KINDERPARDON? WELK KINDERPARDON?
DHJANA
De DT&V wil morgen het gezin M, een alleenstaande vader met zijn twee zoons naar Afghanistan deporteren.
Hoeveel kinderen zijn er alleen al in de afgelopen drie maanden in de uitzichtloze hel van Kabul terecht gekomen door de uitzet-obsessie van het ministerie? M. van 17 en E. van 10 zijn de volgenden, als het aan de staat ligt.
Hoeveel ouders lezen dit artikel? En hoeveel van jullie zouden dan niet ook kiezen voor de hoop op een veilige toekomst voor je kinderen en wegvluchten uit een land als Afghanistan, waar zelfmoordaanslagen aan de orde van de dag zijn?
Afghanistan is niet veilig. In de verste verte niet.
Er is geen reden om vluchtelingen terug te sturen, wat de wetgeving ook zegt.
Geen enkel argument, maar dan ook geen enkel argument kan zwaarwegend genoeg zijn om kinderen met grof geweld van te arresteren en te deporteren.
M., die morgen uitgezet wordt, is een fractie ouder dan mijn jongste zoon.
Beiden hebben een facebook account, beiden houden van rap. Allebei staan ze aan het begin van hun leven.
Mijn jongste zoon loopt nu net de deur uit, om met vrienden te gaan sporten. Morgenochtend gaat hij naar school. Als hij terug is van school maakt hij zijn huiswerk en chat wat met zijn vriendin op facebook. Over twee weken heeft hij zomervakantie.
M. daarentegen, wordt morgen uit zijn cel opgehaald door de marechaussee. Zijn vader zal handboeien en enkelboeien om krijgen. Ze zullen in een geblindeerd busje van detentiecentrum Rotterdam naar de marechaussee afdeling op Schiphol worden gebracht. Door tien bewakers, in burger gekleed, zullen ze aan boord worden gebracht, achterin het vliegtuig, ver weg van de andere passagiers. De marechaussee, afgetraind en bewapend, zal tegen M. en zijn kleine broertje zeggen dat ze zich rustig moeten houden. Doen ze dat niet, dan wordt er grof geweld gebruikt. M. van 17 riskeert dat hij klappen krijgt, dat zijn hoofd onder de stoel wordt gedrukt, dat pijnpunten in zijn nek worden gebruikt en – als hij nog kan schreeuwen – dat zijn neus en mond worden afgesloten.
Wat maakt dat deze twee jongens van ongeveer dezelfde leeftijd zo’n verschillende dag tegemoet gaan en dat de één rustig kan gaan slapen terwijl de ander waarschijnlijk uren naar het plafond van zijn cel staart?
Simpel: de één is hier geboren, de ander niet. De één heeft een paspoort, de ander niet. Meer verschil dan dat is er niet.
Laat deze waanzin afgelopen zijn.
Dhjana