”Opvallend is dat de Raad voorstelt het gebruik van grensprocedures in bepaalde omstandigheden verplicht te stellen. Namelijk wanneer…..
of 3) de asielzoeker/verzoeker afkomstig is uit een derde land waarvoor het percentage besluiten tot verlening van internationale bescherming in de hele EU twintig procent of minder bedraagt.”
VERBLIJFBLOG
HET ASIEL EN MIGRATIEPACT VAN DE EU UITGELEGD:
DE VERORDENING ASIELPROCEDURE
7 NOVEMBER 2023
https://verblijfblog.nl/het-
ZIE VOOR GEHELE TEKST NOOT 16
[19]
”
Wat is de asielgrensprocedure?
Met de Asielprocedureverordening willen de lidstaten een uniforme gemeenschappelijke asielprocedure invoeren. Daarmee wordt voorkomen dat asielzoekers met een kansloos asielverzoek toegang krijgen tot het grondgebied van de EU en kunnen doorreizen naar andere lidstaten.”
ADVIESRAAD MIGRATIE
WORDT DE EUROPESE ASIELGRENSPROCEDURE DE
NIEUWE NORM?
2 MEI 2024
Weblogbericht | 02-05-2024 | Mr. David de Jong
Het EU-migratiepact bevat regels voor een nieuw Europees asielsysteem en treedt in 2026 in werking.[1] In deze blog belichten we het voorstel voor een asielgrensprocedure (hierna: grensprocedure) die is vastgelegd in de nieuwe Asielprocedureverordening.
De asielgrensprocedure staat niet op zichzelf. Deze kan worden voorafgegaan door een screeningsprocedure maar ook gevolgd worden door een grensterugkeerprocedure. In de screeningsprocedure vindt zorgvuldige identificatie van de migrant[2] plaats. Daarna wordt deze verwezen naar de passende vervolgprocedure. Dat kan een herplaatsing zijn naar de verantwoordelijke lidstaat, een verwijzing naar een asielprocedure (een ‘gewone’ asielprocedure of een asielgrensprocedure) of naar een terugkeergrensprocedure.
Wat is de asielgrensprocedure?
Met de Asielprocedureverordening willen de lidstaten een uniforme gemeenschappelijke asielprocedure invoeren. Daarmee wordt voorkomen dat asielzoekers met een kansloos asielverzoek toegang krijgen tot het grondgebied van de EU en kunnen doorreizen naar andere lidstaten. Daarnaast zou de verordening ervoor moeten zorgen dat procedures beter op elkaar aansluiten. Na een afwijzing van een kansloos asielverzoek volgt dan spoedig een terugkeerprocedure.
De asielgrensprocedure (hierna: grensprocedure) is een nieuwe procedure waarin lidstaten een asielverzoek behandelen zonder dat migranten juridisch toegang krijgen tot het grondgebied van de EU. Migranten moeten gedurende de procedure in locaties aan of in de buurt van de buitengrens of in transitzones[3] verblijven.[4]
De grensprocedure wordt toegepast op asielverzoeken die worden ingediend door verzoeker(s) die niet voldoet/voldoen aan de toelatingsvoorwaarden voor het Schengengebied, in de volgende situaties:
- bij een doorlaatpost aan de buitengrens of in een transitzone;
- na een aanhouding in verband met het ongeoorloofd overschrijden van de buitengrens;
- na ontscheping op het grondgebied van een lidstaat na een zoek- en reddingsoperatie.
Om aan de toelatingsvoorwaarden voor het Schengengebied te voldoen moeten derdelanders bijvoorbeeld in het bezit zijn van een geldig grensoverschrijdingsdocument en een visum. De grensprocedure kan ook worden toegepast na herplaatsing overeenkomstig de Verordening inzake asiel- en migratiebeheer.[5]
Verplichte en facultatieve gronden voor toepassing van de grensprocedure
In de Asielprocedureverordening staan verplichte en facultatieve gronden om de grensprocedure toe te passen. Een lidstaat is verplicht de grensprocedure toe te passen in de volgende drie situaties:
– de asielzoeker heeft de autoriteiten opzettelijk misleid door valse informatie of documenten te tonen of door relevante informatie of documenten achter te houden die een negatief effect op de beslissing op het asielverzoek hadden kunnen hebben;
– er redelijke gronden zijn de asielzoeker als een gevaar voor de nationale veiligheid of openbare orde te beschouwen of de asielzoeker is om die redenen al eerder gedwongen uitgezet;
– de asielzoeker afkomstig is uit een land waarvoor het inwilligingspercentage van asielverzoeken 20% of lager is.
Naast deze verplichte gronden zijn er in de Asielprocedureverordening een groot aantal gronden vastgelegd waarop de lidstaten de toepassing van de grensprocedure kunnen baseren. Deze gronden zien op kansloze asielverzoeken. Voorbeelden zijn asielverzoeken zonder asielmotieven en herhaalde asielverzoeken die volgen op eerdere verzoeken die zijn afgewezen. De asielaanvragen van onbegeleide minderjarige asielzoekers worden in de regel behandeld in de gewone asielprocedure tenzij er sprake is van redelijke gronden dat de minderjarige een gevaar vormt voor de nationale veiligheid/openbare orde of om die reden al eerder gedwongen is uitgezet. In dat geval moet de aanvraag van een minderjarige in de grensprocedure worden behandeld. De Asielprocedureverordening schrijft voor dat de behandeling van asielaanvragen van minderjarigen, al dan niet met gezinsleden, met voorrang moeten worden behandeld.
Wat is de impact van de grensprocedure?
De EU-lidstaten streven naar de behandeling van ten minste 30.000 asielverzoeken per jaar in de grensprocedure. De Europese Commissie (EC) stelt, afgeleid van het totale aantal van 30.000 grensprocedures, het aantal asielverzoeken vast dat een lidstaat per jaar in de grensprocedure moet behandelen.
Deze verplichting om asielverzoeken in de grensprocedure te behandelen vervalt als de lidstaat het door de EC vastgestelde aantal asielverzoeken in de grensprocedure heeft behandeld, met uitzondering van de verzoeken van asielzoekers, inclusief niet-begeleide minderjarigen, die als een gevaar voor de nationale veiligheid of openbare orde kunnen worden beschouwd.
In een situatie van crisis hebben de lidstaten de bevoegdheid om de grensprocedure toe te passen wanneer de asielzoeker de nationaliteit of, in geval van staatlozen, een gewone verblijfplaats in een derde land had waarvoor het inwilligingspercentage van asielverzoeken 50% of lager is. Dat is veel hoger dan de grens van 20% die buiten crisissituaties wordt gehanteerd.
Ruime toepassing van facultatieve gronden in combinatie met crisissituaties in lidstaten kan ertoe leiden dat toepassing van de grensprocedure de norm wordt en asielverzoeken voornamelijk in deze procedure worden behandeld.
Zoals eerder vermeld, kan de grensprocedure worden voorafgegaan door een screeningsprocedure en gevolgd worden door een grensterugkeerprocedure. De screeningprocedure duurt maximaal zeven dagen. De grensprocedure duurt in beginsel maximaal twaalf weken, maar kan met vier weken worden verlengd als de asielzoeker is herplaatst en de lidstaat van herplaatsing de grensprocedure toepast. In geval van crisis of overmacht mag de grensprocedure maximaal achttien weken duren. Dat zijn lange termijnen, zeker als dit wordt afgezet tegen de huidige Nederlandse grensprocedure die maximaal vier weken mag bedragen.[6]
Asielzoekers waarvan het asielverzoek in de grensprocedure is afgewezen, doorlopen vervolgens een terugkeerprocedure aan de grens. Deze duurt maximaal twaalf weken. De Terugkeerrichtlijn regelt de rechtsbescherming. Na beëindiging van de terugkeergrensprocedure kan de detentie van de migrant worden voortgezet onder de voorwaarden opgenomen in de Terugkeerrichtlijn als er nog zicht is op uitzetting. Opgeteld kan de periode van detentie van screening tot uitzetting meer dan 30 weken bedragen.
Op welke schaal de verschillende procedures door de lidstaten zullen worden toegepast en of deze procedures in detentie worden doorlopen is op voorhand niet in te schatten. Het risico bestaat echter dat de grensprocedure de nieuwe norm wordt en asielzoekers gedurende een lange periode in detentie aan de buitengrenzen van de EU verblijven.
EINDE
Europese landen met een onevenredig groot aantal asielaanvragen en de Dublinverordening die niet goed werkt. Een paar voorbeelden die duidelijk maken dat het Europees asielstelsel beter kan. Dat gaan de EU-landen samen regelen. Het asiel- en migratiepact dat op 12 juni 2026 ingaat, moet daarvoor zorgen. Wat houdt dit pact in?
Het is een gedeelde verantwoordelijkheid van alle EU-landen om het asielstelsel beter te laten functioneren. Het asiel- en migratiepact streeft naar meer eenheid in het migratiebeleid in Europa. De bedoeling van het pact is dat vluchtelingen de bescherming krijgen die ze nodig hebben en de rest snel terug kan naar het land van herkomst. Daarom worden de buitengrenzen beter bewaakt met een verplichte screening en komt er een snellere grens- en terugkeerprocedure. Ook solidariteit en een eerlijke en juiste verdeling van asielzoekers zijn belangrijk in dit pact. Er worden stappen gezet voor meer Dublinoverdrachten in de toekomst. Het land dat verantwoordelijk is voor de aanvraag, behandelt deze dan ook. Ontvangt een land relatief veel aanvragen? Dan moet een ander EU-land asielzoekers overnemen of geld betalen aan dat land.
Screening bepaalt de procedure
Na invoering van het asiel- en migratiepact ondergaan alle irreguliere migranten aan de buitengrenzen van Europa een screening. Dit betekent dat hun vingerafdrukken en foto’s in een Europese databank worden opgeslagen. Daarnaast vinden veiligheids- en gezondheidscontroles plaats. De screening bij aankomst bepaalt welke procedure aanvragers ingaan. Maken ze weinig kans op een verblijfsvergunning? Dan komen ze in het land van aankomst terecht in de verplichte asielgrensprocedure. Ze verblijven dan in sobere, gesloten opvanglocaties. Overigens geldt dit niet voor alleenstaanden onder de 18 jaar. Deze opvanglocaties moeten voorkomen dat asielzoekers met een kansloze aanvraag toegang krijgen tot het EU-grondgebied en kunnen doorreizen naar andere EU-landen. Na afwijzing van hun aanvraag, komen ze snel terecht in de terugkeerprocedure.
Verplichte, flexibele solidariteit
Aanvragers die meer kans maken op asiel gaan naar de gewone asielprocedure in het land van aankomst. Dit betekent automatisch dat landen aan de buitengrenzen relatief veel aanvragen ontvangen. De Europese Commissie geeft jaarlijks via een rapportage aan welke landen naar verwachting onder hoge migratiedruk komen te staan. Vervolgens worden asielzoekers volgens een verdeelsleutel verdeeld over de EU-landen. Maar de landen hoeven de asielzoekers niet over te nemen. Het asiel- en migratiepact stelt namelijk een systeem in van verplichte, maar flexibele solidariteit. Landen kunnen er ook voor kiezen geld te betalen aan het ontvangende land.
Meer Dublinoverdrachten
De screening wordt dus bepalend. Dit belangrijke onderdeel van het asiel- en migratiepact moet dan ook goed gebeuren. De gemeenschappelijk databank Eurodac waarin alle gegevens van aanvragers staan, wordt daarom verbeterd. De verwachting is dat het aantal Dublinoverdrachten hierdoor ook toeneemt. Dit betekent dat het land dat verantwoordelijk is voor de asielaanvraag, die aanvraag ook behandelt. Daar is wel wat meer voor nodig. Ook de termijnen worden aangepast om de Dublinverordening beter te laten werken.
Vluchtelingen krijgen bescherming
Het asiel- en migratiepact is op 10 april jl. goedgekeurd door het Europees Parlement en bestaat uit negen verordeningen en een richtlijn. De verordeningen hebben een directe werking en een aanzienlijke impact op de uitvoeringsprocessen bij verschillende organisaties. Tegelijkertijd bieden ze ook kansen om procedures te vereenvoudigen en flexibeler in te richten. Nederland heeft overigens al een screening aan de buitengrenzen en in Ter Apel, de zogenoemde I&R-straat. Ook een versnelde procedure en grensprocedure is voor ons land niet nieuw. Maar eerst moet nog duidelijk worden wat de precieze gevolgen van het pact zijn. De termijn is kort. Dus de tijd is hard nodig om alles uit te werken met als doel dat vluchtelingen bescherming krijgen en de anderen snel terug kunnen naar het land van herkomst.
EINDE
[19A]
Verplichte, flexibele solidariteit
Aanvragers die meer kans maken op asiel gaan naar de gewone asielprocedure in het land van aankomst