AAN REDACTIE NOS NIEUWSOnderwerp: Uw berichtgeving dd 11 mei 2022: ”Ook Nederland steunt Marokko inWestelijke Sahara kwestie”[Zie de tekst van uw artikel onder het notenapparaat] Geachte Redactie, Redactie, daar is ze weer:Deze keer niet over het Israelisch-Palestijnse conflict [1], hoewel daaroverlaatstelijk ook wel wat te becommentarieren valt [dat voor een andere keer]en ook niet over de Schiphol staking, waarover ik u recentelijk heb gekapitteld [2][zonder trouwens enige reactie uwerzijds, zoals onbeleefd, maar gebruikelijk]Neen, deze keer bekritiseer ik uw berichtgeving over een veel te ondergesneeuwde kwestie:De Westelijke Sahara en de Marokkaanse bezetting van dat gebied. En met mijn laatste zin raak ik dan direct de essentie van mijn kritiek:Want mijn kritiek luidt onder andere [er komt nog meer], het feit, dat u inuw berichtgeving niet duidelijk en onverbloemd vermeldt, dat hier sprakeis van een jarenlange, Marokkaanse bezetting, maar blijk geeft van onduidelijke en verwarrende berichtgeving:Dit blijkt onder andere uit uw vermelding in de titel van uw artikel ”Westelijke Sahara kwestie” [3],een veel te neutrale term voor wat er werkelijk aan de hand is.Vervolgens refereert u in uw berichtgeving dan weer aan diebezetting, maar u formuleert het niet goed, door die bezetting ”omstreden” te noemen [4]Dat is niet juist:Onverbloemd IS hier sprake van een bezetting, die dan ook als zodanigdient te worden vermeld:Dan schrijft u in een extra commentaar weliswaar over ”inlijving” [5], wat correct is , maar in hetzelfde stukje dan weer over ook over ”betwist gebied” [6], wat weer NIET klopt.Want aangezien die ”twist” gaat tussen deMarokkaanse bezetter en de bezette bevolking van de WestelijkeSahara [Sahrawi’s, zoals de correcte term luidt] en die bezettingillegaal is, is het woord ”betwist” niet op zijn plaats. BEZETTING WESTELIJKE SAHARA:ACHTERGROND:Verder vermeldt u in uw toevoeging [grijs scherm] wel wat achtergrondinformatieover de historische ontwikkelingen [7], maar maar uwinformatie is voor de lezer niet duidelijk genoeg en bovendien incompleetDaarom het volgende: Toen Spanje zich in 1975 uit de Westelijke Sahara terugtrok alskolonisator, wat dus strict genomen de onafhankelijkheid vande Westelijke Sahara zou moeten inluiden, werd het gebied binnengevallendoor Marokko en Mauretanie, die vervolgens met voormaligekolonisator Spanje de zogenaamde ”Madrid Accoorden’ [8]’, die neerkwamenop een koloniaal onderonsje:Want het kwam neer op een de facto verdeling van de Westelijke Sahara tussenMarokko en Mauretanie [9]In feite ging het land over van kolonisator naar bezetter, zonder enigrespect voor het zelfbeschikkingsrecht van de bevolking van deWestelijke Sahara. [10] Maar daarmee was de zaak, in de moderne tijden waarin we leven, natuurlijkniet gedaan:In 1975 sprak het Internationaal Gerechtshof in Den Haag zich onverbloemduit tegen deze landverdeling door te verklaren, dat noch Marokko, noch Mauretanie enige soevereine zeggenschap hadden over de Westelijke Sahara [11]Bovendien werden die Madrid Accoorden niet erkend door de Verenigde Naties [12] wat het onrechtmatige karakter er verder door bevestigde.Zie voor meer achtergrondinformatie ook noot 13Daar komt nog bij, dat Marokko sinds jaar en dag het beloofde referendum,waarbij de bevolking van de Westelijke Sahara mag stemmen over hunstatus [onafhankelijke Staat of onderdeel van Marokko] systematischfrustreert [14] ONDERDRUKKING Ondanks het feit, dat de Marokkaanse bezetting/inlijving van de WestelijkeSahara door de Internationale Gemeenschap als illegaal wordt beschouwd [zie hierboven] en dus niet wordt erkend [15], gaat Marokko er vrolijk mee dooren handhaaft de bezetting dus.Bij bezetting hoort onderdrukking en over die onderdrukking hebbenmensenrechtenorganisaties als Amnesty International en Human Rights Watch uitgebreid gerapporteerd. [16]Onderdrukking van de vrijheid van meningsuiting, oneerlijkeprocessen, slechte behandeling van pro Westelijke Saharaanse onafhankelijkheidsactivisten, foltering, het ontzeggen van medische hulp,mishandelingen, het kan niet op! [17]
SPANJE TEGEN MAROKKAANSE BEZETTING WESTELIJKE SAHARA Interessant is om bij u het volgende te lezen: ”In maart koos ook Spanje de kant van Marokko. Dat was een opmerkelijke stap, aangezien Spanje tot die tijd altijd fel tegen de omstreden Marokkaanse bezetting van de voormalige Spaanse kolonie was” [18] Ontroerend, maar ik denk, dat u de geschiedenis watbeter zult moeten bestuderen:Nogmaals in herinnering:Ik schreef hierboven:”Toen Spanje zich in 1975 uit de Westelijke Sahara terugtrok alskolonisator, wat dus strict genomen de onafhankelijkheid vande Westelijke Sahara zou moeten inluiden, werd het gebied binnengevallendoor Marokko en Mauretanie, die vervolgens met voormaligekolonisator Spanje de zogenaamde ”Madrid Accoorden”En die Madrid Accoorden hielden in een verdeling van de WestelijkeSahara tussen Marokko en Mauretanie, met adhesie van Spanje! [18]Dus hoezo een ”verzet” van Spanje tegen de Marokkaanse bezetting? EPILOOG Er is genoeg hierover gezegd en ik heb mijn bezwaar tegen uwberichtgeving duidelijk belicht.Uw berichtgeving noemt Marokko niet duidelijk als bezetter, u gebruikt somswel de terminologie, maar doet die dan weer teniet door verwarrendetegeninformatie [zie bovenstaande] Ook is het handig, wanneer u vermeldt, dat zolang land A hetzij de grenzen en/of luchtruim, hetzij de defensieen/of buitenland beleid van land B controleert, land A een platte bezetterblijft [ik verwijs hier in noot 19 naar Israel en Gaza, de omstandighedenkomen overeen]. Dat daarbij de Marokkaanse inlijving van de Westelijke Sahara [die inlijvingnoemt u dan weer wel] internationaal is afgekeurd [zie wat ik hierover schreef]is een belangrijke factor, die u had moeten noemen. Ik vind dit daarom zo belangrijk, omdat de Marokkaanse bezetting vande Westelijke Sahara nauwelijks tot geen internationale aandacht krijgten net zo in het middelpunt van de politieke en publieke aandacht zoumoeten staan als de Israelische bezetting van de Palestijnse gebieden.Want:WRONG IS WRONG Enfin, ik hoop, dat u uit bovenstaande een en ander geleerd hebt ende volgende keer met een evenwichtigere en vooral duidelijkere berichtgevingkomt. Vriendelijke groetenAstrid EssedAmsterdam VOOR UW GEMAK ZIJN DE NOTEN IN LINKS ONDERGEBRACHT NOTEN: NOTEN 1 T/M 10 https://www.astridessed.nl/noten-1-t-m-10-nos-en-de-westelijke-sahara/
Nederland steunt de autonomieplannen van Marokko voor de door het koninkrijk geannexeerde regio Westelijke Sahara. Minister van Buitenlandse Zaken, Wopke Hoekstra, heeft dat bekendgemaakt op werkbezoek in Marokko.
Marokko heeft in 2007 voorgesteld dat de Westelijke Sahara een verregaande vorm van autonomie krijgt – maar dat het koninkrijk wel zeggenschap houdt over het buitenlands beleid en defensie. Onafhankelijkheidsbeweging Polisario heeft die plannen van Marokko verworpen.
De Nederlandse regering heeft nu zijn steun uitgesproken voor Marokko’s voorstel. Het autonomieplan wordt in de persverklaring omschreven als “een serieuze en geloofwaardige bijdrage aan het door de VN-geleide politieke proces”. De Verenigde Naties proberen al decennia tot een vreedzame oplossing te komen voor het sudderende conflict.
De Westelijke Sahara is ongeveer zes keer zo groot als Nederland en betwist gebied. Marokko heeft het in 1975 ingelijfd en landgenoten aangespoord zich er te vestigen. De door buurland Algerije gesteunde beweging Polisario kwam tegen de annexatie in verzet.
In 1991 werd er een staakt-het-vuren bereikt. De VN wilde aanvankelijk een referendum waarin de inwoners van de Westelijke Sahara zich uitspreken over zelfbeschikking, maar dat heeft nog altijd niet plaatsgevonden. De laatste jaren heeft de VN in het algemeen opgeroepen tot “een wederzijds acceptabele oplossing”.
Marokko’s autonomieplan heeft recent steeds meer internationale steun gekregen. Donald Trump sprak er in zijn laatste dagen als president van de Verenigde Staten in 2020 zijn steun voor uit. Ook erkende hij de aanspraak die het Noord-Afrikaanse land maakt op de betwiste regio. In ruil daarvoor is Marokko diplomatieke betrekkingen met Israël aangegaan.
In maart koos ook Spanje de kant van Marokko. Dat was een opmerkelijke stap, aangezien Spanje tot die tijd altijd fel tegen de omstreden Marokkaanse bezetting van de voormalige Spaanse kolonie was. Premier Sánchez noemde het een nieuwe fase in de relatie tussen de twee landen “gebaseerd op wederzijds respect”.
‘Hypocrisie’
Polisario reageerde verbolgen op de draai van Spanje. De beweging stelde dat de Spaanse regering was gezwicht voor “chantage en manipulatie”. Ook noemde Polisario het hypocriet dat de schending van het internationaal recht in Oekraïne wel in de schijnwerpers staat, maar die in de Westelijke Sahara niet.
Ook Nederland behoort nu tot de groeiende lijst van landen die het autonomieplan steunen. Polisario heeft er nog niet op gereageerd.
Hoekstra was vandaag in Marrakesh in gesprek met zijn Marokkaanse ambtgenoot Nasser Bourita. Er werd onder meer gesproken over de gezamenlijke aanpak van terrorisme, maar ook migratie, handel en cultuur stonden op de agenda.
EINDE ARTIKEL NOS
Reacties uitgeschakeld voor NOS: Noem Marokko luid en duidelijk de Bezetter van de Westelijke Sahara!
[15] ”De uitspraak volgt op een eerder arrest van de hof over internationaal zelfbeschikkingsrecht van de Westelijke Sahara. Het gebied werd in 1975 ingelijfd door Marokko, maar dat wordt internationaal niet erkend” EUROPA NUHANDELSVERDRAGEN EU EN MAROKKO ONGELDIGOM WESTELIJKE SAHARA29 SEPTEMBER 2021 https://www.europa-nu.nl/id/vlmmi6tb2ntx/nieuws/hof_handelsverdragen_eu_en_marokko?ctx=vh6ukzb3nnt0
LUXEMBURG (ANP) – De Europese Commissie moet namens de EU opnieuw gaan onderhandelen over een aantal handelsafspraken met Marokko en daarin de bevolking van de Westelijke Sahara betrekken. Het Gerecht van de EU, een onderdeel van het Europees Hof van Justitie, verklaart twee handelsovereenkomsten nietig. De uitspraak is een overwinning voor Polisario, de onafhankelijkheidsbeweging voor de Westelijke Sahara die de zaak had aangespannen.
De uitspraak volgt op een eerder arrest van de hof over internationaal zelfbeschikkingsrecht van de Westelijke Sahara. Het gebied werd in 1975 ingelijfd door Marokko, maar dat wordt internationaal niet erkend. Een deel ervan is in handen van Polisario, dat aanspraak maakt op het voormalige Spaanse gebied in Noord-Afrika. Het gebied is rijk aan fosfaten en visgronden.
De overeenkomsten waarover opnieuw moet worden onderhandeld betreffen gunstige tarieven voor landbouwproducten die Marokko in de EU mag invoeren, en een visserij-overeenkomst. Het hof heeft eerder al geoordeeld dat vrijhandelsafspraken tussen de EU en Marokko niet voor de Westelijke Sahara van toepassing zijn.
EU-buitenlandchefJosep Borrell en de Marokkaanse minister van Buitenlandse Zaken Nasser Bourita gaven direct na de uitspraak een gezamenlijke verklaring uit. “We zullen de nodige maatregelen treffen om voor een wettelijk kader te zorgen dat de voortgang en stabiliteit van de handelsrelatie tussen de EU en het koninkrijk Marokko garandeert.”
EINDE ARTIKEL
[16]
HUMAN RIGHTS WATCHMOROCCO AND WESTERN SAHARAWORLD REPORT OF 2022EVENTS OF 2021
Morocco cracked down on journalists and critics, including via apparently politically motivated prosecutions for criminal offenses. Laws restricting individual freedoms remained in effect, including laws that discriminate against women and lesbian, gay, bisexual and transgender (LGBT) persons. In Western Sahara, authorities continued to severely constrain activities and speech of independence activists.
Criminal Justice System
The Code of Penal Procedure gives a defendant the right to contact a lawyer after 24 hours in police custody, extendable to 36 hours. But detainees do not have the right to have a lawyer present when police interrogate or present them with their statements for signature. In recent years, police agents often coerced or tricked detainees into signing self-incriminating statements, which judges later relied on to convict even when the defendants repudiated those statements in court.
Freedom of Association and Assembly
Authorities continued to impede the work of the Moroccan Association for Human Rights (AMDH), the country’s largest independent human rights group. The AMDH said that, as of September 15, 2021, authorities had declined to process the administrative formalities for 84 of the 99 AMDH local branches, impeding the ability of these branches to carry out basic functions like opening new bank accounts or renting space. These obstructions persisted even when administrative courts ruled in favor of the AMDH.
Freedom of Expression
On July 30, several global media reported that Pegasus, a potent spyware developed by Israeli firm NSO Group, might have been used to infiltrate the smartphones of many individuals in Morocco. Pegasus, which NSO Group claims is exclusively sold to governments, is capable of accessing contact lists, reading emails and text messages, tracking calls, collecting passwords, mobile phone tracking, and hijacking the target device’s microphone and video camera to turn it into a surveillance device. Journalists and Moroccan human rights activists and journalists were among the targets.
Morocco’s penal code punishes with prison and fines nonviolent speech offenses, including “causing harm” to Islam or the monarchy, and “inciting against” Morocco’s “territorial integrity,” a reference to its claim to Western Sahara. While the Press and Publication Code does not provide prison as a punishment, journalists and people who speak out on social media have been prosecuted under the penal code for their critical, nonviolent speech.
Those included Moroccan-American YouTube commentator Chafik Omerani and protester Noureddine Aouaj, sentenced to three months and two years in prison, respectively, for “defaming constitutional institutions” after they criticized King Mohammed VI. Omerani was freed on May 6 after completing his term. YouTube commentator Mustapha Semlali, also known as Allal Al-Qadous, was sentenced to two years for “undermining the monarchy” after he allegedly defamed Prince Moulay Rachid, the king’s brother; Moroccan-Italian student Ikram Nazih, was sentenced to three years for “harming the Islamic religion” after she shared a Facebook post deemed to be making light of a Quranic verse. She was freed on August 23 after an appeals court reduced her sentence to two months. YouTube commentator Jamila Saadane was sentenced to three months for “insulting organized institutions and distributing false allegations” after she claimed that authorities protected sexual tourism activities in Marrakech.
In other cases, Morocco has arrested, prosecuted, and imprisoned several critics not overtly for what they said but instead for offenses related to sex or embezzlement, where the evidence was either scant or dubious, or the trial involved clear fair-trial violations.
On January 27, a Rabat Court of First Instance sentenced historian and free speech advocate Maati Monjib to one year in prison for “receiving funds from a foreign organization in order to undermine Morocco’s internal security.” The basis for the charge was that a nongovernmental organization (NGO) set up by Monjib to defend free speech received grants from European NGOs to organize trainings for local journalists in a way that “harmed Morocco’s internal security.”
The trial of Monjib took place on January 20 in his absence, even though he had been in the same tribunal that day to answer a prosecutor’s questions in another case, for which he was in pretrial detention. Monjib’s lawyers say the court notified neither Monjib nor them about the trial, which the authorities denied. Monjib was released on March 23, after hunger striking for 19 days. The case, in which three co-defendants were sentenced to one year in absentia, was pending at time of writing appeal.
On July 9, a court of first instance in Casablanca sentenced popular critical columnist Soulaiman Raissouni to five years in prison for “indecent assault.” Raissouni was placed in pretrial detention on May 2020, days after a man accused him in a Facebook post of sexually assaulting him two years earlier, while he was visiting Raissouni’s home. Raissouni spent a year in pretrial detention without the court ever providing a substantive basis for denying him bail for such an extended period. He was denied access to his own case file until late in the trial.
Raissouni, who waged a long hunger strike to protest the conditions of his trial, requested to be transported to the courtroom in an ambulance and attend the sessions in a wheelchair, under medical supervision. The judge denied his request, and thus Raissouni did not attend the last four sessions of his own trial. His defense withdrew from the trial in protest. After the verdict, Raissouni stopped his hunger strike, which had lasted 118 days. The case was pending appeal at time of writing.
Taoufik Bouachrine, the director of the now-defunct independent daily Akhbar al-Yaoum, where Raissouni worked as editor-in-chief, is serving a 15-year sentence for sexual assault on several women. The verdict was handed down by an appeals court in 2019 after a trial that the United Nation’s Working Group on Arbitrary Detention said was marred by due-process violations and part of a “judicial harassment attributable to nothing other than [Bouachrine’s] investigative journalism.”
On July 19, a court of first instance in Casablanca sentenced investigative journalist Omar Radi to six years in prison on multiple charges, including espionage and rape of a female co-worker, and his colleague, journalist Imad Stitou, to one year in prison, with six months suspended, for “participation” in the alleged rape because he “failed to intervene to stop it.” Radi testified that the sex with the complainant was consensual.
Radi, an outspoken critic who has long been subject to state harassment, has been in detention since his arrest on July 29, 2020. Stitou remained free pending appeal.
Examining the facts in the case on which the espionage charges against Radi are based, Human Rights Watch found that they consist of nothing but standard journalistic work, corporate due-diligence studies that Radi performed as a paid consultant, and his routine meetings with foreign diplomats. The case file, which Human Rights Watch reviewed, included no evidence that Radi had provided classified information to anyone or that he even had access to such information.
Several due process violations were recorded during the trial, which Human Rights Watch observed. The court never provided a substantive justification for holding Radi for one year in pretrial detention. The court refused to hear defense witnesses, and admitted a written statement by a prosecution witness but refused to summon him, thus denying the defense’s right to cross-examine him. While Radi had to fight in court for months to get his case file, websites closely tied with security services obtained leaked copies even before the trial started, and based on those leaks, published scores of articles affirming Radi’s guilt. The case was pending appeals at time of writing.
Monjib, Raissouni, Radi, and others were subjected to relentless character assassination efforts in scores of articles published in websites known locally as “slander media” because of their incessant and seemingly coordinated attacks against critics of the authorities. Known for their proximity to security services, these websites have published in past years thousands of articles including personal information on targeted individuals. The information included banking and property records, screenshots of private electronic conversations, allegations about sexual relationships, and intimate biographical details.
Western Sahara
The United Nations-sponsored process of negotiations between Morocco and the Polisario Front, the liberation movement that seeks self-determination for Western Sahara, remained stalled after the resignation in May 2019 of Horst Kohler, the envoy of the UN secretary-general. Staffan De Mistura was appointed as a new envoy on October 6.
Most of Western Sahara has been under Moroccan control since Spain, the territory’s former colonial administrator, withdrew in 1975. In 1991, both Morocco and the Polisario, the liberation movement for Western Sahara, agreed to a UN-brokered ceasefire to prepare for a referendum on self-determination. That referendum never took place. Morocco considers Western Sahara to be an integral part of the kingdom and rejects demands for a vote on self-determination that would include independence as an option.
In November 2020, Moroccan security forces established a near-constant heavy presence outside the house of independence activist Sultana Khaya, in Boujdour, Western Sahara. They have provided no justification and have prevented several people, including family members, from visiting. According to Khaya, police forces raided her house several times, beating her and relatives, and smearing the house with a foul-smelling liquid. Khaya is locally known for her public displays of vehement opposition to Morocco’s control of Western Sahara. The arbitrary blockade of her house was still in place at time of writing.
Moroccan authorities systematically prevent gatherings supporting Sahrawi self-determination, obstruct the work of some local human rights NGOs, including by blocking their legal registration, and on occasion beat activists and journalists in their custody and on the streets, or raid their houses and destroy or confiscate their belongings. Human Rights Watch documented some of these beatings and raids, including of the house of independence activist Hassana Duihi in May 2021.
In 2021, 19 Sahrawi men remained in prison after they were convicted in unfair trials in 2013 and 2017 for the killing of 11 security force members, during clashes that erupted after authorities forcibly dismantled a large protest encampment in Gdeim Izik, Western Sahara, in 2010. Both courts relied almost entirely on their confessions to the police to convict them, without seriously investigating claims that the defendants had signed their confessions under torture. The Cassation court, Morocco’s highest judicial instance, upheld the appeals verdict on November 25, 2020.
Women’s and Girls’ Rights
The Family Code discriminates against women with regard to inheritance and procedures to obtain divorce. The code sets 18 as a minimum age of marriage but allows judges to grant “exemptions” to marry girls aged 15 to 18 at the request of their family.
While Morocco’s 2018 Violence against Women law criminalized some forms of domestic violence, established prevention measures, and provided new protections for survivors, it required survivors to file for criminal prosecution in order to obtain protection, which few can do. It also did not set out the duties of police, prosecutors, and investigative judges in domestic violence cases, or fund women’s shelters.
Morocco’s law does not explicitly criminalize marital rape, and women who report rape can find themselves prosecuted instead for engaging in sexual intercourse outside marriage if authorities do not believe her.
In July, an Instagram post showing a hotel in Marrakech denying access to Moroccan women unaccompanied by either their husbands or families, went viral.
Morocco bans hotels from accommodating unmarried couples in a shared room, but there is no known law denying access to unaccompanied women from any facility.
In July, authorities appointed the first female head prosecutor at a court of first instance. While Morocco does have female judges, women overall continue to remain heavily underrepresented in judicial positions.
In May, Morocco’s National Human Rights Council reported that sexual harassment and gender-based violence are widespread against female staff and students at Moroccan universities, and a lack of mechanisms and means to adequately deal with harassment, and provide assistance to victims in universities.
Sexual Orientation and Gender Identity
Consensual sex between adults who are not married to one another is punishable by up to one year in prison. Moroccan law also criminalizes what it refers to as acts of “sexual deviancy” between members of the same sex, a term that authorities use to refer to homosexuality more generally, and punishes them with prison terms of up to three years.
In a memorandum published in October 2019, the National Human Rights Council, a state-appointed body, recommended decriminalizing consensual sex between non-married adults. More than 25 NGOs expressed support for the recommendation. The Moroccan government did not act upon it.
Refugees and Asylum Seekers
The government has yet to approve a draft of Morocco’s first law on the right to asylum, introduced in 2013. A 2003 migration law remained in effect, with provisions criminalizing illegal entry that failed to provide an exception for refugees and asylum seekers. As of September 2021, the Ministry of Foreign Affairs had granted, or started the administrative process for granting, refugee cards, along with special residency permits and work authorizations to 856 persons, most of them sub-Saharan Africans, whom the UN High Commissioner for Refugees (UNHCR) had recognized in recent years. All of the 8,853 refugees recognized by UNHCR as of September 2021 had access to health services and where applicable public education, but only about half of them had regular residency permits and work authorizations, according to UNHCR. Morocco also hosted 6,902 registered asylum seekers as of September.
Human rights violations against migrants by Moroccan authorities, as reported by the media and non-governmental organizations during 2021, included abusive raids targeting sub-Saharan migrants for forced internal displacements, usually toward the south of the country, and arbitrary detention of migrants, including children. In a positive step, the Moroccan government stated it would include refugees, migrants and asylum seekers in its national Covid-19 vaccination campaign, which launched in January 2021. As of September, 547 refugees had been vaccinated.
On July 19, Idris Hasan, an Uyghur activist who had been living in Turkey, was arrested upon landing in Casablanca airport. A court agreed to China’s extradition request on December 15 but he had not been extradited yet at time of writing. Extraditing Hasan would violate Morocco’s obligations under the 1951 Refugee Convention and the 1984 Convention against Torture, which prohibit forcibly sending anyone to a place where they would risk persecution and torture.
Key International Actors
On September 29, the European Court of Justice (ECJ) annulled two trade agreements on agriculture and fishing between the European Union and Morocco. The court said that Western Sahara, which was included in those bilateral agreements, should be considered a third party and as such, its people had to give its “full consent” for the agreement to be valid. The ECJ ruled that the consultations with stakeholders in Western Sahara, in which the Polisario refused to take part, did not meet the threshold of “consent.” Morocco and the EU had not appealed the ECJ ruling at time of writing.
The authorities continued to use the 2020 health emergency decree-law to arbitrarily restrict freedom of expression and assembly, including of journalists, activists and workers. The authorities continued to violate the rights of pro-independence Sahrawi activists through arbitrary house arrests, ill-treatment and harassment. The government introduced a Covid-19 vaccine pass necessary for anyone to enter their places of work, public and private administrations, restaurants and to travel inside and outside Morocco. Protests against the pass were held in several cities and were met by force at least once. The Feminist Action Union recorded monthly increases in domestic violence cases in almost every city in Morocco. Parliament passed a new law that allows for gender reassignment for those born “hermaphrodites”, which was criticized by LGBTI communities for its vagueness and lack of reference to transgender people. Migrants and asylum seekers were arbitrarily detained and, in areas close to border crossings, the authorities raided the lodging places of sub-Saharan nationals, sometimes burning their belongings or forcibly evicting them.
Background
Government measures to support the economy during the second year of the pandemic included compensating those who could not work, although this only applied to those in formal jobs.
In October, the UN Mission for the Referendum in Western Sahara (MINURSO) was renewed, but still lacked a human rights mandate. Human rights organizations could still not access Western Sahara and Polisario camps.
On 21 October, the government announced that a vaccine pass would be necessary to enter places of work, restaurants and for all travel inside and outside of Morocco. The union of café and restaurant owners, the lawyers’ union and some rights organizations criticized the move, saying the pass was unconstitutional, arbitrary or a danger to the economy. Protests against the decision were held across Morocco on 31 October.
Between January and December, the king issued royal pardons affecting 4,127 prisoners.
In September, Algeria cut diplomatic ties with Morocco.
Freedom of expression and association
Human rights defenders, journalists, social media users, academics and activists continued to face repression of the legitimate exercise of their freedom of expression. At least seven were arrested and/or prosecuted for freedom of expression-related offences. On 23 March, academic and human rights defender Maati Monjib was provisionally released from El Arajat prison near the capital Rabat. In October, he was prevented from travelling to France for a medical appointment and to see his family, due to an arbitrary travel ban imposed since October 2020.
In July, Omar Radi, an independent journalist who was often critical of the authorities, was sentenced to six years in prison on charges of espionage and rape after a trial that did not meet international fair trial standards. Among other things, he was denied the right to see and challenge each piece of evidence used against him.
In September, the Marrakesh Court of First Instance sentenced Jamila Saadane to three months in prison for videos she posted on YouTube accusing the Moroccan authorities of covering up prostitution networks and human trafficking in Marrakesh. She was convicted of “insulting institutions” and “spreading false information”.
The Moroccan authorities continued to violate the rights of pro-independence Sahrawi activists throughout the year, through ill-treatment, arrests and harassment. In May, the authorities arrested Essabi Yahdih, a Sahrawi journalist and director of the online Algargarat Media company, at his workplace in Western Sahara. They interrogated him about his journalistic work and accused him of filming military barracks in Dakhla, a city in Western Sahara. On 29 July, he was sentenced to one year in prison and a fine. In Dakhla prison he was denied medical attention for pre-existing hearing and sight conditions.
Right to privacy
In July, together with the coalition Forbidden Stories, Amnesty International revealed that NSO Group’s Pegasus surveillance spyware was used extensively by the Moroccan authorities. Journalists, activists and political figures of French and Moroccan origin had been targeted with the spyware. The devices of Hicham Mansouri, a Moroccan journalist living in exile in France; Claude Mangin, the partner of Naama Asfari, a Sahraoui activist who is imprisoned in Morocco; and Mahjoub Maliha, a Sahraoui human rights defender, were infected with Pegasus software in violation of their rights to privacy and freedom of expression.
Freedom of assembly
On at least four occasions, the authorities repressed peaceful protests demanding improved working conditions and used the health emergency decree-law to suppress workers’ grievances.
In April, police arbitrarily arrested 33 teachers who were protesting peacefully in Rabat against education policies they deemed harmful for public education and forcibly dispersed the protesters even though they were respecting Covid-19 safety measures such as social distancing. The teachers were provisionally released after 48 hours but were still facing charges of “incitement to unarmed gathering without an authorization”, “breaching health emergency status” and “offending public officials”. Their trial was ongoing at the end of the year.1
In July, Noureddine Aouaj, an activist and human rights campaigner, was sentenced to two years’ imprisonment. He was arrested in June after joining a peaceful rally supporting jailed journalists Omar Radi and Suleiman Raissouni, and charged with “insulting constitutional institutions, principles and symbols of the kingdom”, “denouncing fictitious crimes” and “undermining judicial authority”.
Torture and other ill-treatment
Some prisoners were held in harsh conditions, including prolonged and indefinite solitary confinement, in violation of the prohibition of torture and other ill-treatment.
Suleiman Raissouni, a journalist and editor of Akhbar Al Yaoum newspaper, remained in solitary confinement since his imprisonment in May 2020. He staged a 118-day hunger strike from 8 April to protest against his solitary confinement.
Mohamed Lamine Haddi, sentenced in connection with the Gdeim Izik protest, continued to be held in solitary confinement since 2017. In March, prison guards ended his hunger strike held in protest at his ill-treatment by force-feeding him, which amounts to torture under international law.
Members of the security forces raided the house of Sahrawi activist Sultana Khaya in Boujdour at least three times in 2021. She said that during a raid in May, members of the security forces beat her and tried to rape her with batons, and attacked and raped her sister. On 15 November, members of the security forces broke into her house and raped her and sexually abused her two sisters and 80-year-old mother.2
Right to health
In May, the Independent Syndicate of Public Sector Doctors held a 48-hour national strike, excluding emergency services, to protest at the authorities’ inaction to their long-standing demands for improved pay and working conditions and better resourced public hospitals.
By the end of the year, Morocco had fully vaccinated about 67% of the country’s population against Covid-19.
Women’s and girls’ rights
A national pandemic fund was created in 2020 to compensate those forced to leave work. However, Moroccan NGO the Feminist Action Union found that women were less able than men to benefit from the scheme as they are less likely to be in regular work
Implementation of the 2018 Law 103-13 for the prevention of violence against women remained weak. Contrary to claims by the Public Prosecution Office that domestic violence cases decreased by 10% compared to previous years, the Feminist Action Union recorded monthly increases in domestic violence cases from January to April in almost every city in Morocco.
In May, the Minister of Justice announced that the number of child marriages had reduced since 2019. UN Women disputed this, saying the figures do not provide information on the forms of customary marriage involving children, nor do they consider the impacts of the Covid-19 pandemic on mobility and access to public administrations. Article 19 of the Family Code sets the marriage age at 18, but Articles 20 and 21 give judges in charge of family issues the right to authorize requests for child marriages.
In January, former police officer Wahiba Kharchich relocated to the USA after suffering defamation when media company ChoufTV published a video alleging to show her having an extra-marital affair in December 2020. She had filed a complaint in 2016 about sexual harassment by her boss Aziz Boumehdi, head of El Jadida police unit, which was never followed up.
LGBTI people’s rights
Article 489 of the Penal Code continued to criminalize consensual same-sex sexual relations.
In July, parliament passed Article 28 of the 36.21 Civil Status Bill, which states that the gender assigned to “hermaphrodite” newborns can be changed later in life. While billed as an advancement in LGBTI rights in Morocco, the amendment was criticized by trans rights organizations who said they had not been consulted and that many find the term “hermaphrodite” offensive. Furthermore, the law continues to assign intersex people to either male or female genders, does not extend to allowing transgender people to transition and focuses on the appearance of genitals without reference to chromosomes or hormones. There remained no mention of transgender people in law.
In February, gender non-conforming artist Abdelatif Nhaila was released after serving a four-month prison sentence imposed in 2020. Police arrested him after he visited a police station to report death threats and homophobic harassment he had received as part of a widespread social media smear campaign begun in April 2020, and subsequently prosecuted him for “violating the state of health emergency” and “insulting an official”.
Refugees’ and migrants’ rights
The authorities arrested and arbitrarily detained migrants and asylum seekers during the year, deporting some to their country of origin and expelling others to southern areas of Morocco and the Western Sahara. In areas close to border crossings or on migratory routes to Europe, including Nador, Oujda and Laayoune, the authorities raided the housing and encampments of sub-Saharan nationals, sometimes burning their belongings or forcibly evicting them from their makeshift shelters, according to the Moroccan Association for Human Rights.
In addition to refugees and migrants from sub-Saharan Africa or Middle Eastern and North African countries, most of the 8,000 or more individuals who crossed from Morocco into the Spanish enclave of Ceuta in late May (see Spain entry) were Moroccans and included at least 2,000 unaccompanied children.3 Between April and May, at least three unidentified migrants and nine Moroccan men died during attempts to reach the Spanish enclaves of Ceuta and Melilla from Moroccan territory.
Morocco continued to cooperate with the EU to prevent the irregular entry of migrants from its territory into Europe. In June, a group of 15 Sudanese and Chadian asylum seekers, including two minors, were sentenced to six months in prison for attempting to enter Melilla from Morocco.
ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 3 DEZE VORM VAN ”AUTONOMIE” ONTSLAAT MAROKKO NETZO MIN VAN HAAR VERPLICHTINGEN ALS BEZETTER ALS IN HET ISRAELISCHE GEVAL LEES: HUMAN RIGHTS WATCHISRAEL: ”DISENGAGEMENT” WILL NOT END GAZA OCCUPATIONIsraeli Government Still Holds Responsibility for Welfare of Civilians 28 OCTOBER 2004 https://www.hrw.org/news/2004/10/28/israel-disengagement-will-not-end-gaza-occupation
The Israeli government’s plan to remove troops and Jewish settlements from the Gaza Strip would not end Israel’s occupation of the territory. As an occupying power, Israel will retain responsibility for the welfare of Gaza’s civilian population.
Under the “disengagement” plan endorsed Tuesday by the Knesset, Israeli forces will keep control over Gaza’s borders, coastline and airspace, and will reserve the right to launch incursions at will. Israel will continue to wield overwhelming power over the territory’s economy and its access to trade.
“The removal of settlers and most military forces will not end Israel’s control over Gaza,” said Sarah Leah Whitson, Executive Director of Human Rights Watch’s Middle East and North Africa Division. “Israel plans to reconfigure its occupation of the territory, but it will remain an occupying power with responsibility for the welfare of the civilian population.”
Under the plan, Israel is scheduled to remove settlers and military bases protecting the settlers from the Gaza Strip and four isolated West Bank Jewish settlements by the end of 2005. The Israeli military will remain deployed on Gaza’s southern border, and will reposition its forces to other areas just outside the territory.
In addition to controlling the borders, coastline and airspace, Israel will continue to control Gaza’s telecommunications, water, electricity and sewage networks, as well as the flow of people and goods into and out of the territory. Gaza will also continue to use Israeli currency.
A World Bank study on the economic effects of the plan determined that “disengagement” would ease restrictions on mobility inside Gaza. But the study also warned that the removal of troops and settlers would have little positive effect unless accompanied by an opening of Gaza’s borders. If the borders are sealed to labor and trade, the plan “would create worse hardship than is seen today.”
The plan also explicitly envisions continued home demolitions by the Israeli military to expand the “buffer zone” along the Gaza-Egypt border. According to a report released last week by Human Rights Watch, the Israeli military has illegally razed nearly 1,600 homes since 2000 to create this buffer zone, displacing some 16,000 Palestinians. Israeli officials have called for the buffer zone to be doubled, which would result in the destruction of one-third of the Rafah refugee camp.
In addition, the plan states that disengagement “will serve to dispel the claims regarding Israel’s responsibility for the Palestinians in the Gaza Strip.” A report by legal experts from the Israeli Justice Ministry, Foreign Ministry and the military made public on Sunday, however, reportedly acknowledges that disengagement “does not necessarily exempt Israel from responsibility in the evacuated territories.”
If Israel removes its troops from Gaza, the Palestinian National Authority will maintain responsibility for security within the territory—to the extent that Israel allows Palestinian police the authority and capacity. Palestinian security forces will still have a duty to protect civilians within Gaza and to prevent indiscriminate attacks on Israeli civilians.
“Under international law, the test for determining whether an occupation exists is effective control by a hostile army, not the positioning of troops,” Whitson said. “Whether the Israeli army is inside Gaza or redeployed around its periphery and restricting entrance and exit, it remains in control.”
Under international law, the duties of an occupying power are detailed in the Fourth Geneva Convention and The Hague Regulations. According to The Hague Regulations, a “territory is considered occupied when it is actually placed under the authority of the hostile army. The occupation extends only to the territory where such authority has been established and can be exercised.”
”The ICJ deliberated between 13 December 1974 and 16 October 1975. The final ruling by the Court stated that:
The materials and information presented to it [the ICJ] do not establish any tie of territorial sovereignty between the territory of Western Sahara and the Kingdom of Morocco or the Mauritanian entity.”
ZIE OOK ‘On 15 October, a UN visiting mission sent by the General Assembly to tour the region and investigate the political situation published its findings, showing that the Sahrawi population were “overwhelmingly” in favor of independence from both Spain and Morocco/Mauritania. These findings were submitted to the Court, who published their opinion the next day.
For the former question, the Court decided by a vote of 13 to three that the court could make a decision on the matter, and unanimously voted that at the time of colonization (defined as 28 November 1884), the territory was not terra nullius (that is, the territory, did belong to someone).
For the latter question, the Court decided by a vote of 14 to two that it would decide. It was of the opinion, by 14 votes to two, that there were legal ties of allegiance between this territory and the Kingdom of Morocco. Furthermore, it was of opinion, by 15 votes to one, that there were legal ties between this territory and the “Mauritanian entity”. However, the Court defined the nature of these legal ties in the penultimate paragraph of its opinion, and declared that neither legal tie implied sovereignty or rightful ownership over the territory. These legal ties also did not apply to “self-determination through the free and genuine expression of the will of the peoples of the Territory.” (ICJ Reports (1975) p. 68, para. 162)
[12] ”The United Nations considers Western Sahara to remain a Non-Sovereign Territory, awaiting formal decolonization. It recognizes that Morocco presently administers much of it de facto, but neither the General Assembly nor any other UN body has ever recognized this as constituting sovereignty. In a 2002 letter of the General Secretary for Legal Affairs and Legal Counsel of the United Nations, Hans Corell, in which he gave an opinion on the legality of actions taken by Moroccan authorities in signing contracts for the exploration of mineral resources in Western Sahara, he stated:[13]
On 14 November 1975, a Declaration of Principles on Western Sahara was concluded in Madrid between Spain, Morocco and Mauritania (“the Madrid Agreement”), whereby the powers and responsibilities of Spain, as the administering Power of the Territory, were transferred to a temporary tripartite administration. The Madrid Agreement did not transfer sovereignty over the Territory, nor did it confer upon any of the signatories the status of an administering Power, a status which Spain alone could not have unilaterally transferred. The transfer of administrative authority over the Territory to Morocco and Mauritania in 1975 did not affect the international status of Western Sahara as a Non-Self-Governing Territory”.[
Western Sahara is a sparsely-populated area of mostly desert situated on the northwest coast of Africa.
A former Spanish colony, it was annexed by Morocco in 1975. Since then it has been the subject of a long-running territorial dispute between Morocco and its indigenous Saharawi people, led by the Polisario Front.
A 16-year-long insurgency ended with a UN-brokered truce in 1991 and the promise of a referendum on independence which has yet to take place.
A buffer strip, or “berm” with landmines and fortifications, stretches the length of the disputed territory and separates the Moroccan-administered western portion from the eastern area controlled by the Polisario Front.
The Saharan Arab Democratic Republic (SADR), declared by the Polisario Front in 1976, is now recognised by many governments and is a full member of the African Union.
Home to phosphate reserves and rich fishing grounds off its coast, Western Sahara is also believed to have as yet untapped offshore oil deposits.
The Polisario Front proclaimed the Saharan Arab Democratic Republic (SADR) in 1976, with a government in exile in Algeria.
Brahim Ghali was elected leader of the Polisario Front and president of the SADR in July 2016 following the death of long-term president Mohamed Abdelaziz Ezzedine.
Ghali was one of Polisario’s founding members in 1973 and led the first raids against the Spanish forces that sparked the armed struggle for Western Saharan independence.
MEDIA
Morocco’s state broadcaster RTM operates radio and TV services from Laayoune.
On the other side of the political divide, a Polisario-backed mediumwave (AM) radio station is on the air.
Radio
RTM Laayoune – operated by Moroccan state broadcaster
National Radio of the SADR – broadcasts in Arabic and Spanish; launched in the 1970s, the station supports the Polisario Front
Television
TV Laayoune – operated by Moroccan state broadcaster
1884 – Spain colonises Western Sahara, an area formerly populated by Berber tribes.
1934 – Becomes a Spanish province known as Spanish Sahara.
1957 – Newly-independent Morocco lays centuries-old claim to Western Sahara.
1965 – The UN calls for the decolonisation of Western Sahara.
1973 – Polisario Front, the indigenous Saharawi independence movement, is founded.
1975 – Morocco’s King Hassan defies a Hague ruling in favour of Saharawi rights to self-determination and stages the “Green March” of 350,000 Moroccans into Western Sahara. Spain withdraws.
1975-91 – Polisario Front fights a 16-year-long guerrilla war against Moroccan forces, which ends with a UN-brokered cease-fire.
1991-2000s – UN brokered cease-fire ends war but Morocco has yet to hold an agreed referendum on independence. Numerous UN-sponsored talks have failed to yield a breakthrough.
Western Sahara is a region that is given very little attention in international media. Crowned as Africa’s last colony, It is a country that has been fighting for self-determination and independence for well over a century. Spain colonized the country until 1975 and as it was leaving, Morocco swiftly came in and for over forty years has held a brutal occupation of Western Sahara which is in defiance with U.N. convention and international law (Zunes). Currently, no country recognizes Morocco’s sovereignty over Western Sahara (except the United States in 2020), but the lucrative extraction and exploitation of resources seem to be stopping the international community from taking any real action. The main reason for the occupation is for the plundering of its natural resources and fish, as Western Sahara is home to one of the largest sources of phosphates and rich fishing waters that supply the E.U. with much of its seafood (Contini).
Since its occupation, the Moroccan government’s occupation of Western Sahara has been characterized by decades of torture, disappearances, killings, and repression against the pro-independence Sahrawi people (natives of Western Sahara) living in the occupied territory. In 1991, the U.N. sponsored a ceasefire and promised the Sahrawi people a referendum on self-determination organized by the peacekeeping mission MINURSO (U.N.). Since then, Morocco has blocked attempts to organize a vote and the U.N. Security Council has refused to implement its referendum plan or allow MINURSO to monitor the human rights situation in Western Sahara (Democracy Now). International media has ignored the occupation in part because Morocco has blocked foreign media from entering and reporting on Western Sahara (Democracy Now).
Days after the Moroccan invasion (in 1975), Secretary of State Henry Kissinger privately told President Gerald Ford, “He hoped for a rigged U.N. Vote” to confirm Morocco’s claim over Western Sahara (Smith). Half of the Sahrawi population fled invasion to neighboring Algeria and the Moroccan invasion set off a 16-year long war with the Sahrawi liberation movement, known as the The Polisario Front. Morocco’s army, with help from the U.S. military, drove the Polisario to Western Sahara’s eastern region from the coast. Morocco then created the longest minefield and the second-largest wall on earth with help of U.S. weapons companies Northrop and Westinghouse (Democracy Now). The 1700 mile wall divides Sahrawis who remain under occupation from those who fled into exile. The U.N. Ceasefire ended after the Moroccan military broke into a southern no-go buffer zone on November 13th, 2020, to attack Sahrawi civilians and exchange fire with the Polisario Front (Democracy Now). This action came soon after a top U.S. general met with the commander of the Royal Moroccan Armed Forces Southern Zone, which covers Western Sahara. As the Polisario populated regions and Morocco clash, many have been arrested in the occupied territory. These arrests include many of the peaceful protesters, a large proportion of whom are women, who demonstrate inside the capital of Western Sahara, Layouhn. They have been repeatedly sexually assaulted, beaten, and taken to secret prisons where thousands of Sahrawis have gone to be tortured, killed, or have disappeared for resisting Moroccan occupation (HRW).
The U.S.-Morocco relationship dates back to 1777 when Morocco was one of the first countries to recognize the U.S. as a nation (U.S. Department of State). Since then, alongside the military aid and funding, the U.S. announced Morocco as its largest non-NATO ally following the Cold War, opening the doors for more military deals. The relationship is mutual as we see that money has flowed both ways. For example, state-owned Moroccan phosphate company, OCP, which operates in Western Sahara, donated millions to the Clinton Foundation before the 2016 election (Vogel). Fast forward to the presidency of Trump and we see that Morocco and Israel have agreed to establish diplomatic relations as part of a U.S. brokered deal. The U.S. is now the first country to recognize Morocco’s annexation of Western Sahara in return for relations and strengthening the legitimacy of Israel in occupied Palestine as well as opening the way for more military contracts that will be used to further oppress the Sahrawi people (Cambridge University Press, 318-323).
Democracy Now, an independent journalism website, was one of the first media operations to be able to get inside the country in years. In 2016, the journalism service published an exposé where we see how the Sahrawi people are suffering and their commitments to self-determination and freedom. Some of their stories are highlighted below.
One prominent interview from the publication was with journalist Mohamed Mayara who speaks about the torture and murder that his family faced at hands of Moroccan authority. He notes, “my father was one of 4 brothers kidnapped…he was kidnapped sent to jail, spent one year and six months and was killed after being tortured” (Democracy Now). When asked about what kind of risk he takes speaking to a reporter based in the western world he replied, “I have a seven-year-old daughter, I tell her about my father who was kidnapped, I tried to teach her that one day that I will face the same fate…so I am always waiting” (Democracy Now). And when asked why he takes that risk despite all the persecution he has witnessed he states, “Because I think this engagement is the duty of freedom” (Democracy Now).
Elghalia Djimi, Vice President of ASVDH, which is an association that traces the files of Sahrawi disappearance victims and former victim of forced disappearance herself, was asked what had happened to her as a victim of forced disappearance. She responded, “What happened to me happened to all prisoners…Moroccan state and secret police used dogs as a form of torture…they stripped me naked…I lost all my hair because of the chemicals they used on my head chemicals used on my head…” (Democracy Now). She was waterboarded, beaten with a baton on her feet, threatened with rape, and much worse. Like Mohamed when asked why she was taking such risk she said, “I am not afraid, I took a vow that we have to talk about this issue, if we do not speak out, especially us as victims who have suffered all of this, this problem will remain” (Democracy Now).
What Can You Do?
The situation in Western Sahara is a dire occupation that has been going on for far too long without any sort of broad mainstream coverage or support from the international community. Amnesty International UofT encourages all readers to stay informed on the subject and to contribute to change through various organizations that are still fighting for the native people of Western Sahara: Amnesty International, Human Rights Watch, and Front Line Defenders to name a few. Please consider making a financial contribution to these organizations as well.
[14] ”In het akkoord dat toen overeengekomen werd, staat zwart op wit dat er in 1992 een onafhankelijkheidsreferendum zou georganiseerd worden. Marokko deed van in het begin een beroep op allerlei uitsteltactieken en terwijl de jaren verstreken, werd het alsmaar duidelijker dat als het aan Rabat lag, er nooit een referendum zou komen.” VREDE.BENIEUWE FASE IN HET OUDE CONFLICT TUSSEN DE SAHRAWI ENMAROKKO31 MAART 2021 https://vrede.be/nl/nieuws/nieuwe-fase-het-oude-conflict-tussen-de-sahrawi-en-marokko
Een van de laatste wapenfeiten van Trump voor zijn termijn als president erop zat, was het vastleggen van een gehaaide overeenkomst met Marokko.
Op 10 december 2020 kondigde Donald Trump een door de VS bemiddeld diplomatiek akkoord aan waarin Amerikaanse erkenning van de Marokkaanse soevereiniteit over de Westelijke Sahara afgeruild werd tegen de erkenning van de staat Israël door Marokko.
Afbrokkelende solidariteit
Marokko is ondertussen de vierde Arabische staat die als resultaat van een gericht buitenlands beleidsoffensief van de Trump-regering de relaties met Tel Aviv normaliseert – ondanks de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden. In september 2020 tekenden de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein al normaliseringsakkoorden met Israël en in oktober volgde Soedan. Ze traden daarmee in de voetsporen van Egypte (1979) en Jordanië (1994) die de Israëlische staat in het verleden al erkenden zonder enige politieke garanties voor de Palestijnen, zoals zelfbeschikking of een eigen staat, af te dwingen.
Tot voor kort onderschreven alle Arabische landen het in 2002 geformuleerde vredesinitiatief dat stelt dat er alleen een normalisering van de relaties met Israël kan komen als en wanneer het zich terugtrekt uit de bezette Palestijnse gebieden en er een onafhankelijke Palestijnse staat opgericht wordt met Oost-Jeruzalem als hoofdstad. Dit principe werd in 2017 nog door de Arabische landen bevestigd, maar de Verenigde Arabische Emiraten gooide het dus als eerste overboord.
Het tevredenstellen van Israël, de belangrijkste Amerikaanse bondgenoot in het Midden-Oosten, was een van de meest ondubbelzinnige pijlers van het buitenlands beleid van de Trump-regering. Tijdens zijn presidentschap erkende Trump Jeruzalem (inclusief het sinds 1967 illegaal bezette Oost-Jeruzalem) als de hoofdstad van Israël, verhuisde hij de VS-ambassade van Tel Aviv naar Jeruzalem, schrapte hij de structurele Amerikaanse financiële hulp voor Palestijnse vluchtelingen, erkende hij de Israëlische annexatie van de Syrische Golanhoogten, sprak hij zijn steun uit voor de constructie van illegale Joodse nederzettingen op de bezette Westelijke Jordaanoever en lanceerde hij een vredesplan voor Israël en Palestina -“de deal van de eeuw”- zonder de Palestijnen er op eender welke manier bij te betrekken.
Het streven naar een normalisatie van de relaties tussen bepaalde Arabische landen en Israël maakte deel uit van Trumps vredesplan. De geviseerde landen kregen heel wat aantrekkelijks aangeboden bij wijze van tegemoetkoming voor het overboord gooien van hun solidariteit met de Palestijnen. Zo kon de Verenigde Arabische Emiraten afgekocht worden met een wapendeal met de VS ter waarde van meer dan 23 miljard dollar, die o.a. 50 F-35 gevechtsvliegtuigen, Reaper-drones en een hele waaier aan raketten en munitie omvat. Soedan werd geschrapt van de lijst van staatssponsors van terrorisme en ontsnapt zo -na vele jaren- aan de strenge sancties die daarmee gepaard gaan. En voor Rabat bleek de erkenning door de VS van de Westelijke Sahara als Marokkaans gebied een onweerstaanbaar voorstel.
Historisch conflict
Het grootste deel van de Westelijke Sahara wordt sinds de terugtrekking van de Spaanse kolonisatoren in de jaren 1970, bezet door Marokko. Het gebied werd met geweld ingelijfd en het zelfbeschikkingsrecht van de plaatselijke bevolking, de Sahrawi, wordt al decennialang genegeerd.
Ondanks de vele VN-resoluties en een vonnis van het Internationaal Gerechtshof die de Marokkaanse bezetting veroordelen als illegaal, blijft Rabat systematisch verwijzen naar de regio als zijn zuidelijke provincies. De parallel met Israël -dat ook al decennialang simpelweg de VN-veroordelingen van de bezetting van de Palestijnse gebieden naast zich neerlegt- is duidelijk. En daar blijft het niet bij.
Tijdens de jaren 1980 trok Marokko in het oosten van de Westelijke Sahara een muur van zand op om de troepen van het Polisario Front -de nationale bevrijdingsbeweging van de Sahrawi- gemakkelijker tegen te houden. Van het noorden tot het zuiden telt deze zwaar bewaakte ‘berm’ 2700 km. De gemilitariseerde Marokkaanse muur is dus langer en ouder dan de internationaal veroordeelde apartheidsmuur die Israël bouwde in het bezette Palestina. Toch weet de wereld amper af van het bestaan ervan.
Het bezet gebied ten westen van de muur is het grootste en economisch interessantste deel van de Westelijke Sahara (ongeveer 80% van het totale grondgebied) en wordt hermetisch afgesloten van de lange smalle oostelijke strook, die onder controle staat van het Polisario. Naar deze strook wordt door de Sahrawi verwezen als ‘de bevrijde zone’, maar de bodem is er onbruikbaar, bevat quasi geen natuurlijke rijkdommen en ligt bezaaid met antitank- en antipersoonsmijnen (ook van Belgische makelij).
Het gebied is niet geschikt om er te leven. De meerderheid van de Sahrawi aan de oostelijke kant van de Marokkaanse muur woont dan ook in zeer rudimentaire vluchtelingenkampen in het uiterste westen van Algerije, in de provincie Tindouf. De Sahrawi die decennia geleden op de vlucht sloegen voor de Marokkaanse invasie hebben ondertussen kinderen en soms kleinkinderen die geboren werden en opgegroeid zijn in vluchtelingenkampen, net zoals de Palestijnen.
Eenmaal de Marokkaanse zandmuur voltooid was, kwam er een patstelling in het conflict met het Polisario. Geen van beide strijdende partijen kon nog beslissende territoriale veroveringen boeken, maar de artillerie- en sluipschuttersaanvallen van het Polisario betekenden een last en bleven hun tol eisen.
De staat van oorlog belette bovendien dat Marokko kon beginnen met de uitgebreide exploitatie van de vele natuurlijke rijkdommen in de bezette Westelijke Sahara. Rabat trok dus naar de onderhandelingstafel. Na 16 jaar oorlog met het Polisario werd er in september 1991 een staakt-het-vuren bemiddeld door de VN.
In het akkoord dat toen overeengekomen werd, staat zwart op wit dat er in 1992 een onafhankelijkheidsreferendum zou georganiseerd worden. Marokko deed van in het begin een beroep op allerlei uitsteltactieken en terwijl de jaren verstreken, werd het alsmaar duidelijker dat als het aan Rabat lag, er nooit een referendum zou komen. Bijna 3 decennia na de ondertekening van het staakt-het-vuren zijn de Sahrawi het wachten meer dan zat.
Repressie
Het akkoord van 1991 creëerde ook een VN peacekeeping-missie, MINURSO. Vandaag zijn er nog altijd blauwhelmen aanwezig aan beide zijden van de Marokkaanse muur. Ze zijn echter alleen gemachtigd om “de vrede te bewaren tussen beide partijen”, maar onbevoegd om tussen te komen bij openlijke mensenrechtenschendingen tegen de Sahrawi in het bezet gebied, of zelfs om ze te rapporteren.
Nochtans worden de Sahrawi die leven ten westen van de zandberm systematisch geconfronteerd met Marokkaanse repressie. Sinds de jaren 1970 werden al duizenden burgers achter de tralies gezet, gefolterd of vermoord voor hun verzet tegen de bezetting. Volgens de jaarlijkse lijst van Freedom House, die landen en territoria rangschikt qua vrijheid, was de bezette Westelijke Sahara in 2020 het zevende minst vrije land ter wereld, vlak achter Noord-Korea.
De laatste grote protestgolf (intifadah) van Sahrawi ontstond in oktober 2010. In Gdeim Izik, 12 km ten zuidoosten van El Aaiún (de administratieve hoofdstad van het bezet gebied), werd toen een protestkamp opgetrokken dat al gauw enkele duizenden khaima’s (traditionele tenten) telde. Sahrawi uit heel de Westelijke Sahara trokken naar het kamp om op vreedzame wijze te protesteren tegen het Marokkaanse bezettingsregime dat hen onderwerpt aan discriminatie, armoede en mensenrechtenschendingen.
Na een maand werd het protestkamp -waar ook veel vrouwen, kinderen en ouderen verbleven- in het midden van de nacht bestormd door Marokkaanse veiligheidstroepen en brutaal met de grond gelijk gemaakt. Het Polisario meldde 11 doden, vele honderden gewonden en massale arrestaties. De initiatiefnemers van het protest kregen zeer lange en levenslange gevangenisstraffen.
Het aantal Sahrawi in de bezette Westelijke Sahara, wordt geschat op 160.000, maar ze maken ondertussen nog maar een derde uit van de totale bevolking in het gebied. Marokko zet al van in de jaren 1970 bewust kolonisatieprogramma’s op om de Westelijke Sahara te bevolken met Marokkanen – te vergelijken met de Israëlische inspanningen om joodse kolonisten te huisvesten op bezet Palestijns gebied. Ze worden gelokt met belastingvoordelen, jobs, enz. De transfer van burgers van de bezettende macht naar bezet territorium is illegaal volgens het internationaal recht.
Compliciteit
De Verenigde Staten is de eerste grote mogendheid ter wereld die de Marokkaanse soevereiniteit over de Westelijke Sahara formeel erkent. Het akkoord met Marokko werd door het Witte Huis geprezen als een grote stap in het “bevorderen van regionale stabiliteit”. In werkelijkheid verwezenlijkt het alleen de legitimering van twee illegale bezettingen.
De bezetting van de Westelijke Sahara kan al zo lang aanhouden dankzij een combinatie van onwetendheid over en/of onverschilligheid voor het pleit van de Sahrawi bij het bredere publiek, de onbereidheid van de internationale gemeenschap om Marokko onder druk te zetten of sancties op te leggen, en de economische medeplichtigheid van machtige (vooral Westerse) landen en bedrijven bij het in stand houden van de situatie.
In die zin is de expliciete Amerikaanse erkenning van de Marokkaanse soevereiniteit over de Westelijke Sahara minder hypocriet dan bijvoorbeeld de dubieuze aanpak van de Europese Unie. Die veroordeelt de bezetting formeel, maar gedoogt ze officieus, en verschillende Europese staten houden ze zelfs actief mee in stand.
Ook hier valt alweer een parallel te trekken met het Israëlische bezettingsregime. Officieel wordt het door Europa veroordeeld, maar dat belet de EU niet om een associatieakkoord met Israël te handhaven dat het land een geprivilegieerde toegang geeft tot de Europese markt, of om Europees belastinggeld toe te kennen aan Israëlische defensiebedrijven via het wetenschappelijk onderzoeksprogramma van de EU.
Marokko verankerde zijn economische grip op de Westelijke Sahara via de exploitatie van de vele minerale rijkdommen (fosfaten, zand, zout) en andere natuurlijke bronnen (visserij, landbouwproducten) in samenwerking met bedrijven uit meer dan 40 landen. Het gevolg is een versterking van de Marokkaanse politieke positie op het internationaal niveau. In plaats van een oplossing voor het conflict na te streven, helpen heel wat machtige landen de basisrechten van de Sahrawi met de voeten treden en hun natuurlijke bronnen plunderen.
Europa
Een perfect voorbeeld van de internationale medeplichtigheid is het agressieve handelsbeleid van de Europese Unie in de Westelijke Sahara. In December 2016 deed de hoogste rechtbank van de EU een baanbrekende uitspraak over het vrijhandelsakkoord van 2012 tussen Europa en Marokko betreffende landbouw en visserij. Volgens het Hof van Justitie heeft de Westelijke Sahara een “afzonderlijke en distinctieve status krachtens het principe van zelfbeschikking”. Bijgevolg moet het als “een derde partij” beschouwd worden bij de totstandkoming van bilaterale handelsverdragen tussen Europa en Marokko. Als derde partij kan het niet wettelijk onderhevig zijn aan dergelijke verdragen zonder “de uitdrukkelijke toestemming van zijn volk”.
Deze gerechtelijke uitspraak vormde een bedreiging voor de lucratieve sector van de visserij. Van de 100.000 ton vis die Spanje jaarlijks uit Marokko importeert, komt het grootste deel bijvoorbeeld uit de bezette waters voor de Westelijke Sahara. Ook 90% van de vis die Europese trawlers zelf vangen in de door Marokko gecontroleerde waters, wordt eigenlijk opgehaald in de kustzones voor de Westelijke Sahara.
Om het besluit van het Hof van Justitie te omzeilen, startte Europa prompt onderhandelingen over een nieuwe visserij-overeenkomst die de waters van de Westelijke Sahara in haar actieradius opneemt. Het resulterende (huidige) Marokkaans-Europese visserij-akkoord kwam uiteindelijk op bedenkelijke wijze en zonder de wettelijk vereiste toestemming van de Sahrawi tot stand. Onder de bepalingen ervan betaalt de Unie 52 miljoen euro per jaar aan Rabat voor toegang tot alle waters onder zijn controle. Europa neemt dus actief deel aan de Marokkaanse plundering van vis van de Sahrawi.
En dit is slechts één voorbeeld. Heel wat Westerse landen die het internationaal recht en de mensenrechten naar eigen zeggen hoog in het vaandel dragen, participeren aan de plundering van de Westelijke Sahara en houden zo het bezettingsregime mee in stand.’
Ook voor de logistieke ondersteuning van de bezetting kan Marokko rekenen op bereidwillige buitenlandse partners, waaronder verschillende grote Europese bedrijven. Het Duitse Siemens speelt bijvoorbeeld een cruciale rol bij het faciliteren van Marokko’s mijnbouwoperaties en bij de energievoorziening voor allerlei andere economische activiteiten in bezet gebied.
Einde van het staakt-het-vuren
Trumps deal met Rabat kwam er amper een paar weken nadat het jarenlange staakt-het-vuren tussen Marokko en het Polisario werd doorbroken. Op 21 oktober blokkeerden Sahrawi een belangrijke autobaan in de Guerguerat-bufferzone met een sit-in. Deze grensovergang in het uiterste zuiden van de bezette Westelijke Sahara met Mauritanië is een belangrijke poort naar West-Afrika en wordt door de Sahrawi beschouwd als een van de routes waarlangs hun land geplunderd wordt.
Al gauw veroorzaakte de blokkade in de richting van Mauritanië een opstopping van een 200-tal vrachtwagens vol voedingswaren zoals vis en landbouwproducten. De druk steeg en het Marokkaanse leger betrad op 13 november de bufferzone – een schending van het staakt-het-vuren akkoord uit 1991- om de vreedzame demonstranten met geweld uit elkaar te drijven. Het Polisario reageerde door op zijn beurt de bufferzone te betreden om de burgers veilig uit het gebied te loodsen. Daarbij werd door beide zijden op elkaar geschoten. Het staakt-het-vuren werd vervolgens nietig verklaard door het Polisario.
Sindsdien lanceerden Polisario-strijders vanuit hun basis in Algerije al verschillende aanvallen op Marokkaanse stellingen langs de zandberm. Maar de muur op zich, plus het technologisch en numeriek voordeel van de Marokkanen maken deze aanvallen bijna symbolisch.
De meeste Sahrawi maken zich immers geen illusies over de slaagkansen van een gewapende bevrijding van hun territorium, maar ze zijn zich evenzeer bewust van het zonneklare feit dat bijna 30 jaar van vreedzaam protest hen al helemaal niets heeft opgeleverd. De Sahrawi hebben het internationaal recht achter zich en wonnen juridische processen in verschillende rechtbanken, maar Marokko wordt geen strobreed in de weg gelegd. Integendeel. De aankondiging van Trump fungeerde als bevestiging daarvan.
Terwijl de internationale media het conflict decennialang negeerden, geraakten de Sahrawi en hun legitieme strijd volledig in de vergetelheid. De frustratie en de wanhoop over de passiviteit van de internationale gemeenschap en de bestendiging van de situatie namen gestaag toe, zeker in de kampen onder de jongere generatie Sahrawi die de oorlog van 1975-1991 nooit actief meemaakte.
Het leiderschap van het Polisario, dat officieel door de VN erkend wordt als de politieke vertegenwoordiger van de Sahrawi, bestaat vooral uit oorlogsveteranen die zich bijna 3 decennia tevergeefs wijdden aan de vreedzame diplomatieke strijd. Niet reageren op de Marokkaanse aanval tegen de demonstranten in Guerguerat, had de legitimiteit van het leiderschap bij de onrustige jongere generatie Sahrawi totaal ondermijnd. Het staakt-het-vuren was letterlijk onhoudbaar geworden.
Open oorlog?
De militaire strategie van het Sahrawi Volksbevrijdingsleger, de militaire arm van het Polisario, bestaat uit artillerie-aanvallen vanop afstand op Marokkaanse posities en uit snel bewegende gemotoriseerde eenheden die hit-and-run-aanvallen uitvoeren. De idee is waarschijnlijk om Marokko uit te putten, en moreel en economisch te schaden.
Ook de Marokkanen schieten regelmatig vanop afstand met artillerievuur over de zandmuur en ze plaatsten nog maar eens nieuwe landmijnen, o.a. rond Guerguerat, maar tot nu toe lijkt Rabat niet geïnteresseerd in het verder opdrijven van de oorlogsoperaties.
Het is moeilijk te voorspellen hoe de situatie verder zal evolueren. Aan de ene kant zou de openlijke Amerikaanse steun voor de bezetting Marokko wel eens het vertrouwen kunnen geven om de door het Polisario gecontroleerde zone van de Westelijke Sahara te proberen veroveren.
Aan de andere kant zouden Marokkaanse oorlogsmanoeuvres met het oog op de inname van heel de Westelijke Sahara of het definitief verslaan van het Polisario de woede kunnen opwekken van het fel antikoloniale buurland Algerije, dat tijdens het conflict altijd uitdrukkelijk de kant van de Sahrawi heeft gekozen. Mauritanië, dat een lange grens deelt met de door het Polisario gecontroleerde deel van de Westelijke Sahara, zou evenmin gediend zijn met een open oorlog in het gebied. Als Marokko deze landen niet wil provoceren, ziet het dus beter af van wilde oorlogsplannen.
Bovendien bevindt Rabat zich in een economische crisis en rekent het enorm op de terugkeer van het toerisme in de post-coronaperiode om er weer wat bovenop te geraken. Een oorlog zou deze en andere economische activiteiten in de regio alleen maar dwarsbomen. Marokko lijkt dus eerder geen belang te hebben bij een langdurige of open oorlog.
Hoe de situatie op termijn ook evolueert, op een bepaald moment zal het opnieuw tot onderhandelingen moeten komen. Het zal echter moeilijk worden voor het Polisario om terug in te stemmen met een staakt-het-vuren zonder een hernieuwde en overtuigende garantie op een onafhankelijkheidsreferendum voor de Sahrawi.
Verder is er de kwestie van een geloofwaardige bemiddelaar. Tenzij president Biden de beslissing van zijn voorganger terugschroeft -waar voorlopig geen enkele indicatie toe is- valt de VS al af, maar ook de Verenigde Naties heeft in de loop der jaren enorm aan geloofwaardigheid ingeboet bij de Sahrawi.
Niet alleen omdat er in de praktijk nooit gevolg gegeven wordt (bv. met sancties) aan de vele resoluties die de bezetting van de Westelijke Sahara veroordelen, maar ook omdat het mandaat van MINURSO belachelijk zwak gehouden wordt in de VN-Veiligheidsraad, met name door Frankrijk dat systematisch diplomatieke steun verleent aan zijn ex-kolonie Marokko. Misschien is er een bemiddelingsrol weggelegd voor de Afrikaanse Unie waarvan de Sahrawi Arabische Democratische Republiek in ballingschap een stichtend lid is.
Besluit
Sinds de ineenstorting van het staakt-het-vuren is de repressie in de bezette Westelijke Sahara aanzienlijk opgevoerd. Trumps bilaterale diplomatieke deal met Marokko lijkt Rabat op dat vlak extra zelfvertrouwen gegeven te hebben.
De aanwezigheid van politie en leger in het gebied werd drastisch opgedreven. Vreedzame protesten worden hardhandig neergeslagen en Sahrawi-activisten worden gekidnapt en mishandeld door Marokkaanse veiligheidstroepen.
Plaatselijke journalisten worden voortdurend in de gaten gehouden en onder huisarrest geplaatst. Buitenlandse journalisten wordt sowieso geen toegang verschaft tot het gebied dus mensenrechten kunnen in alle stilte en straffeloos geschonden worden.
Op 2 maart richtten meer dan 100 Sahrawi-maatschappelijke organisaties uit het bezet gebied, uit de vluchtelingenkampen in Algerije en uit de diaspora zich in een open brief aan de Amerikaanse president Biden. Daarin werd hij eraan herinnerd dat het dossier van de Westelijke Sahara “geen etnisch of religieus conflict, noch een burgeroorlog is, maar eerder een fundamentele kwestie van een nog niet opgeloste dekolonisering -zoals erkend wordt door de Verenigde Naties en haar verschillende organen sinds 1963.”
De mogelijkheid van de VS erkennend om Marokko onder druk te zetten om de mensenrechten en het internationaal recht te respecteren, wordt Biden verzocht om het besluit van Trump om de Marokkaanse soevereiniteit over de Westelijke Sahara te erkennen, terug te draaien. De Sahrawi-organisaties vragen hem ook om werk te maken van “een dringende, vreedzame en duurzame oplossing voor de dekolonisatie van de Westelijke Sahara op basis van de uitoefening” van de Sahrawi van hun “onvervreemdbare recht op zelfbeschikking en onafhankelijkheid”.
Zo lang heel wat (Westerse) landen geloven dat hun economische en veiligheidsbelangen in de bredere regio het best gediend worden met een voortzetting van de bezetting, is een rechtvaardige permanente oplossing voor dit langdurige conflict echter veraf.
EINDE ARTIKEL
”De Saharanen wachten al 22 jaar op het hen door Marokko beloofde referendum over hun onafhankelijkheid. Waarom duurt dat eigenlijk zo lang?”
De Saharanen wonen in een door Marokko bezet gebied. Zij wachten nu 22 jaar op een referendum over hun onafhankelijkheid. Hoe kan dat zo lang duren?
De Saharanen wachten al 22 jaar op het hen door Marokko beloofde referendum over hun onafhankelijkheid. Waarom duurt dat eigenlijk zo lang?
Wie mag er stemmen?
Marokko stelt dat iedereen die in de Westelijke Sahara woont mag meestemmen bij het referendum. Omdat er sinds 1975 duizenden Marokkanen met belastingvoordelen naar de Westelijke Sahara zijn gelokt, vormen zij daar nu de meerderheid. Hun stem zal de doorslag geven.
In de tussentijd investeerden de Marokkanen miljarden euro’s in de regio. Zij zeggen nu: er is geen weg meer terug voor de Saharanen. Zij moeten accepteren dat ze onderdeel zijn van Marokko.
De meeste Saharanen zijn het hier hartgrondig mee oneens. Ze willen zelfbeschikking, inclusief betere toegang tot de natuurlijke rijkdommen van de regio. Zij vinden dat alleen Saharanen mogen meestemmen in het referendum, wat zou betekenen dat zij winnen.
Wat wil de wereld?
Wanneer de Saharanen hun zin krijgen ontstaat er een zwakke staat vlak naast Europa. Het is onduidelijk hoe goed de Saharaanse leiding is georganiseerd en of zij in staat is de poreuze grenzen van een van de minst bevolkte gebieden ter wereld te verdedigen. De internationale gemeenschap wil vooral rust in de regio. Maar geen van beide partijen lijkt dit te kunnen bieden.
De voorkeur lijkt te liggen bij Marokko, een functionerende staat inclusief modern leger. Maar de Marokkaanse claim erkennen gaat in tegen het internationale recht. Er is geen land ter wereld dat dat doet.
Aan de andere kant steunen 82 staten en verschillende internationale organisaties, waaronder de VN, de EU en de Afrikaanse Unie, het recht op zelfbeschikking van de Saharanen.
Wat vindt de VN?
Een andere smet op het blazoen van de Marokkanen is dat zij geregeld mensenrechten schenden om het Saharaanse verzet de kop in te drukken. En dat wringt.
MINURSO, de enige vredesmissie ter wereld zonder humanitair mandaat, moet lijdzaam toekijken hoe de rechten van Saharanen worden geschonden. Er verschijnen ook geregeld rapporten waaruit blijkt dat de Saharanen in de Westelijke Sahara worden gemarginaliseerd en gediscrimineerd ten opzichte van Marokkanen.
Dat de VS, die overwegend de kant van Marokko kiezen, in april met een voorstelresolutie voor een humanitair mandaat voor MINURSO kwam, lijkt vooral te zijn ingegeven door de recentelijke ontwikkelingen in Mali.
De Saharanen zijn arm, gefrustreerd en hebben steeds minder vertrouwen in de internationale gemeenschap. Dit vormt een explosieve mix in een regio waar militante moslims en drugscriminelen de dienst uitmaken. Dat blijkt ook uit een VN-rapport Lees hier het rapportvan 8 april 2013 waarin Secretaris Generaal van de VN Ban Ki Moon waarschuwt voor het gevaar van radicalisering van de Saharaanse jeugd in de tentenkampen in Algerije.
De VS heeft met het voorstel geprobeerd om de druk op Marokko op te voeren om tot een oplossing te komen voordat het geweld overslaat naar de Westelijke Sahara.
En de grondstoffen dan?
Marokko beschouwt het voorstel van de VS echter als een stap vooruit voor de Saharanen. Daarmee komt een tweede stap dichterbij: zeggenschap over de grondstoffen in de regio. En vervolgens hun uiteindelijke doel: onafhankelijkheid.
Wanneer dit werkelijkheid wordt verliest Marokko niet alleen veel geld, het betekent ook een flinke inperking van hun macht in de regio. De Westelijke Sahara beslaat een derde van hun grondgebied en is rijk aan fosfor, vis en mogelijk olie.
Daarnaast beschouwen de Marokkanen de Saharanen als een verlengstuk van aartsrivaal Algerije. Wanneer de Saharanen krijgen wat ze willen, vrezen ze dat Algerije via de Saharanen de scepter zal zwaaien over de regio.
EINDE ARTIKEL
Reacties uitgeschakeld voor Noten 11 t/m 14/NOS en de Westelijke Sahara
Nederland steunt de autonomieplannen van Marokko voor de door het koninkrijk geannexeerde regio Westelijke Sahara. Minister van Buitenlandse Zaken, Wopke Hoekstra, heeft dat bekendgemaakt op werkbezoek in Marokko.
Marokko heeft in 2007 voorgesteld dat de Westelijke Sahara een verregaande vorm van autonomie krijgt – maar dat het koninkrijk wel zeggenschap houdt over het buitenlands beleid en defensie. Onafhankelijkheidsbeweging Polisario heeft die plannen van Marokko verworpen.
De Nederlandse regering heeft nu zijn steun uitgesproken voor Marokko’s voorstel. Het autonomieplan wordt in de persverklaring omschreven als “een serieuze en geloofwaardige bijdrage aan het door de VN-geleide politieke proces”. De Verenigde Naties proberen al decennia tot een vreedzame oplossing te komen voor het sudderende conflict.
De Westelijke Sahara is ongeveer zes keer zo groot als Nederland en betwist gebied. Marokko heeft het in 1975 ingelijfd en landgenoten aangespoord zich er te vestigen. De door buurland Algerije gesteunde beweging Polisario kwam tegen de annexatie in verzet.
In 1991 werd er een staakt-het-vuren bereikt. De VN wilde aanvankelijk een referendum waarin de inwoners van de Westelijke Sahara zich uitspreken over zelfbeschikking, maar dat heeft nog altijd niet plaatsgevonden. De laatste jaren heeft de VN in het algemeen opgeroepen tot “een wederzijds acceptabele oplossing”.
Marokko’s autonomieplan heeft recent steeds meer internationale steun gekregen. Donald Trump sprak er in zijn laatste dagen als president van de Verenigde Staten in 2020 zijn steun voor uit. Ook erkende hij de aanspraak die het Noord-Afrikaanse land maakt op de betwiste regio. In ruil daarvoor is Marokko diplomatieke betrekkingen met Israël aangegaan.
In maart koos ook Spanje de kant van Marokko. Dat was een opmerkelijke stap, aangezien Spanje tot die tijd altijd fel tegen de omstreden Marokkaanse bezetting van de voormalige Spaanse kolonie was. Premier Sánchez noemde het een nieuwe fase in de relatie tussen de twee landen “gebaseerd op wederzijds respect”.
‘Hypocrisie’
Polisario reageerde verbolgen op de draai van Spanje. De beweging stelde dat de Spaanse regering was gezwicht voor “chantage en manipulatie”. Ook noemde Polisario het hypocriet dat de schending van het internationaal recht in Oekraïne wel in de schijnwerpers staat, maar die in de Westelijke Sahara niet.
Ook Nederland behoort nu tot de groeiende lijst van landen die het autonomieplan steunen. Polisario heeft er nog niet op gereageerd.
Hoekstra was vandaag in Marrakesh in gesprek met zijn Marokkaanse ambtgenoot Nasser Bourita. Er werd onder meer gesproken over de gezamenlijke aanpak van terrorisme, maar ook migratie, handel en cultuur stonden op de agenda.
[5] ”De Westelijke Sahara is ongeveer zes keer zo groot als Nederland en betwist gebied. Marokko heeft het in 1975 ingelijfd en landgenoten aangespoord zich er te vestigen. De door buurland Algerije gesteunde beweging Polisario kwam tegen de annexatie in verzet.”
De Westelijke Sahara is ongeveer zes keer zo groot als Nederland en betwist gebied. Marokko heeft het in 1975 ingelijfd en landgenoten aangespoord zich er te vestigen. De door buurland Algerije gesteunde beweging Polisario kwam tegen de annexatie in verzet.
In 1991 werd er een staakt-het-vuren bereikt. De VN wilde aanvankelijk een referendum waarin de inwoners van de Westelijke Sahara zich uitspreken over zelfbeschikking, maar dat heeft nog altijd niet plaatsgevonden. De laatste jaren heeft de VN in het algemeen opgeroepen tot “een wederzijds acceptabele oplossing”. NOSOOK NEDERLAND STEUNT MAROKKO IN DE WESTELIJKESAHARA KWESTIE https://nos.nl/artikel/2428430-ook-nederland-steunt-marokko-in-westelijke-sahara-kwestie
”Under the Madrid agreement, the territory would then be divided between Morocco and Mauritania, with no role for either the Polisario Front or the Sahrawi people generally. Following the accords, the Polisario relocated from the Mauritanian border to Algeria.” WIKIPEDIAMADRID ACCORDS https://en.wikipedia.org/wiki/Madrid_Accords
The simmering 46-year-old conflict between Morocco and the Polisario Front over the disputed territory of Western Sahara, a Northwest African area of around 252,120 km2 (some 97,000 sq. miles), has recently taken an ominous turn after decades of stalemate. In mid-November 2020, the Polisario Front, a movement seeking independence for the territory, declared an end to a 1991 UN-brokered cease-fire agreement and a return to armed struggle against Moroccan forces that had entered the Guerguerat coastal border point with Mauritania—a UN-patrolled buffer zone—in contravention of the 1991 deal. Rabat sought to disperse unarmed Sahrawi protesters blocking the crossing point linking Morocco to Sub-Saharan Africa. In reaction, the Polisario Front declared that the clash was no longer about protests but about a complete Moroccan withdrawal from Western Sahara.
A Short History of the Western Sahara Conflict
Formerly a Spanish colony, the territory of Western Sahara was invaded and occupied by Moroccan and Mauritanian troops in 1975 following what has come to be known as the Madrid Accords, when Spain unilaterally withdrew from its colony. Through this act, both countries violated the 1975 International Court of Justice (ICJ) declaration that neither Morocco nor Mauritania have territorial sovereignty over the Western Sahara. The United Nations did not recognize the Madrid Accords, and a 2002 opinion of the UN Office of Legal Affairs made clear that colonizing powers cannot simply hand over the keys of one country to another. In 1976, the Polisario Front, recognized by the United Nations as the only legitimate representative of the Sahrawi people, announced (from exile in Algeria) the establishment of the Sahrawi Arab Democratic Republic (SADR) as an independent state.
In 1979, Mauritania signed a peace treaty with the Polisario Front, withdrew from occupied Western Sahara, and recognized the SADR. Morocco then annexed the Mauritanian portion of the territory that had been ceded by Spain. To prevent further attacks, Morocco’s armed forces eventually built a heavily mined and patrolled 2,700-kilometer berm, one of the largest military infrastructure projects in the world. By the time of the cease-fire in 1991, Morocco had asserted its control over more than two-thirds of Western Sahara in its western part along the Atlantic Ocean. The United Nations promised a referendum on the status of the territory, including the options of independence, autonomy, or integration with Morocco. The referendum was to be organized and conducted by the UN Mission for the Referendum in Western Sahara (MINURSO), but it has yet to take place. The planned referendum has been repeatedly delayed due to a dispute between Morocco and the Polisario Front over who is eligible to vote on the status of the territory.
Polisario Front Returns to Active Resistance
Dissatisfied with decades of political stalemate and gridlock, the Polisario Front decided to return to active resistance after the Guerguerat incident in 2020. Since the Polisario Front is aware of the disparity of military power, one can deduce that its armed escalation is a tactical move rather than a concrete solution to end the occupation. Its aim is to exert pressure to push for a change in political course by bringing about renewed international attention to the forgotten cause and ending popular frustration.
Sahrawis have grown deeply frustrated by the lack of movement on their quest for national self-determination and Morocco’s impeding the referendum and exploitation of the territory’s natural resources. Occupied Western Sahara holds under its sand some of the largest phosphate reserves. It provides access to rich fishing waters that run along its 690-mile shore and contains vast offshore oil and gas resources. In addition, Western Sahara is a target of western renewable energy companies such as Siemens and Enel. Ali Salem Tamek, the vice president of Codesa, a Sahrawi human rights collective, said that “Multinational companies are dividing our country’s natural resources without consulting or benefiting the Sahrawi people.” Indeed, systematic exploitation of these resources is seen by the Sahrawis as the underlying reason behind the Moroccan occupation.
Enter the Trump Administration
The state of affairs became more complicated after former US President Donald Trump’s unilateral recognition of Morocco’s claim of sovereignty over Western Sahara in December 2020, in a quid pro quo for Morocco’s normalization with Israel (and in contravention of international law). Trump’s proclamation was promptly rejected by the United Nations, the European Union, and the African Union (AU), pitting the United States against most of the world on this issue. The Polisario’s armed escalation, coupled with Trump’s decision, have returned the Sahrawi issue to international attention.
Trump’s recognition of Morocco’s claim—which President Joe Biden has yet to reverse—violates international law and all UN resolutions that affirm Western Sahara’s right to self-determination. Such a unilateral recognition has no impact if the EU and Morocco’s close neighbors, Spain and Algeria, reject it, which they did. Algeria attempted to lobby the Biden Administration to reverse Trump’s recognition, and Spain and Germany coordinated with European countries to prevent the EU from following the US move. Germany’s firm position on the issue caused a diplomatic spat with Morocco and resulted in Rabat’s suspension of diplomatic ties with Berlin.
Morocco considers Western Shahara an integral part of its territory and sovereignty due to historical ties. The ICJ recognized those ties but adjudicated that this does not amount to ownership over the territory. Nevertheless, Morocco continues to insist that it has the full right to defend its territorial integrity and its sovereignty over the Western Sahara. On this basis, Morocco has dismissed Sahrawi calls for independence and has insisted only on offering Sahrawis autonomy, a plan that dates back to 2007 and has the support of the United States and France. Doubting the level of the promised autonomy, considering Morocco’s long history of highly centralized government, the Polisario Front promptly rejected the plan and insisted on full independence for the Sahrawis.
In this context, the long-awaited US recognition of Morocco’s sovereignty over the territory exhilarated Moroccans. It also emboldened the monarchy to take a more forceful approach with the European Union to follow suit with the United States. In January, Moroccan Foreign Minister Nasser Bourita said that the EU should leave its “comfort zone” and “back Rabat’s offer of Western Saharan autonomy within the Moroccan state.” As if to exert some pressure on the EU, Morocco recently allowed some 12,000 people to cross its border with Spain’s Ceuta enclave, considered Europe’s southern boundary. Those included 2,000 unaccompanied children, prompting the EU and Amnesty International to accuse Morocco of putting migrant children’s lives at risk to pressure Spain, Morocco’s biggest trading partner, and the rest of the EU countries in order for them to recognize its sovereignty over Western Sahara. In April, Spain had admitted Brahim Ghali, leader of the Polisario Front, to a Spanish hospital on humanitarian grounds to be treated for COVID-19, an act Morocco was not shy about using as an excuse for its dangerous play in Ceuta.
The African Union and Western Sahara
The African Union, of which SADR is a founding member, backs the right of Sahrawis to self-determination. After Trump’s move, the AU emphasized the right to self-determination for the Sahrawi People and the decolonization of the territory while urging Morocco to respect colonial borders, as they existed at the time of independence, as enshrined in article 4 (b) of the AU Constitutive Act. At its 547th meeting in Addis Ababa, Ethiopia, in March, the AU’s Peace and Security Council (PSC) urged the UN Security Council to fully assume its responsibilities and “take all necessary measures to rapidly resolve the Western Sahara conflict.” In other meetings, the PSC also decided to actively reengage in the search for a political solution of the long-standing conflict by reopening their office in Laayoune, in Western Sahara, and arranging a field visit to the territory to gather firsthand information on the developing situation.
Still, despite the AU’s firm position on the decolonization of Western Sahara and its commitment to the rights of Sahrawis to self-determination, Morocco has been able to achieve some gains with several African countries in convincing them to open consulates in the occupied Western Saharan cities of Dakhla and Laayoune. This is an implicit acknowledgment by these countries of Morocco’s claims to the territory. The PSC of the AU called on the UN Secretary General to request the UN legal counsel to provide a legal opinion on the opening of consulates in the non-self-governing territory of Western Sahara. Those achievements came as a result of Morocco’s rejoining the AU in 2017 after a 33-year absence in protest of the African Union’s recognition of SADR as a member state. Morocco realized that its isolation in the African continent did not help in attaining its goal in legitimizing its claim over Western Sahara. Morocco has been expanding its political and economic footprint on the continent to achieve more support.
Algeria’s Support of the Polisario Front
Algeria, the Polisario’s main backer and unwavering supporter, has undermined Morocco’s drive to completely bring Western Sahara under its sovereignty. Algeria gave some limited support to the Polisario when it was founded in 1973 to fight for independence against Spain’s colonial rule. It was not until Morocco’s annexation of Western Sahara in 1975 that Algeria threw its full weight behind the Polisario. The Moroccan-Algerian rivalry predates the issue of Western Sahara; in fact, the two countries were involved in 1963 in a border war, dubbed as the Sand War, over the areas of Tindouf and Bechar, precipitating a geopolitical rivalry and distrust between the two Maghrebi powers. Cold war geopolitics further exacerbated these tensions and divisions since Algeria aligned itself with the Soviet bloc and anti-colonial camp and the conservative Moroccan monarchy allied with the West.
To this day, Algeria promotes itself as a champion of the right of the Sahrawi people to self-determination. In his recent interview[i] with Al Jazeera, the president of Algeria, Abdelmadjid Tebboune, unequivocally reasserted that Algeria’s “firm” position on the Western Sahara issue has not changed and that Algeria will not accept the fait accompli that Morocco is trying to impose in the last African colony. He also reminded Morocco of Algeria’s military superiority. It is noteworthy that Algeria and Morocco are competing for domination over the Maghreb region and the Western Sahara issue is key to achieving that objective.
The Western Sahara Is the World’s Responsibility
The collapse of the 30-year UN-brokered cease-fire in Western Sahara and the escalation that followed came as a result of the United Nations’ failure to implement the referendum, thus ushering in a three-decade political stagnation of the situation on the ground. This means that the organization as well as the EU should actively work toward resolving the long-standing conflict. Diplomatic inaction has been compounded by the absence of a UN personal envoy; it has been over two years since the most recent appointee, Horst Köhler, resigned in May 2019. It is urgent to appoint a new envoy to ensure a durable and mutually acceptable political solution that will allow the self-determination of the people of the Western Sahara. Amnesty International (AI) is urging the UN Security Council to strengthen MINURSO, the UN peacemaking mission, to carry out the referendum in Western Sahara. AI requested from the UN to add a human rights component to its next mandate due to the lack of independent organizations and journalists to monitor human rights abuses in the territory, since they are denied access by Moroccan authorities.
Amnesty International is also requesting the same for the Tindouf refugee camps in Algeria for further human rights monitoring. While the Moroccan authorities have denied access to independent human rights groups, the Polisario Front has allowed them to monitor the camps and appears to have posed no obstacles to visits by Human Rights Watch (HRW), as stated in the 2014 HRW report of a two-week research mission to the camps in late 2013. In addition, the UN Refugee Agency (UNHCR) has an office in Tindouf camps to safeguard the rights of Sahrawi refugees.
In March 2021, Human Rights Watch and Amnesty International exposed the heavy police surveillance outside the house of the Sahrawi human rights and pro-independence activist, Sultana Khaya, since November 19, 2020. Khaya and several members of her family have been held under house arrest. With videos as documentation, the two human rights organizations exposed the abuse to which she and her family were subjected by Moroccan security forces. By the same token, forces of the SADR under the Polisario’s command have also arrested activists and critics and accused them of treason. To be sure, the Western Sahara issue is not only a national liberation struggle but also a rights concern for the international community.
Despite its recent diplomatic gains, Morocco has so far failed to decisively advance the Western Sahara dossier in its favor. The Western Sahara remains the last colony in Africa that requires decolonization. Solving the conflict should be under the auspices of the United Nations. It would safeguard the North African region from further turmoil and destabilization and help protect Europe’s southern border. Indeed, any violation of international law in the Western Sahara would lead to drastic consequences globally.
Reacties uitgeschakeld voor Noten 1 t/m 10/NOS en de Westelijke Sahara
U vraagt opnieuw onze aandacht voor uw situatie. Wij hebben u eerder de informatie gegeven waarover wij beschikken. Wij kunnen u verder niet helpen. In het vervolg volstaan wij daarom met kennisneming van uw e-mail(s) over dit onderwerp. U ontvangt dan van ons geen reactie meer.
Ik vertrouw erop dat ik u voldoende heb geïnformeerd.
Met vriendelijke groet,
Sophie Publieksvoorlichter Informatie Rijksoverheid
Ik hoor graag of u tevreden bent over mijn reactie.
VERGIS U NIET OVERHEID, AL LEEST U DIT NIET,ANDEREN LEZEN DIT WELDAARVOOR ZAL IK ZORGEN! AANMelanie Publieksvoorlichter Informatie Rijksoverheid FIRST THEY IGNORE YOUTHEN THEY LAUGH AT YOU THEN THEY FIGHT YOUTHEN….YOU WIN Mahatma Gandhi
UW REACTIE OP MIJN BOVENSTAANDE INZENDING: ”noreply@informatierijksoverheid.nl <noreply@informatierijksoverheid.nl>To:astridessed@yahoo.comFri, May 6 at 4:43 PMShow original message Naar aanleiding van uw No Reply schrijven, het volgende: Ik sta versteld over uw arrogantie en beschouw uw reactiedan ook als een stuitend gebrek aan respect van Overheid naar burger!PUNT 1Ik heb destijds de Staatssecretaris een AANGETEKENDE BRIEFPER POST doen toekomen, dd 23 maart 2022, waarop nooit een antwoord is gekomen.Dit is respectloos en onvoorstelbaar arrogantPUNT 2Naar aanleiding daarvan twee rappels gestuurd via uw contactcformulierRijksoverheid, via mijn website links, aangezien deStaatsecretaris niet via mail te bereiken is.Dat ik daarvoor dus mijn website gebruik, is niet mijn fout, maar die vande Overheid, aangezien de Staatssecretaris alleen bereikbaar isvia dat contactformulier Rijksoverheid. Verder blijkt uit de TITEL van mijn website link duidelijk,dat het om een RAPPEL aan de Staatssecretaris gaat.Daaruit moet voor u blijken [als u althans in staat bent gebleken, uw Middelbarfe School af te ronden, waarvan ik wel overtuigd mag zijn], dat het hiereen niet door de Staatssecretaris gegeven respons op een eerder schrijvenvan mij betreft. UW SCHRIJVEN 1 U schrijft aan mij het volgende: ”Uw bericht bevat geen vraag die wij op een zinvolle wijze door kunnen sturen.” Uw opmerkingen slaan nergens op.Ik doe u een verzoek/eis om informatie over te brengen aan de Staatssecretarisen dat hebt u gewoon te doen.Trouwens, als u de moeite genomen had om de meegestuurde link telezen, dan had u kunnen zien, dat deze boordevol nuttige, rationeleen goed doorwrochte informatie zat en, wat belangrijker is, een verwijzingnaar het feit, dat ik tot op de dag van heden geen beantwoordingdoor de Staatssecretaris gehad heb op mijn dd 23 maart 2022 toegezondenbrief per aangetekende post!In herinnering breng ik u vervolgens het volgende:Volgens de Algemene Beginselen van Behoorlijk Bestuur [1] bent uVERPLICHT, niet zozeer mijn website te lezen, maar de aan u viamijn website doorgestuurde informatie, DIRECT en ONVERWIJLDover te brengen aan de Staatssecretaris!Dat is uw wettelijke plicht.
UW SCHRIJVEN 2/UW EIGEN BEGINSELEN, NOGMAALS UITGELEGD Verder schrijft u mij het volgende: ”Wij gaan niet uw website lezen om daar een vraag uit te destilleren. Als u een vraag heeft aan ons, dan verzoek ik u deze ook daadwerkelijk te stellen.” EEN TOONTJE LAGER GRAAGUw reactie toont een onvoorstelbare arrogantie en u lijkt vergeten te zijn,dat de Overheid er is voor de burger, niet de burger voor de Overheid!Bovendien en dat is NOG belangrijker:U lijkt uw eigen Beginselen, namelijk de Beginselen van Behoorlijk Bestuur, uit het oog te hebben verloren:Die zijn, o Onwetende Overheid:zorgvuldigheid;- vertrouwen;- verbod op willekeur;- het motiveringsbeginsel-fair play;- rechtszekerheid.[2]
RESPECTLOOS EN LAF! Ik heb uw respectloosheid via bovenstaande dus al aangetoond Daarnaast bent u, als Overheid, ook nog eens laf, om mijeen No Reply antwoord te sturen, waardoor ik in feite machteloossta in mijn reactie, omdat ik mijn antwoord geretourneerdteruggestuurd krijgt.Toch ga ik u nu per mail op uw No Reply antwoorden. ”Machteloos” denkt u, maar mooi niet!Want deze reactie komt ook op mijn website[s] te staan,ik stuur dit bcc door aan belanghebbenden [u weet lekker’niet, wie dat zijn, HAHAHA] en via mijn website link bereiktmijn reactie u weer op het contactformulier Rijksoverheid ZOLEKKER! TENSLOTTE: ”Waarom nu zoveel moeite doen, een arrogante Overheid op zo’nmooie zaterdagmiddag nog een reactie te doen toekomen, zo is de vraag,die ik mijzelf aan mijzelf stel en vele anderen mij misschien ookzullen stellen? Dat is om u als Overheid niet zomaar te laten wegkomen met uwarrogantie en lafheid [No Reply antwoorden, hoe kinderachtig kan je zijn]Dat is om u als Overheid duidelijk te maken, voor zover u dat nog nietwist, dat ik verbaal sterk ben, mijn rechten als burger ken en dewettelijke bepalingen ken, [3]Dat is om u als Overheid duidelijk te maken, dat ik het recht heb,mijn recht te halen en mij niet door u op de Kop te laten zitten, zoalsu en uw Instanties met anderen op schandelijke wijze gedaan hebben [4] Maar bovenal om u hieraan te herinneren: DE OVERHEID IS ER VOOR DE BURGER, NIET DE BURGERVOOR DE OVERHEID! Dus laat uw arrogantie vallen, stuur de brief ONVERWIJLD door aande Staatssecretaris en stap in de Wereld na de Franse Revolutie! [5] We leven niet meer in de Duistere Achttiende Eeuw van Uitbuiting,Slavernij en Onderdrukking! Doe dus datgene, waarvoor u bent aangesteld De burger dienen Vriendelijke groeten Astrid Essed Amsterdam WEBSITE[Waarmee ik de Overheid blijf lastigvallen] www.astridessed.nl
Besluiten van overheidsorganen moeten altijd voldoen aan de beginselen van behoorlijk bestuur. Deze beginselen gelden op grond van artikel 3:14 van het Burgerlijk Wetboek, echter ook voor privaatrechtelijke handelingen van de overheid. De overheid is dus beperkt in het nemen van besluiten en het aangaan van overeenkomsten. In een juridische procedure kan dan ook worden aangevoerd dat een besluit of overeenkomst in strijd is met de beginselen van behoorlijk bestuur. Als de rechter dat bevestigt wordt zo’n besluit of overeenkomst doorgaans vernietigd. Genoeg reden dus om de belangrijkste beginselen van behoorlijk bestuur op een rijtje te zetten en een korte toelichting te geven.MotiveringsbeginselEen overheidsbesluit of andere rechtshandeling moet altijd een heldere motivering hebben. Er moet zijn onderbouwd waarom deze handeling wordt verricht en (tot op zekere hoogte) waarom niet anders wordt gehandeld. De feiten moeten worden uiteengezet en de keuze moet begrijpelijk zijn. Dit is vastgelegd in artikel 3:46 van de Algemene wet bestuursrecht (afgekort: Awb).Voorbeeld is een bestemmingsplan waarbij niet is toegelicht dat er vraag naar een ontwikkeling is (zie de ladder voor duurzame ontwikkeling).GelijkheidsbeginselGelijke gevallen moeten op een gelijke manier worden behandeld. Een overheidsinstantie mag geen onderscheid maken tussen partijen bij haar besluitvorming of het aangaan van contracten. Iedereen moet gelijke kansen krijgen. Dit is een zware inbreuk op de contractsvrijheid. Contractsvrijheid houdt in dat een ieder mag keuze met wie hij een overeenkomst gaat en onder welke voorwaarden. Dit beginsel komt voort uit artikel 1 van de Grondwet.Een particulier mag bijvoorbeeld een stuk grond voor 100 euro per vierkante meter verkopen aan partij X en weigeren diezelfde grond voor 200 euro per vierkante meter aan Y te verkopen. De verkoper doet dat omdat hij Y geen sympathiek persoon vind. Deze keuze van de verkoper is toegestaan, want hij heeft volledige vrijheid zijn contractspartij en de voorwaarden overeen te komen. Een overheidspartij mag dit niet, tenzij er objectieve redenen om de grond niet aan Y te verkopen; bijvoorbeeld dat hij een wanbetaler is, of geen goede bouwplannen voor de grond kan overleggen.RechtszekerheidsbeginselBesluiten en overeenkomsten moeten helder zijn geformuleerd en moeten begrijpelijk zijn voor de partijen die erbij betrokken zijn. Verder moeten ze voldoen aan gerechtvaardigde verwachtingen die op grond van rechtsregels en eerdere toezeggingen en afspraken bestaan. Met andere woorden: besluiten en overeenkomst moeten aansluiten bij verwachtingen en mogen niet tegenstrijdig zijn met eerdere uitlatingen en handelingen.Wanneer een gemeente grond verkoopt aan een ontwikkelaar en voorspiegelt dat hij daar op een bepaalde manier gebruik van kan maken, dan mag diezelfde overheid niet korte tijd laten de bestemming zodanig wijzigen dat het beoogde gebruik niet meer mogelijk is. Dit zou in strijd met de rechtszekerheid zijn.EvenredigheidsbeginselDe gevolgen van een overheidsbesluit moeten zo min mogelijk negatieve gevolgen hebben voor de betrokken personen. Daarbij kan het natuurlijk zo zijn dat de belangen van een (rechts)persoon moet worden geschaad om het algemeen belang te kunnen dienen. Die negatieve gevolgen moeten wel zo beperkt mogelijk zijn en dus evenredig aan de noodzakelijke handelingen. Dit is vastgelegd in artikel 3:4 lid 2 Awb.Een voorbeeld is de afsluiting van een weg omdat er veiligheidsrisico’s zijn geconstateerd. Volledige afsluiting is misschien het makkelijkst, maar voor bedrijven aan die weg wel het meest ingrijpend. Een gedeeltelijke of tijdelijke afsluiting kan dan een ingewikkeldere oplossing zijn, maar de belangen van de betrokken zijn daar beter mee gediend. De volledige afsluiting kan dan in strijd met het evenredigheidsbeginsel zijn.SamenvattingBeginselen van behoorlijk bestuur zijn van grote invloed op overheidshandelen. Naast de belangrijkste beginselen die hierboven zijn genoemd, zijn er nog verschillende andere beginselen. Bijvoorbeeld het fair-play-beginsel, het verbod op détournement de pouvoir, het legaliteitsbeginsel, het specialiteitsbeginsel etc. Deze beginselen gelden zowel bij besluiten van de overheid als bij andere (rechts)handelingen. Het is dus voor beide partijen van belang in de gaten te houden of deze beginselen worden nageleefd. EINDE STUK
EINDE STUK
ZIE OOK
Beginselen van behoorlijk bestuurBesluiten moet een wettelijke basis hebben en bovendien mag een besluit niet in strijd zijn met met de beginselen van behoorlijk bestuur. Welke zijn die beginselen, die een rol spelen bij besluitvorming door de overheid en bestuursorganen?mr. Mark van Weeren, advocaat bestuursrechthet Zorgvuldigheidsbeginsel (art. 3:2 AWB)Dit bepaalt dat bij de voorbereiding van een besluit het bestuursorgaan de nodige kennis vergaart omtrent de relevante feiten en de af te wegen belangen. Het zorgvuldigheidsbeginsel houdt ook in dat de overheid de schijn van partijdigheid dient te vermijden.. Vaak geldt: een zorgvuldig handelend bestuursorgaan had in redelijkheid niet tot dit besluit kunnen komen.het Evenredigheidsbeginsel (art. 3:4 AWB)De overheid dient de rechtstreeks bij het besluit betrokken belangen af te wegen, zo ver als niet uit een wettelijk voorschrift of uit de aard van de uit te oefenen bevoegdheid een beperking voortvloeit. De nadelige gevolgen van een besluit mogen voor één of meer belanghebbenden niet onevenredig zijn in de verhouding met de tot het besluit te dienen doelen. het Vertrouwensbeginsel (uitspraak 5 september 2012, LJN BX6483)Dit beginsel brengt met zich mede dat het door haar opgewekte vertrouwen, al dan niet door toezeggingen, dient te honoreren. Voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel is nodig dat er aan het bestuursorgaan toe te rekenen concrete, ondubbelzinnige toezeggingen zijn gedaan door een daartoe bevoegd persoon, waarvan rechtens te honoreren verwachtingen kunnen worden ontleend.het GelijkheidsbeginselDit betekent dat gelijke gevallen in beginsel gelijk behandeld dienen te worden. Indien in een specifike situatie er reden is om af te wijken van de eerdere aanpak in een vergelijkbare situatie, dan dient dit door de overheid voldoende en duidelijk gemotiveerd te worden waarom in het voorliggende geval anders wordt gehandeld. het Verbod van willekeur (détournement de pouvoir; art. 3:3 AWB)Dit verbod houdt in dat de overheid de bevoegdheid tot het nemen van een besluit niet voor een ander doel gebruikt dan waarvoor die bevoegdheid is verleend. het Motiveringsbeginsel (art. 3:46 AWB)Het besluit dient volledig, voldoende en begrijpelijk gemotiveerd te zijn. In het besluit dient de overheid in het kader van dit beginsel voldoende inzicht te geven in de reden(en) die aanleiding zijn of de onderbouwing zijn van het besluit en de beoogde gevolgen daarvan. Een gebrekkige motivering van een besluit is een beroepsgrond die regelmatig doel treft. Fair play bij de overheid (art. 2:4 AWB)Het beginsel van fair play brengt met zich mee dat de overheid onbevooroordeeld, onpartijdig en zonder vooringenomenheid haar taken dient te vervullen en besluiten dient te nemen. Bij de overheid werkzame personen, die een persoonlijk belang bij een besluit hebben, kunnen de besluitvorming niet beïnvloeden. het RechtszekerheidsbeginselHieruit volgt dat de burger er op moet kunnen vertrouwen dat de overheid consequent handelt en het geldend beleid en regels consequent toepast. Wetgeving dient duidelijk te zijn, kenbaar en ondubbelzinnig. De rechtspositie van de burger mag niet op onverwachte of onberekenbare wijze door de overheid worden aangetast. Rechtszekerheid betekent ook dat niet met terugwerkende kracht nadelige maatregelen genomen mogen worden door de overheid.
Van drie grote kwesties die in aanmerking komen voor een parlementaire enquête heeft met name de Toeslagenaffaire het vertrouwen van burgers in de overheid geschaad. Ook de afhandeling van de gasboringen en herstelwerken in Groningen heeft het vertrouwen in de overheid negatief beïnvloed. Voor de aanpak van de coronacrisis geldt dit minder. Dit blijkt uit onderzoek van I&O Research in opdracht van NRC.Toeslagenaffaire legt structurele, bestuurlijke weeffout blootDe Toeslagenaffaire beïnvloedde het vertrouwen in “de overheid” in 71 procent van de gevallen negatief. Naar aanleiding van de Toeslagenaffaire trad het kabinet Rutte III af, maar bijna de helft (47%) van degenen die er iets van meekregen vindt dat onvoldoende. Zij zouden meer of andere consequenties willen zien. Welke? De overheid moet vooral menselijker worden (59%) en moet stoppen met etnisch profileren (mensen op afkomst controleren) (57%).
Vooral het vertrouwen in de overheid van FvD-, PvdD-, Volt-, SP-, D66-, GL-, PvdA- en PVV-kiezers werd geschaad door de Toeslagenaffaire. Ook dat van VVD- en CDA-kiezers, maar beduidend minder. Ook uit de (open) antwoorden op de vraag om een toelichting blijkt dat de Toeslagenaffaire mensen het meest raakt: de meeste respondenten beginnen over deze kwestie. Velen lichten hun verontwaardiging toe met de observatie dat het hier duidelijk niet gaat om een incident, maar dat we te maken hebben met een structurele, bestuurlijke weeffout. Het feit dat de overheid burgers stelselmatig wantrouwt, uitgaat van het kwade en hierbij ook nog eens discriminerend te werk gaat, maakt mensen boos.Een CDA-kiezer: “De gaswinning laat een gebrek aan daadkracht zien en legt veel bureaucratie bloot. Maar de toeslagenaffaire laat het falen van het systeem in zijn geheel zien. Het zit veel dieper dan in het politieke laagje.”
Een FvD-kiezer: “De gevestigde partijen kunnen overal mee weg komen (denken ze) en ik vind dat ze allemaal direct hadden moeten opstappen. Nu zijn ze demissionair maar er is geen verschil, ze kunnen nog steeds gewoon hun slechte gang gaan. Wat een krankzinnig voorbeeld!”
Een DENK-kiezer: “We worden al jarenlang al gediscrimineerd wegens ons afkomst en geloof en dit moet gestopt worden en ook mensen of politieke leiders die dit aanwakkeren veroordeeld worden en niet meer verkiesbaar stellen…”Gaswinning in Groningen: Murphy’s lawOok afhandeling van de Gaswinning in Groningen heeft het vertrouwen geen goed gedaan: de helft (51%) zegt dat deze kwestie zijn of haar vertrouwen in de overheid negatief heeft beïnvloed. Toch lijkt de Groningse zaak meer als een kwestie van Murphy’s law te worden gezien, wat het niet goed praat: het is ongelooflijk dat het keer op keer niet wordt opgelost. Het feit dat onschuldige burgers worden geschaad door de overheid is de rode draad tussen de twee kwesties. De nasleep van de gaswinning in Groningen deed vooral afbreuk aan het vertrouwen van FvD-, SP, PvdD- en JA21-kiezers.
Een JA21-kiezer: “Afwikkeling gasschade Groningen duurt veel te lang en omdat het ver van de randstad is krijgt het te weinig aandacht. In toeslagenaffaire was er daadwerkelijk sprake van fraude en het is onbegrijpelijk dat mensen die er geen recht op hebben toch een schadeloosstelling krijgen of een te hoge vergoeding.”
Een CDA-kiezer: “De problemen in Groningen zijn van een heel ander kaliber. Het hele land heeft geprofiteerd van de gaswinning en aardbevingen waren oorspronkelijk niet voorzien. Dat wil niet zeggen dat de financiële gevolgen voor de getroffen bewoners in Groningen niet beter en sneller hadden kunnen worden afgehandeld.”
Een D66-kiezer: “Zowel bij de toeslagenaffaire als bij de gaswinning zijn individuen slachtoffer geworden van iets waar zij geen invloed op kunnen uitoefenen, maar waardoor hun leven door de staat totaal overhoop gegooid wordt.”Coronacrisis: moeilijk goed te doenDe manier waarop de coronacrisis wordt gemanaged wordt de overheid iets minder hard aangerekend: een derde zegt dat het hen negatief heeft beïnvloed, en ongeveer een op zes zelfs positief. Burgers zijn relatief mild. Of men zegt dat het kabinet doet wat het kan, of men zegt begrip te hebben voor fouten die worden gemaakt, het is immers een nieuwe crisissituatie. Dat geldt niet voor PVV-, FvD-kiezers, die nemen de overheid dit beleid wel echt kwalijk.
VVD-kiezer: “Corona-aanpak sta ik achter, toeslagenaffaire heeft heel de politiek schuld aan, in het geval van Groningen zijn wel foute keuzes gemaakt.”
SP-kiezer: “Wat betreft de coronacrisis: het was voor iedereen een nieuwe situatie: het is moeilijk dat goed te doen.”
FvD-kiezer: “Nederland is een politiestaat, oefent terreur uit om mensen te dwingen zich aan maatregelen te houden. Anders denkenden worden weggezet al gekkies en complotdenkers. Alleen de mening van de overheid is de waarheid.”VerantwoordingI&O Research voerde dit onderzoek uit in opdracht van NRC Handelsblad. Het onderzoek vond plaats van maandagochtend 1 maart tot dinsdagmiddag 2 maart 2021. In totaal werkten 1.448 Nederlanders van 18 jaar of ouder mee aan dit onderzoek. Het grootste deel hiervan is afkomstig uit het I&O Research Panel, een beperkt aantal vulde de vragenlijst in via het panel van PanelClix. RAPPORT VERTROUWEN IN OVERHEID NA DRIE GROTE KWESTIEShttps://065.wpcdnnode.com/ioresearch.nl/wp-content/uploads/2021/03/bwebpr21_mrt_nrc_betrouwbare-overheid_def.pdf
Hieronder volgt een reactie op uw e-mail waarin u eist dat uw bericht wordt doorgestuurd naar de staatssecretaris van Cultuur en Media.
Dit kunnen wij helaas niet doen.
Uw bericht bevat geen vraag die wij op een zinvolle wijze door kunnen sturen. Wij gaan niet uw website lezen om daar een vraag uit te destilleren. Als u een vraag heeft aan ons, dan verzoek ik u deze ook daadwerkelijk te stellen.
Daarna kunnen wij nagaan welke mogelijkheden wij hebben om te zorgen dat u een antwoord krijgt.
Ik vertrouw erop dat ik u voldoende heb geïnformeerd en ik wens u een fijne dag toe.
Astrid Essed <astridessed@yahoo.com>To:noreply@informatierijksoverheid.nlSat, May 7 at 2:50 PMVERGIS U NIET OVERHEID, AL LEEST U DIT NIET,ANDEREN LEZEN DIT WELDAARVOOR ZAL IK ZORGEN! AANMelanie Publieksvoorlichter Informatie Rijksoverheid FIRST THEY IGNORE YOUTHEN THEY LAUGH AT YOU THEN THEY FIGHT YOUTHEN….YOU WIN Mahatma Gandhi
UW REACTIE OP MIJN BOVENSTAANDE INZENDING: ”noreply@informatierijksoverheid.nl <noreply@informatierijksoverheid.nl>To:astridessed@yahoo.comFri, May 6 at 4:43 PMShow original message Naar aanleiding van uw No Reply schrijven, het volgende: Ik sta versteld over uw arrogantie en beschouw uw reactiedan ook als een stuitend gebrek aan respect van Overheid naar burger!PUNT 1Ik heb destijds de Staatssecretaris een AANGETEKENDE BRIEFPER POST doen toekomen, dd 23 maart 2022, waarop nooit een antwoord is gekomen.Dit is respectloos en onvoorstelbaar arrogantPUNT 2Naar aanleiding daarvan twee rappels gestuurd via uw contactcformulierRijksoverheid, via mijn website links, aangezien deStaatsecretaris niet via mail te bereiken is.Dat ik daarvoor dus mijn website gebruik, is niet mijn fout, maar die vande Overheid, aangezien de Staatssecretaris alleen bereikbaar isvia dat contactformulier Rijksoverheid. Verder blijkt uit de TITEL van mijn website link duidelijk,dat het om een RAPPEL aan de Staatssecretaris gaat.Daaruit moet voor u blijken [als u althans in staat bent gebleken, uw Middelbarfe School af te ronden, waarvan ik wel overtuigd mag zijn], dat het hiereen niet door de Staatssecretaris gegeven respons op een eerder schrijvenvan mij betreft. UW SCHRIJVEN 1 U schrijft aan mij het volgende: ”Uw bericht bevat geen vraag die wij op een zinvolle wijze door kunnen sturen.” Uw opmerkingen slaan nergens op.Ik doe u een verzoek/eis om informatie over te brengen aan de Staatssecretarisen dat hebt u gewoon te doen.Trouwens, als u de moeite genomen had om de meegestuurde link telezen, dan had u kunnen zien, dat deze boordevol nuttige, rationeleen goed doorwrochte informatie zat en, wat belangrijker is, een verwijzingnaar het feit, dat ik tot op de dag van heden geen beantwoordingdoor de Staatssecretaris gehad heb op mijn dd 23 maart 2022 toegezondenbrief per aangetekende post!In herinnering breng ik u vervolgens het volgende:Volgens de Algemene Beginselen van Behoorlijk Bestuur [1] bent uVERPLICHT, niet zozeer mijn website te lezen, maar de aan u viamijn website doorgestuurde informatie, DIRECT en ONVERWIJLDover te brengen aan de Staatssecretaris!Dat is uw wettelijke plicht.
UW SCHRIJVEN 2/UW EIGEN BEGINSELEN, NOGMAALS UITGELEGD Verder schrijft u mij het volgende: ”Wij gaan niet uw website lezen om daar een vraag uit te destilleren. Als u een vraag heeft aan ons, dan verzoek ik u deze ook daadwerkelijk te stellen.” EEN TOONTJE LAGER GRAAGUw reactie toont een onvoorstelbare arrogantie en u lijkt vergeten te zijn,dat de Overheid er is voor de burger, niet de burger voor de Overheid!Bovendien en dat is NOG belangrijker:U lijkt uw eigen Beginselen, namelijk de Beginselen van Behoorlijk Bestuur, uit het oog te hebben verloren:Die zijn, o Onwetende Overheid:zorgvuldigheid;- vertrouwen;- verbod op willekeur;- het motiveringsbeginsel-fair play;- rechtszekerheid.[2]
RESPECTLOOS EN LAF! Ik heb uw respectloosheid via bovenstaande dus al aangetoond Daarnaast bent u, als Overheid, ook nog eens laf, om mijeen No Reply antwoord te sturen, waardoor ik in feite machteloossta in mijn reactie, omdat ik mijn antwoord geretourneerdteruggestuurd krijgt.Toch ga ik u nu per mail op uw No Reply antwoorden. ”Machteloos” denkt u, maar mooi niet!Want deze reactie komt ook op mijn website[s] te staan,ik stuur dit bcc door aan belanghebbenden [u weet lekker’niet, wie dat zijn, HAHAHA] en via mijn website link bereiktmijn reactie u weer op het contactformulier Rijksoverheid ZOLEKKER! TENSLOTTE: ”Waarom nu zoveel moeite doen, een arrogante Overheid op zo’nmooie zaterdagmiddag nog een reactie te doen toekomen, zo is de vraag,die ik mijzelf aan mijzelf stel en vele anderen mij misschien ookzullen stellen? Dat is om u als Overheid niet zomaar te laten wegkomen met uwarrogantie en lafheid [No Reply antwoorden, hoe kinderachtig kan je zijn]Dat is om u als Overheid duidelijk te maken, voor zover u dat nog nietwist, dat ik verbaal sterk ben, mijn rechten als burger ken en dewettelijke bepalingen ken, [3]Dat is om u als Overheid duidelijk te maken, dat ik het recht heb,mijn recht te halen en mij niet door u op de Kop te laten zitten, zoalsu en uw Instanties met anderen op schandelijke wijze gedaan hebben [4] Maar bovenal om u hieraan te herinneren: DE OVERHEID IS ER VOOR DE BURGER, NIET DE BURGERVOOR DE OVERHEID! Dus laat uw arrogantie vallen, stuur de brief ONVERWIJLD door aande Staatssecretaris en stap in de Wereld na de Franse Revolutie! [5] We leven niet meer in de Duistere Achttiende Eeuw van Uitbuiting,Slavernij en Onderdrukking! Doe dus datgene, waarvoor u bent aangesteld De burger dienen Vriendelijke groeten Astrid Essed/Amsterdam WEBSITE[Waarmee ik de Overheid blijf lastigvallen] www.astridessed.nl
Besluiten van overheidsorganen moeten altijd voldoen aan de beginselen van behoorlijk bestuur. Deze beginselen gelden op grond van artikel 3:14 van het Burgerlijk Wetboek, echter ook voor privaatrechtelijke handelingen van de overheid. De overheid is dus beperkt in het nemen van besluiten en het aangaan van overeenkomsten. In een juridische procedure kan dan ook worden aangevoerd dat een besluit of overeenkomst in strijd is met de beginselen van behoorlijk bestuur. Als de rechter dat bevestigt wordt zo’n besluit of overeenkomst doorgaans vernietigd. Genoeg reden dus om de belangrijkste beginselen van behoorlijk bestuur op een rijtje te zetten en een korte toelichting te geven.MotiveringsbeginselEen overheidsbesluit of andere rechtshandeling moet altijd een heldere motivering hebben. Er moet zijn onderbouwd waarom deze handeling wordt verricht en (tot op zekere hoogte) waarom niet anders wordt gehandeld. De feiten moeten worden uiteengezet en de keuze moet begrijpelijk zijn. Dit is vastgelegd in artikel 3:46 van de Algemene wet bestuursrecht (afgekort: Awb).Voorbeeld is een bestemmingsplan waarbij niet is toegelicht dat er vraag naar een ontwikkeling is (zie de ladder voor duurzame ontwikkeling).GelijkheidsbeginselGelijke gevallen moeten op een gelijke manier worden behandeld. Een overheidsinstantie mag geen onderscheid maken tussen partijen bij haar besluitvorming of het aangaan van contracten. Iedereen moet gelijke kansen krijgen. Dit is een zware inbreuk op de contractsvrijheid. Contractsvrijheid houdt in dat een ieder mag keuze met wie hij een overeenkomst gaat en onder welke voorwaarden. Dit beginsel komt voort uit artikel 1 van de Grondwet.Een particulier mag bijvoorbeeld een stuk grond voor 100 euro per vierkante meter verkopen aan partij X en weigeren diezelfde grond voor 200 euro per vierkante meter aan Y te verkopen. De verkoper doet dat omdat hij Y geen sympathiek persoon vind. Deze keuze van de verkoper is toegestaan, want hij heeft volledige vrijheid zijn contractspartij en de voorwaarden overeen te komen. Een overheidspartij mag dit niet, tenzij er objectieve redenen om de grond niet aan Y te verkopen; bijvoorbeeld dat hij een wanbetaler is, of geen goede bouwplannen voor de grond kan overleggen.RechtszekerheidsbeginselBesluiten en overeenkomsten moeten helder zijn geformuleerd en moeten begrijpelijk zijn voor de partijen die erbij betrokken zijn. Verder moeten ze voldoen aan gerechtvaardigde verwachtingen die op grond van rechtsregels en eerdere toezeggingen en afspraken bestaan. Met andere woorden: besluiten en overeenkomst moeten aansluiten bij verwachtingen en mogen niet tegenstrijdig zijn met eerdere uitlatingen en handelingen.Wanneer een gemeente grond verkoopt aan een ontwikkelaar en voorspiegelt dat hij daar op een bepaalde manier gebruik van kan maken, dan mag diezelfde overheid niet korte tijd laten de bestemming zodanig wijzigen dat het beoogde gebruik niet meer mogelijk is. Dit zou in strijd met de rechtszekerheid zijn.EvenredigheidsbeginselDe gevolgen van een overheidsbesluit moeten zo min mogelijk negatieve gevolgen hebben voor de betrokken personen. Daarbij kan het natuurlijk zo zijn dat de belangen van een (rechts)persoon moet worden geschaad om het algemeen belang te kunnen dienen. Die negatieve gevolgen moeten wel zo beperkt mogelijk zijn en dus evenredig aan de noodzakelijke handelingen. Dit is vastgelegd in artikel 3:4 lid 2 Awb.Een voorbeeld is de afsluiting van een weg omdat er veiligheidsrisico’s zijn geconstateerd. Volledige afsluiting is misschien het makkelijkst, maar voor bedrijven aan die weg wel het meest ingrijpend. Een gedeeltelijke of tijdelijke afsluiting kan dan een ingewikkeldere oplossing zijn, maar de belangen van de betrokken zijn daar beter mee gediend. De volledige afsluiting kan dan in strijd met het evenredigheidsbeginsel zijn.SamenvattingBeginselen van behoorlijk bestuur zijn van grote invloed op overheidshandelen. Naast de belangrijkste beginselen die hierboven zijn genoemd, zijn er nog verschillende andere beginselen. Bijvoorbeeld het fair-play-beginsel, het verbod op détournement de pouvoir, het legaliteitsbeginsel, het specialiteitsbeginsel etc. Deze beginselen gelden zowel bij besluiten van de overheid als bij andere (rechts)handelingen. Het is dus voor beide partijen van belang in de gaten te houden of deze beginselen worden nageleefd. EINDE STUK
EINDE STUK
ZIE OOK
Beginselen van behoorlijk bestuurBesluiten moet een wettelijke basis hebben en bovendien mag een besluit niet in strijd zijn met met de beginselen van behoorlijk bestuur. Welke zijn die beginselen, die een rol spelen bij besluitvorming door de overheid en bestuursorganen?mr. Mark van Weeren, advocaat bestuursrechthet Zorgvuldigheidsbeginsel (art. 3:2 AWB)Dit bepaalt dat bij de voorbereiding van een besluit het bestuursorgaan de nodige kennis vergaart omtrent de relevante feiten en de af te wegen belangen. Het zorgvuldigheidsbeginsel houdt ook in dat de overheid de schijn van partijdigheid dient te vermijden.. Vaak geldt: een zorgvuldig handelend bestuursorgaan had in redelijkheid niet tot dit besluit kunnen komen.het Evenredigheidsbeginsel (art. 3:4 AWB)De overheid dient de rechtstreeks bij het besluit betrokken belangen af te wegen, zo ver als niet uit een wettelijk voorschrift of uit de aard van de uit te oefenen bevoegdheid een beperking voortvloeit. De nadelige gevolgen van een besluit mogen voor één of meer belanghebbenden niet onevenredig zijn in de verhouding met de tot het besluit te dienen doelen. het Vertrouwensbeginsel (uitspraak 5 september 2012, LJN BX6483)Dit beginsel brengt met zich mede dat het door haar opgewekte vertrouwen, al dan niet door toezeggingen, dient te honoreren. Voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel is nodig dat er aan het bestuursorgaan toe te rekenen concrete, ondubbelzinnige toezeggingen zijn gedaan door een daartoe bevoegd persoon, waarvan rechtens te honoreren verwachtingen kunnen worden ontleend.het GelijkheidsbeginselDit betekent dat gelijke gevallen in beginsel gelijk behandeld dienen te worden. Indien in een specifike situatie er reden is om af te wijken van de eerdere aanpak in een vergelijkbare situatie, dan dient dit door de overheid voldoende en duidelijk gemotiveerd te worden waarom in het voorliggende geval anders wordt gehandeld. het Verbod van willekeur (détournement de pouvoir; art. 3:3 AWB)Dit verbod houdt in dat de overheid de bevoegdheid tot het nemen van een besluit niet voor een ander doel gebruikt dan waarvoor die bevoegdheid is verleend. het Motiveringsbeginsel (art. 3:46 AWB)Het besluit dient volledig, voldoende en begrijpelijk gemotiveerd te zijn. In het besluit dient de overheid in het kader van dit beginsel voldoende inzicht te geven in de reden(en) die aanleiding zijn of de onderbouwing zijn van het besluit en de beoogde gevolgen daarvan. Een gebrekkige motivering van een besluit is een beroepsgrond die regelmatig doel treft. Fair play bij de overheid (art. 2:4 AWB)Het beginsel van fair play brengt met zich mee dat de overheid onbevooroordeeld, onpartijdig en zonder vooringenomenheid haar taken dient te vervullen en besluiten dient te nemen. Bij de overheid werkzame personen, die een persoonlijk belang bij een besluit hebben, kunnen de besluitvorming niet beïnvloeden. het RechtszekerheidsbeginselHieruit volgt dat de burger er op moet kunnen vertrouwen dat de overheid consequent handelt en het geldend beleid en regels consequent toepast. Wetgeving dient duidelijk te zijn, kenbaar en ondubbelzinnig. De rechtspositie van de burger mag niet op onverwachte of onberekenbare wijze door de overheid worden aangetast. Rechtszekerheid betekent ook dat niet met terugwerkende kracht nadelige maatregelen genomen mogen worden door de overheid.
Van drie grote kwesties die in aanmerking komen voor een parlementaire enquête heeft met name de Toeslagenaffaire het vertrouwen van burgers in de overheid geschaad. Ook de afhandeling van de gasboringen en herstelwerken in Groningen heeft het vertrouwen in de overheid negatief beïnvloed. Voor de aanpak van de coronacrisis geldt dit minder. Dit blijkt uit onderzoek van I&O Research in opdracht van NRC.Toeslagenaffaire legt structurele, bestuurlijke weeffout blootDe Toeslagenaffaire beïnvloedde het vertrouwen in “de overheid” in 71 procent van de gevallen negatief. Naar aanleiding van de Toeslagenaffaire trad het kabinet Rutte III af, maar bijna de helft (47%) van degenen die er iets van meekregen vindt dat onvoldoende. Zij zouden meer of andere consequenties willen zien. Welke? De overheid moet vooral menselijker worden (59%) en moet stoppen met etnisch profileren (mensen op afkomst controleren) (57%).
Vooral het vertrouwen in de overheid van FvD-, PvdD-, Volt-, SP-, D66-, GL-, PvdA- en PVV-kiezers werd geschaad door de Toeslagenaffaire. Ook dat van VVD- en CDA-kiezers, maar beduidend minder. Ook uit de (open) antwoorden op de vraag om een toelichting blijkt dat de Toeslagenaffaire mensen het meest raakt: de meeste respondenten beginnen over deze kwestie. Velen lichten hun verontwaardiging toe met de observatie dat het hier duidelijk niet gaat om een incident, maar dat we te maken hebben met een structurele, bestuurlijke weeffout. Het feit dat de overheid burgers stelselmatig wantrouwt, uitgaat van het kwade en hierbij ook nog eens discriminerend te werk gaat, maakt mensen boos.Een CDA-kiezer: “De gaswinning laat een gebrek aan daadkracht zien en legt veel bureaucratie bloot. Maar de toeslagenaffaire laat het falen van het systeem in zijn geheel zien. Het zit veel dieper dan in het politieke laagje.”
Een FvD-kiezer: “De gevestigde partijen kunnen overal mee weg komen (denken ze) en ik vind dat ze allemaal direct hadden moeten opstappen. Nu zijn ze demissionair maar er is geen verschil, ze kunnen nog steeds gewoon hun slechte gang gaan. Wat een krankzinnig voorbeeld!”
Een DENK-kiezer: “We worden al jarenlang al gediscrimineerd wegens ons afkomst en geloof en dit moet gestopt worden en ook mensen of politieke leiders die dit aanwakkeren veroordeeld worden en niet meer verkiesbaar stellen…”Gaswinning in Groningen: Murphy’s lawOok afhandeling van de Gaswinning in Groningen heeft het vertrouwen geen goed gedaan: de helft (51%) zegt dat deze kwestie zijn of haar vertrouwen in de overheid negatief heeft beïnvloed. Toch lijkt de Groningse zaak meer als een kwestie van Murphy’s law te worden gezien, wat het niet goed praat: het is ongelooflijk dat het keer op keer niet wordt opgelost. Het feit dat onschuldige burgers worden geschaad door de overheid is de rode draad tussen de twee kwesties. De nasleep van de gaswinning in Groningen deed vooral afbreuk aan het vertrouwen van FvD-, SP, PvdD- en JA21-kiezers.
Een JA21-kiezer: “Afwikkeling gasschade Groningen duurt veel te lang en omdat het ver van de randstad is krijgt het te weinig aandacht. In toeslagenaffaire was er daadwerkelijk sprake van fraude en het is onbegrijpelijk dat mensen die er geen recht op hebben toch een schadeloosstelling krijgen of een te hoge vergoeding.”
Een CDA-kiezer: “De problemen in Groningen zijn van een heel ander kaliber. Het hele land heeft geprofiteerd van de gaswinning en aardbevingen waren oorspronkelijk niet voorzien. Dat wil niet zeggen dat de financiële gevolgen voor de getroffen bewoners in Groningen niet beter en sneller hadden kunnen worden afgehandeld.”
Een D66-kiezer: “Zowel bij de toeslagenaffaire als bij de gaswinning zijn individuen slachtoffer geworden van iets waar zij geen invloed op kunnen uitoefenen, maar waardoor hun leven door de staat totaal overhoop gegooid wordt.”Coronacrisis: moeilijk goed te doenDe manier waarop de coronacrisis wordt gemanaged wordt de overheid iets minder hard aangerekend: een derde zegt dat het hen negatief heeft beïnvloed, en ongeveer een op zes zelfs positief. Burgers zijn relatief mild. Of men zegt dat het kabinet doet wat het kan, of men zegt begrip te hebben voor fouten die worden gemaakt, het is immers een nieuwe crisissituatie. Dat geldt niet voor PVV-, FvD-kiezers, die nemen de overheid dit beleid wel echt kwalijk.
VVD-kiezer: “Corona-aanpak sta ik achter, toeslagenaffaire heeft heel de politiek schuld aan, in het geval van Groningen zijn wel foute keuzes gemaakt.”
SP-kiezer: “Wat betreft de coronacrisis: het was voor iedereen een nieuwe situatie: het is moeilijk dat goed te doen.”
FvD-kiezer: “Nederland is een politiestaat, oefent terreur uit om mensen te dwingen zich aan maatregelen te houden. Anders denkenden worden weggezet al gekkies en complotdenkers. Alleen de mening van de overheid is de waarheid.”VerantwoordingI&O Research voerde dit onderzoek uit in opdracht van NRC Handelsblad. Het onderzoek vond plaats van maandagochtend 1 maart tot dinsdagmiddag 2 maart 2021. In totaal werkten 1.448 Nederlanders van 18 jaar of ouder mee aan dit onderzoek. Het grootste deel hiervan is afkomstig uit het I&O Research Panel, een beperkt aantal vulde de vragenlijst in via het panel van PanelClix. RAPPORT VERTROUWEN IN OVERHEID NA DRIE GROTE KWESTIEShttps://065.wpcdnnode.com/ioresearch.nl/wp-content/uploads/2021/03/bwebpr21_mrt_nrc_betrouwbare-overheid_def.pdf
Hieronder volgt een reactie op uw e-mail waarin u eist dat uw bericht wordt doorgestuurd naar de staatssecretaris van Cultuur en Media.
Dit kunnen wij helaas niet doen.
Uw bericht bevat geen vraag die wij op een zinvolle wijze door kunnen sturen. Wij gaan niet uw website lezen om daar een vraag uit te destilleren. Als u een vraag heeft aan ons, dan verzoek ik u deze ook daadwerkelijk te stellen.
Daarna kunnen wij nagaan welke mogelijkheden wij hebben om te zorgen dat u een antwoord krijgt.
Ik vertrouw erop dat ik u voldoende heb geïnformeerd en ik wens u een fijne dag toe.
Als u nog vragen heeft dan kunt u ons mailen via het contactformulier, bellen met 1400 of gebruik maken van onze social media kanalen. Contact met de Rijksoverheid
U vraagt opnieuw onze aandacht voor uw situatie. Wij hebben u eerder de informatie gegeven waarover wij beschikken. Wij kunnen u verder niet helpen. In het vervolg volstaan wij daarom met kennisneming van uw e-mail(s) over dit onderwerp. U ontvangt dan van ons geen reactie meer.
Ik vertrouw erop dat ik u voldoende heb geïnformeerd.
Met vriendelijke groet,
Sophie Publieksvoorlichter Informatie Rijksoverheid
Ik hoor graag of u tevreden bent over mijn reactie.
Reacties uitgeschakeld voor Toch nog, ondanks mijn verzoek het niet te doen, een reactie van de Overheid op mijn laatste mail/Overheid, stop ermee, ik lees uw verdichtstels van onzin toch niet
Wat een contrast met de Syriërs, Afghanen en Somaliërs, die blijkbaar niet willen werken, die maar zitten te niksen en voor overlast zorgen, die als hyena’s onze wijken afstruinen om onze roomblanke dochters te verkrachten. Waarom gaan díe eigenlijk niet aan het werk? Is tomaten plukken soms te min voor ze?
Duimen draaien
De waarheid is dat Oekraïners mogen werken, en al die andere vluchtelingen niet, omdat voor Oekraïners een Richtlijn Tijdelijke Bescherming geldt, die Nederland voor andere asielzoekers niet heeft willen toepassen. Jammer, want drie jaar lang verplicht duimen draaien in afwachting van de uitkomst van je asielprocedure is funest voor je persoonlijkheid, je motivatie, je gemoedstoestand. Het sloopt je, holt je uit, het zou niet moeten mogen. Werk geeft je leven zin, je krijgt het gevoel dat je ertoe doet, dat je er bij hoort, dat mensen op je rekenen en dat je onafhankelijk bent. Zinvol werk zou een mensenrecht moeten zijn.
Fijn dus, dat de Oekraïners wel mogen werken, zoals de Oekraïense Ivana in dit verhaal van Omroep West. Maar waarom krijg ik er zo’n onbehaaglijk gevoel van? Waarom krijg ik het gevoel dat Ivana door iedereen wordt uitgebuit en geëxploiteerd, van haar werkgever tot de schrijver van het artikel?
Overlast geven
Omdat in het verhaal alle hokjes van de vluchtelingenhaatchecklist worden afgevinkt. Ten eerste is bijna elke zin een bedekte sneer naar al die asielzoekers die níet hard werken, die in hun asielzoekerscentra zitten te knutselen of elkaar te lijf gaan. “Gewoon hard werken”, staat er twee keer in de tekst. “Vluchtelingen moeten gewoon hard werken.” En hoewel Ivana in haar thuisland makelaar is, pakt ze hier tomaten in, en daar geniet ze van. Oekraïners zijn namelijk harde en gemotiveerde werkers, moet u weten, ze zijn dol op werken, anders dan die andere asielzoekers, over wie we jaren achtereen alleen maar hebben gelezen dat ze niet werken, en alleen maar overlast geven.
Ten tweede wordt benadrukt hoe fijn dit allemaal voor Ivana is, dat ze voor 43 cent per uur tomaten mag inpakken in het Westland. Als ze werkt, denkt ze niet aan de oorlog, vertelt ze. Het uitzendbureau, dat met naam wordt genoemd, is blij dat het Oekraïners aan werk kan helpen, ‘Vanuit een vervelende situatie zoeken ze houvast, en daarbij proberen wij hen zoveel mogelijk te helpen”, aldus een woordvoerder.
Och wat ontroerend allemaal, die Westlanders die zich inspannen om de Oekraïense vluchtelingen houvast te geven, en ze de kans geven hard te werken, zodat ze niet meer aan de oorlog hoeven te denken. Wat een weldoeners, wat een altruïsme. Gratis therapie! Wat zeg ik, je krijgt nog geld toe, ook!
Je zou bijna vergeten dat ze grof geld verdienen aan Ivana, die werk doet dat de Nederlanders niet willen doen omdat het zo slecht betaalt. Omdat het in Nederland normaal is dat ondernemers schatrijk worden over de ruggen van arme drommels die geen andere keuze hebben dan zich uit te laten buiten.
Spotgoedkope arbeidskrachten
Die oorlog in Oekraïne is eigenlijk best een uitkomst, want het levert een stroom aan spotgoedkope arbeidskrachten op. Ze zijn hard nodig, zonder hen ligt de hele tuinbouwsector op z’n reet. Of nee, zonder die Oekraïners zouden die Westlanders fatsoenlijke lonen moeten gaan betalen. Polen en Roemenen in een beschimmeld krot proppen en op straat schoppen als ze ziek worden mag tegenwoordig niet meer, krijg je de arbeidsinspectie en de FNV en vervolgens de media op je dak.
Pr-technisch zijn ze ook handig, die Oekraïners, want dat met die Polen en Roemenen leverde de tuinbouwers en die uitzendbureau’s een slechte pers op. De Oekraïners kun je evenwel uitbuiten en je laat het er gewoon uitzien als liefdadigheid! Het is geniaal! Jij verdient bakken met geld maar iedereen denkt dat je offers maakt, vanuit de goedheid van je hart, om anderen te helpen. Dat je een lintje verdient en een vrijgeleide naar het paradijs.
En Publiek vreet het, want voor hem zijn Oekraïners ook een prachtig alibi. Want echt, Publiek haat geen vluchtelingen, alleen maar Syriërs, Afghanen en Somaliërs, want dat zijn geen harde werkers. Die geven alleen maar overlast. EINDE ARTIKEL FRONTAAL NAAKT
Reacties uitgeschakeld voor Artikel Frontaal Naakt/[Peter Breedveld]/Hardwerkende Oekrainers, overlastgevende Syriers
U vraagt opnieuw onze aandacht voor uw situatie. Wij hebben u eerder de informatie gegeven waarover wij beschikken. Wij kunnen u verder niet helpen. In het vervolg volstaan wij daarom met kennisneming van uw e-mail(s) over dit onderwerp. U ontvangt dan van ons geen reactie meer.
Ik vertrouw erop dat ik u voldoende heb geïnformeerd.
Met vriendelijke groet,
Sophie Publieksvoorlichter Informatie Rijksoverheid
Ik hoor graag of u tevreden bent over mijn reactie.
VERGIS U NIET OVERHEID, AL LEEST U DIT NIET,ANDEREN LEZEN DIT WELDAARVOOR ZAL IK ZORGEN! AANMelanie Publieksvoorlichter Informatie Rijksoverheid FIRST THEY IGNORE YOUTHEN THEY LAUGH AT YOU THEN THEY FIGHT YOUTHEN….YOU WIN Mahatma Gandhi
UW REACTIE OP MIJN BOVENSTAANDE INZENDING: ”noreply@informatierijksoverheid.nl <noreply@informatierijksoverheid.nl>To:astridessed@yahoo.comFri, May 6 at 4:43 PMShow original message Naar aanleiding van uw No Reply schrijven, het volgende: Ik sta versteld over uw arrogantie en beschouw uw reactiedan ook als een stuitend gebrek aan respect van Overheid naar burger!PUNT 1Ik heb destijds de Staatssecretaris een AANGETEKENDE BRIEFPER POST doen toekomen, dd 23 maart 2022, waarop nooit een antwoord is gekomen.Dit is respectloos en onvoorstelbaar arrogantPUNT 2Naar aanleiding daarvan twee rappels gestuurd via uw contactcformulierRijksoverheid, via mijn website links, aangezien deStaatsecretaris niet via mail te bereiken is.Dat ik daarvoor dus mijn website gebruik, is niet mijn fout, maar die vande Overheid, aangezien de Staatssecretaris alleen bereikbaar isvia dat contactformulier Rijksoverheid. Verder blijkt uit de TITEL van mijn website link duidelijk,dat het om een RAPPEL aan de Staatssecretaris gaat.Daaruit moet voor u blijken [als u althans in staat bent gebleken, uw Middelbarfe School af te ronden, waarvan ik wel overtuigd mag zijn], dat het hiereen niet door de Staatssecretaris gegeven respons op een eerder schrijvenvan mij betreft. UW SCHRIJVEN 1 U schrijft aan mij het volgende: ”Uw bericht bevat geen vraag die wij op een zinvolle wijze door kunnen sturen.” Uw opmerkingen slaan nergens op.Ik doe u een verzoek/eis om informatie over te brengen aan de Staatssecretarisen dat hebt u gewoon te doen.Trouwens, als u de moeite genomen had om de meegestuurde link telezen, dan had u kunnen zien, dat deze boordevol nuttige, rationeleen goed doorwrochte informatie zat en, wat belangrijker is, een verwijzingnaar het feit, dat ik tot op de dag van heden geen beantwoordingdoor de Staatssecretaris gehad heb op mijn dd 23 maart 2022 toegezondenbrief per aangetekende post!In herinnering breng ik u vervolgens het volgende:Volgens de Algemene Beginselen van Behoorlijk Bestuur [1] bent uVERPLICHT, niet zozeer mijn website te lezen, maar de aan u viamijn website doorgestuurde informatie, DIRECT en ONVERWIJLDover te brengen aan de Staatssecretaris!Dat is uw wettelijke plicht.
UW SCHRIJVEN 2/UW EIGEN BEGINSELEN, NOGMAALS UITGELEGD Verder schrijft u mij het volgende: ”Wij gaan niet uw website lezen om daar een vraag uit te destilleren. Als u een vraag heeft aan ons, dan verzoek ik u deze ook daadwerkelijk te stellen.” EEN TOONTJE LAGER GRAAGUw reactie toont een onvoorstelbare arrogantie en u lijkt vergeten te zijn,dat de Overheid er is voor de burger, niet de burger voor de Overheid!Bovendien en dat is NOG belangrijker:U lijkt uw eigen Beginselen, namelijk de Beginselen van Behoorlijk Bestuur, uit het oog te hebben verloren:Die zijn, o Onwetende Overheid:zorgvuldigheid;- vertrouwen;- verbod op willekeur;- het motiveringsbeginsel-fair play;- rechtszekerheid.[2]
RESPECTLOOS EN LAF! Ik heb uw respectloosheid via bovenstaande dus al aangetoond Daarnaast bent u, als Overheid, ook nog eens laf, om mijeen No Reply antwoord te sturen, waardoor ik in feite machteloossta in mijn reactie, omdat ik mijn antwoord geretourneerdteruggestuurd krijgt.Toch ga ik u nu per mail op uw No Reply antwoorden. ”Machteloos” denkt u, maar mooi niet!Want deze reactie komt ook op mijn website[s] te staan,ik stuur dit bcc door aan belanghebbenden [u weet lekker’niet, wie dat zijn, HAHAHA] en via mijn website link bereiktmijn reactie u weer op het contactformulier Rijksoverheid ZOLEKKER! TENSLOTTE: ”Waarom nu zoveel moeite doen, een arrogante Overheid op zo’nmooie zaterdagmiddag nog een reactie te doen toekomen, zo is de vraag,die ik mijzelf aan mijzelf stel en vele anderen mij misschien ookzullen stellen? Dat is om u als Overheid niet zomaar te laten wegkomen met uwarrogantie en lafheid [No Reply antwoorden, hoe kinderachtig kan je zijn]Dat is om u als Overheid duidelijk te maken, voor zover u dat nog nietwist, dat ik verbaal sterk ben, mijn rechten als burger ken en dewettelijke bepalingen ken, [3]Dat is om u als Overheid duidelijk te maken, dat ik het recht heb,mijn recht te halen en mij niet door u op de Kop te laten zitten, zoalsu en uw Instanties met anderen op schandelijke wijze gedaan hebben [4] Maar bovenal om u hieraan te herinneren: DE OVERHEID IS ER VOOR DE BURGER, NIET DE BURGERVOOR DE OVERHEID! Dus laat uw arrogantie vallen, stuur de brief ONVERWIJLD door aande Staatssecretaris en stap in de Wereld na de Franse Revolutie! [5] We leven niet meer in de Duistere Achttiende Eeuw van Uitbuiting,Slavernij en Onderdrukking! Doe dus datgene, waarvoor u bent aangesteld De burger dienen Vriendelijke groeten Astrid Essed Amsterdam WEBSITE[Waarmee ik de Overheid blijf lastigvallen] www.astridessed.nl
Besluiten van overheidsorganen moeten altijd voldoen aan de beginselen van behoorlijk bestuur. Deze beginselen gelden op grond van artikel 3:14 van het Burgerlijk Wetboek, echter ook voor privaatrechtelijke handelingen van de overheid. De overheid is dus beperkt in het nemen van besluiten en het aangaan van overeenkomsten. In een juridische procedure kan dan ook worden aangevoerd dat een besluit of overeenkomst in strijd is met de beginselen van behoorlijk bestuur. Als de rechter dat bevestigt wordt zo’n besluit of overeenkomst doorgaans vernietigd. Genoeg reden dus om de belangrijkste beginselen van behoorlijk bestuur op een rijtje te zetten en een korte toelichting te geven.MotiveringsbeginselEen overheidsbesluit of andere rechtshandeling moet altijd een heldere motivering hebben. Er moet zijn onderbouwd waarom deze handeling wordt verricht en (tot op zekere hoogte) waarom niet anders wordt gehandeld. De feiten moeten worden uiteengezet en de keuze moet begrijpelijk zijn. Dit is vastgelegd in artikel 3:46 van de Algemene wet bestuursrecht (afgekort: Awb).Voorbeeld is een bestemmingsplan waarbij niet is toegelicht dat er vraag naar een ontwikkeling is (zie de ladder voor duurzame ontwikkeling).GelijkheidsbeginselGelijke gevallen moeten op een gelijke manier worden behandeld. Een overheidsinstantie mag geen onderscheid maken tussen partijen bij haar besluitvorming of het aangaan van contracten. Iedereen moet gelijke kansen krijgen. Dit is een zware inbreuk op de contractsvrijheid. Contractsvrijheid houdt in dat een ieder mag keuze met wie hij een overeenkomst gaat en onder welke voorwaarden. Dit beginsel komt voort uit artikel 1 van de Grondwet.Een particulier mag bijvoorbeeld een stuk grond voor 100 euro per vierkante meter verkopen aan partij X en weigeren diezelfde grond voor 200 euro per vierkante meter aan Y te verkopen. De verkoper doet dat omdat hij Y geen sympathiek persoon vind. Deze keuze van de verkoper is toegestaan, want hij heeft volledige vrijheid zijn contractspartij en de voorwaarden overeen te komen. Een overheidspartij mag dit niet, tenzij er objectieve redenen om de grond niet aan Y te verkopen; bijvoorbeeld dat hij een wanbetaler is, of geen goede bouwplannen voor de grond kan overleggen.RechtszekerheidsbeginselBesluiten en overeenkomsten moeten helder zijn geformuleerd en moeten begrijpelijk zijn voor de partijen die erbij betrokken zijn. Verder moeten ze voldoen aan gerechtvaardigde verwachtingen die op grond van rechtsregels en eerdere toezeggingen en afspraken bestaan. Met andere woorden: besluiten en overeenkomst moeten aansluiten bij verwachtingen en mogen niet tegenstrijdig zijn met eerdere uitlatingen en handelingen.Wanneer een gemeente grond verkoopt aan een ontwikkelaar en voorspiegelt dat hij daar op een bepaalde manier gebruik van kan maken, dan mag diezelfde overheid niet korte tijd laten de bestemming zodanig wijzigen dat het beoogde gebruik niet meer mogelijk is. Dit zou in strijd met de rechtszekerheid zijn.EvenredigheidsbeginselDe gevolgen van een overheidsbesluit moeten zo min mogelijk negatieve gevolgen hebben voor de betrokken personen. Daarbij kan het natuurlijk zo zijn dat de belangen van een (rechts)persoon moet worden geschaad om het algemeen belang te kunnen dienen. Die negatieve gevolgen moeten wel zo beperkt mogelijk zijn en dus evenredig aan de noodzakelijke handelingen. Dit is vastgelegd in artikel 3:4 lid 2 Awb.Een voorbeeld is de afsluiting van een weg omdat er veiligheidsrisico’s zijn geconstateerd. Volledige afsluiting is misschien het makkelijkst, maar voor bedrijven aan die weg wel het meest ingrijpend. Een gedeeltelijke of tijdelijke afsluiting kan dan een ingewikkeldere oplossing zijn, maar de belangen van de betrokken zijn daar beter mee gediend. De volledige afsluiting kan dan in strijd met het evenredigheidsbeginsel zijn.SamenvattingBeginselen van behoorlijk bestuur zijn van grote invloed op overheidshandelen. Naast de belangrijkste beginselen die hierboven zijn genoemd, zijn er nog verschillende andere beginselen. Bijvoorbeeld het fair-play-beginsel, het verbod op détournement de pouvoir, het legaliteitsbeginsel, het specialiteitsbeginsel etc. Deze beginselen gelden zowel bij besluiten van de overheid als bij andere (rechts)handelingen. Het is dus voor beide partijen van belang in de gaten te houden of deze beginselen worden nageleefd. EINDE STUK
EINDE STUK
ZIE OOK
Beginselen van behoorlijk bestuurBesluiten moet een wettelijke basis hebben en bovendien mag een besluit niet in strijd zijn met met de beginselen van behoorlijk bestuur. Welke zijn die beginselen, die een rol spelen bij besluitvorming door de overheid en bestuursorganen?mr. Mark van Weeren, advocaat bestuursrechthet Zorgvuldigheidsbeginsel (art. 3:2 AWB)Dit bepaalt dat bij de voorbereiding van een besluit het bestuursorgaan de nodige kennis vergaart omtrent de relevante feiten en de af te wegen belangen. Het zorgvuldigheidsbeginsel houdt ook in dat de overheid de schijn van partijdigheid dient te vermijden.. Vaak geldt: een zorgvuldig handelend bestuursorgaan had in redelijkheid niet tot dit besluit kunnen komen.het Evenredigheidsbeginsel (art. 3:4 AWB)De overheid dient de rechtstreeks bij het besluit betrokken belangen af te wegen, zo ver als niet uit een wettelijk voorschrift of uit de aard van de uit te oefenen bevoegdheid een beperking voortvloeit. De nadelige gevolgen van een besluit mogen voor één of meer belanghebbenden niet onevenredig zijn in de verhouding met de tot het besluit te dienen doelen. het Vertrouwensbeginsel (uitspraak 5 september 2012, LJN BX6483)Dit beginsel brengt met zich mede dat het door haar opgewekte vertrouwen, al dan niet door toezeggingen, dient te honoreren. Voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel is nodig dat er aan het bestuursorgaan toe te rekenen concrete, ondubbelzinnige toezeggingen zijn gedaan door een daartoe bevoegd persoon, waarvan rechtens te honoreren verwachtingen kunnen worden ontleend.het GelijkheidsbeginselDit betekent dat gelijke gevallen in beginsel gelijk behandeld dienen te worden. Indien in een specifike situatie er reden is om af te wijken van de eerdere aanpak in een vergelijkbare situatie, dan dient dit door de overheid voldoende en duidelijk gemotiveerd te worden waarom in het voorliggende geval anders wordt gehandeld. het Verbod van willekeur (détournement de pouvoir; art. 3:3 AWB)Dit verbod houdt in dat de overheid de bevoegdheid tot het nemen van een besluit niet voor een ander doel gebruikt dan waarvoor die bevoegdheid is verleend. het Motiveringsbeginsel (art. 3:46 AWB)Het besluit dient volledig, voldoende en begrijpelijk gemotiveerd te zijn. In het besluit dient de overheid in het kader van dit beginsel voldoende inzicht te geven in de reden(en) die aanleiding zijn of de onderbouwing zijn van het besluit en de beoogde gevolgen daarvan. Een gebrekkige motivering van een besluit is een beroepsgrond die regelmatig doel treft. Fair play bij de overheid (art. 2:4 AWB)Het beginsel van fair play brengt met zich mee dat de overheid onbevooroordeeld, onpartijdig en zonder vooringenomenheid haar taken dient te vervullen en besluiten dient te nemen. Bij de overheid werkzame personen, die een persoonlijk belang bij een besluit hebben, kunnen de besluitvorming niet beïnvloeden. het RechtszekerheidsbeginselHieruit volgt dat de burger er op moet kunnen vertrouwen dat de overheid consequent handelt en het geldend beleid en regels consequent toepast. Wetgeving dient duidelijk te zijn, kenbaar en ondubbelzinnig. De rechtspositie van de burger mag niet op onverwachte of onberekenbare wijze door de overheid worden aangetast. Rechtszekerheid betekent ook dat niet met terugwerkende kracht nadelige maatregelen genomen mogen worden door de overheid.
Van drie grote kwesties die in aanmerking komen voor een parlementaire enquête heeft met name de Toeslagenaffaire het vertrouwen van burgers in de overheid geschaad. Ook de afhandeling van de gasboringen en herstelwerken in Groningen heeft het vertrouwen in de overheid negatief beïnvloed. Voor de aanpak van de coronacrisis geldt dit minder. Dit blijkt uit onderzoek van I&O Research in opdracht van NRC.Toeslagenaffaire legt structurele, bestuurlijke weeffout blootDe Toeslagenaffaire beïnvloedde het vertrouwen in “de overheid” in 71 procent van de gevallen negatief. Naar aanleiding van de Toeslagenaffaire trad het kabinet Rutte III af, maar bijna de helft (47%) van degenen die er iets van meekregen vindt dat onvoldoende. Zij zouden meer of andere consequenties willen zien. Welke? De overheid moet vooral menselijker worden (59%) en moet stoppen met etnisch profileren (mensen op afkomst controleren) (57%).
Vooral het vertrouwen in de overheid van FvD-, PvdD-, Volt-, SP-, D66-, GL-, PvdA- en PVV-kiezers werd geschaad door de Toeslagenaffaire. Ook dat van VVD- en CDA-kiezers, maar beduidend minder. Ook uit de (open) antwoorden op de vraag om een toelichting blijkt dat de Toeslagenaffaire mensen het meest raakt: de meeste respondenten beginnen over deze kwestie. Velen lichten hun verontwaardiging toe met de observatie dat het hier duidelijk niet gaat om een incident, maar dat we te maken hebben met een structurele, bestuurlijke weeffout. Het feit dat de overheid burgers stelselmatig wantrouwt, uitgaat van het kwade en hierbij ook nog eens discriminerend te werk gaat, maakt mensen boos.Een CDA-kiezer: “De gaswinning laat een gebrek aan daadkracht zien en legt veel bureaucratie bloot. Maar de toeslagenaffaire laat het falen van het systeem in zijn geheel zien. Het zit veel dieper dan in het politieke laagje.”
Een FvD-kiezer: “De gevestigde partijen kunnen overal mee weg komen (denken ze) en ik vind dat ze allemaal direct hadden moeten opstappen. Nu zijn ze demissionair maar er is geen verschil, ze kunnen nog steeds gewoon hun slechte gang gaan. Wat een krankzinnig voorbeeld!”
Een DENK-kiezer: “We worden al jarenlang al gediscrimineerd wegens ons afkomst en geloof en dit moet gestopt worden en ook mensen of politieke leiders die dit aanwakkeren veroordeeld worden en niet meer verkiesbaar stellen…”Gaswinning in Groningen: Murphy’s lawOok afhandeling van de Gaswinning in Groningen heeft het vertrouwen geen goed gedaan: de helft (51%) zegt dat deze kwestie zijn of haar vertrouwen in de overheid negatief heeft beïnvloed. Toch lijkt de Groningse zaak meer als een kwestie van Murphy’s law te worden gezien, wat het niet goed praat: het is ongelooflijk dat het keer op keer niet wordt opgelost. Het feit dat onschuldige burgers worden geschaad door de overheid is de rode draad tussen de twee kwesties. De nasleep van de gaswinning in Groningen deed vooral afbreuk aan het vertrouwen van FvD-, SP, PvdD- en JA21-kiezers.
Een JA21-kiezer: “Afwikkeling gasschade Groningen duurt veel te lang en omdat het ver van de randstad is krijgt het te weinig aandacht. In toeslagenaffaire was er daadwerkelijk sprake van fraude en het is onbegrijpelijk dat mensen die er geen recht op hebben toch een schadeloosstelling krijgen of een te hoge vergoeding.”
Een CDA-kiezer: “De problemen in Groningen zijn van een heel ander kaliber. Het hele land heeft geprofiteerd van de gaswinning en aardbevingen waren oorspronkelijk niet voorzien. Dat wil niet zeggen dat de financiële gevolgen voor de getroffen bewoners in Groningen niet beter en sneller hadden kunnen worden afgehandeld.”
Een D66-kiezer: “Zowel bij de toeslagenaffaire als bij de gaswinning zijn individuen slachtoffer geworden van iets waar zij geen invloed op kunnen uitoefenen, maar waardoor hun leven door de staat totaal overhoop gegooid wordt.”Coronacrisis: moeilijk goed te doenDe manier waarop de coronacrisis wordt gemanaged wordt de overheid iets minder hard aangerekend: een derde zegt dat het hen negatief heeft beïnvloed, en ongeveer een op zes zelfs positief. Burgers zijn relatief mild. Of men zegt dat het kabinet doet wat het kan, of men zegt begrip te hebben voor fouten die worden gemaakt, het is immers een nieuwe crisissituatie. Dat geldt niet voor PVV-, FvD-kiezers, die nemen de overheid dit beleid wel echt kwalijk.
VVD-kiezer: “Corona-aanpak sta ik achter, toeslagenaffaire heeft heel de politiek schuld aan, in het geval van Groningen zijn wel foute keuzes gemaakt.”
SP-kiezer: “Wat betreft de coronacrisis: het was voor iedereen een nieuwe situatie: het is moeilijk dat goed te doen.”
FvD-kiezer: “Nederland is een politiestaat, oefent terreur uit om mensen te dwingen zich aan maatregelen te houden. Anders denkenden worden weggezet al gekkies en complotdenkers. Alleen de mening van de overheid is de waarheid.”VerantwoordingI&O Research voerde dit onderzoek uit in opdracht van NRC Handelsblad. Het onderzoek vond plaats van maandagochtend 1 maart tot dinsdagmiddag 2 maart 2021. In totaal werkten 1.448 Nederlanders van 18 jaar of ouder mee aan dit onderzoek. Het grootste deel hiervan is afkomstig uit het I&O Research Panel, een beperkt aantal vulde de vragenlijst in via het panel van PanelClix. RAPPORT VERTROUWEN IN OVERHEID NA DRIE GROTE KWESTIEShttps://065.wpcdnnode.com/ioresearch.nl/wp-content/uploads/2021/03/bwebpr21_mrt_nrc_betrouwbare-overheid_def.pdf
Hieronder volgt een reactie op uw e-mail waarin u eist dat uw bericht wordt doorgestuurd naar de staatssecretaris van Cultuur en Media.
Dit kunnen wij helaas niet doen.
Uw bericht bevat geen vraag die wij op een zinvolle wijze door kunnen sturen. Wij gaan niet uw website lezen om daar een vraag uit te destilleren. Als u een vraag heeft aan ons, dan verzoek ik u deze ook daadwerkelijk te stellen.
Daarna kunnen wij nagaan welke mogelijkheden wij hebben om te zorgen dat u een antwoord krijgt.
Ik vertrouw erop dat ik u voldoende heb geïnformeerd en ik wens u een fijne dag toe.
Astrid Essed <astridessed@yahoo.com>To:noreply@informatierijksoverheid.nlSat, May 7 at 2:50 PMVERGIS U NIET OVERHEID, AL LEEST U DIT NIET,ANDEREN LEZEN DIT WELDAARVOOR ZAL IK ZORGEN! AANMelanie Publieksvoorlichter Informatie Rijksoverheid FIRST THEY IGNORE YOUTHEN THEY LAUGH AT YOU THEN THEY FIGHT YOUTHEN….YOU WIN Mahatma Gandhi
UW REACTIE OP MIJN BOVENSTAANDE INZENDING: ”noreply@informatierijksoverheid.nl <noreply@informatierijksoverheid.nl>To:astridessed@yahoo.comFri, May 6 at 4:43 PMShow original message Naar aanleiding van uw No Reply schrijven, het volgende: Ik sta versteld over uw arrogantie en beschouw uw reactiedan ook als een stuitend gebrek aan respect van Overheid naar burger!PUNT 1Ik heb destijds de Staatssecretaris een AANGETEKENDE BRIEFPER POST doen toekomen, dd 23 maart 2022, waarop nooit een antwoord is gekomen.Dit is respectloos en onvoorstelbaar arrogantPUNT 2Naar aanleiding daarvan twee rappels gestuurd via uw contactcformulierRijksoverheid, via mijn website links, aangezien deStaatsecretaris niet via mail te bereiken is.Dat ik daarvoor dus mijn website gebruik, is niet mijn fout, maar die vande Overheid, aangezien de Staatssecretaris alleen bereikbaar isvia dat contactformulier Rijksoverheid. Verder blijkt uit de TITEL van mijn website link duidelijk,dat het om een RAPPEL aan de Staatssecretaris gaat.Daaruit moet voor u blijken [als u althans in staat bent gebleken, uw Middelbarfe School af te ronden, waarvan ik wel overtuigd mag zijn], dat het hiereen niet door de Staatssecretaris gegeven respons op een eerder schrijvenvan mij betreft. UW SCHRIJVEN 1 U schrijft aan mij het volgende: ”Uw bericht bevat geen vraag die wij op een zinvolle wijze door kunnen sturen.” Uw opmerkingen slaan nergens op.Ik doe u een verzoek/eis om informatie over te brengen aan de Staatssecretarisen dat hebt u gewoon te doen.Trouwens, als u de moeite genomen had om de meegestuurde link telezen, dan had u kunnen zien, dat deze boordevol nuttige, rationeleen goed doorwrochte informatie zat en, wat belangrijker is, een verwijzingnaar het feit, dat ik tot op de dag van heden geen beantwoordingdoor de Staatssecretaris gehad heb op mijn dd 23 maart 2022 toegezondenbrief per aangetekende post!In herinnering breng ik u vervolgens het volgende:Volgens de Algemene Beginselen van Behoorlijk Bestuur [1] bent uVERPLICHT, niet zozeer mijn website te lezen, maar de aan u viamijn website doorgestuurde informatie, DIRECT en ONVERWIJLDover te brengen aan de Staatssecretaris!Dat is uw wettelijke plicht.
UW SCHRIJVEN 2/UW EIGEN BEGINSELEN, NOGMAALS UITGELEGD Verder schrijft u mij het volgende: ”Wij gaan niet uw website lezen om daar een vraag uit te destilleren. Als u een vraag heeft aan ons, dan verzoek ik u deze ook daadwerkelijk te stellen.” EEN TOONTJE LAGER GRAAGUw reactie toont een onvoorstelbare arrogantie en u lijkt vergeten te zijn,dat de Overheid er is voor de burger, niet de burger voor de Overheid!Bovendien en dat is NOG belangrijker:U lijkt uw eigen Beginselen, namelijk de Beginselen van Behoorlijk Bestuur, uit het oog te hebben verloren:Die zijn, o Onwetende Overheid:zorgvuldigheid;- vertrouwen;- verbod op willekeur;- het motiveringsbeginsel-fair play;- rechtszekerheid.[2]
RESPECTLOOS EN LAF! Ik heb uw respectloosheid via bovenstaande dus al aangetoond Daarnaast bent u, als Overheid, ook nog eens laf, om mijeen No Reply antwoord te sturen, waardoor ik in feite machteloossta in mijn reactie, omdat ik mijn antwoord geretourneerdteruggestuurd krijgt.Toch ga ik u nu per mail op uw No Reply antwoorden. ”Machteloos” denkt u, maar mooi niet!Want deze reactie komt ook op mijn website[s] te staan,ik stuur dit bcc door aan belanghebbenden [u weet lekker’niet, wie dat zijn, HAHAHA] en via mijn website link bereiktmijn reactie u weer op het contactformulier Rijksoverheid ZOLEKKER! TENSLOTTE: ”Waarom nu zoveel moeite doen, een arrogante Overheid op zo’nmooie zaterdagmiddag nog een reactie te doen toekomen, zo is de vraag,die ik mijzelf aan mijzelf stel en vele anderen mij misschien ookzullen stellen? Dat is om u als Overheid niet zomaar te laten wegkomen met uwarrogantie en lafheid [No Reply antwoorden, hoe kinderachtig kan je zijn]Dat is om u als Overheid duidelijk te maken, voor zover u dat nog nietwist, dat ik verbaal sterk ben, mijn rechten als burger ken en dewettelijke bepalingen ken, [3]Dat is om u als Overheid duidelijk te maken, dat ik het recht heb,mijn recht te halen en mij niet door u op de Kop te laten zitten, zoalsu en uw Instanties met anderen op schandelijke wijze gedaan hebben [4] Maar bovenal om u hieraan te herinneren: DE OVERHEID IS ER VOOR DE BURGER, NIET DE BURGERVOOR DE OVERHEID! Dus laat uw arrogantie vallen, stuur de brief ONVERWIJLD door aande Staatssecretaris en stap in de Wereld na de Franse Revolutie! [5] We leven niet meer in de Duistere Achttiende Eeuw van Uitbuiting,Slavernij en Onderdrukking! Doe dus datgene, waarvoor u bent aangesteld De burger dienen Vriendelijke groeten Astrid Essed/Amsterdam WEBSITE[Waarmee ik de Overheid blijf lastigvallen] www.astridessed.nl
Besluiten van overheidsorganen moeten altijd voldoen aan de beginselen van behoorlijk bestuur. Deze beginselen gelden op grond van artikel 3:14 van het Burgerlijk Wetboek, echter ook voor privaatrechtelijke handelingen van de overheid. De overheid is dus beperkt in het nemen van besluiten en het aangaan van overeenkomsten. In een juridische procedure kan dan ook worden aangevoerd dat een besluit of overeenkomst in strijd is met de beginselen van behoorlijk bestuur. Als de rechter dat bevestigt wordt zo’n besluit of overeenkomst doorgaans vernietigd. Genoeg reden dus om de belangrijkste beginselen van behoorlijk bestuur op een rijtje te zetten en een korte toelichting te geven.MotiveringsbeginselEen overheidsbesluit of andere rechtshandeling moet altijd een heldere motivering hebben. Er moet zijn onderbouwd waarom deze handeling wordt verricht en (tot op zekere hoogte) waarom niet anders wordt gehandeld. De feiten moeten worden uiteengezet en de keuze moet begrijpelijk zijn. Dit is vastgelegd in artikel 3:46 van de Algemene wet bestuursrecht (afgekort: Awb).Voorbeeld is een bestemmingsplan waarbij niet is toegelicht dat er vraag naar een ontwikkeling is (zie de ladder voor duurzame ontwikkeling).GelijkheidsbeginselGelijke gevallen moeten op een gelijke manier worden behandeld. Een overheidsinstantie mag geen onderscheid maken tussen partijen bij haar besluitvorming of het aangaan van contracten. Iedereen moet gelijke kansen krijgen. Dit is een zware inbreuk op de contractsvrijheid. Contractsvrijheid houdt in dat een ieder mag keuze met wie hij een overeenkomst gaat en onder welke voorwaarden. Dit beginsel komt voort uit artikel 1 van de Grondwet.Een particulier mag bijvoorbeeld een stuk grond voor 100 euro per vierkante meter verkopen aan partij X en weigeren diezelfde grond voor 200 euro per vierkante meter aan Y te verkopen. De verkoper doet dat omdat hij Y geen sympathiek persoon vind. Deze keuze van de verkoper is toegestaan, want hij heeft volledige vrijheid zijn contractspartij en de voorwaarden overeen te komen. Een overheidspartij mag dit niet, tenzij er objectieve redenen om de grond niet aan Y te verkopen; bijvoorbeeld dat hij een wanbetaler is, of geen goede bouwplannen voor de grond kan overleggen.RechtszekerheidsbeginselBesluiten en overeenkomsten moeten helder zijn geformuleerd en moeten begrijpelijk zijn voor de partijen die erbij betrokken zijn. Verder moeten ze voldoen aan gerechtvaardigde verwachtingen die op grond van rechtsregels en eerdere toezeggingen en afspraken bestaan. Met andere woorden: besluiten en overeenkomst moeten aansluiten bij verwachtingen en mogen niet tegenstrijdig zijn met eerdere uitlatingen en handelingen.Wanneer een gemeente grond verkoopt aan een ontwikkelaar en voorspiegelt dat hij daar op een bepaalde manier gebruik van kan maken, dan mag diezelfde overheid niet korte tijd laten de bestemming zodanig wijzigen dat het beoogde gebruik niet meer mogelijk is. Dit zou in strijd met de rechtszekerheid zijn.EvenredigheidsbeginselDe gevolgen van een overheidsbesluit moeten zo min mogelijk negatieve gevolgen hebben voor de betrokken personen. Daarbij kan het natuurlijk zo zijn dat de belangen van een (rechts)persoon moet worden geschaad om het algemeen belang te kunnen dienen. Die negatieve gevolgen moeten wel zo beperkt mogelijk zijn en dus evenredig aan de noodzakelijke handelingen. Dit is vastgelegd in artikel 3:4 lid 2 Awb.Een voorbeeld is de afsluiting van een weg omdat er veiligheidsrisico’s zijn geconstateerd. Volledige afsluiting is misschien het makkelijkst, maar voor bedrijven aan die weg wel het meest ingrijpend. Een gedeeltelijke of tijdelijke afsluiting kan dan een ingewikkeldere oplossing zijn, maar de belangen van de betrokken zijn daar beter mee gediend. De volledige afsluiting kan dan in strijd met het evenredigheidsbeginsel zijn.SamenvattingBeginselen van behoorlijk bestuur zijn van grote invloed op overheidshandelen. Naast de belangrijkste beginselen die hierboven zijn genoemd, zijn er nog verschillende andere beginselen. Bijvoorbeeld het fair-play-beginsel, het verbod op détournement de pouvoir, het legaliteitsbeginsel, het specialiteitsbeginsel etc. Deze beginselen gelden zowel bij besluiten van de overheid als bij andere (rechts)handelingen. Het is dus voor beide partijen van belang in de gaten te houden of deze beginselen worden nageleefd. EINDE STUK
EINDE STUK
ZIE OOK
Beginselen van behoorlijk bestuurBesluiten moet een wettelijke basis hebben en bovendien mag een besluit niet in strijd zijn met met de beginselen van behoorlijk bestuur. Welke zijn die beginselen, die een rol spelen bij besluitvorming door de overheid en bestuursorganen?mr. Mark van Weeren, advocaat bestuursrechthet Zorgvuldigheidsbeginsel (art. 3:2 AWB)Dit bepaalt dat bij de voorbereiding van een besluit het bestuursorgaan de nodige kennis vergaart omtrent de relevante feiten en de af te wegen belangen. Het zorgvuldigheidsbeginsel houdt ook in dat de overheid de schijn van partijdigheid dient te vermijden.. Vaak geldt: een zorgvuldig handelend bestuursorgaan had in redelijkheid niet tot dit besluit kunnen komen.het Evenredigheidsbeginsel (art. 3:4 AWB)De overheid dient de rechtstreeks bij het besluit betrokken belangen af te wegen, zo ver als niet uit een wettelijk voorschrift of uit de aard van de uit te oefenen bevoegdheid een beperking voortvloeit. De nadelige gevolgen van een besluit mogen voor één of meer belanghebbenden niet onevenredig zijn in de verhouding met de tot het besluit te dienen doelen. het Vertrouwensbeginsel (uitspraak 5 september 2012, LJN BX6483)Dit beginsel brengt met zich mede dat het door haar opgewekte vertrouwen, al dan niet door toezeggingen, dient te honoreren. Voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel is nodig dat er aan het bestuursorgaan toe te rekenen concrete, ondubbelzinnige toezeggingen zijn gedaan door een daartoe bevoegd persoon, waarvan rechtens te honoreren verwachtingen kunnen worden ontleend.het GelijkheidsbeginselDit betekent dat gelijke gevallen in beginsel gelijk behandeld dienen te worden. Indien in een specifike situatie er reden is om af te wijken van de eerdere aanpak in een vergelijkbare situatie, dan dient dit door de overheid voldoende en duidelijk gemotiveerd te worden waarom in het voorliggende geval anders wordt gehandeld. het Verbod van willekeur (détournement de pouvoir; art. 3:3 AWB)Dit verbod houdt in dat de overheid de bevoegdheid tot het nemen van een besluit niet voor een ander doel gebruikt dan waarvoor die bevoegdheid is verleend. het Motiveringsbeginsel (art. 3:46 AWB)Het besluit dient volledig, voldoende en begrijpelijk gemotiveerd te zijn. In het besluit dient de overheid in het kader van dit beginsel voldoende inzicht te geven in de reden(en) die aanleiding zijn of de onderbouwing zijn van het besluit en de beoogde gevolgen daarvan. Een gebrekkige motivering van een besluit is een beroepsgrond die regelmatig doel treft. Fair play bij de overheid (art. 2:4 AWB)Het beginsel van fair play brengt met zich mee dat de overheid onbevooroordeeld, onpartijdig en zonder vooringenomenheid haar taken dient te vervullen en besluiten dient te nemen. Bij de overheid werkzame personen, die een persoonlijk belang bij een besluit hebben, kunnen de besluitvorming niet beïnvloeden. het RechtszekerheidsbeginselHieruit volgt dat de burger er op moet kunnen vertrouwen dat de overheid consequent handelt en het geldend beleid en regels consequent toepast. Wetgeving dient duidelijk te zijn, kenbaar en ondubbelzinnig. De rechtspositie van de burger mag niet op onverwachte of onberekenbare wijze door de overheid worden aangetast. Rechtszekerheid betekent ook dat niet met terugwerkende kracht nadelige maatregelen genomen mogen worden door de overheid.
Van drie grote kwesties die in aanmerking komen voor een parlementaire enquête heeft met name de Toeslagenaffaire het vertrouwen van burgers in de overheid geschaad. Ook de afhandeling van de gasboringen en herstelwerken in Groningen heeft het vertrouwen in de overheid negatief beïnvloed. Voor de aanpak van de coronacrisis geldt dit minder. Dit blijkt uit onderzoek van I&O Research in opdracht van NRC.Toeslagenaffaire legt structurele, bestuurlijke weeffout blootDe Toeslagenaffaire beïnvloedde het vertrouwen in “de overheid” in 71 procent van de gevallen negatief. Naar aanleiding van de Toeslagenaffaire trad het kabinet Rutte III af, maar bijna de helft (47%) van degenen die er iets van meekregen vindt dat onvoldoende. Zij zouden meer of andere consequenties willen zien. Welke? De overheid moet vooral menselijker worden (59%) en moet stoppen met etnisch profileren (mensen op afkomst controleren) (57%).
Vooral het vertrouwen in de overheid van FvD-, PvdD-, Volt-, SP-, D66-, GL-, PvdA- en PVV-kiezers werd geschaad door de Toeslagenaffaire. Ook dat van VVD- en CDA-kiezers, maar beduidend minder. Ook uit de (open) antwoorden op de vraag om een toelichting blijkt dat de Toeslagenaffaire mensen het meest raakt: de meeste respondenten beginnen over deze kwestie. Velen lichten hun verontwaardiging toe met de observatie dat het hier duidelijk niet gaat om een incident, maar dat we te maken hebben met een structurele, bestuurlijke weeffout. Het feit dat de overheid burgers stelselmatig wantrouwt, uitgaat van het kwade en hierbij ook nog eens discriminerend te werk gaat, maakt mensen boos.Een CDA-kiezer: “De gaswinning laat een gebrek aan daadkracht zien en legt veel bureaucratie bloot. Maar de toeslagenaffaire laat het falen van het systeem in zijn geheel zien. Het zit veel dieper dan in het politieke laagje.”
Een FvD-kiezer: “De gevestigde partijen kunnen overal mee weg komen (denken ze) en ik vind dat ze allemaal direct hadden moeten opstappen. Nu zijn ze demissionair maar er is geen verschil, ze kunnen nog steeds gewoon hun slechte gang gaan. Wat een krankzinnig voorbeeld!”
Een DENK-kiezer: “We worden al jarenlang al gediscrimineerd wegens ons afkomst en geloof en dit moet gestopt worden en ook mensen of politieke leiders die dit aanwakkeren veroordeeld worden en niet meer verkiesbaar stellen…”Gaswinning in Groningen: Murphy’s lawOok afhandeling van de Gaswinning in Groningen heeft het vertrouwen geen goed gedaan: de helft (51%) zegt dat deze kwestie zijn of haar vertrouwen in de overheid negatief heeft beïnvloed. Toch lijkt de Groningse zaak meer als een kwestie van Murphy’s law te worden gezien, wat het niet goed praat: het is ongelooflijk dat het keer op keer niet wordt opgelost. Het feit dat onschuldige burgers worden geschaad door de overheid is de rode draad tussen de twee kwesties. De nasleep van de gaswinning in Groningen deed vooral afbreuk aan het vertrouwen van FvD-, SP, PvdD- en JA21-kiezers.
Een JA21-kiezer: “Afwikkeling gasschade Groningen duurt veel te lang en omdat het ver van de randstad is krijgt het te weinig aandacht. In toeslagenaffaire was er daadwerkelijk sprake van fraude en het is onbegrijpelijk dat mensen die er geen recht op hebben toch een schadeloosstelling krijgen of een te hoge vergoeding.”
Een CDA-kiezer: “De problemen in Groningen zijn van een heel ander kaliber. Het hele land heeft geprofiteerd van de gaswinning en aardbevingen waren oorspronkelijk niet voorzien. Dat wil niet zeggen dat de financiële gevolgen voor de getroffen bewoners in Groningen niet beter en sneller hadden kunnen worden afgehandeld.”
Een D66-kiezer: “Zowel bij de toeslagenaffaire als bij de gaswinning zijn individuen slachtoffer geworden van iets waar zij geen invloed op kunnen uitoefenen, maar waardoor hun leven door de staat totaal overhoop gegooid wordt.”Coronacrisis: moeilijk goed te doenDe manier waarop de coronacrisis wordt gemanaged wordt de overheid iets minder hard aangerekend: een derde zegt dat het hen negatief heeft beïnvloed, en ongeveer een op zes zelfs positief. Burgers zijn relatief mild. Of men zegt dat het kabinet doet wat het kan, of men zegt begrip te hebben voor fouten die worden gemaakt, het is immers een nieuwe crisissituatie. Dat geldt niet voor PVV-, FvD-kiezers, die nemen de overheid dit beleid wel echt kwalijk.
VVD-kiezer: “Corona-aanpak sta ik achter, toeslagenaffaire heeft heel de politiek schuld aan, in het geval van Groningen zijn wel foute keuzes gemaakt.”
SP-kiezer: “Wat betreft de coronacrisis: het was voor iedereen een nieuwe situatie: het is moeilijk dat goed te doen.”
FvD-kiezer: “Nederland is een politiestaat, oefent terreur uit om mensen te dwingen zich aan maatregelen te houden. Anders denkenden worden weggezet al gekkies en complotdenkers. Alleen de mening van de overheid is de waarheid.”VerantwoordingI&O Research voerde dit onderzoek uit in opdracht van NRC Handelsblad. Het onderzoek vond plaats van maandagochtend 1 maart tot dinsdagmiddag 2 maart 2021. In totaal werkten 1.448 Nederlanders van 18 jaar of ouder mee aan dit onderzoek. Het grootste deel hiervan is afkomstig uit het I&O Research Panel, een beperkt aantal vulde de vragenlijst in via het panel van PanelClix. RAPPORT VERTROUWEN IN OVERHEID NA DRIE GROTE KWESTIEShttps://065.wpcdnnode.com/ioresearch.nl/wp-content/uploads/2021/03/bwebpr21_mrt_nrc_betrouwbare-overheid_def.pdf
Hieronder volgt een reactie op uw e-mail waarin u eist dat uw bericht wordt doorgestuurd naar de staatssecretaris van Cultuur en Media.
Dit kunnen wij helaas niet doen.
Uw bericht bevat geen vraag die wij op een zinvolle wijze door kunnen sturen. Wij gaan niet uw website lezen om daar een vraag uit te destilleren. Als u een vraag heeft aan ons, dan verzoek ik u deze ook daadwerkelijk te stellen.
Daarna kunnen wij nagaan welke mogelijkheden wij hebben om te zorgen dat u een antwoord krijgt.
Ik vertrouw erop dat ik u voldoende heb geïnformeerd en ik wens u een fijne dag toe.
Als u nog vragen heeft dan kunt u ons mailen via het contactformulier, bellen met 1400 of gebruik maken van onze social media kanalen. Contact met de Rijksoverheid
U vraagt opnieuw onze aandacht voor uw situatie. Wij hebben u eerder de informatie gegeven waarover wij beschikken. Wij kunnen u verder niet helpen. In het vervolg volstaan wij daarom met kennisneming van uw e-mail(s) over dit onderwerp. U ontvangt dan van ons geen reactie meer.
Ik vertrouw erop dat ik u voldoende heb geïnformeerd.
Met vriendelijke groet,
Sophie Publieksvoorlichter Informatie Rijksoverheid
Ik hoor graag of u tevreden bent over mijn reactie.
Reacties uitgeschakeld voor Overheid is te laf om argumentatie Astrid Essed te weerleggen/Astrid Essed is er helemaal klaar mee en stelt nieuwe reactie van Overheid NIET op prijs
”YES….YES…..THE HORN OF HELM HAMMERLAND SHALL SOUND IN THE DEEP……ONE LAST TIME!”[Theoden King in ”the Two Towers”/Lord of the Rings”1.37-153 https://www.youtube.com/watch?v=UayQi2tdJTw
Ik mag niet verwachten, dat u zich nog herinnert, dat ik een aantal jarengeleden een Onrecht aan de kaak had gesteld [1], dat iemand was aangedaan op een Event, dat nota bene gaat over onderlinge Solidariteit.De Pinksterlanddagen. [2]Het deed zich voor in 2013 en was, naar mijn mening, een lelijke Smet op het Blazoen der Solidariteit.
Sindsdien is het rond die nare gebeurtenis onrustig gebleven en heb ik mij daarom in commentaren en discussie niet onbetuigd gelaten, tot in 2019! [3] Ook anderen hebben zich flink geroerd, zoals schrijver en activist Peter Storm. [4]
WAAR GAAT HET ALLEMAAL OVER EN WAT ZIJN DE PINKSTERLANDDAGEN? De Pinksterlanddagen zijn een jaarlijks terugkerend anarchistisch Festiva lin Appelscha tijdens het Pinksterweekend, met workshops, lezingen en discussies over sociale strijd. [5]
Juist bij dergelijke Festivals mag je verwachten, dat rechtvaardigheid, eerlijkebehandeling en Solidariteit hoog in het vaandel staan.Dat dat zeker niet altijd het geval is, bewijst wel een heel naar Incident in 2013: Wat gebeurde daar? Betrokken personen/groepen
Maikel
Twee bezoekers
Het bemiddelings of A Team
In 2013 arriveren twee bezoekers op het kampeerterrein in Appelscha.Maikel is er ook.Onze twee bezoekers gaan naar het A Team en geven aan, de aanwezigheid van Maikel als onveilig en/of bedreigend te ervaren.
Wat ze precies besproken hebben met het A Team doet hier niet ter zake.
Maar wel het verbijsterende verloop.
Op grond van de beweringen/beschuldigingen van de twee bezoekers wordt aan Maikelgevraagd, het terrein te verlaten.
Zonder de betrouwbaarheid van de beweringen van de twee bezoekers ook maargetoetst te hebben.Zonder Maikel verteld te hebben, wat die beweringen van de twee bezoekers nu precies inhielden, waardoor hij niet de kans kreeg, zichzelf te verdedigen.
Het was [ maar dat even voor de zorgvuldigheid, niet voor het wezen van de zaak ] nog iets ingewikkelder omdat nadat duidelijk was, dat het over Maikel ging, twee leden uit het A Team zich teruggetrokken hadden
omdat ze Maikel persoonlijk kenden en de schijn van partijdigheid wilden vermijden [6]
Maar het ging niet zuiver toe, omdat niet iedereen zich uit dat eerste A Team terugtrok.Een lid van het [nu voormalige] A Team bleef gewoon zitten en er traden een aantal mensenvan de oorspronkelijke Voorbereidingsgroep tot het nieuwe A Team toe,
En dat nieuwe A Team vond, dat verwijdering van Maikel de beste oplossing was, vroegdat aan Maikel en hij vertrok [7]
ZONDER DE KANS TE HEBBEN GEKREGEN ZICHZELF TE VERDEDIGENZONDER TE WETEN, WAARVAN HIJ PRECIES WERD ”BESCHULDIGD” EN WELKEBEWERINGEN TEGEN HEM WAREN INGEBRACHT.En dat is waar het mij om ging en daarom ook heb ik mijn stuk”KAFKA 2013” [Zie noot 1] geschreven en zulks ook op Indymedia gepubliceerd. [8]KAFKA
En waarom ik dat ”KAFKA” noemde, laat zich raden, omdat de schrijver Kafka immers in zijn wereldberoemd geworden
roman ”Het Proces’ [9]’, de geschiedenis vertelt van een man, Josef Kgenaamd, die wordt gearresteerd en veroordeeld door een schimmige autoriteit, terwijl noch aan hem, noch aan de lezer duidelijk gemaakt wordt, waarvan hij nueigenlijk wordt beschuldigd en waarvoor hij is veroordeeld.Het eindigt dramatisch:
Hij wordt ter dood gebracht.
Zonder ooit te hebben geweten waarvan hij beschuldigd was, wat de bewijslast was. waardoor hij zich niet heeft kunnen verdedigen. [10]
Terug naar Maikel:
Genoemd A Team stelt zich bij de Pinksterlanddagen als doel te zorgen voor een ”prettige atmosfeer zonder uitsluiting.” [11]Waarom werd dat Maikel dan uitgesloten?
Zonder de kans te krijgen, zichzelf te verdedigen?Dat is de gang van zaken in dictaturen en bij autoritair geregeerderegimes en gaat in tegen de regels van de als ”democratieen” bekend staande landen.
Niet bij een event, dat streeft naar een vrije en betere wereld! [12]
VERVOLG Natuurlijk kwam er veel protest tegen deze gang van zaken.Van Maikel zelf uiteraard, die een aantal zeer duidelijke vragen aan de Voorbereidingsgroep [die mensen had benaderd om de organisatievan het A Team op zich te nemen/toevoeging Astrid Essed] stelde,met daarachter nog een pittige tekst ”In tijden van onduidelijkheid is het belangrijk om duidelijk te zijn.” [13]
EN er ontstond een levendige discussies op Indymedia.
En aanvankelijk bleef de reactie van de Voorbereidingsgroep, waarom herhaaldelijk was gevraagdmaar uit, totdat deze tenslotte, op de valreep, toch verscheen. [14]
Aan de discussie op deze reactie heb ik een bijdrage geleverd, zieonder noot 15Z
ie voor de hele discussie op de verklaring van hetA Team onder noot 16
Voor de rest van de gang van zaken verwijs ik naar de zeer informatieve link/informatie van Maikel zelf,waarop een overzicht van de hele ellende. [17]
PINKSTERLANDDAGEN 2018/DE HACHT HEROPEND Wie dacht, dat het hiermee afgelopen was, vergist zich.
Want diegenen, die Maikel in 2013 tot Kafka hadden bestempeld,hervatten hun Jacht in 2018!
Hij was namelijk nog niet van dat zogenaamde ”A Team Pinksterlanddagen2013 af!
Wie schetst zijn verbazing, toen hij, in 2018 dus, de volgende mail kreeg:
””Beste Maikel
We zijn door iemand of meerdere mensen benaderd aangeven zich onveilig te voelen in jouw aanwezigheid op de Pinksterlanddagen 2018. Deze persoon of personen geven aan jou niet zelf te kunnen of willen benaderen
. Als voormalig A-team van de Pinksterlanddagen hebben wij hier geen kant en klare oplossing voor. Vervelende interpersoonlijke situaties of conflicten kunnen niet op de PL worden opgelost. Het enige wat wij nu in deze situatie kunnen doen is het verzoek van de desbetreffende persoon of personen om niet naar de PL2018 te komen aan jou door te sturen.
Wij hopen dat jij het verzoek van de persoon of personen in kwestie kunt begrijpen en diegene(n) de ruimte kunt bieden die zij nodig achten. Wellicht zijn er dingen die jij (samen met je netwerk) kan doen om te zorgen dat de situatie volgend jaar anders is. Mocht je daar hulp bij nodig hebben zijn er misschien ook groepen zoals de soligroep in Nijmegen die jou daarbij kunnen helpen.
We kunnen ons voorstellen dat je de persoon of personen in kwestie wil laten weten dat je hun vraag respecteert of dat je besluit dat je ondanks het verzoek toch zal komen. Je kan dit doen door te reageren op deze mail. Dan sturen wij dat weer door aan de persoon of personen in kwestie. Wij kunnen ons voorstellen dat het wel zo prettig is om dit vooraf te weten.
Met vriendelijke groet, het voormalige A-team” [18]
NIET TE GELOVEN!
5 JAAR NA DATO! [2013]
Terechte opmerking van Maikel:
”Ik ben er goed klaar mee…. Hierbij mag iedereen weten dat deze zaak dus nog speelt. 5 Jaar na dato weet ik dus nog steeds niet wie wat nu belasterend vind. ” [19]
Maikel had gelijk!
Al die vijf jaar is hij niet eens naar die Pinksterlanddagen geweest en nu
willen zij weer beginnen?
Dacht het niet!
Ik heb het NIET aan mij voorbij laten gaan, er een stuk aan gewijd en ook
op Indymedia van mij laten horen! [20]
2019/JACHT VERVOLGD
Het lijkt wel eindeloos.
Believe it or not, in 2019, toen de Pinksterlanddagen opnieuw werden
gehouden, ontving Maikel van de ”PL Voorbereidingsgroep 2019”
de volgende mail:
”Beste Maikel,
Bij dezen willen we, namens de organisatie van de Pinksterlanddagen, je verzoeken om niet naar de Pinksterlanddagen te komen vanwege eerder vertoond(e) problematische gedragingen/acties. Op dit moment zou jouw aanwezigheid er helaas voor zorgen dat er mensen op de Pinksterlanddagen zullen zijn die zich onveilig voelen.
We streven ernaar een plek te creëren waarbij onderdrukkende machtsstructuren niet herhaald worden: We willen dat iedereen zich thuis kan voelen op de Pinksterlanddagen. Dit betekent dat hier ook geen plaats is voor interpersoonlijk geweld of elke andere vorm van discriminatie, zij het in gedrag of taalgebruik. Vanuit dit oogpunt vragen we je dan ook om niet te komen.
Met Vriendelijke Groet, De PL voorbereidingsgroep 2019 ” [22]
Deze keer wilde ik mij er, na overleg met de betrokkene, echt buiten houden, maar kon het toch niet laten.
Dit was weer eens te gek voor woorden en de Jacht van een stelkennelijk obsessieve, onsolidaire malloten [excusex let mots] ging maar door, terwijl Maikel helemaal NIET meer naar die Pinksterlanddagen ging!
Zie mijn artikel en bijdrage op Indymedia [23]
VERVOLG PINKSTERLANDDAGEN/2020/2021 In 2020 werden de Pinksterlanddagen -natuurlijk-afgelast vanwegede Coronacrisis [24], in 2021 hervat, aangepast aan de Coronamaatregelen [25] maar ook daarbij ging er weereen en ander mis, Kafka Style.
Deze keer niet vanuit een mistig ”A Team” of ”Voorbereidingsgroep”,maar in de Discussie, die op ”Pinksterlanddagen” 2021 volgde.
Toegegeven, er waren ook een aantal positieve geluiden te noemen [26]
Maar in het begin van de Discussie ging het al helemaal mis!
Want nadat de eerste reactie in de Discussie luidde [met een mi duidelijkeverwijzing van het Maikel Kafka geval]:”Wie worden er dit jaar allemaal gecancelled?” [27], kwam daarop een opmerking, zo vuig en ploerterig, dat ik het hier niet ga herhalen.
Zoek het maar op onder noot 28, daar staat deze voor iedereen te lezen.
En op grond van eerdere informatie mag de lezer aannemen, dat deze misselijke verband hield met de belasterende, ongefundeerde beschuldiging richting Maikel.
Ik citeer uit de Brief van het ”voormalige A Team van de Pinksterlanddagen:”
”Beste Maikel
We zijn door iemand of meerdere mensen benaderd aangeven zich onveilig te voelen in jouw aanwezigheid op de Pinksterlanddagen 2018. Deze persoon of personen geven aan jou niet zelf te kunnen of willen benaderen….” [29]
En toevallig weet ik, dat de betrokken personen vrouwen waren, dat wil
ik hier wel kwijt, voor degenen, die dat niet weten [wisten]
Maar hoe dan ook:
Ik, die besloten had, mij niet meer in de Discussie te mengen, heb dat’
dan toch gedaan.
Middels dit artikel en de onder noot 30 vermelde bijdrage aan de
Discussie op Indymedia, getiteld : ”Misselijk uitsluitingsbeleid PL
zonder bewijs”
Zie voor de rest van de Discussie, voor mijn bijdrage, noot 31
EPILOOG
Het is het Aloude Verhaal van Joseph K, beschreven door de
wereldberoemde schrijver Franz Kafka, die de geschiedenis schetst
van iemand, die door twee schimmige agenten wordt gearresteerd,
niet te horen krijgt waarom eigenlijk en uiteindelijk wordt terechtgesteld zonder ooit te hebben geweten, waarvan hij nou precies werd beschuldigd.
[32]
Dat een soortgelijk geval zich nu heeft herhaald met Maikel is al
erg genoeg. [33]
Maar dat men hem niet alleen nog vijf, zes jaar na dato is blijven
lastigvallen zonder enige opheldering [34], dat er ook nu, in
2021, vuige lasterlijke opmerkingen in zijn richting worden gemaakt
door anonimi [35], is beschamend, eerloos en staat haaks op
de Solidariteit, waar deze Lieden voor zeggen te staan.
Daarom vind ik het toch van belang, hierop terug te komen.
Op 3,4, en 5 juni zal in Appelscha, Friesland het internationale anarchistische festival Pinksterlanddagen plaatsvinden.
De Pinksterlanddagen is een jaarlijks terugkerend evenement voor en door anarchisten, rebellen, en kameraden om samen te komen, netwerken te bouwen, plannen te smeden, en samen tijd door te brengen. Nadat er in 2020 helaas geen Pinksterlanddagen was en in 2021 deze online plaatsvond zal dit jaar tijdens het pinksterweekend kampeerterrein tot Vrijheidsbezinning weer opbloeien met workshops, discussies, en natuurlijk een avondprogramma vol muziek en cultuur. In tijden van toenemende economische ongelijkheid, groeiend fascisme, klimaatchaos, individualisering, en surveillance waanzin is het belangrijker dan ooit om elkaar te treffen en ervaringen uit te wisselen, discussies te voeren, elkaar te leren kennen en van elkaar te leren.
Dit jaar staat er een huilend kindje op alle posters en flyers, niet omdat wij nou per so zo verdrietig zijn maar omdat volgens de legende er een vloek hing op het schilderij van Giovanni Bragolin, overal waar dit schilderij of replica’s hiervan hingen zouden huizen afbranden en rampspoed ontstaan. Laten wij tijdens 3,4, en 5 juni ontdekken wat er voor ons nodig is om het bestaande eens en voor altijd af te branden.
OVERHEID HOUDT ZICH NIET AAN EIGEN BEGINSELEN VANBEHOORLIJK BESTUUR EN WEIGERT RAPPEL AAN STAATSSECRETARISVAN CULTUUR EN MEDIA DOOR TE STUREN!/ASTRID ESSED ATTACK OPLAF EN RESPECTLOOS NO REPLY ANTWOORD OVERHEID
VERGIS U NIET OVERHEID, AL LEEST U DIT NIET,ANDEREN LEZEN DIT WELDAARVOOR ZAL IK ZORGEN! AANMelanie Publieksvoorlichter Informatie Rijksoverheid FIRST THEY IGNORE YOUTHEN THEY LAUGH AT YOU THEN THEY FIGHT YOUTHEN….YOU WIN Mahatma Gandhi
Hieronder volgt een reactie op uw e-mail waarin u eist dat uw bericht wordt doorgestuurd naar de staatssecretaris van Cultuur en Media.
Dit kunnen wij helaas niet doen.
Uw bericht bevat geen vraag die wij op een zinvolle wijze door kunnen sturen. Wij gaan niet uw website lezen om daar een vraag uit te destilleren. Als u een vraag heeft aan ons, dan verzoek ik u deze ook daadwerkelijk te stellen.
Daarna kunnen wij nagaan welke mogelijkheden wij hebben om te zorgen dat u een antwoord krijgt.
Ik vertrouw erop dat ik u voldoende heb geïnformeerd en ik wens u een fijne dag toe.
Naar aanleiding van uw No Reply schrijven, het volgende: Ik sta versteld over uw arrogantie en beschouw uw reactiedan ook als een stuitend gebrek aan respect van Overheid naar burger!PUNT 1Ik heb destijds de Staatssecretaris een AANGETEKENDE BRIEFPER POST doen toekomen, dd 23 maart 2022, waarop nooit een antwoord is gekomen.Dit is respectloos en onvoorstelbaar arrogantPUNT 2Naar aanleiding daarvan twee rappels gestuurd via uw contactcformulierRijksoverheid, via mijn website links, aangezien deStaatsecretaris niet via mail te bereiken is.Dat ik daarvoor dus mijn website gebruik, is niet mijn fout, maar die vande Overheid, aangezien de Staatssecretaris alleen bereikbaar isvia dat contactformulier Rijksoverheid. Verder blijkt uit de TITEL van mijn website link duidelijk,dat het om een RAPPEL aan de Staatssecretaris gaat.Daaruit moet voor u blijken [als u althans in staat bent gebleken, uw Middelbarfe School af te ronden, waarvan ik wel overtuigd mag zijn], dat het hiereen niet door de Staatssecretaris gegeven respons op een eerder schrijvenvan mij betreft. UW SCHRIJVEN 1 U schrijft aan mij het volgende: ”Uw bericht bevat geen vraag die wij op een zinvolle wijze door kunnen sturen.” Uw opmerkingen slaan nergens op.Ik doe u een verzoek/eis om informatie over te brengen aan de Staatssecretarisen dat hebt u gewoon te doen.Trouwens, als u de moeite genomen had om de meegestuurde link telezen, dan had u kunnen zien, dat deze boordevol nuttige, rationeleen goed doorwrochte informatie zat en, wat belangrijker is, een verwijzingnaar het feit, dat ik tot op de dag van heden geen beantwoordingdoor de Staatssecretaris gehad heb op mijn dd 23 maart 2022 toegezondenbrief per aangetekende post!In herinnering breng ik u vervolgens het volgende:Volgens de Algemene Beginselen van Behoorlijk Bestuur [1] bent uVERPLICHT, niet zozeer mijn website te lezen, maar de aan u viamijn website doorgestuurde informatie, DIRECT en ONVERWIJLDover te brengen aan de Staatssecretaris!Dat is uw wettelijke plicht.
UW SCHRIJVEN 2/UW EIGEN BEGINSELEN, NOGMAALS UITGELEGD Verder schrijft u mij het volgende: ”Wij gaan niet uw website lezen om daar een vraag uit te destilleren. Als u een vraag heeft aan ons, dan verzoek ik u deze ook daadwerkelijk te stellen.” EEN TOONTJE LAGER GRAAGUw reactie toont een onvoorstelbare arrogantie en u lijkt vergeten te zijn,dat de Overheid er is voor de burger, niet de burger voor de Overheid!Bovendien en dat is NOG belangrijker:U lijkt uw eigen Beginselen, namelijk de Beginselen van Behoorlijk Bestuur, uit het oog te hebben verloren:Die zijn, o Onwetende Overheid:
zorgvuldigheid;
– vertrouwen;
– verbod op willekeur;
– het motiveringsbeginsel
-fair play;
– rechtszekerheid.[2]
RESPECTLOOS EN LAF!
Ik heb uw respectloosheid via bovenstaande dus al aangetoond
Daarnaast bent u, als Overheid, ook nog eens laf, om mij
een No Reply antwoord te sturen, waardoor ik in feite machteloos
sta in mijn reactie, omdat ik mijn antwoord geretourneerd
teruggestuurd krijgt.
Toch ga ik u nu per mail op uw No Reply antwoorden.
”Machteloos” denkt u, maar mooi niet!
Want deze reactie komt ook op mijn website[s] te staan,
ik stuur dit bcc door aan belanghebbenden [u weet lekker’
niet, wie dat zijn, HAHAHA] en via mijn website link bereikt
mijn reactie u weer op het contactformulier Rijksoverheid
ZO
LEKKER!
TENSLOTTE:
”Waarom nu zoveel moeite doen, een arrogante Overheid op zo’n
mooie zaterdagmiddag nog een reactie te doen toekomen, zo is de vraag,
die ik mijzelf aan mijzelf stel en vele anderen mij misschien ook
zullen stellen?
Dat is om u als Overheid niet zomaar te laten wegkomen met uw
arrogantie en lafheid [No Reply antwoorden, hoe kinderachtig kan je zijn]
Dat is om u als Overheid duidelijk te maken, voor zover u dat nog niet
wist, dat ik verbaal sterk ben, mijn rechten als burger ken en de
wettelijke bepalingen ken, [3]
Dat is om u als Overheid duidelijk te maken, dat ik het recht heb,
mijn recht te halen en mij niet door u op de Kop te laten zitten, zoals
u en uw Instanties met anderen op schandelijke wijze gedaan hebben [4]
Maar bovenal om u hieraan te herinneren:
DE OVERHEID IS ER VOOR DE BURGER, NIET DE BURGER
VOOR DE OVERHEID!
Dus laat uw arrogantie vallen, stuur de brief ONVERWIJLD door aan
de Staatssecretaris en stap in de Wereld na de Franse Revolutie! [5]
We leven niet meer in de Duistere Achttiende Eeuw van Uitbuiting,
Besluiten van overheidsorganen moeten altijd voldoen aan de beginselen van behoorlijk bestuur. Deze beginselen gelden op grond van artikel 3:14 van het Burgerlijk Wetboek, echter ook voor privaatrechtelijke handelingen van de overheid. De overheid is dus beperkt in het nemen van besluiten en het aangaan van overeenkomsten. In een juridische procedure kan dan ook worden aangevoerd dat een besluit of overeenkomst in strijd is met de beginselen van behoorlijk bestuur. Als de rechter dat bevestigt wordt zo’n besluit of overeenkomst doorgaans vernietigd. Genoeg reden dus om de belangrijkste beginselen van behoorlijk bestuur op een rijtje te zetten en een korte toelichting te geven.
Motiveringsbeginsel
Een overheidsbesluit of andere rechtshandeling moet altijd een heldere motivering hebben. Er moet zijn onderbouwd waarom deze handeling wordt verricht en (tot op zekere hoogte) waarom niet anders wordt gehandeld. De feiten moeten worden uiteengezet en de keuze moet begrijpelijk zijn. Dit is vastgelegd in artikel 3:46 van de Algemene wet bestuursrecht (afgekort: Awb).
Voorbeeld is een bestemmingsplan waarbij niet is toegelicht dat er vraag naar een ontwikkeling is (zie de ladder voor duurzame ontwikkeling).
Gelijkheidsbeginsel
Gelijke gevallen moeten op een gelijke manier worden behandeld. Een overheidsinstantie mag geen onderscheid maken tussen partijen bij haar besluitvorming of het aangaan van contracten. Iedereen moet gelijke kansen krijgen. Dit is een zware inbreuk op de contractsvrijheid. Contractsvrijheid houdt in dat een ieder mag keuze met wie hij een overeenkomst gaat en onder welke voorwaarden. Dit beginsel komt voort uit artikel 1 van de Grondwet.
Een particulier mag bijvoorbeeld een stuk grond voor 100 euro per vierkante meter verkopen aan partij X en weigeren diezelfde grond voor 200 euro per vierkante meter aan Y te verkopen. De verkoper doet dat omdat hij Y geen sympathiek persoon vind. Deze keuze van de verkoper is toegestaan, want hij heeft volledige vrijheid zijn contractspartij en de voorwaarden overeen te komen. Een overheidspartij mag dit niet, tenzij er objectieve redenen om de grond niet aan Y te verkopen; bijvoorbeeld dat hij een wanbetaler is, of geen goede bouwplannen voor de grond kan overleggen.
Rechtszekerheidsbeginsel
Besluiten en overeenkomsten moeten helder zijn geformuleerd en moeten begrijpelijk zijn voor de partijen die erbij betrokken zijn. Verder moeten ze voldoen aan gerechtvaardigde verwachtingen die op grond van rechtsregels en eerdere toezeggingen en afspraken bestaan. Met andere woorden: besluiten en overeenkomst moeten aansluiten bij verwachtingen en mogen niet tegenstrijdig zijn met eerdere uitlatingen en handelingen.
Wanneer een gemeente grond verkoopt aan een ontwikkelaar en voorspiegelt dat hij daar op een bepaalde manier gebruik van kan maken, dan mag diezelfde overheid niet korte tijd laten de bestemming zodanig wijzigen dat het beoogde gebruik niet meer mogelijk is. Dit zou in strijd met de rechtszekerheid zijn.
Evenredigheidsbeginsel
De gevolgen van een overheidsbesluit moeten zo min mogelijk negatieve gevolgen hebben voor de betrokken personen. Daarbij kan het natuurlijk zo zijn dat de belangen van een (rechts)persoon moet worden geschaad om het algemeen belang te kunnen dienen. Die negatieve gevolgen moeten wel zo beperkt mogelijk zijn en dus evenredig aan de noodzakelijke handelingen. Dit is vastgelegd in artikel 3:4 lid 2 Awb.
Een voorbeeld is de afsluiting van een weg omdat er veiligheidsrisico’s zijn geconstateerd. Volledige afsluiting is misschien het makkelijkst, maar voor bedrijven aan die weg wel het meest ingrijpend. Een gedeeltelijke of tijdelijke afsluiting kan dan een ingewikkeldere oplossing zijn, maar de belangen van de betrokken zijn daar beter mee gediend. De volledige afsluiting kan dan in strijd met het evenredigheidsbeginsel zijn.
Samenvatting
Beginselen van behoorlijk bestuur zijn van grote invloed op overheidshandelen. Naast de belangrijkste beginselen die hierboven zijn genoemd, zijn er nog verschillende andere beginselen. Bijvoorbeeld het fair-play-beginsel, het verbod op détournement de pouvoir, het legaliteitsbeginsel, het specialiteitsbeginsel etc. Deze beginselen gelden zowel bij besluiten van de overheid als bij andere (rechts)handelingen. Het is dus voor beide partijen van belang in de gaten te houden of deze beginselen worden nageleefd.
EINDE STUK
EINDE STUK
ZIE OOK
Beginselen van behoorlijk bestuur
Besluiten moet een wettelijke basis hebben en bovendien mag een besluit niet in strijd zijn met met de beginselen van behoorlijk bestuur. Welke zijn die beginselen, die een rol spelen bij besluitvorming door de overheid en bestuursorganen?
mr. Mark van Weeren, advocaat bestuursrecht
het Zorgvuldigheidsbeginsel (art. 3:2 AWB)
Dit bepaalt dat bij de voorbereiding van een besluit het bestuursorgaan de nodige kennis vergaart omtrent de relevante feiten en de af te wegen belangen. Het zorgvuldigheidsbeginsel houdt ook in dat de overheid de schijn van partijdigheid dient te vermijden.. Vaak geldt: een zorgvuldig handelend bestuursorgaan had in redelijkheid niet tot dit besluit kunnen komen.
het Evenredigheidsbeginsel (art. 3:4 AWB)
De overheid dient de rechtstreeks bij het besluit betrokken belangen af te wegen, zo ver als niet uit een wettelijk voorschrift of uit de aard van de uit te oefenen bevoegdheid een beperking voortvloeit. De nadelige gevolgen van een besluit mogen voor één of meer belanghebbenden niet onevenredig zijn in de verhouding met de tot het besluit te dienen doelen.
het Vertrouwensbeginsel (uitspraak 5 september 2012, LJN BX6483)
Dit beginsel brengt met zich mede dat het door haar opgewekte vertrouwen, al dan niet door toezeggingen, dient te honoreren. Voor een geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel is nodig dat er aan het bestuursorgaan toe te rekenen concrete, ondubbelzinnige toezeggingen zijn gedaan door een daartoe bevoegd persoon, waarvan rechtens te honoreren verwachtingen kunnen worden ontleend.
het Gelijkheidsbeginsel
Dit betekent dat gelijke gevallen in beginsel gelijk behandeld dienen te worden. Indien in een specifike situatie er reden is om af te wijken van de eerdere aanpak in een vergelijkbare situatie, dan dient dit door de overheid voldoende en duidelijk gemotiveerd te worden waarom in het voorliggende geval anders wordt gehandeld.
het Verbod van willekeur (détournement de pouvoir; art. 3:3 AWB)
Dit verbod houdt in dat de overheid de bevoegdheid tot het nemen van een besluit niet voor een ander doel gebruikt dan waarvoor die bevoegdheid is verleend.
het Motiveringsbeginsel (art. 3:46 AWB)
Het besluit dient volledig, voldoende en begrijpelijk gemotiveerd te zijn. In het besluit dient de overheid in het kader van dit beginsel voldoende inzicht te geven in de reden(en) die aanleiding zijn of de onderbouwing zijn van het besluit en de beoogde gevolgen daarvan. Een gebrekkige motivering van een besluit is een beroepsgrond die regelmatig doel treft.
Fair play bij de overheid (art. 2:4 AWB)
Het beginsel van fair play brengt met zich mee dat de overheid onbevooroordeeld, onpartijdig en zonder vooringenomenheid haar taken dient te vervullen en besluiten dient te nemen. Bij de overheid werkzame personen, die een persoonlijk belang bij een besluit hebben, kunnen de besluitvorming niet beïnvloeden.
het Rechtszekerheidsbeginsel
Hieruit volgt dat de burger er op moet kunnen vertrouwen dat de overheid consequent handelt en het geldend beleid en regels consequent toepast. Wetgeving dient duidelijk te zijn, kenbaar en ondubbelzinnig. De rechtspositie van de burger mag niet op onverwachte of onberekenbare wijze door de overheid worden aangetast. Rechtszekerheid betekent ook dat niet met terugwerkende kracht nadelige maatregelen genomen mogen worden door de overheid.
Van drie grote kwesties die in aanmerking komen voor een parlementaire enquête heeft met name de Toeslagenaffaire het vertrouwen van burgers in de overheid geschaad. Ook de afhandeling van de gasboringen en herstelwerken in Groningen heeft het vertrouwen in de overheid negatief beïnvloed. Voor de aanpak van de coronacrisis geldt dit minder. Dit blijkt uit onderzoek van I&O Research in opdracht van NRC.
De Toeslagenaffaire beïnvloedde het vertrouwen in “de overheid” in 71 procent van de gevallen negatief. Naar aanleiding van de Toeslagenaffaire trad het kabinet Rutte III af, maar bijna de helft (47%) van degenen die er iets van meekregen vindt dat onvoldoende. Zij zouden meer of andere consequenties willen zien. Welke? De overheid moet vooral menselijker worden (59%) en moet stoppen met etnisch profileren (mensen op afkomst controleren) (57%).
Vooral het vertrouwen in de overheid van FvD-, PvdD-, Volt-, SP-, D66-, GL-, PvdA- en PVV-kiezers werd geschaad door de Toeslagenaffaire. Ook dat van VVD- en CDA-kiezers, maar beduidend minder.
Ook uit de (open) antwoorden op de vraag om een toelichting blijkt dat de Toeslagenaffaire mensen het meest raakt: de meeste respondenten beginnen over deze kwestie. Velen lichten hun verontwaardiging toe met de observatie dat het hier duidelijk niet gaat om een incident, maar dat we te maken hebben met een structurele, bestuurlijke weeffout. Het feit dat de overheid burgers stelselmatig wantrouwt, uitgaat van het kwade en hierbij ook nog eens discriminerend te werk gaat, maakt mensen boos.
Een CDA-kiezer: “De gaswinning laat een gebrek aan daadkracht zien en legt veel bureaucratie bloot. Maar de toeslagenaffaire laat het falen van het systeem in zijn geheel zien. Het zit veel dieper dan in het politieke laagje.”
Een FvD-kiezer: “De gevestigde partijen kunnen overal mee weg komen (denken ze) en ik vind dat ze allemaal direct hadden moeten opstappen. Nu zijn ze demissionair maar er is geen verschil, ze kunnen nog steeds gewoon hun slechte gang gaan. Wat een krankzinnig voorbeeld!”
Een DENK-kiezer: “We worden al jarenlang al gediscrimineerd wegens ons afkomst en geloof en dit moet gestopt worden en ook mensen of politieke leiders die dit aanwakkeren veroordeeld worden en niet meer verkiesbaar stellen…”
Gaswinning in Groningen: Murphy’s law
Ook afhandeling van de Gaswinning in Groningen heeft het vertrouwen geen goed gedaan: de helft (51%) zegt dat deze kwestie zijn of haar vertrouwen in de overheid negatief heeft beïnvloed. Toch lijkt de Groningse zaak meer als een kwestie van Murphy’s law te worden gezien, wat het niet goed praat: het is ongelooflijk dat het keer op keer niet wordt opgelost. Het feit dat onschuldige burgers worden geschaad door de overheid is de rode draad tussen de twee kwesties. De nasleep van de gaswinning in Groningen deed vooral afbreuk aan het vertrouwen van FvD-, SP, PvdD- en JA21-kiezers.
Een JA21-kiezer: “Afwikkeling gasschade Groningen duurt veel te lang en omdat het ver van de randstad is krijgt het te weinig aandacht. In toeslagenaffaire was er daadwerkelijk sprake van fraude en het is onbegrijpelijk dat mensen die er geen recht op hebben toch een schadeloosstelling krijgen of een te hoge vergoeding.”
Een CDA-kiezer: “De problemen in Groningen zijn van een heel ander kaliber. Het hele land heeft geprofiteerd van de gaswinning en aardbevingen waren oorspronkelijk niet voorzien. Dat wil niet zeggen dat de financiële gevolgen voor de getroffen bewoners in Groningen niet beter en sneller hadden kunnen worden afgehandeld.”
Een D66-kiezer: “Zowel bij de toeslagenaffaire als bij de gaswinning zijn individuen slachtoffer geworden van iets waar zij geen invloed op kunnen uitoefenen, maar waardoor hun leven door de staat totaal overhoop gegooid wordt.”
Coronacrisis: moeilijk goed te doen
De manier waarop de coronacrisis wordt gemanaged wordt de overheid iets minder hard aangerekend: een derde zegt dat het hen negatief heeft beïnvloed, en ongeveer een op zes zelfs positief. Burgers zijn relatief mild. Of men zegt dat het kabinet doet wat het kan, of men zegt begrip te hebben voor fouten die worden gemaakt, het is immers een nieuwe crisissituatie. Dat geldt niet voor PVV-, FvD-kiezers, die nemen de overheid dit beleid wel echt kwalijk.
VVD-kiezer: “Corona-aanpak sta ik achter, toeslagenaffaire heeft heel de politiek schuld aan, in het geval van Groningen zijn wel foute keuzes gemaakt.”
SP-kiezer: “Wat betreft de coronacrisis: het was voor iedereen een nieuwe situatie: het is moeilijk dat goed te doen.”
FvD-kiezer: “Nederland is een politiestaat, oefent terreur uit om mensen te dwingen zich aan maatregelen te houden. Anders denkenden worden weggezet al gekkies en complotdenkers. Alleen de mening van de overheid is de waarheid.”
Verantwoording
I&O Research voerde dit onderzoek uit in opdracht van NRC Handelsblad. Het onderzoek vond plaats van maandagochtend 1 maart tot dinsdagmiddag 2 maart 2021. In totaal werkten 1.448 Nederlanders van 18 jaar of ouder mee aan dit onderzoek. Het grootste deel hiervan is afkomstig uit het I&O Research Panel, een beperkt aantal vulde de vragenlijst in via het panel van PanelClix.
Bedankt voor uw bericht. U krijgt zo snel mogelijk een antwoord op uw vraag. Stuurde u een idee of tip? Dan krijgt u niet altijd een reactie.
Uw vraag en uw gegevens
Niet altijd een antwoord op een mening
Uw vraag
VraagOVERHEID HOUDT ZICH NIET AAN EIGEN BEGINSELEN VAN BEHOORLIJK BESTUUR EN WEIGERT RAPPEL AAN STAATSSECRETARIS VAN CULTUUR EN MEDIA DOOR TE STUREN!/ASTRID ESSED ATTACK OP LAF EN RESPECTLOOS NO REPLY ANTWOORD OVERHEID/ EIS TOT DOORSTUREN GEHANDHAAFD!! [Stelt nieuwe No Reply reactie NIET op prijs!]
Telefoonnummer E-mailadresastridessed@yahoo.comReferentienummerEM2230441AkkoordverklaringIk heb gelezen en begrepen wat er met mijn persoonsgegevens wordt gedaan. referringWebsitehttps://www.rijksoverheid.nl/
Reacties uitgeschakeld voor Overheid houdt zich niet aan eigen Beginselen van Behoorlijk Bestuur en weigert rappel aan Staatssecretaris van Cultuur en Media door te sturen!/Astrid Essed Attack op laf en respectloos No Reply Antwoord Overheid/Eis tot doorsturen gehandhaafd!!
Deze keer niet over het Midden-Oostenconflict, zoals
recentelijk [1], maar over een wilde staking onder het bagagepersoneel
op Schiphol, die op 23 april heeft plaatsgevonden. [2]
Het duurde maar een Dag, maar betekenisvol was het wel.
Daarover straks meer.
Nu eerst uw berichtgeving:
UW BERICHTGEVING:
GELAMENTEER REIZIGERS VERSUS SCHENDING ARBEIDSRECHTEN/UITBUITING BAGAGEPERSONEEL
WAAR LIGT HET ZWAARTEPUNT?
””Het is vervelend, maar op wereldschaal is het een luxeprobleem.” [3]
[Uitspraak van een van de reizigers]
Vooraf:Natuurlijk begrijp ik, dat de meeste reizigers verbazend geirriteerd zijn,als ze op Schiphol aankomen en er een chaos is, ze niet weg kunnen,hun Mei vakantie waar ze naar uitkijken, in het water dreigt te vallen.Ik zeg u eerlijk [want niets menselijks is Astrid Essed, Wreker van hetOnrecht] vreemd:Ik zou net zo reageren.Het grote verschil tussen mij en vele reizigers is echter wel, dat ikna een eerste mopperronde ook begrip voor de stakers zou hebben,al zou ik als de meeste mensen vinden, dat IK hier niet de dupe van behoef te zijnMaar aan de andere kant:Hoe moeten de stakers anders de KLM directie raken?Of zoals een andere, meer begripvolle, reiziger opmerkte en terecht:””Het is de perfecte timing als je je punt wilt maken en aandacht wilt krijgen” [4]FACTS!Met een vriendelijk briefje naar de KLM Directie komje er niet, dat is gebleken.
MAAR:Dat gezegd hebbende en met enig begrip voor de irritatievan reizigers, die niet met een prive vliegtuig de wereldrond kunnen reizen, dat wil nog niet zeggen, dat uin uw berichtgeving hoeft lopen mee te jammeren metde reizigers door hun jammerklachten zo breed in beeldte brengen, dat bijna de indruk wordt gewekt,dat de stakers een stelletje pesters zijn, die erop uitzijn, de ”hardwerkende Nederlander” te pakken.Ten eerste werkt dat bagagepersoneel ook kei enkeihard, TE hard [daar kom ik aan toe]En ten tweede is hier de enige Boosdoener de KLM,dat zich gedraagt als een 19 e Eeuwse werkgever: ACHTERGROND: Hiervoor kan ik het beste Schiphol arbeider/bagagemanUfuk Ayranci aan het woord laten:Ik citeer hem [in overigens een NOS bericht, waarin u heteen stuk beter doet]”De werkdruk is heel erg hoog.Wanneer je in het ruim zit van het vliegtuig, dan is datnog geen 75 cm hoog.Dan moet je echt op je knieen.Boven je schouders tillenJe voelt het aan je schoudersJe voelt het aan je rugDe werkdruk is zo hoog gewordenDat we 1100 a 1200 koffers op een dag, perpersoon moeten tillen.En dat is gewoon niet te doen.Tegenwoordig werken we met 30, 40, 50 mante kort per dag, per dienst, aan mensen.Het is zo’n 1100, 1200, 1300 koffers per persoonin je handen.[Interviewer]”Is dat nog te doen?””Het is…nee de maat is vol.Ook bij mijn collega’s.Het is bijna niet te doen.We hebben een verzuim van hier tot weet ik veel waar.Er zitten heel veel mensen ziek thuis.En de werkdruk is zo hoog bij ons.Wanneer we thuiskomen qua rusttijden.Het is bijna niet meer te doen johHet werk.” [5]
En voordat u aankomt met het argument, dat het citaat van Ayranci ineen later NOS bericht stond [NOS Nieuwsuur, 26 april- terwijl ikhier refereer aan uw berichtgeving van 23 april en u dat zogezegd niet zou weten,wil ik u in herinnering brengen uw eigen artikel van 23 april 2022”Dit is waarom KLM bagagepersoneel massaal het werk neerlegde” [6] Daarin wordt gerefereerd aan het hongerloontje, dat KLM bagagemedewerkersverdienen:Ik citeeer:””Medewerkers verdienen te weinig: 11,50 euro per uur. Ook zijn er te veel flexibele contracten”, zegt Joost van Doesburg van de FNV die formeel niet betrokken was bij de staking. “Zij willen minimaal 14 euro verdienen en eisen betere werkomstandigheden.” [7]Nou, dat ben ik en ook de FNV met die medewerkers eens:11.50 is te idioot voor woorden Ik lees in de tabel van de Rijksoverheid, dat hetminimumloon per uur voor iemand van 21 jaar en ouder,bij een 36 urige werkweek per uur 11.06 is, bij 38 uur10.48 en per 40 uur, 9.96 [8]Nog los van het aantal uren, dat deze bagagemedewerkers maken, is 11.50 dus het absoluteminimum en pure uitbuiting.Dat is niet alleen mijn mening [wie ben ik?], maar dusook van de FNV, zoals u heeft kunnen lezen [9]Maar naast de idioot lage lonen wordt ookde werkdruk genoemd [10] en niet alleen het bagagepersoneel klaagt, andere Schiphol sectoren, zoalsde beveiligers, maar ook de schoonmaaksector.Daags na uw door mij gewraakte NOS berichtgevingheeft FNV Schiphol, bij monde van Joost van Doesburg, een brief in de vorm van een eisenpakket gestuurd naar Schipholbaas Dick Benschop.Lees maar onder noot 11, waarin u ook kunt lezen, datde situatie in 2021 al even beroerd was en dat de SchipholGroup toen al evenmin naar de FNV vakbond luisterde.Zoals u ziet komen in de brief verder ook alle mistoestanden rondde behandeling van de werknemers aan de orde,zoals onaanvaardbare werkdruk, onzekere contracten [flexibel], lage lonen, te zwaar werk, ziekmakendearbeidsomstandigheden en ga zo maar door [12]Een Hete Zomer, zo belooft de FNV, als het eisenpakketvan de werknemers niet wordt ingewilligd! [13] EPILOOG Als u bovenstaande goed gelezen hebt en begrepen, zultu beseffen, waarom ik zo fel reageerde op uw berichtgeving:”Gedupeerde reizigers over chaos Schiphol, Verheugden onsop Spaans terrasje” [14]Begrijpelijk, dat reizgers gefrustreerd waren en evenbegrijpelijk en logisch, dat u daarvoor aandacht vraagt, maardan moet het wel in verhouding zijn.Niet in de vorm van een larmoyant artikel over deluxeproblemen van meivakantie reizigers, althans afgemetentegen de sociale ellende en bijna 19e Eeuwse toestandenop Schiphol.Uw verhoudingsgewijs gebrek aan aandacht voor endiepere achtergrondinformatie over de slechte arbeidsomstandigheden op Schiphol stoorde en trof mij.Hou bij een volgende berichtgeving de juiste verhoudingenin het oog.Een gemiste of opgehouden vakantie is vervelend, een laag loon en ziekmakende arbeidsomstandigheden, waardoorwerknemers wel gedwongen zijn, een dergelijke stakingop te zetten, veel erger. Vriendelijke groetenAstrid EssedAmsterdam VOOR UW GEMAK ZIJN DE NOTEN INLINKS ONDERGEBRACHT
