B’Tselem – The Israeli Information Center for Human Rights in the Occupied Territories strives for a future in which human rights, liberty and equality are guaranteed to all people, Palestinian and Jewish alike, living between the Jordan River and the Mediterranean Sea. Such a future will only be possible when the Israeli occupation and apartheid regime end. That is the future we are working towards. B’Tselem (in Hebrew literally: in the image of), the name chosen for the organization by the late Member of Knesset Yossi Sarid, is an allusion to Genesis 1:27: “And God created humankind in His image. In the image of God did He create them.” The name expresses the universal and Jewish moral edict to respect and uphold the human rights of all people.
Since B’Tselem’s inception in 1989, we have been documenting, researching and publishing statistics, testimonies, video footage, position papers and reports on human rights violations committed by Israel in the Occupied Territories. The initial mandate we took upon ourselves focused on the occupation regime in the West Bank (including East Jerusalem) and in the Gaza Strip. However, over the years, it has become clear that the concept of two parallel regimes operating between the Mediterranean Sea and Jordan River – a permanent democracy west of the Green Line and a temporary military occupation to the east of it – is divorced from reality. The entire area that Israel controls is ruled by a single apartheid regime, governing the lives of all people living in it and operating according to one organizing principle: establishing and perpetuating the control of one group of people – Jews – over another – Palestinians – through laws, practices and state violence.
In more than 30 years of work, B’Tselem has earned a place of honor in the local and international human rights community, and has received various awards, including the Carter-Menil Award for Human Rights (1989, jointly with Al-Haq); the Danish PL Foundation Human Rights Award (2011, jointly with Al-Haq); the Stockholm Human Rights Award (2014); and the Human Rights Award of the French Republic (2018, jointly with Al-Haq). B’Tselem’s video project has also received various awards, including the British One World Media Award (2009) and the Israeli Documentary Filmmakers Forum Award (2012).
B’Tselem is an independent, non-partisan organization. It is funded solely by donations: grants from European and North American foundations that support human rights activity worldwide, and generous contributions by private individuals in Israel and abroad.
The essence of the apartheid regime in place between the Jordan River and the Mediterranean Sea is to promote and perpetuate the supremacy of one group over another. B’Tselem works to change this reality, recognizing that this is the only way to realize a future in which human rights, liberty and equality are guaranteed to all human beings living here, Palestinians and Jews alike. ABOUT BTSELEM https://www.btselem.org/about_btselem
GAZA IS NOG STEEDS BEZET GEBIED!LEES: HUMAN RIGHTS WATCHISRAEL: ”DISENGAGEMENT” WILL NOT END GAZA OCCUPATIONIsraeli Government Still Holds Responsibility for Welfare of Civilians 28 OCTOBER 2004
The Israeli government’s plan to remove troops and Jewish settlements from the Gaza Strip would not end Israel’s occupation of the territory. As an occupying power, Israel will retain responsibility for the welfare of Gaza’s civilian population.
Under the “disengagement” plan endorsed Tuesday by the Knesset, Israeli forces will keep control over Gaza’s borders, coastline and airspace, and will reserve the right to launch incursions at will. Israel will continue to wield overwhelming power over the territory’s economy and its access to trade.
“The removal of settlers and most military forces will not end Israel’s control over Gaza,” said Sarah Leah Whitson, Executive Director of Human Rights Watch’s Middle East and North Africa Division. “Israel plans to reconfigure its occupation of the territory, but it will remain an occupying power with responsibility for the welfare of the civilian population.”
Under the plan, Israel is scheduled to remove settlers and military bases protecting the settlers from the Gaza Strip and four isolated West Bank Jewish settlements by the end of 2005. The Israeli military will remain deployed on Gaza’s southern border, and will reposition its forces to other areas just outside the territory.
In addition to controlling the borders, coastline and airspace, Israel will continue to control Gaza’s telecommunications, water, electricity and sewage networks, as well as the flow of people and goods into and out of the territory. Gaza will also continue to use Israeli currency.
A World Bank study on the economic effects of the plan determined that “disengagement” would ease restrictions on mobility inside Gaza. But the study also warned that the removal of troops and settlers would have little positive effect unless accompanied by an opening of Gaza’s borders. If the borders are sealed to labor and trade, the plan “would create worse hardship than is seen today.”
The plan also explicitly envisions continued home demolitions by the Israeli military to expand the “buffer zone” along the Gaza-Egypt border. According to a report released last week by Human Rights Watch, the Israeli military has illegally razed nearly 1,600 homes since 2000 to create this buffer zone, displacing some 16,000 Palestinians. Israeli officials have called for the buffer zone to be doubled, which would result in the destruction of one-third of the Rafah refugee camp.
In addition, the plan states that disengagement “will serve to dispel the claims regarding Israel’s responsibility for the Palestinians in the Gaza Strip.” A report by legal experts from the Israeli Justice Ministry, Foreign Ministry and the military made public on Sunday, however, reportedly acknowledges that disengagement “does not necessarily exempt Israel from responsibility in the evacuated territories.”
If Israel removes its troops from Gaza, the Palestinian National Authority will maintain responsibility for security within the territory—to the extent that Israel allows Palestinian police the authority and capacity. Palestinian security forces will still have a duty to protect civilians within Gaza and to prevent indiscriminate attacks on Israeli civilians.
“Under international law, the test for determining whether an occupation exists is effective control by a hostile army, not the positioning of troops,” Whitson said. “Whether the Israeli army is inside Gaza or redeployed around its periphery and restricting entrance and exit, it remains in control.”
Under international law, the duties of an occupying power are detailed in the Fourth Geneva Convention and The Hague Regulations. According to The Hague Regulations, a “territory is considered occupied when it is actually placed under the authority of the hostile army. The occupation extends only to the territory where such authority has been established and can be exercised.”
Het Israëlische leger heeft vannacht opnieuw luchtaanvallen uitgevoerd op meerdere plekken in Gaza-Stad. In een korte verklaring spreekt het leger van “uitgebreide aanvallen” op “terroristische doelwitten” in de Gazastrook. Volgens Israël is daarbij 15 kilometer aan Hamas-tunnels vernietigd en negen woningen van vermoedelijke Hamas-commandanten.
Een vooraanstaande commandant van Islamitische Jihad is ook gedood bij een luchtaanval, meldt persbureau Reuters op basis van een bron binnen de groep en het Israëlische leger. Het leger houdt deze Abu Harbeed verantwoordelijk voor een reeks aanslagen met anti-tank-raketten.
Ook vanuit Gaza zijn vannacht raketten afgevuurd op Israëlische doelen. Volgens Israëlische media waren onder meer de zuidelijke steden Ashkelon en Beër Sjeva doelwit. Het is nog onduidelijk hoe groot de schade aan beide kanten is. Ook is er nog niets gemeld over slachtoffers.
Sponsfabriek
In Gaza-Stad is in ieder geval één gebouw zwaar beschadigd. Bewoners zeggen tegen persbureau AP dat ze tien minuten voor de aanval zijn gewaarschuwd door het Israëlische leger, waardoor iedereen tijdig naar buiten kon komen. Veel van de luchtaanvallen door Israël troffen volgens hen akkers in de buurt.
Ook een sponsfabriek in Gaza werd geraakt door een luchtaanval. De brandweer probeert de grote brand die daarna uitbrak al uren onder controle te krijgen.
Volgens persbureau AP waren afgelopen nacht ongeveer tien minuten explosies te horen, en waren de luchtaanvallen zwaarder dan die op Gaza van dit weekend. In de nacht van zaterdag op zondag vielen daarbij volgens Palestijnse gezondheidsautoriteiten zeker 42 doden.
‘Zo lang als nodig’
Premier Netanyahu van Israël had gisteravond al aangekondigd dat de militaire operatie van het Israëlische leger tegen Hamas-doelen in de Gazastrook voorlopig niet voorbij zou zijn. Hamas is de militante organisatie die sinds 2007 de macht heeft in Gaza. Netanyahu zei dat het Israëlische leger “zo lang als nodig” actie zal ondernemen om de rust te herstellen.
Zaterdagavond had de Israëlische premier zich in soortgelijke bewoordingen uitgelaten. Daarop reageerde Hamas-leider Ismail Haniyeh dat het verzet van Hamas niet is gebroken.
Staakt-het-vuren
Ondertussen neemt de internationale druk toe om tot een staakt-het-vuren te komen. Zo spraken de vijftien leden van de VN-Veiligheidsraad gisteren in een digitale bijeenkomst hun zorgen uit over het escalerende conflict tussen Israël en de Palestijnen.
De raad slaagde er echter opnieuw niet in om met een gezamenlijke verklaring over het geweld te komen. Tot nu toe heeft de Amerikaanse delegatie zo’n verklaring tegengehouden. De Amerikanen zouden vrezen dat een veroordeling van het geweld hun bemiddeling tussen de twee partijen zou bemoeilijken. Zaterdag landde de Amerikaanse topdiplomaat Hady Amr in Tel Aviv, met als doel de partijen om de tafel te krijgen.
President Biden zei gisteravond in een vooraf opgenomen video dat zijn regering met Israëliërs en Palestijnen werkt aan “blijvende rust”. Beide partijen verdienen het om in veiligheid en zekerheid te leven en in dezelfde mate te genieten van vrijheid, welvaart en democratie, zei hij.
“Israël heeft denk ik nog een paar dagen de tijd gekregen van Amerika om zijn lijstje van doelwitten af te werken”, zei correspondent Ankie Rechess in het NOS Radio 1 Journaal. “De internationale druk wordt ook opgevoerd op Israël, dus het lijkt eigenlijk dat er een bestand of een wapenstilstand aan zit te komen.”
“Het gevaarlijkste moment is nu, want voordat een bestand er is, wil iedereen nog even doorgaan met laten zien wie de overwinning heeft gehaald”, aldus Rechess. “Als er dan een of andere aanval komt, van welke zijde dan ook, die een hoop slachtoffers eist, dan zijn we weer terug bij af en dan gaat het geweld gewoon weer door.”
Zware gevechten
Het conflict tussen Israël en Palestijnse militanten in de Gazastrook laaide een week geleden op, met luchtaanvallen over en weer. Het zijn de zwaarste gevechten sinds de Gaza-oorlog van 2014.
Volgens het Palestijnse ministerie van Volksgezondheid zijn sinds maandag 197 Palestijnen om het leven gekomen, onder wie 58 kinderen. Ook zijn er zeker 1235 gewonden gevallen. Aan Israëlische zijde zijn de afgelopen week tot nu toe tien doden gevallen, onder wie twee kinderen, meldt persbureau Reuters.
EINDE BERICHT ”Het gezondheidsministerie van Gaza meldde zondag dat er 197 Palestijnen zijn omgekomen, onder wie 58 kinderen. ”
De Amerikaanse president Biden heeft zijn steun uitgesproken voor een wapenstilstand tussen Israël en Hamas. Biden liet dit de Israëlische premier Netanyahu maandag weten in een telefoongesprek. Het is voor het eerst dat Biden Israël zo duidelijk laat weten dat hij voorstander is van een staakt-het-vuren.
Biden staat onder druk, onder andere van progressieve partijgenoten in het Congres, om zich hard te maken voor een onmiddellijke wapenstilstand. In het gesprek met Netanyahu is hij echter niet zo ver gegaan. Ook heeft hij Israël niet opgeroepen om in te stemmen met een staakt-het-vuren.
Bij de luchtaanvallen over en weer tussen Israël en Gaza zijn inmiddels meer dan 200 mensen gedood. Het gezondheidsministerie van Gaza meldde zondag dat er 197 Palestijnen zijn omgekomen, onder wie 58 kinderen. Ook zijn er meer dan duizend gewonden gevallen. De Israëlische autoriteiten hebben een totaal van 10 Israëlische slachtoffers gemeld. Steeds meer partijen dringen aan op een staakt-het-vuren, maar een einde van het conflict lijkt vooralsnog niet in zicht.
Op maandag werden, voor de tweede keer in vijf dagen, raketten vanuit Libanon afgevuurd op het noorden van Israël. Volgens het Israëlische leger kwamen de zes raketten terecht in Zuid-Libanon. Israël bestookte het gebied van waaruit de raketten waren afgevuurd korte tijd met artillerie. Wie verantwoordelijk is voor de aanval, is nog onduidelijk.
Verwoesting onmiskenbaar
De verwoestende gevolgen van de Israëlische luchtaanvallen op de Gazastrook zijn na een week onmiskenbaar. Zeker 2.500 burgers zijn dakloos geworden, vele tienduizenden zijn hun huis ontvlucht. De burgemeester van Gaza-Stad, Yahya Sarraj, zei tegen Al Jazeera dat de wegen en infrastructuur ernstig zijn beschadigd, wat het steeds moeilijker maakt de slachtoffers te bereiken. ‘Als de aanvallen doorgaan, verwachten we dat de omstandigheden verslechteren.’
Zo’n 42 duizend Palestijnen in de Gazastrook zijn op de vlucht geslagen voor de aanhoudende Israëlische bombardementen. Dat meldt het UNRWA, de VN-organisatie die hulp biedt aan Palestijnse vluchtelingen in het Midden-Oosten. Inwoners verlaten hun huizen op zoek naar een veilige plaats in het arme en dichtbevolkte kustgebied, waar twee miljoen mensen wonen. De organisatie heeft vijftig scholen opengesteld om onderdak te bieden aan de vluchtelingen.
De bombardementen hebben ook het elektriciteitsnet beschadigd, waardoor grote delen van de Gazastrook zonder stroom zitten. Een woordvoerder van het elektriciteitsbedrijf zei tegen persbureau AP dat nu de toevoer van brandstof stilligt hij nog maar genoeg heeft om Gaza twee of drie dagen van stroom te voorzien. De inwoners beschikken gewoonlijk enkele uren per dag over elektriciteit.
Luchtaanvallen
Israël voerde in de nacht van zondag op maandag opnieuw een reeks bombardementen uit op verschillende locaties in Gaza-Stad. Volgens inwoners waren het de zwaarste luchtaanvallen tot nu toe. Het Israëlische leger meldt de woningen van negen Hamas-commandanten en 15 kilometer aan ondergrondse tunnels, die Hamas en andere militante groeperingen gebruiken, te hebben vernietigd. Bij de luchtaanvallen is een hooggeplaatste commandant, Hussam Abu Harbeed, van de militante groep Islamitische Jihad omgekomen. Het Israëlische leger hield hem verantwoordelijk voor een deel van de raketaanvallen op Israël.
Staakt-het-vuren
De wereldwijde roep om een staakt-het-vuren neemt toe. In een televisieoptreden zei de Egyptische minister van Buitenlandse Zaken maandag samen met internationale partners hard te werken aan een bestand. Hij benadrukte dat Egypte hoopt dat de Verenigde Staten zich zullen inzetten voor een politieke oplossing voor het conflict.
De VS blokkeerden maandag opnieuw, voor de derde keer, een voorstel voor een verklaring van de Veiligheidsraad van de VN, waarin ‘grote bezorgdheid’ zou worden geuit over het conflict en het toenemend aantal slachtoffers. Met deze stap van Washington, Israëls belangrijkste bondgenoot, is zo’n unanieme verklaring van alle vijftien leden van de Veiligheidsraad voorlopig van de baan.
De Amerikaanse regering keerde zich ook tegen oproepen van onder andere Democraten in het Congres voor een direct staakt-het-vuren tussen Israël en Hamas. President Bidens woordvoerder, en zijn nationale veiligheidsadviseur benadrukten dat Washington de voorkeur gaf aan ‘stille maar intensieve diplomatie’ om de strijd te beëindigen.
De Franse president Macron en de Egyptische president El-Sissi hebben elkaar maandag gesproken en hun gedeelde zorgen over het geweld geuit. Het Elysée bevestigde haar steun voor de Egyptische pogingen tot bemiddeling.
De Turkse president Erdogan belde paus Franciscus maandag met de vraag of hij wil helpen ‘de massamoord op Palestijnen in de Gazastrook te stoppen’. Erdogan wil een internationale coalitie vormen die Israël met sancties onder druk kan zetten. Paus Franciscus zei zondag dat het verlies van onschuldige levens in de Gazastrook ‘afgrijselijk en onaanvaardbaar’ is, en riep op tot een einde aan het geweld. De paus ontmoette maandag ook de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken, die op werkbezoek was in Rome.
EINDE BERICHT
[8]
”More than 1,400 Palestinians, mostly civilians, have been killed since Israel began its latest offensive in Gaza on 8 July.”
AMNESTY INTERNATIONAL
USA: STOP ARMS TRANSFERS TO ISRAEL AMIDGROWING EVIDENCE OF WAR CRIMES IN GAZA
The US government must immediately end its ongoing deliveries of large quantities of arms to Israel, which are providing the tools to commit further serious violations of international law in Gaza, said Amnesty International, as it called for a total arms embargo on all parties to the conflict.
The call comes amid reports that the Pentagon has approved the immediate transfer of grenades and mortar rounds to the Israeli armed forces from a US arms stockpile pre-positioned in Israel, and follows a shipment of 4.3 tons of US-manufactured rocket motors, which arrived in the Israeli port of Haifa on 15 July.
These deliveries add to more than US$62 million worth of munitions, including guided missile parts and rocket launchers, artillery parts and small arms, already exported from the USA to Israel between January and May this year.
“The US government is adding fuel to the fire by continuing its supply of the type of arms being used by Israel’s armed forces to violate human rights. The US government must accept that by repeatedly shipping and paying for such arms on this scale they are exacerbating and further enabling grave abuses to be committed against civilians during the conflict in Gaza,” said Brian Wood, Head of Arms Control and Human Rights at Amnesty International.
Palestinian armed groups have continued to fire rockets indiscriminately into Israel, endangering civilians in flagrant violation of international law. Amnesty International has repeatedly called for an immediate end to such attacks, which amount to war crimes.
Last week the speaker of the Iranian parliament said Iran had provided arms manufacturing know-how to Hamas in Gaza. In November 2012 he said Iran had given both financial and military support to Hamas and the Commander of Iran’s Revolutionary Guards said missile technology has been supplied. Hamas fighters have admitted to firing Iranian-type Fajr 5 missiles towards Tel Aviv, but mostly fire shorter-range M25 or “Qassam” rockets.
The USA is by far the largest exporter of military equipment to Israel. According to data made public by the US government, its arms transfers to Israel from January to May 2014 included nearly $27million for “rocket launchers”, $9.3 million worth in “parts of guided missiles” and nearly $762,000 for “bombs, grenades and munitions of war”.
The news on 30 July that the USA had allowed the resupply of munitions to Israel came the same day the US government condemned the shelling of a UN school in Gaza which killed at least 20 people, including children and UN humanitarian workers.
“It is deeply cynical for the White House to condemn the deaths and injuries of Palestinians, including children, and humanitarian workers, when it knows full well that the Israeli military responsible for such attacks are armed to the teeth with weapons and equipment bankrolled by US taxpayers,” said Brian Wood.
Amnesty International is calling on the UN to immediately impose a comprehensive arms embargo on Israel, Hamas and Palestinian armed groups with the aim of preventing violations of international humanitarian law and human rights by all sides.
In the absence of a UN arms embargo, the organization is calling on all states to unilaterally suspend all transfers of military equipment, assistance and munitions to all parties to the conflict. They should not resume until violations committed in previous conflicts are properly investigated with those responsible brought to justice.
“As the leading arms exporter to Israel, the USA must lead the way and demonstrate its proclaimed respect for human rights and international humanitarian law by urgently suspending arms transfers to Israel and pushing for a UN arms embargo on all parties to the conflict. By failing to do so it is displaying a callous disregard for lives being lost in the conflict on all sides,” said Brian Wood.
More than 1,400 Palestinians, mostly civilians, have been killed since Israel began its latest offensive in Gaza on 8 July. At least 56 Israeli soldiers have died in the conflict, as well as three civilians in Israel, including a Thai national.
EINDE BERICHT AMNESTY INTERNATIONAL
”1391, or 63%, of the 2,202 Palestinians killed by Israeli security forces in Operation “Protective Edge” did not take part in the hostilities. Of these, 526 – a quarter of all Palestinians killed in the operation – were children under eighteen years of age”
”Israël heeft een staakt-het-vuren afgekondigd in de Gaza-strook. Het leger spreekt van een ‘humanitair bestand’ dat op maandag geldt van 7 tot 14 uur.
Het volgt op scherpe wereldwijde kritiek op de Israëlische beschieting van een VN-school in Gaza. De Verenigde Staten reageerden buitengewoon scherp op de tweede raketaanval in een week op een VN-school in de Gaza-strook. Een woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken zegt ‘geschokt’ te zijn door de ‘schandelijke beschieting van de VN-school’.
Israël heeft een staakt-het-vuren afgekondigd in de Gaza-strook. Het leger spreekt van een ‘humanitair bestand’ dat op maandag geldt van 7 tot 14 uur.
Het volgt op scherpe wereldwijde kritiek op de Israëlische beschieting van een VN-school in Gaza. De Verenigde Staten reageerden buitengewoon scherp op de tweede raketaanval in een week op een VN-school in de Gaza-strook. Een woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken zegt ‘geschokt’ te zijn door de ‘schandelijke beschieting van de VN-school’.
Diplomaten zijn verrast over de sterke bewoordingen die het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse zaken gebruikt. Vooral de worden ‘geschokt’ en ‘schandelijk’ worden als opmerkelijk bestempeld. ‘De Verenigde Staten zijn geschokt door de schandelijke beschieting vandaag van een VN-school in Rafah, waar zo’n 3.000 ontheemde mensen hun toevlucht hadden gezocht en waarbij minstens tien Palestijnse burgers tragisch om het leven kwamen’, stelt Washington.
‘De locatie van de school was, zoals alle VN-gebouwen in Gaza, herhaaldelijk medegedeeld aan het Israëlische leger. We benadrukken nog maar eens dat Israel meer moet doen om zijn eigen normen te handhaven en burgerslachtoffers te vermijden. VN-gebouwen, en in het bijzonder die die burgers opvangen, moeten worden beschermd en mogen niet gebruikt worden als basis van waaruit aanvallen worden gelanceerd. De verdenking dat militanten in de buurt van de VN-gebouwen opereren rechtvaardigt geen aanvallen die het leven van zoveel onschuldige burgers in gevaar brengt’, klinkt het.
VN
Eerder op de dag had de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Ban Ki-moon, al zijn afschuw uitgesproken over de beschieting van de VN-school in Rafah waar zo’n 3.000 Palestijnse vluchtelingen verbleven. Zeker tien mensen werden gedood toen een raket insloeg bij de ingang van de school, aldus medische bronnen in Gaza.
Tientallen mensen raakten gewond. Veel Palestijnen hadden hun toevlucht gezocht tot de onderwijsinstelling die wordt gerund door de Verenigde Naties. Het Israëlische leger heeft nog niet gereageerd. Het is nog niet duidelijk wie verantwoordelijk is voor de raketinslag. Ongeveer 3.000 Palestijnen hadden hun toevlucht gezocht in de school.
De secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Ban Ki-moon, noemt de aanval ‘een morele schande en een misdaad’. Volgens Ban is het Israëlische leger meerdere keren geïnformeerd over de locatie van de school.
Van Rompuy
De Europese Unie heeft het aanhoudende bloedvergieten in de Gazastrook zondag nog eens nadrukkelijk veroordeeld. Bij monde van de voorzitter van de Europese Raad, Herman Van Rompuy en de voorzitter van de Europese Commissie, José Manuel Barroso werd het ‘onmiddellijke einde’ van de militaire acties geeist. ‘Alleen een onderhandelde oplossing gebaseerd op twee staten die elkaar respecteren kan tot vrede leiden’, stelt Van Rompuy.
Het Israëlische leger heeft toegegeven te hebben gevuurd nabij de VN-school. ‘Het Israëlische leger viseerde drie terroristen op de motorfiets nabij de school in Rafah’, stelt het leger in een mededeling. ‘De Israëlische defensie onderzoekt de gevolgen van die inslag.’ De Israelische regering kondigde in de nacht van zondag op maandag een ‘humanitair bestand’ af dat maandag van 7 tot 14 uur zou gelden.
Het is de derde aanval op een VN-school in de Gaza-strook in tien dagen tijd. Op 24 juli werd een school in Beit Hanoun getroffen en afgelopen donderdag werd een school in Jabaliya geraakt. Bij die twee aanvallen kwamen meer dan dertig Palestijnen om het leven. De Verenigde Naties legden verantwoordelijkheid voor het drama in Jabaliya bij Israël.
250.000
In de Gazastrook schuilen circa 250.000 mensen in gebouwen van de VN voor het Israëlische geweld. Volgens Israël is er vanuit de buurt geschoten. Vertegenwoordigers van de VN vonden raketopslagplaatsen van Palestijnse strijders in drie schoolgebouwen.
De raketinslag op de school in Rafah volgt op de aankondiging door de Israëlische premier Benjamin Netanyahu zaterdagavond dat het Gaza-offensief voorlopig zal worden doorgezet. Het leger zal zijn operaties zolang voortzetten totdat het doel is bereikt: ‘de vrede naar Israël terugbrengen’, zei hij zaterdagavond in Tel Aviv.
Vernietigen
‘We zullen alle tunnels vernietigen’, voegde hij eraan toe. ‘Het leger wordt zolang ingezet tot alle werk is volbracht.’ En dat bleek ook meteen. Bij meerdere luchtaanvallen zijn volgens Palestijnse bronnen zondagmorgen zeven mensen om het leven gekomen. Vijftien Palestijnen raakten gewond. Palestijnen die aan de kust wonen, vertelden dat de Israëlische luchtmacht zware bombardementen heeft uitgevoerd in verschillende Palestijnse gebieden.
Na de vernietiging van de tunnels van de ‘radicaal-islamitische’ Hamas zal Israël de situatie opnieuw evalueren en bijkomende stappen ondernemen die nodig zijn voor de veiligheid.
EINDE BERICHT
”We explicitly and loudly condemned the direct shelling of the Al Aqsa hospital on July 21st that killed at least four people”
INTERNATIONAL RED CROSS
NO WONDER GAZANS ARE ANGRY.THE RED CROSS CAN’T PROTECT THEM
Three ICRC vehicles are leaving Shujaia. They have rescued 11 people from the rubble but the intense combat has forced them back. As they depart an angry crowd of Palestinians attacks the vehicles with stones and sticks. “You are useless,” the crowd shouts. “You must protect us.”
But we cannot. The anger is unpleasant and misplaced, but understandable. We do our utmost, risking the lives of our staff to rescue who we can, but we cannot end the conflict. As ever, humanitarian organisations are a sticking plaster, not the solution.
If your home in Gaza was being shelled, who would you call in desperation? On the night Israel’s ground offensive began intense fire struck north-east Gaza. The emergency services, including our partners at the Palestinian Red Crescent (PRCS), were overloaded. Many Gazans tried to telephone us. Our office switchboard couldn’t cope. In the dark violent hours of the night we could not send ambulances or restore the water supply or treat the injured dying of their wounds. Isolated and terrified, with nowhere to flee and no help in sight, the anger of Palestinian families grew.
Two nights later in Shujaia hundreds more families went through the same ordeal. Again ICRC staff and PRCS volunteers could do little. With no guarantees of safety it would have been folly to attempt a rescue. In the daylight a temporary ceasefire was agreed, at our request. It was quickly broken, but nevertheless several dozen injured were brought from their ruined homes to hospitals and hundreds took advantage of our presence on the spot to flee. It was little and late. No wonder the helpless families have accused us of callous disregard. When your one faint hope of help is snuffed out the intensity of disappointment is all the deeper.
Other accusations have been levelled.
We were charged with collaborating with the Israeli Defence Forces in the destruction of Wafa hospital. In truth, we sought to protect the hospital through our dialogue with both sides. When combat came perilously close we intervened to win time for a possible last-resort evacuation of gravely ill patients, many on life support.
We are upbraided for not taking sides and refusing to apportion blame. Given our strict political neutrality it is usual that we get criticised by all sides at different times. But the ICRC is not silent in the face of clear breaches of international law. We explicitly and loudly condemned the direct shelling of the Al Aqsa hospital on July 21st that killed at least four people. We clearly denounce the indiscriminate rocketing of Israel. We stated categorically that even in the midst of warfare, people must be able to receive medical care in safety.
We are horrified at the death toll. We have repeatedly called for both sides to protect and spare civilians. We have warned of the need to protect Gaza’s perilously fragile water supply – many residents of the densely populated area are now without water, at the height of the scorching hot Mediterranean summer. Today our priority is the civilians, in Beit Hanoun and many other places all over Gaza. We are calling on all sides, based on the humanitarian imperatives of the situation, to ensure that their combat operations be conducted in accordance with the fundamental principles of international laws protecting civilians. But will our pleas for restraint, and the constant efforts of nearly 140 staff and more than 400 PRCS teams to rescue civilians and restock hospitals, be enough to quell the anger of grieving families? We hope so but we understand that it might not.
We do ask one thing: understand the limits of our role and look to the politicians to end this deadly, miserable conflict.
Jacques de Maio
Head of Delegation ICRC Israel and Occupied Territories
EINDE BERICHT RODE KRUIS
Reacties uitgeschakeld voor Noten 4 t/m 8/Vomar voor de Derde Keer in de fout!
Wat betekent driemaal is scheepsrecht en waar komt deze uitdrukking vandaan?
Driemaal is scheepsrecht betekent meestal: ‘als iets twee keer niet gelukt is, lukt het de derde keer vast wel’. Je kunt het ook gebruiken als je iets voor de derde keer probeert, dus min of meer als ‘ik probeer het nog één keer’. Het kan ook een grapje zijn dat je maakt als je iemand voor de derde keer tegenkomt.
Deze uitdrukking is ontstaan vanwege de bijzondere status van het getal drie. Drie heeft altijd een grote symbolische waarde gehad vanwege de Heilige Drie-eenheid: de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Toch is de exacte herkomst van driemaal is scheepsrecht niet bekend. Wel speelde het getal drie ook op zee een grote rol in de gewoonten en de straffen. Bijvoorbeeld:
De schipper was verplicht drie maaltijden aan de bemanning te geven.
Wie zich misdroeg tijdens het schaften, werd gestraft met drie slagen met de gortspaan (een driehoekig plankje met een korte steel, dat door de matrozen werd gebruikt om de gekookte gort fijn te wrijven).
Een gestorven zeeman wordt met een ‘één, twee, drie, in godsnaam’ overboord gezet.
AANSUPERMARKT VOMARFILIAAL AMSTERDAMSE POORT Directie en Management
Geachte DirectieGeacht Management, Als trouwe klant van de Vomar ben ik doorgaans tevreden, zowel overhet uitstekende aanbod/assortiment, als over de verleende service.Recentelijk is er echter iets gebeurd, dat mijn verontwaardiging heeft opgewekt, vandaar deze briefmail. Toen ik afgelopen vrijdag de Vomar weer bezocht, deze keer uw filiaalAmsterdam Amsterdamse Poort, welgemoed en vrolijk, nam ik zoals gebruikelijkeen reclamefolder, lopend van zondag 29 augustus t/m zaterdag 4 september[zoals te doen gebruikelijk bij Vomar] en zag, dat er mango’s in deaanbieding waren [voor 0,99 cent, leuk, scherp prijsje!]Maar komend bij de groenteafdeling werd mijn woede opgewekt ISRAEL!Want zoals u al aan bovenstaande capital uitroep kunt zien, lasik op de doos waarin de mango’s zaten, dat deze uit Israel kwamen.En dat is ZO fout! Eigenlijk een schande, dat ik u in onderstaande moet uitleggen, hoe fout dat is! ISRAEL, BEZETTINGSSTAAT U zult weten, hoort dat althans te weten, dat de Staat Israel reeds 54de Palestijnse gebieden de Westelijke Jordaanoever, Gaza [1] en Oost-Jeruzalem bezet houdt.En alsof dat al niet erg genoeg is, heeft die bezetting [zoals alle vreemdebezettingen, overal ter wereld] veroorzaakt onderdrukking, vernederingen,[oorlogs] misdaden.Ik kan en wil die hier niet allemaal opsommen [trouwens, die lijst is onuitputtelijk], maar ernstige voorbeelden zijn de recente Israelische luchtaanvallen op Gaza, waarbij in korte tijd zeker 197 doden gevallenzijn, onder wie 58 kinderen en honderden mensen gewond geraakt zijn. [2] Dit alles was een escalatie van huisuitzettingen van Palestijnse families inhet bezette Oost-Jeruzalem, om plaats te maken voor kolonisten! [3]En zoals u zult weten, zijn kolonisten bewoners van in bezet gebied gestichtenederzettingen, die illegaal zijn volgens het Internationaal Recht [4] EN regelrechte landdiefstal, omdat zij worden gebouwd op gestolenPalestijns land of, zoals in het geval van Oost-Jeruzalem bij die uitgezettePalestijnse families, gestolen Palestijnse huizen.Waarbij Israelische kolonisten vaak ook nog eens verantwoordelijk zijnvoor bijna dagelijks geweld tegen de bezette Palestijnse bevolking! [5] EN to add insult to injury, tijdens die confrontaties mbt tot de huisuitzetingenin Oost-Jeruzalem heeft het Israelische leger in die tijd ook nog eensde Al Aqsa Moskee bestormd! [6]Een Godshuis! En dan nog in herinnering de Israelische militaire aanval op Gaza ”Protective Edge”,in 2014 waarbij Israel zich schuldig heeft gemaakt aan zware oorlogsmisdaden:In twee maanden tijd zijn meer dan 1400 mensen gedood [voornamelijkburgers], waaronder 526 kinderen, een VN school werd gebombardeerd, een ziekenhuis beschoten! [7]Welcome in the House of Horror! ISRAEL, APARTHEIDSSTAAT Maar er is nog meer Ellende!Want Israel is een Apartheidsstaat, zoals ook is bevestigd doormensenrechtenorganisatie Human Rights Watch in een uitgebreid rapport. [8]Ik ga dat hier niet uitgebreid bespreken [ik heb meer te doen en aanstippenlijkt mij wel voldoende voor het doel van deze mail], maar een voorbeeld is watIsrael verstaat onder een ”rechtssysteem” Waar er in Israel sprake is van een gewoon rechtssysteem voor burgers,komen burgers in de Bezette Palestijnse Gebieden voor een MilitaireRechtbank! [9]Niet alleen een idiote rechtsongelijkheid en daarvoor groffe discriminatie, maar sinds wanneer komen niet militairen voor een Militaire Rechtbank?
FOUT!FOUT!FOUT!/GEEN MANGO’S MEER UIT ISRAEL! U zult nu hopelijk begrijpen, hoe fout het is, dat u nog mango’s en ookandere producten [ik heb bij uw filiaal in de Amsterdamse Poort ookweleens aardappelen uit Israel gezien!] verkoopt uit een land, dat bezettingsmacht is, land van de [Palestijnse] bevolking steelt, Palestijnseburgers hun eigen huis uitzet, scholen en ziekenhuizen bombardeert, oorlogsmisdaden pleegt.En als klap op de Vuurpijl nog folterpraktijken als ondervragingstaktiekhanteert! [10] Populair gezegd:Een Gangsterregime, dat onderdrukt, steelt, bezet Wanneer u producten uit een dergelijk land afneemt, faciliteert u de bezettingseconomie en houdt u het Kwaad van bezetting en onderdrukking tot stand. Ik verwacht dus, neen ik EIS van u, dat u per direct stopt,producten uit Israel te verkopen. Mocht u daarmee doorgaan, dan vindt u mij op uw Pad en ook andere,invloedrijkere mensen en instantikes. Ik hoop dus, dat u aan mijn Oproep gehoor geeft. Vriendelijk bedankt voor het lezen van deze Brief Vriendelijke groetenAstrid EssedAmsterdam P/S Deze brief is tevens als link [te zien op mijn website] doorgestuurdnaar het contactformulier van de Vomar
ZIE DE LINK OP MIJN WEBSITE
SUPERMARKT VOMAR, STOP MET VERKOOP VANISRAELISCHE PRODUCTEN
Israeli forces have displayed a shocking disregard for the lives of Palestinian civilians by carrying out a number of airstrikes targeting residential buildings in some cases killing entire families – including children – and causing wanton destruction to civilian property, in attacks that may amount to war crimes or crimes against humanity, said Amnesty International today.
The organization has documented four deadly attacks by Israel launched on residential homes without prior warning and is calling for the International Criminal Court (ICC) to urgently investigate these attacks. The death toll in Gaza continues to climb with at least 198 Palestinians killed including 58 children and more than 1,220 injured. Ten people in Israel, including two children, have been killed and at least 27 injured by Palestinian attacks.
“There is a horrific pattern emerging of Israel launching air strikes in Gaza targeting residential buildings and family homes – in some cases entire families were buried beneath the rubble when the buildings they lived in collapsed. In the cases documented below, no prior warning was given to the civilian residents to allow them to escape.Under international humanitarian law, all parties must distinguish between military targets and civilian objects and direct their attacks only at military objectives. When carrying out attacks, parties must take all feasible precautions to minimize harm to civilians,” said Saleh Higazi, Deputy Director for the Middle East and North Africa.
“Although the Israeli military has given no explanation of what military objectives it was targeting in these attacks, it is hard to imagine how bombing residential buildings full of civilian families without warning could be considered proportionate under international humanitarian law. It is not possible to use large explosive weapons, like aircraft bombs that have a blast radius of many hundreds of meters, in populated areas without anticipating major civilian casualties.
“By carrying out these brazen deadly attacks on family homes without warning Israel has demonstrated a callous disregard for lives of Palestinian civilians who are already suffering the collective punishment of Israel’s illegal blockade on Gaza since 2007.”
The Israeli army claims that it only attacks military targets and has justified airstrikes on residential buildings on that basis. However, residents told Amnesty International that there were no fighters or military objectives in the vicinity at the time of the attacks documented.
“Deliberate attacks on civilians and civilian property and infrastructure are war crimes, as are disproportionate attacks. The International Criminal Court has an active investigation into the situation in Palestine and should urgently investigate these attacks as war crimes. States should also consider exercising universal jurisdiction over those who commit war crimes. Impunity only works to fuel the pattern of unlawful attacks and civilian bloodshed, which have we have repeatedly documented in previous Israeli military offensives on Gaza,” said Saleh Higazi.
At least 152 residential properties in Gaza have been destroyed since 11 May, according to the Gaza-based human rights organization, Al Mezan Center for Human Rights. According to the Palestinian Ministry of Public Works and Housing in Gaza, Israeli strikes have destroyed 94 buildings, comprising 461 housing and commercial units while 285 housing units have been severely damaged and rendered uninhabitable.
According to United Nations Office for the Coordination of Humanitarian Affairs (UNOCHA) more than 2,500 people have been made homeless due to the destruction of their homes and more than 38,000 people have been internally displaced and have sought shelter in 48 UNRWA schools across Gaza.
Indiscriminate rocket-fire by Palestinian armed groups towards civilian areas of Israel has also killed and injured civilians and damaged homes and other civilian properties. The rockets fired from Gaza into Israel are imprecise and their use violates international humanitarian law which prohibits the use of weapons that are by nature indiscriminate. These attacks should also be investigated by the ICC as war crimes.
Amnesty International has previously published evidence that the Israeli military had a deliberate policy of targeting family homes during the 2014 conflict.
Devastating attacks on family homes
In one of the heaviest episodes of bombardment since the latest fighting began, between 1am and 2am on 16 May Israel carried out airstrikes against residential buildings and streets in Gaza City. The attacks completely destroyed two residential buildings belonging to the Abu al-Ouf and al-Kolaq families – killing 30 people – 11 of them children.
Gaza’s Ministry of Labour building was also destroyed in the attacks. The attack blocked al-Wehda Street, one of the main roads leading to the main hospital in Gaza, al-Shifa.
The families residing in the four-storey al-Ouf building, which included residential apartments and shops, received no prior warning – they were buried beneath the rubble in the attack.
Yousef Yassin, a medic from al-Shifa Hospital, was one of the first to arrive on the scene of al-Ouf Building after the attack and helped pull survivors from the wreckage with the Red Crescent. He described the scene to Amnesty International as one of “great destruction”.
“I helped get out four dead [bodies], but there were many more. It was very hard. There was no warning, so people were inside their home sitting together, and this is a lively, bustling area,” he said.
Shortly before midnight on 14 May Israeli air strikes hit the three-storey building of the al-Atar family in Beit Lahia killing 28-year-old Lamya Hassan Mohammed Al-Atar her three children Islam, seven, Amira, six, and Mohammed an eight-month-old baby.
Lamya’s father, Hassan Al-Atar, a civil defence officer told Amnesty International he headed to the scene of the attack with an ambulance and rescue team after a relative called him with news of the attack. “He told me that our home had been bombed and [he was] stuck under the rubble [with his] wife and children,” he said.
“I arrived at the house, which is made up of three stories – 20 people live there – I tried to find people, but I could not. Then the rescue team arrived to help and we eventually found my daughter, a mother of three, with her children, one of whom was a baby, under one of the cement pillars of the house; all of them were dead. The other residents seem to have managed to escape from an opening after the bombing and got to the hospital. I was shocked,” he said.
Nader Mahmoud Mohammed Al-Thom, from al-Salatin neighbourhood in Beit Lahia, described how his home where he lives with eight others was attacked without any warning shortly after midnight on 15 May.
“There was no warning missile, no warning call, the house was bombed, and we were inside. Thank God that the civil defence and by sheer chance was close by and saved us from under the rubble, thank God no one died. We had injuries but not serious, when we got out I saw a fire at the gate of the house, then the ambulance took us to the hospital. I think this is when I lost consciousness. Thank God no one was badly hurt but we lost our house. We are now in the street; we do not know where to go what to do.”
His family sought shelter at an UNRWA school but the school they arrived at was closed when they arrived and they had to sleep outside in the school yard. His entire home was destroyed including his clothes, money and paperwork and all their belongings.
In addition to residential homes, Israeli attacks have damaged water and electricity infrastructure as well as medical facilities and halted the operations of the North Gaza Seawater Desalination plant, which supplies water to more than 250,000 people.
The Israeli military’s airstrikes that destroyed four high-rise buildings in Gaza City during the May 2021 fighting apparently violated the laws of war and may amount to war crimes, Human Rights Watch said today. The attacks also damaged neighboring structures, made several dozen families homeless, and shuttered scores of businesses that provided livelihoods to many people.
Between May 11 and 15, Israeli forces attacked the Hanadi, al-Jawhara, al-Shorouk, and al-Jalaa towers in the densely populated al-Rimal neighborhood. In each case, the Israeli military warned tenants of impending attacks, allowing for their evacuation. Three buildings were immediately leveled while the fourth, al-Jawhara, sustained extensive damage and is slated to be demolished. Israeli authorities contend that Palestinian armed groups were using the towers for military purposes, but have provided no evidence to support those allegations.
“The apparently unlawful Israeli strikes on four high-rise towers in Gaza City caused serious, lasting harm for countless Palestinians who lived, worked, shopped, or benefitted from businesses based there,” said Richard Weir, crisis and conflict researcher at Human Rights Watch. “The Israeli military should publicly produce the evidence that it says it relied on to carry out these attacks.”
The Israeli military stated that during the hostilities with Palestinian armed groups in Gaza from May 10 to 21, its forces attacked about 1,500 targets with air- and ground-launched munitions. The United Nations reported that Israeli attacks killed 260 people in Gaza, at least 129 of them civilians, including 66 children. Local authorities in Gaza said that 2,400 housing units were made uninhabitable, while over 50,000 units were damaged, and over 2,000 industrial, trade, and service facilities were destroyed or partially damaged.
Palestinian armed groups launched over 4,360 rockets indiscriminately toward Israel, resulting in the deaths of 12 civilians in Israel, including 2 children, and a soldier, according to Israeli authorities. Human Rights Watch separately reported on Israeli airstrikes that killed scores of Palestinian civilians and Palestinian armed group rocket attacks in violation of the laws of war.
Between May and August, Human Rights Watch interviewed by phone 18 Palestinians who were witnesses and victims of the attacks on the towers, including residents, business owners, and employees, as well as those in affected neighboring structures. Human Rights Watch also reviewed video footage and photographs taken after the attacks, and statements by Israeli and Palestinian officials and Palestinian armed groups.
The towers contained scores of businesses, offices of news agencies, and many homes. Jawad Mahdi, 68, an owner of al-Jalaa tower who lived there with dozens of family members, said, “All these years of hard work, it was a place of living, safety, children and grandchildren, all our history and life, destroyed in front of your eyes … It’s like someone ripping your heart out and throwing it.”
The long-term effects of the attacks extend beyond the immediate destruction of the buildings, Human Rights Watch said. Many jobs were lost with the closure of their companies and many families were displaced.
Mohammed Qadada, 31, the head of a digital marketing company located in Hanadi tower, said that the 30 employees affected include people who “have families of their own, who were just entering into marriage, who support their older parents, who have sick members of the family who need financial support.” He said they “won’t find work again because the equipment that they had allowed them to do rendering, designing, producing, [has] all been destroyed. So how can they do the work?”
Israel has asserted that the high-rise buildings housed offices of Palestinian armed groups, including the headquarters of certain units, military intelligence, and in one tower, offices for “the most valuable Hamas technological equipment” for use against Israel. Any information to support these claims has not been made public.
Human Rights Watch found no evidence that members of Palestinian groups involved in military operations had a current or long-term presence in any of the towers at the time they were attacked. Even if there were such a presence, the attacks appeared to cause foreseeably disproportionate harm to civilian property.
Under international humanitarian law, or the laws of war, warring parties may target only military objectives. In doing so, they must take all feasible precautions to minimize harm to civilians, and unless circumstances do not permit, provide effective advance warnings of attacks. Deliberate attacks on civilians and civilian objects are prohibited, including reprisals against civilians. The laws of war also prohibit indiscriminate attacks, which include attacks that do not target a specific military objective or do not distinguish between civilians and military targets. Attacks in which the expected harm to civilians and civilian property is disproportionate to the anticipated military gain are also prohibited.
Personnel or equipment being used in military operations are subject to attack, but whether that justifies destroying an entire large building where they might be present depends on the attack not inflicting disproportionate harm on civilians or civilian property. The proportionality of the attack is even more questionable because Israeli forces have previously demonstrated the capacity to strike specific floors or parts of structures. However, these attacks completely flattened three of the buildings, evidently by attacking their structural integrity. Regarding al-Jalaa tower, the Israeli military said that because armed groups had occupied multiple floors, the entire tower needed to be destroyed.
The deployment of Palestinian armed groups in the towers, if true, would go against requirements to take all feasible precautions to minimize harm to civilians under their control and to avoid placing military objectives in densely populated areas. Israel has repeatedly accused Palestinian armed groups of deploying among civilians and – without providing evidence, using them as “human shields” – the war crime of intentionally co-locating military forces with civilians to deter targeting those forces.
Individuals who order or commit serious violations of the laws of war with criminal intent – that is, deliberately or recklessly – are responsible for war crimes. A country responsible for laws-of-war violations is obligated to make full reparation for the loss or injury caused, including compensation for individuals harmed.
The 14-year Israeli closure of Gaza, along with Egyptian border restrictions, has devastated the economy in Gaza. Restrictions on the entry of goods broadly deemed to be “dual-use,” for example, have sharply reduced the population’s access to construction material and certain medical equipment. Unless lifted or substantially eased, the sweeping restrictions on the movement of people and goods will hamper reconstruction efforts.
On May 27, the UN Human Rights Council established a Commission of Inquiry to address violations and abuses in the Occupied Palestinian Territory and Israel, including by advancing accountability for those responsible and justice for victims. The commission should examine unlawful attacks committed by Israeli forces and Palestinian armed groups during the May fighting. It should also analyze the larger context, including the Israeli government’s discriminatory treatment of Palestinians.
“Throughout the May hostilities, unlawful Israeli strikes not only killed many civilians, but also destroyed high-rise towers, wiping out scores of businesses and homes, upending the lives of thousands of Palestinians,” Weir said. “Donor funding alone will not rebuild Gaza. The crushing closure of the Gaza Strip needs to end, along with the impunity that fuels ongoing serious abuses.”
May Hostilities
The May 2021 fighting followed efforts by Jewish settler groups to evict and confiscate the property of longtime Palestinian residents in East Jerusalem. Palestinians held demonstrations around East Jerusalem, and Israeli security forces fired teargas, stun grenades, and rubber-coated steel bullets, injuring hundreds of Palestinians.
On May 10, Palestinian armed groups in Gaza started to launch rockets toward Israeli population centers. The Israeli military attacked the densely populated Gaza Strip with missiles, rockets, and artillery. Many of the attacks by the Israeli military and Palestinian armed groups used explosive weapons with wide-area effects in populated areas. A ceasefire went into effect on May 21.
The May hostilities, like those in 2008, 2012, 2014, 2018, and 2019, among others, took place amid Israel’s sweeping closure of the Gaza Strip, which began in 2007. They also took place in a context of discriminatory efforts to remove Palestinians from their homes in occupied East Jerusalem, policies and practices among the Israeli government’s crimes against humanity of apartheid and persecution, as Human Rights Watch has documented.
Human Rights Watch on May 30 requested permits for senior researchers to enter Gaza to conduct research on the fighting, but Israeli authorities on July 26 rejected the request. Israeli authorities have since 2008 refused access to Human Rights Watch international staff to enter Gaza, except for a single visit in 2016.
On July 13, the Israel Defense Forces (IDF) Spokesperson responded to a June 4 Human Rights Watch letter asking detailed questions about the attacks, saying that the Israeli military “strikes military targets exclusively, following an assessment that the potential collateral damage resulting from the attack is not excessive in relation to the expected military advantage.” The military added that it was making inquiries and investigating “various incidents” in order “to assess whether the obligatory rules had been breached and to draw conclusions.”
Attacks on High-Rise Buildings
The strikes on the four towers that Human Rights Watch investigated were just a small fraction of the Israeli military’s attacks in Gaza during the May fighting.
In each instance, the Israeli military warned residents of the impending attack by calling a building manager, security guard, or tenant, waited for individuals to evacuate, then launched smaller munitions that were either non-explosive or had small explosive yields – which the Israeli military calls “a knock on the roof” – and then carried out airstrikes. Three of the four buildings were immediately leveled. Although no deaths or injuries of fighters or civilians were reported, the attacks destroyed civilian property worth millions of US dollars.
Human Rights Watch research into the attacks on the four towers found no evidence that members of Palestinian groups involved in military operations were in the buildings or had a long-term presence. One businessman said that Hamas had offices in Hanadi tower, but he could not identify who the tenants were or what they did, or that they had any links to Hamas’s armed wing. Under the laws of war, civilian officials not involved in military operations are not subject to attack. Media offices are civilian objects unless they are taking a direct part in the hostilities by communicating military information.
The destruction of businesses and residences in the towers may have long-term implications for the enjoyment of basic rights of those affected, including access to an adequate standard of living, such as water, food, and housing, and loss of livelihoods. The displacement of families can impair their physical security, access to health care, and family life. The destruction of a dozen offices of media outlets undermines the collection and dissemination of information in Gaza.
The size of the blast following the munitions impact and subsequent detonation, as captured in videos either distributed by the Israeli military or circulated online and reviewed by Human Rights Watch, appear consistent with the use of munitions with large high-explosive warheads. These explosive weapons produced wide-area effects, resulting in the complete destruction or serious damage to each of the towers and damage to surrounding areas, including to homes, businesses, and infrastructure.
The Hanadi Tower
At about 6 p.m. on May 11, the Israeli military called the security guard at Hanadi tower to notify him that the 13-story tower would be attacked and that occupants should evacuate, said Maher Awad Kamal Safadi, 36, a local resident and business owner. Israeli forces then struck the building and area around it with multiple small munitions, according to Safadi and a video posted online prior to the attack. Then, at around 7:30 p.m., at least one munition hit the side of the building at its base. Seconds later, at least one more munition struck the opposite side at its base and the building quickly collapsed, causing damage to surrounding businesses and homes.
The attack caused no casualties, but its owner, Ahmed Abu Jaber, said that the building and contents destroyed were worth millions of dollars. Damage to a nearby hotel caused hundreds of thousands of dollars in loss.
Following the attack, the Israeli military released multiplestatements, images, and a video of the strike. The statements acknowledged the attack and said that Hamas used the building for “military research and development” and that it housed “Hamas military intelligence offices.” One statement posted on the Israeli military’s website said the building housed “multiple military units used by Hamas” and included a “headquarters” for research and development, military intelligence, and “more,” but did not further clarify.
The mediareported that the building housed offices of the political leadership of Hamas. A journalist familiar with the tower, who did not wish to be identified, said: “There are political meeting offices for Hamas parliament members and spokespersons in the tower.” While one business owner in the tower said there were Hamas offices in the tower, he was unaware of their purpose.
Hamas, the de facto authority in Gaza, is a group that includes both a political party and an armed wing. Mere membership or affiliation with Hamas is not a sufficient basis for determining someone to be a lawful military target. The laws of war allow the targeting of military commanders in the course of armed conflict, provided that such attacks otherwise comply with the laws that protect civilians. Political leaders not taking part in military operations, as well as civilians, would not be legitimate targets of attack.
Three of the tower’s business owners described the effects of the attack. Nihad Abdellatif Taha, 45, a computer engineer, said damages to his programming and digital marketing company, Portals, headquartered in the tower, were about US$30,000:
I had 36 employees and we were renting two apartments – 360 square meters with furniture, offices, meeting rooms, surveillance cameras – all of this is gone, in addition to very important documents, all the company’s papers are gone, including stamps and the employees’ contracts – all gone.
Mohammed Qadada, 31, founder and chief executive officer of Planet for Digital Solutions, said that when it moved into the tower in 2017, he invested about $40,000 in renovations, furniture, and new equipment, including workstations, laptops, and printers. All of it was destroyed: “It was May 22 when I went to the tower for the first time [since its destruction]. Everything was gone, I saw rubble, I saw remnants of an office, I saw people’s stuff strewn around, I saw people’s memories, I saw everything fallen.”
As of late May, the company’s 30 employees had all been unemployed since the attack.
Maher Awad Kamal Safadi, 36, who owned Friends Gym on the ground floor of Hanadi tower, said that months earlier he had invested over $10,000 in new exercise equipment. “I had a sauna, jacuzzi, Moroccan bath, a fitness room and a weight room, bathrooms, and a full restaurant with fridges and a gas stove” – all of which were destroyed. He said the attack cost the gym’s six employees their jobs and that he would need $150,000 to replace the equipment.
The buildings immediately adjacent to Hanadi tower, particularly to the north, suffered serious damage. Satellite imagery recorded on May 14 shows damage to the southern and western facades of the Handouqa apartment building and the Gaza International Hotel, both a few meters north of Hanadi tower. Imagespublished on May 12 show serious damage to the facades of the two buildings.
Imad Handouqa, 54, the owner of the Handouqa apartment, which had 10 floors and 25 residential apartments, said it was no longer habitable. He said that part of Hanadi tower fell on the building, damaging its foundations and causing some apartment ceilings to come down on the rooms. He said the total value of the structure was about $1.3 million.
The owner of the Gaza International Hotel, Abu Ahmed Jaber, in a video posted on the hotel’s Facebook page, said the damage to the hotel amounts to nearly half a million dollars.
The attack also damaged critical electrical delivery lines for Gaza City and the area immediately around the tower, Gaza’s electricity company said.
al-Jawhara Tower
On the evening of May 11, the Israeli military called residents living next to the tower to inform the tenants of the 11-story Jawhara tower that the primarily commercial building would be targeted and to evacuate. At approximately 10 p.m., Israeli aircraft launched small munitions, striking the roof and the ground near the tower. At around 2 a.m. on May 12, larger air-dropped munitions struck the building, severely damaging it.
Mohammad Atta Hassan Jaarour, 71, a founder and co-owner who lived on the building’s seventh floor, said the damage, including to the foundational pillars, left the building structurally unsound. “The whole building is destroyed,” he said. “It’s still standing, but it’s a skeleton, all the ground floors and the two underground floors all exploded.”
Residents and tenants said the strike caused extensive damage to their apartments, businesses, equipment, and the surrounding neighborhood. One said that the strikes were so intense that “most of the surrounding buildings – the fronts of the buildings and the glass – were destroyed.”
Following the attack, the Israeli military issued a statement saying that the building housed a “headquarters belonging to the Hamas terror organization’s intelligence unit, Hamas Judea and Samaria [West Bank] Headquarters, Public Relations department and the Gaza Brigade.” The Israeli military also released a video of the attack showing at least two munitions striking the building within seconds of one another.
Six days later, the Israeli military released a statement and images, saying it attacked another building that it also said was the Hamas headquarters for the West Bank.
Ahmed Zaeem, a co-owner of al-Jawhara who lived in the building with his parents, wife, and four children and had been there for 17 years, said the tower contained 64 units on eight floors, two underground floors, and a floor dedicated to a shopping mall. “The 64 units include residences, law offices, media outlets, engineering firms, development agencies, [and information technology] companies,” Zaeem said. “There’s also a dentist. There were no less than 20 stores on the bottom three commercial floors.” Six of the 64 units were residential.
Zaeem said the overall economic loss was $5-7 million to rebuild the building, which did not include the losses in the commercial units and the residential apartments. He said he personally lost about $1.5 million in property he owned in the tower. Jaarour estimated that he lost $1.2 million. “If we had the money, I think we could rebuild it in four to five years,” Jaarour said, citing the Israeli closure and restrictions on the entry of building materials.
Both co-owners described the loss of businesses in which they had invested. Jaarour cited Magic Pizza, which he said had new appliances and furniture and employed about a dozen people: “We were so happy and had been waiting a long time to get it running. In one moment, all of these things turned into an illusion.”
Zaeem and his family ran several offices and stores in the tower, including the Elaine Center women’s clothing shop. He said his wife had invested $20,000 in equipment for a new photography studio, Studio Wateen Photographer, which had been set to open soon.
The building also contained SMT Solutions, an information technology company that provides internet to areas throughout Gaza. A post on the company’s Facebook page on May 13 said that the fiber optic networks, data center, and the company’s headquarters were destroyed in the attack and would take six months to repair.
The tower also housed the Young Journalists Radio Club, Gaza’s only radio broadcast for children. Ghassan Radwan, 51, owner of the radio club, said it had eight people working at the radio station and more than 20 children who ran the programming and did the broadcasting. Everything in their office was destroyed and to rebuild the network would cost about $70,000, but that would require overcoming the restrictions on the entry of communications equipment due to the Israeli closure and Egyptian restrictions.
The official Palestinian news agency, Wafa, listed the offices of 11 media outlets in the building: London-based Qatari broadcaster Al-Araby TV; news website and newspaper Felestin;Iraqi broadcaster Al-Etejah TV; Al-Kofiya TV; Jordanian broadcaster Al-Mamlaka; Sabq24 News Agency; news website Al-Bawaba 24; the production company Watania News Agency; the local photo agency APA Images; Al-Nujaba TV; and the Syrian state-owned broadcaster Syria TV. However, Human Rights Watch was not able to independently verify whether Al-Nujaba TV, Syria TV, and APA Images were located in the tower.
The tower also contained the offices of the media rights group Forum of Palestinian Journalists, and the Palestinian Forum for Democratic Dialogue and Development.
When Zaeem visited his home in the tower after the attack, he found it destroyed: “The furniture was ripped, the curtains, things turned over – everything was broken. The bathroom doors were all broken, the tiles came off the floors, the roof on the apartments are weak and would leak if there’s any water.” In early June, Zaeem said he and his family were living with a friend while looking for somewhere new to live.
al-Shorouk Tower
On the afternoon of May 12, the Israeli military phoned the 14-story Shorouk tower’s security guard, who then informed the tenants that the building would be attacked and that they needed to evacuate. Approximately 30 minutes after the phone warning, Israeli aircraft launched lower-yield explosive munitions against the structure. A few minutes later, Israeli aircraft struck the tower with multiple, large air-dropped munitions, critically damaging the structure, causing two parts of the building to collapse but leaving the center – and tallest part of the building – standing. About 10 minutes later, Israeli aircraft attacked the remaining part of structure, using two large, air-dropped munitions, causing the final element to collapse onto nearby shops and homes.
No one was killed or injured as a result, but the owners of the tower and businesses in the building, as well as adjacent buildings, described destruction and damage to scores of businesses and at least a half-dozen homes.
Following the attack, the Israeli military released a graphic of the building and a statement that said “[t]he building housed Hamas military intelligence offices, as well as infrastructure used by the terror organizations to communicate tactical-military information.”
Ahmed Masoud al-Mughanni, 60, chairman of the building’s board of directors, said that the building had 50 offices and a coffee shop – “doctors, lawyers, journalists’ offices” – and empty residential apartments. He estimated that the cost of rebuilding the tower would be between $2 and $3.5 million and take several years.
The attack destroyed the offices of several media outlets in the building: Al-Aqsa TV and Al-Aqsa Radio; the Palestine Media Production Company; Al-Quds Today; and a Palestinian Authority-affiliated newspaper, Al-Hayat al-Jadida.
The Palestine Media Production Company rented five apartments on floors 5, 9, and 13. Ismail Abdelghani Ismail Jabr, 27, whose father owns the company, said the company had been operating in the building since 1994 and employed 17 people at the time of the attack. Jabr and Mohammad al-Buhaisi, 30, a producer, said the company produces television and video reports, films, and stories for numerous foreign news outlets. Just prior to the attack, they managed to remove equipment from one of their two studios, but the remainder of their equipment was destroyed, along with eight years of archived material.
Witnesses to the attack said that when the tower came down, it damaged numerous shops and homes in the area, including the al-Sousi shopping complex, a nearby restaurant, and the Hassania building.
Ahmed Ayman Mohammad Omar al-Sousi, 27, who lived in the building next to al-Shorouk tower with his extended family of 42 in six separate apartments, said they owned and operated 10 ground-floor stores that sold accessories, clothing, and embroidery. He said that when the central part of al-Shorouk tower collapsed, it fell on their businesses and residences: “The amount of damage in the area from the tower falling is horrific. Flames lit up in the area – our building was on fire. The 10 stores and five storage rooms were all burned.”
Because it was Eid season, the stores and storage rooms were full of merchandise, all of which was destroyed, he said.
Al-Sousi said the fires caused by the explosions burned for three days and did the most damage. He estimated that the destruction of the store he owned with his father caused losses of about $120,000. All seven people employed at the shop, including several family members, lost their jobs. As of early June, he said the employees from the nine other stores were also out of work.
Along with the businesses, four of the six apartments where the al-Sousi family lived were also destroyed or seriously damaged either by the collapsing tower or the resulting fire. “The tower is now on our house – how are we going to lift it,” al-Sousi said. Al-Sousi’s extended family members all had to find new homes.
al-Jalaa Tower
On the afternoon of May 15, a man who identified himself as “Danny” from the Israeli military spoke in Arabic on the phone to the nephew of Jawad Mahdi, 68, the owner of the 14-story Jalaa tower. His voice was captured on a cell phone threatening a reprisal attack: “Because they [Palestinian armed groups] shot at Israel and they shot at Tel Aviv, we are now going to hit and strike the entire tower.” The phone was handed over to Madhi. “Danny” told Mahdi to inform the tenants that the building would be targeted and to evacuate all the floors.
Human Rights Watch sent questions to the Israeli military inquiring as to the authenticity of the recording and whether the statements made reflected Israeli military policy, but, as of the date of publication, have not received a response.
At about 3 p.m., Israeli aircraft fired small munitions at the building. Within minutes, Israeli aircraft attacked the tower using at least two air-dropped munitions near the base of the building on two sides and it immediately collapsed.
No one was killed or injured because everyone had evacuated, but residents and tenants say that in addition to the destruction of the building, they lost everything in their homes and businesses, including equipment and records. The building housed bureaus of Al Jazeera English and the Associated Press.
Following the attack, the Israeli military posted an image and video, and issued several statements that sought to justify it. Israeli military officials and politicians, including then-Prime Minister Benjamin Netanyahu, also issued statements or addressed the media on the subject. These statements changed over time, describing the threats posed by the alleged militant presence as increasingly serious.
On the day of the attack, the Israeli military stated that the building “contained military assets belonging to the intelligence offices of the Hamas terror organization.” Later that day, it said it “housed the Hamas Research and Development unit, which is responsible, among other things, for terror activity carried out against the State of Israel.” The same statement added that this unit included “subject matter experts (SMEs) which constitute a unique asset to the Hamas terrorist organization. These SMEs operate the most valuable Hamas technological equipment against Israel.” The then-military spokesperson, Lt. Col. Jonathan Conricus, toldReuters later that day that the offices occupied by Palestinian armed groups were located on multiple floors.
On May 16, the Israeli military’s official Twitter account stated in a post that the tower was an “important base of operations for Hamas’ military intel” and that, along with gathering intelligence, it “manufactured weapons and positioned equipment to hamper IDF operations.” In a second post, minutes later, it said that Hamas and Palestinian Islamic Jihad removed equipment following the military’s warning to tenants and residents, though it did not specify which equipment.
On May 17, then-Prime Minister Netanyahu said on the US-television network CBS that the building had “an intelligence office for the Palestinian terrorist organization housed in that building that plots and organizes attacks against Israeli citizens.” An unnamed senior Israeli military official later told the New York Times in an article published on May 21 that the building contained electronic jamming equipment. Israel has provided no evidence to support any of these allegations.
Tenants, residents, and the owner of the building have rejected Israeli claims that armed groups had a presence in the building.
The Associated Press’s president and CEO, Gary Pruitt, said: “We have had no indication Hamas was in the building or active in the building. This is something we actively check to the best of our ability. We would never knowingly put our journalists at risk.”
Mahdi, who is also a resident, said that the building was worth about $5 million and that he estimated another $2 million in furniture and appliances were destroyed.
A list that Mahdi produced for receiving compensation from authorities in Gaza for damage to the tower shows over 50 individual businesses and offices on five floors and the two rooftops. Residences filled the other five floors, many of them inhabited by Mahdi’s relatives. He said that 30 families were living in the building at the time of the attack, a total of about 130 people. Mahdi said he and his extended family owned 10 units.
Fares al-Ghoul, 30, who works for al-Mayadeen Media Group, which had offices in al-Jalaa tower, said that he was in his office on the third floor with five colleagues when the superintendent told them to evacuate:
I didn’t know what to do. Imagine the situation, the superintendent comes to you crying, saying “Quick! Quick! Get out! They’re going to bomb the building.” So, the five others and I took the equipment we could and left behind equipment worth $200,000, because we just didn’t have enough time.
The equipment destroyed included a satellite transmitter, which he said costs around $120,000, and is extremely difficult to replace because of the Israeli closure of Gaza. Wael Dahdouh, 51, an Al Jazeera correspondent and the Gaza office head, said that he estimated their losses at about $1 million.
Ramy Haddad, 46, the head of the Central Blood Lab, part of the Palestine Future Foundation for Childhood, offers tests and regular follow-ups for patients of thalassemia, a rare blood disorder. The lab had several pieces of special equipment to run these tests, all of which were destroyed. Haddad estimated the losses at $70,000 and said it would be difficult to replace some of the specialized medical equipment due to Israel’s entry restrictions.
Several engineering and consulting firms also occupied offices in the building. Khaled Omar Abu Sultan, 58, director of Ro’yatak, an engineering consulting and management business housed in the tower since 2020, said the firm designed hospitals, schools, roads, and other infrastructure. At the time of the attack, he and his employees were at home and did not have time to retrieve anything from the office. He estimates the losses in office equipment at about $15,000: “The main loss is a large archive of projects – our plans, files, references and documents. We had printers and equipment for photographing maps.” Sultan said they had to stop work on all current projects until they can buy new equipment.
Khaled Majed Abu Rahma, 30, works with his father at Al-Burj for Engineering Consultations and Design, which has been in al-Jalaa tower for 15 years. He said the firm makes engineering plans and employs 10 engineers, including those with specialties in civil, architecture, mechanical, and electrical engineering. The firm helped to plan homes, villas, and multi-story buildings in Gaza. “We lost everything – the whole office, the furniture, the files,” he said. “We didn’t take anything.”
Rahma estimated that the apartment, which they owned, cost $72,000 and the equipment and furniture lost was a little over $19,000. All 10 engineers lost their jobs as a result of the attack.
The attack also damaged civilian structures around the building. Mahdi said: “The surrounding buildings and homes suffered a great deal of damage, some were destroyed … The Al-Mushtaha building near us suffered the most damage.” He said that the front of the adjacent building owned by the Anan family also suffered damage.
Al-Ghoul said that the buildings next to the tower, including the Watan tower and Anan building, and across the street were also damaged.
Dahdouh said that the whole block was evacuated, but when residents of other buildings tried to return, they found their homes damaged and could not go back right away.
The destruction of al-Jalaa tower left the 30 families who lived in it homeless and seeking shelter elsewhere. Mahdi said that “Our family got separated – each one of us went to a separate house. We found two homes to rent – we’re waiting for another five homes so we can all be together.”
Long-term, “Reverberating” Effects, and Gaza’s Closure
In addition to the damage and destruction to the towers and their offices and residences, the attacks can be expected to have various “reverberating” effects – harm to civilians and civilian objects caused by the attack that are not direct or immediate. These include displacement and a reduced standard of living and impaired access to shelter, health care, and basic services such as electricity, all of which affect the enjoyment of basic human rights.
In Gaza, these effects are exacerbated by the generalized closure that Israel has imposed on Gaza since 2007 – policies that Egypt, which borders Gaza to the south, does little to alleviate by maintaining its restrictions. The Israeli closure, along with Egyptian border restrictions, has devastated Gaza’s economy. Eighty percent of Gaza’s people rely on humanitarian aid and more than half live below the poverty line. In 2020, the unemployment rate was above 40 percent.
Israeli authorities justify the Gaza closure on security grounds. But the ban on the movement of more than two million people, with narrow exceptions, based on generalized threats, and the sweeping restrictions on the entry and exit of goods, violates Israel’s obligations under international human rights and humanitarian law to ensure that the needs of the population are met.
Israeli authorities, for example, severely restrict the entry of so-called “dual-use” items that could be used for military purposes, such as the construction of tunnels or fortifications. However, the “dual-use” list includes both overly broad categories and items that are vital to meet the needs of Gaza’s population, including “communications equipment,” “steel elements and construction products,” “drilling equipment,” and certain medical equipment .
These restrictionshave sharply reduced the population’s access to construction material and other goods vital to the rebuilding of Gaza and its infrastructure. The Israeli military argues that armed groups in Gaza use cement to build tunnels and estimate that constructing a kilometer of tunnel requires a few hundred tons of cement. But people in Gaza need over a million tons of cement annually to build and maintain homes, schools, health clinics, the water system, and other vital infrastructure.
The recent destruction and damage to tens of thousands of residential and commercial buildings and infrastructure caused by Israeli strikes increases the need for building materials to repair and rebuild these structures. The Israeli authorities should not restrict an overwhelmingly civilian good, badly needed for rebuilding, because armed groups may use a small fraction of it to build tunnels or for other military purposes.
The general inaccessibility of building materials means that any reconstruction efforts will require substantial time to complete. In interviews with investors and owners at three of the four towers, all said that because of Israel’s closure it would take years just to rebuild the structures. Several owners of businesses that rely on specialized equipment the entry of which is severely restricted, such as broadcasting equipment, expressed concern that rebuilding would be complicated and slow.
On August 13, the Israeli army announced that, in light of the stable security situation at the moment, it would expand the list of goods allowed to enter Gaza, including to allow in “goods and equipment for humanitarian projects.” Palestinian authorities said on August 17 that, according to information they received from Israeli authorities, “construction materials for the private sector and related to humanitarian projects only” would be among the items permitted to enter Gaza. Israeli authorities reportedly allowed some items in on August 19, but it remains unclear to what extent this marks a change in policy and how long these measures will remain in place.
The Israeli government should allow the entry into Gaza of concrete and other materials needed for the reconstruction of civilian infrastructure, subject to, at most, narrowly tailored restrictions based on particularized security assessments.
Unless the closure is lifted or substantially eased, the long-term and reverberating effects of the destruction of the towers and other civilian infrastructure will be exacerbated.
Lack of Accountability
Israeli and Palestinian authorities have a long track record of failing to credibly investigate alleged war crimes by their forces in Gaza. On May 12, the Office of the Prosecutor of the International Criminal Court (ICC) indicated that it was monitoring the situation in Gaza. The prosecutor’s office should include in its Palestine investigation apparently unlawful Israeli attacks in Gaza, as well as Palestinian rocket attacks that struck population centers in Israel.
Judicial authorities in other countries should also investigate and prosecute under national laws those credibly implicated in serious crimes in the Occupied Palestinian Territory and in Israel under the principle of universal jurisdiction.
Warring parties should refrain from using explosive weapons with wide-area effects in populated areas because of the foreseeable indiscriminate harm to civilians. Countries should support a strong political declaration that addresses the harm that explosive weapons cause to civilians and commit to avoid using those with wide-area effects in populated areas.
Reacties uitgeschakeld voor Noten 1 t/m 3/Vomar voor de Derde Keer in de fout!
SWEDISH IRANIAN NATIONAL SENTENCED TO DEATH/NO TO DEATH PENALTY!/LETTER TO THE IRANIAN AMBASSADOR IN BELGIUM
IMMINENT EXECUTION AT 21 MAY 2022!PREVENT THISWRITE TO THE IRANIAN EMBASSY IN BELGIUM MAILADRESS:secretariat@iranembassy.be
SAVE A LIFE!THANKS IN ADVANCE’ SEE ALSO [IN DUTCH] ”Volgens de bron van ISNA zou zijn executie plaatsvinden voor het einde van de Iraanse maand Ordibehesht, wat overeenkomt met 21 mei 2022”
https://www.amnesty-international.be/help-djalali
Article 3
Everyone has the right to life, liberty and security of person.
TO THE AMBASSADOR OF THE ISLAMIC REPUBLIC OF IRAN Subject:The imminent execution of mr Ahmadreza Djalali Your Excellency, Hereby I want to draw your attention to the following:From reliable sources I’ve learnt about the imminent execution of the Swedish-Iranian academic, mr Ahmadreza Djalali [1] and I write to you with the urgent request to issue your influence to prevent thisexecution.Reason?Because I am of the opinion, that the death penalty is a cruel and inhumanepunishment, which is also irreversible. BACKGROUND: According to my information, mr Djalali was sentenced to death forthe charge of ”corruption on earth” (ifsad fil-arz) [2]and has given a 200 000 euro fine.According to my information, the court verdict states, thatmr Djalali worked with the Israeli government [3], which means espionage. However, I learnt, that his trial was, according tothe information of Amnesty International, ”grosslyunfair” [4] and also that he supposedly wastortured. [5]Of course you understand, that any confession, thatis made under torture, is illegal.
DEATH PENALTY But even when his trial has been fair and he was not tortured, I reqquest to you to urge your influence toprevent the death penalty.Not only, in my opinion, the ending of a human lifeis always illegal and wrong, whether done by theState, or by an individual, because all human beingshave the right to life, problem with the death penaly is also, that this is irreversible.What if the person turns to be innocent?When someone is sentenced to imprisonment,he can be released, but death is death.I bring in your memory two famous British flawsof Justice:The Guildford Four and the Maguire Seven [6]If there had been a death penalty in the United Kingdom,they couldn’t have been released. Your Excellency, this is very, very serious and grave, since it concerns a human lifeTherefore I took my time to write to you toprevent this execution, as I did so many times, whenit concerned executions in one of the headmen onthe area of executions, the USA, and also other countries. So I speak out hope, that you will do everything inyour Power to stop this.Time is pressing, since the execution is imminent[21 may] Human Life belongs to our Lord and Father God.Only He may end it.Not the State, not other human beings. Thanks for reading my LetterI hope you will help Kind regards Astrid EssedAmsterdam The Netherlands NOTES
Tortured Swedish-Iranian academic Ahmadreza Djalali, arbitrarily detained in Tehran’s Evin prison, is at risk of imminent execution according to multiple Iranian state media reports that his death sentence for “corruption on earth” (efsad-e fel-arz) will be carried out by 21 May 2022 at the latest. He was sentenced to death in 2017 following a grossly unfair trial that relied on torture-tainted “confessions.” The authorities must halt any plans to execute him and release him immediately.
The Iranian authorities must urgently quash the death sentence against Iranian-born Swedish resident and specialist in emergency medicine Ahmadreza Djalali, said Amnesty International today.
The medical doctor and university lecturer had studied and taught in Sweden, Italy and Belgium. Since his arrest in April 2016, several European officials have called for his release.
Zeynab Taheri, one of Ahmadreza Djalali’s lawyers, told Amnesty International that he was sentenced to death for the charge of “corruption on earth” (ifsad fil-arz), and has been given a 200,000 euro fine. The court verdict, which was shown to one of the lawyers, states that Ahmadreza Djalali worked with the Israeli government, who subsequently helped him obtain his residency permit in Sweden.
“Ahmadreza Djalali was sentenced to death after a grossly unfair trial that once again exposes not only the Iranian authorities’ steadfast commitment to use of the death penalty but their utter contempt for the rule of law,” said Philip Luther, Amnesty International’s Research and Advocacy Director for the Middle East and North Africa.
“No evidence has ever been presented to show that he is anything other than an academic peacefully pursuing his profession. If he has been convicted and sentenced for peacefully exercising his rights to freedom of expression, association and assembly, including through his academic work, the authorities must immediately and unconditionally release him and drop all charges against him.”
Ahmadreza Djalali was arrested by Ministry of Intelligence officials in April 2016 and held without access to a lawyer for seven months, three of which were in solitary confinement. Even after that period, every lawyer he selected was rejected by the court.
In a voice recording that was published on YouTube on 22 October, Ahmadreza Djalali is heard saying that, while in solitary confinement, he was twice forced to make “confessions” in front of a video camera by reading out statements pre-written by his interrogators. He says that he was put under intense pressure through psychological torture and threats to execute him and arrest his children to “confess” to being a spy for a “hostile government”. In the recording, he says that his academic beliefs have been used to convict him and sentence him to death. He also denies the accusations against him and says they have been fabricated by Ministry of Intelligence interrogators.
“At a time when the Iranian authorities are actively strengthening ties with countries in the European Union, it is absurd that they are using Ahmadreza Djalali’s academic links to a European country as part of the ‘evidence’ against him,” said Philip Luther.
Ahmadreza Djalali’s wife Vida Mehrannia, who lives in Sweden with their two children, has told Amnesty International that his physical and mental health have sharply deteriorated since he was detained. She added: “We are calling for his release because he has not committed any crime.”
Amnesty International opposes the death penalty in all cases without exception regardless of the nature of the crime, the characteristics of the offender, or the method used by the state to kill the prisoner. The death penalty is a violation of the right to life and the ultimate cruel, inhuman and degrading punishment.
[3]
”The court verdict, which was shown to one of the lawyers, states that Ahmadreza Djalali worked with the Israeli government, who subsequently helped him obtain his residency permit in Sweden.”
”“Ahmadreza Djalali was sentenced to death after a grossly unfair trial that once again exposes not only the Iranian authorities’ steadfast commitment to use of the death penalty but their utter contempt for the rule of law,” said Philip Luther, Amnesty International’s Research and Advocacy Director for the Middle East and North Africa.” AMNESTY INTERNATIONALIRAN: PROMINENT ACADEMIC SENTENCEDTO DEATH AFTER GROSSLY UNFAIR TRIAL23 OCTOBER 2017 https://www.amnesty.org/en/latest/news/2017/10/iran-prominent-academic-sentenced-to-death-after-grossly-unfair-trial/
Tortured Swedish-Iranian academic Ahmadreza Djalali, arbitrarily detained in Tehran’s Evin prison, is at risk of imminent execution according to multiple Iranian state media reports that his death sentence for “corruption on earth” (efsad-e fel-arz) will be carried out by 21 May 2022 at the latest. He was sentenced to death in 2017 following a grossly unfair trial that relied on torture-tainted “confessions.” The authorities must halt any plans to execute him and release him immediately.
”YES….YES…..THE HORN OF HELM HAMMERLAND SHALL SOUND IN THE DEEP……ONE LAST TIME!”[Theoden King in ”the Two Towers”/Lord of the Rings”1.37-153 https://www.youtube.com/watch?v=UayQi2tdJTw
KAFKA/PINKSTERLANDDAGEN/ZOLANG HET ONRECHT NIETIS RECHTGEZET, BLIJFT HET VOORTBESTAAN, OOK NA BIJNA 10 JAAR! ”EN AAN NIEMAND ZULLEN WIJ WEIGEREN, RECHT TE DOEN WEDERVAREN”[40/ MAGNA CHARTA/ZIE VOOR TEKST, GEHEEL ONDERIN” LEZERS!Recentelijk herinnerde ik aan een in 2013 plaatsgevonden Onrechtop de Pinksterlanddagen [1], waarbij een van de deelnemers/activisten,naar aanleiding van beschuldigingen over ”onveiligheid” door twee deelnemers werd gevraagd, het terrein te verlaten, zonder dat hij enige kans kreeg een weerwoord te doen, dus zich te verdedigen. [2]Was dit op zich al groot onrecht, ook in de loop der jaren werd hij nog eenaantal keren lastiggevallen door de organisatie van die Pinksterlanddagen methet ”verzoek” om vanwege deze dubieuze affaire, niet aanwezig te zijn,zonder enige verklaring, excuses, etc.Daarvoor door mij ook aandacht gevraagd [3]Dat heb ik dus ook dit jaar weer gedaan, omdat dat Evenement opnieuwwordt georganiseerd [prima, op zich goed doel] zonder een spoor van reflectie naar hem toe [4] Ik ben nu ook in de gelegenheid geweest, onder de discussiepagina opIndymedia.nl te reagerenOf mijn reactie blijft staan, weet ik natuurlijk niet, daarom hier met u gedeeldDus eerst het notenapparaatDaarna mijn reactie onderinEn geheel onderin, de tekst van dat indrukwekkende Document uit1215, de Magna Charta ASTRID ESSED NOTEN
Op 3,4, en 5 juni zal in Appelscha, Friesland het internationale anarchistische festival Pinksterlanddagen plaatsvinden.
De Pinksterlanddagen is een jaarlijks terugkerend evenement voor en door anarchisten, rebellen, en kameraden om samen te komen, netwerken te bouwen, plannen te smeden, en samen tijd door te brengen. Nadat er in 2020 helaas geen Pinksterlanddagen was en in 2021 deze online plaatsvond zal dit jaar tijdens het pinksterweekend kampeerterrein tot Vrijheidsbezinning weer opbloeien met workshops, discussies, en natuurlijk een avondprogramma vol muziek en cultuur. In tijden van toenemende economische ongelijkheid, groeiend fascisme, klimaatchaos, individualisering, en surveillance waanzin is het belangrijker dan ooit om elkaar te treffen en ervaringen uit te wisselen, discussies te voeren, elkaar te leren kennen en van elkaar te leren.
Op 3,4, en 5 juni zal in Appelscha, Friesland het internationale anarchistische festival Pinksterlanddagen plaatsvinden.
De Pinksterlanddagen is een jaarlijks terugkerend evenement voor en door anarchisten, rebellen, en kameraden om samen te komen, netwerken te bouwen, plannen te smeden, en samen tijd door te brengen. Nadat er in 2020 helaas geen Pinksterlanddagen was en in 2021 deze online plaatsvond zal dit jaar tijdens het pinksterweekend kampeerterrein tot Vrijheidsbezinning weer opbloeien met workshops, discussies, en natuurlijk een avondprogramma vol muziek en cultuur. In tijden van toenemende economische ongelijkheid, groeiend fascisme, klimaatchaos, individualisering, en surveillance waanzin is het belangrijker dan ooit om elkaar te treffen en ervaringen uit te wisselen, discussies te voeren, elkaar te leren kennen en van elkaar te leren.
Hier kun je discussieren over Pinksterlanddagen. De Pinksterlanddagen is een jaarlijks terugkerend evenement voor en door anarchisten, rebellen, en kameraden om samen te komen, netwerken te bouwen, plannen te smeden, en samen tijd door te brengen. Nadat er in 2020 helaas geen Pinksterlanddagen was en in 2021 deze online plaatsvond zal dit jaar tijdens het pinksterweekend kampeerterrein tot Vrijheidsbezinning weer opbloeien met workshops, discussies, en natuurlijk een avondprogramma vol muziek en cultuur. In tijden van toenemende economische ongelijkheid, groeiend fascisme, klimaatchaos, individualisering, en surveillance waanzin is het belangrijker dan ooit om elkaar te treffen en ervaringen uit te wisselen, discussies te voeren, elkaar te leren kennen en van elkaar te leren.
Dit jaar staat er een huilend kindje op alle posters en flyers, niet omdat wij nou per so zo verdrietig zijn maar omdat volgens de legende er een vloek hing op het schilderij van Giovanni Bragolin, overal waar dit schilderij of replica’s hiervan hingen zouden huizen afbranden en rampspoed ontstaan. Laten wij tijdens 3,4, en 5 juni ontdekken wat er voor ons nodig is om het bestaande eens en voor altijd af te branden.
ZOLANG HET ONRECHT NIET IS RECHTGEZET, BLIJFT HET VOORTBESTAAN, OOK NA BIJNA TIEN JAAR!
WAAR GAAT HET ALLEMAAL OVER EN WAT ZIJN DE PINKSTERLANDDAGEN? De Pinksterlanddagen zijn een jaarlijks terugkerend anarchistisch Festiva l in Appelscha tijdens het Pinksterweekend, met workshops, lezingen en discussies over sociale strijd. [5]
Juist bij dergelijke Festivals mag je verwachten, dat rechtvaardigheid, eerlijkebehandeling en Solidariteit hoog in het vaandel staan.Dat dat zeker niet altijd het geval is, bewijst wel een heel naar Incident in 2013: Wat gebeurde daar? Betrokken personen/groepen
Maikel
Twee bezoekers
Het bemiddelings of A Team
In 2013 arriveren twee bezoekers op het kampeerterrein in Appelscha.Maikel is er ook.Onze twee bezoekers gaan naar het A Team en geven aan, de aanwezigheid van Maikel als onveilig en/of bedreigend te ervaren.
Wat ze precies besproken hebben met het A Team doet hier niet ter zake.
Maar wel het verbijsterende verloop.
Op grond van de beweringen/beschuldigingen van de twee bezoekers wordt aan Maikelgevraagd, het terrein te verlaten.
Zonder de betrouwbaarheid van de beweringen van de twee bezoekers ook maargetoetst te hebben.Zonder Maikel verteld te hebben, wat die beweringen van de twee bezoekers nu precies inhielden, waardoor hij niet de kans kreeg, zichzelf te verdedigen.
Full-text translation of the 1215 edition of Magna Carta
Clauses marked (+) are still valid under the charter of 1225, but with a few minor amendments. Clauses marked (*) were omitted in all later reissues of the charter. In the charter itself the clauses are not numbered, and the text reads continuously. The translation sets out to convey the sense rather than the precise wording of the original Latin.
JOHN, by the grace of God King of England, Lord of Ireland, Duke of Normandy and Aquitaine, and Count of Anjou, to his archbishops, bishops, abbots, earls, barons, justices, foresters, sheriffs, stewards, servants, and to all his officials and loyal subjects, Greeting.
KNOW THAT BEFORE GOD, for the health of our soul and those of our ancestors and heirs, to the honour of God, the exaltation of the holy Church, and the better ordering of our kingdom, at the advice of our reverend fathers Stephen, archbishop of Canterbury, primate of all England, and cardinal of the holy Roman Church, Henry archbishop of Dublin, William bishop of London, Peter bishop of Winchester, Jocelin bishop of Bath and Glastonbury, Hugh bishop of Lincoln, Walter bishop of Worcester, William bishop of Coventry, Benedict bishop of Rochester, Master Pandulf subdeacon and member of the papal household, Brother Aymeric master of the knighthood of the Temple in England, William Marshal earl of Pembroke, William earl of Salisbury, William earl of Warren, William earl of Arundel, Alan of Galloway constable of Scotland, Warin fitz Gerald, Peter fitz Herbert, Hubert de Burgh seneschal of Poitou, Hugh de Neville, Matthew fitz Herbert, Thomas Basset, Alan Basset, Philip Daubeny, Robert de Roppeley, John Marshal, John fitz Hugh, and other loyal subjects:
+ (1) FIRST, THAT WE HAVE GRANTED TO GOD, and by this present charter have confirmed for us and our heirs in perpetuity, that the English Church shall be free, and shall have its rights undiminished, and its liberties unimpaired. That we wish this so to be observed, appears from the fact that of our own free will, before the outbreak of the present dispute between us and our barons, we granted and confirmed by charter the freedom of the Church’s elections – a right reckoned to be of the greatest necessity and importance to it – and caused this to be confirmed by Pope Innocent III. This freedom we shall observe ourselves, and desire to be observed in good faith by our heirs in perpetuity.
TO ALL FREE MEN OF OUR KINGDOM we have also granted, for us and our heirs for ever, all the liberties written out below, to have and to keep for them and their heirs, of us and our heirs:
(2) If any earl, baron, or other person that holds lands directly of the Crown, for military service, shall die, and at his death his heir shall be of full age and owe a ‘relief’, the heir shall have his inheritance on payment of the ancient scale of ‘relief’. That is to say, the heir or heirs of an earl shall pay £100 for the entire earl’s barony, the heir or heirs of a knight 100s. at most for the entire knight’s ‘fee’, and any man that owes less shall pay less, in accordance with the ancient usage of ‘fees’.
(3) But if the heir of such a person is under age and a ward, when he comes of age he shall have his inheritance without ‘relief’ or fine.
(4) The guardian of the land of an heir who is under age shall take from it only reasonable revenues, customary dues, and feudal services. He shall do this without destruction or damage to men or property. If we have given the guardianship of the land to a sheriff, or to any person answerable to us for the revenues, and he commits destruction or damage, we will exact compensation from him, and the land shall be entrusted to two worthy and prudent men of the same ‘fee’, who shall be answerable to us for the revenues, or to the person to whom we have assigned them. If we have given or sold to anyone the guardianship of such land, and he causes destruction or damage, he shall lose the guardianship of it, and it shall be handed over to two worthy and prudent men of the same ‘fee’, who shall be similarly answerable to us.
(5) For so long as a guardian has guardianship of such land, he shall maintain the houses, parks, fish preserves, ponds, mills, and everything else pertaining to it, from the revenues of the land itself. When the heir comes of age, he shall restore the whole land to him, stocked with plough teams and such implements of husbandry as the season demands and the revenues from the land can reasonably bear.
(6) Heirs may be given in marriage, but not to someone of lower social standing. Before a marriage takes place, it shall be made known to the heir’s next-of-kin.
(7) At her husband’s death, a widow may have her marriage portion and inheritance at once and without trouble. She shall pay nothing for her dower, marriage portion, or any inheritance that she and her husband held jointly on the day of his death. She may remain in her husband’s house for forty days after his death, and within this period her dower shall be assigned to her.
(8) No widow shall be compelled to marry, so long as she wishes to remain without a husband. But she must give security that she will not marry without royal consent, if she holds her lands of the Crown, or without the consent of whatever other lord she may hold them of.
(9) Neither we nor our officials will seize any land or rent in payment of a debt, so long as the debtor has movable goods sufficient to discharge the debt. A debtor’s sureties shall not be distrained upon so long as the debtor himself can discharge his debt. If, for lack of means, the debtor is unable to discharge his debt, his sureties shall be answerable for it. If they so desire, they may have the debtor’s lands and rents until they have received satisfaction for the debt that they paid for him, unless the debtor can show that he has settled his obligations to them.
* (10) If anyone who has borrowed a sum of money from Jews dies before the debt has been repaid, his heir shall pay no interest on the debt for so long as he remains under age, irrespective of whom he holds his lands. If such a debt falls into the hands of the Crown, it will take nothing except the principal sum specified in the bond.
* (11) If a man dies owing money to Jews, his wife may have her dower and pay nothing towards the debt from it. If he leaves children that are under age, their needs may also be provided for on a scale appropriate to the size of his holding of lands. The debt is to be paid out of the residue, reserving the service due to his feudal lords. Debts owed to persons other than Jews are to be dealt with similarly.
* (12) No ‘scutage’ or ‘aid’ may be levied in our kingdom without its general consent, unless it is for the ransom of our person, to make our eldest son a knight, and (once) to marry our eldest daughter. For these purposes only a reasonable ‘aid’ may be levied. ‘Aids’ from the city of London are to be treated similarly.
+ (13) The city of London shall enjoy all its ancient liberties and free customs, both by land and by water. We also will and grant that all other cities, boroughs, towns, and ports shall enjoy all their liberties and free customs.
* (14) To obtain the general consent of the realm for the assessment of an ‘aid’ – except in the three cases specified above – or a ‘scutage’, we will cause the archbishops, bishops, abbots, earls, and greater barons to be summoned individually by letter. To those who hold lands directly of us we will cause a general summons to be issued, through the sheriffs and other officials, to come together on a fixed day (of which at least forty days notice shall be given) and at a fixed place. In all letters of summons, the cause of the summons will be stated. When a summons has been issued, the business appointed for the day shall go forward in accordance with the resolution of those present, even if not all those who were summoned have appeared.
* (15) In future we will allow no one to levy an ‘aid’ from his free men, except to ransom his person, to make his eldest son a knight, and (once) to marry his eldest daughter. For these purposes only a reasonable ‘aid’ may be levied.
(16) No man shall be forced to perform more service for a knight’s ‘fee’, or other free holding of land, than is due from it.
(17) Ordinary lawsuits shall not follow the royal court around, but shall be held in a fixed place.
(18) Inquests of novel disseisin, mort d’ancestor, and darrein presentment shall be taken only in their proper county court. We ourselves, or in our absence abroad our chief justice, will send two justices to each county four times a year, and these justices, with four knights of the county elected by the county itself, shall hold the assizes in the county court, on the day and in the place where the court meets.
(19) If any assizes cannot be taken on the day of the county court, as many knights and freeholders shall afterwards remain behind, of those who have attended the court, as will suffice for the administration of justice, having regard to the volume of business to be done.
(20) For a trivial offence, a free man shall be fined only in proportion to the degree of his offence, and for a serious offence correspondingly, but not so heavily as to deprive him of his livelihood. In the same way, a merchant shall be spared his merchandise, and a villein the implements of his husbandry, if they fall upon the mercy of a royal court. None of these fines shall be imposed except by the assessment on oath of reputable men of the neighbourhood.
(21) Earls and barons shall be fined only by their equals, and in proportion to the gravity of their offence.
(22) A fine imposed upon the lay property of a clerk in holy orders shall be assessed upon the same principles, without reference to the value of his ecclesiastical benefice.
(23) No town or person shall be forced to build bridges over rivers except those with an ancient obligation to do so.
(24) No sheriff, constable, coroners, or other royal officials are to hold lawsuits that should be held by the royal justices.
* (25) Every county, hundred, wapentake, and tithing shall remain at its ancient rent, without increase, except the royal demesne manors.
(26) If at the death of a man who holds a lay ‘fee’ of the Crown, a sheriff or royal official produces royal letters patent of summons for a debt due to the Crown, it shall be lawful for them to seize and list movable goods found in the lay ‘fee’ of the dead man to the value of the debt, as assessed by worthy men. Nothing shall be removed until the whole debt is paid, when the residue shall be given over to the executors to carry out the dead man’s will. If no debt is due to the Crown, all the movable goods shall be regarded as the property of the dead man, except the reasonable shares of his wife and children.
* (27) If a free man dies intestate, his movable goods are to be distributed by his next-of-kin and friends, under the supervision of the Church. The rights of his debtors are to be preserved.
(28) No constable or other royal official shall take corn or other movable goods from any man without immediate payment, unless the seller voluntarily offers postponement of this.
(29) No constable may compel a knight to pay money for castle-guard if the knight is willing to undertake the guard in person, or with reasonable excuse to supply some other fit man to do it. A knight taken or sent on military service shall be excused from castle-guard for the period of this service.
(30) No sheriff, royal official, or other person shall take horses or carts for transport from any free man, without his consent.
(31) Neither we nor any royal official will take wood for our castle, or for any other purpose, without the consent of the owner.
(32) We will not keep the lands of people convicted of felony in our hand for longer than a year and a day, after which they shall be returned to the lords of the ‘fees’ concerned.
(33) All fish-weirs shall be removed from the Thames, the Medway, and throughout the whole of England, except on the sea coast.
(34) The writ called precipe shall not in future be issued to anyone in respect of any holding of land, if a free man could thereby be deprived of the right of trial in his own lord’s court.
(35) There shall be standard measures of wine, ale, and corn (the London quarter), throughout the kingdom. There shall also be a standard width of dyed cloth, russet, and haberject, namely two ells within the selvedges. Weights are to be standardised similarly.
(36) In future nothing shall be paid or accepted for the issue of a writ of inquisition of life or limbs. It shall be given gratis, and not refused.
(37) If a man holds land of the Crown by ‘fee-farm’, ‘socage’, or ‘burgage’, and also holds land of someone else for knight’s service, we will not have guardianship of his heir, nor of the land that belongs to the other person’s ‘fee’, by virtue of the ‘fee-farm’, ‘socage’, or ‘burgage’, unless the ‘fee-farm’ owes knight’s service. We will not have the guardianship of a man’s heir, or of land that he holds of someone else, by reason of any small property that he may hold of the Crown for a service of knives, arrows, or the like.
(38) In future no official shall place a man on trial upon his own unsupported statement, without producing credible witnesses to the truth of it.
+ (39) No free man shall be seized or imprisoned, or stripped of his rights or possessions, or outlawed or exiled, or deprived of his standing in any way, nor will we proceed with force against him, or send others to do so, except by the lawful judgment of his equals or by the law of the land.
+ (40) To no one will we sell, to no one deny or delay right or justice.
(41) All merchants may enter or leave England unharmed and without fear, and may stay or travel within it, by land or water, for purposes of trade, free from all illegal exactions, in accordance with ancient and lawful customs. This, however, does not apply in time of war to merchants from a country that is at war with us. Any such merchants found in our country at the outbreak of war shall be detained without injury to their persons or property, until we or our chief justice have discovered how our own merchants are being treated in the country at war with us. If our own merchants are safe they shall be safe too.
* (42) In future it shall be lawful for any man to leave and return to our kingdom unharmed and without fear, by land or water, preserving his allegiance to us, except in time of war, for some short period, for the common benefit of the realm. People that have been imprisoned or outlawed in accordance with the law of the land, people from a country that is at war with us, and merchants – who shall be dealt with as stated above – are excepted from this provision.
(43) If a man holds lands of any ‘escheat’ such as the ‘honour’ of Wallingford, Nottingham, Boulogne, Lancaster, or of other ‘escheats’ in our hand that are baronies, at his death his heir shall give us only the ‘relief’ and service that he would have made to the baron, had the barony been in the baron’s hand. We will hold the ‘escheat’ in the same manner as the baron held it.
(44) People who live outside the forest need not in future appear before the royal justices of the forest in answer to general summonses, unless they are actually involved in proceedings or are sureties for someone who has been seized for a forest offence.
* (45) We will appoint as justices, constables, sheriffs, or other officials, only men that know the law of the realm and are minded to keep it well.
(46) All barons who have founded abbeys, and have charters of English kings or ancient tenure as evidence of this, may have guardianship of them when there is no abbot, as is their due.
(47) All forests that have been created in our reign shall at once be disafforested. River-banks that have been enclosed in our reign shall be treated similarly.
*(48) All evil customs relating to forests and warrens, foresters, warreners, sheriffs and their servants, or river-banks and their wardens, are at once to be investigated in every county by twelve sworn knights of the county, and within forty days of their enquiry the evil customs are to be abolished completely and irrevocably. But we, or our chief justice if we are not in England, are first to be informed.
* (49) We will at once return all hostages and charters delivered up to us by Englishmen as security for peace or for loyal service.
* (50) We will remove completely from their offices the kinsmen of Gerard de Athée, and in future they shall hold no offices in England. The people in question are Engelard de Cigogné, Peter, Guy, and Andrew de Chanceaux, Guy de Cigogné, Geoffrey de Martigny and his brothers, Philip Marc and his brothers, with Geoffrey his nephew, and all their followers.
* (51) As soon as peace is restored, we will remove from the kingdom all the foreign knights, bowmen, their attendants, and the mercenaries that have come to it, to its harm, with horses and arms.
* (52) To any man whom we have deprived or dispossessed of lands, castles, liberties, or rights, without the lawful judgment of his equals, we will at once restore these. In cases of dispute the matter shall be resolved by the judgment of the twenty-five barons referred to below in the clause for securing the peace (§61). In cases, however, where a man was deprived or dispossessed of something without the lawful judgment of his equals by our father King Henry or our brother King Richard, and it remains in our hands or is held by others under our warranty, we shall have respite for the period commonly allowed to Crusaders, unless a lawsuit had been begun, or an enquiry had been made at our order, before we took the Cross as a Crusader. On our return from the Crusade, or if we abandon it, we will at once render justice in full.
* (53) We shall have similar respite in rendering justice in connexion with forests that are to be disafforested, or to remain forests, when these were first afforested by our father Henry or our brother Richard; with the guardianship of lands in another person’s ‘fee’, when we have hitherto had this by virtue of a ‘fee’ held of us for knight’s service by a third party; and with abbeys founded in another person’s ‘fee’, in which the lord of the ‘fee’ claims to own a right. On our return from the Crusade, or if we abandon it, we will at once do full justice to complaints about these matters.
(54) No one shall be arrested or imprisoned on the appeal of a woman for the death of any person except her husband.
* (55) All fines that have been given to us unjustly and against the law of the land, and all fines that we have exacted unjustly, shall be entirely remitted or the matter decided by a majority judgment of the twenty-five barons referred to below in the clause for securing the peace (§61) together with Stephen, archbishop of Canterbury, if he can be present, and such others as he wishes to bring with him. If the archbishop cannot be present, proceedings shall continue without him, provided that if any of the twenty-five barons has been involved in a similar suit himself, his judgment shall be set aside, and someone else chosen and sworn in his place, as a substitute for the single occasion, by the rest of the twenty-five.
(56) If we have deprived or dispossessed any Welshmen of land, liberties, or anything else in England or in Wales, without the lawful judgment of their equals, these are at once to be returned to them. A dispute on this point shall be determined in the Marches by the judgment of equals. English law shall apply to holdings of land in England, Welsh law to those in Wales, and the law of the Marches to those in the Marches. The Welsh shall treat us and ours in the same way.
* (57) In cases where a Welshman was deprived or dispossessed of anything, without the lawful judgment of his equals, by our father King Henry or our brother King Richard, and it remains in our hands or is held by others under our warranty, we shall have respite for the period commonly allowed to Crusaders, unless a lawsuit had been begun, or an enquiry had been made at our order, before we took the Cross as a Crusader. But on our return from the Crusade, or if we abandon it, we will at once do full justice according to the laws of Wales and the said regions.
* (58) We will at once return the son of Llywelyn, all Welsh hostages, and the charters delivered to us as security for the peace.
* (59) With regard to the return of the sisters and hostages of Alexander, king of Scotland, his liberties and his rights, we will treat him in the same way as our other barons of England, unless it appears from the charters that we hold from his father William, formerly king of Scotland, that he should be treated otherwise. This matter shall be resolved by the judgment of his equals in our court.
(60) All these customs and liberties that we have granted shall be observed in our kingdom in so far as concerns our own relations with our subjects. Let all men of our kingdom, whether clergy or laymen, observe them similarly in their relations with their own men.
* (61) SINCE WE HAVE GRANTED ALL THESE THINGS for God, for the better ordering of our kingdom, and to allay the discord that has arisen between us and our barons, and since we desire that they shall be enjoyed in their entirety, with lasting strength, for ever, we give and grant to the barons the following security:
The barons shall elect twenty-five of their number to keep, and cause to be observed with all their might, the peace and liberties granted and confirmed to them by this charter.
If we, our chief justice, our officials, or any of our servants offend in any respect against any man, or transgress any of the articles of the peace or of this security, and the offence is made known to four of the said twenty-five barons, they shall come to us – or in our absence from the kingdom to the chief justice – to declare it and claim immediate redress. If we, or in our absence abroad the chief justice, make no redress within forty days, reckoning from the day on which the offence was declared to us or to him, the four barons shall refer the matter to the rest of the twenty-five barons, who may distrain upon and assail us in every way possible, with the support of the whole community of the land, by seizing our castles, lands, possessions, or anything else saving only our own person and those of the queen and our children, until they have secured such redress as they have determined upon. Having secured the redress, they may then resume their normal obedience to us.
Any man who so desires may take an oath to obey the commands of the twenty-five barons for the achievement of these ends, and to join with them in assailing us to the utmost of his power. We give public and free permission to take this oath to any man who so desires, and at no time will we prohibit any man from taking it. Indeed, we will compel any of our subjects who are unwilling to take it to swear it at our command.
If one of the twenty-five barons dies or leaves the country, or is prevented in any other way from discharging his duties, the rest of them shall choose another baron in his place, at their discretion, who shall be duly sworn in as they were.
In the event of disagreement among the twenty-five barons on any matter referred to them for decision, the verdict of the majority present shall have the same validity as a unanimous verdict of the whole twenty-five, whether these were all present or some of those summoned were unwilling or unable to appear.
The twenty-five barons shall swear to obey all the above articles faithfully, and shall cause them to be obeyed by others to the best of their power.
We will not seek to procure from anyone, either by our own efforts or those of a third party, anything by which any part of these concessions or liberties might be revoked or diminished. Should such a thing be procured, it shall be null and void and we will at no time make use of it, either ourselves or through a third party.
* (62) We have remitted and pardoned fully to all men any ill-will, hurt, or grudges that have arisen between us and our subjects, whether clergy or laymen, since the beginning of the dispute. We have in addition remitted fully, and for our own part have also pardoned, to all clergy and laymen any offences committed as a result of the said dispute between Easter in the sixteenth year of our reign (i.e. 1215) and the restoration of peace.
In addition we have caused letters patent to be made for the barons, bearing witness to this security and to the concessions set out above, over the seals of Stephen archbishop of Canterbury, Henry archbishop of Dublin, the other bishops named above, and Master Pandulf.
* (63) IT IS ACCORDINGLY OUR WISH AND COMMAND that the English Church shall be free, and that men in our kingdom shall have and keep all these liberties, rights, and concessions, well and peaceably in their fullness and entirety for them and their heirs, of us and our heirs, in all things and all places for ever.
Both we and the barons have sworn that all this shall be observed in good faith and without deceit. Witness the abovementioned people and many others.
Given by our hand in the meadow that is called Runnymede, between Windsor and Staines, on the fifteenth day of June in the seventeenth year of our reign (i.e. 1215: the new regnal year began on 28 May).
Source: G.R.C. Davis, Magna Carta (London: British Museum, 1963), pp. 23–33.
WIKIPEDIA
MAGNA CARTA
https://en.wikipedia.org/wiki/Magna_Carta
Reacties uitgeschakeld voor Kafka/Pinksterlanddagen 2022/Zolang het Onrecht niet is rechtgezet, blijft het voortbestaan, ook na bijna 10 jaar!
PC HOOFTPRIJS VOOR SCHRIJVER ARNON GRUNBERG/OVER EENENG MANNETJE, EEN FALENDE STAATSSECRETARIS EN EEN LAKSEOVERHEID Waar een groot schrijver klein in kan zijn
Geschreven op de Dag van de Uitreiking van de PC Hooftprijs, 19 mei 2022
LEZERS
Op 19 mei anno Domini 2022, welgeteld vandaag dus, wordt aan de schrijverArnon Grunberg [1] de PC Hooftprijs, een pretentieuze Literatuurprijs, uitgereikt [2]De Stichting PC Hooftprijs beschrijft haar motivatie tot toekenning als volgt:” ‘Hij blijft onverminderd nieuwsgierig en maatschappelijk betrokken. Hij is obsessief in zijn zoektocht naar het liefdevolle in de mens en nietsontziend waar het de duistere kanten van het bestaan betreft. In zijn romanuniversum heeft hij een eigen stijl, taal en grammatica ontwikkeld waarin hij gruwel en tederheid met elkaar weet te verenigen, satire en oprechtheid. Daarmee heeft hij een immense bijdrage geleverd aan de Nederlandse literatuur.’ [3] Dat kan allemaal waar wezen, aan zijn literaire prestaties wilik niets afdoen.Maar er is een ANDERE kant van Grunberg, die ik graag nogeven voor het Voetlicht breng, die hem op heel andere wijze belicht.En dat is geen fraaie!Maar eerst complimenten aan zijn adres 4 MEI LEZING ”NEE”/ANTI- RACISME Waarvoor ik Grunberg complimenten wil geven, is voor zijn op 2020 gehouden 4 Mei lezing, getiteld ”NEE”Zie onder noot 4Ik citeer welke passage o.a. indruk op mij maakte”Ik had toen niet gedacht dat ik een paar decennia later als columnist voor eenNederlandse krant een reeks onbeschaamd antisemitische e-mails zou ontvangen. Ik dacht toen dat het taboe te groot was. Dat was naïef. En het is ook logisch dat als er gesproken wordt over bepaalde bevolkingsgroepen op een manier die doet denken aan de meest duistere tijd uit de twintigste eeuw, als dat gewoon is geworden, er vroeg of laat op die manier ook weer over Joden gesproken kan worden. Voor mij was het van begin af aan duidelijk: als ze het over Marokkanen hebben, dan hebben ze het over mij.” [5]Indrukwekkend, hoe hij niet alleen [terecht!] praat overzijn eigen getraumatiseerde verleden, maar deze linkdoortrekt naar het heden, naar discriminatie nu.Naar uitsluiting nu. Een ander compliment maak ik hem omzijn Volkskrant column: ”Een slordig Excuus voor haat” [6], waarin geschreven”Het gebruik van het woord ”zandnegers” lijkt me geen toeval.De reacties op de gebeurtenissen in Keulen herinneren aan de duistere tijden in het zuiden van de Verenigde Staten toen vermeend of werkelijk geweld van zwarte mannen tegen blanke vrouwen een excuus was voor lynchpartijen.De hedendaagse morele verontwaardiging heeft niets van doen met empathie voor slachtoffers of de behoefte problemen op te lossen.Pegida en haar aanhangers willen gewoon, dat alles wat niet wit, ziek of anderszins onrein is, uit Europa verdwijnt.Moraal anno 2016? Een slordig excuus voor haat” [7] Goed zo, Arnon Grunberg!En dat is dan ook direct het laatste compliment EEN ENG MANNETJE Want Grunberg blijkt, meer prive, een eng mannetje te zijn, dat zijn tegenstanders, in casu hier een tegenstander, genadeloos afserveert, criminaliseert,in een Kwaad Daglicht zet en zich niet ontziet, ook hunouders te beledigen, die aan de discussie [het was eenmaildiscussie] part noch deel hebben/hadden. Dat overkwam oud ambassadeur Jan Wijenberg,onvermoeibaar voorvechter voor een rechtvaardige vrede,volgens het Internationaal Recht, inzake hetMidden-Oostenconflict [8] HET ENGE MANNETJE ARNON GRUNBERG ENDE KARAKTERMOORD OP JAN WIJENBERG Achtergrond:
In 2020 ontbrandde een verhitte discussie tussen Jan Wijenberg, genoemd oud ambassadeur en schrijver Arnon Grunberg.
Directe aanleiding vormde een brief van de heer Wijenberg aan premier Rutte en de voorzitter Nationaal Comite 4 en 5 mei, met kritische kanttekeningen over de jaarlijkse wijze van herdenking, met bijgevoegd rapportage over de Israelische bezettings en terreurpolitiek jegens de bezette Palestijnse bevolking, als ook kritische kanttekeningen over de 4 mei lezing van genoemde schrijver, de heer Grunberg. [9] Daarop ontstond een discussie tussen Wijenberg en Grunberg, die niet alleen fel was [dat zou geen probleem geweest zijn], maar van de kant van Grunberg ronduit beledigend, waarbij hij zich niet ontzag de heer Wijenberg, die hem inhoudelijk beleefd van repliek diende, uit te maken voor neo nazi en sympathisant van de Waffen SS, die er bovendien
vreugde aan ontleend zou hebben, in de WO II Oost-Europese
Joden neer te schieten….
U gelooft mij niet?
Letterlijk schrijft Grunberg in zijn mail:
”U bent een antisemiet. Het spijt me zeer dat u net iets te laat bent geboren om lid teworden van de Waffen-SS om eigenhandig Joden in Oost-Europa te fusilleren, dat
spijt u zelf kennelijk ook.”
EN
”Ik raad u bijvoorbeeld aan het werk van Carl Schmitt te lezen.U weet ongetwijfeld wat Nietzsche zei, word wie je bent. Er zijn op het internet vinden nog wel SS-uniformen te vinden, die kunt u aantrekken en daarmee kunt u door het huis en wellicht uw tuin paraderen. Als u wordt aangevallen zal ik u als uw hulpverlener verdedigen. Noodzakelijke en alternatieve therapie neemt soms curieuze vormen aan. Het zou u ook buitengewoon helpen als u onder uw mails vanaf nu consequent Sieg Heil schrijft.
Laat me over een maand weten hoe het genezingsproces verloopt.”
[10]
Maar dat was nog niet alles!To add insult to injury, werd ook de vader van Wijenbergmeegetrokken in dat onzalige nazi carrousselLetterlijk schreef Grunberg in zijn laatste mailaan Wijenberg:”Ook ben ik benieuwd naar uw ouders. Was uw vader lid van de NSB en/of van de waffen-SS?” [11]
Zoiets doe je eenvoudig niet!Je gaat in een discussie, hoe verhit ook, geen familieleden en zeker geen ouders, die part noch deelaan de discussie hebben, erbij betrekken en/of blameren,zoals hier wel gebeurde. Ook werden de geestelijke vermogens van Wijenbergim Frage gesteld:Eveneens in zijn laatste mail aan Wijenberg [waarinhij had aangekondigd, wel een langerdurend bezoekaan hem te willen brengen], schrijft Grunberg:”Maar graag eerst even een officiële bevestiging van de arts die u behandelt dat u handelings-en wilsbekwaam bent en daarna zetten we dit in de steigers.” [12]
Niet alleen kinderachtig dus en ronduit karaktermoord [13],maar ook een zwaktebod, om, als je de discussie[kennelijk] niet kan winnen, iemand’s ouders of zijn/haaral dan niet geestelijk functionneren erbij te halen. De eigenaardige messianistische onzin gedachtenover zichzelf [14] laat ik verder aan Grunberg, maar werpt wel een interessant licht op de man en ik moetbekennen, dat ik mijn lachen nauwelijks kon inhouden[nou ja, eerlijk gezegd, ik heb er hartelijk om moetenlachen hoor], toen ik Grunberg’s ”Heiland gedachten”las [15] DE PC HOOFTSTICHTING Nogmaals, DAT Arnon Grunberg de literatuurprijskrijgt, was en is nooit mijn probleem geweest.Een goede schrijver verdient een duidelijke erkenning.Maar een goede schrijver zijn is geen excuus voor karaktermoord en gebrek aan respect voor de medemens.Daarom besloot ik de PC Hooftstichting erop aan te schrijven met als eis, dat Grunberg niet in het openbaar gehuldigd zou worden, maar dat hij deprijs toegezonden zou krijgen.Iemand, die zich zo lomp en respectloos gedraagt,verdient geen openbare Huldiging.Dat is mijn standpunt en dat heb ik de Stichtingdan ook per mail duidelijk gemaakt. [16]Na een rappel gestuurd te hebben [er kwam maargeen reactie van deze Stichting], een totaal nietszeggende reactie ontvangen, die luidde:”Aad Meinderts <aad.meinderts@stichtingnll.nl>To:Astrid EssedWed, Mar 30 at 1:54 PMGeachte mevrouw Essed,Van uw brief / bericht inzake Grunberg en de P.C. Hooftprijs heeft het bestuur kennisgenomen; het bestuur voelt niet de noodzaak een standpunt in te nemen aangaande de mailwisseling Grunberg – Weijenberg.Hoogachtend,namens het bestuur,Aad Meinderts,ambtelijk secretaris Stichting P.C. Hooftprijs voor Letterkunde.
Aad MeindertsDirecteur Bezoek ons online museum thuis vanaf de bank. Literatuurmuseum.nl: 24/7 geopend! Prins Willem‑Alexanderhof 5, 2595 BE Den Haag Postbus 90515, 2509 LM Den Haag ” [17]
Uiteraard heb ik ze hierop goed op hun nummer gezet! [18]
STAATSSECRETARIS SCHITTERT DOOR NONCHALANCE EN RESPECTLOOS GEDRAG Maar ik had meer IJzers in het Vuur!Ook de Staatssecretaris van Cultuur en Media hebik per aangetekende post hierover aangeschreven,met het verzoek, of ze de prijsuitreiking NIETmet haar aanwezigheid wilde vereren. [19]Hierop heb ik tot op de Dag van Vandaag [19 mei]geen reactie ontvangen, op een aangetekendebrief van 23 maart anno Domini! [20]Nonchalant en respectloos OVERHEID, DIE HAAR EIGEN BEGINSELENVAN BEHOORLIJK BESTUUR NIET NALEEFT!! Zeer kwalijk is ook de rol van Rijksoverheid.nl!Aangezien de Staatssecretaris geen mailadresheeft [geen bekende althans] en dat eveneens geldt voor het ministerie waaronder zij valt [Ministerievan Onderwijs, Cultuur en Wetenschap] moest alleverdere niet schriftelijke post via het contactadresvan de Overheid, Rijksoverheid.nl, volgens welkeik twee rappels aan de Staatssecretaris hebgestuurd [21]Wie schetst echter mijn verbazing, dat ik van Rijksoverheid.nl bericht kreeg, dat zij weigerdemijn Rappels aan de Staatssectretaris door te sturen?Typisch een voorbeeld van obstructie en ontmoedigingdoor de Overheid, die de eigen beginselenvan Behoorlijk Bestuur niet naleeft! Heb ik Rijksoverheid ook laten weten via hun contactformulier!! [22]Daarna had toch nog de Overheid het Lef mij te benaderen, waarop ik definitief met haar afrekende [23]Zo gaat de Overheid dus met burgers om! GROOT SCHRIJVER, TOCH KLEIN Zo lezers, ik denk zo wel een indruk gegeven tehebben van de mentaliteit en handelwijze vanschrijver Arnon Grunberg, waar het zijn opposanten\betreftOndanks mijn hierboven geuite waardering voor hem, die er ook is, vind ik deze kant van zijngedrag buitengewoon min.Dat wil ik even gezegd hebben en heb ik dan ookaan instanties en instellingen duidelijk gemaakt. Waar een groot schrijver klein in kan zijn ASTRID ESSED NOTEN
OUD-AMBASSADEUR JAN WIJENBERG/KRITISCHE BRIEF AAN PREMIER RUTTE EN DE VOORZITTER VAN HET NATIONAAL COMITE 4 EN 5 MEI OVER 4 MEI HERDENKING/”HET VERDRIET MONOPOLIE VAN DE JOODSE SLACHTOFFERS]
[14] ”Nu geef ik toe, ik ben een Jood, maar niet zo maar een Jood. Ik ben Christus, zoals u
ongetwiifeld weet anders zou u niet zo om mijn aandacht jengelen. Zoals u eveneens vermoedelijk weet misschien hebt u de biibel wel gelezen, was de valse Christus een vriend van hoeren en tollenaars. Welnu de echte Christus is dat ook. lk vermoed dat u geen oud-diplomaat bent maar een gepensioneerde sekswerker die door Christus wil
worden gezalfd en vergeven. Dat zou dat niet aflatende gejengel om aandacht verklaren. Als u mij erkent als Heiland is uw virutente antisemitisme u vergeven. Zo ben ík. lndien gewenst kom ik van de herfst op huisbezoek. Laat mij weten of dat nodig is- U mag opendoen in uw uniform. Àls Heíland vergeef ik graag en veel, zeker voormalige antisemilsche sekswerkers zoals u. Misschien kunnen we dan ook onderzoeken waar uw virulente antisemÍtisme vandaan komt, maar als u dat te veel is laten we het gewoon bij het ritueel. u zegt; &#39;Dag Heiland.&#39;En ik antwoord:&#39;lk vergeef je Jan.&#39; Vriendelijke groet, Arnon Grunberg”TER HERINNERING/CORRESPONDENTIE TUSSEN JAN WIJENBERG, OUD-AMBASSADEUR EN SCHRIJVER ARNON GRUNBERG
Het Israëlisch-Palestijns conflict is in Civis Mundi al jarenlang nauwgezet gevolgd, geanalyseerd en van kritisch commentaar voorzien. De out-ambassadeur Jan Wijenberg heeft daarover ook vaak zijn kritische oordeel gegeven. In dit nummer komt hij daar nog eens uitvoerig op terug. Hij stelt Israël daarbij centraal als oorzaak van dit conflict, en concipieert die nieuwe staat als zodanig als een gevaarlijk zieke patiënt. Na een schets van de voorgeschiedenis en een diagnose van de politieke ziekte besluit hij zijn essay door opnieuw zijn visie te geven op het genezingsproces, dat hij nog altijd zoekt in een tweestatenoplossing, ondanks alle teleurstellende feiten. Langs die weg acht hij nog altijd genezing van dit eindeloos lijkende conflict mogelijk. Nu de Amerikaanse president ook op zoek is naar een oplossing van dit conflict, dat zich 50 jaar geleden toespitste sinds de zesdaagse oorlog in 1967, die Israël zoals bekend glansrijk won, is er alleszins reden hierop in Civis Mundi terug te komen.
Inhoudsopgave
Inleiding
Samenvatting en conclusies
Deel I: De anamnese, de voorgeschiedenis
I-1 de politiekzionistische ideologie
I-2 de ideologie van de kolonisten
I-3 paranoïde
I-4 dehumanisering, demonisering
I-5 de Daniyha doctrine
I-6 moord
I-7 Palestijnse vluchtelingen
I-8 Palestijnse kinderen
I-9 Palestijnse gevangenen
Deel II: De diagnose
II-1 racisme en Apartheid
II-2 fascisme
II-3 genocide
II-4 een sekte
Deel III: Het genezingsproces
III-1 de staat Israël is zeer instabiel en kan imploderen
III-2 de één staat oplossing, geen oplossing
III-3 de twee staten oplossing, de weg naar vrede
Deel IV: Genezing mogelijk
Noten
Inleiding
In de discussie over Israël en Palestina wordt het conflict wel ’de Palestijnse kwestie’ genoemd. Die aanduiding mist de essentie van het vraagstuk. De kern, de oorzaak van het probleem, ligt vrijwel geheel bij Israël, de schender van het internationaal recht, de bezetter en de onderdrukker. Het streven naar een rechtvaardige, dus duurzame vrede, zoals verwoord in het internationaal recht, vindt zijn aangrijpingspunt bij Israël, en meer specifiek bij het Israëlische regime.
De Nederlanders kunnen een nieuwe regeringscoalitie tegemoet zien. De bedoeling zal zijn dat het kabinet de volle periode van vier jaar regeringsverantwoordelijkheid draagt. Hoewel Israël in de diverse verkiezingscampagnes niet of nauwelijks onderwerp van discussie was, kan met zekerheid worden aangenomen dat Israël in de komende regeerperiode de aandacht op zal eisen.
Waarom? Er zijn tenminste drie redenen.
Ten eerste, het Israëlische regime zal op termijn de aangekondigde uitstoting van alle niet-Joodse gemeenschappen uit ’Groot Israël’ uitvoeren. [Donald Trump’s presidentschap kan het window of opportunity verschaffen.] Dat zou een extra vluchtelingenlast betekenen voor de toch al overbelaste buurlanden, vooral Jordanië en Libanon, en de gewisse dood voor de Gazaanse bevolking in de Sinaï woestijn.
Ten tweede, Israël is een notoir instabiel land, enerzijds vanwege de onhoudbaarheid van het door extreemorthodoxe kolonisten gedreven nederzettingenbeleid. Anderzijds kunnen de explosieve interne spanningen tussen de verschillende Joodse segmenten tot ontploffing komen. Het afdwingen door de internationale gemeenschap van de vereisten van het internationaal recht houdt weliswaar de beste langere termijn belofte voor vrede in, maar de Israëlische verdeeldheid maakt een op vreedzame wijze bereikte vrede vrijwel illusoir.
Ten derde, de vrijwel onvermijdbaar komende geweldexplosie tussen Joodse groeperingen in Israël en de bezette gebieden zal een nog grotere instabiliteit in de regio tot gevolg hebben. De repercussies in de toch al op drift zijnde Arabische wereld zullen aanzienlijk zijn, maar hoe precies op dit moment onmogelijk in te schatten.
De recente ervaringen met golven van vooral Irakese en Syrische vluchtelingen, mogen EU-leiders behoeden voor gemakzucht bij hernieuwde vluchtelingenstromen als gevolg van de effecten van verdere Israëlische agressie en/of met een regelrechte implosie van de staat Israël.
Er is dus genoeg reden om het onderwerp Israël weer eens tegen het licht te houden: wat is de kern van het conflict en welk beleid geeft vrede de grootste kans. Tegen die achtergronden komt het als gewenst voor om de hoofdlijnen van het probleem en de vereisten van het Nederlandse Israëlibeleid in herinnering te brengen.
De onontkoombare en onvermijdbare conclusie is: Israël is een doodziek land, gevaarlijk voor de regio, gevaarlijk voor ons in de Europese Unie, maar vooral ook voor zichzelf. Israël lijdt aan diverse ernstige, besmettelijke, mogelijk zelfs dodelijke ziektes. De onderstaande analyse ontleent, met excuses aan de medische stand, enige onderzoeksmethoden aan de medische wereld.
Samenvatting en conclusies
Bronnenonderzoek, van vooral Israëlische bronnen, leidt tot de volgende conclusies.
Aan de hand van het feitenonderzoek naar negen onderdelen van het ziektebeeld van de Israëlische samenleving, onderzocht in Deel I, kan in Deel II de diagnose worden gesteld.
Israël lijdt aan racisme en een ernstige vorm van Apartheid. De Israëlische samenleving voldoet aan alle kenmerken die het fascistische karakter daarvan bepalen. De bronnen leveren voorts voldoende aanwijzingen op voor de conclusie dat rechtsprekende internationale instanties nader onderzoek dienen in te stellen naar Israëlisch handelen dat duidt op het plegen van genocide. Wanneer aan de hand van de feiten en op basis van het vigerend internationaal recht genocide wordt vastgesteld, dienen de verantwoordelijken en de uitvoerders berecht te worden.
Veelvuldig in de media optredende zionistische Joden huldigen de verkeerde opvatting dat Israël hen zo nodig een veilig thuis zal bieden. In de media presenteren zij in tegenspraak van de feiten Israël als een voortreffelijke samenleving. Met halve waarheden en hele leugens wordt – met opmerkelijk succes – dekking aan het fascistische Israëlische regime verleend. Veel aspecten doen het beeld opkomen van een in zichzelf gekeerde sekte met een uitstekende pr.
Een niet onbelangrijk aantal analisten verwacht bij gelijkblijvend beleid op termijn de implosie van de staat Israël. Anderen hopen op het ontstaan van één democratische staat via de integratie van de staten Israël en Palestina, een fata morgana.
Het enige uitzicht op vrede – ook in het belang van Israël – vormt de uitvoering van de instructies van de hoogste internationale rechtsprekende instantie, het Internationaal Gerechtshof in zijn Advisory Opinion van 9 juli 2004:
– Israël is under an obligation om de muur op Palestijns gebied af te breken en de slachtoffers schadeloos te stellen;
– Israël is under an obligation om zich vreedzaam, zonder voorwaarden of landruil, terug te trekken achter de Bestandslijn van voor 1967 – waarna pas finale status onderhandelingen tussen beide staten worden gevoerd;
– Israël is under an obligation om alle van toepassing zijnde verdragsbepalingen te respecteren en te honoreren.
Israëls verdragspartners staan under an obligation om Israël daaraan te houden.
Gegeven de spreekwoordelijke weerspannigheid van het politiekzionistische regime, dienen in ons aller belang aan Israël zware sancties te worden opgelegd.
Het ligt om allerlei redenen voor de hand dat de Europese Unie het voortouw neemt. Daarvoor is een sterkte, permanente politieke wil vereist.
D e e l I
De anamnese, de voorgeschiedenis
I-1 de politiekzionistische ideologie
“We must do everything to insure (the Palestinians) never do return.” Assuring his fellow Zionists that Palestinians will never come back to their homes. “The old will die and the young will forget.”
David Ben-Gurion, in zijn dagboek, 18 juli 1948, geciteerd in Michael Bar Zohar’s ’Ben-Gurion: the Armed Prophet, Prentice-Hall, 1967, blz. 157
De staat Israël kwam tot stand na decennia durende Joodse terroristische aanslagen. Al kort na de Eerste Wereldoorlog manifesteerden zich twee hoofdstromingen binnen de zionistische beweging in Palestina: één stroming wilde een Joodse samenleving stichten in samenwerking met de autochtone Palestijnse samenleving; een andere streefde naar een exclusief Joodse staat. De laatste, het politiek zionisme, won rond de Tweede Wereldoorlog de ideologische en politieke strijd.
Het politiek zionisme maakt geen geheim van de eigen doelstellingen: het stichten van der Judenstaat [Theodor Herzl], exclusief Joods. Deze staat, Eretz of Groot-Israël genoemd, omvat volgens deze religieuze ideologie het huidige Israël, Oost-Jeruzalem, de Westoever van de rivier de Jordaan en Gaza. Daarbinnen is geen plaats voor niet-Joden, afstammelingen van de eeuwenoude oorspronkelijke bewoners. Zij mogen vertrekken.
Zo niet, dan worden zij volledig onder controle gebracht, van hun bezittingen en hun rechten beroofd. Uiteindelijk worden ook zij verdreven.
I-2 de ideologie van de kolonisten
Gush Emunim staat voor de organisatie en de ideologie van de kolonisten.
“[…] the ideology of Gush Emunim (Bloc of the Faithful), which since the 1970s […] has established the concrete basis for the actions of Israel’s governments. Even governments that were ostensibly far removed from the Gush Emunim strategy implemented it in practice. […]
The strategy that follows from the ideology of Gush Emunim is clear and simple: It perceives of the Six-Day War as the continuation of the War of Independence, both in terms of seizure of territory, and in its impact on the Palestinian population. According to this strategy, the occupation boundaries of the Six-Day War are the borders that Israel must set for itself. And with regard to the Palestinians living in that territory – those who did not flee or were not expelled – they must be subjected to a harsh regime that will encourage their flight, eventuate in their expulsion, deprive them of their rights, and bring about a situation in which those who remain will not be even second-class citizens, and their fate will be of interest to no one. […]
The ideology of Gush Emunim springs from religious, not political motivations. It holds that Israel is for the Jews, and it is not only the Palestinians in the territories who are irrelevant: Israel’s Palestinian citizens are also exposed to discrimination with regard to their civil rights and the revocation of their citizenship.
This is a strategy of territorial seizure and apartheid. It ignores judicial aspects of territorial ownership and shuns human rights and the guarantees of equality enshrined in Israel’s Declaration of Independence. It is a strategy of unlimited patience; what is important is the unrelenting progress toward the goal. At the same time, it is a strategy that does not pass up any opportunity that comes its way, such as the composition of the present Knesset and the unclear positions of the prime minister. […]
This ideology views the creation of an Israeli apartheid regime as a necessary tool for its realization. It has no difficulty with illegal actions and with outright criminality, because it rests on mega-laws that it has adopted and that have no connection with the laws of the state, and because it rests on a perverted interpretation of Judaism. It has scored crucial successes. Even when actions inspired by the Gush Emunim ideology conflict with the will of the government, they still quickly win the backing of the government. The fact that the government is effectively a tool of Gush Emunim and its successors is apparent to everyone who has dealings with the settlers, creating a situation of force multiplication. […]
Because of its inherent illegality, at least in democratic terms, an apartheid regime cannot allow opposition and criticism. The Gush Emunim ideology is obliged to eliminate the latter, and to prevent every effort to block its activity, even if that activity is illegal and even criminal, meant to maintain apartheid. The illegal activity needs to be made legal, whether by amending laws or by changing their judicial interpretation – such things have occurred before, in other places and at other times. […]
Does an Israel of this kind have a future? Over and beyond the question of whether Jewish morality and the Jewish experience allow such circumstances to exist, it is clear that this is a flagrantly unstable and even dangerous situation. It is a situation that will prevent Israel from fully realizing its vast potential […]. “
Amos Schocken, eigenaar en hoofdredacteur van Haartez, The necessary elimination of Israeli democracy, 25-11-2011, Haaretz
I-3 paranoïde
“The people Gratch writes about are plagued by the memory of the Holocaust; they possess an arrogance and a know-it-all-ness that is unparallel; they are both successful and guilty over their successes.
Gratch describes what he calls Israel’s post-traumatic stress. And at the same time, he explains, Israelis have a persecution complex. On the one hand they strive to be simply normal, on the other and at the same time they want or need to be exceptional.
And then there are the real conflicts that Israel faces. Here Gratch suggests that Israelis must directly confront these conflicts and not simply see them as a threat or try to shut them out and say there are no solutions. These conflicts could ultimately cause the demise of Israel.”
Micah D. Halpern, review of The Israeli Mind, How the Israeli national character shapes our world, Alon Gratch, 2015, St. Martin’s Press New York
Het aantal publicaties over Israëlische paranoïde is opmerkelijk groot. Kennelijk voorziet het in een behoefte bij het Joodse segment van de samenleving in ’Groot Israël’, terwijl het Arabische deel daar geen last van heeft.
” “Netanyahu is well entrenched through the socialization process to be a typical representative of a Jew who views the world through the prisme of Jewish persecution[…] When he talks about Iran being a Nazi country or Ahmadinejad being Hitler, he really believes it. But it also falls on a really fertile soil. When he speaks in these terms, many Israelis believe what he’s saying. It falls on very open ears, this kind of rhetoric, with the people who are used to the trauma of Hitler and the Holocaust.” ” […]
The Holocaust is a focus of history classes and Jewish education in Israeli public schools and is relentlessly invoked in Israeli media, with Palestinian militants often portrayed as “Nazis” while Jews are presented as victims requiring heroic rescue from brave Israeli soldiers. […] But in Israel, they are routinely exploited to advance narrow nationalistic goals. […] People are trained to think that the Arabs are going to unite with the Nazis and come and kill us.”
Max Blumenthal, Goliath, Life and Loathing in Greater Israel, 2013, Nations Books, New York, blz. 194, 195
Uit diverse berichten, zoals uit de analyse van Amos Shocken over Gush Emunim, blijkt ook dat het politiekzionistische regime de angst voor een tweede Holocaust stelselmatig aanwakkert. Door de overheid gestimuleerde angst schept de onzekerheid die het regime nodig heeft om de bevolking te manipuleren. Zo geloven veel Israëlische Joden dat hun veiligheid altijd maximaal gegarandeerd moet zijn. Zij begrijpen kennelijk niet dat hun eigen tomeloze agressie de voornaamste oorzaak voor hun onveiligheid is. Dat is een gedurende decennia bewust gedurende zes decennia gecreëerde vorm van paranoïde. In moderne termen vertaald, is dat voornamelijk fake news met afzichtelijke consequenties.
I-4 dehumanisering, demonisering
” ’Hou toch op over die Arabousjiem – het zijn geen mensen,’ antwoordde de radiotelefonist.”
Yizhar Smilanksy, [aka S. Yizhar], het verhaal van Chirbet Chiz’a, 1949; uit het Hebreeuws vertaald door Michaël Zeeman, 2009, copyright Nederlandse vertaling Ruben Verhasselt/Atheneum-Polak & Van Gennip. Het boek is een deelnemersverslag vanuit het perspectief van Joodse terreurorganisaties van rond 1948.
“There was no such thing as Palestinians, they never existed.”
Golda Meir, Premier van Israël, 15 juni 1969
“[The Palestinians are] beasts walking on two legs.”
Menachim Begin, toespraak tot de Knesset, geciteerd in Amnon Kapeliouk, “Begin and the Beasts”, New Statesman,25 juni 1982
“We declare openly that the Arabs have no right to settle on even one centimeter of Eretz Israel… Force is all they do or ever will understand. We shall use the ultimate force until the Palestinians come crawling to us on all fours.”
Raphael Eitan, Chief of Staff of the Israeli Defence Forces – Gad Becker, Yediot Ahronot, 13 april 1983, New York Times, 14 april 1983
“When we have settled the land, all the Arabs will be able to do about it will be to scurry around like drugged cockroaches in a bottle.”
Raphael Eitan, Chief of Staff of the Israeli Defence Forces, New York Times, 14 april 1983
” ’The Palestinians’ would be crushed like grasshoppers … heads smashed against the boulders and walls”
Yitzhak Shamir, Israël’s Premier, in een toespraak voor joodse settles, New York Times, 1 april 1988
“The Palestinians are like crocodiles, the more you give them meat, they want more …”
Ehud Barak, Premier van Israël, Jerusalem Post, 28 augustus 2000
“Let Abu Mazen [Mahmoud Abbas, president of the Palestinian Authority] and all these evil folk perish from this world. May God smite them with plague, them and these Palestinians.”
Rabbi Ovadia Yosef, the spiritual leader of Israel’s ultra-orthodox Shas party, in a blessing for the Jewish New Year Rosh Hashanah, The Financial Times, 30 August 2010
“The checkpoint was manned by soldiers of the Nachal Brigade – Nachal is an acronym that means ’Fighting Pioneer Youth – and, by their looks there were new immigrants among them. Nachal frequently assembles garinim, seed groups, of recent immigrants, and teaches them to be Israeli. Today’s lesson was in humiliation.”
Prisoners, A Story of Friendship and Terror, Chapter 22, A happy man in Palestine, p. 280, Jeffrey Goldberg, Vintage Books, ISBN:978-0-375-72670-5, 2006
“Palestinians and Israeli Arabs are fair game. They’re fair game in the occupied territories and fair game in Israel. They’re fair game because their blood is cheap. It’s cheap in Umm al-Hiran and cheap at the Tul Karm checkpoint. It’s cheap at construction sites and cheap at roadblocks.
When the people killed are Arabs, nobody cares. When a soldier is killed in an accident, it’s front-page news. But when a Palestinian is killed while just waking up at home, nobody cares”
Sinds oktober 2008 kennen de Israel Defence Forces [IDF] – onder het motto ’we zullen disproportioneel geweld gebruiken’ – de Daniyha doctrine: ook burgers zijn legitieme militaire doelwitten.
‘We zullen disproportioneel geweld gebruiken tegen ieder dorp van waaruit schoten worden gelost op Israël, en we zullen immense schade en vernietiging teweegbrengen. Vanuit ons gezichtspunt zijn zij geen burgerdorpen, zij zijn militaire bases. Dit is geen aanbeveling, dit is een plan dat reeds is geautoriseerd.’
Generaal Eisenkot, 3 oktober 2008, Yedioth Ahronoth
Aanvallen op burgers die niet direct betrokken zijn bij de vijandelijkheden vormen een ernstige schending van de Vierde Conventie van Genève. Degene die daartoe opdracht geeft of een dergelijke aanval plant, organiseert of uitvoert, is strafbaar. Worden de misdrijven wijdverspreid en systematisch gepleegd, dan zijn de verantwoordelijken en de uitvoerders strafbaar aan misdrijven tegen de menselijkheid [1]
De Daniyha doctrine werd de eerste maal toegepast tijdens de Gasoorlog van 2008.
I-6 moord
“When 2.5 million [Palestinians] live in closed-off Gaza [ . . .] those people will become even bigger animals than they are today, with the aid of an insane fundamentalist Islam. [. . ]. So, if we want to remain alive, we will have to kill and kill and kill. All day, every day. If we don’t kill, we will cease to exist. The only thing that concerns me is how to insure that the [Jewish] boys and men who are going to have to do the killing will be able to return home to their families and be normal human beings.”
Arnon Sofer, regeringsadviseur en Professor in de Geografie, Haifa University, in Up Front, het weekend bijvoegsel van The Jerusalem Post, 21 mei 2004)
Hij [Matan Vilnai, Onderminister van Defensie van Israël]waarschuwde daarbij dat de Palestijnen een “shoah” riskeren. […] in Israël wordt de term zelden gebruikt voor iets anders dan de door het naziregime aangerichte massamoord op de joden.
NRC Handelsblad, 1 maart 2008
Een officiële telling vond dat vanaf de stichting van de staat Israël in 1948 tot rond 2011 door voornamelijk de Israel Defence Forces [IDF] en de Joodse kolonisten ongeveer 800.000 Palestijnen werden vermoord; ter vergelijking, ruwweg de gehele bevolking van Amsterdam.
Adalah, de belangenorganisatie van Palestijnse Israëliërs, deed recent onderzoek naar de enorme toename van hate mail, anti-Arabische berichten op Hebreeuwse sociale media. Daaronder bevinden zich talloze doodsbedreigingen. Member of Knesset [MK] Haneen Zoabi – Palestijns/Israëlische – is het belangrijkste doelwit met 60.000 doodsbedreigingen. MK Ahmed al-Tibi ontving 40.000 doodsbedreigingen, Palestijnse president Mahmoud Abbas 30.000, MK Ayman Odeh 25.000 en MK Bassel Ghattas 15.000.
I-7 Palestijnse vluchtelingen
“Between ourselves it must be clear that there is no room for both peoples together in this country. We shall not achieve our goal if the Arabs are in this small country. There is no other way than to transfer the Arabs from here to neighboring countries – all of them. Not one village, not one tribe should be left.”
Joseph Weitz, hoofd van het Jewish Agency’s Colonization Department in 1940. In “A solution to the Refugee Problem”.
“Israel should have exploited the repression of the demonstrations in China, when the world attention focussed on that country, to carry out mass expulsions among the Arabs of the territories.”
Benyamin Netanyahu, toen Plaatsvervangend Minister van Buitenlandse Zaken, voormalig Premier van Israël, sprekend tot studenten van de Bar Ilan University. Uit het Israëlische journaal Hotam, 24 november 1989
In 2010 waren wereldwijd 15,4 miljoen mensen op de vlucht. Het aandeel van vluchtelingen uit de bezette Palestijnse Gebieden was 4,8 miljoen, of 31,3%.[2] Relatief is dat aandeel, vanwege de toename van Syrische en Irakese vluchtelingen, inmiddels gedaald tot ongeveer 25%. Toch is het aandeel van Palestijnse vluchtelingen in aantal steeds toegenomen. Zo’n 7,2 miljoen Palestijnen werden verdreven. De United Nations Works and Relief Agency [UNWRA] verschaft assistentie en bescherming voor zo’n 5 miljoen Palestijnse vluchtelingen. [3]
De oorsprong en oorzaak van het Palestijnse vluchtelingenvraagstuk liggen uitsluitend bij de ideologie en het beleid van het politiekzionistische regime. Ondanks de grote financiële tekorten voor de opvang van vluchtelingen, wordt Israël niet gevraagd de kosten voor de ondersteuning van de Palestijnse vluchtelingen voor zijn rekening te nemen.
I-8 Palestijnse kinderen
In de periode van begin september 2000 tot einde december 2014 hebben de IDF en kolonisten gemiddeld één Palestijn per dag vermoord. Daaronder bevonden zich 1.587 Palestijnse minderjarigen, gemiddeld één Palestijns kind per elke drie dagen. [4] Het aantal recente aanvallen op militairen door wanhopige kinderen, meestal resulterend in hun dood, zal dit gemiddelde hebben opgestuwd.
1-9 Palestijnse gevangenen
Het Israëlische militaire rechtssysteem geldt voor alle niet-Joodse burgers in de bezette Palestijnse gebieden, als zodanig al een schending van het internationaal recht.
Israël houdt het jaarlijkse bestand van Palestijnse kindgevangenen permanent op ca. 1.000. Zij worden onder Israëlische militaire recht gebracht. Ca. 98% wordt ’schuldig’ bevonden. Het overgrote deel van deze minderjarigen wordt gemarteld.
Het Palestijnse Addameer [’Geweten’] komt op voor de Palestijnen in Israëlische gevangenschap. Jaarlijks brengt deze ngo, naast deelrapportages, ook jaarrapporten uit. De inhoudsopgave van het Annual Violations Report Violations of Palestinian Prisoners’ Rights in Israeli Prisons. 2015 [5]verschaft al een hoogst verontrustend feitelijk beeld van de Israëlische misdaden tegen Palestijnse gevangenen. [6] In de inleiding stelt Addameer onder andere:
“The Israeli occupation continued its detention policy in 2015 as an integral part of its comprehensive efforts to destroy the Palestinian youth and disperse Palestinian families. This severely affected the fabric of the Palestinian community in all of its denominations on both short and long terms, with the number of arrests amounting to 6335 in 2015, translating into 17 arrests per day. Arrests did not target one specific group, but rather included children, women, human rights defenders, Palestinian Legislative Council members, as well as university and school students. […]
Upon a closer look, we find that the overall policies of the Israeli institutions, including the legislative, executive and judicial branches, operate as an integrated system aiming, firstly and lastly, to dismember the Palestinian social fabric. The efforts concentrated in continuous attempts of forcible transfers and deportations, arbitrary arrests, field executions, and division of Palestinian land. Moreover, Israel continued with its efforts to turn Palestinian prisoners into financial burdens weighing down their families by linking their freedom to high bails and heavy fines. The year 2015 clearly reflected the comprehensive nature of the Israeli occupation, in particular the passing of racist legislations targeting Palestinians and imposing long jail sentences for stone-throwing offenses.”
Uit de ’conclusions and findings’, twee van de elf:
nummer 1:
The report shows the widespread systematic use of physical and mental torture, as well as degrading treatment by the Israeli occupation forces as a repressive measure against Palestinian prisoners since their arrest and throughout interrogation. The occupation provides a political cover for its actions, supported by the Israeli judicial institutions and the public opinion. The actions constitute violations of the Convention against Torture and Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment ratified by Israel in 1991.
nummer 10:
The report documented the deteriorating conditions in Israeli prisons in 2015, including repeated raids, torture and humiliation, medical neglect, as well as the Israeli Prison Service’s deliberate actions to maintain the meager conditions of prison clinics that do not meet the bare minimum medical care standards. Israel continues to breach international conventions and norms by enforcing solitary
confinement with ten prisoners placed in solitary confinement and isolation in 2015. Moreover, prisoners are deprived of their rights to family visits. These policies are part of the Israeli efforts to weaken and render futile the Palestinian Prisoners Movement’s efforts in exercising their rights.
D E E L II
De diagnose
II-1 racisme en Apartheid
“I’m a South African who lived through apartheid. I have no hesitation in saying that Israel’s crimes are infinitely worse than those committed by the apartheid regime of South Africa. […] And I, like virtually every South African who visits the occupied territory, has a terrible sense of déjà vu. We’ve seen it all before, except that it is infinitely worse.”
John Dugard, internationaal rechtsgeleerde, plaatsvervangend rechter bij het Internationaal Gerechtshof, voormalig VN-rapporteur Mensenrechtenschendingen in de Palestijnse gebieden, Independent Global News, 06-05-2015]
Het Zuid-Afrikaanse Apartheid regime behandelde niet-blanken als groepen met veel minder rechten dan de blanke overheersers. De gekleurde en zwarte medemensen werden grotendeels samengedreven in ’Bantustans’. Er vielen doden en het regime was zeer streng, De niet geprivilegieerde klassen waren nodig als laaggeschoolde arbeiders. Zij werden vooral ingezet als landarbeiders, mijn- en industriewerkers en huishoudelijk personeel.
Het politiekzionistische regime daarentegen heeft zich het volledig elimineren van niet-Joden uit der Judenstaat tot lange termijn doel gesteld. Zij worden uit de bezette Palestijnse gebieden verdreven. Niet minder dan 25% van alle vluchtelingen ter wereld zijn Palestijnen. [Zie I-7 hierboven] Wie achterblijven worden samengedreven in wat ook ’Bantustans’ worden genoemd, bestolen en onderdrukt. Een meerderheid van de Israëlische/Joodse bevolking en van de kolonisten beschouwen de Palestijnen niet als menselijke wezens. [Zie I-4 hierboven] Zij kunnen en worden – zonder [juridische] gevolgen door de IDF, kolonisten en Israëlische Joden – in grote aantallen vermoord. Het uiteindelijke doel is alle niet-Joden uit Groot-Israël te verdrijven. [Zie I-1 hierboven]
Daarom is het Israëlische regime oneindig veel slechter dan het Zuid-Afrikaanse Apartheid regime.
II-2 fascisme
To the Editors of the New York Times, New York, Dec, 2, 1948
“Among the most disturbing political phenomena of our times is the emergende in the newly created state of Israel of the “Freedom Party” (Tnuat Haherut [7]), a political party closely akin in its organisation, methods, political philosophy and social appeal to the Nazi and Fasist parties. It was formed of the membership and following of the former Irgun Zvai Leumi, a terrorist, right-wing, chauvinist organisation in Palestine. […]
The discrepancies between the bold claims now being made by Begin and his party, and their record of past performance in Palestine bear the imprint of no ordinary political party. This is the unmistakably stamp of a Fascist party for whom terrorism (against Jews, Arabs, and the British alike), and misrepresentation are means, and a “LeaderState” is the goal. […]”
ISIDORE ABRAMOWITZ, HNNAH ARENDT, ABRAHAM BRICK, RABBI JESSERUN CARDOZO, ALBERT EINSTEIN, HERMAN EISEN M.D., HAYIM FINEMAN, M.GALLEN, M.D., H.H. HARRIS, ZELIG S. HARRIS, SIDNEY HOOK, FRED KARUSH, BRURIA KAUFMAN, IRMA L. LINDSHEIM, NACHMAN MAISEL, SEYMOUR MELMAN, MEYER D. MENDELSON, M.D., HARRY M. OSLINSKY, SAMUEL PITLICK, FRITS ROHRLICH, LOUIS P. ROCKER, RUTH SAGIS, ITZHAK SANKOWSKY, I.J. SCHOENBERG, SAMUEL SHUMAN, M. SINGER, IRMA WOLFE, STEFAN WOLFE.
Mag, behalve Likoed en Kadima, het gehele Israëlische politiekzionistische systeem fascistisch worden genoemd?
Robert Paxton, een Amerikaanse geschiedkundige, identificeert in zijn standaardwerk The Anatomy of Fascism negen kenmerken van het fascisme.[8] Zouden deze kenmerken van toepassing zijn op het Israëlische regime, de Israëlische Joden en de kolonisten?
1. een gevoel van een overweldigende crisis waar geen traditionele oplossingen voor bestaan.
De Joods/Israëlische bevolking is geobsedeerd door een ’tweede Holocaust’. [zie 1-3, paranoia, hierboven]
2. de groep gaat boven alles; tegenover de groep heeft men plichten die boven elk recht verheven zijn, of het nu een individueel of universeel recht is; een individu is ondergeschikt aan de groep
[zie 1-1, de politiek zionistische ideologie], 1-2 [Gush Emunim, de ideologie van de kolonisten en 1-5 [de Daniyha doctrine]; het individu is ondergeschikt aan de groep. [weer: 1-1, 1-2, 1-5]
3. het geloof dat de eigen groep geslachtofferd wordt, een gevoel dat elke daad tegen in- of externe vijanden rechtvaardigt, zonder wettelijke of morele grenzen. Een overgrote meerderheid van Israëlische Joden gelooft dat de hele wereld tegen hen is, die aan hen een tweede Holocaust wil opleggen.
Voor illegale interne agressie, zie 1-4, dehumanisering, demonisering; 1-6, moord;
Voor illegale externe agressie: het regime viel en valt met militaire aanvallen meer dan een dozijn soevereine staten aan, met Libanon, Gaza en Syrië als de grootste slachtoffers. Omdat Israël nooit de instemming van de VN Veiligheidsraad zoekt, is alle agressie illegaal. [Zie ook II-3, genocide, hieronder]
4. de vrees dat de groep door de ondermijnende effecten van het individuele liberalisme, de klassenstrijd en buitenlandse invloeden zal verzwakken.
De Palestijnen in de bezette gebieden zijn beroofd van werkelijk al hun wettelijke en burgerlijke rechten; een soortgelijk proces is onderweg tegen alle niet-Joodse samenlevingen in Israël. Israëlische mensenrechten ngo’s zijn via wetgeving illegaal gemaakt.
Het recente weigeren van een visum aan Derk Walters, de NRC-correspondent, is slechts een van de vele manieren om de gruwelijke Israëlische werkelijkheid te maskeren. De acties van het CIDI, Federaal Joods Nederland en vele andere zionistische organisaties en individuen maskeren eveneens doelbewust de werkelijkheid van het Israëlische regime.
Het Israëlische regime gebruikt een wereldomspannend netwerk, ’The Israel Lobby’, om kritiek en politieke oppositie te weerstaan. Het CIDI is er een voorbeeld van. Het regime verklaarde ’oorlog’ tegen de wereldwijd werkende burgerbeweging Boycot, Desinvesteren en Sancties [BDS].
5. de noodzaak voor een hechtere integratie van een zuiverder gemeenschap, indien mogelijk met algemene instemming, of als het niet anders kan door een gewelddadig uitzettingsbeleid.
Het Israëlische regime verenigt supporters wereldwijd, met – wanneer zij niet gehoorzamen – de inzet van voor Israël bedreigende voorspiegelingen.
De optie van een gewelddadig uitzettingsbeleid is vastgelegd in de ideologieën van het politiek zionisme [1-1] en van Gush Emunim [1-2]. Dat is geen optie, het is werkelijkheid [1-7].
6. De behoefte aan gezag door natuurlijke leiders (altijd mannelijk), culminerend in een nationale leider die hoogstpersoonlijk het lot van de groep belichaamt. David Ben Gurion, Moshe Dayan, Menachem Begin, Ehud Barak, Shimon Peres, Ariel Sharon, Benjamin Netanyahu, om er maar een paar te noemen.
7. het instinkt van de leider gaat boven de abstracte en universele reden.
De onder ad 6 genoemde leiders excelleerden in instincten en negeerden ook de abstracte en universele reden.
8. de schoonheid van het geweld en de kracht van de wil, als ze worden ingezet voor het welslagen van de groep.
Gush Emunim, I-2, hierboven; de ’natuurlijke leiders’, genoemd ad 6, hierboven.
Maccabi Tel Aviv Football Club, opgericht in 1906, werd in 1992 op goede gronden uit de Aziatische voetbalbond gestoten en ten onrechte opgenomen in de Europese evenknie. Omdat Israël maar één optie heeft: aan zich vreedzaam integreren in de eigen regio, wordt Israël zo geen dienst bewezen. [Dat geldt overigens ook voor de Israëlische participatie aan het Euro Songfestival.]
Maccabi Tel Aviv organiseerde na de derde, ook illegale aanval van de Israel Defence Forces [IDF] op Gaza [2.200 doden, de meesten burgers en massieve schade aan de infrastructuur] in 2014 een benefietwedstrijd voor de IDF.
Het Russell Tribunaal concludeerde na onderzoek dat Israël zich met deze aanval verder had begeven op de weg naar genocide op de Gazaanse bevolking.
Yordi Cruijff, technisch directeur vanaf 2012, zag en ziet daar kennelijk geen aanleiding in om zijn band met deze club te verbreken. Peter Bosz, nu Ajax trainer, vond deze omstandigheden geen belemmering om in 2015 tot Maccabi Tel Aviv als trainer toe te treden. Bedrijfsblindheid of politiek onbenul of beide?
Inmiddels wordt de FIFA verzocht Israël te verwijderen. Het regime verhindert voortdurend dat het nationale Palestijnse elftal kan trainen en interlandwedstrijden kan spelen.
9. het recht van het uitverkoren volk om anderen te domineren, zonder beperking door welke menselijke of goddelijke wet dan ook; of de groep hiertoe het recht heeft, hangt enkel af van de dapperbaarheid van de groep in een darwinistische strijd,
“Goyim were born only to serve us. Without that, they have no place in the world; only to serve the People of Israel. Why are gentiles needed? They will work, they will plow, they will reap. We will sit like an effendi and eat. With gentiles, it will be like any person: They need to die, but God will give them longevity. Why? Imagine that one’s donkey would die, they’d lose their money. This is his servant. That’s why he gets a long life, to work well for this Jew.
Rabbi Ovadia Yosef, the spiritual leader of Israel’s ultra-orthodox Shas party and the former chief Sephardi rabbi of Israel, in his weekly Saturday night sermon, JTA, The Global News Service of the Jewish People, 18 October 2010
Het Israëlische politieke systeem voldoet aan alle kenmerken van het fascisme.
II-3 genocide
“Genocide does not necessarily mean the immediate destrction of a nation…. It is intended rather to signify a coordinated plan of different actions aiming at the destruction of the life of national groups, with the aim of annihilating the groups themselves. The objectives of such a plan would be the disintegration of the political and social institutions, of culture, language, national feelings, religion, liberty, dignity, and even the lives of the individuals belonging to such groups.”
Ralphael Lemkin, the Polish-Jewish legal scholar who pushed for the genocide convention, his definition is from 1943
Genocide, eenmaal uitgevoerd, blijkt in het collectieve geheugen onuitroeibaar. Wat de Turkse overheid ook mag proberen, de Eerste Holocaust, die op de Armeniërs, blijft een schandvlek die aan Turkije blijft kleven. Duitsland wordt na zo’n honderd jaar geconfronteerd met daden tegen de menselijkheid in Namibië. Het Israëlische regime zal tot in lengte van dagen worden vereenzelvigd met hun eigen genocide op de Palestijnen, de bedoeïenen en hun samenlevingen.
Onder de leiding van Ben-Gurion vond rond 1948 de verdrijving van 75% van de Arabische bevolking plaats en werd een groot aantal dorpen vernietigd. Dit is zonder meer
’a coordinated plan of different actions aiming at the destruction of the life of national groups, with the aim of annihilating the groups themselves’.
Met oneindig geduld [zie I-2 hierboven] is dit gecoördineerde plan nog steeds in volle hevigheid en succesvol in uitvoering.
De Palestijnen noemen deze periode ’al Naqba’. Zij herdenken deze Catastrofe in begin april van elk jaar op ’de Dag van het Land’.
Verschillende analytici hebben zich al uitgelaten over Israëlische genocide.
Zoschreef Richard Falk [9] op 7 juli 2007 het artikel Slouching Towards a Palestinian Holocaust in The Palestine Chronical. Enige passages:
“Is it an irresponsible overstatement to associate the treatment of Palestinians with this criminalized Nazi record of collective atrocity? I think not. The recent developments in Gaza are especially disturbing because they express so vividly a deliberate intention on the part of Israel and its allies to subject an entire human community to life-endangering conditions of utmost cruelty. The suggestion that this pattern of conduct is a holocaust-in-the-making represents a rather desperate appeal to the governments of the world and to international public opinion to act urgently to prevent these current genocidal tendencies from culminating in a collective tragedy. If ever the ethos of ‘a responsibility to protect,’ recently adopted by the UN Security Council as the basis of ‘humanitarian intervention’ is applicable, it would be to act now to start protecting the people of Gaza from further pain and suffering. But it would be unrealistic to expect the UN to do anything in the face of this crisis, given the pattern of US support for Israel and taking into account the extent to which European governments have lent their weight to recent illicit efforts to crush Hamas as a Palestinian political force. […]
Israel is currently stiffening the boycott on economic relations that has brought the people of Gaza to the brink of collective starvation. This set of policies, carried on for more than four decades, has imposed a sub-human existence on a people that have been repeatedly and systematically made the target of a variety of severe forms of collective punishment. The entire population of Gaza is treated as the ‘enemy’ of Israel, and little pretext is made in Tel Aviv of acknowledging the innocence of this long victimized civilian society.
To persist with such an approach under present circumstances is indeed genocidal, and risks destroying an entire Palestinian community that is an integral part of an ethnic whole. It is this prospect that makes appropriate the warning of a Palestinian holocaust in the making, and should remind the world of the famous post-Nazi pledge of ‘never again.’ “
Nadia Hijab [10] vroeg zich op 31 december 2008 af When does it Become Genocide? Zij vond het volgende: “More people have started to apply the term ’genocide’ to what Israel is doing to Gaza. Israel would not directly kill tens of thousands of Palestinians, but it would create the conditions for tens of thousands to die. Any epidemic could finish the job […]”
“Russell Tribunaal vindt bewijs voor aanzetten tot genocide en misdaden tegen de menselijkheid in Gaza”
Russell Tribunaal on Palestine, officiële Samenvatting, Brussels, 25-09-2014
Na de derde Israëlische aanslag op Gaza kwam het Russell Tribunaal in spoedzitting in Brussel bijeen. Een vracht aan bewijsmateriaal werd aangedragen, op grond waarvan deze hoofdconclusie werd getrokken.
De Algemene Vergadering van de VN aanvaardde op 9 december 1948 de Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide. Het is voorbehouden aan de rechtsprekende instanties van de Verenigde Naties om de beschuldigingen van Israëlische genocide te onderzoeken en eventueel schuldig bevonden individuen te bestraffen. Wellicht kan, gegeven de juridische en vooral politieke problemen rond het Internationaal Strafhof, overwogen worden een speciaal Israël Tribunaal in te stellen.
II-4 een sekte
De Amerikaanse hoogleraren John J. Mearsheimer en Stephen M. Walt schreven De Israël lobby [11].
“Zij bieden onthullende inzichten in een kernkwestie in de internationale betrekkingen met hun stelling dat de haast blinde steun voor Israël in de Amerikaanse politiek de vrucht is van de doelgerichte inspanningen van de ’Israëllobby’, een los samenhangend netwerk van joods-Amerikaanse organisaties, christelijke fundamentalisten en neoconservatieve ideologen. De Israëllobby legt alle ongesproken waarheden op tafel, helder onderbouwd en onweerlegbaar”, aldus de stofomslag van het boek.
Eén conclusie – op blz. 418 – springt in het oog:
“Beëindiging van het Israëlisch-Palestijns conflict draagt ook op een andere manier bij aan het Amerikaanse nationale belang. Ondanks zijn militaire bekwaamheid en geografische ligging is de strategische waarde van Israël voor de Verenigde Staten beperkt, doordat het land de paria van de regio is. […] Dat wil dus zeggen dat als het conflict wordt opgelost, Israël het strategisch belang krijgt waarvan zijn vrienden dikwijls zeggen dat het dat nu heeft.”
Geconcludeerd mag worden, dat dit inzicht noch bij het Israëlische regime, noch bij de Israël lobby is doorgedrongen.
De Nederlandse tak van de Israël lobby, en meer in het bijzonder de Joodse zijtak, draagt opvallend veel gelijkenis met de gedragingen van religieuze sektes. De leden hebben één overtuiging gemeen: Israël moet koste wat kost verdedigd worden. Zij verkeren in de vaste veronderstelling dat Israël zo nodig een veilig thuis zal bieden. Dat is een dramatische vergissing.
Kenmerkend voor sektes, zijn de werkelijkheid en de waarheid volstrekt ondergeschikt gemaakt aan het ideaal. Halve waarheden en hele leugens worden ingezet om het blazoen van Israël schoon en rein te houden.
Een halve waarheid is bijvoorbeeld dat Israël in 1948 toegelaten werd tot de Verenigde Naties. De andere helft wordt consequent weggelaten: niet alleen werd ook de Arabische staat toegelaten, Israël diende als voorwaarde van toetreding deze staat te erkennen, maar is daarin nog steeds in gebreke. (Naftaniël, Van Weezel) Een hele leugen is dat Palestina eerst Israël moet erkennen (Naftaniël). En dat heeft president Yasser Arafat al jaren geleden gedaan.
Tel Aviv wordt in warme termen omschreven. (Frits Barend, Van Weezel) De sekte is niet geïnteresseerd in de duistere kanten van deze stad en directe omgeving. [12]
Steevast wordt de leugenachtige Israëlische frame over Hamas (Max en Natacha van Weezel) en Hezbollah onderschreven, bizarre etiketten – zoals ’zelfhatende Joden’ – opgeplakt (Mischa Cohen) en critici van Israël onterecht vrijwel routinematig beschuldigd van antisemitisme, in Nederland een misdaad (Hanneke Groenteman, Max van Weezel, rabbijn Everts, Barbara Barend, Natacha van Weezel).
Rosanne Hertzberger, NRC kroniekschrijver, weet heel veel van de ’E’ componenten van voedsel, maar blijkt weinig kaas te hebben gegeten van het fascistische karakter van het Israëlische regime:
“In een van haar laatste columns schrijft ze over een ‘intelligenter soort antisemitisme’ van het type dat bij ieder incidenten op de West Bank verwijst naar het concept dat ‘de Joden toch beter zouden moeten weten’ […] Ze zegt ook: „Ik heb er geen probleem mee lid te zijn van de Joodse kudde. We zijn hier een piepkleine minderheid, als we er niets aan doen verwatert het jodendom, en dan verwatert je identiteit. Het is een gevoel, moeilijk uit te leggen, maar als onderdeel van die Joodse kudde ben ik bewuster Joods dan ik anders zou zijn geweest. Als ik bijvoorbeeld in Israël zou zijn opgegroeid, was ik niet zo bewust bezig geweest met het Joods zijn en was ik wellicht ook een stuk seculierder geweest.” [13]
Nb. zie over het gebruik en het misbruik van het begrip ’antisemitisme’ bij het één na laatste gedachtestreepje, hieronder.
De sekte grossiert in steeds dezelfde thema’s:
– het vreselijke lot van vele Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog is het ergste dat welke bevolkingsgroep ooit is overkomen. Niets mag natuurlijk worden afgedaan aan hun vreselijke lot, maar de stelling ontbeert waarheidsgetrouwheid. Denk bijvoorbeeld aan de volkerenmoord op Armeniërs door het Ottomaanse rijk, aan Stalin, Mao Tse Tung, Pol Pot en aan het Israëlische politiekzionistische bewind.
Rond de Dodenherdenking van 4 mei 2017 was het weer raak. Dominee Rikko Voorberg wilde dat ook de vluchtelingen zouden worden herdacht. De NRC van 5 mei 2017: “Weken van tevoren worden de messen geslepen voor het jaarlijkse oorlogje over de vraag: wie herdenken we precies? Alleen de Nederlandse slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, of ook bijvoorbeeld de recent omgekomen vluchtelingen, zoals theoloog Rikko Voorberg voorstelde. Het leidde tot zoveel razernij dat hij zijn geplande manifestatie uiteindelijk afgelastte.” [14]
NRC-redacteur Jisca Cohen: “Als kleindochter van grootouders die zo door de oorlog geraakt zijn, begrijp ik de weerstand” (tegen Voorberg’s plan) […] “Donderdagochtend maakte de organisatie bekend dat de manifestatie toch niet doorgaat, vanwege aangekondigde protesten en bezwaar van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI), omdat tijdens de oorlog vanaf de Nieuwmarkt Joden werden gedeporteerd. […] Het CIDI zegt: initiatieven als deze verwateren de betekenis van de Dodenherdenking.” [15]
Gestorven vluchtelingen gedenken is een goed idee. Maar het past moeilijk binnen de aard van onze nationale Dodenherdenking op 4 mei. De betreffende autoriteiten kunnen voor de Dodenherdenking van 4 mei 2018 beter in overweging nemen de in Israël en de bezette Palestijnse gebieden vermoorde Palestijnen en bedoeïenen te gedenken. Mede dankzij de rol van Nederlandse zionisten, niet in de laatste plaats het CIDI, kunnen deze onschuldige groepen zonder meer gerekend worden tot de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog;
– gewaakt wordt dat tijdens de Dodenherdenkingen van 4 mei de Joodse slachtoffers van de Nazi’s de meeste aandacht krijgen. De slachtoffers onder de zigeuners mogen op beperkte aandacht rekenen. De vervolgde Jehova Getuigen wordt aandacht ontzegd: zij hadden, anders dan Joden, de optie om hun geloof af te zweren. [sic] Slachtoffers onder homoseksuelen, lichamelijk en geestelijk gehandicapten mogen niet op aandacht van de sekte hopen;
– Anne Frank wordt voortdurend in de publieke aandacht geplaatst: een stervende boom, bezoekers op straat, ruzie tussen twee organisaties, een eigen theater, een eigen toneelvoorstelling. Er zijn al mensen die vanwege het openbare gedram de naam Anne Frank, helaas ten onrechte, niet meer kunnen horen;
– positieve aspecten over Israël worden benadrukt, negatieve openbare uitingen vermeden. Kritische uitlatingen over Israël worden actief bestreden, verontrustend vaak met succes. Leden spannen samen om karaktermoord te plegen [door NRC’s Frits Abramans, zoals onder andere in de aanloop van de VPRO-reeks Zomergasten 2016 bleek met de georkestreerde aanval op Dyab Abou Jahjah. Zelfs tot na het interview werd hij besmeurd met insinuaties: Federatief Joods Nederland in de NRC: ’Hij zegt het nu wel mooi, maar zijn werkelijke bedoelingen liet hij niet zien.’;
– niet alleen worden met het grootste gemak critici van Israël zonder enige onderbouwing beschuldigd van antisemitisme, onder andere Hanneke Groenteman, Barbara Barends en Natacha van Weezel beschouwen het antisemitisme als een onbegrijpelijke, uit de lucht gegrepen aantijging, als een uiting van het haten van Joden omdat zij Joden zijn. Stelselmatig laten zij ten onrechte de Israëlische misdaden mee te wegen in de woede van niet-Joden. Die woede is eerder een juist antizionisme, dan antisemitisme.
– om de aandacht van Israël af te leiden, wordt voortdurend de vraag gesteld waarom geen energie wordt gestoken in ’erge’ misstanden: Dafur, Tibet, Afghanistan, Irak, enz.;
Kortom, de Nederlandse zionisten leveren dekking aan een puur fascistisch regime.
De meest effectieve manier om leden van een sekte van hun waanideeën af te brengen is een langdurige therapeutische behandeling. Deze therapie moet gericht zijn op het neutraliseren van de paranoïde voorstellingen van zaken over Israël en om de patiënt te helpen om de relatie met de werkelijkheid en het primaat van de moraliteit te herstellen.
Aansluiting bij Een Ander Joods Geluid wordt aanbevolen.
D E E L III
Het genezingsproces
III-1 de staat Israël is zeer instabiel en kan imploderen
Zoveel is duidelijk, op ruime schaal ontbreekt stabiliteit in de Midden-Oosten regio. Daarvoor worden vele relevante verklaringen aangedragen. Israël vormt ook één van de verklaringen. Het bereiken van vrede tussen Israël en Palestina is van vitaal belang voor het bevorderen van de stabiliteit in de regio. Daarom is de ontwikkeling in het Israëlische staatsbestel essentieel. Drie varianten zijn denkbaar: de staat Israël kan imploderen, een één staat oplossing en de twee staten oplossing.
Het Israëlische regime draagt met tenminste twee factoren en een toekomstverwachting bij aan de heersende chaos, en dus aan de regionale instabiliteit.
De eerste factor is de combinatie van verdrijving uit hun eeuwenoude grondgebied van honderdduizenden Palestijnen en de wrede onderdrukking, inclusief moord, van wie in Israël en de bezette Palestijnse gebieden zijn achtergebleven.
De geloofsgemeenschap van ca. 1,4 miljard Moslims – de ’Umma’ – is hierover verontwaardigd en bestrijdt de Israëlische misdaden tegen hun geloofsgenoten. Deze strijd werd eerst gewapenderhand gevoerd. Nu vormen de Arabische landen en landen met grote moslimgemeenschappen – zoals Indonesië – in de VN-familie van organisaties een blok dat strijdt voor gerechtigheid voor de Palestijnen. Post-Apartheid Zuid-Afrika schaart zich voluit bij het Islamitische blok.
Dit streven wordt gedwarsboomd door westerse landen. Sommige beschikken over het machtige wapen, het vetorecht: de VS, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk. Andere westerse landen blokkeren eveneens regelmatig de pogingen om het lot van de Palestijnen te verbeteren: Duitsland en Nederland bijvoorbeeld.
Naast de corrupte VS [16], nemen ook Canada en Australië het op voor het Israëlische regime. Opmerkelijk – of misschien juist niet – hebben deze drie immigratielanden de overeenkomst dat zij hun autochtone bevolkingen op brute wijze hebben onderworpen, van hun bezittingen beroofd en velen vermoord. Deze parallel met Israël verdient meer aandacht.
De tweede factor is de tomeloze agressie van het Israëlische regime tegen hun wijdere omgeving. Libanon en Gaza zijn de grootste slachtoffers. Syrië wordt voortdurend aangevallen. Tientallen landen hebben te maken gekregen met Israëlische interventies, zoals standrechtelijke executies, ontvoeringen, vernietiging van infrastructuur [Iran, Syrië].
In Deel I zijn de oorzaken van die tomeloze agressie in kaart gebracht. Daaronder bevindt zich nadrukkelijk niet het aspect ’Israëlische veiligheid’. Israël is het best bewapende land in de regio en het gevoel van gevaar voor haar veiligheid ontstaat vooral als gevolg van eigen agressie en misdaden.
De toekomstverwachting is de implosie van de Israëlische staat. In Deel I wordt naar verschillende bronnen gewezen die deze verwachting formuleren.
De toenmalige president van Iran, Mahmoud Ahmadinejad, zei eens dat Israël zal verdwijnen, zoals gebeurd is met de Shah van Perzië, de Sovjet Unie en het Zuid-Afrikaanse Apartheidsbewind. [Hij heeft nooit beweerd dat Iran daar een rol in zou spelen. Dat was een Israëlische ’frame’.] Hij deelt die visie opmerkelijk genoeg met achtenswaardige analisten als Uri Avneri, Amira Hass en Gideon Levy. Deze Israëlische analisten beschouwen het extreem rechtse bewind, de spanningen tussen verschillende Joodse segmenten en het onhoudbare nederzettingenbeleid als de belangrijkste oorzaken.
III-2 de één staat oplossing, geen oplossing
Betrokkenen, vooral Palestijnen maar ook enige Israëliërs, raken steeds meer gefrustreerd door het uitblijven van een oplossing van het slepende conflict tussen Israël en Palestina. Sommigen stellen voor om van Israël en de bezette Palestijnse gebieden één staat te maken. In die staat mag geen onderscheid gemaakt worden tussen bevolkingsgroepen. Allen zullen gelijke rechten en plichten hebben.
Deze voorstellen gaan uit van goede democratische principes. Echter, deze lovenswaardige gedachten worden geconfronteerd met de harde praktijk. Hoe gaat die staat heten: Israël of Palestina? Welke wordt de nationale vlag? Belangrijker nog lijkt de vraag of de Joods-Israëlische gemeenschap en de kolonisten de onderdrukking van de Palestijnen en de bedoeïenen en hun minachting voor deze niet-Joden kunnen afzweren. Hoe kunnen de Palestijnen hun gestolen bezittingen, hun land en hun huizen weer terugkrijgen? Hoe worden de illegale nederzettingen ontmanteld? Wordt in deze staat het recht op terugkeer van verdreven Palestijnen gehonoreerd? Wie betaalt het herstel van het geruïneerde Gaza?
Deze en vele andere aspecten zouden diep ingrijpen in zowel de Israëlische als de Palestijnse samenleving.
Een ander aspect is wat wel genoemd wordt: “Ask for one state, get two”. Deze eenheidsstaat zou een Palestijnse meerderheid opleveren en dus het einde betekenen van der Judenstaat. Het Israëlische regime zou nog liever een Palestijnse staat tolereren dan het ideaal van een uitsluitend door Joden bevolkte eigen staat opgeven, zo luidt één van de afwegingen over de één staat optie.
De conclusie lijkt te zijn, dat de één staat optie een fata morgana is en dat ook zal blijven.
III-3 de twee staten oplossing, de weg naar vrede
Gerespecteerde deskundigen in het internationaal recht zien in het verlenen van het mandaad over Palestina door de Volkerenbond in het begin van de twintiger jaren van de vorige eeuw aan het Verenigd Koninkrijk als het ontstaan van de staat Palestina. Israël werd daarvan een afsplitsing.
Het Internationaal Gerechtshof [IGH] maakte korte metten met Eretz of Groot Israël. Het Hof deed uitspraak over verschillende aspecten van internationaal recht in de Advisory Opinion [17]van 9 juli 2004. De uitspraak betreft drie onderdelen waar Israël zich aan heeft te houden: “Israel is under an obligation …” en één uitspraak die andere verdragspartijen hebben te honoreren: verdragspartijen “are under an obligation …..”.
Drie internationale verdragsverplichtingen voor Israël:
1. Israël is under an obligation om zich vreedzaam terug te trekken zonder voorwaarden, zonder landruil achter de Groene of Bestandslijn van voor 1967 terug te trekken. Pas daarna worden op voet van gelijkheid finale status onderhandelingen gevoerd. Alle bezette gebieden zijn door Israël illegaal bezet. Niet alleen bevestigt het Hof het bestaan van Israël en Palestina, het bevestigt hiermee ook de status van Palestina als staat;
2. Israël is under an obligation om de muur, voor zover op Palestijns gebied, af te breken en de getroffenen schadeloos te stellen;
3. Israël is under an obligation om zich nauwkeurig te houden aan zijn verdragsverplichtingen aangaande de mensenrechten en de bescherming van burgers in tijden van geweld en van burgers onder bezetting.
De medeverdragspartners zijn:
4. under an obligation Israël te houden aan die verdragsverplichtingen.
Verwacht zou mogen worden dat een beschaafde internationale gemeenschap – en zeker de Nederlandse overheid, met de eed van trouw aan de Grondwet gebonden aan deze uitspraak – uitvoering zou hebben gegeven aan deze dwingende aanwijzing van de hoogste rechtsprekende instantie.
Niets is minder waar. Door Israël in de EU en in de VN te steunen en zelfs door de bezetting mede te financieren, hebben die gemeenschap en dat Nederland niet bijgedragen aan de bevordering van vrede en van stabiliteit in de regio, maar wèl bijgedragen aan de dreigende implosie van de Israëlische staat met alle mogelijke en zorgelijke implicaties van dien. Evenmin werd bijgedragen aan het tot stand komen van een daadwerkelijk soevereine Palestijnse staat.
Dringender dan ooit dient de internationale gemeenschap Israël, ook in zijn eigen belang, te dwingen uitvoering te geven aan de instructies van het Internationaal Gerechtshof. Gegeven het recalcitrante karakter van het Israëlische regime, zijn daarvoor voor Israël pijnlijke politieke, consulaire, financiële, bancaire, en handels- en visa sancties onontbeerlijk. Zolang Israël zijn verplichting de Arabische staat te erkennen niet honoreert, dient het lidmaatschap van Israël in de Verenigde Naties en in alle aangesloten organisaties opgeschort te zijn.
De nabijheid van Israël en de Midden-Oosten regio bij de Europese Unie en het Amerikaanse onvermogen leiding te geven in aanmerking nemend, ligt het voor de hand dat de EU het voortouw neemt. De EU moet afdwingen dat de Advisory Opinion werkelijkheid wordt. Daarvoor is de vaste politieke wil van Europese leiders een harde voorwaarde.
Waar Israël zich tot de dag van vandaag niet houdt aan de toetredingsvoorwaarden tot de VN, dienen de activiteiten van het land in alle geledingen van het VN-systeem opgeschort te worden. [18]
Wanneer Israël zich daadwerkelijk terugtrekt uit alle bezette Palestijnse gebieden, ligt het voor de hand te verwachten dat Israël op korte termijn een half miljoen kolonisten moet herhuisvesten. Dat is op zich een grote opgave. Bovendien zullen zwaar bewapende orthodoxe kolonisten zich niet zo maar aan deze omstandigheden willen onderwerpen. Een Israëlische burgeroorlog behoort onder die omstandigheden tot de waarschijnlijkheden.
Moet daarom van het terugtrekken en het uitzicht op vrede tussen Israël en Palestina worden afgezien? Om vier dringende redenen mag dat niet het geval zijn:
– een rechtvaardige en dus duurzame vree is daarvoor te belangrijk;
– het uitzicht op het voortbestaan van de staat Israël berust geheel bij het uitvoeren van de Advisory Opinion;
– het Israëlische leger heeft bewezen sterk genoeg te zijn om aan de opstandige kolonisten het hoofd te bieden;
– Israël heeft deze problemen welbewust gecreëerd en moet die zelf oplossen.
D E E L IV
Genezing mogelijk
Regeringen kunnen hun slechte internationale gewoonten alleen afschudden door het internationaal recht als medicijn tot zich te nemen. Dat geldt zeker voor het politiekzionistische regime, dat dringend aan het infuus van de Advisory Opinion van het Internationaal Gerechtshof moet worden aangesloten. Bij een succesvolle behandeling komen vrede en meer stabiliteit in de regio in zicht.
De rechtvaardige, dus duurzame vrede is in ons aller belang, en niet in de laatste plaats van Israël zelf. Deze kan niet bereikt worden door de verslaving aan ondeugdelijk gebleken politiek gedreven stokpaardjes te blijven koesteren.
Vrede is de kern van het internationaal recht. Vrede kan dus slechts bereikt worden met het honoreren van het internationaal recht, te beginnen met het in uitvoering nemen van de Advisory Opinion van het Internationaal Gerechtshof.
De Nederlandse politiekzionistische sekte moet bestreden worden en de leden begeleid bij de terugkeer naar de beschaafde samenleving.
n o t e n
[1] Heikelien Verrijn Stuart, We shall use disproportional force, Nederlands Juristenblad, januari 2009
[2] Stichting Vluchteling, Vluchtelingen in getal, 2012
[8] Vrij Nederland paste deze bewerking van Paxton’s kenmerken toe op verschillende politieke leiders, echter niet op de situatie in Israël, blz. 21, mei 2017
[9]Richard Falk is Professor Emeritus of International Law and Practice at Princeton University and Distinguished Visiting Professor at the University of California at Santa Barbara. (This article was featured atwww.transnational.org, and also republished by ZNet.org)
[10] Nadia Hijab is an independent analyst and a senior fellow at the Institute for Palestinian Studies.
[11] John J. Mearsheimer en Stephen M. Walt, De Israëllobby, 2006, Uitgeverij Atlas, Amsterdam/Antwerpen
[12] Zie Max Blumenthal, Goliath, Life and Loathing in Greater Israel, blz. 331-334, 338-341; 295- 296; 33-38, 321-322, 334-335, 342-347; 313=314, 319-320, 344-345; 51-52, 116, 156, 331, 364; 51; 52; 321, 329; 332; 307, 330-331; 316-317
[13] interview Ted de Hoog, Rosanne Hertzberger, de verzamelde stukjes, NIW [kennelijk het Nieuw Israëlitiesch Weekblad, z.j.
[14] Kroniek van Floor Rusman, Dag van eenheid werd bron van conflict, 05-05-2017, NRC
[15] Dubbelgesprek Jisca Cohen en Rikko Voorberg, Herdenken op 4 mei, Ik begin je nu beter te begrijpen, 05-05-2017, NRC
[16] de Amerikaanse presidentsverkiezingen worden sterk beïnvloed door financiële donaties met politieke consequenties. Eén donateur – Sheldon Adelson, casinobaas in Las Vegas – is bereid enige honderden miljoenen dollars te schenken aan de verkiezingskas van de Republikeinse Partij onder de voorwaarde dat de winnaar van de verkiezingen gedurende zijn ambtstermijn Israël onvoorwaardelijke steun geeft. De Democratische Partij heeft eveneens een miljardair – Haim Saban, TV producent – die bereid is substantieel bij te dragen aan die verkiezingskas en onder dezelfde voorwaarden.
Elke kandidaat heeft het geld nodig en aanvaardt de voorwaarden. De Amerikaanse democratie is verworden tot een plutocratie. Niet de kiezers, maar rijke mensen bepalen het VS-beleid.
[17] Het Internationaal Gerechtshof brengt eerst het vigerende, dwingende internationaal recht in kaart en baseert daarop de conclusies. Deze Opinie zelf wordt daarmee dwingend internationaal recht. Het Advisory deel instrueert Israël en andere lidstaten/verdragspartners zich in wetgeving en praktisch handelen te conformeren aan deze Opinie.
[18] Francis A. Boyle – ’a leading American professor, practitioner and advocate of international law’ – Palestine, Palestinians and International Law, 2003, Clarity Press, INC, Atlanta, USA. Boyle states at page 151:
“A condition for Irael’s admission to the United Nations Organization was its acceptance of General Assembly Resolution 181 (II) (19470 […] and General Assembly Resolution 194 (III) (1948). […] Nevertheless, the government of Israel has expressly repudiated both Resolutions […] Therefore, insofar as Israel has violatedits conditions for admission to UN mewmbership, it must accordingly be suspended on a de facto basis from any participation throughout the entire United Nations system. “
Inhoudsopgave
Inleiding
Samenvatting en conclusies
Deel I De anamnese, de voorgeschiedenis
I-1 de politiekzionistische ideologie
I-2 de ideologie van de kolonisten
I-3 paranoïde
I-4 dehumanisering, demonisering
I-5 de Daniyha doctrine
I-6 moord
I-7 Palestijnse vluchtelingen
I-8 Palestijnse kinderen
I-9 Palestijnse gevangenen
Deel II De diagnose
II-1 racisme en Apartheid
II-2 fascisme
II-3 genocide
II-4 een sekte
Deel III Het genezingsproces
III-1 de staat Israël is zeer instabiel en kan imploderen
III-2 de één staat oplossing, geen oplossing
III-3 de twee staten oplossing, de weg naar vrede
Deel IV Genezing mogelijk
Noten
Jan J. Wijenberg
Oud-ambassadeur
Den Haag
mei 2017
Inleiding
In de discussie over Israël en Palestina wordt het conflict wel ’de Palestijnse kwestie’ genoemd. Die aanduiding mist de essentie van het vraagstuk. De kern, de oorzaak van het probleem, ligt vrijwel geheel bij Israël, de schender van het internationaal recht, de bezetter en de onderdrukker. Het streven naar een rechtvaardige, dus duurzame vrede, zoals verwoord in het internationaal recht, vindt zijn aangrijpingspunt bij Israël, en meer specifiek bij het Israëlische regime.
De Nederlanders kunnen een nieuwe regeringscoalitie tegemoet zien. De bedoeling zal zijn dat het kabinet de volle periode van vier jaar regeringsverantwoordelijkheid draagt. Hoewel Israël in de diverse verkiezingscampagnes niet of nauwelijks onderwerp van discussie was, kan met zekerheid worden aangenomen dat Israël in de komende regeerperiode de aandacht op zal eisen.
Waarom? Er zijn tenminste drie redenen.
Ten eerste, het Israëlische regime zal op termijn de aangekondigde uitstoting van alle niet-Joodse gemeenschappen uit ’Groot Israël’ uitvoeren. [Donald Trump’s presidentschap kan het window of opportunity verschaffen.] Dat zou een extra vluchtelingenlast betekenen voor de toch al overbelaste buurlanden, vooral Jordanië en Libanon, en de gewisse dood voor de Gazaanse bevolking in de Sinaï woestijn.
Ten tweede, Israël is een notoir instabiel land, enerzijds vanwege de onhoudbaarheid van het door extreemorthodoxe kolonisten gedreven nederzettingenbeleid. Anderzijds kunnen de explosieve interne spanningen tussen de verschillende Joodse segmenten tot ontploffing komen. Het afdwingen door de internationale gemeenschap van de vereisten van het internationaal recht houdt weliswaar de beste langere termijn belofte voor vrede in, maar de Israëlische verdeeldheid maakt een op vreedzame wijze bereikte vrede vrijwel illusoir.
Ten derde, de vrijwel onvermijdbaar komende geweldexplosie tussen Joodse groeperingen in Israël en de bezette gebieden zal een nog grotere instabiliteit in de regio tot gevolg hebben. De repercussies in de toch al op drift zijnde Arabische wereld zullen aanzienlijk zijn, maar hoe precies op dit moment onmogelijk in te schatten.
De recente ervaringen met golven van vooral Irakese en Syrische vluchtelingen, mogen EU-leiders behoeden voor gemakzucht bij hernieuwde vluchtelingenstromen als gevolg van de effecten van verdere Israëlische agressie en/of met een regelrechte implosie van de staat Israël.
Er is dus genoeg reden om het onderwerp Israël weer eens tegen het licht te houden: wat is de kern van het conflict en welk beleid geeft vrede de grootste kans. Tegen die achtergronden komt het als gewenst voor om de hoofdlijnen van het probleem en de vereisten van het Nederlandse Israëlibeleid in herinnering te brengen.
De onontkoombare en onvermijdbare conclusie is: Israël is een doodziek land, gevaarlijk voor de regio, gevaarlijk voor ons in de Europese Unie, maar vooral ook voor zichzelf. Israël lijdt aan diverse ernstige, besmettelijke, mogelijk zelfs dodelijke ziektes. De onderstaande analyse ontleent, met excuses aan de medische stand, enige onderzoeksmethoden aan de medische wereld.
Samenvatting en conclusies
Bronnenonderzoek, van vooral Israëlische bronnen, leidt tot de volgende conclusies.
Aan de hand van het feitenonderzoek naar negen onderdelen van het ziektebeeld van de Israëlische samenleving, onderzocht in Deel I, kan in Deel II de diagnose worden gesteld.
Israël lijdt aan racisme en een ernstige vorm van Apartheid. De Israëlische samenleving voldoet aan alle kenmerken die het fascistische karakter daarvan bepalen. De bronnen leveren voorts voldoende aanwijzingen op voor de conclusie dat rechtsprekende internationale instanties nader onderzoek dienen in te stellen naar Israëlisch handelen dat duidt op het plegen van genocide. Wanneer aan de hand van de feiten en op basis van het vigerend internationaal recht genocide wordt vastgesteld, dienen de verantwoordelijken en de uitvoerders berecht te worden.
Veelvuldig in de media optredende zionistische Joden huldigen de verkeerde opvatting dat Israël hen zo nodig een veilig thuis zal bieden. In de media presenteren zij in tegenspraak van de feiten Israël als een voortreffelijke samenleving. Met halve waarheden en hele leugens wordt – met opmerkelijk succes – dekking aan het fascistische Israëlische regime verleend. Veel aspecten doen het beeld opkomen van een in zichzelf gekeerde sekte met een uitstekende pr.
Een niet onbelangrijk aantal analisten verwacht bij gelijkblijvend beleid op termijn de implosie van de staat Israël. Anderen hopen op het ontstaan van één democratische staat via de integratie van de staten Israël en Palestina, een fata morgana.
Het enige uitzicht op vrede – ook in het belang van Israël – vormt de uitvoering van de instructies van de hoogste internationale rechtsprekende instantie, het Internationaal Gerechtshof in zijn Advisory Opinion van 9 juli 2004:
– Israël is under an obligation om de muur op Palestijns gebied af te breken en de slachtoffers schadeloos te stellen;
– Israël is under an obligation om zich vreedzaam, zonder voorwaarden of landruil, terug te trekken achter de Bestandslijn van voor 1967 – waarna pas finale status onderhandelingen tussen beide staten worden gevoerd;
– Israël is under an obligation om alle van toepassing zijnde verdragsbepalingen te respecteren en te honoreren.
Israëls verdragspartners staan under an obligation om Israël daaraan te houden.
Gegeven de spreekwoordelijke weerspannigheid van het politiekzionistische regime, dienen in ons aller belang aan Israël zware sancties te worden opgelegd.
Het ligt om allerlei redenen voor de hand dat de Europese Unie het voortouw neemt. Daarvoor is een sterkte, permanente politieke wil vereist.
D e e l I
De anamnese, de voorgeschiedenis
I-1 de politiekzionistische ideologie
“We must do everything to insure (the Palestinians) never do return.” Assuring his fellow Zionists that Palestinians will never come back to their homes. “The old will die and the young will forget.”
David Ben-Gurion, in zijn dagboek, 18 juli 1948, geciteerd in Michael Bar Zohar’s ’Ben-Gurion: the Armed Prophet, Prentice-Hall, 1967, blz. 157
De staat Israël kwam tot stand na decennia durende Joodse terroristische aanslagen. Al kort na de Eerste Wereldoorlog manifesteerden zich twee hoofdstromingen binnen de zionistische beweging in Palestina: één stroming wilde een Joodse samenleving stichten in samenwerking met de autochtone Palestijnse samenleving; een andere streefde naar een exclusief Joodse staat. De laatste, het politiek zionisme, won rond de Tweede Wereldoorlog de ideologische en politieke strijd.
Het politiek zionisme maakt geen geheim van de eigen doelstellingen: het stichten van der Judenstaat [Theodor Herzl], exclusief Joods. Deze staat, Eretz of Groot-Israël genoemd, omvat volgens deze religieuze ideologie het huidige Israël, Oost-Jeruzalem, de Westoever van de rivier de Jordaan en Gaza. Daarbinnen is geen plaats voor niet-Joden, afstammelingen van de eeuwenoude oorspronkelijke bewoners. Zij mogen vertrekken.
Zo niet, dan worden zij volledig onder controle gebracht, van hun bezittingen en hun rechten beroofd. Uiteindelijk worden ook zij verdreven.
I-2 de ideologie van de kolonisten
Gush Emunim staat voor de organisatie en de ideologie van de kolonisten.
“[…] the ideology of Gush Emunim (Bloc of the Faithful), which since the 1970s […] has established the concrete basis for the actions of Israel’s governments. Even governments that were ostensibly far removed from the Gush Emunim strategy implemented it in practice. […]
The strategy that follows from the ideology of Gush Emunim is clear and simple: It perceives of the Six-Day War as the continuation of the War of Independence, both in terms of seizure of territory, and in its impact on the Palestinian population. According to this strategy, the occupation boundaries of the Six-Day War are the borders that Israel must set for itself. And with regard to the Palestinians living in that territory – those who did not flee or were not expelled – they must be subjected to a harsh regime that will encourage their flight, eventuate in their expulsion, deprive them of their rights, and bring about a situation in which those who remain will not be even second-class citizens, and their fate will be of interest to no one. […]
The ideology of Gush Emunim springs from religious, not political motivations. It holds that Israel is for the Jews, and it is not only the Palestinians in the territories who are irrelevant: Israel’s Palestinian citizens are also exposed to discrimination with regard to their civil rights and the revocation of their citizenship.
This is a strategy of territorial seizure and apartheid. It ignores judicial aspects of territorial ownership and shuns human rights and the guarantees of equality enshrined in Israel’s Declaration of Independence. It is a strategy of unlimited patience; what is important is the unrelenting progress toward the goal. At the same time, it is a strategy that does not pass up any opportunity that comes its way, such as the composition of the present Knesset and the unclear positions of the prime minister. […]
This ideology views the creation of an Israeli apartheid regime as a necessary tool for its realization. It has no difficulty with illegal actions and with outright criminality, because it rests on mega-laws that it has adopted and that have no connection with the laws of the state, and because it rests on a perverted interpretation of Judaism. It has scored crucial successes. Even when actions inspired by the Gush Emunim ideology conflict with the will of the government, they still quickly win the backing of the government. The fact that the government is effectively a tool of Gush Emunim and its successors is apparent to everyone who has dealings with the settlers, creating a situation of force multiplication. […]
Because of its inherent illegality, at least in democratic terms, an apartheid regime cannot allow opposition and criticism. The Gush Emunim ideology is obliged to eliminate the latter, and to prevent every effort to block its activity, even if that activity is illegal and even criminal, meant to maintain apartheid. The illegal activity needs to be made legal, whether by amending laws or by changing their judicial interpretation – such things have occurred before, in other places and at other times. […]
Does an Israel of this kind have a future? Over and beyond the question of whether Jewish morality and the Jewish experience allow such circumstances to exist, it is clear that this is a flagrantly unstable and even dangerous situation. It is a situation that will prevent Israel from fully realizing its vast potential […]. “
Amos Schocken, eigenaar en hoofdredacteur van Haartez, The necessary elimination of Israeli democracy, 25-11-2011, Haaretz
I-3 paranoïde
“The people Gratch writes about are plagued by the memory of the Holocaust; they possess an arrogance and a know-it-all-ness that is unparallel; they are both successful and guilty over their successes.
Gratch describes what he calls Israel’s post-traumatic stress. And at the same time, he explains, Israelis have a persecution complex. On the one hand they strive to be simply normal, on the other and at the same time they want or need to be exceptional.
And then there are the real conflicts that Israel faces. Here Gratch suggests that Israelis must directly confront these conflicts and not simply see them as a threat or try to shut them out and say there are no solutions. These conflicts could ultimately cause the demise of Israel.”
Micah D. Halpern, review of The Israeli Mind, How the Israeli national character shapes our world, Alon Gratch, 2015, St. Martin’s Press New York
Het aantal publicaties over Israëlische paranoïde is opmerkelijk groot. Kennelijk voorziet het in een behoefte bij het Joodse segment van de samenleving in ’Groot Israël’, terwijl het Arabische deel daar geen last van heeft.
” “Netanyahu is well entrenched through the socialization process to be a typical representative of a Jew who views the world through the prisme of Jewish persecution[…] When he talks about Iran being a Nazi country or Ahmadinejad being Hitler, he really believes it. But it also falls on a really fertile soil. When he speaks in these terms, many Israelis believe what he’s saying. It falls on very open ears, this kind of rhetoric, with the people who are used to the trauma of Hitler and the Holocaust.” ” […]
The Holocaust is a focus of history classes and Jewish education in Israeli public schools and is relentlessly invoked in Israeli media, with Palestinian militants often portrayed as “Nazis” while Jews are presented as victims requiring heroic rescue from brave Israeli soldiers. […] But in Israel, they are routinely exploited to advance narrow nationalistic goals. […] People are trained to think that the Arabs are going to unite with the Nazis and come and kill us.”
Max Blumenthal, Goliath, Life and Loathing in Greater Israel, 2013, Nations Books, New York, blz. 194, 195
Uit diverse berichten, zoals uit de analyse van Amos Shocken over Gush Emunim, blijkt ook dat het politiekzionistische regime de angst voor een tweede Holocaust stelselmatig aanwakkert. Door de overheid gestimuleerde angst schept de onzekerheid die het regime nodig heeft om de bevolking te manipuleren. Zo geloven veel Israëlische Joden dat hun veiligheid altijd maximaal gegarandeerd moet zijn. Zij begrijpen kennelijk niet dat hun eigen tomeloze agressie de voornaamste oorzaak voor hun onveiligheid is. Dat is een gedurende decennia bewust gedurende zes decennia gecreëerde vorm van paranoïde. In moderne termen vertaald, is dat voornamelijk fake news met afzichtelijke consequenties.
I-4 dehumanisering, demonisering
” ’Hou toch op over die Arabousjiem – het zijn geen mensen,’ antwoordde de radiotelefonist.”
Yizhar Smilanksy, [aka S. Yizhar], het verhaal van Chirbet Chiz’a, 1949; uit het Hebreeuws vertaald door Michaël Zeeman, 2009, copyright Nederlandse vertaling Ruben Verhasselt/Atheneum-Polak & Van Gennip. Het boek is een deelnemersverslag vanuit het perspectief van Joodse terreurorganisaties van rond 1948.
“There was no such thing as Palestinians, they never existed.”
Golda Meir, Premier van Israël, 15 juni 1969
“[The Palestinians are] beasts walking on two legs.”
Menachim Begin, toespraak tot de Knesset, geciteerd in Amnon Kapeliouk, “Begin and the Beasts”, New Statesman,25 juni 1982
“We declare openly that the Arabs have no right to settle on even one centimeter of Eretz Israel… Force is all they do or ever will understand. We shall use the ultimate force until the Palestinians come crawling to us on all fours.”
Raphael Eitan, Chief of Staff of the Israeli Defence Forces – Gad Becker, Yediot Ahronot, 13 april 1983, New York Times, 14 april 1983
“When we have settled the land, all the Arabs will be able to do about it will be to scurry around like drugged cockroaches in a bottle.”
Raphael Eitan, Chief of Staff of the Israeli Defence Forces, New York Times, 14 april 1983
” ’The Palestinians’ would be crushed like grasshoppers … heads smashed against the boulders and walls”
Yitzhak Shamir, Israël’s Premier, in een toespraak voor joodse settles, New York Times, 1 april 1988
“The Palestinians are like crocodiles, the more you give them meat, they want more …”
Ehud Barak, Premier van Israël, Jerusalem Post, 28 augustus 2000
“Let Abu Mazen [Mahmoud Abbas, president of the Palestinian Authority] and all these evil folk perish from this world. May God smite them with plague, them and these Palestinians.”
Rabbi Ovadia Yosef, the spiritual leader of Israel’s ultra-orthodox Shas party, in a blessing for the Jewish New Year Rosh Hashanah, The Financial Times, 30 August 2010
“The checkpoint was manned by soldiers of the Nachal Brigade – Nachal is an acronym that means ’Fighting Pioneer Youth – and, by their looks there were new immigrants among them. Nachal frequently assembles garinim, seed groups, of recent immigrants, and teaches them to be Israeli. Today’s lesson was in humiliation.”
Prisoners, A Story of Friendship and Terror, Chapter 22, A happy man in Palestine, p. 280, Jeffrey Goldberg, Vintage Books, ISBN:978-0-375-72670-5, 2006
“Palestinians and Israeli Arabs are fair game. They’re fair game in the occupied territories and fair game in Israel. They’re fair game because their blood is cheap. It’s cheap in Umm al-Hiran and cheap at the Tul Karm checkpoint. It’s cheap at construction sites and cheap at roadblocks.
When the people killed are Arabs, nobody cares. When a soldier is killed in an accident, it’s front-page news. But when a Palestinian is killed while just waking up at home, nobody cares”
Sinds oktober 2008 kennen de Israel Defence Forces [IDF] – onder het motto ’we zullen disproportioneel geweld gebruiken’ – de Daniyha doctrine: ook burgers zijn legitieme militaire doelwitten.
‘We zullen disproportioneel geweld gebruiken tegen ieder dorp van waaruit schoten worden gelost op Israël, en we zullen immense schade en vernietiging teweegbrengen. Vanuit ons gezichtspunt zijn zij geen burgerdorpen, zij zijn militaire bases. Dit is geen aanbeveling, dit is een plan dat reeds is geautoriseerd.’
Generaal Eisenkot, 3 oktober 2008, Yedioth Ahronoth
Aanvallen op burgers die niet direct betrokken zijn bij de vijandelijkheden vormen een ernstige schending van de Vierde Conventie van Genève. Degene die daartoe opdracht geeft of een dergelijke aanval plant, organiseert of uitvoert, is strafbaar. Worden de misdrijven wijdverspreid en systematisch gepleegd, dan zijn de verantwoordelijken en de uitvoerders strafbaar aan misdrijven tegen de menselijkheid [1]
De Daniyha doctrine werd de eerste maal toegepast tijdens de Gasoorlog van 2008.
I-6 moord
“When 2.5 million [Palestinians] live in closed-off Gaza [ . . .] those people will become even bigger animals than they are today, with the aid of an insane fundamentalist Islam. [. . ]. So, if we want to remain alive, we will have to kill and kill and kill. All day, every day. If we don’t kill, we will cease to exist. The only thing that concerns me is how to insure that the [Jewish] boys and men who are going to have to do the killing will be able to return home to their families and be normal human beings.”
Arnon Sofer, regeringsadviseur en Professor in de Geografie, Haifa University, in Up Front, het weekend bijvoegsel van The Jerusalem Post, 21 mei 2004)
Hij [Matan Vilnai, Onderminister van Defensie van Israël]waarschuwde daarbij dat de Palestijnen een “shoah” riskeren. […] in Israël wordt de term zelden gebruikt voor iets anders dan de door het naziregime aangerichte massamoord op de joden.
NRC Handelsblad, 1 maart 2008
Een officiële telling vond dat vanaf de stichting van de staat Israël in 1948 tot rond 2011 door voornamelijk de Israel Defence Forces [IDF] en de Joodse kolonisten ongeveer 800.000 Palestijnen werden vermoord; ter vergelijking, ruwweg de gehele bevolking van Amsterdam.
Adalah, de belangenorganisatie van Palestijnse Israëliërs, deed recent onderzoek naar de enorme toename van hate mail, anti-Arabische berichten op Hebreeuwse sociale media. Daaronder bevinden zich talloze doodsbedreigingen. Member of Knesset [MK] Haneen Zoabi – Palestijns/Israëlische – is het belangrijkste doelwit met 60.000 doodsbedreigingen. MK Ahmed al-Tibi ontving 40.000 doodsbedreigingen, Palestijnse president Mahmoud Abbas 30.000, MK Ayman Odeh 25.000 en MK Bassel Ghattas 15.000.
I-7 Palestijnse vluchtelingen
“Between ourselves it must be clear that there is no room for both peoples together in this country. We shall not achieve our goal if the Arabs are in this small country. There is no other way than to transfer the Arabs from here to neighboring countries – all of them. Not one village, not one tribe should be left.”
Joseph Weitz, hoofd van het Jewish Agency’s Colonization Department in 1940. In “A solution to the Refugee Problem”.
“Israel should have exploited the repression of the demonstrations in China, when the world attention focussed on that country, to carry out mass expulsions among the Arabs of the territories.”
Benyamin Netanyahu, toen Plaatsvervangend Minister van Buitenlandse Zaken, voormalig Premier van Israël, sprekend tot studenten van de Bar Ilan University. Uit het Israëlische journaal Hotam, 24 november 1989
In 2010 waren wereldwijd 15,4 miljoen mensen op de vlucht. Het aandeel van vluchtelingen uit de bezette Palestijnse Gebieden was 4,8 miljoen, of 31,3%.[2] Relatief is dat aandeel, vanwege de toename van Syrische en Irakese vluchtelingen, inmiddels gedaald tot ongeveer 25%. Toch is het aandeel van Palestijnse vluchtelingen in aantal steeds toegenomen. Zo’n 7,2 miljoen Palestijnen werden verdreven. De United Nations Works and Relief Agency [UNWRA] verschaft assistentie en bescherming voor zo’n 5 miljoen Palestijnse vluchtelingen. [3]
De oorsprong en oorzaak van het Palestijnse vluchtelingenvraagstuk liggen uitsluitend bij de ideologie en het beleid van het politiekzionistische regime. Ondanks de grote financiële tekorten voor de opvang van vluchtelingen, wordt Israël niet gevraagd de kosten voor de ondersteuning van de Palestijnse vluchtelingen voor zijn rekening te nemen.
I-8 Palestijnse kinderen
In de periode van begin september 2000 tot einde december 2014 hebben de IDF en kolonisten gemiddeld één Palestijn per dag vermoord. Daaronder bevonden zich 1.587 Palestijnse minderjarigen, gemiddeld één Palestijns kind per elke drie dagen. [4] Het aantal recente aanvallen op militairen door wanhopige kinderen, meestal resulterend in hun dood, zal dit gemiddelde hebben opgestuwd.
1-9 Palestijnse gevangenen
Het Israëlische militaire rechtssysteem geldt voor alle niet-Joodse burgers in de bezette Palestijnse gebieden, als zodanig al een schending van het internationaal recht.
Israël houdt het jaarlijkse bestand van Palestijnse kindgevangenen permanent op ca. 1.000. Zij worden onder Israëlische militaire recht gebracht. Ca. 98% wordt ’schuldig’ bevonden. Het overgrote deel van deze minderjarigen wordt gemarteld.
Het Palestijnse Addameer [’Geweten’] komt op voor de Palestijnen in Israëlische gevangenschap. Jaarlijks brengt deze ngo, naast deelrapportages, ook jaarrapporten uit. De inhoudsopgave van het Annual Violations Report Violations of Palestinian Prisoners’ Rights in Israeli Prisons. 2015 [5]verschaft al een hoogst verontrustend feitelijk beeld van de Israëlische misdaden tegen Palestijnse gevangenen. [6] In de inleiding stelt Addameer onder andere:
“The Israeli occupation continued its detention policy in 2015 as an integral part of its comprehensive efforts to destroy the Palestinian youth and disperse Palestinian families. This severely affected the fabric of the Palestinian community in all of its denominations on both short and long terms, with the number of arrests amounting to 6335 in 2015, translating into 17 arrests per day. Arrests did not target one specific group, but rather included children, women, human rights defenders, Palestinian Legislative Council members, as well as university and school students. […]
Upon a closer look, we find that the overall policies of the Israeli institutions, including the legislative, executive and judicial branches, operate as an integrated system aiming, firstly and lastly, to dismember the Palestinian social fabric. The efforts concentrated in continuous attempts of forcible transfers and deportations, arbitrary arrests, field executions, and division of Palestinian land. Moreover, Israel continued with its efforts to turn Palestinian prisoners into financial burdens weighing down their families by linking their freedom to high bails and heavy fines. The year 2015 clearly reflected the comprehensive nature of the Israeli occupation, in particular the passing of racist legislations targeting Palestinians and imposing long jail sentences for stone-throwing offenses.”
Uit de ’conclusions and findings’, twee van de elf:
nummer 1:
The report shows the widespread systematic use of physical and mental torture, as well as degrading treatment by the Israeli occupation forces as a repressive measure against Palestinian prisoners since their arrest and throughout interrogation. The occupation provides a political cover for its actions, supported by the Israeli judicial institutions and the public opinion. The actions constitute violations of the Convention against Torture and Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment ratified by Israel in 1991.
nummer 10:
The report documented the deteriorating conditions in Israeli prisons in 2015, including repeated raids, torture and humiliation, medical neglect, as well as the Israeli Prison Service’s deliberate actions to maintain the meager conditions of prison clinics that do not meet the bare minimum medical care standards. Israel continues to breach international conventions and norms by enforcing solitary
confinement with ten prisoners placed in solitary confinement and isolation in 2015. Moreover, prisoners are deprived of their rights to family visits. These policies are part of the Israeli efforts to weaken and render futile the Palestinian Prisoners Movement’s efforts in exercising their rights.
D E E L II
De diagnose
II-1 racisme en Apartheid
“I’m a South African who lived through apartheid. I have no hesitation in saying that Israel’s crimes are infinitely worse than those committed by the apartheid regime of South Africa. […] And I, like virtually every South African who visits the occupied territory, has a terrible sense of déjà vu. We’ve seen it all before, except that it is infinitely worse.”
John Dugard, internationaal rechtsgeleerde, plaatsvervangend rechter bij het Internationaal Gerechtshof, voormalig VN-rapporteur Mensenrechtenschendingen in de Palestijnse gebieden, Independent Global News, 06-05-2015]
Het Zuid-Afrikaanse Apartheid regime behandelde niet-blanken als groepen met veel minder rechten dan de blanke overheersers. De gekleurde en zwarte medemensen werden grotendeels samengedreven in ’Bantustans’. Er vielen doden en het regime was zeer streng, De niet geprivilegieerde klassen waren nodig als laaggeschoolde arbeiders. Zij werden vooral ingezet als landarbeiders, mijn- en industriewerkers en huishoudelijk personeel.
Het politiekzionistische regime daarentegen heeft zich het volledig elimineren van niet-Joden uit der Judenstaat tot lange termijn doel gesteld. Zij worden uit de bezette Palestijnse gebieden verdreven. Niet minder dan 25% van alle vluchtelingen ter wereld zijn Palestijnen. [Zie I-7 hierboven] Wie achterblijven worden samengedreven in wat ook ’Bantustans’ worden genoemd, bestolen en onderdrukt. Een meerderheid van de Israëlische/Joodse bevolking en van de kolonisten beschouwen de Palestijnen niet als menselijke wezens. [Zie I-4 hierboven] Zij kunnen en worden – zonder [juridische] gevolgen door de IDF, kolonisten en Israëlische Joden – in grote aantallen vermoord. Het uiteindelijke doel is alle niet-Joden uit Groot-Israël te verdrijven. [Zie I-1 hierboven]
Daarom is het Israëlische regime oneindig veel slechter dan het Zuid-Afrikaanse Apartheid regime.
II-2 fascisme
To the Editors of the New York Times, New York, Dec, 2, 1948
“Among the most disturbing political phenomena of our times is the emergende in the newly created state of Israel of the “Freedom Party” (Tnuat Haherut [7]), a political party closely akin in its organisation, methods, political philosophy and social appeal to the Nazi and Fasist parties. It was formed of the membership and following of the former Irgun Zvai Leumi, a terrorist, right-wing, chauvinist organisation in Palestine. […]
The discrepancies between the bold claims now being made by Begin and his party, and their record of past performance in Palestine bear the imprint of no ordinary political party. This is the unmistakably stamp of a Fascist party for whom terrorism (against Jews, Arabs, and the British alike), and misrepresentation are means, and a “LeaderState” is the goal. […]”
ISIDORE ABRAMOWITZ, HNNAH ARENDT, ABRAHAM BRICK, RABBI JESSERUN CARDOZO, ALBERT EINSTEIN, HERMAN EISEN M.D., HAYIM FINEMAN, M.GALLEN, M.D., H.H. HARRIS, ZELIG S. HARRIS, SIDNEY HOOK, FRED KARUSH, BRURIA KAUFMAN, IRMA L. LINDSHEIM, NACHMAN MAISEL, SEYMOUR MELMAN, MEYER D. MENDELSON, M.D., HARRY M. OSLINSKY, SAMUEL PITLICK, FRITS ROHRLICH, LOUIS P. ROCKER, RUTH SAGIS, ITZHAK SANKOWSKY, I.J. SCHOENBERG, SAMUEL SHUMAN, M. SINGER, IRMA WOLFE, STEFAN WOLFE.
Mag, behalve Likoed en Kadima, het gehele Israëlische politiekzionistische systeem fascistisch worden genoemd?
Robert Paxton, een Amerikaanse geschiedkundige, identificeert in zijn standaardwerk The Anatomy of Fascism negen kenmerken van het fascisme.[8] Zouden deze kenmerken van toepassing zijn op het Israëlische regime, de Israëlische Joden en de kolonisten?
1. een gevoel van een overweldigende crisis waar geen traditionele oplossingen voor bestaan.
De Joods/Israëlische bevolking is geobsedeerd door een ’tweede Holocaust’. [zie 1-3, paranoia, hierboven]
2. de groep gaat boven alles; tegenover de groep heeft men plichten die boven elk recht verheven zijn, of het nu een individueel of universeel recht is; een individu is ondergeschikt aan de groep
[zie 1-1, de politiek zionistische ideologie], 1-2 [Gush Emunim, de ideologie van de kolonisten en 1-5 [de Daniyha doctrine]; het individu is ondergeschikt aan de groep. [weer: 1-1, 1-2, 1-5]
3. het geloof dat de eigen groep geslachtofferd wordt, een gevoel dat elke daad tegen in- of externe vijanden rechtvaardigt, zonder wettelijke of morele grenzen. Een overgrote meerderheid van Israëlische Joden gelooft dat de hele wereld tegen hen is, die aan hen een tweede Holocaust wil opleggen.
Voor illegale interne agressie, zie 1-4, dehumanisering, demonisering; 1-6, moord;
Voor illegale externe agressie: het regime viel en valt met militaire aanvallen meer dan een dozijn soevereine staten aan, met Libanon, Gaza en Syrië als de grootste slachtoffers. Omdat Israël nooit de instemming van de VN Veiligheidsraad zoekt, is alle agressie illegaal. [Zie ook II-3, genocide, hieronder]
4. de vrees dat de groep door de ondermijnende effecten van het individuele liberalisme, de klassenstrijd en buitenlandse invloeden zal verzwakken.
De Palestijnen in de bezette gebieden zijn beroofd van werkelijk al hun wettelijke en burgerlijke rechten; een soortgelijk proces is onderweg tegen alle niet-Joodse samenlevingen in Israël. Israëlische mensenrechten ngo’s zijn via wetgeving illegaal gemaakt.
Het recente weigeren van een visum aan Derk Walters, de NRC-correspondent, is slechts een van de vele manieren om de gruwelijke Israëlische werkelijkheid te maskeren. De acties van het CIDI, Federaal Joods Nederland en vele andere zionistische organisaties en individuen maskeren eveneens doelbewust de werkelijkheid van het Israëlische regime.
Het Israëlische regime gebruikt een wereldomspannend netwerk, ’The Israel Lobby’, om kritiek en politieke oppositie te weerstaan. Het CIDI is er een voorbeeld van. Het regime verklaarde ’oorlog’ tegen de wereldwijd werkende burgerbeweging Boycot, Desinvesteren en Sancties [BDS].
5. de noodzaak voor een hechtere integratie van een zuiverder gemeenschap, indien mogelijk met algemene instemming, of als het niet anders kan door een gewelddadig uitzettingsbeleid.
Het Israëlische regime verenigt supporters wereldwijd, met – wanneer zij niet gehoorzamen – de inzet van voor Israël bedreigende voorspiegelingen.
De optie van een gewelddadig uitzettingsbeleid is vastgelegd in de ideologieën van het politiek zionisme [1-1] en van Gush Emunim [1-2]. Dat is geen optie, het is werkelijkheid [1-7].
6. De behoefte aan gezag door natuurlijke leiders (altijd mannelijk), culminerend in een nationale leider die hoogstpersoonlijk het lot van de groep belichaamt. David Ben Gurion, Moshe Dayan, Menachem Begin, Ehud Barak, Shimon Peres, Ariel Sharon, Benjamin Netanyahu, om er maar een paar te noemen.
7. het instinkt van de leider gaat boven de abstracte en universele reden.
De onder ad 6 genoemde leiders excelleerden in instincten en negeerden ook de abstracte en universele reden.
8. de schoonheid van het geweld en de kracht van de wil, als ze worden ingezet voor het welslagen van de groep.
Gush Emunim, I-2, hierboven; de ’natuurlijke leiders’, genoemd ad 6, hierboven.
Maccabi Tel Aviv Football Club, opgericht in 1906, werd in 1992 op goede gronden uit de Aziatische voetbalbond gestoten en ten onrechte opgenomen in de Europese evenknie. Omdat Israël maar één optie heeft: aan zich vreedzaam integreren in de eigen regio, wordt Israël zo geen dienst bewezen. [Dat geldt overigens ook voor de Israëlische participatie aan het Euro Songfestival.]
Maccabi Tel Aviv organiseerde na de derde, ook illegale aanval van de Israel Defence Forces [IDF] op Gaza [2.200 doden, de meesten burgers en massieve schade aan de infrastructuur] in 2014 een benefietwedstrijd voor de IDF.
Het Russell Tribunaal concludeerde na onderzoek dat Israël zich met deze aanval verder had begeven op de weg naar genocide op de Gazaanse bevolking.
Yordi Cruijff, technisch directeur vanaf 2012, zag en ziet daar kennelijk geen aanleiding in om zijn band met deze club te verbreken. Peter Bosz, nu Ajax trainer, vond deze omstandigheden geen belemmering om in 2015 tot Maccabi Tel Aviv als trainer toe te treden. Bedrijfsblindheid of politiek onbenul of beide?
Inmiddels wordt de FIFA verzocht Israël te verwijderen. Het regime verhindert voortdurend dat het nationale Palestijnse elftal kan trainen en interlandwedstrijden kan spelen.
9. het recht van het uitverkoren volk om anderen te domineren, zonder beperking door welke menselijke of goddelijke wet dan ook; of de groep hiertoe het recht heeft, hangt enkel af van de dapperbaarheid van de groep in een darwinistische strijd,
“Goyim were born only to serve us. Without that, they have no place in the world; only to serve the People of Israel. Why are gentiles needed? They will work, they will plow, they will reap. We will sit like an effendi and eat. With gentiles, it will be like any person: They need to die, but God will give them longevity. Why? Imagine that one’s donkey would die, they’d lose their money. This is his servant. That’s why he gets a long life, to work well for this Jew.
Rabbi Ovadia Yosef, the spiritual leader of Israel’s ultra-orthodox Shas party and the former chief Sephardi rabbi of Israel, in his weekly Saturday night sermon, JTA, The Global News Service of the Jewish People, 18 October 2010
Het Israëlische politieke systeem voldoet aan alle kenmerken van het fascisme.
II-3 genocide
“Genocide does not necessarily mean the immediate destrction of a nation…. It is intended rather to signify a coordinated plan of different actions aiming at the destruction of the life of national groups, with the aim of annihilating the groups themselves. The objectives of such a plan would be the disintegration of the political and social institutions, of culture, language, national feelings, religion, liberty, dignity, and even the lives of the individuals belonging to such groups.”
Ralphael Lemkin, the Polish-Jewish legal scholar who pushed for the genocide convention, his definition is from 1943
Genocide, eenmaal uitgevoerd, blijkt in het collectieve geheugen onuitroeibaar. Wat de Turkse overheid ook mag proberen, de Eerste Holocaust, die op de Armeniërs, blijft een schandvlek die aan Turkije blijft kleven. Duitsland wordt na zo’n honderd jaar geconfronteerd met daden tegen de menselijkheid in Namibië. Het Israëlische regime zal tot in lengte van dagen worden vereenzelvigd met hun eigen genocide op de Palestijnen, de bedoeïenen en hun samenlevingen.
Onder de leiding van Ben-Gurion vond rond 1948 de verdrijving van 75% van de Arabische bevolking plaats en werd een groot aantal dorpen vernietigd. Dit is zonder meer
’a coordinated plan of different actions aiming at the destruction of the life of national groups, with the aim of annihilating the groups themselves’.
Met oneindig geduld [zie I-2 hierboven] is dit gecoördineerde plan nog steeds in volle hevigheid en succesvol in uitvoering.
De Palestijnen noemen deze periode ’al Naqba’. Zij herdenken deze Catastrofe in begin april van elk jaar op ’de Dag van het Land’.
Verschillende analytici hebben zich al uitgelaten over Israëlische genocide.
Zoschreef Richard Falk [9] op 7 juli 2007 het artikel Slouching Towards a Palestinian Holocaust in The Palestine Chronical. Enige passages:
“Is it an irresponsible overstatement to associate the treatment of Palestinians with this criminalized Nazi record of collective atrocity? I think not. The recent developments in Gaza are especially disturbing because they express so vividly a deliberate intention on the part of Israel and its allies to subject an entire human community to life-endangering conditions of utmost cruelty. The suggestion that this pattern of conduct is a holocaust-in-the-making represents a rather desperate appeal to the governments of the world and to international public opinion to act urgently to prevent these current genocidal tendencies from culminating in a collective tragedy. If ever the ethos of ‘a responsibility to protect,’ recently adopted by the UN Security Council as the basis of ‘humanitarian intervention’ is applicable, it would be to act now to start protecting the people of Gaza from further pain and suffering. But it would be unrealistic to expect the UN to do anything in the face of this crisis, given the pattern of US support for Israel and taking into account the extent to which European governments have lent their weight to recent illicit efforts to crush Hamas as a Palestinian political force. […]
Israel is currently stiffening the boycott on economic relations that has brought the people of Gaza to the brink of collective starvation. This set of policies, carried on for more than four decades, has imposed a sub-human existence on a people that have been repeatedly and systematically made the target of a variety of severe forms of collective punishment. The entire population of Gaza is treated as the ‘enemy’ of Israel, and little pretext is made in Tel Aviv of acknowledging the innocence of this long victimized civilian society.
To persist with such an approach under present circumstances is indeed genocidal, and risks destroying an entire Palestinian community that is an integral part of an ethnic whole. It is this prospect that makes appropriate the warning of a Palestinian holocaust in the making, and should remind the world of the famous post-Nazi pledge of ‘never again.’ “
Nadia Hijab [10] vroeg zich op 31 december 2008 af When does it Become Genocide? Zij vond het volgende: “More people have started to apply the term ’genocide’ to what Israel is doing to Gaza. Israel would not directly kill tens of thousands of Palestinians, but it would create the conditions for tens of thousands to die. Any epidemic could finish the job […]”
“Russell Tribunaal vindt bewijs voor aanzetten tot genocide en misdaden tegen de menselijkheid in Gaza”
Russell Tribunaal on Palestine, officiële Samenvatting, Brussels, 25-09-2014
Na de derde Israëlische aanslag op Gaza kwam het Russell Tribunaal in spoedzitting in Brussel bijeen. Een vracht aan bewijsmateriaal werd aangedragen, op grond waarvan deze hoofdconclusie werd getrokken.
De Algemene Vergadering van de VN aanvaardde op 9 december 1948 de Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide. Het is voorbehouden aan de rechtsprekende instanties van de Verenigde Naties om de beschuldigingen van Israëlische genocide te onderzoeken en eventueel schuldig bevonden individuen te bestraffen. Wellicht kan, gegeven de juridische en vooral politieke problemen rond het Internationaal Strafhof, overwogen worden een speciaal Israël Tribunaal in te stellen.
II-4 een sekte
De Amerikaanse hoogleraren John J. Mearsheimer en Stephen M. Walt schreven De Israël lobby [11].
“Zij bieden onthullende inzichten in een kernkwestie in de internationale betrekkingen met hun stelling dat de haast blinde steun voor Israël in de Amerikaanse politiek de vrucht is van de doelgerichte inspanningen van de ’Israëllobby’, een los samenhangend netwerk van joods-Amerikaanse organisaties, christelijke fundamentalisten en neoconservatieve ideologen. De Israëllobby legt alle ongesproken waarheden op tafel, helder onderbouwd en onweerlegbaar”, aldus de stofomslag van het boek.
Eén conclusie – op blz. 418 – springt in het oog:
“Beëindiging van het Israëlisch-Palestijns conflict draagt ook op een andere manier bij aan het Amerikaanse nationale belang. Ondanks zijn militaire bekwaamheid en geografische ligging is de strategische waarde van Israël voor de Verenigde Staten beperkt, doordat het land de paria van de regio is. […] Dat wil dus zeggen dat als het conflict wordt opgelost, Israël het strategisch belang krijgt waarvan zijn vrienden dikwijls zeggen dat het dat nu heeft.”
Geconcludeerd mag worden, dat dit inzicht noch bij het Israëlische regime, noch bij de Israël lobby is doorgedrongen.
De Nederlandse tak van de Israël lobby, en meer in het bijzonder de Joodse zijtak, draagt opvallend veel gelijkenis met de gedragingen van religieuze sektes. De leden hebben één overtuiging gemeen: Israël moet koste wat kost verdedigd worden. Zij verkeren in de vaste veronderstelling dat Israël zo nodig een veilig thuis zal bieden. Dat is een dramatische vergissing.
Kenmerkend voor sektes, zijn de werkelijkheid en de waarheid volstrekt ondergeschikt gemaakt aan het ideaal. Halve waarheden en hele leugens worden ingezet om het blazoen van Israël schoon en rein te houden.
Een halve waarheid is bijvoorbeeld dat Israël in 1948 toegelaten werd tot de Verenigde Naties. De andere helft wordt consequent weggelaten: niet alleen werd ook de Arabische staat toegelaten, Israël diende als voorwaarde van toetreding deze staat te erkennen, maar is daarin nog steeds in gebreke. (Naftaniël, Van Weezel) Een hele leugen is dat Palestina eerst Israël moet erkennen (Naftaniël). En dat heeft president Yasser Arafat al jaren geleden gedaan.
Tel Aviv wordt in warme termen omschreven. (Frits Barend, Van Weezel) De sekte is niet geïnteresseerd in de duistere kanten van deze stad en directe omgeving. [12]
Steevast wordt de leugenachtige Israëlische frame over Hamas (Max en Natacha van Weezel) en Hezbollah onderschreven, bizarre etiketten – zoals ’zelfhatende Joden’ – opgeplakt (Mischa Cohen) en critici van Israël onterecht vrijwel routinematig beschuldigd van antisemitisme, in Nederland een misdaad (Hanneke Groenteman, Max van Weezel, rabbijn Everts, Barbara Barend, Natacha van Weezel).
Rosanne Hertzberger, NRC kroniekschrijver, weet heel veel van de ’E’ componenten van voedsel, maar blijkt weinig kaas te hebben gegeten van het fascistische karakter van het Israëlische regime:
“In een van haar laatste columns schrijft ze over een ‘intelligenter soort antisemitisme’ van het type dat bij ieder incidenten op de West Bank verwijst naar het concept dat ‘de Joden toch beter zouden moeten weten’[…] Ze zegt ook: „Ik heb er geen probleem mee lid te zijn van de Joodse kudde. We zijn hier een piepkleine minderheid, als we er niets aan doen verwatert het jodendom, en dan verwatert je identiteit. Het is een gevoel, moeilijk uit te leggen, maar als onderdeel van die Joodse kudde ben ik bewuster Joods dan ik anders zou zijn geweest. Als ik bijvoorbeeld in Israël zou zijn opgegroeid, was ik niet zo bewust bezig geweest met het Joods zijn en was ik wellicht ook een stuk seculierder geweest.” [13]
Nb. zie over het gebruik en het misbruik van het begrip ’antisemitisme’ bij het één na laatste gedachtestreepje, hieronder.
De sekte grossiert in steeds dezelfde thema’s:
– het vreselijke lot van vele Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog is het ergste dat welke bevolkingsgroep ooit is overkomen. Niets mag natuurlijk worden afgedaan aan hun vreselijke lot, maar de stelling ontbeert waarheidsgetrouwheid. Denk bijvoorbeeld aan de volkerenmoord op Armeniërs door het Ottomaanse rijk, aan Stalin, Mao Tse Tung, Pol Pot en aan het Israëlische politiekzionistische bewind.
Rond de Dodenherdenking van 4 mei 2017 was het weer raak. Dominee Rikko Voorberg wilde dat ook de vluchtelingen zouden worden herdacht. De NRC van 5 mei 2017: “Weken van tevoren worden de messen geslepen voor het jaarlijkse oorlogje over de vraag: wie herdenken we precies? Alleen de Nederlandse slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, of ook bijvoorbeeld de recent omgekomen vluchtelingen, zoals theoloog Rikko Voorberg voorstelde. Het leidde tot zoveel razernij dat hij zijn geplande manifestatie uiteindelijk afgelastte.” [14]
NRC-redacteur Jisca Cohen: “Als kleindochter van grootouders die zo door de oorlog geraakt zijn, begrijp ik de weerstand” (tegen Voorberg’s plan) […] “Donderdagochtend maakte de organisatie bekend dat de manifestatie toch niet doorgaat, vanwege aangekondigde protesten en bezwaar van het Centrum Informatie en Documentatie Israël (CIDI), omdat tijdens de oorlog vanaf de Nieuwmarkt Joden werden gedeporteerd. […] Het CIDI zegt: initiatieven als deze verwateren de betekenis van de Dodenherdenking.” [15]
Gestorven vluchtelingen gedenken is een goed idee. Maar het past moeilijk binnen de aard van onze nationale Dodenherdenking op 4 mei. De betreffende autoriteiten kunnen voor de Dodenherdenking van 4 mei 2018 beter in overweging nemen de in Israël en de bezette Palestijnse gebieden vermoorde Palestijnen en bedoeïenen te gedenken. Mede dankzij de rol van Nederlandse zionisten, niet in de laatste plaats het CIDI, kunnen deze onschuldige groepen zonder meer gerekend worden tot de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog;
– gewaakt wordt dat tijdens de Dodenherdenkingen van 4 mei de Joodse slachtoffers van de Nazi’s de meeste aandacht krijgen. De slachtoffers onder de zigeuners mogen op beperkte aandacht rekenen. De vervolgde Jehova Getuigen wordt aandacht ontzegd: zij hadden, anders dan Joden, de optie om hun geloof af te zweren. [sic] Slachtoffers onder homoseksuelen, lichamelijk en geestelijk gehandicapten mogen niet op aandacht van de sekte hopen;
– Anne Frank wordt voortdurend in de publieke aandacht geplaatst: een stervende boom, bezoekers op straat, ruzie tussen twee organisaties, een eigen theater, een eigen toneelvoorstelling. Er zijn al mensen die vanwege het openbare gedram de naam Anne Frank, helaas ten onrechte, niet meer kunnen horen;
– positieve aspecten over Israël worden benadrukt, negatieve openbare uitingen vermeden. Kritische uitlatingen over Israël worden actief bestreden, verontrustend vaak met succes. Leden spannen samen om karaktermoord te plegen [door NRC’s Frits Abramans, zoals onder andere in de aanloop van de VPRO-reeks Zomergasten 2016 bleek met de georkestreerde aanval op Dyab Abou Jahjah. Zelfs tot na het interview werd hij besmeurd met insinuaties: Federatief Joods Nederland in de NRC: ’Hij zegt het nu wel mooi, maar zijn werkelijke bedoelingen liet hij niet zien.’;
– niet alleen worden met het grootste gemak critici van Israël zonder enige onderbouwing beschuldigd van antisemitisme, onder andere Hanneke Groenteman, Barbara Barends en Natacha van Weezel beschouwen het antisemitisme als een onbegrijpelijke, uit de lucht gegrepen aantijging, als een uiting van het haten van Joden omdat zij Joden zijn. Stelselmatig laten zij ten onrechte de Israëlische misdaden mee te wegen in de woede van niet-Joden. Die woede is eerder een juist antizionisme, dan antisemitisme.
– om de aandacht van Israël af te leiden, wordt voortdurend de vraag gesteld waarom geen energie wordt gestoken in ’erge’ misstanden: Dafur, Tibet, Afghanistan, Irak, enz.;
Kortom, de Nederlandse zionisten leveren dekking aan een puur fascistisch regime.
De meest effectieve manier om leden van een sekte van hun waanideeën af te brengen is een langdurige therapeutische behandeling. Deze therapie moet gericht zijn op het neutraliseren van de paranoïde voorstellingen van zaken over Israël en om de patiënt te helpen om de relatie met de werkelijkheid en het primaat van de moraliteit te herstellen.
Aansluiting bij Een Ander Joods Geluid wordt aanbevolen.
D E E L III
Het genezingsproces
III-1 de staat Israël is zeer instabiel en kan imploderen
Zoveel is duidelijk, op ruime schaal ontbreekt stabiliteit in de Midden-Oosten regio. Daarvoor worden vele relevante verklaringen aangedragen. Israël vormt ook één van de verklaringen. Het bereiken van vrede tussen Israël en Palestina is van vitaal belang voor het bevorderen van de stabiliteit in de regio. Daarom is de ontwikkeling in het Israëlische staatsbestel essentieel. Drie varianten zijn denkbaar: de staat Israël kan imploderen, een één staat oplossing en de twee staten oplossing.
Het Israëlische regime draagt met tenminste twee factoren en een toekomstverwachting bij aan de heersende chaos, en dus aan de regionale instabiliteit.
De eerste factor is de combinatie van verdrijving uit hun eeuwenoude grondgebied van honderdduizenden Palestijnen en de wrede onderdrukking, inclusief moord, van wie in Israël en de bezette Palestijnse gebieden zijn achtergebleven.
De geloofsgemeenschap van ca. 1,4 miljard Moslims – de ’Umma’ – is hierover verontwaardigd en bestrijdt de Israëlische misdaden tegen hun geloofsgenoten. Deze strijd werd eerst gewapenderhand gevoerd. Nu vormen de Arabische landen en landen met grote moslimgemeenschappen – zoals Indonesië – in de VN-familie van organisaties een blok dat strijdt voor gerechtigheid voor de Palestijnen. Post-Apartheid Zuid-Afrika schaart zich voluit bij het Islamitische blok.
Dit streven wordt gedwarsboomd door westerse landen. Sommige beschikken over het machtige wapen, het vetorecht: de VS, het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk. Andere westerse landen blokkeren eveneens regelmatig de pogingen om het lot van de Palestijnen te verbeteren: Duitsland en Nederland bijvoorbeeld.
Naast de corrupte VS [16], nemen ook Canada en Australië het op voor het Israëlische regime. Opmerkelijk – of misschien juist niet – hebben deze drie immigratielanden de overeenkomst dat zij hun autochtone bevolkingen op brute wijze hebben onderworpen, van hun bezittingen beroofd en velen vermoord. Deze parallel met Israël verdient meer aandacht.
De tweede factor is de tomeloze agressie van het Israëlische regime tegen hun wijdere omgeving. Libanon en Gaza zijn de grootste slachtoffers. Syrië wordt voortdurend aangevallen. Tientallen landen hebben te maken gekregen met Israëlische interventies, zoals standrechtelijke executies, ontvoeringen, vernietiging van infrastructuur [Iran, Syrië].
In Deel I zijn de oorzaken van die tomeloze agressie in kaart gebracht. Daaronder bevindt zich nadrukkelijk niet het aspect ’Israëlische veiligheid’. Israël is het best bewapende land in de regio en het gevoel van gevaar voor haar veiligheid ontstaat vooral als gevolg van eigen agressie en misdaden.
De toekomstverwachting is de implosie van de Israëlische staat. In Deel I wordt naar verschillende bronnen gewezen die deze verwachting formuleren.
De toenmalige president van Iran, Mahmoud Ahmadinejad, zei eens dat Israël zal verdwijnen, zoals gebeurd is met de Shah van Perzië, de Sovjet Unie en het Zuid-Afrikaanse Apartheidsbewind. [Hij heeft nooit beweerd dat Iran daar een rol in zou spelen. Dat was een Israëlische ’frame’.] Hij deelt die visie opmerkelijk genoeg met achtenswaardige analisten als Uri Avneri, Amira Hass en Gideon Levy. Deze Israëlische analisten beschouwen het extreem rechtse bewind, de spanningen tussen verschillende Joodse segmenten en het onhoudbare nederzettingenbeleid als de belangrijkste oorzaken.
III-2 de één staat oplossing, geen oplossing
Betrokkenen, vooral Palestijnen maar ook enige Israëliërs, raken steeds meer gefrustreerd door het uitblijven van een oplossing van het slepende conflict tussen Israël en Palestina. Sommigen stellen voor om van Israël en de bezette Palestijnse gebieden één staat te maken. In die staat mag geen onderscheid gemaakt worden tussen bevolkingsgroepen. Allen zullen gelijke rechten en plichten hebben.
Deze voorstellen gaan uit van goede democratische principes. Echter, deze lovenswaardige gedachten worden geconfronteerd met de harde praktijk. Hoe gaat die staat heten: Israël of Palestina? Welke wordt de nationale vlag? Belangrijker nog lijkt de vraag of de Joods-Israëlische gemeenschap en de kolonisten de onderdrukking van de Palestijnen en de bedoeïenen en hun minachting voor deze niet-Joden kunnen afzweren. Hoe kunnen de Palestijnen hun gestolen bezittingen, hun land en hun huizen weer terugkrijgen? Hoe worden de illegale nederzettingen ontmanteld? Wordt in deze staat het recht op terugkeer van verdreven Palestijnen gehonoreerd? Wie betaalt het herstel van het geruïneerde Gaza?
Deze en vele andere aspecten zouden diep ingrijpen in zowel de Israëlische als de Palestijnse samenleving.
Een ander aspect is wat wel genoemd wordt: “Ask for one state, get two”. Deze eenheidsstaat zou een Palestijnse meerderheid opleveren en dus het einde betekenen van der Judenstaat. Het Israëlische regime zou nog liever een Palestijnse staat tolereren dan het ideaal van een uitsluitend door Joden bevolkte eigen staat opgeven, zo luidt één van de afwegingen over de één staat optie.
De conclusie lijkt te zijn, dat de één staat optie een fata morgana is en dat ook zal blijven.
III-3 de twee staten oplossing, de weg naar vrede
Gerespecteerde deskundigen in het internationaal recht zien in het verlenen van het mandaad over Palestina door de Volkerenbond in het begin van de twintiger jaren van de vorige eeuw aan het Verenigd Koninkrijk als het ontstaan van de staat Palestina. Israël werd daarvan een afsplitsing.
Het Internationaal Gerechtshof [IGH] maakte korte metten met Eretz of Groot Israël. Het Hof deed uitspraak over verschillende aspecten van internationaal recht in de Advisory Opinion [17]van 9 juli 2004. De uitspraak betreft drie onderdelen waar Israël zich aan heeft te houden: “Israel is under an obligation …” en één uitspraak die andere verdragspartijen hebben te honoreren: verdragspartijen “are under an obligation …..”.
Drie internationale verdragsverplichtingen voor Israël:
1. Israël is under an obligation om zich vreedzaam terug te trekken zonder voorwaarden, zonder landruil achter de Groene of Bestandslijn van voor 1967 terug te trekken. Pas daarna worden op voet van gelijkheid finale status onderhandelingen gevoerd. Alle bezette gebieden zijn door Israël illegaal bezet. Niet alleen bevestigt het Hof het bestaan van Israël en Palestina, het bevestigt hiermee ook de status van Palestina als staat;
2. Israël is under an obligation om de muur, voor zover op Palestijns gebied, af te breken en de getroffenen schadeloos te stellen;
3. Israël is under an obligation om zich nauwkeurig te houden aan zijn verdragsverplichtingen aangaande de mensenrechten en de bescherming van burgers in tijden van geweld en van burgers onder bezetting.
De medeverdragspartners zijn:
4. under an obligation Israël te houden aan die verdragsverplichtingen.
Verwacht zou mogen worden dat een beschaafde internationale gemeenschap – en zeker de Nederlandse overheid, met de eed van trouw aan de Grondwet gebonden aan deze uitspraak – uitvoering zou hebben gegeven aan deze dwingende aanwijzing van de hoogste rechtsprekende instantie.
Niets is minder waar. Door Israël in de EU en in de VN te steunen en zelfs door de bezetting mede te financieren, hebben die gemeenschap en dat Nederland niet bijgedragen aan de bevordering van vrede en van stabiliteit in de regio, maar wèl bijgedragen aan de dreigende implosie van de Israëlische staat met alle mogelijke en zorgelijke implicaties van dien. Evenmin werd bijgedragen aan het tot stand komen van een daadwerkelijk soevereine Palestijnse staat.
Dringender dan ooit dient de internationale gemeenschap Israël, ook in zijn eigen belang, te dwingen uitvoering te geven aan de instructies van het Internationaal Gerechtshof. Gegeven het recalcitrante karakter van het Israëlische regime, zijn daarvoor voor Israël pijnlijke politieke, consulaire, financiële, bancaire, en handels- en visa sancties onontbeerlijk. Zolang Israël zijn verplichting de Arabische staat te erkennen niet honoreert, dient het lidmaatschap van Israël in de Verenigde Naties en in alle aangesloten organisaties opgeschort te zijn.
De nabijheid van Israël en de Midden-Oosten regio bij de Europese Unie en het Amerikaanse onvermogen leiding te geven in aanmerking nemend, ligt het voor de hand dat de EU het voortouw neemt. De EU moet afdwingen dat de Advisory Opinion werkelijkheid wordt. Daarvoor is de vaste politieke wil van Europese leiders een harde voorwaarde.
Waar Israël zich tot de dag van vandaag niet houdt aan de toetredingsvoorwaarden tot de VN, dienen de activiteiten van het land in alle geledingen van het VN-systeem opgeschort te worden. [18]
Wanneer Israël zich daadwerkelijk terugtrekt uit alle bezette Palestijnse gebieden, ligt het voor de hand te verwachten dat Israël op korte termijn een half miljoen kolonisten moet herhuisvesten. Dat is op zich een grote opgave. Bovendien zullen zwaar bewapende orthodoxe kolonisten zich niet zo maar aan deze omstandigheden willen onderwerpen. Een Israëlische burgeroorlog behoort onder die omstandigheden tot de waarschijnlijkheden.
Moet daarom van het terugtrekken en het uitzicht op vrede tussen Israël en Palestina worden afgezien? Om vier dringende redenen mag dat niet het geval zijn:
– een rechtvaardige en dus duurzame vree is daarvoor te belangrijk;
– het uitzicht op het voortbestaan van de staat Israël berust geheel bij het uitvoeren van de Advisory Opinion;
– het Israëlische leger heeft bewezen sterk genoeg te zijn om aan de opstandige kolonisten het hoofd te bieden;
– Israël heeft deze problemen welbewust gecreëerd en moet die zelf oplossen.
D E E L IV
Genezing mogelijk
Regeringen kunnen hun slechte internationale gewoonten alleen afschudden door het internationaal recht als medicijn tot zich te nemen. Dat geldt zeker voor het politiekzionistische regime, dat dringend aan het infuus van de Advisory Opinion van het Internationaal Gerechtshof moet worden aangesloten. Bij een succesvolle behandeling komen vrede en meer stabiliteit in de regio in zicht.
De rechtvaardige, dus duurzame vrede is in ons aller belang, en niet in de laatste plaats van Israël zelf. Deze kan niet bereikt worden door de verslaving aan ondeugdelijk gebleken politiek gedreven stokpaardjes te blijven koesteren.
Vrede is de kern van het internationaal recht. Vrede kan dus slechts bereikt worden met het honoreren van het internationaal recht, te beginnen met het in uitvoering nemen van de Advisory Opinion van het Internationaal Gerechtshof.
De Nederlandse politiekzionistische sekte moet bestreden worden en de leden begeleid bij de terugkeer naar de beschaafde samenleving.
n o t e n
[1] Heikelien Verrijn Stuart, We shall use disproportional force, Nederlands Juristenblad, januari 2009
[2] Stichting Vluchteling, Vluchtelingen in getal, 2012
[8] Vrij Nederland paste deze bewerking van Paxton’s kenmerken toe op verschillende politieke leiders, echter niet op de situatie in Israël, blz. 21, mei 2017
[9]Richard Falk is Professor Emeritus of International Law and Practice at Princeton University and Distinguished Visiting Professor at the University of California at Santa Barbara. (This article was featured atwww.transnational.org, and also republished by ZNet.org)
[10] Nadia Hijab is an independent analyst and a senior fellow at the Institute for Palestinian Studies.
[11] John J. Mearsheimer en Stephen M. Walt, De Israëllobby, 2006, Uitgeverij Atlas, Amsterdam/Antwerpen
[12] Zie Max Blumenthal, Goliath, Life and Loathing in Greater Israel, blz. 331-334, 338-341; 295- 296; 33-38, 321-322, 334-335, 342-347; 313=314, 319-320, 344-345; 51-52, 116, 156, 331, 364; 51; 52; 321, 329; 332; 307, 330-331; 316-317
[13] interview Ted de Hoog, Rosanne Hertzberger, de verzamelde stukjes, NIW [kennelijk het Nieuw Israëlitiesch Weekblad, z.j.
[14] Kroniek van Floor Rusman, Dag van eenheid werd bron van conflict, 05-05-2017, NRC
[15] Dubbelgesprek Jisca Cohen en Rikko Voorberg, Herdenken op 4 mei, Ik begin je nu beter te begrijpen, 05-05-2017, NRC
[16] de Amerikaanse presidentsverkiezingen worden sterk beïnvloed door financiële donaties met politieke consequenties. Eén donateur – Sheldon Adelson, casinobaas in Las Vegas – is bereid enige honderden miljoenen dollars te schenken aan de verkiezingskas van de Republikeinse Partij onder de voorwaarde dat de winnaar van de verkiezingen gedurende zijn ambtstermijn Israël onvoorwaardelijke steun geeft. De Democratische Partij heeft eveneens een miljardair – Haim Saban, TV producent – die bereid is substantieel bij te dragen aan die verkiezingskas en onder dezelfde voorwaarden.
Elke kandidaat heeft het geld nodig en aanvaardt de voorwaarden. De Amerikaanse democratie is verworden tot een plutocratie. Niet de kiezers, maar rijke mensen bepalen het VS-beleid.
[17] Het Internationaal Gerechtshof brengt eerst het vigerende, dwingende internationaal recht in kaart en baseert daarop de conclusies. Deze Opinie zelf wordt daarmee dwingend internationaal recht. Het Advisory deel instrueert Israël en andere lidstaten/verdragspartners zich in wetgeving en praktisch handelen te conformeren aan deze Opinie.
[18] Francis A. Boyle – ’a leading American professor, practitioner and advocate of international law’ – Palestine, Palestinians and International Law, 2003, Clarity Press, INC, Atlanta, USA. Boyle states at page 151:
“A condition for Irael’s admission to the United Nations Organization was its acceptance of General Assembly Resolution 181 (II) (19470 […] and General Assembly Resolution 194 (III) (1948). […] Nevertheless, the government of Israel has expressly repudiated both Resolutions […] Therefore, insofar as Israel has violatedits conditions for admission to UN mewmbership, it must accordingly be suspended on a de facto basis from any participation throughout the entire United Nations system. “ EINDE STUK
Vaak heb ik me afgevraagd wat het nut is van herdenken, van bijeenkomsten als deze. Herdenken wij omdat de traditie ons dat voorschrijft, of staat er meer op het spel?
Verleden voorjaar tijdens een lezing over het werk van Marga Minco en de oorlog – ik weet niet of de oorlog míj achtervolgt of dat ík het ben die de oorlog achtervolgt – merkte ik op dat herdenken meer zou moeten zijn dan een ritueel, dat het een verlangen naar kennis in zich zou moeten dragen, en dat gemeenplaatsen daarom de vijand zijn van betekenisvolle herdenkingsrituelen. Ik besefte ook dat die andere gemeenplaats, dat we het verhaal over de oorlog en de Joden nu wel kennen, steeds luider is gaan klinken; een hoogmoedige gemeenplaats, die uitgaat van de gedachte dat onze kennis volmaakt is, dat we kunnen scheiden van het betrekkelijk recente verleden.
Zeggen het verleden nu wel te kennen is veelal een weigering om er kennis van te nemen. En wie zijn verleden niet kent, is niet zozeer gedoemd het te herhalen, als wel is hij gedoemd niet te weten wie hij is. Niets doet mensen zozeer naar een onwrikbare identiteit verlangen als het knagende vermoeden dat ze geen idee hebben wie ze zijn. En het is vaak de onwrikbare eigen identiteit, de weigering er speels mee om te gaan die ertoe leidt dat de ander als een volstrekte vreemde en een absolute vijand wordt gezien. Na afloop van die lezing over Minco kwam een psychotherapeut naar me toe die zei dat we rituelen en gemeenplaatsen nodig hebben om niet ziek te worden van het herdenken, dat we het verleden op afstand moeten houden om er niet aan onderdoor te gaan. Zeker, maar als we helemaal niet ziek worden van die twintigste eeuw vrees ik dat er niets herdacht is en al helemaal niets begrepen.
Niet ziek worden zou weleens een symptoom kunnen zijn van wegkijken, van ontkenning. Als we ontkennen dat de ziektes van de vorige eeuw, die van het geïndustrialiseerde totalitarisme, van het tot genocide verworden antisemitisme, van het biologisch racisme, diep in onze cultuur zitten, dan weten we niet wie we zijn. En juist dan zijn wij vatbaar voor verleiders die ons komen vertellen wie wij zijn en wie wij moeten vrezen. Herdenken is altijd ook een manier om aan te geven wie je níet wenst te zijn, maar wie je toch meent te kunnen worden. Geen herdenken zonder dit angstige vermoeden, geen betekenisvol herdenken zonder gegronde vrees dat wij de toekomstige daders en hun helpers zijn.
Herdenken gaat uit van de vaststelling dat het verleden niet voltooid is, van het besef dat de buik die het Derde Rijk baarde nog vruchtbaar is. Censuur en uitstoting zijn geen antwoord op die vruchtbaarheid, het is een verworvenheid dat wij in een land leven waar de overheid ons niet vertelt wat zedelijk en onzedelijk denken is. Maar dat betekent niet dat elke grens overschreden moet kunnen worden. Bepaalde taboes hebben zich geleidelijk aan na 1945 met goede redenen in onze cultuur genesteld; de taboebreuk is niet altijd een bevrijding, soms is die taboebreuk slechts een terugval. Deze herdenking is altijd ook een waarschuwing. Het verhaal van de overlevenden, van degenen die uit de concentratiekampen terugkeerden, Joden, Roma en Sinti, politieke tegenstanders, onder wie veel communisten en sociaaldemocraten, is een verhaal van uitzonderingen. De meeste slachtoffers hebben het kamp door de schoorsteen verlaten. Mijn moeder was een uitzondering; haar ouders, mijn grootouders, niet.
Herdenken is tevens namens de doden spreken, en namens de doden spreken kan alleen door de ooggetuigen aan het woord te laten. Ik wil een ooggetuige aan het woord laten die zeer dicht bij de doden is geweest, Filip Müller, een Slowaakse Jood, lid van het Sonderkommando van Auschwitz-Birkenau. Het Sonderkommando bestond voornamelijk uit Joden en was belast met het uit de gaskamers halen van de lijken, het knippen van de haren van de lijken, het trekken van gouden tanden uit de lijken, het verbranden van de lijken. De meeste leden van het Sonderkommando werden na enkele maanden vermoord. Het laatste Sonderkommando in Auschwitz kwam in de herfst van 1944 in opstand, waarbij vrijwel alle leden van dat Kommando zijn vermoord. Müller schrijft in zijn memoires over enkele Joodse gezinnen die onder erbarmelijke omstandigheden ondergedoken hebben gezeten in bunkers nabij het Poolse plaatsje Sosnowiec. Door het huilen van de kinderen is de SS hen op het spoor gekomen.
Ze zijn naar Auschwitz gebracht. De vrouwen en kinderen wordt gevraagd zich uit te kleden, de normale procedure. Ze worden echter niet vergast maar doodgeschoten, wat uitzonderlijk is. Müller verklaart niet waarom. Misschien waren er even niet genoeg mensen om de gaskamers mee te vullen, het Zyklon B mocht niet worden verspild. De moordmachine van de nazi’s was naast al het andere ook een economische aangelegenheid, een gigantische roofpartij waarbij het doden en wegwerken van de lijken zo efficiënt mogelijk moest gebeuren.
De naakte vrouwen staan met hun kinderen voor de executiemuur. Dan schrijft Müller over een vrouw met haar kind in haar armen: ‘Ondertussen liep Voss, de beul, met zijn kleinkalibergeweer nerveus om hen heen, om bij het kind een geschikte plaats te vinden waarop hij het wapen kon richten. Toen de wanhopige moeder dat merkte wrong ze zich in alle bochten om haar kind uit het schootsveld van het dodelijke wapen te houden. Wanhopig probeerde ze elke plek op het lichaam van haar kind met haar armen en handen te bedekken.
Toen knalden er opeens een paar schoten door de stilte. Het kind was van opzij in de borst getroffen. De moeder, die voelde dat het bloed van haar kind langs haar lichaam liep, verloor haar zelfbeheersing en smeet de moordenaar het kind in het gezicht, toen die de loop van zijn wapen al op haar had gericht. Oberscharführer Voss was van zijn stuk gebracht en stond daar als versteend. Toen hij het nog warme bloed in zijn gezicht voelde, liet hij zijn geweer vallen en wreef met zijn hand over zijn gezicht.’ Veelzeggend dat we de naam van de Oberscharführer nu kennen, maar de naam van die vrouw en dat kind niet weten en vermoedelijk nooit te weten zullen komen.
Als herdenken ook verlangen naar kennis is, dan zijn details belangrijk, kennis bestaat uit details, dan kunnen we het ons niet permitteren te zeggen dat wij bepaalde details niet wensen te horen omdat ze onze nachtrust verstoren.
Aan deze vrouw die haar halfdode kind in het gezicht van Oberscharführer Voss gooide, gingen verkiezingen vooraf, ambtelijke orders, gewillige en minder gewillige helpers, van wie de meesten nooit in een concentratiekamp waren, nooit iemand gedood hebben. Waarbij het goed is te beseffen dat het niet alleen de Duitsers waren die toen de oorlog voorbij was, zeiden dat ze het niet hebben geweten, dat ze slechts orders opvolgden.
De literatuurwetenschapper S. Dresden schrijft in zijn studie Vervolging, vernietiging, literatuur over een voorval waarover de schrijver K. Tzetnik, pseudoniem van Yehiel De-Nur, bericht. Een groep levende zigeunervrouwen en -kinderen wordt in een kuil gegooid in Auschwitz, omdat de crematoria overbelast zijn. Een Nederlandse gevangene krijgt het bevel kerosine over de mensen in de kuil te storten. Hij weigert en wordt daarop zelf levend in de vlammen getrapt. ‘Het Nederlandse “Nee! Nee!” klinkt de schrijver nog steeds in de oren,’ noteert Dresden.
Mijn moeder arriveerde in de herfst van 1944 in Auschwitz, kort na de opstand van het Sonderkommando, waarvan ze niets heeft meegekregen. Zelf zei ze dat ze gelukkig was in Auschwitz, omdat ze daar hoop had, hoop verloor ze pas na de bevrijding toen de omvang van de catastrofe tot haar doordrong.
Ze is geboren in 1927 in Berlijn, in 1939 reisde ze op het beroemd geworden schip St. Louis met haar ouders vanuit Hamburg naar Cuba, maar Cuba sloot de grenzen, Amerika sloot de grenzen, Canada sloot de grenzen, zo spoelde ze met haar ouders aan in Nederland.
Mijn vader, eveneens geboren in Berlijn, in 1912, overleefde de oorlog op diverse onderduikadressen. Vaak moest hij zich voordoen als gedeserteerde Wehrmachtsoldaat om een onderduikadres te krijgen. Hij vertelde weinig, en als hij dit al deed eigenlijk per ongeluk, terloops, maar een van de mensen die hem lieten onderduiken, schijnt na de oorlog tegen hem te hebben gezegd: ‘Als we hadden geweten dat je een Jood was, was je er niet ingekomen.’ Met een familie bij wie hij in Rotterdam ondergedoken had gezeten hield hij contact. Een keer per jaar ging hij daar met mij heen. Ze hadden witte muizen in een kooitje.
Dan was er nog een haringman die bij de beurs stond op het Rokin in Amsterdam. Hoewel wij in de Rivierenbuurt woonden, ging mijn vader met lijn 25 naar die haringman omdat hij hem nog uit de oorlog kende, de haringman had in het verzet gezeten. Ik ging weleens mee en hoewel ze elkaar goed moeten hebben gekend uit de oorlog zeiden ze nooit echt iets tegen elkaar, ze praatten slechts over haring. Dat was de oorlog voor mij als kind: witte muizen in een kooitje, een haringman bij de beurs, het geluk in Auschwitz.
Ik had toen niet gedacht dat ik een paar decennia later als columnist voor een Nederlandse krant een reeks onbeschaamd antisemitische e-mails zou ontvangen. Ik dacht toen dat het taboe te groot was. Dat was naïef. En het is ook logisch dat als er gesproken wordt over bepaalde bevolkingsgroepen op een manier die doet denken aan de meest duistere tijd uit de twintigste eeuw, als dat gewoon is geworden, er vroeg of laat op die manier ook weer over Joden gesproken kan worden. Voor mij was het van begin af aan duidelijk: als ze het over Marokkanen hebben, dan hebben ze het over mij.
‘Ik kan niet begrijpen, niet verdragen dat men een mens beoordeelt niet naar wat hij is, maar naar de groep waar hij toevallig toe behoort,’ schreef Primo Levi in de jaren zestig aan zijn Duitse vertaler. Woorden die wij wekelijks, misschien wel dagelijks zouden moeten herhalen al was het maar om ons eraan te herinneren hoe giftig woorden kunnen zijn. Dat een Nederlander in Auschwitz kerosine over levende vrouwen en kinderen moest uitgieten begon met woorden, met toespraken van politici. Juist in deze geseculariseerde tijden rust, meen ik, een speciale verantwoordelijkheid op Kamerleden, op ministers om het goede voorbeeld te geven, om het woord géén gif te laten zijn, om altijd voor ogen te houden dat de staat noodzakelijk is maar tevens een potentieel kwaad dat met achteloze vanzelfsprekendheid mensen, bevolkingsgroepen kan vermorzelen. De vrouw die haar halfdode kind in het gezicht van Oberscharführer Voss gooide, zij waarschuwt ons. De Nederlander die ‘Nee! Nee!’ riep, weigerde kerosine over levende vrouwen en kinderen uit te gieten, toen zelf het vuur in werd getrapt, hij waarschuwt ons.
Arnon Grunberg krijgt voor zijn romans en verhalen de P.C. Hooft-prijs 2022. De vijfkoppige jury van de prijs noemt de 50-jarige auteur “een schrijver die ongeëvenaard is in ambitie, productiviteit en intellectuele kracht”.
Grunberg debuteerde in 1994 als jonge twintiger met Blauwe maandagen en publiceert sindsdien in een hoog tempo romans, verhalen, essays, columns en reportages. Tot zijn bekendste werken horen de romans De asielzoeker (2003) en Tirza (2006). Hij kreeg al veel literaire prijzen, maar de P.C. Hooft-prijs, wellicht de meest prestigieuze, bleef tot dusverre uit.
“Deze oeuvreprijs is, zonder hiërarchie aan te willen brengen in de prijzen die ik heb gewonnen, qua eer en inzet de mooiste die je als auteur kunt winnen”, zegt Grunberg in een reactie. “Als ik het juryrapport lees, begrijp ik wat Karel van het Reve ooit schreef toen hij de P.C. Hooft-prijs won: daar staan dingen in die je ooit over je werk hoopt te lezen.”
De jury prijst Grunberg onder meer vanwege zijn nieuwsgierigheid en maatschappelijke betrokkenheid. “In zijn romanuniversum heeft Grunberg een eigen stijl, taal en grammatica ontwikkeld waarin hij gruwel en tederheid met elkaar weet te verenigen, satire en oprechtheid”, staat in het rapport. “Daarmee heeft hij een immense bijdrage geleverd aan de Nederlandse literatuur.”
Indruk maken
In de bundel Aan nederlagen geen gebrek, met brieven en documenten van Grunberg uit de periode 1988-1994, sprak de schrijver al de ambitie uit dat hij de P.C. Hooft-prijs wilde winnen. “Toen was ik begin 20”, reageerde Grunberg vanavond in het radioprogramma NOS Met Het Oog Op Morgen. “Ik was verliefd op een meisje. Ik denk dat ik het schreef om indruk op haar te maken.”
Maar, gaat de auteur verder: “Er was altijd wel een idee, ook op die leeftijd, dat mij deed denken: hierin ga ik slagen. Ik was er stiekem wel van overtuigd, hoe raar dat ook mag klinken. Misschien hoort die zelfoverschatting bij de leeftijd, maar er hoort ook een idee bij dat je in je greep houdt: dat je iets aan de wereld te zeggen hebt.”
Toen Grunberg hoorde dat hij dit jaar de P.C. Hooft-prijs zou krijgen, gingen zijn gedachten direct naar zijn overleden ouders, vertelt hij. Met zijn moeder, die in 2015 overleed, had hij een bijzondere band:
De P.C. Hooft-prijs wordt jaarlijks afwisselend uitgereikt aan een schrijver van proza, essays of poëzie. Vorig jaar ging de prijs naar de dichter Alfred Schaffer. De vorige P.C. Hooft-prijs voor proza, die van 2019, was voor de inmiddels 101 jaar oude Marga Minco.
Aan de P.C. Hooft-prijs is een bedrag verbonden van 60.000 euro. Grunberg krijgt de prijs in mei uitgereikt. [3]
‘Hij blijft onverminderd nieuwsgierig en maatschappelijk betrokken. Hij is obsessief in zijn zoektocht naar het liefdevolle in de mens en nietsontziend waar het de duistere kanten van het bestaan betreft. In zijn romanuniversum heeft hij een eigen stijl, taal en grammatica ontwikkeld waarin hij gruwel en tederheid met elkaar weet te verenigen, satire en oprechtheid. Daarmee heeft hij een immense bijdrage geleverd aan de Nederlandse literatuur.’
De P.C. Hooft-prijs 2022 is toegekend aan Arnon Grunberg. De oeuvreprijs is dit jaar bestemd voor proza. Het Literatuurmuseum organiseert de feestelijke uitreiking op 19 mei.
Arnon Grunberg (1971) reageerde vereerd en blij op het nieuws dat de P.C. Hooft-prijs 2022 aan hem is toegekend. ‘Ik dacht meteen aan mijn ouders. Niet op een droevige manier, maar ik stelde me voor hoe trots zij zouden zijn geweest. Mijn ambities en prestaties zijn onlosmakelijk verbonden met mijn opvoeding en met de verwachtingen die mijn ouders van mij hadden. En deze oeuvreprijs is, zonder hiërarchie aan te willen brengen in de prijzen die ik heb gewonnen, qua eer en inzet de mooiste die je als auteur kunt winnen. Als ik het juryrapport lees, begrijp ik wat Karel van het Reve ooit schreef toen hij de P.C. Hooft-prijs won: daar staan dingen in die je ooit over je werk hoopt te lezen.’
Arnon Grunberg neemt de P.C. Hooft-prijs op donderdag 19 mei in ontvangst. De uitreiking wordt georganiseerd door het Literatuurmuseum, waar momenteel ook een bijzonder portret van Grunberg door kunstenaar Elisa Pesapane te zien is.
De P.C. Hooft-prijs voor het oeuvre van Arnon Grunberg is toegekend op unanieme voordracht van een jury bestaande uit Agnes Andeweg (voorzitter), Rashid Novaire, Esther Op de Beek, Coen Peppelenbos en Nina Polak. Ze omschrijven Grunberg in het juryrapport als een schrijver die ongeëvenaard is in ambitie, productiviteit en intellectuele kracht: ‘Hij blijft onverminderd nieuwsgierig en maatschappelijk betrokken. Hij is obsessief in zijn zoektocht naar het liefdevolle in de mens en nietsontziend waar het de duistere kanten van het bestaan betreft. In zijn romanuniversum heeft hij een eigen stijl, taal en grammatica ontwikkeld waarin hij gruwel en tederheid met elkaar weet te verenigen, satire en oprechtheid. Daarmee heeft hij een immense bijdrage geleverd aan de Nederlandse literatuur.’
Een kwestie van tijd
Toen hij nog aan het begin van zijn carrière stond, schreef Grunberg in een brief, opgenomen in het boek Aan nederlagen geen gebrek, dat het een kwestie van tijd zou zijn voordat hij de P.C. Hooft-prijs zou winnen. ‘Aan de ene kant natuurlijk grootspraak en een manier om indruk te maken op de persoon aan wie ik de brief richtte, maar het zei ook iets over mijn ambitie en inzet. Als je begint met schrijven beweeg je je heen en weer tussen enerzijds zelftwijfel en misschien ook wel zelfhaat, maar anderzijds ook enorme overmoed en zelfverzekerdheid. Waarschijnlijk schreef ik dit in een moment van overmoed.’
Nu is het moment daar, en op relatief jonge leeftijd. Grunberg werd dit jaar vijftig, terwijl Marga Minco – de vorige winnaar in het genre proza – bijna honderd werd toen de prijs aan haar werd toegekend. ‘Ik vind het bijzonder om haar op te volgen, maar op een heel ander moment in mijn carrière. Ik heb onder andere ideeën voor een nieuwe roman en ben bezig met een dansproject. Ik probeer mezelf steeds weer te verleiden of te dwingen om nieuwe dingen te doen.’
Uitsluitend op zijn kamer blijven en schrijven, zou volgens eigen zeggen de doodsteek zijn voor de schrijver die hij is. ‘Ik denk dat ook mijn journalistieke projecten hebben bijgedragen aan mijn groei als romanschrijver. Maar dat geldt net zo goed voor zo’n dansproject, waarbij ik volledig uit mijn comfortzone treed. Toen ik het telefoontje kreeg over het winnen van deze prijs liep ik in mijn trainingspak door mijn woning, net terug van de dansrepetities. Dat vond ik een prachtig contrast, want als danser ben ik op heel veel gebieden sullig en onbekwaam. Het herinnerde me eraan dat je altijd zelfkritisch moet zijn en lof, hoe aangenaam ook, weer naast je neer moet leggen. Elk boek of elke tekst die je schrijft is op een bepaalde manier toch weer opnieuw examen doen en dat zou eigenlijk nooit moeten wennen.’
Uitreiking
De uitreiking van de P.C. Hooft-prijs 2022 vindt plaats in Theater Diligentia op 19 mei, rond de sterfdag van naamgever Pieter Corneliszoon Hooft (1581-1647). Aan de prijs is een bedrag verbonden van 60.000 euro. Het secretariaat van de Stichting P.C. Hooft-prijs voor Letterkunde wordt gevoerd door het Literatuurmuseum, dat ook de uitreiking organiseert.
