|
|
Laatste woord bij zitting politierechter Den Haag wegens ‘smaadschrift’, in verband met het aanplakken van deze poster.Dit is een politieke zaak, een politiek proces. Het is politiek omdat de waarheid niet mag worden uitgesproken. We worden immers vervolgd omdat we de waarheid gesproken hebben, of om precies te zijn: aangeplakt. Het is politiek omdat de overheid, en dus ook bedrijven zoals De Vries en Verburg die voor de overheid een gevangenis bouwen, er alles aan doet die waarheid te verdoezelen door termen te gebruiken, zogenaamde newspeak ofwel eufemismen, die ons moeten doen geloven dat het Neederlands en Europees migratiebeleid humaan is. Ze doen dat om de verantwoordelijkheid voor het leed dat zij veroorzaken te ontkennen. Ze doen dat omdat ze bang zijn op hun verantwoordelijkheid te worden aangesproken.Bouwbedrijf De Vries en Verburg schreef zich in op een openbare aanbesteding om voor de overheid te bouwen iets wat die overheid noemt: “Gesloten Gezins Voorziening”. Hier begint de leugen al. De ‘Gesloten Gezins Voorziening’ is namelijk een gezinsgevangenis en dat blijkt ook uit de aanbesteding. De Vries en Verburg kan niet zeggen: dat wisten wij niet. De Vries en Verburg kan ook niet beweren niet te hebben geweten van het doel van deze gevangenis: deportatie. De door ons opgeroepen getuige V.E.M. Donk van De Vries en Verburg ontkent dat ook niet. Alleen: het woord bevalt hem niet. Heeft hij liever dat wij spreken over een van de synoniemen voor deportatie? Mogen wij wel spreken van verwijdering, uitzetting, repatriering, vertrek of terugkeer? Dat zijn namelijk de vele variaties op het woord deportatie die de overheid zelf gebruikt om de gewelddadige praktijk van deportaties te verhullen.
Ik wijs er om te beginnen op dat de marechaussee, uitvoerder van deportaties, zelf spreekt van ‘deportees’ wanneer het gaat om vluchtelingen die worden gedeporteerd. Ik heb daarvan vijf keer bewijs gevonden op internet, waarvan twee keer in documenten van de marechaussee zelf (lijst onderaan). In 2004 gebruikte Jan Pronk, toen voorzitter van Vluchtelingenorganisatie Nederland, ook al de term deportatie. Toenmalig minister Verdonk kon daar al net zo slecht tegen als bouwbedrijf De Vries en Verburg nu. Telkens weer acht men het woord slechts van toepassing op deportaties in de tweede wereldoorlog. In een artikel in dagblad Trouw hierover zegt Pyter Wagenaar, redacteur van de Grote Van Dale: “Het hedendaags woordenboek beschrijft de algemenere en ruimere betekenis van het woord. Het woord ‘deportatie’ wordt tegenwoordig ook ruimer gebruikt.” Wanneer ik nu een zoekopdracht doe op een online woordenboek, levert de term deportatie de volgende definitie op: “het gedwongen wegvoeren (van mensen) naar een plaats die ze niet willen”.
Deportaties dus. Weliswaar is er geen sprake van aantoonbare genocide eigenhandig gepleegd door de Neederlandse overheid op vluchtelingen en is er geen sprake van concentratiekampen in de zin van vernietigingskampen, maar er is wel degelijk sprake van het met geweld en dwangmiddelen ‘verwijderen’ van mensen die hier ongewenst zijn verklaard door hun asielaanvraag af te wijzen en hen als illegaal te bestempelen. Deze praktijk alleen al is een misdaad!
Maar los van de hele discussie over de betekenis van het woord, want het gaat tenslotte om die praktijk: Feit is dat deportaties leiden tot mishandeling en moord. De term deportatie is dus op zijn plaats. De aankondiging ervan, het voornemen alleen al, drijft mensen tot zelfmoord. Een ieder die hieraan meewerkt is medeverantwoordelijk en schuldig. Van de politiek en de beleidsmakers, de IND en DT&V ambtenaren, tot het bedrijf dat de gevangenis bouwt, de vliegtuigmaatschappij die eraan meewerkt en de marechaussee. Het gebruikte geweld door de marechaussee is huiveringwekkend, invaliderend en dodelijk. Het lot dat mensen in het land waarheen zij teruggestuurd worden treft, is eveneens vaak dodelijk, door moord, oorlogsgeweld, marteling, hongersnood… Het is bovendien een lot waarvan niemand zich wat aantrekt en niemand iets wil weten. Deportatie komt in elk geval neer op: verdwijning. Van staatswege georganiseerde ontvoering en verdwijning. Ja, ik noem dat: deportatie.
Neederland deporteert mensen en trekt er de handen vanaf. En nu is het zelfs zover gekomen dat Neederland en de EU de deportaties alsmede het tegenhouden van vluchtelingen uitbesteden aan Griekenland en Turkije. Door het vuile werk door een fascistische dictator als Erdogan te laten doen kun je beweren dat je zelf schone handen hebt.
Deportaties vinden elke dag plaats naar onveilige landen en gebieden en treffen ook die gezinnen met kinderen die met louter en alleen dat doel worden opgesloten in de door De Vries en Verburg gebouwde gevangenis. Een gevangenis die ook al geen gevangenis mag heten, ook al is het gebouwd om er niet uit te kunnen, met muren, hekken, stroomdraad en camera’s en met een regime als in een gevangenis.
Een gouden kooi, zoals deze gevangenis wordt gepresenteerd, is en blijft een kooi. De door De Vries en Verburg gebouwde gezinsgevangenis is een plaats waar angst en wanhoop heersen. Het is een plaats waar kinderen en ouders huilen en wanhopen, waar mensen in hongerstaking gaan of zelfmoord plegen of proberen te plegen. Ik heb er op de muur gezeten en gesproken met kinderen en hun ouders. Ik heb het van henzelf gehoord. De campagne Geen Kind aan de Kant publiceert verhalen van kinderen over hun verblijf in de reguliere gezinslocaties waar elke dag de dreiging van razzia en arrestatie aanwezig is, over hun verblijf in de gezinsgevangenis en over deportaties. Eerder publiceerde de werkgroep Deportatieverzet ook al verhalen van kinderen die gedeporteerd waren en erin slaagden contact op te nemen. Defense for Children publiceerde eveneens over de gezinsgevangenis. Google met de term deportaties en je komt de meest gruwelijke verhalen tegen van gedeporteerde vluchtelingen.
Ik zal hierna citeren uit verhalen van en over kinderen en gezinnen die met opsluiting, razzia’s en deportaties zijn geconfronteeerd. Ik acht De Vries en Verburg medeplichtig aan elke angst, elke mishandeling, elke marteling, elke verdwijning en elke dood van een gedeporteerde vluchteling, kinderen incluis, ofwel zoals de marechaussee hen noemt: “deportees”.
Van de website van Geen Kind aan de Kant:
1.
Veel van mijn vriendinnen zijn opgepakt en teruggestuurd. De beelden van hun zie ik nog steeds voor me.
Hoe een klein meisje van 7 jaar opgepakt wordt. Ze had haar knuffel in haar hand en schreeuwde om hulp. Ze schreeuwde dat ze niet terug wilde en dat ze haar los moesten laten. Haar vader sneed zichzelf, maar het maakte de politie niks uit.
Hoe de politie een man in zijn ondergoed en met slippers in de auto gooide en apart van het gezin mee nam. Hoe ze een minderjarig meisje een schok gaven om haar rustig mee te nemen.
Mensen worden onder dwang en met geweld meegenomen naar detentiecentrum Zeist in kleine dichte busjes. (…) Vrienden die daar hebben gezeten vertelden dat het een soort gevangenis is. Ze mogen niet naar buiten gaan. Er zijn 4 muren achter elkaar van 6 meter hoog met een prikkeldraad eromheen.
2.
We werden heel erg vroeg opgehaald van het opvangcentrum in Katwijk. Het was zeven uur in de ochtend. Toen ze [de politie] binnen kwamen zeiden ze dat ze toestemming hadden om ons mee te nemen, toen schrokken we heel erg.
(…) Opeens hoorde ik dat mijn vader in de wc zijn hand had gesneden. Ik begon te schreeuwen, mijn moeder ging heel erg hard huilen en mijn zusje begon heel erg hard te schreeuwen. (…)
In het politiebureau zijn we van half acht tot drie uur gebleven. Daarna zijn we naar Zeist gebracht. Daar werden we naar een kamer gebracht en werden al onze spullen gecontroleerd. Daarna werden we naar een andere kamer gebracht, daar hebben ze al onze spullen afgepakt. (…)
Na vijf dagen zeiden ze dat we die nacht om drie uur zouden worden opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Om half vier kwamen ze en we moesten mee. We werden met een auto ergens heen gebracht en van daar zijn we met een andere auto naar het vliegveld gebracht. (…)
Op het vliegveld in Armenië waren er mensen van het gekkenhuis, ze wilden mijn vader meenemen. Hij wilde niet, maar hij ging mee.
Na een tijdje is hij daar [het gekkenhuis] uit gegaan, daarna zaten ze weer achter hem aan. Nu weten we niet waar hij is.
3.
Voor mij was het verschrikkelijk om in Zeist twee weken te verblijven. Het is een dichte ruimte waar je niet uit kan en dat is in mijn ogen gevangenis! Ik heb de ergste dagen in mijn leven gehad in die plek, als je als kind steeds denkt dat je terug zal gaan en mogelijk vermoord zal worden en niet meer je ouders zal zien, kon ik niks meer doen dan huilen, zelfs nu ben ik huilend aan het typen.
Over de deportatie van een gezin naar Afghanistan (Bron: Dhjana.nl)
Ik sprak hun papa vanochtend over de telefoon. Ze leven nog. Maar ze zitten ondergedoken in een huis in Kandahar en kunnen geen stap naar buiten doen omdat ze dan onmiddellijk worden afgemaakt. Het eten is op. Zoha en Sajat beginnen honger te krijgen. (…)
De vader van het gezin vertelde ons hoe de deportatie is gegaan: (…)
Dinsdag werden ze overgebracht naar Schiphol. Vader en moeder werden geboeid, de vader kreeg tape op zijn mond. Terwijl ze naar het vliegtuig werden gebracht, moesten Zoha en Sajat verschrikkelijk huilen. De passagiers van de toeristenvlucht stonden erbij en keken er naar.
Eenmaal in het vliegtuig, onder escorte van negen bewakers, werden de ouders achterin het vliegtuig geplaatst. Achter een gordijn. (…)
De kinderen werden bij de ouders weggehaald. De moeder van Zoha en Sajat raakte in paniek en begon te schreeuwen “Waar zijn mijn kinderen? Ik wil mijn kinderen terug!”. Toen kwam er zo’n klantvriendelijke en gastvrije KLM stewardess en zei: “Als u ophoudt met schreeuwen en kalm meewerkt, dan brengen we straks de kinderen weer bij u terug.”
Van de website van Defense for Children:
1. Defence waarschuwt voor ‘kindvriendelijke’ detentie
Defence for Children heeft de leden van de Raad van Europa gewezen op de Gesloten Gezinslocatie (GGV) in Zeist waar gezinnen met minderjarigen voorafgaand aan uitzetting kunnen worden gedetineerd. Deze locatie wordt voorgesteld als kindvriendelijk. Een punt van grote zorg is bovendien dat gezinnen met kinderen die kunnen worden uitgezet sinds de opening van de GGV structureel in bewaring worden gesteld, ook als zij zich nooit eerder aan het toezicht hebben onttrokken. Dit leidt tot grote angst en onrust op de open gezinslocaties waar deze kinderen verblijven en ’s morgens door de Vreemdelingenpolitie worden opgehaald. Volgens Defence for Children bestaat kindvriendelijke detentie niet. Rond de locatie in Zeist staan hoge hekken waardoor het voor iedereen die daar verblijft duidelijk is dat er sprake is van opsluiting. Defence for Children maakt zich verder zorgen over het feit dat kinderen (en ouders) hun mobiele telefoon moeten inleveren wanneer zij in bewaring worden gesteld.
De Gesloten Gezinsvoorziening is geen alternatief voor vreemdelingendetentie, want het komt wel degelijk neer op opsluiting van kinderen.
2. IK BLIJF HIER: Eduard (17 jaar) in detentie en uitzetting dreigt
Op dinsdag 7 juni omstreeks 6:45 is Eduard (17 jaar) met grote politieovermacht samen met zijn familie opgepakt en in detentie geplaatst in de gesloten gezinsvoorziening in Zeist. Na zes jaar verblijf in Nederland dreigt op maandag 13 juni uitzetting naar Armenië. (…)
Defence for Children is geschokt dat kinderen op deze manier van hun bed worden gelicht en na meer dan vijf jaar alsnog worden uitgezet. Op foto’s van de aanhouding is te zien hoe de vader van Eduard door vijf politieagenten horizontaal in een bus wordt meegenomen.
…Ik zou hieraan nog veel meer citaten en voorbeelden kunnen toevoegen. Over slaan, knevelen, boeien, monden aftapen en drogeren door de marechaussee. Over intimidatie en chantage, omkoping en samenwerking met dictatoriale regimes door de DT&V. Over gevangenissen en isoleercellen. Over mensen die zichzelf ophangen, de polsen doorsnijden, scheermesjes inslikken, zich met stront insmeren, alles om maar niet gedeporteerd te hoeven worden. En dan waagt een bouwbedrijf dat aan deze smerige praktijken meewerkt, aan deze systeemmisdaden van de staat de gunst verleent een gevangenis ervoor te bouwen, het zich te beklagen over het feit dat het met de neus op de feiten is gedrukt en dat ze niet meer de schone schijn kunnen ophouden omdat de campagne tegen de bouw van de gevangenis op hun stoep heeft gestaan, op hun dak heeft gezeten en posters in hun dorp heeft geplakt? Omdat ze te schande gemaakt zijn?
Terecht dat het bedrijf aan de schandpaal is genageld. Bedrijven moeten niet meewerken aan deze terreur die op vluchtelingen wordt uitgevoerd. Doen ze dat wel, dan kunnen ze rekenen op verzet, hoezeer ze zich ook christelijk en humanitair willen presenteren. Laat De Vries en Verburg hier een les uit leren. Laat andere bedrijven gewaarschuwd zijn. Meewerken aan deportaties, dat doe je niet. Punt uit. Het volstaat niet te vingerwijzen naar de politiek als je zelf geld verdient met het bouwen van een gevangenis die deportatie tot doel heeft. Dat is bloedgeld. Je kunt de verantwoordelijk niet van je afschuiven door te zeggen dat je alleen maar helpt om beleid uit te voeren. Dat zegt ieder radertje in de deportatiemachine. En wij zullen ieder radertje aanvallen om die machine tot stilstand te krijgen.
Die gezinsgevangenis, die staat er nu. Hoofdverantwoordelijke van De Vries en Verburg, projectontwikkelaar Bas Stuij, heeft tijdens een actie in bouwbeurs de Rai hierover gezegd: “Wij zijn puur de uitvoerders van dat bestek. (…) Wij zijn allang klaar met dit project. (…) Wat de overheid daarmee doet, met dat gebouw, dat … tja”. En maakt zijn zin niet af. Hij bedoelt te zeggen: Dat kan ons niks schelen.
Het is precies dit soort desinteresse, dit soort achteloosheid, die we nooit zullen accepteren. Zolang er mensen zijn als Bas Stuij en bedrijven als De Vries en Verburg, zullen wij, zal ik er zijn om hen het werk te bemoeilijken, te belemmeren, tegen te houden, te stoppen. Lukt dat niet, dan zal het ze spijten dat ze er ooit aan begonnen zijn. Net zo lang tot het in de botte koppen doordringt: Meewerken aan deportaties, dat doe je niet. Punt uit.
Joke Kaviaar
Laatste woord rechtszaak wegens ‘smaadschrift’ op maandag 5 december 2016
ziehier verslag van de zitting en het vonnis: https://www.indymedia.