Het EU-migratiepact: onze vijf bezwaren
1. Geen eerlijker verdeelsysteem
Om te beginnen blijven de regels uit het Dublin-verdrag overeind, ondanks jarenlange onderhandelingen. Dit verdrag houdt in dat het eerste land waar een vluchteling zijn of haar vingerafdrukken afgeeft, verantwoordelijk is voor de asielprocedure en de opvang. Meestal zijn dat de zuidelijke Europese grenslanden, zoals Griekenland, Italië en Spanje.
‘Het is een gemiste kans dat er geen werk is gemaakt van een eerlijker verdeelsysteem’, benadrukt Frank Candel, bestuursvoorzitter van VluchtelingenWerk Nederland.
2. Onmenselijke grensprocedure
Waar we ons ook zorgen over maken, is de verplichte grensprocedure (niet te verwarren met de ‘gewone’ asielprocedure). Deze maatregel geldt niet alleen voor mensen uit ‘veilige’ landen, maar kan voortaan ook opgelegd worden aan asielzoekers die via een ‘veilig’ derde land op doorreis zijn, bijvoorbeeld via Turkije de EU zijn binnengekomen. En bovendien voor álle vluchtelingen zonder geldige documenten.
‘Veel vluchtelingen beschikken niet over een geldig paspoort’, zegt Frank Candel. ‘In de praktijk zal deze maatregel leiden tot langdurig verblijf in ondermaatse omstandigheden in (deels) gesloten centra langs de Europese buitengrenzen. Ook gezinnen met kinderen lopen het risico op opsluiting. Dat is in strijd met het Kinderrechtenverdrag en bovenal onmenselijk.’
3. Failliet systeem
Het nieuwe pact houdt een failliet systeem in stand. De huidige regels, waaronder de Dublinregels, werken niet – dat is gebleken. Landen langs de buitengrens van Europa kunnen de hoeveelheid mensen niet aan. Het gevolg? Overvolle vluchtelingenkampen, zoals het Griekse kamp Moria, en illegale en gewelddadige push-backs. Er is dringend behoefte aan een structurele oplossing om pushbacks en schendingen van mensenrechten aan de buitengrenzen te voorkomen.
4. Migratiedeals
Verder zijn in het nieuwe pact de regels voor zogeheten ‘veilige derde landen’ verruimd. Een veilig derde land is een land buiten de EU dat niet het land van herkomst is en dat ‘veilig’ is voor de vluchteling om naartoe te gaan om bescherming te vragen. Als een persoon door dat land heen is gereisd, wordt het asielverzoek afgewezen omdat de persoon in dat derde land bescherming moet vragen.
In de nieuwe regels is het voldoende om een land als veilig derde land te beschouwen als een lidstaat of de EU een overeenkomst heeft gesloten met dat land en dat land belooft dat de bescherming die het biedt in lijn is met het Vluchtelingenverdrag. Het is niet langer nodig dat het land ook daadwerkelijk het Vluchtelingenverdrag heeft ondertekend. Dat baart ons zorgen. Zo’n overeenkomst en zulke beloftes zeggen namelijk niets. De Tunesiëdeal is een schrijnend voorbeeld van hoe afspraken op papier verschillen met de werkelijke praktijk.
5. Houding van Nederland
Ten slotte hebben we kritiek op de Nederlandse inzet tijdens de onderhandelingen over het pact. Nederland verzette zich tegen voorstellen voor een eerlijkere verdeling van verantwoordelijkheden, waaronder het ‘sibling-criterium’. Dit criterium houdt in dat als een vluchteling een familielid heeft die (legaal) in een bepaalde lidstaat woont, die lidstaat verantwoordelijk wordt voor het asielverzoek.
‘Dit criterium is nou juist een perfect middel om te zorgen voor een gelijkwaardiger verdeling van asielprocedures en opvang, en tegelijkertijd van cruciaal belang voor de integratie van vluchtelingen in de verschillende lidstaten. Mensen op de vlucht willen immers, zoals ieder mens, bij hun familie zijn.’
EINDE
AMNESTY INTERNATIONAL
EU: Grote toename menselijk leed door migratiepact
De EU heeft overeenstemming bereikt over het Migratie en Asiel-pact. De komende decennia doet de Europese asielwetgeving hierdoor vele stappen terug met nog meer menselijk leed tot gevolg.
Het migratie- en asielbeleid van de EU wordt hervormd door het vandaag bereikte politieke akkoord over een reeks wetgevingsvoorstellen. Een set regels bepaalt, hoe staten reageren op mensen die in Europa aankomen. Mensen op de vlucht hebben hierdoor minder rechten.
Overeenkomst bedreigt veiligheid van mensen op de vlucht
‘Deze overeenkomst zal de Europese asielwetgeving voor tientallen jaren terugdraaien’, zegt Eve Geddie van Amnesty International. ‘Wie asiel zoekt in de EU, zal in elke fase van de asielaanvraag nog meer leed meemaken. De manier waarop mensen worden behandeld door landen buiten de EU, de toegang tot asiel- en juridische ondersteuning aan de Europese grens, tot de opvang binnen de EU: deze overeenkomst is ontworpen om het moeilijker te maken voor mensen om in veiligheid te komen’.
‘Het pact leidt er vrijwel zeker toe dat meer mensen in de praktijk worden opgesloten aan de EU-grenzen, onder wie gezinnen met kinderen en mensen in kwetsbare situaties. Er komen minder waarborgen voor mensen die asiel zoeken in de EU. Aan de grens zullen meer mensen door asielprocedures worden geloodst die niet aan de normen voldoen, in plaats van dat ze een eerlijke en volledige beoordeling van hun asielaanvraag krijgen’.
Ernstige tekortkomingen pact
Het migratiepact schiet ook tekort in het concreet ondersteunen van staten waar mensen het eerst aankomen in Europa, zoals Italië, Spanje of Griekenland. Herhuisvesting en beschermingssystemen krijgen geen prioriteit. In plaats daarvan kunnen staten simpelweg betalen om de buitengrenzen te versterken, of worden landen buiten de EU gefinancierd om te voorkomen dat mensen Europa bereiken.
De vandaag bereikte overeenkomst biedt landen ook de mogelijkheid om af te wijken van bepaalde EU-asielregels, op het moment dat er een grote toename van het aantal aankomsten is aan de Europese grenzen. Ook is men het eens over ‘instrumentalisering’ van migranten en vluchtelingen: hen inzetten als politiek drukmiddel om iets voor elkaar te krijgen, of zich te beroepen op overmacht. Hierbij kunnen de EU-lidstaten afwijken van de gebruikelijke regels.
Gevaarlijk precedent
In de praktijk dreigen deze uitzonderingen in strijd te zijn met internationale verplichtingen op grond van het vluchtelingenrecht en de internationale mensenrechtenwetgeving. Ze ondermijnen een gemeenschappelijke, humane reactie op mensen die bescherming nodig hebben en brengen mensen in gevaar. Hierdoor dreigen disproportionele noodmaatregelen aan de Europese grenzen te worden genormaliseerd. Dit schept een gevaarlijk precedent voor het asielrecht wereldwijd.
Tegelijkertijd versterkt deze overeenkomst de Europese afhankelijkheid van landen buiten de EU om migratie te beheren, voortbouwend op recente overeenkomsten met Albanië, Libië, Tunesië en Turkije.
Er wordt niet geïnvesteerd in een waardige opvang binnen de EU. Noch in uitbreiding van veilige en legale routes zodat mensen bescherming kunnen krijgen in Europa zonder een levensgevaarlijke reis te moeten maken. In plaats daarvan is het akkoord een stap verder richting de uitbesteding van grenscontrole en het ontlopen van Europa’s verantwoordelijkheden op het gebied van vluchtelingenbescherming.
Pact is geen oplossing
‘Amnesty International roept de EU-instellingen en de lidstaten al lange tijd op om mensenrechten centraal te stellen in de onderhandelingen over hervormingen van het EU-asielbeleid’, zegt Eve Geddie. ‘Maar na jaren van complexe onderhandelingen dreigt de EU nu in slaap te sukkelen en te belanden in een systeem dat nog meer aan hervorming toe is dan het huidige.’
Het pact biedt geen oplossing voor de dringende problemen waarmee asielstelsels in de EU te kampen hebben. Het gaat dan om onderinvestering in asiel- en opvangstelsels, onrechtmatige en vaak gewelddadige pushbacks, de straffeloosheid aan de EU-grenzen en beleid dat mensen het recht op asiel ontzegt.
Oproep Amnesty
‘Zonder dat er opnieuw wordt ingezet op handhaving van de EU-wetgeving en ervoor te zorgen dat er verantwoording wordt afgelegd voor pushbacks en andere schendingen, zal het pact niets doen om de bescherming van asielzoekers in Europa te verbeteren. Europa’s gezamenlijke antwoord op migratie wordt door het pact net zo min verbeterd’, aldus Geddie.
We blijven de EU oproepen om al deze goed gedocumenteerde schendingen aan te pakken. Er moeten stappen genomen worden voor een adequate respons op mensen die aan de grenzen van Europa aankomen: die respons moet duurzaam zijn, in lijn zijn met de mensenrechten en goed gefinancierd.
Achtergrond
Vandaag hebben het Europees Parlement en de Raad van de EU een politiek akkoord bereikt over verschillende belangrijke dossiers van het nieuwe migratie- en asielpact. Hieronder vallen de verordening asielprocedures (APR), asiel- en migratiebeheer (AMMR), de screeningverordening en de verordening crisis en overmacht en de Eurodac-verordening.
De besprekingen zullen echter tot februari 2024 op technisch niveau worden voortgezet, waarbij een formele goedkeuring wordt verwacht vóór de verkiezingen voor het Europees Parlement in juni 2024.
EU’s Migration Pact is a Disaster for Migrants and Asylum Seekers
A new “political agreement” to overhaul the European Union’s asylum and migration system will severely curtail the rights of migrants, asylum seekers, and refugees. Despite triumphant rhetoric surrounding the announcement, these reforms are no cause for celebration.
The December 20 agreement between the European Commission, the European Parliament, and EU member states covers major pieces of EU legislation relating to border management, asylum procedures, and data collection. The changes are based on deterrence, an approach proven to be both ineffective and abusive.
The European Council on Exiles and Refugees, an alliance of nongovernmental groups working on migrants’ rights, described the changes as “byzantine in their complexity and Orban-esque in their cruelty.”
Under the new system, many people who arrive irregularly, including those disembarked after a rescue at sea, will be detained and channeled into substandard accelerated asylum procedures that strip safeguards available under normal procedure, such as legal aid. Children as young as six years old will be fingerprinted.
The package includes a “crisis regulation” that will allow EU countries experiencing a vaguely-defined “mass influx” or a “situation of instrumentalization of migrants by a third country or non-state actor” to derogate from key human rights obligations, moving closer to legalizing the denial of the right to asylum.
Unfortunately, the changes do little to remedy the abject failure of EU member states to work together equitably to shelter and process asylum seekers and migrants who arrive irregularly. The EU hasn’t budged in its long-standing shifting of these responsibilities to countries at its external borders, which incentivizes states like Greece, Italy, Malta, and Cyprus to ignore boats in distress at sea and engage in unlawful pushbacks. A new “solidarity mechanism” will allow states to refuse to relocate people and instead pay for border fences, barbed wire, and surveillance.
In the three years since the European Commission proposed the Migration Pact, torturous negotiations have made the final product worse than feared. Member states are claiming wide powers of discretion in migration management at the expense of people’s rights.
Combined with the EU’s efforts to shift responsibility to neighboring countries like Libya, Tunisia, Turkey, and Egypt, the Migration Pact signals the bloc’s total disregard for the rights of people on the move and stands in stark contraction to the EU’s core values.
EINDE