Ik heb Wierd Duk heel vaak publiekelijk uitgedaagd om met mij in discussie te gaan, maar daar reageert hij niet op. In plaats daarvan zit-ie me vanachter zijn Twitter-muurtje (hij heeft me geblockt, maar mist geen enkel tweetje van mij) continu te belasteren. In interviews zit-ie ook constant over me te klagen en de journalisten schrijven het allemaal klakkeloos op, want het zijn Nederlandse journalisten en die doen niet aan kritisch doorvragen, niet aan hoor- en wederhoor, aan niks eigenlijk behalve notuleren. God wat is mijn minachting voor Nederlandse journalisten groot.
Vanmorgen zag ik, na een lange nacht slapen, dat mijn Twitter-tijdlijn volstond met gescheld en gedreig van voornamelijk anonieme troglodieten, hysterische huisvrouwtjes en Harald Doornbos: de acolieten van Wierd Duk. Het had de heilige Duk namelijk behaagd me ervan te beschuldigen achter een satirisch account te zitten dat hem op de hak neemt. En Duk is dol op satire, maar alleen als er moslims en allochtonen in vernederd worden. Wanneer hij zelf het mikpunt is, wordt-ie helemaal gek en stuurt hij zijn volgers op iemand af, en zijn volgers zijn zonder uitzondering domme, agressieve eikels die klakkeloos alles geloven wat hun Führer beweert.
Satirisch account
Dat satirische account heet @dukquotes en plaatst citaten van Duk die niet echt zijn, maar heel erg lijken op wat Duk wél heeft gezegd. Aanvankelijk beval ik het mijn volgers aan, omdat ik zag dat Duk er weer vreselijk kwaad om werd, maar toen ik me realiseerde dat de citaten nep zijn, heb ik er wat van gezegd. Ik vroeg of Duks echte uitspraken de persoon achter het account niet bizar genoeg waren. Ik kreeg geen antwoord.
Duk heeft dat ongetwijfeld gezien, want hij mist echt helemaal niks van wat ik schrijf, maar hij moet iets met zijn frustratie en hij kan de echte dader niet te pakken krijgen, dus stuurt hij zijn bloedhonden maar weer op mij af. Zijn bewijs: het profielfoto’tje van @dukquotes komt van een plaatje dat ik eens ergens op Internet heb gevonden en bij een stukje over hem heb geplaatst. Het plaatje komt regelmatig op Twitter en Facebook langs, maar Duk is nou eenmaal totaal geobsedeerd door mij, zoals veel witte mannen op leeftijd.
Reputatieschade
En maar janken over reputatieschade en dan zijn er nog juristen die hem adviseren een advocaat in de arm te nemen ook, nadat hij mij er – zonder enige bewijs – van beschuldigd heeft achter een Twitter-account te zitten dat sowieso niet strafbaar is want satire. De enige die hier een zaak heeft ben ik. En Duk, mócht ik eens zin hebben een zaak tegen je te beginnen, dan hang je, want ik heb een berg bewijs tegen je. Een berg.
Trouwens, ‘reputatieschade’, laat me niet lachen zeg. Je hebt je eigen reputatie voorgoed verneukt. De enigen die je pruimen zijn Harald Doornbos en de missing links die hun nieuws uit Het Algemeen Dagblad halen. Zelfs Jeroen Wollaars is je gebazel zat.
Enge fascist
Dit is hoe Duk zijn journalistiek bedrijft: lezers opjutten tegen mensen, zodat die in het nauw worden gedreven. Want je mag overal alleen maar over denken zoals Duk doet, anders moet je kapot. Duk wenst een gewapende clash met daarna een politieke aardverschuiving en een Nieuwe Orde. Hij is ook fan van Poetin en beweert dat je in Rusland best je eigen mening mag hebben, zolang je die maar voor je houdt (knap stukje vakwerk weer, KRO/NCRV!).
Zo is het ook met Duk. Je mag best kritiek op hem hebben, zolang je je bek maar houdt. Nou, Duk, ik heb kritiek op je en die blijf ik hardop leveren, want je bent geen journalist maar een enge fascist. En ik ben niet bang voor jou en ook niet voor dat leger imbecielen dat je steeds op me afstuurt en ook niet voor je advocaten.
Come and get me, lafaard.
Reacties uitgeschakeld voor Noot 39/Zet de Strijd voort!
En Ikje is nu bang. Hij of zij liet gisteren weten dat hij of zij kapt met het monitoren van extreemrechts en zich wil toeleggen op meer constructieve dingen. Ikje wil gaan “scheppen”, en “mooie dingen gestalte geven”
De anonieme blogger Ikje heeft jaren achtereen de gedragingen van extreemrechts in kaart gebracht. Wie bijvoorbeeld even snel een paar bewijzen wil dat Thierry Baudet zich wel heel erg senang voelt tussen de Nazi’s, kan bij Ikje terecht voor een chronologisch overzicht van Baudets geflirt met deze rakkers.
Bij Ikje vind je het meestal wel, de Franse Nazi-collaborateur die door Baudet met instemming wordt aangehaald, de IJzerwake waar hij op sprak, de dingen die je indertijd ook hebt gezien maar die je niet meer kunt terugvinden via Google of de zoekmachine op Twitter, die heeft Ikje ergens in zijn of haar plakboek verzameld.
Bloedirritant natuurlijk voor extreemrechts, dat altijd blèrt dat dit niet is gezegd en dat dat laster is en dat je ze dan even met hun neus in hun eigen plasje wrijft. Wierd Duk is er zo één die constant liegt en herhaaldelijk door Ikje in zijn pukkelige blote reet is gezet.
Duk neemt wraak
En dat zet natuurlijk kwaad bloed, want Duk neemt altijd wraak. Hij stuurt zijn trollenleger op je af en klaagt bij je werkgever, je opdrachtgevers, je vrienden en je dwerggeitenvereniging, hij rust niet voordat hij je leven heeft kapotgemaakt omdat je het gore lef had hem tegen te spreken.
Maar bij Ikje ging dat dus niet, want Ikje is anoniem.
Dus is Duk aan het graven geweest, hij heeft zijn netwerk ingezet om te achterhalen wie Ikje is. Blijkbaar is hem dat gelukt. “Hey Ikje”, tweette hij op 11 juni, “dit had ik je nog niet verteld maar ik heb je ware identiteit weten te achterhalen. Wat vind je daarvan?” Duk legde uit dat Ikje “een aantal mensen al een tijdje intrigeert” met zijn of haar “gedetailleerde smaadstukken”. Volgens hem is het “logisch dat uiteindelijk je identiteit boven water komt want die mensen willen wel graag weten met wie ze te maken hebben. Dat is toch redelijk?”
Een naakt dreigement. Er zijn mensen die zich in hun kuif gepikt voelen omdat Ikje laat zien wie ze werkelijk zijn en die zouden Ikje best eens te grazen willen nemen. Duk kan die mensen helpen door te onthullen wie Ikje is, laat hij op de hem typerende subtiele wijze weten. “Hmm, knappe dochter heb je, zeg, ik zag haar toevallig spelen op het plein bij haar school. Je moet er toch niet aan denken dat haar wat zou overkomen, wel?”
Mooie dingen
En Ikje is nu bang. Hij of zij liet gisteren weten dat hij of zij kapt met het monitoren van extreemrechts en zich wil toeleggen op meer constructieve dingen. Ikje wil gaan “scheppen”, en “mooie dingen gestalte geven”.
Niks mis mee, natuurlijk, ik ben het ook regelmatig zat, me constant bezig te houden met racisme en xenofobie, met de grootste klootzakken die je je kunt voorstellen. Je wordt er echt niet gelukkiger van je te realiseren dat er zich potentiële kampbeulen en massamoordenaars tussen ons bevinden.
Maar dat Ikje dat besluit moet nemen na een dreigement van Wierd Duk, dat vind ik onverteerbaar. Ik kan me daar niet bij neerleggen. Dat Duk zonder gevolgen mensen de mond kan snoeren en dat vrijwel niemand daar iets van zegt, behalve wat mensen op Twitter en – godbetert – Ewout Klei van Jalta, die nota bene zelf zijn stinkende best heeft gedaan om onder andere Hassnae de mond te snoeren door haar te belasteren bij haar opdrachtgevers, en die ook op jacht ging naar de identiteit van anonieme twitteraars die hem en zijn vrienden te kakken zetten.
Revolverjournalisten
Thomas Bruning, die altijd als eerste loopt te mekkeren als je een verslaggever van Powned boos aankijkt, zul je hier niet over horen. De voorzitter van de journalistenvakbond NVJ maakt er altijd een nummertje van wanneer iemand van De Telegraaf of GeenStijl niet op zijn wenken wordt bediend, maar ik heb hem nooit kunnen betrappen op een veroordeling van rechtse journalisten die critici van Wilders en Baudet intimideren.
Ook linkse journalisten die worden geïntimideerd, kunnen wat hem betreft de pot op. Ik ben eens bij hem op kantoor geweest om het te hebben over de troll Ans Aarsema, die me vijf jaar lang intensief – fanatieker dan ik ooit iemand bezig heb gezien – heeft gestalkt en belasterd, het zelfs voor elkaar kreeg de toenmalige vicepremier Lodewijk Asscher tegen me op te zetten, en Bruning deed dat af als een “persoonlijke ruzie”. Wel wilde hij dat ik allochtone jongeren veroordeelde die journalisten het werken onmogelijk maken. Wat ik overigens heb geweigerd. Ik heb gezegd dat ik het niet raar vind dat journalisten vijandig worden bejegend door de jongeren die ze dag in, dag uit ontmenselijkingen in hun racistische hitsstukjes.
Wierd Duk is geen uitzondering. Rechtse journalisten intimideren al sinds jaar en dag mensen met wie ze het niet eens zijn. Edgar du Perron schreef er al over in de jaren dertig. Hij noemde dergelijke journalisten ‘revolverjournalisten’: ‘Hij zegt: “Kom, meneer, weest u gehoorzaam, of ik zet uw dossier en dat van uw vrouw in mijn krant”, – ofwel: “Mevrouwtje, wordt u wat aardiger, of ik kleed tot schadeloosstelling uw man in mijn kolommen uit”.’
Islamofobe graftak
Heden ten dage barst het van de revolverjournalisten. Hassnae en ik hebben er al heel wat achter ons aan gehad: de islamofobe graftak Carel Brendel en Servaes van der Laan van Elsevier Weekblad, die ons ervan beschuldigden achter een nepaccount te zitten op naam van het nichtje van een vriendin van hen, de verbitterde racist Simone Laurey, de dwangmatige leugenaar Elma Drayer, die haar column in Trouwmisbruikte om ons te belasteren, als straf, omdat ik oneerbiedig tegen haar was geweest. De Telegraaf-journalist Martijn van Koolhoven, die een harde grap van mij over PVV’ers en VN-troepen gebruikte om me te schandpalen in zijn krant, omdat hij twee weken eerder op Frontaal Naakt was ontmaskerd als een plagiator van de delirische complotgek Peter Siebelt, Rutger Castricum van Powned, die me op mijn werk overviel met een draaiende camera om me eens flink te vernederen voor het oog van de natie, de rukkers van GeenStijl, vooral hoofdredacteur Marck Burema, die me jarenlang obsessief hebben besmeurd omdat ik kritiek heb op de smerige travestie die zij maken van het journalistieke vak. Joshua Livestro, nu NRC-columnist, heeft met zijn site De Dagelijkse Standaard een ware volkswoede ontketend tegen Hassnae, nadat die in een debat met Esther Voet in Pauw & Witteman op een ongelofelijk vieze manier werd geframed. Esther Voet, nu hoofdredacteur van het Nieuw Israëlietisch Weekblad, belt Hassnae’s opdrachtgevers dronken uit bed om haar te belasteren. NIW-redacteur Bart Schut, een van de meest morsige mannetjes die ik ooit in de journalistiek actief heb gezien – en zoals u weet is de concurrentie in mijn vakgebied nogal straf op dat vlak – zit ons constant op een beschamende manier te belasteren. Volkskrant-columnist Arthur van Amerongen doet het, de voormalige hoofdredacteur van HP/De Tijd en van Metro Jan Dijkgraaf doet het en de halve redactie van The Post Online doet het. Wie Extreemrechts tegenspreekt en dat vanaf een beetje een zichtbaar podium doet, wordt geïntimideerd door journalisten die je werkgever, je familie, je opdrachtgevers en iedereen die ze kunnen verzinnen erbij halen om te proberen je leven kapot te maken.
En dat vindt vrijwel iedereen oké. Er is niemand die dit openlijk afkeurt, niemand die Voet of Schut of Elsevier aanspreekt, Thomas Bruning vindt het normaal dat journalisten dergelijke intimidatie-acties ondernemen. Als iemand van Powned een duwtje krijgt, of als je gewoon geen zin hebt om met zo’n zuigende racist van De Telegraaf te praten, wat volgens mij ieders goed recht is, dan hoor je het hele land briesen van woede. Dan komt zelfs de premier opdraven om te zeggen dat je moet “oppleuren”.
Openlijk bedreigen
Maar Duk mag gewoon bepalen wie er in Nederland wel en wie er niet iets mag zeggen. Hij mag mensen openlijk bedreigen, no problemo. Dat is de situatie hier in Nederland. Er is geen persvrijheid, die is er echt niet. Er is alleen de vrijheid om te schrijven dat de PVV en Baudet zo’n goed gevoel hebben van wat er onder de mensen leeft, en dat Rutte zo onaantastbaar is. Wijk je van die lijn af, dan word je besmeurd en geïntimideerd, totdat je rillend van angst in je bedje kruipt, en in het vervolg je bek maar houdt.
Ik leg me daar niet bij neer. Ik neem ook afstand van de mensen op Twitter met hun schaapachtige #Ikjebedankt-hashtag. Ben je helemaal belazerd? How about #Ikjekomterug en #BlijfmetjefascistischetengelsvanIkjeaf? Het wordt echt tijd om een streep te trekken en te zeggen: “Tot daar, en niet verder.”
Ikje mag stoppen, maar uit eigen vrije wil en niet door druk van buiten. Gewoon niet.
Opbokken met je nazipraktijken.
Reacties uitgeschakeld voor Noten 40 en 41/Zet de Strijd voort!
Dat had nogal wat voeten in de aarde omdat ’tegenstanders’ liever niet wilden dat Lowlands mij een podium zou bieden. Maar het publiek, een man of 300 denk ik, was welwillend, luisterde aandachtig en klapte beleefd. Omdat de video nog niet online is, hierbij – op verzoek – alvast de tekst die ik uitsprak:
****************************
Hallo allemaal,
Voor jullie staat een nazi, een fascist, een rechts-extremist, een xenofoob, een islamofoob en soms word ik ook een antisemiet genoemd.
Kijk goed, zo ziet dat er uit.
Voor degenen onder jullie die denken, huh, waar heeft die man het over, leg ik het even uit: ik houd me als journalist van de Telegraaf bezig met de heikele thema’s van deze tijd – de drie i’s: immigratie, integratie en islam.
Wat ik schrijf – en ook wat ik zo her en der zeg op radio en tv – bevalt lang niet iedereen. Ik vind namelijk dat Europa na de massa-immigratie van de afgelopen jaren de grenzen voor zover mogelijk moet sluiten. Ik constateer dat de integratie van grote groepen nieuwkomers, met name die uit islamitische landen, hopeloos mislukt. En ik heb serieuze vragen over de inpasbaarheid van de islam in onze westerse liberale rechtsstaat.
Omdat ik die analyses maak, noemen veel linkse critici mij een extreem-rechtse ophitser en een fascist.
Dus toen bekend werd dat ik hier zou komen spreken, werd op social media geopperd om mij massaal met tomaten te bekogelen of om mij de rug toe te keren. Of om gewoon helemaal niet te komen opdagen. Als protest tegen het feit dat Lowlands mij een podium biedt.
Daarom: dank dat jullie niet weglopen en voor het feit dat je luistert en mij (nog) niet hebt bekogeld.
Het thema dat ik hier vandaag wil bespreken is niet dat van mijn eigen reputatie – dat is niet zo interessant. Ik wil de vraag opwerpen waarom wij in het algemeen zo slecht naar elkaar luisteren.
Laat ik een poging doen tot verbinding.
Ik werkte als correspondent in Duitsland toen daar in 2015 de grenzen opengingen en meer dan een miljoen ontheemden het land binnentrokken. Iedereen kent nog de beelden van de manier waarop die groepen immigranten werden verwelkomd aan de grens, op treinstations, bij azs’s: daar stonden goedbedoelende Duitsers hen op te wachten met spandoeken met teksten als ‘Refugees Welcome’. Ze zongen en juichten en klapten en waren blij dat ze eindelijk die erfschuld van de Tweede Wereldoorlog van zich af konden werpen. En Angela Merkel verzekerde haar kiezers en de wereld: ‘Wir schaffen das’.
Ik verbaasde mij over die euforie.
Duitsland voegde in één enkel jaar bijna 2 procent toe aan haar bevolking: dat is een reusachtig aantal mensen, van wie niemand wist wie zij waren. Voor de goede orde: er bevonden zich oorlogsvluchtelingen onder hen, natuurlijk, maar ook honderdduizenden gelukszoekers zonder recht op asiel, van wie inmiddels velen zijn ondergedoken en een illegaal leven leiden.
Wat in elk geval wel duidelijk zichtbaar was, was dat veruit de meesten van hen jonge mannen waren.
We zijn nu drie jaar verder en Duitsland wordt geplaagd door een golf van criminaliteit, die rechtstreeks verband houdt met de open grenzen van destijds.
Afgelopen week nog werd in Offenburg in Zuid-Duitsland voor de ogen van zijn 10-jarige dochtertje de huisarts Joachim Tüncher doodgestoken door een Somalische statushouder. ’s Ochtends om kwart voor 9 gebeurde dit, zomaar, zonder aanleiding, vanuit het niets. Tüncher stond er juist om bekend dat hij zich zo om vluchtelingen bekommerde.
De huisarts is het zoveelste dodelijke slachtoffer in een trieste rij: van de 15-jarige Mia, die in Kandel door een Afghaanse jongen werd omgebracht, tot Maria Ladenburger, de 19-jarige dochter van een hoge Duitse EU-ambtenaar, die eveneens door een Afghaanse asielzoeker werd vermoord.
Maria was iemand zoals waarschijnlijk velen van jullie: een jonge, linkse, idealistische studente; geneeskunde in haar geval. Ze hielp notabene zelf bij de opvang van vluchtelingen.
Al die incidenten hebben inmiddels diepe sporen getrokken in de Duitse samenleving en politiek: de AfD, de Duitse PVV – maar dan iets bruiner – is in de peilingen niet zelden landelijk de tweede partij.
Het broeit in Duitsland en niet alleen daar: ook in eigen land – waar het Forum voor Democratie het zo goed doet – en in landen als Italië, Frankrijk en Zweden hebben veel burgers de grenzen van hun acceptatievermogen bereikt na alle incidenten met asielzoekers en illegalen.
Wat we voor onze ogen zien voltrekken, is de langzame maar onstuitbare ontwrichting van Europa als gevolg van de massa-immigratie. ‘The Strange Death of Europe’ zoals de Britse auteur Douglas Murray het uitdrukt. En in de verste verte zien we geen politieke leiders die zelfs maar het begin van een oplossing of althans een visie op de toekomst aanbieden.
Laat mij een voorspelling doen: over zo’n twintig jaar zullen wij Nederland en Europa nauwelijks meer herkennen. Onze samenlevingen zullen minder vrij zijn. Er zullen meer onderlinge, etnisch-religieuze conflicten worden uitgevochten. De Joden van Europa zullen bijna allemaal zijn vertrokken. De politieke islam zal sterk zijn vertegenwoordigd in de gemeenteraden van de grote en middelgrote steden en ook in de Tweede Kamer. Sharia-rechtbanken zullen in de parallelle islamitische samenlevingen van de steden een deel van de rechtspraak hebben overgenomen.
Dit staat allemaal te gebeuren als we niet met elkaar tot overeenstemming kunnen komen over de enormiteit van de uitdaging waar wij – jullie in de nabije toekomst – voor staan. En als we het niet eens worden over de manier waarop we het vrije Europa, zoals we dat nu kennen, willen verdedigen.
Zolang mensen, zoals ik, die deze analyse maken worden weggezet als fascisten en rechts-extremisten is er geen debat mogelijk – en komen er dus ook geen oplossingen.
Zolang een partij als GroenLinks – zoals afgelopen week gebeurde – burgers provoceert, die rondlopen met concrete angsten over immigratie, door voor te voorstellen om boten met illegale immigranten naar Amsterdam te halen, is wederzijds begrip niet haalbaar, laat staan een volwassen dialoog.
Hier op Lowlands, op een zondagochtend in augustus, mogen de geschetste problemen ver weg lijken. Ze zijn er niet minder reëel om. Onze omgang met de drie i’s – immigratie, integratie, islam – gaat jullie toekomst en die van ons continent bepalen.
Daarom stel ik voor: kom uit je bubbel, onderken de zorgen die er leven bij zoveel burgers, die nu veel te vaak worden weggezet als racisten en xenofoben. Wees nieuwsgierig naar hen en geef zelf het goede voorbeeld.
Help échte vluchtelingen om snel te integreren, bijvoorbeeld door er één in huis te nemen. Dan doe je al meer dan al die BN’ers, die daar weliswaar publiekelijk toe opriepen – en zich daarover ongetwijfeld heel goed voelden – maar die verder geen poot uitstaken.
Maar bovenal: wees autonoom, durf zelfstandig te denken, denk tegen jezelf, zoals Jean-Paul Sartre zei, kijk eens voorbij alle frames en de stigmatiseringen. Noem niet iedereen die er andere opvattingen op nahoudt een racist en een xenofoob.
Zie wat er wérkelijk gaande is – en strijd de goede strijd.
Dank!
Reacties uitgeschakeld voor Noten 44 en 45/Zet de Strijd voort!
En dan haalt opiniemaker Wierd Duk uit naar de gemeente Rotterdam met zijn opgeblazen salafistenverhaal. Een verhaal gebaseerd op ‘van horen zeggens’, een werkwijze die in het standaardpakket van deze opinimaker zit, verdachtmakingen en suggesties die op wensgedachten gebaseerd zijn.
Leefbaar Rotterdam wil er gelijk garen mee spinnen, maar de raad heeft toch een andere opvatting over de gang van zaken, een opvatting gebaseerd op feiten en niet op vermoedens.
Dit is de gebruikelijke aanpak en hier tuint dus een grote groep in, die houden van bagger, dat is bekend.
Meest relevant is geselecteerd, waardoor sommige antwoorden mogelijk zijn weggefilterd.
AuteurWierd DukIk zou oppassen wat je hier allemaal neerpent, Marja, het begint op smaad en laster te lijken. Niks ‘van horen zeggen’, maar meer dan 10 bronnen. En dat de meesten anoniem moeten blijven, is logisch op zo’n gevoelig dossier. MInder roeptoeteren graag.
Dat had nogal wat voeten in de aarde omdat ’tegenstanders’ liever niet wilden dat Lowlands mij een podium zou bieden. Maar het publiek, een man of 300 denk ik, was welwillend, luisterde aandachtig en klapte beleefd. Omdat de video nog niet online is, hierbij – op verzoek – alvast de tekst die ik uitsprak:
****************************
Hallo allemaal,
Voor jullie staat een nazi, een fascist, een rechts-extremist, een xenofoob, een islamofoob en soms word ik ook een antisemiet genoemd.
Kijk goed, zo ziet dat er uit.
Voor degenen onder jullie die denken, huh, waar heeft die man het over, leg ik het even uit: ik houd me als journalist van de Telegraaf bezig met de heikele thema’s van deze tijd – de drie i’s: immigratie, integratie en islam.
Wat ik schrijf – en ook wat ik zo her en der zeg op radio en tv – bevalt lang niet iedereen. Ik vind namelijk dat Europa na de massa-immigratie van de afgelopen jaren de grenzen voor zover mogelijk moet sluiten. Ik constateer dat de integratie van grote groepen nieuwkomers, met name die uit islamitische landen, hopeloos mislukt. En ik heb serieuze vragen over de inpasbaarheid van de islam in onze westerse liberale rechtsstaat.
Omdat ik die analyses maak, noemen veel linkse critici mij een extreem-rechtse ophitser en een fascist.
Dus toen bekend werd dat ik hier zou komen spreken, werd op social media geopperd om mij massaal met tomaten te bekogelen of om mij de rug toe te keren. Of om gewoon helemaal niet te komen opdagen. Als protest tegen het feit dat Lowlands mij een podium biedt.
Daarom: dank dat jullie niet weglopen en voor het feit dat je luistert en mij (nog) niet hebt bekogeld.
Het thema dat ik hier vandaag wil bespreken is niet dat van mijn eigen reputatie – dat is niet zo interessant. Ik wil de vraag opwerpen waarom wij in het algemeen zo slecht naar elkaar luisteren.
Laat ik een poging doen tot verbinding.
Ik werkte als correspondent in Duitsland toen daar in 2015 de grenzen opengingen en meer dan een miljoen ontheemden het land binnentrokken. Iedereen kent nog de beelden van de manier waarop die groepen immigranten werden verwelkomd aan de grens, op treinstations, bij azs’s: daar stonden goedbedoelende Duitsers hen op te wachten met spandoeken met teksten als ‘Refugees Welcome’. Ze zongen en juichten en klapten en waren blij dat ze eindelijk die erfschuld van de Tweede Wereldoorlog van zich af konden werpen. En Angela Merkel verzekerde haar kiezers en de wereld: ‘Wir schaffen das’.
Ik verbaasde mij over die euforie.
Duitsland voegde in één enkel jaar bijna 2 procent toe aan haar bevolking: dat is een reusachtig aantal mensen, van wie niemand wist wie zij waren. Voor de goede orde: er bevonden zich oorlogsvluchtelingen onder hen, natuurlijk, maar ook honderdduizenden gelukszoekers zonder recht op asiel, van wie inmiddels velen zijn ondergedoken en een illegaal leven leiden.
Wat in elk geval wel duidelijk zichtbaar was, was dat veruit de meesten van hen jonge mannen waren.
We zijn nu drie jaar verder en Duitsland wordt geplaagd door een golf van criminaliteit, die rechtstreeks verband houdt met de open grenzen van destijds.
Afgelopen week nog werd in Offenburg in Zuid-Duitsland voor de ogen van zijn 10-jarige dochtertje de huisarts Joachim Tüncher doodgestoken door een Somalische statushouder. ’s Ochtends om kwart voor 9 gebeurde dit, zomaar, zonder aanleiding, vanuit het niets. Tüncher stond er juist om bekend dat hij zich zo om vluchtelingen bekommerde.
De huisarts is het zoveelste dodelijke slachtoffer in een trieste rij: van de 15-jarige Mia, die in Kandel door een Afghaanse jongen werd omgebracht, tot Maria Ladenburger, de 19-jarige dochter van een hoge Duitse EU-ambtenaar, die eveneens door een Afghaanse asielzoeker werd vermoord.
Maria was iemand zoals waarschijnlijk velen van jullie: een jonge, linkse, idealistische studente; geneeskunde in haar geval. Ze hielp notabene zelf bij de opvang van vluchtelingen.
Al die incidenten hebben inmiddels diepe sporen getrokken in de Duitse samenleving en politiek: de AfD, de Duitse PVV – maar dan iets bruiner – is in de peilingen niet zelden landelijk de tweede partij.
Het broeit in Duitsland en niet alleen daar: ook in eigen land – waar het Forum voor Democratie het zo goed doet – en in landen als Italië, Frankrijk en Zweden hebben veel burgers de grenzen van hun acceptatievermogen bereikt na alle incidenten met asielzoekers en illegalen.
Wat we voor onze ogen zien voltrekken, is de langzame maar onstuitbare ontwrichting van Europa als gevolg van de massa-immigratie. ‘The Strange Death of Europe’ zoals de Britse auteur Douglas Murray het uitdrukt. En in de verste verte zien we geen politieke leiders die zelfs maar het begin van een oplossing of althans een visie op de toekomst aanbieden.
Laat mij een voorspelling doen: over zo’n twintig jaar zullen wij Nederland en Europa nauwelijks meer herkennen. Onze samenlevingen zullen minder vrij zijn. Er zullen meer onderlinge, etnisch-religieuze conflicten worden uitgevochten. De Joden van Europa zullen bijna allemaal zijn vertrokken. De politieke islam zal sterk zijn vertegenwoordigd in de gemeenteraden van de grote en middelgrote steden en ook in de Tweede Kamer. Sharia-rechtbanken zullen in de parallelle islamitische samenlevingen van de steden een deel van de rechtspraak hebben overgenomen.
Dit staat allemaal te gebeuren als we niet met elkaar tot overeenstemming kunnen komen over de enormiteit van de uitdaging waar wij – jullie in de nabije toekomst – voor staan. En als we het niet eens worden over de manier waarop we het vrije Europa, zoals we dat nu kennen, willen verdedigen.
Zolang mensen, zoals ik, die deze analyse maken worden weggezet als fascisten en rechts-extremisten is er geen debat mogelijk – en komen er dus ook geen oplossingen.
Zolang een partij als GroenLinks – zoals afgelopen week gebeurde – burgers provoceert, die rondlopen met concrete angsten over immigratie, door voor te voorstellen om boten met illegale immigranten naar Amsterdam te halen, is wederzijds begrip niet haalbaar, laat staan een volwassen dialoog.
Hier op Lowlands, op een zondagochtend in augustus, mogen de geschetste problemen ver weg lijken. Ze zijn er niet minder reëel om. Onze omgang met de drie i’s – immigratie, integratie, islam – gaat jullie toekomst en die van ons continent bepalen.
Daarom stel ik voor: kom uit je bubbel, onderken de zorgen die er leven bij zoveel burgers, die nu veel te vaak worden weggezet als racisten en xenofoben. Wees nieuwsgierig naar hen en geef zelf het goede voorbeeld.
Help échte vluchtelingen om snel te integreren, bijvoorbeeld door er één in huis te nemen. Dan doe je al meer dan al die BN’ers, die daar weliswaar publiekelijk toe opriepen – en zich daarover ongetwijfeld heel goed voelden – maar die verder geen poot uitstaken.
Maar bovenal: wees autonoom, durf zelfstandig te denken, denk tegen jezelf, zoals Jean-Paul Sartre zei, kijk eens voorbij alle frames en de stigmatiseringen. Noem niet iedereen die er andere opvattingen op nahoudt een racist en een xenofoob.
Zie wat er wérkelijk gaande is – en strijd de goede strijd.
Dank!
[47]
”Maar al na een paar minuten, als Duk het wrede lot der ondernemers, vissers en boeren heeft betreurd, door de overheid geknecht en kapotgemaakt, en zijn ongerustheid heeft uitgesproken over het feit dat de staat burgers inmiddels al zover heeft dat ze elkaar verklikken (de afgelopen twee weken heeft Duk al minstens vijf keer mijn werkgever op de hoogte gebracht van mijn Internet-activiteiten), blijkt het allemaal vooral om hemzelf te draaien.”
Mijn recente stukjes over Wierd Duk trokken veel aandacht en daarom sturen allerlei mensen me Duk-gerelateerde dingen, zoals dit “Gesprek met Wierd Duk”. Het is meer een monoloog, waarbij Duks gesprekspartner, Marlies Dekkers, hoogstens als aangever fungeert: “Ja, en dán krijg je dus 1984!”, als Duk vertelt hoe vissers tegenwoordig camera’s aan boord moeten dulden omdat ze anders de EU-regels aan hun laars lappen en de zee een woeste leegte wordt.
De monoloog, over hoe Nederland steeds meer een controlesamenleving wordt, duurt 55 minuten, ik besloot een stukje te kijken om er iets zinnigs over te kunnen zeggen tegen degene die me er opmerkzaam op had gemaakt. Duk begint met zijn beruchte observatie, vaak aangehaald op de sociale media, dat je in Rusland (“waar wij met z’n allen mee in conflict zijn”) grote vrijheid hebt, zolang je je maar niet met de politiek bemoeit en de autoriteiten af en toe wat smeergeld toeschuift. Maar dan begint hij dingen te zeggen die ik wel een zekere mate van zinnigheid vond hebben, over hoe het staatsapparaat het leven van de burgers zo zuur mogelijk probeert te maken, zie het Toeslagenschandaal, en door middel van draconische straffen in het gareel probeert te houden.
Woke en cancelcultuur
Daar kan ik wel in mee, dat de overheid er niet meer is voor de burger, maar andersom. Wantrouwen is het leidende principe waarmee de overheid burgers bedreigt en bestraft en de samenleving wordt er niet prettiger op.
Maar al na een paar minuten, als Duk het wrede lot der ondernemers, vissers en boeren heeft betreurd, door de overheid geknecht en kapotgemaakt, en zijn ongerustheid heeft uitgesproken over het feit dat de staat burgers inmiddels al zover heeft dat ze elkaar verklikken (de afgelopen twee weken heeft Duk al minstens vijf keer mijn werkgever op de hoogte gebracht van mijn Internet-activiteiten), blijkt het allemaal vooral om hemzelf te draaien. Want allerlei middelmatige mensen hebben hém belachelijk gemaakt in de media, en de Documentaire der Documentaires over woke en cancelcultuur van zijn ex Fidan Ekiz weggelachen, en waaróm? Vanwege hém, omdat Ekiz een connectie met hém heeft, omdat híj geen podium mag hebben van al die middelmatige mensen, die zijn Goddellijke Genialiteit, zijn Profetische Zienerschap niet willen erkennen.
Complot tegen het gezin
En opeens heeft hij het over het gezin, die bron van kracht en verbondenheid die kapot wordt gemaakt met de hulp van “de reclamewereld, de media, de universiteiten en de bestuurlijke organen”, zoals communistische regimes ook altijd achter het gezin aangingen omdat ze die als gevaar voor de staat zien. “Het is een besmette term”, zegt Duk, zoals altijd wanneer hij weer een nazi-idee uit zijn rommelkast haalt, maar de ideologie die erachter zit is volgens hem het cultuurmarxisme.
En dus wordt ons 24/7 ingepeperd “dat we op een andere manier onze liefdesrelaties moeten vormgeven, dat het eigenlijk meer gewenst is dat je niet in de klassieke heteroseksuele relatie verkeert, witte mannen met witte vrouwen.”
Tja, dan gaan mensen denken dat ik in een complot geloof, zegt Duk. “Maar ik zie wat ik zie.” Hij wíl niet in complotten geloven. “Dat willen we allemaal niet”, zegt Marlies Dekkers. Maar ja, als er een complot tegen het gezin is, en tegen heterorelaties tussen witte mannen en witte vrouwen, dan ga je natuurlijk niet net doen alsof dat níet zo is.
En dan komt het: Wierd Duk vestigt zijn hoop op de groep mensen tegen wie hij al jaren haatcampagne voert, die volgens hem onze straten overnemen en onze vrijheden afnemen, de moslims. Want het zijn moeders met hoofddoeken, vertelt hij, die er ook niks van moet hebben, van de Pride en seksualisering. “En die progressieven schrikken dan en zeggen van, huh? Die moslims stonden toch altijd aan ónze kant?, want die snappen niet dat die moslims óók conservatieven zijn.”
Vete tegen Duk
Vorige week kwam er iemand op mijn werk naar me toe, hij zei dat een collega hem op Frontaal Naakt gewezen had, vond-ie een heel goed blog, hij was erdoor met andere ogen naar mij gaan kijken, maar hij had ook een vraag, want mijn “vete met Wierd Duk”, zei hij, die ondergraaft volgens hem mijn punt. Ik wilde daarop regeren, maar hij was totaal niet geïnteresseerd in wat ik erover te zeggen had, hij wilde me er goed van doordringen dat ik wat hem betreft ophou met Duk bekritiseren, die hij verder helemaal niet kent, zei hij. Dat ging zo even door, en toen vertelde hij dat hij het huidige programma van Rutger Castricum zo goed vindt.
Ik heb geen “vete tegen Wierd Duk”, ik zie en hoor hem overal, ik zie hoe belachelijk groot zijn invloed is, hoe belachelijk groot de invloed op hém is van zijn belachelijk grote schare fans, allemaal fenomenaal dom en agressief, ik zie mensen door hem van Internet gejaagd worden en dan hoor ik hem raaskallen over de overheid die het gezin kapot wil maken door ons te dwingen interraciale LHBTI-plusrelaties aan te gaan, en ik was nog vergeten dat hij het ook had over het opzetten van kinderen tegen hun ouders, geheid een verwijzing naar wat hij eens “transgender-terreur” noemde.
Voor wie alles uitgespeld moet krijgen: Duk beweert hier dat je als witte hetero tot een bedreigde, onderdrukte groep behoort, vervolgd en gecanceld door LHBTI-plussers van kleur.
Vete met Wierd Duk? Iedereen die wegkijkt terwijl ie een steeds grotere groep mensen vergiftigd ziet worden met deze reactionaire, racistische, homofobe opruiende haatbagger, die dan door Duk en Dekkers ook nog “conservatief gedachtengoed” wordt genoemd, is medeverantwoordelijk voor deze gevaarlijke, perverse waanzin.
Duk-obsessie
Er zijn ook mensen die mij ervan beschuldigen een “Duk-obsessie” te hebben, maar de man is zelf totaal geobsedeerd door zijn ruzies met iedereen met een functionerend brein. Als er een uurtje niemand iets over hem heeft getwitterd waar hij hoogst verontwaardigd over kan zijn, waar het Openbaar Ministerie dan weer achteraan moet en werk- en opdrachtgevers van op de hoogte moeten worden gesteld, post hij zelf een oud screenshotje van één van zijn vijanden, zodat die weer twee dagen en twee nachten wordt geterroriseerd door zijn stuitend domme fans.
Twee dagen geleden, bijvoorbeeld, tweette hij opeens een screenshot van een vier jaar oude tweet van Erik van Muiswinkel, volgens hem een doodsbedreiging, in werkelijkheid een oproep om op te houden hem aandacht te geven, maar de bedoeling is dat Muiswinkel weer een paar dagen wordt verrotgescholden en bedreigd.
Aandachtshoerenjournalistenfittie
Gisteren postte hij een oud screenshot van Sander Schimmelpenninck om op te ruien. Maar daar was ook een geestverwant van Duk bij betrokken, twitteraar Joris de Savornin Lohman alias ‘Denkjewel’, en die was daar niet van gediend omdat, en dit is interessant, ook hij meteen last krijgt van de “mongolen” (zijn woordkeuze) die Duks tweets als aanleiding gebruiken om mensen te terroriseren. “Wil je mij buiten je doodvermoeiende permanente aandachtshoerenjournalistenfittie met Sander houden?”, aldus Denkjewel. (met dank aan Ruud Hendriks)
Een narcistische, belligerente gek is het, die nog steeds aan het radicaliseren is, en zijn fan-base radicaliseert met hem mee. En dat gaat gevolgen hebben, gróte gevolgen, voor ons allemaal.
EINDE
Reacties uitgeschakeld voor Noten 46 en 47/Zet de Strijd voort!
Chips, nootjes, bierrr. We gaan rechtstreeks naar de Plenaire Zaal voor alweer een dolkomisch debat over “persvrijheid en persveiligheid”. In een land waar het een volks- en overheidssport is om iedereen maar monddood te maken. Verkeerde mening? Cancellen! Ontslaan! Functie Elders! Omroeplicentie afpakken! Geen platform geven! Plopkap uit handen slaan! Heel benieuwd hoe vaak de veurzitter de microfoon vandaag uitzet. We turven!
EINDE GEENSTIJL BERICHT
Reacties uitgeschakeld voor Noot 48/Zet de Strijd voort!
op het de stemmingmakerij van Caroline van der Plas, die maar eens afstand moet gaan nemen van de racistische leugenpropaganda en de fascistoïde intimidatieacties van
Niemand heeft voorafgaand verlof nodig om door de drukpers gedachten of gevoelens te openbaren, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.
2. De wet stelt regels omtrent radio en televisie. Er is geen voorafgaand toezicht op de inhoud van een radio- of televisieuitzending.
3. Voor het openbaren van gedachten of gevoelens door andere dan in de voorgaande leden genoemde middelen heeft niemand voorafgaand verlof nodig wegens de inhoud daarvan, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet. De wet kan het geven van vertoningen toegankelijk voor personen jonger dan zestien jaar regelen ter bescherming van de goede zeden.
4. De voorgaande leden zijn niet van toepassing op het maken van handelsreclame.
Reacties uitgeschakeld voor Noten 50 en 51/Zet de Strijd voort!
Auteur
