Reacties uitgeschakeld voor De Horror van de EU deal met Tunesie/Foto’s/Deel 2/De vrouw, die stierf in de woestijn, de Libische grenswacht, die hielp, verdreven vluchtelingen
Van in de woestijn gedumpte Afrikaanse migranten/vluchtelingen,
zonder eten en drinken, wat een moeder en haar dochter [6 jaar] het
leven hebben gekost
Zie de eerste foto, direct ONDER de foto van de verantwoordelijken
van al deze Ellende
Meer foto’s volgen
Laat ze tot u doordringen lezers, want dat is het resultaat van een
Beleid, dat mensenlevens niet telt
Alleen kosten en Baten
ECHTER!
Net als bij de opening van de Doos van Pandora [1] bleef er het
meest waardevolle over: DE HOOP
Want Tegenkrachten zijn er ook!
Zoals de Libische grenswacht, die een in de woestijn gedumpte Afrikaanse
vluchteling water gaf
Een demonstratie in Tunesie ten gunste van de vluchtelingen
En de Verklaring van de Tunisian Worker;s Party, die de
racistische speech van president Saied veroordeelde.
Die speech, weet u wel, lezers, die de aanleiding was tot een geweldsuitbarsting tegen Afrikaanse vluchtelingen en hun deportaties door de autoriteiten op
Ik laat dus ook foto’s zien van de TEGENkrachten van xenofobie en racisme
zien en onderin het bericht over een pro vluchtelingen demonstratie.
En geheel onderin, in geschreven tekst, de veroordeling van president Saied’s hate speech
door de Tunesische Arbeiderspartij!
Want juist deze Tegenkrachten verdienen OOK aandacht, in duistere Tijden
ASTRID ESSED
[1]
”Pandora klapte het deksel geschrokken dicht, met het gevolg dat de hoop niet kon ontsnappen. Vandaar dat onder de hevigste rampen die de mensen op aarde teisteren, de hoop nog alleen resteert. Hoop wordt soms voorgesteld als de vogel die uit het vat vloog toen deze voor een tweede keer werd geopend, als boodschap van troost voor de mensheid”
Demonstrators rally in capital after Kais Saied’s comments demanding ‘urgent measures’ against immigrants he claims bring ‘violence, crimes and unacceptable practices’
TUNIS, Tunisia — Hundreds of protesters in Tunisia’s capital took to the streets on Saturday to denounce racism and express solidarity toward migrants after the country’s increasingly authoritarian leader claimed there’s a plot to erase his country’s identity by bringing in sub-Saharan Africans.
People shouting “no to racism,” “solidarity with migrants” and “no to police crackdown” marched through central Tunis as part of the demonstration staged by Tunisia’s journalists’ union and several nongovernmental organizations.
President Kais Saied said earlier this week that “urgent measures” were needed to address the entry of irregular immigrants from sub-Saharan countries, “with their lot of violence, crimes and unacceptable practices.”
The spokesperson for the Tunisian Forum for Social and Economic Rights, Romdhane Ben Amor, deplored an increasing number of racist assaults against sub-Saharan migrants following Saied’s remarks.
“We noted attempts to drive some migrants out of their homes,” he told The Associated Press. “Others are being prevented from taking public transportation.”
Tunisian comedian Fatma Saidane denounced “deplorable actions” targeting some sub-Saharan people and called on people to show a civic-minded attitude.
“We must not assault or insult people who live on our soil, in the same way we don’t accept our compatriots to be ill-treated in Europe,” she said.
In recent days, about 100 sub-Saharan migrants have been detained for having illegally crossed the Tunisian border, according to Riadh Nouioui, the deputy prosecutor of Kasserine, a mountainous region close to Algeria. Other migrants enter the country from neighboring Libya.
Saied’s comments raised a storm on social media and drew condemnation from NGOs. Tunisia, once lauded as the only budding democracy in the Arab world, has recently also seen a crackdown on opposition politicians and activists.
EINDE
TUNISIAN WORKERS PARTY CONDEMNS PRESIDENT KAIS SAIED’S
Last week, Tunisian President Kais Saied blamed migrants from Sub-Saharan African countries for causing disturbances in Tunisia and being part of a “plot” to change the country’s demographics
The Tunisian Workers’ Party has condemned President Kais Saied’s speech last week in which he blamed migrants from Sub-Saharan Africa for trying to change the country’s demographics. The party accused him of using racism and hatred to divert the people’s attention from his failures in the economic and political spheres, and asked him to apologize.
On Saturday, February 25, hundreds of Tunisians took to the streets in capital Tunis denouncing Saied’s racist comments. The African Union (AU) also condemned his speech in a statement issued on Friday.
Saied had made the controversial comments during his speech at the Tunisian National Security Council on February 21. He had said that “the undeclared goal of the successive waves of illegal immigration is to consider Tunisia a purely African country that has no affiliation to the Arab and Islamic nations.”
Saied also accused political parties in the country of being involved in a “criminal arrangement” to change the “demographic composition of Tunisia” in return for large sums of money.
Arguing that such statements can cause real harm to the African population in the country, protestors on Saturday demanded that the president apologize for his comments.
Expressing solidarity with the migrants, some protesters also termed Saied’s statement fascist and claimed that “Tunisia is an African country,” Al-Jazeerareported.
The statement issued by the Workers’ Party said that Saied intends to stir up racist, primitive, and hateful feelings so that people forget the real reasons for their plight and the failures of his government.
Tunisia has been facing a protracted economic crisis and is trying to secure a loan from the IMF. The country is also witnessing a political crisis since July 2021 when Saied sacked the elected government and dissolved the parliament, suspending the constitution and ruling the country by decree. Saied’s government has since enacted a new constitution and held a national election, both of which saw negligible popular participation.
His government has also been accused of following a policy of persecution of all political opponents, with a large number of dissidents being arrested in the last few weeks.
The Workers’ Party claimed that Saied’s comments against Africans are similar to the tactics used by anti-immigration right-wing groups in Europe and elsewhere. Tunisians and Muslims in Europe also face racist slurs and are blamed for the problems in these countries. The party’s statement claimed that Saied’s speech legitimizes such right-wing statements, and endangers the thousands of Tunisian migrants living and working in different parts of the world.
The statement also accused the Tunisian government of participating in the anti-migration policies of European countries, which have led to harassment and oppression, and asked for the immediate termination of all such cooperation.
EINDE
Reacties uitgeschakeld voor De Horror van de EU Deal met Tunesie in Beeld/Foto’s/Maar ook de Hoop/De Tegenkrachten!
The European Union is founded on the following values:
Human dignity Human dignity is inviolable. It must be respected, protected and constitutes the real basis of fundamental rights.
…..
…..
”Human rightsHuman rights are protected by the EU Charter of Fundamental Rights. These cover the right to be free from discrimination on the basis of sex, racial or ethnic origin, religion or belief, disability, age or sexual orientation, the right to the protection of your personal data, and the right to get access to justice.”
Het recht op asiel is gegarandeerd met inachtneming van de voorschriften van het Verdrag van GenŁve van 28 juli 1951 en het Protocol van 31 januari 1967 betreffende de status van vluchtelingen, en overeenkomstig het Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap.
Bescherming bij verwijdering, uitzetting en uitlevering
1. Collectieve uitzetting is verboden.
2. Niemand mag worden verwijderd of uitgezet naar dan wel uitgeleverd aan een staat waarin een ernstig risico bestaat dat hij aan de doodstraf, aan folteringen of aan andere onmenselijke of vernederende behandelingen of bestraffingen wordt onderworpen.
Deelneming aan een organisatie die tot oogmerk heeft het plegen van misdrijven, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste zes jaren of geldboete van de vijfde categorie.
Deelneming aan de voortzetting van de werkzaamheid van een organisatie die bij onherroepelijke rechterlijke beslissing verboden is verklaard of van rechtswege is verboden of ten aanzien waarvan een onherroepelijke verklaring als bedoeld in artikel 122, eerste lid, van Boek 10 Burgerlijk Wetboek is afgegeven, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste een jaar of geldboete van de derde categorie.
Onder deelneming als omschreven in het eerste lid wordt mede begrepen het verlenen van geldelijke of andere stoffelijke steun aan alsmede het werven van gelden of personen ten behoeve van de daar omschreven organisatie.
Ik beschouw de EU als een Maffia-organisatie, zeker waar het vluchtelingen
betreft.
Maar neen, de EU is erger:
Want een Maffia-organisatie doet zich niet beter voor dan zij is.
Terwijl de EU schermt met Verdragen [1] en zogenaamde Waarden [2], die
zelfs het Papier waarop zij gedrukt zijn, niet waard zijn!
Want wat voor ”Europese Waarden” [3] leeft de EU na bij het sluiten
van wat we nu gaan bespreken:
Die EU Migratiedeal met Tunesie [4]
We zullen het zo zien.
Maar eerst naar een paar eerder door de EU gesloten
”Migratiedeals” en wat daarvan terecht is gekomen
EU DEAL MET LIBIE
Laten we het daar eens over hebben:
In 2017 sloot Italie [met de EU als Speler op de achtergrond, die de deal grotendeels
financierde [5]] een deal met
Libie met als doel de migratiestroom via Libie terug te dringen.
In feite was met een financiele en technische ondersteuning voor de Libische kustwacht,
die als een soort Middellandse Zee Politieagent als taak had om bootjes met migranten
op weg naar Europa [meestal Italie] tegen te houden. [6]
Nou was dat sluiten van een deal met Libie al heel raar, onder andere,
omdat het land op dat moment een ongeordende Bende was, waar
milities, die ook weer een link met mensensmokkel hadden [7] [en zo misbruik
maakten van kwetsbare migranten, elkaar de tent uitvochten [8], waarbij ook’nog eens
twee verschillende regeringen met elkaar op de vuist waren [9]
Een totale Chaos dus
LIBIE/SLAVENMARKTEN/FOLTERINGEN IN DETENTIEKAMPEN, EN ANDERE
ELLENDE
And to add insult to injury had [waarschijnlijk nog ”heeft] Libie ook
nog eens SLAVENMARKTEN [10], iets wat Italie [EU] geweten moet
hebben [de deal kwam rond in de tijd van de bekendmaking
van die slavenmarkten] [11]
En als de EU/Italie het tijdens het sluiten al niet wisten, dan hadden ze direct de
deal moeten beeindigen, toen ze op de hoogte raakten!
NIET gedaan……
EU waarden he [12], laat me niet lachen.
En daarbij komt ook nog, dat in detentiecentra in Libie, waarheen
de migranten, die door de EU/Libie deal zijn tegengehouden, teruggebracht worden,
al jaren sprake is van folteringen, verkrachtingen, noem de ellende
maar op! [13]
Maar dat is nog niet alles
Want de EU investeerde [14] [en investeert nog steeds] [15] in de Libische
kustwacht, die bootjes met migranten moet onderscheppen en ze terugbrengt
naar Libie, waar ze dus terechtkomen in de hierboven genoemde folter-detentiekampen.
Bij deze Praktijken zijn ook allerlei Libische milities betrokken. [16]
Ik citeer hier uit een schocking Verhaal van een man uit Gambia, die
vastzat in zo’n folterkamp:
[De man uit Gambia aan het woord]:
”They beat me with a rubber hose, because they want money to release me. They call the family while beating [you] so the family send money.”
[17]
En verder [uit Amnesty’s Statement]
”After his family paid the ransom he was taken to Tripoli by an assigned driver who demanded further payment. “I had to stay with him until I pay the money back, otherwise he will sell me.” [18]
Een Partner voor de Bokkenwagen dus, Libie
En de EU, die dondersgoed op de hoogte is van
de Libische praktijken [19], gaat er gewoon mee door [20]Zijn dat de ”EU Waarden” ? [21] DE EU-TURKIJE DEAL Wat de EU-Turkije deal betreft, die ongeveer diezelfdetijd gesloten werd [in 2016] [22], was het al evenzeer doffe ellende.Niet met slavenmarkten en folter-vluchtelingendetentiecentra, maar met overvolle vluchtelingenkampen ondermensonwaardige omstandigheden. [23]Want wat behelsde die EU Turkije deal?Die Deal moest ervoor zorgen, dat vluchtelingen[van wie door de oorlog in Syrie grote aantallen naarEuropa kwamen en er in Europa een politieke crisisontstond] niet meer naar Europa kwamen. In ruildaarvoor kreeg Turkije van de EU miljarden euro’s om de omstandigheden van vluchtelingen inTurkije te verbeteren en zou Turkije de grenzenstrenger bewaken.Vluchtelingen, die Europa toch bereikten, zouden naeen korte procedure [die zou bepalen, of ze echt nietnaar Turkije terug konden], teruggestuurd wordennaar Turkije en voor iedere teruggestuurde vluchteling zou eenvluchteling in een Turks vluchtelingenkamp wordenopgenomen [24]Dat was dus de Deal:
Vluchtelingenwerk legt uit, waarom dat alles misliep [25],nog afgezien van het feit, dat het het recht op asiel zwaaronder druk zette [26]Ook mensenrechtenorganisatie Amnesty Internationalliet zich in haar kritiek, 7 jaar na het sluiten van de Deal,niet onbetuigd! [27] Dat ging er allemaal aan voorafEn dan nu….. De EU Deal met Tunesie:
Het noemen van deze mislukte EU deals was nodig om telaten zien, hoe de EU in de praktijk met mensenrechtenomgaat, ondanks alle schoonklinkende EU Waarden [28]Het Drama rond de EU deal met Tunesie is, zoals u zultlezen, het volgende Dieptepunt.
EU DEAL MET TUNESIE Net als met de Rampendeals met Libie en Turkije isweer het doel van de Deal met Tunesie:Het terugdringen van de Migratiestroom [29]Waarbij als hoofdmotivatie:Migratie kost geld.Want net als bij het rampzalige sluiten van degrenzen voor Joden in de dertiger jaren [30],gaat het om het feit, dat migranten [om het maareens plat te zeggen] ”armoedzaaiers” zijn [ze komenimmers berooid in Europa aan].”Armoedzaaiers” tenminste, zo bekeken door de autoriteiten.Want kwamen zij met een zak Goud en Zilver,dan waren zij WEL welkom bij de authoriteiten!U gelooft mij niet?Lees noot 31 er dan maar op na.Natuurlijk spelen meer factoren een rol, zoalsracisme [zie verschil van behandelingvan de Oekraieners] [32], maar hoofdzaak is:Het kost geld EU DEAL MET TUNESIE/WAAROM IS EEN VLUCHTELINGENDEALUBERHAUPT EEN ONDING? In de eerste plaats:Nog los van de soort deal, die de EU sluit metbetreffende landen en hoe die uitpakt:Zo’n EU deal om de ”migratiestroom tegen te houden”is een onding.Waarom:Omdat het het fundamentele recht op asiel [dus ook hetrecht om asiel aan te vragen] ondergraaftEen recht, dat zelf is verankerd in EU Verdragen [33]Zogenaamd is de strijd tegen ”mensensmokkelaars” [34],in werkelijkheid tegen de vluchtelingen zelf.Want als dat niet zo is, waarom dan niet legale mogelijkheden aan de vluchtelingen geboden omEuropa te bereiken [als ze dat dan perse willen,uit wetenschappelijk onderzoek blijkt, dat dat maarvoor een kleine groep geldt] [35],zoals Amnesty International allang bepleit [36] Neen, we [ik althans niet] laten ons niet voor de gekhouden door niet eens zo schoonschijnende praatjesvan demissionair premier Rutte [37]Het brutaalste vind ik nog zijn verwijzing naar de”mensenrechten ivm de deal met Tunesie’s presidentSaied [38]Daarover straks meer NU NAAR DE INHOUD VAN DE EU TUNESIE DEAL Globaal geschreven komt het erop neer, dat in ruilvoor bijna 1 miljard euro’s Tunesie zich ertoe verbindt, om de migrantenbootjes, die de oversteek naarEuropa wagen, tegen te gaan. [39]Daarnaast verbindt de EU [onderhandelingspartnerswaren premier Rutte, de Italiaanse premier Meloni meteen fascistische achtergrond [40] en Ursula von der Leyen,voorzitter van de Europese Commissie] zich ertoe, geldte steken in de Tunesische economie en duurzame energieprojecten. [41]Lees meer over de EU/Tunesiedeal onder noot 42 Natuurlijk is deze bijna miljard deal geen Leuke Gift aanTunesie, alleen in ruil voorwat grensbewaking en tegenhouden vanmigrantenbootjes, dat begrijpt ieder weldenkend mens:In de eerste plaats is het een LENING, geen gift [43]In de tweede plaats is die bijna miljard lening gekoppeldaan het feit, of Tunesie een eventuele lening van het IMFloskrijgt [44] Natuurlijk heeft de EU een fel voordeel bij die deal[anders sloten zij die niet], want niet alleen willen zezo migranten tegenhouden, ze zijn fel op het financieelondersteunen van de slecht draaiende Tunesischeeconomie, omdat ze vrezen, dat als Tunesie omvalt,er een chaos ontstaat en er nog meer migrantenrichting Europa komen. [45]
MET WIE IS DIE DEAL EIGENLIJK GESLOTENAND WHAT ABOUT DE EU WAARDEN? Volgens Rutte en zijn EU Brothers wordt bij iedere deal,die wordt gesloten ivm migratie, gekeken naarde internationale Verdragen[Ik citeer RTL Nieuws]:
“Als we afspraken maken met landen binnen en buiten Europa, dan kijken we altijd of die afspraken in lijn zijn met internationale verdragen”, aldus Rutte.” [46]
Welnu, laten we dan maar eens kijken, met wie die
”migratiedeal” gesloten is en met welke internationale
Verdragen de Deal al dan niet in lijn is.
En let wel:
EU Verdragen zijn ook internationale Verdragen en
eerstens moet zo’n Deal ook daarmee in lijn zijn.
Ik heb reeds opgemerkt, dat het sluiten van een deal met
onverschillig welk Staatshoofd, met als oogmerk, migranten
tegen te houden, in strijd is met het in het EU Handvest
vastgelegde recht op asiel [wat natuurlijk inhoudt,
dat je asiel ook moet kunnen aanvragen] [47]
Dat is dus de Eerste Schending van de EU Waarden.
Maar er komen meer
Want de Deal is gesloten met een president, voor wieMensenrechtenverdragen, EU Waarden en wat dies meerzij, minder waard zijn dan het Papier waarop ze zijn gedrukt. PRESIDENT SAIED De Tunesische president, waarmee de Onzalige Groep Rutte, Von der Leyen en Meloni de EU/Tunesie Deal hebben gesloten, iseen Kwaaie hoor!Niet alleen heeft hij in snel tempo een groot aantaldemocratische rechten in Tunesie ontmanteld,de premier ontslagen, steeds meer macht naar zich toegetrokkenen journalisten en andere critici monddood gemaakt engearresteerd [48] Kijk eens met hoeveel EU Waarden DAT allemaalin strijd is! [49] HAATCAMPAGNE TEGEN AFRIKAANSE MIGRANTENMET FATALE GEVOLGEN Alsof dat nog niet alles was, startte Saied een haatcampagnetegen Afrikaanse migranten [Tunesie was voor velen eendoorvoerland geworden, al dan niet op weg naar Europa] [50],om de aandacht af te leiden van zijn dictatoriale wanbeleiden de slechte economische situatie in Tunesie [51] HAATCAMPAGNE TEGEN AFRIKAANSE MIGRANTEN/OMVOLKING ”
“The undeclared goal of the successive waves of illegal immigration is to consider Tunisia a purely African country that has no affiliation to the Arab and Islamic nations,” [52]
Deel uit hatespeech president Saied
Het wordt niet alleen in het Westen uit de Kast gehaald,die racistisch-fascistische omvolkingstheorie, die inhoudt,dat volgens een ”vooropgezet plan” [of planning], de eigen,witte bevolking wordt vervangen door niet witte mensen,waarmee tegenwoordig vaak [niet altijd] Afrikaanse migranten-vluchtelingen worden bedoeld [53]Voorbeeld in het Westen/in Nederland is FVD politicusThierry Baudet, die niet wil, dat Europa ”Afrikaniseert” [54]Welnu, in Tunesie kunnen ze er ook wat van. FATALE GEVOLGEN In februari anno Domini 2023 hield president Saied duseen haatzaaiende, ophitsend-racistische toespraak, waarinbeweerd werd, dat immigratie vanuit sub-Sahara Afrika eropgericht was om de ”demografische samenstelling” [55]van Tunesie te veranderen.Een typische ”omvolkings” toespraak dus [56]De gevolgen waren fataal, omdat er een ware geweldsgolftegen Afrikaanse migranten uitbrak, waarbij mensenwerden mishandeld, huizen en bezittingen werden vernield,er zelfs doden vielen en dat alles culmineerde in deportatiesnaar de grens met Libie [ook zo’n Parel der Mensenrechten, zie EU Libie deal] [57], waar mensen in de woestijnwerden achtergelaten zonder eten, drinken en medischehulp. [58] Deze mensonwaardige toestanden zijn uitgebreid gedocumenteerdtegen de hiertegen fel protesterende mensenrechtenorganisaties Amnesty International en Human Rights Watch [59]en uiteraard protesteerde de Afrikaanse Unie tegende hatespeech van president Saied [60]Een Gezicht van de horrordeportaties naar de woestijnwerden Matyla Dosso [30 jaar] en haar dochter Marie [6 jaar],die door het demonisch-racistische Tunesischebeleid zijn omgekomen in de woestijn.Lees onder noot 61 hun dramatische Verhaal. Terecht stelde Flor Didden, als beleidsmedewerker verbonden aan pro vluchtelingenorganisatie 11.11.11 [actief in Belgie [62], dat de EU de Dealmet Tunesie direct dient op te schorten. [63]Vind ik ook, sterker nog, er had nooit zo’n Dealmoeten komen! [64]Maar hebben jullie, Geachte Lezers, gelezen ofgehoord, dat de EU zich iets heeft aangetrokken vandeze Woestijndoden?Ikke niet. EPILOOG Nog afgezien van het feit, dat deals om vluchtelingentegen te houden nooit gesloten zouden mogen worden[het tast het ook in het EU Handvest erkende recht opasiel aan, lees artikel 18], sluit de EU, met als voortrekkers[demissionair] premier Rutte en de Italiaanse premierMeloni met haar fascistische achtergrond, een dealmet een bijna dictator als de Tunesische president Saied,die de bevolking ophitst tegen Afrikaanse vluchtelingenin een fascistische toespraak, daardoor pogromsinitieert, Afrikaanse vluchtelingen zonder eten en drinkenachterlaat in de woestijn, zijn eigen bevolking onderdrukt,alle vrijheden crusht….moet ik doorgaan? Ik schreef het al:De EU is erger dan de Maffia, want die doet zich nietbeter voor.Maar de EU leeft de eigen Verdragen niet eens na en gaatin zee met politieke gangsters, die mensen latensterven in de woestijn. Nederland anno 2023 ASTRID ESSED NOTEN NOTEN 1 T/M 41
”Met het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie is voor het primaire EU-recht een waaier aan grondrechten voor burgers en ingezetenen van de EU neergelegd. Het Handvest is juridisch bindend geworden bij de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon op 1 december 2009.”
FRA
EUROPEAN UNION AGENCY FOR FUNDAMENTAL
RIGHTS
HANDVEST VAN DE GRONDRECHTEN VAN DE
EUROPESE UNIE
https://fra.europa.eu/nl/eu-charter
Met het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie is voor het primaire EU-recht een waaier aan grondrechten voor burgers en ingezetenen van de EU neergelegd. Het Handvest is juridisch bindend geworden bij de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon op 1 december 2009.
Dit deel van de website omvat Charterpedia, een online tool met eenvoudig toegankelijke informatie over het Handvest en de bepalingen daarvan. Over alle artikelen van het Handvest wordt in Charterpedia officiële uitleg gegeven in het licht van Europese en nationale rechtspraak, en de daarmee verband houdende bepalingen in nationaal constitutioneel recht en internationaal recht. Charterpedia bevat ook officiële verwijzingen naar wetenschappelijke analysen en daarmee verband houdende publicaties van FRA.
Charterpedia is oorspronkelijk samengesteld door de Commissie burgerlijke vrijheden, justitie en binnenlandse zaken van het Europees Parlement. Sinds 2009 wordt deze door FRA bijgehouden en voortdurend uitgebreid.
The aims of the European Union within its borders are:
promote peace, its values and the well-being of its citizens
offer freedom, security and justice without internal borders, while also taking appropriate measures at its external borders to regulate asylum and immigration and prevent and combat crime
establish an internal market
achieve sustainable development based on balanced economic growth and price stability and a highly competitive market economy with full employment and social progress
protect and improve the quality of the environment
promote scientific and technological progress
combat social exclusion and discrimination
promote social justice and protection, equality between women and men, and protection of the rights of the child
enhance economic, social and territorial cohesion and solidarity among EU countries
respect its rich cultural and linguistic diversity
establish an economic and monetary union whose currency is the euro
The aims of the EU within the wider world are:
uphold and promote its values and interests
contribute to peace and security and the sustainable development of the Earth
contribute to solidarity and mutual respect among peoples, free and fair trade, eradication of poverty and the protection of human rights
strict observance of international law
The EU’s aims are laid out in article 3 of the Lisbon Treaty.
Values
The European Union is founded on the following values:
Human dignity Human dignity is inviolable. It must be respected, protected and constitutes the real basis of fundamental rights.
Freedom Freedom of movement gives citizens the right to move and reside freely within the Union. Individual freedoms such as respect for private life, freedom of thought, religion, assembly, expression and information are protected by the EU Charter of Fundamental Rights.
Democracy The functioning of the EU is founded on representative democracy. A European citizen automatically enjoys political rights. Every adult EU citizen has the right to stand as a candidate and to vote in elections to the European Parliament. EU citizens have the right to stand as a candidate and to vote in their country of residence, or in their country of origin.
Equality Equality is about equal rights for all citizens before the law. The principle of equality between women and men underpins all European policies and is the basis for European integration. It applies in all areas. The principle of equal pay for equal work became part of the Treaty of Rome in 1957.
Rule of law The EU is based on the rule of law. Everything the EU does is founded on treaties, voluntarily and democratically agreed by its EU countries. Law and justice are upheld by an independent judiciary. The EU countries gave final jurisdiction to the European Court of Justice – its judgments have to be respected by all.
Human rights Human rights are protected by the EU Charter of Fundamental Rights. These cover the right to be free from discrimination on the basis of sex, racial or ethnic origin, religion or belief, disability, age or sexual orientation, the right to the protection of your personal data, and the right to get access to justice.
De Europese Unie en Tunesië hebben een deal gesloten op het gebied van migratie. Afgesproken is dat Tunesië de grenzen beter gaat bewaken en mensensmokkel aanpakt, in ruil voor investeringen van de EU. Dat geld is bedoeld om de Tunesische economie te verbeteren.
Voorzitter Von der Leyen van de Europese Commissie heeft samen met demissionair premier Rutte en de Italiaanse premier Meloni in Tunis afspraken gemaakt met de Tunesische president Saied.
Er gaat ruim 100 miljoen euro aan Europees geld naar Tunesië voor grensbewaking, het tegengaan van mensensmokkel, terugkeer van migranten en meer coördinatie van reddingsoperaties.
Dit staat er in de deal:
Tunesië gaat de grenzen beter bewaken, mensensmokkel aanpakken en registratie en terugkeer van migranten verbeteren.
Tunesische jongeren kunnen tijdelijk naar de EU voor scholing en werk en studenten kunnen meedoen aan het Erasmus-uitwisselingsprogramma.
De Europese Unie gaat in Tunesië investeringen doen in de techsector en op het gebied van watermanagement en duurzame landbouw.
De EU investeert 300 miljoen euro in een samenwerking op het gebied van hernieuwbare energie.
“Mensensmokkelaars exploiteren menselijke wanhoop en we moeten hun roekeloze businessmodel doorbreken”, zegt commissievoorzitter Von der Leyen.
Premier Rutte noemt de afspraken “essentieel om meer grip te krijgen op de strijd tegen irreguliere migratie”. Volgens hem draagt de deal bij aan “economische groei, banen en toekomstperspectieven voor de Tunesische economie”.
Tunesië is het belangrijkste doorreisland voor migranten die naar Europa willen. De helft van de migranten die dit jaar in Italië aan land kwamen, was via Tunesië gereisd.
Een deal met Tunesië is omstreden. Critici wijzen erop dat president Saied zich heeft ontpopt als een autocratisch leider en dat Europese geld in de zakken zal belanden van de machthebbers. Ook zou een deal legitimiteit geven aan het bewind.
Vorige maand waren de drie Europese leiders ook al op bezoek in Tunis bij president Saied. Rutte, Meloni en Von der Leyen hadden gehoopt bij de eerste ontmoeting met Saied overeenstemming te bereiken, vóór de EU-top van eind juni, maar dat lukte niet.
Buitenlandredacteur Lennard Swolfs vanuit Tunis:
Tunesiërs vragen zich af hoe het Europese geld ten goede zal komen aan de bevolking. Tunesië gaat als grenswacht voor Europa fungeren en krijgt in ruil daarvoor veel geld. Maar hoe dat geld wordt overgemaakt en hoe daarop wordt toegezien, is allemaal nog niet duidelijk. Corruptie is hier niets vreemds en de mensen op straat willen dan ook vooral weten hoe Europa ervoor gaat zorgen dat dat geld op de juiste plek terechtkomt.
Daarnaast lopen de spanningen tussen Tunesiërs en Afrikaanse migranten de laatste tijd flink op. Tunesië kampt al jaren met een enorme economische crisis en velen geven de migranten daarvan de schuld. Ze vinden bijvoorbeeld dat ze hun banen inpikken. De woede wordt aangewakkerd door president Kais Saied, die in februari nog zei dat zwarte migranten uit Sub-Sahara Afrika onderdeel zijn van een ‘crimineel plan’ om de Arabische identiteit van Tunesië te veranderen. Als Europa straks Afrikaanse migranten terugstuurt naar Tunesië, zullen die spanningen verder oplopen en zal de situatie nog uitzichtlozer worden, vrezen Tunesiërs.
De oppositie in Tunesië is fel tegen de deal gekant. President Saied werd in 2019 dan wel democratisch gekozen, maar de afgelopen jaren heeft de stoffige hoogleraar zich ontpopt tot een president met dictatoriale trekken. De afgelopen twee jaar stuurde hij de premier naar huis, ontbond het parlement, voerde een nieuwe grondwet in die hem zo goed als onschendbaar maakt en gooit politieke vijanden, activisten en journalisten in de gevangenis. De oppositie vraagt zich af hoe Europa – die de mond vol heeft van mensenrechten – een deal kan sluiten met zo’n president.
De deal gaat ook over andere onderwerpen. Zo kunnen Tunesische studenten meedoen aan het Erasmus-uitwisselingsprogramma en kunnen Tunesiërs tijdelijk in de EU komen voor scholing en werk.
Ook zijn er afspraken gemaakt over handel en investeringen, zoals in de techsector en op het gebied van watermanagement. Verder investeert de EU 300 miljoen euro in een samenwerking op het gebied van hernieuwbare energie.
Commissievoorzitter Von der Leyen noemt het totaalpakket een “investering in onze gedeelde welvaart, stabiliteit en in toekomstige generaties”.
EINDE NOS BERICHT
Reacties uitgeschakeld voor Noten 3 en 4/Astrid Essed klaagt aan
” Italië geeft – voor een groot deel met EU-geld – financiële en technische ondersteuning aan de Libische kustwacht. Zo kreeg Libië onder meer boten, training, uniforms en satelliettelefoons.
Vijf jaar geleden sloten Italië en Libië een deal over migratie op de Middellandse Zee. Sinds dat akkoord werden tienduizenden mensen naar Libische detentiecentra gebracht, waar zware mishandeling en marteling plaatsvinden.
Wat houdt het Italië-Libië-akkoord in?
Tijdens de vluchtelingencrisis sloten Italië en Libië een akkoord over migratie op de Middellandse Zee. Italië geeft – voor een groot deel met EU-geld – financiële en technische ondersteuning aan de Libische kustwacht. Zo kreeg Libië onder meer boten, training, uniforms en satelliettelefoons.
In ruil daarvoor houdt Libië de bootjes met migranten op zee tegen en brengt het de opvarenden naar de beruchte Libische detentiecentra. Daar zitten duizenden migranten uit voornamelijk Sub Sahara-Afrika vast. Zij zijn na een lange tocht over het continent op hun weg naar Europa gestrand in Libië, waar ze zeer slecht behandeld worden.
Volgens het akkoord hadden ook de omstandigheden in de detentiecentra moeten worden verbeterd met Italiaans en Europees geld. Op de deal was van meet af aan hevige kritiek, met name omdat bekend is dat de mensenrechten in de detentiecentra op grote schaal worden geschonden.
De VN-vluchtelingenorganisatie en ngo’s hebben maar mondjesmaat toegang tot de kampen, dus verbetering leek in 2017 al geen haalbare kaart. Volgens Amnesty International is er vijf jaar later nog steeds sprake van ‘helse omstandigheden’.
Hoe heeft de deal uitgepakt?
Zoals de EU-Turkije-deal sinds 2016 het oostelijke slot op de poort van Fort Europa vormt, zo moest de deal met Libië de zuidelijke toegang tot het continent afsluiten voor vluchtelingen en migranten. Volgens Amnesty zijn de afgelopen vijf jaar 82 duizend mensen naar Libische detentiecentra gebracht.
Uit het in 2015 opgerichte EU-noodfonds voor Afrika is sindsdien ruim 455 miljoen euro naar Libië gegaan, waarvan het grootste deel voor migratiebeleid bestemd was. Toch is van het verbeteren van de detentiecentra, zoals ook in het Italië-Libië-akkoord van 2017 opgenomen, weinig terechtgekomen.
Hulpverleners en migranten getuigen van systematische afpersing, uitbuiting, dwangarbeid, marteling, mishandeling en seksueel geweld. Artsen zonder Grenzen roept Italië en de EU op om geen politieke en financiële steun meer te geven aan het systeem dat mensen naar deze detentiecentra brengt.
De afgelopen jaren zijn bij de terugstuuracties ook duizenden migranten uit het zicht geraakt. De schattingen van hun aantal variëren van enkele duizenden tot twintigduizend, volgens Oxfam Italië. Van deze groep is na hun terugkeer in Libië geen spoor meer te vinden. Vermoedelijk belanden zij in de handen van mensensmokkelaars.
Waar komt het Europese geld eigenlijk terecht?
Omdat de macht in Libië verdeeld is over verschillende milities, is controle op de kustwacht amper mogelijk. Waar het geld precies terechtkomt, is vaak onduidelijk. Medewerkers van de kustwacht onderhouden soms zelf banden met mensensmokkelaars, zo blijkt uit de zaak van commandant Abd al-Rahman Milad.
Milad, beter bekend onder zijn bijnaam ‘Bija’, bezocht Italië in 2017 als vertegenwoordiger van de Libische kustwacht. Een paar jaar later kreeg hij door de VN sancties opgelegd vanwege het opzettelijk laten zinken van boten en de verdenking van betrokkenheid bij een mensensmokkelnetwerk. De Libische autoriteiten lieten hem in april vorig jaar vrij na zes maanden in de gevangenis vanwege gebrek aan bewijs.
Amnesty International constateert in Libië bovendien een klimaat van straffeloosheid. De organisatie wijst op de recente benoeming van Mohamed al-Khoja tot directeur van de migratieafdeling. Al-Khoja was eerder de baas van een detentiecentrum waar structurele mishandeling uitgebreid werd gedocumenteerd.
Wat is de rol van de EU?
Het akkoord mag formeel gesloten zijn tussen Libië en Italië, dat de voornaamste uitvoerder is, maar ook de Europese Unie speelt een belangrijke rol. Niet alleen komt het grootste deel van het geld uit het EU-noodfonds voor Afrika, maar ook via Frontex is de EU betrokken.
Het Europese grensagentschap patrouilleert in de Libische ‘search and rescue zone’ met drones. Die speuren naar boten, waarvan Frontex de coördinaten doorgeeft aan de Libische kustwacht, die de migranten vervolgens ophaalt en terugbrengt naar Libië.
Net als tussen Griekenland en Turkije zijn er ook op de route tussen Italië en Libië getuigenissen over zogeheten pushbacks: het terugduwen van migranten, verboden volgens het internationaal asielrecht. In oktober werd de kapitein van een Italiaans commercieel schip door de rechtbank in Napels veroordeeld tot een jaar gevangenisstraf voor het terugbrengen van migranten naar Tripoli.
Frontex is daarnaast actief op de Middellandse Zee in operatie Irini, die formeel bedoeld is om het wapenembargo van de VN tegen Libië te handhaven, maar als nevendoel mensensmokkel tegengaat. In dat verband geeft behalve Italië ook Frontex trainingen aan de Libische kustwacht.
Ondanks alle inspanningen blijven er bootjes vanuit Libië komen. Volgens Artsen zonder Grenzen bracht de kustwacht vorig jaar 32 duizend mensen terug, drie keer meer dan in 2020. Ook het voorkomen van dood door verdrinking op de Middellandse Zeeroute is niet gelukt. De afgelopen vijf jaar stierven minimaal achtduizend migranten onderweg. Alleen al vorig jaar waren dat zeker 1.500 mensen, het hoogste aantal sinds 2017, onder wie 43 kinderen.
EINDE VOLKSKRANT ARTIKEL
Reacties uitgeschakeld voor Noot 5/Astrid Essed klaagt aan
” Italië geeft – voor een groot deel met EU-geld – financiële en technische ondersteuning aan de Libische kustwacht. Zo kreeg Libië onder meer boten, training, uniforms en satelliettelefoons.
In ruil daarvoor houdt Libië de bootjes met migranten op zee tegen en brengt het de opvarenden naar de beruchte Libische detentiecentra.”
”De berichtgeving rond Libië bracht het afgelopen jaar weinig goeds: het land is het toneel van een burgeroorlog, regionaal epicentrum voor de mensensmokkel naar Europa, grootexporteur van jihadisten en de Noord-Afrikaanse spil van Islamitische Staat (IS). Sinds 2014 heeft Libië twee rivaliserende parlementen, maar geen functionerende overheid, en een recent gesloten vredesakkoord lijkt vooralsnog fragiel. Werkelijke macht is namelijk in handen van Libië’s vele gewapende milities en brigades. In de afwezigheid van centraal gezag kunnen ook criminele netwerken en allerlei radicale groepen gedijen.”
….
….
”Een antwoord op de islamistische politieke overmacht kwam in 2014, toen een voormalige generaal onder Qadhafi, Khalifa Haftar, op de Libische televisie de oorlog verklaarde aan de “terroristische [islamistische] dreiging”. Hij lanceerde Operation Dignity (Operatie Waardigheid), een militaire campagne bestaande uit een aantal (tribale) gewapende groepen en milities, gericht tegen de invloed van de Islamisten in het parlement en de macht van de Misrata-brigades”
….
…..
”
Mensensmokkel
Hetzelfde geldt met betrekking tot mensensmokkel. De meeste migrantenboten richting Europa vertrekken vanaf de kustlijn tussen Misrata en Zuwara, een gebied dat wordt gecontroleerd door aan Operation Dawn gelinkte gewapende groepen. Ook doorkruisen migranten op weg naar de Libische kust gebieden in het oosten en zuiden van het land, dat in handen is van Operation Dignity. Het uitoefenen van controle over de wegen die worden gebruikt voor mensensmokkel is een buitengewoon lucratieve business en onder andere de VN hebben gerapporteerd hoe leden uit internationale smokkelnetwerken zijn gepositioneerd binnen Libische gewapende groepen om de smokkel te faciliteren. Daarnaast staat toegang tot een mensensmokkelroute gelijk aan continue aanwas van mankracht, omdat veel migranten zich al dan niet gedwongen aansluiten bij Libische milities”
Libië heeft te maken met een veelvoud aan sub-crises op het gebied van politiek, militair, criminaliteit en extremisme en zijn al die problemen met elkaar vervlochten. De belangen van de betrokken actoren lopen er dwars doorheen – belangen die ook nog eens gelokaliseerd, pragmatisch en veranderlijk zijn. Dat maakt de realiteit van Libië uitermate complex.
De berichtgeving rond Libië bracht het afgelopen jaar weinig goeds: het land is het toneel van een burgeroorlog, regionaal epicentrum voor de mensensmokkel naar Europa, grootexporteur van jihadisten en de Noord-Afrikaanse spil van Islamitische Staat (IS). Sinds 2014 heeft Libië twee rivaliserende parlementen, maar geen functionerende overheid, en een recent gesloten vredesakkoord lijkt vooralsnog fragiel. Werkelijke macht is namelijk in handen van Libië’s vele gewapende milities en brigades. In de afwezigheid van centraal gezag kunnen ook criminele netwerken en allerlei radicale groepen gedijen.
Libië’s gewapende politiek
De huidige dichotomie in Libië is geworteld in de periode direct na de val van Qadhafi in 2011, toen de plotselinge verwijdering van een alomvattend regime een machtsstrijd ontketende tussen iedereen die een plekje wilde veroveren in het nieuwe Libië. De eenheid die Libiërs tijdens de revolutie hadden getoond, maakte plaats voor een fragmentatie langs etnische, ideologische, tribale en sociale lijnen. In de strijd om politieke invloed namen patronage en buitensluiting steeds grotere proporties aan. Bovendien bleek dat de rebellengroepen die Qadhafi hadden verdreven, niet van plan waren te ontwapenen en zich te schikken naar de nieuwe machthebbers; er kwamen juist meer milities bij, die door middel van geweld hun plaats in de nieuwe orde opeisten. In post-Qadhafi Libië werd het sluiten van allianties met gewapende groepen de sleutel naar politieke macht.
Tegen die achtergrond vonden in 2012 de eerste parlementaire verkiezingen plaats, waarin twee politieke blokken ontstonden: enerzijds de nationaal-centristen van de National Forces Alliance (NFA), anderzijds een coalitie tussen de aan de Moslimbroederschap gelieerde Justice and Construction Party (JCP) en andere islamistische facties. Hoewel die tweedeling vaak is voorgesteld als seculier versus religieus, gaat de rivaliteit eigenlijk om een tegenstelling tussen ‘oude’ en ‘nieuwe’ elites. De partijen uit de islamistische coalitie presenteren zich als de ‘ware revolutionairen’ en zijn uit op een definitieve breuk met het verleden door alles en iedereen uit het Qadhafi-tijdperk te verdrijven. In de NFA-coalitie vinden we partijen die minder afwijzend zijn ten opzichte van verleden, en die institutionele continuïteit voorstaan tussen het ‘oude’ en het ‘nieuwe’ Libië.
Invloedrijke milities hebben steun verklaard aan ieder van de twee politieke blokken: zo hebben machtige brigades uit de stad Misrata – die een belangrijke rol speelde in de verdrijving van Qadhafi – zich gelieerd met het islamistische blok, terwijl gewapende groepen uit Zintan – een plaats waar voorheen veel steun bestond voor Qadhafi – zich naast de NFA-coalitie hebben geschaard. Voor de politieke coalities is de steun van gewapende partijen van levensbelang: voor hun bescherming, omdat Libië geen functionerend leger heeft, maar ook om hun politieke agenda door te drukken.
Het belangrijkste voorbeeld hiervan is de Political Isolation Law, een wet ontworpen om iedereen die een rol had in het regime-Qadhafi uit het publieke leven te verbannen. Deze wet is aangenomen in het parlement onder hevige druk van milities aan de kant van JCP. De Political Isolation Law is daarmee niet alleen een instrument om politieke rivalen uit te sluiten, maar bevestigt ook de militarisering van de Libische politiek.
Dignity en Dawn
Een antwoord op de islamistische politieke overmacht kwam in 2014, toen een voormalige generaal onder Qadhafi, Khalifa Haftar, op de Libische televisie de oorlog verklaarde aan de “terroristische [islamistische] dreiging”. Hij lanceerde Operation Dignity (Operatie Waardigheid), een militaire campagne bestaande uit een aantal (tribale) gewapende groepen en milities, gericht tegen de invloed van de Islamisten in het parlement en de macht van de Misrata-brigades. Daarbij maakt Haftar geen onderscheid tussen gematigde en radicale krachten binnen de islamistische stroming: volgens Haftar is er voor islamisten enkel plaats “in de grond, in de gevangenis, of buiten Libië”.[1] Natuurlijk duurde het niet lang voordat er een antwoord kwam uit islamistische hoek: Operation Dawn (Operatie Dageraad), met als doel het Dignity-kamp militair te verslaan en de macht van de JCP-coalitie binnen en buiten het parlement te consolideren.
Dankzij de twee militaire campagnes laaide het geweld in Libië aanzienlijk op en raakte het politieke veld meer gepolariseerd dan ooit, met Dignity aan de kant van de NFA en Dawn aan de kant van de islamistische partijen. Tegen die turbulente achtergrond vonden in juni 2014 verkiezingen plaats, waarin de Islamisten een zware nederlaag leden. Een nieuw parlement, het Huis van Afgevaardigden (House of Representatives, HoR), werd gekozen. De islamistische partijen weigerden echter de verkiezingsuitslag te erkennen en het General National Congress (GNC) te ontbinden, en besloten op eigen houtje verder te gaan in Tripoli. Het HoR had geen andere keus dan te zetelen in Benghazi en later Tobruk, in door Operation Dignity gecontroleerd gebied.
De machtsstrijd heeft tot een opmerkelijke situatie geleid: Libië heeft twee parlementen, waarvan alleen het HoR internationaal wordt erkend, en twee politieke hoofdsteden, Tripoli en Tobruk. Het lukt geen van beide ‘regeringen’ om de overhand te krijgen.[2] De politieke allianties aan beide zijden zijn verweven met, en compleet afhankelijk van, de militaire campagnes Dignity (Tobruk) en Dawn (Tripoli). Zij kunnen geen betekenisvolle beslissingen nemen zonder toestemming van hun militaire helpers.
Uit uitlatingen van de gewapende groepen blijkt echter dat hun steun aan een politieke coalitie volledig berust op pragmatisme. Zo zei de Authority for the Correction of the Path to the Revolution (gevormd door Operation Dawn) dat haar “militaire inspanningen niet beschouwd moeten worden als steun voor welke politieke partij dan ook… geen enkele [politieke] beweging kan namens ons spreken”.[3] Een andere invloedrijke leider van Dawn, Salah Badi, verklaarde dat hij niet “… kan instemmen met filosofie van een religieuze politieke partij, zoals [die van] de Moslimbroederschap” en noemde de Tripoli-regering “zwak” en “vol on-nationalistische figuren”.[4] Een soortgelijke afstand tussen politieke en militaire leiders zien we in het Dignity-kamp. Daar is generaal Haftar veruit de machtigste man; hij heeft geen politieke positie, maar regeert toch met harde hand. Volgens sommige Libiërs is Haftar niemand meer dan een “nieuwe Qadhafi”, die loyale milities gebruikt om zijn macht te bestendigen.
De essentie van instabiliteit: het snijvlak tussen politiek, militair, crimineel en extremistisch
We kunnen dus stellen dat de militarisering van de Libische politiek tot grote hoogten is gestegen. Politieke facties rusten op hun alliantie met gewapende groepen, maar aan de kant van gewapende groepen is er weinig commitment aan een nationale politieke agenda. Daarvoor is zowel Operation Dignity als Operation Dawn te gefragmenteerd en incoherent. En daar ligt de essentie van de instabiliteit in Libië: het land is onderhevig aan een veelvoud aan belangen die vaak gelokaliseerd en vloeibaar zijn, en ideologische, tribale, sociale en etnische bases hebben. Deze banden worden bewust en onbewust ingezet om meer macht en middelen te verwerven en gaan de bovengenoemde politiek-militaire coalities vaak te buiten.
Hoewel harde bewijzen lastig te verkrijgen zijn en de bestaande informatie moeilijk te verifiëren, is het vrijwel zeker dat zowel Dignity als Dawn een poot heeft in criminele netwerken. Het wegvallen van Qadhafi’s greep op de veiligheidssector heeft een intensieve strijd ontketend tussen allerlei lokale gewapende groepen om controle over belangrijke strategische plaatsen en illegale handelsstromen. Met zijn uitgestrekte binnenland, poreuze grenzen en zijn grote gebrek aan overheidscontrole vormt Libië de ideale omgeving voor criminele activiteiten. De illegale handel voorziet veel van de strijdende groepen van inkomsten en uitrusting; aangenomen wordt dat de zwaarbevochten vliegvelden in het oosten (Tobruk en Al-Ubrok) en het westen (Mitiga en Misrata), in handen van lokale brigades die vallen onder Dawn en Dignity, voor criminele doeleinden worden gebruikt.
Mensensmokkel
Hetzelfde geldt met betrekking tot mensensmokkel. De meeste migrantenboten richting Europa vertrekken vanaf de kustlijn tussen Misrata en Zuwara, een gebied dat wordt gecontroleerd door aan Operation Dawn gelinkte gewapende groepen. Ook doorkruisen migranten op weg naar de Libische kust gebieden in het oosten en zuiden van het land, dat in handen is van Operation Dignity. Het uitoefenen van controle over de wegen die worden gebruikt voor mensensmokkel is een buitengewoon lucratieve business en onder andere de VN hebben gerapporteerd hoe leden uit internationale smokkelnetwerken zijn gepositioneerd binnen Libische gewapende groepen om de smokkel te faciliteren. Daarnaast staat toegang tot een mensensmokkelroute gelijk aan continue aanwas van mankracht, omdat veel migranten zich al dan niet gedwongen aansluiten bij Libische milities.[5]
Naast de zeer waarschijnlijke betrokkenheid van aan de staat gelieerde groepen bij criminele netwerken, lijkt ook de grens tussen militaire en extremistische groepen in Libië te vervagen. Veel vooraanstaande militaire figuren van Dawn en de regering in Tripoli zijn binnen de islamistische stroming te scharen en onderhouden van oudsher banden met de Moslimbroederschap. Maar geruchtmakender is de zichtbare toenadering tussen Libische (gewapende) actoren van Dawn, politici uit de GNC en de jihadisten van Ansar al-Shari’a in Libië (ASL). ASL is een in 2012 opgerichte groep die de ideologie van Al-Qa’ida aanhangt en die onder andere door de VN als terroristische organisatie wordt beschouwd. De leiders van ASL participeerden in de opstand tegen Qadhafi en delen met de GNC en Dawn hun ‘hardline’ revolutionaire reputatie.
Hoewel ASL concepten als staat en democratie principieel afwijst, toont de praktijk dat de groep niet terughoudend is in samenwerking met aan de overheid gelinkte partijen en politieke instituties, zo lang het de doelen van ASL dient (in het bijzonder de strijd tegen Dignity). Maar de connecties tussen de GNC, Dawn en ASL zijn niet alleen tactisch van aard: er zijn ook aanwijzingen dat diverse actoren binnen Dawn de meer radicale interpretatie van de islam, zoals ASL die voorstaat, aanhangen, terwijl de retoriek van GNC-politici eveneens raakvlakken met die van ASL vertoont.
Opmars van IS
Daarbij komt dat ook IS werkt aan zijn opmars in Libië en probeert de radicale en ontevreden elementen uit Dawn los te weken en in te lijven. IS plantte als eerste zijn vlag in de oostelijke stad Derna, maar ontmoette daar veel tegenstand van lokale jihadistische groepen, waaronder ASL.[6] Het afgelopen jaar is IS richting centraal-Libië bewogen, met name naar Sirte en Harawa, en hanteert aldaar een verdeel-en-heers- strategie om de Dawn-coalitie te verzwakken en lokale strijders aan zich te binden. Vooralsnog stuit het daarbij op veel weerstand van met name de Misrata-brigades, maar het lijkt erop dat IS handig weet in te spelen op Libië’s gefragmenteerde context en fluïde loyaliteiten.[7]
Dankzij meervoudige connecties en gedeelde belangen zijn de grenzen tussen wat politiek, militair, crimineel en extremistisch is, in Libië vervaagd. Daarmee is een hardnekkig precedent geschapen voor aanhoudend conflict. De aan de staat gelieerde actoren die meeprofiteren van criminele netwerken en heulen met extremistische groeperingen zullen hun machtsbasis immers niet zomaar opgeven en zich niet neerleggen bij een (nieuwe) centrale autoriteit. De vervlechting van Libië’s crises is daarmee zowel oorzaak als uitkomst van de ontstane instabiliteit.
Reflecties op een vers akkoord: het LPA
Gealarmeerd door de politieke impasse en het toenemend geweld in Libië, en zich bewust van de centrale rol van Libië in grensoverschrijdende vraagstukken zoals terrorisme en migratie, lanceerden de Verenigde Naties in 2014 een vredesproces om een Libische regering van nationale eenheid te vormen die het land uit de chaos kan leiden. Naast onderhandelingen met vertegenwoordigers van de rivaliserende overheden in Tripoli en Tobruk vonden second track-onderhandelingen plaats tussen politieke partijen, tribale leiders, lokale raden en vertegenwoordigers van de civil society.
Het zal weinigen verrassen dat het proces, dat ongeveer een jaar in beslag nam en tegen een achtergrond van toenemend geweld in Libië plaatsvond, moeizaam verliep. Meerdere concept-resoluties werden door de strijdende partijen verworpen en het voorgestelde akkoord (Libya Political Agreement, LPA) uit oktober 2015 is fragiel: het is reeds in twijfel getrokken door kringen van beide parlementen en het valt te bezien of de nieuw benoemde negenkoppige raad van ministers onder leiding van Fayez al-Sarraj[8] überhaupt zijn taken kan oppakken nu de GNC en HoR in december eerst hun goedkeuring moeten geven.[9]
Een groep vertegenwoordigers uit beide parlementen (de Tunis Dialogue Group) heeft in reactie op het LPA, naar eigen zeggen “zonder externe interventie”, een alternatief akkoord bereikt in Tunis, maar dit plan is vooralsnog minder gedetailleerd dan het LPA en het valt te bezien of het stand houdt.[10]
Wanneer het LPA definitief wordt, blijft het – zoals vaker het geval is met vredesprocessen – uiterst onzeker of de nieuwe regering ook militaire actoren ervan kan overtuigen de wapens neer te leggen. Libië’s machtige gewapende groepen hadden geen plaats aan de onderhandelingstafel en lijken weinig gemotiveerd zich te committeren aan een eenheidsregering. De strijd tussen Dawn en Dignity is het afgelopen jaar namelijk onverminderd doorgegaan. Uiteenlopende belangen, incoherentie en een gebrek aan centraal leiderschap binnen de militaire campagnes zijn niet bevorderlijk voor naleving van het LPA.
Uiteraard zijn er ook nog lokale milities en groepen als IS actief, die zich niet hebben aangesloten bij Dawn of Dignity, en die weinig boodschap hebben aan welke regering dan ook. Bovendien is eerder in Libië’s transitie gebleken dat ‘hardline’ elementen binnen politieke facties hun invloed kunnen en willen gebruiken als instrument voor manipulatie – zoals gebeurde met de invoering van de de Political Isolation Law in 2013. Het is niet ondenkbaar dat ook in de nieuwe regering gematigde geluiden ten onder gaan aan ‘hardline’ krachten, en dat uitsluitingspolitiek wederom de bovenhand krijgt.
Zelfs als de eenheidsregering stand houdt en gaat regeren, dan nog is er een fundamentele kwestie niet opgepakt, en wel dat Libië’s crises vervlochten zijn en dat ze ook zo begrepen moeten worden. Het afzonderlijk te lijf gaan van de uiteenlopende sub-crises is onrealistisch, omdat ze zijn verkleefd dankzij de meervoudige en veranderlijke belangen van Libië’s machtigste stakeholders. Politieke actoren zijn niet alleen maar politiek; bepaalde gewapende brigades zijn gelieerd aan de staat en tegelijkertijd aan extremistische groepen; en beide militaire coalities zijn betrokken in criminaliteit
Aandacht voor alle conflicterende belangen
En dus geldt dat de politieke impasse niet opgelost kan worden met betrokkenheid van uitsluitend politieke actoren; dat de smokkelcrisis om meer vraagt dan een plan om boten te vernietigen; en dat (toekomstige) initiatieven om de proliferatie van jihadisme te stoppen ook de connectie tussen jihadisten en andere Libische actoren zullen moeten adresseren. In de loop van Libië’s transitie zijn vele en soms conflicterende belangen samengegaan, en het is onmogelijk de problemen van het land aan te pakken zonder die belangen eerst te ontwarren.
Vervolgens is er een visie of actieplan nodig om diegenen aan te pakken die het vermogen en de bereidheid hebben een politiek akkoord te saboteren. Dergelijke actoren vinden we zowel in de coalities in Tripoli en Tobruk als daarbuiten (zoals ASL en IS). Vanwege de chaotische veiligheidssituatie en de fragiele institutionele context waar de nieuwe regering in zal stappen, moet de LPA gepaard gaan met een geloofwaardig en uitvoerbaar plan om ontwrichtende krachten te neutraliseren.
Ook moet er voldoende aandacht zijn voor het bestendigen van staatsinstituties en de toewijzing van nationale politieke posities op een manier die de ‘buitensluitingsdynamiek’ – en daardoor rivaliteit en competitie – niet in de hand werkt. Die uitdaging is aanzienlijk in het licht van het gebrek aan vertrouwen tussen de strijdende partijen en de diepgewortelde angst voor politieke marginalisering. Het VN-proces toont dat een centrale regering met nationale politieke vertegenwoordigers de voorkeur heeft van de internationale gemeenschap, maar het ‘uitdelen’ van politieke mandaten is in Libië een precaire zaak, die mogelijk de onpartijdigheid van de staat bedreigt. Neutraliteit is juist een essentiële factor voor de toekomstige regering om het land te stabiliseren en om te voorkomen dat buitensluitingspolitiek weer voet aan de grond krijgt.
Hoewel de eenheidsregering wordt gevormd op nationaal niveau, moet ook de lokale machtsverdeling worden erkend om uiteindelijk ook op lokaal niveau vrede tot stand te brengen. Niet voor niets is een veelgehoorde uitspraak “in Libië is alles lokaal”. Lokale vredesafspraken kunnen uiteindelijk samengebonden worden tot een staat die oog heeft voor verschillende lokale prioriteiten en in lokale behoeften kan voorzien.
Tot slot kan implementatie van een politiek akkoord als het LPA niet geschieden zonder invoering van een controlemechanisme waarin regionale en internationale actoren zitting nemen, zodat de voortgang van de transitie kan worden gemonitord en de nieuwe Libische machthebbers verantwoordelijk kunnen worden gehouden voor hun daden.
Dit artikel is gebaseerd op CRU Policy Brief , ‘Addressing Libya’s multiple crises: When violent politics, extremism and crime meet’, geschreven door Floor El Kamouni-Janssen en Iba Abdo, Clingendael Conflict Research Unit, juli 2015.
”Dankzij de twee militaire campagnes laaide het geweld in Libië aanzienlijk op en raakte het politieke veld meer gepolariseerd dan ooit, met Dignity aan de kant van de NFA en Dawn aan de kant van de islamistische partijen. Tegen die turbulente achtergrond vonden in juni 2014 verkiezingen plaats, waarin de Islamisten een zware nederlaag leden. Een nieuw parlement, het Huis van Afgevaardigden (House of Representatives, HoR), werd gekozen. De islamistische partijen weigerden echter de verkiezingsuitslag te erkennen en het General National Congress (GNC) te ontbinden, en besloten op eigen houtje verder te gaan in Tripoli. Het HoR had geen andere keus dan te zetelen in Benghazi en later Tobruk, in door Operation Dignity gecontroleerd gebied.
De machtsstrijd heeft tot een opmerkelijke situatie geleid: Libië heeft twee parlementen, waarvan alleen het HoR internationaal wordt erkend, en twee politieke hoofdsteden, Tripoli en Tobruk. Het lukt geen van beide ‘regeringen’ om de overhand te krijgen”
ANP
ANP
Nieuwsuur