Je bent moeder van drie kinderen en gelukkig getrouwd. Je houdt zielsveel van je man en je kinderen. Maar jij bent ondergedoken en je man zit in detentie. Vrijdag wordt hij uitgezet naar Afghanistan – jij zou dan alleen met de kinderen hier blijven. Je kan een nieuw asielverzoek indienen, maar waarschijnlijk word je opgepakt zodra je je meldt, ook in detentie gezet en dan sámen met je man en je kinderen gedeporteerd. Wat kies je?
Laat je de vader van je kinderen alleen uitgezet worden? Of meld je je en laat je je als gezin naar een land vol bomaanslagen, vervolging en dood sturen? Kies maar. Je hebt 24 uur. Wat kies je?
Voor deze krankzinnige keuze staat Hamida, de vrouw van Haidar. Het zijn keuzes waar niet één mens ooit in zijn leven geconfronteerd mee zou mogen worden. Het is een onmogelijke keuze. Ontneem je je kinderen hun vader of treed je met je kinderen de dood tegemoet?
Dat Hamida nu voor deze keuze staat, is niet veroorzaakt door een foutje of een incident. Er stond geen vinkje verkeerd, er was geen sprake van een IND medewerker die even niet zat op te letten. Deze keuze is een directe consequentie van de regels van het asielbeleid zelf, dat ‘rechtvaardig’, ‘zorgvuldig’ en ‘menselijker’ zou zijn. Dit is waar de kern van het vreemdelingenbeleid naar voren komt en z’n ware aard laat zien: onmenselijk, slopend, krankzinnig.
Dit is ook het moment waarop de media hun ware gezicht tonen: het gezicht van kille onverschilligheid. Al meer dan een week weten de media van de situatie waarin het gezin van Hamida en Haidar zich bevindt. Geen reactie. Geen artikel, niets. Niet nieuwswaardig genoeg kennelijk. Of misschien willen de lezers dit maar liever niet weten.
Ik vraag je: als je dit artikel op Facebook tegen komt, like het dan niet. Zeg dan niet ‘Oh, wat verschrikkelijk’ of ‘Zal het ooit eens ophouden?’. Vergeet de huilende emoticons.
Al die dingen laten je medeleven zien, maar zullen niets veranderen. Het wordt tijd dat het wel verandert. Het wordt tijd dat we opstaan en in verzet komen. Ja, het is verschrikkelijk. En zolang we daar niets tegen doen, zal het verschrikkelijk blijven. Dan zal er volgende week een andere moeder voor dezelfde keuze worden gesteld, weer iemand in de isoleercel worden gegooid, weer iemand kapot gaan.
Nee, typ geen reactie. Maar verf een spandoek. Of een muur. Nee, niet meer het geluid van zachte muisklikken. Maar het geluid van aanzwellende opstand, hekken die neer gaan en ruiten die in duizend scherven spatten. Nee, geen tranen meer op het panoramadek van Schiphol. Maar simpelweg een vliegtuig dat niet kán vertrekken. Nee, geen tranentrekkende petities en beleefde kamervragen meer. Maar verf, blokkades, vlammen en eisen.
Daarná kunnen we misschien wel weer praten. Maar nu is daar de tijd niet meer voor.
STOP FRONTEX
SLUIT DE DETENTIECENTRA
STOP DEPORTATIES
WE VRAGEN HET NIET MEER
WE EISEN HET
DIT BELEID MOET KAPOT