[10]
””“Six years of Israel’s calculated strangulation of the Gaza Strip has stunted the economy and has kept most Gazans in a state of perpetual poverty and aid dependency,” said the UN expert”
UNITED NATIONS
COLLECTIVE PUNISHMENT IN GAZA MUST END:
ISRAEL’S BLOCKADE ENTERS IN IT’S 7TH YEAR-
UN SPECIAL RAPPORTEUR
14 JUNE 2013
ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 9
[11]
”“Whether it is fishermen unable to go beyond six nautical miles from the shore, farmers unable to access their land near the Israeli fence, businessmen suffering from severe restrictions on the export of goods, students denied access to education in the West Bank, or patients in need of urgent medical attention refused access to Palestinian hospitals in the West Bank, the destructive designs of blockade have been felt by every single household in Gaza”
UNITED NATIONS
COLLECTIVE PUNISHMENT IN GAZA MUST END:
ISRAEL’S BLOCKADE ENTERS IN IT’S 7TH YEAR-
UN SPECIAL RAPPORTEUR
14 JUNE 2013
ZIE VOOR GEHELE TEKST, NOOT 10
VOLGENDE BERICHT
”Gaza wordt al 14 jaar geblokkeerd door Israël, waardoor inwoners Gaza niet kunnen verlaten. De economie is mede door de blokkade verwoest en mensen hebben nauwelijks toegang tot de meest onmisbare diensten, zoals gezondheidszorg en onderwijs.”
OXFAM NOVIB
IN GAZA VREZEN WE DE DUISTERNIS EN WACHTEN
OP DE VOLGENDE AANVAL
17 MEI 2021
Ik blijf maar denken aan iedereen die een geliefde heeft verloren, alle mensen die hun huis zijn kwijtgeraakt, en met niets opnieuw moeten beginnen.’ Laila Barhoum is beleidsmedewerker van Oxfam in Gaza. Nog voor het staakt-het-vuren inging deelde zij haar aangrijpende verslag over het recente geweld.
‘Als je in Gaza de zwarte rook in de lucht ziet, weet je dat je een van de gelukkigen bent. Want deze keer was jij het niet. Daarna komt het schuldgevoel. Want terwijl jij op dit moment veilig bent, weet je dat iemand anders lijdt. Iemand anders heeft iets of iemand verloren.
‘We vrezen de duisternis van de nacht, wanneer je niet meer kunt zeggen waar of hoe dichtbij de zwarte rook is. Je kunt het alleen horen, voelen en, als je geluk hebt, overleven. Dus komen we samen, steunen elkaar en zeggen tegen onszelf dat we de nacht zullen overleven. En we wachten op de veroordeling van de internationale gemeenschap – een veroordeling die nooit komt.’
‘De aanvallen op Gaza begonnen snel en op grote schaal. Vrijwel onmiddellijk werden de geluiden van het gewone leven – vrouwen die boodschappen doen om hun Ramadan-maaltijden te bereiden, mannen die met vrienden en buren kletsen, kinderen die op straat spelen – vervangen door een angstaanjagende stilte. Een stilte die alleen wordt verbroken door het geluid van drones, gevechtsvliegtuigen en luchtaanvallen.’
‘Het normale leven verdween en is vervangen door angst, afwachting en afschuw die zich van het ene huis naar het andere verspreidt. Ik had me niet kunnen voorstellen dat het coronavirus in een oogwenk de minste van onze zorgen zou worden. Dat ik, in plaats van me zorgen te maken over het overleven van een pandemie of niet te veel chocolade eten tijdens het Suikerfeest, me zorgen moet maken over mijn leven en dat van mijn gezin.
‘Ik word achtervolgd door beelden van vrouwen die door de straten rennen en hun kinderen vasthouden. Ik blijf maar denken aan iedereen die een geliefde heeft verloren, alle mensen die huis zijn kwijtgeraakt en met niets opnieuw moeten beginnen. Toen de namen van de doden begonnen binnen te druppelen, deden we het enige wat we konden doen: thuisblijven en wachten. Wanneer vrienden buiten Gaza me zeggen, blijf veilig, kan ik alleen maar denken: hoe? Ik heb geen antiraketsysteem zoals Israël om me te beschermen, geen schuilkelder om in te schuilen, geen plaats waar ik kan vluchten.’
Dit is de situatie in de regio
Burgers in Gaza worstelen enorm met de gevolgen van de bombardementen van de afgelopen weken. Hoewel het staakt-het-vuren stand lijkt te houden, zijn de gevolgen van het geweld immens voor de 2 miljoen inwoners van Gaza. Er is onvoldoende schoon drinkwater en een groot gebrek aan huisvesting. Samen met lokale partners werkt Oxfam hard om mensen direct te voorzien van water en de verwoeste watersystemen te herstellen.
Duizenden raketten zijn de afgelopen weken vanuit Gaza afgevuurd op Israël en Israël voerde dagelijks zware bombardementen uit op Gaza. Vooral burgers zijn het slachtoffer. Er zijn 240 mensen gedood en meer dan 1.000 huizen en bedrijfsruimtes verwoest. Bijna 100.000 mensen zijn door de bombardementen ontheemd geraakt en proberen naar huis terug te keren.
Achtergrond
Gaza wordt al 14 jaar geblokkeerd door Israël, waardoor inwoners Gaza niet kunnen verlaten. De economie is mede door de blokkade verwoest en mensen hebben nauwelijks toegang tot de meest onmisbare diensten, zoals gezondheidszorg en onderwijs. Huizen, wegen en noodzakelijke diensten zijn het doelwit geworden van willekeurige bombardementen, waardoor de al zwakke gezondheidszorg en watersystemen op instorten staan.
De recente oplaaiing van het conflict is mede het gevolg van wekenlang buitensporig geweld door de Israëlische politie en kolonisten tegen Palestijnen bij de Al Aqsa moskee en tegen medisch personeel en demonstranten in bezet Oost-Jeruzalem.
Oxfam veroordeelt álle schendingen van het internationaal humanitair recht. Burgers mogen nooit een doelwit zijn. Tegelijkertijd mogen we niet vergeten hoe deze situatie is begonnen: Palestijnen maakten gebruik van hun recht om samen te komen, te bidden, te protesteren en in hun eigen huis te wonen, maar werden geconfronteerd met buitensporig politiegeweld. Palestijnen hebben al decennialang te maken met schendingen van hun rechten door de Israëlische regering. De internationale gemeenschap moet alle partijen verantwoordelijk houden om de plichten onder het internationaal recht na te komen.
Voor Palestijnen in Gaza is dit niets nieuws. We hebben 14 jaar blokkade doorstaan en 3 opeenvolgende oorlogen in de afgelopen 10 jaar. De geschiedenis herhaalt zich niet; onze geschiedenis is ons heden. We zijn uitgeput. Dag in dag uit zien we de bommen vallen op huizen waar onze vrienden en familie wonen en op gebouwen waar onze collega’s werken, ons afvragend of wij de volgende zijn.
‘En we wachten tevergeefs op de erkenning van ons mens-zijn door de internationale gemeenschap, in woorden en daden. Omdat we geen van beide krijgen, hebben we het gevoel dat onze rechten er niet toe doen, dat onze levens er niet toe doen en dat we er als mensen niet toe doen.’
‘Wanneer uiteindelijk een staakt-het-vuren wordt afgekondigd, zullen we ons opnieuw uit het puin graven en beginnen met de wederopbouw. Om vervolgens te wachten op een nieuwe cyclus van bombardementen die vernietigen wat we hebben opgebouwd. We hadden gehoopt dat deze cyclus eindelijk zou worden doorbroken toen Biden vorig jaar werd gekozen als president van de Verenigde Staten. Zoals veel mensen hier en over de hele wereld, vierde ik feest omdat mensenrechten in binnen-en buitenland centraal stonden in zijn campagne. Onze hoop is al eerder de bodem ingeslagen door Amerikaanse leiders, maar we hoopten dat de verkiezing van Biden op zijn minst een kleine stap in de goede richting zou betekenen.’
‘Maar zijn reactie deze week op de escalerende vijandelijkheden in Gaza en in de bezette Palestijnse gebieden en Israël kwam niet in de buurt van zijn eerdere mooie woorden. Het was niet meer dan een eenzijdige veroordeling van de raketaanvallen. We werden in de steek gelaten en voelen ons opnieuw vergeten.
‘Wanneer ik met Amerikaanse functionarissen spreek, dring ik er bij hen op aan te beseffen dat de miljarden aan onvoorwaardelijke militaire hulp aan Israël die zij elk jaar goedkeuren – hulp die het Israëlische leger tegen mijn volk gebruikt – betekent dat de Verenigde Staten geen neutrale toeschouwer of een onpartijdige vredesbemiddelaar zijn, maar het conflict aanwakkeren. Ik zeg hen dat het allang tijd is dat ze de diepere oorzaken van het geweld en de schendingen van de mensenrechten, en de medeplichtigheid van de VS daaraan, kritisch te onderzoeken. Als we niet de veranderingen en acties zien die nodig zijn, zal deze escalatie niet het einde van de cyclus zijn.
‘Ik weet niet waar de volgende aanval zal plaatsvinden, maar we weten dat hij ons kan treffen.’