STRUCTUREEL Hoewel dit incident al erg genoeg is, staat het niet opzichzelf, maar is dit Israelische gewelddadige optredenjegens Palestijnse gevangenen structureel.Amnesty International schrijft hierover in haar Jaaroverzicht 2020 onder andere:”The Israeli authorities arbitrarily detained in Israel thousands of Palestinians from the OPT, holding hundreds in administrative detention without charge or trial. Torture and other ill-treatment of detainees, including children, were committed with impunity.” [11] Dit is zeer ernstigDaar moet tegen worden opgetreden, waarde Tweede Kamerleden,want ik hoef u niet uit te leggen dat het, los van de bestialiteit, ingaattegen alle mogelijke internationale Verdragen! [12]
UW INZET Van u als Kamerleden verwacht ik, dat u dit structurele Israelische’geweld tegen Palestijnse gevangenen, waarbij ook hoort structurelefoltering bij ondervraging [13], op alle u ten dienste staande middelenaankaart, zoals het stellen van Kamervragen en wat dies meer zij, zoalsijveren voor de opschorting van het Associatie Verdrag met Israel[dat een mensenrechtenclausule heeft] [14], mocht Israel hiermee doorgaan. Te lang heeft dit onrecht voortgeduurd en u kunt er niet van wegkijken.U hebt een Eed of Belofte afgelegd op de Grondwet, waarin artikel 90:”De Nederlandse regering bevordert de Internationale Rechtsorde” [15] Ik reken op uw inzet Vriendelijke groeten Astrid Essed Amsterdam
Tientallen gevangenen worden geboeid over de grond gesleurd, op een hoop gegooid en afgeranseld. De zaak verdween in de doofpot, en dat is geen uitzondering.
De beelden dateren uit 2019 en zijn naar buiten gebracht door de Israëlische krant Haaretz in zijn Hebreeuwse editie. Ze tonen de mishandeling van een kleine zestig Palestijnse gevangenen door zo’n vijftien gevangenisbewaarders in de C-vleugel van de Ketziot-gevangenis in de Negev/Naqab in Israël. De gevangenen worden geboeid over de betonnen vloer gesleept, boven op elkaar gegooid, geschopt en met wapenstokken geslagen. Vijftien gevangenen raakten zodanig gewond dat ze in het ziekenhuis belandden. De beelden roepen herinneringen op aan de mishandeling van Iraakse gevangenen door Amerikaanse militairen en CIA-medewerkers in de Abu Ghraib-gevangenis bij Bagdad in 2004.
Doofpot
In zijn redactioneel commentaar schrijft Haaretz dat het geweld kennelijk een wraakactie was voor het neersteken van een bewaarder elders in het gevangeniscomplex – volgens Wikipedia het grootste detentiecentrum van Israël en zelfs ter wereld. De Israel Prison Service maakte destijds bekend dat veiligheidstroepen op de bewuste dag ‘een opstand van gevangenen onder controle hadden gebracht’. Op de beelden is van een opstand echter niets te zien.
De zaak is door de autoriteiten in de doofpot gestopt, schrijft Haaretz. De Prison Service ‘keek de andere kant op’ en de onderzoeksafdeling van de Israëlische politie – de National Prison Investigation Unit – volstond met het ondervragen van één gevangenisbewaarder. Hoewel die toegaf zich schuldig te hebben gemaakt aan ‘onnodig geweld’, werd geen vervolging ingesteld. De zaak werd gesloten onder het mom dat ‘de dader onbekend is’.
De politie ‘veegde de zaak onder het tapijt’, concludeert Haaretz, en ook de openbaar aanklager kwam niet in actie. ‘Het is moeilijk voor te stellen dat het zo zou zijn gelopen als de gevangenen Joden waren geweest’, voegt de krant daaraan toe. In dit geval ging het echter om ‘terroristen en veiligheidsgevangenen die lid waren van Hamas’.
Geen uitzondering, maar regel
Overigens betekent dat niet dat de gevangenen daadwerkelijk lid waren van Hamas en een misdaad op hun geweten hebben. Afgelopen jaar besteedden wij in een brede analyse aandacht aan het oppakken van Palestijnen onder het mom van ‘betrokkenheid bij terrorisme’. Onder die noemer verdwijnen aan de lopende band Palestijnen uit de door Israël bezette gebieden in Israëlische gevangenissen. Het is onderdeel van ‘het intimideren en terroriseren van de bevolking door het Israëlische bezettingsregime’, concludeerden wij.
Daarop wijst vandaag ook de vooraanstaande Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem. In een persbericht schrijft het dat het ‘witwassen’ van de zaak door de autoriteiten geen uitzondering is, maar regel: de Israëlische overheersing van de Palestijnen is gebaseerd op geweld en het witwassen daarvan. De nu naar buiten gekomen zaak onderstreept volgens B’Tselem het belang van onderzoek en vervolging door internationale gerechtshoven als het Internationaal Gerechtshof en het Internationaal Strafhof in Den Haag:
Het Israëlische apartheidsregime is gebaseerd op constant, georganiseerd geweld tegen Palestijnen. Dat geweld is cruciaal voor zijn voortbestaan. Daarom is het regime noch bereid, noch in staat om degenen die het geweld plannen en uitvoeren te onderzoeken, laat staan te vervolgen. […] De zaak bewijst eens te meer dat Palestijnse slachtoffers van geweld van Israëlische veiligheidstroepen binnen het bestaande Israëlische systeem geen gerechtigheid kunnen krijgen, en alleen kunnen hopen op behandeling van hun zaken door internationale gerechtshoven.
Mishandeling schering en inslag
Het mishandelen en martelen van Palestijnse ‘verdachten’ en ‘veiligheidsgevangenen’ is in Israëlische ondervragings- en detentiecentra schering en inslag. Het Israëlische Hooggerechtshof staat echter ‘speciale ondervragingsmethoden’ toe als er sprake is van ‘bijzondere veiligheidsrisico’s’, en die bepaling biedt politiediensten, de Prison Service en de veiligheidsdienst Shin Bet een vrijbrief om verdachten te mishandelen zonder dat er een haan naar kraait. Het Israëlische Comité tegen Marteling (PCATI) diende tussen 2001 en 2020 circa 1300 officiële klachten wegens marteling door de Shin Bet in. Dat leidde in slechts één geval tot strafrechtelijk onderzoek, dat uitliep op seponering.
Het martelen van gevangenen is onder internationaal recht en de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens strikt verboden en geldt in het oprichtingsverdrag van het Internationaal Strafhof – het Statuut van Rome – als een oorlogsmisdaad. Eerder dit jaar maanden zeven mensenrechtenexperts van de VN Israël zich aan het internationaal recht te houden en rigoureus een eind te maken aan de verboden praktijken. De autoriteiten dienen alle wetten, voorschriften, beleidslijnen en praktijken die zulke misdaden mogelijk maken met spoed te herzien. Staten zijn verplicht marteling en mishandeling te voorkomen en, in het geval zulk wangedrag toch plaatsvindt, te bestraffen. Slachtoffers dienen gerehabiliteerd en gecompenseerd te worden.
[6] YOUTUBE BEELDEN IN ARTIKEL THE RIGHTS FORUM ”De beelden dateren uit 2019 en zijn naar buiten gebracht door de Israëlische krant Haaretz in zijn Hebreeuwse editie. Ze tonen de mishandeling van een kleine zestig Palestijnse gevangenen door zo’n vijftien gevangenisbewaarders in de C-vleugel van de Ketziot-gevangenis in de Negev/Naqab in Israël. ”[YOUTUBE FILMPJE IN ARTIKEL THE RIGHTS FORUM]
The shocking video from Wing 3 of Ketziot Prison should have set off an earthquake in the Israel Prison Service, police and the State Prosecutor’s Office: Scores of Arab security prisoners were forcibly thrown down onto a concrete floor, sometimes on top of each other, as guards passed between them for long minutes, beating them with batons and kicking them randomly, without any resistance from their victims (as Josh Breiner reported Thursday).
The unrestrained violence is believed to have been carried out in revenge for the stabbing of a guard shortly beforehand near the wing. The guards’ act of revenge, which left 15 prisoners injured, was described by the Prison Service as “gaining control over a riot.” But the evidence clearly shows there was no riot, just the abuse of prisoners. The evidence was an open secret in the Prison Service: Top officials had viewed the video and knew exactly what occurred but acted as if nothing happened. The Prison Service knew that Ketziot’s officers turned a blind eye while at least 10 guards brutally beat the bound prisoners.
It wasn’t only the Prison Service that looked the other way. In the Israel Police, Lahav 433’s National Prison Investigation Unit did as little as possible to probe the affair: Only one guard was questioned and even though he admitted that he had engaged in gratuitous violence, it wasn’t enough for the police or prosecutors to proceed with an indictment. This was a negligent investigation – with no real effort to identify the guards and no police lineup – which proves that even when such an unusual case of abuse has been fully documented, the police still prefer to sweep it under the rug.
It’s hard to believe that the investigation would have ended this way if the prisoners had been Jews. But in this case, the victims were Palestinian terrorists and security prisoners belonging to Hamas. Therefore, not only was the case closed on the grounds that “the offender is not known,” but the warden on duty at the time, General Avichai Ben-Hamo, was promoted to the rank of major general. The other guards allegedly involved in the incident remain at their jobs.
Now, when the evidence has been revealed to the public, the affair can no longer remain behind prison walls. The state prosecutor must immediately order a thorough investigation that includes all the guards alleged to have been involved, and bring indictments. Any other outcome will only prove that from the state’s viewpoint, security prisoners don’t deserve to be treated like human beings.
Israel continued to impose institutionalized discrimination against Palestinians living under its rule in Israel and the Occupied Palestinian Territories (OPT). It displaced hundreds of Palestinians in Israel and the occupied West Bank, including East Jerusalem, as a result of home demolitions and imposition of other coercive measures. Israeli forces continued to use excessive force during law enforcement activities in Israel and the OPT. Israeli forces killed 31 Palestinians, including nine children, in the OPT; many were unlawfully killed while posing no imminent threat to life. Israel maintained its illegal blockade on the Gaza Strip, subjecting its residents to collective punishment and deepening the humanitarian crisis there. It also continued to restrict freedom of movement of Palestinians in the OPT through checkpoints and roadblocks. The Israeli authorities arbitrarily detained in Israel thousands of Palestinians from the OPT, holding hundreds in administrative detention without charge or trial. Torture and other ill-treatment of detainees, including children, were committed with impunity. The authorities used a range of measures to target human rights defenders, journalists and others who criticized Israel’s continuing occupation of the West Bank, Gaza Strip and Syrian Golan Heights. Violence against women persisted, especially against Palestinian citizens of Israel. The authorities denied asylum-seekers access to a fair or prompt refugee status determination process. Conscientious objectors to military service were imprisoned.
Background
Israel held parliamentary elections in March, the third in just over a year. In May, the two largest parties in the Knesset, Likud and the Blue and White alliance, reached a power-sharing agreement that included an announcement that Israel would further annex territories in the occupied West Bank starting in July 2020. This followed US President Donald Trump’s announcement of his “deal of the century”, which included a formal extension of Israel’s sovereignty over the Jordan Valley and the vast majority of the illegal settlements in the rest of the occupied West Bank in exchange for land currently inside Israel. Israel postponed the annexation plans following diplomatic deals with the United Arab Emirates and Bahrain in September. The parliament was again dissolved in December, triggering another round of elections in three months’ time.
Israel imposed lockdown measures in March and in September to contain the spread of COVID-19, triggering waves of protests calling on the Prime Minister to step down. The measures allowed the Israel Security Agency (ISA) to use surveillance capabilities usually reserved for Palestinians to trace COVID-19 infections. The Prime Minister’s trial on corruption charges began in May.
In February, the Palestinian armed group Islamic Jihad fired around 80 rockets and mortar shells from the Gaza Strip towards Israel, causing minor injuries to over 20 people, after Israeli forces killed an Islamic Jihad operative. The Israeli army carried out multiple airstrikes in Gaza, injuring 12 Palestinians, according to the Palestinian Ministry of Health in Gaza.
In August and September, Israel launched artillery and airstrikes against Gaza in retaliation for incendiary balloons and kites launched from Gaza into Israel. Palestinian armed groups launched indiscriminate rockets into Israel in response.
In August, Israel launched airstrikes against Hizbullah targets in Lebanon after it said that shots were fired from Lebanon into Israel. Israel also launched airstrikes against Iranian and Hizbullah targets in Syria.
In July, a district court rejected a case to force the Ministry of Defense to revoke the export licence of spyware company NSO Group, dealing a blow to victims of unlawful and targeted international surveillance.
Forcible transfers, forced evictions and demolitions
Israel demolished 848 Palestinian residential and livelihood structures in the occupied West Bank, including East Jerusalem, displacing 996 people, according to the UN Office for the Coordination of Humanitarian Affairs (OCHA). Israeli authorities said many of the demolished buildings lacked Israeli-issued permits, which are virtually impossible for Palestinians to obtain, or were in closed military zones. The law of occupation prohibits such destruction unless necessary for military operations.
In other cases, Israel confiscated residential and livelihood structures, including some that were donated for humanitarian purposes. Israeli forces also punitively demolished at least six Palestinian homes, leaving 22 people, including seven children, homeless, according to B’Tselem. Punitive demolitions constitute collective punishment and are prohibited under international law.
On 5 March, Israeli forces demolished the homes of Walid Hanatsheh, in Ramallah, and Yazan Mughamis, in Birzeit, displacing six Palestinians, after an Israeli court rejected a petition by the families against the punitive demolition. On 11 March, Israeli forces punitively demolished the home of Qassam Barghouti in Kobar village near Ramallah. The three men are in prison in Israel for alleged involvement in an attack in August 2019 that killed an Israeli civilian and injured two others outside Ramallah city in the occupied West Bank.
Israeli settler organizations initiated, with the support of the Israeli authorities, forcible evictions of Palestinians from their homes in East Jerusalem.
OCHA estimated in December that around 200 Palestinian households in the occupied West Bank, including East Jerusalem, had eviction cases pending against them, placing 800 adults and children at risk of displacement.
Israeli authorities demolished at least 29 residential and livelihood structures that belonged to Bedouin citizens living in “unrecognized” villages in the Negev/Naqab, according to the Negev Coexistence Forum, an Israeli NGO.
Discrimination
Israel continued to discriminate against Palestinian citizens of Israel in areas of planning, budget allocation, policing and political participation. According to the Adalah-The Legal Center for Arab Minority Rights in Israel, Israel maintains over 65 laws that discriminate against Palestinians.
Local Palestinian councils in Israel went on strike to protest against discrimination in the distribution of the state budget for local councils. The vast majority of Palestinians in Israel, comprising over 20% of the total population, live in around 139 towns and villages. They received only 1.7% of the state budget for local councils.
In August, Adalah and the Arab Center for Alternative Planning filed a petition to the Israeli Supreme Court on behalf of 10 local Palestinian councils and dozens of Palestinian citizens of Israel against government policy discriminating against these communities in the distribution of housing, construction and land development benefits compared to neighbouring Jewish communities that enjoy higher socio-economic status and have access to such benefits.
Israel continued to deny Palestinians from the West Bank and Gaza married to Palestinian citizens of Israel the right to nationality by enforcing the discriminatory Entry to Israel Law.
In December, the magistrate court in Krayot, near Haifa, rejected a petition for access to education by Palestinian citizens of Israel living in Karmiel, citing the discriminatory Nation State Law. The decision said that establishing an Arabic school in the town or funding transport for its Palestinian residents to study in Arabic schools in nearby communities would undermine the town’s “Jewish character”.
In December, the Israeli Health Ministry began the distribution of COVID-19 vaccines that excluded the nearly 5 million Palestinians who live under Israeli military occupation in the West Bank and Gaza Strip.
Unlawful killings and excessive use of force
Israeli military and police used unnecessary and excessive force during law enforcement activities, including search and arrest operations, and when policing demonstrations.
Military and security forces killed at least 31 Palestinians, including nine children, in the Gaza Strip and West Bank, according to OCHA. Many were unlawfully killed by live ammunition or other excessive force when posing no imminent threat to life. Some of the unlawful killings appeared to be wilful, which would constitute war crimes.
Israeli forces frequently used excessive force against protesters in Kufr Qadum who continued weekly protests against settlements and settlement expansion. According to OCHA, 214 protesters and bystanders were injured during the year.
On 15 February, Israeli forces shot and injured in the eye nine-year-old Malek Issa while he was returning home from school in the East Jerusalem neighbourhood of Issawiya. No clashes were recorded at the time, according to OCHA. Israeli forces were maintaining a violent and intense police operation in Issawiya as a form of collective punishment.
Israeli forces frequently opened fire on fishermen and farmers in Gaza. According to Al Mezan Center for Human Rights, 12 fishermen and five farmers were injured.
Freedom of movement
For the 13th consecutive year, Israel continued its illegal air, land and sea blockade of the Gaza Strip, restricting the movement of people and goods in and out of the area, which continued to have a devastating impact on the human rights of Gaza’s 2 million inhabitants. Israel stopped the entry of construction materials and fuel into Gaza repeatedly. This shut down the only power plant in Gaza, leading to a further reduction in the supply of electricity, which had already been available for only about four hours a day. Israel also imposed a full maritime closure and repeatedly limited entry of goods to food and medicine only. The measures amounted to collective punishment at a time of increasing COVID-19 infections in Gaza.
On 2 February, following an exchange of attacks between Israeli forces and Palestinian armed groups, Israel cancelled the permits of 500 traders from Gaza that enable their holders to travel to Israel and the West Bank for business. The permits were reactivated on 18 February.
On 18 June, Omar Yaghi, a baby with a cardiac condition, died in Gaza after Israel denied the family a permit to enter Israel for a scheduled operation on 24 May at the Sheba Medical Center in Ramat Gan city.
In the West Bank, at least 593 Israeli checkpoints and roadblocks continued to heavily restrict the movement of Palestinians and access to rights, including health, education and work. Holders of Palestinian identification cards faced an ongoing bar on using roads built for Israeli settlers.
Israeli restrictions on freedom of movement continued to impede Palestinians’ access to health care, posing further threats to vulnerable populations during the COVID-19 pandemic. Lack of access to hospitals and specialized clinics during the pandemic particularly affected Palestinian residents of the East Jerusalem neighbourhoods of Kufr Aqab and Shu’fat Refugee Camp, which are segregated from the rest of the city by military structures, including checkpoints, and the fence/wall.
Arbitrary detention
Israeli authorities conducted hundreds of raids throughout the West Bank to arrest Palestinians, usually at their homes at night. Those arrested were detained in prisons in Israel, along with thousands of other Palestinians from the OPT arrested in previous years. This violated international humanitarian law, which prohibits the transfer of detainees into the territory of the occupying power.
Israeli authorities used renewable administrative detention orders to hold Palestinians without charge or trial. Some 4,300 Palestinians from the OPT, including 397 administrative detainees, were held in Israeli prisons as of December, according to the Israel Prison Service. Many families of Palestinian detainees in Israel, particularly those living in Gaza, were not permitted entry to Israel to visit their relatives.
On 16 July, Israeli forces arrested Iyad Barghouti, an astrophysicist and professor at Jerusalem’s Al-Quds University, at a checkpoint near Jerusalem and placed him in administrative detention. He had previously been administratively detained in 2014 and 2016.
Israel held 157 Palestinian children in prison, including two in administrative detention, as of October. Defense for Children International Palestine said that children were interrogated without their parents present and placed with adults in prison. Under international law, detention of children should be a measure of last resort and for the shortest appropriate time.
Unfair trials
Palestinian civilians, including children, from the OPT were prosecuted in military courts that did not meet international fair trial standards.
Torture and other ill-treatment
Israeli soldiers, police and ISA officers continued to torture and otherwise ill-treat Palestinian detainees, including children, with impunity. Reported methods included beating, slapping, painful shackling, sleep deprivation, use of stress positions and threats of violence against family members. Prolonged solitary confinement, sometimes lasting months, was commonly used as a punishment.
Israeli forces occasionally denied medical help for Palestinians injured during law enforcement activities.
Freedoms of expression and association
The authorities used a range of measures, including raids, incitement campaigns, movement restrictions and judicial harassment, to target human rights defenders who criticized Israel’s continuing military occupation of Palestinian and Syrian territories.
Israel continued to deny human rights bodies entry to the OPT, including the UN Special Rapporteur on the situation of human rights in the OPT.
On 30 July, Israeli forces arrested Mahmoud Nawajaa, a human rights defender and co-ordinator of the Boycott, Divestment and Sanctions movement in the occupied West Bank, from his home in Ramallah. A prisoner of conscience, he was released without charge on 17 August.
On 13 November, the Jerusalem District Court rejected a petition by Amnesty International against the arbitrary and punitive travel ban imposed on its employee, human rights defender Laith Abu Zeyad. For undisclosed reasons, Israeli security forces continued to bar him from entering occupied East Jerusalem and from travelling abroad through Jordan.
Rights of refugees, asylum-seekers and migrants
Israel continued to deny asylum-seekers access to a fair and prompt refugee status determination process, leaving many without access to basic services. About 31,000 asylum-seekers were living in Israel.
Gender-based violence
Violence against women persisted in Israel, especially against Palestinian citizens.
At least 21 women were killed as a result of gender-based violence.
Conscientious objectors
At least four Israeli conscientious objectors to military service were imprisoned. Hillel Rabin spent 56 days in military prison for refusing to serve in the Israeli army citing oppressive policies against Palestinians.
EINDE ARTIKEL
[12]
Body of Principles for the Protection of All Persons under Any Form of Detention or Imprisonment
http://hrlibrary.umn.edu/instree/g3bpppdi.htm
Convention against Torture and Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment
http://hrlibrary.umn.edu/instree/h2catoc.htm
[13]
BTSELEM
TORTURE AND ABUSE IN INTERROGATION
https://www.btselem.org/topic/torture
In interrogating Palestinian residents of the Occupied Territories, the Israel Security Agency (ISA, also known by the Hebrew acronyms Shin Bet or Shabak) routinely used methods that constituted ill-treatment and even torture until the late 1990s. In doing so, the ISA relied on the 1987 recommendations of a state commission headed by retired Supreme Court Justice Moshe Landau. The commission had held that, in order to “prevent terrorism”, ISA interrogators were permitted to use “psychological pressure” and a “moderate degree of physical pressure”. This permission was grounded, in the commission’s opinion, in the “necessity defense” laid out in Israeli Penal Law. In practice, the interrogation methods used by the ISA during that time went far beyond a reasonable interpretation of the term “moderate physical pressure”.
This state of affairs persisted for years, despite the right not to be subjected to ill-treatment or torture – whether physical or psychological – being one of the few human rights that are considered absolute. As an absolute right, it may never be balanced against other rights and values and cannot be suspended or limited, even in difficult circumstances.
In September 1999, following a series of petitions filed by human rights organizations and by Palestinians interrogated by the ISA, Israel’s High Court of Justice (HCJ) ruled that Israeli law does not empower ISA interrogators to use physical means in interrogation. The justices ruled that the specific methods discussed in the petitions – including painful binding, shaking, placing a sack on a person’s head for prolonged periods of time and sleep deprivation – were unlawful. However, they also held that ISA agents who exceed their authority and use “physical pressure” may not necessarily bear criminal responsibility for their actions, if they are later found to have used these methods in a “ticking bomb” case, based on the “necessity defense”. Following this ruling, reports of torture and ill-treatment in ISA interrogations did drop. However, ISA agents continued to use interrogation methods that constitute abuse and even torture, relying on the court’s recognition of the “ticking bomb” exception. These methods were not limited to exceptional cases and quickly became standard interrogation policy.
Several joint research reports published by B’Tselem and HaMoked: Center for the Defence of the Individual, based on hundreds of affidavits and testimonials given by Palestinians who underwent ISA interrogations after the HCJ ruling, indicate that the ISA still routinely employs psychological and physical abuse in interrogations. While interrogators steer clear of the specific methods that the court disqualified, the rationale is the same: using isolation from the outside world and harsh incarceration conditions, in addition to the interrogation itself, to psychologically pressure and physically weaken the individual. This combined use of holding conditions and interrogation methods constitutes abuse and inhuman, degrading treatment, at times even amounting to torture. It is regularly employed against Palestinians in ISA interrogations, in blatant violation of international law and basic moral standards.
According to the accounts of Palestinians who have undergone ISA interrogation, they are held in inhuman conditions, including narrow, windowless cells that are sometimes moldy and foul-smelling and are constantly lit with artificial lighting that is painful to the eyes. Some detainees reported being held in solitary confinement, completely cut off from their surroundings. Some reported exposure to extremes of heat and cold, as well as sleep deprivation. Many described abominable hygienic conditions; among other things, they stated that the prison authorities do not allow them to shower, change clothes, brush their teeth or even use toilet paper. The food is intentionally poor in quality and quantity, and detainees lose weight while in custody. In the interrogation room, they are forced to sit bound to a chair, without moving, for hours and even days on end. Interrogators threaten the detainees, including threats to harm their relatives, as well as shouting and employing violence against them.
Most Palestinians who are physically or mental abused in interrogation have no way to complain until the interrogation is over. This is because Palestinian detainees are regularly denied the right to meet with counsel, and HCJ petitions against the denial of this right have been repeatedly dismissed. Also, they usually cannot use the opportunity of coming before a judge in a remand hearing to air their grievances: Most hearings are extremely cursory and, in some of them, detainees are not represented or are denied the opportunity to confer with the lawyer representing them. Most detainees are not aware of the fact that they may approach the judge on their own initiative. In any case, they shy away from sharing what they are undergoing with the judge for fear of reprisal back in the interrogation room. Even when detainees do come forward, the authorities take no action, as years of monitoring by human rights organizations reveal. Since 2001, not a single criminal investigation has been launched into a complaint against an ISA interrogator, despite hundreds of complaints being lodged with the relevant authorities. Although formal changes have been made to the apparatus charged with looking into these complaints – including the appointment of an Inspector of Complaints by ISA Interrogees inside the ISA, and the subsequent transfer of the position to the Ministry of Justice – they have done nothing to alter the situation: Hundreds of complaints, zero criminal investigations.
This system of interrogation, which relies on a combination of holding conditions and interrogator conduct, was shaped by state authorities. It is not the personal initiative of any particular interrogator or prison guard, and the actions described here are not anomalies to be weeded out by the justice system. The cruel, inhuman and degrading treatment of Palestinian detainees is inherent to the ISA’s violent interrogation policy. This policy is dictated from above, and not set by interrogators in the field.
While the ISA runs the system, a broad network of partners collaborates to facilitate it. The Israel Prison Service (IPS) adapts prison conditions to match the interrogation plan designed to break the detainee’s spirit. Medical and mental health personnel greenlight the interrogation of Palestinians who arrive at the facility – including in cases of poor health – and even hand detainees back to the interrogators after caring for physical and mental injuries they sustained in interrogation, knowing full well that they would be subjected to measures of abuse and torture; soldiers and police officers abuse detainees while transporting them to the ISA, with their commanders turning a blind eye and the MAG Corps and State Attorney’s Office not bringing them to justice or holding them fully accountable. Military judges almost automatically sign off on motions for remand in custody and effectively sanction the continued abuse and inhuman conditions. The State Attorney’s Office and the Attorney General have thus far provided ISA interrogators with full immunity. Finally, HCJ judges regularly reject petitions seeking to overturn the denial of detainee’s rights to meet with legal counsel, clearing the way for continued abuse.
All these are party, in one form or another, to the cruel, inhuman, degrading and abusive treatment to which Palestinians are subjected in ISA interrogations. By enabling the existence of this abusive interrogation regime, they all bear responsibility for the severe violations of interrogatees’ human rights and for the mental and physical harm inflicted on these individuals.
[14]
Article 2
Relations between the Parties, as well as all the provisions of the Agreement itself, shall be based on respect for human rights and democratic principles, which guides their internal and international policy and constitutes an essential element of this Agreement.
EURO MEDITERRANEAN AGREEMENT
establishing an association between the European Communities and their Member States, of the one part, and the State of Israel, of the other part
.jpg)
![The Israeli separation barrier divides East Jerusalem and the Palestinian West Bank town of Qalandia. [File: Thomas Coex/AFP]](https://ci3.googleusercontent.com/proxy/TafQOExghNFA53NWHdh6penouZCvg70GtnbRrSB5al6iUqhN5NMC9AiFHgZa_PRE2xa2RV-0Paw3fM1ydDP59Mr06NcHTpZBuORzLshWkqgtvJh8D5hMeaUsOtT29XSiwRSpnn96EVKsSb41qtVJ7lnSCpyVg226VF1yyQlH=s0-d-e1-ft#https://www.aljazeera.com/wp-content/uploads/2020/07/4805b373bf0949d0a31e6b7a375a0128_8.jpeg?fit=1170%2C696)
De ‘buikgriep-tweet’ van Tofik Dibi.
De ‘kakkerlakken-tweet’ van Tofik Dibi.
