Auteursarchief: astrid

Noot 123/Israel raast en tiert!

[123]
UNITED NATIONS GENERAL ASSEMBLY RESOLUTION 2649 ABOUT
THE RIGHT TO RISE AGAINST COLONIAL AND ALIEN DOMINATION
”1. Affirms the legitimacy of the struggle of peoples under colonial and alien domination recognized as being entitled to the right of self-determination to restore to themselves that right by any means at their disposal;”
2649
THE IMPORTANCE OF THE UNIVERSAL REALIZATION OF
THE RIGHT OF PEOPLES TO SELF-DETERMINATION AND
THE SPEEDY GRANTING OF INDEPENDENCE TO
COLONIAL COUNTRIES AND PEOPLES FOR EFFECTIVE
GUARANTEE AND OBSERVANCE OF HUMAN RIGHTS

2649 (XXV).

 

The importance of the universal realization of the right of peoples

to self-determination and of the speedy granting of independence

to colonial countries and peoples for the effective guarantee and

observance of human rights

      

 

The General Assembly,

 

Emphasizing the importance of the universal realization of the right of peoples to self-determination and of the speedy granting of independence to colonial countries and peoples for the effective guarantee and observance of human rights,

 

Concerned that many peoples are still denied the right to self-determination and are still subject to colonial and alien domination,

 

Regretting that the obligations undertaken by States under the Charter of the United Nations and the decisions adopted by United Nations bodies have not proved sufficient to attain respect for the right of peoples to self-determination in all cases,

 

Recalling its resolution 2588 B (XXIV) of 15 December 1969 and resolution VIII adopted by the International Conference on Human Rights held at Teheran in 1968, 1/

 

Considering that it is necessary to continue the study of ways and means of ensuring international respect for the right of peoples to self-determination,

 

Noting the Declaration on Principles of International Law concerning Friendly Relations and Co-operation among States in accordance with the Charter of the United Nations, 2/ which elaborated the principle of self-determination of peoples,

 

Recalling its resolution 1514 (XV) of 14 December 1960 containing the Declaration on the Granting of Independence to Colonial Countries and Peoples,

 

Recalling its resolution 2621 (XXV) of 12 October 1970 on the programme of action for the full implementation of the Declaration on the Granting of Independence to Colonial Countries and Peoples,

 

1. Affirms the legitimacy of the struggle of peoples under colonial and alien domination recognized as being entitled to the right of self-determination to restore to themselves that right by any means at their disposal;

 

2. Recognizes the right of peoples under colonial and alien domination in the legitimate exercise of their right to self-determination to seek and receive all kinds of moral and material assistance, in accordance with the resolutions of the United Nations and the spirit of the Charter of the United Nations;

 

3. Calls upon all Governments that deny the right to self-determination of peoples under colonial and alien domination to recognize and observe that right in accordance with the relevant international instruments and the principles and spirit of the Charter;

 

4. Considers that the acquisition and retention of territory in contravention of the right of the people of that territory to self-determination is inadmissible and a gross violation of the Charter;

 

5. Condemns those Governments that deny the right to self-determination of peoples recognized as being entitled to it, especially of the peoples of southern Africa and Palestine;

 

6. Requests the Commission on Human Rights to study, at its twenty-seventh session, the implementation of the United Nations resolutions relating to the right of peoples under colonial and alien domination to self-determination, and to submit its conclusions and recommendations to the General Assembly, through the Economic and Social Council, as soon as possible.

 

1915th plenary meeting

30 November 1970.

_________________

 

1/   Final Act, (E.68.XIV.2), p.9.

 

2/   Resolution 2625 (XXV).

 

 

Reacties uitgeschakeld voor Noot 123/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

Noot 122/Israel raast en tiert!

[122]
AMNESTY INTERNATIONAL
ISRAEL/OPT: TWO MONTHS OF CRUEL AND INHUMANE SIEGE ARE
FURTHER EVIDENCE OF ISRAEL’S GENOCIDAL INTENT IN GAZA
2 MAY 2025

Israel must immediately end its devastating siege on the occupied Gaza Strip which constitutes a genocidal act, a blatant form of unlawful collective punishment, and the war crime of using starvation of civilians as a method of warfare, said Amnesty International, marking two months since Israel reimposed a ban on the entry of aid and commercial goods into the Strip on 2 March 2025.

By blocking the entry of supplies critical for the survival of the population, Israel continues its policy of deliberately imposing conditions of life on Palestinians in Gaza calculated to bring about their physical destruction; this constitutes an act of genocide.

Harrowing new testimonies gathered by Amnesty International throughout April reveal the catastrophic human cost of Israel’s two-month long total siege, where starvation and denial of life-saving essentials are being used as weapons of war in flagrant violation of international law.

Israel has relentlessly and mercilessly turned Gaza into an inferno of death and destruction.

Erika Guevara Rosas, Senior Director for Research, Advocacy, Policy, and Campaigns at Amnesty International. 

“The extent of human suffering in Gaza for the past 19 months has been unimaginable, and it is a direct consequence of Israel’s ongoing genocide. Apart from a brief respite during the temporary truce, Israel has relentlessly and mercilessly turned Gaza into an inferno of death and destruction,” Erika Guevara Rosas, Senior Director for Research, Advocacy, Policy, and Campaigns at Amnesty International.

“For the past two months, Israel has completely cut off the supply of humanitarian aid and other items indispensable to the survival of civilians in a clear and calculated effort to collectively punish over two million civilians and to make Gaza unlivable. This is genocide in action.

“The international community must not continue to stand by as Israel perpetrates these atrocities with impunity. States, especially Israel’s allies, must act now and take concrete measures to pressure Israel into immediately lifting its total siege and allowing the unhindered entry of humanitarian aid and its safe distribution across all of Gaza. A sustained ceasefire is essential to ensure that can happen.”

This week in the Hague, the International Court of Justice (ICJ) is holding public hearings to examine Israel’s obligations in relation to the presence and activities of the United Nations (UN) and other international organizations in the Occupied Palestinian Territory (OPT), including the provision of humanitarian assistance. Amnesty International reiterates the critical urgency of allowing UNRWA, other UN agencies and humanitarian organizations, to carry out their life-saving work across the OPT without obstructions.

Israel’s refusal to allow aid into Gaza also flouts repeated ICJ orders to ensure Palestinians have access to sufficient humanitarian assistance and basic services.

‘I don’t want my child to die hungry’

Amnesty International conducted interviews with 35 internally displaced individuals seeking shelter in Gaza City and six residents of Beit Lahia, which paint a grim picture of a population teetering on the brink of survival.

In addition to blocking entry of all aid, Israel’s decision to cut power to Gaza’s main desalination plant on 9 March has further crippled access to clean water. The plant was the only facility in Gaza reconnected to Israel’s electricity grid in November 2024, after a full electricity blackout had been imposed since 11 October 2023.

The collapse of the truce with Israel’s resumption of attacks on 18 March, which have killed at least 2,325 people, including 820 children, shattered any semblance of hope for Palestinians in Gaza.

“We thought we would finally have a chance to mourn our dead in peace, to bury those we couldn’t bury and to start life,” one resident told Amnesty International.

“Conditions were very tough, but at least we could start planning for something other than death.”

Expansive “evacuation” orders and no-go zones now engulf nearly 70% of the Gaza Strip, forcing people to abandon what is left of the scarce sources of sustenance and access to livelihoods for farmers and fishermen.

The consequences are irreversible damage to the Palestinian population. Basic food items -including fish and meat- have become prohibitively expensive, pushing countless families into hunger.

One fisherman described the deadly gamble he is forced to take due to the risk of being shot at by the Israeli military while at sea:

“When I go fishing, I know that the danger of not returning home to my family is great… but we have no other option. My family’s survival depends on the money we can get out of selling the fish in the market – and it may cost you your life.”

The severe food scarcity is being exploited and exacerbated by individuals hoarding or looting supplies, selling them at extortionate prices. Amidst a severe cash liquidity crisis, commissions to withdraw money may reach 30%. Most Palestinians in Gaza now can only rely on overcrowded community kitchens, where displaced people endure hours-long waits for minimal sustenance, often just a single meal per day.

“We don’t ask if food is nutritious or not, if it’s fresh or good; that’s a luxury, we just want to fill the stomachs of our children. I don’t want my child to die hungry,” one displaced parent said.

Throughout the conflict, including during the truce, local authorities in Gaza have failed to take any meaningful steps to stop such exploitation and profiteering. Their apparent disregard for civilians has prompted hundreds of protesters in Gaza, particularly in Beit Lahia, to take to the streets demanding the downfall of Hamas in recent weeks.

The crisis has had a particularly devastating impact on infants and breastfeeding and pregnant mothers. According to OCHA, 92% of infants aged 6-23 months and pregnant and breastfeeding mothers are not meeting their nutrient requirements.

Water scarcity, an endemic problem in Gaza due to Israel’s 17 year-long blockade, has now become critical, with some resorting to drinking seawater. Damaged infrastructure and fuel shortages have severely limited access to clean water. Residents in Beit Lahia said they had no water for domestic use for five consecutive days.

“I woke up thirsty, not even able to speak,” one resident said. “If we wanted to get just a few bottles of drinking water, I had to send my son to queue for water for hours and he had to walk long distances. With the relentless bombardment and danger lurking everywhere, you don’t know. You may send your child to bring water only for him to return in a body bag. Every day is like this here.”

The lack of cooking gas and the scarcity and unaffordability of wood are forcing people to burn hazardous materials like waste and nylon for cooking and heating, leading to widespread respiratory illnesses, particularly among women, who often are the ones making fire for cooking.

Gaza’s healthcare system has largely collapsed under Israel’s military attacks and denial of humanitarian aid access. Doctors at the Al-Rantissi pediatric hospital in Gaza City, which only managed to reopen during the truce, report critical shortages of essential medical supplies and equipment.

“We are the only hospital in Gaza dedicated to providing dialysis for children… following the siege, we’ve been having shortages, including in AV fistulas which doctors need to prepare patients for dialysis treatment,” one doctor stated.

“We also notice the impact of the hunger on the children who come here to receive treatment: they are fading… you recommend that the parent give the child specific attention, specific food, and you know that what you are recommending is an impossibility.”

Another doctor highlighted the growing number of severely malnourished children, including infants lacking baby formula, and a critical shortage of life-saving medications like insulin.

Amnesty International opposes any attempts to weaponize aid, use it for forced displacement, or create discriminatory aid distribution zones, all of which would violate international law.

States must take action to render Israel’s violations against Palestinians politically, diplomatically and economically unsustainable – the siege on Gaza must end now.

Erika Guevara Rosas, Senior Director for Research, Advocacy, Policy, and Campaigns at Amnesty International. 

“Third states’ contemptible failure to live up to their legal responsibilities to prevent and bring an end to Israel’s genocide in Gaza, as well as their obligation to ensure respect for international humanitarian law throughout the OPT, is deplorable. These states’ decades of inaction helped establish pervasive impunity for Israel’s persistent violations and it is now exacting an unprecedent toll of death, destruction and suffering on Palestinians,” said Erika Guevara Rosas, Senior Director for Research, Advocacy, Policy, and Campaigns at Amnesty International.

“States must take action to render Israel’s violations against Palestinians politically, diplomatically and economically unsustainable – the siege on Gaza must end now. They must impose a comprehensive arms embargo on Israel and fully support and cooperate with the International Criminal Court.”

Background

Since June 2007, Israeli authorities have imposed an illegal land, sea and air blockade on Gaza, effectively controlling the entire strip and depriving residents of their most basic rights. This blockade has isolated Palestinians in Gaza from the rest of the OPT, and helped maintain Israel’s system of apartheid. Immediately following the Hamas-led 7 October attacks, Israel imposed a full siege on Gaza for almost two weeks, but even after Israel was pressured into lifting the total siege, it has maintained suffocating restrictions on the delivery of aid into and inside Gaza.

END

Reacties uitgeschakeld voor Noot 122/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

Noot 121/Israel raast en tiert!

[121]
‘In favour (33 countries, 72% of total votes)

Latin American and Caribbean (13 countries):

Western European and Others (8 countries):

Eastern European (5 countries):

African (2 countries):

Asia-Pacific (3 countries)

North America (2 countries)

Against (13 countries, 28% of total votes)

Asia-Pacific (9 countries, primarily Middle East sub-area):

Western European and Others (2 countries):

African (1 country):

Latin American and Caribbean (1 country):

Abstentions (10 countries)

Latin American and Caribbean (6 countries):

Asia-Pacific (1 country):

African (1 country):

Western European and Others (1 country):

Eastern European (1 country):

Absent (1 country)

Asia-Pacific (1 country):

 
WIKIPEDIA
UNITED NATIONS PARTITION PLAN FOR PALESTINE/FINAL VOTE
 
ORIGINELE BRON
WIKIPEDIA
UNITED NATIONS PARTITION PLAN FOR PALESTINE

Reacties uitgeschakeld voor Noot 121/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

Noot 120A/Israel raast en tiert!

[120A]
‘Spear shall be shaken, shield be splintered,

a sword-day, a red day, ere the sun rises!”

1.19-134
[Lord of the Rings/The Return of the King, King Theoden’s Battle Speech]

Arise now, arise, Riders of Théoden!
Dire deeds awake: dark is it eastward.
Let horse be bridled, horn be sounded!
Forth Eorlingas![1]

Arise, arise, Riders of Théoden!
Fell deeds awake: fire and slaughter!
Spear shall be shaken, shield be splintered,
a sword-day, a red day, ere the sun rises!
Ride now, ride now! Ride to Gondor![

ARISE, ARISE, RIDERS OF THEODEN

https://tolkiengateway.net/wiki/Arise,_arise,_Riders_of_Th%C3%A9oden!

Reacties uitgeschakeld voor Noot 120A/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

Noot 120/Israel raast en tiert!

[120]

Jan Pronk (1940) is voormalig Tweede Kamerlid voor de PvdA en was daarnaast tweemaal minister voor Ontwikkelingssamenwerking, minister van Defensie en minister Volkshuisvesting en Ruimtelijk Ordening (Vrom). Daarnaast bekleedde hij verschillende functies binnen de Verenigde Naties.

Jozias van Aartsen (1947) was naast VVD-kamerlid en -partijleider minister van Landbouw en Visserij en minister van Buitenlandse Zaken. Daarnaast staat hij bekend als voormalig burgemeester van Den Haag en waarnemend burgemeester van Amsterdam.

Bernard Bot (1937) is voormalig minister van Buitenlandse Zaken voor het CDA. Daarnaast bekleedde hij meerdere hoge diplomatieke functies, waaronder het ambassadeurschap voor de Europese Unie, de Navo en toenmalig Oost-Duitsland.

Laurens-Jan Brinkhorst (1937) is naast oud-Kamerlid voormalig minister van Landbouw, Economische Zaken en oud-staatssecretaris van Buitenlandse Zaken voor D66 . Daarnaast was hij ambassadeur in Japan en lid van het Europees Parlement.

TROUW
OUD-MINISTERS ROEPEN PREMIER SCHOOF OP OM
OP TE STAAN TEGEN ISRAEL
25 MAART 2025
ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 119

Reacties uitgeschakeld voor Noot 120/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

Noot 119/Israel raast en tiert!

[119]
‘Nederlandse steun aan Israël ‘erodeert de internationale rechtsorde en de status van Den Haag als hoofdstad van het internationaal recht’. Bovendien ‘keert het zich tegen het Palestijnse volk en schaadt het alle Nederlanders en premier Schoof zelf.’ Dat schrijven oud-ministers Jan Pronk (PvdA), Jozias van Aartsen (VVD), Bernard Bot (CDA) en Laurens-Jan Brinkhorst (D66) samen met tientallen oud-ambassadeurs en -diplomaten in een brandbrief aan premier Dick Schoof en minister Caspar Veldkamp (Buitenlandse Zaken).”
TROUW
OUD-MINISTERS ROEPEN PREMIER SCHOOF OP OM
OP TE STAAN TEGEN ISRAEL
25 MAART 2025
‘De kans verglijdt om aan de goede kant van de geschiedenis te gaan staan’, stellen meerdere oud-ministers en oud-diplomaten in een brandbrief aan premier Schoof. Ze roepen hem op de ‘misdaden’ van Israël niet meer te steunen.
Nederlandse steun aan Israël ‘erodeert de internationale rechtsorde en de status van Den Haag als hoofdstad van het internationaal recht’. Bovendien ‘keert het zich tegen het Palestijnse volk en schaadt het alle Nederlanders en premier Schoof zelf.’ Dat schrijven oud-ministers Jan Pronk (PvdA), Jozias van Aartsen (VVD), Bernard Bot (CDA) en Laurens-Jan Brinkhorst (D66) samen met tientallen oud-ambassadeurs en -diplomaten in een brandbrief aan premier Dick Schoof en minister Caspar Veldkamp (Buitenlandse Zaken).

De schrijvers van de brief vragen Schoof hoe hij weg kan kijken van ‘misdaden die volgens het Internationaal Gerechtshof en andere gerenommeerde organisaties alle kenmerken vertonen van genocide.’ Ze roepen hem op het Nederlands beleid te wijzigen.

De Nederlandse regering keert zich volgens de oud-politici en -diplomaten niet ‘in woord, daad en stemgedrag’ tegen de oorlogsmisdaden die de regering van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu pleegt in Gaza. In plaats daarvan sluit het kabinet een defensieverdrag met Israël, levert het F-35-onderdelen aan het land en bouwt het steun af aan de VN-hulporganisatie voor Palestijnse vluchtelingen Unrwa.

‘In strijd met Genocideverdrag’

De oud-ministers stellen dat Israël alle ‘schijn van een beschaafd land heeft laten varen’ en gesteund door de Amerikaanse regering ‘weerloze burgers doodt en werk maakt van hun verdrijving’. Ze wijzen er op dat medische teams door Israël zijn gemaand om Gaza te verlaten en het land werkt aan een agentschap voor het ‘begeleiden’ van Gazanen die ‘vrijwillig’ willen vertrekken. ‘Deze recente acties van Israël komen boven op recordaantallen kinderen die nu dagelijks worden vermoord’, aldus de brief.

De voormalige politici en diplomaten vragen Schoof waarom hij in strijd handelt met het Genocideverdrag, verankerd in de Nederlandse Grondwet, en uitspraken van het Internationaal Straf- en Gerechtshof. Hij onderhoudt immers ondanks de genoemde Israëlische misdaden vriendschappelijke banden met Netanyahu, schrijven ze. Ook luistert hij niet naar de demonstranten die al een jaar lang protesteren voor het ministerie van Buitenlandse Zaken. Onder hen bevinden zich veel van de oud-diplomaten die de brief ondertekenden.

‘Voor de steun aan Oekraïne durfde u op te staan tegen de meest rechtse partijen in uw kabinet, waarom trotseert u hen ook niet om de genocidale oorlog te stoppen?’

De schrijvers roepen Schoof op om Nederlandse bedrijven die zaken doen in door Israël bezette gebieden aan te spreken, geen defensieverdrag met Israël te sluiten en te proberen het EU-handelsverdrag met het land te stoppen.

‘De kans verglijdt om toch aan de goede kant van de geschiedenis te gaan staan, om het internationaal recht te respecteren en te bevorderen, om niet langer schuldig te zijn aan het niet-voorkomen van genocide, om internationaal uit het donkere hoekje van landen te treden die zich voor Israël en tegen Unwra uitspreken.’

Correctie 25/3 In een eerdere versie van dit stuk stond ten onrechte dat Benjamin Netanyahu president van Israël is.

Politieke kopstukken

Jan Pronk (1940) is voormalig Tweede Kamerlid voor de PvdA en was daarnaast tweemaal minister voor Ontwikkelingssamenwerking, minister van Defensie en minister Volkshuisvesting en Ruimtelijk Ordening (Vrom). Daarnaast bekleedde hij verschillende functies binnen de Verenigde Naties.

Jozias van Aartsen (1947) was naast VVD-kamerlid en -partijleider minister van Landbouw en Visserij en minister van Buitenlandse Zaken. Daarnaast staat hij bekend als voormalig burgemeester van Den Haag en waarnemend burgemeester van Amsterdam.

Bernard Bot (1937) is voormalig minister van Buitenlandse Zaken voor het CDA. Daarnaast bekleedde hij meerdere hoge diplomatieke functies, waaronder het ambassadeurschap voor de Europese Unie, de Navo en toenmalig Oost-Duitsland.

Laurens-Jan Brinkhorst (1937) is naast oud-Kamerlid voormalig minister van Landbouw, Economische Zaken en oud-staatssecretaris van Buitenlandse Zaken voor D66 . Daarnaast was hij ambassadeur in Japan en lid van het Europees Parlement.

EINDE ARTIKEL
Nederlandse steun aan Israël ‘erodeert de internationale rechtsorde en de status van Den Haag als hoofdstad van het internationaal recht’. Bovendien ‘keert het zich tegen het Palestijnse volk en schaadt het alle Nederlanders en premier Schoof zelf.’ Dat schrijven oud-ministers Jan Pronk (PvdA), Jozias van Aartsen (VVD), Bernard Bot (CDA) en Laurens-Jan Brinkhorst (D66) samen met tientallen oud-ambassadeurs en -diplomaten in een brandbrief aan premier Dick Schoof en minister Caspar Veldkamp (Buitenlandse Zaken).”
TROUW
OUD-MINISTERS ROEPEN PREMIER SCHOOF OP OM
OP TE STAAN TEGEN ISRAEL
25 MAART 2025
‘De kans verglijdt om aan de goede kant van de geschiedenis te gaan staan’, stellen meerdere oud-ministers en oud-diplomaten in een brandbrief aan premier Schoof. Ze roepen hem op de ‘misdaden’ van Israël niet meer te steunen.
Nederlandse steun aan Israël ‘erodeert de internationale rechtsorde en de status van Den Haag als hoofdstad van het internationaal recht’. Bovendien ‘keert het zich tegen het Palestijnse volk en schaadt het alle Nederlanders en premier Schoof zelf.’ Dat schrijven oud-ministers Jan Pronk (PvdA), Jozias van Aartsen (VVD), Bernard Bot (CDA) en Laurens-Jan Brinkhorst (D66) samen met tientallen oud-ambassadeurs en -diplomaten in een brandbrief aan premier Dick Schoof en minister Caspar Veldkamp (Buitenlandse Zaken).

De schrijvers van de brief vragen Schoof hoe hij weg kan kijken van ‘misdaden die volgens het Internationaal Gerechtshof en andere gerenommeerde organisaties alle kenmerken vertonen van genocide.’ Ze roepen hem op het Nederlands beleid te wijzigen.

De Nederlandse regering keert zich volgens de oud-politici en -diplomaten niet ‘in woord, daad en stemgedrag’ tegen de oorlogsmisdaden die de regering van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu pleegt in Gaza. In plaats daarvan sluit het kabinet een defensieverdrag met Israël, levert het F-35-onderdelen aan het land en bouwt het steun af aan de VN-hulporganisatie voor Palestijnse vluchtelingen Unrwa.

‘In strijd met Genocideverdrag’

De oud-ministers stellen dat Israël alle ‘schijn van een beschaafd land heeft laten varen’ en gesteund door de Amerikaanse regering ‘weerloze burgers doodt en werk maakt van hun verdrijving’. Ze wijzen er op dat medische teams door Israël zijn gemaand om Gaza te verlaten en het land werkt aan een agentschap voor het ‘begeleiden’ van Gazanen die ‘vrijwillig’ willen vertrekken. ‘Deze recente acties van Israël komen boven op recordaantallen kinderen die nu dagelijks worden vermoord’, aldus de brief.

De voormalige politici en diplomaten vragen Schoof waarom hij in strijd handelt met het Genocideverdrag, verankerd in de Nederlandse Grondwet, en uitspraken van het Internationaal Straf- en Gerechtshof. Hij onderhoudt immers ondanks de genoemde Israëlische misdaden vriendschappelijke banden met Netanyahu, schrijven ze. Ook luistert hij niet naar de demonstranten die al een jaar lang protesteren voor het ministerie van Buitenlandse Zaken. Onder hen bevinden zich veel van de oud-diplomaten die de brief ondertekenden.

‘Voor de steun aan Oekraïne durfde u op te staan tegen de meest rechtse partijen in uw kabinet, waarom trotseert u hen ook niet om de genocidale oorlog te stoppen?’

De schrijvers roepen Schoof op om Nederlandse bedrijven die zaken doen in door Israël bezette gebieden aan te spreken, geen defensieverdrag met Israël te sluiten en te proberen het EU-handelsverdrag met het land te stoppen.

‘De kans verglijdt om toch aan de goede kant van de geschiedenis te gaan staan, om het internationaal recht te respecteren en te bevorderen, om niet langer schuldig te zijn aan het niet-voorkomen van genocide, om internationaal uit het donkere hoekje van landen te treden die zich voor Israël en tegen Unwra uitspreken.’

Correctie 25/3 In een eerdere versie van dit stuk stond ten onrechte dat Benjamin Netanyahu president van Israël is.

Politieke kopstukken

Jan Pronk (1940) is voormalig Tweede Kamerlid voor de PvdA en was daarnaast tweemaal minister voor Ontwikkelingssamenwerking, minister van Defensie en minister Volkshuisvesting en Ruimtelijk Ordening (Vrom). Daarnaast bekleedde hij verschillende functies binnen de Verenigde Naties.

Jozias van Aartsen (1947) was naast VVD-kamerlid en -partijleider minister van Landbouw en Visserij en minister van Buitenlandse Zaken. Daarnaast staat hij bekend als voormalig burgemeester van Den Haag en waarnemend burgemeester van Amsterdam.

Bernard Bot (1937) is voormalig minister van Buitenlandse Zaken voor het CDA. Daarnaast bekleedde hij meerdere hoge diplomatieke functies, waaronder het ambassadeurschap voor de Europese Unie, de Navo en toenmalig Oost-Duitsland.

Laurens-Jan Brinkhorst (1937) is naast oud-Kamerlid voormalig minister van Landbouw, Economische Zaken en oud-staatssecretaris van Buitenlandse Zaken voor D66 . Daarnaast was hij ambassadeur in Japan en lid van het Europees Parlement.

Reacties uitgeschakeld voor Noot 119/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

Noten 115 T/M 118/Israel raast en tiert!

[115]
HET PAROOL

Deze Nederlandse Joden keren zich tegen Israëls ‘vernietigende geweld in Gaza’

11 APRIL 2025
Bijna 700 Nederlandse Joden, onder wie prominenten uit politiek en media, hebben een petitie ondertekend tegen het vernietigende geweld in Gaza.
“We zijn hier al langer mee bezig, maar dit bundelt nu onze stem,” zegt Chaja Polak aan de telefoon. Samen met een groepje andere Nederlandse Joden startte ze eerder deze week de petitie ‘Joden Zeggen Nee’ tegen het geweld in Gaza. Inmiddels is die bijna zevenhonderd keer ondertekend.

Met de petitie willen de initiatiefnemers de Nederlandse en Europese politiek bewegen om ‘alles wat in hun macht ligt’ te doen om het ‘vernietigen van de leefomgeving van de Palestijnen in Gaza en het vermoorden door geweld of uithongering van Palestijnse burgers’ te stoppen.

De petitie wordt aangeboden aan de Tweede Kamer, het kabinet en aan het Europees Parlement, vertelt Polak. “Maar er komen nog steeds ondertekenaars bij.”

Stoppen met annexatiepolitiek

Onder die ondertekenaars bevindt zich een hele reeks prominenten, onder wie oud-presentatrice Sonja Barend, voorzitter van de Liberaal Joodse Gemeente Amsterdam Tom de Swaan, cabaretier Micha Wertheim, en voormalige politici als Lodewijk Asscher, Rosanne Hertzberger en Job Cohen. Ook hebben Israëlische Joden die in Nederland wonen de petitie ondertekend.

Zij willen ook dat de ‘rechts-radicale regering-Netanyahu’ verder onderhandelt met Hamas over de gijzelaars, en dat Israël stopt ‘met de annexatiepolitiek van zowel de Westelijke Jordaanoever als Gaza door onder meer verdrijving van Palestijnse burgers en stelselmatige ondermijning van burger- en mensenrechten’.

De initiatiefnemers noemen de oorlog in de petitie geen genocide. “Wij willen het oordeel daarover aan het Internationaal Gerechtshof overlaten,” zegt Polak. “Met die woorden moet je voorzichtig zijn.”

Noodzaak tot protest

Volgens een peiling die in de petitie wordt aangehaald, wil bijna driekwart van de Israëlische bevolking dat Israël zich terugtrekt uit Gaza. Ook zou dat aandeel van de bevolking voor een voortzetting van de tweede fase van het staakt-het-vuren-zijn.

Waarom de petitie er nu komt, en niet eerder? “Het is niet zo dat we hiervoor met de armen over elkaar hebben gezeten,” zegt Polak. “Zelf heb ik over dit onderwerp geschreven, net als andere initiatiefnemers zoals de socioloog Abram de Swaan en journalist Margalith Kleijwegt.”

“Ik denk dat de dood van die vijftien hulpverleners van het Rode Kruis in Gaza de druppel was die de emmer deed overlopen,” licht Polak toe. “De situatie was al langer niet te verdragen, maar het doodschieten van hulpverleners voor de zoveelste keer en de manier waarop het allemaal is gegaan maakte het een noodzaak om de stem van de stille Joden in Nederland, te laten klinken, om hen te laten protesteren.”

EINDE

TROUW

DEZE NEDERKLANDSE JODEN KEREN ZICH TEGEN ISRAEL’S

”VERNIETIGENDE GEWELD IN GAZA”

11 APRIL 2025

https://www.trouw.nl/religie-filosofie/deze-nederlandse-joden-keren-zich-tegen-israels-vernietigende-geweld-in-gaza~b278240d/

Bijna 700 Nederlandse Joden, onder wie prominenten uit politiek en media, hebben een petitie ondertekend tegen het vernietigende geweld in Gaza.

“We zijn hier al langer mee bezig, maar dit bundelt nu onze stem”, zegt Chaja Polak aan de telefoon. Samen met een groepje andere Nederlandse Joden startte ze eerder deze week de petitie ‘Joden Zeggen Nee’ tegen het geweld in Gaza. Inmiddels is die bijna zevenhonderd keer ondertekend.

Met de petitie willen de initiatiefnemers de Nederlandse en Europese politiek bewegen om ‘alles wat in hun macht ligt’ te doen om het ‘vernietigen van de leefomgeving van de Palestijnen in Gaza en het vermoorden door geweld of uithongering van Palestijnse burgers’ te stoppen.

De petitie wordt aangeboden aan de Tweede Kamer, het kabinet en aan het Europees Parlement, vertelt Polak. “Maar er komen nog steeds ondertekenaars bij.”

‘Stoppen met annexatiepolitiek’

Onder die ondertekenaars bevindt zich een hele reeks prominenten, onder wie oud-presentatrice Sonja Barend, voorzitter van de Liberaal Joodse Gemeente Amsterdam Tom de Swaan, cabaretier Micha Wertheim, en voormalige politici als Lodewijk Asscher, Rosanne Hertzberger en Job Cohen. Ook hebben Israëlische Joden die in Nederland wonen de petitie ondertekend.

Zij willen ook dat de ‘rechts-radicale regering-Netanyahu’ verder onderhandelt met Hamas over de gijzelaars, en dat Israël stopt ‘met de annexatiepolitiek van zowel de Westelijke Jordaanoever als Gaza door onder meer verdrijving van Palestijnse burgers en stelselmatige ondermijning van burger- en mensenrechten’.

De initiatiefnemers noemen de oorlog in de petitie geen genocide. “Wij willen het oordeel daarover aan het Internationaal Gerechtshof overlaten”, zegt Polak. “Met die woorden moet je voorzichtig zijn.”

Noodzaak tot protest

Volgens een peiling die in de petitie wordt aangehaald, wil bijna driekwart van de Israëlische bevolking dat Israël zich terugtrekt uit Gaza. Ook zou dat aandeel van de bevolking voor een voortzetting van de tweede fase van het staakt-het-vuren-zijn.

Waarom de petitie er nu komt, en niet eerder? “Het is niet zo dat we hiervoor met de armen over elkaar hebben gezeten”, zegt Polak. “Zelf heb ik over dit onderwerp geschreven, net als andere initiatiefnemers zoals de socioloog Abram de Swaan en journalist Margalith Kleijwegt.”

“Ik denk dat de dood van die vijftien hulpverleners van het Rode Kruis in Gaza de druppel was die de emmer deed overlopen”, licht Polak toe. “De situatie was al langer niet te verdragen, maar het doodschieten van hulpverleners voor de zoveelste keer en de manier waarop het allemaal is gegaan maakte het een noodzaak om de stem van de stille Joden in Nederland, te laten klinken, om hen te laten protesteren.”

EINDE ARTIKEL

[116]

”Onder die ondertekenaars bevindt zich een hele reeks prominenten, onder wie oud-presentatrice Sonja Barend, voorzitter van de Liberaal Joodse Gemeente Amsterdam Tom de Swaan, cabaretier Micha Wertheim, en voormalige politici als Lodewijk Asscher, Rosanne Hertzberger en Job Cohen. Ook hebben Israëlische Joden die in Nederland wonen de petitie ondertekend.”

HET PAROOL

Deze Nederlandse Joden keren zich tegen Israëls ‘vernietigende geweld in Gaza’

11 APRIL 2025
ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 115
[117]

HET PAROOL

Deze Nederlandse Joden keren zich tegen Israëls ‘vernietigende geweld in Gaza’

11 APRIL 2025
ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 115
[118]
Met de petitie willen de initiatiefnemers de Nederlandse en Europese politiek bewegen om ‘alles wat in hun macht ligt’ te doen om het ‘vernietigen van de leefomgeving van de Palestijnen in Gaza en het vermoorden door geweld of uithongering van Palestijnse burgers’ te stoppen.”
….
….
”Zij willen ook dat de ‘rechts-radicale regering-Netanyahu’ verder onderhandelt met Hamas over de gijzelaars, en dat Israël stopt ‘met de annexatiepolitiek van zowel de Westelijke Jordaanoever als Gaza door onder meer verdrijving van Palestijnse burgers en stelselmatige ondermijning van burger- en mensenrechten’.”

HET PAROOL

Deze Nederlandse Joden keren zich tegen Israëls ‘vernietigende geweld in Gaza’

11 APRIL 2025
ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 115

Reacties uitgeschakeld voor Noten 115 T/M 118/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

Noot 114/Israel raast en tiert!

[114]
ONE WORLD
WIJ, ISRAEL-KRITISCHE JODEN, WORDEN COMPLEET GENEGEERD
15 MAART 2024
Politici die de demonstratie tegen de komst van de Israëlische president Herzog tijdens de opening van het Holocaustmuseum ‘antisemitisch’ noemden, werken zelf antisemitisme in de hand. Dat schrijft Phineas Shapiro van Erev Rav, het antizionistische, Joodse collectief dat de demonstratie organiseerde. ‘Door ons te beperken in wat we mogen vinden, ontneemt men mij en andere Joden het recht om volwaardig deel te nemen aan de politiek en de maatschappij.’
De Nederlandse politiek moet zich kapot schamen. Politici van links tot rechts en van grote tot kleine partijen bevorderen antisemitisch gedachtegoed onder het mom van ‘herdenkingscultuur’. Ik heb het natuurlijk over de demonstratie van afgelopen zondag op het Waterlooplein tegen het bijwonen van de opening van het Nationale Holocaust Museum door president van Israël, Yitzhak Herzog.
Mensen vragen zich vaak af waarom de politiek zo gepolariseerd is. Voor het antwoord hoeven we maar te kijken naar hoe Den Haag reageerde op de demonstratie afgelopen zondag, geïnitieerd door Joden in solidariteit met Palestijnen. De demonstratie ging over de walgelijke keuze om het staatshoofd te verwelkomen van een land dat actief mensenrechten schendt en mogelijk genocide pleegt. Maar voor veel politici is het kennelijk te ingewikkeld om te begrijpen dat je van mening kan zijn dat het Nationale Holocaust Museum dringend nodig is, maar óók dat dit staatshoofd niet welkom zou moeten zijn in Nederland, en al helemaal niet bij de opening van dit museum.

Tijdens een debat in de Tweede Kamer over deze demonstratie vroeg Jimmy Dijk (SP) zich af wat er in onze samenleving is gebeurd dat groepen mensen zó tegenover elkaar zijn komen te staan? “Een groot deel van de mensen die demonstreren heeft echt het beste voor met de Palestijnen die in het nauw zitten. Aan de andere kant zijn er heel veel mensen die graag een fatsoenlijke opening willen van het Holocaustmuseum.” Deze tegenstelling is zozeer feitelijk onjuist dat het gevaarlijk is. De demonstranten waren er ook liever niet geweest, maar ze voelden zich gedwongen er te zijn om op te komen voor universele mensenrechten.

 

Het zou niet moeten uitmaken dat deze demonstratie door joodse organisaties was georganiseerd. Maar gelet op het huidige politieke tijdperk waarin identiteit het belangrijkste van al is, is het goed om te noemen. Belangrijker is dat woede en verdriet over de Shoah1 niet losstaat van het Joodse perspectief op de genocide in Gaza. Onze herdenkingscultuur is geen dood ‘iets’, het is niet alleen een herinnering aan het verleden. Onze herdenkingscultuur lééft en heeft grote invloed op ons dagelijkse perspectief op de wereld, de politiek en ons leven. Het is onze drijfveer om te strijden tegen alle vormen van onderdrukking, en te reageren als onze pijn geïnstrumentaliseerd wordt om de onderdrukking van anderen te rechtvaardigen.

 

Oneigenlijke tegenstelling tussen Joden en Palestijnen

Laten we heel duidelijk zijn, Joden en het Jodendom zijn niet homogeen. Wie dat beweert, voedt vooroordelen en werkt antisemitisme in de hand. Joden en Palestijnen zijn allebei diverse en kleurrijke gemeenschappen. Er zijn krachten die Joden willen reduceren tot Israël, en Palestijnen tot Hamas. Zij willen zo een oneigenlijke tegenstelling of zelfs vijandschap creëren tussen Joden en Palestijnen. Het zionisme2 is een van deze krachten. Het soort solidariteit dat afgelopen zondag zichtbaar werd, zal de grondslag vormen van de bevrijding van zowel Palestijnen als Joden uit de ketenen van het zionisme

Het zionisme is een politieke overtuiging die voortkomt uit het etno-nationalistische idee dat je mensen moet scheiden op grond van etniciteit, ras of religie. Net als alle andere vormen van etno-nationalisme staat dat haaks op universele solidariteit en humanisme, die hun wortels hebben in onder andere het jodendom en de islam. Deze waardes bevorderen multi-etnische en multireligieuze democratie. Een echte solidaire democratie biedt veel meer veiligheid aan alle mensen en identiteiten dan het etno-nationalisme. Ik ben daarom optimistisch als ik denk aan de solidariteit tussen Joden en Palestijnen van afgelopen zondag.

 

Maar het belang van die solidariteit wordt in politiek Den Haag niet gezien, of zelfs met opzet genegeerd. Over de demonstratie werd gesproken alsof die puur en alleen antisemitisch was. Ulysse Ellian (VVD) stelde dat ‘tachtig jaar na de Shoah dezelfde soort haat weer gebezigd wordt in Nederland’. Het is verdrietig dat Ellian solidariteit en haat met elkaar verwart. Antisemitisme is zeker een groeiend probleem in Nederland, maar speelde geen rol bij deze demonstratie, voor zover ik en andere joodse deelnemers dat konden zien en horen. Ook achteraf in de media zagen we daar geen bewijs van.

 

Veel gevaarlijker en antisemitisme-bevorderend is het om geen onderscheid te maken tussen antisemitisme en het antizionisme. Door ons te beperken in wat we wel en niet mogen vinden, ontneemt men mij en andere Joden het recht om volwaardig deel te nemen aan de politiek en de maatschappij – en dat vind ik antisemitisch.

 

Dat geldt ook voor de leus ‘from the river to the sea, Palestine will be free’ die ook Erev Rav gebruikt als oproep tot de bevrijding van Palestina. Die leus roept op tot politieke bevrijding en bevrijding van het zionisme, niet ‘tot het uitroeien van alle Joden wereldwijd’ zoals de Tweede Kamer vindt volgens de motie die op 6 februari werd aangenomen. Dat perspectief maakt mij woedend en bang, want daarmee bestendigt de Kamer de koppeling tussen het antisemitisme en antizionisme. Daarmee beperken ze wat een acceptabele politieke mening is voor Joden, ze verzwakken zo het veelzijdige Joodse leven in Nederland, en behandelen het jodendom als homogeen. Op die manier dragen ze bij aan onverschilligheid en intolerantie, en spelen ze het antisemitisme in de kaart.

En het kan niet zijn dat die politici niet weten hoe we erin staan: media rapporteerden zorgvuldig over de feiten tijdens de demonstratie en de aanleiding die Erev Rav had. Pas toen ze politici ruim baan gaven, ontstond de mythe van de ‘antisemitische demonstratie’. Op1 belde Erev Rav zelfs af en nodigde in plaats daarvan Mirjam Bikker (CU) uit die ten onrechte nog eens mocht beweren dat de demonstranten zich misdroegen. Israël-kritische Joden werden bij de beschouwingen achteraf door de media compleet genegeerd en ook dat wekt de schijn van antisemitisme.

 

Wie verdient bescherming?

Ingrid Michon-Derkzen (VVD) stelde dat de plechtigheid tijdens de opening een ‘absoluut dieptepunt’ werd door de demonstratie. Ze vroeg zich af in wat voor land we leven als we ‘onder het mom van een demonstratie’ toestaan dat de opening van zo’n belangrijk museum verpest wordt. Weet zij dat we met duizenden op het Waterlooplein de Kaddisj voor de rouwenden3 zeiden? In wat voor een land leven we als die solidariteit als dieptepunt wordt gezien, en niet de komst van een mogelijke oorlogsmisdader?

 

Als leden van de Tweede Kamer een tegenstelling nodig hebben om over de demonstratie te debatteren dan is de interpretatie van de leus ‘nooit meer is nu’ een goede. Wie verdient bescherming? Iedereen? Mirjam Bikker (CU) wil dat we ‘durven te herdenken’ maar zelf durft ze kennelijk niet voor ‘nooit weer’ op te komen. Ze wijst erop dat er momenten zijn om te zwijgen en momenten om te herdenken. Op deze en veel andere momenten denk ik aan mijn betovergrootvader, wiens naam ik draag, die in een trein is geladen en vermoord werd. Ik denk dan aan mijn overgrootmoeder die met haar 1-jarige zoon nog net kon vluchten. Hun nagedachtenis is een zegen en stimuleert mij om te werken aan het intergenerationeel project om ervoor te zorgen dat ‘nooit weer’ echt ‘nooit weer’ betekent. Op het moment dat onze herinnering aan het lijden van toen ons nú in actie laat komen, dan pas hebben we een gezonde herdenkingscultuur.

EINDE

VOLKSKRANT
JODEN IN VERZET TEGEN DE JOODSE STAAT: ”IK WORD VAAK
BESCHULDIGD VAN ANTISEMITISME
21 NOVEMBER 2023
Binnen de pro-Palestijnse protesten die sinds het uitbreken van de Gazaoorlog op veel plekken in de wereld plaatsvinden, hebben anti-zionistische Joden een opvallende stem. Ook in Nederland. Waar komt dat geluid vandaan, en wie zijn de vertolkers?
Ze zijn met weinig, honderd man misschien, maar ze schreeuwen hard. ‘Netanyahu terrorist!’ Op het eerste gezicht een doorsnee pro-Palestijns protest, zoals er zoveel zijn deze dagen. Toch is deze bijeenkomst anders. ‘Joden eisen een staakt-het-vuren’, staat met grote letters achter op de T-shirts van de demonstranten, die ze vanwege de koude wind over hun jassen hebben aangetrokken. ‘Niet in onze naam’, staat op de voorkant.

Het protest is georganiseerd door Erev Rav, een beweging voor anti-zionistische Joden in Nederland. Het is donderdagavond, de demonstranten zitten op de grond voor café Nieuwspoort in Den Haag, waar een verkiezingsdebat over Israël en Palestina plaatsvindt. Voorbijgangers kijken verbaasd naar de combinatie van keppeltjes en arafatsjaals.

‘Nederlanders hebben een heel beperkt beeld van Joden, ze denken dat we allemaal achter Israël staan’, aldus de Israëlisch-Nederlandse Yuval Gal (44), medeoprichter van Erev Rav en tevens nummer 8 op de lijst van Bij1. De beweging is een jaar geleden ontstaan: ‘Het voorziet in een behoefte gelijkgestemden te ontmoeten’, zegt Gal. ‘We vieren Joodse feestdagen samen.’ Gal ervaart in het publieke debat weinig ruimte voor kritiek op het zionisme. ‘Ik word vaak beschuldigd van antisemitisme.’

Zionisme

Zionisme, het streven van het Joodse volk naar een eigen staat, kent zijn oorsprong in de 19de eeuw. ‘Het is nauw verwant aan het Europees nationalisme’, aldus de Israëlisch-Nederlandse Erella Grassiani, universitair hoofddocent antropologie aan de Universiteit van Amsterdam en medeoprichter van Gate48, een organisatie voor kritische Israëli’s in Nederland. ‘Joden werden uitgesloten bij de natievorming, geweld en antisemitisme namen toe.’ In die context schreef de Joods-Hongaarse journalist Theodor Herzl in 1896 Der Judenstaat, dat als startschot van het zionisme geldt.

Lang niet alle Joden waren enthousiast over het idee een Joodse staat te stichten in Palestina. In linkse, anti-nationalistische kringen bestond nog de hoop dat het socialisme een beter leven zou brengen voor iedereen, inclusief de Joden. Voor anderen was de stap om te verhuizen naar een onbekend land simpelweg te groot, hun identiteit was diep verbonden met hun landen van herkomst.

Veel Joden die al in Palestina of in andere Arabische landen woonden, stonden sceptisch tegenover het zionistische project. ‘Er zou een staat worden gesticht gestoeld op Europese idealen en de lokale Joden waren cultureel gezien heel anders’, legt Grassiani uit. Hun invloed was echter beperkt: ‘Toen de zionistische beweging eenmaal goed op gang kwam, waren de Europeanen al snel in de meerderheid in Palestina.’

Ook in orthodox-religieuze kringen stuitten de ideeën van Herzl op een muur van weerstand. Palestina is weliswaar het beloofde land voor Joden, maar in de Thora staat dat God hun dat land zou schenken. Seculiere zionisten speelden voor God, vonden de critici. Tot op heden erkennen bepaalde orthodoxe stromingen de staat Israël niet.

Stroomversnelling

De Tweede Wereldoorlog, en de systematische moord op zes miljoen Joden, brachten het zionistische project in een stroomversnelling. Maar ook na het stichten van de staat Israël in 1948 heeft lang niet iedereen voor verhuizing naar het nieuwe land gekozen. Momenteel wonen er ongeveer zeven miljoen Joden in Israël, wereldwijd zijn er daarnaast nog zeventien miljoen mensen die op basis van hun Joodse wortels aanspraak kunnen maken op Israëlisch staatsburgerschap.

Israël probeert migratie voor hen aantrekkelijk te maken, het is onderdeel van een actief beleid om de Joodse bevolking te laten groeien. ‘De Israëlische staat benadrukt voortdurend dat Israël er is voor alle Joden in de wereld’, aldus Grassiani. ‘Maar dat wil niet zeggen dat alle Joden daar op zitten te wachten.’ Het kan zelfs vervelend uitpakken: ‘Het draagt ertoe bij dat veel mensen Joden en Israël op een hoop gooien, dat ze alle Joden verantwoordelijk houden voor wat het Israëlische leger aanricht in Gaza.’

Dat terwijl de meningen verdeeld zijn. In Amerika is een kwart van de Joden het eens met de stelling ‘Israël is een apartheidsstaat’, zo bleek in 2021 uit onderzoek van het Jewish Electorate Institute. Veel Joden in de diaspora hebben de hoop op een tweestatenoplossing verloren, ook vanwege het gewelddadige optreden van kolonisten in de bezette gebieden. Een vijfde van de Amerikaanse Joden pleit voor het stichten van een seculiere staat waarin Joden en Palestijnen gelijke rechten hebben.

Onder Israëlische Joden is dit geluid veel zeldzamer. ‘Ook in progressieve kringen is het idee van een eenstaatoplossing vrijwel non-existent’, zegt antropoloog Grassiani. ‘De discussie gaat hooguit over waar de grenzen moeten liggen. Veel mensen zijn tegen de bezettingspolitiek, maar ze willen wel in een Joodse staat leven.’

‘We hebben dappere leiders nodig die mensenrechten voorop stellen’, zegt Jelle Zijlstra, een 35-jarige theatermaker en een van de aanwezigen bij de demonstratie. ‘Zowel hier als in Israël en Palestina.’ Dan wordt hij onderbroken door een politieagent, die wil dat de demonstranten hun protest aan de overkant van de straat voortzetten. ‘Joden hebben een donkere geschiedenis’, zegt Zijlstra nog. ‘Maar het is onaanvaardbaar dat onze trauma’s door Israël worden gebruikt om geweld tegen Palestijnen te legitimeren.’

Ik ben opgevoed met de kinderbijbel, daar stond een plaatje in van het beloofde land, het land van melk en honing’, vertelt David Prins, operaregisseur, docent aan de conservatoria van Den Haag en Rotterdam en artistiek leider van Muziektheater Hollands Diep. ‘Het land zonder volk voor het volk zonder land, dat zit er heel diep in bij mij.’

Prins was al volwassen toen hij voor het eerst ‘ingewikkeldheden in zijn bedrading’ kreeg. ‘In het boek Jozua (oude testament, red.) staat wie allemaal om zeep wordt geholpen bij de verovering van het beloofde land’, vertelt hij. ‘Niet alleen de strijdbare mannen, ook vrouwen en kinderen worden afgeslacht.’ Hij kon het verhaal niet los zien van het huidige Israël, en het geweld tegen de Palestijnse bevolking.

Prins was jarenlang verbonden aan de Liberale Joodse Gemeente in Den Haag, en probeerde daar ruimte te scheppen voor dialoog over de staat Israël en de keerzijden van het zionisme. ‘Dat lukte me niet.’

Dat is ook niet verwonderlijk, vindt hij. ‘Na de oorlog zijn in Nederland met veel moeite weer synagogen en gemeenten opgebouwd. Een groot deel van de gemeenschap houdt sindsdien krampachtig vast aan hoe het voor de oorlog ging. De vrees bestaat dat als er ook maar iets verandert, of als we ruimte scheppen voor meer diversiteit aan meningen, dat we onszelf dan afbreken en de offers van onze ouders tenietdoen. We zitten als het ware collectief gevangen.’

Prins verliet de synagoge, maar zijn ongemak met Israël en diens bezettingspolitiek bleef groeien. ‘Ook onder invloed van mijn dochter, die veel uitgesprokener is dan ik. Ze wilde de kidoesj-wijn bij het sabbatsmaal niet drinken als het uit de bezette gebieden kwam.’ Een jaar geleden hoorde Prins van het bestaan van de antizionistische groep Erev Rav. Hij bezocht een bijeenkomst en kwam daar tot zijn verbazing een zangeres tegen met wie hij geregeld heeft gewerkt. ‘We wisten van elkaar dat we Joods waren, maar niet welke mening we hadden. We waren gewend daarover niet te spreken.’

Nu draagt Prins zijn denkbeelden openlijk uit. Hij laat zijn telefoon zien, met op de achterkant een pro-Palestijnse sticker. ‘From the river to the sea’, staat erop. ‘Dat is een enorme stap geweest, die sticker plakken’, zegt hij. Zijn vader, de in 2015 overleden beeldend kunstenaar Ralph Prins, overleefde de Holocaust en ontwierp onder meer het Nationaal Monument Westerbork. Wat hij ervan zou denken dat Prins nu het anti-zionistische geluid vertolkt? Prins denkt even na. ‘Ik denk dat hij het heel ingewikkeld zou hebben gevonden.’

‘Ik vraag me al mijn hele leven af of ik wel Joods genoeg ben’, vertelt Levi Hilz, beleidsmedewerker van Bij1 in Rotterdam. Haar twijfel komt deels voort uit haar familiegeschiedenis. ‘Mijn betovergrootouders zijn in de oorlog vermoord, mijn opa is in weeshuizen opgegroeid en verloor daardoor zijn band met de joodse cultuur en religie.’

‘Mijn moeder heeft een eerste poging gedaan die band te herstellen’, aldus Hilz. ‘Ik heb zelf mijn identiteit verder onderzocht, ook in contact met andere Joden. Ik voel me Joods.’ Tegelijkertijd is ze altijd kritisch geweest over Israël. ‘ik hoor vaak: Je bent niet echt Joods als je Israël niet steunt. Dat ervaar ik als heel kwetsend. Niet alle Joden zijn zionisten. Ik voel geen enkele band met Israël.’

Hilz vindt het kwalijk dat in Nederland vaak wordt verondersteld dat alle Joden zionisten zijn, ook in het politieke debat. En dat kritiek op Israël wordt geframed als antisemitisch. ‘Het is belachelijk dat ik mensen er voortdurend van moet overtuigen dat ik niet antisemitisch ben, en dat de politieke partij waarvoor ik werk niet antisemitisch is’, zegt ze. ‘Dat ze mij als Joods persoon hiertoe dwingen is erg vermoeiend. Bovendien leidt het af van waar het wel over moet gaan, namelijk de oorlogsmisdaden die Israël begaat tegen Palestijnen.’

Volgens Hilz heeft de oprichting van de staat Israël niet bijgedragen aan de strijd tegen antisemitisme, noch de veiligheid voor het Joodse volk vergroot. ‘Het is geen oplossing om Joden allemaal samen op een plek weg te stoppen, je moet Jodenhaat in zijn geheel uitroeien, overal’, vindt ze. Zelf heeft ze in Nederland geregeld te maken met antisemitisme, vaak verhuld als grap. ‘Als mensen de davidster aan mijn ketting zien, zeggen ze: ik wist al dat je Joods was, ik zag het aan je neus.’

Ze hoopt dat er meer bewustzijn komt in Nederland over de diversiteit aan opvattingen binnen de Joodse gemeenschap. ‘Enkele weken geleden werd ik uitgenodigd door het ministerie van Sociale Zaken voor een gesprek tussen moslims, Joden en Palestijnen’, vertelt ze. ‘In eerste instantie waren er alleen maar Joodse mensen van het CIDI (Centrum Documentatie en Informatie Israël, red.) uitgenodigd. Gelukkig was er een alerte ambtenaar die wist dat er ook antizionistische Joden bestaan.’

‘Voor mij is Joods zijn onmogelijk in overeenstemming te brengen met zionisme’, zegt Malachi Shapiro. ‘Vrijwel alle Joden hebben familie die in de meest gruwelijke omstandigheden zijn omgebracht. Ik heb van huis uit meegekregen dat de geschiedenis van onderdrukking, van vluchteling of stateloos zijn, deel uitmaakt van onze identiteit. Het voelt daarom als een parodie om Israël, een etnostaat, te steunen.’

Malachi kwam vier jaar geleden vanuit de Verenigde Staten naar Utrecht om Liberal Arts te studeren. Zijn broer Phineas kwam twee jaar eerder, studeerde politieke filosofie en werkt nu als adviseur in het hoger onderwijs. Beide broers zijn boos en aangedaan door de slachtpartij die Hamas op 7 oktober heeft aangericht en het daaropvolgende geweld van het Israëlische leger tegen Palestijnen.

Phineas is van mening dat het oprichten van Israël een fout is geweest. ‘Het komt voort uit het etno-nationalistische idee dat je mensen moet scheiden op grond van etniciteit of religie’, zegt hij. ‘Terwijl multi-etnische en multireligieuze democratieën veel meer veiligheid bieden, niet alleen voor Joden, maar voor alle mensen.’ Hij pleit voor een eenstaatoplossing, een democratie waarin joden, moslims en andere religies gelijke rechten hebben.

Zijn mening stuit op veel onbegrip in zijn niet-Joodse omgeving: ‘Ze noemen me een zelfhatende Jood.’ Het maakt hem boos. ‘We worden als Joden beperkt in wat onze politieke opvatting mag zijn’, zegt hij. ‘Door te stellen dat antizionisme altijd antisemitisch is, maak je het onmogelijk om Joodse mensen als waardige individuen met eigen meningen te zien. Dat werkt antisemitisme dus juist in de hand.’

Malachi voegt daaraan toe dat hij ook binnen de Joodse gemeenschap wordt verketterd. ‘Toen ik naar Nederland kwam, sloot ik me aan bij een groepje Joodse studenten’, vertelt hij. In 2021 begon ik me in te zetten voor de Palestijnse zaak, toen waren die vriendschappen direct over. Ze appten me lange haatberichten.’

De broers vertellen dat het ook in de Verenigde Staten uiterst gevoelig ligt. ‘Wij komen uit een Joodse gemeenschap waarin zionisme expliciet wordt vermeden als onderwerp’, aldus Phineas. ‘We weten dat er verschillende opvattingen over zijn, dus kun je het er maar beter niet over hebben.’ Ook antisemitisme ervaren ze overal: ‘Het is hier in Nederland wel erger’, aldus Malachi. ‘Een keer zat ik in de bus en toen begonnen ze te zingen. Iets met stank en de kut van Anne Frank. Walgelijk.’

EINDE

EREV RAV

JOODSE ANTI ZIONISTISCHE ORGANISATIE

[WEBSITE]

https://erevrav.nl/

Reacties uitgeschakeld voor Noot 114/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

Noot 113/Israel raast en tiert!

[113]

AD

AMBTENAREN VOEREN ACTIE TEGEN ISRAEL- KOERS EIGEN MINISTER: ”ALS IK OP BEELD KOM, WORD IK ONTSLAGEN

21 DECEMBER 2023

https://www.ad.nl/nieuws/ambtenaren-voeren-actie-tegen-israel-koers-eigen-minister-als-ik-op-beeld-kom-word-ik-ontslagen~ae511cc6/

ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 112

TROUW
FOEIGESPREKKEN EN ROLLENDE OGEN:
AMBTENAREN, DIE ZICH UITSPREKEN TEGEN ISRAELBELEID VOELEN ZICH GECENSUREERD
31 MAART 2025
ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 111
TROUW
HOOR JE ALS AMBTEBNAAR ONPARTIJDIG TE ZIJN? OVER GAZA MOGEN
WE NIKS ZEGGEN
28 JANUARI 2025
Ze was een van de eerste ambtenaren die zich uitsprak tegen de steun van de Nederlandse overheid aan de Israëlische regering. Nu ziet Faryda Hussein (40) de urgentie van haar werk toenemen. ‘Ambtenaren hebben de plicht op te komen voor de rechtsorde.’
Haar Egyptische vader waarschuwt zijn dochter al een tijdje. “Faryda, jij moet oppassen”, zegt hij. “Jij bent veel te uitgesproken.” Zijn woorden hebben een dubbele lading, vertelt Hussein. Ze is ambtenaar bij het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, en werkte de afgelopen vier jaar in Brussel bij de Europese Commissie. Inmiddels terug in Nederland, neemt ze bewust even verlof in een tijdelijke woning in Wageningen, om de hoek bij haar vader.

“Vroeger was mijn vader politiek en maatschappelijk geëngageerd. Werkend op een schip had hij de wereld rondgereisd voordat hij in Wageningen ondernemer werd. Ik groeide op in Egypte en in Nederland. We spraken thuis veel over verschillende perspectieven op de geschiedenis. En over de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust, waar ik van jongs af aan al door geraakt ben.

“We stonden stil bij de vragen: hoe heeft de Jodenvervolging kunnen gebeuren, waarom greep niemand in? Dan zei mijn vader: dehumanisering van een groep verspreidt zich sluipend door een samenleving. Dat kan ook ons overkomen, we blijven als moslims een minderheid en niet iedereen kijkt positief naar ons. Daarom drukte hij zijn kinderen altijd op het hart om het beste beentje voor te zetten. Laat niemand je zeggen: je bent niet goed geïntegreerd. Jullie zijn hier geboren, jullie zijn Nederlanders.”

Nu maakt vader Hussein zich druk om de dubbele nationaliteit van zijn dochter, die een Nederlandse moeder heeft en een dochtertje met een Marokkaanse vader. Hij drong erop aan dat de jongste telg in de multiculturele familie alleen de Nederlandse nationaliteit zou krijgen.

Sinds het kabinet de integratie van islamitische jongeren aanwijst als de oorzaak van antisemitisme, is vader Hussein bang voor de toekomst van zijn nakomelingen.

Ambtenaar in verzet

Ze betreurt de negatieve framing die hangt aan de term ‘pro-Palestina-activist’, zegt Hussein, die opgeleid is tot politicoloog. Ze is er wel een, en dat is een tweede reden voor de zorgen van haar vader. “Wie opkomt voor rechtvaardige behandeling van het Palestijnse volk, wordt gezien als anti-Israël, en dus antisemiet, en dus potentieel crimineel of terrorist.”

In oktober 2023, vlak na de eerste aanval op Gaza, klom Hussein in de pen. Ze werkte toen tijdelijk in Brussel, als beleidsadviseur bij de Europese Commissie. Uit wanhoop schreef ze een mail naar haar leidinggevenden in Den Haag. Ze ‘smeekte’ de ambtelijke top er bij de regering op aan te dringen alles te doen om Israël tot inkeer te brengen.

In de weken die volgden bleek ze niet de enige met deze zorgen. Naast haar werk in Brussel bouwde Hussein een groot netwerk op van EU-ambtenaren en collega’s in de Verenigde Staten, die dezelfde bezwaren hebben tegen de opstelling van hun regeringen.

“Dat was een verademing. Ik heb me eenzaam gevoeld, maar andere ambtenaren kennelijk ook. Het vinden van elkaar gaf hoop, kracht en erkenning.”

Tientallen prominenten ondertekenden de petitie

Ze schreven samen brieven, petities en opiniestukken, organiseerden dialoogsessies en solidariteitsbijeenkomsten. Een recente petitie werd ondertekend door tientallen prominenten, onder wie Jan Pronk, Ramsey Nasr en Hedy d’Ancona.

Hussein bezocht de eerste sit-in van ambtenaren die, inmiddels al ruim een jaar, iedere donderdag bij het ministerie van Buitenlandse Zaken bijeenkomen.

Stoppen met haar activisme, zoals haar vader wenst, wil ze niet. Al voelt ze zich kwetsbaarder sinds het aantreden van dit uiterst rechtse kabinet. “Toen ik in november het Kamerdebat zat te kijken over de rellen tussen Israëlische Maccabi-supporters en Amsterdamse jongeren, dacht ik voor het eerst: mijn vader heeft een punt.

“Mijn bestaansrecht hier is niet langer vanzelfsprekend. Ik moet er met mijn familie over spreken, ik moet een papiertje in mijn zak gaan dragen met het nummer van de opvang van mijn dochter. Zodat in een noodsituatie mensen weten waar mijn kind is.”

Heb je eigenlijk naar je vader geluisterd, wat betreft de Nederlandse nationaliteit van je dochter?

“Toen ze tweeënhalf jaar geleden geboren werd, zag ik geen toegevoegde waarde van het hebben van twee nationaliteiten. Veel mensen worstelen er juist mee. Ze heeft alleen de Nederlandse nationaliteit gekregen. Nu begin ik er anders naar te kijken.

“Want is het hebben van twee paspoorten niet juist handig om ergens naartoe te kunnen vluchten? Ik ging ervan uit dat we in Nederland beschaafd genoeg zijn om het afpakken van paspoorten van biculturele Nederlanders, zoals enkele politici kennelijk wenselijk achten, te voorkomen.

“Ik zie wel dat het huidige politieke klimaat bijdraagt aan dehumanisering van bevolkingsgroepen en aan de rechtvaardiging van het discrimineren en zelfs criminaliseren van deze groepen – of eenieder die voor hen opkomt. Daarom ga ik toch nadenken over het rechtmatig kunnen verblijven in Marokko of Egypte.”

Dus de vraag is: wil ik hier blijven?

“Ja, gelinkt aan de vrijheden die ons mogelijk worden afgepakt. In hoeverre voel je je dan gelijkwaardig en veilig met de andere mensen om je heen? De teneur is steeds meer: je mag hier wel zijn, maar jij moet extra oppassen. De vrijheid om te demonstreren wordt ingeperkt omdat je opkomt voor anderen.

“Ik ben ook praktiserend moslim. Ik zoek naar een gebedsruimte op mijn werk, en als die er niet is, dan vind ik ook dat die er moet komen. Niet zozeer vanuit activisme maar vanuit het feit dat ik onderdeel ben van een werkomgeving, waarin ik net als anderen het recht zou moeten hebben om mijn volledige identiteit mee te nemen.

“Maar als ik alleen maar de persoon kan zijn die de dominante samenleving graag ziet, en niet de persoon die ik óók ben, namelijk moslima, is het dan niet verstandiger om te zeggen: ik ga elders wonen?”

Kun je voorbeelden geven van de inbreuk op het demonstratierecht?

“Het is wettelijk gezien niet ingeperkt. Maar in de praktijk zien we dat het erg onder druk is komen te staan. Mensen die opkomen voor de bescherming van het Palestijnse volk – want daar gaat het om – worden heel negatief geframed. Sommigen vinden de sit-ins bij het ministerie van Buitenlandse Zaken niet kunnen. Maar we zitten daar niet met een politieke ideologie, we zitten daar voor mensenrechten. Geheel in lijn met onze ambtseed en alle internationale verdragen die Nederland heeft ondertekend.

“In de EU is de repressie sterker. Er worden dubbele standaarden gehanteerd. Na de inval van Poetin in Oekraïne kregen we zelfs de mogelijkheid verlof op te nemen om hulp te bieden. ‘Stand for Ukraine’ was wel oké om in je professionele handtekening onder de mails te zetten, overal werden Oekraïense vlaggen gehesen. Maar solidair zijn met het Palestijnse volk dat slachtoffer is van een genocide, wordt gekoppeld aan solidair zijn met Hamas. De tekst ‘civil servants against genocide’ onder een mail mocht niet.

“Ik ben in de EU formeel op het matje geroepen vanwege mijn activiteiten. Ik organiseerde buiten het gebouw van de Europese Commissie protesten, met de benodigde vergunning en een banner met de tekst: ‘EU-staff for peace and justice’. De mailtjes die ik stuurde, waarin ik vaak links naar achtergrondinformatie en rapporten van mensenrechten-organisaties zette, werden als verdacht en aanstootgevend gezien.”

Hoor je als ambtenaar niet loyaal en onpartijdig te zijn?

“Als ambtenaar ben je loyaal aan de Grondwet. Dat betekent dat je ongeacht je eigen politieke signatuur of ideologie de bewindspersoon ondersteunt op een integere en neutrale wijze. Dus je zegt eigenlijk: wie er ook aan het stuur zit, of we nu links of rechts gaan, zo lang we werken binnen de kaders van de Grondwet, ga ik iedereen even goed bedienen en helpen.

“Maar op het moment dat iemand de verkeersregels overtreedt, vind ik dat we de plicht hebben om aan de handrem te trekken. Dat is je taak als ambtenaar.

“Sinds het toeslagenschandaal worden we gestimuleerd om kritisch te toetsen en te waarschuwen. Maar over wat er gebeurt in Gaza mogen we niets zeggen.”

In Nederland zaten jullie wel bij de top van het ministerie aan tafel?

“Ja. Er werd en wordt in zekere zin naar ons geluisterd, dat is mooi. Maar het is luisteren naar onze emotie en niet naar onze professionele zorgen. Het is: ‘wat naar dat jij je zo voelt’ en niet: ‘wij delen de zorgen over de vraag of de Israëlische regering zich gaat houden aan de internationale rechtsorde.’

“Er werd eens gezegd: ‘Wij gaan de dialoog aan met alle groepen, dus als we aan tafel gaan zitten met Joodse organisaties, zouden we een ander geluid horen dan dat van jullie.’ Maar het gaat niet over joden versus moslims. Het gaat over een apartheidsregime tegenover een volk dat onderdrukt wordt en slachtoffer is van genocide.”

Hoever ga je met het bieden van tegenspraak?

“Ik zou graag trainingen ontwikkelen over ambtelijk ethisch vakmanschap. Wat doe je als je ziet dat de rechtsstaat door politici wordt geschonden? En hoe zorg je ervoor dat ambtenaren aan de noodrem durven te trekken?

“Stel dat mensen op mijn departement wordt gevraagd om een strategie te ontwikkelen gericht op het tegengaan van antisemitisme, die mensen zoals ik criminaliseert en dehumaniseert. En mogelijk worden we ook gevraagd om een wet te ontwikkelen om mijn paspoort af te nemen of mijn kind uit te zetten. Ik mag hopen dat het dan niet afhangt van een groepje moedige ambtenaren of dit wel of niet wordt uitgevoerd, maar dat het ambtelijke systeem ethisch genoeg is om hiervoor te danken.

“Het is nodig om ambtenaren te equiperen. Ze moeten zich gecommitteerd voelen om juist vanuit de politieke neutraliteit te zorgen dat de mensenrechten altijd worden gerespecteerd, conform onze Grondwet.”

Dus je neemt het advies van je vader niet ter harte?

“Het raakt me op veel fronten, dat ook hij eigenlijk mijn mond snoert. Dat doet hij vanuit liefde en vanuit angst. Dit is een symptoom van institutioneel racisme. Op een gegeven moment krijg je zelfcensuur, angst om iets te zeggen.

“De angst van mijn vader laat ook zien dat de doelgroep die wordt beïnvloed door de huidige tijdgeest veel breder is dan ik vaak denk. Al die mensen die de Joden hebben laten vervolgen, waren niet alleen de leiders maar ook Jan en alleman. Die zelf dachten of tegen elkaar zeiden: spreek je niet uit. Dus als mijn vader dat zegt, dan denk ik: wat zou jij dan hebben gedaan? Dat is pijnlijk en beangstigend.

“Mijn vader heeft een grote rol gespeeld in mijn bewustwording wat betreft onrecht en rechtvaardigheid. Dat hij nu dit soort dingen zegt, maakt me eigenlijk alleen maar activistischer. Stiekem denk ik dat hij toch ook wel trots is.”

EINDE

Reacties uitgeschakeld voor Noot 113/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

Noot 112/Israel raast en tiert!

[112]

HET PAROOL
AMBTENAREN VOEREN ACTIE TEGEN KOERS VAN NEDERLANDSE REGERING IN OORLOG TUSSEN ISRAEL EN HAMAS
21 DECEMBER 2023

Zo’n honderd rijksambtenaren hielden donderdag rond het middaguur een stil protest tegen de Nederlandse positie in de oorlog tussen Israël en Hamas. Tegen de koers van hun eigen minister in roepen ze de overheid op zich in te zetten voor een permanent staakt-het-vuren in Gaza.

Waar rond het middaguur de paden rondom de Haagse ministeriegebouwen doorgaans volstromen met ambtenaren op een lunchwandeling, zag het er donderdag anders uit.

Zo’n honderd rijksambtenaren zaten in een halve cirkel voor de ingang van het ministerie van Buitenlandse Zaken in stilte op de grond met nepkaarsen in de hand – sommigen met een video van een kaars op hun telefoon. In het midden: een spandoek met de tekst ‘civil servants demand ceasefire’ (ambtenaren eisen staakt-het-vuren).

Zo uitten ambtenaren van Buitenlandse Zaken, maar ook van andere ministeries, hun onvrede over de huidige koers van het Rijk in de oorlog tussen Israël en Hamas.

Veel rijksambtenaren vinden het onbegrijpelijk dat Nederland zich niet actief inzet voor een staakt-het-vuren in Gaza. Eerder lekten al brieven uit waarin de ambtenarij het kabinet opriep haar koers te heroverwegen.

Waarom de Nederlandse delegatie zich tot tweemaal toe onthield van stemming bij de VN over een staakt-het-vuren, is voor deze ambtenaren een raadsel.

Ontslag

Organisator Angélique Eijpe, nog tot 31 december werkzaam bij Buitenlandse Zaken, diende zelfs haar ontslag in vanwege de kabinetskoers. “Ik kon mijn professionele en persoonlijke integriteit niet meer op één lijn stellen met het werken bij een organisatie waar dit de opstelling is,” zei ze na afloop van het protest, dat ongeveer een halfuur duurde.

Een staakt-het-vuren in Gaza is de enige manier om ‘deze dodelijke en destructieve cyclus van geweld te stoppen’, aldus Eijpe.

Dat sentiment leeft sterk binnen de muren van het ministerie, blijkt ook bij demonstranten. Een medewerker van Buitenlandse Zaken die liever niet bij naam genoemd wil worden, kwam na veel gesprekken met collega’s tot de conclusie dat daar ‘bijna niemand’ de koers van de Nederlandse regering steunt.

Ook Maya, stagiaire bij Buitenlandse Zaken, was aanwezig bij de demonstratie. Ze noemt het kabinetsbeleid ‘niet representatief voor de medewerkers’. “Zoals je hier ziet, is er een grote groep die er aandacht voor wil en rechtvaardigheid wil.”

Neutraal

Dat ambtenaren zich op deze manier uiten komt niet vaak voor. In beginsel is de ambtenarij namelijk neutraal omdat ze enkel het beleid uitvoeren. De vormgeving is aan de politiek.

Toch was er behoefte om zich uit te spreken. Eijpe: “We hebben niet de illusie dat er nu ineens tot een staakt-het-vuren wordt opgeroepen omdat we hier met honderd man zijn gaan zitten.”

Omdat het niet gebruikelijk is dat ambtenaren zich op zo’n manier uitspreken, heerste er een gekke sfeer bij het protest. Van de honderd aanwezigen durfde maar een handjevol demonstranten met de vele journalisten en cameraploegen die op het protest waren afgekomen te praten.

Ondanks dat ambtenaren het recht hebben zich politiek te uiten, leek er alsnog angst te zijn voor represailles. Een demonstrant zegt tegen een collega nadat een cameraploeg haar voorbij loopt: “Als ik in beeld kom, word ik ontslagen.”

Louis Browne, werkzaam bij het ministerie van Financiën en ook aanwezig bij het protest, vindt het heel normaal dat ambtenaren zich op deze manier uitspreken. “Dat spanningsveld voel ik als ambtenaar niet zo hard. Ik zit hier in mijn pauze, in mijn vrije tijd. Ik denk niet dat hier zitten mijn neutraliteit ondermijnt.”

EINDE

AD

AMBTENAREN VOEREN ACTIE TEGEN ISRAEL- KOERS EIGEN MINISTER: ”ALS IK OP BEELD KOM, WORD IK ONTSLAGEN

21 DECEMBER 2023

https://www.ad.nl/nieuws/ambtenaren-voeren-actie-tegen-israel-koers-eigen-minister-als-ik-op-beeld-kom-word-ik-ontslagen~ae511cc6/

Zo’n honderd rijksambtenaren hielden rond het middaguur een stil protest tegen de Nederlandse positie in de oorlog tussen Israël en Hamas. Tegen de koers van hun eigen minister in roepen ze de overheid op zich in te zetten voor een permanent staakt-het-vuren in Gaza. Dat ambtenaren zich zo direct uitspreken tegen de koers van het Rijk gebeurt niet vaak.

Waar normaal rond het middaguur de paden rondom de Haagse ministeriegebouwen volstromen met ambtenaren op lunchwandeling, was er nu een ander beeld aan de orde. Zo’n honderd rijksambtenaren zitten in een halve cirkel voor de ingang van het ministerie van Buitenlandse Zaken in stilte op de grond met nepkaarsen – of sommigen zelfs met een video van een kaars op hun telefoon – in de hand. In het midden: een spandoek met de tekst ‘civil servants demand ceasefire‘: ambtenaren eisen staakt-het-vuren.

Zo uiten ambtenaren van Buitenlandse Zaken, maar ook van andere ministeries hun onvrede over de huidige koers van het Rijk in de oorlog tussen Israël en Hamas. Veel rijksambtenaren vinden het onbegrijpelijk dat Nederland zich niet actief inzet voor een staakt-het-vuren in Gaza. Eerder lekten er al brieven uit waarin de ambtenarij het kabinet opriep haar koers te heroverwegen. Waarom de Nederlandse delegatie tot tweemaal toe zich heeft onthouden van stemming over een staakt-het-vuren bij de VN is voor deze ambtenaren een raadsel.

Ontslag

Organisator Angélique Eijpe, nog tot 31 december werkzaam bij Buitenlandse Zaken, diende zelfs haar ontslag in vanwege de kabinetskoers. ,,Ik kon mijn professionele en persoonlijke integriteit niet meer in lijn brengen met blijven in een organisatie waar dit de opstelling is”, zegt ze na afloop van het protest, dat ongeveer een half uur duurde. Een staakt-het-vuren in Gaza is de enige manier om ‘deze dodelijke en destructieve cyclus van geweld te stoppen’, aldus Eijpe.

Dat sentiment leeft sterk binnen de muren van het ministerie, blijkt ook bij demonstranten. Een medewerker van Buitenlandse Zaken die liever niet bij naam genoemd wil worden kwam na veel gesprekken met collega’s tot de conclusie dat daar ‘bijna niemand’ de koers van de Nederlandse regering steunt. Ook Maya, stagiair bij Buitenlandse Zaken, was aanwezig bij de demonstratie. Ze noemt het kabinetsbeleid ‘niet representatief voor de medewerkers’. ,,Zoals je hier ziet is er een grote groep die er aandacht voor wil en rechtvaardigheid wil.”

Neutraal

Dat ambtenaren zich op deze manier uiten komt niet vaak voor. In beginsel is de ambtenarij namelijk neutraal, omdat ze enkel het beleid uitvoeren. De vormgeving is aan de politiek. Toch was er nu behoefte onderling om zich uit te spreken. Eijpe: ,,We hebben ook niet de illusie dat er nu ineens tot een staakt-het-vuren wordt opgeroepen omdat we hier nu met honderd man zijn gaan zitten.”

Omdat het niet gebruikelijk is dat ambtenaren zich op zo’n manier uitspreken heerste er een gekke sfeer bij het protest. Van de honderd aanwezigen durfde maar een handjevol demonstranten met de vele journalisten en cameraploegen die op het protest waren afgekomen te praten. Ondanks dat ambtenaren het recht hebben zich politiek te uiten, leek er alsnog angst te zijn voor represailles. Een demonstrant zegt tegen een collega nadat een camera haar voorbij loopt: ,,Als ik op beeld kom, word ik ontslagen.”

Louis Browne, werkzaam bij het ministerie van Financiën en ook aanwezig bij het protest, vindt het heel normaal dat ambtenaren zich op deze manier uitspreken. ,,Dat spanningsveld voel ik als ambtenaar niet zo hard. Ik zit hier in mijn pauze, in mijn vrije tijd. Ik denk niet dat hier zitten mijn neutraliteit ondermijnt.”

EINDE

THE RIGHTS FORUM
HONDERDVIJFTIG AMBTENAREN DEMONSTREREN TEGEN
NEDERLANDS ISRAEL-BELEID
21 DECEMBER 2023
Zo’n honderdvijftig rijksambtenaren hielden donderdagmiddag een sit-in voor het ministerie van Buitenlandse Zaken. Zij eisen dat Nederland zich actief inzet voor een staakt-het-vuren in Gaza.
Weer en wind trotserend verzamelden zich donderdagmiddag ruim 150 rijksambtenaren voor de ingang van het ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag. De sit-in was een stil protest tegen het Israël-beleid van de Nederlandse regering en met name minister van Buitenlandse Zaken Hanke Bruins Slot. Een groot spandoek drukte hun gevoelens over het beleid uit: ‘Ambtenaren eisen staakt-het-vuren’.

Nederland: carte blanche voor Israëls geweld

Nederland behoort tot een klein groepje landen dat Israël carte blanche geeft in zijn vernietigende offensief in de Gazastrook. Daarbij zijn inmiddels zo’n twintigduizend Palestijnen gedood en meer dan vijftigduizend gewond, zeker 70 procent van hen vrouwen en kinderen. Vele duizenden Palestijnen worden vermist, en bijna twee miljoen mensen – bijna de complete bevolking – is ontheemd. De civiele infrastructuur, van wegen tot ziekenhuizen en scholen, is vrijwel geheel verwoest en er heerst schaarste aan vrijwel alles.

De sit-in is al het derde protest van rijksambtenaren tegen de onvoorwaardelijke Nederlandse steun aan het Israëlische geweld in korte tijd.

Op 12 december onthield Nederland zich in de Verenigde Naties van stemming over een resolutie die op een onmiddellijk staakt-het-vuren aandrong. Eind oktober deed het bij een vergelijkbare resolutie hetzelfde. De regering is tegenstander van een definitief bestand tussen Israël en Hamas. Ze is voorstander van korte ‘humanitaire gevechtspauzes’, maar vindt dat Israël de strijd daarna moet kunnen hervatten: het moet zich ‘kunnen blijven verdedigen’ tegen de aanhoudende ‘dreiging vanuit Hamas’.

Lak aan internationaal recht

Het Nederlandse standpunt ‘strookt niet met het internationaal en humanitair recht en andere fundamentele pijlers van het Nederlandse beleid’, zei voormalig ambtenaar Angélique Eijpe voorafgaand aan de sit-in tegen de Volkskrant. Eijpe, een ervaren diplomate op Buitenlandse Zaken, nam onlangs ontslag uit protest tegen het Nederlandse beleid en was een van de organisatoren van de sit-in.

In het NOS Journaal sprak een andere ambtenaar zich donderdagmiddag in vergelijkbare termen uit: ‘Wij maken ons als professionals echt zorgen over het Nederlandse standpunt, omdat het niet strookt met het internationaal recht.’

Het is uitzonderlijk dat ambtenaren demonstreren tegen het beleid van hun eigen werkgever, maar de sit-in is al het derde protest in korte tijd. In oktober riepen honderden rijksambtenaren het kabinet in een petitie op zijn onvoorwaardelijke steun aan Israël te herzien. De petitie volgde kort op een brief waarin 350 ambtenaren van het ministerie van Buitenlandse Zaken scherpe kritiek uitten op het Nederlandse beleid.

EINDE
THE RIGHTS FORUM
AMBTENAREN ROEPEN VOOR 42 E KEER OP TOT STAAKT
HET VUREN GAZA
11 OCTOBER 2024
De 42e sit-in van ambtenaren op de stoep voor het ministerie van Buitenlandse Zaken was een bewogen herdenkingsprotest. The Rights Forum was erbij en doet verslag.

Een jaar nadat de genocide in Gaza begon, dringt de vraag zich bij Samira en Pauline dwingender op dan ooit: kun je als ambtenaar blijven werken voor deze regering, of moet je een andere baan zoeken? Beiden deden mee aan vrijwel alle sit-ins voor het ministerie van Buitenlandse Zaken, met als doel de regering te bewegen zich in te zetten voor een staakt-het-vuren in Gaza. Tijdens de 42e keer, deze donderdagmiddag, proberen ze de balans op te maken. Samira (niet haar echte naam): ‘Ik geloof dat dit de geschiedenisboeken ingaat, en dan heb ik toch gewerkt voor een regering die medeplichtig is aan genocide. Kan ik mezelf nog in de spiegel aankijken? Is blijven waardevoller dan vertrekken?’

Zachte hartslag

De wekelijkse sit-in werd ditmaal, een jaar na de Hamas-aanval en het begin van de genocide in Gaza, aangegrepen om een hele dag te herdenken en actie te voeren. Ten minste tweehonderd ambtenaren en sympathisanten waren aanwezig toen om klokslag twaalf uur een indrukwekkende stilte in acht werd genomen, begeleid door een zachte hartslag uit de speakers. Achter de ambtenaren een enorm knalrood spandoek, gericht aan ministers Caspar Veldkamp (NSC) van Buitenlandse Zaken en Reinette Klever (PVV) van Buitenlandse Handel en Ontwikkelingshulp: ‘Caspar en Reinette, maak ons niet medeplichtig aan genocide’.

Op andere doeken spraken voormalig diplomaten en voormalige ambtenaren van Buitenlandse Zaken zich uit tegen genocide en voor recht en vrede. Bij het podium het spandoek met ‘Ambtenaren eisen een staakt-het-vuren’. The Rights Forum was aanwezig, net als de Stichting Kifaia, Amnesty International, Plant een Olijfboom, Artsen voor Gaza, Oxfam Novib, Pax, Save the Children en Warchild.

Applaus en gejuich

Na het verbreken van de stilte met een lang en luid applaus, was het podium voor Jan Pronk, voormalig minister van Ontwikkelingssamenwerking. Het was de bedoeling dat hij een boek met speeches, gehouden sinds de eerste sit-in in december vorig jaar, zou aanbieden aan minister Veldkamp. Maar die sloeg de uitnodiging af en liet zich niet zien. Pronk hield de ambtenaren voor waar dat op neerkomt: ‘Uw boodschap komt onvoldoende over. U bent hier getolereerd, wat betekent dat u bent genegeerd en feitelijk bent geschoffeerd. Terwijl u de ambtenarencode respecteert, en de code van het geweten en het recht.’

Protesteer tegen het verdierlijken van de Palestijnen!-Voormalig minister Jan Pronk

Vervolgens zette een bezielde Pronk de punten op een rij waar hij bij Veldkamp op had willen aandringen. Die waren de ambtenaren uit het hart gegrepen. ‘Voer uitspraken van het Internationaal Gerechtshof en het Internationaal Strafhof uit!’ Applaus. ‘Onthoud u niet langer van stemmen in de Verenigde Naties!’ Applaus en gejuich. ‘Steun de secretaris-generaal van de VN die in Israël tot persona non grata is verklaard!’ Applaus. ‘Protesteer tegen nog meer bommen en slachtoffers, protesteer tegen etnische zuivering, ontbied de Israëlische ambassadeur!’ Applaus. ‘Stop met leveringen van defensiemateriaal!’ Applaus en gejuich. ‘Verlam de EU niet, maar neem initiatief!’ Applaus. ‘Protesteer tegen het verdierlijken van de Palestijnen!’ Applaus en gejuich. ‘Loop niet zo achter de Verenigde Staten aan! De VS is geen geloofwaardige bemiddelaar! Intensiveer de diplomatie en versterk die door politieke en economische druk!’ Applaus, luid gejuich.

‘Woorden zijn op’

Voormalig diplomaat Berber van der Woude, bestuurslid van The Rights Forum, sprak in de ochtend. Ze las het gedicht ‘Ode aan het verdriet’ voor, van de Palestijnse dichter Ghayath Almadhoun. Eén zin uit het gedicht, waarin hij Europa (‘jij’) er ongenadig van langs geeft:

Jij, die de vernietiging van de Joden hebt bedacht, de Endlösung die ertoe heeft geleid dat ik als vluchteling ben geboren in het Yarmouk-kamp voor Palestijnse vluchtelingen in Damascus, omdat je in al je schaamteloosheid met Palestina, mijn land, compensatie hebt betaald, als de oplossing voor de Holocaust die jouw witte inwoners, die geloofden in het zuivere arische ras, hebben uitgevoerd.

Van der Woude: ‘Mijn eigen woorden zijn soms even op.’

‘Ik lig er wakker van’

Bij ambtenaren Samira en Pauline valt een zelfde gevoel te bespeuren. Hoe lang kun je je werkgever aanspreken op zijn verantwoordelijkheid als die weigert te luisteren? Hoe kun je je strijd voor respect voor het internationaal recht het beste voeren? Pauline, die jurist is: ‘Mijn gewetensbezwaren voelen steeds zwaarder. Ik werk voor een regering die de mensenrechten schendt en dat vind ik steeds moeilijker te verdragen. Ik lig er wakker van. Aan de andere kant kan ik door te blijven wel intern de discussie aan blijven gaan. Met een aantal mensen spreken we bijvoorbeeld ons pensioenfonds aan op investeringen in Israël. Dat kan niet meer als ik ontslag neem.’

Samira, bestuurskundige: ‘Ik ben als kind als vluchteling naar Nederland gekomen. Nederland was voor mij het land dat leidend was in de wereld als het gaat om internationaal recht. Dat is snel aan het verdwijnen. Dat is een grote desillusie. Maar moet ik weggaan? Dan is er helemaal geen gesprek meer.’

Angst om het erover te hebben

Beide vrouwen zeggen dat de wekelijkse sit-ins, ook deze bijzondere 42e, op hun afdelingen geen onderwerp van gesprek zijn. Pauline: ‘Er heerst angst om het erover te hebben. Angst om in moeilijke discussies verzeild te raken. Die angst leidt weer tot een doofpot. Een stilte die niet verbroken kan worden. Als ik in de app-groep met collega’s iets deel over de sit-ins, reageert er niemand. De stilte is om te snijden.’

Samira herkent dat: ‘Sommige collega’s laten weten dat ze het goed vinden wat ik doe, maar ook met hen is een gesprek erover moeilijk. Ze sluiten zich ook niet aan. Dat is óók een reden om hier te zijn. De collega’s die hier komen, voelen de urgentie wél.’

Vlammende betogen

Nieuwe sprekers met vlammende betogen beklimmen het podium. Muziek is er ook – geen opzwepende, maar juist ingetogen klanken. Zanger Wasim Arslan en ud-speler Tarek Muazen raken het publiek in de ziel, terwijl achter hen op een scherm de namen voorbij rollen van de slachtoffers in Gaza – van baby’s, peuters en kleuters. Niet van allemaal – dat zou uren duren.

Sinds het begin van de sit-ins is er een regeringswisseling geweest. Inmiddels zetelt er een extreemrechts kabinet. Maakt dat de afweging van ambtenaren Samira en Pauline om te blijven of op te stappen nog urgenter? Samira: ‘Je zou het denken hè? Gevoelsmatig zou je denken dat dit kabinet mensenrechten en het internationaal recht minder serieus neemt dan het vorige. Maar het vorige deed ook helemaal niks.’

EINDE

THE RIGHTS FORUM

AGENDA

https://rightsforum.org/agenda/

01 mei 2025 / Sit-in van Rijksambtenaren in Den Haag

Reacties uitgeschakeld voor Noot 112/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers