”The Security Council, Expressing its continuing concern with the grave situation in the Middle East,
Emphasizing the inadmissibility of the acquisition of territory by war and the need to work for a just and lasting peace in which every State in the area can live in security,
Emphasizing further that all Member States in their acceptance of the Charter of the United Nations have undertaken a commitment to act in accordance with Article 2 of the Charter,
1. Affirms that the fulfilment of Charter principles requires the establishment of a just and lasting peace in the Middle East which should include the application of both the following principles:
(i) Withdrawal of Israel armed forces from territories occupied in the recent conflict;
(ii) Termination of all claims or states of belligerency and respect for and acknowledgment of the sovereignty, territorial integrity and political independence of every State in the area and their right to live in peace within secure and recognized boundaries free from threats or acts of force;
2. Affirms further the necessity
(a) For guaranteeing freedom of navigation through international waterways in the area;
(b) For achieving a just settlement of the refugee problem;
(c) For guaranteeing the territorial inviolability and political independence of every State in the area, through measures including the establishment of demilitarized zones;
3. Requests the Secretary-General to designate a Special Representative to proceed to the Middle East to establish and maintain contacts with the States concerned in order to promote agreement and assist efforts to achieve a peaceful and accepted settlement in accordance with the provisions and principles in this resolution;
4. Requests the Secretary-General to report to the Security Council on the progress of the efforts of the Special Representative as soon as possible.”
Reacties uitgeschakeld voor Noot 4/Astrid Essed strikes again
Israeli authorities must be held accountable for committing the crime of apartheid against Palestinians, Amnesty International said today in a damning new report. The investigation details how Israel enforces a system of oppression and domination against the Palestinian people wherever it has control over their rights. This includes Palestinians living in Israel and the Occupied Palestinian Territories (OPT), as well as displaced refugees in other countries.
The comprehensive report, Israel’s Apartheid against Palestinians: Cruel System of Domination and Crime against Humanity, sets out how massive seizures of Palestinian land and property, unlawful killings, forcible transfer, drastic movement restrictions, and the denial of nationality and citizenship to Palestinians are all components of a system which amounts to apartheid under international law. This system is maintained by violations which Amnesty International found to constitute apartheid as a crime against humanity, as defined in the Rome Statute and Apartheid Convention.
Amnesty International is calling on the International Criminal Court (ICC) to consider the crime of apartheid in its current investigation in the OPT and calls on all states to exercise universal jurisdiction to bring perpetrators of apartheid crimes to justice.
Our report reveals the true extent of Israel’s apartheid regime. Whether they live in Gaza, East Jerusalem and the rest of the West Bank, or Israel itself, Palestinians are treated as an inferior racial group and systematically deprived of their rights. We found that Israel’s cruel policies of segregation, dispossession and exclusion across all territories under its control clearly amount to apartheid. The international community has an obligation to actAgnès Callamard, Amnesty International’s Secretary General
“There is no possible justification for a system built around the institutionalized and prolonged racist oppression of millions of people. Apartheid has no place in our world, and states which choose to make allowances for Israel will find themselves on the wrong side of history. Governments who continue to supply Israel with arms and shield it from accountability at the UN are supporting a system of apartheid, undermining the international legal order, and exacerbating the suffering of the Palestinian people. The international community must face up to the reality of Israel’s apartheid, and pursue the many avenues to justice which remain shamefully unexplored.”
Amnesty International’s findings build on a growing body of work by Palestinian, Israeli and international NGOs, who have increasingly applied the apartheid framework to the situation in Israel and/or the OPT.
Identifying apartheid
A system of apartheid is an institutionalized regime of oppression and domination by one racial group over another. It is a serious human rights violation which is prohibited in public international law. Amnesty International’s extensive research and legal analysis, carried out in consultation with external experts, demonstrates that Israel enforces such a system against Palestinians through laws, policies and practices which ensure their prolonged and cruel discriminatory treatment.
In international criminal law, specific unlawful acts which are committed within a system of oppression and domination, with the intention of maintaining it, constitute the crime against humanity of apartheid. These acts are set out in the Apartheid Convention and the Rome Statute, and include unlawful killing, torture, forcible transfer, and the denial of basic rights and freedoms.
Amnesty International documented acts proscribed in the Apartheid Convention and Rome Statute in all the areas Israel controls, although they occur more frequently and violently in the OPT than in Israel. Israeli authorities enact multiple measures to deliberately deny Palestinians their basic rights and freedoms, including draconian movement restrictions in the OPT, chronic discriminatory underinvestment in Palestinian communities in Israel, and the denial of refugees’ right to return. The report also documents forcible transfer, administrative detention, torture, and unlawful killings, in both Israel and the OPT.
Amnesty International found that these acts form part of a systematic and widespread attack directed against the Palestinian population, and are committed with the intent to maintain the system of oppression and domination. They therefore constitute the crime against humanity of apartheid.
The unlawful killing of Palestinian protesters is perhaps the clearest illustration of how Israeli authorities use proscribed acts to maintain the status quo. In 2018, Palestinians in Gaza began to hold weekly protests along the border with Israel, calling for the right of return for refugees and an end to the blockade. Before protests even began, senior Israeli officials warned that Palestinians approaching the wall would be shot. By the end of 2019, Israeli forces had killed 214 civilians, including 46 children.
In light of the systematic unlawful killings of Palestinians documented in its report, Amnesty International is also calling for the UN Security Council to impose a comprehensive arms embargo on Israel. This should cover all weapons and munitions as well as law enforcement equipment, given the thousands of Palestinian civilians who have been unlawfully killed by Israeli forces. The Security Council should also impose targeted sanctions, such as asset freezes, against Israeli officials most implicated in the crime of apartheid.
Palestinians treated as a demographic threat
Since its establishment in 1948, Israel has pursued a policy of establishing and then maintaining a Jewish demographic majority, and maximizing control over land and resources to benefit Jewish Israelis. In 1967, Israel extended this policy to the West Bank and Gaza Strip. Today, all territories controlled by Israel continue to be administered with the purpose of benefiting Jewish Israelis to the detriment of Palestinians, while Palestinian refugees continue to be excluded.
Amnesty International recognizes that Jews, like Palestinians, claim a right to self-determination, and does not challenge Israel’s desire to be a home for Jews. Similarly, it does not consider that Israel labelling itself a “Jewish state” in itself indicates an intention to oppress and dominate.
However, Amnesty International’s report shows that successive Israeli governments have considered Palestinians a demographic threat, and imposed measures to control and decrease their presence and access to land in Israel and the OPT. These demographic aims are well illustrated by official plans to “Judaize” areas of Israel and the West Bank, including East Jerusalem, which continue to put thousands of Palestinians at risk of forcible transfer.
Oppression without borders
The 1947-49 and 1967 wars, Israel’s ongoing military rule of the OPT, and the creation of separate legal and administrative regimes within the territory, have separated Palestinian communities and segregated them from Jewish Israelis. Palestinians have been fragmented geographically and politically, and experience different levels of discrimination depending on their status and where they live.
Palestinian citizens in Israel currently enjoy greater rights and freedoms than their counterparts in the OPT, while the experience of Palestinians in Gaza is very different to that of those living in the West Bank. Nonetheless, Amnesty International’s research shows that all Palestinians are subject to the same overarching system. Israel’s treatment of Palestinians across all areas is pursuant to the same objective: to privilege Jewish Israelis in distribution of land and resources, and to minimize the Palestinian presence and access to land.
Amnesty International demonstrates that Israeli authorities treat Palestinians as an inferior racial group who are defined by their non-Jewish, Arab status. This racial discrimination is cemented in laws which affect Palestinians across Israel and the OPT.
For example, Palestinian citizens of Israel are denied a nationality, establishing a legal differentiation from Jewish Israelis. In the West Bank and Gaza, where Israel has controlled the population registry since 1967, Palestinians have no citizenship and most are considered stateless, requiring ID cards from the Israeli military to live and work in the territories.
Palestinian refugees and their descendants, who were displaced in the 1947-49 and 1967 conflicts, continue to be denied the right to return to their former places of residence. Israel’s exclusion of refugees is a flagrant violation of international law which has left millions in a perpetual limbo of forced displacement.
Palestinians in annexed East Jerusalem are granted permanent residence instead of citizenship – though this status is permanent in name only. Since 1967, more than 14,000 Palestinians have had their residency revoked at the discretion of the Ministry of the Interior, resulting in their forcible transfer outside the city.
Lesser citizens
Palestinian citizens of Israel, who comprise about 19% of the population, face many forms of institutionalized discrimination. In 2018, discrimination against Palestinians was crystallized in a constitutional law which, for the first time, enshrined Israel exclusively as the “nation state of the Jewish people”. The law also promotes the building of Jewish settlements and downgrades Arabic’s status as an official language.
The report documents how Palestinians are effectively blocked from leasing on 80% of Israel’s state land, as a result of racist land seizures and a web of discriminatory laws on land allocation, planning and zoning.
The situation in the Negev/Naqab region of southern Israel is a prime example of how Israel’s planning and building policies intentionally exclude Palestinians. Since 1948 Israeli authorities have adopted various policies to “Judaize” the Negev/Naqab, including designating large areas as nature reserves or military firing zones, and setting targets for increasing the Jewish population. This has had devastating consequences for the tens of thousands of Palestinian Bedouins who live in the region.
Thirty-five Bedouin villages, home to about 68,000 people, are currently “unrecognized” by Israel, which means they are cut off from the national electricity and water supply and targeted for repeated demolitions. As the villages have no official status, their residents also face restrictions on political participation and are excluded from the healthcare and education systems. These conditions have coerced many into leaving their homes and villages, in what amounts to forcible transfer.
Decades of deliberately unequal treatment of Palestinian citizens of Israel have left them consistently economically disadvantaged in comparison to Jewish Israelis. This is exacerbated by blatantly discriminatory allocation of state resources: a recent example is the government’s Covid-19 recovery package, of which just 1.7% was given to Palestinian local authorities.
Dispossession
The dispossession and displacement of Palestinians from their homes is a crucial pillar of Israel’s apartheid system. Since its establishment the Israeli state has enforced massive and cruel land seizures against Palestinians, and continues to implement myriad laws and policies to force Palestinians into small enclaves. Since 1948, Israel has demolished hundreds of thousands of Palestinian homes and other properties across all areas under its jurisdiction and effective control.
As in the Negev/Naqab, Palestinians in East Jerusalem and Area C of the OPT live under full Israeli control. The authorities deny building permits to Palestinians in these areas, forcing them to build illegal structures which are demolished again and again.
In the OPT, the continued expansion of illegal Israeli settlements exacerbates the situation. The construction of these settlements in the OPT has been a government policy since 1967. Settlements today cover 10% of the land in the West Bank, and some 38% of Palestinian land in East Jerusalem was expropriated between 1967 and 2017.
Palestinian neighbourhoods in East Jerusalem are frequently targeted by settler organizations which, with the full backing of the Israeli government, work to displace Palestinian families and hand their homes to settlers. One such neighbourhood, Sheikh Jarrah, has been the site of frequent protests since May 2021 as families battle to keep their homes under the threat of a settler lawsuit.
Draconian movement restrictions
Since the mid-1990s Israeli authorities have imposed increasingly stringent movement restrictions on Palestinians in the OPT. A web of military checkpoints, roadblocks, fences and other structures controls the movement of Palestinians within the OPT, and restricts their travel into Israel or abroad.
A 700km fence, which Israel is still extending, has isolated Palestinian communities inside “military zones”, and they must obtain multiple special permits any time they enter or leave their homes. In Gaza, more than 2 million Palestinians live under an Israeli blockade which has created a humanitarian crisis. It is near-impossible for Gazans to travel abroad or into the rest of the OPT, and they are effectively segregated from the rest of the world.
For Palestinians, the difficulty of travelling within and in and out of the OPT is a constant reminder of their powerlessness. Their every move is subject to the Israeli military’s approval, and the simplest daily task means navigating a web of violent controlAgnès Callamard
“The permit system in the OPT is emblematic of Israel’s brazen discrimination against Palestinians. While Palestinians are locked in a blockade, stuck for hours at checkpoints, or waiting for yet another permit to come through, Israeli citizens and settlers can move around as they please.”
Amnesty International examined each of the security justifications which Israel cites as the basis for its treatment of Palestinians. The report shows that, while some of Israel’s policies may have been designed to fulfil legitimate security objectives, they have been implemented in a grossly disproportionate and discriminatory way which fails to comply with international law. Other policies have absolutely no reasonable basis in security, and are clearly shaped by the intent to oppress and dominate.
The way forward
Amnesty International provides numerous specific recommendations for how the Israeli authorities can dismantle the apartheid system and the discrimination, segregation and oppression which sustain it.
The organization is calling for an end to the brutal practice of home demolitions and forced evictions as a first step. Israel must grant equal rights to all Palestinians in Israel and the OPT, in line with principles of international human rights and humanitarian law. It must recognize the right of Palestinian refugees and their descendants to return to homes where they or their families once lived, and provide victims of human rights violations and crimes against humanity with full reparations.
The scale and seriousness of the violations documented in Amnesty International’s report call for a drastic change in the international community’s approach to the human rights crisis in Israel and the OPT.
All states may exercise universal jurisdiction over persons reasonably suspected of committing the crime of apartheid under international law, and states that are party to the Apartheid Convention have an obligation to do so.
The international response to apartheid must no longer be limited to bland condemnations and equivocating. Unless we tackle the root causes, Palestinians and Israelis will remain locked in the cycle of violence which has destroyed so many livesAgnès Callamard
“Israel must dismantle the apartheid system and start treating Palestinians as human beings with equal rights and dignity. Until it does, peace and security will remain a distant prospect for Israelis and Palestinians alike.”
Please see the full report for detailed definition of apartheid in international law.
For years, discussions on Israel and Palestine in international fora like this have been rooted in the assumption that Israel’s 54-year occupation is temporary and that a 30-year peace process will soon bring an end to Israeli rights abuses. These assumptions have obscured the reality of Israel’s discriminatory rule over Palestinians.
In April, Human Rights Watch released a 213-page report, “A Threshold Crossed,” finding that Israeli authorities are committing the crimes against humanity of apartheid and persecution. We reached this determination based on our documentation of an overarching government policy to maintain the domination by Jewish Israelis over Palestinians across Israel and the OPT, coupled with systematic oppression and grave abuses committed against Palestinians living in the OPT, including East Jerusalem.
In the months since, a growing chorus of voices, from former Israeli ambassadors to South Africa and current Knesset members to the ex-UN Secretary General and authorities from South Africa, Namibia, the OIC, France and Luxembourg, among others, have referenced apartheid in relation to Israel’s discriminatory treatment of Palestinians.
Maintaining the status quo is the policy of the Israeli government formed in June. As an official close to Prime Minister Bennett said, “there is no diplomatic process with the Palestinians and neither will there be one.”
It is time for the international community to publicly recognize that apartheid, and parallel persecution, is the reality for millions of Palestinians. Correctly diagnosing a problem is the first step to solving it.
The United Nations played a central role in undoing South Africa’s system of apartheid. It can do so again. As a first step, this Council rightly put in place a Commission of Inquiry to investigate “root causes of recurrent conflict, including systematic discrimination and repression based on national, ethnic, racial or religious identity.” We urge all states to engage constructively with the COI in fulfilment of its important mandate.
UN member states should also appoint a UN global envoy for the crimes of persecution and apartheid with a mandate to mobilize international action to end persecution and apartheid worldwide.
Crimes against humanity are crimes against all of us. We all need to do our part to end them.
In April, Human Rights Watch released a 213-page report, “A Threshold Crossed,” finding that Israeli authorities are committing the crimes against humanity of apartheid and persecution. We reached this determination based on our documentation of an overarching government policy to maintain the domination by Jewish Israelis over Palestinians coupled with grave abuses committed against Palestinians living in the occupied territory, including East Jerusalem
In the months since, a growing chorus of voices, from former Israeli ambassadors to South Africa and current Knesset members to the ex-UN Secretary General and the French foreign minister, have referenced apartheid in relation to Israel’s discriminatory treatment of Palestinians, in particular in the occupied territory. Yet many in Germany, including those critical of Israeli human rights abuses, remain hesitant to apply the label to Israeli conduct.
Given history, one can certainly understand Germany’s concern for the welfare of the Jewish people, but that should not carry over to an endorsement of abusive and discriminatory Israeli government conduct, especially in the occupied territory. As recognition grows that these crimes are being committed, the failure to recognize that reality requires burying your head deeper and deeper into the sand.
The problem begins with the Israeli government having exercised primary control for more than a half-century over the land between the Mediterranean Sea and Jordan River, encompassing Israel and the occupied territory, where two main groups of people of roughly equal size live. Throughout this area, Israeli authorities methodologically privilege one of the groups, Jewish Israelis, who are governed under the same body of laws with the same rights and privileges wherever they live. At the same time, authorities allocate different baskets of inferior rights to the other, Palestinians, systematically discriminating against them wherever they live and most severely in the occupied territory.
Our sense that our research was not capturing this underlying reality led us to write this report. Reporting on “separate, not equal” schools for Palestinians inside Israel, Palestinians being forced out of their homes in occupied East Jerusalem, the serious rights abuses stemming from the Israeli settlement enterprise in the West Bank, and the crushing closure of the Gaza Strip, we felt that our work captured important dynamics, including entrenched discrimination, in particular areas, but did not capture the full scope of Israel’s discriminatory rule over Palestinians.
We set out in the report to evaluate Israel’s treatment of Palestinians across Israel and the occupied territory. As we do in the nearly 100 countries across the world we work in, we began by documenting the facts—drawing on years of our own research, case studies that compared Palestinian areas with predominantly or exclusively Jewish ones, and a review of government planning documents, statements by officials, and a range of other materials.
Across Israel and the occupied territory, Human Rights Watch found that Israeli authorities have pursued an intent to privilege Jewish Israelis at the expense of Palestinians. They have done so by undertaking policies aimed at mitigating what they openly describe as the “demographic threat” Palestinians pose and maximizing the land available for Jewish communities, while concentrating most Palestinian in dense enclaves. The policy takes different forms and is pursued in a particularly severe form in the occupied territory. It includes efforts to, as leading Israelis officials have put it, “Judaize” the Negev and Galilee regions of Israel and to maintain “a solid Jewish majority,” as described in government planning documents, in the Jerusalem municipality, which includes the eastern part of Jerusalem, which Israel unilaterally annexed and occupies. It also encompasses efforts to “settle [Jews in] the land between the [Palestinian] minority population centers and their surroundings” in the West Bank, as set out in plans that have guided the government’s settlement, and to pursue “separation” between the West Bank and Gaza. The policy across the board serves the same fundamental goal: maximum land, minimum Palestinians.
Furthermore, we found that Israeli authorities have carried out the grave abuses needed for the crimes of apartheid and persecution against Palestinians living in the occupied territory. It has done so through, among other policies, sweeping restrictions on movement in the form of the 14-year generalized closure of Gaza and the discriminatory permit system in the West Bank; the confiscation of more than a third of the land in the West Bank; and denial of residency rights to hundreds of thousands of Palestinians and their relatives. Israel has imposed draconian military rule over millions of Palestinians, suspending their basic civil rights, while Jewish Israelis living in the same territory are governed under the permissive Israeli civil law; and imposed harsh conditions in parts of the West Bank that led to forcing thousands of Palestinians out of their homes.
We then evaluated these facts against the relevant areas of international law—in this case, the established law on discrimination—which includes a universal prohibition against apartheid. While the term was coined in relation to specific practices in South Africa, international treaties define apartheid as a universal legal term referring to a particularly severe form of discriminatory oppression.
International criminal law, including the 1973 International Convention on the Suppression and Punishment of the Crime of Apartheid and the 1998 Rome Statute to the International Criminal Court, define apartheid as a crime against humanity consisting of three primary elements: (1) an intent by one racial group to dominate another; (2) systematic oppression by the dominant group over the marginalized group; and (3) particularly grave abuses known as inhumane acts.
Racial group is understood today also to encompass treatment on the basis of descent and national or ethnic origin. International criminal law also identifies a related crime against humanity of persecution. Under the Rome Statute and customary international law, persecution consists of severe deprivation of fundamental rights of a racial, ethnic, or other group with discriminatory intent.
The ratification by the State of Palestine of these two treaties in recent years has strengthened the legal application of these two crimes in its territory. A ruling by a chamber of the International Criminal Court (ICC) earlier this year confirmed that it has jurisdiction over war crimes and crimes against humanity – including apartheid and persecution – committed in the Occupied Palestinian Territory since 2014.
Applying the facts to the laws, Human Rights Watch concluded that Israeli authorities are committing the crimes against humanity of apartheid and persecution. We found that the elements of the crimes come together in the occupied territory as part of a single Israeli government policy. That policy is to maintain the domination by Jewish Israelis over Palestinians across Israel and the occupied territory. It is coupled in the occupied territory with systematic oppression and inhumane acts against Palestinians living there.
Sometimes the most important thing someone who cares deeply about you can do is to share hard truths and push you to confront them. The late Israeli Prime Minister Yitzhak Rabin and leaders of Israel’s closest ally, the US, including former President Jimmy Carter and former Secretary of State John Kerry, warned of the prospect of apartheid if things did not change.
Today, apartheid is not a hypothetical or future scenario. A 54-year-occupation is not temporary. The threshold has been crossed. Apartheid, and parallel persecution, is the reality for millions of Palestinians. Recognizing and correctly diagnosing a problem is the first step to solving it and ending apartheid is vital to the future of both Palestinians and Israelis and the cause of peace. It is by extension Germany’s special relationship with Israel and history that should prompt them to recognize the reality of apartheid and persecution and bring to bear the sorts of tools needed to end these crimes against humanity.
EINDE
Reacties uitgeschakeld voor Noot 3/Astrid Essed strikes again
DEN HAAG (PDC i) – Het kabinet-Rutte IV is gevallen. De vier coalitiepartijen (VVD, D66, CDA en ChristenUnie) zijn het niet eens geworden over een pakket maatregelen om de asielinstroom te beperken. Vanavond nog zal Mark Rutte i schriftelijk het ontslag aanbieden van het gehele kabinet aan de koning.
Het kabinet heeft lang onderhandeld over de asielmaatregelen. De laatste dagen voerde de VVD de druk op. Rutte legde volgens verschillende bronnen een nieuwe eis op tafel, waarbij gezinshereniging voor oorlogsvluchtelingen beperkt zou worden. Dit was voor D66 en de ChristenUnie een onaanvaardbare eis.
In een persconferentie lichtte premier Rutte de kabinetsval toe: “Er is niet één partij die de stekker uit het kabinet heeft getrokken. Het was een beslissing van alle vier de partijen samen.(…) Een kabinetsval is nooit goed, maar het is ook atijd moeilijk in een coalitieland als Nederland.”
Het kabinet zal in zijn huidige vorm in demissionaire status blijven zitten. Naar verwachting zullen er in november Tweede Kamerverkiezingen plaatsvinden. Het kabinet-Rutte IV kwam tot stand na de langste kabinetsformatie uit de Nederlandse geschiedenis en trad op 10 januari 2022 aan.
MISDADEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTINGVERWOESTING VAN GAZA
MISDADEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTINGVERWOESTING VAN GAZA
BEZETTINGSTERREUR foto Oda Hulsen Hebron 2 mei 2017/Verwijst naar foto van een Palestijnse jongen, die tegen de muur wordt gezet doorIsraelische soldaten, die hem toeriepen ”Where is your knife!”/Later vrijgelaten
NB Het is dus NIET de foto van een Palestijnse jongen, die bij de kraag wordt gegrepen
Foto van Oda Hulsen valt soms weg
ILLEGALE ISRAELISCHE NEDERZETTINGEN, BITTEREBIJPRODUCTEN VAN DE ISRAELISCHE BEZETTING
Trouwe lezers hebben kunnen zien [lezen], dat ik recentelijk een uitgebreid
[achtergrond] artikel heb geschreven over Caroline van der Plas [BBB} [1], dat
vooral draaide om twee vragen
A
Waar van het politieke spectrum moet ik BBB nu plaatsen
Beter gespecificeerd
Is BBB extreem-rechts, zoals een aantal schrijvers/Bloggers/activisten
vanuit de links-radicale hoek beweren [2], of niet
Voor mijn conclusie, zie noot 3
B
Wat is het BBB standpunt tav Migratie en hoe sta ik daartegenover?
Dat kunt u lezen in mijn recente artikel [4]
Nu wil de snelheid der Ontwikkelingen dat mijn artikel weliswaar
een duidelijk inzicht geeft in het BBB Standpunt over
Migratie ”Streng met Menselijke Maat” [5], maar dat dit dateert van
13 februari 2023 en nu deels is achterhaald door het met het
oog op de 22 november verkiezingen geschreven Concept
Verkiezingsprogramma ”Iedere Dag BBBeter. Van Vetrouwenscrisis
naar Noaberstaat”, ”Visie en Verkiezingsprogramma 2023-2027” [6]
Omdat ik het van belang vind, zeker tegen het Licht van deze Spannende
Verkiezingen [7], de actualiteit zoveel mogelijk te volgen en
ik vooral benieuwd ben, in welke richting BBB zich uiteindelijk ontwikkelt [8],
wil ik nogmaals een Beroemde Astrid Essed Attack op het Asielgedeelte
van dit programma loslaten
FASTEN YOUR SEATBELTS!
ASTRID ESSED
ASTRID ESSED ATTACK OP BBB VERKIEZINGSPROGRAMMA 2023-2027
TAV ASIEL
ASTRID ESSED ATTACK
VERSCHIL IN TOON MET ”STRENG MET MENSELIJKE MAAT”
Misschien minder ”inhoudelijk”, maar toch van belang
Het Hoofdstuk ”Asiel en Migratie” [9] doorlezend, valt het mij allereerst al op,
dat de relatief vriendelijke toon, waarmee de eerdere BBB Visie dd februari 2023 ”Streng met menselijke maat: BBB over Migratie” [10], begint,
in dit concept Verkiezingsprogramma ontbreekt.
Ik citeer uit ”Streng met menselijke maat” [11]
”Nederland is een huis, waarin Nederlanders een familie vormen. Zoals in veel huizen ontvangen wij gasten die weer vertrekken en is er een logeerkamer met een warm bed voor familie of bekenden, die het zwaar hebben en wat langer moeten blijven. Maar in de laatste decennia belden er zo veel hulpbehoevenden aan voor een plekje, dat de grond van de logeerkamer bezaaid ligt met matjes. En ons éigen familieleven wordt aangetast door onze gastvrijheid. Juist om dat originele warme bed te blijven bieden, moeten we voorlopig “nee” verkopen aan veel hulpbehoevende kennissen. ” [12]
Ik heb in mijn recente artikel weliswaar geprotesteerd tegen
de voorstelling van een vluchteling als ”gast” [13], maar toch, deze Beginzin oogt redelijk uitnodigend [ook
al blijkt uit de rest van de tekst, dat dat ook wel meevalt [14].
Een vriendelijke Beginzin kan ik in het Verkiezingsstuk over Asiel en Migratie [15] niet ontdekken.
ASTRID ESSED ATTACK/INHOUDELIJKSTUKJE 1Ik citeer uit ”Asiel en Migratie, Eerlijk en Draagbaar [ookin de komende stukjes], met als bij opmerking, dat ik nietop alle aspecten van het BBB Asielstandpunt inga”
BBB wil de asielinstroom drastisch beperken, de huizen weer eerlijk verdelen en de asielprocedures aan de buitengrenzen van de EU laten doorlopen. Hier gaan we ook hard met onze vuist voor op tafel slaan bij de EU.” [16]
ASTRID ESSED ATTACK
ASIELSTROOM BEPERKEN GEVAARLIJK
En dat stuit bij mij al direct op bezwaren.
Want als de asielstroom wordt beperkt, loop je gevaar, dat vluchtelingen,
die door oorlog en/of persoonlijke vervolging moeten vrezen voor leven
en/of welzijn, geen veilig heenkomen kunnen krijgen.
Ik besef wel, dat verder in dit Asielhoofdstuk BBB refereert aan het afkopen
van het te overschrijden quotum van 15 000 asielzoekers per jaar
in de nieuwe EU Migratiedeal [17], maar het Gevaar daarvan is, dat als
meer landen zoiets gaan doen, de vluchtelingen alsnog tussen Wal en
Schip dreigen te belanden.
Kortom:
Het sollen met mensen dus.
STUKJE 2
” Een Europese aanmeldbalie voor verzoek tot asiel voorkomt mensenhandel. De EU kan ook aanmeldcentra in de regio inrichten zodat asielzoekers daar terecht kunnen en de procedure daar ook wordt afgehandeld, zoals bijvoorbeeld in Tanzania, Malawi, Namibië of SenegaL” [18]
ASTRID ESSED ATTACK
OPMAAT NAAR EEN ”RWANDA DEAL?”
Het Gevaar van Aanmeldcentra in de regio vind ik, dat het Spook van de
”Rwanda deal” [Asiel aanvragen voor Europa vanuit Rwanda en bij toekenning in Rwanda blijven] [19] weer de Kop op komt steken.
En aangezien BBB een van de partijen was, die voor een onderzoek naar een
mogelijke Rwanda deal gestemd had [20], vind ik dit BBB standpunt
onder Stukje 2 buitengewoon verontrustend.
blijven en niet naar Europa kunnen komen]
STUKJE 3
” Asiel is alleen mogelijk voor mensen die op basis van de gronden van de Conventie van Genève (vervolging politieke en religieuze redenen) hiervoor in aanmerking komen. Niet wegens armoede, ontheemding etc., want daarvoor is opvang in de regio bedoeld” [21]
ASTRID ESSED ATTACK
BBB BEROEPT ZICH OP EEN VERDRAG, DAT ZIJ WIL OPZEGGEN
OPVANG IN DE REGIO?/MISLEIDENDE VOORSTELLING VAN
ZAKEN BBB!
Om met de eerste zin te beginnen:
Het staat BBB vrij om te vinden, dat asiel alleen mogelijk is voor oorlogs
en vervolgingsvluchtelingen.
En inderdaad staat dat ook in de definitie van het Vluchtelingenverdrag[zie voor gemak lezer artikel 33, betr het verbod op refoulement] [22], dat
in Geneve is gesloten, vandaar dat BBB het ”De Conventie van Geneve” noemt [23], een beetje een begripsverwarring met de Conventies van Geneve, zoals
vastgelegd in het Internationaal Humanitair oorlogsrecht [24]
Maar daarom gaat het niet.
Wat mij zo frappeert is, dat BBB bij de definitie wie wel of geen vluchteling is
[een definitie, die zij dus hanteert] zich beroept op een Verdrag, dat zij zelf willen opheffen!
Het Vluchtelingenverdrag! [25]
En wat betreft die ”opvang in de regio”
Hoe vaak moet ik nog uitleggen, dat het leeuwendeel van de
vluchtelingen reeds wordt opgevangen in de regio! [26]
Als de BBB daarvan niet op de hoogte is, is het niet uit
te leggen onwetendheid.
En anders platte anti-vluchtelingenpropaganda!
STUKJE 4
” Asielzoekers die geen enkel recht hebben op verblijf in Nederland moeten zo snel mogelijk terug naar het land van herkomst. BBB maakt zich sterk voor goede relaties met de landen waar deze staatsburgers naar terug moeten. Daar waar landen echt niet meewerken, zijn financiële consequenties ook aan de orde.” [27]
ASTRID ESSED ATTACK
ASIELZOEKERS IN GEVAAR BIJ UITZETTING
AAN FINANCIELE GEVOLGEN VOOR WEIGERLANDEN ZIJN RISICO’S
VERBONDEN
De eerste zin lijkt vanuit de vastgelegde Vreemdelingenwetgeving [28]
logisch, maar staat nogal eens haaks op Internationale Verdragen. [29]
Want een aantal keren is het voorgekomen, dat uitgezette asielzoekers
grote risico’s liepen in hun herkomstland [30], waaruit blijkt, dat die
Asielprocedure lang niet altijd deugt.
BBB moet dus wat dit aspect betreft, zich beter laten informeren of
een Toontje Lager zingen.
Wat betreft die ”financiele gevolgen” voor weigerlanden:
Zie onder noot 31, wat ik daarover heb geschreven in mijn
recente stuk over het BBB standpunt tav vluchtelingen
Op dus naar noot 31!
STUKJE 5
”Zonder sterke buitengrenzen zijn de binnengrenzen niet te handhaven. Een sterke buitengrens van de Europese Unie is daarbij noodzakelijk. Om deze reden geven we Frontex (Europees agentschap dat de buitengrenzen bewaakt) meer bevoegdheden en vertienvoudigen we in manschappen” [32]
ASTRID ESSED ATTACK
GEEN GRENZEN EN MUREN VOOR VLUCHTELINGEN!
FRONTEX GEVAARLIJKE GRENSBEWAKER!
Zie voor wat ik daarover in mijn recente artikel heb geschreven, onder noot 33
Op dus naar noot 33!
STUKJE 6
”Het vluchtelingenverdrag stamt uit 1951. Deze is zeer gedateerd en nooit bedoeld voor de enorme aantallen zoals we die nu kennen. Daarom zet Nederland zich in om deze te vernieuwen of anders op te zeggen” [34]
ASTRID ESSED ATTACK
HANDHAVEN, DAT VLUCHTELINGENVERDRAG!
EEN VAN DE WEINIGE HANDVATEN, DIE EEN VLUCHTELING ANNO
2023 NOG HEEFT!
Zie onder noot 35, wat ik heb opgemerkt over het Vluchtelingenverdrag
TENSLOTTE
Dit was weer een Astrid Essed Attack op het BBB Standpunt tav
vluchtelingen
Omdat het hier om het concept verkiezingsprogramma 2023-2027
gaat [36] vond ik een aanvulling nodig op mijn eerdere stuk [37]
Als u beiden hebt gelezen, o lezers, krijgt u een goed beeld
van mijn standpunten over de zogenaamde ”asielcrisis” [38]
en over het Vluchtelingenstandpunt in het algemeen
Zie ook noot 39!
Ik eindig met de Beginzin:
Article 14
1. Everyone has the right to seek and to enjoy in other countries asylum from persecution.
”””Voor wie bijvoorbeeld twijfelt aan de fascistische inslag van Caroline van der Plas en haar BBB, even dit citaat van haar: ‘Het gaat dus inderdaad niet om de natuur. Het gaat om goedkoop landbouwgrond opkopen voor huizen voor die miljoenen mensen die nog in NL gepropt moeten worden”
”Hoewel de opkomst van de BBB voor een deel ten koste gaat van andere en radicalere extreemrechtse partijen, groeit het extreemrechtse kamp als geheel gewoon door. Als we de SGP meetellen – dat zich de afgelopen jaren duidelijk in het extreemrechtse kamp heeft gepositioneerd – wisten de extreemrechtse partijen gezamenlijk maar liefst 28 senaatszetels te halen – meer dan een derde van de zetels. In 2019 waren dat er nog 17 (of 19 met de SGP erbij).”
….
….
”Maar het is veel te eenzijdig om de media alleen de schuld te geven van de opkomst van BBB. VVD en CDA hebben de basis gelegd voor de huidige stikstofcrisis door te proberen de milieurichtlijnen te omzeilen en sindsdien oppositie te voeren tegen de stikstofplannen van de regering toen er toch iets moest worden gedaan. Dat gaf voeding aan de boerenprotesten die een steeds duidelijker extreemrechts karakter kregen en waar BBB de belangrijkste politieke vertegenwoordiger werd. BBB had daarom een maatschappelijke beweging achter zich, die gesteund wordt door het agriculturele grootkapitaal en groepen als Agrifacts, die zijn opgezet om de belangen van die bedrijven te behartigen.”
”De Provinciale Statenverkiezingen zijn zoals verwacht uitgelopen op een afstraffing van de regeringspartijen en op een grote overwinning van de BBB. De spreekbuis van het agriculturele grootkapitaal werd in alle provincies de grootste. De winst van de BBB gaat vooral ten koste van andere extreemrechtse partijen als PVV en FvD en van de regeringspartijen.”
Nederland is een huis, waarin Nederlanders een familie vormen. Zoals in veel huizen ontvangen wij gasten die weer vertrekken en is er een logeerkamer met een warm bed voor familie of bekenden, die het zwaar hebben en wat langer moeten blijven. Maar in de laatste decennia belden er zo veel hulpbehoevenden aan voor een plekje, dat de grond van de logeerkamer bezaaid ligt met matjes. En ons éigen familieleven wordt aangetast door onze gastvrijheid. Juist om dat originele warme bed te blijven bieden, moeten we voorlopig “nee” verkopen aan veel hulpbehoevende kennissen.
Asielmigratie-reductie korte termijn
Op de korte termijn moeten Nederland en de EU stevige maatregelen nemen, die binnen de verdragen passen, om een nieuwe inhumane asielcrisis in de zomer te voorkomen. De inzet van de BBB op dit vlak focust op drie punten:
Ontwikkelingslanden, die weigeren uitgeprocedeerde asielzoekers terug te nemen, moeten gekort worden op de financiële steun die Nederland en de EU bieden. En bij aanhoudend weigeren, moet de subsidiekraan dicht en de uitkeringenstroom gestopt worden richting die landen. Als landen weigeren ons te steunen in een crisis en hun eigen staatsburgers niet terug willen nemen, zijn ze geen goede buren en verdienen ze ook niet onze steun.
De buitengrenzen van de EU moeten versterkt worden. Dit kan onder meer door de bouw van grenshekken op kwetsbare locaties voor migrantenstromen. Maar ook is het nodig dat Frontex (het Europees agentschap dat de buitengrenzen bewaakt) stevig versterkt wordt in bevoegdheden, middelen en manschappen.
Europese migratieafspraken moeten actief worden nageleefd. In de Dublin-verordening staat dat een asielzoeker asiel moet aanvragen in het eerste veilige Europese land waar hij aankomt. Nu gebeurt dit vaak niet en reizen asielzoekers via andere Europese landen naar Nederland om een asielaanvraag te doen. Landen aan onze buitengrenzen (zoals Italië en Bulgarije) laten dit toe of faciliteren dit zelfs, om zelf maar van het probleem af te zijn. Als de Dublin-afspraken zouden worden nageleefd, zou de asielinstroom in Nederland al gauw behapbaar worden. Europees Naoberschap houdt ook in dat we goede buren voor elkaar zijn. Afspraken die gemaakt zijn, of gemaakt worden, moeten worden nageleefd. Het is simpel voor BBB: of de Dublin-verordening wordt strikt nageleefd, of Nederland stelt Brussel op de hoogte dat het zich niet meer gebonden voelt door de afspraken.
Asielmigratie-reductie lange termijn
Nederland heeft zich in het verleden gebonden aan allerlei verdragen, die op dat moment een nuttig doel dienden. Het Vluchtelingenverdrag van 1951, voortvloeiend uit de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust, is daar één van. Echter het doel van het verdrag in 1951 was nooit dat het de hedendaagse asielchaos tot gevolg zou hebben. Migratie is sindsdien enorm veranderd, in omvang en vorm. En als de uitkomst van een verdrag anders uitvalt dan de bedoeling was bij het tekenen, moet Nederland ook bereid zijn om te sleutelen aan de inhoud van een verdrag. Als de uitkomst anders is dan het doel, dan moeten er dus nieuwe afspraken komen die er wél voor zorgen dat het verdragsdoel wordt bereikt.
Nederland moet inzetten op een update van het Vluchtelingenverdrag van 1951 en toewerken naar een Vluchtelingenverdrag van 2023. Wat BBB betreft moet zo’n verdrag de deelnemende landen de handvaten geven om grote asieltoestromen te dempen. Dit bijvoorbeeld door asielprocedures buiten de eigen grens te kunnen behandelen, een terugnameverplichting in te stellen voor landen wier onderdanen elders zijn uitgeprocedeerd en door het terugsturen of terugbrengen van uitgeprocedeerde asielzoekers te vereenvoudigen. Uiteraard zijn er talloze andere voorstellen die ook gewogen moeten worden in een nieuw verdrag.
Acute asielstop
Niet elk land staat te juichen bij heronderhandeling van het Vluchtelingenverdrag van 1951. Sommige landen hebben economisch, sociaal of zelfs politiek profijt bij de oude afspraken en de chaos die ze ermee in andere landen kunnen veroorzaken. Daarom ziet BBB een acute asielstop tijdens het ontstaan van een asielcrisis als een effectief middel om:
de asielinstroom te dempen;
aan te tonen dat het verdrag van 1951 onwerkbaar is;
een drukmiddel richting andere landen om de verdragen te heronderhandelen
Mocht niks werken dan kan Nederland niet uitsluiten dat het als laatste redmiddel, samen met gelijkgezinde landen uit het verdrag stapt (zoals we recent uit het Energy Charter Treaty zijn gestapt) en met hun nieuwe afspraken maakt.
Pushbacks
Het is een natuurlijke reactie om een mens in nood te helpen. Niemand kijkt met de handen in de zakken toe hoe een ander verdrinkt, laat staan dat ze hem een trap na geven. Daarom wil BBB dit ook niet opleggen aan onze agenten aan de buitengrenzen van Europa. Het terugduwen van lekke bootjes, of mensen buiten de deur te houden zonder enige zorg en daarmee mensen veroordelen tot verdrinking of uitdroging, ziet BBB niet als menswaardig, zowel voor de pusher als de gepushte. Daarom zal BBB zich uitspreken tegen de pushbacks op zee waarvan aangenomen kan worden dat dit tot de dood leidt. Zoals hierboven aangetoond kunnen Nederland en de EU heel veel doen om migratie te beperken, voordat we ons zo diep verlagen. BBB is natuurlijk niet voor het toestromen van illegalen in de EU. BBB is wel voor het op een humane manier terugsturen van deze mensen naar het land van herkomst.
Uiteindelijk wil BBB toe naar een migratiesysteem waarin mensen die écht op de vlucht zijn voor oorlog of onderdrukking, in Nederland veiligheid kunnen vinden. Waar we deze mensen een warm bed kunnen bieden in ons huis, zonder dat het huis daardoor ontwricht raakt. En voor de tijd die ervoor nodig is. Terugkeer naar land van herkomst, wanneer dat veilig is, verdient de voorkeur.
Voordat we daar zijn, hebben we nog een lange weg te gaan, maar we hoeven geen dingen te doen die we onze kinderen en kleinkinderen niet zouden kunnen uitleggen.
Arbeids- en studiemigratie
Om in de brede zin aan migratiereductie te werken moeten we niet alleen naar asielmigratie kijken maar ook naar migratie die voorkomt uit arbeid en studie. Ook deze stromen zijn groot en leggen veel beslag op voorzieningen, al leveren ze vaak ook welvaart op.
Op het gebied van arbeidsmigratie wil BBB kijken welke mensen Nederland nodig heeft en welke arbeidsmigranten meerwaarde creëren voor de Nederlandse economie. Onze stip op de horizon is hier een systeem van Orange Cards; waar na een jaarlijkse inventarisatie van behoeften en tekorten in de arbeidsmarkt er buitenlandse werknemers worden uitgenodigd om naar Nederland te komen om hier te werken. De kaart geeft hen dan een verblijfsstatus voor een bepaalde tijd, waarna de kaarthouder weer terug moet keren naar het land van herkomst óf onder specifieke voorwaarde het Nederlands staatsburgerschap kan aanvragen. In de huidige praktijk betekent dit dat Nederland deze Orange Cards vooral uitgeeft aan bijvoorbeeld technisch of medisch geschoold personeel en arbeiders die nodig zijn voor onze voedselzekerheid.
Studentenmigratie
Bij studiemigratie wil BBB ook kijken naar de behoefte in Nederland. Voor veel universiteiten in de regio zijn internationale studenten een basisvoorwaarde om onderwijs aan te kunnen bieden aan Nederlandse studenten. Bij technische studies leveren internationale studenten een grote bijdrage aan innovatie en ontwikkeling van de Nederlandse techniek. Ook kan een klein aandeel internationale studenten op een studie goed zijn om kennis te maken met nieuwe ideeën en perspectieven. Helaas zijn voor een aantal grote universiteiten in de Randstad internationale studenten een winstmodel van uitbuiting geworden, wat bijvoorbeeld de lokale huizenmarkt ontwricht en studies ‘verengelst’. Net als bij arbeidsmigratie wil BBB hier dus kijken naar welke studenten een meerwaarde vormen voor regionale ontwikkeling, innovatie of ons academisch klimaat. Terwijl we intussen de gezonde balans voor de huizenmarkt en de rol van universiteiten als koploper in een onderscheidende Nederlandse academische cultuur, bewaken.
Reacties uitgeschakeld voor Noten 4 en 5/Aanvullingen
Nederland is een huis, waarin Nederlanders een familie vormen. Zoals in veel huizen ontvangen wij gasten die weer vertrekken en is er een logeerkamer met een warm bed voor familie of bekenden, die het zwaar hebben en wat langer moeten blijven. Maar in de laatste decennia belden er zo veel hulpbehoevenden aan voor een plekje, dat de grond van de logeerkamer bezaaid ligt met matjes. En ons éigen familieleven wordt aangetast door onze gastvrijheid. Juist om dat originele warme bed te blijven bieden, moeten we voorlopig “nee” verkopen aan veel hulpbehoevende kennissen. ” [21]
ASTRID ESSED ATTACK
NEDERLAND ALS HUIS EN VLUCHTELINGEN ALS
”GASTEN”
Hoewel ik de vergelijking van Nederland als een Huis
wel leuk vind, maak ik bezwaar tegen de hieruit voortvloeiende consequenties.
Want in feite gaat deze redenatie ervan uit, dat vluchtelingen
gasten zijn, die mogen rekenen op gastvrijheid.
En hoewel waarschijnlijk [vanuit van der Plas’ standpunt]
niet kwaadaardig bedoeld, betekent het in feite:
Dankbaarheid en het daaruit voortvloeiende niet volwaardige burgerschap in de samenleving.
Nu zal voor bepaalde vluchtelingen gelden, dat ze inderdaad
maar tijdelijk willen blijven en ook daadwerkelijk weer
teruggaan naar het land van herkomst [22], maar daar gaat
het niet om.
Naar mijn oordeel zijn vluchtelingen geen ”gasten”, die
dankbaar moeten zijn [ook al ben je blij als je aan
oorlog en vervolging bent ontsnapt en relatief veilig bent],
maar mensen, die het recht hebben, in Nederland een
volwaardig leven op te bouwen, met dezelfde rechten en
plichten van de reeds aanwezige Nederlanders.
Zie onder noot 24 een aardig stukje over de manier
waarop tegen vluchtelingen kan worden aangekeken:
Als ”gasten” zoals BBB in feite zegt [23].
OF als volwaardige burgers, zoals Astrid Essed en
de schrijver van het stukje, Matthijs van de Sande, voorstaan. [24]”
”Daarom voeren we een asielquotum van 15.000 asielzoekers in. Alle asielzoekers die hoger dan dit quotum in ons land willen komen, kopen we af bij de Europese Unie onder de nieuwe migratiedeal. Dit quotum kan door de Tweede Kamer naar boven of beneden worden bijgesteld”
”Het andere voorstel ging over de verdeling van asielzoekers over Europese landen. Landen krijgen nu te maken met ‘verplichte solidariteit’: ze moeten migranten overnemen uit ‘aankomstlanden’ als Italië en Griekenland, of ervoor kiezen om te betalen voor elke per migrant die niet wordt overgenomen. Landen moeten dan 20.000 euro betalen per asielzoeker. Dat bedrag gaat naar de landen waar de meeste migranten aankomen.”
De 27 Europese ministers van Asiel en Migratie zijn het in Luxemburg eens geworden over een migratiedeal. De afspraken gaan over het opvangen, verdelen en terugsturen van migranten die in Europa aankomen.
Het akkoord wordt gezien als een belangrijke doorbraak, omdat de landen het hierover jarenlang niet eens konden worden. Na urenlange onderhandelingen werden de Europese ministers van Asiel die bijeengekomen waren in Luxemburg het eens over twee voorstellen.
Het ene voorstel ging over de zogenoemde grensprocedure, die moet gaan gelden voor alle asielzoekers die aankomen zonder identiteitspapieren en voor asielzoekers die weinig kans maken op asiel. Als ze uit relatief veilige landen komen, zoals Marokko of Algerije, worden ze opgesloten. In de procedure wordt gekeken of ze toch recht hebben op asiel. Als dat niet zo is, worden ze teruggestuurd.
Vooral Duitsland en Italië stonden tegenover elkaar, landen die beide nodig waren om tot een meerderheid voor een akkoord te komen. Aanvankelijk wilde Duitsland niet dat families met kinderen vastgezet mogen worden aan de Europese grens als ze weinig kans maken op asiel. Maar daar is Duitsland toch mee akkoord gegaan. Kinderen zonder ouders mogen niet worden vastgezet. Nederland wilde dat wel, maar een groot deel van de Europese landen stond daar niet achter.
Het andere voorstel ging over de verdeling van asielzoekers over Europese landen. Landen krijgen nu te maken met ‘verplichte solidariteit’: ze moeten migranten overnemen uit ‘aankomstlanden’ als Italië en Griekenland, of ervoor kiezen om te betalen voor elke per migrant die niet wordt overgenomen. Landen moeten dan 20.000 euro betalen per asielzoeker. Dat bedrag gaat naar de landen waar de meeste migranten aankomen.
Het laatste pijnpunt van de onderhandelingen was de vraag waar afgewezen migranten naartoe gestuurd mogen worden. Migranten zouden alleen naar een land gestuurd mogen worden waar ze een band mee hebben, zoals hun geboorteland. Maar Italië wilde dat die criteria ruimer werden, en dat migranten ook naar een ander land gestuurd mogen worden, zoals een land in Noord-Afrika waar ze op een boot zijn gestapt. Italië heeft op dit punt zijn zin gekregen. Ook voor Nederland was dit een belangrijk punt; Nederland was het met Italië eens.
Er moet nog onderhandeld worden over de plannen in het Europese Parlement. Naar verwachting moet er volgend voorjaar een definitief akkoord komen.
Correspondent Europese Unie Kysia Hekster:
“Nederland noemt het een belangrijke stap, Duitsland betitelt het als historisch. Dat het na al die jaren gelukt is om zoveel verschillende belangen bij elkaar te krijgen is echt bijzonder. Want al die tijd was er vooral veel onderling onbegrip en ruzie. Zo vond Italië dat het er te veel alleen voor stond, omdat daar de meeste asielzoekers aankomen en dat andere landen niet solidair waren. Terwijl Nederland vond dat Italië zijn verantwoordelijkheid niet genoeg nam, omdat asielzoekers vanuit Italië door konden reizen naar landen als Nederland, zonder dat duidelijk was of ze wel recht hadden op asiel.
Nu is het toch gelukt om voldoende vertrouwen te vinden in een nieuw plan. Ook voor Nederland is dit een belangrijk akkoord. Het kabinet heeft steeds gezegd dat een Europese oplossing nodig is om de instroom van asielzoekers naar beneden te krijgen. Met dit akkoord van de EU-landen is er een doorbraak, maar voor er een akkoord is moet ook nog onderhandeld worden met het Europees Parlement.”
Staatssecretaris Eric van der Burg, die ook aanwezig was in Luxemburg, noemt de deal een “hele belangrijke stap”. Volgens de staatssecretaris komen er door de deal betere procedures, waardoor migranten in het aankomstland direct geregistreerd worden en worden vastgezet als ze weinig kans op asiel hebben. Door de afspraken moeten er daardoor minder mensen in Nederland in de asielprocedure komen.
In Den Haag reageren coalitiepartijen tevreden op de EU-deal. D66 spreekt over “ontzettend goed nieuws”, de VVD over een “belangrijke stap, het CDA over een “belangrijke stap en een doorbraak” en de ChristenUnie over een “cruciale stap”.
The Ministry of Foreign Affairs and the Ministry of Immigration and Integration of the Kingdom of Denmark (hereafter Denmark) and the Ministry of Foreign Affairs and International Cooperation of the Republic of Rwanda (hereafter Rwanda) together the Parties and in singular the Party; Considering that for many years, Rwanda has willingly been hosting and giving shelter to hundreds of thousands of refugees, primarily from neighboring Democratic Republic of Congo and the Republic of Burundi. Moreover, Rwanda has made significant commitments to the protection and assistance of refugees including by signing the the MoU with the African Union (AU) and UNHCR establishing the Emergency Transit Mechanism (ETM) aims at providing lifesaving protection, assistance and long-term solutions to extremely vulnerable refugees trapped in detention in Libya, through temporary evacuation to Rwanda; In the framework of the follow-up to the Global Compact on Refugees, Rwanda has made important legal, material, financial and resettlement pledges at the Global Refugee Forum in December 2019, with a view to, among others, access to job opportunities, education and sustainable livelihood to refugees, displaced persons and host communities; Rwanda is a party to the 1951 Convention relating to the Status of Refugees and its 1967 Protocol. Rwanda is party to the 1969 OAU Convention Governlng the Specific Aspects of Refugee Problems in Africa and ratified the 2009 African Union Convention for the Protection and Assistance of Internally Displaced Persons in Africa (the Kampala Convention) in 2OL2. Rwanda is also party to the 1954 Convention relating to the Status of Stateless Persons (the 1954 Convention) and to the 1961 Convention on the Reduction of Statelessness (the lg6lconvention). Rwanda is also a party to the Chicago Convention of 7th December 1994 on International Civil Aviation, the Cotonou Agreement of 26th June 2OOO concerning the return and readmission of Countries’ national who are illegally present on the territory of the other; or found inadmissible upon entering such territory, the international covenant of 16th December on civil and political rights, the international covenant on 16th December on econcmic, social, and cultural rights, ihe convention of 1oth December 1984 against torture and other cruel, inhuman and treatment or punishment; Denmark is a party to the 1951 Convention relating to the Status of Refugees and its 1967 Protocol. Denmark was also one of the first 15 members of the UNHCR Advisory Committee established in 1951. Denmark ratified the European Convention on Human Rights (ECHR) in 1953 and it was incorporated in Danish law on 29 April 1992. As a result, the courts of Denmark have a duty to enforce the ECHR. Due to the Danish reservation in the European Union in the area of Justice and Home Affairs, Denmark is not bound by European Union legislation regarding asylum and immigration. However, through parallel agreements Denmark is party to the European Union Dublin and Eurodac Regulations;
PAGE 2
Denmark is committed to finding new and sustainable solutions to the present migration and refugee challenges that affect countries of origin, transit and destination. The current asylum system is unfair and unethical by incentivizing children, women and men to embark on dangerous journeys along the migratory routes, while human traffickers earn fortunes. There is a need to finding new ways of addressing the migration challenges by promoting a fairer and more humane asylum system based on a comprehensive approach. This includes addressing the root causes of irregular migration, providing more and better protection of refugees in the regions of conflict and increasing assistance to host nations, countries of origin and transit – along the migratory routes – in order to improve border management, strengthen asylum systems and fight human smuggling. It is also the vision of the Danish Government that the processing of asylum applications should take place outside of the EU in order to break the negative incentive structure ofthe present asylum system. At the Global Refugee Forum Denmark made important pledges towards durable solutions including, among others, an ex-post matching pledge to support Rwanda’s Global Refugee Forum (GRF) for jobs and livelihood in the agricultural sector. Denmark also pledged to the strengthening of national asylum systems in transit and host countries and to resuming the resettlement program with refugees from Rwanda. Through the UNHCR Denmark has provided financial support to the Rwanda Emergency Transit Mechanism as well to job creation in the agricultural sector. Reaffirming the commitments of a strengthened and deeper bilateral cooperation between the Parties; Have agreed as follows: Artacle I Objectives The ohjective of this Memorandum of Understanding (hereinafter referred to as the “MoU”) is to create a mechanism for bilateral cooperation on asylum and migration within current international standards. Article 2 Scope The present Memorandum of Understanding constitutes the framework for strengthening the bilateral cooperation on asylum and migration issues between the Parties. Other areas such as statelessness preventing durable and sustainable solutions for refugees could also be considered for support. The
PAGE 3
framework should also include a strengthened bilateral dialogue and cooperation on new and sustainable solutions to the present migration and refugee challenges. Article 3 Areas and forms of cooperation The asylum and migration cooperation will overall be focused at strengthening Rwanda’s Refugee Status Determination (RSD) including the appeal process, and further developing the asylum and refugee management administration according to the national legal framework and international standards. The forms of cooperation could include but are not limited to: 1. Investigation in immigration matters, return and repatriation, post entry management, border management, combating illegal migration, combatting human trafficking, human smuggling and terrorism, detection of fraudulent documents and information sharing on criminal fugitives; 2. Facilitate and harmonize procedures for the return of irregular immigrants, 3. Technical assistance by Danish or other (local/international) experts including secondments, equipment, infrastructure, ID management; and biometric registration ; 4. Study/government ex-change visits in Denmark/Rwanda, training and workshops; 5. Livelihood support for refugees, support to ETM, and to durable solutions (resettlement) for refugees; 6. Any other related matter of mutual concern. Artacle 4 Principles of contact The parties will encourage direct contact between their respective specialized ministries/agencies within the are.- of cooperation while keeping thelr Ministries of Foreign Affairs and their diplomatic missions in third countries well informed about the cooperation activities. Article 5 Funding of cooperation Denmark agrees to provide funding from its dedicated asylum and migration funds for the identified cooperation activities. Rwandan input will be specified in the Agreement(s) regarding concrete projects/activities.
PAGE 4
Article 6 Notification Any notice required or permitted under this MoU will be valid and effective only if in writing and will be deemed to have been received on the date of delivery. Any Participant may by notice to the other Participant, change its chosen address to another physical address and such change will take effect on the thirtieth (30th) day after the date of receipt who last receives notice. Notices to the Participants will be sent to the following addresses: For the Republic of Denmark: Ministry of Foreign Affairs of the Kingdom of Denmark. For the Republic of Rwanda: The Ministry of Foreign Affairs and International Cooperation of the Republic of Rwanda. Article 7 Legal status The parties acknowledge that this Memorandum of Understanding ls a nonbinding agreement. Each party agrees that this MoU gives no rise to legal obligations on the part of any party. The parties intend to use their best efforts in good faith to work together to achieve the objectives of this MoU. Article 8 Confidentiality Neither party will disclose to a third party any confidential information communicated to it, without prior written consent of the other party, except information that is in the public domain or that required in fulfilment of a legal provision. This provision will survive the expiration or termination of this MoU. Article 9 Amendment This Memorandum of Understanding may be amended by mutual consent of the parties by submitting a proposed written addendum to the other party and by written acceptance of the other party of the said written addendum through diplomatic channels. \IK- \2L.\A1 4
PAGE 5
Article 10 Duration This Memorandum of Understanding is for a duration of three (3) years after which it will be automatically renewed for a similar period unless terminated by either party by giving a three (3) months written notice in advance of its intention to terminate through diplomatic channels. Article 11 Governing law This Memorandum of Understanding will be construed and implemented in accordance with the laws of each party. Article 12 Dispute Resolution Any dispute that may arise between the two parties in relation to the interpretation or application of this Memorandum of Understanding, will be settled amicably. If the dispute cannot be amicably settled, any party will be at liberty to terminate this Memorandum of Understanding. Article 13 Termination Either Party may terminate this Memorandum of Understanding at any time upon providing a written notification letter to the other. In the event of termination of this Memorandum of Understanding, the parties will coordinate in good faith to accomplish any ongoing activity. Artacle 14 Effective date This Memorandum of Understanding will come into effect on the date of its signature by both parties. The foregoing represents the understanding reached between the Parties on the matters referred to in this Memorandum of Understanding.
PAGE 6
Signed in duplicate in Kigali, on la ng uage. 2..{.t|r.21, in the Ensrish For the Ministry of Foreign Affa irs of the Kingdom of Den mark For the Ministry of Foreign Affairs and International Cooperation of the Republic \m^Y)-^– Minister for Development Coorporation Prof. NSHUTI Manasseh Minister of State in charge of the East African Community For the Ministry of Immigration and Integration of the Kingdom of Denmark Mattias Tesfaye Minister for Immigration and Integration
Het Deense parlement heeft een wet aangenomen die het mogelijk maakt asielzoekers buiten Europa op te vangen. Denemarken zegt dat het al gesprekken voert met meerdere niet-Europese landen waar asielzoekerscentra ingericht kunnen worden.
Het is nog onduidelijk om welke landen het gaat, maar in Deense media worden onder meer Egypte, Eritrea en Ethiopië genoemd als locaties. In april liet de regering weten dicht bij een overeenkomst te zijn met Rwanda.
Het EU-land voert al een streng asielbeleid en scherpt dat met deze nieuwe wet verder aan. Migranten die zich melden aan de grens kunnen straks naar een locatie buiten Europa worden gevlogen. Als hun asielaanvraag daar wordt goedgekeurd, krijgen ze het recht om in dat gastland te blijven, maar een verblijf in Denemarken behoort niet tot de mogelijkheden.
Voorstanders van het plan hopen dat de wet bijdraagt aan het verder afremmen van migratie. “Als je asiel aanvraagt in Denemarken, weet je dat je naar een land buiten Europa wordt gestuurd”, zegt een woordvoerder van de sociaaldemocratische regeringspartij. “Dus we hopen dat mensen stoppen met het aanvragen van asiel in Denemarken.”
‘Krankzinnig en absurd’
De Europese Commissie reageert bezorgd. “Deze wet is niet mogelijk binnen de bestaande EU-regels,” zegt een woordvoerder. “Het recht op een asielaanvraag is fundamenteel in de EU. Het verwerken van asielverzoeken buiten de EU roept fundamentele vragen op over zowel toegang tot asielprocedures als het recht op bescherming voor vluchtelingen.”
Ook internationale organisaties laten zich kritisch uit over de wet. Een hoge functionaris van VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR vreest voor een domino-effect. Ook andere Europese landen zouden met dergelijke wetgeving kunnen komen.
“Dit is krankzinnig en absurd”, zegt vluchtelingenorganisatie Refugees Welcome tegen persbureau AP. “Denemarken wil gewoon van vluchtelingen af.”
Het kabinet moet van de Tweede Kamer contact opnemen met Denemarken over het opzetten van asielzoekerscentra buiten de Europese Unie. Denemarken wil met bijvoorbeeld Rwanda een deal sluiten over het tegen betaling opvangen van asielzoekers. Het zoekt hiervoor naar partnerlanden.
Een meerderheid van oppositiepartijen PVV, FvD, SGP, BBB, Groep Van Haga, Omtzigt en JA21 (die de motie indiende) en regeringspartijen VVD en CDA denkt dat dit “veelbelovende kansen” biedt om de asielcrisis op te lossen. Niet alleen de opvang maar ook de procedure vindt dan buiten de EU plaats.
Het Deense parlement nam de wet in 2021 aan om het aantal asielverzoeken door de afschrikwekkende werking te verlagen. “Als je asiel aanvraagt in Denemarken, weet je dat je naar een land buiten Europa wordt gestuurd”, zegt een woordvoerder van de sociaaldemocratische regeringspartij. “Dus we hopen dat mensen stoppen met het aanvragen van asiel in Denemarken.”
Europees Hof voor de Rechten van de Mens
Het Verenigd Koninkrijk heeft hetzelfde plan en maakte al vergaande afspraken met Rwanda. In juni vorig jaar zou de eerste vlucht met asielzoekers die illegaal waren binnengekomen vertrekken. Tot woede van de Britse regering sprak het Europees Hof voor de Rechten van de Mens uit dat dat niet mocht. Een nieuwe vlucht is nog niet gepland.
VVD-staatssecretaris Van der Burg voor Asielzaken heeft eerder in een debat gezegd dat Nederland met de eventuele Deense samenwerking binnen de internationale afspraken en verdragen zal blijven.
EINDE ARTIKEL
Reacties uitgeschakeld voor Noten 16 t/m 20/Aanvullingen
Vuur en rook boven Gaza-Stad na een Israëlische luchtaanval AFP
