mei 5, 2025 · 4:48 pm

Noot 35/Israel raast en tiert!

[35]
In de 19e eeuw ontstond het idee van het ‘blanke superieure ras’ dat door vermenging met andere rassen ten onder dreigde te gaan. Deze theorie werd vaak gebruikt als rechtvaardiging voor het kolonialisme: de Europeanen zouden het morele recht hebben om landen met een niet-Europese bevolking te overheersen.
AMNESTY INTERNATIONAL
RACISME EN RASSENDISCRIMINATIE

Racisme is een groep om raciale redenen discriminerend behandelen of daarover vernederende uitspraken doen.

Discriminatie is in Nederland wettelijk verboden, al zijn de maatregelen daartegen niet altijd even effectief. Racisme is geen juridische term en staat daarom niet in de Nederlandse wet. Maar in het dagelijks taalgebruik wordt met racisme hetzelfde bedoeld als ‘discriminatie op grond van ras’, wat wettelijk verboden is.

Kolonialisme, antisemitisme en apartheid

In de 19e eeuw ontstond het idee van het ‘blanke superieure ras’ dat door vermenging met andere rassen ten onder dreigde te gaan. Deze theorie werd vaak gebruikt als rechtvaardiging voor het kolonialisme: de Europeanen zouden het morele recht hebben om landen met een niet-Europese bevolking te overheersen.

Het antisemitisme vermengde religieuze, culturele en raciale elementen. De nazi’s beschouwden de Joden als een inferieur ras met specifieke uiterlijke kenmerken.

Na 1945 ontstonden sterke antiracistische tendensen. Het idee van raciale superioriteit werd veroordeeld als racisme en het besef drong door dat vrijwel ieder mens genen van diverse ‘rassen’ heeft.

In Zuid-Afrika was de situatie anders: van 1948 tot 1990 voerde de blanke minderheid een apartheidsbewind. Apartheid, het officiële systeem van rassensegregatie, wordt inmiddels beschouwd als een misdaad tegen de menselijkheid. Het woord is in de meeste andere talen overgenomen en is nu een synoniem voor elke vorm van rassenscheiding.

VERDRAG TEGEN RASSENDISCRIMINATIE

In 1965 namen de Verenigde Naties het Verdrag tegen rassendiscriminatie aan. De lidstaten moeten elke twee jaar rapporteren en werken samen in een comité tot uitbanning van rassendiscriminatie. Het verdrag bevat een procedure voor statenklachten en individuele klachten.

De eerste individuele klacht, in 1993, kwam uit Nederland. Het comité oordeelde dat een Marokkaanse man, L.K., door de Utrechtse politie onvoldoende tegen racistisch geweld was beschermd en dat de Nederlandse overheid nalatig was geweest in het vervolgen van de schuldigen.

Op grond van het VN-verdrag zijn nationale overheden verplicht rassendiscriminatie tegen te gaan. Een voorbeeld is de bepaling van de Nederlandse rechter dat het onrechtmatig was verkiezingspamfletten te verspreiden met een discriminerende en beledigende inhoud voor buitenlanders.

Conferentie over racisme

De UNESCO organiseerde de World Conference Against Racism in 1978, 1983, 2001, 2009 en 2021. Op de conferentie in 2001 beschuldigden Arabische staten Israël van ‘racistische praktijken’ en stelden ze het zionisme gelijk aan racisme. Dit leidde tot een botsing met de Verenigde Staten, Canada en de Europese Unie en de conferenties van 2009 en 2021 werd vervolgens door een groot aantal, vooral westerse landen, geboycot.

Maatschappelijke aandacht

De maatschappelijke aandacht voor discriminatie en racisme is de laatste jaren gegroeid. Zo vinden tegenstanders van Zwarte Piet dat de figuur stereotyperende en racistische eigenschappen heeft. De bestuursrechter van de Amsterdamse rechtbank oordeelde in juli 2014 dat het uiterlijk en gedrag van Zwarte Piet tot het beeld leidde dat zwarte mensen ondergeschikt en dom zijn.

In 2020 zijn er de Black Lives Matter-demonstraties geweest en ook was er veel aandacht voor het slavernijverleden. In 2022 heeft de Nederlandse regering hier excuses voor gemaakt en eerder ook al voor de koloniale oorlogsmisdaden. Discriminatie en racisme speelde ook bij de toeslagenaffaire, waarbij Nederlanders met een dubbele nationaliteit bij de aanvraag van kinderopvangtoeslag een strengere controle kregen dan andere Nederlanders.

De regering erkende dat er in Nederland een doorwerking bestaat van het slavernijverleden in de vorm van institutioneel racisme. Institutioneel racisme of staatsracisme sluit bevolkingsgroepen uit, en marginaliseert en discrimineert hen door formele of informele regels vanuit instituties.

Maatregelen tegen discriminatie en racisme

In 1985 is het Landelijk Bureau Racismebestrijding opgericht, het latere Artikel 1, dat gefinancierd werd door de Rijksoverheid. In 2002 is het Nationaal Platform voor overleg en samenwerking tegen Racisme en Discriminatie opgericht. Rita Verdonk, minister van Vreemdelingenzaken en Integratie tussen 2003 en 2006, hief het platform op Het Platform.

Recent is er vanuit de overheid weer meer aandacht voor discriminatie en racisme. Het kabinet stimuleert slachtoffers bijvoorbeeld om er melding te maken. In 2021 is er een Nationaal Coördinator tegen Discriminatie en Racisme (NCDR) ingesteld. De NCDR werkt samen met de Staatscommissie tegen Discriminatie en Racisme.

Het College voor de Rechten van de Mens ziet toe op de naleving van de mensenrechten in Nederland. Iedereen die zich gediscrimineerd voelt kan hier een klacht indienen. Zie ook de website Discriminatie.nl over discriminatie in Nederland.

Er bestaat ook een netwerk van Europese organisaties tegen racisme: The European Network Against Racism (ENAR). Het Bureau van de Europese Unie voor Grondrechten (FRA), gevestigd in Wenen, bevordert en beschermt de mensenrechten in de Europese Unie.

EINDE
WIKIPEDIA
KOLONIAAL RACISME
”Arthur de Gobineau, werkelijke naam Joseph Arthur, comte de Les Pléiades (Ville-d’Avray, ook bekend onder de naam Comte de Gobineau (nabij Parijs), 14 juli 1816 — Turijn, 13 oktober 1882) was een Franse diplomaat, politicus, rassentheoreticus en schrijver. Hij werd vooral bekend door zijn werk over de ongelijkheid van de mens, Essai sur l’inégalité des races humaines (‘Verhandeling over de ongelijkheid van de menselijke rassen’). Dit werk werd gepubliceerd in twee delen (in 1853 en 1855). Volgens zijn rassentheorie was er sprake van een blank ras (race blanche) dat superieur was aan de andere twee rassen, het negroïde en het mongoloïde ras. Door rassenvermenging zou in zijn ogen de menselijke soort degenereren.”
WIKIPEDIA
ARTHUR DE GOBINEAU
”Israel is the product of a colonial settler ideology that has its roots in the racist imperialist practices of the European powers in the 19th century. Theodore Herzl, the founder of Zionism, was a great admirer of Cecil Rhodes, the British colonizer of Africa”
MONDOWEISS
THE ”ZIONIST BETRAYAL OF JEWS” FROM HERZL
TO NETANYAHU, BY STANLEY HELLER
14 DECEMBER 2019

Jewish Palestine solidarity activist Stanley Heller’s dynamite short book documents Zionism’s betrayal of Jewish morality exposing as it does initial shameful deals with Nazi Germany up to current relations with anti-Semites and neofascists in Trump’s America.

“Zionist Betrayal of Jews: From Herzl to Netanyahu” is especially timely coming out as it did on the eve of Netanyahu’s indictment for fraud and corruption. As Heller shows convincingly, despite its self-promotion, Israel is not the moral legatee of the victims of the Holocaust, much less of the prophets of the Hebrew people. The history of Zionism is a sordid one. By stripping it of its moral authority it will help all of us fighting for the human rights of Palestinians against Zionism‘s ongoing genocide.

Israel is the product of a colonial settler ideology that has its roots in the racist imperialist practices of the European powers in the 19th century. Theodore Herzl, the founder of Zionism, was a great admirer of Cecil Rhodes, the British colonizer of Africa. After the horrific 1903 Kishinev pogrom Herzl had the gall to meet with its instigator, Russian Interior Minister Vyacheslav von Plehve. They came to an understanding. Von Plehve wanted to get rid of Jews and Herzl wanted the Jews to go to Palestine. This set a pattern and practice valid to this very day.

The book points out that many western Jews including the banker Jacob Schiff were seeking to sanction and punish Czarist Russia for its treatment of Jews.

The Czar never relented and the outrages against Jews continued, but Schiff never backed down. He started the American Jewish Committee and, even though more and more Russian Jews were killed, Schiff didn’t call off the boycott. As [author Edwin] Black puts it “the Committee held that the anti-Semitic outrages of one regime could spread infectiously if not quarantined.”

Heller writes about members of the Zionist movement who undercut Jewish resistance to the Nazis as early as 1933. At the time there were large mobilizations against Nazism in the United States. The World Zionist Organization sabotaged world Jewry’s promising and nearly successful attempt to boycott and severely damage the Nazi economy. These Zionists made a deal with the Nazi regime whereby the Zionists purchased goods from Germany and sold them in Palestine in return for Germany allowing their Jews to meet capital requirements to enter British Palestine. Heller quotes pro-Zionist writer Edwin Black as writing the effect was to “pierce a stake through the heart of the Jewish-led anti-Nazi boycott.”

He writes about Israeli historian Tom Segev’s conclusion that the Zionist leadership in Palestine was “less than compassionate” in its attempts to assist Jews in Europe during the Holocaust and of Holocaust survivor Elie Wiesel’s broken-hearted feelings upon learning about this. Heller includes some quotes from David Ben-Gurion, the first prime minister of Israel, that are truly shocking. For instance, Ben-Gurion told a meeting of “left“ Zionists in 1938 in England: “If I knew that it would be possible to save all the children in Germany by bringing them over to England and only half of them by transporting them to Eretz Israel, then I would opt for the second alternative.”

At the same time, Heller is emphatic that the claims that Zionists aided Nazi extermination efforts are antisemitic:

There is an idiotic and Jewish-hating claim that goes round in modern neo-Nazi circles that the Zionists or “the Jews” actively participated in the Holocaust, actually killing Jews so that the world would be manipulated into creating Israel. This moronic nonsense is utterly false. Even the most stupid Zionists (the Stern Gang) took no part in any such “plot”.

In the 1980’s the American Jewish Commission on the Holocaust, made up of the leaders of the Jewish community, rejected the draft of an analysis written by its staff, because they thought it was too critical of the Jewish leadership. The New York Times reported in January 1983 that “In retrospect, one incontrovertible fact stands out above all others: in the face of Hitler’s total war against the Jews of Europe, The Jewish leadership in America at no stage decided to proclaim total mobilization for rescue.“ It said that the Zionist “exclusive concentration on Palestine as a solution” made them unable to work for any other alternative.

After the war and the establishment of Israel in 1948 its leaders developed good relations with rightist governments across the globe, even selling arms to the dictatorships in Bolivia, Paraguay and Argentina, which had a particularly vicious anti-Semitic dictatorship in the 1970s.

In 2019 Israel’s relation to right wing nationalist racist dictators has not changed. Netanyahu is particularly close with the Hungarian president Victor Orban, who calls himself an “illiberal“. Orban glorifies Admiral Miklos Horthy, the Hungarian head of state in the 1940s, who was responsible for thousands of Jewish deaths. Trump has opened the door to all kinds of hatred. He hired Steve Bannon as his campaign manager and subsequent presidential adviser. Bannon had transformed the Breitbart network into a platform for racism and was “masterful at publishing articles filled with coded anti-Semitism.“ Trump also hired Sebastian Gorka as his counterterrorism advisor. Gorka wore a pro- Nazi medal to Trump’s inauguration. Weeks later the Zionist Organization of America honored Bannon at its annual gala.

Heller shows that Trump and some rightwing Israelis fostered the antisemitic portrayal of George Soros as a controlling mastermind.

The Soros-monster theme soon spread to Italy, Poland, to the Trump campaign (his closing ad in his 2016 presidential race featured Soros and other Jewish enemies) and worldwide. Netanyahu hates Soros for being a liberal, but Orban knew how to make the hate more effective. He used dog whistles to remind Hungarians that Soros was a Jew. In [a] Buzzfield article Hannes Grassegger… writes, “If you search today for Soros, you will immediately find images of his head with octopus tentacles, another classic anti-Semitic motif. Even Netanyahu’s son Yair posted an anti-Semitic meme in 2017 showing Soros and reptilians controlling the world.

This hasn’t bothered Netanyahu one bit.

Netanyahu also has done little to deplore the growth of white nationalist antisemitism in the United States, or Trump’s encouragement of it:

Netanyahu was mostly silent about Charlottesville and Trump’s statements. Netanyahu didn’t make a speech about the incident. He issued one tweet, “Outraged by expressions of anti-Semitism, neo-Nazism and racism. Everyone should oppose this hatred.” He said nothing about Trump’s “very fine people” statement. His caution was noted by the Israeli press and the New York Times.

In 2018 when Trump moved the US Embassy from Tel Aviv to Jerusalem, as Netanyahu and his right wing Likud party wanted, the benediction at the dedication was given by Reverend John Hagee, a “Christian Zionist.” Hagee believes that when the “End Times” comes the Jews will all be gathered in Israel and Jesus will return to the earth. The Jews would then either convert to Christianity or go to hell. Heller observed that “ Whatever consequence Christian Zionists and their alliance with the Republican Party may have for American Jews is evidently not Netanyahu’s problem.” Netanyahu defends Trump, sacrificing larger Jewish interests to the Israeli government.

But things are changing in America. In the last 10 years the Jewish community has begun to realize this saying that the Zionists don’t speak for us.

Stanley Heller concludes with this thought: “Zionism has been a modern False Messiah. It has betrayed world Jewry again and again. It created a gilded ghetto that says that salvation is joining an alliance with imperial overlords and brutish anti-Semitic forces all over the world. In fighting anti-Semitism, the alternative to Zionism is to join anti-racist groups that embrace the world’s best and most universal values. For Jews a place to start is with Jewish Voice for Peace, IfNotNow, The International Jewish Anti-Zionist Network, and other proud Jewish anti-racist organizations.”

END

Reacties uitgeschakeld voor Noot 35/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

· 4:46 pm

Noot 34/Israel raast en tiert!

[34]
”Het zionisme bevatte vanaf het begin ook een koloniaal element. Joden moesten elders een veilig heenkomen zien te vinden, wat betekende dat de oorspronkelijke bevolking van die plek ruim baan moest maken voor Joodse immigratie.”
ONE WORLD

ZIONISME WAS ALTIJD AL KOLONIAAL EN GEWELDDADIG (ZEIDEN
ZIONISTEN ZELF)
5 APRIL 2024
Zionisme, oftewel het streven naar een Joodse staat, bestaat al sinds de negentiende eeuw, maar was aanvankelijk niet erg populair onder Joden. Wél onder Europese christenen, die het zagen als een manier om de Joodse bevolking uit Europa te krijgen. Over het koloniale en gewelddadige karakter van de beweging wonden de vroege zionisten geen doekjes.

Joodse organisaties die kritisch zijn op Israël, zoals Erev Rav, noemen zichzelf ‘antizionistisch’. Hamas noemt Israël de ‘zionistische entiteit’, en vele Europese regeringen stellen antizionisme gelijk aan antisemitisme, terwijl een VN-resolutie uit 1975 zionisme juist definieert als een vorm van racisme. Wat houdt zionisme precies in? En hoe heeft het zich historisch ontwikkeld?

Wanneer ontstond het zionisme?

Het zionisme is een politieke beweging die eind 19e eeuw opkwam in Oost-Europa. De grondlegger van het zionisme is Theodor Herzl (1860-1904), een Joodse Oostenrijkse journalist die het eerste zionistische congres organiseerde in Bazel in 1897. Een jaar eerder was zijn pamflet De Joodse staat verschenen, over de noodzaak voor een Joodse staat als antwoord op het antisemitisme waar Joden in Europa al eeuwen mee werden geconfronteerd. Op het congres in Bazel werd zionisme geformuleerd als ‘het streven naar een tehuis1 voor het Joodse volk in Palestina’, dat op dat moment een provincie van het Osmaanse rijk was.

Herzl opperde behalve Palestina ook Argentinië als locatie voor de nieuwe staat, maar velen voelden het meest voor Palestina, dat als historisch thuisland werd gezien. Het woord ‘zionisme’ komt van Zion, de naam van een heuvel vlak buiten het oude Jeruzalem, en werd op het congres geopperd door de Weense filosoof Nathan Birnbaum (1864-1937). Birnbaum zelf zou trouwens niet heel lang zionist blijven; kort na ‘Bazel’ maakte hij zich hard voor een duurzaam Joods leven in de diaspora.

Vader van het zionisme Theodor Herzl geloofde dat er geen toekomst voor Joden was in Europa

Als beweging was het zionisme op dat moment niet uniek: in deze periode ontstonden in Oost-Europa veel nationalistische bewegingen van mensen die een eigen staat wilden oprichten voor hun eigen etnische groep, met een gedeelde taal, territorium en cultuur. Het zionisme verschilde vooral van de rest doordat het die staat búiten Europa wilde oprichten. Volgens zionisten was het voor Joden namelijk te gevaarlijk om in Europa te blijven: ze werden er beschimpt en als zondebok gezien voor sociale problemen als migratie en economische ongelijkheid.

In het oosten van Europa raasden pogroms door Joodse wijken; invallen door de plaatselijke bevolking waarbij vele Joden omkwamen. Overlevenden sloegen vaak op de vlucht. In het westen genoten Joden op papier dezelfde rechten als christelijke landgenoten, maar ook daar heerste wantrouwen en antisemitisme. Dat kwam tot een kookpunt in 1894, toen in Frankrijk de Joodse legerofficier Dreyfus onterecht beschuldigd werd van spionage voor Duitsland. Voor Herzl, die als journalist verslag deed van het proces, was het de aanleiding De Joodse staat te schrijven, waarin hij concludeerde dat er geen toekomst voor Joden was in Europa.

 

Nergens thuis

“Het zionisme probeert antisemitisme op te lossen door Europese Joden te verplaatsen naar het Midden-Oosten”, vertelt Sai Englert, universitair docent Midden-Oostenstudies aan de Universiteit Leiden. “Zionisme was een poging om een oplossing te vinden op modern antisemitisme zonder zijn oorsprong in Europees racisme in vraag te stellen.” Dit ‘moderne antisemitisme’ kwam voort uit rasdenken, dat Joden als wezenlijk andere mensen afschilderde dan andere Europeanen. Zelfs al bekeerde je je tot het christendom, je zou altijd Joods bloed hebben.

Joden waren als het ware de ‘onassimileerbare Ander’ van de natiestaat: nergens thuis, overal te gast. Of zoals de Russisch-Poolse zionist Leon Pinsker (1821-1891) het verwoordde in zijn pamflet Auto-emancipatie (1882): ‘We moeten ons verzoenen met het idee dat alle andere naties (…) ons voor altijd zullen afwijzen.’

 

Christelijk zionisme

Anders dan veel mensen nu denken, was het zionisme van oudsher niet uitsluitend een Joodse beweging. Tot aan het einde van de Tweede Wereldoorlog kon het zelfs op weinig Joodse steun rekenen. Englert: “Vanaf het begin was zionisme ook een idee van Europese protestanten. In het Verenigd Koninkrijk was het idee van een Joodse staat in Palestina populair als enerzijds de vervulling van Bijbelse voorspellingen, en anderzijds als een manier om de Joodse bevolking uit Europa te krijgen.” Sommige christenen geloofden dat Jezus terug zal keren op aarde als alle joden weer in Palestina wonen. Ook vandaag de dag zijn niet Amerikaanse Joden, maar Amerikaanse christenen de belangrijkste achterban van het zionisme in de VS.

Toch was wijdverbreid antisemitisme in de begindagen evengoed een belangrijke motivatie om het zionisme te steunen. Lord Arthur Balfour (1848-1930), vooral bekend van de Balfour-verklaring (1917) waarin het Verenigd Koninkrijk verklaarde een Joodse staat in Palestina (Een onderdeel van Britse en Franse plannen om het Osmaanse rijk te verzwakken tijdens de Eerste Wereldoorlog) te steunen, was in 1905 premier toen het land zijn eerste anti-immigratiewet aannam, met als doel Joodse vluchtelingen buiten de deur te houden. Zionisme en Europees antisemitisme gingen zo vanaf het begin hand in hand.

De aanhoudende Nakba

Na de Holocaust kwam het oprichten van een Joodse staat in sneltreinvaart. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was twee derde van het Europese jodendom uitgeroeid. Overlevenden wilden vaak niet terugkeren naar hun geboorteland, dat hen in de steek had gelaten of actief de kampen in had gejaagd. Zionisten moedigden deze mensen aan te migreren naar Palestina, om de komst van een Joodse staat te bespoedigen.

Joodse immigratie loopt sindsdien als een rode draad door de geschiedenis. Onder leiding van Israëls eerste premier David Ben-Gurion (1948-1964) kwamen veel Arabische en Europese Joden naar Israël. Het was zijn regering die in 1950 de ‘Wet op Terugkeer’ introduceerde, die Joden en mensen met minstens één Joodse ouder het recht gaf zich te vestigen in Israël met Israëlisch staatsburgerschap.

 

“Het probleem van het zionistische streven zit in het element ‘in Palestina’”, vertelt de Nederlands-Palestijnse politiek wetenschapper Radi Suudi. “Dat land was niet leeg. Er woonde al een Arabische bevolking die tot eind december 1947, een halfjaar voor de stichting van de staat Israël, nog twee derde van de bevolking in Palestina vormde en 90 procent van de particuliere grond bezat.” Toen Arabische landen het Britse verdelingsplan tussen Israël en Palestina afwezen, brak in 1948 oorlog uit tussen Israël en de omringende landen. Tijdens deze oorlog zuiverden zionistische milities rond de 750 duizend Palestijnen van het gebied dat later Israël zou heten, om een Joodse meerderheid te bereiken in Israël. Deze etnische zuivering heet de Nakba.

Na de Zesdaagse oorlog in 1967, waarin Israël onder andere Jeruzalem, de Westoever en de Gazastrook bezette, versoepelde Israël de wet op terugkeer zodat ook individuen met maar één joodse grootouder, en hun echtgenoten, in aanmerking komen voor Israëlisch staatsburgerschap, Hierdoor konden vooral veel Joodse Russen makkelijker naar Israël emigreren. Voorheen was dat vaak niet mogelijk, doordat ze niet makkelijk konden aantonen dat ze Joods waren.

In de jaren 90 kwamen ook Joodse Ethiopiërs naar Israël, door politieke onrust in eigen land en geheime operaties van het Israëlische leger. Al deze groepen vluchtelingen hadden bij aankomst weinig connectie met de zionistische idealen van de pioniers voor de Tweede Wereldoorlog, maar hun nakomelingen maken ondertussen wel het grootste deel van de bevolking uit. Meer dan 75 jaar later wonen er ongeveer 7 miljoen Palestijnen en evenveel Joden in Israël en de Palestijnse gebieden.

 

Voor de Palestijnen maakt het intussen natuurlijk weinig uit wie de bezetter precies is. Voor hen komt het zionisme en het beleid van Israël neer op onteigening, verlies en ballingschap. Palestijnse denkers en hun sympathisanten spreken daarom van de ‘aanhoudende Nakba’, om aan te geven dat de etnische zuivering van Palestijnen niet in 1948 begon en eindigde, maar sindsdien gestaag doorzet. Suudi: “Een staat met een Joodse meerderheid handhaven kan dan alleen maar door middel van geweld.”

 

Kolonialisme

Het zionisme bevatte vanaf het begin ook een koloniaal element. Joden moesten elders een veilig heenkomen zien te vinden, wat betekende dat de oorspronkelijke bevolking van die plek ruim baan moest maken voor Joodse immigratie. Englert: “Vandaag de dag voert men hoog oplopende discussies over of zionisme een vorm van kolonialisme is, terwijl zionisten zelf tot aan de jaren 60 zichzelf met gemak als een koloniale beweging omschreven.” Ook de vroege zionist Ze’ev Jabotinsky (1880-1940) wond geen doekjes om het gewelddadige karakter van het zionisme. Hij schreef in zijn essay De ethiek van de ijzeren muur (1923): ‘[W]e proberen een land te koloniseren tegen de wil van de bevolking, met andere woorden, met geweld.’

Verdedigers van de staat Israël opperen vaak dat het land geen kolonie kan zijn omdat er geen moederland is waar Israël een kolonie van is, zoals Nederland het moederland van Surinaamse en Indonesische kolonisten was. Maar dat is volgens de meeste onderzoekers naar vestigingskolonialisme een misvatting. Er bestaan vele vestigingskolonies waarbij kolonisten geen sterke band meer onderhouden met een moederland. Denk aan de VS, Brazilië, Australië of Zuid-Afrika. Israël verschilt vooral van deze landen in de millennialange historische en religieuze connectie die vele Joodse zionisten voelen met het land.

Volgens Englert is de band tussen zionisme en kolonialisme zonneklaar: “Joodse zionisten hadden het rasdenken uit Europa zozeer geïnternaliseerd dat ze antisemitische ideeën over de vreemde – en inferieure – aard van Joden overnamen. De enige manier om het probleem aan te pakken was Europa te verlaten en Europese belangen in het Midden-Oosten te behartigen.” Of zoals Herzl schreef in zijn pamflet de Joodse staat (1896), door ‘een bruggehoofd van Europa naar Azië’ te vormen.

 

Beide kanten van dezelfde munt

Doordat Israëli’s zowel dader als slachtoffer van de geschiedenis zijn, raken discussies over het zionisme snel verhit. En doordat de grondaanname van het zionisme is dat Joden alleen veilig zijn als ze een meerderheid vormen in een eigen staat, klinkt elke kritiek op het bestaan van een Joodse staat al snel als een existentiële bedreiging voor Joden. Terwijl het zionisme op zichzelf evengoed een existentiële bedreiging vormt voor Palestijnen.

Zo zijn Joodse zelfbeschikking en kolonisatie van Palestina als het ware twee kanten van dezelfde munt, zegt Suudi: “En het probleem van een munt is dat je niet beide kanten tegelijk kunt zien. Sommigen zien alleen wat de Palestijnen is overkomen, anderen alleen de Joodse verschoppelingen die na de Tweede Wereldoorlog een land nodig hadden waar ze veilig waren. Maar niemand heeft mij in al die jaren kunnen uitleggen waarom de Palestijnen degenen zijn die de prijs moesten betalen voor Joodse zelfbeschikking en veiligheid.”

 

Suudi: “Het is een intellectuele uitdaging om beide kanten van de munt te blijven zien. Maar dat is nodig om na te kunnen denken over een politieke oplossing. Die oplossing ligt in een samenleving waarin niemand plaats hoeft te maken voor de ander.”

EINDE

Reacties uitgeschakeld voor Noot 34/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

· 4:45 pm

Noten 31 t/m 33/Israel raast en tiert!

[31]

WIKIPEDIA
DER JODENSTAAT
DER JUDENSTAAT/FULL TEXT
”A JEWISH STATE: AN ATTEMPT AT A MODERN SOLUTION
OF THE JEWISH QUESTION”
[32]
”Hoewel de Israelische bezetting de oorzaak is van het hedendaagse Midden Oostenconflict, gaat de Palestijnse tragedie veel verder  terug, namelijk tot aan het eind van de 19 de eeuw, toen, onder invloed van de hevige Jodenvervolgingen, met name in Oost-Europa, maar ook de kwestie Dreyfuss [8], door de Oostenrijkse journalist T Herzl de zionistische beweging werd gesticht, met als doel het stichten van een Joodse Staat in Palestina, toenmalige kolonie van het Ottomaanse Rijk. ”
CIVIS MUNDI
ZWEEDSE FOTOGRAAF WINT WORLD PRESS PHOTO 2012
MISDADEN ISRAELISCHE POLITIEK IN BEELD GEBRACHT
ASTRID ESSED
ZIE OOK
EN
IN A NUTSHELL/ONTSTAANSGESCHIEDENIS VAN DE STAAT
ISRAEL
ASTRID ESSED
[33]
”Beginning in late 1895, Herzl wrote Der Judenstaat (The State of the Jews), which was published February 1896 to immediate acclaim and controversy. The book argued that the Jewish people should leave Europe for Palestine, their historic homeland. The Jews possessed a nationality; all they were missing was a nation and a state of their own.[32] Only through a Jewish state could they avoid antisemitism, express their culture freely and practice their religion without hindrance”
WIKIPEDIA
THEODOR HERZL/ZIONIST INTELLECTUAL AND ACTIVIST
ORIGINELE BRON
WIKIPEDIA
THEODOR HERZL

Reacties uitgeschakeld voor Noten 31 t/m 33/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

· 4:42 pm

Noten 27 t/m 30/Israel raast en tiert!

[27]

”Herzl himself stated that the Dreyfus case turned him into a Zionist and that he was particularly affected by chants of “Death to the Jews!” from the crowds. This had been the widely held belief for some time. However, some modern scholars now believe that – due to little mention of the Dreyfus affair in Herzl’s earlier accounts and a seemingly contrary reference he made in them to shouts of “Death to the traitor!” – he may have exaggerated the influence it had on him in order to create further support for his goals.[23][24]

Jacques Kornberg claims that the Dreyfus influence was a myth that Herzl did not feel necessary to deflate and that he also believed that Dreyfus was guilty.[25] Another modern claim is that, while upset by antisemitism evident in French society, Herzl, like most contemporary observers, initially believed Dreyfus was guilty and only claimed to have been inspired by the affair years later when it had become an international cause célèbre.”

WIKIPEDIA

THEODOR HERZL/ZIONIST INTELLECTUAL AND ACTIVIST

https://en.wikipedia.org/wiki/Theodor_Herzl#Zionist_intellectual_and_activist

ORIGINELE BRON

WIKIPEDIA

THEODOR HERZL

https://en.wikipedia.org/wiki/Theodor_Herzl

[28]
[29]

”Beginning in late 1895, Herzl wrote Der Judenstaat (The State of the Jews), which was published February 1896 to immediate acclaim and controversy. The book argued that the Jewish people should leave Europe for Palestine, their historic homeland. The Jews possessed a nationality; all they were missing was a nation and a state of their own.[32] Only through a Jewish state could they avoid antisemitism, express their culture freely and practice their religion without hindrance”
WIKIPEDIA
THEODOR HERZL/ZIONIST INTELLECTUAL AND ACTIVIST
ORIGINELE BRON
WIKIPEDIA
THEODOR HERZL
[30]
DICTIONARY

magnum opus

noun

mag·num opus ˈmag-nəm-ˈō-pəs 
: a great work

especially : the greatest achievement of an artist or writer

Reacties uitgeschakeld voor Noten 27 t/m 30/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

· 4:40 pm

Noot 26/Israel raast en tiert!

[26]
WIKIPEDIA
THEODOR HERZL
WIKIPEDIA
DER JODENSTAAT
DER JUDENSTAAT/FULL TEXT
”A JEWISH STATE: AN ATTEMPT AT A MODERN SOLUTION
OF THE JEWISH QUESTION”
”VOORGESCHIEDENIS

De Palestijnse tragedie/Achtergronden

Hoewel de Israelische bezetting de oorzaak is van het hedendaagse Midden Oostenconflict, gaat de Palestijnse tragedie veel verder  terug, namelijk tot aan het eind van de 19 de eeuw, toen, onder invloed van de hevige Jodenvervolgingen, met name in Oost-Europa, maar ook de kwestie Dreyfuss [8], door de Oostenrijkse journalist T Herzl de zionistische beweging werd gesticht, met als doel het stichten van een Joodse Staat in Palestina, toenmalige kolonie van het Ottomaanse Rijk.”

CIVIS MUNDI

ZWEEDSE FOTOGRAAF WINT WORLD PRESS PHOTO 2012

MISDADEN ISRAELISCHE POLITIEK IN BEELD GEBRACHT

ASTRID ESSED

https://www.civismundi.nl/?p=artikel&aid=2024

ZIE OOK

https://www.astridessed.nl/artikel-astrid-essed-in-civis-mundi-zweedse-fotograaf-wint-world-press-photo-2012-misdaden-israelische-politiek-in-beeld-gebracht/

Reacties uitgeschakeld voor Noot 26/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

· 4:38 pm

Noten 24 en 25/Israel raast en tiert!

[24]

WIKIPEDIA
EUROPESE KOLONISATIE
[25]

Quispel kiest voor West-Europa als aandachtsgebied, omdat hier de eerste massale Jodenvervolgingen plaatsvonden in de Middeleeuwen en omdat het West-Europeanen waren die tijdens de Tweede Wereldoorlog plannen maakten én uitvoerden om miljoenen Joden te vermoorden.”

HISTORIEK

GESCHIEDENIS VAN HET ANTISEMITISME IN WEST-EUROPA
8 FEBRUARI 2023
Vooroordelen over Joden bestaan al duizenden jaren. De lange geschiedenis van anti-Joods denken en doen, met als voornaamste aandachtsgebied West-Europa, is het onderwerp van Chris Quispels fraaie boek Anti-Joodse beeldvorming en Jodenhaat. De geschiedenis van het antisemitisme in West-Europa (Uitgeverij Verloren, 2016). Het boek is een uitwerking van een collegereeks die Quispel al ruim twintig jaar geeft aan de opleiding Geschiedenis van de Universiteit van Leiden.
Quispel kiest voor West-Europa als aandachtsgebied, omdat hier de eerste massale Jodenvervolgingen plaatsvonden in de Middeleeuwen en omdat het West-Europeanen waren die tijdens de Tweede Wereldoorlog plannen maakten én uitvoerden om miljoenen Joden te vermoorden. Op deze manier bakent Quispel de thematiek goed af. Natuurlijk valt er genoeg voor te zeggen om (bijvoorbeeld) ook het islamitische, Russische of Amerikaanse antisemitisme in een historische analyse van de Jodenhaat op te nemen, maar dit zou wel geleid hebben tot een enorm handboek. Door Quispels geografische afbakening blijft de hoeveelheid stof behapbaar.

Quispels boek is zowel chronologisch als thematisch-geografische van opzet. Na een hoofdstuk over de voorchristelijke Oudheid, volgen onder meer bijdragen over de Joodse visie in de vroegchristelijke kerk, de opvattingen van Luther en andere opiniemakers uit de vroegmoderne tijd en het racistisch denken in de negentiende eeuw. Vanuit een thematisch-geografisch oogpunt gaat Quispel in op het antisemitisme in Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk en Nederland. Tot slot passeren de ‘Protocollen van de Wijzen van Sion’ en de ontwikkeling van het antisemitisme na de Tweede Wereldoorlog de revue.

Joden: ‘bitter als gal en zuur als azijn’

De vroegste Jodenvervolgingen in Europa deden zich voor tijdens de Eerste Kruistocht van 1096, toen de kruisvaarders het leven van Joden in de Rijnstreek zuur maakten (lees: aan veel levens een eind maakten). Eeuwen eerder waren Joden echter ook al stelselmatig de zondebok. Zo beschreef de Romeinse historicus Flavius Josephus (37-100) in zijn werk al talloze voorbeelden van hevige anti-Joodse uitlatingen van Hellenistische en Egyptische schrijvers uit de pre-christelijke Oudheid. Later deden theologen en kerkvaders er in hun geschriften nog een flinke schep bovenop.

Met name de bekendste kerkvader Augustinus van Hippo (354-430) was in zijn geschriften expliciet als het over de Joden ging. Hij schreef dat Joden ‘bitter als gal en zuur als azijn’ waren’. En ‘aards en zinnelijk, wellustig en verdorven’. Het Joodse volk, aldus Augustinus, ‘danste rondom het gouden kalf’. Quispel vervolgt met:

“In zijn werk ‘Tractatus Adversos Judaeos’ (Traktaat tegen de Joden), waaruit deze uitspraken komen, nam Augustinus geen blad voor de mond. Hij was niet de enige kerkvader die zich tegen de Joden keerde. Preken en geschriften van vroegchristelijke theologen, bisschoppen en andere vooraanstaande geestelijke leiders uit de eerste eeuwen van onze jaartelling, staan vol met anti-Joodse uitspraken. Dat begint al in het Nieuwe Testament, in het evangelie van Johannes en dat zal eigenlijk niet meer ophouden.” (29)

 

In theologische geschriften en werken uit de vroegchristelijke tijd kwamen telkens dezelfde thema’s terug. Een vaak aangehaald argument was dat Joden Godsmoordenaars waren: zij hadden Jezus gekruisigd. Ook leefden ze volgens starre wetten en regels, los van het religieuze gevoel, en geloofden ze niet in Jezus als de Messias. Ten slotte stuitte de Joodse bekeringsijver tegen het zere been van de kerkvaders en theologen.

MAARTEN LUTHER

In het boek komt uiteraard ook de reformator Maarten Luther voorbij. Aan het eind van zijn leven schreef hij felle antisemitische pamfletten. Mede hierom zou Adolf Hitler deze reformator betitelen als ‘de grootste Duitser ooit’. Terecht constateert Quispel dat Luther niet altijd op dezelfde manier over Joden schreef. Tot 1517 schreef hij over de Joden als arrogant en liefdeloos, maar in de eerste jaren vanaf de Reformatie kreeg hij meer begrip voor Joden, omdat hij inzag dat de slechte behandeling van Joden door de Rooms-Katholieke Kerk een barrière vormde voor Joden om zich tot het christendom te bekeren. Luther schreef bijvoorbeeld:

“Als ik Jood was geweest en de stomkoppen en sukkels had gezien die het christelijke geloof verkondigden, zou ik liever een zeug zijn geworden dan een christen.”

Later in zijn leven was Luther weer een stuk minder verdraagzaam. Het meest bekend is zijn schotschrift uit 1543, Von den Juden und Ihre Lügen. In dit geschrift rekende Luther eerst af met de vermeende Joodse geloofsopvattingen, om vervolgens een scheldkanonnade te openen en voor te stellen wat er met de Joden zou moeten gebeuren:

“Rabbijnen zijn vervloekte leugenaars die hun gelovigen vergiftigen. Joden zijn duivelskinderen, dei wanneer hun Messias ooit zou komen, hem zevenmaal erger zouden kruisigen en belasteren dan ze met de onze hebben gedaan. (…) Geen wonder dat Luther harde maatregelen wilde nemen tegen de Joden. Eerst moesten Joodse scholen en synagogen in brand worden gestoken. Vervolgens moesten de huizen van de Joden worden verwoest en afgebroken. De Talmud en andere Joodse boeken, waaruit zij hun verafgoding en leugens leerden, moesten worden afgenomen en verbrand. Rabbijnen moesten op straffe des doods worden verboden lessen te geven. Joden zouden zich niet meer op straat mogen begeven. Hun geld, hun sieraden en alles van waarde moest worden afgenomen. Daarna zouden Joden worden opgepakt en tewerkgesteld om in hert zweet huns aanzijns hun brood te verdienen.” (99)

Feitelijk was dit het programma dat in de twintigste eeuw, door de nazi’s, tegen de Joden zou worden uitgevoerd, maar dan met genocide als (niet te negeren) ‘aanvulling’. Anachronismen zijn makkelijk gemaakt en ook gevaarlijk, dus Quispel zet Luther een een juist historisch perspectief door op te merken dat Luther net zo fel tekeerging tegen katholieken en islamieten als tegen de Joden. Alle drie godsdiensten zag hij als dwaalleren en gevaren voor het christendom.

Amsterdam: gastvrij en tolerant

De houding van de Nederlanders ten opzichte van Joden, in de zeventiende en achttiende eeuw en ook daarna, was uniek en blijft in Quispels boek dan ook niet onbesproken. In 1795 leefden er zo’n 30.000 Joden in de Republiek, circa 1.5 procent van de totale bevolking. Verreweg de meesten van hen, 2.000 personen, woonden in Amsterdam, waar ze bijna 15 procent van de bevolking uitmaakten. Van de Amsterdamse Joden waren 19.000 Asjkenazisch en 3000 Sefardisch. De mate van acceptatie van de Joden in de Neerlanden was uniek: ze hadden een relatief grote bewegingsvrijheid en er bestond tussen kooplieden geen strikte sociale scheiding tussen Joden en niet-Joden. Quispel:

“Een Joodse koopman uit Hannover noemde het verschil in behandeling van de Joodse bevolking tussen Amsterdam en Londen aan de ene kant, en de Duitse staten aan de andere kant: ‘hert verschil tussen hemel en hel’.”(198)

Boek: Anti-Joodse beeldvorming en Jodenhaat

EINDE

WIKIPEDIA

JODENVERVOLGINGEN NA DE ZWARTE DOOD

https://nl.wikipedia.org/wiki/Jodenvervolgingen_na_de_Zwarte_Dood

WIKIPEDIA

EDICT OF EXPULSION

https://en.wikipedia.org/wiki/Edict_of_Expulsion

”De Joden waren duidelijk het slachtoffer van het nieuwe beleid van Eduard I. In 1290 werden ze uit Engeland verdreven nadat het Edict van Uitwijzing was aangenomen. Hierin beval Eduard I alle Joden Engeland te verlaten.”

HISTORIEK

EDUARD I VAN ENGELAND (1239-1307)

https://historiek.net/eduard-i-van-engeland-1239-1307/5428/

Engelse koning uit het Huis Plantagenet. Regeerde van 1272 tot zijn dood in 1307. Werd vanwege zijn postuur ook wel Eduard Longshanks (Langbeen) genoemd.

Eduard I van Engeland werd op 17 juni 1239 geboren in Westminster als zoon van koning Hendrik III van Engeland en Eleonora van Provence. In 1254 trouwde hij met Eleonora van Castilië. Bij haar verwekte hij vijftien kinderen. In 1299 trouwde hij voor de tweede keer, met Margaretha van Frankrijk, dochter van Filips III. Zijn eerste vrouw was inmiddels overleden. Uit dit tweede huwelijk werden nog eens drie kinderen geboren onder wie Thomas van Brotherton en Edmund van Woodstock.

 

Eduard I besteeg de troon in 1272. In werkelijkheid had hij het toen echter al enkele jaren voor het zeggen. Zijn vader, Hendrik III, was in de jaren vijftig van de dertiende eeuw in conflict geraakt met de Engelse adel en uiteindelijk onder curatele gesteld. Toen Hendrik III zich daar in 1261 tegen verzette was een burgeroorlog uitgebroken. De koning was in 1264 gevangen genomen door een van de opstandelingen: Simon V van Montfort. Eduard I wist deze opstandeling te verslaan tijdens de Slag van Evesham in 1265. Zijn vader werd bevrijd en het koninklijk gezag hersteld, maar vanaf dat moment regeerde Eduard I eigenlijk al. Van 1270 tot ’72 verbleef hij echter in Palestina.

 

Nadat zijn vader in 1272 was overleden werd Eduard I officieel koning van Engeland. Gekroond werd hij echter pas op 19 augustus 1274. Voor hij de regering aanvaardde verbleef hij in Aquitanië.

Rechtspraak

Eduard I wilde een eind maken aan de anarchie in het rijk en machtsmisbruik van hoge adel en geestelijkheid aanpakken. De koninklijke macht moest versterkt worden door een hechte band aan te gaan met de lage adel en burgerij. Onder zijn bewind werd een nieuwe wetgeving en overzichtelijkere rechtspraak ingevoerd. Ook stelde hij een leger in dat onder zijn directe verantwoordelijkheid viel.

Eduard I maakte onder meer gebruik van in Engeland wonende Joodse geldschieters om de beschikking te krijgen over voldoende geld voor zijn campagnes. Hij zag de Joden als zijn persoonlijk eigendom en was in staat hen zoveel belastingen op te leggen als hij zelf nodig achtte.

Antisemitisme

De eerste Joodse gemeenschappen hadden zich in de elfde eeuw, rond de tijd van Willem de Veroveraar, in Engeland gevestigd. Ze waren een kleine maar belangrijke rol gaan vervullen in de Engelse economie. De kerk verbood woekerpraktijken. Mensen mochten anderen geen geld uitlenen en daar vervolgens een onredelijk hoge rente voor vragen. Joden mochten daarentegen wel actief zijn als financier en bankier. Sommige Joden hadden hierdoor in de loop der tijd een grote rijkdom vergaard. Ze ruilden land voor geld of pachten dit. In een periode waarin het Engeland financieel gezien niet voor de wind ging, het land ging gebukt onder schulden, wakkerde het antisemitisch sentiment aan. Ook Eduard I was van mening dat er een eind moest komen aan de woekerpraktijken van de Joden. In 1275 stelde hij een aantal regels in. Woekerpraktijken werden verboden. Daarnaast moesten alle Joden ouder dan zeven verplicht een geel herkenningsteken dragen. Christenen werd het verboden tussen Joden te leven en Joden mochten voortaan alleen nog werken als markthandelaar, boer, vakman of soldaat. Ook moesten Joden vanaf dat moment jaarlijks een extra belasting van drie pence betalen.

De Joden waren duidelijk het slachtoffer van het nieuwe beleid van Eduard I. In 1290 werden ze uit Engeland verdreven nadat het Edict van Uitwijzing was aangenomen. Hierin beval Eduard I alle Joden Engeland te verlaten.

Wales en Schotland

Eduard I versloeg de laatste onafhankelijke prins van Wales, Llywelyn Ein Llyw Olaf, in 1282. Deze prins was in 1267 nog als prins erkend door Hendrik III, Eduards vader. Door een bondgenootschap met Simon V van Montfort voort te zetten had deze prins zich echter de vijandschap van Eduard op de hals gehaald. Toen Llywelyn wilde trouwen met de dochter van Simon V Montfort, Eleonora, besloot Eduard het schip waarin zij uit Frankrijk aankwam te onderscheppen. Eleonara van Montfort werd gevangen gezet in Windsor. Llywelyn werd in 1282 definitief verslagen en gedood bij Builth. Zijn broer David werd vervolgens geëxecuteerd waarna Wales bij Engeland werd ingelijfd.

In 1296 onderwierp Eduard I ook Schotland. Enkele jaren eerder (1290) was daar met Engelse hulp John Baliol op de troon gekomen. Balliol was min of meer een Engelse vazal, maar toen Eduard hem vroeg om mee te strijden tegen Frankrijk weigerde hij. Balliol koos ervoor een pact te sluiten met Frankrijk en Noorwegen. Dit tot woede van Eduard I. Balliol werd in 1296 door Eduard verslagen bij Dunbar. Eduard liet hierna de kroningssteen van de prins overbrengen van Scone naar Westminster (deze steen keerde in 1996 terug naar Schotland). Kort hierna ontstond een nationaal verzet, geleid door de Schot Sir William Wallace. Een onafhankelijkheidsoorlog brak uit. Wallace werd op 5 augustus 1305 door een Schotse ridder uitgeleverd aan de Engelsen. Enige tijd later werd hij ter dood veroordeeld vanwege hoogverraad en executie van burgers en gevangenen. In de film Braveheart (1995) wordt het geromaniseerde verhaal verteld van de onafhankelijkheidsstrijd van de Schotten. Acteur Mel Gibson vertolkt in deze film de rol van William Wallace.

Eduard I voerde vele oorlogen. Dure oorlogen die ervoor zorgen dat hij in de jaren negentig van de dertiende eeuw stilaan financieel uitgeput raakte. De koning probeerde dit probleem op te lossen door enkele zware belastingen in te voeren. Hier kwam fel protest tegen. Adel en geestelijken dwongen in 1297 de Confirmatio Cartarum (bevestiging van de charters). Hierin werd onder meer de Magna Carta opnieuw bevestigd. Eduard moest noodgedwongen beloven voortaan geen nieuwe belastingen meer in te voeren zonder deze eerst voor te leggen aan het parlement.

Eduard I overleed op 7 juli 1307 en werd opgevolgd door zijn zoon Eduard II van Engeland.

EINDE

Reacties uitgeschakeld voor Noten 24 en 25/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

· 4:37 pm

Noot 23/Israel raast en tiert!

[23]

AMNESTY INTERNATIONAL
ISRAEL: PALESTINIAN ARMED GROUPS MUST BE HELD
ACCOUNTABLE FOR DELIBERATE CIVILIAN KILLINGS,
ABDUCTIONS AND INDISCRIMINATE ATTACKS
12 OCTOBER 2023

Hamas and other Palestinian armed groups flagrantly violated international law and displayed a chilling disregard for human life by carrying out cruel and brutal crimes including mass summary killings, hostage-taking, and launching indiscriminate rocket attacks into Israel, Amnesty International said today. With evidence still emerging of the horrors that unfolded in southern Israel, Amnesty International will continue its investigations in order to determine the full range of crimes under international law.

In Israel, more than 1,200 people – mostly civilians, including children – have been killed, and 2,400 have been injured since the attacks began in the early morning of 7 October. In Gaza at least 1,200 people, including children, have been killed by Israeli military retaliation. The recently intensified blockade which completely disconnected water, electricity, food and fuel supplies is exacerbating the already catastrophic humanitarian crisis in Gaza. Israel’s blockade amounts to collective punishment which is also a war crime.

Video footage analysed by Amnesty International’s Crisis Evidence Lab shows Palestinian fighters on the initial day of the attacks deliberately shooting at civilians and taking civilians as hostages. In one of the most egregious incidents at the Nova Music festival, at least 260 people were killed, while others are still missing.

We verified chilling videos which show armed men shooting at civilians and dragging people away as hostages. One disturbing video shows armed men parading a woman through central Gaza, like a scene from a nightmare. All civilians who were abducted, including children, must be released immediately.

Agnès Callamard, Amnesty International’s Secretary General

“Massacring civilians is a war crime and there can be no justification for these reprehensible attacks. We verified chilling videos which show armed men shooting at civilians and dragging people away as hostages. One disturbing video shows armed men parading a woman through central Gaza, like a scene from a nightmare. All civilians who were abducted, including children, must be released immediately. These crimes must be investigated as part of the International Criminal Court’s ongoing investigation into crimes committed by all parties in the current conflict,” said Agnès Callamard, Amnesty International’s Secretary General.

“Israel’s well-documented record of war crimes does not excuse Palestinian armed groups’ horrendous actions, nor absolve them from upholding their obligations under international law to respect fundamental principles of humanity and protection of civilians.”

This investigation focuses on some of the war crimes and human rights violations that have been committed by Hamas and other Palestinian armed groups since 7 October. It is the first briefing from Amnesty International’s ongoing research into the escalating violence and human rights violations taking place in Gaza and Israel. At least 1200 Palestinians have been killed in Gaza, and more than 5600 injured.

“As Israeli forces’ retaliatory attacks pummel Gaza, Amnesty International insists that neither security nor justice will be achieved by a civilian bloodbath in Gaza and collective punishment,” said Agnès Callamard.

The attacks against Israel began with a barrage of indiscriminate rocket fire from Gaza, followed by an incursion into Israel by Hamas and other Palestinian armed groups. Thousands of rockets landed in several areas across central and southern Israel, and reached as far as Tel Aviv. These unlawful attacks killed both Israelis and Palestinians. They also hit unrecognised Palestinian villages in the Negev/Naqab region, killing at least six civilians, five of them children. These neglected communities  already live in precarious situations with no access to shelters.

In addition to horrific summary killings of civilians which took place in several locations across southern Israel, at least 150 hostages have been taken into Gaza, including some children and foreign nationals, according to Israeli officials.

The abduction of civilians is prohibited by international law and hostage taking is a war crime. All civilians held hostage must be released immediately, unconditionally, and unharmed. All those held captive must be treated humanely, in accordance with international law and granted medical treatment.

Videos verified by Amnesty International show Hamas fighters abducting, intentionally killing civilians in and around Israeli residential communities close to the Gaza Strip on 7 October.

Footage from later that day shows six men in military gear taking away four civilians with their hands tied behind their backs. The lifeless bodies of these civilians appear in another video from the same location. Amnesty verified videos with similar shocking images, filmed in Kfar Aza kibbutz, in Re’im kibbutz and along Road 232, showing armed men shooting at close range at cars, and at a civilian hiding in a bomb shelter.

I could tell that they were throwing fuel everywhere to burn the area, I could hear and smell the burning. At that moment, I realised I had no choice – either I leave and get shot, or I am burned in this hiding place.

Survivor of attack

In one example, videos from Be’eri kibbutz analysed by Amnesty show two men in military gear shooting at close range at a car and killing the driver and two passengers before entering the community. The three bodies are then filmed being taken out on a car by two armed men.

Attack on Nova Music Festival

An incident that claimed a particularly high civilian toll that day was the attack on the Nova Music Festival, held near the Gaza border, where at least 260 people were killed. The attack on the festival began at around 7 or 7.30 am with a barrage of rocket fire from Gaza, followed by fighters from armed groups. Amnesty International’s Crisis Evidence Lab was able to verify the location and time of 18 videos, filmed mainly by survivors. At least one of the videos appears to have been filmed by members of the armed groups involved.

Seven verified videos show armed men shooting at civilians, while continuous gunshot sounds are heard in the background. Five videos show people trying to escape, including through a nearby field or by hiding behind bushes. In one video, an armed man is shooting directly at a civilian lying on the ground. In another video, armed men are firing directly at cars trying to escape the festival grounds.  Five videos show people being taken hostage.

“I felt that something was wrong. I had a bad feeling. I can’t explain it, I am a father.

Yaacov Argamani, whose daughter Noa was taken

Amnesty International spoke to a 22-year-old survivor. As soon as the commotion started, he ran to a wooded area, where he dug a hole with his hands and buried himself among the trees, using anything he could see to cover his body. He stayed there for six hours, during which he heard constant shooting. At one point he raised his head enough to see fighters shooting fleeing people in the backs.

“Then I could tell that they were throwing fuel everywhere to burn the area, I could hear and smell the burning. At that moment, I realised I had no choice – either I leave and get shot, or I am burned in this hiding place. I cannot sleep at night, and I can’t be alone. Every time I try and close my eyes, I remember the horror of the scene – bodies everywhere, people stuck in cars burning, the smell of blood,” he said.

Yaacov Argamani, whose daughter, Noa, was taken hostage, said he started to worry on Saturday morning after hearing sirens and was unable to reach Noa. He said:

“I felt that something was wrong. I had a bad feeling. I can’t explain it, I am a father, and you know when parents when they feel something bad, we can’t explain it. So, I tried to contact her, but I couldn’t get hold of her.”

Yaacov contacted hospitals looking for his daughter, but they had no record of her. He later received a phone call from someone who said he had seen a video of Noa being taken on a motorcycle into the Gaza Strip. He told Amnesty International:

“I couldn’t believe it, I only believed it when later I saw more videos, where I could see her in a motorcycle, her boyfriend in a different vehicle next to her, being taken into the Gaza strip. I can’t stop thinking of her.”

Uri David, whose children Tair and Hodaya David, who are both missing, said in a 9 October press conference:

“It’s been 48 hours and many families don’t know anything. Anything. I was in touch with my daughters yesterday morning on the phone. They were lying on the ground … as I hear in the background as though it was a firing range… screams in Arabic all around. I heard that and told them to get down on the ground and lay down, facing down or each other, and hold each other’s hand. Don’t even breathe. Hold your breath. It wasn’t easy. I was on the phone with them for about 30 minutes. Until I heard four breaths, heavy panting, and then – they didn’t answer. I ask the whole world to see this. We must get our kids back, as soon as possible.”

Calls for action to end recurrent atrocities

Amnesty International calls on the international community to take all necessary measures to ensure that the human rights of Palestinians and Israelis are fully protected, and to guarantee justice and reparation for victims.

Amnesty International also calls on Israeli authorities, and on Palestinian armed groups, to strictly abide by international humanitarian law: foremost by ensuring humanity in the conduct of hostilities, taking necessary precautions to minimize harm to civilians and civilian objects, and refraining from unlawful attacks and from imposing collective punishment on civilians.

Amnesty International calls on all Palestinian armed groups in Gaza to release all civilian hostages unconditionally and immediately.

The organization reiterates its call on Israel to end its 16-year-long illegal blockade on Gaza, starting by immediately suspending the increased restrictions which have been imposed in the past week.  Israel must put an end to unlawful attacks that kill or injure civilians and destroy civilian homes and infrastructure.

Amnesty International further calls on the Israeli government to refrain from inciting violence and tensions in the occupied West Bank, including East Jerusalem, and to ensure the safety of all civilians living under its control.

In 2021, the International Criminal Court opened an investigation into the situation in the State of Palestine.  Its mandate includes crimes under international law committed by all parties in the current fighting, as it just affirmed, as well as the crime against humanity of apartheid against Palestinians.  Amnesty International calls on the Prosecutor of the ICC to expedite progress in such investigation, and to include the recent crimes committed by all parties.

The latest attacks in Israel must be seen in the wider context of the situation in Israel and the Occupied Palestinian Territories. But Amnesty International reiterates in the strongest possible terms that nothing can justify war crimes.

The injustices and violations that are among the root causes of this violence must be addressed as a matter of urgency. Civilians will continue to pay a heavy price until Israel dismantles its system of apartheid against Palestinians, including ending its illegal blockade on Gaza.

Legal framework

International humanitarian law applies in situations of armed conflict and places obligations on all parties to the conflict to protect civilians and reduce human suffering in war. The fighting between Israeli forces and Hamas and other Palestinian armed groups is governed by the rules on the conduct of hostilities applicable including customary international humanitarian law. Of particular relevance to this briefing are the prohibition of direct attacks on civilians, of murder, of hostage-taking and of indiscriminate attacks.

It is a cardinal principle of international humanitarian law that parties to the conflict must never direct attacks at civilians and take all possible measures to prevent harm to civilians and damage to civilian infrastructure.

Indiscriminate attacks, including attacks which employ means of combat which cannot be directed at a specific military objective, such as the rockets fired by Palestinian armed groups from Gaza are also prohibited. It also prohibits the taking of hostages, that is the abduction or detention of a person combined with the threat to kill, injure, or continue to detain the hostage in order to compel a third party to do or abstain from doing any act as a condition for the release or safety of the hostage. Violations of the rules cited above are war crimes carrying individual criminal responsibility which extends to those who have planned, approved and ordered such illegal conduct.

Background

Since 2007, Israel has imposed an air, land and sea blockade on the Gaza Strip, collectively punishing its entire population. The current fighting is the sixth major military operation involving Israel and Gaza-based armed groups since then.

In June, Amnesty International published its investigation into the May 2023 offensive on the Gaza strip, finding that Israel had unlawfully destroyed Palestinian homes, often without military necessity in what amounts to a form of collective punishment against the civilian population.

In its February 2022 report, Amnesty International set out how Israeli forces have committed in Gaza (as well as in the West Bank and Israel) acts prohibited by the Statute of the International Criminal Court and the Apartheid Convention, as part of a widespread and systemic attack against the civilian population with the aim of maintaining a system of oppression and domination over Palestinians, thereby constituting the crime against humanity of apartheid.

Previous reports by Amnesty International on violations and crimes committed in the context of fighting between Israel and Palestinian armed groups can be found here.

END
”The attacks began with a barrage of at least 4,300 rockets launched into Israel[28][29][30] and vehicle-transported and powered paraglider incursions into Israel.[31][32] Hamas militants breached the Gaza–Israel barrier, attacking military bases and massacring civilians in 21 communities, including Be’eri, Kfar Aza, Nir Oz, Netiv Haasara, and Alumim.”
WIKIPEDIA
OCTOBER 4 HAMAS-LED ATTACK ON ISRAEL
https://en.wikipedia.org/wiki/October_7_Hamas-led_attack_on_Israel

Reacties uitgeschakeld voor Noot 23/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

· 4:35 pm

Noot 22/Israel raast en tiert!

[22]

AMNESTY INTERNATIONAL
EUROPE: EU LEADERS ”SHAMEFUL” ATTEMPT AT JUSTIFYING
ISRAEL’S GENOCIDE AND WARCRIMES AGAINST PALESTINIANS
20 MARCH 2025

Reacting to the European Council’s conclusions of 20 March 2025 on the situation in Israel and the Occupied Palestinian Territory Eve Geddie, the Director of Amnesty International’s European Institutions Office said:

“After 17 months of Israel’s genocide in Gaza, the fact that the EU refuses to name Israel, condemn air strikes wiping out entire families or condemn Israel’s blocking of vital humanitarian aid is extraordinary. The EU’s position not only fails to reflect the EU’s professed commitment to international law, but also demonstrates selective compassion towards victims, particularly when they are Palestinian.

“The EU leaders’ text is another shameful attempt to justify Israel’s genocide and war crimes against Palestinians. Instead of obfuscating the facts, EU leaders should take clear and decisive action to prevent potential complicity in Israel’s genocide in Gaza, apartheid and unlawful occupation. For too long the EU has been divided on how to respond to Israel’s genocide in Gaza, with some member states continuing to send weapons and ammunition to Israel in breach of their obligations to prevent genocide and ensure respect for the Geneva Conventions. This must end now.”

Background

On Tuesday 18 March 2025, Israel resumed its devastating bombing campaign in Gaza. Since 2 March, Israel has re-imposed a total siege on Gaza blocking the entry of all humanitarian aid, medicine, and commercial supplies, including fuel and food, in flagrant violation of international law. Israel has also cut off electricity to Gaza’s main operational desalination plant.

Despite the International Court of Justice clearly laying out the responsibility of third states to prevent trade and investment that contributes to maintaining the unlawful occupation, the EU continues to trade with and invest in Israeli settlements.

The EU member states have also failed to adopt any measures following the International Court of Justice orders in the case brought against by South Africa for alleged violations of the Genocide Convention, in which the Court, in January 2024, found that there is a plausible risk of genocide against Palestinians in the Gaza Strip.

Amnesty International report “‘You Feel Like You Are Subhuman’: Israel’s Genocide Against Palestinians in Gaza” found that Israel has committed and is continuing to commit genocide against Palestinians in the Gaza Strip.

For more information contact press@amnesty.org

Reacties uitgeschakeld voor Noot 22/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

· 4:34 pm

Noot 21/Israel raast en tiert!

[21]

HET PAROOL

ISRAEL VOERT MASSALE LUCHTAANVALLEN UIT OP GAZA
EN WAARSCHUWT: ”DE HERNIEUWDE STRIJD ZAL VOLLEDIG ANDERS ZIJN”
18 MAART 2025
Israël heeft de oorlog in Gaza onverwacht hervat met massale luchtaanvallen op wat het omschrijft als ‘Hamasdoelen in de enclave’. Waarom doet Israël dit, waarom juist nu en hoe reageert Hamas? Vijf vragen.
Met de aanvallen wil Israël Hamas onder druk zetten om de laatste Israëlische gijzelaars vrij te laten die nog worden vastgehouden – dat zijn er nog 59. Volgens het Israëlische leger zijn 35 van hen intussen dood, terwijl 22 anderen nog zouden leven. Van de overige twee is niet bekend of ze nog leven.

Wat is de formele Israëlische rechtvaardiging voor de bombardementen?

Volgens woordvoerders van premier Netanyahu werd de oorlog hervat omdat Hamas ‘keer op keer weigerde onze gijzelaars vrij te laten en alle voorstellen afwees die waren gedaan door de Amerikaanse gezant Steve Witkoff en de Qatarese en Egyptische bemiddelaars’. Netanyahu’s regering wil de militaire operatie tegen Hamas verder opvoeren. De premier hield maandag meerdere veiligheidsvergaderingen met de leiding van het Israëlische leger en de veiligheidsdiensten om het exacte moment van de aanval te bepalen.

Waarom gebeurt dit juist nu?

De aanvallen komen exact twee maanden na de ondertekening van de gijzelings- en wapenstilstandsovereenkomst, die destijds door de Amerikaanse regering van Joe Biden tot stand was gebracht met hulp van de aankomende regering van Donald Trump. Vorige week probeerde de regering-Trump het staakt-het-vuren te verlengen door een nieuw voorstel in te dienen. Maar de gesprekken in Doha liepen op niets uit en het Witte Huis meldde dat Hamas het voorstel verwierp.

Ondertussen wordt de militaire actie vanuit Israëlische politieke kringen toegejuicht. De extreemrechtse minister van Financiën, Bezalel Smotrich, stelde dat de hernieuwde strijd ‘volledig anders’ zal zijn dan voorheen.

Wat is er afgelopen nacht gebeurd?

De luchtaanvallen begonnen rond 02.00 uur lokale tijd op dinsdag. Het Israëlische leger (IDF) en de veiligheidsdienst Shin Bet verklaarden dat ze talrijke Hamasdoelen in de Gazastrook onder vuur namen. Volgens een Israëlische functionaris richtten de aanvallen zich op Hamascommandanten ‘op middelhoog niveau’, hoge politieke functionarissen binnen Hamas en de militaire infrastructuur van de groep. Volgens Israël gebruikte Hamas het staakt-het-vuren om nieuwe aanvallen op Israël voor te bereiden en zou het bezig zijn geweest zich opnieuw te bewapenen. Om Hamas te verrassen, hield het IDF het operationele plan strikt geheim binnen een kleine groep.

Wat is de reactie van Hamas?

In een verklaring zegt Hamas dat Israël de wapenstilstand bewust heeft verbroken, waardoor de resterende gijzelaars in Gaza nu aan een ‘onbekend lot’ zijn overgeleverd. Hamas roept de bemiddelaars op om Netanyahu verantwoordelijk te houden voor het schenden en beëindigen van de wapenstilstandsovereenkomst.

Volgens Hamas zijn bij de luchtaanvallen vrouwen, kinderen en ouderen gedood en zouden ‘hele families zijn weggevaagd’. Daarnaast beschuldigt Hamas Israël ervan inwoners van verschillende gebieden in Gaza te hebben bedreigd met de oproep om onmiddellijk te evacueren, omdat hun wijken zouden veranderen in ‘gevaarlijke gevechtszones’.

Volgens het ministerie van Volksgezondheid in Gaza zijn sinds het begin van de oorlog op 7 oktober 2023 inmiddels meer dan 48.000 Palestijnen omgekomen. De aanvallen van afgelopen nacht zijn zeker niet de eerste sinds het begin van het staakt-het-vuren. ‘Er waren al 150 doden gevallen bij eerdere aanvallen.’

Hoe zijn de reacties elders?

Vanuit de hele wereld, ook vanuit Nederland, komen oproepen om de bombardementen te stoppen.

Een woordvoerder van de Nationale Veiligheidsraad van het Witte Huis, Brian Hughes, legde de schuld bij Hamas: “Ze hadden de gijzelaars kunnen vrijlaten om het staakt-het-vuren te verlengen, maar kozen in plaats daarvan voor weigering en oorlog.”

De humanitaire coördinator van de Verenigde Naties voor de bezette Palestijnse gebieden noemt Israëls hernieuwde aanval ‘onbegrijpelijk’. Volgens persbureau Reuters verklaarde Muhannad Hadi dat er ‘onmiddellijk een staakt-het-vuren moet worden hersteld’.

In Israël zelf heeft de oorlog overigens directe gevolgen: volgens de Israëlische krant Maariv is de geplande getuigenis van premier Netanyahu in een corruptiezaak uitgesteld vanwege de gevechten in Gaza.

EINDE

Reacties uitgeschakeld voor Noot 21/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers

· 4:29 pm

Noten 20 B en C/Israel raast en tiert!

[20B]

” Ruim 40.000 Palestijnen kregen afgelopen weekend te horen dat ze voorlopig niet naar huis mogen. Het Israëlische leger heeft drie verstedelijkte vluchtelingenkampen op Westelijke Jordaanoever ontruimd en bezet. Israëlische militairen zullen de rest van het jaar wacht houden in de kampen. Correspondent Nasrah Habiballah vertelt meer in het NOS Radio 1 Journaal.”

NOS BUITENLAND
WACHT DE WESTELIJKE JORDAANOEVER HETZELFDE LOT ALS GAZA?
24 FEBRUARI 2025
 
ZIE VOOR GEHELE ARTIKEL NOOT 20A
[20C]
THE TIMES OF ISRAEL
APPEALING ICC ARREST, ISRAEL SAYS COURT VIOLATED
ITS OWN CHARTER AND RULINGS
15 DECEMBER 2024

Court said in 2021 it would rule first on jurisdiction issues before issuing any warrants against Israelis, but last month asserted Israel had no standing to challenge jurisdiction

Israel filed two appeals on Friday against the decision of the International Criminal Court (ICC) to issue arrest warrants for Prime Minister Benjamin Netanyahu and former defense minister Yoav Gallant.

The appeals, filed by Dr. Gilad Noam from the Attorney General’s Office, focused on what Israel argued were serious procedural deficiencies in the decision by ICC Prosecutor Karim Khan to seek arrest warrants for Netanyahu and Gallant.

The first appeal addressed Israel’s contention that Khan should have provided new notification of his investigation into the allegations regarding the prosecution of the war in Gaza following Hamas’s October 7 invasion and massacre. He instead relied on notification issued in 2021 of an investigation the court had initiated at the time.

The second appeal dealt with Israel’s claim that the ICC lacks jurisdiction over Israelis.

The ICC issued arrest warrants for Netanyahu and Gallant on November 21 on charges of war crimes and crimes against humanity over the war in Gaza.

The allegations related in particular to charges that the two leaders had committed the war crimes of directing attacks against the civilian population of Gaza and of using starvation as a method of warfare by hindering the supply of international aid to Gaza.

Khan also alleged that the two committed the crimes against humanity of murder, persecution and other inhumane acts as a result of the restrictions they allegedly placed on the flow of humanitarian aid to Gaza.

Israel has strongly rejected the substance of the allegations, insisting that it has funneled massive amounts of humanitarian aid through the crossings along the Gaza border, and that any problems with the distribution of that aid to the Palestinian civilian population are a result of inefficient operations by the aid organizations on the ground, difficulties arising from the ongoing conflict in the territory, and the looting of aid by Hamas and other terrorist organizations.

Israel has also rejected allegations that it targets civilians, insisting that civilian casualties caused by the operation have resulted in large part due to Hamas’s tactic of embedding its fighters and installations within Gaza’s civilian infrastructure.

In its appeal over the issue of notification, Israel noted that the ICC’s Pre-Trial Chamber I — which approved Khan’s request for arrest warrants — noted that the court had “tacitly accepted” that an investigation “could change to such a degree” that new notification would be required.

Notification is a crucial component of the Rome Statute under which the ICC operates, since it is designed to give the country under investigation the ability to conduct its own investigations into the charges alleged by the prosecutor and have its own justice system deal with the allegations, a principle known as “complementarity.”

Israel alleges that Khan never gave Israel this opportunity and therefore violated this foundational principle of the court designed to restrain its jurisdiction in cases where the country under investigation has an independent legal system and judiciary.

In its decision to approve the arrest warrants, the ICC found that the threshold of a change in the investigation had not been met, but Israel in its appeal argued that the allegations under investigation in 2021 and those now under investigation as a result of the current war are significantly different, and that Khan should therefore have issued new notification before deciding to seek arrest warrants.

In the second appeal, Israel appealed the court’s ruling that Israel does not have standing to appeal its jurisdiction, and that even if it did it could not do so until after warrants have been issued.

“The court’s legitimacy depends, in equal measure, both on the effective discharge of its mandate, and on adherence to its jurisdictional limitations,” Israel insisted in its appeal.

Israel argued that the court had ignored the ICC’s earlier decision from 2021 when it admitted “the State of Palestine.” At that time, the court decided that it would rule on “further questions of jurisdiction” only if and when the prosecutor filed requests for arrest warrants against Israelis.

Israel argued in its initial challenges against Khan’s request for arrest warrants that the terms of the Oslo Accords signed by Israel and Palestinian representative bodies explicitly deny any Palestinian entity legal jurisdiction over Israeli nationals.

Since the ICC works by party members delegating their jurisdiction to the court to prosecute suspected violations of the Rome Statute, the Palestinians never had the necessary jurisdiction to transfer to the ICC in the first place, Israel argued.

But the court rejected Israel’s standing to challenge the ICC’s jurisdiction at all.

Israel noted in its appeal that the 2021 decision admitting “the State of Palestine” to the court “expressly did not deal with” the arguments surrounding the provisions of the Oslo Accords and stipulated that such questions would be decided if and when arrest warrants would be sought.

As a result, the ICC’s decision to reject Israel’s standing to challenge jurisdiction meant that Israel was being “wrongfully deprived of standing for its jurisdiction challenge and also led to the wrongful issuance of arrest warrants against Israel’s prime minister and former defense minister.”

END

INTERNATIONAL CRIMINAL COURT

Situation in the State of Palestine: ICC Pre-Trial Chamber I rejects the State of Israel’s challenges to jurisdiction and issues warrants of arrest for Benjamin Netanyahu and Yoav Gallant

Today, on 21 November 2024, Pre-Trial Chamber I of the International Criminal Court (‘Court’), in its composition for the Situation in the State of Palestine, unanimously issued two decisions rejecting challenges by the State of Israel (‘Israel’) brought under articles 18 and 19 of the Rome Statute (the ‘Statute’). It also issued warrants of arrest for Mr Benjamin Netanyahu and Mr Yoav Gallant.

Decisions on requests by the State of Israel

The Chamber ruled on two requests submitted by the Israel on 26 September 2024. In the first request, Israel challenged the Court’s jurisdiction over the Situation in the State of Palestine in general, and over Israeli nationals more specifically, on the basis of article 19(2) of the Statute. In the second request, Israel requested that the Chamber order the Prosecution to provide a new notification of the initiation of an investigation to its authorities under article 18(1) of the Statute. Israel also requested the Chamber to halt any proceedings before the Court in the relevant situation, including the consideration of the applications for warrants of arrest for Mr Benjamin Netanyahu and Mr Yoav Gallant, submitted by the Prosecution on 20 May 2024.

As to the first challenge, the Chamber noted that the acceptance by Israel of the Court’s jurisdiction is not required, as the Court can exercise its jurisdiction on the basis of territorial jurisdiction of Palestine, as determined by Pre-Trial Chamber I in a previous composition. Furthermore, the Chamber considered that pursuant to article 19(1) of the Statute, States are not entitled to challenge the Court’s jurisdiction under article 19(2) prior to the issuance of a warrant of arrest. Thus Israel’s challenge is premature. This is without prejudice to any future possible challenges to the Court’s jurisdiction and/or admissibility of any particular case.

Decision on Israel’s challenge to the jurisdiction of the Court pursuant to article 19(2) of the Rome Statute

The Chamber also rejected Israel’s request under article 18(1) of the Statute. The Chamber recalled that the Prosecution notified Israel of the initiation of an investigation in 2021. At that time, despite a clarification request by the Prosecution, Israel elected not to pursue any request for deferral of the investigation. Further, the Chamber considered that the parameters of the investigation in the situation have remained the same and, as a consequence, no new notification to the State of Israel was required. In light of this, the judges found that there was no reason to halt the consideration of the applications for warrants of arrest.

Decision on Israel’s request for an order to the Prosecution to give an Article 18(1) notice

Warrants of arrest

The Chamber issued warrants of arrest for two individuals, Mr Benjamin Netanyahu and Mr Yoav Gallant, for crimes against humanity and war crimes committed from at least 8 October 2023 until at least 20 May 2024, the day the Prosecution filed the applications for warrants of arrest.

The arrest warrants are classified as ‘secret’, in order to protect witnesses and to safeguard the conduct of the investigations. However, the Chamber decided to release the information below since conduct similar to that addressed in the warrant of arrest appears to be ongoing. Moreover, the Chamber considers it to be in the interest of victims and their families that they are made aware of the warrants’ existence.

At the outset, the Chamber considered that the alleged conduct of Mr Netanyahu and Mr Gallant falls within the jurisdiction of the Court. The Chamber recalled that, in a previous composition, it already decided that the Court’s jurisdiction in the situation extended to Gaza and the West Bank, including East Jerusalem. Furthermore, the Chamber declined to use its discretionary proprio motu powers to determine the admissibility of the two cases at this stage. This is without prejudice to any determination as to the jurisdiction and admissibility of the cases at a later stage.

With regard to the crimes, the Chamber found reasonable grounds to believe that Mr Netanyahu, born on 21 October 1949, Prime Minister of Israel at the time of the relevant conduct, and Mr Gallant, born on 8 November 1958, Minister of Defence of Israel at the time of the alleged conduct, each bear criminal responsibility for the following crimes as co-perpetrators for committing the acts jointly with others: the war crime of starvation as a method of warfare; and the crimes against humanity of murder, persecution, and other inhumane acts.

The Chamber also found reasonable grounds to believe that Mr Netanyahu and Mr Gallant each bear criminal responsibility as civilian superiors for the war crime of intentionally directing an attack against the civilian population.

Alleged crimes

The Chamber found reasonable grounds to believe that during the relevant time, international humanitarian law related to international armed conflict between Israel and Palestine applied. This is because they are two High Contracting Parties to the 1949 Geneva Conventions and because Israel occupies at least parts of Palestine. The Chamber also found that the law related to non-international armed conflict applied to the fighting between Israel and Hamas. The Chamber found that the alleged conduct of Mr Netanyahu and Mr Gallant concerned the activities of Israeli government bodies and the armed forces against the civilian population in Palestine, more specifically civilians in Gaza. It therefore concerned the relationship between two parties to an international armed conflict, as well as the relationship between an occupying power and the population in occupied territory. For these reasons, with regards to war crimes, the Chamber found it appropriate to issue the arrest warrants pursuant to the law of international armed conflict. The Chamber also found that the alleged crimes against humanity were part of a widespread and systematic attack against the civilian population of Gaza.

The Chamber considered that there are reasonable grounds to believe that both individuals intentionally and knowingly deprived the civilian population in Gaza of objects indispensable to their survival, including food, water, and medicine and medical supplies, as well as fuel and electricity, from at least 8 October 2023 to 20 May 2024. This finding is based on the role of Mr Netanyahu and Mr Gallant in impeding humanitarian aid in violation of international humanitarian law and their failure to facilitate relief by all means at its disposal. The Chamber found that their conduct led to the disruption of the ability of humanitarian organisations to provide food and other essential goods to the population in need in Gaza. The aforementioned restrictions together with cutting off electricity and reducing fuel supply also had a severe impact on the availability of water in Gaza and the ability of hospitals to provide medical care.

The Chamber also noted that decisions allowing or increasing humanitarian assistance into Gaza were often conditional. They were not made to fulfil Israel’s obligations under international humanitarian law or to ensure that the civilian population in Gaza would be adequately supplied with goods in need. In fact, they were a response to the pressure of the international community or requests by the United States of America. In any event, the increases in humanitarian assistance were not sufficient to improve the population’s access to essential goods.

Furthermore, the Chamber found reasonable grounds to believe that no clear military need or other justification under international humanitarian law could be identified for the restrictions placed on access for humanitarian relief operations. Despite warnings and appeals made by, inter alia, the UN Security Council, UN Secretary General, States, and governmental and civil society organisations about the humanitarian situation in Gaza, only minimal humanitarian assistance was authorised. In this regard, the Chamber considered the prolonged period of deprivation and Mr Netanyahu’s statement connecting the halt in the essential goods and humanitarian aid with the goals of war.

The Chamber therefore found reasonable grounds to believe that Mr Netanyahu and Mr Gallant bear criminal responsibility for the war crime of starvation as a method of warfare.

The Chamber found that there are reasonable grounds to believe that the lack of food, water, electricity and fuel, and specific medical supplies, created conditions of life calculated to bring about the destruction of part of the civilian population in Gaza, which resulted in the death of civilians, including children due to malnutrition and dehydration. On the basis of material presented by the Prosecution covering the period until 20 May 2024, the Chamber could not determine that all elements of the crime against humanity of extermination were met. However, the Chamber did find that there are reasonable grounds to believe that the crime against humanity of murder was committed in relation to these victims.

In addition, by intentionally limiting or preventing medical supplies and medicine from getting into Gaza, in particular anaesthetics and anaesthesia machines, the two individuals are also responsible for inflicting great suffering by means of inhumane acts on persons in need of treatment. Doctors were forced to operate on wounded persons and carry out amputations, including on children, without anaesthetics, and/or were forced to use inadequate and unsafe means to sedate patients, causing these persons extreme pain and suffering. This amounts to the crime against humanity of other inhumane acts.

The Chamber also found reasonable grounds to believe that the abovementioned conduct deprived a significant portion of the civilian population in Gaza of their fundamental rights, including the rights to life and health, and that the population was targeted based on political and/or national grounds. It therefore found that the crime against humanity of persecution was committed.

Finally, the Chamber assessed that there are reasonable grounds to believe that Mr Netanyahu and Mr Gallant bear criminal responsibility as civilian superiors for the war crime of intentionally directing attacks against the civilian population of Gaza. In this regard, the Chamber found that the material provided by the Prosecution only allowed it to make findings on two incidents that qualified as attacks that were intentionally directed against civilians. Reasonable grounds to believe exist that Mr Netanyahu and Mr Gallant, despite having measures available to them to prevent or repress the commission of crimes or ensure the submittal of the matter to the competent authorities, failed to do so.

Background

On 1 January 2015, The State of Palestine lodged a declaration under article 12(3) of the Rome Statute accepting jurisdiction of the Court since 13 June 2014.

On 2 January 2015, The State of Palestine acceded to the Rome Statute by depositing its instrument of accession with the UN Secretary-General. The Rome Statute entered into force for The State of Palestine on 1 April 2015.

On 22 May 2018, pursuant to articles 13(a) and 14 of the Rome Statute, The State of Palestine referred to the Prosecutor the Situation since 13 June 2014, with no end date.

On 3 March 2021, the Prosecutor announced the opening of the investigation into the Situation in the State of Palestine. This followed Pre-Trial Chamber I’s decision on 5 February 2021 that the Court could exercise its criminal jurisdiction in the Situation and, by majority, that the territorial scope of this jurisdiction extends to Gaza and the West Bank, including East Jerusalem.

On 17 November 2023, the Office of the Prosecutor received a further referral of the Situation in the State of Palestine, from South Africa, Bangladesh, Bolivia, Comoros, and Djibouti, and on 18 January 2024, the Republic of Chile and the United Mexican State additionally submitted a referral to the Prosecutor with respect to the situation in The State of Palestine.

For further information, please contact Fadi El Abdallah, Spokesperson and Head of Public Affairs Unit, International Criminal Court, by telephone at: +31 (0)70 515-9152 or +31 (0)6 46448938 or by e-mail at: fadi.el-abdallah@icc-cpi.int

You can also follow the Court’s activities on Twitter, Facebook, Tumblr, YouTube, Instagram and Flickr

END

Reacties uitgeschakeld voor Noten 20 B en C/Israel raast en tiert!

Opgeslagen onder Divers