Vandaag is het twintig naar geleden, dat de Verenigde Staten en haar bondgenoten de aanval openden op Irak. Dat begin van de Irak-oorlog is een passende datum om onderstaand artikel online te zetten. Ik schreef het voor het Vredes Magazine. Daar is het – ietsje anders geredigeerd maar dat maakt het extra leuk voor historici later… – inmiddels verschenen, om precies te zijn in Jaargang 16, nummer 2, tweede kwartaal van 2023, op pagina 22 en 23.
Waar is die andere wereldmacht gebleven?
Twintig jaar geleden, op 15 februari 2003, demonstreerden mensen overal ter wereld zich op voor demonstraties tegen de naderende Amerikaans-Britse aanvalsoorlog tegen Irak. De aantallen waren adembenemend. Op Wikipedia kun je het opzoeken. Rome spande de kroon, met 3 miljoen mensen. Zelfs op Antarctica was actie, van een handvol wetenschappers.
In de Benelux deden we dapper mee: 100.000 mensen in Brussel, rond de 10.000 mensen in het kleine Luxemburg en rond de 80.000 in Amsterdam. Een inderhaast de voorafgaande maanden gevormd anti-oorlogscomité in Tilburg waar ik als onderdeel van een embryonale afdeling van de Internationale Socialisten bij betrokken was – wist acht propvolle bussen met betogers naar die demonstratie te krijgen. Vrijwel iedereen was naderhand diep onder de indruk. De New York Times riep dat er nog maar twee supermogendheden waren: aan de ene kant de VS, aan de andere kant de anti-oorlogsbeweging.
De afloop was minder mooi. Ruim een later trokken VS-president Bush en de Britse premier Blair ten strijde, bombardeerden Irak, vielen het land binnen, verdreven het regime van Saddam Hoessein, haalden voor het eind van 2003 (*) Saddam zelf uit een hol in de woestijn: ‘Ladies and gentlemen – we’ve got him!’ aldus Paul Bremer, de Amerikaanse bezettingschef in Irak. Toen was echter al duidelijk dat de VS de greep over dat land niet wist te verkrijgen. Een steeds effectiever guerrilla-oorlog kostte vrijwel dagelijks Amerikaanse militairen het leven, terwijl de VS feitelijk oorlog voerden tegen de bevolking zelf, met folteringen en terreurbombardementen. Intussen voerden gewapende Soennitische groepen, waaronder de voorloper van het latere IS/Daesh, bloedige aanslagen uit tegen Sjiiten, terwijl Sjiitische milities terreur uitoefenden tegen de Soennitische bevolking. Dit was niet wat de VS hadden beoogd met hun aanvalsoorlog.
Maar het was bepaald ook niet wat die miljoenen demonstranten van 15 februari 2003 voor ogen hadden gehad. Die demonstreerden om de oorlog tegen te helpen houden, en dat was overduidelijk niet gelukt. Die tweede grote mogendheid, de vredesbeweging, had tegen de van poedel voorziene nummer een in Washington de nederlaag geleden. Ja, we zagen eruit als een machtige stroom, met onze massademonstraties. Maar de stroom droogde op, terwijl de tanks Irak door denderden, de vliegtuigen hun bommen afwierpen, de raketten het land aan gruzelementen legden en het jarenlange bloedvergieten begon. Ja, vredesdemonstranten bleven het proberen, met periodieke demonstraties, ook in Amsterdam. Maar onze aantallen slonken. George Bush en Tony Blair hadden na het voorjaar van 2003 last van het Iraakse gewapende verzet. Ze hadden hinder van een gaandeweg kritischer wordende media. Maar van een anti-oorlogsbeweging die daadwerkelijk de oorlogvoering wist te dwarsbomen, was na dat glorieuze en tragische voorjaar geen sprake meer.
Waarom? Ik heb daar – als deelnemer van destijds, als iemand die nog altijd graag (neo-)koloniale aanvalsoorlogen helpt dwarsbomen, maar ook als iemand bij wie gaandeweg een marxistische/anti-imperialistische analyse omgevormd is in een anarchistische en antikoloniale kijk op oorlogen – door de jaren heen over nagedacht. Kern van het probleem is volgens mij een diepe onderschatting van onze tegenstander, een verkeerde analyse van diens motieven, en een aanpak die deze tegenstander nauwelijks serieus in de problemen wisten te brengen. Die aanpak kende twee poten. De eerste was: de leugens van de machthebbers doorprikken. De tweede was: een zo groot mogelijk aantal mensen de straat op krijgen. Beiden lukten op zich. Geen van beiden hadden de gewenste impact.
De leugens van de machthebbers doorprikken bleek een makkie. George Bush beweerden dat Saddam Hoessein massavernietigingswapens aan het ontwikkelen was. VN-inspecties leverden niet bepaald doorslaggevend bewijs. Amerikaanse veiligheidsdiensten kwamen met wilde verhalen over uraniumhandel richting Irak. Bronnen varieerden van hoogst onbetrouwbaar tot non-existent. Het verhaal dat de seculiere nationalist Saddam Hoessein nauw samen zou werken met de vrome jihadist Bin Laden – verantwoordelijk gehouden voor de aanslagen van 11 september 2001 – was onaannemelijk, niet van serieus bewijs voorzien. De twee praatjes van Bush en zijn bende – Saddam maakt massavernietigingswapens en werkt samen met de man achter 11 September – waren precies dat: praatjes, bedoeld om een oorlog mee te rechtvaardigen. So far, so good.
Minder goed was het idee dat, als we dat maar wisten aan te tonen, de machthebbers alsnog van oorlog zouden afzien. Dit noem ik de rationalistische fout: het idee dat als je machthebbers kunt laten zien dat hun aanpak niet rationeel gefundeerd is, ze er wel van zullen afzien. Maar zo werkt rationaliteit niet in kringen van topondernemers, generaals en politici. Daar geldt een andere rationaliteit: dient een oorlog onze belangen? Komen we er mee weg? De leugens waren bedoeld om ons zand in de ogen te strooien en steun voor de oorlogsplannen van het Witte Huis te genereren. Het weerleggen ervan had zin om die steun te ondermijnen. Maar wie dacht dat Bush, Blair, Cheney, Rumsfeld, Wolfowitz en hoe ze maar mogen heten, zich door het doorprikken van oorlogsleugens van de oorlog-van-hun-keuze zouden laten weerhouden, was misplaatst. Die leugens waren niet de werkelijke oorlogsreden. Als iemand als Blair met de leugens werd geconfronteerd, was de reactie: had je liever gehad dat Saddam er nog zat? Anders gezegd: dit soort mensen op leugens betrappen weerhoudt ze niet van wat ze echt willen.
Wat wilden de machthebbers in de VS dan echt? Greep op de olie van Irak. Het ging hierbij om olie als strategische grondstof, niet als gebruiksartikel of handelswaar op zich. Wie de baas was over de olievoorraden van het Midden-Oosten, kon daarmee landen die deze olie nodig hadden maar zelf niet over voorraden beschikten en ook niet de macht hadden om dat te ‘regelen’, in de houdgreep krijgen. De VS wilden die baas zijn en blijven, Irak onttrok zich aan Amerikaanse greep. Op het spel stond dus de positie van de VS als wereldmacht. Dat counter je niet door te zeggen ‘u liegt!’, en evenmin door een voorjaar vol vreedzame optochten.
Intussen had het doorprikken van Bush’ oorlogsleugens wel effect: mensen werden bezorgd en boos. Het Witte Huis en zijn vriendjes zullen de wereld toch niet met een flauwekulverhaal een bloedige oorlog in sturen? De twijfel en weerzin van de laatste maanden van 2002 vertaalden zich in de wereldwijde vredesprotesten van 15 februari 2003. Maar daar zagen we een andere misvatting opduiken: als we met heel veel mensen zeggen dat we die oorlog niet willen, dan zullen regeringen in democratische landen moeten luisteren. Demonstranten vertolkten de wil van een meerderheid, op verkiezingen wachten kan niet, de straat is nu ons parlement en zegt nee tegen de oorlog. Dit noem ik de grote democratische illusie: alsof machthebbers, ook in landen met een meerpartijensysteem en gekozen regeringen, uiteindelijk doen wat bevolkingen willen. Maar machthebbers luisteren niet naar het soort van rationele argumenten waarmee de oorlogsleugens konden worden weerlegd; die machthebbers doen wat ze zelf willen, niet wat de bevolking wil tenzij ze de bevolking mee kunnen krijgen in hun oorlogsplannen.
Het was mooi om te laten zien met hoeveel we waren op 15 februari, en nogmaals op de eerste zaterdag nadat Bush zijn aanval had gelanceerd in maart 2003. Het bleek niet genoeg, en dat was geen kwestie van aantallen. Oorlogspolitiek bleek niet vatbaar voor wat bevolkingen willen, zolang vanuit die bevolkingen geen druk opgebouwd wordt om die wil ook echt door te zetten. Bezwaar maken tegen oorlog is iets. Een oorlog blokkeren is iets anders. Dat laatste gebeurde amper. De oorlogstrein denderde vrijwel ongehinderd door.
Er stond voor machthebbers zoveel op het spel dat ze zich niet door meerderheden zouden laten weerhouden. Voor de belangen van die machthebbers hadden anti-imperialisten wel oog. Maar tot daden leidde dat niet, behalve dan tot oproepen om de volgende demo zo groot mogelijk te maken. Alsof de volgende grote – maar van jaar tot jaar kleinere – demonstratie zou weten te bereiken wat de tweede supermacht op 15 februari 2003 niet was gelukt. Dit type anti-imperialisme was, in de praktijk en onbedoeld, de linkervleugel van het kamp van de democratische illusie. Jazeker, ik ook. Zo droegen ook anti-imperialisten bij aan een zeer brede, maar uiteindelijk zeer oppervlakkig opererende, vredesbeweging. Dan kun je nog zo hard in de New York Times uitgeroepen worden tot tweede wereldmacht. Maar een wereldmacht op lemen voeten komt niet erg ver. Om oorlogen daadwerkelijk te stoppen is een andere aanpak – met een scherpere analyse, en met daadwerkelijk oorlogsverhinderende actievormen in een hoofdrol – noodzakelijk.
(*) hier stond eerst “haalden anderhalf jaar later”. Maar Saddam werd dus al in november 2003 gevangen genomen. Dank, alerte Vredes Magazine-redacteur. (toegevoegd/gewijzigd, 20 maart 2003, 14.16 uur)
Peter Storm
Reacties uitgeschakeld voor [Artikel Peter Storm]/Waar is die andere wereldmacht gebleven?
Ik heb met verbijstering kennisgenomen van de recente nieuwsinformatie, bevestigd door Britse en Amerikaanse legerwoordvoerders. Britse en Amerikaanse troepen zouden bij hun luchtaanvallen op diverse Iraakse steden waaronder Bagdad, Basra, al-Hillal en Najaf, gebruik maken van de zogenaamde clusterbommen. Volgens het Verdrag van Ottawa betreffende landmijnen zijn deze verboden vanwege het grote risico voor de burgerbevolking.
In tegenstelling tot de zogenaamde precisiebommen zijn deze clusterbommen samengesteld uit een groot aantal kleinere projectielen. Bij ontploffing worden deze kilometers de ruimte in geslingerd met een zeer verhoogde kans op een groot aantal burgerslachtoffers.
Bovendien is er een gerede kans dat zij niet ontploffen, wat een groot gevaar met zich meebrengt. Ze kunnen gaan fungeren als landmijnen, die nog jaren later kunnen ontploffen en vervolgens leiden tot vele slachtoffers onder de burgerbevolking.
Met deze wapens wordt een onverantwoord risico genomen wat betreft de levens van de Iraakse burgerbevolking. Volgens de 4e Conventie van Genève is het bewuste gebruik van de bommen, of andere wapens die een verhoogd risico voor de burgerbevolking inhouden, een oorlogsmisdaad. Tevens is het een ernstige inbreuk op de algemeen aanvaarde menselijke normen en waarden, die zijn vastgelegd in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Astrid Essed
OPPONENT [Onder mijn reactie]
De heren (zowel Hoessein als Bush) hebben gekozen voor oorlog. Dit valt niet meer terug te draaien.Laten we de gedachte nu eens varen dat er sprake kan zijn van een “schone” oorlog zonder burgerslachtoffers.Het is zaak om e.e.a. zo spoedig mogelijk te klaren.Ik vind dan ook dat clusterbommen een legitiem middel is om bovengenoemde doelstelling te realiseren. Aart Valstar
Reacties uitgeschakeld voor Astrid Essed op Nu.nl over het gebruik van clusterbommen in de Irak oorlog [2003]
Ik heb met verbijstering kennisgenomen van de in bepaalde politiek-militaire kringen geuite verontwaardiging tegen de aanhouding van een inmiddels uit voorlopige hechtenis ontslagen Nederlandse militair….Amsterdam Astrid Essed10 januari 2004, 00:00
Hun verontwaardiging is erop gebaseerd, dat hierdoor onzekerheid zou kunnen ontstaan bij de Nederlandse militairen over de al dan niet toelaatbare geweldstoepassing.
In de eerste plaats is dat geen rechtvaardiging om niet over te gaan tot de aanhouding van een militair, die ervan verdacht wordt een burger op grote afstand in de rug geschoten te hebben, hetgeen een oorlogsmisdaad is volgens het Internationaal Recht.
In de tweede plaats geeft de vierde Conventie van Gen als internationale regelgeving betreffende de bescherming van burgers in oorlogs- en bezettingstijd een juridisch kader voor het toegestane geweld.
Een van de grondregels is dat militaire acties, die tegen burgers gericht zijn, streng verboden zijn, tenzij er sprake is van een bijzondere situatie.
Dan mag er na het lossen van waarschuwingsschoten gericht geschoten worden, maar uitsluitend als er sprake is van een levensbedreigende situatie, hetgeen volgens het Openbaar Ministerie niet het geval was.
Uiteraard moet de schuld van de betrokken militair nog worden vastgesteld. In dit verband vind ik echter het door deze verontwaardiging gehouden impliciete pleidooi voor straffeloosheid een bedreiging voor de Nederlandse en internationale rechtsprincipes.
Reacties uitgeschakeld voor Volkskrant/De Gevaarlijke Pen van Astrid Essed/Ingezonden Stuk/2
Groot-Brittannië beleeft een stevige stakingsgolf. Grote aantallen arbeiders hebben de strijd aangebonden met de stijgende kosten van levensonderhoud en eisen flinke loonsverhogingen. Leten we ze alle succes van de wereld wensen. En laten we kijken hoe we in Nederland zoiets ook op gang krijgen. Ook loonstrijd is vrijheidsstrijd, en hard nodig sowieso.
Dat er iets rommelt in de Britse arbeidsverhoudingen bleek al eerder. Flinke spoorwegstakingen dreunden door het land. In juni legden 40.000 spoorwegwerkers het werk neer in enkele 24-uursstakingen. Ze wezen het beschamende bod van de spoorwegbazen af: die bonden 3 procent loo0nstijging, terwijl de inflatie 9 procent bedroeg. Arbeiders zouden daarmee dus in koopkracht hard achteruit gaan.(1) In juli volgde wederom een spoorwegstaking, wederom van rond de 40.000 arbeiders.(2) Het ging om arbeiders die georganiseerd zijn via de vakbond RMT, die in Mick Lynch ook nog eens beschikt in een welbespraakte en relatief strijdbare voorzitter. Kort erna volgde nog een spoorwegstaking, nu van 5000 arbeiders, in het bijzonder machinisten georganiseerd in de vakbond ASLEF. Die dreigen met een 2-procent loonsverhoging – in reële termen dus ook weer een loondaling – te worden afgescheept door de spoorbedrijven. Op het moment dat die staking plaatsvond, stond er voor 13 augustus trouwens alweer een nieuwe gepland.(3)
Maar niet alleen in het vervoer rommelt het. Op 9 augustus 2022 werd bekend dat arbeiders van de Britse posterijen aan het staken gaan. De desbetreffende vakbond CWU heeft 14-uursstakingen aangekondigd voor 16 augustus, 31 augustus, 8 september en 9 september. Hier gaat het om 115.000 arbeiders.(4) We hebben het dus echt over grote stakingen. Het postbedrijf doet alsof het 5,5 procent loonsverhoging biedt. In werkelijkheid gaat het om 2 procent, eventueel aangevuld met 3,5 procent a;s bond en bedrijf het eens zouden worden. Eens waarover? Het postbedrijf wil het werk moderniseren. Ga er maar van uit dat het werk hier niet lichter en niet leuker van wordt… Maar zelfs al zou het om de volle 3,5 procent gaan, dan nog blijft dat achter bij die a inflatie van 9 procent.
Bij spoorwegen en postbedrijf gaat het om reguliere stakingen, via erkende vakbonden. Dat betekent dat ze aan allerlei regels en procedures moeten voldoen om legaal te zijn: Groot-Brittannië heeft een strenge wetgeving om vakbonden in te dammen. Het betekent ook dat arbeiders die langs deze weg staken, feitelijk twee gevechten tegelijk voeren. Een strijd tegen de directies van de bedrijven waar ze werken, om de geëiste loonsverhoging binnen te halen enerzijds; een strijd tegen de beroepsbestuurders van hun eigen vakbonden, om te voorkomen dat die achter de rug van arbeiders om een halfzacht compromis met de bedrijven sluiten.
Vakbondsbestuurders hebben het sluiten van zulke compromissen als core business, onderhandelen is hun vak, strijd willen ze slechts als onderhandelingen te weinig opleveren. Maar wat voor bondsbestuuders nog aanvaardbaar is, is dat voor arbeiders helemaal niet automatisch. En het zijn die arbeiders, niet de bondsbestuurders, die met het compromis moeten leven in hun portemonnee. Naast een gevecht tegen de bazen is er onder de oppervlakte ook een strijd tussen arbeiders en vakbondsbestuurders rond de zeggenschap over de staking zelf en van haar resultaat. Vakbondsstakingen verdienen dan ook enthousiaste steun en deelname, maar tegelijk ook zelforganisatie van arbeiders, zodat ze zo min mogelijk afhankelijk zijn van de bondsbestuurders.
Maar er vinden niet alleen vakbondsstakingen plaats! In diverse bedrijfstakken zijn wilde stakingen op gang gekomen, werkonderbrekingen die niet door en via reguliere vakbonden zijn georganiseerd. De website Notes From Below heeft een tweetal verslagen van zulke stakingen die in de eerste week van augustus 2022 plaatsvonden in magazijnen van het digitale winkelbedrijf Amazon.(5) Het management bood arbeiders in twee vestigingen belachelijk lage loonsverhogingen. Die waren de directe aanleiding voor de stakingen, maar de arrogante en intimiderende houding van het management maakte de arbeiders ook kwader.
En op 10 augustus 2022 meldde The Guardian weer een ‘onofficiële’ – dus wilde – staking, nu bij een olieraffinaderij in Grangemouth, in Schotland. Aactievoerende arbeiders blokkeerden daar geruime tijd een toegangsweg weg bij die raffinaderij. De arbeiders werken voor het bedrijf Ineos, maar staan in dienst vak een soort koppelbazen, niet van Ineos zelf. Ook hier is de inzet: loon. Arbeiders willen daarover in gesprek. Ze kregen een bod van 2,5 dit jaar en 2,5 volgend jaar voorgeschoteld. Nogmaals: de inflatie is 9 procent. En die kan nog verder oplopen. Logisch dat ze gaan staken om dat bod een flink eind omhoog te krijgen.
Dit soort wilde stakingen zijn belangrijk en bewonderenswaardig. Arbeiders nemen immers ene risico, want zulke stakingen voldoen helemaal niet aan de strenge wettelijke voorschriften en zijn dus illegaal. Het gaat niet via de vakbond, en daarmee moeten arbeiders het dus echt hebben van hun eigen kracht, een van solidariteit. Precies daar ligt echter juist ook een kracht van wilde stakingen. Het is veel meer directe actie dan een via de vakbond gereguleerde staking, vooral zolang de bondsleiding daar de grip op weet te houden.
Maar bondsstaking of wilde staking: in beide gevallen gaat het om belangwekkende strijd die onze solidariteit waard is. Het zijn voorbeelden van een strijd tegen een verarming die arbeiders via prijsstijgingen wordt opgedrongen. Zulke prijsstijgingen zien we in Nederland ook, zulke verarming treft in Nederland ook arbeiders. Het kan beslist geen kwaad als ook in Nederland arbeiders het stakingswapen weer eens in volle stevigheid hanteren en daarbij van maximale solidaire ondersteuning worden voorzien van iedereen die weet aan welke kant die staat.
Actievoerders in Groot-Brittannië zijn dinsdag 14 juni 2022 op de weg gaan liggen bij een detentiecentrum waar vandaan vluchtelingen weggehaald dreigen te worden, afgevoerd eerst naar het vliegtuig en dan gedeporteerd naar Rwanda. Door hun lig-actie proberen ze die deportatie daadwerkelijk tegen te houden. Het is de tweede keer binnen ene handvol dage dat in Groot-Brittannië de solidariteit met vluchtelingen zo’n confronterende, uitdagende vorm aanneemt van een directe actie. Het is geweldig om te zien, en het is te hopen dat dit soort voorbeelden steeds meer worden nagevolgd.
Wat is er aan de hand. In april van dit jaar heeft de Britse regering een afspraak gemaakt met de regering van Rwanda. In ruil voor 140 miljoen euro en een boel goodwill bij de Britse regering,(1) zou Rwanda vluchtelingen opvangen in de tijd die de Britse autoriteiten uittrokken om over hun asielaanvraag te beslissen, Rwanda is dus omgekocht om als een soort van Ter Apel – in Nederland aanmeldcentrum voor vluchtelingen – te fungeren. Heel veel mensen vinden het een schande. Mensen zijn in dat land natuurlijk helemaal niet veilig, ook in Rwanda is sprake van foltering en dergelijke.
Er zijn dus protesten, en via rechtszaken zijn al flink wat deportaties van vluchtelingen tegen gehouden. Maar de regering wil doorzetten en per se vandaag een vlucht naar Rwanda zien plaatsvinden. En een zaak voor het Britse Hooggerechtshof om dit hele deportatieplan te torpederen draaide uit op een naar resultaat. Rechter Jonathan Swift noemde het plan ‘in het publieke belang’. Wat de rechterlijke macht kon de deportatievlucht – inmiddels een prestigezaak voor de regering van Boris Johnson – dus doorgang vinden.(2)
Maar wat betreft actievoerders dus niet! Gisteren waren er flinke aantallen demonstranten bijeen bij het kantoor van de minister van binnenlandse zake Priti Patel. Vandaag gingen mensen dus verder dan protesteren. In en tweet lees ik dat ‘enkele activisten van Stop Deportations de weg buiten het Colnbrook dententie centrum geblokkeerd (hebben)’(3). Daarmee versperren ze de weg voor bussen waarmee vluchtelingen afgevoerd zouden worden. Het is te hopen dat meer actievoerders zich bij deze dappere solidaire mensen voegen. Het is te hopen dat het lukt om deze hele deportatievlucht te voorkomen. En het is te hopen dat het verzet zich zodanig uitbreidt dat het hele plan om vluchtelingen naar Rwanda af te voeren zodanig in het honderd loopt dat de regering gene andere keus heeft dan het kwalijke beleidsvoornemen te laten varen.
De actie tegen de deportatievlucht naar Rwanda komt enkele dagen na een succesvolle solidariteitsactie in de Londense wijk Peckham. Daar pakte de immigratiedienst een persoon uit Nigeria op om die te deporteren. De verblijfsvergunning van de man zou zijn verlopen. Wat daar ook van waar is, het is geen argument om mensen aan te houden en te deporteren. Dat vonden buren en buurtbewoners duidelijk ook. Mensen sloegen alarm en kwamen in actie.
Al snel was er een klein groepje van deze solidaire mensen aanwezig, net als trouwens een politiebus en een zwik agenten om de deportatie door te zetten. Initiatieven als Lewisham Anti- Raids en Southwark & Lambeth Anti-Raids (4)– netwerken die snel alarm kunnen slaan als er een immigratieraid plaatsvindt en mensen in de buurt bijeen kunnen brengen voor actie, en daarmee dus een deportatie dreigt – waren en zijn behulpzaam om snel alarm te slaan zodat er snel een protesterende menigte stond.
Gaandeweg groeide het aantal mensen dat op het alarm af kwam tot er rond de tweehonderd mensen ter plekke waren. De politiebus met de Nigeriaanse man kon niet wegrijden, de deportatie was daadwerkelijk geblokkeerd! De politie probeerde actievoerders weg te krijgen met ruw geduw en akelige agressie.(5) Maar tegenover het grote aantal mensen en hun solidaire vastbeslotenheid zette de politie niet door. Vijf uur duurde het, maar uiteindelijk haalde het gezag bakzeil. Onder luid gejuich liet ze de Nigeriaanse man gaan. De politieagenten vertrokken, uitgejouwd door de menigte: ‘Don’t Come Back To Peckham!’(6) De solidariteit had gewonnen!
Dit zijn het soort acties die iets uithalen. Het zijn juist daarom ook het soort acties waar de staat ongetwijfeld afschrikwekkende antwoorden op zoekt, want die staat wil kunnen deporteren naar believen. Het is namelijk niet de eerste keer dat het mensen door middel van directe actie lukt een deportatie tegen te houden. Vorig jaar, 13 mei 2021 om precies te zijn, slaagde een soortgelijke menigte in Manchester er in om een soortgelijke deportatie te doen stranden. Toen betrof het twee mensen uit India. Bij die actie zijn drie mensen hardhandig gearresteerd en aangeklaagd wegens ‘vergrijpen’ tegen de ‘openbare orde’. In augustus volgt een rechtszaak tegen deze moedige mensen, die inmiddels al de ‘Kenmure Street Three’ worden genoemd, naar de plek van de succesvolle actie. Ze eisen nu dat de strafzaak geschrapt wordt, en zoeken steun en getuigenissen.
Het is te hopen dat ze dit gevecht winnen. Deze mensen deden en doen wat nodig is en brachten actieve solidariteit in de praktijk. Precies wat de blokkeerders bij Colnbrook wederom proberen. Hopelijk lukt het ook daar om deportatie daadwerkelijk te doen stranden. En hopelijk bouwen we netwerken van solidaire mensen steeds effectiever op, zodat ook in de toekomst deportatie van mensen op de vlucht steeds moeilijker uitvoerbaar wordt.
Vijftien februari is, voor wie strijdt tegen oorlog en imperialisme, een belangrijke datum om even bij stil te staan. Op 15 februari 2003 – terwijl ik dit schrijf negentien jaar geleden – vonden wereldwijd gigantische protesten tegen de snel naderende aanvalsoorlog die de VS en Groot-Brittannië aan het voorbereiden waren tegen Irak. Ook in Amsterdam waren we op straat, rond de honderdduizend demonstranten. Het was een van de grootste demonstraties sinds jaren. In Londen liepen er twee miljoen betogers. In Madrid en in Rome waren de aantallen soortgelijk. Zo indrukwekkend was het wereldwijde protest dat de New York Times stelde dat er nog maar twee supermogendheden waren: de Verenigde Staten aan de ene kant, de wereldwijde vredesbeweging aan de andere. Het leek denkbaar dat deze druk van de straat de gang naar oorlog kon afstoppen, of in ieder geval een aanloop zou zijn voor zodanig fel protest als de oorlog begon dat die oorlog er serieus door ontregeld zou raken.
We weten dat dit niet is gebeurd. De oorlog kwam op 19 maart, met zware luchtaanvallen en een invasie. Zes weken later was het regime van Saddam Hoessein weggevaagd, en de Westerse bezetting van Irak een feit. Maar daarmee bleek de oorlog pas goed begonnen, toen een guerrillastrijd de bezettingsmacht uitdaagde en raakte. Botte onderdrukking door de bezetters – het uit elkaar schieten van protest op straat, om maar eens wat te noemen – werkte dit verzet in de hand. Bloedige onderdrukkingsmaatregelen en felle gevechten volgden elkaar al snel op. Het totaal aantal doden – Iraakse burgers, Iraakse militairen, en ja, ook enkele duizenden Amerikaanse en wat Britse soldaten – liep in de vele honderdduizenden.
Rond 2011 verlieten vrijwel alle Amerikaanse militairen het land, met achterlating van een kapotgeschoten maatschappij en een corrupte autoritaire regering. Al in 2014 kwam het Amerikaanse militaire apparaat terug met luchtaanvallen en troepen op de grond, dit keer in actie tegen Daesh/IS, een ultrareactionaire, jihadistische beweging die deels ontkiemd was onder door Amerikaanse bezettingsmacht gevangen en geterroriseerde Irakezen. De VS bestreed weer eens haar eigen griezelige product.
Terug naar die vijftiende februari 2003. Ja, ik had werkelijk de hoop dat de vredesbewegingen van die tijd – waar ik destijds als actief lid van de Internationale Socialisten deel van uitmaakte – het tij naar oorlog kon keren. Ik geloofde ook dat het niet zo heel veel scheelde. En inderdaad, de Britse oorlogsdeelname was een dubbeltje op zijn kant, en de druk die het anti-oorlogsprotest uitoefende speelde daarin een rol. Oorlogsdeelname was voor Labour – de regeringspartij destijds – electoraal riskant en aan flinke delen van haar achterban onverkoopbaar, zeker als de verkoper van het wanproduct de aalgladde reactionair Tony Blair was. Maar de hang naar imperiale glorie plus de loyaliteit aan de VS won, en ook het Britse leger trok ten strijde.
Ja, Nederland deed trouwens ook meet, met een bataljon om op een deel van Irak te passen waar weinig strijd was. Zo konden Britse en Amerikaanse op soldaten zich richten op het nog vuilere werk, zonder dat de Nederlandse koloniale rol al te erg in de gaten liep. Ook in Nederland waren we dus niet sterk genoeg om oorlogsdeelname te blokkeren, of zelfs maar om de Nederlandse rol voldoende omstreden te maken.
Ik denk dat hier een les in verborgen is. De bewegingen van destijds, daarin actief gesteund door organisaties zoals die Internationale Socialisten, ging voor kwantiteit. Ze ging voor zo groot mogelijke acties. En ze poogde die acties, ook toen oorlog en bezetting een feit waren, keer op keer te herhalen, in de kennelijke hoop dat de druk zo groot zou worden dat regeringen uit de oorlogscoalitie zouden vallen en de oorlog opgegeven moest worden. Ik accepteerde helaas die aanpak en deed er actief aan mee.
Helemaal zonder effect was dat allemaal niet. In Tilburg konden een paar Internationale Socialisten, samen met activisten van het toen nog min of meer linkse Groen Links, de op dit thema erg actieven SOP en zelfs de PvdA, acht bussen vol demonstranten naar de demonstratie van 15 februari krijgen, en nog eens een keer twee of drie bussen toen de oorlog daadwerkelijk was uitgebroken en er weer landelijk protest was. Op de avond van de dag dat de oorlog was begonnen, liep het ongekende aantal van 600 demonstranten door de binnenstad van Tilburg, oog in oog met een verbouwereerde politie toen de menigte niet op de stoep van de Spoorlaan liep, maar gewoon op straat zoals dat hoort als je demonstreert. Aan inzet heeft het niet gelegen, en aan brede steun evenmin. Maar de oorlogsmakers, oorlogsstokers, de militaristen, imperialisten en hun regeringen lieten zich er niet door van de wijs brengen. En dat is eigenlijk niet zo vreemd.
Staten beginnen oorlogen met redenen. Ze beginnen grote oorlogen met grote redenen. Voor de VS waren die redenen tweeledig. In de eerste plaats wilde de VS, na de vernedering van de aanslagen van 11 september 2001, laten zien wie de baas was in de wereld. Het arme Afghanistan meteen in 2001 een bloedige aframmeling geven was daarvan het voorspel. Irak aan gruzelementen schieten was daarvan de follow-up. Het onderstrepen van die Amerikaanse overmacht was voor de VS geen kleinigheid: ze heeft die overmacht en het bijbehorende prestige nodig om haar belangen wereldwijd af te kunnen dwingen. Als mensen niet meer geloven in de bereidheid van de VS om een land in de as te leggen, wie luistert er dan nog naar Amerikaanse diplomaten als die van een land eisen om de economie te privatiseren en voor Amerikaanse multinationals open te leggen?
De tweede oorlogsreden was natuurlijk olie! Niet omdat de VS zelf geen olie heeft. Niet omdat de VS bang is dat al die SUV’s zonder komen te zitten als ze geen olie uit Irak kunnen halen. Zelfs niet omdat zonder de Iraakse olie Exxon geen winst meer kan maken. Nee. Olie is namelijk niet alleen ene gebruiksartikel, in de vorm van brand- en grondstof. Het is niet alleen lucratieve handelswaar. Het is een strategische grondstof. Wie de baas is over de olie van het Midden-Oosten, kan landen die olie nodig hebben zijn wil op leggen. De greep van de VS naar de olie van Irak was een greep naar hegemonie, want daarmee kon de VS bepalen onder welke voorwaarden landen zonder olie dat onmisbare spul konden verkrijgen. Saoedi-Arabië was al deel van de Amerikaanse invloedssfeer. Irak en Iran niet. De oorlog tegen Irak was mede bedoeld om dat te veranderen, en volgens de oorlogsplanners rond president Bush was daarna Iran aan de beurt. De oorlog tegen Afghanistan speelde en verwante rol: daar ging het mede op de greep op een gebied waar belangrijke pijpleidingen moesten komen – en de VS hadden daar graag iets over te zeggen.
Strategisch overwicht, de greep op immens belangrijke grondstoffen in een regio die ervan bulkt: dat stond er voor de VS op het spel. Andere staten deden mee om bij de VS in een goed blaadje te blijven en wat mee te graaien van dat overwicht. Het was een imperialistische oorlog om hegemonie en strategische grondstoffen. Gezien vanuit machthebbers in vooral de VS stond er nogal wat op het spel.
Welnu, is het reëel om te geloven dat machthebbers van zo’n belangrijk project afzien,. Enkel en alleen omdat de publieke opinie nee zegt? Gaat een Bush, een Blair, een Balkenende, terugkrabbelen vanwege opiniepeilingen, twee grote landelijke demonstraties, wat plaatselijke demonstraties en vervolgens eens per jaar een landelijke betoging om ons eraan te helpen herinneren dat de oorlog maar door ging? Dat is waar de strategie van de vredesbeweging op neer kwam. Ja, de Internationale Socialisten gingen verder, en ageerden ook tegen imperialisme en kolonialisme. Maar dat waren vooral woorden, in publicaties, tijdens openbare bijeenkomsten en symposia. Bijbehorende daden bleven uit. In de praktijk van de beweging overheerste de indruk dat de publieke opinie als zodanig de oorlog tegen kon houden of alsnog kon doen stoppen. Maar de tweede supermacht, die wereldwijde anti-oorlogsbeweging, bleek daartoe volstrekt niet in staat. Precies haar geloof in de kracht van een publieke opinie als machtsmiddel bleek haar grootste zwakte. En precies dat geloof, die democratische illusie, werd ook door radicaler groepen als de Internationale Socialisten, volstrekt onvoldoende bestreden. Laat staan dat we een radicaler praktijk zochten of aanmoedigden, Eerder het tegendeel: geen kleinschalige blokkades, kameraden! Laten we ons niet isoleren van De Massa’s! Ja, ook ik deed aan die flauwekul.
De vredesbeweging keerde het oorlogstij dus niet. Daar is nu niets meer aan te doen, maar imperialistische staten, groot en klein, bereiden nieuwe oorlogen voor terwijl ze met de bestaande doorgaan. De vraag hoe je zoiets stopt is daarmee actueel. Welnu, hoe stop je oorlogen? Door ze impopulair te maken en het gebrek aan steun ervan te laten zien, zoals we in 2003 deden, op zichzelf met succes? Dat kan een begin zijn, maar iet meer dan dat.
Breed protest tegen oorlog en oorlogsdreiging kan de springplank zijn voor verzet – maar dan dient er ook gesprongen te worden! Wat nu als aan het eind van 15 februari 2003 honderdduizenden mensen in tientallen hoofdsteden nu eens niet netjes naar huis waren gegaan, maar naar regeringsgebouwen, Amerikaanse en Britse ambassades waren opgetrokken om die te belegeren? Wat nu als demonstranten naar kazernes waren opgetrokken om soldaten op te roepen niet te gaan? Wat als de enkele pogingen van arbeiders om militaire transporten te blokkeren, nu eens maximaal waren ondersteund en uitgebreid? Wat nou als er systematisch was ingezet op stakingsactie in wapenfabrieken, op havenstakingen tegen troepentransporten? Wat als directe actie en sabotage tegen oorlogsvoorbereiding en oorlog vanaf het begin waren beklemtoond en op touw gezet? Wat nou als de hoofdstroom van de beweging van af het begin scherp was geweest en gezegd had: de publieke opinie is op zich geen machtsmiddel, we moeten de oorlog onuitvoerbaar helpen maken?
Protest is niet genoeg, verzet is nodig. Dat geldt sowieso bij grote maatschappelijke problemen, van woningnood tot en met klimaatellende. Bij grote oorlogen geldt het niet minder. Protest, hoe omvangrijk ook, oefent te weinig druk uit om oorlogen te stoppen of voortijdig te doen beëindigen. Dat zag ik als trotskist helaas volstrekt onvoldoende in rond die historische 15 februari 2003, en handelen naar dat inzicht deed ik al helemaal niet. Het is dan ook een inzicht dat veel meer past bij het anarchisme dat ik veel later herontdekte, ook in mezelf, en omarmde: niet smeken, maar zelf doen! Dat inzicht, en een bijbehorende strategie van directe actie – van staking tot en met sabotage en ontmanteling van de oorlogsmachine, uiteindelijk van staat en kapitaal zelf – kan daadwerkelijk aan oorlog en oorlogsgevaar een einde maken.
Peter Storm
Reacties uitgeschakeld voor [Artikel Peter Storm]/Vijftien februari, of hoe je een oorlog niet stopt
JULIAN ASSANGE ARRESTED/ATTACK ON THE FREEDOM OF PRESS WIKILEAKS HOPE FOR THE VICTIMS OF THE POWER POLICY OF SUPERPOWER USA AND THEIR ALLIES
FREEDOM OF SPEECH AND PRESS/ FIRST AMENDMENT UNITED STATES CONSTITUTION
Congress shall make no law respecting an establishment of religion, or prohibiting the free exercise thereof; or abridging the freedom of speech, or of the press; or the right of the people peaceably to assemble, and to petition the Government for a redress of grievances. – Wikipedia
In the race between secrecy and truth, it seems inevitable that truth will always win”
Rupert Murdoch
“In a time of universal deceit, telling the truth becomes a revolutionary act.” ~George Orwell
This world is full of injustice. Julian Assange is in jail, while top American and allies war-criminals are free to go
Wise woman
What was feared by many adherents of whistleblower site Wikileaks has come to reality.
Julian Assange, founder of Wikileaks, has been arrested by the British police, after he voluntarily surrendered [1]
O fficially this arrest was on behalf of the Swedish Justice, which had issued an European Arrest Warrant agianst him with charges of alleged rape and molestation of two Swedish women[2]
On request of the Swedish police Interpol also issued an International Arrest Warrant against him [3]
However it is clear, that this arrest is motivated by the political interests of the USA and their allies, considering the spectacular revealings of Wikileaks and the American political hysteria, from extreme right wing death treaths and hunting Assange down ”like a terrorist”, [4] till governmental plans to prosecute him [5]
Also State Secretary of Defense mr Gates called the arrest of Assange ”good news” [6]
Releasement on bail :
Initially it seemed, that Swedish Justice appealed against the decision of the UK Court [dd 14th december] to grant bail to Assange. [7]
Mr Stephens, solicitor of Assange, spoke of the ”continuing vendetta by the Swedes” [8]
Later however rumour spread, that the British prosecution had appealed However, Assange is released on bail now [9]
IN DEFENSE OF THE POWERLESS :
Wikileaks, which has been founded by Assange, is an international new media with a whistlerblower function, revealing otherwise unavailable documents and thus exposing injustice, committed by States, especially Superpower the USA and their allies [10]
As a new medium, Wikileaks has won several prices, as in 2009, Amnesty International’s UK Media Award [in the category ”New Media”] for the 2008 publication of “Kenya: The Cry of Blood – Extra Judicial Killings and Disappearances” [11]
RELEASED DOCUMENTS
What has infuriated the US and allies are the released documents about US and alles warcrimes and scandals about secret diplomacy This happened in close cooperation with The New York Times, The Guardian and Der Spiegel, which publicized them
And although Assange has been arrested, the releasements go on
An overview:
Video in US killings in Iraq:
”Exposing warcrimes is not a crime!” Bradley Manning Support Network
In April 2010, Wikileaks posted video from an American airstrike on Badghdad [2007] [12] in which Iraqi civilians and journalists were killed by US forces, including a Reuters journalist and his driver, on a website called Collateral Murder [13]
A courageous American soldier with a conscience, Sgt Bradley Manning, is supposed to have leaked it
He now possibly faces a trial and a yearlong prison sentence [14]
Afghan war-logs
In July the same year, Wikileaks released Afghan War Diary , a compilation of more than 76,900 documents about the War in Afghanistan [15], not previously available for public review.
Iraq war-logs
In October, Wikileaks released a package of almost 400,000 documents called the Iraq War [16] in coordination with major commercial media organisations [17]
As well as the Afghan as Iraq war-logs documents showed shocking details about American and allied warcrimes as torture practices
The moat horrifying however is the total American indifference for Afghan and Iraqi civilian lives
US Embassy Cables
In November, Wikileaks began releasing US State Department diplomatic cables [18]
Those are the most important revelations, internationally known
However, already in 2007 Wikileaks disclosed the ”Standard Operation Procedure for Camp Delta”, a guideline for the American military, how to handle prisoners in Guantanamo Bay [19]
Shocking details were the detention [by arrival] of prisoners in an isolation cell [in the Manual called ” the’Brhaviour Managment Plan”] ’to make them more ”cooperative” for interrigations
Placing in isolation was litterary meant to ”ENHANCE AND EXPLOIT THE DISORIENTATION AND DISORGANISATION BY A NEWLY ARRIVED DETAINEE” [20] In other words: Cruel and inhumane treatment
Lack of access to the Red Cross:
The manual also revealed, that some of the prisoners were denied access to the Red Cross
Also on arrival, the prisoners were denied basics and access to a Qu’ran [21]
CREDIBILITY: REACTIONS OF STATES AND HUMAN RIGHTS WATCH
Although it is impossible for the common civilian to control the hundred and thousands of document on their credibility, a clear confirmation is been showed in the website ”Collateral Murder, where the video proof of the US attack in Iraq, where 13 civiilians were killed, is clear [22] Besides, this Iraq document and thousands of others have been controlled by a team of journalists, who work with Wikileaks
Also the close cooperation with quality papers like the New York Times, Der Spiegel and The Guardian, which have their own investigative journalists, confirms the credibility
The Guardian has since then published all Wikileaks documents in her paper [23]
Credibility is also shown by the aggressive and hostile reactiions of several States, especially the USA, which seek to prosecute Assange on the ground of an old ”Espionage Act” , which is ridiculous, since a native Australian and not in American government service, he can’t be a ”spy”
This American use of the Espionage Act to silence critics is not new: Many critical intellectuals, journalists, film producers and pacifist religious figures were prosecuted. [24]
Human Rights Watch has emphasized her concern about the planned US prosecution in a letter to president Obama, that prosecitung Assange is a violation of the freedom of press and expression [25] But despite the furious reactions of governing States, no charge on the ground of defamatiion or slander [the socalled libel suit] has followed
THE ”RAPE” CASE
”There’s something rotten in the State of Denmark” Hamlet, Shakespeare
Let’s make this clear: Nobody is above the Law
When there is really substantial and hard evidence, that Assange should have raped this women, he should be prosecuted and, by enough proof, condemned after a fair trial
However, there are clear indications, that this whole case is politically motivated
That would not be the first or the last time:
Using rape and sexual contact as a political or personal means is as old as Mankind
In the Old Testimony the wife of Potiphar accused Joseph, son of Patriarch Jacob, than slave in Egypt, of rape, when he refused to be intimate with her [26]
Whistleblower Vanunu, who exposed Israel’s nuclear power, was trapped by a gallgirl and so was abducted by Israel, which led to a yearlong imprisonment [27]
From the very start, this real or alleged ”rape case” had some strange and clumsy aspects, which make the whole case look fishy
After two Swedish women, in press called ”Miss A” and ”Miss W” went to the police with accusations about rape and molestation, at 21 august Swedish police opened an investigation against Assange [28] Within hours, Stockholm’s chief prosecutor Eva Finne, reviewed the case and dropped the rape investigation, saying there was insufficient evidence to suggest rape [the charge on molestation, a far lesser crime, had been maintained] [29]
However, despite the dropping of the case, at 1 september, Swedish Justice reopened the rape case again [30] At least that sounds very strange
But there were more fishy elements on this case
Accompanied with the European Arrest Warrant, Interpol issued an International Arrest Warrant against Assange [30 november], which is highly out of proportion, seen the charges against him Then, on request of the British Serious and Organised Crime Agency, Sweden issued a new Arrest Warrant because of incorrectness of the earlier one [31]
Allegations of the women:
Without going into details, at least some of the allegations of the women were dubious
For example:”Miss A”
Despite her accusations ”Miss A” organised a party for the same man whe accused of rape and molestation
And moreover: Even after her alleged ”rape” or ”molestation” she let him stay in her appartment [32]
Timing
Not long after the revelations of Wikileaks Afghan war logs, the rape accusations of Miss A and W followed
What is a better moment for slander against Wikileaks and his founder, seen American hysterical reactions?
Assange himself commented on Twitter ”The charges are without basis and their issue at this moment is deeply disturbing.” [33]
Of course there is no proof for a political set-up, but overviewing the strang behaviour of Swedish Justice, the out of propiortion Interpol Arrest Warrant, the initially ”wrong” Swedish Arrest Warrant, the contradictional story of the women involved and the ”timing” of the charges, raise a serious doubt and show political intrigue.
OPERATION PAYBACK CYBERATTACKS ON LARGE CORPORATIONS, CUTTING OFF WIKILEAKS OF FINANCIAL MEANS
PAMPHLET OF ANONYMOUS
WE ARE ANONYMOUS. WE ARE LEGION
Several corporations now have been involved in the censoring of Wikileaks
The censoring of free speech and free information
The censoring of a free world
Amongst these corporatiions are MasterCard, VISA, PayPal, Amazon- some of the largest corporations in the world
We, the people, will make a stand, no matter how large these corporations are
We, the people, won’t budge for government pressure We, the people, won’t fall for bribery and corruption We, the people, won’t submit to this attempt by our so-called leaders to protect their own interests and power
We, the people, will fight back. We will not forgive. We will not forget Expect us
Apparently due to American political pressure, large corporations like Mastercard, Visa, Paypal, Amazon and the Swiss Bank cutt of the financial means of Wikileaks [34]
Later the Bank of America joined [35]
Due to this cutting off of financial means, Assange was obliged to sell the rights of his autobiography for his legal fight in Sweden and to keep the website afloat [36]
As a reaction, a group of hackers [socalled ”hacktivists”] of the Group ”Anonymous” systematically attacked and attacks large corporations like Mastercard, Visa, Paypal and Swiss Bank,to protect the right to free information [37]
Also the office of Mr Borgstrom, the laywer of the two women who accused Assange of socalled ”rape” has been under attack [38]
Dutch authorities arrested and later released a Dutch 16 year old, in connection with the Cyberattacks Also a Dutch man [19 year old] had been arrested [and later released] in connection with an attack on the Dutch public prosecution office, in connection with the arrest of the 16 year old [39]
Cyberattacks:
Attacks on the laywer of the two Swedish women are unacceptable, since any person has a right to a laywer, however controversial his or her case
However, although somewhat extreme, the Cyberattacks on the financial corporations which cut off Wikileaks, are legitimate resistance, since Mastercard and co are supporting American government policy against Wikileaks, violating freedom of press
In this respect and given the American hatred policy against Wikileaks, also attacks on American governmental organisations is legitimate.
Anonymous is an important weapon in the struggle for Wikileaks freedom of press
Also the Also UN Commissioner of Human Rights, mrs Pilay, has criticized websites, that have refused to host Wikileaks, as an attack on the freedom of expression of Wikileaks [40]
EPILOGUE
The arrest of Assange is directly connected with the American political interest to stop the revelations of Wikileaks at all costs
Therefore it is an attack on the freedom of press and the freedom of expression
Journalism feels that, by working together with Wikileaks and saving material, as The Guardian and other papers do
But there’s more at stake:
Whole Internetjournalism may be treathed
When Assange is to be extradited to Sweden and in the horrorscenario, that Sweden extradites him to the USA [41], after British consent [42], there is more to it than a probably unfair US trial
From that moment all critical Internetjournalists, who write unpleasant truths about the US and human rights violating allies, can be prosecuted, persecuted and intimidated
The freedom of press and speech, consolidated in the first Amendment of the American Constitution, will be a dead letter.
However, most bizarre point: Real or alleged American warcriminals are free to go, while the messengers are shooted at [42]
BUT US AND ALLIES, MAKE NO MISTAKE
Their dirty secrets will always be unmasked and Wikileaks, or a successor, will go on
To defend the victims of US power policy
Astrid Essed Amsterdam The Netherlands
NOTES
[1]
ARTICLE JULIAN ASSANGE THE AUSTRALIAN DON’T SHOOT THE MESSENGER FOR REVEALING UNCONFORTABLE TRUTHS 8 DECEMBER 2010
”At 9.15am last Tuesday a thin, white-haired figure left the Frontline Club, the west London establishment dedicated to preserving freedom of speech, and voluntarily surrendered to police.”
Source:
THE GUARDIAN WIKILEAKS BACKLASH: THE FIRST GLOBAL CYBER WAR HAS BEGUN 11 DECEMBER 2010
”Assange, a 39-year-old Australian, had earlier handed himself in to British police after Sweden had issued a European Arrest Warrant for him. Assange, who denies the allegations, will remain behind bars until a fresh hearing on December 14.”
Source:
REUTERS WIKILEAKS FOUNDER ASSANGE REFUSED BAIL BY UK COURT 7 DECEMBER 2010
” US At torney General Er ic Holder said officials were pursuing a “very serious criminal investigation” into the matter. Yet while Mr Assange has widely acknowledged his role in disseminating classified documents, legal experts say US criminal statutes and case law do not cleanly apply to his case. US espionage law has been used to prosecute US officials who provided secrets to foreign governments or foreign spies who pursued US secrets. But Mr Assange, an Australian citizen, former computer hacker and self-described journalist, did not work for the US government, has no known links to foreign governments, and operates on the internet, by all accounts far from US soil”
SOURCE:
BBC NEWS BARRIERS TO POSSIBLE US ASSANGE PROSECUTION 8 DECEMBER 2010
” US Attorn ey General Eric Holder said officials were pursuing a “very serious criminal investigation” into the matter. Yet while Mr Assange has widely acknowledged his role in disseminating classified documents, legal experts say US criminal statutes and case law do not cleanly apply to his case. US espionage law has been used to prosecute US officials who provided secrets to foreign governments or foreign spies who pursued US secrets. But Mr Assange, an Australian citizen, former computer hacker and self-described journalist, did not work for the US government, has no known links to foreign governments, and operates on the internet, by all accounts far from US soil”
SOURCE:
BBC NEWS BARRIERS TO POSSIBLE US ASSANGE PROSECUTION 8 DECEMBER 2010
” There is a Sweden-US extradition treaty, signed in 1961, which provides a legal foundation for extraditions between the countries. But there is still discretion for Sweden to refuse extraditions for “political offences” or where the suspect has reason to fear persecution on account of their membership of a social group or political beliefs. The treaty also specifies the offences which qualify for extradition, and espionage is not one of them. If the treaty doesn’t apply, there would still be scope for the country to agree to his extradition to the US – Swedish law permits extradition more generally to countries outside Europe, but this could only take place after the current rape proceedings were concluded.”
SOURCE:
THE GUARDIAN JULIAN ASSANGE’S EXTRADITION WHAT HAPPENS NEXT? 8 DECEMBER 2010
” 4.1 8pm: Speaking outside the court, Ken Loach said it was “good news” that Assange had been granted bail.
Clearly, if the Swedish government opposes bail it will show there is some vindictiveness beyond this case. It will show there is some political element that goes beyond the case.”
Source:
THE GUARDIAN JULIAN ASSANGE GRANTED BAIL/LIVE UPDATES 14TH DECEMBER 2010
”WikiLeaks has won a number of awards, including the 2008 Economist magazine New Media Award.[10] In June 2009, WikiLeaks and Julian Assange won Amnesty International’s UK Media Award (in the category “New Media”) for the 2008 publication of “Kenya: The Cry of Blood – Extra Judicial Killings and Disappearances”,[11] a report by the Kenya National Commission on Human Rights about police killings in Kenya.[12] ”
”David Schlesinger, Reuters editor in chief, said Tuesday that the video was disturbing to watch “but also important to watch.” He said he hoped to meet with the Pentagon “to press the need to learn lessons from this tragedy.”
Source:
THE NEW YORK TIMES AIRSTRIKE VIDEO BRINGS NOTICE TO A WEBSITE 6TH APRIL 2010
”David Schlesinger, Reuters editor in chief, said Tuesday that the video was disturbing to watch “but also important to watch.” He said he hoped to meet with the Pentagon “to press the need to learn lessons from this tragedy.”
Source:
THE NEW YORK TIMES AIRSTRIKE VIDEO BRINGS NOTICE TO A WEBSITE 6TH APRIL 2010
” US Attorn ey General Eric Holder said officials were pursuing a “very serious criminal investigation” into the matter. Yet while Mr Assange has widely acknowledged his role in disseminating classified documents, legal experts say US criminal statutes and case law do not cleanly apply to his case. US espionage law has been used to prosecute US officials who provided secrets to foreign governments or foreign spies who pursued US secrets. But Mr Assange, an Australian citizen, former computer hacker and self-described journalist, did not work for the US government, has no known links to foreign governments, and operates on the internet, by all accounts far from US soil”
SOURCE:
BBC NEWS BARRIERS TO POSSIBLE US ASSANGE PROSECUTION 8 DECEMBER 2010
””The fact that one prosecutor dismissed the charges against Assange and another picked them up afterwards, makes the case look fishy. The prosecuting authorities should have acted more expeditiously and speedily.”
Source:
THE GUARDIAN JULIAN ASSANGE FURORE DEEPENS AS NEW DETAILS EMERGE OF SEX CRIME ALLEGATIONS 18 DECEMBER 2010
”Assange’s supporters point out that, despite her complaints against him, Miss A held a party for him on that evening and continued to allow him to stay in her flat.
Source:
THE GUARDIAN 10 DAYS IN SWEDEN: THE FULL ALLEGATIONS AGAINST JULIAN ASSANGE 17 DECEMBER 2010
MAIL ONLINE SUPPORTERS DISMISSED RAPE ACCUSATION AGAINST WIKILEAKS FOUNDER JULIAN ASSANGE…BUT THE TWO WOMEN INVOLVED TELL A DIFFERENT STORY 29 AUGUST 2010
Demonstranten bij Heathrow protesteren tegen het uitzetten van asielzoekers naar Rwanda REUTERS