We zaten in een hoek van de moskee. Ik was daar op uitnodiging van Ahmed Ben Yerrou, een jongerenwerker uit Oost. Hij maakte me wegwijs in de islam. Verderop zat een oudere man met een snorloze baard te murmelen in een microfoon. De mannen stonden en knielden als waren ze met een soort gymnastiek bezig. Vaak sloegen ze op hun hart en riepen ze dat Allah de akbarste was.
Daar zit het, zei mijn begeleider. ‘In je hart.’ Ik moest me niet zo focussen op al die regels, zei hij. Want dat was vooral mijn probleem met de islam. Dat continue zwaaien met dat vingertje. Alles was gegoten in regels en wetten die niet uit te leggen waren. Waarom ik bijvoorbeeld niet met een man mag kussen, kun je toch niet meer staande houden?
Al die regels zijn echter onwrikbaar. Valt niet aan te tornen. Je betwijfelt immers niet het woord van God. Hoe langer ik daar op dat oosterse tapijt zat, hoe benauwder ik me voelde. ‘Je kunt toch wel zelf nadenken’, flapte ik eruit. Enkele gelovigen draaiden zich om en mijn begeleider deed zijn hand op mijn onderarm, ten teken dat ik stil moest zijn.
Na een sobere, maar verlossende maaltijd in de gang van de moskee, stond ik buiten. Het was donker, toch dacht ik nog een vogel te horen fluiten. Ik keek naar de hemel. Wat zou het toch fijn zijn als God nu naar beneden komt om iedereen te vertellen dat het allemaal een poppenkast is die door mensenhersens bedacht is.
Ik haalde diep adem. Een seconde was het stil. Tot ik hard door tram 7 uit mijn dromen werd gerinkeld. De trambestuurder met een baard zwaaide naar me. Even dacht ik dat dat God was. In zijn blik zat iets geruststellends. Laat ze maar. Ze komen er wel achter.”
[9]
Al die regels zijn echter onwrikbaar. Valt niet aan te tornen. Je betwijfelt immers niet het woord van God´´ (20)
- Het vasten ziet men als een vorm van zuivering van de ziel en gehoorzaamheid aan God.
- Het vasten is een van de vijf zuilen van de islam en is dus verplicht.
- Het is mogelijk door het vasten zelfdiscipline te ontwikkelen.
- Het vasten laat voelen hoe het is om honger te hebben.
- Het vasten is een manier om aan zwakheden in het karakter te werken.´´
- WIKIPEDIA
Al die regels zijn echter onwrikbaar. Valt niet aan te tornen. Je betwijfelt immers niet het woord van God´´
earth, in this day, which we intend to bring into existence by any means necessary”
Het is Ramadan. Dat betekent hongerlijden. Maar zo moest ik dat niet zien. ‘Als je vast, voel je God in je stromen.’ Ik keek onwillekeurig naar boven, naar het systeemplafond in de Nasr moskee in de Celebesstraat, waar ik te gast was. Die dag had ik gevast.
We zaten in een hoek van de moskee. Ik was daar op uitnodiging van Ahmed Ben Yerrou, een jongerenwerker uit Oost. Hij maakte me wegwijs in de islam. Verderop zat een oudere man met een snorloze baard te murmelen in een microfoon. De mannen stonden en knielden als waren ze met een soort gymnastiek bezig. Vaak sloegen ze op hun hart en riepen ze dat Allah de akbarste was.
Daar zit het, zei mijn begeleider. ‘In je hart.’ Ik moest me niet zo focussen op al die regels, zei hij. Want dat was vooral mijn probleem met de islam. Dat continue zwaaien met dat vingertje. Alles was gegoten in regels en wetten die niet uit te leggen waren. Waarom ik bijvoorbeeld niet met een man mag kussen, kun je toch niet meer staande houden?
Al die regels zijn echter onwrikbaar. Valt niet aan te tornen. Je betwijfelt immers niet het woord van God. Hoe langer ik daar op dat oosterse tapijt zat, hoe benauwder ik me voelde. ‘Je kunt toch wel zelf nadenken’, flapte ik eruit. Enkele gelovigen draaiden zich om en mijn begeleider deed zijn hand op mijn onderarm, ten teken dat ik stil moest zijn.
Na een sobere, maar verlossende maaltijd in de gang van de moskee, stond ik buiten. Het was donker, toch dacht ik nog een vogel te horen fluiten. Ik keek naar de hemel. Wat zou het toch fijn zijn als God nu naar beneden komt om iedereen te vertellen dat het allemaal een poppenkast is die door mensenhersens bedacht is.
Ik haalde diep adem. Een seconde was het stil. Tot ik hard door tram 7 uit mijn dromen werd gerinkeld. De trambestuurder met een baard zwaaide naar me. Even dacht ik dat dat God was. In zijn blik zat iets geruststellends. Laat ze maar. Ze komen er wel achter.